ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ (I’m sorry)

>
ခဲတံ ။ ။ “ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ….”

ခဲဖ်က္ ။ ။ “ဘာကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလဲ။ မင္းဘာမွ မမွားပါဘူးကြ။”

ခဲတံ ။ ။ “ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားထိခိုက္ခံစား ေစရတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အမွား တစ္ခုလုပ္လုိက္တိုင္း ခင္ဗ်ားကလုိက္ျပီးဖ်က္ေပးရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အမွားေတြကိုဖ်က္ေပးတိုင္းမွာလဲ ခင္ဗ်ားတျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးေနရတယ္ေလ။”

ခဲဖ်က္ ။ ။ “အဲဒါကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲလုိေတာ့ ငါမထင္မိပါဘူး။ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ ငါကအဲဒီလုိလုိက္ျပီး ဖ်က္ေပးေနဖို႔ပဲ ခဲဖ်က္ျဖစ္ေနတာကိုးကြ။ ငါ့ကို တစ္ေန႔က်ရင္ အျခားတစ္ခုနဲ႔အစားထိုးမယ္ဆိုတာသိေနလဲပဲ၊ ဒီလိုလုိက္လုပ္ေပးေနရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနရတာပါကြာ။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္လဲစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။ မင္း၀မ္းနည္းေနတာကို ငါမေတြ႔ခ်င္ပါဘူးကြာ။ :)”

ဒီလုိ ခဲဖ်က္နဲ႔ခဲတံ တို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္စကားေျပာသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားျပီးေတာ့ ျပင္းျပတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစားမိပါတယ္။ မိဘမ်ားဟာ ခဲဖ်က္နဲ႔အလားတူသလုိ၊ သားသမီးမ်ားဟာလဲ ခဲတံမ်ားလိုပါပဲ။ မိဘေတြဟာ သားသမီးမ်ားအတြက္အျမဲ အသင့္ရွိေနျပီး သူတို႔ရဲ႕အမွားေတြကို ျပင္ဆင္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပင္ဆင္ေပးရတဲ့အတြက္ ထိခုိက္ခံစားရျပီး၊ တျဖည္းျဖည္းလံုးပါးပါး (တျဖည္းျဖည္း အိုမင္းလာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့မွာကြယ္လြန္)သြားရပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားသမီးမ်ားဟာ အျခားသူတစ္ဦး (ဇနီး/ခင္ပြန္း) နဲ႔လက္တြဲသြားမွာသိေနေပမယ့္လဲ မိဘမ်ားကေတာ့ ဒီလုိလုပ္ေဆာင္ေပးေနရတာကိုပဲ၀မ္းေျမာက္ေနၾကရျပီး သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးထားရတဲ့သူေတြ စိတ္ပူပန္၀မ္းနည္းေနရမွာကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွေတြ႕ခ်င္မွာမဟုတ္ၾကပါဘူး။

မိဘမ်ားအားလံုးကိုရည္စူးလ်က္ ………..

“I’m sorry” article အားဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။



**telos.purple@gmail.com**



**I’m sorry**

Pencil: I'm sorry....

Eraser: For what? You didn't do anything wrong.

...Pencil: I'm sorry cos you get hurt bcos of me. Whenever I made a mistake, you're always there to erase it. But as you make my mistakes vanish, you lose a part of yourself. You get smaller and smaller each time.

Eraser: That's true. But I don't really mind. You see, I was made to do this. I was made to help you whenever you do something wrong. Even though one day, I know I'll be gone and you'll replace me with a new one, I'm actually happy with my job. So please, stop worrying. I hate seeing you sad. :)

I found this conversation between the pencil and the eraser very inspirational. Parents are like the eraser whereas their children are the pencil. They're always there for their children, cleaning up their mistakes. Sometimes along the way... they get hurt, and become smaller (older, and eventually pass on). Though their children will eventually find someone new (spouse), but parents are still happy with what they do for their children, and will always hate seeing their precious ones worrying, or sad.


This is for all parents out there..

ခဲတံ ။ ။ “ကၽြန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ ….”

ခဲဖ်က္ ။ ။ “ဘာကိုစိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာလဲ။ မင္းဘာမွ မမွားပါဘူးကြ။”

ခဲတံ ။ ။ “ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားထိခိုက္ခံစား ေစရတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္အမွား တစ္ခုလုပ္လုိက္တိုင္း ခင္ဗ်ားကလုိက္ျပီးဖ်က္ေပးရတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ အမွားေတြကိုဖ်က္ေပးတိုင္းမွာလဲ ခင္ဗ်ားတျဖည္းျဖည္း လံုးပါးပါးေနရတယ္ေလ။”

ခဲဖ်က္ ။ ။ “အဲဒါကေတာ့ဟုတ္တာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲလုိေတာ့ ငါမထင္မိပါဘူး။ မင္းသိတဲ့အတုိင္းပဲ ငါကအဲဒီလုိလုိက္ျပီး ဖ်က္ေပးေနဖို႔ပဲ ခဲဖ်က္ျဖစ္ေနတာကိုးကြ။ ငါ့ကို တစ္ေန႔က်ရင္ အျခားတစ္ခုနဲ႔အစားထိုးမယ္ဆိုတာသိေနလဲပဲ၊ ဒီလိုလုိက္လုပ္ေပးေနရတာကိုပဲ ေပ်ာ္ေနရတာပါကြာ။ ဒါေၾကာင့္ သိပ္လဲစိတ္မေကာင္းမျဖစ္ပါနဲ႔။ မင္း၀မ္းနည္းေနတာကို ငါမေတြ႔ခ်င္ပါဘူးကြာ။ :)”

ဒီလုိ ခဲဖ်က္နဲ႔ခဲတံ တို႔ရဲ႕ အျပန္အလွန္စကားေျပာသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားျပီးေတာ့ ျပင္းျပတဲ့စိတ္ခံစားမႈတစ္ခုကို ခံစားမိပါတယ္။ မိဘမ်ားဟာ ခဲဖ်က္နဲ႔အလားတူသလုိ၊ သားသမီးမ်ားဟာလဲ ခဲတံမ်ားလိုပါပဲ။ မိဘေတြဟာ သားသမီးမ်ားအတြက္အျမဲ အသင့္ရွိေနျပီး သူတို႔ရဲ႕အမွားေတြကို ျပင္ဆင္ေပးၾကပါတယ္။ ဒီလုိနဲ႔ အၾကိမ္ၾကိမ္ျပင္ဆင္ေပးရတဲ့အတြက္ ထိခုိက္ခံစားရျပီး၊ တျဖည္းျဖည္းလံုးပါးပါး (တျဖည္းျဖည္း အိုမင္းလာျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့မွာကြယ္လြန္)သြားရပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ သားသမီးမ်ားဟာ အျခားသူတစ္ဦး (ဇနီး/ခင္ပြန္း) နဲ႔လက္တြဲသြားမွာသိေနေပမယ့္လဲ မိဘမ်ားကေတာ့ ဒီလုိလုပ္ေဆာင္ေပးေနရတာကိုပဲ၀မ္းေျမာက္ေနၾကရျပီး သူတို႔ရဲ႕ တန္ဖိုးထားရတဲ့သူေတြ စိတ္ပူပန္၀မ္းနည္းေနရမွာကိုလဲ ဘယ္ေတာ့မွေတြ႕ခ်င္မွာမဟုတ္ၾကပါဘူး။

မိဘမ်ားအားလံုးကိုရည္စူးလ်က္ ………..

“I’m sorry” article အားဘာသာျပန္ဆိုပါသည္။



**telos.purple@gmail.com**



**I’m sorry**

Pencil: I'm sorry....

Eraser: For what? You didn't do anything wrong.

...Pencil: I'm sorry cos you get hurt bcos of me. Whenever I made a mistake, you're always there to erase it. But as you make my mistakes vanish, you lose a part of yourself. You get smaller and smaller each time.

Eraser: That's true. But I don't really mind. You see, I was made to do this. I was made to help you whenever you do something wrong. Even though one day, I know I'll be gone and you'll replace me with a new one, I'm actually happy with my job. So please, stop worrying. I hate seeing you sad. :)

I found this conversation between the pencil and the eraser very inspirational. Parents are like the eraser whereas their children are the pencil. They're always there for their children, cleaning up their mistakes. Sometimes along the way... they get hurt, and become smaller (older, and eventually pass on). Though their children will eventually find someone new (spouse), but parents are still happy with what they do for their children, and will always hate seeing their precious ones worrying, or sad.


This is for all parents out there..