**နုိင္ငံေရးဆိုတာ**
နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးထင္မွတ္ေနၾကတာကိုးလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိတာပါ။ သူတို႔အားလံုးကို သင္တန္းလာတက္စဥ္ကတည္းက လက္ပြန္းတတီး ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရင္းႏွီးပါတယ္။ သင္တန္းမတက္ၾကေတာ့တဲ့ အခါမွာ စီးပြားေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားၾကေပမယ့္လည္း။ ပညာဒါန ကိစၥေတြမွာ အတူတူ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေတြမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိၾကတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ နိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာက ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္သလို စိတ္ေကာင္းေစတနာတစ္ခုတည္းနဲ႔ လုပ္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ စီးပြားကုန္သြယ္ေရးတို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔ စက္မႈလုပ္ငန္းတို႔ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းတို႔ဆိုတာေတြ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေလ့လာသိရွိထားဖို႔ လိုတယ္။ ဒါတင္မက နိုင္ငံတကာေရးရာတို႔ တရားဥပေဒအေရးတို႔ဆိုတာလည္း တီးမိေခါက္မိဖို႔ လိုေသးတယ္။ ဒါေတြအားလံုးထက္ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္တက္ကိုင္တတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာက တစ္ဦးေကာင္း တစ္ေယာက္ေကာင္း လုပ္လို႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စုစည္းၿပီး လုပ္ရတာ ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ လူေပါင္းစံု ပါ၀င္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ ဆိုတဲ့ စကားလို အေတြးအေခၚ အယူအဆ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စရိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး အႀကိဳက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ ေရာေထြးေနၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
**အနည္းစုက အမ်ားစုကိုနာခံ**
မတူျခားနားတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ဳိးစံုၾကားမွာ ကိုယ့္အယူအဆကို လူအမ်ားလက္ခံေအာင္လုပ္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္သလို၊ အမ်ားစုရဲ႕ အယူအဆကို ကိုယ္က လက္ခံနုိင္ေအာင္ လုပ္ရတာလည္း အင္မတန္ကို မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္အယူအဆနဲ႔ မတူလို႔ မနာခံဘူး၊ လုိက္မလုပ္ဘူးလို႔ ေနလို႔ မရဘူးေလ။ ကိုယ္နဲ႔ မတူေပမယ့္ အမ်ားစုရဲ႕ ဆံုးျဖတ္မႈကို အနည္းစုက နာခံရတာဟာ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ျဖစ္တယ္။ နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ မိမိယံုၾကည္ရာ၀ါဒ သေဘာတရားေတြကို အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စုေပါင္း လုပ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ ၀ါဒသေဘာတရားေတြကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ဖို႔လိုသလို အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ စံနစ္တက ေလ့လာသင္ယူမႈ မျပဳဘဲနဲ႔ေတာ့ လုပ္နိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း နုိင္ငံေရးသိပၸံ ကို ပညာရပ္တစ္အျဖစ္ ေလ့လာသင္ယူေနာၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ မသင္ခဲ့ရရင္ေတာင္ ကိုယ္တုိင္ ေလ့လာအားထုတ္မႈေတာ့ အမ်ားႀကီးျပဳထားမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေလ့လာမႈမွမရွိဘဲနဲ႔ ပါတိတစ္ခု၀င္လုိက္တာနဲ႔ နုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားနိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ပါတီေထာင္မယ္ဆိုတာကို ၿပံဳးမိတာျဖစ္တယ္။
**သတင္းသမားအစြဲမထား**
သူတို႔ပါတီမွာ နာယက တင္ေျမွာက္ပါရေစဆုိကိုေတာ့ အျပတ္ျငင္းလုိက္ပါတယ္။ သူတို႔ပါတီ ေထာင္မွာကို မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ တတ္နို္င္တာရွိရင္လည္း ေဘးက ကူပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါတီနာယက မဆိုထားနဲ႔ ပါတီ၀င္ေတာင္ မလုပ္ပါရေစနဲ႔လို႔ ေျပာလုိက္ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဆရာတို႔မွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ ေမးခြန္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ ေမးၾကတာေပါ့။ တစ္သက္လံုး သတင္းစာသမားလုပ္လာခဲ့တာ ျဖစ္သလို မေသမခ်င္းလည္း သတင္းစာသမားပဲ လုပ္ေနမွာမို႔ ဘယ္ပါတီမွ ၀င္လို႔ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ေျဖလုိက္ၿပီး သတင္းမီဒီယာသမားဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ကို စိတ္ထဲမွာပဲထားၿပီး၊ အလုပ္ထဲမွာ ပါတီစြဲ၊ ၀ါဒစြဲ မထားရတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပရပါတယ္။ သူတို႔ကို ရွင္းျပရင္းနဲ႔ စိတ္က အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္း အတူတကြ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြ အကုန္ေလာက္နီးပါး ပါတီေတြ ေထာက္ၾက၊ ပါတီ၀င္ေတြလုပ္ၾက ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ပါတီ၀င္ဖို႔ ၀ိုင္းေျပာခဲ့ၾကလို႔ ျငင္းခဲ့ရတာပါပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့သတင္းသမား ပဲ ဆက္လုပ္ခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ျငင္းခဲ့တာပါ။
**ေရးသင့္ေရးထုိက္တာေရးမွာပဲ**
အဲဒီလိုျငင္းေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ေနာက္ေျပာင္ၿပီး က်ဳပ္တို႔ အစုိးရျဖစ္ရင္ေရာ ၀င္မပါဘူးလား လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီီေတာ့… ခင္ဗ်ားတို႔ အစိုးရျဖစ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ကိုေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလို ဘီကလပ္ေလးေတာ့ ေပးပါဗ်ာ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ အစိုးရျဖစ္သြားလည္း ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ သတင္းစာသမားပဲ လုပ္ၿပီး ေရးသင့္ေရးထုိက္တာ မွန္သမွ် ေရးမွာပဲေလ။ ေရးသင့္ေရးထုိက္လို႔ ေရးတာေတြကို အေရထူထူနဲ႔ ခံနုိင္ရည္ရွိတဲ့ အစိုးရဆိုတာ ဘယ္မွာရွိတာမွတ္လို႔၊ ဒီေတာ့ ဒီမုိကေရစီ အစိုးရလက္ထက္လည္း သတင္းသမားကေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္မွာပဲ။ ဦးႀကီး ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ ဦးေလး လူထုဦးလွတို႔ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တို႔လုိ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာႀကီးေတြကို ေထာင္ထဲပို႔ခဲ့တာ ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးတို႔ရဲ႕ ဖဆပလ ဒီမုိကေရစီအစိုးရပဲေလ။ သတငး္သမားကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ မွန္တာေရးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၾကမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘီကလပ္ေလးေတာ့ ေပးပါလို႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႀကိဳေျပာထားရတာ။
**လူငယ္ေတြသာလုပ္နုိင္တယ္**
ပါတီေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ တပည့္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၾကပံု ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဆရာ့အားကိုးၿပီးလုပ္ၾကတာလို႔ ၀မ္းနည္းစကား ဆိုပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္အားကိုကိုး၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္အားမာန္၊ ဇြဲသတၱိနဲ႔ ေခတ္ပညာေတြကသာ ေခတ္ႀကီးကို ေျပာင္းပစ္နုိင္တာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ အသံုးမက်လို႔သာ တုိင္းျပည္ႀကီး ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ေလာက္ သယံဇာတေတြ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀နုိင္တဲ့နုိင္ငံ ကမၻာမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားစားစား ရွိလို႔လဲ။ ဒီလိုနုိင္ငံမ်ဳိးကိုေတာင္ တုိးတက္ေအာင္ မလုပ္နိုင္တာ က်ေနာ္တို႔ ညံ့လို႔ပဲ။ ဒါကိုျငင္းလို႔ မရဘူး။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြက်မွပဲ ေရႊျပည္ႀကီးကိုေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကို ေခၚေဆာင္နုိင္လိမ့္မယ္လို႔ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။
**လူထုဦးစိန္၀င္း**
(လူထုရနံ႔စာစုမ်ားမွ၊ ၁၁- ၈- ၂၀၀၉)
သႀကၤန္ၿပီးစ တစ္ရက္မွာ ေက်ာင္းသားေဟာင္း သံုးေလးဦးေရာက္လာၿပီး ထူးထူးဆန္းန္းစကားဆိုပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာ က်င္းပဖို႔ ေၾကညာထားတဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ သူတို႔ပါတီ ထူေထာင္ၿပီး ေရြးေကာက္ပြဲ ၀င္မွာျဖစ္လို႔ သူတို႔ပါတီရဲ႕ နာယကအျဖစ္ တင္ေျမွာက္တာကို လက္ခံေပးပါဆိုတဲ့ စကားျဖစ္တယ္။ ၾကားၾကားခ်င္း အံ့အားသင့္သြားေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ ၿပံဳးလုိက္မိပါတယ္။
**နုိင္ငံေရးဆိုတာ**
နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ လြယ္လြယ္ေလးထင္မွတ္ေနၾကတာကိုးလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပံဳးမိတာပါ။ သူတို႔အားလံုးကို သင္တန္းလာတက္စဥ္ကတည္းက လက္ပြန္းတတီး ရွိခဲ့တာေၾကာင့္ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ရင္းႏွီးပါတယ္။ သင္တန္းမတက္ၾကေတာ့တဲ့ အခါမွာ စီးပြားေရးနယ္ထဲ ေရာက္သြားၾကေပမယ့္လည္း။ ပညာဒါန ကိစၥေတြမွာ အတူတူ တက္တက္ၾကြၾကြ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ သူတို႔တစ္ေတြမွာ စိတ္ေကာင္းေစတနာရွိၾကတယ္ဆိုတာ ေကာင္းေကာင္းသိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လို႔ နိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာက ပရဟိတလုပ္ငန္းလုပ္သလို စိတ္ေကာင္းေစတနာတစ္ခုတည္းနဲ႔ လုပ္လို႔ရတာမဟုတ္ဘူးေလ။ စီးပြားကုန္သြယ္ေရးတို႔ ဖြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးတို႔ စက္မႈလုပ္ငန္းတို႔ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းတို႔ဆိုတာေတြ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ ေလ့လာသိရွိထားဖို႔ လိုတယ္။ ဒါတင္မက နိုင္ငံတကာေရးရာတို႔ တရားဥပေဒအေရးတို႔ဆိုတာလည္း တီးမိေခါက္မိဖို႔ လိုေသးတယ္။ ဒါေတြအားလံုးထက္ ပိုၿပီးအေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္တက္ကိုင္တတ္ဖို႔ျဖစ္တယ္။ နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာက တစ္ဦးေကာင္း တစ္ေယာက္ေကာင္း လုပ္လို႔ရတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စုစည္းၿပီး လုပ္ရတာ ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းဆိုတာ လူေပါင္းစံု ပါ၀င္ေနတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လူအမ်ဳိးမ်ဳိး စိတ္အေထြေထြ ဆိုတဲ့ စကားလို အေတြးအေခၚ အယူအဆ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ စရိုက္အမ်ဳိးမ်ဳိး အႀကိဳက္အမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ ေရာေထြးေနၾကမွာပဲ ျဖစ္တယ္။
**အနည္းစုက အမ်ားစုကိုနာခံ**
မတူျခားနားတဲ့ အေတြးအေခၚ အယူအဆမ်ဳိးစံုၾကားမွာ ကိုယ့္အယူအဆကို လူအမ်ားလက္ခံေအာင္လုပ္ဖို႔ အင္မတန္ ခက္သလို၊ အမ်ားစုရဲ႕ အယူအဆကို ကိုယ္က လက္ခံနုိင္ေအာင္ လုပ္ရတာလည္း အင္မတန္ကို မလြယ္ကူတဲ့ ကိစၥျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္တဲ့အခါမွာ ကိုယ္အယူအဆနဲ႔ မတူလို႔ မနာခံဘူး၊ လုိက္မလုပ္ဘူးလို႔ ေနလို႔ မရဘူးေလ။ ကိုယ္နဲ႔ မတူေပမယ့္ အမ်ားစုရဲ႕ ဆံုးျဖတ္မႈကို အနည္းစုက နာခံရတာဟာ ဒီမိုကေရစီ က်င့္စဥ္ျဖစ္တယ္။ နုိင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ မိမိယံုၾကည္ရာ၀ါဒ သေဘာတရားေတြကို အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ စုေပါင္း လုပ္ၾကတာျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ ၀ါဒသေဘာတရားေတြကို ေကာင္းေကာင္း နားလည္ဖို႔လိုသလို အသင္းအပင္း အဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ လုပ္ပံုလုပ္နည္းေတြကိုလည္း သေဘာေပါက္နားလည္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။ စံနစ္တက ေလ့လာသင္ယူမႈ မျပဳဘဲနဲ႔ေတာ့ လုပ္နိုင္ဖို႔ မလြယ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း နုိင္ငံေရးသိပၸံ ကို ပညာရပ္တစ္အျဖစ္ ေလ့လာသင္ယူေနာၾကရတာ ျဖစ္တယ္။ ေက်ာင္းေတြမွာ မသင္ခဲ့ရရင္ေတာင္ ကိုယ္တုိင္ ေလ့လာအားထုတ္မႈေတာ့ အမ်ားႀကီးျပဳထားမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဘာေလ့လာမႈမွမရွိဘဲနဲ႔ ပါတိတစ္ခု၀င္လုိက္တာနဲ႔ နုိင္ငံေရးသမား ျဖစ္သြားနိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားေဟာင္းေတြ ပါတီေထာင္မယ္ဆိုတာကို ၿပံဳးမိတာျဖစ္တယ္။
**သတင္းသမားအစြဲမထား**
သူတို႔ပါတီမွာ နာယက တင္ေျမွာက္ပါရေစဆုိကိုေတာ့ အျပတ္ျငင္းလုိက္ပါတယ္။ သူတို႔ပါတီ ေထာင္မွာကို မကန္႔ကြက္ပါဘူး။ တတ္နို္င္တာရွိရင္လည္း ေဘးက ကူပါမယ္။ ဒါေပမယ့္ ပါတီနာယက မဆိုထားနဲ႔ ပါတီ၀င္ေတာင္ မလုပ္ပါရေစနဲ႔လို႔ ေျပာလုိက္ရပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ၊ ဆရာတို႔မွ မလုပ္ရင္ ဘယ္သူလုပ္မွာလဲ ေမးခြန္းေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ကၽြတ္ကၽြတ္ညံေအာင္ ေမးၾကတာေပါ့။ တစ္သက္လံုး သတင္းစာသမားလုပ္လာခဲ့တာ ျဖစ္သလို မေသမခ်င္းလည္း သတင္းစာသမားပဲ လုပ္ေနမွာမို႔ ဘယ္ပါတီမွ ၀င္လို႔ မျဖစ္ပါဘူးလို႔ ေျဖလုိက္ၿပီး သတင္းမီဒီယာသမားဆိုတာ ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ကို စိတ္ထဲမွာပဲထားၿပီး၊ အလုပ္ထဲမွာ ပါတီစြဲ၊ ၀ါဒစြဲ မထားရတဲ့အေၾကာင္း ရွင္းျပရပါတယ္။ သူတို႔ကို ရွင္းျပရင္းနဲ႔ စိတ္က အတိတ္ကို ျပန္ေရာက္သြားပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုနွစ္ေနာက္ပိုင္း အတူတကြ လုပ္ခဲ့ကိုင္ခဲ့ၾကတဲ့ စာေရးဆရာ၊ သတင္းစာဆရာေတြ အကုန္ေလာက္နီးပါး ပါတီေတြ ေထာက္ၾက၊ ပါတီ၀င္ေတြလုပ္ၾက ျဖစ္ကုန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း ပါတီ၀င္ဖို႔ ၀ိုင္းေျပာခဲ့ၾကလို႔ ျငင္းခဲ့ရတာပါပဲ။ လြတ္လပ္တဲ့သတင္းသမား ပဲ ဆက္လုပ္ခ်င္လို႔ပါဆိုၿပီး ျငင္းခဲ့တာပါ။
**ေရးသင့္ေရးထုိက္တာေရးမွာပဲ**
အဲဒီလိုျငင္းေတာ့ ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြတခ်ဳိ႕က ေနာက္ေျပာင္ၿပီး က်ဳပ္တို႔ အစုိးရျဖစ္ရင္ေရာ ၀င္မပါဘူးလား လို႔ ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီီေတာ့… ခင္ဗ်ားတို႔ အစိုးရျဖစ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ကိုေတာ့ အဂၤလိပ္ေခတ္ကလို ဘီကလပ္ေလးေတာ့ ေပးပါဗ်ာ လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြေတြ အစိုးရျဖစ္သြားလည္း ကိုယ္တုိင္ကေတာ့ သတင္းစာသမားပဲ လုပ္ၿပီး ေရးသင့္ေရးထုိက္တာ မွန္သမွ် ေရးမွာပဲေလ။ ေရးသင့္ေရးထုိက္လို႔ ေရးတာေတြကို အေရထူထူနဲ႔ ခံနုိင္ရည္ရွိတဲ့ အစိုးရဆိုတာ ဘယ္မွာရွိတာမွတ္လို႔၊ ဒီေတာ့ ဒီမုိကေရစီ အစိုးရလက္ထက္လည္း သတင္းသမားကေတာ့ ေထာင္ထဲေရာက္မွာပဲ။ ဦးႀကီး ဆရာႀကီး ေရႊဥေဒါင္းတို႔ ဦးေလး လူထုဦးလွတို႔ ဆရာဗန္းေမာ္တင္ေအာင္ တို႔လုိ သတင္းစာဆရာ စာေရးဆရာႀကီးေတြကို ေထာင္ထဲပို႔ခဲ့တာ ဦးႏု၊ ဦးဗေဆြ၊ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း ဗိုလ္ခင္ေမာင္ကေလးတို႔ရဲ႕ ဖဆပလ ဒီမုိကေရစီအစိုးရပဲေလ။ သတငး္သမားကေတာ့ ဘယ္ေခတ္ေရာက္ေရာက္ မွန္တာေရးမွာပဲ။ ဒီေတာ့ ေထာင္ထဲ ေရာက္ၾကမွာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ဘီကလပ္ေလးေတာ့ ေပးပါလို႔ မိတ္ေဆြမ်ားကို ႀကိဳေျပာထားရတာ။
**လူငယ္ေတြသာလုပ္နုိင္တယ္**
ပါတီေထာင္မယ္ဆိုတဲ့ တပည့္ေတြေတာ့ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားၾကပံု ရပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ဆရာ့အားကိုးၿပီးလုပ္ၾကတာလို႔ ၀မ္းနည္းစကား ဆိုပါတယ္။ ထံုးစံအတိုင္းပဲ ဘယ္သူ႔မွ အားမကိုးဘဲ ကိုယ့္အားကိုကိုး၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္အားမာန္၊ ဇြဲသတၱိနဲ႔ ေခတ္ပညာေတြကသာ ေခတ္ႀကီးကို ေျပာင္းပစ္နုိင္တာ မဟုတ္လား။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မွန္တာေျပာရရင္ က်ေနာ္တို႔ အသံုးမက်လို႔သာ တုိင္းျပည္ႀကီး ေရစုန္ေမ်ာခဲ့ရတာ ျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္ေလာက္ သယံဇာတေတြ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀နုိင္တဲ့နုိင္ငံ ကမၻာမွာေတာင္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားစားစား ရွိလို႔လဲ။ ဒီလိုနုိင္ငံမ်ဳိးကိုေတာင္ တုိးတက္ေအာင္ မလုပ္နိုင္တာ က်ေနာ္တို႔ ညံ့လို႔ပဲ။ ဒါကိုျငင္းလို႔ မရဘူး။ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြက်မွပဲ ေရႊျပည္ႀကီးကိုေရာက္ေအာင္ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးကို ေခၚေဆာင္နုိင္လိမ့္မယ္လို႔ အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။
**လူထုဦးစိန္၀င္း**
(လူထုရနံ႔စာစုမ်ားမွ၊ ၁၁- ၈- ၂၀၀၉)
No comments:
Post a Comment