--- အမည္----

>

နာမည္ကို အတိုေကာက္ေရးတာ ကပ္ဖကာက စလိုက္တာမ်ားလား၊ ကပ္ဖကာဟာ သူ႔ဝတၳဳထဲက ဇါတ္ေကာင္ ေတြကို ေကလို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပးတတ္တယ္မဟုတ္လား၊ ေက(k)ဟာ မ်ိဳးရိုးနာမည္မရွိတဲ့ လူ တစ္ေယာက္၊ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြကေန ေမြးဖြားဆင္းသက္လာသလဲဆိုတာ မသိတဲ့လူ တစ္ေယာက္၊ ေကဟာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္၊ အဲဒီမနက္ပဲ သူဟာ သူမသိတဲ့အမွုကို စတင္ရင္ဆိုင္ ရတယ္၊ လူဟာ ေမြးဖြားလာတာနဲ႔ အမွုအခင္းတစ္ခုနဲ႔ မလြဲမေရွာင္သာ ႀကံဳရတဲ့သေဘာလား၊ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မယ္မယ္ရရ မရွိတဲ့ အကၡရာတစ္လံုးဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ အမွုတြဲတစ္ခုမွာ ေခါင္းစည္းစာလံုးျဖစ္သြားခဲ့ရွာ တယ္၊ လူရယ္ နာမည္ရယ္ အမွုရယ္ဟာ တစ္ခုမရွိယင္ တစ္ခုမရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူနဲ႔ နာမည္နဲ႔ အမွုဟာ တစ္ခုတည္းေသာ အရာရဲ႕အသြင္ကြဲေတြပဲလား၊ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕အလုပ္က နာမည္ေတြကို ၾကည့္ရွုစစ္ေဆးရတာပဲ၊ သူ႔အလုပ္က မွတ္ပံုတင္ အရာရွိဆိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္လာလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ၊ မ်ိဳးရိုးေတြ၊ မိသားစုဖြဲ႔စည္းပံုေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ဇာတိေတြ၊ အမွန္တကယ္ ေမြးဖြားျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့လူေတြျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြ စတဲ့စတဲ့စာရြက္ေပၚက လူေတြနဲ႔အၿမဲ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့အလုပ္၊ စာရြက္ေပၚက လူေတြက အနီးအနားမွာရွိတဲ့သူေတြေရာ၊ ဟိုးအေဝးေရာက္ေနၾကသူ ေတြေရာ၊ အခုလက္ရွိ ဒီေလာကမွာ ရွိေနေသးတဲ့သူေတြေရာ၊ ေသလြန္သြားခဲ့ၾကသူေတြေရာ စံုလို႔၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အားလံုးက စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ အားလံုးအတူတူပဲ နာမည္ေတြပဲ၊ တစ္ခ်ိဳ႕နာမည္ေတြက ခဏခဏျမင္ေနရေတာ့ မ်က္စိ ထဲမွာ ရင္းႏွီးေနတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ အကၽြမ္းတဝင္ခံစားရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီနာမည္ပိုင္ရွင္ကို ျဖဴသလား မဲသလား ေတာင္ သူ သိတာမဟုတ္၊ အဲဒီလိုပဲ အျပင္မွာ ကိုယ္နဲ႔ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့လူေတြကို တခါတရံနာမည္ ေမ့ေမ့ေန တတ္တယ္၊ လူခ်င္းေကာင္းေကာင္းရင္းႏွီးသြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က နာမည္ေခၚေခၚၿပီး စကား ေျပာမေနၾကေတာ့ဘူးေလ၊ အလြန္ဆံုးတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဖ်ားဆြတ္နာမည္ေတြ၊ နာမည္ေျပာင္ေတြေလာက္ နဲ႔ပဲ ဆက္ဆံေနၾကေတာ့ တခါတရံ နာမည္ရင္းကိုေတာင္ မနည္းစဥ္းစားယူရတယ္။ ဒီေန႔မနက္ ရံုးေရာက္လာေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ပိရိတ္သက္က စည္ကားေနတာပဲ၊ ရံုးအကူ ေကာင္ေလးက “ဆရာ ဘာေသာက္မလဲ״ ဆိုေတာ့ “ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ဆိမ့္ေပါ့လို႔״ ေျပာလိုက္တယ္၊ ေျပာၿပီးမွ သတိရမိတယ္၊ သူ ဘယ္ဆိုင္ကသြားဝယ္မလဲ မသိ၊ ရံုးေအာက္က လမ္းၾကားေလးမွာ ကပ္ေရာင္းေနတဲ့ဆိုင္က ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ေပါ့ဆိမ့္က သူမ်ားတကာ ခ်ိဳျပစ္ေလာက္ရွိမည္။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းထိပ္က စားဖြယ္ရာအစံုရတဲ့ ဆိုင္ႀကီးမွာ သြားဝယ္ရင္ေတာ့ သူ႔ ေပါ့ဆိမ့္က သူ႔လွ်ာႏွင့္ဆို ေပါ့က်ေလာက္ျဖစ္မည္။ သူ႔အႀကိဳက္ ေပါ့ဆိမ့္က သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ညတိုင္းေသာက္ေနက် ဆိုင္က ေပါ့ဆိမ့္မ်ိဳး၊ မတတ္ႏိုင္ သူ႔ႏွုတ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုယင္ ေပါ့ဆိမ့္ပဲ မွာေနက်ေနခဲ့ၿပီ၊ နာမည္ေတြဟာ ကိန္းဂဏန္းေတြလိုပဲ ေနရာလိုက္တန္ဖိုးေတြ ကိုယ္စီရွိမွန္း ကိုေမာင္ေမာင္ သိရက္ႏွင့္ အေသမွတ္ေနမိသည္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သည့္ ေကလို လူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီတသက္မွတ္ပံုတင္ ရဖို႔မျမင္၊ မ်ိဳးရိုးမသိ၊ ဇစ္ျမစ္မသိ၊ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ အေထာက္အထားမရွိ၊ လူဆိုတာ ႏွလံုးခုန္ေနေသးတဲ့အတြက္ စကား(ဗမာစကားေတာ့မဟုတ္) ေျပာေန ေသးတဲ့အတြက္ေတာ့ လူျဖစ္ေနသလို ထင္ရသည္။ တကယ္ေတာ့သူ႔ရဲ႕ လူ႔အျဖစ္က အေထာက္အထားမရွိတဲ့လူ၊ ကြန္ျမဴနစ္တိုင္းျပည္ေတြမွာဆို ဘာခြဲတမ္းမွရစရာမရွိတဲ့သူ၊ မွတ္ပံုတင္အရာရွိတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ ေကကို သနား ေနမိသည္။ သူဟာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားလာသတဲ့လား၊ ဒီလို ေျပာယံုႏွင့္ေတာ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသမျပႏိုင္၊ ေနာက္ဆံုးသူ႔နာမည္ ေက ဆိုတာေတာင္ သူ႔စာေရးဆရာက ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့နာမည္ မဟုတ္လား၊ စာေရးဆရာက သူ႔နာမည္အတိုေကာက္ကို ဇါတ္ေကာင္ကို လူလည္လုပ္ၿပီး ေပးထားတဲ့နာမည္မဟုတ္လား၊ သူ႔ ဇါတ္ေကာင္ရဲ႕နာမည္ကို သိပ္ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ မစဥ္းစားခ်င္တာနဲ႔ျပီးစလြယ္ ေပးလိုက္တဲ့နာမည္မဟုတ္လား၊ သူ႔ကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာဟာ Kafka မဟုတ္ပဲ De Novo သာဆို သူ႔နာမည္ဟာ ဒီ(D)ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။ ကိုေမာင္ေမာင့္မွာ တစ္မနက္လံုး နာမည္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ွုေနတာနဲ႔အေတာ္ ႏွံဳးခ်ိေနခဲ့တယ္၊ စာေရး ႀကီးဦးခ်စ္ခင္က “ဆရာ ထမင္းစားထြက္ရေအာင္ေလ״ ဆိုမွ နာရီလွမ္းၾကည့္မိတယ္၊ ဟုတ္သားပဲ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္မွပဲ၊ သူလည္း လုပ္လက္စ ဖိုင္တြဲေလးကို အသာပိတ္လိုက္ၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲကာ ထြက္လာလိုက္တယ္၊

လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးမွာေတာ့ ရံုးကအဖြဲ႔ေတြ အေတာ္ေတာင္စည္ကားေနခဲ့ျပီ၊ ဆိုင္နာမည္က IT တဲ့၊ ဒါဟာ အတိုေကာက္စာလံုးပဲလား၊ Information Technology ကို အတိုေကာက္ေရးထားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဂၤလိပ္စာလံုး it ဗမာလို ၎လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့စာလံုးကို ေျပာခ်င္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕နာမည္အတိုေကာက္ လား၊ သူ႔မွာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။ “ဆရာ မစားေသးဘူးလား ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ״ ဆိုမွ သူ႔မွာ ထမင္းဘူးဖြင့္ဖို႔သတိရတယ္၊ ဦးခ်စ္ခင္ကေတာ့ ခ်ိဳင့္တစ္ဝက္ေတာင္က်ိဳးျပီ၊ မနက္က မိန္းမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ခ်ိဳင့္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေရႊေခါင္းေျပာင္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တြယ္မယ္လုပ္ေတာ့ မနက္က မိန္းမေျပာတာကို ေခါင္းထဲေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၾကက္ဥေတြေတာင္အတု ထြက္ေနၿပီတဲ့ဆိုေတာ့ သူ႔မွာပါးစပ္ထဲထည့္မယ့္ ထမင္းလုပ္ေတာင္မွ ေလထဲမွာတန္႔သြားတယ္၊ ေနာက္မွ ေနရာတကာ အေထာက္အထားေတာင္းေနရင္ေတာ့ ထမင္းေတာင္စားရမွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ဇြတ္မွိတ္ၿမိဳခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ရာသီဥတုက မိုးတြင္းဘက္ဆိုေတာ့ ပူအိုက္စြတ္စိုျပီး အံုအိုက္ႀကီးျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ထြက္ၿပီးသားေခၽြးေတြက ေတာ္ ေတာ္နဲ႔ မေျခာက္သြား၊ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ရာသီဥတုရဲ႕ ပဋိပကၡၾကား သူ႔မွာ မအီမသာနဲ႔ စိတ္ကဘယ္လိုမွ ရႊင္လန္းလို႔မရ၊ စိတ္ကို ခႏၶာကိုယ္ကေနေဝးရာ ခဏလႊတ္ထားလိုက္သည္၊ ေန႔ခင္းဘက္ႏြားေတြကို စားက်က္ထဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႊတ္ထားသလိုမ်ိဳး၊ ဦးခ်စ္ခင္ေျပာေနတာေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဦးခ်စ္ခင္ရဲ႕ နာမည္ အတိုေကာက္ကို အဂၤလိပ္လုိေရးရင္ CK ဆိုၿပီး ျဖစ္မလား၊ ဒါဆို ႏိုင္ငံျခားက နာမည္ႀကီးဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာ Calvin Klein နဲ႔ တူေနေတာ့မွာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ခင္ရဲ႕ဒီဇိုင္းကေတာ့ ဘယ္ဒီဇိုင္နာနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲလို႔ရမည္မဟုတ္၊ ေနစားထားသျဖင့္ ေဖ်ာ့ႏြမ္း ေနေသာရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ႏွစ္ထည္ သံုးထည္ႏွင့္ မဲပုတ္ပုတ္ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ သံုးထည္ေလာက္ကို ထည္လဲဝတ္ ေနေသာ သူ႔ပံုစံက Calvin Klein ကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ေနသလိုပင္၊ နာမည္ေတြဟာ အတိုေကာက္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ အေတာ္ေလး abstract ျဖစ္လာသလုိပဲ၊ Calvin Klein နဲ႔ ဦးခ်စ္ခင္ဟာ ရုပ္ေကာနာမ္ေရာ ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ အတိုေကာက္စာလံုး CK ခ်င္းေတာ့ တူေနခဲ့တယ္၊ ႏုႏုေအး ဆိုတဲ့ အရုပ္ဆိုးဆိုး သေဘာေကာင္းေကာင္း အစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေနႏြယ္ေအာင္ဆုိတဲ့ လွတပတသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွမဆိုင္လွေပမယ့္ အတိုေကာက္ ေရးရင္ေတာ့ နနအ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘိုဆန္ဆန္ nna ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူပဲမဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ နာမည္ေတြဟာ အသံထြက္ေတြ စာလံုးေပါင္းေတြဘယ္လုိပဲ ကြဲျပားေပမယ့္ အတိုေကာက္စာလံုးေတြအျဖစ္ ခ်ံဳ႕လိုက္တဲ့အခါလူ႔အျဖစ္ကို ရုပ္နာမ္နဲ႔ ခ်ံဳ႕လိုက္သလိုမ်ိဳး ဘာမွမဟုတ္တဲ့သူလိုကိုယ္လို စာလံုးေတြပဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ သူ႔နာမည္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အတိုေကာက္ မမ ဆို ျမန္မာ့မီးရထားလိုလို၊ လမ္းတံတားေတြမွာ မမ ဆိုတဲ့စာလံုးေတြ႔တိုင္း သူ႔နာမည္အတိုေကာက္မ်ားလား ေယာင္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္၊ စစ္သတင္းေတြမွာ အေျမွာက္ရဲ႕ေျပာင္းဝ အတိုင္းအတာကို မီလီမီတာနဲ႔ေျပာေတာ့လည္း ျမန္မာလို မမ လို႔သံုးျပန္တယ္၊ ဒီေတာ့သူငယ္ငယ္က ပိုးပန္းရာမွာ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သူ႔ထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ မမ ကိုေတာင္ သတိရမိတယ္၊ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ အေျမွာက္ေျပာင္းဝႀကီးလိုပဲ သူ႔ဘက္ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္ျမင္ ေယာင္ျပီး ၿပံဳးစိစိျဖစ္လာမိတယ္။ “ဆရာဘာေတြမ်ား သေဘာက်လို႔ ၿပံဳးေနတာလဲ״ ဆိုၿပီး ဦးခ်စ္ခင္ ေမးမွ“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာညာနဲ႔״ ေရာခ်ရတယ္၊ အဘိုးႀကီးမွာ သူ႔စကားထဲ ဘာမ်ားသေဘာက်စရာပါသြားလို႔လဲလို႔ အေတြးရခက္ေနပံုနဲ႔၊ သူက “ဦးခ်စ္ခင္ ကို ႀကည့္ျပီး Calvin Klein ကုိ သတိရသြားလို႔ပါ״ ဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ဘယ္က Calvin Klein လဲ စူးစမ္းတဲ့အႀကည့္နဲ႔ သူကပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အတိုေကာက္စာလံုးေတြ တူတာကို သတိရမိပံုကိုေျပာျပလိုက္တယ္၊ “ဆရာကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တဲ့״ ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးဆို ခ်စ္ခင္ဝင္းလဲ့ ဆိုၿပီးေပးထားတယ္၊ ေတာ္ရံုနာမည္နဲ႔ေတာ့ မတူႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဟုတ္တယ္၊ နာမည္ဆိုတာ မတူေအာင္ ေပးရတာမဟုတ္လား၊ နာမည္ေတြ အားလံုးက ဆင္ေနရင္ နာမည္ ရဲ႕အေရးပါမွုဟာ ဘာမွမဟုတ္၊ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့ ဗီယက္နမ္ နာမည္ေတြကို သြားသတိရမိတယ္၊ ငုယင္ကိုသက္တို႔ ငုယင္ဗင္တိုင္းတို႔ ငုယင္ ဘာဘာညာညာ နဲ႔ဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ငုအိမ္ထက္ျမက္ ကိုေတာင္မွ သူ႔စိတ္ထဲ ျမန္မာျပည္ဖြား ဗီယက္နမ္မ်ားလား သံသယျဖစ္မိတယ္၊ သူကေတာ့ မွတ္ပံုတင္အရာရွိဆိုေတာ့ နာမည္ေတြကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒီေတာ့စာေရးဆရာ Kafka ဟာဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႔ဇါတ္ေကာင္ကို k လုိ႔ၿပီးစလြယ္ေပးလိုက္တာလဲမသိ၊ သူမ်ားနဲ႔ မတူေအာင္လား၊ ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ သူတို႔ဆီမွာ မ်ိဳးရိုးနာမည္ေတြ၊ ေရွ႕စာလံုးေတြ အလယ္စာလံုးေတြနဲ႔ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝးေပးေနၾကတာေတြကို မ်က္စိေနာက္လို႔ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ညာတိေတြနာမည္ထဲပါေနယင္ သဘာဝ က်ေအာင္ အနည္းဆံုး အမ်ိဳးဆက္ျပေနရမွာ အလုပ္ရွုပ္လို႔မ်ားလား။ ရံုးျပန္ေရာက္တာ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ ၁၂ ႏွစ္ မွတ္ပံုတင္က နာမည္ကို ၁၈ ႏွစ္ မွတ္ပံုတင္လုပ္ေတာ့ ေျပာင္းခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္လာတယ္၊ လူနဲ႔နာမည္ဟာအမွုနဲ႔ မကင္းဘူးဆိုတာကို သက္ေသျပေနသလုိပဲ၊ လူက နာမည္ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ လူကနာမည္ကို ေျပာင္းခ်င္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ အမွုကိစၥေတြ ရွုပ္ေထြးလာတယ္၊ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီလို စာေၾကာင္းစီေနမိတယ္၊ သူ႔ ၁၂ ႏွစ္သားနာမည္က ရဲမင္းထိုက္၊ အခု ၁၈ ႏွစ္သားမွာ ေျပာင္းခ်င္တဲ့နာမည္က အာကာဟိန္းထက္၊ ေျခာက္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရဲမင္းထိုက္ဟာ အာကာဟိန္းထက္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ကပ္ဖကာက အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ လူကေန ပိုးေကာင္ႀကီးျဖစ္သြားတယ္၊ ညတြင္းခ်င္းပဲ အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္၊ ရုပ္ေျပာင္းသြားတယ္။ သူကေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္အတြင္း နာမည္ေျပာင္းသြားတယ္၊ နာမ္ေျပာင္း သြားတယ္ေပါ့။ “မင္းနာမည္ အတိုေကာက္က အေတာ္ရွည္ေနမွာေပါ့״ ဆိုေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေၾကာင္ၿပီး “ဗ်ာ״ တဲ့၊ ၿပီးမွ “ဟုတ္ကဲ့״ လို႔ျပန္ေျဖတယ္၊ ကိုေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မင္းနာမည္ကို ဘယ္ေလာက္စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးထားလဲ အတိုေကာက္လုပ္ လိုက္ရင္ အကၡရာ သက္သက္ပဲ ျဖစ္သြားမွာပါကြာလို႔ ေျပာေနမိတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ပံုစံက ခပ္ေအးေအးပံုစံေလး၊ သူ႔စားပြဲေရွ႕မွာ ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးေလးရပ္လုိ႔၊ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ကို နဲနဲသနားသြားတာနဲ႔ “ထိုင္ပါဦးကြ၊ ေညာင္းေနမွာေပါ့״ ဆိုေတာ့ သူက ေက်းဇူးတင္တဲ့အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေရွ႕က ခံုမွာ ညင္ညင္ သာသာ ထိုင္လိုက္တယ္၊ “အဲဒီေတာ့ အာကာဟိန္းထက္က အခုမွ ေမြးလာတာလား၊ ရဲဟိန္းထက္က ေသဆံုးသြားၿပီလား״ ဆိုေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ အေျဖရခက္ေနသလိုနဲ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီးၿပံဳးေနခဲ့တယ္ “တကယ္ပါ ေခါင္းစားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ၊ ေယာကၤ်ားဘဝကေန မိန္းမဘဝကို ျဖတ္ေတာက္ ခြဲစိတ္ၿပီး လိင္ေျပာင္းခ်င္တဲ့လူေတြဆို ဦးက သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေယာကၤ်ားလို႔ခံယူေနရာကေန ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း မိန္းမလို႔ ဘယ္လိုစိတ္ေမြးယူသလဲေပါ့ အခု မင္းအျဖစ္ကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ပဲမဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရဲမင္းထိုက္လို႔ မျမင္ေတာ့ပဲ အာကာဟိန္းထက္လို႔ ဘယ္လိုေျပာင္းျမင္လို႔ရသလဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရဲမင္းထိုက္လို႔ သိထား ရာကေန အာကာဟိန္းထက္လို႔ ျပန္ေျပာင္းၿပီး ခံယူတာဟာ အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့အေတြ႔အႀကံဳပဲလို႔ထင္တယ္၊ ဦးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား။״ “ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေျပာင္းတဲ့ကိစၥဟာ ဦးေျပာတာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ ေနမလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မမွီဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေစ်းထဲကလက္သုတ္မစားခဲ့ရင္ အခုလို နာမည္ေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။״ “ဘယ္လို ဘယ္လို၊ ေစ်းထဲက လက္သုတ္နဲ႔ မင္းနာမည္ေျပာင္းတာ ဘယ္လုိမ်ားဆက္စပ္ေနလို႔လဲ״ သူ႔မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး ေမးရသည္။ အဲဒီကိစၥက အေတာ္ရွင္းျပဖို႔ေတာ့ခက္တယ္၊ ေစ်းထဲက လက္သုတ္စားၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ဝမ္းေတြ အႀကီးအက်ယ္သြားေတာ့တာပဲ၊ တစ္ရက္ တစ္ရက္ကို အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိမယ္၊ ဝမ္းေတြက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔နဲ႔၊ လူကို ေမ်ာ့ေမ်ာ့က်န္ေတာ့တယ္၊ အိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္လိုက္ရၿပီလို႔ကို တြက္ၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္၊ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ အနီးအေဝးဇြန္းနဲ႔ ဆြဲရိုက္သလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုေတြက ေဝဝါးလာလုိက္ ၾကည္လင္လာလိုက္၊ ေဝဝါးသြားတဲ့အခါေတာ့လဲ လူဟာအေကာင္အထည္မဲ့တဲ့ အရိပ္ အေငြ႔သက္သက္လုိပဲ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာမွမဟုတ္၊ အေကာင္အထည္မဲ့ အထိအေတြ႔ အာရံုခံစားမွုမဲ့ ဒါေပမယ့္အာရံုေတြ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာေတာ့လည္း စူးရွထက္ျမက္လိုက္ပံုက တကယ့္ကို ေလတိုးတဲ့ အထိ အေတြ႔ေလးကိုေတာင္မွ အေရျပားမွာ ေအးျမႏုညက္တဲ့လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ပြတ္သပ္သြားသလိုပဲ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အပူခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္၊ စိုထိုင္းမွု အေျပာင္းအလဲေတြကို ခႏၶာကိုယ္ကအလုိအေလ်ာက္ သိရွိေနခဲ့တယ္၊ ခႏၶာကိုယ္က အာရံုခံစက္ႀကီးသက္သက္လိုပဲ၊ သိသမွ်ကို အေတြးထဲမပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ အာ႐ံုခံစက္ႀကီးသက္သက္လုိပဲ သိသမွ်ကို အေတြးထဲမပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ အာရံုေတြကေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး၊ ခႏၶာကိုယ္အႏွံအျပားမွာ သိသာထင္ရွားလို႔ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အသစ္တဖန္ေမြးဖြားလာတဲ့လူတစ္ေယာက္လုိပဲ အာ႐ံုခံစားမွုက သစ္လြင္လတ္ဆတ္လြန္းတယ္ ဒါေပမယ့္ ခဏေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိခင္ဝမ္းဗိုက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသလို အျပင္ေလာကတစ္ခုလံုးဟာ ဝါးေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားေတာ့ျပန္တယ္၊ ေအးျမမွု၊ ပူေလာင္မွု၊ အထိအေတြ႔၊ အလင္း၊ အသံေတြ အားလံုးဟာ မိခင္ရဲ႕ဝမ္းဗိုက္က တဆင့္ပဲေရာက္လာသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္တဲ့အခါ အားလံုးက အေကာင္အထည္မဲ့သြားတယ္၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပင္ေလာကနဲ႔ အနီးအေဝးကစားရင္း ဝမ္းေတြကမရပ္တမ္း သြားေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အေဟာင္းအျမင္း အပုပ္အစပ္မွန္သမွ်ဟာ ဝမ္းနဲ႔အတူ အကုန္ပါသြား သလုိပဲ၊ ဝမ္းတခါသြားျပီးတိုင္း လူဟာ စိတ္ဆႏၵေတြအကုန္ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုလိုခံစားလာရတယ္၊ တစ္ေန႔ကို ဝမ္းအၾကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္သြားၿပီးတဲ့အခါ လူဟာ အခြံသက္သက္သာ က်န္ေတာ့သလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးလလံုးလံုးဝမ္းသြားေနခဲ့တယ္၊ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဝမ္းကေလ်ာ့သြားတယ္လို႔မရွိ ပံုမွန္အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ကို သြားေနတာပဲ၊ ဘယ္လုိပဲ ေဆးတိုက္တိုက္ထိုးထိုး၊ သက္သာတယ္မရွိ၊ ဒါေပမယ့္ ရပ္ခ်င္ေတာ့လည္း ရုတ္တရက္ မုန္တိုင္းစဲသြားသလိုမ်ိဳးတိခနဲပဲ၊ သံုးလတင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔ကေန စၿပီး ဝမ္းက လံုးဝရပ္သြားတယ္၊ လံုးဝမသြားေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ ေမ်ာ့ေနဆဲေပါ့။ ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းနဲနဲပါးပါးေလွ်ာက္ႏိုင္လာတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း လူ အသစ္တစ္ေယာက္လို ခံစားလာမိတယ္၊ ေမြးၿပီးတစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ စမ္းတဝါးဝါးလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူအသစ္ တစ္ေယာက္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လည္းလက္ရမ္းကို ကိုင္ျပီး ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းဖို႔ မနည္းအားထုတ္ေနရတယ္၊ ေျခလွမ္း တိုင္းဟာ ေျမႀကီးကိုတစ္ခါမွ မထိခဲ့ဘူးတဲ့အတုိင္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္မွု ကင္းမဲ့လို႔၊ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းၿပီး ေနာက္တစ္လွမ္း လွမ္းဖို႔ကို အခ်ိန္အေတာ္ယူျပီးမွ လွမ္းႏိုင္တယ္၊ ေျခလွမ္းတင္မကဘူး၊ ခႏၶာကိုယ္ကလည္းဟန္ခ်က္ကို ထိန္းႏိုင္ဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္၊ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘဝသစ္တခုထဲတိုးဝင္ေနသလိုပဲ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိတယ္။ ဒါဟာ တင္စားၿပီးေျပာေနတာလို႔ ထင္ေကာင္းထင္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ဒါဟာ အမွန္ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ရုပ္ခႏၶာတစ္ခုထဲမွာ ျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ကူးေတြ ခံစားမွုေတြအားလံုးက အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့မွန္းသိေနတယ္၊ အတိတ္ဟာ ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ က်န္ရစ္ေနသလိုပဲ၊ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သူမ်ား ျပန္ေျပာျပလို႔သိရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလို၊ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္အတိုင္းပဲ ဆက္ဆံေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရဲမင္းထိုက္အေနနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံေနၾကတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔အေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတယ္၊ လူမွားျပီး ႏွုတ္ဆက္ခံရသလုိပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုေပၚကဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူသစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နာမည္သစ္တခုေပးဖို႔ စဥ္းစားမိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နာမည္အေဟာင္းကို မၾကိဳက္ေတာ့လို႔လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ နာမည္အသစ္ လွလွေလးေပးခ်င္လုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဲမင္းထိုက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာသိေနခဲ့ၿပီေလ၊ ဒီေတာ့ ရဲမင္းထိုက္အေနနဲ႔ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသစ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတဲ့အတြက္ နာမည္ အသစ္တစ္ခုသက္သက္ေပးခ်င္မိတာပါ။ နာမည္အေဟာင္းနဲ႔သာ ဆက္ေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္အိမ္ရွင္ရဲ႕ နာမည္ မေျပာင္းေသးဘဲ ဆက္သံုးေနတဲ့အိမ္ေျပာင္းလာသူလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ အခုလို ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မွတ္ပံုတင္လုပ္ရင္းနဲ႔ တစ္လက္စထဲ နာမည္ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္မိတာပါ။ ေကာင္ေလးမွာ မိနစ္သံုးဆယ္ဆက္တိုက္ မနားတမ္းေျပာလိုက္ရသျဖင့္ အေတာ္ေမာပန္းသြားပံုရသည္။ တုတ္တုတ္မွ မလွုပ္ေတာ့၊ ငူတူတူေလး ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း အခြံလဲၿပီးခါစပိုးဟပ္တစ္ေကာင္လို သူ႔စိတ္ထဲ ထင္လာမိတယ္၊ “ဒါနဲ႔ မင္း မိဘေတြကေရာ״ “သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုထင္ၾကမလဲမသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီ့ထက္ပိုရွင္းမျပတတ္ဘူး အခုနာမည္ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသားပါ״ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ စံုမစံု စစ္ေဆးေနခဲ့တယ္၊ စိတ္ထဲကလည္း အာကာဟိန္းထက္ကို ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ မွတ္ပံုတင္ရံုးကေန ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္လို႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ခဏေနေတာ့ ေကာင္ေလးကို ေနာက္တစ္ပတ္လာခဲ့ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ရဲမင္းထိုက္နာမည္နဲ႔ ၁၂ ႏွစ္မွတ္ပံုတင္အေဟာင္းေလးကေတာ့ သူ႔ဆီမွာက်န္ရစ္တယ္၊ သူလည္း အဲဒီမွတ္ပံုတင္ အေဟာင္းေလးကို သူ႔ဖိုင္ေလးထဲတြဲၿပီးထည့္ေပးထားလိုက္တယ္၊ ရဲမင္းထိုက္ဟာ ဖိုင္တြဲအေဟာင္းထဲကေန ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ရဲမင္းထိုက္ဟာ မၾကာခင္မွာ ေမ့ေပ်ာက္ခံအရာတစ္ခုျဖစ္လာေတာ့မယ္၊ ရဲမင္းထိုက္ဟာ တရားလိုမရွိေတာ့တဲ့ သိမ္းဆည္းခံပစၥည္းလို။ ညေနရံုးဆင္းတဲ့အထိ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာႏွင့္ တစ္ခုခုလုိေနသလုိ၊ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဦးေႏွာက္မွ မွန္ေသးရဲ႕လားမသိ၊ ဖယ္ရီေပၚထိုင္လိုက္လာရင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ ေတြးလာခဲ့သည္။ ေဘးဘီက လူမ်ား ေျပာေနေသာစကားက သူ႔နားထဲမေရာက္၊ တကယ္လို႔ ေကဟာ သံုးလေလာက္ ဝမ္းေလွ်ာခဲ့ရင္ ေက ဟုတ္ပါ့ဦးမလား၊ ညက ဖတ္ခဲ့ေသာဝတၳဳႏွင့္ ေန႔လည္က ၾကားခဲ့ေသာဇါတ္လမ္းဘယ္ဟာက ပိုျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိမလဲ၊ အို ျဖစ္ႏိုင္ေျခဆိုတာက ျဖစ္ႏိုင္ေျခပဲ မဟုတ္လား၊ နာမည္တစ္လံုးေျပာင္းသြားတာနဲ႔ လူက ေျပာင္းသြားသတဲ့လား၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ နာမည္ေျပာင္းသြားလွ်င္ ဖိုင္တြဲအသစ္ေျပာင္းဖုိ႔ေတာ့လိုလိမ့္မည္။ 



+ဒီႏိုဗို+ 

Nwe Ne Magazine, Issue on Memorial of Saffron Revolution

နာမည္ကို အတိုေကာက္ေရးတာ ကပ္ဖကာက စလိုက္တာမ်ားလား၊ ကပ္ဖကာဟာ သူ႔ဝတၳဳထဲက ဇါတ္ေကာင္ ေတြကို ေကလို႔ လြယ္လြယ္ကူကူ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပးတတ္တယ္မဟုတ္လား၊ ေက(k)ဟာ မ်ိဳးရိုးနာမည္မရွိတဲ့ လူ တစ္ေယာက္၊ ဘယ္အခ်ိန္ဘယ္ေနရာမွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြကေန ေမြးဖြားဆင္းသက္လာသလဲဆိုတာ မသိတဲ့လူ တစ္ေယာက္၊ ေကဟာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားလာခဲ့တယ္၊ အဲဒီမနက္ပဲ သူဟာ သူမသိတဲ့အမွုကို စတင္ရင္ဆိုင္ ရတယ္၊ လူဟာ ေမြးဖြားလာတာနဲ႔ အမွုအခင္းတစ္ခုနဲ႔ မလြဲမေရွာင္သာ ႀကံဳရတဲ့သေဘာလား၊ ဘာအဓိပၸါယ္မွ မယ္မယ္ရရ မရွိတဲ့ အကၡရာတစ္လံုးဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕နာမည္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ အမွုတြဲတစ္ခုမွာ ေခါင္းစည္းစာလံုးျဖစ္သြားခဲ့ရွာ တယ္၊ လူရယ္ နာမည္ရယ္ အမွုရယ္ဟာ တစ္ခုမရွိယင္ တစ္ခုမရပ္တည္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ လူနဲ႔ နာမည္နဲ႔ အမွုဟာ တစ္ခုတည္းေသာ အရာရဲ႕အသြင္ကြဲေတြပဲလား၊ ရံုးေရာက္တာနဲ႔ ကိုေမာင္ေမာင္ရဲ႕အလုပ္က နာမည္ေတြကို ၾကည့္ရွုစစ္ေဆးရတာပဲ၊ သူ႔အလုပ္က မွတ္ပံုတင္ အရာရွိဆိုေတာ့ မွတ္ပံုတင္လာလုပ္တဲ့လူေတြရဲ႕ နာမည္ေတြ၊ မ်ိဳးရိုးေတြ၊ မိသားစုဖြဲ႔စည္းပံုေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ဇာတိေတြ၊ အမွန္တကယ္ ေမြးဖြားျဖစ္တည္ခဲ့တဲ့လူေတြျဖစ္ေၾကာင္း အေထာက္အထားေတြ စတဲ့စတဲ့စာရြက္ေပၚက လူေတြနဲ႔အၿမဲ ထိေတြ႔ဆက္ဆံေနရတဲ့အလုပ္၊ စာရြက္ေပၚက လူေတြက အနီးအနားမွာရွိတဲ့သူေတြေရာ၊ ဟိုးအေဝးေရာက္ေနၾကသူ ေတြေရာ၊ အခုလက္ရွိ ဒီေလာကမွာ ရွိေနေသးတဲ့သူေတြေရာ၊ ေသလြန္သြားခဲ့ၾကသူေတြေရာ စံုလို႔၊ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ အားလံုးက စာရြက္ေပၚမွာေတာ့ အားလံုးအတူတူပဲ နာမည္ေတြပဲ၊ တစ္ခ်ိဳ႕နာမည္ေတြက ခဏခဏျမင္ေနရေတာ့ မ်က္စိ ထဲမွာ ရင္းႏွီးေနတယ္၊ စိတ္ထဲမွာ အကၽြမ္းတဝင္ခံစားရတယ္၊ တကယ္ေတာ့ အဲဒီနာမည္ပိုင္ရွင္ကို ျဖဴသလား မဲသလား ေတာင္ သူ သိတာမဟုတ္၊ အဲဒီလိုပဲ အျပင္မွာ ကိုယ္နဲ႔ေကာင္းေကာင္းသိေနတဲ့လူေတြကို တခါတရံနာမည္ ေမ့ေမ့ေန တတ္တယ္၊ လူခ်င္းေကာင္းေကာင္းရင္းႏွီးသြားေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္က နာမည္ေခၚေခၚၿပီး စကား ေျပာမေနၾကေတာ့ဘူးေလ၊ အလြန္ဆံုးတစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အဖ်ားဆြတ္နာမည္ေတြ၊ နာမည္ေျပာင္ေတြေလာက္ နဲ႔ပဲ ဆက္ဆံေနၾကေတာ့ တခါတရံ နာမည္ရင္းကိုေတာင္ မနည္းစဥ္းစားယူရတယ္။ ဒီေန႔မနက္ ရံုးေရာက္လာေတာ့လည္း ထံုးစံအတိုင္း ပိရိတ္သက္က စည္ကားေနတာပဲ၊ ရံုးအကူ ေကာင္ေလးက “ဆရာ ဘာေသာက္မလဲ״ ဆိုေတာ့ “ထံုးစံအတိုင္း ေပါ့ဆိမ့္ေပါ့လို႔״ ေျပာလိုက္တယ္၊ ေျပာၿပီးမွ သတိရမိတယ္၊ သူ ဘယ္ဆိုင္ကသြားဝယ္မလဲ မသိ၊ ရံုးေအာက္က လမ္းၾကားေလးမွာ ကပ္ေရာင္းေနတဲ့ဆိုင္က ဆိုရင္ေတာ့ သူ႔ေပါ့ဆိမ့္က သူမ်ားတကာ ခ်ိဳျပစ္ေလာက္ရွိမည္။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းထိပ္က စားဖြယ္ရာအစံုရတဲ့ ဆိုင္ႀကီးမွာ သြားဝယ္ရင္ေတာ့ သူ႔ ေပါ့ဆိမ့္က သူ႔လွ်ာႏွင့္ဆို ေပါ့က်ေလာက္ျဖစ္မည္။ သူ႔အႀကိဳက္ ေပါ့ဆိမ့္က သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ညတိုင္းေသာက္ေနက် ဆိုင္က ေပါ့ဆိမ့္မ်ိဳး၊ မတတ္ႏိုင္ သူ႔ႏွုတ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုယင္ ေပါ့ဆိမ့္ပဲ မွာေနက်ေနခဲ့ၿပီ၊ နာမည္ေတြဟာ ကိန္းဂဏန္းေတြလိုပဲ ေနရာလိုက္တန္ဖိုးေတြ ကိုယ္စီရွိမွန္း ကိုေမာင္ေမာင္ သိရက္ႏွင့္ အေသမွတ္ေနမိသည္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ့သည့္ ေကလို လူမ်ိဳးဆိုလွ်င္ေတာ့ ဒီတသက္မွတ္ပံုတင္ ရဖို႔မျမင္၊ မ်ိဳးရိုးမသိ၊ ဇစ္ျမစ္မသိ၊ ေမြးဖြားခဲ့သည့္ အေထာက္အထားမရွိ၊ လူဆိုတာ ႏွလံုးခုန္ေနေသးတဲ့အတြက္ စကား(ဗမာစကားေတာ့မဟုတ္) ေျပာေန ေသးတဲ့အတြက္ေတာ့ လူျဖစ္ေနသလို ထင္ရသည္။ တကယ္ေတာ့သူ႔ရဲ႕ လူ႔အျဖစ္က အေထာက္အထားမရွိတဲ့လူ၊ ကြန္ျမဴနစ္တိုင္းျပည္ေတြမွာဆို ဘာခြဲတမ္းမွရစရာမရွိတဲ့သူ၊ မွတ္ပံုတင္အရာရွိတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သူ ေကကို သနား ေနမိသည္။ သူဟာ မနက္ခင္းတစ္ခုမွာ ေမြးဖြားလာသတဲ့လား၊ ဒီလို ေျပာယံုႏွင့္ေတာ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း သက္ေသမျပႏိုင္၊ ေနာက္ဆံုးသူ႔နာမည္ ေက ဆိုတာေတာင္ သူ႔စာေရးဆရာက ေရြးခ်ယ္ေပးလိုက္တဲ့နာမည္ မဟုတ္လား၊ စာေရးဆရာက သူ႔နာမည္အတိုေကာက္ကို ဇါတ္ေကာင္ကို လူလည္လုပ္ၿပီး ေပးထားတဲ့နာမည္မဟုတ္လား၊ သူ႔ ဇါတ္ေကာင္ရဲ႕နာမည္ကို သိပ္ေရးႀကီးခြင္က်ယ္လုပ္ မစဥ္းစားခ်င္တာနဲ႔ျပီးစလြယ္ ေပးလိုက္တဲ့နာမည္မဟုတ္လား၊ သူ႔ကို ေရးတဲ့ စာေရးဆရာဟာ Kafka မဟုတ္ပဲ De Novo သာဆို သူ႔နာမည္ဟာ ဒီ(D)ျဖစ္ေနေလာက္ၿပီေပါ့။ ကိုေမာင္ေမာင့္မွာ တစ္မနက္လံုး နာမည္ေတြအေတာ္မ်ားမ်ား ဖတ္႐ွုေနတာနဲ႔အေတာ္ ႏွံဳးခ်ိေနခဲ့တယ္၊ စာေရး ႀကီးဦးခ်စ္ခင္က “ဆရာ ထမင္းစားထြက္ရေအာင္ေလ״ ဆိုမွ နာရီလွမ္းၾကည့္မိတယ္၊ ဟုတ္သားပဲ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေတာင္ ေက်ာ္မွပဲ၊ သူလည္း လုပ္လက္စ ဖိုင္တြဲေလးကို အသာပိတ္လိုက္ၿပီး ထမင္းခ်ိဳင့္ဆြဲကာ ထြက္လာလိုက္တယ္၊

လမ္းထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ႀကီးမွာေတာ့ ရံုးကအဖြဲ႔ေတြ အေတာ္ေတာင္စည္ကားေနခဲ့ျပီ၊ ဆိုင္နာမည္က IT တဲ့၊ ဒါဟာ အတိုေကာက္စာလံုးပဲလား၊ Information Technology ကို အတိုေကာက္ေရးထားတာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အဂၤလိပ္စာလံုး it ဗမာလို ၎လို႔ အဓိပၸါယ္ရတဲ့စာလံုးကို ေျပာခ်င္တာလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဆိုင္ရွင္ရဲ႕နာမည္အတိုေကာက္ လား၊ သူ႔မွာ အေတာ္စိတ္ဝင္စားေနမိတယ္။ “ဆရာ မစားေသးဘူးလား ဘာေတြ ေတြးေနတာလဲ״ ဆိုမွ သူ႔မွာ ထမင္းဘူးဖြင့္ဖို႔သတိရတယ္၊ ဦးခ်စ္ခင္ကေတာ့ ခ်ိဳင့္တစ္ဝက္ေတာင္က်ိဳးျပီ၊ မနက္က မိန္းမထည့္ေပးလိုက္တဲ့ခ်ိဳင့္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေရႊေခါင္းေျပာင္၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တြယ္မယ္လုပ္ေတာ့ မနက္က မိန္းမေျပာတာကို ေခါင္းထဲေရာက္လာခဲ့တယ္၊ ၾကက္ဥေတြေတာင္အတု ထြက္ေနၿပီတဲ့ဆိုေတာ့ သူ႔မွာပါးစပ္ထဲထည့္မယ့္ ထမင္းလုပ္ေတာင္မွ ေလထဲမွာတန္႔သြားတယ္၊ ေနာက္မွ ေနရာတကာ အေထာက္အထားေတာင္းေနရင္ေတာ့ ထမင္းေတာင္စားရမွာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ဇြတ္မွိတ္ၿမိဳခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ ရာသီဥတုက မိုးတြင္းဘက္ဆိုေတာ့ ပူအိုက္စြတ္စိုျပီး အံုအိုက္ႀကီးျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ ထြက္ၿပီးသားေခၽြးေတြက ေတာ္ ေတာ္နဲ႔ မေျခာက္သြား၊ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ ရာသီဥတုရဲ႕ ပဋိပကၡၾကား သူ႔မွာ မအီမသာနဲ႔ စိတ္ကဘယ္လိုမွ ရႊင္လန္းလို႔မရ၊ စိတ္ကို ခႏၶာကိုယ္ကေနေဝးရာ ခဏလႊတ္ထားလိုက္သည္၊ ေန႔ခင္းဘက္ႏြားေတြကို စားက်က္ထဲလြတ္လြတ္လပ္လပ္ လႊတ္ထားသလိုမ်ိဳး၊ ဦးခ်စ္ခင္ေျပာေနတာေတြကို ၾကားတစ္ခ်က္မၾကားတစ္ခ်က္၊ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဦးခ်စ္ခင္ရဲ႕ နာမည္ အတိုေကာက္ကို အဂၤလိပ္လုိေရးရင္ CK ဆိုၿပီး ျဖစ္မလား၊ ဒါဆို ႏိုင္ငံျခားက နာမည္ႀကီးဖက္ရွင္ဒီဇိုင္နာ Calvin Klein နဲ႔ တူေနေတာ့မွာေပါ့၊ ဦးခ်စ္ခင္ရဲ႕ဒီဇိုင္းကေတာ့ ဘယ္ဒီဇိုင္နာနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲလို႔ရမည္မဟုတ္၊ ေနစားထားသျဖင့္ ေဖ်ာ့ႏြမ္း ေနေသာရွပ္အက်ႌလက္ရွည္ႏွစ္ထည္ သံုးထည္ႏွင့္ မဲပုတ္ပုတ္ခ်ည္ၾကမ္းလံုခ်ည္ သံုးထည္ေလာက္ကို ထည္လဲဝတ္ ေနေသာ သူ႔ပံုစံက Calvin Klein ကို နာမည္ပ်က္ေအာင္လုပ္ေနသလိုပင္၊ နာမည္ေတြဟာ အတိုေကာက္ျဖစ္သြားတဲ့အခါ အေတာ္ေလး abstract ျဖစ္လာသလုိပဲ၊ Calvin Klein နဲ႔ ဦးခ်စ္ခင္ဟာ ရုပ္ေကာနာမ္ေရာ ဘာမွမဆိုင္ေပမယ့္ အတိုေကာက္စာလံုး CK ခ်င္းေတာ့ တူေနခဲ့တယ္၊ ႏုႏုေအး ဆိုတဲ့ အရုပ္ဆိုးဆိုး သေဘာေကာင္းေကာင္း အစ္မ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေနႏြယ္ေအာင္ဆုိတဲ့ လွတပတသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ဟာ ဘာမွမဆိုင္လွေပမယ့္ အတိုေကာက္ ေရးရင္ေတာ့ နနအ ပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘိုဆန္ဆန္ nna ပဲျဖစ္ျဖစ္ အတူပဲမဟုတ္လား၊ အဲဒီေတာ့ နာမည္ေတြဟာ အသံထြက္ေတြ စာလံုးေပါင္းေတြဘယ္လုိပဲ ကြဲျပားေပမယ့္ အတိုေကာက္စာလံုးေတြအျဖစ္ ခ်ံဳ႕လိုက္တဲ့အခါလူ႔အျဖစ္ကို ရုပ္နာမ္နဲ႔ ခ်ံဳ႕လိုက္သလိုမ်ိဳး ဘာမွမဟုတ္တဲ့သူလိုကိုယ္လို စာလံုးေတြပဲျဖစ္ေနခဲ့တယ္၊ သူ႔နာမည္ ေမာင္ေမာင္ရဲ႕ အတိုေကာက္ မမ ဆို ျမန္မာ့မီးရထားလိုလို၊ လမ္းတံတားေတြမွာ မမ ဆိုတဲ့စာလံုးေတြ႔တိုင္း သူ႔နာမည္အတိုေကာက္မ်ားလား ေယာင္ၿပီး ၾကည့္မိတယ္၊ စစ္သတင္းေတြမွာ အေျမွာက္ရဲ႕ေျပာင္းဝ အတိုင္းအတာကို မီလီမီတာနဲ႔ေျပာေတာ့လည္း ျမန္မာလို မမ လို႔သံုးျပန္တယ္၊ ဒီေတာ့သူငယ္ငယ္က ပိုးပန္းရာမွာ မေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ သူ႔ထက္ ငါးႏွစ္ေလာက္ႀကီးတဲ့ မမ ကိုေတာင္ သတိရမိတယ္၊ သူမရဲ႕ မ်က္ႏွာဟာ အေျမွာက္ေျပာင္းဝႀကီးလိုပဲ သူ႔ဘက္ကို ၿဂိဳလ္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ခဲ့ပံုေတြကို ျပန္ျမင္ ေယာင္ျပီး ၿပံဳးစိစိျဖစ္လာမိတယ္။ “ဆရာဘာေတြမ်ား သေဘာက်လို႔ ၿပံဳးေနတာလဲ״ ဆိုၿပီး ဦးခ်စ္ခင္ ေမးမွ“ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာညာနဲ႔״ ေရာခ်ရတယ္၊ အဘိုးႀကီးမွာ သူ႔စကားထဲ ဘာမ်ားသေဘာက်စရာပါသြားလို႔လဲလို႔ အေတြးရခက္ေနပံုနဲ႔၊ သူက “ဦးခ်စ္ခင္ ကို ႀကည့္ျပီး Calvin Klein ကုိ သတိရသြားလို႔ပါ״ ဆိုေတာ့ သူ႔မွာ ဘယ္က Calvin Klein လဲ စူးစမ္းတဲ့အႀကည့္နဲ႔ သူကပဲ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အတိုေကာက္စာလံုးေတြ တူတာကို သတိရမိပံုကိုေျပာျပလိုက္တယ္၊ “ဆရာကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ တဲ့״ ၊ ကၽြန္ေတာ့္သမီးေလးဆို ခ်စ္ခင္ဝင္းလဲ့ ဆိုၿပီးေပးထားတယ္၊ ေတာ္ရံုနာမည္နဲ႔ေတာ့ မတူႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဟုတ္တယ္၊ နာမည္ဆိုတာ မတူေအာင္ ေပးရတာမဟုတ္လား၊ နာမည္ေတြ အားလံုးက ဆင္ေနရင္ နာမည္ ရဲ႕အေရးပါမွုဟာ ဘာမွမဟုတ္၊ သတင္းစာထဲမွာ ေတြ႔ေတြ႔ေနရတဲ့ ဗီယက္နမ္ နာမည္ေတြကို သြားသတိရမိတယ္၊ ငုယင္ကိုသက္တို႔ ငုယင္ဗင္တိုင္းတို႔ ငုယင္ ဘာဘာညာညာ နဲ႔ဆိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ငုအိမ္ထက္ျမက္ ကိုေတာင္မွ သူ႔စိတ္ထဲ ျမန္မာျပည္ဖြား ဗီယက္နမ္မ်ားလား သံသယျဖစ္မိတယ္၊ သူကေတာ့ မွတ္ပံုတင္အရာရွိဆိုေတာ့ နာမည္ေတြကို စိတ္ဝင္စားမိတယ္။ ဒီေတာ့စာေရးဆရာ Kafka ဟာဘာေၾကာင့္မ်ား သူ႔ဇါတ္ေကာင္ကို k လုိ႔ၿပီးစလြယ္ေပးလိုက္တာလဲမသိ၊ သူမ်ားနဲ႔ မတူေအာင္လား၊ ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ သူတို႔ဆီမွာ မ်ိဳးရိုးနာမည္ေတြ၊ ေရွ႕စာလံုးေတြ အလယ္စာလံုးေတြနဲ႔ ရွည္ရွည္ ေဝးေဝးေပးေနၾကတာေတြကို မ်က္စိေနာက္လို႔ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေဆြမ်ိဳးေတြ ညာတိေတြနာမည္ထဲပါေနယင္ သဘာဝ က်ေအာင္ အနည္းဆံုး အမ်ိဳးဆက္ျပေနရမွာ အလုပ္ရွုပ္လို႔မ်ားလား။ ရံုးျပန္ေရာက္တာ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္ အရပ္ရွည္ရွည္ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က သူ႔ ၁၂ ႏွစ္ မွတ္ပံုတင္က နာမည္ကို ၁၈ ႏွစ္ မွတ္ပံုတင္လုပ္ေတာ့ ေျပာင္းခ်င္တယ္ဆိုၿပီးေတာ့ လုပ္လာတယ္၊ လူနဲ႔နာမည္ဟာအမွုနဲ႔ မကင္းဘူးဆိုတာကို သက္ေသျပေနသလုိပဲ၊ လူက နာမည္ကို မႀကိဳက္ဘူး၊ လူကနာမည္ကို ေျပာင္းခ်င္တယ္၊ အဲဒီအတြက္ အမွုကိစၥေတြ ရွုပ္ေထြးလာတယ္၊ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ အဲဒီလို စာေၾကာင္းစီေနမိတယ္၊ သူ႔ ၁၂ ႏွစ္သားနာမည္က ရဲမင္းထိုက္၊ အခု ၁၈ ႏွစ္သားမွာ ေျပာင္းခ်င္တဲ့နာမည္က အာကာဟိန္းထက္၊ ေျခာက္ႏွစ္အတြင္းမွာ ရဲမင္းထိုက္ဟာ အာကာဟိန္းထက္ ျဖစ္သြားတယ္၊ ကပ္ဖကာက အိပ္ယာကႏိုးေတာ့ လူကေန ပိုးေကာင္ႀကီးျဖစ္သြားတယ္၊ ညတြင္းခ်င္းပဲ အသြင္ေျပာင္းသြားတယ္၊ ရုပ္ေျပာင္းသြားတယ္။ သူကေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္အတြင္း နာမည္ေျပာင္းသြားတယ္၊ နာမ္ေျပာင္း သြားတယ္ေပါ့။ “မင္းနာမည္ အတိုေကာက္က အေတာ္ရွည္ေနမွာေပါ့״ ဆိုေတာ့ ခ်ာတိတ္ကေၾကာင္ၿပီး “ဗ်ာ״ တဲ့၊ ၿပီးမွ “ဟုတ္ကဲ့״ လို႔ျပန္ေျဖတယ္၊ ကိုေမာင္ေမာင့္စိတ္ထဲမွာေတာ့ မင္းနာမည္ကို ဘယ္ေလာက္စိတ္ႀကိဳက္ ေရြးထားလဲ အတိုေကာက္လုပ္ လိုက္ရင္ အကၡရာ သက္သက္ပဲ ျဖစ္သြားမွာပါကြာလို႔ ေျပာေနမိတယ္။ ေကာင္ေလးရဲ႕ပံုစံက ခပ္ေအးေအးပံုစံေလး၊ သူ႔စားပြဲေရွ႕မွာ ရိုရိုက်ိဳးက်ိဳးေလးရပ္လုိ႔၊ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း သူ႔ကို နဲနဲသနားသြားတာနဲ႔ “ထိုင္ပါဦးကြ၊ ေညာင္းေနမွာေပါ့״ ဆိုေတာ့ သူက ေက်းဇူးတင္တဲ့အၿပံဳးမ်ိဳးနဲ႔ အေရွ႕က ခံုမွာ ညင္ညင္ သာသာ ထိုင္လိုက္တယ္၊ “အဲဒီေတာ့ အာကာဟိန္းထက္က အခုမွ ေမြးလာတာလား၊ ရဲဟိန္းထက္က ေသဆံုးသြားၿပီလား״ ဆိုေတာ့ သူက ရုတ္တရက္ အေျဖရခက္ေနသလိုနဲ႔ ေခါင္းကုတ္ၿပီးၿပံဳးေနခဲ့တယ္ “တကယ္ပါ ေခါင္းစားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ၊ ေယာကၤ်ားဘဝကေန မိန္းမဘဝကို ျဖတ္ေတာက္ ခြဲစိတ္ၿပီး လိင္ေျပာင္းခ်င္တဲ့လူေတြဆို ဦးက သိပ္စိတ္ဝင္စားတယ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေယာကၤ်ားလို႔ခံယူေနရာကေန ေန႔ခ်င္း ညခ်င္း မိန္းမလို႔ ဘယ္လိုစိတ္ေမြးယူသလဲေပါ့ အခု မင္းအျဖစ္ကလည္း ခပ္ဆင္ဆင္ပဲမဟုတ္လား၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရဲမင္းထိုက္လို႔ မျမင္ေတာ့ပဲ အာကာဟိန္းထက္လို႔ ဘယ္လိုေျပာင္းျမင္လို႔ရသလဲ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ရဲမင္းထိုက္လို႔ သိထား ရာကေန အာကာဟိန္းထက္လို႔ ျပန္ေျပာင္းၿပီး ခံယူတာဟာ အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့အေတြ႔အႀကံဳပဲလို႔ထင္တယ္၊ ဦးေျပာတာ မဟုတ္ဘူးလား။״ “ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ကၽြန္ေတာ္ နာမည္ေျပာင္းတဲ့ကိစၥဟာ ဦးေျပာတာေတြနဲ႔ ဘယ္လိုပတ္သက္ ေနမလဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဥာဏ္မမွီဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေစ်းထဲကလက္သုတ္မစားခဲ့ရင္ အခုလို နာမည္ေျပာင္းဖို႔ျဖစ္လာမွာ မဟုတ္ဘူး။״ “ဘယ္လို ဘယ္လို၊ ေစ်းထဲက လက္သုတ္နဲ႔ မင္းနာမည္ေျပာင္းတာ ဘယ္လုိမ်ားဆက္စပ္ေနလို႔လဲ״ သူ႔မွာ ရယ္ခ်င္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး ေမးရသည္။ အဲဒီကိစၥက အေတာ္ရွင္းျပဖို႔ေတာ့ခက္တယ္၊ ေစ်းထဲက လက္သုတ္စားၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ဝမ္းေတြ အႀကီးအက်ယ္သြားေတာ့တာပဲ၊ တစ္ရက္ တစ္ရက္ကို အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ရွိမယ္၊ ဝမ္းေတြက စိမ္းဖန္႔ဖန္႔နဲ႔၊ လူကို ေမ်ာ့ေမ်ာ့က်န္ေတာ့တယ္၊ အိမ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္လိုက္ရၿပီလို႔ကို တြက္ၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သတိရတစ္ခ်က္မရတစ္ခ်က္၊ ရုပ္ရွင္ေတြမွာ အနီးအေဝးဇြန္းနဲ႔ ဆြဲရိုက္သလိုမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ့္ အာရံုေတြက ေဝဝါးလာလုိက္ ၾကည္လင္လာလိုက္၊ ေဝဝါးသြားတဲ့အခါေတာ့လဲ လူဟာအေကာင္အထည္မဲ့တဲ့ အရိပ္ အေငြ႔သက္သက္လုိပဲ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘာမွမဟုတ္၊ အေကာင္အထည္မဲ့ အထိအေတြ႔ အာရံုခံစားမွုမဲ့ ဒါေပမယ့္အာရံုေတြ ျပန္လည္ၾကည္လင္လာေတာ့လည္း စူးရွထက္ျမက္လိုက္ပံုက တကယ့္ကို ေလတိုးတဲ့ အထိ အေတြ႔ေလးကိုေတာင္မွ အေရျပားမွာ ေအးျမႏုညက္တဲ့လက္တစ္ဘက္နဲ႔ ပြတ္သပ္သြားသလိုပဲ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် အပူခ်ိန္၊ အလင္းေရာင္၊ စိုထိုင္းမွု အေျပာင္းအလဲေတြကို ခႏၶာကိုယ္ကအလုိအေလ်ာက္ သိရွိေနခဲ့တယ္၊ ခႏၶာကိုယ္က အာရံုခံစက္ႀကီးသက္သက္လိုပဲ၊ သိသမွ်ကို အေတြးထဲမပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ အာ႐ံုခံစက္ႀကီးသက္သက္လုိပဲ သိသမွ်ကို အေတြးထဲမပို႔ေဆာင္ႏိုင္ေပမယ့္ အာရံုေတြကေတာ့ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီး၊ ခႏၶာကိုယ္အႏွံအျပားမွာ သိသာထင္ရွားလို႔ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အသစ္တဖန္ေမြးဖြားလာတဲ့လူတစ္ေယာက္လုိပဲ အာ႐ံုခံစားမွုက သစ္လြင္လတ္ဆတ္လြန္းတယ္ ဒါေပမယ့္ ခဏေနျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိခင္ဝမ္းဗိုက္ထဲ ျပန္ေရာက္သြားသလို အျပင္ေလာကတစ္ခုလံုးဟာ ဝါးေဖ်ာ့ေပ်ာက္ကြယ္လို႔ သြားေတာ့ျပန္တယ္၊ ေအးျမမွု၊ ပူေလာင္မွု၊ အထိအေတြ႔၊ အလင္း၊ အသံေတြ အားလံုးဟာ မိခင္ရဲ႕ဝမ္းဗိုက္က တဆင့္ပဲေရာက္လာသလုိ ကၽြန္ေတာ့္ဆီေရာက္တဲ့အခါ အားလံုးက အေကာင္အထည္မဲ့သြားတယ္၊ အဲဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အျပင္ေလာကနဲ႔ အနီးအေဝးကစားရင္း ဝမ္းေတြကမရပ္တမ္း သြားေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ ခႏၶာကိုယ္ထဲက အေဟာင္းအျမင္း အပုပ္အစပ္မွန္သမွ်ဟာ ဝမ္းနဲ႔အတူ အကုန္ပါသြား သလုိပဲ၊ ဝမ္းတခါသြားျပီးတိုင္း လူဟာ စိတ္ဆႏၵေတြအကုန္ ေလ်ာ့ပါးသြားတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာမွ မဟုတ္ေတာ့တဲ့ အရာတစ္ခုလိုခံစားလာရတယ္၊ တစ္ေန႔ကို ဝမ္းအၾကိမ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္သြားၿပီးတဲ့အခါ လူဟာ အခြံသက္သက္သာ က်န္ေတာ့သလိုပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ သံုးလလံုးလံုးဝမ္းသြားေနခဲ့တယ္၊ ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဝမ္းကေလ်ာ့သြားတယ္လို႔မရွိ ပံုမွန္အႀကိမ္ႏွစ္ဆယ္ ေလာက္ကို သြားေနတာပဲ၊ ဘယ္လုိပဲ ေဆးတိုက္တိုက္ထိုးထိုး၊ သက္သာတယ္မရွိ၊ ဒါေပမယ့္ ရပ္ခ်င္ေတာ့လည္း ရုတ္တရက္ မုန္တိုင္းစဲသြားသလိုမ်ိဳးတိခနဲပဲ၊ သံုးလတင္းတင္းျပည့္တဲ့ေန႔ကေန စၿပီး ဝမ္းက လံုးဝရပ္သြားတယ္၊ လံုးဝမသြားေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ လူကေတာ့ ေမ်ာ့ေနဆဲေပါ့။ ေနာက္တစ္လေလာက္ၾကာမွ ကၽြန္ေတာ္လည္း လမ္းနဲနဲပါးပါးေလွ်ာက္ႏိုင္လာတယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း လူ အသစ္တစ္ေယာက္လို ခံစားလာမိတယ္၊ ေမြးၿပီးတစ္ႏွစ္ေလာက္အၾကာမွာ စမ္းတဝါးဝါးလမ္းေလွ်ာက္ေနတဲ့ လူအသစ္ တစ္ေယာက္အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္လည္းလက္ရမ္းကို ကိုင္ျပီး ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းဖို႔ မနည္းအားထုတ္ေနရတယ္၊ ေျခလွမ္း တိုင္းဟာ ေျမႀကီးကိုတစ္ခါမွ မထိခဲ့ဘူးတဲ့အတုိင္း စိတ္ခ်ယံုၾကည္မွု ကင္းမဲ့လို႔၊ ေျခတစ္လွမ္းလွမ္းၿပီး ေနာက္တစ္လွမ္း လွမ္းဖို႔ကို အခ်ိန္အေတာ္ယူျပီးမွ လွမ္းႏိုင္တယ္၊ ေျခလွမ္းတင္မကဘူး၊ ခႏၶာကိုယ္ကလည္းဟန္ခ်က္ကို ထိန္းႏိုင္ဖို႔ မနည္းႀကိဳးစားေနရတယ္၊ ေျခလွမ္းတိုင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘဝသစ္တခုထဲတိုးဝင္ေနသလိုပဲ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားမိတယ္။ ဒါဟာ တင္စားၿပီးေျပာေနတာလို႔ ထင္ေကာင္းထင္မယ္၊ ဒါေပမယ့္ဒါဟာ အမွန္ျဖစ္ေနတာပဲ၊ ရုပ္ခႏၶာတစ္ခုထဲမွာ ျဖစ္ေနတာလည္း မဟုတ္ဘူး၊ စိတ္ကူးေတြ ခံစားမွုေတြအားလံုးက အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့မွန္းသိေနတယ္၊ အတိတ္ဟာ ဟိုးအေဝးႀကီးမွာ က်န္ရစ္ေနသလိုပဲ၊ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သူမ်ား ျပန္ေျပာျပလို႔သိရတဲ့အျဖစ္မ်ိဳးလို၊ လူေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္အတိုင္းပဲ ဆက္ဆံေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရဲမင္းထိုက္အေနနဲ႔ပဲ ဆက္ဆံေနၾကတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖို႔အေတာ္ ကသိကေအာက္ျဖစ္ေစတယ္၊ လူမွားျပီး ႏွုတ္ဆက္ခံရသလုိပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုေပၚကဆင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ့္ကိုယ္ကို လူသစ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ နာမည္သစ္တခုေပးဖို႔ စဥ္းစားမိတယ္၊ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ နာမည္အေဟာင္းကို မၾကိဳက္ေတာ့လို႔လည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ နာမည္အသစ္ လွလွေလးေပးခ်င္လုိ႔လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရဲမင္းထိုက္ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆုိတာသိေနခဲ့ၿပီေလ၊ ဒီေတာ့ ရဲမင္းထိုက္အေနနဲ႔ ဆက္မေနခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အသစ္တစ္ေယာက္ဆိုတာ ေသခ်ာေနတဲ့အတြက္ နာမည္ အသစ္တစ္ခုသက္သက္ေပးခ်င္မိတာပါ။ နာမည္အေဟာင္းနဲ႔သာ ဆက္ေနရရင္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အရင္အိမ္ရွင္ရဲ႕ နာမည္ မေျပာင္းေသးဘဲ ဆက္သံုးေနတဲ့အိမ္ေျပာင္းလာသူလို ျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ ဒါနဲ႔ပဲ အခုလို ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္မွတ္ပံုတင္လုပ္ရင္းနဲ႔ တစ္လက္စထဲ နာမည္ေျပာင္းဖို႔ စီစဥ္မိတာပါ။ ေကာင္ေလးမွာ မိနစ္သံုးဆယ္ဆက္တိုက္ မနားတမ္းေျပာလိုက္ရသျဖင့္ အေတာ္ေမာပန္းသြားပံုရသည္။ တုတ္တုတ္မွ မလွုပ္ေတာ့၊ ငူတူတူေလး ထိုင္ေနခဲ့သည္။ ေကာင္ေလးကို ၾကည့္ရင္း အခြံလဲၿပီးခါစပိုးဟပ္တစ္ေကာင္လို သူ႔စိတ္ထဲ ထင္လာမိတယ္၊ “ဒါနဲ႔ မင္း မိဘေတြကေရာ״ “သူတို႔ကေတာ့ ဘယ္လိုထင္ၾကမလဲမသိဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီ့ထက္ပိုရွင္းမျပတတ္ဘူး အခုနာမည္ေျပာင္းဖို႔ဆိုတာ ကိစၥမရွိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ေျပာထားျပီးသားပါ״ ကိုေမာင္ေမာင္လည္း စာရြက္စာတမ္းေတြ စံုမစံု စစ္ေဆးေနခဲ့တယ္၊ စိတ္ထဲကလည္း အာကာဟိန္းထက္ကို ေန႔လည္ခင္းတစ္ခုမွာ မွတ္ပံုတင္ရံုးကေန ေမြးဖြားေပးလိုက္သည္လို႔ ေတြးေနမိတယ္၊ ခဏေနေတာ့ ေကာင္ေလးကို ေနာက္တစ္ပတ္လာခဲ့ဖို႔ ခ်ိန္းလိုက္တယ္။ ရဲမင္းထိုက္နာမည္နဲ႔ ၁၂ ႏွစ္မွတ္ပံုတင္အေဟာင္းေလးကေတာ့ သူ႔ဆီမွာက်န္ရစ္တယ္၊ သူလည္း အဲဒီမွတ္ပံုတင္ အေဟာင္းေလးကို သူ႔ဖိုင္ေလးထဲတြဲၿပီးထည့္ေပးထားလိုက္တယ္၊ ရဲမင္းထိုက္ဟာ ဖိုင္တြဲအေဟာင္းထဲကေန ဘယ္ေတာ့မွ ထြက္မလာႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ရဲမင္းထိုက္ဟာ မၾကာခင္မွာ ေမ့ေပ်ာက္ခံအရာတစ္ခုျဖစ္လာေတာ့မယ္၊ ရဲမင္းထိုက္ဟာ တရားလိုမရွိေတာ့တဲ့ သိမ္းဆည္းခံပစၥည္းလို။ ညေနရံုးဆင္းတဲ့အထိ သူ႔စိတ္ထဲမွာ ဟာတာတာႏွင့္ တစ္ခုခုလုိေနသလုိ၊ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဦးေႏွာက္မွ မွန္ေသးရဲ႕လားမသိ၊ ဖယ္ရီေပၚထိုင္လိုက္လာရင္း လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သူ ေတြးလာခဲ့သည္။ ေဘးဘီက လူမ်ား ေျပာေနေသာစကားက သူ႔နားထဲမေရာက္၊ တကယ္လို႔ ေကဟာ သံုးလေလာက္ ဝမ္းေလွ်ာခဲ့ရင္ ေက ဟုတ္ပါ့ဦးမလား၊ ညက ဖတ္ခဲ့ေသာဝတၳဳႏွင့္ ေန႔လည္က ၾကားခဲ့ေသာဇါတ္လမ္းဘယ္ဟာက ပိုျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိမလဲ၊ အို ျဖစ္ႏိုင္ေျခဆိုတာက ျဖစ္ႏိုင္ေျခပဲ မဟုတ္လား၊ နာမည္တစ္လံုးေျပာင္းသြားတာနဲ႔ လူက ေျပာင္းသြားသတဲ့လား၊ ေသခ်ာတာကေတာ့ နာမည္ေျပာင္းသြားလွ်င္ ဖိုင္တြဲအသစ္ေျပာင္းဖုိ႔ေတာ့လိုလိမ့္မည္။ 



+ဒီႏိုဗို+ 

Nwe Ne Magazine, Issue on Memorial of Saffron Revolution