“မိခ်ဳိေရ၊ မိခ်ဳိ၊ အေမ့ဆီ လာစမ္း”
တဲငယ္၏ ေလွကားတက္တြင္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ တစ္ခုကို ၾကည့္ေနေသာ မိခ်ဳိသည္၊ ဇာတ္လမ္းစြဲ ေနသျဖင့္ ခ်က္ျခင္း မလာႏိုင္ဘဲ မၾကားဟန္ ျပဳေနသည္။ ေမေမက သမီး၏ သေဘာကို သိသည္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္၊ လူလားမေျမာက္တေျမာက္၊ မလိမ္မိုးမလိမၼာ သမီးကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးမိရွာသည္။ သမီးမလာသျဖင့္ အေမက သမီးထံ သြားရသည္။
“သမီးမွာ ပိုက္ဆံရွိေသးသလား၊ အေမ့ကို ခဏေပးပါလား”
မိခ်ဳိက မ်က္ေမွာင္ေလး ၾကဳတ္သြားသည္။ သူ႔တြင္ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အေမ့ကို မေပးလို။ လိမ္ညာကာ မေျပာတတ္သျဖင့္ - “သမီးမွာ ေငြတစ္ေသာင္းတန္ သံုးရြက္ရွိတယ္ အေမ။ နက္ျဖန္ခါ ေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ ၀ယ္စားဖို႔ သိမ္းထားတာပါ” ဟု ေျဖရွာ၏။
“ေမေမသိပါတယ္ သမီးရယ္၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကို နက္ျဖန္ မစားပါနဲ႔ဦး။ အေမ ထန္းလ်က္ တစ္ျခမ္း ေပးလိုက္ပါမယ္။ ေသာၾကာေန႔မွာ ေဖေဖ့ လုပ္ခရေတာ့မွ သမီးကို ေငြငါးေသာင္း ေပးပါ့မယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သမီးစားခ်င္တာ ၀ယ္စားပါကြယ္”
အေမ့စကားကို ပယ္ရွားေလ့မရွိေသာ မိခ်ဳိက စာအုပ္ၾကားတြင္ သိမ္းထားေသာ က်ပ္တစ္ေသာင္းတန္ သံုးရြက္ကို ထုတ္ေပးေလ၏။
“အင္း၊ သမီးရဲ႕ ပိုက္ဆံရေပမင့္ မေလာက္ေသးပါကလား။ မင္းအေဖ အလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္မွာ ထမင္းပူပူကေလး စားရေအာင္ ဆန္၀ယ္ဖို႔လိုတယ္ သမီးရဲ႕” ဟု အေမက ညည္းရွာ၏။ အေမသည္ တစ္ညေနလံုး စာရင္းတြက္ေနသည္။ နံနက္က က်န္ေသာ ပဲျပဳတ္အနည္းငယ္ႏွင့္ ဘရာေၾကာ္တစ္ဖဲ့ ရွိသည္။ ၾကက္သြန္ တစ္ဥရွိသည္။ ေနာက္ေဖးတြင္ စိုက္ထားေသာ စိုက္ခင္းမွ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ဆီမပါဘဲ သုတ္ေပးမည္ဟု ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းလ်ာ စီစဥ္ခဲ့သည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ဆန္ျဖစ္သည္။
§ § § § § § §
“ရွိသေလာက္ ၀ယ္တာေပါ့ ေမေမရယ္”
“ပိုက္ဆံနည္းနည္းနဲ႔ ၀ယ္ေလ၊ ဆန္အရ နည္းေလကြဲ႕ သမီးရဲ႕။ အေမ့မွာ ေငြတစ္သိန္းတန္ ႏွစ္ရြက္ရယ္၊ တစ္ေသာင္းတန္ သံုးရြက္ရယ္၊ အစုစု ႏွစ္သိန္းသံုးေသာင္း ရွိတယ္။ သမီးေပးတဲ့ေငြနဲ႔ ေပါင္းရင္၊ အစုစု က်ပ္ ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ရွိေနၿပီ”
“အဲဒါနဲ႔ပဲ ၀ယ္ေပါ့ ေမေမရဲ႕”
“ေျပာၿပီေကာ သမီးရယ္။ ဆန္တၿပီကို က်ပ္ တစ္သန္းရွိတယ္ကြဲ႕။ တို႔၀ယ္ႏိုင္တာက တစ္စလယ္ရယ္။ တစ္စလယ္သာ ၀ယ္ျပန္ေတာ့ လက္လီေစ်းမို႔ တစ္စလယ္ကို ေငြသံုးသိန္းတဲ့။ ဒါဟာ ထံုးစံပဲ။ ေမေမတို႔က ဆန္တစ္ျပည္ဖိုးမွ မရွိေတာ့ အနည္းဆံုး တစ္စလယ္၀ယ္ႏိုင္မွသာ တြက္သားကိုက္တယ္”
မိခ်ဳိသည္ ေမေမ၏ စာရင္းဇယားမ်ားကို နား႐ႈတ္သြားသည္။
“ကဲပါ သမီးရယ္။ သမီးရဲ႕ မမအိမ္ကိုသြားၿပီး အေမက ေငြေလးေသာင္းေလာက္ ေခ်းပါ။ ေသာၾကာေန႔ ေဖေဖ လုပ္ခရေတာ့ ဆပ္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာ”
“သမီးမသြားခ်င္ဘူး ေမေမ။ မမေယာက္်ား ဗိုလ္ႀကီးမိုးဟိန္းကို မေတြ႕ခ်င္ဘူး”
မမဆိုသည္မွာ ေမေမ၏ သမီးအရင္းမဟုတ္။ တူမသာ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ႀကီးမိုးဟိန္းဟု ေခၚၾကေစကာမူ အမွန္မွာ တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ အရပ္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ရာထူျမႇင့္ေခၚၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို တို႔ကဆိတ္ တို႔ကနန္း လက္ေဆာ့တတ္သည္ကို အေမသိသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား အလယ္တြင္သာမက အရပ္ထဲတြင္ ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲ ေနႏိုင္သူမွာ သူတို႔သာ ရွိသည္။ မည္သူကမွ ေငြေခ်းႏိုင္မည္ မဟုတ္သျဖင့္၊ ရင္ေလးစြာ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ သမီးငယ္ကို ေစလႊတ္ရသည္။
မိခ်ဳိသည္ မိခင္ကို ငဲ့ညႇာကာ တစ္ဖက္လမ္းတြင္ေနေသာ ဗိုလ္ႀကီးမိုးဟိန္းတို႔ အိမ္သို႔ သြားရွာသည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အစ္မျဖစ္သူ မရွိဘဲ ဗိုလ္ႀကီးကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ကပ်ာကယာ လွည့္ျပန္သည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီးက တားသည္။
“ဟဲ့ မိခ်ဳိ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ။ လာ၊ လာ၊ ငါ့ကို ေျပာေလ”
ဇြတ္ေမးသျဖင့္ အေမက ေငြက်ပ္ေလးေသာင္းေလာက္ ေခ်းပါဟု ေစလႊတ္ေၾကာင္း တုန္တုန္ရီရီ ေျပာရရွာသည္။
“ရမွာေပါ့ ခ်ဳိေလးရယ္”
ဗိုလ္ႀကီးက ျပံဳးရယ္ကာေျပာရင္း မိခ်ဳိ၏ ပါးကေလးကို လိမ္ဆြဲလုိက္သည္။ “ဒါေပမဲ့ တို႔အိမ္မွာ ေငြတစ္ေသာင္းတန္ မရွိဘူး။ မသံုးဘူး။ တစ္သိန္းတန္ပဲ ရွိတယ္။ တစ္သိန္းပဲ ယူသြားေတာ့။ ေရာ့” ဟု ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးရင္း မိခ်ဳိ၏ ေက်ာကေလးကို ပြတ္ေတာ့သည္။
အိမ္ေစာင့္နတ္၊ ေတာ့ေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားက မိခ်ဳိကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေပသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကားတစ္စီး ၀င္ဆိုက္သည္။ မိခ်ဳိ၏ အစ္မေတာ္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ မိခ်ဳိသည္ အစ္မေတာ္ကို အျမန္ႏႈတ္ဆက္ကာ အေမ့ထံသို႔ ျပန္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
“၀မ္းသာလိုက္တာ သမီးရယ္။ သမီးဆီက အေမယူထားတဲ့ ေငြသံုးေသာင္းကို ျပန္ေပးမယ္။ နက္ျဖန္က်ရင္ ေျပာင္းဖူး ၀ယ္စားေပေတာ့။ အခု ေငြသံုးသိန္း ယူသြားၿပီး လမ္းထိပ္က ဆန္ဆိုင္မွာ ဆန္ တစ္စလယ္ ၀ယ္ခဲ့။ အိမ္က စလယ္၀င္ျခင္းကို ယူသြား။ ေငြသံုးသိန္းႀကီးမ်ားေတာင္ ေပးရတာ။ ျပည့္ျပည့္မမ ခ်င္ေပးေပ့ေစ”
မိခ်ဳိတစ္ေယာက္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ မၾကည့္ရေသးဘဲ၊ ဆန္ဆိုင္သို႔ ေျပးရျပန္ေလၿပီ။ ဆန္ဆိုင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ထိပ္တြင္ တင္ထားေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ေစ်း၀ယ္သူမ်ား ၀ိုင္းၾကည့္ေနသျဖင့္ ဆန္မ၀ယ္ေသးဘဲ ၀င္ေငးမိသည္။
“ယေန႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ ထုတ္လႊင့္ပါေတာ့မည္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မဟာဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔က တိုးတက္ေနတဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရးအေျခအေနကို ရွင္းျပပါမည္ရွင္” ဟု အစီအစဥ္ေၾကျငာၿပီးေနာက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ထြက္လာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ လူထုအတြက္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေခၽြးနဲ႔ေသြးနဲ႔ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္တာေၾကာင့္ စီးပြားေရး အဆမ်ားစြာ တိုးတက္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွ ေငြပင္ေငြရင္း ေဒၚလာဘီလ်ံ ကုေဋတစ္ေသာင္း၀င္လာတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး ခ်မ္းသာေနပါၿပီ။ အေမရိကန္ျပည္က ဖိုဘီ စီးပြားေရးမဂၢဇင္းက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ရာတို႔ရဲ႕ စာရင္းကို ေဖာ္ျပေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီႏွစ္အဖို႔ သူၾကြယ္ႀကီး ႏွစ္ရာ စာရင္းမွာ ျမန္မာ ငါးဦးပါ၀င္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ (၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သန္းေရႊ၊ (၂) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအး၊ (၃) “၀” အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ မစၥတာေ၀ေရွာင္ကန္း၊ (၄) ဦးေလာ္စစ္ဟန္နဲ႔ (၅) ဦးခြန္ဆာတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခုလို ျမန္မာငါးဦးတို႔ ကမၻာ့ထိပ္တန္း သူေဌးႀကီးမ်ား စာရင္း၀င္ ျဖစ္လာၾကတာကို ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုး ဂုဏ္ယူသင့္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ဆက္လက္ၿပီး ျပည္သူတို႔အတြက္ -- ”
မီးပ်က္သြားသျဖင့္ အသံေရာ ႐ုပ္ပါ ေပ်ာက္သြားသည္။
မသိနားမလည္ရွာေသာ မိခ်ဳိ စဥ္းစားရွာသည္။ သူ႔ဉာဏ္မီွသေလာက္ ေတြးေတာရွာသည္။ အဲဒီသူၾကြယ္ႀကီးေတြဆီ သြားၿပီး ေငြေခ်းလွ်င္လည္း ငါ့ပါးကို လိမ္ဆြဲၾကမွာပဲေလ - တဲ့။
**ေရးသားသူ ◄ ေအာင္ဗလ ►
ေမ ၂၀၀၄၊ ဥဒါန္းမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ ႐ိုက္ႏွိပ္တင္ျပပါသည္။
Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
“မိခ်ဳိေရ၊ မိခ်ဳိ၊ အေမ့ဆီ လာစမ္း”
တဲငယ္၏ ေလွကားတက္တြင္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ တစ္ခုကို ၾကည့္ေနေသာ မိခ်ဳိသည္၊ ဇာတ္လမ္းစြဲ ေနသျဖင့္ ခ်က္ျခင္း မလာႏိုင္ဘဲ မၾကားဟန္ ျပဳေနသည္။ ေမေမက သမီး၏ သေဘာကို သိသည္။ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္၊ လူလားမေျမာက္တေျမာက္၊ မလိမ္မိုးမလိမၼာ သမီးကိုၾကည့္ကာ ျပံဳးမိရွာသည္။ သမီးမလာသျဖင့္ အေမက သမီးထံ သြားရသည္။
“သမီးမွာ ပိုက္ဆံရွိေသးသလား၊ အေမ့ကို ခဏေပးပါလား”
မိခ်ဳိက မ်က္ေမွာင္ေလး ၾကဳတ္သြားသည္။ သူ႔တြင္ ပိုက္ဆံအနည္းငယ္ ရွိသည္။ သို႔ေသာ္ အေမ့ကို မေပးလို။ လိမ္ညာကာ မေျပာတတ္သျဖင့္ - “သမီးမွာ ေငြတစ္ေသာင္းတန္ သံုးရြက္ရွိတယ္ အေမ။ နက္ျဖန္ခါ ေက်ာင္းမွာ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ ၀ယ္စားဖို႔ သိမ္းထားတာပါ” ဟု ေျဖရွာ၏။
“ေမေမသိပါတယ္ သမီးရယ္၊ ေျပာင္းဖူးျပဳတ္ကို နက္ျဖန္ မစားပါနဲ႔ဦး။ အေမ ထန္းလ်က္ တစ္ျခမ္း ေပးလိုက္ပါမယ္။ ေသာၾကာေန႔မွာ ေဖေဖ့ လုပ္ခရေတာ့မွ သမီးကို ေငြငါးေသာင္း ေပးပါ့မယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သမီးစားခ်င္တာ ၀ယ္စားပါကြယ္”
အေမ့စကားကို ပယ္ရွားေလ့မရွိေသာ မိခ်ဳိက စာအုပ္ၾကားတြင္ သိမ္းထားေသာ က်ပ္တစ္ေသာင္းတန္ သံုးရြက္ကို ထုတ္ေပးေလ၏။
“အင္း၊ သမီးရဲ႕ ပိုက္ဆံရေပမင့္ မေလာက္ေသးပါကလား။ မင္းအေဖ အလုပ္က ျပန္လာခ်ိန္မွာ ထမင္းပူပူကေလး စားရေအာင္ ဆန္၀ယ္ဖို႔လိုတယ္ သမီးရဲ႕” ဟု အေမက ညည္းရွာ၏။ အေမသည္ တစ္ညေနလံုး စာရင္းတြက္ေနသည္။ နံနက္က က်န္ေသာ ပဲျပဳတ္အနည္းငယ္ႏွင့္ ဘရာေၾကာ္တစ္ဖဲ့ ရွိသည္။ ၾကက္သြန္ တစ္ဥရွိသည္။ ေနာက္ေဖးတြင္ စိုက္ထားေသာ စိုက္ခင္းမွ ခရမ္းခ်ဥ္သီးကို ဆီမပါဘဲ သုတ္ေပးမည္ဟု ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ဟင္းလ်ာ စီစဥ္ခဲ့သည္။ အေရးႀကီးသည္မွာ ဆန္ျဖစ္သည္။
§ § § § § § §
“ရွိသေလာက္ ၀ယ္တာေပါ့ ေမေမရယ္”
“ပိုက္ဆံနည္းနည္းနဲ႔ ၀ယ္ေလ၊ ဆန္အရ နည္းေလကြဲ႕ သမီးရဲ႕။ အေမ့မွာ ေငြတစ္သိန္းတန္ ႏွစ္ရြက္ရယ္၊ တစ္ေသာင္းတန္ သံုးရြက္ရယ္၊ အစုစု ႏွစ္သိန္းသံုးေသာင္း ရွိတယ္။ သမီးေပးတဲ့ေငြနဲ႔ ေပါင္းရင္၊ အစုစု က်ပ္ ႏွစ္သိန္းေျခာက္ေသာင္း ရွိေနၿပီ”
“အဲဒါနဲ႔ပဲ ၀ယ္ေပါ့ ေမေမရဲ႕”
“ေျပာၿပီေကာ သမီးရယ္။ ဆန္တၿပီကို က်ပ္ တစ္သန္းရွိတယ္ကြဲ႕။ တို႔၀ယ္ႏိုင္တာက တစ္စလယ္ရယ္။ တစ္စလယ္သာ ၀ယ္ျပန္ေတာ့ လက္လီေစ်းမို႔ တစ္စလယ္ကို ေငြသံုးသိန္းတဲ့။ ဒါဟာ ထံုးစံပဲ။ ေမေမတို႔က ဆန္တစ္ျပည္ဖိုးမွ မရွိေတာ့ အနည္းဆံုး တစ္စလယ္၀ယ္ႏိုင္မွသာ တြက္သားကိုက္တယ္”
မိခ်ဳိသည္ ေမေမ၏ စာရင္းဇယားမ်ားကို နား႐ႈတ္သြားသည္။
“ကဲပါ သမီးရယ္။ သမီးရဲ႕ မမအိမ္ကိုသြားၿပီး အေမက ေငြေလးေသာင္းေလာက္ ေခ်းပါ။ ေသာၾကာေန႔ ေဖေဖ လုပ္ခရေတာ့ ဆပ္ပါ့မယ္လို႔ ေျပာ”
“သမီးမသြားခ်င္ဘူး ေမေမ။ မမေယာက္်ား ဗိုလ္ႀကီးမိုးဟိန္းကို မေတြ႕ခ်င္ဘူး”
မမဆိုသည္မွာ ေမေမ၏ သမီးအရင္းမဟုတ္။ တူမသာ ျဖစ္သည္။ ဗိုလ္ႀကီးမိုးဟိန္းဟု ေခၚၾကေစကာမူ အမွန္မွာ တပ္ၾကပ္ႀကီး တစ္ဦးသာ ျဖစ္သည္။ အရပ္ႏွင့္ ေဆြမ်ဳိးမ်ားက ရာထူျမႇင့္ေခၚၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ အမ်ဳိးသမီးမ်ားကို တို႔ကဆိတ္ တို႔ကနန္း လက္ေဆာ့တတ္သည္ကို အေမသိသည္။ သို႔ေသာ္ ေဆြမ်ဳိးမ်ား အလယ္တြင္သာမက အရပ္ထဲတြင္ ေရႊတြဲလဲ ေငြတြဲလဲ ေနႏိုင္သူမွာ သူတို႔သာ ရွိသည္။ မည္သူကမွ ေငြေခ်းႏိုင္မည္ မဟုတ္သျဖင့္၊ ရင္ေလးစြာ စိတ္မေကာင္းစြာႏွင့္ သမီးငယ္ကို ေစလႊတ္ရသည္။
မိခ်ဳိသည္ မိခင္ကို ငဲ့ညႇာကာ တစ္ဖက္လမ္းတြင္ေနေသာ ဗိုလ္ႀကီးမိုးဟိန္းတို႔ အိမ္သို႔ သြားရွာသည္။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ အစ္မျဖစ္သူ မရွိဘဲ ဗိုလ္ႀကီးကိုသာ ေတြ႕ရသည္။ ကပ်ာကယာ လွည့္ျပန္သည္ကို ျမင္ေသာအခါ ဗိုလ္ႀကီးက တားသည္။
“ဟဲ့ မိခ်ဳိ၊ ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ။ လာ၊ လာ၊ ငါ့ကို ေျပာေလ”
ဇြတ္ေမးသျဖင့္ အေမက ေငြက်ပ္ေလးေသာင္းေလာက္ ေခ်းပါဟု ေစလႊတ္ေၾကာင္း တုန္တုန္ရီရီ ေျပာရရွာသည္။
“ရမွာေပါ့ ခ်ဳိေလးရယ္”
ဗိုလ္ႀကီးက ျပံဳးရယ္ကာေျပာရင္း မိခ်ဳိ၏ ပါးကေလးကို လိမ္ဆြဲလုိက္သည္။ “ဒါေပမဲ့ တို႔အိမ္မွာ ေငြတစ္ေသာင္းတန္ မရွိဘူး။ မသံုးဘူး။ တစ္သိန္းတန္ပဲ ရွိတယ္။ တစ္သိန္းပဲ ယူသြားေတာ့။ ေရာ့” ဟု ေငြစကၠဴတစ္ရြက္ကို ထုတ္ေပးရင္း မိခ်ဳိ၏ ေက်ာကေလးကို ပြတ္ေတာ့သည္။
အိမ္ေစာင့္နတ္၊ ေတာ့ေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္၊ သမာေဒ၀ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ားက မိခ်ဳိကို ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေပသည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ အိမ္ေရွ႕တြင္ ကားတစ္စီး ၀င္ဆိုက္သည္။ မိခ်ဳိ၏ အစ္မေတာ္ ကားေပၚမွ ဆင္းလာသည္။ မိခ်ဳိသည္ အစ္မေတာ္ကို အျမန္ႏႈတ္ဆက္ကာ အေမ့ထံသို႔ ျပန္လာႏိုင္ခဲ့သည္။
“၀မ္းသာလိုက္တာ သမီးရယ္။ သမီးဆီက အေမယူထားတဲ့ ေငြသံုးေသာင္းကို ျပန္ေပးမယ္။ နက္ျဖန္က်ရင္ ေျပာင္းဖူး ၀ယ္စားေပေတာ့။ အခု ေငြသံုးသိန္း ယူသြားၿပီး လမ္းထိပ္က ဆန္ဆိုင္မွာ ဆန္ တစ္စလယ္ ၀ယ္ခဲ့။ အိမ္က စလယ္၀င္ျခင္းကို ယူသြား။ ေငြသံုးသိန္းႀကီးမ်ားေတာင္ ေပးရတာ။ ျပည့္ျပည့္မမ ခ်င္ေပးေပ့ေစ”
မိခ်ဳိတစ္ေယာက္ ႐ုပ္ျပစာေစာင္ မၾကည့္ရေသးဘဲ၊ ဆန္ဆိုင္သို႔ ေျပးရျပန္ေလၿပီ။ ဆန္ဆိုင္သို႔ ေရာက္ေသာအခါ ဆိုင္ထိပ္တြင္ တင္ထားေသာ ႐ုပ္ျမင္သံၾကားကို ေစ်း၀ယ္သူမ်ား ၀ိုင္းၾကည့္ေနသျဖင့္ ဆန္မ၀ယ္ေသးဘဲ ၀င္ေငးမိသည္။
“ယေန႔ ျမန္မာ့႐ုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ ထုတ္လႊင့္ပါေတာ့မည္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မဟာဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ခင္ညြန္႔က တိုးတက္ေနတဲ့ ျမန္မာ့စီးပြားေရးအေျခအေနကို ရွင္းျပပါမည္ရွင္” ဟု အစီအစဥ္ေၾကျငာၿပီးေနာက္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ထြက္လာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ လူထုအတြက္ တပ္မေတာ္ရဲ႕ ေခၽြးနဲ႔ေသြးနဲ႔ အားထုတ္ေဆာင္ရြက္တာေၾကာင့္ စီးပြားေရး အဆမ်ားစြာ တိုးတက္ေနပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားမွ ေငြပင္ေငြရင္း ေဒၚလာဘီလ်ံ ကုေဋတစ္ေသာင္း၀င္လာတာေၾကာင့္ ႏိုင္ငံတစ္ခုလံုး ခ်မ္းသာေနပါၿပီ။ အေမရိကန္ျပည္က ဖိုဘီ စီးပြားေရးမဂၢဇင္းက ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကမၻာေပၚမွာ အခ်မ္းသာဆံုးပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ရာတို႔ရဲ႕ စာရင္းကို ေဖာ္ျပေလ့ ရွိပါတယ္။ ဒီႏွစ္အဖို႔ သူၾကြယ္ႀကီး ႏွစ္ရာ စာရင္းမွာ ျမန္မာ ငါးဦးပါ၀င္ပါတယ္။ သူတို႔ကေတာ့ (၁) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး သန္းေရႊ၊ (၂) ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင္ေအး၊ (၃) “၀” အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ မစၥတာေ၀ေရွာင္ကန္း၊ (၄) ဦးေလာ္စစ္ဟန္နဲ႔ (၅) ဦးခြန္ဆာတို႔ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ အခုလို ျမန္မာငါးဦးတို႔ ကမၻာ့ထိပ္တန္း သူေဌးႀကီးမ်ား စာရင္း၀င္ ျဖစ္လာၾကတာကို ျမန္မာတစ္မ်ဳိးသားလံုး ဂုဏ္ယူသင့္ပါတယ္။ တပ္မေတာ္က ဆက္လက္ၿပီး ျပည္သူတို႔အတြက္ -- ”
မီးပ်က္သြားသျဖင့္ အသံေရာ ႐ုပ္ပါ ေပ်ာက္သြားသည္။
မသိနားမလည္ရွာေသာ မိခ်ဳိ စဥ္းစားရွာသည္။ သူ႔ဉာဏ္မီွသေလာက္ ေတြးေတာရွာသည္။ အဲဒီသူၾကြယ္ႀကီးေတြဆီ သြားၿပီး ေငြေခ်းလွ်င္လည္း ငါ့ပါးကို လိမ္ဆြဲၾကမွာပဲေလ - တဲ့။
**ေရးသားသူ ◄ ေအာင္ဗလ ►
ေမ ၂၀၀၄၊ ဥဒါန္းမဂၢဇင္းမွ ျပန္လည္ ႐ိုက္ႏွိပ္တင္ျပပါသည္။
Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)
No comments:
Post a Comment