ဖခင္ရဲ႕ဆုလာဘ္

>










(၁၉)ရာစုေခတ္က အိႏိၵယမွာ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကေညာင္ပင္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေငးေမာၿပီး ေတြးေတာေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ အိုမင္းရင့္ေရာ္တဲ့ေညာင္ပင္ရဲ႕ အလင္းအရိပ္တိုင္းက သူ႔ကိုအံ့ၾသေစခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ထူးဆန္းတဲ့ေတြးေတာမႈေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ရိုးရွင္းၿပီး လွပတဲ့စကားလံုးေတြ၊ ရင္ထဲက ေဖာ္မျပတတ္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို စကားလံုးေတြနဲ႔ သူခ်ေရးခ်င္ခဲ့တယ္။

သူ႔ဖခင္က အၾကင္နာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ မနက္တိုင္း သူနဲ႔အတူလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ ဖခင္က စိတ္ဝင္စားစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သူ႔ကိုေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဖခင္ေျပာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းက သူ႔ကိုထူးဆန္းႏွစ္သက္ေစခဲ့တယ္။ မနက္စာစားၿပီးတိုင္း ဖခင္နဲ႔အတူ က်မ္းစာေတြ၊ ဘာသာရပ္ျခားစကားေတြ သူရြတ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေတြ ေလ့လာသင္ယူခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေတြကို သူပိုႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေတြထဲကေန အဆံုးမရွိတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို သူခံစားရတယ္။ ကဗ်ာေတြကို သူစဲြလမ္းႏွစ္သက္ခဲ့မိတယ္။ ေညာင္ပင္ေအာက္က သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးေတြဟာ စကားလံုးအျဖစ္နဲ႔ ခုန္ေပါက္ထြက္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရိုးစင္းတဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ကို ျမဴးတူးေစခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေတြကို သူစေရးခဲ့တယ္။ ဘာကဗ်ာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး သူေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က သူ႔အခန္းေရွ႕ ဖခင္ျဖတ္ေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကဗ်ာတိုင္းမွာ ကေလးအေတြးေတြ ထင္ဟပ္ေနတာကို ဖခင္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဖခင္က သူ႔ကိုစာၾကည့္ခန္းထဲ ေခၚလိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ထဲကအရွင္သခင္ရဲ႕ ေဝဖန္သံကို သူဂနာမၿငိမ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။

ဖခင္ဘယ္လို ေျပာမလဲ?
"ဟာ... ဆိုးလိုက္တာ... သင့္ေတာ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို သားသံုးရမယ္" လို႔ ေျပာမလား?
"အင္း.. မဆိုးဘူးပဲ... သားဆက္ႀကိဳးစားပါ" လို႔ ေျပာမလား?

ကေလးငယ္ဟာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ဖခင္ရဲ႕စကားသံကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။

ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ဖခင္ဟာ အံဆဲြထဲက ခ်က္စာအုပ္ကိုယူၿပီး "တကယ္လို႔ ဘုရင္က အေဖတို႔ရဲ႕စကားလံုးေတြကို နားလည္ခဲ့ရင္ အေဖတို႔ရဲ႕စာေတြကို သူဂုဏ္ျပဳလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကဗ်ာဆရာကိုလည္း သူဂုဏ္ျပဳလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ဘုရင္က အဲဒီလိုမလုပ္ခဲ့ရင္ အေဖကပဲ ဒီကဗ်ာဆရာကို ဂုဏ္ျပဳရလိမ့္မယ္" လို႔ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဖခင္ဟာ သူ႔ကို အသစ္စက္စက္ ခ်က္တစ္ေစာင္ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။


ဖခင္ရဲ႕ဂုဏ္ျပဳမႈေအာက္မွာ သူေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနခဲ့တယ္။ ဖခင္ရဲ႕ယံုၾကည္မႈအတိုင္း ရွင္ဘုရင္လည္း သူ႔စကားလံုးေတြကို နားလည္လိမ့္မယ္လို႔ သူယံုၾကည္မိတယ္။ စကားလံုးထဲ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့ အဆံုးမရွိအလွေတြကို ျမင္ေတြလိမ့္မယ္လို႔ သူေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒီလမ္းကို သူဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီကဗ်ာ.. အဲဒီလွပတဲ့ကဗ်ာေတြကို ဘုရင္ႀကီး စိတ္လႈပ္ရွားသက္ဝင္မိမယ္၊ ဘုရင့္အျပင္ တျခားလူအမ်ားကိုလည္း သက္ဝင္ေစလိမ့္မယ္လို႔ သူယံုၾကည္မိတယ္။

(၁၈၇၈)ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔မွာ သူ(၁၇)ႏွစ္ျပည့္ၿပီး လူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေဝးလံတဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွာ ဥပေဒပညာကို သူသြားေရာက္ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ၿပီး ေရွ႕ေနတစ္ဦးလုပ္ဖို႔ သူျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ေနရာမွာ အျမစ္တြယ္ကိုင္းေအာင္းခဲ့တဲ့ မ်ဳိးေစ့ေလးတစ္ေစ့က တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြားလာခဲ့တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို သူေမ့မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကဗ်ာထဲက ထူးဆန္းလွပတဲ့အရာေတြကို သူတမ္းတမိတယ္။ အခ်ိန္တိုတို(၂)ႏွစ္အတြင္းမွာ အိႏၵိယကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။ ေညာင္ပင္ရွိတဲ့အရပ္ကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေတြကို သူမျပတ္ေရးခဲ့တယ္။ စကားလံုး တစ္လံုးခ်င္းစီကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကုိ သူရွာခဲ့တယ္။

(Rabindranath Tagore) ရာဘင္ျဒာနသ္တဂိုးဆိုတဲ့ သူ႔နာမည္ကို တျဖည္းျဖည္း လူသိမ်ားလာခဲ့တယ္။

(၁၉၁၃)ခုႏွစ္မွာ တဂိုးဟာ စာေပႏိုဘယ္လ္ဆုကို ရရွိခဲ့တယ္။ အာရွတိုက္မွာ ပထမဦးဆံုး ႏိုဘယ္လ္ဆု ရသူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ႔စကားလံုး၊ သူ႔ကဗ်ာ၊ သူေရးစပ္တဲ့ အလွအပေတြကို တစ္ကမာၻလံုး သိနားလည္ခဲ့ပါတယ္။

တဂိုးမေအာင္ျမင္ခင္မွာ သူ႔ကို ပထဦးဆံုး ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သူဟာ ဖခင္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ဖခင္ေပးခဲ့တဲ့ ခ်က္လက္မွတ္ဟာ ရုိးရိုးခ်က္လက္မွတ္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုယံုၾကည္မႈေတြ ျပည့္ေစတဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ျဖစ္တယ္။ ---- သားဟာ ဉာဏ္ပညာရွင္ႀကီးပါ။ အေဖယံုၾကည္တယ္ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူကမွ တျခားသူအကူအညီမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းထီးထီးနဲ႔ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္လင္းလက္တဲ့ ေရာင္ျခည္ေနာက္မွာ ေသးငယ္ေႏြးေထြးတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္က အၿမဲရွိပါတယ္။ အဲဒီဖေယာင္းတိုင္က အကူအညီမဲ့ငယ္ရြယ္တဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္တစ္စံုကို အလင္းေပး လမ္းျပေနခဲ့ပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခား ေမြးဖြားလာသူတစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္ကို သင့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သူ႔ရဲ႕မိမိကုိယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈကို ျဖည့္ေပးၿပီး ထူးျခားတဲ့လူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ သင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္။ ထံုအေနသူတစ္ေယာက္ဟာ သင့္ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ထူးျခားေအာင္ျမင္တဲ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို သင္ယံုၾကည္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေပါ့....




http://www.meiwenzhan.com/chenggonglizhi/ganwu/20100504/6820.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။

(၁၉)ရာစုေခတ္က အိႏိၵယမွာ ကိုယ့္အိမ္ေရွ႕ကေညာင္ပင္ကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ ေငးေမာၿပီး ေတြးေတာေနတတ္တဲ့ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ရွိခဲ့တယ္။ အိုမင္းရင့္ေရာ္တဲ့ေညာင္ပင္ရဲ႕ အလင္းအရိပ္တိုင္းက သူ႔ကိုအံ့ၾသေစခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ ထူးဆန္းတဲ့ေတြးေတာမႈေလးေတြ ရွိခဲ့တယ္။ ရိုးရွင္းၿပီး လွပတဲ့စကားလံုးေတြ၊ ရင္ထဲက ေဖာ္မျပတတ္တဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈေတြကို စကားလံုးေတြနဲ႔ သူခ်ေရးခ်င္ခဲ့တယ္။

သူ႔ဖခင္က အၾကင္နာေတြနဲ႔ ျပည့္ေနသူတစ္ေယာက္ပါ။ မနက္တိုင္း သူနဲ႔အတူလမ္းေလွ်ာက္ၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ခ်ိန္မွာ ဖခင္က စိတ္ဝင္စားစရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ သူ႔ကိုေျပာျပေလ့ရွိတယ္။ ဖခင္ေျပာတဲ့ အျဖစ္အပ်က္တိုင္းက သူ႔ကိုထူးဆန္းႏွစ္သက္ေစခဲ့တယ္။ မနက္စာစားၿပီးတိုင္း ဖခင္နဲ႔အတူ က်မ္းစာေတြ၊ ဘာသာရပ္ျခားစကားေတြ သူရြတ္ဖတ္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေတြ ေလ့လာသင္ယူခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေတြကို သူပိုႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ကဗ်ာေတြထဲကေန အဆံုးမရွိတဲ့ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို သူခံစားရတယ္။ ကဗ်ာေတြကို သူစဲြလမ္းႏွစ္သက္ခဲ့မိတယ္။ ေညာင္ပင္ေအာက္က သူ႔ရဲ႕စိတ္ကူးေတြဟာ စကားလံုးအျဖစ္နဲ႔ ခုန္ေပါက္ထြက္လာၿပီး သူ႔ရဲ႕ကဗ်ာေတြျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီကဗ်ာေတြဟာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရိုးစင္းတဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္ကို ျမဴးတူးေစခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေတြကို သူစေရးခဲ့တယ္။ ဘာကဗ်ာပဲျဖစ္ျဖစ္ တစ္ပုဒ္ၿပီးတစ္ပုဒ္ ကဗ်ာေတြအမ်ားႀကီး သူေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အဲဒီေန႔က သူ႔အခန္းေရွ႕ ဖခင္ျဖတ္ေတာ့ သူ႔ကဗ်ာေတြကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ ကဗ်ာတိုင္းမွာ ကေလးအေတြးေတြ ထင္ဟပ္ေနတာကို ဖခင္ေတြ႔လိုက္တယ္။ ဖခင္က သူ႔ကိုစာၾကည့္ခန္းထဲ ေခၚလိုက္တယ္။ သူ႔ရင္ထဲကအရွင္သခင္ရဲ႕ ေဝဖန္သံကို သူဂနာမၿငိမ္ ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။

ဖခင္ဘယ္လို ေျပာမလဲ?
"ဟာ... ဆိုးလိုက္တာ... သင့္ေတာ္တဲ့ စကားလံုးေတြကို သားသံုးရမယ္" လို႔ ေျပာမလား?
"အင္း.. မဆိုးဘူးပဲ... သားဆက္ႀကိဳးစားပါ" လို႔ ေျပာမလား?

ကေလးငယ္ဟာ ေခါင္းငံု႔ၿပီး ဖခင္ရဲ႕စကားသံကို ေစာင့္ဆိုင္းေနခဲ့တယ္။

ေႏြးေထြးႏူးညံ့တဲ့အၿပံဳးနဲ႔ ဖခင္ဟာ အံဆဲြထဲက ခ်က္စာအုပ္ကိုယူၿပီး "တကယ္လို႔ ဘုရင္က အေဖတို႔ရဲ႕စကားလံုးေတြကို နားလည္ခဲ့ရင္ အေဖတို႔ရဲ႕စာေတြကို သူဂုဏ္ျပဳလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီကဗ်ာဆရာကိုလည္း သူဂုဏ္ျပဳလိမ့္မယ္။ တကယ္လို႔ ဘုရင္က အဲဒီလိုမလုပ္ခဲ့ရင္ အေဖကပဲ ဒီကဗ်ာဆရာကို ဂုဏ္ျပဳရလိမ့္မယ္" လို႔ဆိုတယ္။

အဲဒီေနာက္ ဖခင္ဟာ သူ႔ကို အသစ္စက္စက္ ခ်က္တစ္ေစာင္ ကမ္းေပးလိုက္တယ္။


ဖခင္ရဲ႕ဂုဏ္ျပဳမႈေအာက္မွာ သူေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူးေနခဲ့တယ္။ ဖခင္ရဲ႕ယံုၾကည္မႈအတိုင္း ရွင္ဘုရင္လည္း သူ႔စကားလံုးေတြကို နားလည္လိမ့္မယ္လို႔ သူယံုၾကည္မိတယ္။ စကားလံုးထဲ ကြယ္ဝွက္ထားတဲ့ အဆံုးမရွိအလွေတြကို ျမင္ေတြလိမ့္မယ္လို႔ သူေမွ်ာ္လင့္မိတယ္။ ဒီလမ္းကို သူဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ တစ္ေန႔ေန႔ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ အဲဒီကဗ်ာ.. အဲဒီလွပတဲ့ကဗ်ာေတြကို ဘုရင္ႀကီး စိတ္လႈပ္ရွားသက္ဝင္မိမယ္၊ ဘုရင့္အျပင္ တျခားလူအမ်ားကိုလည္း သက္ဝင္ေစလိမ့္မယ္လို႔ သူယံုၾကည္မိတယ္။

(၁၈၇၈)ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာ ၂၂ရက္ေန႔မွာ သူ(၁၇)ႏွစ္ျပည့္ၿပီး လူလားေျမာက္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္ ေဝးလံတဲ့ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ လန္ဒန္တကၠသိုလ္မွာ ဥပေဒပညာကို သူသြားေရာက္ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့တယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ၿပီး ေရွ႕ေနတစ္ဦးလုပ္ဖို႔ သူျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ေနရာမွာ အျမစ္တြယ္ကိုင္းေအာင္းခဲ့တဲ့ မ်ဳိးေစ့ေလးတစ္ေစ့က တစ္ေန႔တျခား ႀကီးထြားလာခဲ့တယ္။ သူ႔ကဗ်ာေတြကို သူေမ့မရႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ကဗ်ာထဲက ထူးဆန္းလွပတဲ့အရာေတြကို သူတမ္းတမိတယ္။ အခ်ိန္တိုတို(၂)ႏွစ္အတြင္းမွာ အိႏၵိယကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။ ေညာင္ပင္ရွိတဲ့အရပ္ကို သူျပန္လာခဲ့တယ္။

ကဗ်ာေတြကို သူမျပတ္ေရးခဲ့တယ္။ စကားလံုး တစ္လံုးခ်င္းစီကေန ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြကုိ သူရွာခဲ့တယ္။

(Rabindranath Tagore) ရာဘင္ျဒာနသ္တဂိုးဆိုတဲ့ သူ႔နာမည္ကို တျဖည္းျဖည္း လူသိမ်ားလာခဲ့တယ္။

(၁၉၁၃)ခုႏွစ္မွာ တဂိုးဟာ စာေပႏိုဘယ္လ္ဆုကို ရရွိခဲ့တယ္။ အာရွတိုက္မွာ ပထမဦးဆံုး ႏိုဘယ္လ္ဆု ရသူျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ သူ႔စကားလံုး၊ သူ႔ကဗ်ာ၊ သူေရးစပ္တဲ့ အလွအပေတြကို တစ္ကမာၻလံုး သိနားလည္ခဲ့ပါတယ္။

တဂိုးမေအာင္ျမင္ခင္မွာ သူ႔ကို ပထဦးဆံုး ဂုဏ္ျပဳခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သူဟာ ဖခင္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကို ဖခင္ေပးခဲ့တဲ့ ခ်က္လက္မွတ္ဟာ ရုိးရိုးခ်က္လက္မွတ္ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ သူ႔ကိုယံုၾကည္မႈေတြ ျပည့္ေစတဲ့ လက္မွတ္တစ္ေစာင္ျဖစ္တယ္။ ---- သားဟာ ဉာဏ္ပညာရွင္ႀကီးပါ။ အေဖယံုၾကည္တယ္ဆိုတဲ့ လက္မွတ္ျဖစ္တယ္။

ဘယ္သူကမွ တျခားသူအကူအညီမပါဘဲ တစ္ေယာက္တည္းထီးထီးနဲ႔ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေအာင္ျမင္လင္းလက္တဲ့ ေရာင္ျခည္ေနာက္မွာ ေသးငယ္ေႏြးေထြးတဲ့ ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္က အၿမဲရွိပါတယ္။ အဲဒီဖေယာင္းတိုင္က အကူအညီမဲ့ငယ္ရြယ္တဲ့ စိတ္ဝိညာဥ္တစ္စံုကို အလင္းေပး လမ္းျပေနခဲ့ပါတယ္။

ထူးထူးျခားျခား ေမြးဖြားလာသူတစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့ သာမန္လူတစ္ေယာက္ကို သင့္ယံုၾကည္မႈနဲ႔ သူ႔ရဲ႕မိမိကုိယ္ကိုယ္ယံုၾကည္မႈကို ျဖည့္ေပးၿပီး ထူးျခားတဲ့လူတစ္ဦးျဖစ္ေအာင္ သင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ပါတယ္။ ထံုအေနသူတစ္ေယာက္ဟာ သင့္ယံုၾကည္မႈေၾကာင့္ ထူးျခားေအာင္ျမင္တဲ့ ဉာဏ္ႀကီးရွင္တစ္ဦးလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါကို သင္ယံုၾကည္ခဲ့မယ္ ဆိုရင္ေပါ့....




http://www.meiwenzhan.com/chenggonglizhi/ganwu/20100504/6820.html

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။