မိန္းမေခ်ာမိန္းမလွစာရင္းထဲမွာကၽြန္မမပါပါ။မ်က္ႏွာေပါက္မလွသလိုကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမသားစစ္စစ္လည္းျဖစ္၊ ပုထုဇဥ္ စစ္စစ္လည္းျဖစ္တဲ့ကၽြန္မ အလြန္ပဲလွခ်င္ပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။မိန္းကေလးမ်ားလွခ်င္ပခ်င္လာတတ္ၾကတဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ကစၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ လွေအာင္ပေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးဆိုတဲ့ မင္းသမီးေတြနဲ႔ တြဲဖက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီမေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံေက်ာ္သ႐ုပ္ေဆာင္တဦးျဖစ္လာေတာ့ကၽြန္မလည္းကၽြန္မရဲ႕အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ပိုၿပီးလွခ်င္ပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မိခင္တဦးအေနနဲ႔ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္မသြားေအာင္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အထူးဂ႐ုစိုက္ျပဳျပင္ခဲ့ပါတယ္။
က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီးနဂိုထဲက ၾကည့္မေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လို႔ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ရတာလဲအေမာပါပဲ။အစားအေသာက္ကိုလည္းသင့္တင့္မွ်တေအာင္ သတိထားၿပီး ႀကိဳးစား စားေသာက္ရတာလည္း တာဝန္ႀကီးတခုပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔လိုက္ဖက္မယ့္၊ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့အဝတ္အစားေတြ၊ဖိနပ္ေတြ၊အသံုးအေဆာင္ေတြအတြက္ ေၾကာင့္ၾကအားစိုက္ခဲ့ရတာလည္း မသက္သာပါဘူး။
က်န္းမာေရးအတြက္ေရာႏုပ်ဳိမႈအတြက္ေရာအားေဆးေတြ၊ႏုပ်ဳိေဆးေတြဝယ္ေသာက္ခဲ့ရတာလည္း အလုပ္ႀကီးတလုပ္ပါပဲ။ အသားအေရတို႔ ဆံပင္တို႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔ရာအတြက္ အလွျပင္ဆိုင္ေတြ သြားရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာကေလး ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လုိ႔ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီေတြနဲ႔ ေရာင္စံုခ်ယ္သခဲ့ရတာလည္း တရားလြန္ပါပဲ။ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနေအာင္လို႔ ဆပ္ျပာေမႊး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေမႊးက အစ၊ ကိုယ္လိမ္းအလွဆီ အလယ္၊ ေရေမႊးအဆံုး အေမႊးအႀကိဳင္မ်ဳိးစံု သံုးစြဲခဲ့ရတာလည္း တပင္တပန္းပါပဲ။
ကၽြန္မေျပာခ်င္တာကဒီအလွအပအေၾကာင္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္မအေမက ေမြးဖြားေပးခဲ့လို႔ ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ (ခ) ေ႐ႊဇီးကြက္ ဆိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမတ္ႏိုးခဲ့၊ ႏွစ္သက္ခဲ့၊ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့၊ ျပဳစုခဲ့၊ ယုယခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ကိုပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အလိုကိုလည္း ကၽြန္မအျမဲပဲ လိုက္ေလ်ာ အလိုျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဆႏၵက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ ကၽြန္မအဆင္သင့္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးသားပဲ။
ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္သလား။ ႐ုပ္႐ွင္ကေလးၾကည့္လိုက္၊ သီခ်င္းေလးနားေထာင္လိုက္၊ ဝတၳဳကေလး ဖတ္လုိက္၊ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲသြားလိုက္၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဟီလာတိုက္လိုက္၊ခ်စ္သူနဲ႔ရင္ခုန္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ၿပီးသားပဲ။ ေပါက္ကြဲခ်င္သလား။ ေ႐ွ႕ေနာက္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ဆင္ျခင္မေနဘဲ မီးကုန္ရမ္းကုန္ ေပါက္ကြဲၿပီးသားပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကုိ ႐ွိ႐ွိသမွ်ေစတသိတ္ေတြ၊အထူးသျဖင့္အကုသိုလ္ေစတသိတ္၁၄ပါးရဲ႕ ျခယ္လွယ္ေနသမွ်ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ လူ႔ဘဝႀကီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့တာဟာ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ စုေက်ာ္ ၄ စုနီးပါး ေရာက္႐ွိလာတဲ့အထိပါပဲ။
အသက္ ၄၀ နားနီးလာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တဦးအေနနဲ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတြကို မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တဦးအျဖစ္ထက္ ပိုၿပီးနက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ေလ့လာခ်င္တဲ့ဆႏၵေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းသံဃာေတြေဟာၾကားေရးသားထားတဲ့တရားေတာ္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္ နာၾကားဖတ္႐ႈပါတယ္။
ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕သတဝ၀ါတိုင္းအတြက္မိမိတို႔ရ႐ွိထားတဲ့ခႏၶာကိုယ္၊ပစၥည္းဥစၥာ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ဘြဲ႔အတတ္ပညာ၊ ရာထူး၊ ဂုဏ္ထူး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အာဏာအစ႐ွိတဲ့ မိမိတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္သက္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးဟာတဘဝစာတခဏသာအငွားရထားၾကတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာလည္း သူတပါးဆီက ခဏငွားလာတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးတေကာင္လိုပါပဲ။ အဲဒီလို ခဏသာငွားၿပီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေကၽြးေမြး၊ ျပဳစု၊ အလိုလိုက္ၿပီး ျပန္ေပးခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ေပးလိုက္မွာလား။
ဒါမွမဟုတ္ ခိုင္းပိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ အမ်ားအတြက္ေရာ အက်ိဳးအျမတ္ရေအာင္ ခိုင္းၿပီး၊ အသံုးခ်ၿပီးမွ ျပန္ေပးမွာလားဆိုတဲ့ အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း လူ႔ဘဝ တဘဝစာ အငွားရထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူ႔စိတ္ကို ဆက္ၿပီး အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္မေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ သံသရာအတြက္ အက်ဳိးမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြမွာသာ အသံုးျပဳဖို႔သင့္ေၾကာင္း အျမင္မွန္ရလာခဲ့ပါတယ္။
သစၥာေလးပါးကိုထိုးသြင္းသိႏိုင္ဖို႔ရာကမၼ႒ာန္းတရားရိပ္သာေတြမွာတရားအားထုတ္နည္းေတြကို ေလ့လာသင္ယူရင္း စခန္းဝင္ တရားထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။က်န္တဲ့ကၽြန္မပိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလည္း အမ်ားျပည္သူလည္းအက်ဳိး႐ွိမယ့္ၿမတ္ဗုဒၶဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ႏွစ္သက္ေတာ္မူၿပီး ေလးအသၤေခ်နဲ႔ ကမ႓ာတသိန္းလံုး ပါရမီျဖည့္ဆည္းရင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြကိုလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဘဘ ဦးသုခတို႔ကလည္း ရန္ကုန္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းကို စတင္တည္ေထာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုး အလွဴေငြထည့္ဝင္လွဴဒါန္းရင္း လုပ္အားေပးၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ.စ်ာပနေပါင္းမ်ားစြာကို(အခမဲ့)ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးၾကရင္းနဲ႔ကၽြန္မေလသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးရင့္သူေရာ၊ ငယ္႐ြယ္သူေရာ၊ ဓနဥစၥာႂကြယ္ဝသူေရာ၊ မြဲေတသူေရာ၊ မ်ဳိး႐ိုးဂုဏ္အဆင့္ ျမင့္ျမတ္သူေရာ၊ နိမ့္ပါးသူေရာ၊ ရာထူးအာဏာႀကီးျမတ္သူေရာ၊ နိမ့္က်သူေရာ၊ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္သူေရာ၊ ညံ့ဖ်င္းသူေရာ၊ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပသူေရာ၊ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သူေရာ၊ ကိုယ္ကာယ ေတာင့္တင္းသူေရာ၊ ခ်ည့္နဲ႔သူေရာ၊ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားသူေရာ၊ နည္းပါသူေရာ အားလံုးအားလံုးဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တနည္းနည္းနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေသဆံုးေနၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ က်န္ရစ္တဲ့႐ုပ္ကလပ္ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)အသင္းသူ/သားမ်ားကသယ္ယူသၿဂႋဳဟ္ေပးေနၾကရတာေတြကို ေန႔စဥ္ၾကား သိျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့ ကၽြန္မေလ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးရဲ႕ အစိုးမရပံု၊ အႏွစ္သာရမ႐ွိပံုကို ပိုပိုၿပီး သိျမင္လာရပါတယ္။
မၾကာခဏ တရားရိပ္သာဝင္ၿပီး တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ သံေဝဂရစရာေတြကိုျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ကၽြန္မ၊ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္သ႑ာန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဦးစီးတဲ့ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေတြ ဝင္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ ျခယ္လွယ္ခြင့္မရွိေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသတိနဲ႔ထိန္းသိမ္းၿပီးေနျဖစ္ပါတယ္။သတိလက္လြတ္ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ေဒါသျဖစ္ရင္လည္း အထိန္းအကြပ္မ႐ွိဝုန္းဒိုင္းက်ဲေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီးတေငြ႔ေငြ႔နဲ႔မၿပီးႏိုင္မဆံုးႏိုင္ ေလာင္ကၽြမ္းေနတတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ၊အခုေတာ့သတိလက္လြတ္လို႔အာ႐ံုတစ္ခုကို ေဒါသျဖစ္စရာအာ႐ံုအျဖစ္ ျမင္မိၿပီး ေဒါသျဖစ္လိုက္မိေပမဲ့ သတိခ်က္ခ်င္းျပန္၀င္လာၿပီးေဒါသကိုဝုန္းဒိုင္းက်ဲမေပါက္ကြဲျဖစ္ေအာင္၊တေငြ႔ေငြ႔မေလာင္ကၽြမ္းျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၿပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ အာ႐ံုတခုကို ေလာဘျဖစ္စရာ အာ႐ံုအျဖစ္ သတိလက္လြတ္ျမင္မိၿပီး အဲဒီအာ႐ံုကို ေလာဘတႀကီး စြဲစြဲလမ္းလမ္း တမ္းတမ္းတတနဲ႔ အငမ္းမရ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေနပါၿပီ။
အမ်ားျပည္သူလည္း အက်ဳိးမ်ား ကၽြန္မအတြက္လည္း သတိသံေဝဂရခြင့္ အျမဲ႐ွိေနတဲ့ ဒီလူမႈေရးလုပ္ငန္းမွာပဲကၽြန္မရဲ႕ဘဝ၊ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အား၊ကၽြန္မရဲ႕ကုိယ္အားေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံထားျဖစ္လို႔ တရားရိပ္သာကိုမေရာက္တာ၄/၅ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီးမွ၂၀၀၉ခုႏွစ္သႀကၤန္တြင္း ေန႔ေယာဂီတရားစခန္းရိပ္သာမွာ တရားသြားထုိင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သႀကၤန္တြင္းကလည္းျဖစ္ျပန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္းလူေနထူထပ္တဲ့အရပ္မွာဆိုေတာ့အသံေတြဆူညံေနလို႔ ၾကားေနရတဲ့အသံေတြကိုပဲတခုၿပီးတခုသတိလိုက္ကပ္ေနရလို႔ဧကဂၢထာသမာဓိကိုမထူေထာင္ႏိုင္လုိ႔ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ သ႑ာန္မွာ ေလာဘနဲ႔ေဒါသ တခုခုဝင္လာရင္ ပူေလာင္လာတတ္တာကို သတိနဲ႔ ႐ႈမွတ္ပယ္ေဖ်ာက္က်င့္႐ွိေနတဲ့ ကၽြန္မ တရားထိုင္ေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရ၊ မေက်နပ္တဲ့ေဒါသေၾကာင့္ ပူေလာင္လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မကို ကၽြန္မလည္း အေတာ္အသံုးမက်တဲ့ ‘ငါ’ ဆိုၿပီး အျပစ္တင္လိုက္မိတဲ့ ခဏမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕ ဝိပႆနာ႐ႈမွတ္ေနတဲ့ ‘ဉာဏ္’ က ‘ငါ’ ဆိုတာ မ႐ွိဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သတိျပဳလုိက္မိပါတယ္။
႐ူပကၡႏၶာ၊ ဝိညာနကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာဆုိတဲ့ ခႏၶာ ၅ ပါး ဓမၼသေဘာေတြ ဓမၼဗ်ာပါရသက္သက္နဲ႔ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾကတာကို သိျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေ႐ႊဇီးကြက္လည္း မပါ။ ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖလည္း မပါ။ ငါလည္း မပါ။ ကၽြန္မလည္း မပါတာကို သိျမင္လိုက္ရေတာ့မွ ဒီခႏၶာ ၅ ပါးနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ဘာမွ မပတ္သက္တာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္မိပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မထင္ေနသလို ဒါေတြဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္လိုက္ပါတယ္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ‘ကံသည္ အနတၱသေဘာတရားျဖစ္ပံု’ တရားေတာ္မွာ ခႏၶာ ၅ ပါးရဲ႕ အစိုးမရပံု၊ အားကိုးမရပံု၊ ေၾကာက္႐ြံ႕စရာေကာင္းပံု၊ ႐ြံ႕မုန္းစရာေကာင္းပံုေတြ ေဟာထားတာေတြကို ၾကားနာမိရာက ရန္သူမ်ဳိး ၅ ပါး ဆိုတဲ့ မီး၊ ေရ၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူ၊ မင္းဆိုတာေတြဟာ အေဝးရန္သူမ်ားသာျဖစ္ၿပီး၊ ခႏၶာ ၅ ပါးဟာ သူသတ္သမားျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေနျခင္းဟာ သူသတ္သမားကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘဝအႀကိမ္ႀကိမ္ ရေနျခင္းဟာ သူသတ္သမား ေယာက်္ားခႏၶာ ၅ ပါး၏ အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံရန္သာ ျဖစ္တယ္။ သတၱဝါတိုင္းသာ ကိုယ့္အသုဘ၊ ကိုယ္မသာကိုယ္ထမ္းၿပီးသြားလာလႈပ္႐ွားေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ေလာကအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ မိမိခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့မေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါစသည္ျဖင့္ေဟာၾကားသြားတာေတြကိုနာၾကားလိုက္ရေတာ့နဂိုကမွတျဖည္းျဖည္းျခင္းသံေယာဇဥ္နည္းပါးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုေၾကာက္႐ြံ႕၊႐ြံ႕မုန္းလာမိပါေတာ့တယ္။သံသရာကိုကၽြန္မတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ မရပ္မနား အစဥ္တန္းျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အက်ဳိးခႏၶာ ၅ ပါး၊ အေၾကာင္းခႏၶာ ၅ ပါးတို႔ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ၊ ခႏၶာတဖန္ၿပန္မျဖစ္ရာနိဗၺာန္ကို ဒီဘဝ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး မ်က္ေမွာက္ျပဳပိုင္ခြင့္ရလိုတဲ့ဆႏၵေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာမိပါေတာ့တယ္။
**ေ႐ႊဇီးကြက္**
ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ (ေရႊဇီးကြက္) ေဖ့ဘုတ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
မိန္းမေခ်ာမိန္းမလွစာရင္းထဲမွာကၽြန္မမပါပါ။မ်က္ႏွာေပါက္မလွသလိုကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ၾကည့္မေကာင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမသားစစ္စစ္လည္းျဖစ္၊ ပုထုဇဥ္ စစ္စစ္လည္းျဖစ္တဲ့ကၽြန္မ အလြန္ပဲလွခ်င္ပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။မိန္းကေလးမ်ားလွခ်င္ပခ်င္လာတတ္ၾကတဲ့ဆယ္ေက်ာ္သက္အ႐ြယ္ကစၿပီး ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ လွေအာင္ပေအာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ခဲ့ပါသည္။
အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ ပိုဆိုးလာပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ေထာင္ဖက္ဟာ အေခ်ာဆံုး၊ အလွဆံုးဆိုတဲ့ မင္းသမီးေတြနဲ႔ တြဲဖက္ သ႐ုပ္ေဆာင္ေနရတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီမေလးေတြရဲ႕ အသည္းစြဲျဖစ္တဲ့ႏိုင္ငံေက်ာ္သ႐ုပ္ေဆာင္တဦးျဖစ္လာေတာ့ကၽြန္မလည္းကၽြန္မရဲ႕အိမ္ေထာင္ဖက္နဲ႔ လိုက္ဖက္ညီေအာင္ ပိုၿပီးလွခ်င္ပခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ မိခင္တဦးအေနနဲ႔ ပံုပ်က္ပန္းပ်က္ ျဖစ္မသြားေအာင္ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အထူးဂ႐ုစိုက္ျပဳျပင္ခဲ့ပါတယ္။
က်န္းမာေရးအေၾကာင္းျပၿပီးနဂိုထဲက ၾကည့္မေကာင္းတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာကို ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လို႔ ကိုယ္ကာယေလ့က်င့္ခန္းေတြလုပ္ရတာလဲအေမာပါပဲ။အစားအေသာက္ကိုလည္းသင့္တင့္မွ်တေအာင္ သတိထားၿပီး ႀကိဳးစား စားေသာက္ရတာလည္း တာဝန္ႀကီးတခုပါပဲ။ ကိုယ္နဲ႔လိုက္ဖက္မယ့္၊ ၾကည့္ေကာင္းမယ္ထင္တဲ့အဝတ္အစားေတြ၊ဖိနပ္ေတြ၊အသံုးအေဆာင္ေတြအတြက္ ေၾကာင့္ၾကအားစိုက္ခဲ့ရတာလည္း မသက္သာပါဘူး။
က်န္းမာေရးအတြက္ေရာႏုပ်ဳိမႈအတြက္ေရာအားေဆးေတြ၊ႏုပ်ဳိေဆးေတြဝယ္ေသာက္ခဲ့ရတာလည္း အလုပ္ႀကီးတလုပ္ပါပဲ။ အသားအေရတို႔ ဆံပင္တို႔ ၾကည့္ေကာင္းေအာင္ ျပဳျပင္ဖို႔ရာအတြက္ အလွျပင္ဆိုင္ေတြ သြားရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ပါပဲ။ မ်က္ႏွာကေလး ၾကည့္ေကာင္းေအာင္လုိ႔ မိတ္ကပ္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ၊ ပါးနီေတြနဲ႔ ေရာင္စံုခ်ယ္သခဲ့ရတာလည္း တရားလြန္ပါပဲ။ ခႏၶာကိုယ္တခုလံုး ေမႊးႀကိဳင္သင္းပ်ံ႕ေနေအာင္လို႔ ဆပ္ျပာေမႊး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ေမႊးက အစ၊ ကိုယ္လိမ္းအလွဆီ အလယ္၊ ေရေမႊးအဆံုး အေမႊးအႀကိဳင္မ်ဳိးစံု သံုးစြဲခဲ့ရတာလည္း တပင္တပန္းပါပဲ။
ကၽြန္မေျပာခ်င္တာကဒီအလွအပအေၾကာင္းေတြမဟုတ္ပါဘူး။ကၽြန္မအေမက ေမြးဖြားေပးခဲ့လို႔ ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ (ခ) ေ႐ႊဇီးကြက္ ဆိုတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ကို ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္အထိ ျမတ္ႏိုးခဲ့၊ ႏွစ္သက္ခဲ့၊ ဂ႐ုစိုက္ခဲ့၊ ျပဳစုခဲ့၊ ယုယခဲ့သလဲ ဆိုတာကိုပါ။ ဒီခႏၶာကိုယ္ကိုပဲလားဆိုေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အလိုကိုလည္း ကၽြန္မအျမဲပဲ လိုက္ေလ်ာ အလိုျဖည့္ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဆႏၵက ဘာျဖစ္ခ်င္သလဲ။ ကၽြန္မအဆင္သင့္ ျဖည့္ဆည္းၿပီးသားပဲ။
ေပ်ာ္ခ်င္ပါးခ်င္သလား။ ႐ုပ္႐ွင္ကေလးၾကည့္လိုက္၊ သီခ်င္းေလးနားေထာင္လိုက္၊ ဝတၳဳကေလး ဖတ္လုိက္၊ေပ်ာ္ပြဲ႐ႊင္ပြဲသြားလိုက္၊သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဟီလာတိုက္လိုက္၊ခ်စ္သူနဲ႔ရင္ခုန္လိုက္နဲ႔ ေပ်ာ္ၿပီးသားပဲ။ ေပါက္ကြဲခ်င္သလား။ ေ႐ွ႕ေနာက္ အက်ဳိးအေၾကာင္းေတြ ဆင္ျခင္မေနဘဲ မီးကုန္ရမ္းကုန္ ေပါက္ကြဲၿပီးသားပဲ။ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကုိ ႐ွိ႐ွိသမွ်ေစတသိတ္ေတြ၊အထူးသျဖင့္အကုသိုလ္ေစတသိတ္၁၄ပါးရဲ႕ ျခယ္လွယ္ေနသမွ်ကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ႀကီး လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒီလို အေမ့ေမ့ အေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ လူ႔ဘဝႀကီးကို ျဖတ္သန္းခဲ့တာဟာ ဆယ္စုႏွစ္ ၃ စုေက်ာ္ ၄ စုနီးပါး ေရာက္႐ွိလာတဲ့အထိပါပဲ။
အသက္ ၄၀ နားနီးလာေတာ့ ဗုဒၶဘာသာဝင္တဦးအေနနဲ႔ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ တရားေတြကို မိ႐ိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တဦးအျဖစ္ထက္ ပိုၿပီးနက္နက္႐ိႈင္း႐ိႈင္း ေလ့လာခ်င္တဲ့ဆႏၵေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာရဟန္းသံဃာေတြေဟာၾကားေရးသားထားတဲ့တရားေတာ္ေတြကို ေလးေလးနက္နက္ နာၾကားဖတ္႐ႈပါတယ္။
ေယာဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕သတဝ၀ါတိုင္းအတြက္မိမိတို႔ရ႐ွိထားတဲ့ခႏၶာကိုယ္၊ပစၥည္းဥစၥာ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ဘြဲ႔အတတ္ပညာ၊ ရာထူး၊ ဂုဏ္ထူး၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္၊ အာဏာအစ႐ွိတဲ့ မိမိတို႔နဲ႔ ဆက္စပ္သက္ဆိုင္သမွ်အရာအားလံုးဟာတဘဝစာတခဏသာအငွားရထားၾကတာေတြ ျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ဆိုတာလည္း သူတပါးဆီက ခဏငွားလာတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးတေကာင္လိုပါပဲ။ အဲဒီလို ခဏသာငွားၿပီး ပိုင္ဆိုင္ခြင့္႐ွိတဲ့ ခိုင္းႏြားႀကီးကို သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ေကၽြးေမြး၊ ျပဳစု၊ အလိုလိုက္ၿပီး ျပန္ေပးခ်ိန္တန္ေတာ့ ျပန္ေပးလိုက္မွာလား။
ဒါမွမဟုတ္ ခိုင္းပိုင္ခြင့္ရတဲ့ အခ်ိန္ကေလးမွာ ကိုယ့္အတြက္ေရာ၊ အမ်ားအတြက္ေရာ အက်ိဳးအျမတ္ရေအာင္ ခိုင္းၿပီး၊ အသံုးခ်ၿပီးမွ ျပန္ေပးမွာလားဆိုတဲ့ အေမးေၾကာင့္ ကၽြန္မလည္း လူ႔ဘဝ တဘဝစာ အငွားရထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ လူ႔ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ လူ႔စိတ္ကို ဆက္ၿပီး အလိုလိုက္ အႀကိဳက္ေဆာင္မေနေတာ့ဘဲ ကၽြန္မရဲ႕ သံသရာအတြက္ အက်ဳိးမ်ားတဲ့ ကိစၥေတြမွာသာ အသံုးျပဳဖို႔သင့္ေၾကာင္း အျမင္မွန္ရလာခဲ့ပါတယ္။
သစၥာေလးပါးကိုထိုးသြင္းသိႏိုင္ဖို႔ရာကမၼ႒ာန္းတရားရိပ္သာေတြမွာတရားအားထုတ္နည္းေတြကို ေလ့လာသင္ယူရင္း စခန္းဝင္ တရားထိုင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။က်န္တဲ့ကၽြန္မပိုင္တဲ့အခ်ိန္ေတြကိုလည္း အမ်ားျပည္သူလည္းအက်ဳိး႐ွိမယ့္ၿမတ္ဗုဒၶဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ႏွစ္သက္ေတာ္မူၿပီး ေလးအသၤေခ်နဲ႔ ကမ႓ာတသိန္းလံုး ပါရမီျဖည့္ဆည္းရင္း လုပ္ေဆာင္ခဲ့တဲ့ ပရဟိတ လုပ္ငန္းေတြကိုလုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္တဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဘဘ ဦးသုခတို႔ကလည္း ရန္ကုန္ နာေရးကူညီမႈ အသင္းကို စတင္တည္ေထာင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ဆိုင္လို႔ ကၽြန္မတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံႏွစ္ဦးစလံုး အလွဴေငြထည့္ဝင္လွဴဒါန္းရင္း လုပ္အားေပးၾကဖို႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာ.စ်ာပနေပါင္းမ်ားစြာကို(အခမဲ့)ကူညီလုပ္ကိုင္ေပးၾကရင္းနဲ႔ကၽြန္မေလသက္မဲ့ခႏၶာကိုယ္ေပါင္းမ်ားစြာကို ေတြ႔ျမင္ခဲ့ရပါေတာ့တယ္။
အသက္အ႐ြယ္ ႀကီးရင့္သူေရာ၊ ငယ္႐ြယ္သူေရာ၊ ဓနဥစၥာႂကြယ္ဝသူေရာ၊ မြဲေတသူေရာ၊ မ်ဳိး႐ိုးဂုဏ္အဆင့္ ျမင့္ျမတ္သူေရာ၊ နိမ့္ပါးသူေရာ၊ ရာထူးအာဏာႀကီးျမတ္သူေရာ၊ နိမ့္က်သူေရာ၊ က်န္းမာေရးေကာင္းမြန္သူေရာ၊ ညံ့ဖ်င္းသူေရာ၊ ႐ုပ္ရည္ေခ်ာေမာလွပသူေရာ၊ အ႐ုပ္ဆိုး အက်ည္းတန္သူေရာ၊ ကိုယ္ကာယ ေတာင့္တင္းသူေရာ၊ ခ်ည့္နဲ႔သူေရာ၊ ဉာဏ္ပညာ ႀကီးမားသူေရာ၊ နည္းပါသူေရာ အားလံုးအားလံုးဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တနည္းနည္းနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ေသဆံုးေနၾကၿပီး သူတို႔ရဲ႕ က်န္ရစ္တဲ့႐ုပ္ကလပ္ ခႏၶာကိုယ္ေတြကို ကၽြန္မတို႔နာေရးကူညီမႈအသင္း(ရန္ကုန္)အသင္းသူ/သားမ်ားကသယ္ယူသၿဂႋဳဟ္ေပးေနၾကရတာေတြကို ေန႔စဥ္ၾကား သိျမင္ေတြ႔ေနရေတာ့ ကၽြန္မေလ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးရဲ႕ အစိုးမရပံု၊ အႏွစ္သာရမ႐ွိပံုကို ပိုပိုၿပီး သိျမင္လာရပါတယ္။
မၾကာခဏ တရားရိပ္သာဝင္ၿပီး တရားအားထုတ္ဖို႔ အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ သံေဝဂရစရာေတြကိုျမင္ေတြ႔ေနရတဲ့ကၽြန္မ၊ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္သ႑ာန္မွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ဦးစီးတဲ့ အကုသိုလ္ ေစတသိတ္ေတြ ဝင္ေရာက္ေႏွာက္ယွက္ ျခယ္လွယ္ခြင့္မရွိေအာင္ေတာ့ အတတ္ႏိုင္ဆံုးသတိနဲ႔ထိန္းသိမ္းၿပီးေနျဖစ္ပါတယ္။သတိလက္လြတ္ ေနခဲ့စဥ္တုန္းက ေဒါသျဖစ္ရင္လည္း အထိန္းအကြပ္မ႐ွိဝုန္းဒိုင္းက်ဲေပါက္ကြဲခဲ့ၿပီးတေငြ႔ေငြ႔နဲ႔မၿပီးႏိုင္မဆံုးႏိုင္ ေလာင္ကၽြမ္းေနတတ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္မ၊အခုေတာ့သတိလက္လြတ္လို႔အာ႐ံုတစ္ခုကို ေဒါသျဖစ္စရာအာ႐ံုအျဖစ္ ျမင္မိၿပီး ေဒါသျဖစ္လိုက္မိေပမဲ့ သတိခ်က္ခ်င္းျပန္၀င္လာၿပီးေဒါသကိုဝုန္းဒိုင္းက်ဲမေပါက္ကြဲျဖစ္ေအာင္၊တေငြ႔ေငြ႔မေလာင္ကၽြမ္းျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၿပီး ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေနပါၿပီ။ ဒီလိုပါပဲ အာ႐ံုတခုကို ေလာဘျဖစ္စရာ အာ႐ံုအျဖစ္ သတိလက္လြတ္ျမင္မိၿပီး အဲဒီအာ႐ံုကို ေလာဘတႀကီး စြဲစြဲလမ္းလမ္း တမ္းတမ္းတတနဲ႔ အငမ္းမရ မျဖစ္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းႏိုင္ေနပါၿပီ။
အမ်ားျပည္သူလည္း အက်ဳိးမ်ား ကၽြန္မအတြက္လည္း သတိသံေဝဂရခြင့္ အျမဲ႐ွိေနတဲ့ ဒီလူမႈေရးလုပ္ငန္းမွာပဲကၽြန္မရဲ႕ဘဝ၊ကၽြန္မရဲ႕စိတ္အား၊ကၽြန္မရဲ႕ကုိယ္အားေတြကို ျမႇဳပ္ႏွံထားျဖစ္လို႔ တရားရိပ္သာကိုမေရာက္တာ၄/၅ႏွစ္ၾကာခဲ့ၿပီးမွ၂၀၀၉ခုႏွစ္သႀကၤန္တြင္း ေန႔ေယာဂီတရားစခန္းရိပ္သာမွာ တရားသြားထုိင္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
သႀကၤန္တြင္းကလည္းျဖစ္ျပန္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကလည္းလူေနထူထပ္တဲ့အရပ္မွာဆိုေတာ့အသံေတြဆူညံေနလို႔ ၾကားေနရတဲ့အသံေတြကိုပဲတခုၿပီးတခုသတိလိုက္ကပ္ေနရလို႔ဧကဂၢထာသမာဓိကိုမထူေထာင္ႏိုင္လုိ႔ ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မ အားမလိုအားမရ ျဖစ္မိပါတယ္။
ကၽြန္မရဲ႕ သ႑ာန္မွာ ေလာဘနဲ႔ေဒါသ တခုခုဝင္လာရင္ ပူေလာင္လာတတ္တာကို သတိနဲ႔ ႐ႈမွတ္ပယ္ေဖ်ာက္က်င့္႐ွိေနတဲ့ ကၽြန္မ တရားထိုင္ေနရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားမရ၊ မေက်နပ္တဲ့ေဒါသေၾကာင့္ ပူေလာင္လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ကၽြန္မကို ကၽြန္မလည္း အေတာ္အသံုးမက်တဲ့ ‘ငါ’ ဆိုၿပီး အျပစ္တင္လိုက္မိတဲ့ ခဏမွာပဲ ကၽြန္မရဲ႕ ဝိပႆနာ႐ႈမွတ္ေနတဲ့ ‘ဉာဏ္’ က ‘ငါ’ ဆိုတာ မ႐ွိဘူးဆိုတာ ခ်က္ခ်င္း သတိျပဳလုိက္မိပါတယ္။
႐ူပကၡႏၶာ၊ ဝိညာနကၡႏၶာ၊ ေ၀ဒနကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာဆုိတဲ့ ခႏၶာ ၅ ပါး ဓမၼသေဘာေတြ ဓမၼဗ်ာပါရသက္သက္နဲ႔ သူ႔အလုပ္ သူလုပ္ေနၾကတာကို သိျမင္လိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာ ေ႐ႊဇီးကြက္လည္း မပါ။ ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖလည္း မပါ။ ငါလည္း မပါ။ ကၽြန္မလည္း မပါတာကို သိျမင္လိုက္ရေတာ့မွ ဒီခႏၶာ ၅ ပါးနဲ႔ ကၽြန္မနဲ႔ဘာမွ မပတ္သက္တာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္မိပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မထင္ေနသလို ဒါေတြဟာ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး ဆိုတာကိုလည္း ကြဲကြဲျပားျပား နားလည္လိုက္ပါတယ္။
မိုးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့တဲ့ ‘ကံသည္ အနတၱသေဘာတရားျဖစ္ပံု’ တရားေတာ္မွာ ခႏၶာ ၅ ပါးရဲ႕ အစိုးမရပံု၊ အားကိုးမရပံု၊ ေၾကာက္႐ြံ႕စရာေကာင္းပံု၊ ႐ြံ႕မုန္းစရာေကာင္းပံုေတြ ေဟာထားတာေတြကို ၾကားနာမိရာက ရန္သူမ်ဳိး ၅ ပါး ဆိုတဲ့ မီး၊ ေရ၊ ခိုးသူ၊ မခ်စ္မႏွစ္သက္သူ၊ မင္းဆိုတာေတြဟာ အေဝးရန္သူမ်ားသာျဖစ္ၿပီး၊ ခႏၶာ ၅ ပါးဟာ သူသတ္သမားျဖစ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေနျခင္းဟာ သူသတ္သမားကို ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘဝအႀကိမ္ႀကိမ္ ရေနျခင္းဟာ သူသတ္သမား ေယာက်္ားခႏၶာ ၅ ပါး၏ အႀကိမ္ႀကိမ္သတ္ျဖတ္ျခင္းကို ခံရန္သာ ျဖစ္တယ္။ သတၱဝါတိုင္းသာ ကိုယ့္အသုဘ၊ ကိုယ္မသာကိုယ္ထမ္းၿပီးသြားလာလႈပ္႐ွားေနျခင္းသာျဖစ္တယ္။ ေလာကအားလံုးကို ေအာင္ႏိုင္ေတာ္မူခဲ့တဲ့ ျမတ္စြာဘုရားေသာ္မွ မိမိခႏၶာကိုယ္ကိုေတာ့မေအာင္ႏိုင္ခဲ့ပါစသည္ျဖင့္ေဟာၾကားသြားတာေတြကိုနာၾကားလိုက္ရေတာ့နဂိုကမွတျဖည္းျဖည္းျခင္းသံေယာဇဥ္နည္းပါးေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဒီခႏၶာကိုယ္ႀကီးကိုေၾကာက္႐ြံ႕၊႐ြံ႕မုန္းလာမိပါေတာ့တယ္။သံသရာကိုကၽြန္မတို႔သတ္မွတ္ထားတဲ့ မရပ္မနား အစဥ္တန္းျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အက်ဳိးခႏၶာ ၅ ပါး၊ အေၾကာင္းခႏၶာ ၅ ပါးတို႔ခ်ဳပ္ၿငိမ္းရာ၊ ခႏၶာတဖန္ၿပန္မျဖစ္ရာနိဗၺာန္ကို ဒီဘဝ ေနာက္ဆံုးထားၿပီး မ်က္ေမွာက္ျပဳပိုင္ခြင့္ရလိုတဲ့ဆႏၵေတြ တဖြားဖြား ေပၚေပါက္လာမိပါေတာ့တယ္။
**ေ႐ႊဇီးကြက္**
ျမင့္ျမင့္ခင္ေဖ (ေရႊဇီးကြက္) ေဖ့ဘုတ္မွ ျပန္လည္ကူးယူ ေဖာ္ျပပါတယ္။
No comments:
Post a Comment