ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနၿပီလဲ။ အႏြဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ ခုထိ အိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။ သူ႔ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ လွဲေနရာကေန မ်က္ႏွာကို အိမ္ေပါက္၀လွမ္းေငးရင္း မၾကင္ေစာတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြတိုေနမိတယ္။ ဒီေခၽြးမနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ကို ခက္တယ္။ ခက္တာမွ ေတာ္ေတာ့္ကိုခက္တာ။ ခက္ေပမဲ့လည္း ခုမွေတာ့ ကိုယ္ပ်ိဳးထားတဲ့မီး ကိုယ္ႏိူင္ေအာင္ ညိွမ္းေပေတာ့လို႔သာ သေဘာထားရင္း ၾကြက္မႏိူင္ က်ီ မီးနဲ႔ရွိဳ႕ေနရေတာ့တယ္။ ေခၽြးမလုပ္သူကို ေဒါသထြက္တိုင္း ေျမးေတြကိုပဲ ေစာင္းေျမာင္း ဆူပူေနရေတာ့တာပဲ။ မတတ္ႏိူင္ဘူးေလ၊ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သူ႔တစ္ျပန္အားကိုးေနရတဲ့ လူအိုတစ္ေယာက္။ အိုမင္းၿပီးေနာက္ မစြမ္းႏိူင္ေတာ့တဲ့ဘ၀ မဟုတ္လား။
(ခ)
မၾကင္ေစာသားအႀကီးေကာင္ မိန္းမယူလာေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ သူ႔ေခၽြးမအႏြဲ႔ကို သူ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ ဒူးေကာက္ေကြးထိတဲ့ ဆံပင္ရွည္ အံုေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း ေခၽြးမေခ်ာ အႏြဲ႔ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သူေရာ ကိုဘအုန္းေရာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚခဲ့တာေပါ့။ သားႀကီးမိန္းမရခ်ိန္မွာ မၾကင္ေစာသမီးအငယ္ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ မက်ေသးဘူး။ ဒီေတာ့အိမ္မွာ ေယာင္းမႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ မၾကင္ေစာတို႔ လင္မယားရယ္၊ ေျမးကေလးေတြရယ္အတြက္ကို အႏြဲ႔ကပဲ ဗာယီရေတြ သိမ္းက်ံဳးလုပ္ရွာတာ။ မနက္ဆို ေယာက်ာ္းအတြက္၊ ေယာင္းမ ႏွစ္ေယာက္အတြက္၊ ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းထမင္းဘူး ျပင္ဆင္၊ ေဈးသြား ခ်က္ျပဳတ္၊ အိမ္ရွင္း၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေတြကို အႏြဲ႔ပဲ ဒိုင္ခံ လုပ္ေနက်။ အဲသလို အတူေနၾကေတာ့မွ ရုပ္ရည္တင္မက အိမ္မွႈကိစၥပါႏိူင္နင္းတဲ့ေခၽြးမမို႔ မၾကင္ေစာေခါင္းေပၚတင္ထားခဲ့မိတာ မၾကင္ေစာအျပစ္လား။ တခါတခါ သားလုပ္သူက ေသာက္ထားစားထားၿပီး အိမ္ျပန္လာလို႔မွ ေသြးဆိုးၿပီး သူ႔မိန္းမအႏြဲ႔ကို ရိုက္လားႏွက္လား လုပ္တဲ့အခါ မၾကင္ေစာက အႏြဲ႔ဘက္ကေန သားလုပ္သူကို ပုန္ကန္ေတာ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုဘအုန္း ေသရွာၿပီမို႔ ဒင္း ကံေကာင္းတယ္မွတ္။ ဒင္းအေဖမ်ားရွိလို႔က အဲသလို သူမ်ားသားသမီးယူၿပီးမွ ရိုက္ႏွက္ေနလို႔ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဆံုးမၿပီးသားပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ ကိုဘအုန္းတို႔မ်ား တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ကိုယ္ခ်စ္လို႔ ယူထားတဲ့ မိန္းမမ်ား လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ေပါင္။ ဘာမဆို အေစာသေဘာ အေစာသေဘာဆိုတာခ်ည္းပဲ။ မၾကင္ေစာက ပြဲသိပ္ႀကိဳက္တာ။ ဘုရားပြဲမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔၊ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္တို႔ ဇာတ္ပြဲမ်ား လာလို႔ကေတာ့ မိုးအလင္းၾကည့္တာပဲ။ ကိုဘအုန္းက ညေနေစာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ မၾကင္ေစာ ပြဲသြားၾကည့္ဖို႔ အက်ၤ ီကို ကိုယ္တိုင္မီးပူတိုက္ေပးတာ။ ခုေခတ္လို အလြယ္မဟုတ္ဘူး။ ေၾကးမီးပူနဲ႔တိုက္ရတာ။ မီးေသြးေတြ ရဲလာေအာင္ သြပ္ျပားေပၚမွာ ေမႊးၿပီးမွ ေၾကးမီးပူထဲ ထည့္၊ ေဘးမွာ မီးပူတင္ဖို႔ မီးညွပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ကန္႔လန္႔လွဲခ်ထားေသးတာ၊ ၿပီးမွ အညာေစာင္တစ္ထည္ကို ခပ္ထူထူခင္းၿပီး တိုက္ရတာ။ ေဘာ္လီအက်ၤီႀကိဳးကအစ ျပန္႔ေနေအာင္တိုက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကိုဘအုန္းဟာ မၾကင္ေစာထက္ေတာင္သာေသး။ ကိုဘအုန္းအေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အစစအရာရာ သတိရစရာေတြခ်ည္းပါပဲေလ။ ခုေတာ့ ကိုဘအုန္း ေသရွာၿပီ။ သားအႀကီးေကာင္လည္း ေသရွာၿပီ။ မနက္လင္းအားႀကီး အိမ္သာထဲ ေခ်ာ္လဲရာက သတိလစ္သြားလိုက္တာ ေသသာသြားေရာ သတိကို ျပန္လည္မလာေတာ့တာ။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တယ္ ေျပာတာပဲ။ အႏြဲ႔မွာ ႏွစ္ႏွစ္ တစ္သားႏွႈန္းနဲ႔ ေမြးထားတဲ့ ကေလးငါးေယာက္နဲ႔ က်န္ခဲ့ရွာတယ္။ ကံေကာင္းတာက ေျမးအႀကီးေကာင္ အလုပ္အေျခက်ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ သားႀကီးက ဆံုးသြားတာမို႔လို႔ပဲ။ မၾကင္ေစာမွာျဖင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သူ႔လိုပဲ ဘ၀တူမုဆိုးမျဖစ္သြားရရွာတဲ့ ေခၽြးမအေပၚ သနားမဆံုးဘူး။ တို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကံတူအက်ိဳးေပးေတြပါေအလို႔ ခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲသလို ေျပာလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး၊ အႏြဲ႔ဟာ အခ်ိဳးေျပာင္းလာတယ္။ ကေလးငါးေယာက္ေမြးၿပီးလို႔ ခါးလည္ေလာက္က်န္ေတာ့တဲ့ ဆံပင္ကို ဂုတ္၀ဲညွပ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ မၾကင္ေစာစိတ္ထဲ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လုပ္ပါေစေလ လို႔ပဲ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျပင္ထြက္တာေတြ မ်ားလာေတာ့ အႏြဲ႔စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဟာျဖင့္ အေတာ္ကေလးေတာ့ လြန္ၿပီလို႔ ေတြးမိစျပဳလာတယ္။ သမီးအႀကီးမက မီးဖိုေခ်ာင္မ်က္ေစ့လႊဲေနရၿပီမို႔ အႏြဲ႔တို႔ ပိုလြတ္တာလည္း ပါမယ္။ သားအႀကီးေကာင္ကလည္း သူ႔အေမကို ဂ်ပန္ကေန တစ္လ ေငြဆယ္သိန္း ပို႔တယ္။ နည္းသလား အဲဒီေငြ။ ဒါလည္းပဲ အႏြဲ႔မွာ သံုးမေလာက္ႏိူင္ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲ ဟိုအသင္းဒီအသင္း၀င္လား ၀င္ရဲ႕။ မိန္းမေဖာ္ေတြ တလႊားလႊားနဲ႔ သြားလာေနလိုက္ၾကတာ။ ကိစၥရွိလို႔ အျပင္ထြက္ရာကေန ေနာက္ေတာ့ အလကားေနရင္းကို လည္ပတ္တဲ့အထိျဖစ္လာ၊ ေနကုန္ေနခမ္း အိုးပစ္အိ္မ္ပစ္သြားလာေနျပန္ေတာ့ မၾကင္ေစာ ေျပာရၿပီ။ ေျပာတိုင္းလည္း အရင္လို မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ၿငိမ္ နားေထာင္ေနတတ္တဲ့ အႏြဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စကားမ်ားရတာပဲ အဖပ္တင္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မၾကင္ေစာ ေမာၿပီ။ အႏြဲ႔ၾကည့္ရတာ ဖိလြန္းလို႔ ၾကြသလိုပဲ။ အရင္က အိမ္ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနရ၊ အိမ္မွႈကိစၥေတြနဲ႔ပဲ လံုးခ်ာလိုက္ေနရတာကေန ခု အျပင္ေလာကထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေဇာင္းထဲကျမင္း လႊတ္လိုက္သလို။ ၾကာေတာ့ အက်င့္ျဖစ္လာတယ္။ ထံုလာတယ္။ ေမြ႔လာတယ္။ ေျမးအႀကီးေကာင္ ဂ်ပန္ကပို႔ေငြ မေလာက္တဲ့အျပင္ ဖြားေအအတြက္ ကန္ေတာ့တာဆိုၿပီး ႏွစ္လ တစ္ခါေလာက္ တစ္သိန္း တစ္သိန္း ပို႔တဲ့ေငြေတြ မၾကင္ေစာစုထားတာေလးေတြကိုေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးလာတာ။ အေမ ခဏေပးပါဦး အေမ့ေျမး ေနာက္လပို႔ေတာ့ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ဆိုလာေသး။ ဒီေလာက္ေငြေတြ မေလာက္ေအာင္မ်ား အႏြဲ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ မွတ္တာ၊ ေနာက္မွ ႏွစ္လံုးထီဒိုင္ခြဲကိုင္ေနသတဲ့၊ ထိုးသားက ထိုးဂဏန္းေပါက္သြားတာ ဒိုင္ႀကီးမွာ မထိုးထားလိုက္မိလို႔ စိုက္ေလ်ာ္ရတယ္ဆိုလား။ စာရင္းကို ရွဳပ္တာပါ အႏြဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ။ ဒီၾကားထဲ ေယာက်ာ္းရလို႔ အိမ္ေပၚကခြဲဆင္းၿပီး ေယာက်ာ္းေနာက္ပါသြားတဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳး။ မၾကင္ေစာဆီမွာ စုေဆာင္းထားတာေလးေတြ ရွိမွန္းသိေတာ့ လာလာေခ်းၾကတယ္။ သားသမီးဆိုေတာ့လည္း မၾကင္ေစာ မေနႏိူင္ပါဘူး။ လိမ္က်စ္ထားတာေလးေတြ ထုတ္ေပးမိျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ အႏြဲ႔က မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္ျပန္ေရာ။ သူ႔သမီးေတြပဲ ေပးတယ္ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ခက္တယ္ ဆူးၾကားက ဘူးခါးဘ၀ဆိုတာ မၾကင္ေစာေျပာတာ ျဖစ္မယ္…။
(ဂ)
သူထိုင္ေနက် ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚမွာ လဲွအိပ္ခ်လိုက္ရင္း မၾကင္ေစာ အေတြးေတြ ပြားေနမိတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သူ ဒီလုိပဲ ေနလာလိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီ။ မနက္ ငါးနာရီ အိပ္ရာကထ၊ ဆြမ္းေတာ္ခ်က္၊ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္၊ ဘုရားပန္း လဲ၊ ေသာက္ေတာ္ေရကပ္ ၿပီးေတာ့ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္ကို ေက်းဇူးရွင္မ်ား အိပ္ေရးမပ်က္ရေအာင္၊ သူတစ္ေယာက္ထဲၾကားရရံု တုိးတိုးေလးဖြင့္။ ဆြမ္းက်က္ေတာ့ ထန္းလ်က္ေပါက္ေပါက္ဆုတ္ေလးနဲ႔ ဘုရားကပ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ ပက္လက္လွန္ေနရင္း ေျမးအငယ္ေကာင္ႏိူး အလာကို ေစာင့္ရတယ္။ ေျမးအငယ္ေကာင္ႏိူးေတာ့မွ လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ေခါက္ဆြဲသုတ္ေလးနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ပါ ၀ယ္ခိုင္းၿပီး မနက္စာစားျခင္းအမွႈကို ျပဳရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တခါ ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ ပက္လက္လွန္ၿပီး ပင့္ကိုယ္ေတာ္ေတြ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ ေစာင့္။ ေျမးအႀကီးမ ခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ဆြမ္းနဲ႔ ဆြမ္းဟင္းကို သံဃာေတာ္ေတြ ေလာင္းလွဴ၊ ဒါနဆန္မ်ားရွင္လာတဲ့အခါ ေၾကြရည္သုတ္ဆြမ္းအုပ္ႀကီးထဲက ဆန္ကို စတီးလ္ဇြန္း သံုးဇြန္းစီ ခပ္ေလာင္း၊ ၿပီးရင္ ဘုရားဆြမ္းေတာ္စြန္႔ၿပီး က်ီးေလး စာေလး ၾကဲပက္ေကၽြးနဲ႔။ ဒါပဲ မၾကင္ေစာ နိစၥဓူဝအလုပ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေျမးေတြ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းကစားတာ အနားကေန ထိုင္ေငး။ ေျမးအႀကီးမေတြ ကိုရီးယားကားၾကည့္ရင္ ထိုင္ေငးနဲ႔။ တစ္ေန႔လံုးလည္း သူ႔အလုပ္က က်ီးလွန္႔စာေျခာက္ေလာက္ ရွိတာ။ အႏြဲ႔ကေတာ့ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လည္လိုက္တာဆိုတာ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း တက်က္က်က္နဲ႔။ မေျပာရင္လည္း မသိဆိုေတာ့ကာ ေျပာေနရေတာ့တာ။ ခုလည္းပဲ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ျပန္လာရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ေဟာ တံခါးဖြင့္သံၾကားတယ္ အႏြဲ႔ျပန္လာၿပီ။ သူ႔ေျမးေတြနဲ႔အတူ ေဘးနားထိုင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာၾကည့္ေနရာက သူ႔ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ အသာေလး ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။ မနက္က ငါ သိတ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူးေနာ္ အႏြဲ႔၊ ေဆးခန္း သြားျပရေအာင္ ေစာေစာျပန္လာလို႔ မၾကင္ေစာ ကုလားမူမူၿပီး ေျပာခဲ့ေသးတာ။ ဒရင္းဘက္ေပၚ မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ရင္း အႏြဲ႔ေဘးနားက ျဖတ္လာမဲ့ေျခသံကို နားစြင့္ထားလိုက္တယ္။ “အေမ သက္သာရဲ႕လား၊ ေဆးခန္းပိတ္သြားၿပီထင္တယ္ေနာ္ အေမ၊ ႏြဲ႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္ တက္ကစီ မရလို႔ အေမရဲ႕” ေျပာေျပာသြားသြား ေဘးကေနျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အႏြဲ႔ထမီခတ္သံကို နားကၾကားတယ္။ မ်က္လံုးေတြကို သာသာေလး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႏြဲ႔က သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားၿပီ။ နဖူးေလးေတာင္
လာစမ္းၾကည့္ေဖာ္မရဘူး ဒင္းက.... အသက္ႀကီးလာေတာ့ လူက အလိုလို အျပဳစုခံခ်င္၊ ဂရုစိုက္ခံခ်င္ ျဖစ္လာတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေတြးရင္းက ၀မ္းနည္းၿပီး ေဒါသက ငယ္ထိပ္တက္ေတာ့တယ္။ “ဖြားဖြား လာ လာ ဒီမွာၾကည့္ အခု ေခတ္စားေနတဲ့ အိုပါး ဂဏန္းစတိုင္လ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ အက မိုက္တယ္ ဒီမွာ” “နင္တို႔က တစ္မ်ိဳး၊ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးႏိူင္ေအာင္ ျပင္ဆင္လည္ပတ္ေနတဲ့ နင္တို႔အေမရဲ႕ အာဂ်ီးမားစတိုင္လ္ပဲ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ငါ့မွာ ေစာင့္ၾကည့္ေမာေနရတယ္။ နင္တို႔အေမလည္း မၾကင္ေစာအုန္းစတိုင္လ္ ငါ့လက္၀ါးနဲ႔ ေတြ႔မွ၊ ငါရင္လည္း ေသပါမွ၊ ဒါမွ ေအးမယ္” အႏြဲ႔ၾကားေအာင္ အသံကိုျမွင့္ေအာ္ရင္း အႏြဲ႔အခန္းဘက္ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးေတာ့ ေျမးေတြက ရယ္ၾကတယ္။ ေခၽြးမ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စိတ္ထဲက ပူေနတဲ့အပူလံုးေတြ ေလ်ာ့က်သြားၿပီး မၾကင္ေစာရဲ႕ သလြန္ေညာင္ေစာင္းျဖစ္တဲ့ ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ေျမးေတြေျပာတဲ့ အိုပါးဂဏန္းစတိုင္လ္ဆိုတာကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ရယ္ လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
ဘယ္အခ်ိန္ ရွိေနၿပီလဲ။ အႏြဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ ခုထိ အိမ္ျပန္မလာေသးဘူး။ သူ႔ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ လွဲေနရာကေန မ်က္ႏွာကို အိမ္ေပါက္၀လွမ္းေငးရင္း မၾကင္ေစာတစ္ေယာက္ စိတ္ေတြတိုေနမိတယ္။ ဒီေခၽြးမနဲ႔ေတာ့ အေတာ္ကို ခက္တယ္။ ခက္တာမွ ေတာ္ေတာ့္ကိုခက္တာ။ ခက္ေပမဲ့လည္း ခုမွေတာ့ ကိုယ္ပ်ိဳးထားတဲ့မီး ကိုယ္ႏိူင္ေအာင္ ညိွမ္းေပေတာ့လို႔သာ သေဘာထားရင္း ၾကြက္မႏိူင္ က်ီ မီးနဲ႔ရွိဳ႕ေနရေတာ့တယ္။ ေခၽြးမလုပ္သူကို ေဒါသထြက္တိုင္း ေျမးေတြကိုပဲ ေစာင္းေျမာင္း ဆူပူေနရေတာ့တာပဲ။ မတတ္ႏိူင္ဘူးေလ၊ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္က သူ႔တစ္ျပန္အားကိုးေနရတဲ့ လူအိုတစ္ေယာက္။ အိုမင္းၿပီးေနာက္ မစြမ္းႏိူင္ေတာ့တဲ့ဘ၀ မဟုတ္လား။
(ခ)
မၾကင္ေစာသားအႀကီးေကာင္ မိန္းမယူလာေတာ့ ေတြ႔ေတြ႔ခ်င္းပဲ သူ႔ေခၽြးမအႏြဲ႔ကို သူ သိပ္သေဘာက်ခဲ့တာ။ ဒူးေကာက္ေကြးထိတဲ့ ဆံပင္ရွည္ အံုေကာင္းေကာင္းနဲ႔ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္အေမာင္းေကာင္းေကာင္း ေခၽြးမေခ်ာ အႏြဲ႔ကို ျမင္ျမင္ခ်င္း သူေရာ ကိုဘအုန္းေရာ ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စိတ္ေတြ တဖြားဖြား ေပၚခဲ့တာေပါ့။ သားႀကီးမိန္းမရခ်ိန္မွာ မၾကင္ေစာသမီးအငယ္ႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ မက်ေသးဘူး။ ဒီေတာ့အိမ္မွာ ေယာင္းမႏွစ္ေယာက္ ရယ္၊ မၾကင္ေစာတို႔ လင္မယားရယ္၊ ေျမးကေလးေတြရယ္အတြက္ကို အႏြဲ႔ကပဲ ဗာယီရေတြ သိမ္းက်ံဳးလုပ္ရွာတာ။ မနက္ဆို ေယာက်ာ္းအတြက္၊ ေယာင္းမ ႏွစ္ေယာက္အတြက္၊ ကေလးေတြအတြက္ ေက်ာင္းထမင္းဘူး ျပင္ဆင္၊ ေဈးသြား ခ်က္ျပဳတ္၊ အိမ္ရွင္း၊ ေလွ်ာ္ဖြတ္ေတြကို အႏြဲ႔ပဲ ဒိုင္ခံ လုပ္ေနက်။ အဲသလို အတူေနၾကေတာ့မွ ရုပ္ရည္တင္မက အိမ္မွႈကိစၥပါႏိူင္နင္းတဲ့ေခၽြးမမို႔ မၾကင္ေစာေခါင္းေပၚတင္ထားခဲ့မိတာ မၾကင္ေစာအျပစ္လား။ တခါတခါ သားလုပ္သူက ေသာက္ထားစားထားၿပီး အိမ္ျပန္လာလို႔မွ ေသြးဆိုးၿပီး သူ႔မိန္းမအႏြဲ႔ကို ရိုက္လားႏွက္လား လုပ္တဲ့အခါ မၾကင္ေစာက အႏြဲ႔ဘက္ကေန သားလုပ္သူကို ပုန္ကန္ေတာ့တာ။ အဲဒီအခ်ိန္က ကိုဘအုန္း ေသရွာၿပီမို႔ ဒင္း ကံေကာင္းတယ္မွတ္။ ဒင္းအေဖမ်ားရွိလို႔က အဲသလို သူမ်ားသားသမီးယူၿပီးမွ ရိုက္ႏွက္ေနလို႔ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ဆံုးမၿပီးသားပဲ။ ဘယ့္ႏွယ္ ကိုဘအုန္းတို႔မ်ား တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ ကိုယ္ခ်စ္လို႔ ယူထားတဲ့ မိန္းမမ်ား လက္ဖ်ားနဲ႔ေတာင္ မတို႔ေပါင္။ ဘာမဆို အေစာသေဘာ အေစာသေဘာဆိုတာခ်ည္းပဲ။ မၾကင္ေစာက ပြဲသိပ္ႀကိဳက္တာ။ ဘုရားပြဲမွာ ၿမိဳ႕ေတာ္သိန္းေအာင္တို႔၊ ဘီအီးဒီေအာင္သိုက္တို႔ ဇာတ္ပြဲမ်ား လာလို႔ကေတာ့ မိုးအလင္းၾကည့္တာပဲ။ ကိုဘအုန္းက ညေနေစာင္းၿပီဆိုတာနဲ႔ မၾကင္ေစာ ပြဲသြားၾကည့္ဖို႔ အက်ၤ ီကို ကိုယ္တိုင္မီးပူတိုက္ေပးတာ။ ခုေခတ္လို အလြယ္မဟုတ္ဘူး။ ေၾကးမီးပူနဲ႔တိုက္ရတာ။ မီးေသြးေတြ ရဲလာေအာင္ သြပ္ျပားေပၚမွာ ေမႊးၿပီးမွ ေၾကးမီးပူထဲ ထည့္၊ ေဘးမွာ မီးပူတင္ဖို႔ မီးညွပ္တစ္ေခ်ာင္းကို ကန္႔လန္႔လွဲခ်ထားေသးတာ၊ ၿပီးမွ အညာေစာင္တစ္ထည္ကို ခပ္ထူထူခင္းၿပီး တိုက္ရတာ။ ေဘာ္လီအက်ၤီႀကိဳးကအစ ျပန္႔ေနေအာင္တိုက္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ ကိုဘအုန္းဟာ မၾကင္ေစာထက္ေတာင္သာေသး။ ကိုဘအုန္းအေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အစစအရာရာ သတိရစရာေတြခ်ည္းပါပဲေလ။ ခုေတာ့ ကိုဘအုန္း ေသရွာၿပီ။ သားအႀကီးေကာင္လည္း ေသရွာၿပီ။ မနက္လင္းအားႀကီး အိမ္သာထဲ ေခ်ာ္လဲရာက သတိလစ္သြားလိုက္တာ ေသသာသြားေရာ သတိကို ျပန္လည္မလာေတာ့တာ။ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာျပတ္တယ္ ေျပာတာပဲ။ အႏြဲ႔မွာ ႏွစ္ႏွစ္ တစ္သားႏွႈန္းနဲ႔ ေမြးထားတဲ့ ကေလးငါးေယာက္နဲ႔ က်န္ခဲ့ရွာတယ္။ ကံေကာင္းတာက ေျမးအႀကီးေကာင္ အလုပ္အေျခက်ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာမွ သားႀကီးက ဆံုးသြားတာမို႔လို႔ပဲ။ မၾကင္ေစာမွာျဖင့္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သူ႔လိုပဲ ဘ၀တူမုဆိုးမျဖစ္သြားရရွာတဲ့ ေခၽြးမအေပၚ သနားမဆံုးဘူး။ တို႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ ကံတူအက်ိဳးေပးေတြပါေအလို႔ ခဏခဏ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ အဲသလို ေျပာလို႔မွ မဆံုးေသးဘူး၊ အႏြဲ႔ဟာ အခ်ိဳးေျပာင္းလာတယ္။ ကေလးငါးေယာက္ေမြးၿပီးလို႔ ခါးလည္ေလာက္က်န္ေတာ့တဲ့ ဆံပင္ကို ဂုတ္၀ဲညွပ္ခ်ပစ္လိုက္တယ္။ မၾကင္ေစာစိတ္ထဲ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လုပ္ပါေစေလ လို႔ပဲ သေဘာထားခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အျပင္ထြက္တာေတြ မ်ားလာေတာ့ အႏြဲ႔စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ဟာျဖင့္ အေတာ္ကေလးေတာ့ လြန္ၿပီလို႔ ေတြးမိစျပဳလာတယ္။ သမီးအႀကီးမက မီးဖိုေခ်ာင္မ်က္ေစ့လႊဲေနရၿပီမို႔ အႏြဲ႔တို႔ ပိုလြတ္တာလည္း ပါမယ္။ သားအႀကီးေကာင္ကလည္း သူ႔အေမကို ဂ်ပန္ကေန တစ္လ ေငြဆယ္သိန္း ပို႔တယ္။ နည္းသလား အဲဒီေငြ။ ဒါလည္းပဲ အႏြဲ႔မွာ သံုးမေလာက္ႏိူင္ဘူး။ ရပ္ကြက္ထဲ ဟိုအသင္းဒီအသင္း၀င္လား ၀င္ရဲ႕။ မိန္းမေဖာ္ေတြ တလႊားလႊားနဲ႔ သြားလာေနလိုက္ၾကတာ။ ကိစၥရွိလို႔ အျပင္ထြက္ရာကေန ေနာက္ေတာ့ အလကားေနရင္းကို လည္ပတ္တဲ့အထိျဖစ္လာ၊ ေနကုန္ေနခမ္း အိုးပစ္အိ္မ္ပစ္သြားလာေနျပန္ေတာ့ မၾကင္ေစာ ေျပာရၿပီ။ ေျပာတိုင္းလည္း အရင္လို မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ၿငိမ္ နားေထာင္ေနတတ္တဲ့ အႏြဲ႔ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ စကားမ်ားရတာပဲ အဖပ္တင္တယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မၾကင္ေစာ ေမာၿပီ။ အႏြဲ႔ၾကည့္ရတာ ဖိလြန္းလို႔ ၾကြသလိုပဲ။ အရင္က အိမ္ထဲမွာပဲ ေအာင္းေနရ၊ အိမ္မွႈကိစၥေတြနဲ႔ပဲ လံုးခ်ာလိုက္ေနရတာကေန ခု အျပင္ေလာကထဲလည္း ေရာက္ေရာ ေဇာင္းထဲကျမင္း လႊတ္လိုက္သလို။ ၾကာေတာ့ အက်င့္ျဖစ္လာတယ္။ ထံုလာတယ္။ ေမြ႔လာတယ္။ ေျမးအႀကီးေကာင္ ဂ်ပန္ကပို႔ေငြ မေလာက္တဲ့အျပင္ ဖြားေအအတြက္ ကန္ေတာ့တာဆိုၿပီး ႏွစ္လ တစ္ခါေလာက္ တစ္သိန္း တစ္သိန္း ပို႔တဲ့ေငြေတြ မၾကင္ေစာစုထားတာေလးေတြကိုေတာင္ မ်က္ေစာင္းထိုးလာတာ။ အေမ ခဏေပးပါဦး အေမ့ေျမး ေနာက္လပို႔ေတာ့ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ဆိုလာေသး။ ဒီေလာက္ေငြေတြ မေလာက္ေအာင္မ်ား အႏြဲ႔ ဘာလုပ္ေနသလဲ မွတ္တာ၊ ေနာက္မွ ႏွစ္လံုးထီဒိုင္ခြဲကိုင္ေနသတဲ့၊ ထိုးသားက ထိုးဂဏန္းေပါက္သြားတာ ဒိုင္ႀကီးမွာ မထိုးထားလိုက္မိလို႔ စိုက္ေလ်ာ္ရတယ္ဆိုလား။ စာရင္းကို ရွဳပ္တာပါ အႏြဲ႔တစ္ေယာက္ဟာ။ ဒီၾကားထဲ ေယာက်ာ္းရလို႔ အိမ္ေပၚကခြဲဆင္းၿပီး ေယာက်ာ္းေနာက္ပါသြားတဲ့ သမီးႏွစ္ေယာက္က တစ္မ်ိဳး။ မၾကင္ေစာဆီမွာ စုေဆာင္းထားတာေလးေတြ ရွိမွန္းသိေတာ့ လာလာေခ်းၾကတယ္။ သားသမီးဆိုေတာ့လည္း မၾကင္ေစာ မေနႏိူင္ပါဘူး။ လိမ္က်စ္ထားတာေလးေတြ ထုတ္ေပးမိျပန္ေရာ။ ဒီေတာ့ အႏြဲ႔က မ်က္ေစာင္းခ်ိတ္ျပန္ေရာ။ သူ႔သမီးေတြပဲ ေပးတယ္ ျဖစ္ျပန္တယ္။ ခက္တယ္ ဆူးၾကားက ဘူးခါးဘ၀ဆိုတာ မၾကင္ေစာေျပာတာ ျဖစ္မယ္…။
(ဂ)
သူထိုင္ေနက် ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚမွာ လဲွအိပ္ခ်လိုက္ရင္း မၾကင္ေစာ အေတြးေတြ ပြားေနမိတယ္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ သူ ဒီလုိပဲ ေနလာလိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီ။ မနက္ ငါးနာရီ အိပ္ရာကထ၊ ဆြမ္းေတာ္ခ်က္၊ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္၊ ဘုရားပန္း လဲ၊ ေသာက္ေတာ္ေရကပ္ ၿပီးေတာ့ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္ကို ေက်းဇူးရွင္မ်ား အိပ္ေရးမပ်က္ရေအာင္၊ သူတစ္ေယာက္ထဲၾကားရရံု တုိးတိုးေလးဖြင့္။ ဆြမ္းက်က္ေတာ့ ထန္းလ်က္ေပါက္ေပါက္ဆုတ္ေလးနဲ႔ ဘုရားကပ္။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ ပက္လက္လွန္ေနရင္း ေျမးအငယ္ေကာင္ႏိူး အလာကို ေစာင့္ရတယ္။ ေျမးအငယ္ေကာင္ႏိူးေတာ့မွ လမ္းထိပ္မွာ မုန္႔ဟင္းခါးေလး ေခါက္ဆြဲသုတ္ေလးနဲ႔ လက္ဘက္ရည္ပါ ၀ယ္ခိုင္းၿပီး မနက္စာစားျခင္းအမွႈကို ျပဳရတယ္။ ၿပီးတာနဲ႔ တခါ ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ ပက္လက္လွန္ၿပီး ပင့္ကိုယ္ေတာ္ေတြ ဆြမ္းေလာင္းဖို႔ ေစာင့္။ ေျမးအႀကီးမ ခ်က္ျပဳတ္ေပးတဲ့ ဆြမ္းနဲ႔ ဆြမ္းဟင္းကို သံဃာေတာ္ေတြ ေလာင္းလွဴ၊ ဒါနဆန္မ်ားရွင္လာတဲ့အခါ ေၾကြရည္သုတ္ဆြမ္းအုပ္ႀကီးထဲက ဆန္ကို စတီးလ္ဇြန္း သံုးဇြန္းစီ ခပ္ေလာင္း၊ ၿပီးရင္ ဘုရားဆြမ္းေတာ္စြန္႔ၿပီး က်ီးေလး စာေလး ၾကဲပက္ေကၽြးနဲ႔။ ဒါပဲ မၾကင္ေစာ နိစၥဓူဝအလုပ္။ တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေျမးေတြ ကြန္ျပဴတာဂိမ္းကစားတာ အနားကေန ထိုင္ေငး။ ေျမးအႀကီးမေတြ ကိုရီးယားကားၾကည့္ရင္ ထိုင္ေငးနဲ႔။ တစ္ေန႔လံုးလည္း သူ႔အလုပ္က က်ီးလွန္႔စာေျခာက္ေလာက္ ရွိတာ။ အႏြဲ႔ကေတာ့ မိုးလင္းမိုးခ်ဳပ္ လည္လိုက္တာဆိုတာ။ ေျပာျပန္ရင္လည္း တက်က္က်က္နဲ႔။ မေျပာရင္လည္း မသိဆိုေတာ့ကာ ေျပာေနရေတာ့တာ။ ခုလည္းပဲ ည ကိုးနာရီေက်ာ္ေနၿပီ။ ျပန္လာရေကာင္းမွန္းမသိဘူး။ ေဟာ တံခါးဖြင့္သံၾကားတယ္ အႏြဲ႔ျပန္လာၿပီ။ သူ႔ေျမးေတြနဲ႔အတူ ေဘးနားထိုင္ၿပီး ကြန္ျပဴတာၾကည့္ေနရာက သူ႔ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ အသာေလး ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။ မနက္က ငါ သိတ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူးေနာ္ အႏြဲ႔၊ ေဆးခန္း သြားျပရေအာင္ ေစာေစာျပန္လာလို႔ မၾကင္ေစာ ကုလားမူမူၿပီး ေျပာခဲ့ေသးတာ။ ဒရင္းဘက္ေပၚ မ်က္ေစ့စံုမွိတ္ရင္း အႏြဲ႔ေဘးနားက ျဖတ္လာမဲ့ေျခသံကို နားစြင့္ထားလိုက္တယ္။ “အေမ သက္သာရဲ႕လား၊ ေဆးခန္းပိတ္သြားၿပီထင္တယ္ေနာ္ အေမ၊ ႏြဲ႔ နည္းနည္းေနာက္က်သြားတယ္ တက္ကစီ မရလို႔ အေမရဲ႕” ေျပာေျပာသြားသြား ေဘးကေနျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ အႏြဲ႔ထမီခတ္သံကို နားကၾကားတယ္။ မ်က္လံုးေတြကို သာသာေလး ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အႏြဲ႔က သူ႔အခန္းထဲ ၀င္သြားၿပီ။ နဖူးေလးေတာင္
လာစမ္းၾကည့္ေဖာ္မရဘူး ဒင္းက.... အသက္ႀကီးလာေတာ့ လူက အလိုလို အျပဳစုခံခ်င္၊ ဂရုစိုက္ခံခ်င္ ျဖစ္လာတယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕။ ေတြးရင္းက ၀မ္းနည္းၿပီး ေဒါသက ငယ္ထိပ္တက္ေတာ့တယ္။ “ဖြားဖြား လာ လာ ဒီမွာၾကည့္ အခု ေခတ္စားေနတဲ့ အိုပါး ဂဏန္းစတိုင္လ္ဆိုတဲ့ သီခ်င္းနဲ႔ အက မိုက္တယ္ ဒီမွာ” “နင္တို႔က တစ္မ်ိဳး၊ မၾကည့္ခ်င္ပါဘူး။ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မရိုးႏိူင္ေအာင္ ျပင္ဆင္လည္ပတ္ေနတဲ့ နင္တို႔အေမရဲ႕ အာဂ်ီးမားစတိုင္လ္ပဲ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ငါ့မွာ ေစာင့္ၾကည့္ေမာေနရတယ္။ နင္တို႔အေမလည္း မၾကင္ေစာအုန္းစတိုင္လ္ ငါ့လက္၀ါးနဲ႔ ေတြ႔မွ၊ ငါရင္လည္း ေသပါမွ၊ ဒါမွ ေအးမယ္” အႏြဲ႔ၾကားေအာင္ အသံကိုျမွင့္ေအာ္ရင္း အႏြဲ႔အခန္းဘက္ မ်က္ေစာင္းလွမ္းထိုးေတာ့ ေျမးေတြက ရယ္ၾကတယ္။ ေခၽြးမ အိမ္ျပန္ေရာက္မွ စိတ္ထဲက ပူေနတဲ့အပူလံုးေတြ ေလ်ာ့က်သြားၿပီး မၾကင္ေစာရဲ႕ သလြန္ေညာင္ေစာင္းျဖစ္တဲ့ ဒရင္းဘက္ႀကီးေပၚ ျပန္လွဲေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ေနာက္ေန႔မွ ေျမးေတြေျပာတဲ့ အိုပါးဂဏန္းစတိုင္လ္ဆိုတာကို ၾကည့္ျဖစ္ေအာင္ ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္ရယ္ လို႔ ေတးထားလိုက္တယ္။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
No comments:
Post a Comment