သို႔ေသာ္ က်ရႈံးေသာ၊ ပြဲလယ္မတင္႔ေသာ၊ လူရာမဝင္ေသာ ေမဘယ္ႏွင္႔ ‘ သူမ၏ ပင္ကိုယ္ရုပ္အတုိင္း အဘယ္ေၾကာင္႔ သြား၍ မရသနည္း’ ဟုေသာ အေတြးခ်င္းကအစ တူေနေလသည္။ ပြဲတက္လွ်င္ အဘယ္ေၾကာင္႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ဝတ္စားအလွျပင္ၾကရသနည္း။ ေလာကဓမၼတာဆိုသည္ကို သစ္သီးေဖ်ာ္စက္ထဲထည္႔ကာ ထည္႔ၿပီးႀကိတ္ေခ်ခ်င္သည္႔အထိ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ရသည္။ အေဒၚေတြက 'အက်ႌဝယ္ေပးမယ္။ ေစ်းဝယ္ထြက္မယ္' ေျပာတုိင္း ျငင္းမိေသာအခါ ညီမဝမ္းကြဲမဂၤလာေဆာင္ကို သူမ မတက္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပေရွာင္တယ္လို႔ ထင္ေနေပမယ္႔ မတတ္ႏုိင္။ ေစ်းဝယ္ထြက္ရမွာ အလြန္စိတ္ပ်က္သလို၊ အက်ႌေတြကို ေရြးလိုက္၊ ဝတ္ၾကည္႔လိုက္ လုပ္ရမွာ စိတ္ကုန္ခမ္းလြန္းလွသည္။ မဝတ္ၾကည္႔ဘဲ အဆင္ေျပမယ္ထင္ၿပီး ဝယ္လာၿပီးမွ ဝတ္ၾကည္႔ေသာအခါ အဆင္မေျပသျဖင္႔ ပစ္ရတဲ႔အဝတ္ေတြလည္း မ်ားလွၿပီ။ ထိုအက်င္႔ဆိုးကို ႀကိဳးစားေဖ်ာက္ေပမယ္႔ အင္တာနက္မွတဆင္႔ ေစ်းဝယ္ခ်င္ေနဆဲ။ မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲတံမရွိေသာ၊ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေဆး၊ဆိုးေဆးအပါအဝင္ မ်က္ႏွာျပင္ခ်ယ္သစရာ ဘာပစၥည္းမွ မရွိတဲ႔မိ္န္းမျဖစ္သလို ေစ်းဝယ္ထြက္ရမွာပ်င္းေသာမိန္းမက ဒီေလာကမွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္တန္ရာ။ မလွေသာမိန္းမ မရွိ၊ ပ်င္းေသာမိန္းမသာရွိသည္ဆိုေသာ စကားကို ၾကားဖူးသည္။ သူမက အဝတ္အစားဝယ္ဖို႔ အလွျပင္ဆင္ရမည္ကို ပ်င္းရိျခင္းထက္ အခ်ိန္ေပးျပင္ဆင္ေပးရမည္ကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ရာဝတ္သြားလွ်င္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈမရွိေသာ သူမသည္ ေမဘယ္လ္ကဲ႔သုိ႔ပင္ မလွပ၊ မတင္႔တယ္ေသာ ဝတ္စံုုျဖင္႔ သိမ္ငယ္ေနရမည္ဟု ေၾကာင္႔ၾကမိျပန္သည္။ ဒါေပမယ္႔အရြဲ႕တုိက္ရာတြင္ ထက္သန္ေသာစိတ္ကေလးက အလံကေလး တလြင္႔လြင္႔ႏွင္႔ ထၾကြလာျပန္သည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင္႔ ရုပ္ဝတၳဳမ်ားရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံရမည္နည္း။ မ်က္ႏွာေျပာင္ႏွင္႔ ထသြားထလာဝတ္စံုျဖင္႔ပင္ ပြဲတက္ခ်င္လည္း ေလာကကို မထီမဲ႔ျမင္ပုန္ကန္လိုစိတ္က ႀကံစည္ရံုမွ်ႏွင္႔ အထမေျမာက္။ ဝစီကံျခင္း စီးခ်င္းထိုးလွ်င္ပင္ ေအာင္ႏုိင္ေခ်မရွိ။
ထိုသုိ႔ ပြဲတက္မယ္ဆုိလွ်င္ အေမက သမီးအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္မည္႔ သေဘာမွာရွိသည္။ သူဆင္ေပးသည္ ေရႊလက္ပတ္ကို မဝတ္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာေနရသည္႔တုိက္ပြဲပင္ အေတာ္ျပင္းထန္ေနေပၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ေလၿပီ။ အခုေတာ႔ျဖင္႔ သူမသည္ စစ္ရႈံးမည္႔အရိပ္အေယာင္ျမင္သျဖင္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလုိက္သည္ဟု စကားအလွသံုးရေတာ႔မည္။ လက္ထပ္ပြဲမတက္မီတရက္အလိုအမွာေတာ႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ အက်ႌတစ္ထည္ရသည္။ ေမဘယ္လ္ကို သတိရျပန္သည္။ ဝတ္စံုကို ႀကိဳတင္ဆင္ယင္သည္႔ခဏေတာ႔ ေမဘယ္လ္လုိ ခ်စ္စရာမိန္းမငယ္လုိ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္မျမင္ေပမယ္႔ မဆိုးပါဘူးလုိ႔ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ မ်က္ႏွာေခ်ပါးပါးလူးၿပီးေသာအခါမွာေတာ႔ ဒါဟာသဘာဝပဲေလလုိ႔ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ရန္ အားထုတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဝတ္ေကာင္းစားလွဆင္ယင္ထားသူမ်ားကိုမွ လူႀကီးလူေကာင္းလုိ ဆက္ဆံေသာအတုအေယာင္ကမၻာကို ျမင္ရျပန္သည္႔အခါ မြန္းက်ပ္လာျပန္သည္။ လူထူထူ၊ပြဲဆူဆူတြင္ ေနသားမက် တကိုယ္တည္း လြတ္လပ္စြာေနခ်င္စိတ္က တရိပ္ရိပ္ထလာျပန္သည္။ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္။ေၾကာက္စရာလူမ်ားအၾကားတြင္ ပ်ံသန္းေျပးခ်င္စိတ္မွာ ငံု႔လွ်ိဳးပုန္းကြယ္ေနရသည္။မေပါ႔ပါးရုပ္ကို ဟန္လုပ္ၿပံဳးျဖင္႔ ႀကိဳးစားဖံုးထားသည္။ ပကာသနမ်က္ႏွာဖံုးျဖင္႔ က်ပ္ေတာက္ေသာအဝတ္အစားမ်ားကို မသက္မသာဆင္ယင္ထားသူမ်ားကို ေတြ႔လွ်င္လည္း ယင္ေကာင္ေတြ ဟု မေရရြတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာက္တည္ေနရသည္။ တရားထုိင္သကဲ႔သို႔ တစ္နာရီခြဲေလာက္ေတာ႔ ငါ ရေအာင္ ေနဦးမယ္ဟု သံႏိၷဌာန္ခ်မွတ္ထားရသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယားဝုဖ္ဥပမာေပးထားသည္႔ လွပျမဴးတူးစြာ ပ်ံသန္းေနသည္႔ ပုစဥ္ေကာင္ေလးမ်ား၊ လိပ္ျပာမ်ား၊ ပိုေကာင္းေလးမ်ားကဲ႔သို႔ မျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာင္မွ ပန္းကန္လံုးထဲသို႔ ျပဳတ္က်သြားေသာ ယင္ေကာင္မျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာက္တည္ေနေလသည္။ ။
+မယ္႔ကိုး+
သို႔ေသာ္ က်ရႈံးေသာ၊ ပြဲလယ္မတင္႔ေသာ၊ လူရာမဝင္ေသာ ေမဘယ္ႏွင္႔ ‘ သူမ၏ ပင္ကိုယ္ရုပ္အတုိင္း အဘယ္ေၾကာင္႔ သြား၍ မရသနည္း’ ဟုေသာ အေတြးခ်င္းကအစ တူေနေလသည္။ ပြဲတက္လွ်င္ အဘယ္ေၾကာင္႔ အၿပိဳင္အဆုိင္ဝတ္စားအလွျပင္ၾကရသနည္း။ ေလာကဓမၼတာဆိုသည္ကို သစ္သီးေဖ်ာ္စက္ထဲထည္႔ကာ ထည္႔ၿပီးႀကိတ္ေခ်ခ်င္သည္႔အထိ မေက်မခ်မ္းျဖစ္ရသည္။ အေဒၚေတြက 'အက်ႌဝယ္ေပးမယ္။ ေစ်းဝယ္ထြက္မယ္' ေျပာတုိင္း ျငင္းမိေသာအခါ ညီမဝမ္းကြဲမဂၤလာေဆာင္ကို သူမ မတက္ခ်င္ေသာေၾကာင္႔ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပေရွာင္တယ္လို႔ ထင္ေနေပမယ္႔ မတတ္ႏုိင္။ ေစ်းဝယ္ထြက္ရမွာ အလြန္စိတ္ပ်က္သလို၊ အက်ႌေတြကို ေရြးလိုက္၊ ဝတ္ၾကည္႔လိုက္ လုပ္ရမွာ စိတ္ကုန္ခမ္းလြန္းလွသည္။ မဝတ္ၾကည္႔ဘဲ အဆင္ေျပမယ္ထင္ၿပီး ဝယ္လာၿပီးမွ ဝတ္ၾကည္႔ေသာအခါ အဆင္မေျပသျဖင္႔ ပစ္ရတဲ႔အဝတ္ေတြလည္း မ်ားလွၿပီ။ ထိုအက်င္႔ဆိုးကို ႀကိဳးစားေဖ်ာက္ေပမယ္႔ အင္တာနက္မွတဆင္႔ ေစ်းဝယ္ခ်င္ေနဆဲ။ မ်က္ခံုးေမႊးဆြဲတံမရွိေသာ၊ မ်က္ေတာင္ေကာ႔ေဆး၊ဆိုးေဆးအပါအဝင္ မ်က္ႏွာျပင္ခ်ယ္သစရာ ဘာပစၥည္းမွ မရွိတဲ႔မိ္န္းမျဖစ္သလို ေစ်းဝယ္ထြက္ရမွာပ်င္းေသာမိန္းမက ဒီေလာကမွာ သူမတစ္ေယာက္တည္းေတာ႔ မဟုတ္တန္ရာ။ မလွေသာမိန္းမ မရွိ၊ ပ်င္းေသာမိန္းမသာရွိသည္ဆိုေသာ စကားကို ၾကားဖူးသည္။ သူမက အဝတ္အစားဝယ္ဖို႔ အလွျပင္ဆင္ရမည္ကို ပ်င္းရိျခင္းထက္ အခ်ိန္ေပးျပင္ဆင္ေပးရမည္ကို ႏွေမ်ာတြန္႔တိုေသာ မိန္းမျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ေတာ္ရာဝတ္သြားလွ်င္လည္း ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈမရွိေသာ သူမသည္ ေမဘယ္လ္ကဲ႔သုိ႔ပင္ မလွပ၊ မတင္႔တယ္ေသာ ဝတ္စံုုျဖင္႔ သိမ္ငယ္ေနရမည္ဟု ေၾကာင္႔ၾကမိျပန္သည္။ ဒါေပမယ္႔အရြဲ႕တုိက္ရာတြင္ ထက္သန္ေသာစိတ္ကေလးက အလံကေလး တလြင္႔လြင္႔ႏွင္႔ ထၾကြလာျပန္သည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင္႔ ရုပ္ဝတၳဳမ်ားရဲ႕ လႊမ္းမိုးမႈကို ခံရမည္နည္း။ မ်က္ႏွာေျပာင္ႏွင္႔ ထသြားထလာဝတ္စံုျဖင္႔ပင္ ပြဲတက္ခ်င္လည္း ေလာကကို မထီမဲ႔ျမင္ပုန္ကန္လိုစိတ္က ႀကံစည္ရံုမွ်ႏွင္႔ အထမေျမာက္။ ဝစီကံျခင္း စီးခ်င္းထိုးလွ်င္ပင္ ေအာင္ႏုိင္ေခ်မရွိ။
ထိုသုိ႔ ပြဲတက္မယ္ဆုိလွ်င္ အေမက သမီးအျဖစ္မွ စြန္႔လႊတ္မည္႔ သေဘာမွာရွိသည္။ သူဆင္ေပးသည္ ေရႊလက္ပတ္ကို မဝတ္ခ်င္ဘူးလို႔ ေျပာေနရသည္႔တုိက္ပြဲပင္ အေတာ္ျပင္းထန္ေနေပၿပီ။ မတတ္ႏုိင္ေလၿပီ။ အခုေတာ႔ျဖင္႔ သူမသည္ စစ္ရႈံးမည္႔အရိပ္အေယာင္ျမင္သျဖင္႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးယူလုိက္သည္ဟု စကားအလွသံုးရေတာ႔မည္။ လက္ထပ္ပြဲမတက္မီတရက္အလိုအမွာေတာ႔ ကံေကာင္းေထာက္မစြာပင္ အက်ႌတစ္ထည္ရသည္။ ေမဘယ္လ္ကို သတိရျပန္သည္။ ဝတ္စံုကို ႀကိဳတင္ဆင္ယင္သည္႔ခဏေတာ႔ ေမဘယ္လ္လုိ ခ်စ္စရာမိန္းမငယ္လုိ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္မျမင္ေပမယ္႔ မဆိုးပါဘူးလုိ႔ စိတ္ထားတတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားသည္။ မ်က္ႏွာေခ်ပါးပါးလူးၿပီးေသာအခါမွာေတာ႔ ဒါဟာသဘာဝပဲေလလုိ႔ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ႏုိင္ရန္ အားထုတ္သည္။
သို႔ေသာ္ ဝတ္ေကာင္းစားလွဆင္ယင္ထားသူမ်ားကိုမွ လူႀကီးလူေကာင္းလုိ ဆက္ဆံေသာအတုအေယာင္ကမၻာကို ျမင္ရျပန္သည္႔အခါ မြန္းက်ပ္လာျပန္သည္။ လူထူထူ၊ပြဲဆူဆူတြင္ ေနသားမက် တကိုယ္တည္း လြတ္လပ္စြာေနခ်င္စိတ္က တရိပ္ရိပ္ထလာျပန္သည္။ ဝမ္းနည္းဖြယ္ပင္။ေၾကာက္စရာလူမ်ားအၾကားတြင္ ပ်ံသန္းေျပးခ်င္စိတ္မွာ ငံု႔လွ်ိဳးပုန္းကြယ္ေနရသည္။မေပါ႔ပါးရုပ္ကို ဟန္လုပ္ၿပံဳးျဖင္႔ ႀကိဳးစားဖံုးထားသည္။ ပကာသနမ်က္ႏွာဖံုးျဖင္႔ က်ပ္ေတာက္ေသာအဝတ္အစားမ်ားကို မသက္မသာဆင္ယင္ထားသူမ်ားကို ေတြ႔လွ်င္လည္း ယင္ေကာင္ေတြ ဟု မေရရြတ္ျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေဆာက္တည္ေနရသည္။ တရားထုိင္သကဲ႔သို႔ တစ္နာရီခြဲေလာက္ေတာ႔ ငါ ရေအာင္ ေနဦးမယ္ဟု သံႏိၷဌာန္ခ်မွတ္ထားရသည္။ ဗာဂ်ီးနီးယားဝုဖ္ဥပမာေပးထားသည္႔ လွပျမဴးတူးစြာ ပ်ံသန္းေနသည္႔ ပုစဥ္ေကာင္ေလးမ်ား၊ လိပ္ျပာမ်ား၊ ပိုေကာင္းေလးမ်ားကဲ႔သို႔ မျဖစ္ႏုိင္ရင္ေတာင္မွ ပန္းကန္လံုးထဲသို႔ ျပဳတ္က်သြားေသာ ယင္ေကာင္မျဖစ္ေအာင္ေတာ႔ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာက္တည္ေနေလသည္။ ။
+မယ္႔ကိုး+
No comments:
Post a Comment