တေစၦေၾကာက္ေသာ မ်က္ကန္းတို႔အေၾကာင္း

>

တစ္ညသ၌ သရဲတစ္ေကာင္သည္ အေဆာက္အဦ တစ္ခုအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ ေနသည္။ အကာလ ညအခါ၀ယ္ သရဲတို႔ ဘာသာဘာ၀ လမ္းသလား ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အႏွီသရဲမွာ ကာလသား သရဲတစ္ေကာင္ျဖစ္ၿပီး လူတို႔အား ေျခာက္လွန္႔ၿပီး အေပ်ာ္ရွာျခင္းကို ၀ါသနာထံု၏။ လူတို႔အား ေၾကာက္လန္႔ေစၿပီး မိမိ၏ သရဲပီသျခင္း အျဖစ္ကိုလည္း ဂုဏ္ယူတတ္၏။ ယခု သူ ခ်ဥ္းကပ္လာ ေနေသာ အေဆာက္အဦမွာ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း၏ အိပ္ခန္းေဆာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။

အေဆာင္အတြင္း၀ယ္ မ်က္မျမင္တို႔သည္ မအိပ္ေသးဘဲ သရဲပံုျပင္မ်ား ေျပာၿပီး အဟားဟား ပြဲက်ေနၾက၏။ တကယ္ေတာ့ ယခုကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ ညအခါ၀ယ္ ပံုမွန္အားျဖင့္မူ သရဲပံုျပင္ကို ေက်ာတစိမ့္စိမ့္၊ ရင္တဖိုဖို နားေထာင္ေန သင့္ေပသည္။ ယခုေတာ့ ဤသို႔မဟုတ္။ သရဲပံုျပင္နားေထာင္ၿပီး ေဟးလား၀ါးလား အူျမဴးေနၾကသည္။ ဘယ္လုိလူေတြပါလိမ့္ဟု သရဲက ဇေ၀ဇ၀ါ ေတြးမိလိုက္ၿပီး၊ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မခံခ်င္စိတ္လည္း ျပင္းစြာ ျဖစ္မိ၏။ အစဥ္အလာအရ တေစၦသရဲ ပံုျပင္မ်ားေျပာၿပီး ဘယာနကရသကို ခံစားရမည့္အစား အႏွီလူမ်ားက ဟာသရသ လုပ္ပစ္ေနျခင္းသည္ သရဲတစ္ေကာင္အတြက္ အခံရခက္လွ၏။ မိမိကဲ့သို႔ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ သရဲတစ္ေကာင္အတြက္ အခံရခက္လွ႐ံုမက ေစာ္ကားခံရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကာလသား သရဲက ေဒါသတႀကီး ေတြးမိလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီလူသားတစ္သိုက္အား သရဲမွန္းတေစၦမွန္း သိေစရန္ အစြမ္းကုန္ ေျခာက္ျပေတာ့မည္ဟု သရဲက ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩



ကာလသားသရဲ စိတ္ဆိုးမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆိုးေလာက္ပါသည္။ သရဲပံုျပင္တခ်ဳိ႕ကို သိသည့္ မ်က္မျမင္တစ္ဦးက ဤသို႔ ဟန္ပါပါ ေျပာေန၏။

“အဲဒါနဲ႔ မသကၤာလို႔ ေနာက္လည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေရာ.. အံမေလး.. ေခါင္းျပတ္ႀကီးက ေနာက္က လိုက္လာပါ ေလေရာ။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း ေသြးေတြက တေတာက္ေတာက္က်ၿပီး ခ်င္းခ်င္းနီလို႔ကိုး...”
“ေခါင္းျပတ္ႀကီး ေနာက္က လိုက္လာေတာ့ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို ေခၚမသြားခ်င္လို႔လား၊ ဘာလို႔လဲ” ဟု မ်က္မျမင္တစ္ဦးက ေၾကာက္ရမည့္ေနရာတြင္ စိတ္၀င္တစားေမးေန၏။
“ဟင္... သရဲေတြက ေခါင္းမရွိဘူးလား” ဟု အျခားတစ္ေယာက္က အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၀င္ေမး၏။
“ခ်င္းခ်င္းနီဆိုတာ တ႐ုတ္မေလးလား” ဟု က်န္တစ္ေယာက္က ကူလီကူမာအသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ ၀မ္းတြင္းကန္းမ်ားကို သရဲပံုျပင္ေျပာမိသူမွာ တစ္ေၾကာင္းေျပာမိလိုက္၊ ရွင္းလို႔မႏိုင္လိုက္ ျဖစ္ေန၏။ ကာလသားသရဲ၏ ေဒါသမွာ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္၏။

“တိတ္စမ္း” ဟု အသံပါ၀ါကို ဂိတ္ဆံုးထားၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သရဲဘာသာျဖင့္ တိတ္စမ္းသည္ လူတို႔၏နားတြင္ အဓိပၸာယ္ မေပါက္ပါ။ ေျခာက္ျခားစရာ ေလတိုးသံႀကီးကိုသာ မ်က္မျမင္တို႔ ၾကားလိုက္ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုေနျခင္းမ်ားေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ သရဲလည္း အားတက္သြားၿပီး သရဲတို႔တတ္အပ္သည့္ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းပညာမ်ားကို အစြမ္းကုန္သံုးကာ စတင္ေျခာက္လွန္႔ ေလေတာ့သည္။

သရဲေတြေခါင္းမရွိဘူးလား ေျပာထားသည့္ လူကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ရွိေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး သရဲက သူ၏ ေခါင္းကို ျဖဳတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ျခင္းလံုးေတာ့သလို ေျခေထာက္ျဖင့္ ေတာ့ျပေနလိုက္သည္။ လည္ပင္းတြင္ ေသြးမ်ားက တပြက္ပြက္ထ ေန၏။ ၾကမ္းျပင္တြင္လည္း ေသြးမ်ားခ်င္းခ်င္းနီေနသလို ျမင္ရေအာင္ လုပ္ျပ၏။ စကားသံ တိတ္သြားသည့္ မ်က္မျမင္တို႔မွာ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ေတာ့ မျပ။ ေၾကာင္ေတာင္ကန္းမ်ားက အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ သရဲကို ၾကည့္ေန၏။ ေဟာက္ပက္ကန္းမ်ားက ဦးေခါင္းကိုငဲ့ၿပီး အသံကို နားစြင့္ေန၏။ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေျခာက္ျပေနသည့္ ကာလသားသရဲခမ်ာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာ့ ျဖံဳေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္နည္းမဟန္သျဖင့္ အျခားတစ္နည္းေျပာင္းၿပီး သူ၏ သရဲပီသလွေသာ ဦးေခါင္းႀကီးကို ျပန္တပ္လုိက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ လွ်ာနီနီႀကီးကို ၾကမ္းျပင္ထိေအာင္ ထုတ္ျပ၏။ မ်က္လံုးကို စေကာ၀ိုင္းေလာက္ရွိေအာင္ ျပဴးျပ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ မ်က္မျမင္တို႔ထံမွ စကားသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။

“ေလတိုးသံ လိုလို ၾကားမိလိုက္တယ္။ ေက်ာထဲမွာလည္းလည္း စိမ့္သြားသလိုပဲ။ အျပင္မွာ မိုးရြာေနလား မသိဘူး”
“ေအး.. ငါလည္း ၾကားလိုက္တယ္။ မိုးတြင္းမွ မေရာက္ေသးပဲ။ ဘယ္မွာ မိုးရြာမွာလဲ...”
“လမ္းမေပၚက ကားဘီးေပါက္တဲ့အသံ ျဖစ္မွာပါ” ဟု အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားဟန္ရွိသည့္ မ်က္မျမင္တစ္ဦးက ၀င္ေျပာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျငင္းခုန္သံမ်ား ျပန္လည္ ဆူညံလာေလသည္။

အစြမ္းကုန္ ေျခာက္ျပေနရသည့္ ကာလသားသရဲမွာ စိတ္အားငယ္လာၿပီျဖစ္၏။ သည္လိုအျဖစ္မ်ဳိး သူ၏ သရဲအေတြ႕အၾကံဳအရ မၾကံဳစဖူး။ တစ္ခါမွ် ဤသို႔ ေရကုန္ေရခမ္း မေျခာက္စဘူး။ သူ၏ သရဲေခ်ာေခ်ာလွသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးအား ယခုအခ်ိန္ မွန္ထဲျပန္ျမင္ရလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ လန္႔ဖ်ံ႕သြားရေလာက္သည္ဟု ေတြးမိ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကာလသားသရဲမွာ လိပ္ျပာငယ္လာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အေဆာင္တြင္းမွ သုတ္ေျခတင္ရ ေလေတာ့သည္။ အေဆာင္တြင္းတြင္ မ်က္မျမင္တို႔၏ အေခ်တင္ျငင္းခုန္သံ မ်ားသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။

╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩

ေနာက္တစ္ေန႔ည ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္ ခန္႔တြင္ သရဲတစ္သိုက္သည္ မ်က္မျမင္ အေဆာင္အနီးသို႔ ခ်ီတက္လာ ၾက၏။ သိကၡာက် ခဲ့ရသည့္ ကာလသားသရဲမွာ သူ၏ လမ္းသရဲဆန္ဆန္ မိုက္တိမိုက္ကန္း သရဲတေစၦမ်ားကို စုစည္းလာခဲ့ၿပီး အင္အား အလံုးအရင္းျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ရန္ စီစဥ္လာခဲ့၏။ ပါ၀င္လာသည့္ သရဲအားလံုးမွာ ေျခာက္စေျခာက္န ရွိသည့္ အေကာင္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ဤကိစၥသည္ သရဲအဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္လံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္၏။ သရဲျဖစ္ၿပီး ေျခာက္ခြင့္ေလးမွ မရၾကေတာ့လွ်င္ သရဲတစ္မ်ဳိးသားလံုး အရွက္ရ ခ်ိမ့္မည္။ လူတို႔အား အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းမွာ သရဲအဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခခံ အခြင့္အေရးသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစီးဦးေဆာင္ သရဲနာယကႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေျခာက္ရမည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္ၿပီး အမာခံသရဲမ်ားခ်ည္း လိုက္ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။

အေဆာင္တြင္းမွ မ်က္မျမင္မ်ားကေတာ့ ဘာမွ် မသိရွာ။ ထံုးစံအတိုင္း သရဲပံုျပင္ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ပင္ မရွိၾကေသး။ ကြန္မန္ဒိုသရဲမ်ားက အေဆာင္တြင္းသို႔ ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး အစြမ္းကုန္ စတင္ ေျခာက္လွန္႔ေလသည္။ သရဲတို႔မွာ လူကို ထိႏိုင္တို႔ႏိုင္သည့္ အစြမ္းမရွိသျဖင့္ အသံျဖင့္ အနံ႔ျဖင့္ စသည့္ ပညာကုန္ ထုတ္သံုးကာ တက္ညီလက္ညီ ေျခာက္လွန္႔ၾက၏။ မ်က္မျမင္တို႔၏ ဆူဆူညံညံ ရယ္ေမာသံမ်ား ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

“စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔ေတြ ရေနသလိုပဲ” ဟု ပံုေျပာေနသည့္ မ်က္မျမင္က ေျပာလိုက္သည္။ သရဲတစ္သိုက္ အားတက္သြား၏။
“အဲဒါ ေၾကာင္ေတာင္ကန္း လက္ခ်က္ပဲ ေနမယ္။ ညေနက သူ႔ဆီက ပဲႀကီးေလွာ္စားေနသံ ၾကားလိုက္ရတယ္” ဟု ေဟာက္ပက္ကန္းက အဆိုျပဳလိုက္သည္။
“အနံ႔က ဆိုးပါ့ကြာ။ မင္း ယုတ္မာလွခ်ည္လား ေၾကာင္ေတာင္ကန္း။ လူစံုခ်ိန္မွာ လူမႈေရးနားမလည္ဘူးလား”
“မ်က္စိမျမင္လို႔ ႏွာေခါင္းအားကိုးၿပီး အသက္ရွင္ေနရတာ”
“အဲဒီေကာင္ ဘယ္နားမွာလဲ။ ငါ နားရင္း႐ိုက္မယ္”


မ်က္မျမင္တို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္၏။ ေၾကာင္ေတာင္ကန္းမွာ မ်က္ႏွာေလး ဆီးရြက္ေလာက္ ငယ္သြားၿပီး သူ႔လက္ခ်က္မဟုတ္မွန္း ျငင္းရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်က္ႏွာငယ္လား မငယ္လား မည္သည့္မ်က္မျမင္ကမွ ျမင္ႏိုင္သည္ မဟုတ္။


“ဘုရားေပးေပးက်မ္းေပးေပး... ငါ မေပါက္ရပါဘူးကြာ။ အကန္းယဥ္ေက်းမႈေတာ့ ငါနားလည္ပါတယ္။ အသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္ အျပင္မွာမိုးရြာေနလားမသိဘူး”
“ဒါဆို အီးအီးဘယ္သူေပါက္ လုပ္ရမယ္။ ကဲ... အားလံုး၀ိုင္းထိုင္ၾက” ဟု အကန္းတစ္ဦးက အၾကံေပးသည္။

ထိုသို႔ မ်က္မျမင္တစ္သိုက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနစဥ္တြင္ပင္ အစြမ္းကုန္ ေျခာက္ေနၾကသည့္ သရဲတစ္သိုက္မွာ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားစ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမင္ကြင္းက ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္မွာ သရဲအခ်င္းခ်င္း တစ္ေကာင္မ်က္ႏွာပင္ တစ္ေကာင္ မၾကည့္ရဲ။ ေသြးက်ဲသည့္သရဲအခ်ဳိ႕က တပ္ဆုတ္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုး သရဲငယ္တစ္ေကာင္သည္ အသည္းငယ္လြန္းလွသည္ျဖစ္၍ တစ္ဟုန္ထိုး လွည့္ေျပးလိုက္စဥ္မွာပင္ အစထဲက ေျပးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည့္ ကြန္မန္ဒို သရဲမ်ားမွာ တိုင္ပင္စရာမလိုဘဲ ထြက္ေျပးၾကေလသတည္း။ ထိုအခ်ိန္၀ယ္ အခန္းတံခါး၀တြင္ ျမင္ကြင္းကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ လူသားတစ္ေယာက္ ရွိေနပါသည္။

“အား.....”

အသံနက္ႀကီးျဖင့္ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံႀကီးတစ္ခုကို ထိုညက မ်က္မျမင္တို႔ ၾကားလိုက္ၾကရ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မ်က္မျမင္တို႔အၾကားတြင္ ထူးျခားသတင္းတစ္ပုဒ္ ေရာက္လာ၏။ မ်က္မျမင္အေဆာင္၏ အေစာင့္အဖိုးႀကီးမွာ ညက သရဲဂုတ္ခ်ဳိးသတ္သြားသျဖင့္ ေသဆံုးသြားသည့္ သတင္းျဖစ္၏။ မ်က္မျမင္ေဆာင္တြင္ သရဲမ်ား က်က္စားေနၾကသည္ဟု လူေျပာမ်ားေနသည္ ဆို၏။ ဤသတင္းမွာ မ်က္မျမင္တို႔အတြက္ အေရးႀကီးသတင္း ျဖစ္လာသည္။ မေတာ္ မိမိတို႔ကိုပါ ဂုတ္ခ်ဳိးသတ္လွ်င္ မခက္ေလာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က သရဲကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ ျမင္ႏိုင္သည္လည္း မဟုတ္။ ဂုတ္ခ်ဳိးသတ္မည္ဆိုလွ်င္ လည္စင္းခံရမည့္ သေဘာျဖစ္ေန၏။ ခါတိုင္းလို သရဲပံုျပင္ေျပာၿပီး ရယ္ရဖို႔အသာထား အိမ္ေျမာင္စုတ္ထိုးသံကအစ ေၾကာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ခက္ေခ်ၿပီ။ မ်က္ကန္းတို႔၏ တေစၱေၾကာက္မႈ ျပႆနာမွာ ေျဖရွင္းရ ခက္ေလၿပီ။ ေနာက္ဆံုး မ်က္မျမင္ေခါင္းေဆာင္က မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ရေလေတာ့၏။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္မွာ သရဲေတြ ေသာင္းက်န္းေနလို႔ အေဆာင္သားမ်ား ညည မအိပ္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္” ဟု မ်က္မျမင္ေခါင္းေဆာင္က ျပႆနာကို တင္ျပသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္
“ခင္ဗ်ားတို႔က ျမင္ရလို႔လား” ဟု ျပန္ေမး၏။
“ျမင္ေတာ့ မျမင္ရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မျမင္ရလို႔ပဲ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသံၾကားရတယ္။ မျမင္ရေပမဲ့ ရွိေတာ့ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဖိုးႀကီး ဆံုးတဲ့ကိစၥက ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားတာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မျမင္ရဘူးဆိုၿပီး မလိမ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အခုဆိုရင္ အဖိုးႀကီးဆံုးတဲ့ညထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မရေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၾကၿပီ”
“ရွိတယ္ထားပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သရဲက ေျခာက္ျပလို႔မွ မရတာ” ဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္၏။
“ေျခာက္ျပလို႔ မရေပမဲ့ သရဲေတြက ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္မျမင္ေတြဟာလည္း လူေတြပါပဲ။ လူသားစစ္စစ္ေတြပါပဲ။ ပရေလာကသားနဲ႔ အတူတူေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မျမင္ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အႏၱရာယ္ ျပဳေနႏိုင္တာပဲ”

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ အၾကပ္႐ိုက္ရေလၿပီ။ တကယ္တမ္းေတာ့ မ်က္ကန္းတေစၦ မေၾကာက္ျခင္းက ဘာမွ အေရးမႀကီး။ မ်က္ကန္းေတြ တေစၦေၾကာက္ပါမွ တကယ့္ျပႆနာ ျဖစ္ေလ၏။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္အရာကို ပါးစပ္သတင္းႏွင့္ အိပ္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကေလၿပီ။ မည္သို႔ ရွင္းျပရမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းျခင္းျဖင့္ ျပႆနာအားလံုး ေျဖရွင္းႏိုင္သည္ဟူေသာ အဆိုအရ အေခ်တင္ေဆြးေႏြးၿပီးေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သေဘာတူညီမႈတစ္ခု ရရွိၾကသည္ ဆို၏။

မ်က္မျမင္ေဆာင္တြင္ မ်က္စိျမင္သည့္ လူငယ္ ဒ၀လမ္တစ္ဦး ခန္႔ထားေပးရမည္။ မ်က္မျမင္မ်ား အလုိရွိလွ်င္ လွမ္းေခၚ၍ ၾကားႏိုင္သည့္ေနရာတြင္ အျမဲတမ္း ရွိေနေစရမည္။ တေစၦေၾကာက္သည့္ မ်က္ကန္းမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ ေငြထြက္ေပါက္ျဖင့္ ၾကံဳလာရေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္ျခင္းသည္ နားလည္လြယ္သေလာက္ တေစၦေၾကာက္ေသာ မ်က္ကန္းမ်ားကို သူ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ကန္းမ်ားသာ တေစၦေၾကာက္လာၾကလွ်င္ ဤသို႔ ျပႆနာမ်ား ႐ႈပ္လာႏိုင္မွန္း သူ႔အေနျဖင့္ တစ္ခါမွ် မစဥ္းစားခဲ့ စဖူး။ ခုေတာ့ တေစၦေၾကာက္ေနသည့္ မ်က္ကန္းမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလိုႏွင့္ ဒ၀လမ္ လစာပါ ထြက္ေလၿပီ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီး ေနသည့္အတြက္ ဒ၀လမ္ကလည္း တစ္ဦးတည္း ခန္႔၍ မရေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ခန္႔လိုက္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္ေစာင့္မွသာ လုိအပ္လွ်င္ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္မည္ဆို၏။ တေစၦေၾကာက္ေနသည့္ အကန္းမ်ားကိုသာ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲမိရေတာ့၏။


ထိုေန႔မွစ၍ အိမ္မေပ်ာ္ေသာ မ်က္မျမင္မ်ား စိတ္လက္ၾကည္သာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကေတာ့သည္ ဆို၏။ ဒရ၀မ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း မိမိတို႔အလုပ္ အရွည္တည္တံ့ေစေသာငွာ တစ္ခါတရံ သရဲကို ျမင္လိုက္ရသလိုလို၊ သူတို႔ရွိေနလို႔ပဲ ၀င္မလာရဲသလိုလို မ်က္စိျမင္သည္ဟူသည့္ အားသာခ်က္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ကာ မ်က္မျမင္တို႔အား နားသြင္းေလ့ရွိသည္ ဆို၏။ ကိုေရႊသရဲတို႔မွာမူ ကြန္မန္ဒို သရဲတပ္ဖြဲ႕ က်႐ႈံးခဲ့ရေသာ စစ္ဆင္ေရးေနာက္ပိုင္း မ်က္မျမင္အေဆာင္သို႔ အနားပင္ မသီ၀ံ့ေတာ့ဟု သိရသည္။ သရဲငယ္မ်ားကိုလည္း ဤအရပ္သို႔ လွည့္လည္က်က္စားျခင္းမျပဳရန္ သရဲမိဘမ်ားက တားျမစ္ၾကသည္ ဆို၏။ မ်က္မျမင္အေဆာင္တြင္ေသာ္ တေစၦေၾကာက္တတ္သည့္ ေရႊဉာဏ္ရွင္ မ်က္မျမင္အုပ္စုကို ႀကိတ္၍ ေက်းဇူးတင္ေနသည့္ ဒရ၀မ္ႏွစ္ေယာက္မွာ ညစဥ္ညတိုင္း ယမကာတန္ခုိးျဖင့္ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေနၾကေလသည္ ဟူသတည္း။ ။




သင္ခန္းစာ။ ။ မ်က္ကန္းတို႔ တေစၦေၾကာက္ေသာ္ ဒရ၀မ္တို႔ ခ်မ္းသာ၏။




**Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**

တစ္ညသ၌ သရဲတစ္ေကာင္သည္ အေဆာက္အဦ တစ္ခုအနီးသို႔ ခ်ဥ္းကပ္လာ ေနသည္။ အကာလ ညအခါ၀ယ္ သရဲတို႔ ဘာသာဘာ၀ လမ္းသလား ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ အႏွီသရဲမွာ ကာလသား သရဲတစ္ေကာင္ျဖစ္ၿပီး လူတို႔အား ေျခာက္လွန္႔ၿပီး အေပ်ာ္ရွာျခင္းကို ၀ါသနာထံု၏။ လူတို႔အား ေၾကာက္လန္႔ေစၿပီး မိမိ၏ သရဲပီသျခင္း အျဖစ္ကိုလည္း ဂုဏ္ယူတတ္၏။ ယခု သူ ခ်ဥ္းကပ္လာ ေနေသာ အေဆာက္အဦမွာ မ်က္မျမင္ေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း၏ အိပ္ခန္းေဆာင္သာ ျဖစ္ပါသည္။

အေဆာင္အတြင္း၀ယ္ မ်က္မျမင္တို႔သည္ မအိပ္ေသးဘဲ သရဲပံုျပင္မ်ား ေျပာၿပီး အဟားဟား ပြဲက်ေနၾက၏။ တကယ္ေတာ့ ယခုကဲ့သို႔ တိတ္ဆိတ္ ေမွာင္မိုက္ေနေသာ ညအခါ၀ယ္ ပံုမွန္အားျဖင့္မူ သရဲပံုျပင္ကို ေက်ာတစိမ့္စိမ့္၊ ရင္တဖိုဖို နားေထာင္ေန သင့္ေပသည္။ ယခုေတာ့ ဤသို႔မဟုတ္။ သရဲပံုျပင္နားေထာင္ၿပီး ေဟးလား၀ါးလား အူျမဴးေနၾကသည္။ ဘယ္လုိလူေတြပါလိမ့္ဟု သရဲက ဇေ၀ဇ၀ါ ေတြးမိလိုက္ၿပီး၊ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း မခံခ်င္စိတ္လည္း ျပင္းစြာ ျဖစ္မိ၏။ အစဥ္အလာအရ တေစၦသရဲ ပံုျပင္မ်ားေျပာၿပီး ဘယာနကရသကို ခံစားရမည့္အစား အႏွီလူမ်ားက ဟာသရသ လုပ္ပစ္ေနျခင္းသည္ သရဲတစ္ေကာင္အတြက္ အခံရခက္လွ၏။ မိမိကဲ့သို႔ ေဒါင္ေဒါင္ျမည္ သရဲတစ္ေကာင္အတြက္ အခံရခက္လွ႐ံုမက ေစာ္ကားခံရျခင္းပင္ ျဖစ္သည္ဟု ကာလသား သရဲက ေဒါသတႀကီး ေတြးမိလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အႏွီလူသားတစ္သိုက္အား သရဲမွန္းတေစၦမွန္း သိေစရန္ အစြမ္းကုန္ ေျခာက္ျပေတာ့မည္ဟု သရဲက ဆံုးျဖတ္လိုက္ေလသည္။

╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩



ကာလသားသရဲ စိတ္ဆိုးမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဆိုးေလာက္ပါသည္။ သရဲပံုျပင္တခ်ဳိ႕ကို သိသည့္ မ်က္မျမင္တစ္ဦးက ဤသို႔ ဟန္ပါပါ ေျပာေန၏။

“အဲဒါနဲ႔ မသကၤာလို႔ ေနာက္လည္း လွည့္ၾကည့္လိုက္ေရာ.. အံမေလး.. ေခါင္းျပတ္ႀကီးက ေနာက္က လိုက္လာပါ ေလေရာ။ သူ႔ေနာက္မွာလည္း ေသြးေတြက တေတာက္ေတာက္က်ၿပီး ခ်င္းခ်င္းနီလို႔ကိုး...”
“ေခါင္းျပတ္ႀကီး ေနာက္က လိုက္လာေတာ့ ေခါင္းျပတ္ႀကီးကို ေခၚမသြားခ်င္လို႔လား၊ ဘာလို႔လဲ” ဟု မ်က္မျမင္တစ္ဦးက ေၾကာက္ရမည့္ေနရာတြင္ စိတ္၀င္တစားေမးေန၏။
“ဟင္... သရဲေတြက ေခါင္းမရွိဘူးလား” ဟု အျခားတစ္ေယာက္က အူေၾကာင္ေၾကာင္ ၀င္ေမး၏။
“ခ်င္းခ်င္းနီဆိုတာ တ႐ုတ္မေလးလား” ဟု က်န္တစ္ေယာက္က ကူလီကူမာအသံျဖင့္ ေမးလိုက္၏။ ၀မ္းတြင္းကန္းမ်ားကို သရဲပံုျပင္ေျပာမိသူမွာ တစ္ေၾကာင္းေျပာမိလိုက္၊ ရွင္းလို႔မႏိုင္လိုက္ ျဖစ္ေန၏။ ကာလသားသရဲ၏ ေဒါသမွာ အထြဋ္အထိပ္သို႔ ေရာက္သြားၿပီ ျဖစ္၏။

“တိတ္စမ္း” ဟု အသံပါ၀ါကို ဂိတ္ဆံုးထားၿပီး ေအာ္ဟစ္လိုက္၏။ သို႔ေသာ္ သရဲဘာသာျဖင့္ တိတ္စမ္းသည္ လူတို႔၏နားတြင္ အဓိပၸာယ္ မေပါက္ပါ။ ေျခာက္ျခားစရာ ေလတိုးသံႀကီးကိုသာ မ်က္မျမင္တို႔ ၾကားလိုက္ ရပါသည္။ သို႔ေသာ္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ေျပာဆိုေနျခင္းမ်ားေတာ့ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ သရဲလည္း အားတက္သြားၿပီး သရဲတို႔တတ္အပ္သည့္ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းပညာမ်ားကို အစြမ္းကုန္သံုးကာ စတင္ေျခာက္လွန္႔ ေလေတာ့သည္။

သရဲေတြေခါင္းမရွိဘူးလား ေျပာထားသည့္ လူကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ရွိေစရန္ ရည္ရြယ္ၿပီး သရဲက သူ၏ ေခါင္းကို ျဖဳတ္လိုက္၏။ ထို႔ေနာက္ ျခင္းလံုးေတာ့သလို ေျခေထာက္ျဖင့္ ေတာ့ျပေနလိုက္သည္။ လည္ပင္းတြင္ ေသြးမ်ားက တပြက္ပြက္ထ ေန၏။ ၾကမ္းျပင္တြင္လည္း ေသြးမ်ားခ်င္းခ်င္းနီေနသလို ျမင္ရေအာင္ လုပ္ျပ၏။ စကားသံ တိတ္သြားသည့္ မ်က္မျမင္တို႔မွာ ေၾကာက္ရြံ႕ဟန္ေတာ့ မျပ။ ေၾကာင္ေတာင္ကန္းမ်ားက အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္၀န္းမ်ားျဖင့္ သရဲကို ၾကည့္ေန၏။ ေဟာက္ပက္ကန္းမ်ားက ဦးေခါင္းကိုငဲ့ၿပီး အသံကို နားစြင့္ေန၏။ အားႀကိဳးမာန္တက္ ေျခာက္ျပေနသည့္ ကာလသားသရဲခမ်ာ ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျဖစ္လာသည္။ စိတ္ထဲတြင္ နည္းနည္းေတာ့ ျဖံဳေနၿပီျဖစ္သည္။ တစ္နည္းမဟန္သျဖင့္ အျခားတစ္နည္းေျပာင္းၿပီး သူ၏ သရဲပီသလွေသာ ဦးေခါင္းႀကီးကို ျပန္တပ္လုိက္ျပန္သည္။ ထို႔ေနာက္ သူ၏ လွ်ာနီနီႀကီးကို ၾကမ္းျပင္ထိေအာင္ ထုတ္ျပ၏။ မ်က္လံုးကို စေကာ၀ိုင္းေလာက္ရွိေအာင္ ျပဴးျပ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ မ်က္မျမင္တို႔ထံမွ စကားသံ စတင္ထြက္ေပၚလာသည္။

“ေလတိုးသံ လိုလို ၾကားမိလိုက္တယ္။ ေက်ာထဲမွာလည္းလည္း စိမ့္သြားသလိုပဲ။ အျပင္မွာ မိုးရြာေနလား မသိဘူး”
“ေအး.. ငါလည္း ၾကားလိုက္တယ္။ မိုးတြင္းမွ မေရာက္ေသးပဲ။ ဘယ္မွာ မိုးရြာမွာလဲ...”
“လမ္းမေပၚက ကားဘီးေပါက္တဲ့အသံ ျဖစ္မွာပါ” ဟု အေမွ်ာ္အျမင္ႀကီးမားဟန္ရွိသည့္ မ်က္မျမင္တစ္ဦးက ၀င္ေျပာသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ျငင္းခုန္သံမ်ား ျပန္လည္ ဆူညံလာေလသည္။

အစြမ္းကုန္ ေျခာက္ျပေနရသည့္ ကာလသားသရဲမွာ စိတ္အားငယ္လာၿပီျဖစ္၏။ သည္လိုအျဖစ္မ်ဳိး သူ၏ သရဲအေတြ႕အၾကံဳအရ မၾကံဳစဖူး။ တစ္ခါမွ် ဤသို႔ ေရကုန္ေရခမ္း မေျခာက္စဘူး။ သူ၏ သရဲေခ်ာေခ်ာလွသည့္ မ်က္ႏွာႀကီးအား ယခုအခ်ိန္ မွန္ထဲျပန္ျမင္ရလွ်င္ သူကိုယ္တိုင္ပင္ လန္႔ဖ်ံ႕သြားရေလာက္သည္ဟု ေတြးမိ၏။ ထို႔ေနာက္တြင္ ကာလသားသရဲမွာ လိပ္ျပာငယ္လာၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ အေဆာင္တြင္းမွ သုတ္ေျခတင္ရ ေလေတာ့သည္။ အေဆာင္တြင္းတြင္ မ်က္မျမင္တို႔၏ အေခ်တင္ျငင္းခုန္သံ မ်ားသာ က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ က်န္ရစ္ခဲ့၏။

╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩ ╩

ေနာက္တစ္ေန႔ည ညီအစ္ကို မသိတသိအခ်ိန္ ခန္႔တြင္ သရဲတစ္သိုက္သည္ မ်က္မျမင္ အေဆာင္အနီးသို႔ ခ်ီတက္လာ ၾက၏။ သိကၡာက် ခဲ့ရသည့္ ကာလသားသရဲမွာ သူ၏ လမ္းသရဲဆန္ဆန္ မိုက္တိမိုက္ကန္း သရဲတေစၦမ်ားကို စုစည္းလာခဲ့ၿပီး အင္အား အလံုးအရင္းျဖင့္ ေျခာက္လွန္႔ရန္ စီစဥ္လာခဲ့၏။ ပါ၀င္လာသည့္ သရဲအားလံုးမွာ ေျခာက္စေျခာက္န ရွိသည့္ အေကာင္မ်ားခ်ည္း ျဖစ္သည္။ စင္စစ္ ဤကိစၥသည္ သရဲအဖြဲ႕အစည္း တစ္ရပ္လံုးႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ ကိစၥသာ ျဖစ္၏။ သရဲျဖစ္ၿပီး ေျခာက္ခြင့္ေလးမွ မရၾကေတာ့လွ်င္ သရဲတစ္မ်ဳိးသားလံုး အရွက္ရ ခ်ိမ့္မည္။ လူတို႔အား အခါအားေလ်ာ္စြာ ေျခာက္လွန္႔ျခင္းမွာ သရဲအဖြဲ႕အစည္း၏ အေျခခံ အခြင့္အေရးသာ ျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးစီးဦးေဆာင္ သရဲနာယကႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္ျဖင့္ ေျခာက္ရမည့္ အစီအစဥ္ျဖစ္ၿပီး အမာခံသရဲမ်ားခ်ည္း လိုက္ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။

အေဆာင္တြင္းမွ မ်က္မျမင္မ်ားကေတာ့ ဘာမွ် မသိရွာ။ ထံုးစံအတိုင္း သရဲပံုျပင္ နားေထာင္ၿပီး စိတ္ထြက္ေပါက္ရွာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကသည္။ အိပ္ခ်င္စိတ္ပင္ မရွိၾကေသး။ ကြန္မန္ဒိုသရဲမ်ားက အေဆာင္တြင္းသို႔ ခ်ဥ္းႏွင္း၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး အစြမ္းကုန္ စတင္ ေျခာက္လွန္႔ေလသည္။ သရဲတို႔မွာ လူကို ထိႏိုင္တို႔ႏိုင္သည့္ အစြမ္းမရွိသျဖင့္ အသံျဖင့္ အနံ႔ျဖင့္ စသည့္ ပညာကုန္ ထုတ္သံုးကာ တက္ညီလက္ညီ ေျခာက္လွန္႔ၾက၏။ မ်က္မျမင္တို႔၏ ဆူဆူညံညံ ရယ္ေမာသံမ်ား ခဏမွ် တိတ္ဆိတ္သြားသည္။

“စိမ္းေရႊေရႊ အနံ႔ေတြ ရေနသလိုပဲ” ဟု ပံုေျပာေနသည့္ မ်က္မျမင္က ေျပာလိုက္သည္။ သရဲတစ္သိုက္ အားတက္သြား၏။
“အဲဒါ ေၾကာင္ေတာင္ကန္း လက္ခ်က္ပဲ ေနမယ္။ ညေနက သူ႔ဆီက ပဲႀကီးေလွာ္စားေနသံ ၾကားလိုက္ရတယ္” ဟု ေဟာက္ပက္ကန္းက အဆိုျပဳလိုက္သည္။
“အနံ႔က ဆိုးပါ့ကြာ။ မင္း ယုတ္မာလွခ်ည္လား ေၾကာင္ေတာင္ကန္း။ လူစံုခ်ိန္မွာ လူမႈေရးနားမလည္ဘူးလား”
“မ်က္စိမျမင္လို႔ ႏွာေခါင္းအားကိုးၿပီး အသက္ရွင္ေနရတာ”
“အဲဒီေကာင္ ဘယ္နားမွာလဲ။ ငါ နားရင္း႐ိုက္မယ္”


မ်က္မျမင္တို႔ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ပြစိပြစိ ျဖစ္ကုန္၏။ ေၾကာင္ေတာင္ကန္းမွာ မ်က္ႏွာေလး ဆီးရြက္ေလာက္ ငယ္သြားၿပီး သူ႔လက္ခ်က္မဟုတ္မွန္း ျငင္းရွာပါသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်က္ႏွာငယ္လား မငယ္လား မည္သည့္မ်က္မျမင္ကမွ ျမင္ႏိုင္သည္ မဟုတ္။


“ဘုရားေပးေပးက်မ္းေပးေပး... ငါ မေပါက္ရပါဘူးကြာ။ အကန္းယဥ္ေက်းမႈေတာ့ ငါနားလည္ပါတယ္။ အသံေတြလည္း ၾကားေနရတယ္ အျပင္မွာမိုးရြာေနလားမသိဘူး”
“ဒါဆို အီးအီးဘယ္သူေပါက္ လုပ္ရမယ္။ ကဲ... အားလံုး၀ိုင္းထိုင္ၾက” ဟု အကန္းတစ္ဦးက အၾကံေပးသည္။

ထိုသို႔ မ်က္မျမင္တစ္သိုက္ အလုပ္႐ႈပ္ေနစဥ္တြင္ပင္ အစြမ္းကုန္ ေျခာက္ေနၾကသည့္ သရဲတစ္သိုက္မွာ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားစ ျပဳလာၿပီ ျဖစ္သည္။ ျမင္ကြင္းက ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္မွာ သရဲအခ်င္းခ်င္း တစ္ေကာင္မ်က္ႏွာပင္ တစ္ေကာင္ မၾကည့္ရဲ။ ေသြးက်ဲသည့္သရဲအခ်ဳိ႕က တပ္ဆုတ္ရန္ ေျခလွမ္းျပင္ေနၾကၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုး သရဲငယ္တစ္ေကာင္သည္ အသည္းငယ္လြန္းလွသည္ျဖစ္၍ တစ္ဟုန္ထိုး လွည့္ေျပးလိုက္စဥ္မွာပင္ အစထဲက ေျပးခ်င္ခ်င္ျဖစ္ေနသည့္ ကြန္မန္ဒို သရဲမ်ားမွာ တိုင္ပင္စရာမလိုဘဲ ထြက္ေျပးၾကေလသတည္း။ ထိုအခ်ိန္၀ယ္ အခန္းတံခါး၀တြင္ ျမင္ကြင္းကို ႐ုတ္တရက္ေတြ႕လိုက္ရသည့္ လူသားတစ္ေယာက္ ရွိေနပါသည္။

“အား.....”

အသံနက္ႀကီးျဖင့္ စူးစူး၀ါး၀ါး ေအာ္သံႀကီးတစ္ခုကို ထိုညက မ်က္မျမင္တို႔ ၾကားလိုက္ၾကရ၏။ ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ မ်က္မျမင္တို႔အၾကားတြင္ ထူးျခားသတင္းတစ္ပုဒ္ ေရာက္လာ၏။ မ်က္မျမင္အေဆာင္၏ အေစာင့္အဖိုးႀကီးမွာ ညက သရဲဂုတ္ခ်ဳိးသတ္သြားသျဖင့္ ေသဆံုးသြားသည့္ သတင္းျဖစ္၏။ မ်က္မျမင္ေဆာင္တြင္ သရဲမ်ား က်က္စားေနၾကသည္ဟု လူေျပာမ်ားေနသည္ ဆို၏။ ဤသတင္းမွာ မ်က္မျမင္တို႔အတြက္ အေရးႀကီးသတင္း ျဖစ္လာသည္။ မေတာ္ မိမိတို႔ကိုပါ ဂုတ္ခ်ဳိးသတ္လွ်င္ မခက္ေလာ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ္က သရဲကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ ျမင္ႏိုင္သည္လည္း မဟုတ္။ ဂုတ္ခ်ဳိးသတ္မည္ဆိုလွ်င္ လည္စင္းခံရမည့္ သေဘာျဖစ္ေန၏။ ခါတိုင္းလို သရဲပံုျပင္ေျပာၿပီး ရယ္ရဖို႔အသာထား အိမ္ေျမာင္စုတ္ထိုးသံကအစ ေၾကာက္ေနၾကၿပီ ျဖစ္၏။ ခက္ေခ်ၿပီ။ မ်က္ကန္းတို႔၏ တေစၱေၾကာက္မႈ ျပႆနာမွာ ေျဖရွင္းရ ခက္ေလၿပီ။ ေနာက္ဆံုး မ်က္မျမင္ေခါင္းေဆာင္က မ်က္မျမင္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးႏွင့္ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး ရေလေတာ့၏။

“ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေဆာင္မွာ သရဲေတြ ေသာင္းက်န္းေနလို႔ အေဆာင္သားမ်ား ညည မအိပ္ရဲေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေနပါတယ္” ဟု မ်က္မျမင္ေခါင္းေဆာင္က ျပႆနာကို တင္ျပသည္။
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ရယ္ခ်င္စိတ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ရယ္က်ဲက်ဲျဖင့္
“ခင္ဗ်ားတို႔က ျမင္ရလို႔လား” ဟု ျပန္ေမး၏။
“ျမင္ေတာ့ မျမင္ရဘူးေပါ့ဗ်ာ။ မျမင္ရလို႔ပဲ ဒီေက်ာင္းကို ေရာက္ေနတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အသံၾကားရတယ္။ မျမင္ရေပမဲ့ ရွိေတာ့ ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား”
“မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ။ အဖိုးႀကီး ဆံုးတဲ့ကိစၥက ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားတာပါ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မျမင္ရဘူးဆိုၿပီး မလိမ္ပါနဲ႔ဗ်ာ။ အခုဆိုရင္ အဖိုးႀကီးဆံုးတဲ့ညထဲက ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိပ္မရေတာ့ဘူး ျဖစ္ေနၾကၿပီ”
“ရွိတယ္ထားပါဦး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို သရဲက ေျခာက္ျပလို႔မွ မရတာ” ဟု ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ေခါင္းကုတ္ၿပီး ေျပာလိုက္၏။
“ေျခာက္ျပလို႔ မရေပမဲ့ သရဲေတြက ရွိေနတာပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္မျမင္ေတြဟာလည္း လူေတြပါပဲ။ လူသားစစ္စစ္ေတြပါပဲ။ ပရေလာကသားနဲ႔ အတူတူေနလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က မျမင္ရေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အႏၱရာယ္ ျပဳေနႏိုင္တာပဲ”

ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ အၾကပ္႐ိုက္ရေလၿပီ။ တကယ္တမ္းေတာ့ မ်က္ကန္းတေစၦ မေၾကာက္ျခင္းက ဘာမွ အေရးမႀကီး။ မ်က္ကန္းေတြ တေစၦေၾကာက္ပါမွ တကယ့္ျပႆနာ ျဖစ္ေလ၏။ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးသည့္အရာကို ပါးစပ္သတင္းႏွင့္ အိပ္မရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေၾကာက္ေနၾကေလၿပီ။ မည္သို႔ ရွင္းျပရမည္နည္း။ သို႔ေသာ္ ေဆြးေႏြးညွိႏႈိင္းျခင္းျဖင့္ ျပႆနာအားလံုး ေျဖရွင္းႏိုင္သည္ဟူေသာ အဆိုအရ အေခ်တင္ေဆြးေႏြးၿပီးေသာ္ ေနာက္ဆံုးတြင္ သေဘာတူညီမႈတစ္ခု ရရွိၾကသည္ ဆို၏။

မ်က္မျမင္ေဆာင္တြင္ မ်က္စိျမင္သည့္ လူငယ္ ဒ၀လမ္တစ္ဦး ခန္႔ထားေပးရမည္။ မ်က္မျမင္မ်ား အလုိရွိလွ်င္ လွမ္းေခၚ၍ ၾကားႏိုင္သည့္ေနရာတြင္ အျမဲတမ္း ရွိေနေစရမည္။ တေစၦေၾကာက္သည့္ မ်က္ကန္းမ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးမွာ ေငြထြက္ေပါက္ျဖင့္ ၾကံဳလာရေလသည္။ မတတ္ႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ကန္း တေစၦမေၾကာက္ျခင္းသည္ နားလည္လြယ္သေလာက္ တေစၦေၾကာက္ေသာ မ်က္ကန္းမ်ားကို သူ နားမလည္ႏိုင္ေတာ့။ မ်က္ကန္းမ်ားသာ တေစၦေၾကာက္လာၾကလွ်င္ ဤသို႔ ျပႆနာမ်ား ႐ႈပ္လာႏိုင္မွန္း သူ႔အေနျဖင့္ တစ္ခါမွ် မစဥ္းစားခဲ့ စဖူး။ ခုေတာ့ တေစၦေၾကာက္ေနသည့္ မ်က္ကန္းမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး ငိုရမလို၊ ရယ္ရမလိုႏွင့္ ဒ၀လမ္ လစာပါ ထြက္ေလၿပီ။ ကံဆိုးခ်င္ေတာ့ သရဲေျခာက္သည္ဟု နာမည္ႀကီး ေနသည့္အတြက္ ဒ၀လမ္ကလည္း တစ္ဦးတည္း ခန္႔၍ မရေအာင္ပင္ ျဖစ္ေနသျဖင့္ ႏွစ္ေယာက္တြဲ ခန္႔လိုက္ရသည္။ ႏွစ္ေယာက္ေစာင့္မွသာ လုိအပ္လွ်င္ ခုခံကာကြယ္ႏိုင္မည္ဆို၏။ တေစၦေၾကာက္ေနသည့္ အကန္းမ်ားကိုသာ စိတ္ထဲမွ က်ိန္ဆဲမိရေတာ့၏။


ထိုေန႔မွစ၍ အိမ္မေပ်ာ္ေသာ မ်က္မျမင္မ်ား စိတ္လက္ၾကည္သာ အိပ္စက္ႏိုင္ၾကေတာ့သည္ ဆို၏။ ဒရ၀မ္ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း မိမိတို႔အလုပ္ အရွည္တည္တံ့ေစေသာငွာ တစ္ခါတရံ သရဲကို ျမင္လိုက္ရသလိုလို၊ သူတို႔ရွိေနလို႔ပဲ ၀င္မလာရဲသလိုလို မ်က္စိျမင္သည္ဟူသည့္ အားသာခ်က္ကို အျပည့္အ၀ အသံုးခ်ကာ မ်က္မျမင္တို႔အား နားသြင္းေလ့ရွိသည္ ဆို၏။ ကိုေရႊသရဲတို႔မွာမူ ကြန္မန္ဒို သရဲတပ္ဖြဲ႕ က်႐ႈံးခဲ့ရေသာ စစ္ဆင္ေရးေနာက္ပိုင္း မ်က္မျမင္အေဆာင္သို႔ အနားပင္ မသီ၀ံ့ေတာ့ဟု သိရသည္။ သရဲငယ္မ်ားကိုလည္း ဤအရပ္သို႔ လွည့္လည္က်က္စားျခင္းမျပဳရန္ သရဲမိဘမ်ားက တားျမစ္ၾကသည္ ဆို၏။ မ်က္မျမင္အေဆာင္တြင္ေသာ္ တေစၦေၾကာက္တတ္သည့္ ေရႊဉာဏ္ရွင္ မ်က္မျမင္အုပ္စုကို ႀကိတ္၍ ေက်းဇူးတင္ေနသည့္ ဒရ၀မ္ႏွစ္ေယာက္မွာ ညစဥ္ညတိုင္း ယမကာတန္ခုိးျဖင့္ သိုးေနေအာင္ အိပ္ေနၾကေလသည္ ဟူသတည္း။ ။




သင္ခန္းစာ။ ။ မ်က္ကန္းတို႔ တေစၦေၾကာက္ေသာ္ ဒရ၀မ္တို႔ ခ်မ္းသာ၏။




**Posted by ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**