တပည့္ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္က နယ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းက စာၾကည့္ တုိက္အတြက္ အလွဴခံလို႔ စာအုပ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဂ်ာနယ္မ်ား လွဴလိုက္ပါတယ္။ လွဴတဲ့အထဲမွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ ေစာင္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူက အံ့ၾသတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ “ဒီဂ်ာနယ္လဲ ဖတ္တာပဲလားဆရာ” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း “ဆရာနဲ႔ အယူအဆ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း မဟုတ္လား”လို႔လည္း ေျပာ လိုက္ပါတယ္။
မတူတာ ပိုဖတ္သင့္တယ္…
သူေျပာတဲ့ ဂ်ာနယ္နဲ႔ အယူအဆခ်င္းက ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းေလာက္ ျခားနားတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အယူအဆတူတဲ့ စာမ်ဳိးထက္ မတူတဲ့ စာမ်ဳိးကို ပိုၿပီးေတာင္ ဖတ္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ မတူတဲ့ ရႈေထာင့္ကၾကည့္တဲ့ မတူတဲ့ အျမင္ကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ မတူတဲ့ အေတြးေတြ မတူတဲ့ အႀကံအစည္ေတြကို သိရတာ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိနုိင္ဘူးလား။ ကိုယ္နဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္းမတူတာနဲ႔ အယူအဆခ်င္း မတူတာနဲ႔ မေကာင္းဘူး။ မမွန္ဘူးလို႔ သေဘာမထားအပ္ပါဘူး။ အယူအဆ မတူေပမယ့္လို႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ရေပါက္ရလမ္း အခြင့္အေရးကို ေမွ်ာ္ကိုၿပီး ေရးသားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ၊ သူကိုယ္တိုင္ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္လို႔ ေရးတာမ်ဳိးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အယူအဆ ကြဲေနေန တေလးတစား သေဘာထားရမွာပါပဲ။ စာကိုသာ မဟုတ္ဘူး။ လူကိုလည္း ေလးစားရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ရေပါင္းရလမ္း အက်ဳိးအျမတ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေရးတဲ့သူနဲ႔ သူေရးတဲ့ စာကိုေတာ့ သိဖို႔ ေလာက္သာဖတ္ၿပီး ေလးစားစရာ မလိုပါဘူး။ ေလကုန္ခံၿပီး ေျပာေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ေခတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီး အျဖစ္မ်ဳိးစံု ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္က အင္မတန္ အကင္းပါးပါတယ္။ “ပါးစပ္ ဟ လိုက္တာနဲ႔ အထဲမွာ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိတယ္” ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းျမင္တတ္ပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္က အေလးမလုပ္ေတာ့လို႔ စာေပသခၤ်ဳိင္းကို အသက္ရွင္လ်က္ ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ မနည္းလွပါဘူး။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတယ္ဆိုတာ စာေရးဆရာမွ စာက မဟုတ္တာ။
သမိုင္းရဲ႕ အမႈိက္ပံုႀကီးထဲ ေရာက္သြားသူေတြ…
နုိင္ငံေရးသမား အေျပာမွားတာက ျငင္းလို႔ရေသးတယ္။ ေနာက္မွ ျပင္ေျပာလို႔ရေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ဖာလို႔ ေထးလို႔ ရေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေသြးနာထင္ အေရာက္လြန္ၿပီး ႏႈတ္မေစာင့္စည္းမိတာေၾကာင့္ မနက္ကတင္ ဟီးရိုးျဖစ္ေနရာက ညေနက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဗီလိန္ဘ၀ ေရာက္သြားၿပီး ပရိသတ္ရဲ႕ ရြံရွာပစ္ပယ္ျခင္း ခံလိုက္တဲ့ သာဓကေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသတဲ့ အျဖစ္ေပါ့ေလ။ စာေရးဆရာက်ေတာ့ စာရြက္ေပၚမွာ အျဖဴအမည္းနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္က်န္ရစ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ လိမ္လို႔လည္းမရ ျငင္းလို႔လည္းမရ ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာအေရးအသား အင္မတန္ေကာင္းၿပီး၊ စာေကာင္းတခ်ဳိ႕ ေရးသားနိုင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ား “သမိုင္းရဲ႕ အမႈိက္ပံုႀကီး”ထဲေရာက္ရွိသြားတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာလည္းျဖစ္၊ ႏွေျမာစရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အထက္တန္းက်ပံုက၊ မွားခဲ့မိတာကို အမွန္တကယ္ သိျမင္ၿပီး ရိုးသားစြာနဲ႔ မွားခဲ့မိေၾကာင္း ေတာင္ပန္းျပဳျပင္လိုက္ရင္ျဖင့္၊ အာဃာတ လံုး၀မထားပဲ ခြင့္လြတ္လက္ခံ ဆက္ဆံနုိင္ၾကတာပဲျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ရိုးသားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ဖို႔သာရွိပါတယ္။
တံဆိပ္တပ္တဲ့ ၀ါသနာ…
“က်ေနာ္ ေတာ့ ဒီဂ်ာနယ္လဲ မဖတ္ဘူး။ ဟိုစာေရးဆရာလဲ မဖတ္ဘူး။ သူတို႔က အလုိေတာ္ရိေတြမွန္း သိသာေနတာပဲ ဆရာရဲ႕” ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆရာေလးက သူ႔အျမင္ သူ႔သေဘာထားကို ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါက စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ အခြင့္အေရးပဲေလ။ ႀကိဳက္တာကိုဖတ္မယ္၊ မႀကိဳက္တာကို မဖတ္ဘူးေပါ့။ စာနယ္ဇင္းသမားက်ေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္လို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူး။ ႀကိဳက္လည္းဖတ္၊ မႀကိဳက္လည္းဖတ္ပဲ။ မေကာင္းတာကိုလည္း ဘာကဘယ္လို မေကာင္းတာလဲဆိုတာကို စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေျပာဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အခါ ေျပာနိုင္ဖို႔အတြက္ ဖတ္ရတာပဲ၊ ဆရာေလးေျပာတဲ့ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယူအဆေတြဟာ လံုး၀ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈပဲ။ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မတူတာနဲ႔ပဲ မမွန္ဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ ရမွာလဲ။ ကိုယ္က သူ႔ကို မွားတယ္လို႔ ေျပာရင္သူကလည္း သူမွန္ၿပီး ကိုယ္မွားတယ္လို႔ ျပန္ေျပာမွာပဲေလ။ အယူအဆ ဘယ္လိုပဲကြဲကြဲ၊ သူတို႔ ဂ်ာနယ္ဟာ ဂ်ာနယ္ေကာင္းတစ္ေစာင္ပဲ။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ သည္းေျခခိုက္စာေတြနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို မေစာ္ကားဘူး။ ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြလည္း စံုတယ္။ တင္ျပပံု တင္ျပနည္းေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ သိကၡာရွိပါတယ္လို႔ တပည့္ေဟာင္းကို ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္သူ႔ကို ျဖစ္ျဖစ္အလြယ္တကူ “တံဆိပ္တပ္” တာမ်ဳိး မလုပ္ဖို႔လည္း ေျပာလုိက္ရပါေသးတယ္။ “အလိုေတာ္ ရိ”လို႔ သူက ေျပာခဲ့တာကိုး။
တံဆိပ္တိုင္း မွန္တာမဟုတ္…
“တံဆိပ္တပ္”တဲ့ အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါပံု ရပါတယ္။ သူက လက္၀ဲသမားပဲ၊ လက္ယာသမားပဲ၊ အေခ်ာင္သမားပဲ၊ ပရိုပဲ၊ အန္တီပဲ၊ ဂႏၱ၀င္ေတြပဲ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သမားပဲ၊ အရက္သမားပဲ၊ ေဆးသမားပဲ၊ လမ္းသရဲပဲ၊ ပံုစံခြက္သမားပဲ၊ တိုးတက္တဲ့သူပဲ၊ စတဲ့ စတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ “တံဆိပ္”ေတြ မနည္းပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု၊ တဆင့္ၾကား စကား တစ္ခု၊ ေကာလဟာလတခုကို အေျချပဳၿပီး အလြယ္တကူ တံဆိပ္တပ္ေပးလိုက္ၾကတာ ပါပဲ။ အသက္ (၇၀)တန္း ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြအရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို “တံဆိပ္တပ္”မႈ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လံုး၀ မမွန္တာေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လက္၀ဲသမားပဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ၊ မတ္၀ါဒီပဲလို႔ “တံဆိပ္တပ္”ေပးထားၾကသူ အမ်ားစုဟာ လံုး၀ လက္၀ဲေတြမဟုတ္။ ကြန္ျမဴနစ္ မတ္၀ါဒီေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို၊ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေရးသားတဲ့ (နိဗိႏၵ)စာေတြ ဖတ္ရေတာ့ သိလာၾကရတာပဲ။ လူေတြက သူရဲေကာင္းႀကီးပဲ ဒါမွမဟုတ္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပဲလို႔ “တံဆိပ္တပ္”ေပးခဲ့ၾကသူ တခ်ဳိ႕ဟာလည္း ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ “တံဆိပ္တပ္” ထားသလို မဟုတ္ေၾကာင္း ေပၚလာၾကတာပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးေလေတာ့ အင္မတန္ဆိုးတဲ့ တံဆိပ္တစ္မ်ဳိးကို ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။ “အင္ေဖၚမာ”(informer)ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ပါ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္စိတ္က မသကၤာ ျဖစ္လာတာနဲ႔၊ သူက “အင္ေဖၚမာ” ပဲ “သတင္းေပး”ပဲလို႔ တံဆိပ္တပ္ ေပးလိုက္ေတာ့ တာပါပဲ။
လြယ္လြယ္တံဆိပ္ မတပ္နဲ႔….
ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးေလေတာ့ အမ်ားက “သူရဲေကာင္း”လို႔ တံဆိပ္တပ္ေပးထားသူေတြက တကယ္တမ္းက် “အင္ေဖၚမာ”ျဖစ္လို႔ျဖစ္၊ အမ်ားက “အင္ေဖၚမာ”တံဆိပ္တပ္ေပးထားသူက အမွန္တကယ္ ရိုးသားသူ ျဖစ္လိုျဖစ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္က သူရဲေကာင္းထင္သူက အင္ေဖၚမာ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အခိုက္အတန္႔သာ ထိခုိက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔၊ ရိုးသားသူကို “အင္ေဖၚမာ” ဆံဆိပ္တပ္လိုက္တဲ့အတြက္ အတပ္ခံရသူရဲ႕ တစ္ဘ၀လံုး ထိခုိက္သြားၿပီး ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ လူတကာက သံသယမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာကို ခံသြားရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားကို လက္လြတ္စပယ္နဲ႔ “တံဆိပ္တပ္”တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု မသိုးမသန္႔ ျဖစ္ေနရင္ တိတ္တဆိပ္ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အခိုင္အမာ အေသအခ်ာ သိရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အျခားသူကို ထုတ္မေျပာသင့္ပါဘူး။ ရိုးသားသူတစ္ေယာက္ကို မွားၿပီး စြပ္စြဲမိရင္ သူ႔ချမာ တစ္ဘ၀လံုး ေခါင္းမေဖၚရဲ၊ လူေတာမတိုးရဲ ျဖစ္သြားနုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ကိုယ္လည္း ႀကီးစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတတ္ပါတယ္။
အဲ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ သူမ်ားက တံဆိပ္တပ္တာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တံဆိပ္တပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလူမ်ဳိးကိုေတာ့ “လူေျပာမသန္ သူသန္မေျပာ”လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရဟႏၱာပဲ။ အနာဂစ္ပဲ၊ ေသာတာပန္ပဲလို႔ ထုတ္ေဖၚျမြတ္ၾကားေလ့ မရွိဘူးလို႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ “ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖၚ မသူေတာ္”လိို႔ ဆိုတဲ့ ေရွးလူ သူမတို႔ စကား အရွိသား မဟုတ္လား။
*** လူထုဦးစိန္၀င္း ***
(လူထုရနံ႔ စာစုမ်ားမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
တပည့္ေက်ာင္းသားေဟာင္း တစ္ေယာက္က နယ္မွာ ေက်ာင္းဆရာ လုပ္ပါတယ္။ သူ႔ေက်ာင္းက စာၾကည့္ တုိက္အတြက္ အလွဴခံလို႔ စာအုပ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ ဂ်ာနယ္မ်ား လွဴလိုက္ပါတယ္။ လွဴတဲ့အထဲမွာပါတဲ့ ဂ်ာနယ္တစ္ ေစာင္ကိုေတြ႔ေတာ့ သူက အံ့ၾသတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ “ဒီဂ်ာနယ္လဲ ဖတ္တာပဲလားဆရာ” လို႔ ေမးလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ တစ္ဆက္တည္း “ဆရာနဲ႔ အယူအဆ ျပဒါးတစ္လမ္း သံတစ္လမ္း မဟုတ္လား”လို႔လည္း ေျပာ လိုက္ပါတယ္။
မတူတာ ပိုဖတ္သင့္တယ္…
သူေျပာတဲ့ ဂ်ာနယ္နဲ႔ အယူအဆခ်င္းက ေတာင္၀င္ရိုးစြန္းနဲ႔ ေျမာက္၀င္ရိုးစြန္းေလာက္ ျခားနားတယ္ဆိုတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ အယူအဆတူတဲ့ စာမ်ဳိးထက္ မတူတဲ့ စာမ်ဳိးကို ပိုၿပီးေတာင္ ဖတ္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ မတူတဲ့ ရႈေထာင့္ကၾကည့္တဲ့ မတူတဲ့ အျမင္ကေန ေပၚထြက္လာတဲ့ မတူတဲ့ အေတြးေတြ မတူတဲ့ အႀကံအစည္ေတြကို သိရတာ ကိုယ့္အတြက္လည္း အက်ဳိးမရွိနုိင္ဘူးလား။ ကိုယ္နဲ႔ အႀကိဳက္ခ်င္းမတူတာနဲ႔ အယူအဆခ်င္း မတူတာနဲ႔ မေကာင္းဘူး။ မမွန္ဘူးလို႔ သေဘာမထားအပ္ပါဘူး။ အယူအဆ မတူေပမယ့္လို႔ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားနဲ႔ ရေပါက္ရလမ္း အခြင့္အေရးကို ေမွ်ာ္ကိုၿပီး ေရးသားတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ၊ သူကိုယ္တိုင္ အမွန္တကယ္ ယံုၾကည္လို႔ ေရးတာမ်ဳိးဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ပဲ အယူအဆ ကြဲေနေန တေလးတစား သေဘာထားရမွာပါပဲ။ စာကိုသာ မဟုတ္ဘူး။ လူကိုလည္း ေလးစားရမွာပဲျဖစ္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ ရေပါင္းရလမ္း အက်ဳိးအျမတ္ကို ေမွ်ာ္ကိုးၿပီး ေရးတဲ့သူနဲ႔ သူေရးတဲ့ စာကိုေတာ့ သိဖို႔ ေလာက္သာဖတ္ၿပီး ေလးစားစရာ မလိုပါဘူး။ ေလကုန္ခံၿပီး ေျပာေနစရာလည္း မလိုပါဘူး။ ေခတ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ျဖတ္သန္းလြန္ေျမာက္လာခဲ့ၿပီး အျဖစ္မ်ဳိးစံု ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမန္မာစာဖတ္ပရိသတ္က အင္မတန္ အကင္းပါးပါတယ္။ “ပါးစပ္ ဟ လိုက္တာနဲ႔ အထဲမွာ အူဘယ္ႏွစ္ေခြရွိတယ္” ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းျမင္တတ္ပါတယ္။ စာဖတ္ပရိသတ္က အေလးမလုပ္ေတာ့လို႔ စာေပသခၤ်ဳိင္းကို အသက္ရွင္လ်က္ ေရာက္သြားတဲ့ သူေတြ ေခတ္အဆက္ဆက္မွာ မနည္းလွပါဘူး။ ကိုယ့္သမိုင္း ကိုယ္ေရးတယ္ဆိုတာ စာေရးဆရာမွ စာက မဟုတ္တာ။
သမိုင္းရဲ႕ အမႈိက္ပံုႀကီးထဲ ေရာက္သြားသူေတြ…
နုိင္ငံေရးသမား အေျပာမွားတာက ျငင္းလို႔ရေသးတယ္။ ေနာက္မွ ျပင္ေျပာလို႔ရေသးတယ္။ က်ေနာ္က ဒီအဓိပၸါယ္နဲ႔ ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူးဆိုၿပီး ဖာလို႔ ေထးလို႔ ရေသးတယ္။ ဒါေတာင္မွ ေသြးနာထင္ အေရာက္လြန္ၿပီး ႏႈတ္မေစာင့္စည္းမိတာေၾကာင့္ မနက္ကတင္ ဟီးရိုးျဖစ္ေနရာက ညေနက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ဗီလိန္ဘ၀ ေရာက္သြားၿပီး ပရိသတ္ရဲ႕ ရြံရွာပစ္ပယ္ျခင္း ခံလိုက္တဲ့ သာဓကေတြလည္း ရိွေသးတယ္။ ႏႈတ္ေၾကာင့္ေသတဲ့ အျဖစ္ေပါ့ေလ။ စာေရးဆရာက်ေတာ့ စာရြက္ေပၚမွာ အျဖဴအမည္းနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္က်န္ရစ္ခဲ့တာဆုိေတာ့ လိမ္လို႔လည္းမရ ျငင္းလို႔လည္းမရ ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာအေရးအသား အင္မတန္ေကာင္းၿပီး၊ စာေကာင္းတခ်ဳိ႕ ေရးသားနိုင္ခဲ့တဲ့ စာေရးဆရာ အေတာ္မ်ားမ်ား “သမိုင္းရဲ႕ အမႈိက္ပံုႀကီး”ထဲေရာက္ရွိသြားတာမ်ဳိးေတြလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းစရာလည္းျဖစ္၊ ႏွေျမာစရာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ ျမန္မာလူမ်ဳိးမ်ားရဲ႕ စိတ္ယဥ္ေက်းမႈ အထက္တန္းက်ပံုက၊ မွားခဲ့မိတာကို အမွန္တကယ္ သိျမင္ၿပီး ရိုးသားစြာနဲ႔ မွားခဲ့မိေၾကာင္း ေတာင္ပန္းျပဳျပင္လိုက္ရင္ျဖင့္၊ အာဃာတ လံုး၀မထားပဲ ခြင့္လြတ္လက္ခံ ဆက္ဆံနုိင္ၾကတာပဲျဖစ္တယ္။ အမွန္တကယ္ ရိုးသားတယ္လို႔ ယံုၾကည္ဖို႔သာရွိပါတယ္။
တံဆိပ္တပ္တဲ့ ၀ါသနာ…
“က်ေနာ္ ေတာ့ ဒီဂ်ာနယ္လဲ မဖတ္ဘူး။ ဟိုစာေရးဆရာလဲ မဖတ္ဘူး။ သူတို႔က အလုိေတာ္ရိေတြမွန္း သိသာေနတာပဲ ဆရာရဲ႕” ေက်ာင္းသားေဟာင္း ဆရာေလးက သူ႔အျမင္ သူ႔သေဘာထားကို ျပတ္ျပတ္ပဲ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဒါက စာဖတ္ပရိသတ္ရဲ႕ အခြင့္အေရးပဲေလ။ ႀကိဳက္တာကိုဖတ္မယ္၊ မႀကိဳက္တာကို မဖတ္ဘူးေပါ့။ စာနယ္ဇင္းသမားက်ေတာ့ စာဖတ္ပရိသတ္လို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ မရွိဘူး။ ႀကိဳက္လည္းဖတ္၊ မႀကိဳက္လည္းဖတ္ပဲ။ မေကာင္းတာကိုလည္း ဘာကဘယ္လို မေကာင္းတာလဲဆိုတာကို စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေျပာဖို႔ လိုအပ္လာတဲ့အခါ ေျပာနိုင္ဖို႔အတြက္ ဖတ္ရတာပဲ၊ ဆရာေလးေျပာတဲ့ ဂ်ာနယ္ရဲ႕ အယူအဆေတြဟာ လံုး၀ ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္တာ မွန္ေပမယ့္ ဒါက သူတို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္မႈပဲ။ လူတိုင္းမွာ လြတ္လပ္စြာ ယံုၾကည္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ မတူတာနဲ႔ပဲ မမွန္ဘူး။ မေကာင္းဘူးလို႔ ဘယ္ေျပာလို႔ ရမွာလဲ။ ကိုယ္က သူ႔ကို မွားတယ္လို႔ ေျပာရင္သူကလည္း သူမွန္ၿပီး ကိုယ္မွားတယ္လို႔ ျပန္ေျပာမွာပဲေလ။ အယူအဆ ဘယ္လိုပဲကြဲကြဲ၊ သူတို႔ ဂ်ာနယ္ဟာ ဂ်ာနယ္ေကာင္းတစ္ေစာင္ပဲ။ လူၿပိန္းႀကိဳက္ သည္းေျခခိုက္စာေတြနဲ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကို မေစာ္ကားဘူး။ ၿပီးေတာ့ သတင္းေတြလည္း စံုတယ္။ တင္ျပပံု တင္ျပနည္းေတြလည္း ေကာင္းတယ္။ သိကၡာရွိပါတယ္လို႔ တပည့္ေဟာင္းကို ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ဘယ္သူ႔ကို ျဖစ္ျဖစ္အလြယ္တကူ “တံဆိပ္တပ္” တာမ်ဳိး မလုပ္ဖို႔လည္း ေျပာလုိက္ရပါေသးတယ္။ “အလိုေတာ္ ရိ”လို႔ သူက ေျပာခဲ့တာကိုး။
တံဆိပ္တိုင္း မွန္တာမဟုတ္…
“တံဆိပ္တပ္”တဲ့ အလုပ္ကို က်ေနာ္တို႔ လူမ်ဳိးက ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာပါပံု ရပါတယ္။ သူက လက္၀ဲသမားပဲ၊ လက္ယာသမားပဲ၊ အေခ်ာင္သမားပဲ၊ ပရိုပဲ၊ အန္တီပဲ၊ ဂႏၱ၀င္ေတြပဲ၊ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္သမားပဲ၊ အရက္သမားပဲ၊ ေဆးသမားပဲ၊ လမ္းသရဲပဲ၊ ပံုစံခြက္သမားပဲ၊ တိုးတက္တဲ့သူပဲ၊ စတဲ့ စတဲ့ အေခၚအေ၀ၚေတြ “တံဆိပ္”ေတြ မနည္းပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခံစားခ်က္တစ္ခု၊ တဆင့္ၾကား စကား တစ္ခု၊ ေကာလဟာလတခုကို အေျချပဳၿပီး အလြယ္တကူ တံဆိပ္တပ္ေပးလိုက္ၾကတာ ပါပဲ။ အသက္ (၇၀)တန္း ေရာက္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ္ေတြ႔ေတြအရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဲဒီလို “တံဆိပ္တပ္”မႈ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ လံုး၀ မမွန္တာေတြ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက လက္၀ဲသမားပဲ၊ ကြန္ျမဴနစ္ပဲ၊ မတ္၀ါဒီပဲလို႔ “တံဆိပ္တပ္”ေပးထားၾကသူ အမ်ားစုဟာ လံုး၀ လက္၀ဲေတြမဟုတ္။ ကြန္ျမဴနစ္ မတ္၀ါဒီေတြ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို၊ ေနာက္ပိုင္း သူတို႔ေရးသားတဲ့ (နိဗိႏၵ)စာေတြ ဖတ္ရေတာ့ သိလာၾကရတာပဲ။ လူေတြက သူရဲေကာင္းႀကီးပဲ ဒါမွမဟုတ္ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးပဲလို႔ “တံဆိပ္တပ္”ေပးခဲ့ၾကသူ တခ်ဳိ႕ဟာလည္း ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့မွ “တံဆိပ္တပ္” ထားသလို မဟုတ္ေၾကာင္း ေပၚလာၾကတာပဲ။ ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးေလေတာ့ အင္မတန္ဆိုးတဲ့ တံဆိပ္တစ္မ်ဳိးကို ေန႔စဥ္လိုလို ၾကားေနခဲ့ရပါတယ္။ “အင္ေဖၚမာ”(informer)ဆိုတဲ့ တံဆိပ္ပါ။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကို ကိုယ့္စိတ္က မသကၤာ ျဖစ္လာတာနဲ႔၊ သူက “အင္ေဖၚမာ” ပဲ “သတင္းေပး”ပဲလို႔ တံဆိပ္တပ္ ေပးလိုက္ေတာ့ တာပါပဲ။
လြယ္လြယ္တံဆိပ္ မတပ္နဲ႔….
ေထာင္ထဲမွာ အၾကာႀကီး ေနခဲ့ဖူးေလေတာ့ အမ်ားက “သူရဲေကာင္း”လို႔ တံဆိပ္တပ္ေပးထားသူေတြက တကယ္တမ္းက် “အင္ေဖၚမာ”ျဖစ္လို႔ျဖစ္၊ အမ်ားက “အင္ေဖၚမာ”တံဆိပ္တပ္ေပးထားသူက အမွန္တကယ္ ရိုးသားသူ ျဖစ္လိုျဖစ္ဆိုတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီး ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ္က သူရဲေကာင္းထင္သူက အင္ေဖၚမာ ျဖစ္ေနျခင္းဟာ ကိုယ့္အတြက္ အခိုက္အတန္႔သာ ထိခုိက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္လို႔၊ ရိုးသားသူကို “အင္ေဖၚမာ” ဆံဆိပ္တပ္လိုက္တဲ့အတြက္ အတပ္ခံရသူရဲ႕ တစ္ဘ၀လံုး ထိခုိက္သြားၿပီး ေရာက္ေလရာအရပ္မွာ လူတကာက သံသယမ်က္လံုးနဲ႔ ၾကည့္တာကို ခံသြားရေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ တစ္ဖက္သားကို လက္လြတ္စပယ္နဲ႔ “တံဆိပ္တပ္”တာမ်ဳိး မလုပ္သင့္ပါဘူး။ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ တစ္ခုခု မသိုးမသန္႔ ျဖစ္ေနရင္ တိတ္တဆိပ္ ေစာင့္ၾကည့္အကဲခတ္သင့္ပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ အခိုင္အမာ အေသအခ်ာ သိရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အျခားသူကို ထုတ္မေျပာသင့္ပါဘူး။ ရိုးသားသူတစ္ေယာက္ကို မွားၿပီး စြပ္စြဲမိရင္ သူ႔ချမာ တစ္ဘ၀လံုး ေခါင္းမေဖၚရဲ၊ လူေတာမတိုးရဲ ျဖစ္သြားနုိင္ပါတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ရင္ ကိုယ္လည္း ႀကီးစြာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတတ္ပါတယ္။
အဲ၊ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ သူမ်ားက တံဆိပ္တပ္တာ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တံဆိပ္တပ္ၾကတာ ျဖစ္တယ္။ ဒီလူမ်ဳိးကိုေတာ့ “လူေျပာမသန္ သူသန္မေျပာ”လို႔ပဲ သေဘာထားလိုက္ပါ။ သူေတာ္စင္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ားဟာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ရဟႏၱာပဲ။ အနာဂစ္ပဲ၊ ေသာတာပန္ပဲလို႔ ထုတ္ေဖၚျမြတ္ၾကားေလ့ မရွိဘူးလို႔ မွတ္သားရဖူးပါတယ္။ “ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေဖၚ မသူေတာ္”လိို႔ ဆိုတဲ့ ေရွးလူ သူမတို႔ စကား အရွိသား မဟုတ္လား။
*** လူထုဦးစိန္၀င္း ***
(လူထုရနံ႔ စာစုမ်ားမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္)
No comments:
Post a Comment