>
ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႕ ဘၿမင့္ရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္။ ဇိမ္ယူရတဲ႕ ရက္။ ေဆာင္းတြင္း၀င္လာၿပီမို႕ အိပ္ယာထဲ ေစာင္ၿခံဳ ၿပီး ခပ္ေကြးေကြးနဲ႕ ေတြးခ်င္တာေတြးေနရတာကိုးက ဇိမ္တစ္မ်ဳိး။ အရင္ကေတာ႕ ဒီအိမ္မွာ အေမနဲ႕ ဘၿမင့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ ခုေတာ႕ အေမတစ္ေယာက္ေတာ႕ၿဖင့္ သားတစ္ေယာက္ကို စိတ္ခ်ၿပီး ထားသြားခဲ႕တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႕ၿပီ။ ဒီေတာ႕ မိဘရဲ႕ အေမြ ဒီအိမ္ေလးရယ္ တစ္လတစ္လရတဲ႕ ၀င္ေငြလစာေလးႏွင့္ ဘၿမင့္ ဘ၀က မခ်မ္းသာေပမယ္႕ အမ်ားတကာတို႕ထက္ အူစိုတာေတာ႕ ၀န္ခံရေပလိမ္႕မည္။
ဒီၾကားထဲ ဘၿမင့္က စာတိုေပစေလးေရးတဲ႕ ၀ါသနာကလဲရွိ။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူ႕ရဲ႕ စာတိုေပစေလးေတြကလည္း ဟိုမဂၢဇင္းထဲပါ ဒီမဂၢဇင္းထဲပါဆိုေတာ႕ ၀ါသနာပိုး ကေတာ႕ၿဖင့္ အေတာသတ္လို႕မရေပဘူး။ ဒီလိုမနက္ခင္း ခပ္ေအးေအးဆို တစ္ခါတစ္ခါ အိပ္ယာထဲကမထတမ္း ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္ ေဘးနားအသင့္ရွိၿပီးသား စာအုပ္ေလးနဲ႕ ေဘာပင္ ဆြဲၿပီး ေရးလိုက္ႏွင့္ ဘၿမင့္အတြက္ေတာ႕ တနဂၤေႏြေန႕ရဲ႕ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အခ်ိန္မ်ားပင္။ ခုလဲ စာေရးမယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ကေလးဆြဲ ..ေဆးလိပ္္မီးညိွေနတုန္းရွိေသး …
“ကိုၾကီးဘၿမင့္ ေရ ကိုၾကီးဘၿမင့္ တံခါးဖြင့္ပါအုန္းဗ်.. ဒုန္း..ဒုန္း ..ဒုန္း.. အီး ဟီး ဟီး…”
သြားပါၿပီကြာ မနက္ေစာေစာစီးစီး မာရ္နတ္ေတာ႕ ေႏွာက္ၿပီဟလို႕ပဲ ေတြးရင္း ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ၿပာခြက္ထဲ အလ်င္အၿမန္ ပစ္ထည့္ရင္း တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ..
“အီးဟီးဟီး ကိုၾကီးဘၿမင့္ ကြ်န္ေတာ္႕ကိုၾကည့္ပါအုန္းဗ်ာ ၾကည္ၿပာေလ ၾကည္ၿပာ ကြ်န္ေတာ္႕ကို ေဆာ္ လိုက္တာ ခုအကြဲပဲ . ဒီမိန္းမကိုေလ ခ်စ္လြန္းလို႕ အလိုလုိက္ထားတာ။ ခုၾကည့္စမ္း ကြ်န္ေတာ္႕ နဖူးဘုထြက္ေအာင္ ရိုက္တဲ႕ အဆင့္ကေန ခုနဖူးမွာ ေသြးစို႕ေနၿပီး ကိုၾကီးဘၿမင့္ ရဲ႕ အီး..ဟီး..ဟီး..ကြ်န္ေတာ႕္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ႕ ဘူးလားလို႕…ကိုၾကီးဘၿမင့္ေရ …. ကို္ၾကီးဘၿမင့္ရဲ႕ ..အီးဟီးဟီး”
ထင္တဲ႕ အတိုင္းပင္ နဖူးတြင္ ေသြးနည္းနည္းစို႕ေနတဲ႕ ဘုၾကီးတစ္ခုနဲ႕ ေပါက္ခ်လာသူက စိုးတင့္။ ဒီၾကားထဲ မဆီမဆိုင္ ဒင္းက သူ႕နာမည္ တတၿပီး ငိုေနတာမို႕ မသိတဲ႕ သူမ်ားဆို ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ေတာ႕ ေသရြာကို ေနမလာခင္ အၿပီးသြားရွာၿပီလို႕ ထင္ၾကေပေတာ႕မည္။
“ဟိတ္ေကာင္ တိတ္စမ္းကြာ။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ငါ့နာမည္ၾကီး တတၿပီး ေအာ္ငိုမေနနဲ႕။ ေၿပာ..ေၿပာဒီတစ္ခါ ငါ ဘာလုပ္ေပးရမွာတုန္း”
“ကြ်န္ေတာ္ ဒီမိန္းမနဲ႕ ဆက္ၿပီးမေပါင္းႏိုင္ေတာ႕ဘူး”
“ဒါမ်ားကြာ. ရပ္ကြက္ရံုးသြားေပါ့။ ငါ့အိမ္ဘာလို႕လာေသးလဲ။ ”
“ဒါက ဒီလိုေလ..အစ္ကိုေရးေပးတဲ႕ ရည္းစားစာ ပထမတစ္ေစာင္ထဲနဲ႕တင္ ၾကည္ၿပာမ ကြ်န္ေတာ္႕ကို ခ်စ္အေၿဖၿပန္ေပး ၿပီး တစ္ခါထဲ ခိုးရာ လိုက္ခဲ႕တာေလ။ အဲဒါ ခုလဲ ကြ်န္ေတာ္႕ကို စာတစ္ေစာင္ေလာက္ ထပ္ေရးေပးပါလား”
“ဘယ္လို..!!!!!!!”
“တစ္ခါထဲဖတ္ၿပီး တစ္ခါထဲ ကြ်န္ေတာ္႕မ်က္ႏွာမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းၿပီး ကြာရွင္းလက္မွတ္မွာ တစ္ခါတည္း လက္မွတ္ထိုးေအာင္လို႕ေလ ကြ်န္ေတာ္႕ကို စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ ထပ္ေရးေပးပါလား ဟင္ အစ္ကို..”
စိုးတင့္ စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘၿမင့္မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းနီတတ္လာသည္။ ေဘးဘီကို မ်က္လံုးေ၀႕ ၿပီးၾကည့္သည္။ ေဟာေတြ႕ၿပီး ေရခ်ဳိး မ်က္ႏွာသစ္တဲ႕ ဒန္ဖလားခြက္။ ဒန္းဖလားခြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ရင္း..
“#!!! ေအး မင္းကို တစ္ခါတည္း ဓါးနဲ႕ထုိးသတ္သြားေအာင္ ေရးေပးမယ္။ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ အသက္ထြက္ၿပီး တစ္ခါတည္းေလွ်ာသြားေအာင္ ေရးေပမယ္။ ဒါမွ ငါလည္း တစ္ခါတည္း နားေအးပါးေအးၿဖစ္ေရာ။ ”
“ဟီး ကိုၾကီးဘၿမင့္ကလဲ ကိုယ္႕ညီေလးကို အဲလို ေနာက္ရဘူးေလ။ တားက ကိုယ္႕ အစ္ကိုၾကီးမို႕လို႕ အားကိုးလို႕လာတာကိုး ”
မပီကလာ ပီကလာႏွင့္ သူ႕လာၿပီ ညဳတုတုအမူအရာ လုပ္ၿပေနေသာ စိုးတင့္ကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသက ငယ္ထိပ္ထိတက္ၿပီ။ ဘယ္႕ႏွယ္ တနဂၤေႏြစည္းစိမ္ ဒင္းလာဖ်က္တဲ႕ အၿပင္ ၿပီးေတာ႕ လာလာခ်ီေသး လင္မယားကြဲသြားေအာင္ စာထပ္ေရးေပးရမယ္..
“ေအး..ခုေတာ႕ ေလ မင္းကို ၾကည္ၿပာ ဓါးနဲ႕မထိုးခင္ ငါကအရင္ဦးေအာင္ ဒန္ဖလားနဲ႕ သမလိုက္မယ္ ဟိတ္ေကာင္. လာေလာ႕ေရာ႕ ကြာ ကဲ..”
၀ွစ္..၀ွီး… ေဂါင္…ေဒါင္….
“!!!!ေအာင္.မယ္ေလးဗ်ာ … ဒီတစ္ခါ နဖူး တစ္ကယ္ေပါက္ပါၿပီဗ်… အားလားလား … …အီးဟီးဟီး”
ဒန္ဖလားခြက္ႏွင့္ စိုးတင့္အား လက္သံခပ္ၿပင္းၿပင္း မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ႕မွ စိုးတင့္လဲ ဖေႏွာင့္ႏွင့္တင္ပါး တစ္သားထဲ က်ေအာင္ ၿခံထဲမွ ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုၿပီး ထြက္ေၿပးေလေတာ႕သည္။ ဒန္ဖလားခြက္ဖင္ေတာ႕ နည္းနည္းေလး ခ်ဳိင့္သြားသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သိပ္မသိသာလို႕ ေတာ္ၾကာအရမ္းၾကီးခ်ဳိင့္သြားလ်ွင္ ထပ္၀ယ္ေနရအုန္းမည္။
ကဲ ..စာေရးဖို႕ ဖီလင္လဲေပ်ာက္ၿပီမို႕ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားတာပဲ ေကာင္းတယ္။ ေတာက္ ငနာေလး ..ဒင္း.မရခင္ကေတာ႕ ၾကည္ၿပာမကိုမွ မရရင္ၿဖင့္ သူ႕အသည္းေတြ ဟက္တက္ကြဲရ ပါေတာ႕ မယ္ ဆုိၿပီး နားပူနားဆာ လုပ္လြန္းလို႕ သူရည္းစားစာေရးေပးခဲ႕ရသည္.။ ေဟာၾကည့္..ခုယူၿပီး ရၿပီးၿပန္ေတာ႕လဲ ဒီေကာင္ ထူးမၿခားနား ကြဲတာက ကြဲတာပါပဲကြာ..
ဒီလိုႏွင့္ ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားသည့္ လမ္းေပၚေရာက္ခဲ႕ၿပီ။ အင္း ..မဆိုးပါဘူး ေစာေသးေတာ႕ လူကလဲရွင္း ၿမဴခိုးတို႕ခပ္ေ၀ေ၀ႏွင့္ဆိုေတာ႕ အတန္ငယ္လွမ္းေနသည့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ဆို ကြက္တိ။ ေစာေစာစီးစီး လမ္းထေလွ်ာက္သည္ေပါ့။ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္ရင္း ေရွ႕ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႕ အလို…. တစ္ေလာကမွ သူ႕ရည္းစားစာေကာင္းမႈႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားရွာေသာ လူပ်ဳိၾကီး ကိုသိုက္ပါလား။ ဒီလူ မနက္ေစာေစာစီးစီး ဘယ္ကေနၿပန္္လာပါလိမ္႕။
“ဗ်ိဳ႕ ကိုသိုက္ ဘယ္ကၿပန္လာတုန္း ေစာေစာစီးစီးၾကီး”
“မင္းေၾကာင့္ေလ မင္းေၾကာင့္ေပါ့။”
ဟိုက္!!!! ..ဘုရား ဘုရား.. ငါဘာမ်ားလုပ္မိလို႕တုန္း.။ ကိုယ္႕အိမ္မွာ ကိုယ္ေနတာပါ။ သူတို႕အိမ္လဲ ငါမသြား မိပါဘူး။
“ကိုသိုက္ စကားေၿပာတာ ၾကည့္ေၿပာဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဘာလုပ္လို႕တုန္း. ခင္ဗ်ာနဲ႕ မေတြ႕တာေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႕ မဂၤလာေဆာင္လာၿပီကထဲက မေတြ႕တဲ႕ဟာကို”
“ဟ. မင္းက ဦးေဆာင္ၿပီး ရက္ကြက္ထဲက လုူပ်ဳိၾကီးေတြ အေလွာ္ေကာင္းလို႕ေလ ခုငါ မိန္းမရတယ္ေလ”
“ေအးေလ ခင္ဗ်ားပဲ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကေတာ႕ သြားၾကီးကိုၿဖဲလို႕. ေကာင္မေလးက ငယ္ကလဲငယ္ ေခ်ာကလည္း ေခ်ာ ဆိုေတာ႕”
“ေအး အဲဒီငယ္တာက စတာ..”
“ဘယ္လို..!!!!!!!”
“ဟုတ္တယ္ေလကြာ ငယ္ေတာ႕ အႏိုင္လိုခ်င္တယ္. မင္းလဲသိသားနဲ႕ ငါက ဒီလိုရာသီဆို ေနဖင္ထုိးေတာင္ ထတာမဟုတ္ဘူး။ “
“ေအးေလ..အဲဒါ က်ဳပ္လဲသိတာပဲဟာ . မနက္ ၉ နာရီ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္သြားမယ္ဆိုတာေတာင္ မလႈပ္တဲ႕ ဟာ ကို . ခုဆိုမိန္းမငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ပိုၿပီး နပ္…နပ္..”
“ဟိတ္ေကာင္…ေတာ္ေတာ႕…ငယ္တာမပါေစနဲ႕..စိတ္နာလို႕..ခုေတာ႕ကြာ အိမ္က မမေလးဘုရားက အိပ္ယာႏိုးရင္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ထိပ္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ဆက္သရမယ္ဆိုလို႕ သြား၀ယ္တာ။ အဲဆိုင္ကလည္း နည္းနည္းေနၿမင့္ရင္ ကုန္ေရာ။ အဲလိုေန႕မ်ားဆိုေလ စိတ္ေကာက္ၿပီ ေစ်းမသြား ထမင္းမခ်က္ ဘာမခ်က္နဲ႕ ငါ..ငတ္ေရာ”
“ဟင္!!! အလိုၾကီးလား အဟီး”
ဒီတစ္ခါ အဟီးၿပရသူက သူကိုယ္တုိင္။ သူ႕ေရးတဲ႕ ရည္းစာစားနဲ႕ သူအေလွာ္ေကာင္းခဲ႕လုိ႕ ကိုသိုက္ၾကီး မိန္းမရခဲ႕ရွာတာ။ ေကာင္မေလးကလည္း ကိုသိုက္ၾကီးကို အၿပတ္ေၾကြေနတာဆိုေတာ႕ ကိုသိုက္ၾကီးေတာ႕ ကံေကာင္း ၿပီဆိုၿပီ သူကစေပးခဲ႕တာ။ ခုေတာ႕..
“ေအးးး အလိုၾကီး ခုမွေတာ႕ လြန္ကုန္ၿပီ ၿပန္အပ္လို႕လဲမရေတာ႕ဘူး ထမင္းအငတ္မခံခ်င္ေတာ႕လည္း မမေလးဘုရား စားခ်င္တဲ႕ဟာမ်ားဆို ခုလို မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ရပ္ကြက္တစ္ကာေလွ်ာက္ၿပီ ၀ယ္ေပးရေတာ႕တာပဲ။ ခုခ်ိန္ၾကမွေတာ႕ ဘာလုပ္လို႕ ရမွာတုန္း သူ႕အေမလည္း ၿပန္အပ္လို႕ မရေတာ႕ဘူး.. မင္းၾကေတာ႕ အသည္းကြဲတာ ..ငါ့ၾကေတာ႕ အဲ…အဲ ..ငါ လည္း ကြဲတာပါပဲကြာ..”
ကိုသိုက္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေၿပာရင္းေၿပာရင္း ငိုခ်င္လာပံုေပါက္သည္။ သူ႕ကုိေတာင္ ႏႈတ္မဆက္နိုင္ဘူး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေၾသာ္..ကိုသိုက္ၾကီးလဲ ကြဲတာပါပဲလားလို႕ ဘၿမင့္ေတြးလိုက္မိ တယ္။ သူတို႕ေတြ ကြဲပံုၾကေတာ႕လည္း တစ္မ်ဳိး။ အဲ သူကြဲပံုၾကေတာ႕လဲ တစ္မ်ဳိး..သူက အသည္းကြဲခဲ႕တာ. ခင္စႏၵာ ေၾကာင့္ သူအသည္းေတြ ကြဲခဲ႕တာ။
ခင္စႏၵာ ဆိုတာက အရင္တုန္းကေပါ့ ေလ ဘၿမင့္တို႕ ရပ္ကြက္က အလွပေဂး။ အဲဒီတုန္းက ခင္စႏၵာ တို႕မိသားစုက ရပ္ကြက္ထဲကို ေၿပာင္းလာကာစ အခ်ိန္ေပါ့။ ခုလို မနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္းမ်ားဆိုေလ ထူထဲနက္ေမွာင္ ေနတဲ႕ သူမရဲ႕ ဆံေကသာကို က်စ္ဆန္ၿမီးက်စ္ၿပီး ေဘးတစ္ေစာင္းခ်လို႕ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ အၿမဲပန္ၿပီး သူမရ႕ဲ အိမ္ေရွ႕ၿခံထဲမွာ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းေနၾက။ သူမရဲ႕ ၀င္းပပ မ်က္ႏွာကို မနက္ခင္းေတြ႕လိုက္ရၿပီဆိုရင္ပဲ ဘၿမင့္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြက ဒီေန႕တစ္ေန႕တာအတြက္ပဲ မဂၤလာအၿပည့္ရွိသြားသလိုလို ဘၿမင့္ အပါအ၀င္ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ရတဲ႕ ခင္စႏၵာ။
ေနာက္ဆံုး ခင္စႏၵာ တို႕နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လက္ရာညံ့လြန္းလို႕ အေရာင္းမသြက္ပဲ ထိုင္းေနတဲ႕ ကိုေပါက္ၾကီးတို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခင္စႏၵာ တို႕အိမ္စၿပီး ေၿပာင္းလာကထဲကိုက စီးပြားဥစၥာ ဒီေရအလားတိုးလာလိုက္တာ ကိုေပါက္ၾကီး မိန္းမ မိသန္းလည္ပင္းမွာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း လက္သန္းလံုးေလာက္ ေရႊဆြဲၾကိဳးၾကီး တစ္၀င္း၀င္း ၿဖစ္လာတာပဲ ၾကည့္။ ကိုေပါက္ၾကီးဆို ခင္စႏၵာ တို႕မိသားစုကို ေက်းဇူးရွင္ေတြ ေက်းဇူးရွင္ ေတြဆိုတာ ေၿပာလို႕ကုိ မဆံုးဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကဆို ဘၿမင့္ ေၾကၿငာထားရတယ္။ ခင္စႏၵာ အတြက္ဆိုရင္ ရည္းစားစာ ရွဲဒိုးေရးမေပးဘူးဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြမ်ား ဘၿမင့္ကို မေခၚႏိုင္ မေၿပာႏိုင္ေပါ့။ ဘၿမင့္ရည္းစားစာက လည္း သမိုင္းတြင္သကိုး။ ဘယ္သူ႕ေရးေပးေပး ေကာင္မေလးေတြက ခ်က္ခ်င္း တစ္ပတ္အတြင္း အေၿဖၿပန္ရၾကေပတာ။ ဘၿမင့္မ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၿပီဆို ပိုက္ဆံပါစရာမလိုဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေဘာပင္ တစ္ေခ်ာင္းပါရင္ ဗိုက္အကား စားၿပီး အိမ္ထၿပန္ရံု။ အဲဒီေလာက္ကို ဘၿမင့္ရဲ႕ ရည္းစားစာက တန္ခိုးထြားခဲ႕ဖူးတာ။
ဒါနဲ႕ဘၿမင့္လည္း မနက္မနက္ ၿမင္ေတြ႕ေနရတဲ႕ ခင္စႏၵာမ်က္ႏွာေလးကို စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ တန္ခိုးထြားလွတဲ႕ ရည္းစားစာကို တစ္လတိတိ ေရးခဲ႕တာ။ ခင္စႏၵာရဲ႕ လက္ထဲ ဘၿမင့္ေရးတဲ႕ ရည္းစာစာ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုတဲ႕ သတင္း ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြလဲ ၾကားေရာ ၾကိဳ ၿပီးအသည္းကြဲၿခင္း အထိန္းအမွတ္နဲ႕ေတာင္ ဦးပံုး တို႕ရဲ႕ ခြက္ပံုးဆိုင္မွာ လူစည္ကားလိုက္ပံုမ်ား အလကားတိုက္ေနသလားေတာင္ ထင္ရပါသတဲ႕။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ခဲ႕တဲ႕ ရည္းစားစာေပကိုး ခင္ဗ်။
ဘၿမင့္ ကေတာ႕ တြက္ေရးႏွင့္ ခင္စႏၵာခ်စ္သူ ၿဖစ္ေနခဲ႕တာ ၾကာေပါ့။ အိမ္မက္ထဲမွာ ေၿပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕စာကို လက္ခံၿပီး သံုးရက္ေၿမာက္ေန႕မွာ ခင္စႏၵာတို႕အိမ္ကို အ၀တ္သြားသြားေလွ်ာ္ေနၾက အမီနာ က စာတစ္ေစာင္ယူလာေပးတယ္။ ခင္စႏၵာ ထံမွ ၿပန္စာေပါ့ဗ်ာ။ အိုး ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ ေရွ႕ဂြ်န္း ေနာက္ဂြ်န္းပတ္ၿပီးထိုးေနတာ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕။ အုိ.ရေခ်ေသးရဲ႕ေပါ့။
အဲ..ဒါေပမယ္႕ အေၿဖေတာ႕ မပါဘူးဗ်ာ။ ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ တည္ထားတဲ႕ ဆုေတာင္းၿပည့္ ဘုရားကို လာခဲ႕ဖို႕ခ်ိန္းတာ။ လူခ်င္းေတြ႕မွ အေၿဖေပးမယ္ဆိုပဲ။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ ကိုယ္႕ဘက္က တစ္၀က္ေတာ႕ ၾကိမ္းေသ ေနၿပီပဲ။ အိုလႊတ္ေပ်ာ္ အရမး္ကိုေပ်ာ္ခဲ႕ မိတာ။ ဒါနဲ႕ ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ ဘုရားကို အရင္ေရာက္ၿပီး တစ္ေမွ်ာ္ေမ်ွာ္ေပါ့။ ဘၿမင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ႕သူကေတာ႕ မလာေသးပါဘူး။ အဲလံုးလံုး လံုးလံုးနဲ႕ ဘုရားကို လိမ္႕လာတဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေတာ႕ ေတြ႕တာေပါ့။ အေတာ္၀တဲ႕ မိန္းမဗ်ာ။ ၾကဴၾကဴသင္းထက္ေတာင္ သာေသး။ ခါးေသးၿပီး ခ်ီေနတာမ်ား အေနာက္ ေရ အိုးတစ္လံုး အေရွ႕ေရအိုး တစ္လံုး တင္လို႕ ရသဗ်ာ။
နီးလာေလ ဘၿမင့္ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာေလပဲ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္နဲ႕ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီးကလဲ က်စ္ထားေသးတယ္။ ဘၿမင့္ ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ဘုရားဘုရား ခင္စႏၵာမ်ား ဒါၾကီးၿဖစ္ေနရင္ေတာ႕ ဘၿမင့္လို အရိုးေပၚ အရည္တင္ ၀ါးၿခမ္းၿပားဘ၀ မေတြး၀ံ႕စရာရယ္။ မ်က္ႏွာေလးလွသေလာက္ ခင္စႏၵာ သက္ခ်ဳိၿပံဳး ဆင္ခႏၶာ၀က္ကုိယ္လံုးၾကီးပါလားလို႕။ ကေတာက္! ခင္စႏၵာတို႕အိမ္က ကာထားတဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေလာက္သာ ၿမင္ရတဲ႕ အုတ္တံတိုင္းၾကီးကိုပဲ အၿပစ္ဖို႕ရမလား ။ လွတာေလးကို ခ်စ္တတ္တဲ႕ စိတ္ကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမလား။
ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဆးဗ်ာ ဘၿမင့္အဲဒီေန႕က ခင္စႏၵာ ဘုရားေပၚမေရာက္ခင္ ဘုရားအေနာက္ေပါက္ကေန ဖိနပ္ေလး ခါးၾကားထိုးၿပီး ေၿပးခဲ႕ရတာ။ မ်က္ရည္ေတြလဲ ရႊဲ အသည္းေတြလဲ ကြဲေပါ့။ ကစ္ကစ္ေလာက္ဆို ဘၿမင့္ခ်စ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ခုဟာက ..ေရွ႕ ေရအိုးတစ္လံုး ေနာက္ေရအိုးတစ္လံုးစာဆိုေတာ႕ကား ဘၿမင့္အေနနဲ႕ ရာ၀င္အိုး ဖါးပ်ံကပ္တဲ႕ ဥပမာေတာင္ လိုက္မွီမယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီထဲက ကြဲလိုက္တဲ႕ အသည္း ခုခ်ိန္ထိ ၿပန္ဆက္လို႕ မရေသးဘူး။
ခင္စႏၵာကေတာ႕ ရွက္လြန္းလို႕တဲ႕ မခံခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ ပိန္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါသတဲ႕။ ငါးရံ႕ ကိုယ္လံုးေလးနဲ႕မွ ဘၿမင့္ရဲ႕ ရည္းစားစာကိုကိုင္ၿပီး ဘၿမင့္တို႕ အိမ္ေရွ႕ကေန ၿဖတ္ေလွ်ာက္ၿပမယ္ လို႕ၾကိမ္း၀ါးထားေပတာ။ ဘၿမင့္ကေတာ႕ ခင္စႏၵာ အဲဒီလို ေလွ်ာက္ၿပမယ္႕ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားေနရတာေပါ့။ အဲရာသီေတြ အလီလီေၿပာင္းေနေပမယ္႕လည္း ခင္စႏၵာရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေလးမွ် မၿမင္ရေသးပါဘူး။
အဲဒီထဲ မဆီမဆိုင္ဗ်ာ ကိုေပါကၾ္ကီးက ေၿပာသတဲ႕ ဘၿမင့္မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရင္ စိတ္နာတယ္တဲ႕။ ဒင္းလဲ မိန္းမရွိၿပီးသား ခင္စႏၵာကိုလည္း လိုက္ပိုးေနတာမဟုတ္ပဲနဲ႕။ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းသတဲ႕။ သူတို႕လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလး အရံႈးၿပသြားလိုက္တာ မိသန္း လည္ပင္းက လက္သန္းလံုးေလာက္ ဆြဲၾကိဳးေတာင္ အေၾကြးနဲ႕ ထိုးဆပ္လိုက္ရဆိုပဲ။
ဘၿမင့္ကေတာ႕ ခုခ်ိန္ထိ ကြဲတုန္းပါဗ်ာ။ အသည္းေၿပာပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဘၿမင့္တို႕ ရပ္ကြက္ေလးထဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မရွိတာ ခုလိုမ်ဳိး ခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး သြားရေတာ႕တာပဲ။ ကိုယ္႕အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ ႏွစ္ေမွ်ာေန ရွာတဲ႕ ဘၿမင့္..
“၀ုနး္”
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်..”
၀ုန္းကနဲ အသံနဲ႕ အတူ လမ္းေဘးနားက ေၿမာင္းထဲ ၿပဳတ္က်သြားတာ။ ဘာၿဖစ္လို႕ ၿဖစ္သြားမွန္းကို မသိတာ။ တစ္ခုခုနဲ႕ တိုက္တာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။ ဘာန႕ဲ တိုက္မွန္းကိုး မသိတာ။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေရေၿမာင္းထဲက အတင္းကုန္းထ တိုက္သြားတဲ႕ အရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႕ အလို လံုးလံုး လံုးလံုးနဲ႕ ပါလားဟရို႕။
******
ကဲ ..ဒီတစ္ခါေတာ႕ ဖတ္လို႕ေကာင္းမယ္႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စတိုင္ေလးနဲ႕ ေရးလိုက္မိတယ္။ ဘေလာ႕ ေလးကို လာေရာက္လည္ပတ္ၿပီး စာေတြ လာဖတ္ေပးၾကတဲ႕ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါလို႕ ေၿပာရင္း ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင္။
Posted by ေဆြေလးမြန္
ဒီေန႕ တနဂၤေႏြေန႕ ဘၿမင့္ရဲ႕ အလုပ္ပိတ္ရက္။ ဇိမ္ယူရတဲ႕ ရက္။ ေဆာင္းတြင္း၀င္လာၿပီမို႕ အိပ္ယာထဲ ေစာင္ၿခံဳ ၿပီး ခပ္ေကြးေကြးနဲ႕ ေတြးခ်င္တာေတြးေနရတာကိုးက ဇိမ္တစ္မ်ဳိး။ အရင္ကေတာ႕ ဒီအိမ္မွာ အေမနဲ႕ ဘၿမင့္ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့ ခုေတာ႕ အေမတစ္ေယာက္ေတာ႕ၿဖင့္ သားတစ္ေယာက္ကို စိတ္ခ်ၿပီး ထားသြားခဲ႕တာ ၂ ႏွစ္ေက်ာ္ခဲ႕ၿပီ။ ဒီေတာ႕ မိဘရဲ႕ အေမြ ဒီအိမ္ေလးရယ္ တစ္လတစ္လရတဲ႕ ၀င္ေငြလစာေလးႏွင့္ ဘၿမင့္ ဘ၀က မခ်မ္းသာေပမယ္႕ အမ်ားတကာတို႕ထက္ အူစိုတာေတာ႕ ၀န္ခံရေပလိမ္႕မည္။
ဒီၾကားထဲ ဘၿမင့္က စာတိုေပစေလးေရးတဲ႕ ၀ါသနာကလဲရွိ။ တစ္ခါ တစ္ခါ သူ႕ရဲ႕ စာတိုေပစေလးေတြကလည္း ဟိုမဂၢဇင္းထဲပါ ဒီမဂၢဇင္းထဲပါဆိုေတာ႕ ၀ါသနာပိုး ကေတာ႕ၿဖင့္ အေတာသတ္လို႕မရေပဘူး။ ဒီလိုမနက္ခင္း ခပ္ေအးေအးဆို တစ္ခါတစ္ခါ အိပ္ယာထဲကမထတမ္း ေဆးလိပ္ေလးဖြာလိုက္ ေဘးနားအသင့္ရွိၿပီးသား စာအုပ္ေလးနဲ႕ ေဘာပင္ ဆြဲၿပီး ေရးလိုက္ႏွင့္ ဘၿမင့္အတြက္ေတာ႕ တနဂၤေႏြေန႕ရဲ႕ တန္ဖိုးအရွိဆံုး အခ်ိန္မ်ားပင္။ ခုလဲ စာေရးမယ္ဆိုၿပီး စာအုပ္ကေလးဆြဲ ..ေဆးလိပ္္မီးညိွေနတုန္းရွိေသး …
“ကိုၾကီးဘၿမင့္ ေရ ကိုၾကီးဘၿမင့္ တံခါးဖြင့္ပါအုန္းဗ်.. ဒုန္း..ဒုန္း ..ဒုန္း.. အီး ဟီး ဟီး…”
သြားပါၿပီကြာ မနက္ေစာေစာစီးစီး မာရ္နတ္ေတာ႕ ေႏွာက္ၿပီဟလို႕ပဲ ေတြးရင္း ေဆးလိပ္ကုိ ေဆးလိပ္ၿပာခြက္ထဲ အလ်င္အၿမန္ ပစ္ထည့္ရင္း တံခါးဖြင့္လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ..
“အီးဟီးဟီး ကိုၾကီးဘၿမင့္ ကြ်န္ေတာ္႕ကိုၾကည့္ပါအုန္းဗ်ာ ၾကည္ၿပာေလ ၾကည္ၿပာ ကြ်န္ေတာ္႕ကို ေဆာ္ လိုက္တာ ခုအကြဲပဲ . ဒီမိန္းမကိုေလ ခ်စ္လြန္းလို႕ အလိုလုိက္ထားတာ။ ခုၾကည့္စမ္း ကြ်န္ေတာ္႕ နဖူးဘုထြက္ေအာင္ ရိုက္တဲ႕ အဆင့္ကေန ခုနဖူးမွာ ေသြးစို႕ေနၿပီး ကိုၾကီးဘၿမင့္ ရဲ႕ အီး..ဟီး..ဟီး..ကြ်န္ေတာ႕္ကို မကယ္ႏိုင္ေတာ႕ ဘူးလားလို႕…ကိုၾကီးဘၿမင့္ေရ …. ကို္ၾကီးဘၿမင့္ရဲ႕ ..အီးဟီးဟီး”
ထင္တဲ႕ အတိုင္းပင္ နဖူးတြင္ ေသြးနည္းနည္းစို႕ေနတဲ႕ ဘုၾကီးတစ္ခုနဲ႕ ေပါက္ခ်လာသူက စိုးတင့္။ ဒီၾကားထဲ မဆီမဆိုင္ ဒင္းက သူ႕နာမည္ တတၿပီး ငိုေနတာမို႕ မသိတဲ႕ သူမ်ားဆို ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ေတာ႕ ေသရြာကို ေနမလာခင္ အၿပီးသြားရွာၿပီလို႕ ထင္ၾကေပေတာ႕မည္။
“ဟိတ္ေကာင္ တိတ္စမ္းကြာ။ မနက္ေစာေစာစီးစီး ငါ့နာမည္ၾကီး တတၿပီး ေအာ္ငိုမေနနဲ႕။ ေၿပာ..ေၿပာဒီတစ္ခါ ငါ ဘာလုပ္ေပးရမွာတုန္း”
“ကြ်န္ေတာ္ ဒီမိန္းမနဲ႕ ဆက္ၿပီးမေပါင္းႏိုင္ေတာ႕ဘူး”
“ဒါမ်ားကြာ. ရပ္ကြက္ရံုးသြားေပါ့။ ငါ့အိမ္ဘာလို႕လာေသးလဲ။ ”
“ဒါက ဒီလိုေလ..အစ္ကိုေရးေပးတဲ႕ ရည္းစားစာ ပထမတစ္ေစာင္ထဲနဲ႕တင္ ၾကည္ၿပာမ ကြ်န္ေတာ္႕ကို ခ်စ္အေၿဖၿပန္ေပး ၿပီး တစ္ခါထဲ ခိုးရာ လိုက္ခဲ႕တာေလ။ အဲဒါ ခုလဲ ကြ်န္ေတာ္႕ကို စာတစ္ေစာင္ေလာက္ ထပ္ေရးေပးပါလား”
“ဘယ္လို..!!!!!!!”
“တစ္ခါထဲဖတ္ၿပီး တစ္ခါထဲ ကြ်န္ေတာ္႕မ်က္ႏွာမၾကည့္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းၿပီး ကြာရွင္းလက္မွတ္မွာ တစ္ခါတည္း လက္မွတ္ထိုးေအာင္လို႕ေလ ကြ်န္ေတာ္႕ကို စာေလး တစ္ေစာင္ေလာက္ ထပ္ေရးေပးပါလား ဟင္ အစ္ကို..”
စိုးတင့္ စကားကို ဆံုးေအာင္ နားေထာင္ၿပီးသည္ႏွင့္ ဘၿမင့္မ်က္ႏွာခ်က္ခ်င္းနီတတ္လာသည္။ ေဘးဘီကို မ်က္လံုးေ၀႕ ၿပီးၾကည့္သည္။ ေဟာေတြ႕ၿပီး ေရခ်ဳိး မ်က္ႏွာသစ္တဲ႕ ဒန္ဖလားခြက္။ ဒန္းဖလားခြက္ကို ေကာက္ယူလိုက္ရင္း..
“#!!! ေအး မင္းကို တစ္ခါတည္း ဓါးနဲ႕ထုိးသတ္သြားေအာင္ ေရးေပးမယ္။ တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ အသက္ထြက္ၿပီး တစ္ခါတည္းေလွ်ာသြားေအာင္ ေရးေပမယ္။ ဒါမွ ငါလည္း တစ္ခါတည္း နားေအးပါးေအးၿဖစ္ေရာ။ ”
“ဟီး ကိုၾကီးဘၿမင့္ကလဲ ကိုယ္႕ညီေလးကို အဲလို ေနာက္ရဘူးေလ။ တားက ကိုယ္႕ အစ္ကိုၾကီးမို႕လို႕ အားကိုးလို႕လာတာကိုး ”
မပီကလာ ပီကလာႏွင့္ သူ႕လာၿပီ ညဳတုတုအမူအရာ လုပ္ၿပေနေသာ စိုးတင့္ကိုၾကည့္ရင္း ေဒါသက ငယ္ထိပ္ထိတက္ၿပီ။ ဘယ္႕ႏွယ္ တနဂၤေႏြစည္းစိမ္ ဒင္းလာဖ်က္တဲ႕ အၿပင္ ၿပီးေတာ႕ လာလာခ်ီေသး လင္မယားကြဲသြားေအာင္ စာထပ္ေရးေပးရမယ္..
“ေအး..ခုေတာ႕ ေလ မင္းကို ၾကည္ၿပာ ဓါးနဲ႕မထိုးခင္ ငါကအရင္ဦးေအာင္ ဒန္ဖလားနဲ႕ သမလိုက္မယ္ ဟိတ္ေကာင္. လာေလာ႕ေရာ႕ ကြာ ကဲ..”
၀ွစ္..၀ွီး… ေဂါင္…ေဒါင္….
“!!!!ေအာင္.မယ္ေလးဗ်ာ … ဒီတစ္ခါ နဖူး တစ္ကယ္ေပါက္ပါၿပီဗ်… အားလားလား … …အီးဟီးဟီး”
ဒန္ဖလားခြက္ႏွင့္ စိုးတင့္အား လက္သံခပ္ၿပင္းၿပင္း မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည္။ ဒီေတာ႕မွ စိုးတင့္လဲ ဖေႏွာင့္ႏွင့္တင္ပါး တစ္သားထဲ က်ေအာင္ ၿခံထဲမွ ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုၿပီး ထြက္ေၿပးေလေတာ႕သည္။ ဒန္ဖလားခြက္ဖင္ေတာ႕ နည္းနည္းေလး ခ်ဳိင့္သြားသည္။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ သိပ္မသိသာလို႕ ေတာ္ၾကာအရမ္းၾကီးခ်ဳိင့္သြားလ်ွင္ ထပ္၀ယ္ေနရအုန္းမည္။
ကဲ ..စာေရးဖို႕ ဖီလင္လဲေပ်ာက္ၿပီမို႕ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားတာပဲ ေကာင္းတယ္။ ေတာက္ ငနာေလး ..ဒင္း.မရခင္ကေတာ႕ ၾကည္ၿပာမကိုမွ မရရင္ၿဖင့္ သူ႕အသည္းေတြ ဟက္တက္ကြဲရ ပါေတာ႕ မယ္ ဆုိၿပီး နားပူနားဆာ လုပ္လြန္းလို႕ သူရည္းစားစာေရးေပးခဲ႕ရသည္.။ ေဟာၾကည့္..ခုယူၿပီး ရၿပီးၿပန္ေတာ႕လဲ ဒီေကာင္ ထူးမၿခားနား ကြဲတာက ကြဲတာပါပဲကြာ..
ဒီလိုႏွင့္ ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္သြားသည့္ လမ္းေပၚေရာက္ခဲ႕ၿပီ။ အင္း ..မဆိုးပါဘူး ေစာေသးေတာ႕ လူကလဲရွင္း ၿမဴခိုးတို႕ခပ္ေ၀ေ၀ႏွင့္ဆိုေတာ႕ အတန္ငယ္လွမ္းေနသည့္ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ႏွင့္ဆို ကြက္တိ။ ေစာေစာစီးစီး လမ္းထေလွ်ာက္သည္ေပါ့။ ကိုယ္႕ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္ရင္း ေရွ႕ဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ႕ အလို…. တစ္ေလာကမွ သူ႕ရည္းစားစာေကာင္းမႈႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်သြားရွာေသာ လူပ်ဳိၾကီး ကိုသိုက္ပါလား။ ဒီလူ မနက္ေစာေစာစီးစီး ဘယ္ကေနၿပန္္လာပါလိမ္႕။
“ဗ်ိဳ႕ ကိုသိုက္ ဘယ္ကၿပန္လာတုန္း ေစာေစာစီးစီးၾကီး”
“မင္းေၾကာင့္ေလ မင္းေၾကာင့္ေပါ့။”
ဟိုက္!!!! ..ဘုရား ဘုရား.. ငါဘာမ်ားလုပ္မိလို႕တုန္း.။ ကိုယ္႕အိမ္မွာ ကိုယ္ေနတာပါ။ သူတို႕အိမ္လဲ ငါမသြား မိပါဘူး။
“ကိုသိုက္ စကားေၿပာတာ ၾကည့္ေၿပာဗ်ာ။ က်ဳပ္က ဘာလုပ္လို႕တုန္း. ခင္ဗ်ာနဲ႕ မေတြ႕တာေတာင္ ခင္ဗ်ားတို႕ မဂၤလာေဆာင္လာၿပီကထဲက မေတြ႕တဲ႕ဟာကို”
“ဟ. မင္းက ဦးေဆာင္ၿပီး ရက္ကြက္ထဲက လုူပ်ဳိၾကီးေတြ အေလွာ္ေကာင္းလို႕ေလ ခုငါ မိန္းမရတယ္ေလ”
“ေအးေလ ခင္ဗ်ားပဲ မဂၤလာေဆာင္တုန္းကေတာ႕ သြားၾကီးကိုၿဖဲလို႕. ေကာင္မေလးက ငယ္ကလဲငယ္ ေခ်ာကလည္း ေခ်ာ ဆိုေတာ႕”
“ေအး အဲဒီငယ္တာက စတာ..”
“ဘယ္လို..!!!!!!!”
“ဟုတ္တယ္ေလကြာ ငယ္ေတာ႕ အႏိုင္လိုခ်င္တယ္. မင္းလဲသိသားနဲ႕ ငါက ဒီလိုရာသီဆို ေနဖင္ထုိးေတာင္ ထတာမဟုတ္ဘူး။ “
“ေအးေလ..အဲဒါ က်ဳပ္လဲသိတာပဲဟာ . မနက္ ၉ နာရီ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္သြားမယ္ဆိုတာေတာင္ မလႈပ္တဲ႕ ဟာ ကို . ခုဆိုမိန္းမငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ပိုၿပီး နပ္…နပ္..”
“ဟိတ္ေကာင္…ေတာ္ေတာ႕…ငယ္တာမပါေစနဲ႕..စိတ္နာလို႕..ခုေတာ႕ကြာ အိမ္က မမေလးဘုရားက အိပ္ယာႏိုးရင္ ဟိုဘက္ရပ္ကြက္ထိပ္က ရွမ္းေခါက္ဆြဲ ဆက္သရမယ္ဆိုလို႕ သြား၀ယ္တာ။ အဲဆိုင္ကလည္း နည္းနည္းေနၿမင့္ရင္ ကုန္ေရာ။ အဲလိုေန႕မ်ားဆိုေလ စိတ္ေကာက္ၿပီ ေစ်းမသြား ထမင္းမခ်က္ ဘာမခ်က္နဲ႕ ငါ..ငတ္ေရာ”
“ဟင္!!! အလိုၾကီးလား အဟီး”
ဒီတစ္ခါ အဟီးၿပရသူက သူကိုယ္တုိင္။ သူ႕ေရးတဲ႕ ရည္းစာစားနဲ႕ သူအေလွာ္ေကာင္းခဲ႕လုိ႕ ကိုသိုက္ၾကီး မိန္းမရခဲ႕ရွာတာ။ ေကာင္မေလးကလည္း ကိုသိုက္ၾကီးကို အၿပတ္ေၾကြေနတာဆိုေတာ႕ ကိုသိုက္ၾကီးေတာ႕ ကံေကာင္း ၿပီဆိုၿပီ သူကစေပးခဲ႕တာ။ ခုေတာ႕..
“ေအးးး အလိုၾကီး ခုမွေတာ႕ လြန္ကုန္ၿပီ ၿပန္အပ္လို႕လဲမရေတာ႕ဘူး ထမင္းအငတ္မခံခ်င္ေတာ႕လည္း မမေလးဘုရား စားခ်င္တဲ႕ဟာမ်ားဆို ခုလို မနက္ေ၀လီေ၀လင္း ရပ္ကြက္တစ္ကာေလွ်ာက္ၿပီ ၀ယ္ေပးရေတာ႕တာပဲ။ ခုခ်ိန္ၾကမွေတာ႕ ဘာလုပ္လို႕ ရမွာတုန္း သူ႕အေမလည္း ၿပန္အပ္လို႕ မရေတာ႕ဘူး.. မင္းၾကေတာ႕ အသည္းကြဲတာ ..ငါ့ၾကေတာ႕ အဲ…အဲ ..ငါ လည္း ကြဲတာပါပဲကြာ..”
ကိုသိုက္ၾကီးတစ္ေယာက္ ေၿပာရင္းေၿပာရင္း ငိုခ်င္လာပံုေပါက္သည္။ သူ႕ကုိေတာင္ ႏႈတ္မဆက္နိုင္ဘူး ငိုက္စိုက္ငိုက္စိုက္နဲ႕ ထြက္ခြာသြားသည္။ ေၾသာ္..ကိုသိုက္ၾကီးလဲ ကြဲတာပါပဲလားလို႕ ဘၿမင့္ေတြးလိုက္မိ တယ္။ သူတို႕ေတြ ကြဲပံုၾကေတာ႕လည္း တစ္မ်ဳိး။ အဲ သူကြဲပံုၾကေတာ႕လဲ တစ္မ်ဳိး..သူက အသည္းကြဲခဲ႕တာ. ခင္စႏၵာ ေၾကာင့္ သူအသည္းေတြ ကြဲခဲ႕တာ။
ခင္စႏၵာ ဆိုတာက အရင္တုန္းကေပါ့ ေလ ဘၿမင့္တို႕ ရပ္ကြက္က အလွပေဂး။ အဲဒီတုန္းက ခင္စႏၵာ တို႕မိသားစုက ရပ္ကြက္ထဲကို ေၿပာင္းလာကာစ အခ်ိန္ေပါ့။ ခုလို မနက္ခင္း ေ၀လီေ၀လင္းမ်ားဆိုေလ ထူထဲနက္ေမွာင္ ေနတဲ႕ သူမရဲ႕ ဆံေကသာကို က်စ္ဆန္ၿမီးက်စ္ၿပီး ေဘးတစ္ေစာင္းခ်လို႕ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္ အၿမဲပန္ၿပီး သူမရ႕ဲ အိမ္ေရွ႕ၿခံထဲမွာ ပန္းပင္ေတြ ေရေလာင္းေနၾက။ သူမရဲ႕ ၀င္းပပ မ်က္ႏွာကို မနက္ခင္းေတြ႕လိုက္ရၿပီဆိုရင္ပဲ ဘၿမင့္တို႕ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြက ဒီေန႕တစ္ေန႕တာအတြက္ပဲ မဂၤလာအၿပည့္ရွိသြားသလိုလို ဘၿမင့္ အပါအ၀င္ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြ သည္းသည္းလႈပ္ခ်စ္ရတဲ႕ ခင္စႏၵာ။
ေနာက္ဆံုး ခင္စႏၵာ တို႕နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္က လက္ရာညံ့လြန္းလို႕ အေရာင္းမသြက္ပဲ ထိုင္းေနတဲ႕ ကိုေပါက္ၾကီးတို႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ခင္စႏၵာ တို႕အိမ္စၿပီး ေၿပာင္းလာကထဲကိုက စီးပြားဥစၥာ ဒီေရအလားတိုးလာလိုက္တာ ကိုေပါက္ၾကီး မိန္းမ မိသန္းလည္ပင္းမွာ ေန႕ခ်င္းညခ်င္း လက္သန္းလံုးေလာက္ ေရႊဆြဲၾကိဳးၾကီး တစ္၀င္း၀င္း ၿဖစ္လာတာပဲ ၾကည့္။ ကိုေပါက္ၾကီးဆို ခင္စႏၵာ တို႕မိသားစုကို ေက်းဇူးရွင္ေတြ ေက်းဇူးရွင္ ေတြဆိုတာ ေၿပာလို႕ကုိ မဆံုးဘူး။
အဲဒီအခ်ိန္ကဆို ဘၿမင့္ ေၾကၿငာထားရတယ္။ ခင္စႏၵာ အတြက္ဆိုရင္ ရည္းစားစာ ရွဲဒိုးေရးမေပးဘူးဆိုတဲ႕ အေၾကာင္းေပါ့။ ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြမ်ား ဘၿမင့္ကို မေခၚႏိုင္ မေၿပာႏိုင္ေပါ့။ ဘၿမင့္ရည္းစားစာက လည္း သမိုင္းတြင္သကိုး။ ဘယ္သူ႕ေရးေပးေပး ေကာင္မေလးေတြက ခ်က္ခ်င္း တစ္ပတ္အတြင္း အေၿဖၿပန္ရၾကေပတာ။ ဘၿမင့္မ်ား လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြားၿပီဆို ပိုက္ဆံပါစရာမလိုဘူး။ စာအုပ္တစ္အုပ္နဲ႕ ေဘာပင္ တစ္ေခ်ာင္းပါရင္ ဗိုက္အကား စားၿပီး အိမ္ထၿပန္ရံု။ အဲဒီေလာက္ကို ဘၿမင့္ရဲ႕ ရည္းစားစာက တန္ခိုးထြားခဲ႕ဖူးတာ။
ဒါနဲ႕ဘၿမင့္လည္း မနက္မနက္ ၿမင္ေတြ႕ေနရတဲ႕ ခင္စႏၵာမ်က္ႏွာေလးကို စိတ္ကူးေတြယဥ္ၿပီး သူ႔ရဲ႕ တန္ခိုးထြားလွတဲ႕ ရည္းစားစာကို တစ္လတိတိ ေရးခဲ႕တာ။ ခင္စႏၵာရဲ႕ လက္ထဲ ဘၿမင့္ေရးတဲ႕ ရည္းစာစာ ေရာက္သြားၿပီ ဆိုတဲ႕ သတင္း ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေတြလဲ ၾကားေရာ ၾကိဳ ၿပီးအသည္းကြဲၿခင္း အထိန္းအမွတ္နဲ႕ေတာင္ ဦးပံုး တို႕ရဲ႕ ခြက္ပံုးဆိုင္မွာ လူစည္ကားလိုက္ပံုမ်ား အလကားတိုက္ေနသလားေတာင္ ထင္ရပါသတဲ႕။ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ခဲ႕တဲ႕ ရည္းစားစာေပကိုး ခင္ဗ်။
ဘၿမင့္ ကေတာ႕ တြက္ေရးႏွင့္ ခင္စႏၵာခ်စ္သူ ၿဖစ္ေနခဲ႕တာ ၾကာေပါ့။ အိမ္မက္ထဲမွာ ေၿပာပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ သူ႕ရဲ႕စာကို လက္ခံၿပီး သံုးရက္ေၿမာက္ေန႕မွာ ခင္စႏၵာတို႕အိမ္ကို အ၀တ္သြားသြားေလွ်ာ္ေနၾက အမီနာ က စာတစ္ေစာင္ယူလာေပးတယ္။ ခင္စႏၵာ ထံမွ ၿပန္စာေပါ့ဗ်ာ။ အိုး ဘာေၿပာေကာင္းမလဲ ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ အိမ္ထဲ ေရွ႕ဂြ်န္း ေနာက္ဂြ်န္းပတ္ၿပီးထိုးေနတာ။ ေပ်ာ္လြန္းလို႕။ အုိ.ရေခ်ေသးရဲ႕ေပါ့။
အဲ..ဒါေပမယ္႕ အေၿဖေတာ႕ မပါဘူးဗ်ာ။ ရပ္ကြက္ထိပ္မွာ တည္ထားတဲ႕ ဆုေတာင္းၿပည့္ ဘုရားကို လာခဲ႕ဖို႕ခ်ိန္းတာ။ လူခ်င္းေတြ႕မွ အေၿဖေပးမယ္ဆိုပဲ။ ဘာပဲ ေၿပာေၿပာ ကိုယ္႕ဘက္က တစ္၀က္ေတာ႕ ၾကိမ္းေသ ေနၿပီပဲ။ အိုလႊတ္ေပ်ာ္ အရမး္ကိုေပ်ာ္ခဲ႕ မိတာ။ ဒါနဲ႕ ဘၿမင့္တစ္ေယာက္ ဘုရားကို အရင္ေရာက္ၿပီး တစ္ေမွ်ာ္ေမ်ွာ္ေပါ့။ ဘၿမင့္ေမွ်ာ္ေနတဲ႕သူကေတာ႕ မလာေသးပါဘူး။ အဲလံုးလံုး လံုးလံုးနဲ႕ ဘုရားကို လိမ္႕လာတဲ႕ မိန္းမတစ္ေယာက္ကိုေတာ႕ ေတြ႕တာေပါ့။ အေတာ္၀တဲ႕ မိန္းမဗ်ာ။ ၾကဴၾကဴသင္းထက္ေတာင္ သာေသး။ ခါးေသးၿပီး ခ်ီေနတာမ်ား အေနာက္ ေရ အိုးတစ္လံုး အေရွ႕ေရအိုး တစ္လံုး တင္လို႕ ရသဗ်ာ။
နီးလာေလ ဘၿမင့္ နည္းနည္း သေဘာေပါက္လာေလပဲ ႏွင္းဆီပန္းတစ္ပြင့္နဲ႕ ဆံပင္ကို က်စ္ဆံၿမီးကလဲ က်စ္ထားေသးတယ္။ ဘၿမင့္ ရင္ေတြတုန္လာတယ္။ ဘုရားဘုရား ခင္စႏၵာမ်ား ဒါၾကီးၿဖစ္ေနရင္ေတာ႕ ဘၿမင့္လို အရိုးေပၚ အရည္တင္ ၀ါးၿခမ္းၿပားဘ၀ မေတြး၀ံ႕စရာရယ္။ မ်က္ႏွာေလးလွသေလာက္ ခင္စႏၵာ သက္ခ်ဳိၿပံဳး ဆင္ခႏၶာ၀က္ကုိယ္လံုးၾကီးပါလားလို႕။ ကေတာက္! ခင္စႏၵာတို႕အိမ္က ကာထားတဲ႕ မ်က္ႏွာေလးေလာက္သာ ၿမင္ရတဲ႕ အုတ္တံတိုင္းၾကီးကိုပဲ အၿပစ္ဖို႕ရမလား ။ လွတာေလးကို ခ်စ္တတ္တဲ႕ စိတ္ကိုပဲ အၿပစ္တင္ရမလား။
ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေဆးဗ်ာ ဘၿမင့္အဲဒီေန႕က ခင္စႏၵာ ဘုရားေပၚမေရာက္ခင္ ဘုရားအေနာက္ေပါက္ကေန ဖိနပ္ေလး ခါးၾကားထိုးၿပီး ေၿပးခဲ႕ရတာ။ မ်က္ရည္ေတြလဲ ရႊဲ အသည္းေတြလဲ ကြဲေပါ့။ ကစ္ကစ္ေလာက္ဆို ဘၿမင့္ခ်စ္ႏိုင္ပါေသးတယ္ဗ်ာ။ ခုဟာက ..ေရွ႕ ေရအိုးတစ္လံုး ေနာက္ေရအိုးတစ္လံုးစာဆိုေတာ႕ကား ဘၿမင့္အေနနဲ႕ ရာ၀င္အိုး ဖါးပ်ံကပ္တဲ႕ ဥပမာေတာင္ လိုက္မွီမယ္ မထင္ဘူး။ အဲဒီထဲက ကြဲလိုက္တဲ႕ အသည္း ခုခ်ိန္ထိ ၿပန္ဆက္လို႕ မရေသးဘူး။
ခင္စႏၵာကေတာ႕ ရွက္လြန္းလို႕တဲ႕ မခံခ်င္တဲ႕ စိတ္နဲ႕ ပိန္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနပါသတဲ႕။ ငါးရံ႕ ကိုယ္လံုးေလးနဲ႕မွ ဘၿမင့္ရဲ႕ ရည္းစားစာကိုကိုင္ၿပီး ဘၿမင့္တို႕ အိမ္ေရွ႕ကေန ၿဖတ္ေလွ်ာက္ၿပမယ္ လို႕ၾကိမ္း၀ါးထားေပတာ။ ဘၿမင့္ကေတာ႕ ခင္စႏၵာ အဲဒီလို ေလွ်ာက္ၿပမယ္႕ အခ်ိန္ကို ေစာင့္စားေနရတာေပါ့။ အဲရာသီေတြ အလီလီေၿပာင္းေနေပမယ္႕လည္း ခင္စႏၵာရဲ႕ အရိပ္အေရာင္ေလးမွ် မၿမင္ရေသးပါဘူး။
အဲဒီထဲ မဆီမဆိုင္ဗ်ာ ကိုေပါကၾ္ကီးက ေၿပာသတဲ႕ ဘၿမင့္မ်က္ႏွာကိုေတြ႕ရင္ စိတ္နာတယ္တဲ႕။ ဒင္းလဲ မိန္းမရွိၿပီးသား ခင္စႏၵာကိုလည္း လိုက္ပိုးေနတာမဟုတ္ပဲနဲ႕။ သတ္ပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မုန္းသတဲ႕။ သူတို႕လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ေလး အရံႈးၿပသြားလိုက္တာ မိသန္း လည္ပင္းက လက္သန္းလံုးေလာက္ ဆြဲၾကိဳးေတာင္ အေၾကြးနဲ႕ ထိုးဆပ္လိုက္ရဆိုပဲ။
ဘၿမင့္ကေတာ႕ ခုခ်ိန္ထိ ကြဲတုန္းပါဗ်ာ။ အသည္းေၿပာပါတယ္။ အဲဒီထဲက ဘၿမင့္တို႕ ရပ္ကြက္ေလးထဲ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မရွိတာ ခုလိုမ်ဳိး ခပ္ေ၀းေ၀း လမ္းေလ်ွာက္ၿပီး သြားရေတာ႕တာပဲ။ ကိုယ္႕အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ ႏွစ္ေမွ်ာေန ရွာတဲ႕ ဘၿမင့္..
“၀ုနး္”
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်..”
၀ုန္းကနဲ အသံနဲ႕ အတူ လမ္းေဘးနားက ေၿမာင္းထဲ ၿပဳတ္က်သြားတာ။ ဘာၿဖစ္လို႕ ၿဖစ္သြားမွန္းကို မသိတာ။ တစ္ခုခုနဲ႕ တိုက္တာေတာ႕ ေသခ်ာတယ္။ ဘာန႕ဲ တိုက္မွန္းကိုး မသိတာ။ ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီး ေရေၿမာင္းထဲက အတင္းကုန္းထ တိုက္သြားတဲ႕ အရာကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ႕ အလို လံုးလံုး လံုးလံုးနဲ႕ ပါလားဟရို႕။
******
ကဲ ..ဒီတစ္ခါေတာ႕ ဖတ္လို႕ေကာင္းမယ္႕ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး စတိုင္ေလးနဲ႕ ေရးလိုက္မိတယ္။ ဘေလာ႕ ေလးကို လာေရာက္လည္ပတ္ၿပီး စာေတြ လာဖတ္ေပးၾကတဲ႕ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါလို႕ ေၿပာရင္း ေမာင္ႏွမမ်ားအားလံုး က်န္းမာလို႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစရွင္။
Posted by ေဆြေလးမြန္
No comments:
Post a Comment