===ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လား====

>

ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရား ( Known fear) နဲ႔ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရား (Unknown fear)မွာ ဘယ္အရာက သင့္ကိုပိုၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေစပါသလဲ….တဲ့။ အမယ္မင္း… ဘေလာ့ျပန္ေရးၾကဖို႔ ႏိႈးေဆာ္တဲ့ အႏွီေခါင္းစဥ္ႀကီးက ျမင့္မားေလးနက္လြန္း လွပါတကား။ ေျမႀကီးလက္နဲ႔ပုတ္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္၊ အခုတေလာ ဆံပင္ျဖဴေတြ ပိုတိုးပြားလာရတဲ့အထဲ ဒီTag Postက ျမေသြးနီကို ဆံပင္ျဖဴႏႈန္းတိုးေစမွာေတာ့ မလြဲ။ သို႔ေသာ္ျငား ဘေလာ့ရြာႀကီး ျပန္လည္စည္ကားလာေအာင္ တီတင့္နဲ႔ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြ စီစဥ္တဲ့ ဒီTag ပို႔စ္ေလးမွာတစ္တပ္တစ္အားပါ၀င္ခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ၊ခ်စ္ခင္ေလးစားစိတ္မ်ားနဲ႔ေရးဖို႔အတြက္ ျမေသြးနီ တစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဳတာခလုတ္ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွိပ္လို႔႔ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ စတင္လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ျမေသြးနီ ငယ္စဥ္က အင္မတန္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယံုပါ့မလား။ ေၾကာက္တာက ဘာမဆိုကို ေၾကာက္တာ။ လူေတြကို ေၾကာက္တယ္။ မျမင္ဘူးတဲ့ သရဲကို ေတြးေၾကာက္တယ္။ အေမ့စည္းကမ္းေတြကို ေၾကာက္တယ္။ ဆရာမကို ေၾကာက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေၾကာက္တယ္။ အတြင္းသိေတြက နည္းနည္းေလာက္ ရုပ္တည္ပံုဖမ္းၿပီး မ်က္ႏွာထားခ်ီယံုရွိေသး၊ ျမေသြးနီခမ်ာ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြက မ်က္လံုး၀ိုင္းႀကီးထဲ ျပည့္ေနတာမ်ဳိး။ တြန္႔လိမ္ၿပီးသြားတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြလဲ ေၾကာက္တယ္။ ေရကူးရမွာၾကာက္တယ္။ အျမင့္တက္ရမွာေၾကာက္တယ္။ စာေရးဆရာမျဖစ္ဖို႔ အေျခခံမ်ားလားမသိ၊ စိတ္ကူးနဲ႔ေၾကာက္စရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္စိတ္ကူးၿပီး ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ေမ့ေနတာေတြ ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ (ျမေသြးနီရဲ႕ “အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္း” အမွာစာမွာ ဆရာႀကီးလူထု(ဦး)စိန္၀င္းက ျမေသြးနီ ေၾကာက္တတ္ခဲ့တာကို အခုလို ထည့္ေရးခဲ့ေသးတယ္။ တကယ္ေၾကာက္တတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပတာပါ။) :) Scan1 ရယ္စရာေျပာရရင္ ငယ္ငယ္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္လံုးေမွးေမွးသြားေခါေခါ ႏွာေခါင္းျပားျပားနဲ႔ တရုပ္မႀကီး တစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ေတြးၿပီး ေၾကာက္ခဲ့ဘူးေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေစ်းထဲကအမိႈက္ပံုက အူ၀ဲဆိုတဲ့ အသံၾကားရလို႔ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ ဘဲဥထည့္တဲ့ ေသတၱာပိေနတဲ့ ေမြးစေပါက္ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီကေလးရဲ႕ႏွာေခါင္းက ဘဲဥေသတၱာခြံပိထားလို႔ ျပားေနတာတဲ့။ အဲ့ဒီကေလးက ျမေသြးနီတဲ့။ အေဒၚေတြ ၀ိုင္းစၾကတာေလ။ ျမေသြးနီ ႏွာေခါင္းျပားတာကို သူတို႔ ေနာက္ေနစေနမွန္းသိေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔ ငိုခ်င္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ အေမအရင္းဆိုတဲ့ အဲ့ဒီတရုပ္မႀကီးဆီ ျပန္ပို႔ရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ေတြးေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနလိုက္တာေလ မေျပာပါနဲ႔။ “အေမက သမီးကို အေမ့ဗိုက္ထဲက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ဓါးနဲ႔ခြဲၿပီး ေမြးထုတ္ခဲ့ရတာ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္..” ဆိုၿပီး သူ႕၀မ္းဗိုက္က ကင္းေျချမွားခ်ဳပ္ရိုးေတြကို တိုင္တည္ေျပာျပမွ ျမေသြးနီမွာ စိတ္ေအးရတယ္။ ျမေသြးနီအလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုအေဖ့အေမ ျမေသြးနီရဲ႕ အဘြားအိမ္ကို မိန္းမပီသေရးသင္တန္း သြားတက္ရတယ္။ အဘြားနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ကူညီခ်က္ျပဳတ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးစတာေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း သင္ယူရတယ္။ အဘြားရဲ႕အိမ္မွာ အေမ့အိမ္မွာလို ၿခံထဲ လက္လက္ထ ကစားခြင့္မရေပမယ့္ ျမေသြးနီကို မသြားပဲမေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားတဲ့အရာရွိတယ္။ အဲ့တာက အဆင့္ႏွစ္ဆင့္သာပါတဲ့ အလ်ားသံုးေပခန္႔ နံရံကပ္စာအုပ္စင္ေလး။ အဘြားက စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြက ျမေသြးနီတို႔အရြယ္နဲ႔ ဖတ္ဖို႔ မအပ္စပ္ဘူးလို႔ တြက္ထားပံုရတယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မဖတ္နဲ႔တဲ့၊ ကေလးပဲရွိေသးတယ္ ၀တၱဳေတြဖတ္စရာလားတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ မဖတ္နဲ႔ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အဘြားမသိေအာင္ အသာေလးခိုးယူဖတ္ရင္း၊ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖတ္ရင္းစြဲလမ္းရတဲ့ ၀တၱဳေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ျမစႀကၤာရဲ႕ သိုက္သမိုင္း၀တၱဳေတြ။ ဘီလူးေတြ သရဲတေစၦေတြနဲ႔ ဖုတ္သဘက္ မွင္စာ ၿပိတၱာ၊ ဥစၥာေစာင့္ေတြပါတဲ့ အသည္းတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ဖတ္ရတဲ့ ၀တၱဳေတြ။ ေက်ာတခ်မ္းခ်မ္းဖတ္ရင္း စြဲမွန္းမသိစြဲလန္းတယ္။ ေၾကာက္မွန္းမသိ အရိုးထဲက စိမ့္ၿပီးေၾကာက္လာတယ္။ ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ဖေယာင္းတိုင္မီး ျခင္ေထာင္ထဲ ခိုးထြန္းၿပီး အဘြားမသိေအာင္ တထိတ္ထိတ္ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ျမစႀကၤာရဲ႕ သိုက္သမိုင္း ၀တၱဳေတြကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖတ္ရတဲ့ အရသာက အခုေနခါ ျပန္ဖမ္းဆုတ္ရင္ေတာင္ ရႏိုင္ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀အထိ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ မပါပဲ ေ၀းေ၀းလံလံ သြားခဲ့ဘူးတာ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ အေမက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ သြားလာရဲေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ ေျပာဆိုတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ေနတာထိုင္တာ၊ ၀တ္တာစားတာ၊ ေျပာတာဆိုတာကအစ စမတ္က်က် သြားလာေနထိုင္ေျပာဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးေတာ့တယ္။ ျမေသြးနီ တကၠသိုလ္စတက္ခ်ိန္မွာ ထိုက္သင့္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ ရလာခဲ့တယ္။ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလားခဲ့တယ္။ အေမကေျပာတယ္။ “ အေမက ေျပာေပးယံု လမ္းညႊန္ေပးယံုသာရတာ၊ တကယ္တမ္းက ေၾကာက္စိတ္ကို သမီးကိုယ္တိုင္ တိုက္ထုတ္ၿပီး သမီးကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္စိတ္ကို ဆြဲကိုင္ယူမွရတာ” တဲ့။ ဒီေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္အခါတုန္းက ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားဆိုတာကို သိပ္သတိ မထားမိခဲ့ဘူး။ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေအာက္၊ အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္ကေန အလိုက္သင့္ ေနေနယံုေလးပဲဆိုေတာ့ အနာဂတ္ကို၊ တနည္းအားျဖင့္ ေၾကာက္စရာေကာင္း တာေတြက ဘာရယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္မသိခဲ့ဘူး။ ႀကိဳတင္ မသိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားကို မွန္းစၿပီး ေၾကာက္ေနခဲ့ခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ႀကီးျပင္းလို႔ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ေၾကာက္ရမွာနဲ႔ မေၾကာက္ရမွာကို အလိုလို ခြဲျခားသိလာတယ္။ အဲ့ဒီလိုသိလာတာနဲ႔အမွ် ျမေသြးနီရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာအရာမ်ားကလဲ ငယ္ရြယ္စဥ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမေသြးနီလက္ခံထားတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာက မိမိရဲ႕စိတ္သ႑ာန္ေပၚမွာပဲ တည္ေနပါတယ္။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ မေၾကာက္တတ္တဲ့သူဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ မိမိစိတ္ကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္သူမ်ားက သာမန္လူမ်ားထက္ ေၾကာက္စိတ္ပိုနည္းၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္ရွိသူမ်ား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ခိုင္မာေအာင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရုပ္အားထက္ စိတ္အားက ပိုအဓိကက်မွာပါ။ စိတ္အားျဖင့္ ခိုင္မာေအာင္ကလဲ သူမ်ားက ကူညီေပးလို႔ရတာထက္၊ ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ယူတာမ်ဳိးက ပိုၿပီး ခိုင္မာမယ္ထင္ပါတယ္။ “ရဲရင့္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ေၾကာက္စိတ္ကို ေအာင္ႏိုင္ထားဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ ”..တဲ့။ နယ္ဆင္မင္ဒဲလား ေျပာခဲ့ဖူးတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္တို တည္ေဆာက္ဖို႔လိုတာ အမွန္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ရွိၿပီး ခိုင္မာေနဖို႔က ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျပည့္ေနဖို႔ လိုဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမေသြးနီတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာက “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔” ဆိုတဲ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ ထပ္တူမက်သူေတြ မ်ားေနေတာ့ မခက္ပါလား။ ဒါ့အျပင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔႔ ကိုယ့္ရဲ႕လိပ္ျပာက ျဖဴစင္ေနဖို႔လဲ လိုပါေသးတယ္။ အဲ့လိုမွမဟုတ္ပဲ တည္ေဆာက္ေနရင္းက ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္လန္႔ေနရတာမ်ဳိးကေတာ့ အေၾကာက္တကာ့ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ထင္တယ္။ ျမေသြးနီလည္း အခုထိ ေၾကာက္တတ္တုန္းပါ။

ဒါေပမယ့္ အခုအရြယ္မွာ ျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြကေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈရဲ႕ ထိုက္သင့္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေၾကာက္ဖို႔လိုလား မလိုလားဆိုတာကို ခြဲျခားသိတတ္ေနပါၿပီ။ ျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြအတြက္ကေတာ့ သိပ္တုန္လႈပ္မရွိေပမယ့္ မျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရား အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုဘယ္အခ်ိန္ အငိုက္ဖမ္းေၾကာက္ေစမလဲဆိုေတြးမိတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ မျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရားအတြက္ ျမေသြးနီ ဘာေတြကို မွန္းၿပီး ေၾကာက္ေနတတ္သလဲ။ ခ်ေရးၾကည့္ပါ့မယ္။ -ဘာပဲလုပ္လုပ္ တာ၀န္မေက်ပြန္မွာကို ေၾကာက္တယ္။ -ဘာပဲလုပ္လုပ္ စိတ္ထည့္လုပ္တတ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေစတနာက ေစတနာ အမွားျဖစ္သြား မွာကို ေၾကာက္တယ္။ -ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားကို အထိအပါးခံရမွာ ေၾကာက္တယ္။ -ကံသံုးပါးကို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ က်ဳးလြန္လိုက္မိမွာ ေၾကာက္တယ္။ -ေသဖို႔အတြက္ ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးခင္မွာ ေသသြားရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ အဲ့ဒီ အေၾကာက္တရားေတြအတြက္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသလဲလို႔ ေမးလာရင္ ေထြေထြထူးထူး စံနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားတာမ်ဳိးထက္ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းတဲ့ဘ၀ေန႔ရက္ေတြမွာ အသိ သတိေလး ကပ္ၿပီး အမွားအနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္သန္းေက်ာ္ျဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာေက်ာ္ ေဟာင္ေကာင္ကြန္ဖူးမင္းသား ဘရုစ္စလီေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းက မွတ္သားစရာပါ။ “ လူတစ္ေယာက္က တစ္ႀကိမ္ထဲမွာ အခ်က္ေပါင္းတစ္ေသာင္း ကန္ေက်ာက္ျပႏိုင္တာကို ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလူဟာ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ကန္ေက်ာက္ျပႏိုင္ဖို႔အတြက္ အႀကိမ္ေပါင္းတစ္ေသာင္း ေလ့က်င့္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္ ” သူ႔ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္အေပၚ တြန္းအားျပန္ရယူလိုက္တဲ့ အျမင္ေလးကို ျမေသြးနီ အင္မတန္မွ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒီအျမင္ေလးက သူ႕ရဲ႕ဘ၀လမ္းခရီးမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အပ့ံ ေပးေစခဲ့မွာပါ။ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနႏိုင္တဲ့အရာဆိုေပမယ့္ အလြန္အမင္း ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္ ရွိေနဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး။ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာရွင္ေတြက တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့လို႔ ျမေသြးနီတို႔ ျပည္သူေတြ အေၾကာက္တရားေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ ခဲ့ရတာကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္၊ လြတ္စြာေရးသား ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေတြ ဘာဆိုဘာမွ်မရခဲ့ပဲ စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ အေရးသံုးပါး မျပည့္စံုမွာဆိုတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္ေနရတဲ့ဘ၀ေတြမွာ ျမေသြးနီတို႔ စီးေမ်ာခဲ့ ရပါတယ္။ ေၾကာက္ေနယံုမွ်နဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလက္လြတ္ သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာလဲ သတိခ်ပ္မိပါတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားလြန္းတာကလည္း ေၾကာက္စိတ္ရဲ႕ အစပါပဲ။ ကိုယ့္ရႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကို ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိပဲ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ဖန္တီးရယူႏိုင္ဖို႔ကလဲ လိုအပ္လွပါတယ္။ ငယ္စဥ္က သိပ္ေၾကာက္တတ္ခဲ့တဲ့ ျမေသြးနီကို အေမက တဖြဖြ ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ “ သမီး…ေၾကာက္တတ္တဲ့သူက ႏွစ္ခါျပန္ရံႈးနိမ့္ရတတ္တယ္၊ ဒီေတာ့ ဘာမဆို ရဲရဲ၀့ံ၀့ံ ရင္ဆိုင္ပါ” တဲ့။ အဲ့သလိုဆိုလို႔ ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ အေၾကာက္တရား မရွိေတာ့ဘူး မထင္ပါနဲ႔။ ျမေသြးနီ ေၾကာက္တတ္ဆဲပါ။ အထူးသျဖင့္ မျမင္ရတဲ့ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ပဲ အလစ္၀င္လာမယ့္ အေၾကာက္တရားမ်ားကိုေပါ့။ မျဖစ္မေန အေၾကာက္တရားနဲ႔ သူတင္ကိုယ္တင္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရင္မဆိုင္ခင္ ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ တိုးတိုးေလး ေအာ္မိတာ တစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ “ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လား….”

 (Tag Postေခါင္းစဥ္ေလး ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္ညီမႏွင္းနဲ႔မာယာကို ေက်းဇူးတင္စြာႏွင့္ အေၾကာင္းအရာက ေခါင္းစဥ္ကေန ေသြဖီေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ဖတ္ရႈေပးပါလို႔…။) 

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။ 

*ျမေသြးနီ*

ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရား ( Known fear) နဲ႔ႀကိဳတင္မျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရား (Unknown fear)မွာ ဘယ္အရာက သင့္ကိုပိုၿပီး ေၾကာက္လန္႔ေစပါသလဲ….တဲ့။ အမယ္မင္း… ဘေလာ့ျပန္ေရးၾကဖို႔ ႏိႈးေဆာ္တဲ့ အႏွီေခါင္းစဥ္ႀကီးက ျမင့္မားေလးနက္လြန္း လွပါတကား။ ေျမႀကီးလက္နဲ႔ပုတ္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္၊ အခုတေလာ ဆံပင္ျဖဴေတြ ပိုတိုးပြားလာရတဲ့အထဲ ဒီTag Postက ျမေသြးနီကို ဆံပင္ျဖဴႏႈန္းတိုးေစမွာေတာ့ မလြဲ။ သို႔ေသာ္ျငား ဘေလာ့ရြာႀကီး ျပန္လည္စည္ကားလာေအာင္ တီတင့္နဲ႔ ဘေလာ့ဂါေမာင္ႏွမေတြ စီစဥ္တဲ့ ဒီTag ပို႔စ္ေလးမွာတစ္တပ္တစ္အားပါ၀င္ခ်င္စိတ္နဲ႔အတူ၊ခ်စ္ခင္ေလးစားစိတ္မ်ားနဲ႔ေရးဖို႔အတြက္ ျမေသြးနီ တစ္ေယာက္ ကြန္ပ်ဳတာခလုတ္ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ႏွိပ္လို႔႔ ဦးေႏွာက္ကို အလုပ္ စတင္လုပ္ရပါေတာ့တယ္။ ျမေသြးနီ ငယ္စဥ္က အင္မတန္ ေၾကာက္တတ္တဲ့ ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယံုပါ့မလား။ ေၾကာက္တာက ဘာမဆိုကို ေၾကာက္တာ။ လူေတြကို ေၾကာက္တယ္။ မျမင္ဘူးတဲ့ သရဲကို ေတြးေၾကာက္တယ္။ အေမ့စည္းကမ္းေတြကို ေၾကာက္တယ္။ ဆရာမကို ေၾကာက္တယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ ေၾကာက္တယ္။ အတြင္းသိေတြက နည္းနည္းေလာက္ ရုပ္တည္ပံုဖမ္းၿပီး မ်က္ႏွာထားခ်ီယံုရွိေသး၊ ျမေသြးနီခမ်ာ မ်က္ေတာင္ေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြက မ်က္လံုး၀ိုင္းႀကီးထဲ ျပည့္ေနတာမ်ဳိး။ တြန္႔လိမ္ၿပီးသြားတဲ့ ပိုးေကာင္ေလးေတြလဲ ေၾကာက္တယ္။ ေရကူးရမွာၾကာက္တယ္။ အျမင့္တက္ရမွာေၾကာက္တယ္။ စာေရးဆရာမျဖစ္ဖို႔ အေျခခံမ်ားလားမသိ၊ စိတ္ကူးနဲ႔ေၾကာက္စရာ ဇာတ္လမ္းေတြ ဆင္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္စိတ္ကူးၿပီး ေၾကာက္ေနတတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ေမ့ေနတာေတြ ရွိႏိုင္ေသးတယ္။ (ျမေသြးနီရဲ႕ “အိပ္မက္ေကာက္ေၾကာင္း” အမွာစာမွာ ဆရာႀကီးလူထု(ဦး)စိန္၀င္းက ျမေသြးနီ ေၾကာက္တတ္ခဲ့တာကို အခုလို ထည့္ေရးခဲ့ေသးတယ္။ တကယ္ေၾကာက္တတ္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သက္ေသျပတာပါ။) :) Scan1 ရယ္စရာေျပာရရင္ ငယ္ငယ္က တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးတဲ့ မ်က္လံုးေမွးေမွးသြားေခါေခါ ႏွာေခါင္းျပားျပားနဲ႔ တရုပ္မႀကီး တစ္ေယာက္ကို စိတ္ကူးနဲ႔ေတြးၿပီး ေၾကာက္ခဲ့ဘူးေသးတယ္။ တစ္ေန႔ ေစ်းထဲကအမိႈက္ပံုက အူ၀ဲဆိုတဲ့ အသံၾကားရလို႔ သြားၾကည့္ၾကေတာ့ ဘဲဥထည့္တဲ့ ေသတၱာပိေနတဲ့ ေမြးစေပါက္ကေလး တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္တဲ့။ အဲ့ဒီကေလးရဲ႕ႏွာေခါင္းက ဘဲဥေသတၱာခြံပိထားလို႔ ျပားေနတာတဲ့။ အဲ့ဒီကေလးက ျမေသြးနီတဲ့။ အေဒၚေတြ ၀ိုင္းစၾကတာေလ။ ျမေသြးနီ ႏွာေခါင္းျပားတာကို သူတို႔ ေနာက္ေနစေနမွန္းသိေပမယ့္ ၀မ္းနည္းစိတ္နဲ႔ ငိုခ်င္ေနတာပဲ။ ဒီၾကားထဲ အေမအရင္းဆိုတဲ့ အဲ့ဒီတရုပ္မႀကီးဆီ ျပန္ပို႔ရင္ ဒုကၡဆိုၿပီး ေတြးေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနလိုက္တာေလ မေျပာပါနဲ႔။ “အေမက သမီးကို အေမ့ဗိုက္ထဲက ဆရာ၀န္ႀကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ ဓါးနဲ႔ခြဲၿပီး ေမြးထုတ္ခဲ့ရတာ၊ ေဟာဒီမွာ ၾကည့္..” ဆိုၿပီး သူ႕၀မ္းဗိုက္က ကင္းေျချမွားခ်ဳပ္ရိုးေတြကို တိုင္တည္ေျပာျပမွ ျမေသြးနီမွာ စိတ္ေအးရတယ္။ ျမေသြးနီအလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြဆိုအေဖ့အေမ ျမေသြးနီရဲ႕ အဘြားအိမ္ကို မိန္းမပီသေရးသင္တန္း သြားတက္ရတယ္။ အဘြားနဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္မွာ ကူညီခ်က္ျပဳတ္၊ အိမ္သန္႔ရွင္းေရးစတာေတြ ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးရင္း သင္ယူရတယ္။ အဘြားရဲ႕အိမ္မွာ အေမ့အိမ္မွာလို ၿခံထဲ လက္လက္ထ ကစားခြင့္မရေပမယ့္ ျမေသြးနီကို မသြားပဲမေနႏိုင္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ထားတဲ့အရာရွိတယ္။ အဲ့တာက အဆင့္ႏွစ္ဆင့္သာပါတဲ့ အလ်ားသံုးေပခန္႔ နံရံကပ္စာအုပ္စင္ေလး။ အဘြားက စာဖတ္၀ါသနာပါတယ္။ သူ႕စာအုပ္စင္က စာအုပ္ေတြက ျမေသြးနီတို႔အရြယ္နဲ႔ ဖတ္ဖို႔ မအပ္စပ္ဘူးလို႔ တြက္ထားပံုရတယ္။ ဖတ္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မဖတ္နဲ႔တဲ့၊ ကေလးပဲရွိေသးတယ္ ၀တၱဳေတြဖတ္စရာလားတဲ့။ အဲ့ဒီမွာ မဖတ္နဲ႔ဆိုတဲ့ စာအုပ္ေတြကို အဘြားမသိေအာင္ အသာေလးခိုးယူဖတ္ရင္း၊ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖတ္ရင္းစြဲလမ္းရတဲ့ ၀တၱဳေတြကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ျမစႀကၤာရဲ႕ သိုက္သမိုင္း၀တၱဳေတြ။ ဘီလူးေတြ သရဲတေစၦေတြနဲ႔ ဖုတ္သဘက္ မွင္စာ ၿပိတၱာ၊ ဥစၥာေစာင့္ေတြပါတဲ့ အသည္းတထိတ္ထိတ္ ရင္တဖိုဖိုနဲ႔ဖတ္ရတဲ့ ၀တၱဳေတြ။ ေက်ာတခ်မ္းခ်မ္းဖတ္ရင္း စြဲမွန္းမသိစြဲလန္းတယ္။ ေၾကာက္မွန္းမသိ အရိုးထဲက စိမ့္ၿပီးေၾကာက္လာတယ္။ ညဘက္ လူေျခတိတ္ခ်ိန္ ဖေယာင္းတိုင္မီး ျခင္ေထာင္ထဲ ခိုးထြန္းၿပီး အဘြားမသိေအာင္ တထိတ္ထိတ္ေၾကာက္စိတ္နဲ႔ ျမစႀကၤာရဲ႕ သိုက္သမိုင္း ၀တၱဳေတြကို ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ ဖတ္ရတဲ့ အရသာက အခုေနခါ ျပန္ဖမ္းဆုတ္ရင္ေတာင္ ရႏိုင္ေသးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသူဘ၀အထိ တစ္ေယာက္ထဲ အိမ္ကတစ္ေယာက္ေယာက္ မပါပဲ ေ၀းေ၀းလံလံ သြားခဲ့ဘူးတာ မရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ အေမက ဆယ္တန္းေျဖၿပီးခ်ိန္မွာ သြားလာရဲေအာင္၊ လူေတြနဲ႔ ေျပာဆိုတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္တာ၊ ေနတာထိုင္တာ၊ ၀တ္တာစားတာ၊ ေျပာတာဆိုတာကအစ စမတ္က်က် သြားလာေနထိုင္ေျပာဆိုတတ္ေအာင္ သင္ေပးေတာ့တယ္။ ျမေသြးနီ တကၠသိုလ္စတက္ခ်ိန္မွာ ထိုက္သင့္တဲ့ ယံုၾကည္မႈ ရလာခဲ့တယ္။ ေၾကာက္လန္႔စိတ္ေတြ ေလ်ာ့ပါးလားခဲ့တယ္။ အေမကေျပာတယ္။ “ အေမက ေျပာေပးယံု လမ္းညႊန္ေပးယံုသာရတာ၊ တကယ္တမ္းက ေၾကာက္စိတ္ကို သမီးကိုယ္တိုင္ တိုက္ထုတ္ၿပီး သမီးကိုယ္တိုင္ ယံုၾကည္စိတ္ကို ဆြဲကိုင္ယူမွရတာ” တဲ့။ ဒီေတာ့ ငယ္ရြယ္စဥ္အခ်ိန္အခါတုန္းက ႀကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားဆိုတာကို သိပ္သတိ မထားမိခဲ့ဘူး။ လူႀကီးမိဘေတြရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေအာက္၊ အုပ္ထိမ္းမႈေအာက္ကေန အလိုက္သင့္ ေနေနယံုေလးပဲဆိုေတာ့ အနာဂတ္ကို၊ တနည္းအားျဖင့္ ေၾကာက္စရာေကာင္း တာေတြက ဘာရယ္ဆိုတာ ႀကိဳတင္မသိခဲ့ဘူး။ ႀကိဳတင္ မသိျမင္ႏိုင္တဲ့ အေၾကာက္တရားကို မွန္းစၿပီး ေၾကာက္ေနခဲ့ခ်ိန္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ ႀကီးျပင္းလို႔ အရြယ္ေရာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ေၾကာက္ရမွာနဲ႔ မေၾကာက္ရမွာကို အလိုလို ခြဲျခားသိလာတယ္။ အဲ့ဒီလိုသိလာတာနဲ႔အမွ် ျမေသြးနီရဲ႕ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာအရာမ်ားကလဲ ငယ္ရြယ္စဥ္ကလို မဟုတ္ေတာ့ပဲ ေခါင္းစဥ္ေတြ ေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ျမေသြးနီလက္ခံထားတဲ့ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာက မိမိရဲ႕စိတ္သ႑ာန္ေပၚမွာပဲ တည္ေနပါတယ္။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ မေၾကာက္တတ္တဲ့သူဆိုတာေတာ့ မရွိပါဘူး။ မိမိစိတ္ကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ႏိုင္သူမ်ားက သာမန္လူမ်ားထက္ ေၾကာက္စိတ္ပိုနည္းၿပီး ယံုၾကည္ခ်က္ရွိသူမ်ား ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ ခိုင္မာေအာင္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ရုပ္အားထက္ စိတ္အားက ပိုအဓိကက်မွာပါ။ စိတ္အားျဖင့္ ခိုင္မာေအာင္ကလဲ သူမ်ားက ကူညီေပးလို႔ရတာထက္၊ ကိုယ္တိုင္တည္ေဆာက္ယူတာမ်ဳိးက ပိုၿပီး ခိုင္မာမယ္ထင္ပါတယ္။ “ရဲရင့္တဲ့လူတစ္ေယာက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္မရွိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူက ေၾကာက္စိတ္ကို ေအာင္ႏိုင္ထားဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္ ”..တဲ့။ နယ္ဆင္မင္ဒဲလား ေျပာခဲ့ဖူးတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္တို တည္ေဆာက္ဖို႔လိုတာ အမွန္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္စိတ္ရွိၿပီး ခိုင္မာေနဖို႔က ကိုယ္တိုင္ကလည္း ျပည့္ေနဖို႔ လိုဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ျမေသြးနီတို႔ ပတ္၀န္းက်င္မွာက “ငါေျပာသလိုလုပ္၊ ငါလုပ္သလိုမလုပ္နဲ႔” ဆိုတဲ့ အေျပာနဲ႔အလုပ္ ထပ္တူမက်သူေတြ မ်ားေနေတာ့ မခက္ပါလား။ ဒါ့အျပင္ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ တည္ေဆာက္ႏိုင္ဖို႔႔ ကိုယ့္ရဲ႕လိပ္ျပာက ျဖဴစင္ေနဖို႔လဲ လိုပါေသးတယ္။ အဲ့လိုမွမဟုတ္ပဲ တည္ေဆာက္ေနရင္းက ကိုယ့္လိပ္ျပာကိုယ္ ျပန္လန္႔ေနရတာမ်ဳိးကေတာ့ အေၾကာက္တကာ့ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုးပဲလို႔ ထင္တယ္။ ျမေသြးနီလည္း အခုထိ ေၾကာက္တတ္တုန္းပါ။

ဒါေပမယ့္ အခုအရြယ္မွာ ျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြကေတာ့ အသက္အရြယ္နဲ႔ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈရဲ႕ ထိုက္သင့္တဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ ေၾကာက္ဖို႔လိုလား မလိုလားဆိုတာကို ခြဲျခားသိတတ္ေနပါၿပီ။ ျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရားေတြအတြက္ကေတာ့ သိပ္တုန္လႈပ္မရွိေပမယ့္ မျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရား အတြက္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုဘယ္အခ်ိန္ အငိုက္ဖမ္းေၾကာက္ေစမလဲဆိုေတြးမိတာမ်ဳိး ရွိပါတယ္။ မျမင္ရတဲ့ အေၾကာက္တရားအတြက္ ျမေသြးနီ ဘာေတြကို မွန္းၿပီး ေၾကာက္ေနတတ္သလဲ။ ခ်ေရးၾကည့္ပါ့မယ္။ -ဘာပဲလုပ္လုပ္ တာ၀န္မေက်ပြန္မွာကို ေၾကာက္တယ္။ -ဘာပဲလုပ္လုပ္ စိတ္ထည့္လုပ္တတ္ေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေစတနာက ေစတနာ အမွားျဖစ္သြား မွာကို ေၾကာက္တယ္။ -ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္က်င့္တရားကို အထိအပါးခံရမွာ ေၾကာက္တယ္။ -ကံသံုးပါးကို အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ က်ဳးလြန္လိုက္မိမွာ ေၾကာက္တယ္။ -ေသဖို႔အတြက္ ဘာမွမျပင္ဆင္ရေသးခင္မွာ ေသသြားရမွာကို ေၾကာက္တယ္။ အဲ့ဒီ အေၾကာက္တရားေတြအတြက္ ဘာေတြ ျပင္ဆင္ထားသလဲလို႔ ေမးလာရင္ ေထြေထြထူးထူး စံနစ္တက် ျပင္ဆင္ထားတာမ်ဳိးထက္ ေန႔စဥ္ျဖတ္သန္းတဲ့ဘ၀ေန႔ရက္ေတြမွာ အသိ သတိေလး ကပ္ၿပီး အမွားအနည္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျဖတ္သန္းေက်ာ္ျဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။

ကမၻာေက်ာ္ ေဟာင္ေကာင္ကြန္ဖူးမင္းသား ဘရုစ္စလီေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ စကားေလးတစ္ခြန္းက မွတ္သားစရာပါ။ “ လူတစ္ေယာက္က တစ္ႀကိမ္ထဲမွာ အခ်က္ေပါင္းတစ္ေသာင္း ကန္ေက်ာက္ျပႏိုင္တာကို ကၽြန္ေတာ္ မေၾကာက္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီလူဟာ တစ္ႀကိမ္ေလာက္ကန္ေက်ာက္ျပႏိုင္ဖို႔အတြက္ အႀကိမ္ေပါင္းတစ္ေသာင္း ေလ့က်င့္ထားတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္ ” သူ႔ရဲ႕ ေၾကာက္စိတ္အေပၚ တြန္းအားျပန္ရယူလိုက္တဲ့ အျမင္ေလးကို ျမေသြးနီ အင္မတန္မွ ႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဒီအျမင္ေလးက သူ႕ရဲ႕ဘ၀လမ္းခရီးမွာ အမ်ားႀကီး အေထာက္အပ့ံ ေပးေစခဲ့မွာပါ။ ေၾကာက္စိတ္ဆိုတာ လူတိုင္းမွာ ရွိေနႏိုင္တဲ့အရာဆိုေပမယ့္ အလြန္အမင္း ေၾကာက္ရြံ႔စိတ္ ရွိေနဖို႔ေတာ့ မလိုပါဘူး။ အေၾကာက္တရားေတြနဲ႔ ျပည့္ေနေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္သူအာဏာရွင္ေတြက တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့လို႔ ျမေသြးနီတို႔ ျပည္သူေတြ အေၾကာက္တရားေအာက္ ျပားျပားေမွာက္ ခဲ့ရတာကို မေမ့သင့္ပါဘူး။ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္၊ လြတ္စြာေရးသား ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ေတြ ဘာဆိုဘာမွ်မရခဲ့ပဲ စား၀တ္ေနေရးဆိုတဲ့ အေရးသံုးပါး မျပည့္စံုမွာဆိုတဲ့ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးရိမ္ေနရတဲ့ဘ၀ေတြမွာ ျမေသြးနီတို႔ စီးေမ်ာခဲ့ ရပါတယ္။ ေၾကာက္ေနယံုမွ်နဲ႔ဆိုရင္ ကိုယ္ရႏိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးေတြ ဆံုးရံႈးလက္လြတ္ သြားႏိုင္တယ္ဆိုတာလဲ သတိခ်ပ္မိပါတယ္။ စိုးရိမ္စိတ္မ်ားလြန္းတာကလည္း ေၾကာက္စိတ္ရဲ႕ အစပါပဲ။ ကိုယ့္ရႏိုင္မယ့္ အခြင့္အေရးကို ေၾကာက္ရြံ႕မႈမရွိပဲ ကိုယ္တိုင္ စိတ္ေအးေအးနဲ႔ ဖန္တီးရယူႏိုင္ဖို႔ကလဲ လိုအပ္လွပါတယ္။ ငယ္စဥ္က သိပ္ေၾကာက္တတ္ခဲ့တဲ့ ျမေသြးနီကို အေမက တဖြဖြ ေျပာခဲ့ဘူးပါတယ္။ “ သမီး…ေၾကာက္တတ္တဲ့သူက ႏွစ္ခါျပန္ရံႈးနိမ့္ရတတ္တယ္၊ ဒီေတာ့ ဘာမဆို ရဲရဲ၀့ံ၀့ံ ရင္ဆိုင္ပါ” တဲ့။ အဲ့သလိုဆိုလို႔ ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ အေၾကာက္တရား မရွိေတာ့ဘူး မထင္ပါနဲ႔။ ျမေသြးနီ ေၾကာက္တတ္ဆဲပါ။ အထူးသျဖင့္ မျမင္ရတဲ့ လက္ဆုတ္လက္ကိုင္ မျပႏိုင္ပဲ အလစ္၀င္လာမယ့္ အေၾကာက္တရားမ်ားကိုေပါ့။ မျဖစ္မေန အေၾကာက္တရားနဲ႔ သူတင္ကိုယ္တင္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ရင္မဆိုင္ခင္ ေၾကာက္ကန္ကန္ၿပီး ျမေသြးနီတစ္ေယာက္ တိုးတိုးေလး ေအာ္မိတာ တစ္ခြန္းရွိပါတယ္။ “ ေၾကာက္တယ္ဆိုတာ ခ်ဳိနဲ႔လား….”

 (Tag Postေခါင္းစဥ္ေလး ေရြးခ်ယ္ေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္ညီမႏွင္းနဲ႔မာယာကို ေက်းဇူးတင္စြာႏွင့္ အေၾကာင္းအရာက ေခါင္းစဥ္ကေန ေသြဖီေနခဲ့မယ္ဆိုရင္ ေမတၱာစိတ္ျဖင့္ ဖတ္ရႈေပးပါလို႔…။) 

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစ။ 

*ျမေသြးနီ*