နန္႕စမ္းေက်းရြာကေလးတြင္ ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည္႕ေသာ သူတစ္ဦးရွိသည္။ သူ႕နံမည္က ေအာင္ထြန္း……
ေအာင္ထြန္းကို ေမြးေတာ႕ အခ်င္းစလြယ္ဆိုင္းျပီး ေမြးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထိုသို႔ အခ်င္းစလြယ္ဆိုင္း၍ ေမြးလာေသာသူသည္ တစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ထြန္းတတ္သည္၊ အၾကီးအကဲျဖစ္တတ္သည္ဟု ဆိုရိုးရွိေသာေၾကာင္႕ လူအမ်ားက “ဒီကေလးက ထူးျခားမဲ႕ကေလး”ဟု ၀ိုင္းျပီး မွတ္ခ်က္ေပးၾကေသာအခါ အနီးနားရွိ လူၾကီးတစ္ဦးက “အင္း ထူးရင္ထူး၊ မထူးရင္ေတာ႕ အရူးဘဲ ျဖစ္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေၾကာင္းကို ေအာင္ထြန္းေမြးလာေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းအျဖစ္ လူအခ်ိဳ႕က ျပန္ေျပာတတ္ၾကေလသည္။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းေနသည္႔အရြယ္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေအာင္ထြန္းမွာ ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည္႔သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အျခားကေလးမ်ားလို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အခြင္႔မရရွာပါ။ သို႔ေသာ္ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းသည္မွာ ေအာင္ထြန္းက ဦးေႏွာက္မျပည္႕ေသာ္လည္း မွတ္ ဉာဏ္ေတာ႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ နန္႔စမ္းရြာ တစ္ရြာလံုးက လူေတြကို နံမည္ႏွင္႔တြဲရက္ သူမသိသူမရွိ။ မမွတ္မိဘဲမေန။ ထုိ႔ျပင္ လူတိုင္းကို နံမည္မွန္ေအာင္ ေခၚႏိုင္သလို လူတိုင္း၏ နံမည္ကိုလည္း အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းတတ္သည္။ ေက်ာင္းပင္မေနခဲ႕ဖူးေသာ ေအာင္ထြန္းသည္ ထိုစာလံုးေပါင္းမ်ားကို မည္ကဲ႕သို႔တတ္လာသည္ကိုလည္း မည္သူကမွ် မေျပာႏိုင္ေခ်။ ရြာထဲကလူတစ္ခ်ိဳ႔က “ေအာင္ထြန္းေရ.. ငါ႕နာမည္ အဂၤလိပ္လို ေပါင္းျပစမ္းပါကြာ” ဟု ေမးလိုက္လွ်င္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေပါင္းျပေလေတာ႔သည္။
ေအာင္ထြန္းသည္ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္ ၊ ေတာေတာင္ထဲတြင္ သေျပပန္းမ်ားခူး၍ လိုအပ္သည္႕အိမ္မ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးျခင္းျဖင္႕ မိခင္အိုၾကီးကို လုပ္ေကၽြးေနသူျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားသား မရွိေသာအိမ္မ်ား၊ အလုပ္မအားလပ္ေသာ အိမ္မ်ားကလည္း ေအာင္ထြန္းကိုေခၚ၍ ထင္းခြဲခိုင္းျခင္း၊ ေရခပ္ခိုင္းျခင္းတို႕ကို အခေၾကးေငြ ေပး၍ ခိုင္းေစတတ္ၾကသည္။ ဘယ္၍ ဘယ္မွ်ဟု သတ္မွတ္ျခင္းမရွိဘဲ ေပးသေလာက္သာ ယူတတ္၍ အလုပ္ကိုလည္း ေစတနာပါပါ လုပ္ေပးတတ္သည္။ ဓားမ်ားတံုးေနသည္ကို ျမင္ပါက မေနႏိုင္ဘဲ ေသြးသြားေပးျခင္း၊ ျခင္းမ်ား စုတ္ျပဲေနလွ်င္ ႏွီးရက္ျပီး ဖာေထးသြားေပးျခင္း၊ ျခံထဲတြင္ ရႈပ္ပြေနလွ်င္ ရွင္းသြားေပးျခင္း၊ ၀ါးလံုးတို အစမ်ားေတြ႔လွ်င္ ႏွီးျဖာေပးသြားျခင္း စသည္ျဖင္႔ သူ႕မ်က္စိထဲ ျမင္သမွ် ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္တို႕ကိုလည္း ၀င္လုပ္ေပးတတ္ေသာေၾကာင္႔ ရြာထဲမွ လူအမ်ားက ေအာင္ထြန္းကို သေဘာက်၊ ခင္မင္ၾကသည္။
လူၾကီးပိုင္းက ေအာင္ထြန္းႏွင္႔ အဆင္ေျပသေလာက္ သူႏွင္႔အေစးမကပ္ေသာ ရန္ဘက္မ်ားမွာ ကေလးမ်ားအုပ္စု ျဖစ္ေလသည္။ ေအာင္ထြန္းတြင္ မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔မွန္းမသိရဘဲ သူ႕ေရွ႕တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ စိတ္ေဖာက္ျပန္သလိုျဖစ္လာျပီး ေခ်ာင္းဆိုးသူကို ေတြ႔ရာဒုတ္ေခ်ာင္းမ်ား ခဲလံုးမ်ား စသည္ျဖင္႕ လိုက္ရိုက္ျခင္း၊ ေပါက္ျခင္းကို လုပ္တတ္သည္။ ျပီးလွ်င္လည္း သူ၏ေရွ႕တြင္ ငပိဆိုေသာ စကားလံုးကို သံုးလွ်င္လည္း အလြန္စိတ္ဆိုးတတ္သည္။ စိတ္ဆိုးျပီး လိုက္ရိုက္တတ္ေသာ အက်င္႔ရွိသည္။ ကေလးမ်ားအုပ္စုကလည္း ေအာင္ထြန္းကိုျမင္လွ်င္ သူ႔ေရွ႕တြင္ တမင္တကာ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေအာင္ထြန္း ငပိ ဟု ေအာ္ဟစ္စေနာက္ျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ကာ ထြက္ေျပးတတ္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ ကေလးမ်ားက ေအာင္ထြန္းကိုျမင္တိုင္း စတတ္၊ ေနာက္တတ္သလို ေအာင္ထြန္းကလည္း သူ႕ကို စေနာက္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားကို မုန္းသူ၊ ရန္လိုသူ ျဖစ္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားမွာ ေအာင္ထြန္း ရွိေနသည္ကို မေတြ႔မိဘဲျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ထြန္းအေၾကာင္း မသိ၍ဘဲ ျဖစ္ေစ ေခ်ာင္းဆိုးမိျခင္း ျပဳခဲ႕မိလွ်င္ ထိုကေလးကို ေအာင္ထြန္းက လိုက္ရိုက္တတ္ေလသည္။ လူၾကီး မိဘ တစ္ဦးဦးက ျမင္ေတြ႔သြားျပီး ေအာ္ဟစ္ေျခာက္လွန္႕ကာ ေအာင္ထြန္းကို ျပန္ရိုက္ႏွက္မည္႔ပံုစံ လုပ္ျပမွ ထြက္ေျပးသြားတတ္သည္။
တစ္ရက္ ေအာင္ထြန္းမွာ ေတာထဲ ပန္းခူးထြက္ဖို႕ နန္႕စမ္းေက်းရြာ၏ စာသင္ေက်ာင္းအနီးမွ ျဖတ္သြားရေသာအခါ ေက်ာင္းေခတၱအားလပ္ခ်ိန္ႏွင္႕ တိုက္ဆိုင္ေနေသာေၾကာင္႕ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ေက်ာင္းခန္းျပင္ပ ေကာ်င္း၀င္းထဲတြင္ ေဆာ႕ကစားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းအနီးမွ ေအာင္ထြန္းျဖတ္သြားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးက “ေအာင္ထြန္း ငပိ ၊ အဟမ္းအဟမ္း” စေသာ အသံမ်ား ဆူညံစြာျဖင္႔ ေအာ္ဟစ္ စေနာက္ ၾကေလေသာအခါ ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲေလေသာ ေအာင္ထြန္းသည္ ေက်ာင္းကို ခဲျဖင္႔ အညွိဳးတၾကီး ထုေလေတာ႕သည္။ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားကိုမစၾက၊ မေနာက္ၾကဖို႔၊ အသံတိတ္ဖို႕ ေအာ္ဟစ္တားျမစ္ေသာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားဆီက အသံ တိတ္သြားေတာ႕မွသာ ေအာင္ထြန္းမွာ ေတာထဲသို႕ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ထုိသို႔ျဖင္႔ ကေလးမ်ားမွာလည္း ေအာင္ထြန္းကိုေတြ႕တိုင္း ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ကာ ထြက္ေျပးတတ္သလို ေအာင္ထြန္းကလည္း ကေလးမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဘယ္သူက သူ႕ေရွ႔တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ေလမည္လဲ၊ ဘယ္သူက ငပိဟု ေအာ္ဟစ္မည္လဲဟူ၍ သတိၾကီးၾကီးႏွင္႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတတ္သည္။ ရြာထဲမွ အစ အေနာက္ သန္လြန္းေသာ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ား၊ ေအာင္ထြန္းအေၾကာင္း မသိ၍ ေခ်ာင္းဆိုးမိေသာ ကေလးမ်ားမွာ သူ႔လက္ခ်က္ျဖင္႔ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲျခင္းမွာ မၾကာခန ျဖစ္တတ္လာသည္။ သို႕ျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းႏွင့္ ကေလးမ်ားမွာမူ ကမၻာ႕ရန္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာၾကေလေတာ႕သည္။
နန္႔စမ္းရြာ၏ စာသင္ေက်ာင္းသည္ ရြာအ၀င္ လမ္းမၾကီးေဘးတြင္ရွိျပီး ရြာထဲမွ ေက်ာင္းသို႔လာလွ်င္ ေခ်ာင္းကူး တံတားၾကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ျပီးမွ ေက်ာင္းသို႕ေရာက္သည္။ တံတားမွာ ခပ္က်ဲက်ဲ ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ားျဖင္႔ ခင္းထားေလသည္။ ေက်းလက္ေတာရြာျဖစ္ျပီး လယ္ယာအလုပ္၊ ေတာေတာင္ထဲတြင္ ထင္းေခြ၊ ဟင္းရွာ၊ မီးေသြးဖုတ္ စသျဖင္႕ အလုပ္မအားလပ္ၾကေသာ မိဘမ်ားမွာ ျမိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွ မိဘမ်ားကဲ႕သို႕ မိမိတို႕သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းပို႕၊ ေက်ာင္းၾကိဳ လုပ္ေလ႕လုပ္ထ မရွိသလို လုပ္ႏိုင္ေအာင္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေသာေၾကာင္႕ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ားမွာ မိမိတို႕ဖာသာ ေက်ာင္းသို႕ သြားၾကရသည္။ ေက်ာင္းတက္စ သူငယ္တန္း ကေလးမ်ားကိုလည္း နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားႏွင္႕ ထည္႕ေပးလိုက္ၾကေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္ရက္ ၾကာလာလွ်င္ေတာ႔ သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္ေစ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႕ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းသြားက်င္႔ ရသြားတတ္ၾကသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ရက္တြင္ ၄တန္းေက်ာင္းသားေလး အိုက္ဦးမွာ မိခင္ျဖစ္သူ ထမင္းခ်က္ ေနာက္က်ေနသျဖင္႕ မနက္စာ စားေနာက္က်ေသာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သြားေလသည္။ ေက်ာင္းႏွင္႔ မေ၀းလွေသာေၾကာင္႔ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကိုပင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနသျဖင္႔ ကပ်ာကယာ အေျပးအလႊား ေက်ာင္းသို႕ထြက္အလာတြင္ ေခ်ာင္းကူးတံတားေပၚအေရာက္တြင္ ပ်ဥ္ျပားခင္းေသာ တံတား၏ တစ္ေနရာတြင္ သစ္သားတစ္ေခ်ာင္းမွာ က်ိဳးေနေသာေၾကာင္႔ အေပါက္အနည္းငယ္က်ယ္ေနရာ အျမန္ေလွ်ာက္လာေသာ အိုက္ဦးမွာ ထိုအေပါက္တြင္ ေျခတစ္ဖက္ ကၽြံသြားျပီး သူစီးလာေသာ ဖိနပ္တစ္ဖက္မွာ တံတားေအာက္သို႔ က်သြားေတာ႕သည္။ ဖိနပ္မွာ မိခင္ျဖစ္သူ ဒီမနက္မွ ေစ်းက၀ယ္လာေသာ ဖိနပ္အသစ္ျဖစ္သည္႕အတြက္ အရိုက္ခံ ထိေတာ႕မည္ကို ေတြးမိျပီး ထိတ္လန္႕သြားမိေလသည္။ တံတားေပါက္မွ ေအာက္ဘက္သို႕ ငံု႕ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ ေခ်ာင္းအစပ္ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေရျပင္ေပၚတစ္ပိုင္း ကမ္းစပ္ေပၚ တစ္ပိုင္း က်လုက်ခင္ တင္ေနေသာ သူ၏ ဖိနပ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင္႕ အျမန္ဆင္းေကာက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ တံတားထိပ္ဖက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာျပီး ဖိနပ္က်သြားရာ တံတားေအာက္ဖက္ရွိ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာင္ထြန္းမွာ ေတာထဲမွ သေျပပန္းမ်ား ခူးျပီး တံတားဟိုဘက္ထိပ္ဆီမွ ရြာဘက္သို႔ ျပန္လာရာ အိုက္ဦးေလး ေခ်ာင္းစပ္သို႕ ေျပးဆင္းသြားသည္ကို သူက ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သို႔ႏွင္႔ တံတားေပၚမွ ေအာက္ဘက္သို႕ ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေခ်ာင္းစပ္သို႔ ေျပးဆင္းေနေသာ အိုက္ဦးကိုေတြ႔လိုက္၍ ျပန္လာခဲ႕ရန္ ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း အိုက္ဦးမွာ ၾကားဟန္မတူဘဲကမ္းစပ္ဆီသို႔ ေျပးျမဲေျပးဆင္းေနသျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းလည္း တံတားထိပ္ဘက္သို႔ ေရာက္ေအာင္ အျမန္ေျပးကာ အိုက္ဦးေနာက္သို႔ လိုက္ေလေတာ႔သည္။ အိုက္ဦးေလး ေခ်ာင္းစပ္သို႕ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ညက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရြာခဲ႕ေသာ မိုးေၾကာင္႔ တရိပ္ရိပ္ တက္ေနေသာ ေခ်ာင္းေရက သူ႕ဖိနပ္ေလးကို ကမ္းစပ္မွ ေမွ်ာပါသြားေအာင္ ဆြဲခ်သြားေလေတာ႕သည္။ ဖိနပ္အသစ္ေလးလဲျဖစ္၊ အိမ္ေရာက္၍ ဖိနပ္မပါလာသည္ကို ေတြ႕ပါက လူၾကီးမ်ား ရိုက္မည္ကိုလည္း စိုးေသာေၾကာင္႕ အိုက္ဦးေလးမွာ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ႕ဘဲ ေရၾကီးေနေသာေခ်ာင္းထဲ ဆင္းလိုက္ျပီး ေမွ်ာပါစ ျပဳေနေသာ ဖိနပ္ကို ဆင္းဆယ္ပါေတာ႕သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရတက္ေနေသာေၾကာင္႕ ဖိနပ္မွာ ေရစီးျဖင္႕ အလွ်င္အျမန္ေမွ်ာပါေနသလို ေရထဲဆင္းလိုက္ေသာ အိုက္ဦးကိုလည္း ေခ်ာင္းေရက အရွိန္ျဖင္႔ ဆြဲေခၚသြားေလရာ ေရကူးတတ္ေသာ္လည္း ေရစီးျပင္းသျဖင္႔ အိုက္ဦးမွာ ေခ်ာင္းေရထဲ ေမွ်ာပါေလေတာ႔သည္။ အိုက္ဦးေနာက္ လိုက္လာေသာ ေအာင္ထြန္းမွာ ေခ်ာင္းေရထဲ ေမွ်ာပါေနေသာ အိုက္ဦးကိုေတြ႔သည္တြင္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ႔ဘဲ သူ႔ထဲကိုင္လာေသာ သေျပပန္းႏွင္႔ ခါးတြင္ထိုးထားေသာ ဓားကို ကမ္းစပ္တြင္ ပစ္ခ်လုိက္ျပီး ေအာင္ထြန္းေမွ်ာပါသြားရာ ေခ်ာင္းေရထဲသို႔ အျမန္ ဆင္းလိုက္ေလေတာ႔သည္။ ေရစီးသန္ေနသျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းကိုယ္တိုင္မွာလည္း ေမွ်ာပါသြားေတာ႔သည္။ မၾကာခင္တြင္ ေရစီးႏွင္႔ေမွ်ာပါေနေသာ အိုက္ဦးေလးမွာ ေရကူးတတ္ေသာေၾကာင္႔ ေရစီးျဖင္႔ ေမွ်ာရံုသာေမွ်ာပါေနေသာ္လည္း ေအာင္ထြန္းမွာ ေရထဲတြင္ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနေတာ႕သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင္႕ စက္ေလွတစ္စီး ျဖတ္အသြား ေရနစ္စျပဳေနေသာ ေအာင္ထြန္းႏွင္႕ ေရစီးျဖင္႕ ေမွ်ာေနေသာ အိုက္ဦးတို႕ကို စက္ေလွေပၚမွ လူမ်ားက ကယ္လိုက္ၾကေလသည္။
သူတို႔၂ေယာက္ကို စက္ေလွက ကမ္းစပ္သို႔ ျပန္ပို႕ခ်ိန္တြင္ ေရနစ္သည္ဟု အသံၾကားသျဖင္႔ ကမ္းစပ္တြင္ လူအမ်ားက ေရာက္ရွိေနၾကျပီျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္းေမးၾကရင္း အိုက္ဦးကို ဆင္းကယ္သျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းေရနစ္သည္ ဟု သိလိုက္ၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ေအာင္ထြန္းမွာ ေရလံုး၀ မကူးတတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ေရထဲေမွ်ာပါေနေသာ ကေလးကိုေတြ႔သျဖင္႕ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားဘဲ ေရထဲဆင္းကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကေလးမ်ားကို မုန္းတီးသူ၊ ရန္လိုတတ္သူ ေအာင္ထြန္းမွာ ယခု သူ၏ ရန္ဘက္ျဖစ္ေသာ အိုက္ဦးကဲ႔သို႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေရပင္မကူးတတ္ဘဲ ကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားသည္ကို ၀ိုင္းၾကည္႔ေနသူမ်ားက နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ကာ အံ႕ၾသၾကေလသည္။ ဘာေၾကာင္႔ေရမကူးတတ္ဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသလို အံ႕ၾသျခင္းလည္း ျဖစ္ၾကရေလသည္။ သို႔ျဖင္႕ ေအာင္ထြန္းအား လူအမ်ားက “ေရမကူးတတ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ ေရထဲဆင္းသလဲ” ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေလေတာ႕သည္။ ထုိသူမ်ား၏ ေမးခြန္းကို ေအာင္ထြန္းျပန္ေျဖလိုက္သည္က “ လူတစ္ေယာက္ ေရနစ္ေနတာ ျမင္ေတာ႔ က်ဳပ္ ေရမကူးတတ္တာ သတိမရေတာ႕ဘူး။ ေရနစ္မွာကိုလည္း သတိမထားမိေတာ႕ဘူး.. က်ဳပ္ကို ရြာဦးဆရာေတာ္က ေျပာဖူးတယ္.. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဟာ ရခဲတယ္.. တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ ေျပာထားဖူးတယ္.. က်ဳပ္အဲဒါကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ဘူး.. ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီကေလး ေရနစ္မွာစိုးလို႔ က်ဳပ္ ဆင္းျပီးကယ္တာ..” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
လူအုပ္ထဲတြင္ ၀ိုင္းၾကည္႕ေနေသာသူမ်ားထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ “က်ပ္မျပည္႔ေသာ ေအာင္ထြန္းလို လူတစ္ေယာက္ကပင္ သူႏွင္႔ လံုး၀ မတည္႔ေသာ သူ၏ရန္ဘက္ ကေလးတစ္ေယာက္အား လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ တန္ဖိုးရွိမွန္း၊ ကယ္တင္ရေကာင္းမွန္းကို လူသားဆန္စြာ သိနားလည္ေနခဲ႕ပါလွ်င္ ေအာင္ထြန္းထက္ ဦးေႏွာက္အသိဉာဏ္္ ျပည္႔စံုေသာသူေတြကေရာ လူအမ်ားကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္တင္ရေကာင္းမွန္း သိၾကပါရဲ႕လား ” ဟူ၍ အေတြးနက္မိၾကေတာ႔သည္။
လူအခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းဟူသည္ ရာထူးအဆင္႔အတန္း၊ အသက္အရြယ္၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ပညာတတ္ျခင္း၊ မတတ္ျခင္းေပၚတြင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည္႔ရႈ၍ မရႏိုင္ဘဲ လူတစ္ေယာက္၏ ပင္ကိုယ္ႏွလံုးသားထဲမွ စိမ္႔ထြက္ ယိုစီးက်လာေသာ စစ္မွန္သည္႔ အသံကို နားေထာင္မွသာ ျမင္ႏိုင္သည္႔အရာ ျဖစ္ေလသည္။
** ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)**
နန္႕စမ္းေက်းရြာကေလးတြင္ ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည္႕ေသာ သူတစ္ဦးရွိသည္။ သူ႕နံမည္က ေအာင္ထြန္း……
ေအာင္ထြန္းကို ေမြးေတာ႕ အခ်င္းစလြယ္ဆိုင္းျပီး ေမြးသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ထိုသို႔ အခ်င္းစလြယ္ဆိုင္း၍ ေမြးလာေသာသူသည္ တစ္ခုခု ထူးထူးျခားျခား ျဖစ္ထြန္းတတ္သည္၊ အၾကီးအကဲျဖစ္တတ္သည္ဟု ဆိုရိုးရွိေသာေၾကာင္႕ လူအမ်ားက “ဒီကေလးက ထူးျခားမဲ႕ကေလး”ဟု ၀ိုင္းျပီး မွတ္ခ်က္ေပးၾကေသာအခါ အနီးနားရွိ လူၾကီးတစ္ဦးက “အင္း ထူးရင္ထူး၊ မထူးရင္ေတာ႕ အရူးဘဲ ျဖစ္မယ္” ဟု ေျပာလိုက္ေၾကာင္းကို ေအာင္ထြန္းေမြးလာေသာ ဇာတ္ေၾကာင္းအျဖစ္ လူအခ်ိဳ႕က ျပန္ေျပာတတ္ၾကေလသည္။ တကယ္တမ္း ေက်ာင္းေနသည္႔အရြယ္ ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေအာင္ထြန္းမွာ ဦးေႏွာက္က်ပ္မျပည္႔သူ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ အျခားကေလးမ်ားလို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ အခြင္႔မရရွာပါ။ သို႔ေသာ္ အံ႔ၾသဖို႔ေကာင္းသည္မွာ ေအာင္ထြန္းက ဦးေႏွာက္မျပည္႕ေသာ္လည္း မွတ္ ဉာဏ္ေတာ႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ နန္႔စမ္းရြာ တစ္ရြာလံုးက လူေတြကို နံမည္ႏွင္႔တြဲရက္ သူမသိသူမရွိ။ မမွတ္မိဘဲမေန။ ထုိ႔ျပင္ လူတိုင္းကို နံမည္မွန္ေအာင္ ေခၚႏိုင္သလို လူတိုင္း၏ နံမည္ကိုလည္း အဂၤလိပ္လို စာလံုးေပါင္းတတ္သည္။ ေက်ာင္းပင္မေနခဲ႕ဖူးေသာ ေအာင္ထြန္းသည္ ထိုစာလံုးေပါင္းမ်ားကို မည္ကဲ႕သို႔တတ္လာသည္ကိုလည္း မည္သူကမွ် မေျပာႏိုင္ေခ်။ ရြာထဲကလူတစ္ခ်ိဳ႔က “ေအာင္ထြန္းေရ.. ငါ႕နာမည္ အဂၤလိပ္လို ေပါင္းျပစမ္းပါကြာ” ဟု ေမးလိုက္လွ်င္ ရႊန္းရႊန္းေ၀ေအာင္ ေပါင္းျပေလေတာ႔သည္။
ေအာင္ထြန္းသည္ ထင္းေခြ၊ ေရခပ္ ၊ ေတာေတာင္ထဲတြင္ သေျပပန္းမ်ားခူး၍ လိုအပ္သည္႕အိမ္မ်ားကို ေရာင္းခ်ေပးျခင္းျဖင္႕ မိခင္အိုၾကီးကို လုပ္ေကၽြးေနသူျဖစ္သည္။ ေယာက်္ားသား မရွိေသာအိမ္မ်ား၊ အလုပ္မအားလပ္ေသာ အိမ္မ်ားကလည္း ေအာင္ထြန္းကိုေခၚ၍ ထင္းခြဲခိုင္းျခင္း၊ ေရခပ္ခိုင္းျခင္းတို႕ကို အခေၾကးေငြ ေပး၍ ခိုင္းေစတတ္ၾကသည္။ ဘယ္၍ ဘယ္မွ်ဟု သတ္မွတ္ျခင္းမရွိဘဲ ေပးသေလာက္သာ ယူတတ္၍ အလုပ္ကိုလည္း ေစတနာပါပါ လုပ္ေပးတတ္သည္။ ဓားမ်ားတံုးေနသည္ကို ျမင္ပါက မေနႏိုင္ဘဲ ေသြးသြားေပးျခင္း၊ ျခင္းမ်ား စုတ္ျပဲေနလွ်င္ ႏွီးရက္ျပီး ဖာေထးသြားေပးျခင္း၊ ျခံထဲတြင္ ရႈပ္ပြေနလွ်င္ ရွင္းသြားေပးျခင္း၊ ၀ါးလံုးတို အစမ်ားေတြ႔လွ်င္ ႏွီးျဖာေပးသြားျခင္း စသည္ျဖင္႔ သူ႕မ်က္စိထဲ ျမင္သမွ် ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္တို႕ကိုလည္း ၀င္လုပ္ေပးတတ္ေသာေၾကာင္႔ ရြာထဲမွ လူအမ်ားက ေအာင္ထြန္းကို သေဘာက်၊ ခင္မင္ၾကသည္။
လူၾကီးပိုင္းက ေအာင္ထြန္းႏွင္႔ အဆင္ေျပသေလာက္ သူႏွင္႔အေစးမကပ္ေသာ ရန္ဘက္မ်ားမွာ ကေလးမ်ားအုပ္စု ျဖစ္ေလသည္။ ေအာင္ထြန္းတြင္ မည္သို႔ေသာ အေၾကာင္းေၾကာင္႔မွန္းမသိရဘဲ သူ႕ေရွ႕တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးလွ်င္ စိတ္ေဖာက္ျပန္သလိုျဖစ္လာျပီး ေခ်ာင္းဆိုးသူကို ေတြ႔ရာဒုတ္ေခ်ာင္းမ်ား ခဲလံုးမ်ား စသည္ျဖင္႕ လိုက္ရိုက္ျခင္း၊ ေပါက္ျခင္းကို လုပ္တတ္သည္။ ျပီးလွ်င္လည္း သူ၏ေရွ႕တြင္ ငပိဆိုေသာ စကားလံုးကို သံုးလွ်င္လည္း အလြန္စိတ္ဆိုးတတ္သည္။ စိတ္ဆိုးျပီး လိုက္ရိုက္တတ္ေသာ အက်င္႔ရွိသည္။ ကေလးမ်ားအုပ္စုကလည္း ေအာင္ထြန္းကိုျမင္လွ်င္ သူ႔ေရွ႕တြင္ တမင္တကာ ေခ်ာင္းဆိုးျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ေအာင္ထြန္း ငပိ ဟု ေအာ္ဟစ္စေနာက္ျခင္း ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ကာ ထြက္ေျပးတတ္ၾကသည္။ ထို႕ေၾကာင္႔ ကေလးမ်ားက ေအာင္ထြန္းကိုျမင္တိုင္း စတတ္၊ ေနာက္တတ္သလို ေအာင္ထြန္းကလည္း သူ႕ကို စေနာက္တတ္ေသာ ကေလးမ်ားကို မုန္းသူ၊ ရန္လိုသူ ျဖစ္လာသည္။ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ားမွာ ေအာင္ထြန္း ရွိေနသည္ကို မေတြ႔မိဘဲျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ထြန္းအေၾကာင္း မသိ၍ဘဲ ျဖစ္ေစ ေခ်ာင္းဆိုးမိျခင္း ျပဳခဲ႕မိလွ်င္ ထိုကေလးကို ေအာင္ထြန္းက လိုက္ရိုက္တတ္ေလသည္။ လူၾကီး မိဘ တစ္ဦးဦးက ျမင္ေတြ႔သြားျပီး ေအာ္ဟစ္ေျခာက္လွန္႕ကာ ေအာင္ထြန္းကို ျပန္ရိုက္ႏွက္မည္႔ပံုစံ လုပ္ျပမွ ထြက္ေျပးသြားတတ္သည္။
တစ္ရက္ ေအာင္ထြန္းမွာ ေတာထဲ ပန္းခူးထြက္ဖို႕ နန္႕စမ္းေက်းရြာ၏ စာသင္ေက်ာင္းအနီးမွ ျဖတ္သြားရေသာအခါ ေက်ာင္းေခတၱအားလပ္ခ်ိန္ႏွင္႕ တိုက္ဆိုင္ေနေသာေၾကာင္႕ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ေက်ာင္းခန္းျပင္ပ ေကာ်င္း၀င္းထဲတြင္ ေဆာ႕ကစားေနခ်ိန္ ျဖစ္ေလသည္။ ေက်ာင္းအနီးမွ ေအာင္ထြန္းျဖတ္သြားသည္ကို ေတြ႔ျမင္ၾကေသာ ေက်ာင္းသားမ်ား အားလံုးက “ေအာင္ထြန္း ငပိ ၊ အဟမ္းအဟမ္း” စေသာ အသံမ်ား ဆူညံစြာျဖင္႔ ေအာ္ဟစ္ စေနာက္ ၾကေလေသာအခါ ေဒါသအိုး ေပါက္ကြဲေလေသာ ေအာင္ထြန္းသည္ ေက်ာင္းကို ခဲျဖင္႔ အညွိဳးတၾကီး ထုေလေတာ႕သည္။ ဆရာ၊ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားကိုမစၾက၊ မေနာက္ၾကဖို႔၊ အသံတိတ္ဖို႕ ေအာ္ဟစ္တားျမစ္ေသာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းသားမ်ားဆီက အသံ တိတ္သြားေတာ႕မွသာ ေအာင္ထြန္းမွာ ေတာထဲသို႕ ထြက္ခြာသြားေလသည္။ ထုိသို႔ျဖင္႔ ကေလးမ်ားမွာလည္း ေအာင္ထြန္းကိုေတြ႕တိုင္း ေအာ္ဟစ္ ေနာက္ေျပာင္ကာ ထြက္ေျပးတတ္သလို ေအာင္ထြန္းကလည္း ကေလးမ်ားကိုေတြ႔လွ်င္ မ်က္ေစာင္းတခဲခဲ ျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဘယ္သူက သူ႕ေရွ႔တြင္ ေခ်ာင္းဆိုးလိုက္ေလမည္လဲ၊ ဘယ္သူက ငပိဟု ေအာ္ဟစ္မည္လဲဟူ၍ သတိၾကီးၾကီးႏွင္႔ ေစာင္႔ၾကည္႔ေနတတ္သည္။ ရြာထဲမွ အစ အေနာက္ သန္လြန္းေသာ အခ်ိဳ႕ကေလးမ်ား၊ ေအာင္ထြန္းအေၾကာင္း မသိ၍ ေခ်ာင္းဆိုးမိေသာ ကေလးမ်ားမွာ သူ႔လက္ခ်က္ျဖင္႔ ထိပ္ေပါက္ေခါင္းကြဲျခင္းမွာ မၾကာခန ျဖစ္တတ္လာသည္။ သို႕ျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းႏွင့္ ကေလးမ်ားမွာမူ ကမၻာ႕ရန္မ်ားသဖြယ္ ျဖစ္လာၾကေလေတာ႕သည္။
နန္႔စမ္းရြာ၏ စာသင္ေက်ာင္းသည္ ရြာအ၀င္ လမ္းမၾကီးေဘးတြင္ရွိျပီး ရြာထဲမွ ေက်ာင္းသို႔လာလွ်င္ ေခ်ာင္းကူး တံတားၾကီးတစ္ခုကို ျဖတ္ျပီးမွ ေက်ာင္းသို႕ေရာက္သည္။ တံတားမွာ ခပ္က်ဲက်ဲ ပ်ဥ္ခ်ပ္မ်ားျဖင္႔ ခင္းထားေလသည္။ ေက်းလက္ေတာရြာျဖစ္ျပီး လယ္ယာအလုပ္၊ ေတာေတာင္ထဲတြင္ ထင္းေခြ၊ ဟင္းရွာ၊ မီးေသြးဖုတ္ စသျဖင္႕ အလုပ္မအားလပ္ၾကေသာ မိဘမ်ားမွာ ျမိဳ႕ေက်ာင္းမ်ားမွ မိဘမ်ားကဲ႕သို႕ မိမိတို႕သားသမီးမ်ားကို ေက်ာင္းပို႕၊ ေက်ာင္းၾကိဳ လုပ္ေလ႕လုပ္ထ မရွိသလို လုပ္ႏိုင္ေအာင္လည္း အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေသာေၾကာင္႕ ေက်ာင္းသားမ်ား၊ ကေလးသူငယ္မ်ားမွာ မိမိတို႕ဖာသာ ေက်ာင္းသို႕ သြားၾကရသည္။ ေက်ာင္းတက္စ သူငယ္တန္း ကေလးမ်ားကိုလည္း နီးစပ္ရာ ေက်ာင္းသားၾကီးမ်ားႏွင္႕ ထည္႕ေပးလိုက္ၾကေသာ္လည္း ေက်ာင္းတက္ရက္ ၾကာလာလွ်င္ေတာ႔ သူတစ္ဦးတည္းျဖစ္ေစ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႕ျဖစ္ေစ ေက်ာင္းသြားက်င္႔ ရသြားတတ္ၾကသည္သာ ျဖစ္ေလသည္။
တစ္ရက္တြင္ ၄တန္းေက်ာင္းသားေလး အိုက္ဦးမွာ မိခင္ျဖစ္သူ ထမင္းခ်က္ ေနာက္က်ေနသျဖင္႕ မနက္စာ စားေနာက္က်ေသာေၾကာင္႔ ေက်ာင္းခ်ိန္ အနည္းငယ္ ေနာက္က်သြားေလသည္။ ေက်ာင္းႏွင္႔ မေ၀းလွေသာေၾကာင္႔ ေခါင္းေလာင္းထိုးသံကိုပင္ ၾကားလိုက္ရေသးသည္။ ေက်ာင္းေနာက္က်ေနသျဖင္႔ ကပ်ာကယာ အေျပးအလႊား ေက်ာင္းသို႕ထြက္အလာတြင္ ေခ်ာင္းကူးတံတားေပၚအေရာက္တြင္ ပ်ဥ္ျပားခင္းေသာ တံတား၏ တစ္ေနရာတြင္ သစ္သားတစ္ေခ်ာင္းမွာ က်ိဳးေနေသာေၾကာင္႔ အေပါက္အနည္းငယ္က်ယ္ေနရာ အျမန္ေလွ်ာက္လာေသာ အိုက္ဦးမွာ ထိုအေပါက္တြင္ ေျခတစ္ဖက္ ကၽြံသြားျပီး သူစီးလာေသာ ဖိနပ္တစ္ဖက္မွာ တံတားေအာက္သို႔ က်သြားေတာ႕သည္။ ဖိနပ္မွာ မိခင္ျဖစ္သူ ဒီမနက္မွ ေစ်းက၀ယ္လာေသာ ဖိနပ္အသစ္ျဖစ္သည္႕အတြက္ အရိုက္ခံ ထိေတာ႕မည္ကို ေတြးမိျပီး ထိတ္လန္႕သြားမိေလသည္။ တံတားေပါက္မွ ေအာက္ဘက္သို႕ ငံု႕ၾကည္႕လိုက္ေသာအခါ ေခ်ာင္းအစပ္ေျမျပင္ေပၚတြင္ ေရျပင္ေပၚတစ္ပိုင္း ကမ္းစပ္ေပၚ တစ္ပိုင္း က်လုက်ခင္ တင္ေနေသာ သူ၏ ဖိနပ္ေလးကို ေတြ႔လိုက္ရေသာေၾကာင္႕ အျမန္ဆင္းေကာက္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ တံတားထိပ္ဖက္သို႔ ျပန္ေလွ်ာက္လာျပီး ဖိနပ္က်သြားရာ တံတားေအာက္ဖက္ရွိ ေခ်ာင္းကမ္းစပ္သို႔ ဆင္းသြားေလသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအာင္ထြန္းမွာ ေတာထဲမွ သေျပပန္းမ်ား ခူးျပီး တံတားဟိုဘက္ထိပ္ဆီမွ ရြာဘက္သို႔ ျပန္လာရာ အိုက္ဦးေလး ေခ်ာင္းစပ္သို႕ ေျပးဆင္းသြားသည္ကို သူက ေတြ႔လိုက္ရေလသည္။ သို႔ႏွင္႔ တံတားေပၚမွ ေအာက္ဘက္သို႕ ငံု႔ၾကည္႔လိုက္ရာ ေခ်ာင္းစပ္သို႔ ေျပးဆင္းေနေသာ အိုက္ဦးကိုေတြ႔လိုက္၍ ျပန္လာခဲ႕ရန္ ေအာ္ေခၚလိုက္ေသာ္လည္း အိုက္ဦးမွာ ၾကားဟန္မတူဘဲကမ္းစပ္ဆီသို႔ ေျပးျမဲေျပးဆင္းေနသျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းလည္း တံတားထိပ္ဘက္သို႔ ေရာက္ေအာင္ အျမန္ေျပးကာ အိုက္ဦးေနာက္သို႔ လိုက္ေလေတာ႔သည္။ အိုက္ဦးေလး ေခ်ာင္းစပ္သို႕ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ ညက ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ရြာခဲ႕ေသာ မိုးေၾကာင္႔ တရိပ္ရိပ္ တက္ေနေသာ ေခ်ာင္းေရက သူ႕ဖိနပ္ေလးကို ကမ္းစပ္မွ ေမွ်ာပါသြားေအာင္ ဆြဲခ်သြားေလေတာ႕သည္။ ဖိနပ္အသစ္ေလးလဲျဖစ္၊ အိမ္ေရာက္၍ ဖိနပ္မပါလာသည္ကို ေတြ႕ပါက လူၾကီးမ်ား ရိုက္မည္ကိုလည္း စိုးေသာေၾကာင္႕ အိုက္ဦးေလးမွာ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ႕ဘဲ ေရၾကီးေနေသာေခ်ာင္းထဲ ဆင္းလိုက္ျပီး ေမွ်ာပါစ ျပဳေနေသာ ဖိနပ္ကို ဆင္းဆယ္ပါေတာ႕သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေရတက္ေနေသာေၾကာင္႕ ဖိနပ္မွာ ေရစီးျဖင္႕ အလွ်င္အျမန္ေမွ်ာပါေနသလို ေရထဲဆင္းလိုက္ေသာ အိုက္ဦးကိုလည္း ေခ်ာင္းေရက အရွိန္ျဖင္႔ ဆြဲေခၚသြားေလရာ ေရကူးတတ္ေသာ္လည္း ေရစီးျပင္းသျဖင္႔ အိုက္ဦးမွာ ေခ်ာင္းေရထဲ ေမွ်ာပါေလေတာ႔သည္။ အိုက္ဦးေနာက္ လိုက္လာေသာ ေအာင္ထြန္းမွာ ေခ်ာင္းေရထဲ ေမွ်ာပါေနေသာ အိုက္ဦးကိုေတြ႔သည္တြင္ ဘာမွ စဥ္းစားမေနေတာ႔ဘဲ သူ႔ထဲကိုင္လာေသာ သေျပပန္းႏွင္႔ ခါးတြင္ထိုးထားေသာ ဓားကို ကမ္းစပ္တြင္ ပစ္ခ်လုိက္ျပီး ေအာင္ထြန္းေမွ်ာပါသြားရာ ေခ်ာင္းေရထဲသို႔ အျမန္ ဆင္းလိုက္ေလေတာ႔သည္။ ေရစီးသန္ေနသျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းကိုယ္တိုင္မွာလည္း ေမွ်ာပါသြားေတာ႔သည္။ မၾကာခင္တြင္ ေရစီးႏွင္႔ေမွ်ာပါေနေသာ အိုက္ဦးေလးမွာ ေရကူးတတ္ေသာေၾကာင္႔ ေရစီးျဖင္႔ ေမွ်ာရံုသာေမွ်ာပါေနေသာ္လည္း ေအာင္ထြန္းမွာ ေရထဲတြင္ ျမဳပ္ခ်ည္ေပၚခ်ည္ ျဖစ္ေနေတာ႕သည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင္႕ စက္ေလွတစ္စီး ျဖတ္အသြား ေရနစ္စျပဳေနေသာ ေအာင္ထြန္းႏွင္႕ ေရစီးျဖင္႕ ေမွ်ာေနေသာ အိုက္ဦးတို႕ကို စက္ေလွေပၚမွ လူမ်ားက ကယ္လိုက္ၾကေလသည္။
သူတို႔၂ေယာက္ကို စက္ေလွက ကမ္းစပ္သို႔ ျပန္ပို႕ခ်ိန္တြင္ ေရနစ္သည္ဟု အသံၾကားသျဖင္႔ ကမ္းစပ္တြင္ လူအမ်ားက ေရာက္ရွိေနၾကျပီျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္ ၀ိုင္းေမးၾကရင္း အိုက္ဦးကို ဆင္းကယ္သျဖင္႔ ေအာင္ထြန္းေရနစ္သည္ ဟု သိလိုက္ၾကေလသည္။ တကယ္တမ္းတြင္ ေအာင္ထြန္းမွာ ေရလံုး၀ မကူးတတ္ပါ။ သုိ႕ေသာ္ သူ႔ေရွ႕တြင္ ေရထဲေမွ်ာပါေနေသာ ကေလးကိုေတြ႔သျဖင္႕ ဘာကိုမွ မစဥ္းစားဘဲ ေရထဲဆင္းကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ ကေလးမ်ားကို မုန္းတီးသူ၊ ရန္လိုတတ္သူ ေအာင္ထြန္းမွာ ယခု သူ၏ ရန္ဘက္ျဖစ္ေသာ အိုက္ဦးကဲ႔သို႔ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ေရပင္မကူးတတ္ဘဲ ကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားသည္ကို ၀ိုင္းၾကည္႔ေနသူမ်ားက နားမလည္ႏိုင္ေအာင္ျဖစ္ကာ အံ႕ၾသၾကေလသည္။ ဘာေၾကာင္႔ေရမကူးတတ္ဘဲ ကေလးတစ္ေယာက္ကို ကယ္ဖို႕ ၾကိဳးစားသည္ကို နားမလည္ႏိုင္ျဖစ္ရသလို အံ႕ၾသျခင္းလည္း ျဖစ္ၾကရေလသည္။ သို႔ျဖင္႕ ေအာင္ထြန္းအား လူအမ်ားက “ေရမကူးတတ္ဘဲ ဘာေၾကာင္႔ ေရထဲဆင္းသလဲ” ဟု ၀ိုင္းေမးၾကေလေတာ႕သည္။ ထုိသူမ်ား၏ ေမးခြန္းကို ေအာင္ထြန္းျပန္ေျဖလိုက္သည္က “ လူတစ္ေယာက္ ေရနစ္ေနတာ ျမင္ေတာ႔ က်ဳပ္ ေရမကူးတတ္တာ သတိမရေတာ႕ဘူး။ ေရနစ္မွာကိုလည္း သတိမထားမိေတာ႕ဘူး.. က်ဳပ္ကို ရြာဦးဆရာေတာ္က ေျပာဖူးတယ္.. လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ အသက္တစ္ေခ်ာင္းဟာ ရခဲတယ္.. တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕ ေျပာထားဖူးတယ္.. က်ဳပ္အဲဒါကို ဘယ္ေတာ႔မွ မေမ႔ဘူး.. ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီကေလး ေရနစ္မွာစိုးလို႔ က်ဳပ္ ဆင္းျပီးကယ္တာ..” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
လူအုပ္ထဲတြင္ ၀ိုင္းၾကည္႕ေနေသာသူမ်ားထဲမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ “က်ပ္မျပည္႔ေသာ ေအာင္ထြန္းလို လူတစ္ေယာက္ကပင္ သူႏွင္႔ လံုး၀ မတည္႔ေသာ သူ၏ရန္ဘက္ ကေလးတစ္ေယာက္အား လူ႔အသက္တစ္ေခ်ာင္းသည္ တန္ဖိုးရွိမွန္း၊ ကယ္တင္ရေကာင္းမွန္းကို လူသားဆန္စြာ သိနားလည္ေနခဲ႕ပါလွ်င္ ေအာင္ထြန္းထက္ ဦးေႏွာက္အသိဉာဏ္္ ျပည္႔စံုေသာသူေတြကေရာ လူအမ်ားကို တန္ဖိုးထားရေကာင္းမွန္း၊ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို ကယ္တင္ရေကာင္းမွန္း သိၾကပါရဲ႕လား ” ဟူ၍ အေတြးနက္မိၾကေတာ႔သည္။
လူအခ်င္းခ်င္း တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ စိတ္ႏွလံုးေကာင္းဟူသည္ ရာထူးအဆင္႔အတန္း၊ အသက္အရြယ္၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ၊ ပညာတတ္ျခင္း၊ မတတ္ျခင္းေပၚတြင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ ၾကည္႔ရႈ၍ မရႏိုင္ဘဲ လူတစ္ေယာက္၏ ပင္ကိုယ္ႏွလံုးသားထဲမွ စိမ္႔ထြက္ ယိုစီးက်လာေသာ စစ္မွန္သည္႔ အသံကို နားေထာင္မွသာ ျမင္ႏိုင္သည္႔အရာ ျဖစ္ေလသည္။
** ေခ်ာ(အစိမ္းေရာင္လြင္ျပင္)**
No comments:
Post a Comment