႐ိုး႐ိုးေအးေအး စာေရးႀကီး ကိုဘေမာင္သည္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ား အဆင္မေျပသျဖင့္ သူတို႔ လမ္းထိပ္တြင္ ေဟာခန္း ဖြင့္စားေနေသာ ေဗဒင္ဆရာထံသြားေလသည္။ ေဗဒင္ဆရာက ယခုကဲ့သို႔ အညံ့မ်ား ၾကံဳေနရျခင္းမွာ ကိုဘေမာင္အိမ္တြင္ မေလွ်ာ္ကန္၊ မသင့္ျမတ္သည္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ဆိုၿပီး အိမ္အထိ လိုက္ၾကည့္ ေလေတာ့သည္။
အိမ္သို႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္...
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ကိုဘေမာင္၊ ခင္ဗ်ား ဘုရားစင္မွာ ထိုးထားတဲ့ ခတၱာပန္းေတြကို စြန္႔ပစ္လိုက္ေတာ့... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္လည္း မထိုးနဲ႔ဗ်ာ... ေနာက္ ဒီေအာက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းေတြ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘာလို႔လဲ ဆရာ၊ ဘုရားကို ပန္းထိုးတာ မေကာင္းဘူးလား...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတာေပါ့... ဒီမွာ ခတၱာဆိုတာ “ခက္တာ” နဲ႔ အသံဆင္တယ္ဗ်...။ ခက္တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ စပါယ္ ဆိုတာကလည္း “စကတည္းက ပယ္ခံရတယ္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ျဖစ္ေစတယ္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား ဆရာ၊ ဒါဆို ဘာကို ဘုရားကပ္ရမလဲ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒီမွာ အလြယ္ေလးေလ... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴရင္ ေကာင္းတယ္လား...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “မသိရင္မွတ္၊ ေကာင္းညွင္းေပါင္းဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းျခင္းေပါင္း၊ ေကာင္းျခင္းေတြ ေပါင္းလာေအာင္... ၿပီးေတာ့ ၾသဇာရွိေအာင္ ၾသဇာသီးကို လွဴ... ဒါေလးမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါတယ္တဲ့ ကိုဘေမာင္ရ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ... က်ေနာ္ အလုပ္ကလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ၾကဦးမယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး ဆရာရယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “မေျပာင္ခ်င္ဘူးလား... အလြယ္ေလး ကိုဘေမာင္ရယ္... အိမ္ေရွ႕ကျခံထဲမွာ... ေျပာင္းဖူးရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရယ္၊ ဘူးသီးရယ္ သံုးမ်ိဳးကို စိုက္လိုက္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဆရာ... အဲဒါဆို မေျပာင္းရေတာ့ဘူးေပါ့...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္တယ္ေလ... အဲဒီသံုးမ်ိဳးရဲ႕ အစစာလံုးေတြက ေျပာင္းခ်ဥ္ဘူး မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီေတာ့ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီးေတာ့...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္... ေက်းဇူးပါ”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ရပါတယ္ဗ်... ဓာတ္တူရင္ နတ္ကူသတဲ့ဗ်ာ...”
ဒီလိုနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း ျပန္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ ကိုဘေမာင္က ဆရာအိမ္လာၾကည့္ပါဦး ဆရာေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း တစ္ေခါက္ ထပ္လိုက္သြားသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူေျပာထားတဲ့အတိုင္း ၾသဇာသီးေတြ၊ မင္းဂြတ္သီးေတြ ဘုရားလွဴထားတာ ေတြ႕ရသည္။
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒါနဲ႔ ကိုဘေမာင္ မင္းဂြတ္သီးေတြက...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဆရာ့ နည္းစနစ္အတိုင္းေလ... မင္း Good သြားေအာင္... မင္းဂြတ္သီးကို လွဴထားတာ”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္လားဗ်”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပတ္ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေရႊေတာင္... ဟုတ္လား...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာေျပာသလို ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေအာင္ေလ... ေရႊေတာင္ႀကီး ဆိုက္ေအာင္၊ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟား... ဟား... ဟား...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟားပါနဲ႔ ဆရာ၊ ဟား ဟား ဆိုတဲ့ အတိုင္း သူမ်ားေတြ ဆရာ့ကို ဟားပါလိမ့္မယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေအာ္... ကိုဘေမာင္ရယ္”
ကိုဘေမာင္။ ။ “မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ၊ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ေအာ္ေနရပါမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္တာ့္ကိုလည္း “ကိုဘေမာင္ရယ္” ဆိုၿပီး အတင္းမရယ္ခိုင္းပါနဲ႔...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္၊ ခက္ေတာ့တာပဲ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ခက္ေတာ့တာပဲလို႔ခ်ည္း မညည္းပါနဲ႔ဆရာ၊ ဆရာ့ေနာက္ကို ခက္တာေတြ လိုက္လာပါလိမ့္မယ္... ေရာ့ ေသာက္ဆရာ...”
ကိုဘေမာင္က ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာလည္း ယူေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ... ခ်ိဳခ်ိဳ ခါးခါး ဘယ္လို အရသာႀကီးမွန္းမသိသျဖင့္...
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါ... ဒါ... ဘာႀကီးလဲ၊ ကိုဘေမာင္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘႀကီးလဲ လို႔ မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ဆရာ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေခ်ာ္လဲေနပါ့မယ္... ”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ခုနက အရည္ကေလ... ၾကံရည္ဖန္ရည္ တိုးေအာင္ဆိုၿပီး ၾကံရည္ရယ္ အဖန္ရည္ရယ္ ေရာေသာက္တာေလ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ... ဒီမယ္၊ ကိုဘေမာင္ ေဗဒင္ ပညာကို အလြယ္ေလး မွတ္ေနလား...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ပညာလို႔ မေျပာပါနဲ႔ ဆရာ... ျပင္ညာ ဆိုရင္ ျပင္ၿပီး ညာေနရပါမယ္။ ေဗဒင္နည္းစနစ္လို႔ ေျပာပါ ဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ထိုင္ခံုေတြလည္း မေတြ႕ပါလား...“
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းပစ္လိုက္တာ။ အရင္တစ္ပတ္ ဆရာျပန္သြားကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေလ... ထိုင္လည္း ထိုင္၊ ခုန္လည္း ခုန္ဆိုတာ သိပ္မဟုတ္ဘူးလိုပဲ ဓာတ္ပ်က္ေနသလားလို႔ပါ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟိုက္ပါနဲ႔ ဆရာ... အလကားေနရင္း ေမာဟိုက္ေနပါ့မယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ကိုဘေမာင္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့ ခုနက ဆရာ့ ဆိုင္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕တယ္... ျပင္ပါဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္းဘုတ္က ဘာျဖစ္လဲ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာခန္းဆိုတာေလ ဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္ကဲ့...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာၿပီးရင္ ခန္းခန္းသြားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ မရဘူးလား ဆရာ... ရသမွ် ေငြေတြ ခန္းကုန္မွာေပါ့ ဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့... မေနာမယ ဆိုတာေလ... မယ ဆိုတာ “မရ” မပိုင္ဆိုင္တာနဲ႔ အသံတူတယ္ေလ... ပညတ္သြားသလို...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေတာ္၊ ေတာ္... ကိုဘေမာင္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္လာၿပီးလား ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ... ျပန္မလို႔...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “သိဘူးဆရာ၊ နာရီဆိုတာ နာလည္းနာတယ္၊ ရီလည္းရီတယ္ဆိုေတာ့ မခ်ိျပံဳးသလို အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတာနဲ႔ အိမ္မွာ ဘာနာရီမွ မထားေတာ့တာ...“
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဟာဗ်ာ...”
ဤသို႔ျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာသည္ ကိုဘေမာင္အိမ္မွ တခ်ိဳးတည္း ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။
**Samuel**
႐ိုး႐ိုးေအးေအး စာေရးႀကီး ကိုဘေမာင္သည္ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္းမ်ား အဆင္မေျပသျဖင့္ သူတို႔ လမ္းထိပ္တြင္ ေဟာခန္း ဖြင့္စားေနေသာ ေဗဒင္ဆရာထံသြားေလသည္။ ေဗဒင္ဆရာက ယခုကဲ့သို႔ အညံ့မ်ား ၾကံဳေနရျခင္းမွာ ကိုဘေမာင္အိမ္တြင္ မေလွ်ာ္ကန္၊ မသင့္ျမတ္သည္မ်ား ရွိေသာေၾကာင့္ဆိုၿပီး အိမ္အထိ လိုက္ၾကည့္ ေလေတာ့သည္။
အိမ္သို႔ ေရာက္ေရာက္ျခင္းပင္...
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “သိပ္ဟုတ္တာေပါ့ ကိုဘေမာင္၊ ခင္ဗ်ား ဘုရားစင္မွာ ထိုးထားတဲ့ ခတၱာပန္းေတြကို စြန္႔ပစ္လိုက္ေတာ့... ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ေနာက္လည္း မထိုးနဲ႔ဗ်ာ... ေနာက္ ဒီေအာက္မွာ ခ်ိတ္ထားတဲ့ စံပယ္ပန္းေတြ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘာလို႔လဲ ဆရာ၊ ဘုရားကို ပန္းထိုးတာ မေကာင္းဘူးလား...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ခင္ဗ်ားတို႔ အဲဒါေတြေၾကာင့္ အခက္အခဲေတြ ရွိေနတာေပါ့... ဒီမွာ ခတၱာဆိုတာ “ခက္တာ” နဲ႔ အသံဆင္တယ္ဗ်...။ ခက္တာေတြ ျဖစ္တတ္တယ္။ စပါယ္ ဆိုတာကလည္း “စကတည္းက ပယ္ခံရတယ္” ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို ျဖစ္ေစတယ္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား ဆရာ၊ ဒါဆို ဘာကို ဘုရားကပ္ရမလဲ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒီမွာ အလြယ္ေလးေလ... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္လား... ေကာက္ညွင္းေပါင္းလွဴရင္ ေကာင္းတယ္လား...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “မသိရင္မွတ္၊ ေကာင္းညွင္းေပါင္းဟုတ္ဘူး၊ ေကာင္းျခင္းေပါင္း၊ ေကာင္းျခင္းေတြ ေပါင္းလာေအာင္... ၿပီးေတာ့ ၾသဇာရွိေအာင္ ၾသဇာသီးကို လွဴ... ဒါေလးမ်ား ဘာခက္တာမွတ္လို႔... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါတယ္တဲ့ ကိုဘေမာင္ရ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့ဆရာ၊ အေတာ္ေလး စိတ္ဝင္စားဖို႔ ေကာင္းတာပဲ... က်ေနာ္ အလုပ္ကလည္း ေျပာင္းေရႊ႕ၾကဦးမယ္။ မေျပာင္းခ်င္ဘူး ဆရာရယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “မေျပာင္ခ်င္ဘူးလား... အလြယ္ေလး ကိုဘေမာင္ရယ္... အိမ္ေရွ႕ကျခံထဲမွာ... ေျပာင္းဖူးရယ္၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရယ္၊ ဘူးသီးရယ္ သံုးမ်ိဳးကို စိုက္လိုက္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဆရာ... အဲဒါဆို မေျပာင္းရေတာ့ဘူးေပါ့...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္တယ္ေလ... အဲဒီသံုးမ်ိဳးရဲ႕ အစစာလံုးေတြက ေျပာင္းခ်ဥ္ဘူး မဟုတ္ဘူးလား၊ ဒီေတာ့ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီးေတာ့...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေတာ္ေလး စဥ္းစားစရာေတြ ျဖစ္လာပါတယ္... ေက်းဇူးပါ”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ရပါတယ္ဗ်... ဓာတ္တူရင္ နတ္ကူသတဲ့ဗ်ာ...”
ဒီလိုနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း ျပန္သြားေတာ့သည္။ ေနာက္တစ္ပတ္ ကိုဘေမာင္က ဆရာအိမ္လာၾကည့္ပါဦး ဆရာေျပာသလို ဟုတ္မဟုတ္ ဆိုတာနဲ႔ ေဗဒင္ဆရာလည္း တစ္ေခါက္ ထပ္လိုက္သြားသည္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ သူေျပာထားတဲ့အတိုင္း ၾသဇာသီးေတြ၊ မင္းဂြတ္သီးေတြ ဘုရားလွဴထားတာ ေတြ႕ရသည္။
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဒါနဲ႔ ကိုဘေမာင္ မင္းဂြတ္သီးေတြက...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဆရာ့ နည္းစနစ္အတိုင္းေလ... မင္း Good သြားေအာင္... မင္းဂြတ္သီးကို လွဴထားတာ”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္လားဗ်”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ ဆရာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္တစ္ပတ္ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေရႊေတာင္... ဟုတ္လား...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ဆရာေျပာသလို ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေအာင္ေလ... ေရႊေတာင္ႀကီး ဆိုက္ေအာင္၊ ေရႊေတာင္ဘက္ကို ခရီးထြက္မလို႔...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟား... ဟား... ဟား...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟားပါနဲ႔ ဆရာ၊ ဟား ဟား ဆိုတဲ့ အတိုင္း သူမ်ားေတြ ဆရာ့ကို ဟားပါလိမ့္မယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေအာ္... ကိုဘေမာင္ရယ္”
ကိုဘေမာင္။ ။ “မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ၊ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ေအာ္ေနရပါမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္တာ့္ကိုလည္း “ကိုဘေမာင္ရယ္” ဆိုၿပီး အတင္းမရယ္ခိုင္းပါနဲ႔...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္၊ ခက္ေတာ့တာပဲ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ခက္ေတာ့တာပဲလို႔ခ်ည္း မညည္းပါနဲ႔ဆရာ၊ ဆရာ့ေနာက္ကို ခက္တာေတြ လိုက္လာပါလိမ့္မယ္... ေရာ့ ေသာက္ဆရာ...”
ကိုဘေမာင္က ေရေႏြးတစ္ခြက္ငွဲ႔ေပးေတာ့ ေဗဒင္ဆရာလည္း ယူေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ... ခ်ိဳခ်ိဳ ခါးခါး ဘယ္လို အရသာႀကီးမွန္းမသိသျဖင့္...
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါ... ဒါ... ဘာႀကီးလဲ၊ ကိုဘေမာင္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဘႀကီးလဲ လို႔ မေအာ္ပါနဲ႔ ဆရာ... ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါၿပီး ဆရာ့ ဘႀကီးတစ္ေယာက္ေယာက္ ေခ်ာ္လဲေနပါ့မယ္... ”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ခုနက အရည္ကေလ... ၾကံရည္ဖန္ရည္ တိုးေအာင္ဆိုၿပီး ၾကံရည္ရယ္ အဖန္ရည္ရယ္ ေရာေသာက္တာေလ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟာ... ခင္ဗ်ားဗ်ာ... ဒီမယ္၊ ကိုဘေမာင္ ေဗဒင္ ပညာကို အလြယ္ေလး မွတ္ေနလား...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ပညာလို႔ မေျပာပါနဲ႔ ဆရာ... ျပင္ညာ ဆိုရင္ ျပင္ၿပီး ညာေနရပါမယ္။ ေဗဒင္နည္းစနစ္လို႔ ေျပာပါ ဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ထိုင္ခံုေတြလည္း မေတြ႕ပါလား...“
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္တယ္ဆရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေရာင္းပစ္လိုက္တာ။ အရင္တစ္ပတ္ ဆရာျပန္သြားကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိတာေလ... ထိုင္လည္း ထိုင္၊ ခုန္လည္း ခုန္ဆိုတာ သိပ္မဟုတ္ဘူးလိုပဲ ဓာတ္ပ်က္ေနသလားလို႔ပါ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟိုက္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “မဟိုက္ပါနဲ႔ ဆရာ... အလကားေနရင္း ေမာဟိုက္ေနပါ့မယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ကိုဘေမာင္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့ ခုနက ဆရာ့ ဆိုင္ရဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕တယ္... ျပင္ပါဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဗ်ာ... ကၽြန္ေတာ့္ဆိုင္းဘုတ္က ဘာျဖစ္လဲ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာခန္းဆိုတာေလ ဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ဟုတ္ကဲ့...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ေဟာၿပီးရင္ ခန္းခန္းသြားတယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ မရဘူးလား ဆရာ... ရသမွ် ေငြေတြ ခန္းကုန္မွာေပါ့ ဆရာ...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ၿပီးေတာ့... မေနာမယ ဆိုတာေလ... မယ ဆိုတာ “မရ” မပိုင္ဆိုင္တာနဲ႔ အသံတူတယ္ေလ... ပညတ္သြားသလို...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “ေတာ္၊ ေတာ္... ကိုဘေမာင္...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္လာၿပီးလား ဆရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...”
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဒါနဲ႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ... ျပန္မလို႔...”
ကိုဘေမာင္။ ။ “သိဘူးဆရာ၊ နာရီဆိုတာ နာလည္းနာတယ္၊ ရီလည္းရီတယ္ဆိုေတာ့ မခ်ိျပံဳးသလို အဓိပၸာယ္ထြက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတာနဲ႔ အိမ္မွာ ဘာနာရီမွ မထားေတာ့တာ...“
ေဗဒင္ဆရာ။ ။ “အာ... ဟာဗ်ာ...”
ဤသို႔ျဖင့္ ေဗဒင္ဆရာသည္ ကိုဘေမာင္အိမ္မွ တခ်ိဳးတည္း ဆင္းေျပးေလေတာ့သည္။
**Samuel**
No comments:
Post a Comment