=== မီးမ်ား===

>

ဗီရိုအံဆဲြထဲမွာထားတတ္တဲ့ မီးျခစနဲ႔ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညိွလိုက္တဲ့အခါ မီးစဲြစ ၀ိုးတ၀ါးမီးစာေလးက တျဖည္းျဖည္း လင္းလိုက္လာတယ္။ မီးျပတ္လို့ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့အခါ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးျဖစ္ျဖစ္လိုအပ္တာပဲ။ ျပတင္းေပါက္က တိုက္ေနတဲ့ ေလအရိွန္နဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္မီးေတာက္ကေလးယိမ္းခါေနတယ္။ ေနြဦးရဲ့ေလရူးေအာက္မွာ မိွန္ေတာ့မေယာင္ ...ျငိမ္းေတာ့မေယာင္နဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့မီးညြန့္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ့ၾကည့္ေနမိတာ ရင္ထဲကို အေတြးတစ္ခု၀င္လာတဲ့အထိပါပဲ။ မိသားစုဘ၀၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြမွာ အေမွာင္နဲ႕ႀကံဳေတြ႕ၾကရတဲ့အခါ မီးထြန္းတတ္၊ မီးအလင္းေရာင္ ရွာတတ္ၾက တာ သဘာ၀ပဲထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ''လူ'' ဆိုတာ အဲဒီသဘာ၀ေတြကို တြန္းလွန္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မွ၊ ရိုက္ခ်ိဳးထိုးေဖာက္နိုင္မွ လူ့တန္ဖိုး၊ လူ့က်င့္၀တ္သိကၡာဆိုတာ ရိွေတာ့မေပါ့။ လက္ထဲကယပ္ေတာင္ကေလးနဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို လွမ္းျငိမ္းလိုက္ရင္း ျပံဳးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြ်န္မအတြက္ အေမွာင္ထဲမွာေနရလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ေနလာခဲ့တာ နွစ္ေတြပဲၾကာလွေပါ့ ... ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးလွစြာ လက္တဲြခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းဟာ ကြ်န္မဘ၀အတြက္ အလင္းေရာင္ ...။ ေမတၱာတရားနဲ့ ယံုၾကည္ အားကိုးမႈမ်ားအရင္းခံတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ့ ေဘာင္က်က္ေနွာင္ရက္ခဲ့တဲ့ သိုက္ျမံဳကေလးရဲ့ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ သံသရာခရီးကို ထြက္သြားခဲ့ေတာ့ ကြ်န္မအသက္ (၃၆) နွစ္။ ဒိုင္ယာရီ ထဲမွာ 'သားနဲသမီးတို့ရဲ့ ျမင္းမိုရ္ျပိဳတဲ့ေေန႔' လို႕ေခါင္းစဥ္တပ္မိတဲ့ေန႕.. ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ကြယ္သြားတဲ့အလင္းေရာင္ကို တမ္းတရင္း ေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းၾကိဳးစားရုန္းကန္လာခဲ့တာ မီးမီးဆရာ၀န္မၾကီးျဖစ္တဲ့အထိ အနွစ္နွစ္ဆယ္ရိွခဲ့ျပီ။ အခုဆိုရင္ သားၾကီးက တနသၤာရီတိုင္း တံတားေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္မွာ AE ၊ မီးမီးကေလးက ဆရာ၀န္မၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ သားနဲ့သမီးကို အဲဒီအေမွာင္ၾကီးထဲကေန ရုန္းကန္လႈပ္ရွားျပီး မျဖစ္မေနျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တာ။ အရိုးကလုပ္ေကြ်း တယ္ဆိုတဲ့စကားေလးလိုပဲ သြားေလသူအလင္းရွင္ရဲ့ထားရစ္ခဲ့မႈေတနဲ႕ ဘ၀ကို သတၱိရိွရိွရင္ဆိုင္ခဲ့တာ အရြယ္ေကာင္းစဥ္ကေန အခု အသက္ကေလးရလာတဲ့အထိ။ ဖေယာင္းတိုင္မီးညြန့္ကေလးက စ,လိုက္တဲ့အေတြးက ေဆးရံုအုပ္ၾကီးမိသားစုဆီမွာ တန့္သြားျပန္ေရာ။ သားကေလး နွစ္ေယာက္၊ သမီးကေလးတစ္ေယာကနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ အိမ္ကေလး၊ သီရိေဂဟာေပါ့။ မေကာင္းတဲ့ ျဂိဳဟ္ဆိုးက ဒီမိသားစု ကေလးကိုမွ ဘာေၾကာင့္ကပ္ျငိရပါလိမ့္။ သားကေလးေတနဲ႕ သမီးကေလးကို သနားတဲ့စိတ္က ဆရာ၀န္ၾကီးအေပၚထားတဲ့ ကရုဏာစိတနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်တယ္။ အသက္ၾကီးခါမွ ပင္ပန္းရေလတဲ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး။ တာ၀နနဲ႔ ၀တၱရားက ထိန္းကြပ္ထားေပမယ့္ ေလာကကိုရင္မဆိုင္ရဲေတာ့တဲ့ပံုနဲ့ အျမဲတမ္းေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို့ အျမဲတမ္းယစ္မူးေ၀သီလို့ အျမဲတမ္းရွက္ရြံ႕ျငိမ္သက္လို့ ... ရပ္ရြာ၊ ၀န္ထမ္းနဲ့လူနာေတြေပၚမွာ အျမဲတမ္းစာနာသေဘာျပည့္၀ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီး ၀တၱရားဆိုတာကို အျမဲတမ္း ဦးထိပ္ရြက္ခဲ့ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လစ္ဟင္းခဲ့ဟန္တူပါရဲ့။ မိန္းကေလးက ဆရာ၀န္ၾကီးထက္ ၁၂နွစ္ငယ္သတဲ့။ အိမ္မွာပ်င္းက်န္ရစ္တဲ့အခိ်န္ေတြမွာ ေအရိုးဗစ္သင္တန္း တက္ပါရေစတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေအရိုးဗစ္သင္တဲ့ဆရာနဲ့ အျမင္မေတာ္ျဖစ္လာေတာ့မွ ဆရာ၀န္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းလိုက္ရသတဲ့။ ေၾသာ္ ...ခင္ပြန္းသည္ရယ္၊ သားကေလးေတြရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ ဘ၀ ၄ ခုလံုးကို တစ္ျပိဳင္နက္သတ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္။ ဘ၀ ၄ ခုလံုးကို ေလာင္ကြ်မ္းသြားေစခဲ့တဲ့ ''မီး''။ အလင္းေရာင္ရိွေနခဲ့ရဲ့သားနဲ့ ေနာက္ထပ္ မီးတစ္မီး ဘာလို့ေမႊးရတာပါလိမ့္။ မိန္းကေလးက ျပည့္စံုလံုေလာက္တဲ့ဓနဥစၥာေတြတဲ့ ပိုေနတဲ့အခိ်န္ေတြမွာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္တိုင္း ယဥ္ခဲ့တယ္။ ျငိွမ္း မရနိုင္တဲ့မီးရဲ့အေလာင္ကို ခံခဲ့တယ္ပဲထားပါေတာ့။ လစာနဲ့မေလာက္ငလို့ တစ္ေန့ရွာစာ တစ္ေန့စားရတဲ့ ခဲြစိတ္ခန္းအကူ ေမာင္သန္းရဲ့မိန္းမကေတာ့ေကာ ။ ဂ်ဴတီက်တဲ့ေန့ ဒရိုင္ဘာကားရံုေရွ့ကျဖတ္ရတိုင္း ''သူမ်ားနဲ့ညားတဲ့ငါ့ရည္းစား'' တို့၊ ''မုဆိုးတစ္ပိုင္း မိန္းမရိုင္းၾကီးရဲ့'' တို့ ေအာ္ေအာ္ဆိုတာ ၾကားရသတဲ့။ ပထမေတာ့ အမွတ္တမဲ့ ...ေနာက္ေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္။ အဲဒီလိုနဲ့ တစ္ရက္ေတာ့ လက္သညနဲ႔နိွပ္ခ်ျပီးမွ ေသြးလြန္တဲ့လူနာတစ္ေယာက္ေရာက္လာသတဲ့။ သူ့ေသြးက O ေသြး၊ အဲဒီအခိ်န္က ေဆးရံုကေလး မွာ ေသြးအလံုအေလာက္မရိွတဲ့အခိ်န္ဆိုေတာ့ ေမာင္သန္းကပဲ O ေသြးတစ္ပုလင္းလွူလိုက္တယ္ေပါ့။ ေသြးသာမလွဴျဖစ္ ခဲ့ရင္ ခဲြခန္းထဲမွာ အလုပ္ရႈပ္လို့ေကာင္းတုန္း။ ေသြးလွဴၿပီးလို့ နားဖို့အိမ္ျပန္အလာ ကားရံုေဘးကျဖတ္အေလွ်ာက္ စကား ေျပာသံၾကားရေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ ဒရိုင္ဘာအေၾကာင္းေတြးျပီးေတာင္ ျပံဳးမိသတဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြက အိပ္ေမာက်လို့။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကုန္ေတာ့မွ အိမ္တံခါးကို သာသာကေလးဖြင့္၀င္လာသူကို ေငးၾကည့္ေနတုန္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့လူစိမ္း တစ္ေယာက္ကိုၾကည့္သလို ေ၀းကြာသြားလိုက္တာ။ ဘာခံစားခ်က္မွကို မျဖစ္လာေတာ့တာတဲ့။ ''အန္တီရယ္ ...ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္အံ့ေရာ။ အဲသေလာက္ျပတ္သားနိုင္မယ္မွန္း ထင္ကို မထင္တာ။ သူ့ခမ်ာ ဒုကၡၾကီးလိုက္တာလို့ပဲေတြးမိတယ္။ တစ္ခိ်န္တည္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္သမီးကေလးမ်က္နွာကို ျမင္ေနတာ။ သမီးေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနမွာျဖစ္မွာဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာေတာ့ သူ့ကိုလ်စ္လွ်ဴ႐ႈဖို့ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ သံသရာမရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး အန္တီရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုသိုလ္၊ သမီးရဲ့ကုသိုလ္ေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒီေဆးရံုကို ေျပာင္းမိန့္ေတာင္းျပီးတစ္ခါတည္းေျပာင္းလာ ခဲ့ေတာ့တာပဲ'' ''ျဖစ္ရေလ'' လို့ ကူညည္းေပးရံုပဲတတ္နိုင္တာမဟုတ္လား။ ''ဆရာ ...ဆရာ '' ခ်ိဳေအးႏြဲ႕ေသာအသံကေလးကို ၾကားလိုက္တာနဲ့ ဆရာမေလး နန္းမူ မွန္းသိလိုက္တယ္။ သမီးဆီလာတာ။ ''နန္းေရ ...လာေဟ့။ သမီးေတာ့မရိွဘူး။'' ''ေၾသာ္ ..အန္တီ ေမွာင္ၾကီးထဲထိုင္ေနတယ္လား'' ''ဟုတ္ပါရဲ့နန္းရယ္ ..အန္တီလဲ ထိုင္လက္စနဲ့ ေဆးရံုဆိုေတာ့ မီးျပတ္ခဏပဲမဟုတ္လား'' ''ေဟာ ..ေဟာ ..ေတြ့လား။ နန္းလာတာနဲ့ မီးျပန္လာျပီ။ နန္းက မီးကိုေခၚလာတာ။ နန္းသာမလာေသးရင္ အန္တီေမွာင္ၾကီးထဲထိုင္ေနရဦးမွာ'' ျဖာကနဲလင္းသြားေသာမီးေရာင္ေအာက္မွာ သနပ္ခါးအေဖြးသား ပန္းေရာင္၀မ္းဆက္ကေလးနဲ့ လွခ်င္တိုင္းလွေန တဲ့နန္း၊ ရွမ္းမေလးပီပီ ျဖဴဥေသာအသားအေရက ဘာ၀တ္၀တ္ ၾကည့္လို့ေကာင္းျမဲ။ ခ်ိဳအးေဖာ္ေရြသြက္လက္တဲ့ဟန္ပန္က လူတကာကို ရင္ေအးစျမဲ။ အဲဒီလိုယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြသြက္လက္တဲ့၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့၊ ရင္ေအးဖြယ္အလွပိုင္ရွင္ နန္းမွာ ''မနာလိုလို့ေျပာၾကတာ ေတြပါအန္တီရယ္'' လို့ေျပာတတ္တဲ့အျဖစ္တစ္ခုရိွတယ္။ နန္းရဲ့ဆရာ၀န္ေလးက ဂ်ဴတီကထြက္တာနဲ့ ပုလင္းေထာင္ေတာ့တာပဲ။ တာ၀န္ကိုလည္း အေလးအနက္မထားတတ္ ဘူး။ နယ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ေဆးရံုကေလးမွာ နယ္စိတနဲ႔၀ိုင္း၀န္းကူညီတတ္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္သာမရိွရင္ အခုခိ်န္ လမ္းေပၚေရာက္ ေနေရာေပါ့။ အခုေတာ့ အလုပ္ကိုလည္းမေလးစား။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုလည္း မေလးစား။ အဲဒီလိုလူက ''ခ်စ္သူ'' ဆိုတာကို အေလး အနက္ထားမတဲ့လား။ အျမဲတမ္း မေလာက္မငျဖစ္ေနတဲ့ေငြေၾကးအတြက္ သူ့ရဲ့အေဖာ္မဲ့အခိ်န္ေတြမွာ အပ်င္းေျဖဖို့အတြက္ နန္းကိုအသံုး ခ်ေနတာပါလို့ အားလံုးက တညီတညြတ္တည္းယံုၾကည္လက္ခံေနခိ်န္ထိ နန္းက မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ''ခ်စ္သူ'' လို့ယံုစားေနတုန္း။ ''အလကားပါဗ်ာ ..ကု်ပ္ကိုေတာင္ ဒီေလာက္လိုက္ေလ်ာေနတာ ..က်န္တဲ့ေကာင္ေတနဲ႕ ဘယ္ေျပာေကာင္းမတုန္း။ လွည္းက်ိဳးထမ္းဖို့ေတာ့ ၀ါသနာမပါဘူး ကိုယ့္လူေရ ...'' မီးမီးေလးက သူ့နားနဲ့ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ရဲ့စကားေတြကို ျပန္ေျပာျပရင္း ''ေမေမ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မီး နန္းကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ဒီေလာက္နိမ့္က်တဲ့လူမ်ိဳးကို မီးရံြလိုက္တာ။ မီးဘယ္လို ေျပာလိုက္ရင္ေကာင္းမလဲဟင္ ေမေမ'' ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ နန္းရဲ့အသိဥာဏ္ေတြကို ပိတ္ဆီးထားတာက ''အခ်စ္'' နဲ့ ''ယံုၾကည္မႈ'' ပဲ။ ခ်စ္သူကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ရယ္။ ခ်စ္သူအေပၚထားရိွေနတဲ့ယံုၾကည္မႈရယ္။ အဲဒါေတြက တံတိုင္းၾကီးလို ကာရံထားမွေတာ့ အသိဥာဏ္ ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့စကားေတြကို လက္ခံနိုင္ေလာက္တဲ့ေနရာမရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ ''ဟင့္အင္း ...သမီးမေျပာရဘူး။ သမီးက နန္းဘက္က တကယ္နာလို့ ဖြင့္ေျပာျပီးတားေပမယ့္ နန္းက သမီးကို အထင္လဲြသြားလိမ့္မယ္။ အခု နန္းက သမီးကိုယံုၾကည္ေလးစားခ်စ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ သမီး နန္းကိုသတိေပးလိုက္တာနဲ့ သမီးကို အထင္လဲြမွာေသခ်ာတယ္။ ေမေမ ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္။ သူ့ကို မနာလိုလို့ေျပာတာပဲထင္သြားလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို့ ေမေမ ဒီလိုေျပာလဲသိလား။သမီးေျပာမယ့္စကားမ်ိဳး ေမေမေျပာခဲ့ျပီးျပီ'' ''ရွင္'' ''ေမေမၾကားရသမွ်ေတြကို သြယ္သြယ္၀ိုက္၀ိုက္ကေလး သူနား၀င္ေအာင္သတိေပးခဲ့တယ္။ နန္းက ဘာေျပာတယ္မွတ္ လဲ'' ''မနာလိုလို့ေျပာၾကတဲ့စကားေတြပါအန္တီရယ္။ အနိမ့္အျမင့္မတူတဲ့ဘ၀ေတြအတြက္ ဒါေတြက ၾကံဳရမွာပဲမဟုတ္လား။ နန္းခံနိုင္ရည္ရိွပါတယ္'' တဲ့။ နန္းကိုေရွ့ထားျပီး နန္းအေၾကာင္းေတြးေနတဲ့ကြ်န္မကို နန္းအသံက လႈပ္နိႈးတယ္။ ''အန္တီတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနမွာေပါ့။ နန္းအေဖာ္လုပ္ေပးမယ္ေလ။ ဆရာ့ကိုလည္းေစာင့္ရင္း'' ''အန္တီ့အတြက္ေတာ့ ပ်င္းတယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူးနန္းရယ္။ အန္တီတို့အသက္အရြယ္မွာေတာ့ ဘုရား၊ တရားအလုပ္ က နန္းတို့ေဆးရံုေတြလိုေပါ့။ ၂၄ နာရီတာ၀န္ရိွေနတာပဲမဟုတ္လား'' ''အယ္ ...တို့အန္တီကအေျပာေကာင္း'' ''ဟုတ္တယ္ ...နန္းရဲ့ တစ္ခုေတာ့ရိွတာေပါ့။ နန္းတို့ဆရာျပန္မလာမခ်င္း အန္တီဘာမွလုပ္လို့မရဘူး။ မီးမီး ျပန္လာမွ။ မီးမီးကိုထမင္းခူးေကြ်း။ သူထမင္းစားတာထိုင္ေစာင့္။ မီးမီးနဲ့အန္တီနဲ့ေျပာစရာရိွတာေျပာဆိုျပီး သူလည္း စာအုပ္ကိုင္၊ အန္တီလည္းဘုရားခန္း၀င္။ အဲ ..မီးမီးျပန္မလာေသးခင္ေတာ့ ဘုရားရိွခိုးရတာ၊ ဘုရားစာရြတ္ရတာကို စိတ္မေျဖာင့္ဘူး'' ''အန္တီ့လိုအေမမ်ိဳးနဲ့ၾကံဳရတာ ဆရာကံေကာင္းလို့ေပါ့ေနာ္ အန္တီ။ နန္းတို့ေမာင္နွမေတြကေတာ့ အေမ့ကို မွတ္မိ တယ္ဆိုရံုပဲ...နန္းတို့ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားတာေလ'' ''ေၾသာ္ ...ျဖစ္ရေလ မီးမီးတို့ေမာင္နွမလည္း နန္းတို့လိုပါပဲ။ မီးမီးသူငယ္တန္းတက္တဲ့နွစ္ သူတို့အေဖဆံုးတာ ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အန္တီက မီးမီးတို့ေမာင္နွမကိုပိုသနားတာ။ မီးမီးေဆးေက်ာင္းတက္တဲ့အထိ အန္တီကအိတ္လြယ္ျပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို့တာ။ မီးမီးတို့ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းေတြတုန္းကဆိုရင္ အန္တီ ေက်ာေတြေအာင့္တာ ေဆးလိမ္းယူရတယ္။ သူတို့ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ရဲ့အိတ္ေတြ အန္တီဒိုင္ခံလြယ္ေပးတာ။ လက္တစ္ဖက္က သူတို့ထမင္းခ်ိဳင့္ျခင္းကို ကိုင္ရေသးတာေလ။ ပံုနိွပ္စာအုပ္ဆို ဘာသာရပ္ေပါင္းစံုထည့္ရတာမဟုတ္လား။ သားနဲ့သမီးကို လြယ္အိတ္မလြယ္ခိုင္းရက္ဘူး။ သူမ်ားမိဘေတြ တတ္နိုင္လို့ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ့ေက်ာင္းပို့တယ္။ အန္တီက မုဆိုးမ,မဟုတ္လား။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ့မပို့နိုင္ေပမယ့္ သားနဲ့သမီးကို တတ္နိုင္သမွ် သက္ေတာင့္သက္သာေက်ာင္းတက္ေစခ်င္တာ'' ကြ်န္မ စကားေျပာတာကိုေငးေနတဲ့ နန္းရဲ့မ်က္၀န္းထဲမွာ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနတဲ့ပံုရိပ္ေတြ .... ''အန္တီတစ္ေယာက္တည္းေပါ့ေနာ္...'' ကြ်န္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လိုက္မိတယ္။ အခုပဲ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိတာမဟုတ္လား။ ''အန္တီ့အတြက္ သားနဲ့သမီးထက္ေကာင္းတဲ့ဘ၀အေဖာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ သားနဲ့သမီးထက္လံုျခံဳတဲ့ေမတၱာရိပ္ မၾကံဳဖူးဘူး။ သားနဲ့သမီးထက္ အားကိုးနိုင္မယ့္သူ စိတ္ကူးထဲေတာင္မေပၚဖူးပါဘူးနန္းရယ္'' ''အန္တီ့ရဲ့စိတ္ကို အားက်လိုက္တာ ...နန္းကေတာ့ ...'' အသံေလးမိွန္ေဖ်ာ့ျပီး စကားတန္းလန္းနဲ့ရပ္သြားတဲ့နန္းကိုၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ့ ၂နွစ္ေက်ာ္လက္တဲြလာခဲ့တဲ့ခ်စ္သူဆီက လက္ထပ္ခြင့္ကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့နန္းအတြက္ ကြ်န္မစကားေတြက ခံစားစရာေတြမ်ားျဖစ္ေန ေလေရာ့သလား။ အားလံုးရဲ့စိတ္၀င္စားျခင္းကိုခံေနရသလို၊ စိတ္၀င္စားစရာမက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ''အတြင္းေရး'' ေတြ ဖြင့္ခ်၊ ပတ္၀န္းက်င္က မသိခ်င္မွအဆံုးျဖစ္ေနရတဲ့ သူတို့နွစ္ေယာက္ရဲ့ဇာတ္လမ္းကို နန္းကိုယ္တိုင္က ဘာမွမသိဘူးထင္ပါ့။ ေျပာျပရင္လည္း ''မနာလိုၾကလို့ေျပာစကားေတြ'' ျဖစ္ဦးမယ္မဟုတ္လား။ ''နန္းဆရာက ျမိဳ႕ထဲေဆးသြား၀ယ္တာနန္းရဲ့ ...ခဏေန ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပါ'' ''ေၾသာ္ ...နန္းလည္း ဆရာ့ကိုတိုင္ပင္စရာရိွလို့လာခဲ့တာ။ အန္တီ့ကိုပဲအရင္တိုင္ပင္ရဦးမယ္'' ''ေျပာပါနန္းရဲ့ ...အားမနာပါနဲ့'' ''ဒီလို အန္တီရယ္ ....နန္းအစ္မတစ္၀မ္းကဲြက စကၤာပူမွာ။ နန္းကိုေခၚေနတာၾကာျပီ။ အဲဒါ နန္းသြားရင္ေကာင္း မလားလို့'' ''ေၾသာ္ ..ဒါမ်ားနန္းရယ္။ ဟိုမွာ လူခံလည္းရိွျပီးသား။ ကိုယ့္ဘ၀တက္လမ္းကို ဘာေတြမ်ားစဥ္းစားေနရတာလဲ'' နန္းက ျပံဳးၿပံဳးကေလးနဲ့ ျငိမ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔အမူအယာနဲ့ ''နန္းက ကိုေအာင့္ကိုေခၚေနတာအန္တီ။ သူေရာ၊ နန္းေရာ အနည္းဆံုး (၅) နွစ္ေလာက္ေနလိုက္ရင္ နန္းတို့ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရျပီ။ ျပီးေတာ့မွ ျမန္မာျပည္ျပန္လာ ေဆးခန္းပဲဖြင့္ဖြင့္၊ သူလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားပဲသြားကုကု၊ နန္းတို့မွာ ခိုင္ေနေလာက္ျပီ မဟုတ္လား'' ''မလိုက္ဘူးတဲ့လား'' ''ဟုတ္တယ္ ...စကၤာပူမွာ နန္းအတြက္ အဆင္အေျပဆံုးပဲတဲ့။ သူနဲ့ဆို သိပ္အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ နန္းဖြင့္ခ်င္ တဲ့ေဆးခန္းကို သူစ,ထားနွင့္မယ္တဲ့။ နန္းပို့တဲ့ေငနဲ႕ အရိွန္ယူထားနွင့္မယ္။ နန္းျပန္လာတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္တဲ့ေဆးခန္းၾကီး ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဟိုမွာ ၅ နွစ္ေလာက္ေနျပီးမွ ဒီျပန္လာရင္ အစကေနစ,ဖို့ခက္ေန၊ ၾကာေနလိမ့္မယ္တဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္၊ အဆက္ အသြယ္အားလံုးပဲ တစ္ကျပန္စ,ေနရလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒါလည္းဟုတ္တာပဲေနာ္ အန္တီ'' ''နန္းက အန္တီ့ကိုတိုင္ပင္တယ္။ နန္းမွာလည္း အေမဆံုးသြားျပီးဆိုေတာ့ နန္းအေမေနရာက ေမးခြန္းတစ္ခု အန္တီ ေမးမယ္ေနာ္'' ''ေအာ ...ေမးပါ အန္တီ ေမးပါ'' ''နန္းတို့လက္ထပ္ျပီးမွ သြားမွာလား'' ''ေအာ'' ဆိုတာ ရွမ္းလိုဟုတ္ကဲ့လို့ေျပာတာတဲ့။ အက်င့္ပါေနတဲ့ ရွမ္းမေလးက အရင္စကားေတြတိုင္း တေအာေအာ နဲ့ဟုတ္ကဲ့ခဲ့သမွ် ဒီစကားမွာငိုင္ေနေတာ့တာ။ ငါဘာေတြစပ္စုမိေနပါလိမ့္။ ၀င္ပါမိေနပါလိမ့္လို့ ေတြးမိတဲ့အေတြးကို ရိုးသား ေအးခ်မ္းတဲ့နန္းကို သနားစိတ္က အာခံတံု့ျပန္တယ္။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ဘာအတြက္ပတ္သက္ေနသလဲ။ အဲဒီေယာက်ာ္းရဲ့ရယ္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲသိနိုင္ ေနတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိေပးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္ကို မျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့မီး ...ဒီမီးကိုေကာ ဘယ္လိုသတ္မွတ္ရမလဲ။ အင္း ..ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ သတ္မွတ္ရရင္ ေရွ့မီးေပါ့။ မီးေတာ့မီးပဲ။ ဘယ္သူ့ကိုမွမထိခိုက္ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္က သတိထားစုတ္သပ္မိေလာက္ေအာင္ ေလာင္တဲ့မီး။ ေရွ့မီး ဟုတ္တယ္။ အေရးေပၚေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေမ့လို့ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေရွ့မီးၾကီးဖြင့္ျပီး ေမာင္းလာတဲ့ကားတစ္စီးအေပၚ ပတ္၀န္းက်င္က အာရံုစိုက္မိတတ္ၾကတာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။ ေဒါသ ...မီး။ ေလာဘ ...မီး။ ေမာဟ ...မီး။ ဒီကိေလသာရမၼက္မီးေတြဟာ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ်ကို တစ္နည္း မဟုတ္တစ္နည္းေတာ့ ေလာင္ကြ်မ္းတတ္စျမဲပဲ။ အဲဒီ ေလာင္ကြ်မ္းျမဲမီးေတြကို သတိေလးထိန္းကြပ္၊ အသိဥာဏ္ေလးနဲ့ယွဥ္ျပီး ျငိွမ္းသတ္နိုင္ပါမွ ပစၥုဳပၸန္ေရာ၊ သံသရာပါ ေအးခ်မ္းနိုင္မယ္မဟုတ္လား။ ဆႏၵေနာက္ကိုလိုက္ျပီး လိုလိုခ်င္ခ်င္ အေလာင္ကြ်မ္း ခံလိုက္တဲ့တဒဂၤမွာ အရာရာ ဆံုးရံႈးသြားနိုင္တယ္ဆိုတာ ဘာလို့မ်ား သတိမမူနိုင္ၾကပါလိမ့္။

ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ္၊ ခဲြစိတ္ခန္းအကူ ေမာင္သန္းရဲ့မိန္းမ၊ သူတို့ေတြကို မွန္းဆျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွတဲ့နန္းရဲ့အျပံုးကို ကရုဏာသက္ရင္း ေနာက္ထပ္ျမင္လာတဲ့မ်က္နွာတစ္ခု။ ေဆးရံုေရွ့ စတိုးဆိုင္က ''မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြ''။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာဘဲ အိမ္ေထာင္နွစ္ဆက္တည္ေဆာက္မိခဲ့သူ။ တရား၀င္လက္ထပ္၊ တရား၀င္ကြာရွင္းျပီးခဲ့တဲ့ နွစ္ခုလပ္မေလး။ ဘ၀အတြက္ အလံုျခံဳဆံုးက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ခြင္လို့သတ္မွတ္ျပီး လံုျခံဳရာရင္ခြင္ရွာေနခဲ့တာ ေမာေရာေပါ့။ ခ်မ္းသာသမွ်ေငြေၾကးနဲ့ ဘ၀ကို သက္ေသာင့္သက္သာေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ရဲ့သားနဲ့ ပိုးဖလံမ်ိဳး မီးကိုတိုးဆိုသလိုပဲ မီးေတာထဲမွာမွ ေပ်ာ္ေမြ႕ေလသူ။ မိန္းမတို့အဆင္းဟာ ေငြေၾကးဥစၥာဆိုတဲ့စကားကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ေငြေၾကးနဲ့ အဆင္းသ႑ာန္ လွပမႈကို ဖန္တီးျပီးမွ အေဖာ္ရွာသူ။ ဒါေပမယ့္ သူရွာတဲ့အေဖာ္က ...။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြက ပင္ကိုယ္ေခ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ၄၀ေက်ာ္ဆိုတဲ့ အသက္အတိုင္းအတာမွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့အလွထက္ ပူေလာင္တဲ့အလွကိုမွ ဖန္တီးသူ။ တင္းက်ပ္တဲ့အ၀တ္အစားေတြက ခနၶာကိုယ္ကို ရုန္းၾကြေစတယ္။ အေရာင္မို်းစံုတဲ့ မ်က္နွာ ရဲ့အလွတရားက ျမင္ရသူကို စိတ္ပင္ပန္းေစတယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြဆိုတာ အလွနဲ့ျငိမ္းခ်မ္းမႈထက္ အလွနဲ့ျမွဳဆြယ္မႈရဲ့ျပယုဂ္ပဲ။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြရဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈက သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံုတယ္။ ေနာက္ သတၱိရိွတယ္။ သူ့ရဲ့ တဲြေဖာ္ကိုမို်းသန္းကို အစစအရာရာေထာက္ပံ့ရံုတင္မကဘူး။ ကိုမ်ိဳးသန္းရဲ့ အရင္မိသားစုအတြက္ပါ စဥ္းစားေနရေသးတာ။ ''ကြာေတာ့မေပးပါရေစနဲ့ ...အျပိုင္ေပါ့။ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား'' ျမိဳ႕ကေလးမွာေရပန္းစားေနတဲ့စကားလံုးေလးေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ၾကေလသတည္းဆိုတဲ့ပံုျပင္ေလးလို အဆံုးသတ္ ခ်င္ေပမယ့္ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြမွာ ဒူးနဲ့မ်က္ရည္သုတ္ေနရတာ ရင္းနီွးသူေတြပဲသိတယ္။ တစ္ဖက္ကလိမၼာေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ကိုမို်းသန္းလက္ကတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္ကိုပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ေရာက္ကုန္ေရာ။ သိတဲ့အခိ်န္မွာ ေလာင္မွန္းမသိ ေလာင္တဲ့မီးက ျငိွမ္းမရနိုင္ေတာ့ဘူး ... ျငိွမ္းမနိုင္ေတာ့ဘူး ... အလွျပင္မပ်က္ေပမယ့္ နဂိုေနထက္ အမ်ားၾကီးအိုစာသြားေတာ့ ရင္းနီွးသူေတြက မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြ ကိုယ္တိုင္က ပါ၀င္ေနမွေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ဘာတတ္နိုင္မတဲ့လဲ။ ကိုမို်းသန္းတို့စံုတဲြထြက္ေတာ္မူနန္းကခြာလို့ ပဲြတက္ခိ်န္ေတြမွာ ပိုးခန္းဆီးေနာက္ကြယ္က မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြရဲ့မ်က္ရည္ေတြ။ အထီးက်န္မႈေတြ ...စိတ္အားငယ္မႈေတြ ...အရွက္ရသိမ္ငယ္မႈေတြ၊ ရင္ထဲမွာ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မျငိမ္းနိုင္တဲ့ မီးေတြ၊ အသက္ရွင္ရံုကေလးက်န္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ ။ မာန၊ အရွက္သိကၡာ၊ ေငြေၾကး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတင္မက ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုပါ ေလာင္ျမိဳက္ေနတဲ့မီး။ ၀န္အျပည့္နဲ့ဆိုက္ကားသမားေတြျမင္မိတိုင္း မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြကို သတိရမိတယ္။ ကိေလသာကုန္းတက္ကို ကိုမို်းသန္းတို့ စံုတဲြေဘးမွာတင္ျပီး ရုန္းေနရတဲ့အမို်းသမီး၊ လြယ္အိတ္လို ေနာက္မွာမေနနိုင္၊ ေရွ့မွာမေနနိုင္၊ ေဘးကကန့္လန့္လိုက္ရတဲ့ ဘ၀၊ တရိွန္ရိွန္ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့မီး၊ ဒီမီးကို ကြ်န္မရဲ့အေတြးနဲ့ နာမည္ေပးရရင္ေတာ့ ေဘးမီးလို့ပဲ ေပးလိုက္ခ်င္ပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္မီး ...ေရွ့မီး ... ေဘးမီး ...အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာကိေလသာရမၼက္မီးေတြေလာင္ကြ်မ္းေနၾကတာဟာ အရင့္ အရင္မွာလည္း ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာင္သံသရာမွာလည္း ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ကမၻာတည္သေရြ့ ဒီမီးေတြ တည္ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ ဘ၀ေတြ ..ဘ၀ေတြမွာ အေမွာငနဲ႔ၾကံုလာၾကရတဲ့အခါ အလင္းေရာင္ရွာတတ္ၾကတာ သဘာ၀တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသဘာ၀ေတြကို တြန္းလွန္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မွ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့၊ အားက်အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ ''လူ'' တစ္ေယာက္ အျဖစ္စံတင္ဂုဏ္ယူေနနိုင္မယ္လို့ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ ''အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့အားေပ်ာ့ခ်က္၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္အေပၚမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ ငဲ့ညွာေထာက္ထားမႈထားတာဟာ လူရဲ့ တာ၀န္၀တၱရားျဖစ္တယ္'' ''စိတၱရေလခါ'' ၀တၳဳထဲက ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သေဘာတရားအရ လူရဲ့တာ၀န္၀တၱရားေတြၾကားထဲမွာ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တဲြမႈေတြကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားဆန္းစစ္ရင္း အေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရေနတဲ့၊ ဘယ္မီးအလင္းေရာင္ကိုမွ မလိုအပ္တဲ့ သားနဲ့သမီးရဲ့ျပီးျပည့္စံုေသာခ်စ္ျခင္းေတနဲ႕ သက္၀င္ရွင္သန္ေနတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္နိုင္ခဲ့တာ ဆယ္စုနွစ္ နွစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီမဟုတ္ပါလား .....။ ။

 +အျဖဴေရာင္ (ေရႊ)+ 

မေဟသီ မဂၢဇင္း ၊ အမွတ္()၊ ဇနၷ၀ါရီလ ၊ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ။

ဗီရိုအံဆဲြထဲမွာထားတတ္တဲ့ မီးျခစနဲ႔ဖေယာင္းတိုင္ကို မီးညိွလိုက္တဲ့အခါ မီးစဲြစ ၀ိုးတ၀ါးမီးစာေလးက တျဖည္းျဖည္း လင္းလိုက္လာတယ္။ မီးျပတ္လို့ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့အခါ ဖေယာင္းတိုင္မီးေလးျဖစ္ျဖစ္လိုအပ္တာပဲ။ ျပတင္းေပါက္က တိုက္ေနတဲ့ ေလအရိွန္နဲ႔ ဖေယာင္းတိုင္မီးေတာက္ကေလးယိမ္းခါေနတယ္။ ေနြဦးရဲ့ေလရူးေအာက္မွာ မိွန္ေတာ့မေယာင္ ...ျငိမ္းေတာ့မေယာင္နဲ႔ ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့မီးညြန့္ကေလးကိုပဲ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ့ၾကည့္ေနမိတာ ရင္ထဲကို အေတြးတစ္ခု၀င္လာတဲ့အထိပါပဲ။ မိသားစုဘ၀၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြမွာ အေမွာင္နဲ႕ႀကံဳေတြ႕ၾကရတဲ့အခါ မီးထြန္းတတ္၊ မီးအလင္းေရာင္ ရွာတတ္ၾက တာ သဘာ၀ပဲထင္ပါရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ''လူ'' ဆိုတာ အဲဒီသဘာ၀ေတြကို တြန္းလွန္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မွ၊ ရိုက္ခ်ိဳးထိုးေဖာက္နိုင္မွ လူ့တန္ဖိုး၊ လူ့က်င့္၀တ္သိကၡာဆိုတာ ရိွေတာ့မေပါ့။ လက္ထဲကယပ္ေတာင္ကေလးနဲ့ ဖေယာင္းတိုင္မီးကို လွမ္းျငိမ္းလိုက္ရင္း ျပံဳးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ ကြ်န္မအတြက္ အေမွာင္ထဲမွာေနရလည္း ျဖစ္တာပဲ။ ဒီလိုနဲ့ေနလာခဲ့တာ နွစ္ေတြပဲၾကာလွေပါ့ ... ခ်စ္ခင္ျမတ္နိုးလွစြာ လက္တဲြခဲ့တဲ့ ခင္ပြန္းဟာ ကြ်န္မဘ၀အတြက္ အလင္းေရာင္ ...။ ေမတၱာတရားနဲ့ ယံုၾကည္ အားကိုးမႈမ်ားအရင္းခံတဲ့ခ်စ္ျခင္းနဲ့ ေဘာင္က်က္ေနွာင္ရက္ခဲ့တဲ့ သိုက္ျမံဳကေလးရဲ့ဦးစီးေခါင္းေဆာင္ သံသရာခရီးကို ထြက္သြားခဲ့ေတာ့ ကြ်န္မအသက္ (၃၆) နွစ္။ ဒိုင္ယာရီ ထဲမွာ 'သားနဲသမီးတို့ရဲ့ ျမင္းမိုရ္ျပိဳတဲ့ေေန႔' လို႕ေခါင္းစဥ္တပ္မိတဲ့ေန႕.. ၾကာခဲ့ပါျပီ။ အလင္းေရာင္ေပ်ာက္သြားတဲ့တာ ၾကာပါျပီ။ ကြယ္သြားတဲ့အလင္းေရာင္ကို တမ္းတရင္း ေမွာင္ထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းၾကိဳးစားရုန္းကန္လာခဲ့တာ မီးမီးဆရာ၀န္မၾကီးျဖစ္တဲ့အထိ အနွစ္နွစ္ဆယ္ရိွခဲ့ျပီ။ အခုဆိုရင္ သားၾကီးက တနသၤာရီတိုင္း တံတားေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းခြင္မွာ AE ၊ မီးမီးကေလးက ဆရာ၀န္မၾကီး ျဖစ္ေနျပီ။ သားနဲ့သမီးကို အဲဒီအေမွာင္ၾကီးထဲကေန ရုန္းကန္လႈပ္ရွားျပီး မျဖစ္မေနျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့တာ။ အရိုးကလုပ္ေကြ်း တယ္ဆိုတဲ့စကားေလးလိုပဲ သြားေလသူအလင္းရွင္ရဲ့ထားရစ္ခဲ့မႈေတနဲ႕ ဘ၀ကို သတၱိရိွရိွရင္ဆိုင္ခဲ့တာ အရြယ္ေကာင္းစဥ္ကေန အခု အသက္ကေလးရလာတဲ့အထိ။ ဖေယာင္းတိုင္မီးညြန့္ကေလးက စ,လိုက္တဲ့အေတြးက ေဆးရံုအုပ္ၾကီးမိသားစုဆီမွာ တန့္သြားျပန္ေရာ။ သားကေလး နွစ္ေယာက္၊ သမီးကေလးတစ္ေယာကနဲ႔ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ဖြယ္ အိမ္ကေလး၊ သီရိေဂဟာေပါ့။ မေကာင္းတဲ့ ျဂိဳဟ္ဆိုးက ဒီမိသားစု ကေလးကိုမွ ဘာေၾကာင့္ကပ္ျငိရပါလိမ့္။ သားကေလးေတနဲ႕ သမီးကေလးကို သနားတဲ့စိတ္က ဆရာ၀န္ၾကီးအေပၚထားတဲ့ ကရုဏာစိတနဲ႔ တစ္ထပ္တည္းက်တယ္။ အသက္ၾကီးခါမွ ပင္ပန္းရေလတဲ့ ေဆးရံုအုပ္ၾကီး။ တာ၀နနဲ႔ ၀တၱရားက ထိန္းကြပ္ထားေပမယ့္ ေလာကကိုရင္မဆိုင္ရဲေတာ့တဲ့ပံုနဲ့ အျမဲတမ္းေခါင္းငိုက္စိုက္ခ်လို့ အျမဲတမ္းယစ္မူးေ၀သီလို့ အျမဲတမ္းရွက္ရြံ႕ျငိမ္သက္လို့ ... ရပ္ရြာ၊ ၀န္ထမ္းနဲ့လူနာေတြေပၚမွာ အျမဲတမ္းစာနာသေဘာျပည့္၀ခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ၾကီး ၀တၱရားဆိုတာကို အျမဲတမ္း ဦးထိပ္ရြက္ခဲ့ေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးမွာ လစ္ဟင္းခဲ့ဟန္တူပါရဲ့။ မိန္းကေလးက ဆရာ၀န္ၾကီးထက္ ၁၂နွစ္ငယ္သတဲ့။ အိမ္မွာပ်င္းက်န္ရစ္တဲ့အခိ်န္ေတြမွာ ေအရိုးဗစ္သင္တန္း တက္ပါရေစတဲ့။ ေနာက္ေတာ့ ေအရိုးဗစ္သင္တဲ့ဆရာနဲ့ အျမင္မေတာ္ျဖစ္လာေတာ့မွ ဆရာ၀န္ၾကီးကိုယ္တိုင္ ကြာရွင္းစာခ်ဳပ္ မွာ လက္မွတ္ထိုးခိုင္းလိုက္ရသတဲ့။ ေၾသာ္ ...ခင္ပြန္းသည္ရယ္၊ သားကေလးေတြရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ ဘ၀ ၄ ခုလံုးကို တစ္ျပိဳင္နက္သတ္ခဲ့တဲ့အျဖစ္။ ဘ၀ ၄ ခုလံုးကို ေလာင္ကြ်မ္းသြားေစခဲ့တဲ့ ''မီး''။ အလင္းေရာင္ရိွေနခဲ့ရဲ့သားနဲ့ ေနာက္ထပ္ မီးတစ္မီး ဘာလို့ေမႊးရတာပါလိမ့္။ မိန္းကေလးက ျပည့္စံုလံုေလာက္တဲ့ဓနဥစၥာေတြတဲ့ ပိုေနတဲ့အခိ်န္ေတြမွာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်င္တိုင္း ယဥ္ခဲ့တယ္။ ျငိွမ္း မရနိုင္တဲ့မီးရဲ့အေလာင္ကို ခံခဲ့တယ္ပဲထားပါေတာ့။ လစာနဲ့မေလာက္ငလို့ တစ္ေန့ရွာစာ တစ္ေန့စားရတဲ့ ခဲြစိတ္ခန္းအကူ ေမာင္သန္းရဲ့မိန္းမကေတာ့ေကာ ။ ဂ်ဴတီက်တဲ့ေန့ ဒရိုင္ဘာကားရံုေရွ့ကျဖတ္ရတိုင္း ''သူမ်ားနဲ့ညားတဲ့ငါ့ရည္းစား'' တို့၊ ''မုဆိုးတစ္ပိုင္း မိန္းမရိုင္းၾကီးရဲ့'' တို့ ေအာ္ေအာ္ဆိုတာ ၾကားရသတဲ့။ ပထမေတာ့ အမွတ္တမဲ့ ...ေနာက္ေတာ့ အမွတ္ထင္ထင္။ အဲဒီလိုနဲ့ တစ္ရက္ေတာ့ လက္သညနဲ႔နိွပ္ခ်ျပီးမွ ေသြးလြန္တဲ့လူနာတစ္ေယာက္ေရာက္လာသတဲ့။ သူ့ေသြးက O ေသြး၊ အဲဒီအခိ်န္က ေဆးရံုကေလး မွာ ေသြးအလံုအေလာက္မရိွတဲ့အခိ်န္ဆိုေတာ့ ေမာင္သန္းကပဲ O ေသြးတစ္ပုလင္းလွူလိုက္တယ္ေပါ့။ ေသြးသာမလွဴျဖစ္ ခဲ့ရင္ ခဲြခန္းထဲမွာ အလုပ္ရႈပ္လို့ေကာင္းတုန္း။ ေသြးလွဴၿပီးလို့ နားဖို့အိမ္ျပန္အလာ ကားရံုေဘးကျဖတ္အေလွ်ာက္ စကား ေျပာသံၾကားရေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့ ဒရိုင္ဘာအေၾကာင္းေတြးျပီးေတာင္ ျပံဳးမိသတဲ့။ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကေလးေတြက အိပ္ေမာက်လို့။ ေဆးလိပ္တစ္လိပ္ကုန္ေတာ့မွ အိမ္တံခါးကို သာသာကေလးဖြင့္၀င္လာသူကို ေငးၾကည့္ေနတုန္း တစ္ခါမွမျမင္ဖူးတဲ့လူစိမ္း တစ္ေယာက္ကိုၾကည့္သလို ေ၀းကြာသြားလိုက္တာ။ ဘာခံစားခ်က္မွကို မျဖစ္လာေတာ့တာတဲ့။ ''အန္တီရယ္ ...ကြ်န္ေတာ့္စိတ္ကို ကြ်န္ေတာ္အံ့ေရာ။ အဲသေလာက္ျပတ္သားနိုင္မယ္မွန္း ထင္ကို မထင္တာ။ သူ့ခမ်ာ ဒုကၡၾကီးလိုက္တာလို့ပဲေတြးမိတယ္။ တစ္ခိ်န္တည္းမွာ ကြ်န္ေတာ့္သမီးကေလးမ်က္နွာကို ျမင္ေနတာ။ သမီးေလးအတြက္ ကြ်န္ေတာ္ရိွေနမွာျဖစ္မွာဆိုတဲ့အေတြး၀င္လာေတာ့ သူ့ကိုလ်စ္လွ်ဴ႐ႈဖို့ပဲဆံုးျဖတ္လိုက္ေတာ့တယ္။ သံသရာမရွည္ခ်င္ေတာ့ဘူး အန္တီရယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကုသိုလ္၊ သမီးရဲ့ကုသိုလ္ေပါ့။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ဒီေဆးရံုကို ေျပာင္းမိန့္ေတာင္းျပီးတစ္ခါတည္းေျပာင္းလာ ခဲ့ေတာ့တာပဲ'' ''ျဖစ္ရေလ'' လို့ ကူညည္းေပးရံုပဲတတ္နိုင္တာမဟုတ္လား။ ''ဆရာ ...ဆရာ '' ခ်ိဳေအးႏြဲ႕ေသာအသံကေလးကို ၾကားလိုက္တာနဲ့ ဆရာမေလး နန္းမူ မွန္းသိလိုက္တယ္။ သမီးဆီလာတာ။ ''နန္းေရ ...လာေဟ့။ သမီးေတာ့မရိွဘူး။'' ''ေၾသာ္ ..အန္တီ ေမွာင္ၾကီးထဲထိုင္ေနတယ္လား'' ''ဟုတ္ပါရဲ့နန္းရယ္ ..အန္တီလဲ ထိုင္လက္စနဲ့ ေဆးရံုဆိုေတာ့ မီးျပတ္ခဏပဲမဟုတ္လား'' ''ေဟာ ..ေဟာ ..ေတြ့လား။ နန္းလာတာနဲ့ မီးျပန္လာျပီ။ နန္းက မီးကိုေခၚလာတာ။ နန္းသာမလာေသးရင္ အန္တီေမွာင္ၾကီးထဲထိုင္ေနရဦးမွာ'' ျဖာကနဲလင္းသြားေသာမီးေရာင္ေအာက္မွာ သနပ္ခါးအေဖြးသား ပန္းေရာင္၀မ္းဆက္ကေလးနဲ့ လွခ်င္တိုင္းလွေန တဲ့နန္း၊ ရွမ္းမေလးပီပီ ျဖဴဥေသာအသားအေရက ဘာ၀တ္၀တ္ ၾကည့္လို့ေကာင္းျမဲ။ ခ်ိဳအးေဖာ္ေရြသြက္လက္တဲ့ဟန္ပန္က လူတကာကို ရင္ေအးစျမဲ။ အဲဒီလိုယဥ္ေက်းေဖာ္ေရြသြက္လက္တဲ့၊ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့၊ ရင္ေအးဖြယ္အလွပိုင္ရွင္ နန္းမွာ ''မနာလိုလို့ေျပာၾကတာ ေတြပါအန္တီရယ္'' လို့ေျပာတတ္တဲ့အျဖစ္တစ္ခုရိွတယ္။ နန္းရဲ့ဆရာ၀န္ေလးက ဂ်ဴတီကထြက္တာနဲ့ ပုလင္းေထာင္ေတာ့တာပဲ။ တာ၀န္ကိုလည္း အေလးအနက္မထားတတ္ ဘူး။ နယ္ျမိဳ႕ကေလးရဲ့ေဆးရံုကေလးမွာ နယ္စိတနဲ႔၀ိုင္း၀န္းကူညီတတ္တဲ့ပတ္၀န္းက်င္သာမရိွရင္ အခုခိ်န္ လမ္းေပၚေရာက္ ေနေရာေပါ့။ အခုေတာ့ အလုပ္ကိုလည္းမေလးစား။ ကိုယ့္ဘ၀ကိုလည္း မေလးစား။ အဲဒီလိုလူက ''ခ်စ္သူ'' ဆိုတာကို အေလး အနက္ထားမတဲ့လား။ အျမဲတမ္း မေလာက္မငျဖစ္ေနတဲ့ေငြေၾကးအတြက္ သူ့ရဲ့အေဖာ္မဲ့အခိ်န္ေတြမွာ အပ်င္းေျဖဖို့အတြက္ နန္းကိုအသံုး ခ်ေနတာပါလို့ အားလံုးက တညီတညြတ္တည္းယံုၾကည္လက္ခံေနခိ်န္ထိ နန္းက မ်က္လံုးစံုမိွတ္ျပီး ''ခ်စ္သူ'' လို့ယံုစားေနတုန္း။ ''အလကားပါဗ်ာ ..ကု်ပ္ကိုေတာင္ ဒီေလာက္လိုက္ေလ်ာေနတာ ..က်န္တဲ့ေကာင္ေတနဲ႕ ဘယ္ေျပာေကာင္းမတုန္း။ လွည္းက်ိဳးထမ္းဖို့ေတာ့ ၀ါသနာမပါဘူး ကိုယ့္လူေရ ...'' မီးမီးေလးက သူ့နားနဲ့ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ့တဲ့ ဆရာ၀န္ရဲ့စကားေတြကို ျပန္ေျပာျပရင္း ''ေမေမ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မီး နန္းကိုေျပာျပခ်င္လိုက္တာ။ ဒီေလာက္နိမ့္က်တဲ့လူမ်ိဳးကို မီးရံြလိုက္တာ။ မီးဘယ္လို ေျပာလိုက္ရင္ေကာင္းမလဲဟင္ ေမေမ'' ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာ နန္းရဲ့အသိဥာဏ္ေတြကို ပိတ္ဆီးထားတာက ''အခ်စ္'' နဲ့ ''ယံုၾကည္မႈ'' ပဲ။ ခ်စ္သူကိုခ်စ္တဲ့အခ်စ္ရယ္။ ခ်စ္သူအေပၚထားရိွေနတဲ့ယံုၾကည္မႈရယ္။ အဲဒါေတြက တံတိုင္းၾကီးလို ကာရံထားမွေတာ့ အသိဥာဏ္ ထဲမွာ က်န္ခဲ့တဲ့စကားေတြကို လက္ခံနိုင္ေလာက္တဲ့ေနရာမရိွေတာ့ဘူးေပါ့။ ''ဟင့္အင္း ...သမီးမေျပာရဘူး။ သမီးက နန္းဘက္က တကယ္နာလို့ ဖြင့္ေျပာျပီးတားေပမယ့္ နန္းက သမီးကို အထင္လဲြသြားလိမ့္မယ္။ အခု နန္းက သမီးကိုယံုၾကည္ေလးစားခ်စ္ေနတယ္မဟုတ္လား။ သမီး နန္းကိုသတိေပးလိုက္တာနဲ့ သမီးကို အထင္လဲြမွာေသခ်ာတယ္။ ေမေမ ရွင္းရွင္းပဲေျပာမယ္။ သူ့ကို မနာလိုလို့ေျပာတာပဲထင္သြားလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို့ ေမေမ ဒီလိုေျပာလဲသိလား။သမီးေျပာမယ့္စကားမ်ိဳး ေမေမေျပာခဲ့ျပီးျပီ'' ''ရွင္'' ''ေမေမၾကားရသမွ်ေတြကို သြယ္သြယ္၀ိုက္၀ိုက္ကေလး သူနား၀င္ေအာင္သတိေပးခဲ့တယ္။ နန္းက ဘာေျပာတယ္မွတ္ လဲ'' ''မနာလိုလို့ေျပာၾကတဲ့စကားေတြပါအန္တီရယ္။ အနိမ့္အျမင့္မတူတဲ့ဘ၀ေတြအတြက္ ဒါေတြက ၾကံဳရမွာပဲမဟုတ္လား။ နန္းခံနိုင္ရည္ရိွပါတယ္'' တဲ့။ နန္းကိုေရွ့ထားျပီး နန္းအေၾကာင္းေတြးေနတဲ့ကြ်န္မကို နန္းအသံက လႈပ္နိႈးတယ္။ ''အန္တီတစ္ေယာက္တည္းပ်င္းေနမွာေပါ့။ နန္းအေဖာ္လုပ္ေပးမယ္ေလ။ ဆရာ့ကိုလည္းေစာင့္ရင္း'' ''အန္တီ့အတြက္ေတာ့ ပ်င္းတယ္လည္းမဟုတ္ပါဘူးနန္းရယ္။ အန္တီတို့အသက္အရြယ္မွာေတာ့ ဘုရား၊ တရားအလုပ္ က နန္းတို့ေဆးရံုေတြလိုေပါ့။ ၂၄ နာရီတာ၀န္ရိွေနတာပဲမဟုတ္လား'' ''အယ္ ...တို့အန္တီကအေျပာေကာင္း'' ''ဟုတ္တယ္ ...နန္းရဲ့ တစ္ခုေတာ့ရိွတာေပါ့။ နန္းတို့ဆရာျပန္မလာမခ်င္း အန္တီဘာမွလုပ္လို့မရဘူး။ မီးမီး ျပန္လာမွ။ မီးမီးကိုထမင္းခူးေကြ်း။ သူထမင္းစားတာထိုင္ေစာင့္။ မီးမီးနဲ့အန္တီနဲ့ေျပာစရာရိွတာေျပာဆိုျပီး သူလည္း စာအုပ္ကိုင္၊ အန္တီလည္းဘုရားခန္း၀င္။ အဲ ..မီးမီးျပန္မလာေသးခင္ေတာ့ ဘုရားရိွခိုးရတာ၊ ဘုရားစာရြတ္ရတာကို စိတ္မေျဖာင့္ဘူး'' ''အန္တီ့လိုအေမမ်ိဳးနဲ့ၾကံဳရတာ ဆရာကံေကာင္းလို့ေပါ့ေနာ္ အန္တီ။ နန္းတို့ေမာင္နွမေတြကေတာ့ အေမ့ကို မွတ္မိ တယ္ဆိုရံုပဲ...နန္းတို့ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ဆံုးသြားတာေလ'' ''ေၾသာ္ ...ျဖစ္ရေလ မီးမီးတို့ေမာင္နွမလည္း နန္းတို့လိုပါပဲ။ မီးမီးသူငယ္တန္းတက္တဲ့နွစ္ သူတို့အေဖဆံုးတာ ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း အန္တီက မီးမီးတို့ေမာင္နွမကိုပိုသနားတာ။ မီးမီးေဆးေက်ာင္းတက္တဲ့အထိ အန္တီကအိတ္လြယ္ျပီး ေက်ာင္းလိုက္ပို့တာ။ မီးမီးတို့ခုနစ္တန္း၊ ရွစ္တန္းေတြတုန္းကဆိုရင္ အန္တီ ေက်ာေတြေအာင့္တာ ေဆးလိမ္းယူရတယ္။ သူတို့ေမာင္နွမနွစ္ေယာက္ရဲ့အိတ္ေတြ အန္တီဒိုင္ခံလြယ္ေပးတာ။ လက္တစ္ဖက္က သူတို့ထမင္းခ်ိဳင့္ျခင္းကို ကိုင္ရေသးတာေလ။ ပံုနိွပ္စာအုပ္ဆို ဘာသာရပ္ေပါင္းစံုထည့္ရတာမဟုတ္လား။ သားနဲ့သမီးကို လြယ္အိတ္မလြယ္ခိုင္းရက္ဘူး။ သူမ်ားမိဘေတြ တတ္နိုင္လို့ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ့ေက်ာင္းပို့တယ္။ အန္တီက မုဆိုးမ,မဟုတ္လား။ ကိုယ္ပိုင္ကားနဲ့မပို့နိုင္ေပမယ့္ သားနဲ့သမီးကို တတ္နိုင္သမွ် သက္ေတာင့္သက္သာေက်ာင္းတက္ေစခ်င္တာ'' ကြ်န္မ စကားေျပာတာကိုေငးေနတဲ့ နန္းရဲ့မ်က္၀န္းထဲမွာ တစ္ခုခုေျပာခ်င္ေနတဲ့ပံုရိပ္ေတြ .... ''အန္တီတစ္ေယာက္တည္းေပါ့ေနာ္...'' ကြ်န္မ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္လိုက္မိတယ္။ အခုပဲ အဲဒီအေၾကာင္းေတြ ေတြးေနမိတာမဟုတ္လား။ ''အန္တီ့အတြက္ သားနဲ့သမီးထက္ေကာင္းတဲ့ဘ၀အေဖာ္ မေတြ႕ဖူးဘူး။ သားနဲ့သမီးထက္လံုျခံဳတဲ့ေမတၱာရိပ္ မၾကံဳဖူးဘူး။ သားနဲ့သမီးထက္ အားကိုးနိုင္မယ့္သူ စိတ္ကူးထဲေတာင္မေပၚဖူးပါဘူးနန္းရယ္'' ''အန္တီ့ရဲ့စိတ္ကို အားက်လိုက္တာ ...နန္းကေတာ့ ...'' အသံေလးမိွန္ေဖ်ာ့ျပီး စကားတန္းလန္းနဲ့ရပ္သြားတဲ့နန္းကိုၾကည့္ျပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အလုပ္ကိုယ္စီနဲ့ ၂နွစ္ေက်ာ္လက္တဲြလာခဲ့တဲ့ခ်စ္သူဆီက လက္ထပ္ခြင့္ကိုေမွ်ာ္ေနတဲ့နန္းအတြက္ ကြ်န္မစကားေတြက ခံစားစရာေတြမ်ားျဖစ္ေန ေလေရာ့သလား။ အားလံုးရဲ့စိတ္၀င္စားျခင္းကိုခံေနရသလို၊ စိတ္၀င္စားစရာမက်န္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ''အတြင္းေရး'' ေတြ ဖြင့္ခ်၊ ပတ္၀န္းက်င္က မသိခ်င္မွအဆံုးျဖစ္ေနရတဲ့ သူတို့နွစ္ေယာက္ရဲ့ဇာတ္လမ္းကို နန္းကိုယ္တိုင္က ဘာမွမသိဘူးထင္ပါ့။ ေျပာျပရင္လည္း ''မနာလိုၾကလို့ေျပာစကားေတြ'' ျဖစ္ဦးမယ္မဟုတ္လား။ ''နန္းဆရာက ျမိဳ႕ထဲေဆးသြား၀ယ္တာနန္းရဲ့ ...ခဏေန ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပါ'' ''ေၾသာ္ ...နန္းလည္း ဆရာ့ကိုတိုင္ပင္စရာရိွလို့လာခဲ့တာ။ အန္တီ့ကိုပဲအရင္တိုင္ပင္ရဦးမယ္'' ''ေျပာပါနန္းရဲ့ ...အားမနာပါနဲ့'' ''ဒီလို အန္တီရယ္ ....နန္းအစ္မတစ္၀မ္းကဲြက စကၤာပူမွာ။ နန္းကိုေခၚေနတာၾကာျပီ။ အဲဒါ နန္းသြားရင္ေကာင္း မလားလို့'' ''ေၾသာ္ ..ဒါမ်ားနန္းရယ္။ ဟိုမွာ လူခံလည္းရိွျပီးသား။ ကိုယ့္ဘ၀တက္လမ္းကို ဘာေတြမ်ားစဥ္းစားေနရတာလဲ'' နန္းက ျပံဳးၿပံဳးကေလးနဲ့ ျငိမ္ေနတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔အမူအယာနဲ့ ''နန္းက ကိုေအာင့္ကိုေခၚေနတာအန္တီ။ သူေရာ၊ နန္းေရာ အနည္းဆံုး (၅) နွစ္ေလာက္ေနလိုက္ရင္ နန္းတို့ေနာင္ေရး စိတ္ေအးရျပီ။ ျပီးေတာ့မွ ျမန္မာျပည္ျပန္လာ ေဆးခန္းပဲဖြင့္ဖြင့္၊ သူလုပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ နယ္စြန္နယ္ဖ်ားပဲသြားကုကု၊ နန္းတို့မွာ ခိုင္ေနေလာက္ျပီ မဟုတ္လား'' ''မလိုက္ဘူးတဲ့လား'' ''ဟုတ္တယ္ ...စကၤာပူမွာ နန္းအတြက္ အဆင္အေျပဆံုးပဲတဲ့။ သူနဲ့ဆို သိပ္အဆင္ေျပမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ နန္းဖြင့္ခ်င္ တဲ့ေဆးခန္းကို သူစ,ထားနွင့္မယ္တဲ့။ နန္းပို့တဲ့ေငနဲ႕ အရိွန္ယူထားနွင့္မယ္။ နန္းျပန္လာတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္တဲ့ေဆးခန္းၾကီး ျဖစ္ေနျပီေပါ့။ ဟိုမွာ ၅ နွစ္ေလာက္ေနျပီးမွ ဒီျပန္လာရင္ အစကေနစ,ဖို့ခက္ေန၊ ၾကာေနလိမ့္မယ္တဲ့။ ပတ္၀န္းက်င္၊ အဆက္ အသြယ္အားလံုးပဲ တစ္ကျပန္စ,ေနရလိမ့္မယ္တဲ့။ အဲဒါလည္းဟုတ္တာပဲေနာ္ အန္တီ'' ''နန္းက အန္တီ့ကိုတိုင္ပင္တယ္။ နန္းမွာလည္း အေမဆံုးသြားျပီးဆိုေတာ့ နန္းအေမေနရာက ေမးခြန္းတစ္ခု အန္တီ ေမးမယ္ေနာ္'' ''ေအာ ...ေမးပါ အန္တီ ေမးပါ'' ''နန္းတို့လက္ထပ္ျပီးမွ သြားမွာလား'' ''ေအာ'' ဆိုတာ ရွမ္းလိုဟုတ္ကဲ့လို့ေျပာတာတဲ့။ အက်င့္ပါေနတဲ့ ရွမ္းမေလးက အရင္စကားေတြတိုင္း တေအာေအာ နဲ့ဟုတ္ကဲ့ခဲ့သမွ် ဒီစကားမွာငိုင္ေနေတာ့တာ။ ငါဘာေတြစပ္စုမိေနပါလိမ့္။ ၀င္ပါမိေနပါလိမ့္လို့ ေတြးမိတဲ့အေတြးကို ရိုးသား ေအးခ်မ္းတဲ့နန္းကို သနားစိတ္က အာခံတံု့ျပန္တယ္။ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို ဘာအတြက္ပတ္သက္ေနသလဲ။ အဲဒီေယာက်ာ္းရဲ့ရယ္ရြယ္ခ်က္က ဘာလဲသိနိုင္ ေနတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကလည္း သတိေပးေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အျဖစ္မွန္ကို မျမင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာင္ကြ်မ္းေနတဲ့မီး ...ဒီမီးကိုေကာ ဘယ္လိုသတ္မွတ္ရမလဲ။ အင္း ..ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္ သတ္မွတ္ရရင္ ေရွ့မီးေပါ့။ မီးေတာ့မီးပဲ။ ဘယ္သူ့ကိုမွမထိခိုက္ဘဲ ပတ္၀န္းက်င္က သတိထားစုတ္သပ္မိေလာက္ေအာင္ ေလာင္တဲ့မီး။ ေရွ့မီး ဟုတ္တယ္။ အေရးေပၚေၾကာင့္ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေမ့လို့ပဲျဖစ္ျဖစ္။ ေရွ့မီးၾကီးဖြင့္ျပီး ေမာင္းလာတဲ့ကားတစ္စီးအေပၚ ပတ္၀န္းက်င္က အာရံုစိုက္မိတတ္ၾကတာ သဘာ၀ပဲမဟုတ္လား။ ေဒါသ ...မီး။ ေလာဘ ...မီး။ ေမာဟ ...မီး။ ဒီကိေလသာရမၼက္မီးေတြဟာ ပုထုဇဥ္မွန္သမွ်ကို တစ္နည္း မဟုတ္တစ္နည္းေတာ့ ေလာင္ကြ်မ္းတတ္စျမဲပဲ။ အဲဒီ ေလာင္ကြ်မ္းျမဲမီးေတြကို သတိေလးထိန္းကြပ္၊ အသိဥာဏ္ေလးနဲ့ယွဥ္ျပီး ျငိွမ္းသတ္နိုင္ပါမွ ပစၥုဳပၸန္ေရာ၊ သံသရာပါ ေအးခ်မ္းနိုင္မယ္မဟုတ္လား။ ဆႏၵေနာက္ကိုလိုက္ျပီး လိုလိုခ်င္ခ်င္ အေလာင္ကြ်မ္း ခံလိုက္တဲ့တဒဂၤမွာ အရာရာ ဆံုးရံႈးသြားနိုင္တယ္ဆိုတာ ဘာလို့မ်ား သတိမမူနိုင္ၾကပါလိမ့္။

ဆရာ၀န္ၾကီးကေတာ္၊ ခဲြစိတ္ခန္းအကူ ေမာင္သန္းရဲ့မိန္းမ၊ သူတို့ေတြကို မွန္းဆျမင္ေယာင္ၾကည့္ရင္း ခ်စ္စရာ ေကာင္းလွတဲ့နန္းရဲ့အျပံုးကို ကရုဏာသက္ရင္း ေနာက္ထပ္ျမင္လာတဲ့မ်က္နွာတစ္ခု။ ေဆးရံုေရွ့ စတိုးဆိုင္က ''မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြ''။ ကံမေကာင္း အေၾကာင္းမလွစြာဘဲ အိမ္ေထာင္နွစ္ဆက္တည္ေဆာက္မိခဲ့သူ။ တရား၀င္လက္ထပ္၊ တရား၀င္ကြာရွင္းျပီးခဲ့တဲ့ နွစ္ခုလပ္မေလး။ ဘ၀အတြက္ အလံုျခံဳဆံုးက ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္ရဲ့ရင္ခြင္လို့သတ္မွတ္ျပီး လံုျခံဳရာရင္ခြင္ရွာေနခဲ့တာ ေမာေရာေပါ့။ ခ်မ္းသာသမွ်ေငြေၾကးနဲ့ ဘ၀ကို သက္ေသာင့္သက္သာေက်ာ္ျဖတ္နိုင္ရဲ့သားနဲ့ ပိုးဖလံမ်ိဳး မီးကိုတိုးဆိုသလိုပဲ မီးေတာထဲမွာမွ ေပ်ာ္ေမြ႕ေလသူ။ မိန္းမတို့အဆင္းဟာ ေငြေၾကးဥစၥာဆိုတဲ့စကားကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ကိုယ္ပိုင္ဆိုင္တဲ့ေငြေၾကးနဲ့ အဆင္းသ႑ာန္ လွပမႈကို ဖန္တီးျပီးမွ အေဖာ္ရွာသူ။ ဒါေပမယ့္ သူရွာတဲ့အေဖာ္က ...။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြက ပင္ကိုယ္ေခ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ၄၀ေက်ာ္ဆိုတဲ့ အသက္အတိုင္းအတာမွာ တည္ျငိမ္ေအးခ်မ္းတဲ့အလွထက္ ပူေလာင္တဲ့အလွကိုမွ ဖန္တီးသူ။ တင္းက်ပ္တဲ့အ၀တ္အစားေတြက ခနၶာကိုယ္ကို ရုန္းၾကြေစတယ္။ အေရာင္မို်းစံုတဲ့ မ်က္နွာ ရဲ့အလွတရားက ျမင္ရသူကို စိတ္ပင္ပန္းေစတယ္။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြဆိုတာ အလွနဲ့ျငိမ္းခ်မ္းမႈထက္ အလွနဲ့ျမွဳဆြယ္မႈရဲ့ျပယုဂ္ပဲ။ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြရဲ့ပိုင္ဆိုင္မႈက သူလုပ္ခ်င္တာလုပ္ခြင့္ရေလာက္ေအာင္ ျပီးျပည့္စံုတယ္။ ေနာက္ သတၱိရိွတယ္။ သူ့ရဲ့ တဲြေဖာ္ကိုမို်းသန္းကို အစစအရာရာေထာက္ပံ့ရံုတင္မကဘူး။ ကိုမ်ိဳးသန္းရဲ့ အရင္မိသားစုအတြက္ပါ စဥ္းစားေနရေသးတာ။ ''ကြာေတာ့မေပးပါရေစနဲ့ ...အျပိုင္ေပါ့။ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား'' ျမိဳ႕ကေလးမွာေရပန္းစားေနတဲ့စကားလံုးေလးေပါ့။ ေပ်ာ္ရႊင္စြာေနထိုင္ၾကေလသတည္းဆိုတဲ့ပံုျပင္ေလးလို အဆံုးသတ္ ခ်င္ေပမယ့္ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြမွာ ဒူးနဲ့မ်က္ရည္သုတ္ေနရတာ ရင္းနီွးသူေတြပဲသိတယ္။ တစ္ဖက္ကလိမၼာေတာ့ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြရဲ့ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြ ကိုမို်းသန္းလက္ကတစ္ဆင့္ တစ္ဖက္ကိုပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ့ေရာက္ကုန္ေရာ။ သိတဲ့အခိ်န္မွာ ေလာင္မွန္းမသိ ေလာင္တဲ့မီးက ျငိွမ္းမရနိုင္ေတာ့ဘူး ... ျငိွမ္းမနိုင္ေတာ့ဘူး ... အလွျပင္မပ်က္ေပမယ့္ နဂိုေနထက္ အမ်ားၾကီးအိုစာသြားေတာ့ ရင္းနီွးသူေတြက မခံခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြ ကိုယ္တိုင္က ပါ၀င္ေနမွေတာ့ ပတ္၀န္းက်င္က ဘာတတ္နိုင္မတဲ့လဲ။ ကိုမို်းသန္းတို့စံုတဲြထြက္ေတာ္မူနန္းကခြာလို့ ပဲြတက္ခိ်န္ေတြမွာ ပိုးခန္းဆီးေနာက္ကြယ္က မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြရဲ့မ်က္ရည္ေတြ။ အထီးက်န္မႈေတြ ...စိတ္အားငယ္မႈေတြ ...အရွက္ရသိမ္ငယ္မႈေတြ၊ ရင္ထဲမွာ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနတဲ့ မျငိမ္းနိုင္တဲ့ မီးေတြ၊ အသက္ရွင္ရံုကေလးက်န္ေတာ့တဲ့အျဖစ္ ။ မာန၊ အရွက္သိကၡာ၊ ေငြေၾကး၊ စည္းစိမ္ဥစၥာတင္မက ဘ၀တစ္ခုလံုးကိုပါ ေလာင္ျမိဳက္ေနတဲ့မီး။ ၀န္အျပည့္နဲ့ဆိုက္ကားသမားေတြျမင္မိတိုင္း မ်ိဳးမ်ိဳးေဆြကို သတိရမိတယ္။ ကိေလသာကုန္းတက္ကို ကိုမို်းသန္းတို့ စံုတဲြေဘးမွာတင္ျပီး ရုန္းေနရတဲ့အမို်းသမီး၊ လြယ္အိတ္လို ေနာက္မွာမေနနိုင္၊ ေရွ့မွာမေနနိုင္၊ ေဘးကကန့္လန့္လိုက္ရတဲ့ ဘ၀၊ တရိွန္ရိွန္ေတာက္ေလာင္ေနတဲ့မီး၊ ဒီမီးကို ကြ်န္မရဲ့အေတြးနဲ့ နာမည္ေပးရရင္ေတာ့ ေဘးမီးလို့ပဲ ေပးလိုက္ခ်င္ပါ ေတာ့တယ္။ ေနာက္မီး ...ေရွ့မီး ... ေဘးမီး ...အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာကိေလသာရမၼက္မီးေတြေလာင္ကြ်မ္းေနၾကတာဟာ အရင့္ အရင္မွာလည္း ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ေနာင္သံသရာမွာလည္း ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာ ကမၻာတည္သေရြ့ ဒီမီးေတြ တည္ရိွေနဦးမွာပါပဲ။ ဘ၀ေတြ ..ဘ၀ေတြမွာ အေမွာငနဲ႔ၾကံုလာၾကရတဲ့အခါ အလင္းေရာင္ရွာတတ္ၾကတာ သဘာ၀တဲ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီသဘာ၀ေတြကို တြန္းလွန္ေက်ာ္ျဖတ္နိုင္မွ ေလးစားစရာေကာင္းတဲ့၊ အားက်အတုယူစရာေကာင္းတဲ့ ''လူ'' တစ္ေယာက္ အျဖစ္စံတင္ဂုဏ္ယူေနနိုင္မယ္လို့ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။ ''အျခားပုဂၢိဳလ္မ်ားရဲ့အားေပ်ာ့ခ်က္၊ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္အေပၚမွာ ကိုယ္ခ်င္းစာမႈ၊ ငဲ့ညွာေထာက္ထားမႈထားတာဟာ လူရဲ့ တာ၀န္၀တၱရားျဖစ္တယ္'' ''စိတၱရေလခါ'' ၀တၳဳထဲက ဖတ္မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ သေဘာတရားအရ လူရဲ့တာ၀န္၀တၱရားေတြၾကားထဲမွာ အေကာင္းအဆိုး ဒြန္တဲြမႈေတြကို ေ၀ဖန္ပိုင္းျခားဆန္းစစ္ရင္း အေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရေနတဲ့၊ ဘယ္မီးအလင္းေရာင္ကိုမွ မလိုအပ္တဲ့ သားနဲ့သမီးရဲ့ျပီးျပည့္စံုေသာခ်စ္ျခင္းေတနဲ႕ သက္၀င္ရွင္သန္ေနတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္အျဖစ္ ရပ္တည္နိုင္ခဲ့တာ ဆယ္စုနွစ္ နွစ္ခုကို ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီမဟုတ္ပါလား .....။ ။

 +အျဖဴေရာင္ (ေရႊ)+ 

မေဟသီ မဂၢဇင္း ၊ အမွတ္()၊ ဇနၷ၀ါရီလ ၊ ၂၀၀၈ ခုနွစ္ ။