မသိပါဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွမသိပါဘူး....။မသိႏုိင္ျခင္းမ်ားနဲ႕ စလာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ ဟုိး...အရြယ္
ငယ္ငယ္ ကစလုိ႕
ကၽြန္ေတာ္ စတင္သိခဲ႕ရေသာ အရာဟာ.......မသိျခင္းပါဘဲ.....။
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ ဘယ္သူလဲ.....ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အေမ ဘယ္သူလဲ.....ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။
လူငယ္ေလ႔က်င္႕ေရးစခန္း တစ္ခုကေန ႀကီးျပင္းလာရတဲ႕...ကၽြန္ေတာ္
မွာ ပုစံခြက္ အစားအစာ၊ပုံစံေနခ်ိန္၊ပုံစံ အိပ္ခ်ိန္၊ပုံစံ ကစားခ်ိန္
ေတြဘဲရိွခဲ႕ပါတယ္....။
အမ်ားတကာလုိ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးဖြားရာ အစက အေၾကာင္းအခ်င္းအရာ
ေပါင္းစုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ႕ခ်င္ေပမယ္႕...
ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႕ရပါဘူး...သိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေလေလ ကၽြန္ေတာ္
အသိတရားထဲကုိ မသိျခင္းေတြ တုိး၀င္လာေလပါဘဲ...။ ေနာက္ဆုံး...
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မူလဇစ္ျမစ္အစကုိ
စုံးစမ္းၾကည္႕ခါမွ...သိလာရတဲ႕ အခ်က္အလက္ ပုံျပေတြဟာ.....ကၽြန္ေတာ္ အတြက္
ပုိ၍နားမလည္ႏုိင္ေသာ မသိျခင္းေတြကုိ ရရိုခဲ႕ပါတယ္....။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စြန္႕အျပစ္ခံ လူသားတစ္ဦး...။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိဘမဲ႕သူတစ္ဦး...။
အႏွီးတစ္ထည္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အရင္းအႏွီးဆုံး အေဖာ္...။
မနက္အာရုဏ္မွာ ငုိေနတဲ႕ ကေလးငယ္တစ္ဦးရဲ႕ ဆာေလာင္ျခင္းေတြ...။
ဆြမ္းခံကုိယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ေဆာင္က်ဥ္းေပးမွဳ႕ ေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ
ေနရာ...ဒီလုိ ဘ၀နဲ႕ အသက္ဆက္ခြင္႕ ရခဲ႕တာပါ..။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမိအဖ တုိ႕ရဲ႕ စြန္႕ျပစ္ျခင္း ခံရေလာက္ေအာင္
ဘယ္လုိ အျပစ္မ်ဳိး က်ဳးလြန္ခဲ႕မိသလဲ...ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ..။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္ဘ၀ ၀ဋ္ေျကြး ပါလာလုိ႕ ဒီလုိဘ၀မ်ဳိးကုိ
ပုိင္ဆုိင္ခဲ႕ရသလဲ....ကၽႊန္ေတာ္ မသိပါ...။
ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ပါသည္...။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေသာက္စုိ႕ခြင္႕ရိွေသာ အေမ႕ႏုိ႕ရည္ေတြ...ဘာေၾကာင္႕
ကၽြန္ေတာ္ ခံယူစုိ႕ေသာက္ခြင္႕ မရခဲ႕သလဲ......။
အမ်ားတကာ နည္းတူ ဘာေၾကာင္႕....ကၽြန္ေတာ္ အေမ၊ အေဖ..ေခၚစရာ...လူမရိွခဲ႕ သလဲ....။
ကၽြန္ေတာ္ အဘုိး ဘယ္သူလဲ....။
ကၽြန္ေတာ္ အဘြား ဘယ္သူလဲ..။
ေနာက္....
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ကေကာ ဘယ္သူလဲ....။
မသိျခင္းေပါင္းမ်ားစြာ......ေမးခြန္းေပါင္း
မ်ားစြာၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမသိႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀က
လူလားေျမာက္ခဲ႕ရပါတယ္....။
ႏုိင္ငံေတာ္ကေျကြး...ႏုိင္ငံေတာ္ ကေပးတဲ႕ အတတ္ပညာ
အသိတရားေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကား၀ပ္ေရွာ႕ေလး တစ္ခုမွာ.....
စား၀တ္ေနေရး ရပ္တည္ႏုိင္စရာ အလုပ္ကေလး တစ္ခု ရခဲ႕ပါတယ္.....။
ရတဲ႕ ၀င္ေငြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တည္ေဆာက္ထားတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႕ကမာၻေလးမွာ ပုိလွ်ံျကြယ္၀သည္ မရွိေသာ္ျငားလည္း ခ်ဳိ႕ငဲ႕
ေခါင္းပါးျခင္းကေတာ႕ ကင္းခဲ႕ပါတယ္...။
မနက္မုိးလင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ ငွားရမ္းေနထုိင္ရာ ဆင္ေျခဖုံး
ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ခန္းစုတ္ကေလးကေန.....ညက်န္တဲ႕ ထမင္းၾကမ္းခဲကုိ ငပိရည္
ဆမ္းလုိ႕ စားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မရုိးႏုိင္တဲ႕ ေန႕စဥ္ ဘ၀တုိက္ပြဲကုိ
စတင္ခဲ႕ပါတယ္.....။
တစ္ေနကုန္ သူမ်ားအေငါက္အငမ္းခံ အဆူအပူခံၿပီး....ရလာတဲ႕
ေန႕တြက္ခ အသျပာေလးကုိ လက္မွာဆုပ္လုိ႕ ရပ္ကြက္ထိပ္
ညေစ်းတန္းေလးကေန အသားငါး ဟင္းလ်ားေလး ၀ယ္ကာ
ခ်က္ျပဳတ္စားရင္း.....ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲ ညေတြ...
မသိႏုိင္ခဲ႕တဲ႕ ဘ၀အေျဖကုိ မသိျခင္းေတြနဲ႕
မိတ္ဆက္ရင္း.....မ်က္ခြံတံခါးကုိပိတ္ တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ေလာကထဲမွာ အိပ္စက္
ခဲ႕ပါတယ္။
ဒီလုိ မနက္ေတြ...ဒီလုိ ညေတြေပါင္းမ်ားစြာကုိ ကၽြန္ေတာ္
တခါတစ္ရံက်ေတာ႕ အလြန္စက္စုပ္ရြံ႕ရွာ မိပါတယ္...။ရုန္းထြက္ခ်င္ခဲ႕
မိပါတယ္..။ ဒါေပမယ္႕လည္း အလုိျပည္႔ျခင္း အလ်ဥ္းမရိွတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ေနထုိင္ရာ ကမာၻႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္ သလုိ
မျဖစ္ခဲ႕ပါဘူး...။
ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ႕ ေန႕နဲ႕ ညေတြကုိ မလြတ္တမ္း
ဖက္တြယ္ရင္းနဲ႕သာ ကၽြန္ေတာ္ လူ႕သက္တန္း တက္၀က္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လုိ႕
လာခဲ႕ရပါတယ္။
ရင္႕က်က္လာတဲ႕ အသက္အပုိင္း အျခားအရ
ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးအေခၚတခ်ဳိ႕ဟာ ေျပာင္းလဲလာခဲ႕မွဳ႕မ်ားစြာ ရိွခဲ႕
ေသာ္လည္း....
ကၽြန္ေတာ္႕ ၀န္းက်င္နံပါးက ပုံသ႑န္အေဟာင္းေတြ....ပုံျပ အသစ္ေတြနဲ႕
လဲလွယ္သြားခဲ႕ေသာ္လည္း ...
ကၽြန္ေတာ္႕ အသိတရားထဲမွာ ရိွေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕
မသိႏုိင္ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာက မေျပာင္းလဲခဲ႕ပါဘူးေလ....။
ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အားလပ္ရက္တခ်ဳိ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕
ရပ္ကြက္နဲ႕ မေ၀းလွတဲ႕ လွဳိင္ျမစ္ကူးတံတားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕
အခ်ိန္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာျခင္းေတြနဲ႕ အတူ ျဖဳန္းခဲ႕ပါတယ္...။
သီအုိရီ တစ္ခုနဲ႕ ဖြဲစည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္ထဲက
လွဳိင္းလုံးေတြကုိ ၾကည္႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႕တဲ႕....
မသိႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေျဖကုိ ရွာေဖြခဲ႕ပါတယ္.....။
ဒါေပမယ္႕.....ျမစ္အေျခကုိ ေရေတြသာ
က်သြားတယ္....ျမစ္ထက္အညွာကုိ ေရေတြသာ ဆန္တက္သြားတယ္......ကၽြန္ေတာ္
လုိခ်င္တဲ႕ အေျဖတစ္ခု အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္ႏုိင္စရာ...ပုံရိပ္ေယာင္ေတြက နထၳိ
သေကၤတ ျပၿမဲျပလွ်က္ပါဘဲ....။
ဒီလုိနဲ႕ မသိျခင္းဆုိတဲ႕ ခံစားမွဳ႕ေတြကုိ ဖက္တြယ္ရင္း
အသက္ဆက္လာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ....တစ္ေန႕မွာ ကြန္ေတာ္ လုိခ်င္
တပ္မက္ခဲ႕တဲ႕ သိႏုိင္ျခင္းေတြအနားကုိ ေရာက္ရိွလုိ႕လာခဲ႕ရပါေတာ႕တယ္.....။
ကၽြန္ေတာ္ သိခြင္႕ ရခဲ႕ပါေတာ႕တယ္.....။
ထုိေန႕က ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္အျပန္ေနာက္က်ခဲ႕ပါသည္..။အခ်ိန္အားျဖင္႕
ဆုိလွ်င္ ည(၁၂)နာရီ ေက်ာ္စ ျပဳေနေလာက္ပါၿပီ...။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တဲ႕ အလုပ္ရုံကေန လုိင္းကားမ်ားေျပးဆြဲရာ
ကတၱရာလမ္းမေပၚသုိ႕ ေရာက္ရန္ လူေနက်ဲေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခု ေဘးလမ္းမွ
ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕ရင္း.......ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႕ မလွမ္းမကမ္း
ေမွာင္ရိပ္က်ေနေသာ ၀င္းၿခံတစ္ခု အစပ္နားမွ လူႏွစ္ေယာက္ တီးတုိး
ေျပာေနေသာ စကားသံ သဲ႕သဲ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလုိက္ရပါသည္...။
""အေမရယ္.....ေမြးလုိက္ၾကရေအာင္...ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္....ဒီကေလးဟာ..အေမ႕ျမည္း....သမီးတူေလးဘဲေလ...""
"""ဟဲ႕.....ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ...နင္႕ညီမ
လင္ေကာင္မေပၚပဲ....ေမြးတဲ႕ ဒီကေလးကုိ... နင္က နင္႕ညီမနဲ႕ ငါတုိ႕
အသုိင္းအ၀ုိင္း သိကၡာ အက်ခံၿပီး.... ေမြးခ်င္လုိ႕လား.....??????? ဒီမွာ
မိစႏၵာ ငါေျပာသလုိ သာလုပ္....ႏြားေရွ႕ ထြန္မက်ဳးစမ္း ပါနဲ႕ေအ.....""
"""အေမရယ္......ကေလးက သနားပါတယ္...."""
ကၽြန္ေတာ္ ထုိစကားသံတုိ႕ ၏ ပီသထင္ရွားေသာ အဓိပၸါယ္
ဖြင္႕ဆုိ မွဳ႕မ်ားကုိ အတုိင္းသား ၾကားေနရပါသည္...။
ယင္း..
စကားသံမ်ား ၾကားလုိက္ရေသာ ခဏတာ၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွ တသမတ္
စီးဆင္းေနေသာ ေသြးအားလုံးဟာ....စီးဆင္းမွဳ႕
ရပ္တန္႕သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရပါသည္....။
ကၽြန္ေတာ္၏ ေလွ်ာက္လက္စ ေျခလွမ္းမ်ားက
ရုတ္ျခည္းရပ္တန္႕လုိ႕ သြားၾကပါသည္...။
ေကာင္းကင္မွ လေရာက္ေအာက္တြင္....တဒဂၤ အသက္မဲ႕၍
......လမ္းလည္ေခါင္၌ ထီးထီးႀကီး ရပ္ေနေသာ.... ကၽြန္ေတာ္အား
ထုိအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးက ျမင္ေတြ႕သြားခဲ႕ဟန္ တူပါသည္...။လက္ထဲမွ
တစ္စုံတစ္ခု ထုပ္ပုိးထားေသာ အထုပ္အား
လမ္းနေဘး ေျမာင္းစပ္တြင္ ျပစ္ခ်ၿပီး....ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ထားေသာ
ကားတစ္စီးေပၚတက္၍ တလၾကမ္းေမာင္းကာ ထြက္သြားၾက
ပါေတာ႕၏....။
ကၽြန္ေတာ္႔ အသိတရား၏ အမွန္ျပဆုိမွဳ႕ နရီစည္းခ်က္ကုိ
ျပန္လည္ ပုံဖမ္းမိခ်ိန္မွာေတာ႕ .......အရာရာဟာ ေနာက္က် သြားၿပီ
ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရေသာ အေျခအေနတစ္ခုက
သက္ေသထူပါေတာ႕ ၏..။
လမ္းနေဘးေျမာင္းစပ္နားမွ အႏွီးျဖဴျဖဴေလးထဲ၌
တအင္း.....အင္း...တအဲ...အဲ .... ႏွင္႕ လူးလြန္႕ေနသာ အျပစ္မဲ႕
ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ ငုိသံေလးက ရက္စက္ေသာလူေတြအား နားက်ဥ္းလြန္းေသာ
အသံလား......စာနာမွဳ႕တရား ကင္း၍ သိကၡာ ပကာသန ၀ါဒေတြကုိ
ရြံ႕ရွာစက္စုပ္လြန္းလုိ႕ ညည္းတြားေနသံလား မသိပါ...။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတစ္ည၏ ၾကားမွာ တုိးသက္ညင္သာေသာ
ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ ငုိသံက စီးေမ်ာလုိ႕ေနပါတယ္...။
အလုိအေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးက စီးက်လာတဲ႕ မ်က္ရည္စေတြကို လက္ဖမုိးနဲ႕
သုတ္ၿပီး ......လမ္းေဘးက ေခြးေလေခြးလြင္႔ တစ္ေကာင္ ေလာက္မွ်
သံေယာဇဥ္ထားျခင္းမခံရတဲ႕ သနားစရာကေလးငယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ေကာက္ယူေပြ႕ခ်ီလုိက္ပါတယ္.....။
သူဟာ.....အစြန္႕အျပစ္ခံ လူသားေလးတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းကုိ
မသိရွာတဲ႕ ကေလးငယ္ေလးကေတာ႕ ....သူ႕ကုိေထြးေပြ႕ထားတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႔ လက္တြင္းကေန တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတဲ႕ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ
ေမာ႕ၾကည္႕ရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ ပါလာခဲ႕ပါ ေတာ႕ တယ္.......။
အျပစ္ကင္းစင္ႏူးညံ႕လြန္းတဲ႕ ဒီကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္
ရပ္ကြက္ရုံးလဲ သြားမအပ္ပါဘူး.....မိဘမဲ႕ေဂဟာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မပုိ႕ပါဘူး.
...။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိလွ်င္...ကၽြန္ေတာ္ဟာ မသိႏုိင္ျခင္းေမးခြန္းေတြရဲ႕
ေမးခြန္းပုစာၦမ်ားၾကားထဲမွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္မွဳ႕ေပါင္းမ်ားစြာကုိ
ခံစားခဲ႕ရတယ္မဟုတ္ပါလား.....။
ဒါေၾကာင္႕........
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကေလးရဲ႕ ""အေဖ"" ဘဲေပါ႔...။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကေလးရဲ႕ အေဖမဟုတ္ေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက
လာေျပာႏုိင္မွာမုိ႕လုိ႕လဲ.........ဘယ္သူကေကာ အေဖ လုပ္ခ်င္ၾကတာ
မုိ႕လုိ႕လဲ...... ဘယ္သူကေကာ ကန္႕ကြက္ခ်င္ၾကမွာ မုိ႕လုိ႕လဲ........။
ေကာင္းကင္မွာ ရိွေနေသာ လမင္းႀကီး၏ အလင္းေရာင္ႏွင္႕
ကၽြန္ေတာ္႕၏ လက္တြင္းမွ အျပစ္ကင္းလြန္းလွေသာ ကေလးငယ္၏
မ်က္ႏွာေလးအားၾကည္႕၍ ......ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႕ စကားတစ္ခြန္းအား
ခြန္းသီရစ္မိပါေတာ႕သည္......။
""သား...""
""မင္းဟာ...ငါ႕သား""
""ငါေမြးတဲ႕...သား...ငါ႕သား""
ထုိေခၚဆုိမွဳ႕မ်ားသည္....ကၽြန္ေတာ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္
ရိွခဲ႕ေသာ မသိႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာ၏ အဆုံးသတ္ရာ.....သုိ႕တည္းမဟုတ္
အနာဂါတ္ ဘ၀တစ္ခု အတြက္ မသိႏုိင္ျခင္းမ်ား
အဆုံးသတ္ေစေသာ...""""""""ေခၚဆုိခြင္႕"""""" တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ္႕မည္....။
** ကႀကီး**
kyagee13@gmail.com
**ကုိတင့္**
မသိပါဘူး...။ ကၽြန္ေတာ္
ဘာမွမသိပါဘူး....။မသိႏုိင္ျခင္းမ်ားနဲ႕ စလာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ဘ၀ ဟုိး...အရြယ္
ငယ္ငယ္ ကစလုိ႕
ကၽြန္ေတာ္ စတင္သိခဲ႕ရေသာ အရာဟာ.......မသိျခင္းပါဘဲ.....။
ကၽြန္ေတာ္ အေဖ ဘယ္သူလဲ.....ကၽြန္ေတာ္မသိဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အေမ ဘယ္သူလဲ.....ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး။
လူငယ္ေလ႔က်င္႕ေရးစခန္း တစ္ခုကေန ႀကီးျပင္းလာရတဲ႕...ကၽြန္ေတာ္
မွာ ပုစံခြက္ အစားအစာ၊ပုံစံေနခ်ိန္၊ပုံစံ အိပ္ခ်ိန္၊ပုံစံ ကစားခ်ိန္
ေတြဘဲရိွခဲ႕ပါတယ္....။
အမ်ားတကာလုိ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေမြးဖြားရာ အစက အေၾကာင္းအခ်င္းအရာ
ေပါင္းစုံကုိ ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ႕ခ်င္ေပမယ္႕...
ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ႕ရပါဘူး...သိေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳးစားေလေလ ကၽြန္ေတာ္
အသိတရားထဲကုိ မသိျခင္းေတြ တုိး၀င္လာေလပါဘဲ...။ ေနာက္ဆုံး...
ကၽြန္ေတာ္ အျပင္းအထန္ ႀကိဳးစားအားထုတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ မူလဇစ္ျမစ္အစကုိ
စုံးစမ္းၾကည္႕ခါမွ...သိလာရတဲ႕ အခ်က္အလက္ ပုံျပေတြဟာ.....ကၽြန္ေတာ္ အတြက္
ပုိ၍နားမလည္ႏုိင္ေသာ မသိျခင္းေတြကုိ ရရိုခဲ႕ပါတယ္....။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ စြန္႕အျပစ္ခံ လူသားတစ္ဦး...။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ မိဘမဲ႕သူတစ္ဦး...။
အႏွီးတစ္ထည္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ အရင္းအႏွီးဆုံး အေဖာ္...။
မနက္အာရုဏ္မွာ ငုိေနတဲ႕ ကေလးငယ္တစ္ဦးရဲ႕ ဆာေလာင္ျခင္းေတြ...။
ဆြမ္းခံကုိယ္ေတာ္ေတြရဲ႕ ေဆာင္က်ဥ္းေပးမွဳ႕ ေၾကာင္႕ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိ
ေနရာ...ဒီလုိ ဘ၀နဲ႕ အသက္ဆက္ခြင္႕ ရခဲ႕တာပါ..။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမိအဖ တုိ႕ရဲ႕ စြန္႕ျပစ္ျခင္း ခံရေလာက္ေအာင္
ဘယ္လုိ အျပစ္မ်ဳိး က်ဳးလြန္ခဲ႕မိသလဲ...ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ..။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္ဘ၀ ၀ဋ္ေျကြး ပါလာလုိ႕ ဒီလုိဘ၀မ်ဳိးကုိ
ပုိင္ဆုိင္ခဲ႕ရသလဲ....ကၽႊန္ေတာ္ မသိပါ...။
ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္ပါသည္...။
ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေသာက္စုိ႕ခြင္႕ရိွေသာ အေမ႕ႏုိ႕ရည္ေတြ...ဘာေၾကာင္႕
ကၽြန္ေတာ္ ခံယူစုိ႕ေသာက္ခြင္႕ မရခဲ႕သလဲ......။
အမ်ားတကာ နည္းတူ ဘာေၾကာင္႕....ကၽြန္ေတာ္ အေမ၊ အေဖ..ေခၚစရာ...လူမရိွခဲ႕ သလဲ....။
ကၽြန္ေတာ္ အဘုိး ဘယ္သူလဲ....။
ကၽြန္ေတာ္ အဘြား ဘယ္သူလဲ..။
ေနာက္....
ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ကေကာ ဘယ္သူလဲ....။
မသိျခင္းေပါင္းမ်ားစြာ......ေမးခြန္းေပါင္း
မ်ားစြာၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမသိႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ဘ၀က
လူလားေျမာက္ခဲ႕ရပါတယ္....။
ႏုိင္ငံေတာ္ကေျကြး...ႏုိင္ငံေတာ္ ကေပးတဲ႕ အတတ္ပညာ
အသိတရားေတြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ကား၀ပ္ေရွာ႕ေလး တစ္ခုမွာ.....
စား၀တ္ေနေရး ရပ္တည္ႏုိင္စရာ အလုပ္ကေလး တစ္ခု ရခဲ႕ပါတယ္.....။
ရတဲ႕ ၀င္ေငြနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္တည္ေဆာက္ထားတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႕ကမာၻေလးမွာ ပုိလွ်ံျကြယ္၀သည္ မရွိေသာ္ျငားလည္း ခ်ဳိ႕ငဲ႕
ေခါင္းပါးျခင္းကေတာ႕ ကင္းခဲ႕ပါတယ္...။
မနက္မုိးလင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္ ငွားရမ္းေနထုိင္ရာ ဆင္ေျခဖုံး
ရပ္ကြက္ထဲက အိမ္ခန္းစုတ္ကေလးကေန.....ညက်န္တဲ႕ ထမင္းၾကမ္းခဲကုိ ငပိရည္
ဆမ္းလုိ႕ စားၿပီး ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕မရုိးႏုိင္တဲ႕ ေန႕စဥ္ ဘ၀တုိက္ပြဲကုိ
စတင္ခဲ႕ပါတယ္.....။
တစ္ေနကုန္ သူမ်ားအေငါက္အငမ္းခံ အဆူအပူခံၿပီး....ရလာတဲ႕
ေန႕တြက္ခ အသျပာေလးကုိ လက္မွာဆုပ္လုိ႕ ရပ္ကြက္ထိပ္
ညေစ်းတန္းေလးကေန အသားငါး ဟင္းလ်ားေလး ၀ယ္ကာ
ခ်က္ျပဳတ္စားရင္း.....ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ တစ္ေယာက္ထဲ ညေတြ...
မသိႏုိင္ခဲ႕တဲ႕ ဘ၀အေျဖကုိ မသိျခင္းေတြနဲ႕
မိတ္ဆက္ရင္း.....မ်က္ခြံတံခါးကုိပိတ္ တိတ္တဆိတ္နဲ႕ ေလာကထဲမွာ အိပ္စက္
ခဲ႕ပါတယ္။
ဒီလုိ မနက္ေတြ...ဒီလုိ ညေတြေပါင္းမ်ားစြာကုိ ကၽြန္ေတာ္
တခါတစ္ရံက်ေတာ႕ အလြန္စက္စုပ္ရြံ႕ရွာ မိပါတယ္...။ရုန္းထြက္ခ်င္ခဲ႕
မိပါတယ္..။ ဒါေပမယ္႕လည္း အလုိျပည္႔ျခင္း အလ်ဥ္းမရိွတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္ေနထုိင္ရာ ကမာၻႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ေစခ်င္ သလုိ
မျဖစ္ခဲ႕ပါဘူး...။
ၿငီးေငြ႕စရာေကာင္းတဲ႕ ေန႕နဲ႕ ညေတြကုိ မလြတ္တမ္း
ဖက္တြယ္ရင္းနဲ႕သာ ကၽြန္ေတာ္ လူ႕သက္တန္း တက္၀က္ကုိ ေက်ာ္ျဖတ္လုိ႕
လာခဲ႕ရပါတယ္။
ရင္႕က်က္လာတဲ႕ အသက္အပုိင္း အျခားအရ
ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးအေခၚတခ်ဳိ႕ဟာ ေျပာင္းလဲလာခဲ႕မွဳ႕မ်ားစြာ ရိွခဲ႕
ေသာ္လည္း....
ကၽြန္ေတာ္႕ ၀န္းက်င္နံပါးက ပုံသ႑န္အေဟာင္းေတြ....ပုံျပ အသစ္ေတြနဲ႕
လဲလွယ္သြားခဲ႕ေသာ္လည္း ...
ကၽြန္ေတာ္႕ အသိတရားထဲမွာ ရိွေနတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕
မသိႏုိင္ျခင္းေပါင္းမ်ားစြာက မေျပာင္းလဲခဲ႕ပါဘူးေလ....။
ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕ အားလပ္ရက္တခ်ဳိ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕
ရပ္ကြက္နဲ႕ မေ၀းလွတဲ႕ လွဳိင္ျမစ္ကူးတံတားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္႕ရဲ႕
အခ်ိန္ေတြကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးေတာျခင္းေတြနဲ႕ အတူ ျဖဳန္းခဲ႕ပါတယ္...။
သီအုိရီ တစ္ခုနဲ႕ ဖြဲစည္းတည္ေဆာက္ထားတဲ႕ ျမစ္ျပင္က်ယ္ထဲက
လွဳိင္းလုံးေတြကုိ ၾကည္႕ရင္း ကၽြန္ေတာ္ မသိခဲ႕တဲ႕....
မသိႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာရဲ႕ အေျဖကုိ ရွာေဖြခဲ႕ပါတယ္.....။
ဒါေပမယ္႕.....ျမစ္အေျခကုိ ေရေတြသာ
က်သြားတယ္....ျမစ္ထက္အညွာကုိ ေရေတြသာ ဆန္တက္သြားတယ္......ကၽြန္ေတာ္
လုိခ်င္တဲ႕ အေျဖတစ္ခု အတြက္ ေက်နပ္ေလာက္ႏုိင္စရာ...ပုံရိပ္ေယာင္ေတြက နထၳိ
သေကၤတ ျပၿမဲျပလွ်က္ပါဘဲ....။
ဒီလုိနဲ႕ မသိျခင္းဆုိတဲ႕ ခံစားမွဳ႕ေတြကုိ ဖက္တြယ္ရင္း
အသက္ဆက္လာတဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ဟာ....တစ္ေန႕မွာ ကြန္ေတာ္ လုိခ်င္
တပ္မက္ခဲ႕တဲ႕ သိႏုိင္ျခင္းေတြအနားကုိ ေရာက္ရိွလုိ႕လာခဲ႕ရပါေတာ႕တယ္.....။
ကၽြန္ေတာ္ သိခြင္႕ ရခဲ႕ပါေတာ႕တယ္.....။
ထုိေန႕က ကၽြန္ေတာ္ အလုပ္အျပန္ေနာက္က်ခဲ႕ပါသည္..။အခ်ိန္အားျဖင္႕
ဆုိလွ်င္ ည(၁၂)နာရီ ေက်ာ္စ ျပဳေနေလာက္ပါၿပီ...။
ကၽြန္ေတာ္ လုပ္တဲ႕ အလုပ္ရုံကေန လုိင္းကားမ်ားေျပးဆြဲရာ
ကတၱရာလမ္းမေပၚသုိ႕ ေရာက္ရန္ လူေနက်ဲေသာ ရပ္ကြက္တစ္ခု ေဘးလမ္းမွ
ျဖတ္ေလွ်ာက္လာခဲ႕ရင္း.......ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႕ မလွမ္းမကမ္း
ေမွာင္ရိပ္က်ေနေသာ ၀င္းၿခံတစ္ခု အစပ္နားမွ လူႏွစ္ေယာက္ တီးတုိး
ေျပာေနေသာ စကားသံ သဲ႕သဲ႕ကုိ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလုိက္ရပါသည္...။
""အေမရယ္.....ေမြးလုိက္ၾကရေအာင္...ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္....ဒီကေလးဟာ..အေမ႕ျမည္း....သမီးတူေလးဘဲေလ...""
"""ဟဲ႕.....ဘယ္ျဖစ္ပါ႔မလဲ...နင္႕ညီမ
လင္ေကာင္မေပၚပဲ....ေမြးတဲ႕ ဒီကေလးကုိ... နင္က နင္႕ညီမနဲ႕ ငါတုိ႕
အသုိင္းအ၀ုိင္း သိကၡာ အက်ခံၿပီး.... ေမြးခ်င္လုိ႕လား.....??????? ဒီမွာ
မိစႏၵာ ငါေျပာသလုိ သာလုပ္....ႏြားေရွ႕ ထြန္မက်ဳးစမ္း ပါနဲ႕ေအ.....""
"""အေမရယ္......ကေလးက သနားပါတယ္...."""
ကၽြန္ေတာ္ ထုိစကားသံတုိ႕ ၏ ပီသထင္ရွားေသာ အဓိပၸါယ္
ဖြင္႕ဆုိ မွဳ႕မ်ားကုိ အတုိင္းသား ၾကားေနရပါသည္...။
ယင္း..
စကားသံမ်ား ၾကားလုိက္ရေသာ ခဏတာ၌ပင္ ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာကုိယ္ထဲမွ တသမတ္
စီးဆင္းေနေသာ ေသြးအားလုံးဟာ....စီးဆင္းမွဳ႕
ရပ္တန္႕သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရပါသည္....။
ကၽြန္ေတာ္၏ ေလွ်ာက္လက္စ ေျခလွမ္းမ်ားက
ရုတ္ျခည္းရပ္တန္႕လုိ႕ သြားၾကပါသည္...။
ေကာင္းကင္မွ လေရာက္ေအာက္တြင္....တဒဂၤ အသက္မဲ႕၍
......လမ္းလည္ေခါင္၌ ထီးထီးႀကီး ရပ္ေနေသာ.... ကၽြန္ေတာ္အား
ထုိအမ်ဳိးသမီးႏွစ္ဦးက ျမင္ေတြ႕သြားခဲ႕ဟန္ တူပါသည္...။လက္ထဲမွ
တစ္စုံတစ္ခု ထုပ္ပုိးထားေသာ အထုပ္အား
လမ္းနေဘး ေျမာင္းစပ္တြင္ ျပစ္ခ်ၿပီး....ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ရပ္ထားေသာ
ကားတစ္စီးေပၚတက္၍ တလၾကမ္းေမာင္းကာ ထြက္သြားၾက
ပါေတာ႕၏....။
ကၽြန္ေတာ္႔ အသိတရား၏ အမွန္ျပဆုိမွဳ႕ နရီစည္းခ်က္ကုိ
ျပန္လည္ ပုံဖမ္းမိခ်ိန္မွာေတာ႕ .......အရာရာဟာ ေနာက္က် သြားၿပီ
ျဖစ္ေၾကာင္းကုိ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေတြ႕လုိက္ရေသာ အေျခအေနတစ္ခုက
သက္ေသထူပါေတာ႕ ၏..။
လမ္းနေဘးေျမာင္းစပ္နားမွ အႏွီးျဖဴျဖဴေလးထဲ၌
တအင္း.....အင္း...တအဲ...အဲ .... ႏွင္႕ လူးလြန္႕ေနသာ အျပစ္မဲ႕
ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ ငုိသံေလးက ရက္စက္ေသာလူေတြအား နားက်ဥ္းလြန္းေသာ
အသံလား......စာနာမွဳ႕တရား ကင္း၍ သိကၡာ ပကာသန ၀ါဒေတြကုိ
ရြံ႕ရွာစက္စုပ္လြန္းလုိ႕ ညည္းတြားေနသံလား မသိပါ...။
တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ညတစ္ည၏ ၾကားမွာ တုိးသက္ညင္သာေသာ
ကေလးငယ္တစ္ဦး၏ ငုိသံက စီးေမ်ာလုိ႕ေနပါတယ္...။
အလုိအေလ်ာက္ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လုံးက စီးက်လာတဲ႕ မ်က္ရည္စေတြကို လက္ဖမုိးနဲ႕
သုတ္ၿပီး ......လမ္းေဘးက ေခြးေလေခြးလြင္႔ တစ္ေကာင္ ေလာက္မွ်
သံေယာဇဥ္ထားျခင္းမခံရတဲ႕ သနားစရာကေလးငယ္ကုိ ကၽြန္ေတာ္
ေကာက္ယူေပြ႕ခ်ီလုိက္ပါတယ္.....။
သူဟာ.....အစြန္႕အျပစ္ခံ လူသားေလးတစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္းကုိ
မသိရွာတဲ႕ ကေလးငယ္ေလးကေတာ႕ ....သူ႕ကုိေထြးေပြ႕ထားတဲ႕
ကၽြန္ေတာ္႔ လက္တြင္းကေန တဖ်တ္ဖ်တ္လက္ေနတဲ႕ ေကာင္းကင္ႀကီးကုိ
ေမာ႕ၾကည္႕ရင္းနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ ပါလာခဲ႕ပါ ေတာ႕ တယ္.......။
အျပစ္ကင္းစင္ႏူးညံ႕လြန္းတဲ႕ ဒီကေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္
ရပ္ကြက္ရုံးလဲ သြားမအပ္ပါဘူး.....မိဘမဲ႕ေဂဟာလဲ ကၽြန္ေတာ္ မပုိ႕ပါဘူး.
...။ ဘာျဖစ္လုိ႕လဲဆုိလွ်င္...ကၽြန္ေတာ္ဟာ မသိႏုိင္ျခင္းေမးခြန္းေတြရဲ႕
ေမးခြန္းပုစာၦမ်ားၾကားထဲမွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္မွဳ႕ေပါင္းမ်ားစြာကုိ
ခံစားခဲ႕ရတယ္မဟုတ္ပါလား.....။
ဒါေၾကာင္႕........
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကေလးရဲ႕ ""အေဖ"" ဘဲေပါ႔...။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဒီကေလးရဲ႕ အေဖမဟုတ္ေၾကာင္းကုိ ဘယ္သူက
လာေျပာႏုိင္မွာမုိ႕လုိ႕လဲ.........ဘယ္သူကေကာ အေဖ လုပ္ခ်င္ၾကတာ
မုိ႕လုိ႕လဲ...... ဘယ္သူကေကာ ကန္႕ကြက္ခ်င္ၾကမွာ မုိ႕လုိ႕လဲ........။
ေကာင္းကင္မွာ ရိွေနေသာ လမင္းႀကီး၏ အလင္းေရာင္ႏွင္႕
ကၽြန္ေတာ္႕၏ လက္တြင္းမွ အျပစ္ကင္းလြန္းလွေသာ ကေလးငယ္၏
မ်က္ႏွာေလးအားၾကည္႕၍ ......ခ်စ္ျခင္းမ်ားစြာျဖင္႕ စကားတစ္ခြန္းအား
ခြန္းသီရစ္မိပါေတာ႕သည္......။
""သား...""
""မင္းဟာ...ငါ႕သား""
""ငါေမြးတဲ႕...သား...ငါ႕သား""
ထုိေခၚဆုိမွဳ႕မ်ားသည္....ကၽြန္ေတာ္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္တြင္
ရိွခဲ႕ေသာ မသိႏုိင္ျခင္းမ်ားစြာ၏ အဆုံးသတ္ရာ.....သုိ႕တည္းမဟုတ္
အနာဂါတ္ ဘ၀တစ္ခု အတြက္ မသိႏုိင္ျခင္းမ်ား
အဆုံးသတ္ေစေသာ...""""""""ေခၚဆုိခြင္႕"""""" တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါလိမ္႕မည္....။
** ကႀကီး**
kyagee13@gmail.com
**ကုိတင့္**
No comments:
Post a Comment