ဖန္ပုလင္းေလး ရရခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အဖ်ားဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ စပါးက်ီ အေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတြ အစာယက္ေနတဲ့ မလွမ္းမကမ္းကေန ရွာေတြ႕တာ။ ဒီလို ဖန္ပုလင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ပိုးသတ္ေဆးတစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ၾကြက္သတ္ေဆး ထည့္ခဲ့တဲ့ ပုလင္းေဟာင္းကေလး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပုလင္းကေလးက အေတာ္ေသးတယ္။ အထဲမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ေျမႀကီး တစြန္းတစကလြဲလို႔ ဘာသဲလြန္စမွ မက်န္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေရနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျခာက္ခံထားလိုက္တယ္။ အထဲမွာ ေရေတြရွိေသးရင္ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဖ်ားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နည္းနည္းခုန္ေနတယ္။ ဧရာမစမ္းသပ္မႈႀကီးတစ္ခု ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္ သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးလိုပဲ။ ဒီအဖ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လာကစားေနက်။ တစ္ေယာက္တည္းကစားတယ္လို႔ ဆိုရတာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကစားမယ့္အေဖၚမရွိလို႔ပဲ။ ေ၀းေ၀းမသြားနဲ႔ ေျမးေလးဆိုတဲ့ အဘြားရဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာတယ္။ ေဒၚေလးေတြေျပာတဲ့ ပ႐ွဴးေခါင္းျဖတ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ရင္ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစမ္းသပ္မႈကိုေတာ့ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုညီထြဋ္ရဲ႕ ရြက္လႊင့္ျခင္းသီခ်င္း ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္က အလြန္ေ၀းတဲ့ ေတာရြာေလး တစ္ရြာမွာ။ အေမက ရန္ကုန္မွာ။ အေဖက အင္းစိန္မွာ။
အဖ်ားက ကုကၠိဳပင္တန္းမွာ အျမဲတမ္းလိုပဲ လူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေဘးပတ္လည္က လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြေပၚ ေနကက်ဲက်ဲေတာက္ပဲ။ အေ၀းဆီမွာ ကၽြဲအုပ္ေတြကို အစက္အေျပာက္ေလးေတြလို ျမင္ရတယ္။ (သရက္သီး) ပါးနီပင္တန္းကတဆင့္ ကုကၠိဳပင္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ဒီနားမွာ ေကာက္႐ိုးပံုႀကီးေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေကာက္ရိုးျဖစ္မယ့္ စပါးပင္ေတြဟာ စိမ္းစိမ္းေတာက္လို႔ေကာင္းတုန္းပဲ။ ျခံအဖ်ားမွာ မိုးရာသီဆို ၾကံပင္ေတြ၊ ေႏြရာသီဆို ေျပာင္းပင္ေတြ ရွိတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ကရင္နီတစ္ေကာင္ကို အမိဖမ္းဖို႔ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး အပင္ေတြအမ်ဳိးစံုရွိတဲ့ၾကားထဲမွာ ကရင္နီေတြက ကုကၠိဳပင္ေတြမွာပဲ ေနတတ္တယ္။ မာလကာပင္တခ်ဳိ႕မွာ တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရတတ္ေပမယ့္ သူတို႔ အတည္တက်ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ကုကၠိဳပင္က အေပြးအေခါက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ကရင္နီေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ကရင္နီေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းေ၀းေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔တို႔ အျမီးက ခၽြန္ျမေနတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ထိုးရင္ အဆိပ္တက္တယ္။ နီရဲေနတဲ့ အဖုႀကီး ထလာတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကရင္နီတစ္ေကာင္ကို လိုအပ္ေနတယ္။ ကရင္နီတစ္ေကာင္ကို သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ ပုလင္းထဲေရာက္တဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သရက္ျခံဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
သရက္ပင္ေတြကို အပိုင္စားထားတာကေတာ့ နီနီရဲရဲ ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြပဲ။ သရက္ရြက္တခ်ဳိ႕ကို သူတို႔အေစးေတြနဲ႔ ပူးကပ္ၿပီး ခါခ်ဥ္ထုပ္ေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ထားေလ့ရွိတယ္။ မိုးတြင္းဘက္ေတြဆိုရင္ အဲဒီသူတို႔ဘံုဗိမာန္ထဲမွာ မိုးလံုေလလံု ေနေလ့ရွိတယ္ထင္တယ္၊ အျပင္မွာ မေတြ႕ရတတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဗိသုကာအရည္အေသြးက စာပုတီးေလးေတြရဲ႕ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အသိုက္ကေလးေတြေလာက္ အႏုပညာမေျမာက္ေပမယ့္ ရွိၿပီးသား သစ္ေခါက္ေတြေအာက္ လိုက္တိုးေနတတ္တဲ့ ကရင္နီေတြထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တစ္ခါတေလ ခါခ်ဥ္ထုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ေလးဂြနဲ႔ အပ်င္းေျပ လက္တဲ့စမ္းေလ့ရွိတယ္။ ခါခ်ဥ္ထုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေဆာက္ထားေပမယ့္ ပင္စည္ေတြ အကိုင္းေတြမွာလည္း သူတို႔နဲ႔ မကင္းဘူး။ အျမဲလိုလို လမ္းသလားေနတတ္လို႔ သရက္သီးစားခ်င္ရင္ ေလးခြနဲ႔ မွန္ေအာင္ ေခၽြခ်ႏိုင္မွပဲ စားရတယ္။ ခါခ်ဥ္ေတြမွာ ကရင္နီေတြလို အဆိပ္ေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က အင္အားအရမ္းမ်ားတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ေလာက္ စုျပံဳကိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုက္မိၿပီဆို အေသခံၿပီးကိုက္တာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လႊတ္ေလ့မရွိဘူး။ ပြတ္ေခ်လိုက္မွပဲ ကိစၥျပတ္တယ္။ သူတို႔က စစ္ေသြးၾကြေတြနဲ႔ တူတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခါခ်ဥ္ကိုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကရင္နီေလာက္ မေၾကာက္လွဘူး။ သရက္ပင္စည္ေပၚက ကံဆိုးတဲ့တစ္ေကာင္ကို လက္နဲ႔ ခပ္ဖြဖြဖမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုက္ခ်ိန္မရခင္ ပုလင္းကေလးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚမွာ သစ္ရြက္ေလးနဲ႔ ဖံုးထားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ကရင္နီနဲ႔ခါခ်ဥ္က ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနထုိင္မယ္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ဳိး ခ်ဳိးေနၾကတယ္။ ခါခ်ဥ္က ပုလင္းနံရံေတြေပၚအထိ ၀ရုန္းသုန္းကား ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္။ ကရင္နီကေတာ့ ထြက္ေပါက္မရွိမွန္းသိသြားလို႔လား မသိဘူး၊ သိပ္မေျပးေတာ့ဘူး။ သူက ခါခ်ဥ္ကို စိတ္၀င္စားပံုမရေသးဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိေနာက္လာရင္ေတာ့ ဆံုးမေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ခါခ်ဥ္တစ္ေကာင္ ကရင္နီတစ္ေကာင္ဟာ ဘယ္လိုမွ မမွ်တတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ျမင့္မားပါေစ၊ အဆိပ္ရွိျခင္းနဲ႔ မရွိျခင္းက အမ်ားႀကီးစကားေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကံဆိုးတဲ့ ခါခ်ဥ္ ေလးေကာင္ေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ပုလင္းေလးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုလင္းကို နည္းနည္း ခေလာက္လိုက္တယ္။ ကရင္နီဟာ ခါခ်ဥ္ေတြကို ေရွာင္တာေတာင္ မလြတ္ေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ခါခ်ဥ္ေတြက သူ႔ကို ခလုတ္ေတာင္ တိုက္သြားၾကေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကရင္နီဟာ ခါခ်ဥ္တစ္ေကာင္ကို စကိုက္လိုက္တယ္။ ခါခ်ဥ္ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားၿပီး လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခါခ်ဥ္ေတြဟာ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ဳိးခ်စ္ မ်ဳိးစိတ္ေတြပဲ။ က်န္တဲ့ခါခ်ဥ္ေတြက ကရင္နီကို ၀ိုင္းၿပီးကိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ တလက္လက္ေတာက္လာခဲ့တယ္။ ပထမဆံုး အကိုက္ခံရတဲ့ ခါခ်ဥ္လည္း တိုက္ပြဲထဲ ျပန္ပါလာတယ္။ သူတို႔ ဇြဲနဘဲႀကီးႀကီးနဲ႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ေလအလံုအေလာက္ရေအာင္ သစ္ရြက္ကေလးကို ျပန္ဖယ္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ အျပင္ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကရင္နီဟာ ခါခ်ဥ္ေလးေကာင္ေလာက္ကို သတ္ပစ္ၿပီးေတာ့ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ က်ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးခါခ်ဥ္ကေတာ့ ဒဏ္ရာဗရဗြနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါးအဆိပ္တက္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ပြင့္ေနတဲ့ပုလင္း၀ကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာတယ္။ ပရွဴးေခါင္းျဖတ္မလာခင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖ်ားကေန အိမ္ရွိတဲ့ဘက္ကို ပုလင္းလြတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ပုလင္းေလး ေဘာင္းဘီအိတ္ အေပါက္ထဲကေန တစ္ေနရာရာမွာ ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သတိရေလ့ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ့ မသိဘူး၊ သတိရတဲ့အခါတိုင္း အျပစ္မကင္းစိတ္ကို ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ပုရြက္ဆိတ္ေျခာက္ေကာင္ အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရလို႔ေတာ့ ဟုတ္ပံုမေပၚဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးသားထဲမွာရွိေနခဲ့တဲ့ သူတစ္ပါး နာက်င္မႈကိုအရသာခံတတ္တဲ့ စိတ္ (Sadism) ကို ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ပုရြက္ဆိတ္တိုက္ပြဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အခုလည္း ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမက ရန္ကုန္မွာ။ အေဖက ေဒလီမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ပုလင္းကေလးတစ္လံုးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း၊ ကိုေလးျဖဴရဲ႕ အမဲလိုက္အကသီခ်င္းကို အျမဲနားေထာင္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အရသာခံၾကည့္ေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူး။
**ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**
ဖန္ပုလင္းေလး ရရခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ အဖ်ားဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ စပါးက်ီ အေနာက္ဖက္ ၾကက္ေတြ အစာယက္ေနတဲ့ မလွမ္းမကမ္းကေန ရွာေတြ႕တာ။ ဒီလို ဖန္ပုလင္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္ေနခဲ့တာ ၾကာၿပီ။ ပိုးသတ္ေဆးတစ္မ်ဳိးမ်ဳိး ဒါမွမဟုတ္ ၾကြက္သတ္ေဆး ထည့္ခဲ့တဲ့ ပုလင္းေဟာင္းကေလး ျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ပုလင္းကေလးက အေတာ္ေသးတယ္။ အထဲမွာ ေျခာက္ေနတဲ့ေျမႀကီး တစြန္းတစကလြဲလို႔ ဘာသဲလြန္စမွ မက်န္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ေရနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေဆးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေျခာက္ခံထားလိုက္တယ္။ အထဲမွာ ေရေတြရွိေသးရင္ အလုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အဖ်ားေရာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရင္နည္းနည္းခုန္ေနတယ္။ ဧရာမစမ္းသပ္မႈႀကီးတစ္ခု ျပဳလုပ္ေတာ့မယ့္ သိပၸံပညာရွင္တစ္ဦးလိုပဲ။ ဒီအဖ်ားမွာ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း လာကစားေနက်။ တစ္ေယာက္တည္းကစားတယ္လို႔ ဆိုရတာက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကစားမယ့္အေဖၚမရွိလို႔ပဲ။ ေ၀းေ၀းမသြားနဲ႔ ေျမးေလးဆိုတဲ့ အဘြားရဲ႕အသံကို ကၽြန္ေတာ္သတိရလာတယ္။ ေဒၚေလးေတြေျပာတဲ့ ပ႐ွဴးေခါင္းျဖတ္ဆိုတာ ေခါင္းထဲ၀င္လာေတာ့ ရင္ဒိတ္ခနဲ ခုန္သြားေသးတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီစမ္းသပ္မႈကိုေတာ့ ၿပီးေျမာက္ေအာင္ လုပ္မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္ထားတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းက ကိုညီထြဋ္ရဲ႕ ရြက္လႊင့္ျခင္းသီခ်င္း ေခတ္စားေနတဲ့အခ်ိန္။ ကၽြန္ေတာ္က အလြန္ေ၀းတဲ့ ေတာရြာေလး တစ္ရြာမွာ။ အေမက ရန္ကုန္မွာ။ အေဖက အင္းစိန္မွာ။
အဖ်ားက ကုကၠိဳပင္တန္းမွာ အျမဲတမ္းလိုပဲ လူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေဘးပတ္လည္က လယ္ကြင္းစိမ္းစိမ္းေတြေပၚ ေနကက်ဲက်ဲေတာက္ပဲ။ အေ၀းဆီမွာ ကၽြဲအုပ္ေတြကို အစက္အေျပာက္ေလးေတြလို ျမင္ရတယ္။ (သရက္သီး) ပါးနီပင္တန္းကတဆင့္ ကုကၠိဳပင္တန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္လာတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ဒီနားမွာ ေကာက္႐ိုးပံုႀကီးေတြ ရွိေနတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ေနာင္တစ္ခ်ိန္ေကာက္ရိုးျဖစ္မယ့္ စပါးပင္ေတြဟာ စိမ္းစိမ္းေတာက္လို႔ေကာင္းတုန္းပဲ။ ျခံအဖ်ားမွာ မိုးရာသီဆို ၾကံပင္ေတြ၊ ေႏြရာသီဆို ေျပာင္းပင္ေတြ ရွိတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုကၠိဳပင္ႀကီးတစ္ပင္ေအာက္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရည္ရြယ္ခ်က္က ကရင္နီတစ္ေကာင္ကို အမိဖမ္းဖို႔ပဲ။ ဘာေၾကာင့္မွန္းေတာ့မသိဘူး အပင္ေတြအမ်ဳိးစံုရွိတဲ့ၾကားထဲမွာ ကရင္နီေတြက ကုကၠိဳပင္ေတြမွာပဲ ေနတတ္တယ္။ မာလကာပင္တခ်ဳိ႕မွာ တစ္ခါတေလ ေတြ႕ရတတ္ေပမယ့္ သူတို႔ အတည္တက်ေနတာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူး။ ကုကၠိဳပင္က အေပြးအေခါက္ေတြ ၾကားထဲမွာ ကရင္နီေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ပံုမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ကရင္နီေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေ၀းေ၀းေရွာင္ေလ့ရွိတယ္။ သူ႔တို႔ အျမီးက ခၽြန္ျမေနတယ္၊ အဲဒါနဲ႔ထိုးရင္ အဆိပ္တက္တယ္။ နီရဲေနတဲ့ အဖုႀကီး ထလာတတ္တယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကရင္နီတစ္ေကာင္ကို လိုအပ္ေနတယ္။ ကရင္နီတစ္ေကာင္ကို သတိႀကီးႀကီးထားၿပီး တုတ္ေခ်ာင္းကေလးနဲ႔ ပုလင္းထဲေရာက္တဲ့အထိ စြမ္းေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သရက္ျခံဘက္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
သရက္ပင္ေတြကို အပိုင္စားထားတာကေတာ့ နီနီရဲရဲ ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြပဲ။ သရက္ရြက္တခ်ဳိ႕ကို သူတို႔အေစးေတြနဲ႔ ပူးကပ္ၿပီး ခါခ်ဥ္ထုပ္ေတြ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆာက္ထားေလ့ရွိတယ္။ မိုးတြင္းဘက္ေတြဆိုရင္ အဲဒီသူတို႔ဘံုဗိမာန္ထဲမွာ မိုးလံုေလလံု ေနေလ့ရွိတယ္ထင္တယ္၊ အျပင္မွာ မေတြ႕ရတတ္ဘူး။ သူတို႔ရဲ႕ ဗိသုကာအရည္အေသြးက စာပုတီးေလးေတြရဲ႕ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အသိုက္ကေလးေတြေလာက္ အႏုပညာမေျမာက္ေပမယ့္ ရွိၿပီးသား သစ္ေခါက္ေတြေအာက္ လိုက္တိုးေနတတ္တဲ့ ကရင္နီေတြထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ တစ္ခါတေလ ခါခ်ဥ္ထုပ္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္က ေလးဂြနဲ႔ အပ်င္းေျပ လက္တဲ့စမ္းေလ့ရွိတယ္။ ခါခ်ဥ္ထုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးေဆာက္ထားေပမယ့္ ပင္စည္ေတြ အကိုင္းေတြမွာလည္း သူတို႔နဲ႔ မကင္းဘူး။ အျမဲလိုလို လမ္းသလားေနတတ္လို႔ သရက္သီးစားခ်င္ရင္ ေလးခြနဲ႔ မွန္ေအာင္ ေခၽြခ်ႏိုင္မွပဲ စားရတယ္။ ခါခ်ဥ္ေတြမွာ ကရင္နီေတြလို အဆိပ္ေတာ့မရွိဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔က အင္အားအရမ္းမ်ားတယ္။ ေလးငါးေျခာက္ေကာင္ေလာက္ စုျပံဳကိုက္ေလ့ရွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကိုက္မိၿပီဆို အေသခံၿပီးကိုက္တာ၊ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္လႊတ္ေလ့မရွိဘူး။ ပြတ္ေခ်လိုက္မွပဲ ကိစၥျပတ္တယ္။ သူတို႔က စစ္ေသြးၾကြေတြနဲ႔ တူတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခါခ်ဥ္ကိုက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကရင္နီေလာက္ မေၾကာက္လွဘူး။ သရက္ပင္စည္ေပၚက ကံဆိုးတဲ့တစ္ေကာင္ကို လက္နဲ႔ ခပ္ဖြဖြဖမ္းၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ကိုက္ခ်ိန္မရခင္ ပုလင္းကေလးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚမွာ သစ္ရြက္ေလးနဲ႔ ဖံုးထားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ခဏေလာက္ အေျခအေနကို အကဲခတ္ၾကည့္ေတာ့ ကရင္နီနဲ႔ခါခ်ဥ္က ၿငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနထုိင္မယ္ဆိုတဲ့ အေပါက္မ်ဳိး ခ်ဳိးေနၾကတယ္။ ခါခ်ဥ္က ပုလင္းနံရံေတြေပၚအထိ ၀ရုန္းသုန္းကား ေလွ်ာက္ေျပးေနတယ္။ ကရင္နီကေတာ့ ထြက္ေပါက္မရွိမွန္းသိသြားလို႔လား မသိဘူး၊ သိပ္မေျပးေတာ့ဘူး။ သူက ခါခ်ဥ္ကို စိတ္၀င္စားပံုမရေသးဘူး။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်က္စိေနာက္လာရင္ေတာ့ ဆံုးမေတာ့မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ထားတယ္။ ခါခ်ဥ္တစ္ေကာင္ ကရင္နီတစ္ေကာင္ဟာ ဘယ္လိုမွ မမွ်တတဲ့ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ပဲ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ ျမင့္မားပါေစ၊ အဆိပ္ရွိျခင္းနဲ႔ မရွိျခင္းက အမ်ားႀကီးစကားေျပာတယ္။ ေနာက္ထပ္ ကံဆိုးတဲ့ ခါခ်ဥ္ ေလးေကာင္ေလာက္ကို ကၽြန္ေတာ္ ပုလင္းေလးထဲ ပစ္ထည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ပုလင္းကို နည္းနည္း ခေလာက္လိုက္တယ္။ ကရင္နီဟာ ခါခ်ဥ္ေတြကို ေရွာင္တာေတာင္ မလြတ္ေတာ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕ခါခ်ဥ္ေတြက သူ႔ကို ခလုတ္ေတာင္ တိုက္သြားၾကေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကရင္နီဟာ ခါခ်ဥ္တစ္ေကာင္ကို စကိုက္လိုက္တယ္။ ခါခ်ဥ္ေတာ္ေတာ္ အထိနာသြားၿပီး လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္ျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခါခ်ဥ္ေတြဟာ ဘယ္အေျခအေနမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ မ်ဳိးခ်စ္ မ်ဳိးစိတ္ေတြပဲ။ က်န္တဲ့ခါခ်ဥ္ေတြက ကရင္နီကို ၀ိုင္းၿပီးကိုက္ၾကေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လံုးေတြ တလက္လက္ေတာက္လာခဲ့တယ္။ ပထမဆံုး အကိုက္ခံရတဲ့ ခါခ်ဥ္လည္း တိုက္ပြဲထဲ ျပန္ပါလာတယ္။ သူတို႔ ဇြဲနဘဲႀကီးႀကီးနဲ႔ အခ်ိန္အတန္ၾကာ တိုက္ပြဲျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူတို႔ ေလအလံုအေလာက္ရေအာင္ သစ္ရြက္ကေလးကို ျပန္ဖယ္လိုက္တယ္။ ဘယ္သူမွ အျပင္ထြက္ဖို႔ စိတ္ကူးမရွိၾကေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကရင္နီဟာ ခါခ်ဥ္ေလးေကာင္ေလာက္ကို သတ္ပစ္ၿပီးေတာ့ သူရဲေကာင္းဆန္ဆန္ က်ဆံုးသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးခါခ်ဥ္ကေတာ့ ဒဏ္ရာဗရဗြနဲ႔ ေသလုေမ်ာပါးအဆိပ္တက္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္လံုးေတြက ပြင့္ေနတဲ့ပုလင္း၀ကို မျမင္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာတယ္။ ပရွဴးေခါင္းျဖတ္မလာခင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖ်ားကေန အိမ္ရွိတဲ့ဘက္ကို ပုလင္းလြတ္ကေလးကိုင္ၿပီး ျပန္၀င္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေန႔က အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ့္ပုလင္းေလး ေဘာင္းဘီအိတ္ အေပါက္ထဲကေန တစ္ေနရာရာမွာ ျပဳတ္က်က်န္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ့ဘူး။
အဲဒီအျဖစ္အပ်က္ကေလးကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏ သတိရေလ့ရွိတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲေတာ့ မသိဘူး၊ သတိရတဲ့အခါတိုင္း အျပစ္မကင္းစိတ္ကို ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ပုရြက္ဆိတ္ေျခာက္ေကာင္ အသက္ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရလို႔ေတာ့ ဟုတ္ပံုမေပၚဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ေသြးသားထဲမွာရွိေနခဲ့တဲ့ သူတစ္ပါး နာက်င္မႈကိုအရသာခံတတ္တဲ့ စိတ္ (Sadism) ကို ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ပုရြက္ဆိတ္တိုက္ပြဲကို ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီအေၾကာင္းကို အခုလည္း ျပန္ေတြးေနမိတယ္။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ အေမက ရန္ကုန္မွာ။ အေဖက ေဒလီမွာ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ ပုလင္းကေလးတစ္လံုးထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္း၊ ကိုေလးျဖဴရဲ႕ အမဲလိုက္အကသီခ်င္းကို အျမဲနားေထာင္ေနတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တစ္ေယာက္ေယာက္က အရသာခံၾကည့္ေနမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူး။
**ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**
No comments:
Post a Comment