ေၾသာ္….တစ္ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ကုန္ၿပီ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ေၾသာ္ ဘယ္အခ်ိန္က်ကာမွ ျမနဲ႔ေလ ခ်စ္သူေမာင္နဲ႔ ေပါင္းရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းဆကာပ တမ္းတကာေနမည္…..ဆယ့္ႏွစ္လ…ရာ….သီ…တန္ခူးလ သၾကၤန္ခါမီ ခ်စ္သူသက္လယ္ ေမာင္ လာ မယ္ ေျပာ…ေျပာ….ေမွ်ာ္ရသူ ျမကေလးမွာေတာ့…… စိတ္မေအးစရာ ႀကံဳလာျပန္ၿပီ… အို…ၾကားရျပန္ၿပီ…. ေဆြးေျမ့တုန္ခိုက္ေနေသာ အသံဝါဝါကေလး။ တိတ္ဆိတ္ညဥ့္ယံကို ထြင္းေဖာက္လွ်က္ နားဝသို႔ ေလွ်ာကနဲဝင္သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္လည္း ေထြးလိုပင္၊ ဖတ္လက္စစာမွ မ်က္ႏွာခြာကာ ၾကားရေသာအသံမွာ စိုက္ေနေအာင္ နားစြင့္ေနဟန္။ ဒီရပ္ကြက္ကိုေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးေပမယ့္ သည္အသံႏွင့္ရင္းႏွီးေနသည္မွာ ေထြးတို႔ေျပာင္းလာစ ညကတည္းကပင္ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းသည္ ၾကားရသူဘဝင္ကို ညြတ္ႏူးေစရံုမက ဂရုဏာသံေလးႏွင့္မို႔ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့သီခ်င္းမွာ ပိုလို႔ပင္ ေၾကကြဲဖြယ္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီဆိုေသာ အေမွ်ာ္စိုက္သီခ်င္းမွာ သီခ်င္းကိုက လြမ္းေဆြးခ်င္စရာ၊ သူ႔အသံဝါဝါႏွစ္ႏွစ္ကေလးႏွင့္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ဆိုလိုက္ေသာအခါ အလြမ္းဓါတ္ခံ မရွိသူမ်ားပင္ ငိုင္ကနဲျဖစ္ေလာက္ေပ၏။ သီခ်င္းသံသည္ ေထြးတို႔အိမ္မေရာက္ခင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအလိုကပင္ သဲ့သဲ့ၾကားရကာ ေထြးတို႔အိမ္ေရွ႕ လမ္းဆုံနားအေရာက္မွာ ခဏတန္႔ကာ ရပ္ဆိုေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ၿပီးမွ အေနာက္ဘက္လမ္းသို႔ ဦးတည္ကာ တေရြ႕ေရြ႕ေဝးသြားျမဲျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းသည္က သည္လိုညသည္လိုအခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လမ္းမေပၚေလွ်ာက္ကာ တေၾကာ္ေၾကာ္ေတးဆိုေနရပါနည္း။ သည္အခ်က္က အေတာ္ပင္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ ေမာင္က ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို စာမ်က္ႏွာမွတ္တံကေလးႏွင့္ မွတ္သားကာ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းရင္းမွ စာၾကည့္မီးကိုပါ တစ္ပါတည္း မွိတ္လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင့္ဆီက အသံထြက္လာသည္။ “ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြ ရွိခဲ့လို႔ပါလိမ့္ေနာ္ ေထြး” “အင္း ေထြးလည္းသိခ်င္သားပဲ ေမာင္ရယ္”
(၂)
“ကန္ေတာ့ေနာ္ အေမႏြဲ႔” ေထြးသည္ ေျခရင္းမွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနေသာ အေမႏြဲ႔ေပါင္ေပၚသို႔ ညာေျခတစ္ဘက္ဆန္႔တန္းေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ အေမႏြဲ႔လက္က ေပါက္လွသည္။ သည္တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ အႏွိပ္သည္ဆို၍ အေမႏြဲ႔တစ္ေယာက္ကိုသာ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္ေတြမွ ေခၚေလ့ရွိျမဲ။ ႏွိပ္ေနရင္းမွာ လူငယ္ေတြ မသိမမီလိုက္သည့္ အေမႏြဲ႔ေျပာေသာ အေမႏြဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် ဘဝအလီလီတို႔ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ နားေထာင္ၾကရသည္မို႔လည္း ျဖစ္မည္။ “ဆက္ေျပာပါဦး အေမႏြဲ႔ရယ္၊ ေထြးျဖင့္ေလ အဲဒီ့အသံရွင္ကို သိပ္ကိုစိတ္ဝင္စားေနမိတာ” အသံရွင္ဆိုသည္ႏွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေန႔လည္ခင္းလက္ဖက္တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ ေရေႏြးတစ္ခရားခ်ကာ စာဖတ္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္လံုးမ်ားက ေထြးတို႔ရွိရာဆီ ေဝ့ကနဲေရာက္လာေလသည္။ အေမႏြဲ႔က ေထြးေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းဆြဲဆန္႔လွ်က္ ဂၽြတ္ကနဲအသံျမည္ေအာင္ ခ်ိဳးလိုက္ရင္းက စကားဆက္သည္။ “အင္း ေျပာရရင္ေတာ့ တကယ္ပဲ ေၾကကြဲစရာပါ ငါ့ညီမႀကီးရယ္။ ျမႏွင္းဟာ တကယ္ေတာ့ မိန္းမေခ်ာေလး၊ မိဘေတြကလည္း အလယ္အလတ္တန္းစားဆိုပါေတာ့ကြယ္။ သူက ဆယ္တန္းက်တာနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မိဘစီးပြားလုပ္ကူေနတဲ့ မိန္းကေလး။ အေမႏြဲ႔ကေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာ လိုတာလုပ္ကူေပးေနက်ေပါ့၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူထိုးကေန မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ ခ်က္ျပဳတ္တာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို လုပ္ကိုင္ေပးေနက် ဆိုပါေတာ့” “ဟုတ္ အေမႏြဲ႔” ေထြးသည္ အေမႏြဲ႔ကိုၾကည့္ကာ စကားေထာက္ေပးလိုက္၏။ အေမႏြဲ႔မွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေသာ္လည္း အဝန္းက်ယ္၍လွပေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည္။ ေခါင္းမွာမူ ေခါင္းတံုးေျပာင္ႏွင့္ျဖစ္ကာ သီလရွင္တစ္ခါဝတ္ၿပီးကတည္းက ေနာက္ထပ္အခ်ိန္မေရြး ဝတ္လိုကဝတ္ႏိူင္ရန္ အျမဲတေစ အေျပာင္ရိတ္ထားေတာ့သည္ ဆို၏။ မြဲျပာျပာအသားအရည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပိန္သြယ္ေသာ လက္ဖမိုးမ်ားေပၚမွ အေၾကာညိဳ႕ညိဳ႕စိမ္းစိမ္းမ်ားမွာ ေဖာင္းၾကြခံုးထ၍ ျမင္သာေနေလသည္။ စကားကို ခ်က္ခ်င္းမဆက္ႏိူင္ေသးဘဲ ရည္ေဝေနေသာ အေမႏြဲ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခပ္ေဝးေဝးဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ေနသေယာင္။ ေထြးကျဖင့္ သိခ်င္လြန္းလွၿပီ။ အဲသည့္မိန္းကေလး ျမႏွင္း သူ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။
(၃)
“လုပ္ျပန္ၿပီ။ အေမတို႔နဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္။ ဒီဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ခုထိ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနတာ လြန္လြန္းတယ္” ျမႏွင္း ေဈးမွအျပန္ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္စင္မွာ ဘုန္းႀကီးလူထြက္၏ဖိနပ္ကိုျမင္ေသာ္ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားကာ ခါတိုင္းလို ဧည့္ခန္း၌ ေဈးျခင္းေတာင္းခဏခ်ကာ အေမာေျဖမေနေတာ့ဘဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထိ တန္းကနဲ ဝင္ခ်သြားလိုက္၏။ “ၾကည့္ေနပါ၊ ဒီဘုန္းႀကီးလူထြက္ဟာ ပိုက္ဆံလား ပစၥည္းလား ေခ်းတာငွားတာလုပ္ဦးေတာ့မယ္။ အေမတို႔ကလည္း ခုထိ ဘုန္းဘုန္း ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ လက္အုပ္ေလးတခ်ီခ်ီလုပ္ေနတာ၊ ခက္တယ္။ ျမႏွင္းမွာလည္း ဒါနဲ႔ပဲ အကုသိုလ္ျဖစ္ရလြန္းလို႔ ငရဲႀကီးရလြန္းလို႔ စိတ္ညစ္လွၿပီ” ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲကေန တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာဆိုေနမိသည္။ ေဈးျခင္းထဲမွ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာမ်ားကို ထုတ္ယူကာ ဟင္းစားအတြက္ျပင္ေနခိုက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အေမႏြဲ႔ဝင္လာသည္ကို ေတြ႔ေတာ့ အေဖာ္ရၿပီဟု ဝမ္းသာေလသည္။ “ၾကည့္ေနပါ၊ အိမ္က ဘာပါသြားဦးမလဲ မသိဘူး” “ဟဲ့ တိုးတိုးေျပာပါ သမီးျမႏွင္းရယ္ ၾကားသြားပါဦးမယ္” "ေျပာႏိူင္ပါဘူး အေမႏြဲ႔ရယ္၊ ၾကားေတာ့ သာေတာင္ေကာင္းေသး။ တစ္ခါလာ ပိုက္ဆံ၊ တစ္ခါလာ ပစၥည္း ဒီလိုနဲ႔ပဲ အိမ္မွာ ရွိသမွ် သဲ့ယူေနတာ” “အို ဒီကေလးဟာ ေျပာေလဆိုးေလ၊ လာ လာ အေမႏြဲ႔ ဟင္းအိုးျပင္ေပးမယ္။ သမီးက အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေတြ အသံေလးဘာေလး နားစြင့္ဦး” ျမႏွင္းသည္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာကာ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အေနကထိုင္ကို ျဖန္႔ခင္းလိုက္သည္။ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္မ်ား ၾကြလာလွ်င္ ထိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ မၾကည့္ဘူးဆိုသည့္တိုင္ ဘုန္းႀကီးဘက္ကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးလူထြက္က ဘိုးဘိုးေအာင္ထိုင္နည္းႏွင့္ထိုင္ကာ ဘုရားစင္အေရွ႕မွာ၊ အေမကေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီလက္တုိႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို လက္အုပ္ကေလး တခ်ီခ်ီႏွင့္။ ျမႏွင္း အေမ့ကိုပါ မ်က္ေစာင္းႏွင့္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ စိတ္ကုန္လိုက္တာေနာ္၊ အေမတို႔ဟာ…သိပ္ခက္တာပဲ။ သည္ဘုန္းႀကီးဟာ သီလရွင္တစ္ပါးႏွင့္ေတြ႔ကာ ႏွစ္ေယာက္လံုး လူဝတ္လဲၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၾကသည္ ဆိုကတည္းက ျမႏွင္းက မၾကည္ညိဳခ်င္ေတာ့။ ၾကားရတာကေတာ့ သီလရွင္က အတင္းကပ္တာမို႔ ဘုန္းႀကီးဈ ာန္ေလွ်ာခဲ့ရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးသည္ နဂိုကပင္ ေဗဒင္ပညာတတ္သည္၊ ယၾတာေကာင္းသည္ဟုဆိုကာ တကာ တကာမ ေပါလွသူ။ အိမ္သို႔လည္း ထိုစဥ္ကပင္ ဝင္ခ်ီထြက္ခ်ီရွိႏွင့္ၿပီးသား။ ျမႏွင္းတို႔အေမႏွင့္ စည္းဝါးကိုက္ကာ ဆရာတကာဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ရွိခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္လိုက ဘယ္လို သီလရွင္တစ္ပါးႏွင့္ေတြ႔ကာ မည္သို႔ျဖစ္ၾကသည္မသိ၊ ရဟန္းဘဝကို စြန္႔ကာ လူဝတ္လဲလ်က္ အိမ္ယာထူေထာင္လိုက္ျခင္းေပ။ ထိုသတင္းသည္ ျမႏွင္းတို႔ရပ္ကြက္တြင္သာမက ရပ္ကြက္အနီးအနားကိုပါ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။ ရွင္လူထြက္တို႔ထံုးစံ သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈ ဘာမွ်နားမလည္ဘဲ တတ္ကၽြမ္းႏွင့္ေသာ ေဗဒင္ပညာ၊ ယၾတာတို႔ကိုသာ အားျပဳလွ်က္ တကာ တကာမေဟာင္းတို႔မွ သဒၵါသေလာက္လွဴဒါန္းေငြေလးႏွင့္ပင္ သီလရွင္လူထြက္မယားကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ ရလာသည္၊ ေလာက္ငွသည္ဟူ၍ မရွိဘဲ မယားလုပ္သူ၏အဆူအဆဲကိုသာ ေန႔စဥ္ေခါင္းငံု႔ခံလွ်က္ ကေလးထိန္းလိုက္၊ အိမ္ေခါင္မိုးဖာလိုက္၊ ထရံကာလိုက္၊ သံတစ္ေခ်ာင္းရိုက္လိုက္ႏွင့္ပင္ အိမ္၌ မရွိ ရွိတာရွာၾကံလုပ္ကာ မယားမ်က္ႏွာၾကည့္ေနရသည္ဆို၏။ ထိုသီလရွင္မွာ လိုခ်င္တုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို အတင္းလူထြက္ခိုင္းကာ သူပဲ လူ႔ေဘာင္ထဲဆြဲသြင္းခ့ဲၿပီး လက္ေတြ႔တြင္ အားကိုးအားထား မရေတာ့မွ ျငဴစူမာန္မဲေနတာ စိတ္ပ်က္စရာ။ လြန္ၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ ရဟန္းေဘာင္ျပန္ဝင္ဖို႔ရန္လည္း သားမယားမ်က္ႏွာ၊ သားမယားသံေယာဇဥ္ႏွင့္ ရုန္းမထြက္ႏိူင္။ လူ႔ေဘာင္မွာေနေသာ္မွ သာမန္လူေယာက်ာ္းတို႔လို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအတတ္လည္း မတတ္ႏွင့္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ ဝဋ္ေၾကြးရွိသမွ်သာဟု သေဘာပိုက္လိုက္ပုံရေလသည္။ “သမီးျမႏွင္း ဘုန္းႀကီးဆိုတာလည္း လူပဲ၊ သီလရွင္ဆုိတာလည္း လူပဲ၊ ပုထုဇဥ္ပဲရွိေသးတာေလ၊ သူတို႔ဖာသာသူတို႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ မေပ်ာ္ေမြ႔လို႔ လူဝတ္လဲၿပီး အိမ္ယာထူေထာင္တာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကဲ့ရဲ႕စရာမွ မဟုတ္တာဘဲ သမီးရယ္” “အို ျမႏွင္းေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဥသီကာမင္းက မုဆိုးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သိၾကားမင္းကို ရန္သူဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲလို႔ေမးေတာ့ မုဆိုးက ျပန္ေျဖတယ္။ မင္းႀကီးတဲ့ ရဟန္းျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ ရဟန္းအလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ လူအမ်ားကဲ့သို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္ လုပ္ေနပါလွ်င္၊ ေငြတိုးေပးစားေနပါလွ်င္၊ ေဗဒင္ေဟာေဆးကုလုပ္ေနပါလွ်င္ ထိုရဟန္းဟာ ရန္သူျဖစ္တယ္တဲ့ေလ အေမႏြဲ႔ရဲ႕၊ ျမႏွင္းျဖင့္ အဲ့ဘုန္းႀကီးကို ရဟန္းဘဝထဲက သေဘာကို မေတြ႔ပါဘူး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား လို႔” “အင္း ခက္တာပဲ၊ ေျပာရခက္လိုက္တာ သမီးျမႏွင္းရယ္” “ခက္ပါဘူး အေမႏြဲ႔ရယ္၊ အေမႏြဲ႔တို႔ အေမတို႔ပဲ အဲ့ဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳၾက၊ အဲ့ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ဆည္းကပ္ၾက။ ျမႏွင္းကေတာ့ လံုးဝပဲ” ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကမူ ျမႏွင္းတို႔ကဲ့သို႔ ေနာက္ကြယ္မွာ တီးတိုးကဲ့ရဲ႕ဆိုသူမ်ားကို တစ္ခြန္းထဲေသာစကားႏွင့္ ခပ္သာသာ တုန္႔ျပန္ေလ့ရွိသည္။ “ငါ့မွာ ဒီသီလရွင္နဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးရွိလို႔ ေပးဆပ္ေနရတာ၊ နင္တို႔ ငရဲမယူၾကနဲ႔၊ ဝဋ္လည္မယ္”ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သည့္အျပင္ ျမႏွင္းအေမကို ဘုန္းႀကီးကေဟာဖူးသည္မွာ “ခင္ဗ်ားသမီးျမႏွင္း ဦးေႏွာက္လမ္းေၾကာင္းမွာ အဆက္ေတြ အေပါက္ေတြ ေတြ႔တယ္။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေရာဂါ ခံစားရတတ္တယ္။ သတိထား”ဟု ေဟာကိန္းထုတ္သည္ဆို၏။ အေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ျမႏွင္းမွာ ဟားတိုက္၍ပင္ ရယ္ပစ္လိုက္ခဲ့ေလသည္။
(၄)
“အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ...ျမႏွင္းက ရူးသြားေရာလားဟင္ အေမႏြဲ႔၊ အဲဒီဘုန္းႀကီးလူထြက္ ေဟာခဲ့သလိုေလ” ေထြးသည္ ေအးစျပဳေနေသာ ေရေႏြးခြက္ကို က်ိဳက္ကနဲေနေအာင္ ေမာ့ေသာက္ေနသည့္ အေမႏြဲ႔ထံ စကားစအျပတ္မခံႏူိင္သလို ေမးလိုက္မိေလသည္။ “ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ ငါ့ညီမႀကီးရယ္၊ က်န္ေသးတယ္၊ ေျပာစရာေတြ က်န္ေသးတာေပါ့၊ ျမႏွင္းဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာ” အေမႏြဲ႔သည္ ေထြးလက္ေမာင္းအိုးကို ႏွိပ္နယ္ရင္း စကားဆက္ရန္ျပင္သည္။ စာဖတ္ေနေသာေမာင္သည္ပင္ စာၾကည့္မ်က္မွန္ေပၚမွ ကဲကာ ေထြးတို႔ဘက္ကို သိသိသာသာႀကီး လွမ္းၾကည့္လွ်က္ စိတ္ဝင္စားဟန္ျပလာခဲ့ၿပီ။ အေမႏြဲ႔က သူ႔ခါးမွအက်ၤ ီစကို ေအာက္သို႔ ဆြဲဆန္႔လိုက္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စကားစသည္။ “တစ္ေန႔မွာ အိမ္ကိုဆြမ္းခံၾကြေနက် ဥဴးးဇင္းေလးတစ္ပါးနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ဥဴးးဇင္းေလးတစ္ပါး ပါလာခဲ့တယ္။ ျမႏွင္းတို႔အိမ္မွာ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္အျဖစ္ ဆြမ္းေလာင္းလက္ခံေပးဖို႔ေပါ့။ အင္း… ဘယ္လိုအတိတ္ကံ၊ ဘယ္လိုဆုေတာင္း၊ ဘယ္လိုေရစက္ေၾကာင့္ရယ္ မသိဘူး၊ အဲဒီဥဴးးဇင္းကေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ျမနွင္းစိတ္မွာ တန္းကနဲ ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္သြားခဲ့သတဲ့” “အို….”
(၅)
“တကာမႀကီး ဒါ ဥဴးးဇင္းတို႔ေက်ာင္းတိုက္ကို နယ္ကေနေရာက္လာတဲ့ စာသင္သားဥဴးးဇင္းပဲ။ ဒီအိမ္ကို ဆြမ္းခံၾကြလိမ့္မယ္။ အဲဒါ တကာမႀကီးတို႔က ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးပါ။ ဥဴးးဇင္း အပ္ပါတယ္။ သာဓုသာဓုသာဓုပါဗ်ာ” ဥဴးးဇင္းကေလး၏ဝင္းဝါေသာ အသားအရည္ႏွင့္ သကၤန္းေရာင္သည္ လြန္စြာမွ တင့္တယ္လွ၏။ မည္းနက္ထူထဲေသာ မ်က္ခံုးမ်ားေအာက္မွ ဝင္းဖန္႔ေနေသာမ်က္ဝန္းအစံုကို အျမဲလိုပင္ မ်က္လႊာခ်ထားေလ့ရွိသည္။ စကၠဳအိေျႏၵႏွင့္ျပည့္စံုလွသလို ပိရိေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာလည္း တိတိက်က် ေစ့ပိတ္ထားလွ်က္ မလိုအပ္ဘဲ မမိန္႔ၾကား၊ သကၤန္းရံုပံု လက္အလႈပ္အရွား အသြားအလာ ကိုယ္ေနဟန္တို႔မွာ လြန္စြာမွျငင္သာလြန္းသည္။ ျမႏွင္းသည္ ဥဴးးဇင္းကေလးမ်က္ႏွာကို ဖူးမဝေပ။ ခါတိုင္း တခါတေလမွသာ ဆြမ္းဟင္းမီေအာင္ ကပ္ႏိူင္ေသာ္လည္း ခုေတာ့ ဆြမ္းအျပင္ဆြမ္းဟင္းပါ ေကာင္းေကာင္းကပ္သည္။ ေဈးသြားတိုင္း အခ်ိဳပြဲတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ဝယ္လာကာ ဥဴးးဇင္းေလး၏ ဒန္ဆြမ္းဟင္းခြက္ေသးေသးေလးထဲ တရိုတေသေလာင္းလွဴသည္။ သနပ္ခါးပါးကြက္ကို ၾကားၾကားမလူးေတာ့ဘဲ လွလွကေလးကြက္သည္။ ဆံပင္တို႔ကို စည္းေႏွာင္ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားသည္။ ဥဴးးဇင္းကေလး ေနထိုင္မေကာင္း၍ ဆြမ္းခံမၾကြႏိူင္ေသာရက္မ်ားတြင္ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိူင္ဘဲ ေက်ာင္းအထိလိုက္သြားကာ သက္သာႏိူင္မည္ထင္သည့္ ေဆးဝါးတို႔ကို ကပ္လွဴသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဥဴးးဇင္းကေလးသည္ တကာမ၏ သူ႔အေပၚထားရွိေသာ စြဲလမ္းမႈကို ရိပ္မိသြားကာ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္မလာရန္၊ ဆရာတကာ အဲသည္ေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ျမႏွင္းမွာမူ ငရဲမေၾကာက္ ဘာမေၾကာက္၊ ဓမၼႏာၱရာယ္ဟူသည္ကိုမွ နားမလည္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ ႏွလံုးသား၌ ဥဴးးဇင္းကေလး၏ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာေသာရူပါရံုကိုသာ တဝဲလည္လည္ ျမင္လွ်က္ အခ်စ္ႏြံမွ ရုန္းထြက္မရၿပီတည္း။
(၅)
(၆)
ျမႏွင္းမွာ အစ၌ ရွက္ရြံ႕သြားကာ အဆက္အဆံတန္႔သြားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပိုမိုရဲတင္း လာေတာ့သည္။ ခံစားေနရေသာ အခ်စ္နတ္၏ဖမ္းစားမႈေၾကာင့္ သင့္ေတာ္၏ မေတာ္၏လည္း မေတြးႏိူင္၊ မေတြးတတ္ျပန္။ ဥဴးးဇင္းကေလးမွာကား ျမႏွင္းတို႔အိမ္သို႔ ဆြမ္းခံမွန္မွန္မၾကြေတာ့ေပ။ တစ္ျခားအိမ္မ်ားသို႔ ၾကြစရာရွိလွ်င္ပင္ ျမႏွင္းတို႔အိမ္ေရွ႕လမ္းမွ ေရွာင္ကာၾကြသည္ကို သိသြားေတာ့ ျမႏွင္းမွာ ဝမ္းနည္းကာ ရင္ကြဲနာက်ရွာသည္။ အိပ္လည္း မေပ်ာ္၊ စားလည္း မစားေတာ့ဘဲ လူတစ္ကိုယ္လံုး၌ မ်က္လံုးႏွင့္ႏွာေခါင္းရိုးသာက်န္ရွိကာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိန္လွီ၍လာေတာ့သည္။ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္မကုန္မခ်င္း ဥဴးးဇင္းကေလးမ်ား ၾကြလာမလား ေမွ်ာ္ေစာင့္သည္။ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေက်ာ္လြန္၍ ဥဴးးဇင္းကေလး ၾကြမလာႏိူင္ေတာ့ၿပီကို သိသည္ႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားေပါက္ေပါက္က်ကာ ဟီးခ်ငိုေၾကြးျပန္ေလသည္။ ျမႏွင္းသတင္းၾကားရေသာ ဥဴးးဇင္းကေလးမွာ စိတ္မေကာင္း၍ထင့္၊ တစ္ေန႔ေသာ္ အိမ္သို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး ၾကြလာၿပီး ျမႏွင္းႏွင့္ ျမႏွင္းအေမကို တရားေဟာၾကားေလသည္။ ဥဴးးဇင္းကေလးေဟာေသာတရားမွာ သစၥာေလးပါးတြင္ ပုထုဇဥ္မ်ား ရုန္းရခက္ေသာ သမုဒယသစၥာ၏ခ်ည္တိုင္မွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရား ၊ ရုပ္နာမ္တို႔၏ မျမဲေၾကာင္း တရား၊ ေယာက်ာ္းမိန္းမ စေသာပညတ္ကိုပယ္၍ ရုပ္နာမ္ပရမတ္သားကို ျမင္ေအာင္ရွဳ႕ေစလိုေၾကာင္း တရားပင္။ ျမႏွင္းမွာမူ ဥဴးးဇင္းကေလး ဘာေတြေဟာလို႔ ေဟာသြားမွန္းပင္ မသိလိုက္ရွာေပ။ မ်က္လႊာခ်ထားေသာ ဥဴးးဇင္းကေလး၏မ်က္ႏွာကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုးေငးၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ဥဴးးဇင္းကေလး ၾကြမလာေတာ့ေပ။ ျမႏွင္းမွာ ေက်ာင္းသို႔လိုက္သြားျပန္ရာ ဥဴးးဇင္းကေလးသည္ မိဘရပ္ထံ နယ္သို႔ ခဏၾကြသြားသည္၊ နယ္မွာပင္ ဝါဆိုမည္ဟု ဆရာေတာ္က မိန္႔လိုက္ေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျမႏွင္းမွာ ျပကၡဒိန္ေရွ႕ခ်ကာ ဝါထြက္မည့္ရက္ကို မင္နီဝိုင္းေလသည္။ မွန္ထဲမွာ ျမင္ ရေသာ ျမႏွင္းရုပ္ရည္သည္ ပိန္လွီကာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကရုပ္ထြက္ေနေသာ္လည္း ျမႏွင္းမွာ ႀကိဳးစား၍ ျပံဳးရယ္သည္။ ဝါထြက္လွ်င္ ဥဴးးဇင္းကေလး ျပန္လာေပေတာ့မည္။
(၇)
“အင္း ဝါလည္းထြက္ေရာ ဥဴးးဇင္းကေလး ျပန္လာသလားဟင္ အေမႏြဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမႏွင္းနဲ႔ ေဝးေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား ဟင္” “ျပန္လာပါတယ္။ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥဴးးဇင္းကေလးဟာ စာသင္သားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္” အေမႏြဲ႔မ်က္ဝန္းတို႔ အံု႔မိႈင္းလာကာ ႏႈတ္မွစကားစတို႔ ပိုမိုျဖည္းေလးစြာ…။ “ဥဴးးဇင္းေလးဟာ သူ စီးလာတဲ့ကားတိမ္းေမွာက္ၿပီး လမ္းမွာတင္ ပ်ံလြန္သြားရွာတယ္” “အို…ျဖစ္ရေလ…ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အျဖစ္ဆိုးလိုက္တာေနာ္” “အင္း အဲဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ ျမႏွင္းဟာ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲသြားရာက သြက္သြက္ခါေအာင္ရူးသြားရွာတာ၊ ဆရာဝန္ေတြလည္း စံုေနတာပဲ ကုလိုက္တာဆိုတာ၊ ခုမွ ဒီလိုအေျခအေန ေရာက္လာတာ။ နည္းနည္းၿငိမ္က်သြားတာ။ အေမႏြဲ႔လည္း အဲ့ဒီကတည္းက ျမႏွင္းတို႔အိမ္ မသြားေတာ့တာ။ ျမႏွင္းကို မၾကည့္ရက္ေတာ့လို႔ေလ” မ်က္မွန္ကိုင္းကိုပင့္ကာ မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခတို႔ကို လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ တို႔သုတ္ေနေသာ ေမာင့္ ကို ေထြး ျမင္၏။ အို….ေမာင္ မ်က္ရည္က်ေနတာလား ဟင္။ စိတ္မာသည္ဆိုေသာ ေထြးပင္ မ်က္ေတာင္တို႔ကို အႏိူင္ႏိူင္ ပုတ္ခတ္ေနခဲ့ရသည္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္သည္ ေထြးထက္ စိတ္ႏွလံုးႏုညံ့သူေပ။ အေမႏြဲ႔မွာ သြန္ခ်ေျပာျပလိုက္ၿပီး အားအင္ကုန္ခမ္းသြားသူလို ေမာင့္ေဘးက ကုလားထိုင္မွာ အရုပ္တစ္ရုပ္လို ေလွ်ာကနဲမီထိုင္လိုက္ေလသည္။ (၈) ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ေၾသာ္...ဘယ္အခ်ိန္က်ကာမွ ျမနဲ႔ေလ ခ်စ္သူေမာင္နဲ႔ ေပါင္းရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းဆကာပ တမ္းတကာေနမည္…..ဆယ့္ႏွစ္လ…ရာ….သီ…တန္ခူးလ သၾကၤန္ခါမီ ခ်စ္သူသက္လယ္ ေမာင္ လာ မယ္ ေျပာ…ေျပာ….ေမွ်ာ္ရသူ ျမကေလးမွာေတာ့…… ၾကားရျပန္ပါၿပီ..... ေဆြးေျမ့ေနေသာ အသံဝါဝါကေလး။ ျမႏွင္းအေၾကာင္းမသိခင္က သီခ်င္းသံၾကားရံုႏွင့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္ရေသာ ေမာင္ႏွင့္ေထြးတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ယခု ျမႏွင္း၏အေၾကာင္းစံု သိၿပီးေသာအခါတြင္မူ ရင္ထဲနင့္ကနဲ က်င္သြားရေလသည္။ အခ်စ္…၊ မိန္းကေလးတို႔၏အခ်စ္…..။ ပင္ပန္းဆင္းရဲလွခ်ည့္၊ ပူေလာင္လွခ်ည့္လားကြယ္….။ အို မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ဘယ္သူမဆို တကယ္ခ်စ္မိသူတိုင္း သမုဒယႏြံထဲက အလြတ္ရုန္းထြက္ဖို႔ရာ ခဲခက္လွမည္ေပ။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေထြး သားသမီးေတြရလာတဲ့အခါ သူတို႔ေလးေတြဟာ ဆင္းရဲနဲ႔ငရဲကို ေၾကာက္ တတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါေစ၊ သမုဒယႏြံကေန ရုန္းထြက္ႏိူင္သူမ်ား ျဖစ္ပါေစ၊ မသင့္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ မၿငိတြယ္မိသူျဖစ္ပါေစ၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့မီးကေန လြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းေအးႏိူင္သူ၊ ေမတၱာတရား နဲ႔ ေႏြးေထြးႏိူင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကြယ္။ ေထြး မ်က္ေစ့ေလးမွိတ္ကာ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနမိသည္။ နံေဘးမွ ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္သည္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ႏိူင္ခဲသည္ ထင္ပါရဲ႕။ အခ်ိန္ပါပဲ၊ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ပါပဲေလ..... အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းၾကာလာရင္ေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ထဲက သူသူငါငါေတြလို ျမႏွင္းသီခ်င္းသံ မွာ ေမာင္ေရာ ေထြးပါ အိပ္ေပ်ာ္ႏိူင္ေကာင္းပါရဲ႕ေလ….။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
ေၾသာ္….တစ္ေန႔တစ္ေန႔နဲ႔ တစ္ေရြ႕ေရြ႕အခ်ိန္ကုန္ၿပီ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ေၾသာ္ ဘယ္အခ်ိန္က်ကာမွ ျမနဲ႔ေလ ခ်စ္သူေမာင္နဲ႔ ေပါင္းရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းဆကာပ တမ္းတကာေနမည္…..ဆယ့္ႏွစ္လ…ရာ….သီ…တန္ခူးလ သၾကၤန္ခါမီ ခ်စ္သူသက္လယ္ ေမာင္ လာ မယ္ ေျပာ…ေျပာ….ေမွ်ာ္ရသူ ျမကေလးမွာေတာ့…… စိတ္မေအးစရာ ႀကံဳလာျပန္ၿပီ… အို…ၾကားရျပန္ၿပီ…. ေဆြးေျမ့တုန္ခိုက္ေနေသာ အသံဝါဝါကေလး။ တိတ္ဆိတ္ညဥ့္ယံကို ထြင္းေဖာက္လွ်က္ နားဝသို႔ ေလွ်ာကနဲဝင္သည္။ ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္လည္း ေထြးလိုပင္၊ ဖတ္လက္စစာမွ မ်က္ႏွာခြာကာ ၾကားရေသာအသံမွာ စိုက္ေနေအာင္ နားစြင့္ေနဟန္။ ဒီရပ္ကြက္ကိုေျပာင္းလာတာ မၾကာေသးေပမယ့္ သည္အသံႏွင့္ရင္းႏွီးေနသည္မွာ ေထြးတို႔ေျပာင္းလာစ ညကတည္းကပင္ျဖစ္သည္။ သီခ်င္းသည္ ၾကားရသူဘဝင္ကို ညြတ္ႏူးေစရံုမက ဂရုဏာသံေလးႏွင့္မို႔ ေဆြးေဆြးေျမ့ေျမ့သီခ်င္းမွာ ပိုလို႔ပင္ ေၾကကြဲဖြယ္။ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီဆိုေသာ အေမွ်ာ္စိုက္သီခ်င္းမွာ သီခ်င္းကိုက လြမ္းေဆြးခ်င္စရာ၊ သူ႔အသံဝါဝါႏွစ္ႏွစ္ကေလးႏွင့္ ဆြဲဆြဲငင္ငင္ဆိုလိုက္ေသာအခါ အလြမ္းဓါတ္ခံ မရွိသူမ်ားပင္ ငိုင္ကနဲျဖစ္ေလာက္ေပ၏။ သီခ်င္းသံသည္ ေထြးတို႔အိမ္မေရာက္ခင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းအလိုကပင္ သဲ့သဲ့ၾကားရကာ ေထြးတို႔အိမ္ေရွ႕ လမ္းဆုံနားအေရာက္မွာ ခဏတန္႔ကာ ရပ္ဆိုေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ၿပီးမွ အေနာက္ဘက္လမ္းသို႔ ဦးတည္ကာ တေရြ႕ေရြ႕ေဝးသြားျမဲျဖစ္ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ထူးဆန္းသည္က သည္လိုညသည္လိုအခ်ိန္မွာ ဘာေၾကာင့္ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ လမ္းမေပၚေလွ်ာက္ကာ တေၾကာ္ေၾကာ္ေတးဆိုေနရပါနည္း။ သည္အခ်က္က အေတာ္ပင္ စိတ္ဝင္စားဖြယ္ ေကာင္းပါသည္။ ေမာင္က ဖတ္လက္စစာအုပ္ကို စာမ်က္ႏွာမွတ္တံကေလးႏွင့္ မွတ္သားကာ စာအုပ္ကိုပိတ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းရင္းမွ စာၾကည့္မီးကိုပါ တစ္ပါတည္း မွိတ္လိုက္သည္။ ခဏေနေတာ့ ေမာင့္ဆီက အသံထြက္လာသည္။ “ဘယ္လိုအေၾကာင္းေတြ ရွိခဲ့လို႔ပါလိမ့္ေနာ္ ေထြး” “အင္း ေထြးလည္းသိခ်င္သားပဲ ေမာင္ရယ္”
(၂)
“ကန္ေတာ့ေနာ္ အေမႏြဲ႔” ေထြးသည္ ေျခရင္းမွာ တင္ပလႅင္ေခြထိုင္ေနေသာ အေမႏြဲ႔ေပါင္ေပၚသို႔ ညာေျခတစ္ဘက္ဆန္႔တန္းေပးရင္း ေျပာလိုက္သည္။ အေမႏြဲ႔လက္က ေပါက္လွသည္။ သည္တစ္ရပ္ကြက္လံုးမွာ အႏွိပ္သည္ဆို၍ အေမႏြဲ႔တစ္ေယာက္ကိုသာ ဟိုအိမ္ဒီအိမ္ေတြမွ ေခၚေလ့ရွိျမဲ။ ႏွိပ္ေနရင္းမွာ လူငယ္ေတြ မသိမမီလိုက္သည့္ အေမႏြဲ႔ေျပာေသာ အေမႏြဲ႔ျဖတ္သန္းခဲ့သမွ် ဘဝအလီလီတို႔ကို စိတ္ဝင္စားဖြယ္ နားေထာင္ၾကရသည္မို႔လည္း ျဖစ္မည္။ “ဆက္ေျပာပါဦး အေမႏြဲ႔ရယ္၊ ေထြးျဖင့္ေလ အဲဒီ့အသံရွင္ကို သိပ္ကိုစိတ္ဝင္စားေနမိတာ” အသံရွင္ဆိုသည္ႏွင့္ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေန႔လည္ခင္းလက္ဖက္တစ္ပန္းကန္ႏွင့္ ေရေႏြးတစ္ခရားခ်ကာ စာဖတ္ေနေသာ ေမာင့္မ်က္လံုးမ်ားက ေထြးတို႔ရွိရာဆီ ေဝ့ကနဲေရာက္လာေလသည္။ အေမႏြဲ႔က ေထြးေျခေခ်ာင္းေလးမ်ားကို တစ္ေခ်ာင္းခ်င္းဆြဲဆန္႔လွ်က္ ဂၽြတ္ကနဲအသံျမည္ေအာင္ ခ်ိဳးလိုက္ရင္းက စကားဆက္သည္။ “အင္း ေျပာရရင္ေတာ့ တကယ္ပဲ ေၾကကြဲစရာပါ ငါ့ညီမႀကီးရယ္။ ျမႏွင္းဟာ တကယ္ေတာ့ မိန္းမေခ်ာေလး၊ မိဘေတြကလည္း အလယ္အလတ္တန္းစားဆိုပါေတာ့ကြယ္။ သူက ဆယ္တန္းက်တာနဲ႔ေက်ာင္းထြက္ၿပီး မိဘစီးပြားလုပ္ကူေနတဲ့ မိန္းကေလး။ အေမႏြဲ႔ကေတာ့ သူတို႔အိမ္မွာ လိုတာလုပ္ကူေပးေနက်ေပါ့၊ အဝတ္ေလွ်ာ္ မီးပူထိုးကေန မီးဖိုေခ်ာင္ဝင္ ခ်က္ျပဳတ္တာမ်ိဳးလည္း ႀကံဳရင္ ႀကံဳသလို လုပ္ကိုင္ေပးေနက် ဆိုပါေတာ့” “ဟုတ္ အေမႏြဲ႔” ေထြးသည္ အေမႏြဲ႔ကိုၾကည့္ကာ စကားေထာက္ေပးလိုက္၏။ အေမႏြဲ႔မွာ မွိန္ေဖ်ာ့ေသာ္လည္း အဝန္းက်ယ္၍လွပေသာ မ်က္လံုးမ်ားရွိသည္။ ေခါင္းမွာမူ ေခါင္းတံုးေျပာင္ႏွင့္ျဖစ္ကာ သီလရွင္တစ္ခါဝတ္ၿပီးကတည္းက ေနာက္ထပ္အခ်ိန္မေရြး ဝတ္လိုကဝတ္ႏိူင္ရန္ အျမဲတေစ အေျပာင္ရိတ္ထားေတာ့သည္ ဆို၏။ မြဲျပာျပာအသားအရည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ပိန္သြယ္ေသာ လက္ဖမိုးမ်ားေပၚမွ အေၾကာညိဳ႕ညိဳ႕စိမ္းစိမ္းမ်ားမွာ ေဖာင္းၾကြခံုးထ၍ ျမင္သာေနေလသည္။ စကားကို ခ်က္ခ်င္းမဆက္ႏိူင္ေသးဘဲ ရည္ေဝေနေသာ အေမႏြဲ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္ ခပ္ေဝးေဝးဆီသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္ေနသေယာင္။ ေထြးကျဖင့္ သိခ်င္လြန္းလွၿပီ။ အဲသည့္မိန္းကေလး ျမႏွင္း သူ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ပါလိမ့္။
(၃)
“လုပ္ျပန္ၿပီ။ အေမတို႔နဲ႔ေတာ့ ခက္တယ္။ ဒီဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ခုထိ ကိုးကြယ္ဆည္းကပ္ေနတာ လြန္လြန္းတယ္” ျမႏွင္း ေဈးမွအျပန္ အိမ္ေရွ႕ဖိနပ္စင္မွာ ဘုန္းႀကီးလူထြက္၏ဖိနပ္ကိုျမင္ေသာ္ အေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္သြားကာ ခါတိုင္းလို ဧည့္ခန္း၌ ေဈးျခင္းေတာင္းခဏခ်ကာ အေမာေျဖမေနေတာ့ဘဲ မီးဖိုေခ်ာင္ထိ တန္းကနဲ ဝင္ခ်သြားလိုက္၏။ “ၾကည့္ေနပါ၊ ဒီဘုန္းႀကီးလူထြက္ဟာ ပိုက္ဆံလား ပစၥည္းလား ေခ်းတာငွားတာလုပ္ဦးေတာ့မယ္။ အေမတို႔ကလည္း ခုထိ ဘုန္းဘုန္း ဘုန္းဘုန္းနဲ႔ လက္အုပ္ေလးတခ်ီခ်ီလုပ္ေနတာ၊ ခက္တယ္။ ျမႏွင္းမွာလည္း ဒါနဲ႔ပဲ အကုသိုလ္ျဖစ္ရလြန္းလို႔ ငရဲႀကီးရလြန္းလို႔ စိတ္ညစ္လွၿပီ” ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ စိတ္ထဲကေန တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ေျပာဆိုေနမိသည္။ ေဈးျခင္းထဲမွ ခ်က္စရာျပဳတ္စရာမ်ားကို ထုတ္ယူကာ ဟင္းစားအတြက္ျပင္ေနခိုက္ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ အေမႏြဲ႔ဝင္လာသည္ကို ေတြ႔ေတာ့ အေဖာ္ရၿပီဟု ဝမ္းသာေလသည္။ “ၾကည့္ေနပါ၊ အိမ္က ဘာပါသြားဦးမလဲ မသိဘူး” “ဟဲ့ တိုးတိုးေျပာပါ သမီးျမႏွင္းရယ္ ၾကားသြားပါဦးမယ္” "ေျပာႏိူင္ပါဘူး အေမႏြဲ႔ရယ္၊ ၾကားေတာ့ သာေတာင္ေကာင္းေသး။ တစ္ခါလာ ပိုက္ဆံ၊ တစ္ခါလာ ပစၥည္း ဒီလိုနဲ႔ပဲ အိမ္မွာ ရွိသမွ် သဲ့ယူေနတာ” “အို ဒီကေလးဟာ ေျပာေလဆိုးေလ၊ လာ လာ အေမႏြဲ႔ ဟင္းအိုးျပင္ေပးမယ္။ သမီးက အိမ္ေရွ႕မွာ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္ေတြ အသံေလးဘာေလး နားစြင့္ဦး” ျမႏွင္းသည္ မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ထြက္လာကာ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အေနကထိုင္ကို ျဖန္႔ခင္းလိုက္သည္။ ဆြမ္းခံကိုယ္ေတာ္မ်ား ၾကြလာလွ်င္ ထိုင္ရန္ျဖစ္သည္။ မၾကည့္ဘူးဆိုသည့္တိုင္ ဘုန္းႀကီးဘက္ကို တစ္ခ်က္ေစာင္းငဲ့ၾကည့္လိုက္မိေသးသည္။ ဘုန္းႀကီးလူထြက္က ဘိုးဘိုးေအာင္ထိုင္နည္းႏွင့္ထိုင္ကာ ဘုရားစင္အေရွ႕မွာ၊ အေမကေတာ့ ရွပ္အကၤ်ီလက္တုိႏွင့္ ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို လက္အုပ္ကေလး တခ်ီခ်ီႏွင့္။ ျမႏွင္း အေမ့ကိုပါ မ်က္ေစာင္းႏွင့္ၾကည့္ပစ္လိုက္သည္။ စိတ္ကုန္လိုက္တာေနာ္၊ အေမတို႔ဟာ…သိပ္ခက္တာပဲ။ သည္ဘုန္းႀကီးဟာ သီလရွင္တစ္ပါးႏွင့္ေတြ႔ကာ ႏွစ္ေယာက္လံုး လူဝတ္လဲၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္ၾကသည္ ဆိုကတည္းက ျမႏွင္းက မၾကည္ညိဳခ်င္ေတာ့။ ၾကားရတာကေတာ့ သီလရွင္က အတင္းကပ္တာမို႔ ဘုန္းႀကီးဈ ာန္ေလွ်ာခဲ့ရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။ ဘုန္းႀကီးသည္ နဂိုကပင္ ေဗဒင္ပညာတတ္သည္၊ ယၾတာေကာင္းသည္ဟုဆိုကာ တကာ တကာမ ေပါလွသူ။ အိမ္သို႔လည္း ထိုစဥ္ကပင္ ဝင္ခ်ီထြက္ခ်ီရွိႏွင့္ၿပီးသား။ ျမႏွင္းတို႔အေမႏွင့္ စည္းဝါးကိုက္ကာ ဆရာတကာဆက္ဆံေရးမ်ိဳး ရွိခဲ့ပါသည္။ ထို႔ေနာက္ ဘယ္လိုက ဘယ္လို သီလရွင္တစ္ပါးႏွင့္ေတြ႔ကာ မည္သို႔ျဖစ္ၾကသည္မသိ၊ ရဟန္းဘဝကို စြန္႔ကာ လူဝတ္လဲလ်က္ အိမ္ယာထူေထာင္လိုက္ျခင္းေပ။ ထိုသတင္းသည္ ျမႏွင္းတို႔ရပ္ကြက္တြင္သာမက ရပ္ကြက္အနီးအနားကိုပါ အုတ္အုတ္က်က္က်က္ျဖစ္သြားေစခဲ့သည္။ ရွင္လူထြက္တို႔ထံုးစံ သားေကၽြးမႈ၊ မယားေကၽြးမႈ ဘာမွ်နားမလည္ဘဲ တတ္ကၽြမ္းႏွင့္ေသာ ေဗဒင္ပညာ၊ ယၾတာတို႔ကိုသာ အားျပဳလွ်က္ တကာ တကာမေဟာင္းတို႔မွ သဒၵါသေလာက္လွဴဒါန္းေငြေလးႏွင့္ပင္ သီလရွင္လူထြက္မယားကို လုပ္ကိုင္ေကၽြးသည္။ သို႔ေသာ္ ကေလးႏွစ္ေယာက္သာ ရလာသည္၊ ေလာက္ငွသည္ဟူ၍ မရွိဘဲ မယားလုပ္သူ၏အဆူအဆဲကိုသာ ေန႔စဥ္ေခါင္းငံု႔ခံလွ်က္ ကေလးထိန္းလိုက္၊ အိမ္ေခါင္မိုးဖာလိုက္၊ ထရံကာလိုက္၊ သံတစ္ေခ်ာင္းရိုက္လိုက္ႏွင့္ပင္ အိမ္၌ မရွိ ရွိတာရွာၾကံလုပ္ကာ မယားမ်က္ႏွာၾကည့္ေနရသည္ဆို၏။ ထိုသီလရွင္မွာ လိုခ်င္တုန္းကေတာ့ ဘုန္းႀကီးကို အတင္းလူထြက္ခိုင္းကာ သူပဲ လူ႔ေဘာင္ထဲဆြဲသြင္းခ့ဲၿပီး လက္ေတြ႔တြင္ အားကိုးအားထား မရေတာ့မွ ျငဴစူမာန္မဲေနတာ စိတ္ပ်က္စရာ။ လြန္ၿပီးၿပီဆိုမွေတာ့ ရဟန္းေဘာင္ျပန္ဝင္ဖို႔ရန္လည္း သားမယားမ်က္ႏွာ၊ သားမယားသံေယာဇဥ္ႏွင့္ ရုန္းမထြက္ႏိူင္။ လူ႔ေဘာင္မွာေနေသာ္မွ သာမန္လူေယာက်ာ္းတို႔လို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းအတတ္လည္း မတတ္ႏွင့္၊ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘုန္းႀကီးမွာ ဝဋ္ေၾကြးရွိသမွ်သာဟု သေဘာပိုက္လိုက္ပုံရေလသည္။ “သမီးျမႏွင္း ဘုန္းႀကီးဆိုတာလည္း လူပဲ၊ သီလရွင္ဆုိတာလည္း လူပဲ၊ ပုထုဇဥ္ပဲရွိေသးတာေလ၊ သူတို႔ဖာသာသူတို႔ သာသနာ့ေဘာင္မွာ မေပ်ာ္ေမြ႔လို႔ လူဝတ္လဲၿပီး အိမ္ယာထူေထာင္တာ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကဲ့ရဲ႕စရာမွ မဟုတ္တာဘဲ သမီးရယ္” “အို ျမႏွင္းေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ ဥသီကာမင္းက မုဆိုးေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ သိၾကားမင္းကို ရန္သူဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲလို႔ေမးေတာ့ မုဆိုးက ျပန္ေျဖတယ္။ မင္းႀကီးတဲ့ ရဟန္းျဖစ္ပါလ်က္ႏွင့္ ရဟန္းအလုပ္ကို မလုပ္ဘဲ လူအမ်ားကဲ့သို႔ စိုက္ပ်ိဳးေရးအလုပ္ လုပ္ေနပါလွ်င္၊ ေငြတိုးေပးစားေနပါလွ်င္၊ ေဗဒင္ေဟာေဆးကုလုပ္ေနပါလွ်င္ ထိုရဟန္းဟာ ရန္သူျဖစ္တယ္တဲ့ေလ အေမႏြဲ႔ရဲ႕၊ ျမႏွင္းျဖင့္ အဲ့ဘုန္းႀကီးကို ရဟန္းဘဝထဲက သေဘာကို မေတြ႔ပါဘူး။ လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ ကိုယ့္အလုပ္ ကိုယ္လုပ္၊ ကိုယ့္ေနရာ ကိုယ္ေနရမွာ မဟုတ္ဘူးလား လို႔” “အင္း ခက္တာပဲ၊ ေျပာရခက္လိုက္တာ သမီးျမႏွင္းရယ္” “ခက္ပါဘူး အေမႏြဲ႔ရယ္၊ အေမႏြဲ႔တို႔ အေမတို႔ပဲ အဲ့ဘုန္းႀကီးကို ၾကည္ညိဳၾက၊ အဲ့ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကို ဆည္းကပ္ၾက။ ျမႏွင္းကေတာ့ လံုးဝပဲ” ဘုန္းႀကီးလူထြက္ကမူ ျမႏွင္းတို႔ကဲ့သို႔ ေနာက္ကြယ္မွာ တီးတိုးကဲ့ရဲ႕ဆိုသူမ်ားကို တစ္ခြန္းထဲေသာစကားႏွင့္ ခပ္သာသာ တုန္႔ျပန္ေလ့ရွိသည္။ “ငါ့မွာ ဒီသီလရွင္နဲ႔ ဝဋ္ေၾကြးရွိလို႔ ေပးဆပ္ေနရတာ၊ နင္တို႔ ငရဲမယူၾကနဲ႔၊ ဝဋ္လည္မယ္”ဟူ၍ျဖစ္သည္။ သည့္အျပင္ ျမႏွင္းအေမကို ဘုန္းႀကီးကေဟာဖူးသည္မွာ “ခင္ဗ်ားသမီးျမႏွင္း ဦးေႏွာက္လမ္းေၾကာင္းမွာ အဆက္ေတြ အေပါက္ေတြ ေတြ႔တယ္။ ဦးေႏွာက္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ေရာဂါ ခံစားရတတ္တယ္။ သတိထား”ဟု ေဟာကိန္းထုတ္သည္ဆို၏။ အေမျပန္ေျပာျပေတာ့ ျမႏွင္းမွာ ဟားတိုက္၍ပင္ ရယ္ပစ္လိုက္ခဲ့ေလသည္။
(၄)
“အဲဒါနဲ႔ပဲ သူ...ျမႏွင္းက ရူးသြားေရာလားဟင္ အေမႏြဲ႔၊ အဲဒီဘုန္းႀကီးလူထြက္ ေဟာခဲ့သလိုေလ” ေထြးသည္ ေအးစျပဳေနေသာ ေရေႏြးခြက္ကို က်ိဳက္ကနဲေနေအာင္ ေမာ့ေသာက္ေနသည့္ အေမႏြဲ႔ထံ စကားစအျပတ္မခံႏူိင္သလို ေမးလိုက္မိေလသည္။ “ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ ငါ့ညီမႀကီးရယ္၊ က်န္ေသးတယ္၊ ေျပာစရာေတြ က်န္ေသးတာေပါ့၊ ျမႏွင္းဇာတ္လမ္းက အခုမွ စမွာ” အေမႏြဲ႔သည္ ေထြးလက္ေမာင္းအိုးကို ႏွိပ္နယ္ရင္း စကားဆက္ရန္ျပင္သည္။ စာဖတ္ေနေသာေမာင္သည္ပင္ စာၾကည့္မ်က္မွန္ေပၚမွ ကဲကာ ေထြးတို႔ဘက္ကို သိသိသာသာႀကီး လွမ္းၾကည့္လွ်က္ စိတ္ဝင္စားဟန္ျပလာခဲ့ၿပီ။ အေမႏြဲ႔က သူ႔ခါးမွအက်ၤ ီစကို ေအာက္သို႔ ဆြဲဆန္႔လိုက္ရင္း ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စကားစသည္။ “တစ္ေန႔မွာ အိမ္ကိုဆြမ္းခံၾကြေနက် ဥဴးးဇင္းေလးတစ္ပါးနဲ႔အတူ ေနာက္ထပ္ဥဴးးဇင္းေလးတစ္ပါး ပါလာခဲ့တယ္။ ျမႏွင္းတို႔အိမ္မွာ ထိုင္ကိုယ္ေတာ္အျဖစ္ ဆြမ္းေလာင္းလက္ခံေပးဖို႔ေပါ့။ အင္း… ဘယ္လိုအတိတ္ကံ၊ ဘယ္လိုဆုေတာင္း၊ ဘယ္လိုေရစက္ေၾကာင့္ရယ္ မသိဘူး၊ အဲဒီဥဴးးဇင္းကေလးကို ျမင္ျမင္ခ်င္း ျမနွင္းစိတ္မွာ တန္းကနဲ ခ်စ္ကၽြမ္းဝင္သြားခဲ့သတဲ့” “အို….”
(၅)
“တကာမႀကီး ဒါ ဥဴးးဇင္းတို႔ေက်ာင္းတိုက္ကို နယ္ကေနေရာက္လာတဲ့ စာသင္သားဥဴးးဇင္းပဲ။ ဒီအိမ္ကို ဆြမ္းခံၾကြလိမ့္မယ္။ အဲဒါ တကာမႀကီးတို႔က ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးပါ။ ဥဴးးဇင္း အပ္ပါတယ္။ သာဓုသာဓုသာဓုပါဗ်ာ” ဥဴးးဇင္းကေလး၏ဝင္းဝါေသာ အသားအရည္ႏွင့္ သကၤန္းေရာင္သည္ လြန္စြာမွ တင့္တယ္လွ၏။ မည္းနက္ထူထဲေသာ မ်က္ခံုးမ်ားေအာက္မွ ဝင္းဖန္႔ေနေသာမ်က္ဝန္းအစံုကို အျမဲလိုပင္ မ်က္လႊာခ်ထားေလ့ရွိသည္။ စကၠဳအိေျႏၵႏွင့္ျပည့္စံုလွသလို ပိရိေသာႏႈတ္ခမ္းမ်ားမွာလည္း တိတိက်က် ေစ့ပိတ္ထားလွ်က္ မလိုအပ္ဘဲ မမိန္႔ၾကား၊ သကၤန္းရံုပံု လက္အလႈပ္အရွား အသြားအလာ ကိုယ္ေနဟန္တို႔မွာ လြန္စြာမွျငင္သာလြန္းသည္။ ျမႏွင္းသည္ ဥဴးးဇင္းကေလးမ်က္ႏွာကို ဖူးမဝေပ။ ခါတိုင္း တခါတေလမွသာ ဆြမ္းဟင္းမီေအာင္ ကပ္ႏိူင္ေသာ္လည္း ခုေတာ့ ဆြမ္းအျပင္ဆြမ္းဟင္းပါ ေကာင္းေကာင္းကပ္သည္။ ေဈးသြားတိုင္း အခ်ိဳပြဲတစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ဝယ္လာကာ ဥဴးးဇင္းေလး၏ ဒန္ဆြမ္းဟင္းခြက္ေသးေသးေလးထဲ တရိုတေသေလာင္းလွဴသည္။ သနပ္ခါးပါးကြက္ကို ၾကားၾကားမလူးေတာ့ဘဲ လွလွကေလးကြက္သည္။ ဆံပင္တို႔ကို စည္းေႏွာင္ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ဝတ္စားသည္။ ဥဴးးဇင္းကေလး ေနထိုင္မေကာင္း၍ ဆြမ္းခံမၾကြႏိူင္ေသာရက္မ်ားတြင္ ျမႏွင္းတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမွ မေနႏိူင္ဘဲ ေက်ာင္းအထိလိုက္သြားကာ သက္သာႏိူင္မည္ထင္သည့္ ေဆးဝါးတို႔ကို ကပ္လွဴသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဥဴးးဇင္းကေလးသည္ တကာမ၏ သူ႔အေပၚထားရွိေသာ စြဲလမ္းမႈကို ရိပ္မိသြားကာ ေက်ာင္းသို႔ လိုက္မလာရန္၊ ဆရာတကာ အဲသည္ေလာက္ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးမေနရန္ မိန္႔ေတာ္မူေလသည္။ ျမႏွင္းမွာမူ ငရဲမေၾကာက္ ဘာမေၾကာက္၊ ဓမၼႏာၱရာယ္ဟူသည္ကိုမွ နားမလည္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာ ႏွလံုးသား၌ ဥဴးးဇင္းကေလး၏ ေျပျပစ္ေခ်ာေမာေသာရူပါရံုကိုသာ တဝဲလည္လည္ ျမင္လွ်က္ အခ်စ္ႏြံမွ ရုန္းထြက္မရၿပီတည္း။
(၅)
(၆)
ျမႏွင္းမွာ အစ၌ ရွက္ရြံ႕သြားကာ အဆက္အဆံတန္႔သြားေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ ပိုမိုရဲတင္း လာေတာ့သည္။ ခံစားေနရေသာ အခ်စ္နတ္၏ဖမ္းစားမႈေၾကာင့္ သင့္ေတာ္၏ မေတာ္၏လည္း မေတြးႏိူင္၊ မေတြးတတ္ျပန္။ ဥဴးးဇင္းကေလးမွာကား ျမႏွင္းတို႔အိမ္သို႔ ဆြမ္းခံမွန္မွန္မၾကြေတာ့ေပ။ တစ္ျခားအိမ္မ်ားသို႔ ၾကြစရာရွိလွ်င္ပင္ ျမႏွင္းတို႔အိမ္ေရွ႕လမ္းမွ ေရွာင္ကာၾကြသည္ကို သိသြားေတာ့ ျမႏွင္းမွာ ဝမ္းနည္းကာ ရင္ကြဲနာက်ရွာသည္။ အိပ္လည္း မေပ်ာ္၊ စားလည္း မစားေတာ့ဘဲ လူတစ္ကိုယ္လံုး၌ မ်က္လံုးႏွင့္ႏွာေခါင္းရိုးသာက်န္ရွိကာ တစ္ေန႔တစ္ျခား ပိန္လွီ၍လာေတာ့သည္။ ဆြမ္းခံၾကြခ်ိန္မကုန္မခ်င္း ဥဴးးဇင္းကေလးမ်ား ၾကြလာမလား ေမွ်ာ္ေစာင့္သည္။ ဆြမ္းခံခ်ိန္ေက်ာ္လြန္၍ ဥဴးးဇင္းကေလး ၾကြမလာႏိူင္ေတာ့ၿပီကို သိသည္ႏွင့္ မ်က္ရည္မ်ားေပါက္ေပါက္က်ကာ ဟီးခ်ငိုေၾကြးျပန္ေလသည္။ ျမႏွင္းသတင္းၾကားရေသာ ဥဴးးဇင္းကေလးမွာ စိတ္မေကာင္း၍ထင့္၊ တစ္ေန႔ေသာ္ အိမ္သို႔ တန္းတန္းမတ္မတ္ႀကီး ၾကြလာၿပီး ျမႏွင္းႏွင့္ ျမႏွင္းအေမကို တရားေဟာၾကားေလသည္။ ဥဴးးဇင္းကေလးေဟာေသာတရားမွာ သစၥာေလးပါးတြင္ ပုထုဇဥ္မ်ား ရုန္းရခက္ေသာ သမုဒယသစၥာ၏ခ်ည္တိုင္မွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းတရား ၊ ရုပ္နာမ္တို႔၏ မျမဲေၾကာင္း တရား၊ ေယာက်ာ္းမိန္းမ စေသာပညတ္ကိုပယ္၍ ရုပ္နာမ္ပရမတ္သားကို ျမင္ေအာင္ရွဳ႕ေစလိုေၾကာင္း တရားပင္။ ျမႏွင္းမွာမူ ဥဴးးဇင္းကေလး ဘာေတြေဟာလို႔ ေဟာသြားမွန္းပင္ မသိလိုက္ရွာေပ။ မ်က္လႊာခ်ထားေသာ ဥဴးးဇင္းကေလး၏မ်က္ႏွာကိုသာ တစ္ခ်ိန္လံုးေငးၾကည့္လွ်က္ရွိသည္။ ေနာက္ရက္မ်ားတြင္ ဥဴးးဇင္းကေလး ၾကြမလာေတာ့ေပ။ ျမႏွင္းမွာ ေက်ာင္းသို႔လိုက္သြားျပန္ရာ ဥဴးးဇင္းကေလးသည္ မိဘရပ္ထံ နယ္သို႔ ခဏၾကြသြားသည္၊ နယ္မွာပင္ ဝါဆိုမည္ဟု ဆရာေတာ္က မိန္႔လိုက္ေလ၏။ အိမ္ျပန္ေရာက္လွ်င္ ျမႏွင္းမွာ ျပကၡဒိန္ေရွ႕ခ်ကာ ဝါထြက္မည့္ရက္ကို မင္နီဝိုင္းေလသည္။ မွန္ထဲမွာ ျမင္ ရေသာ ျမႏွင္းရုပ္ရည္သည္ ပိန္လွီကာ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾကရုပ္ထြက္ေနေသာ္လည္း ျမႏွင္းမွာ ႀကိဳးစား၍ ျပံဳးရယ္သည္။ ဝါထြက္လွ်င္ ဥဴးးဇင္းကေလး ျပန္လာေပေတာ့မည္။
(၇)
“အင္း ဝါလည္းထြက္ေရာ ဥဴးးဇင္းကေလး ျပန္လာသလားဟင္ အေမႏြဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ ျမႏွင္းနဲ႔ ေဝးေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာေတာ့ဘူးလား ဟင္” “ျပန္လာပါတယ္။ ျပန္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥဴးးဇင္းကေလးဟာ စာသင္သားဆိုေတာ့ ေက်ာင္းတိုက္ ကိုပဲ ျပန္လာခဲ့ရွာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္” အေမႏြဲ႔မ်က္ဝန္းတို႔ အံု႔မိႈင္းလာကာ ႏႈတ္မွစကားစတို႔ ပိုမိုျဖည္းေလးစြာ…။ “ဥဴးးဇင္းေလးဟာ သူ စီးလာတဲ့ကားတိမ္းေမွာက္ၿပီး လမ္းမွာတင္ ပ်ံလြန္သြားရွာတယ္” “အို…ျဖစ္ရေလ…ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ အျဖစ္ဆိုးလိုက္တာေနာ္” “အင္း အဲဒီသတင္းလည္းၾကားေရာ ျမႏွင္းဟာ အိပ္ရာထဲ ဘုန္းဘုန္းလဲသြားရာက သြက္သြက္ခါေအာင္ရူးသြားရွာတာ၊ ဆရာဝန္ေတြလည္း စံုေနတာပဲ ကုလိုက္တာဆိုတာ၊ ခုမွ ဒီလိုအေျခအေန ေရာက္လာတာ။ နည္းနည္းၿငိမ္က်သြားတာ။ အေမႏြဲ႔လည္း အဲ့ဒီကတည္းက ျမႏွင္းတို႔အိမ္ မသြားေတာ့တာ။ ျမႏွင္းကို မၾကည့္ရက္ေတာ့လို႔ေလ” မ်က္မွန္ကိုင္းကိုပင့္ကာ မ်က္ဝန္းေအာက္ေျခတို႔ကို လက္ကိုင္ပုဝါျဖင့္ တို႔သုတ္ေနေသာ ေမာင့္ ကို ေထြး ျမင္၏။ အို….ေမာင္ မ်က္ရည္က်ေနတာလား ဟင္။ စိတ္မာသည္ဆိုေသာ ေထြးပင္ မ်က္ေတာင္တို႔ကို အႏိူင္ႏိူင္ ပုတ္ခတ္ေနခဲ့ရသည္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ ေမာင္သည္ ေထြးထက္ စိတ္ႏွလံုးႏုညံ့သူေပ။ အေမႏြဲ႔မွာ သြန္ခ်ေျပာျပလိုက္ၿပီး အားအင္ကုန္ခမ္းသြားသူလို ေမာင့္ေဘးက ကုလားထိုင္မွာ အရုပ္တစ္ရုပ္လို ေလွ်ာကနဲမီထိုင္လိုက္ေလသည္။ (၈) ဆယ့္ႏွစ္လရာသီ ေၾသာ္...ဘယ္အခ်ိန္က်ကာမွ ျမနဲ႔ေလ ခ်စ္သူေမာင္နဲ႔ ေပါင္းရမယ္လို႔ ေမွ်ာ္မွန္းဆကာပ တမ္းတကာေနမည္…..ဆယ့္ႏွစ္လ…ရာ….သီ…တန္ခူးလ သၾကၤန္ခါမီ ခ်စ္သူသက္လယ္ ေမာင္ လာ မယ္ ေျပာ…ေျပာ….ေမွ်ာ္ရသူ ျမကေလးမွာေတာ့…… ၾကားရျပန္ပါၿပီ..... ေဆြးေျမ့ေနေသာ အသံဝါဝါကေလး။ ျမႏွင္းအေၾကာင္းမသိခင္က သီခ်င္းသံၾကားရံုႏွင့္ စိတ္ထဲ မေကာင္းျဖစ္ရေသာ ေမာင္ႏွင့္ေထြးတို႔ႏွစ္ေယာက္သည္ ယခု ျမႏွင္း၏အေၾကာင္းစံု သိၿပီးေသာအခါတြင္မူ ရင္ထဲနင့္ကနဲ က်င္သြားရေလသည္။ အခ်စ္…၊ မိန္းကေလးတို႔၏အခ်စ္…..။ ပင္ပန္းဆင္းရဲလွခ်ည့္၊ ပူေလာင္လွခ်ည့္လားကြယ္….။ အို မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ဘယ္သူမဆို တကယ္ခ်စ္မိသူတိုင္း သမုဒယႏြံထဲက အလြတ္ရုန္းထြက္ဖို႔ရာ ခဲခက္လွမည္ေပ။ တစ္ေန႔ေန႔မွာ ေထြး သားသမီးေတြရလာတဲ့အခါ သူတို႔ေလးေတြဟာ ဆင္းရဲနဲ႔ငရဲကို ေၾကာက္ တတ္ၾကသူမ်ား ျဖစ္ပါေစ၊ သမုဒယႏြံကေန ရုန္းထြက္ႏိူင္သူမ်ား ျဖစ္ပါေစ၊ မသင့္တဲ့ခ်စ္ျခင္းေတြနဲ႔ မၿငိတြယ္မိသူျဖစ္ပါေစ၊ အခ်စ္ဆိုတဲ့မီးကေန လြတ္ေျမာက္ၿငိမ္းေအးႏိူင္သူ၊ ေမတၱာတရား နဲ႔ ေႏြးေထြးႏိူင္သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါေစကြယ္။ ေထြး မ်က္ေစ့ေလးမွိတ္ကာ တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနမိသည္။ နံေဘးမွ ေမာင့္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေမာင္သည္လည္း အိပ္ေပ်ာ္ႏိူင္ခဲသည္ ထင္ပါရဲ႕။ အခ်ိန္ပါပဲ၊ အခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ပါပဲေလ..... အခ်ိန္ေလးနည္းနည္းၾကာလာရင္ေတာ့ ဒီရပ္ကြက္ထဲက သူသူငါငါေတြလို ျမႏွင္းသီခ်င္းသံ မွာ ေမာင္ေရာ ေထြးပါ အိပ္ေပ်ာ္ႏိူင္ေကာင္းပါရဲ႕ေလ….။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment