>

-ကြ်န္မ၏ ကမာၻ-

ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီဟု သိလွ်င္ သိခ်င္း စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာ ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္က အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္လံုး နက္နက္ ဆံပင္ နက္နက္ႏွင့္ အေခ်ာစားၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ဥာဏ္ရည္ ထက္ျမက္ကာ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ သမီးကေလး တေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မႏွင့္ အတူတူ ေစ်းတကာ ေစ်း လွည့္ပတ္ၿပီး shopping ထြက္ရန္၊ ကြ်န္မႏွင့္ အဝတ္ ဆင္တူေတြ ဝယ္ယူ ဝတ္ဆင္ရန္၊ မိန္းကေလးတို႔ ၾကိဳက္တတ္ေသာ လမ္းေဘးစာ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္မ်ားကို အိမ္က လူၾကီးမ်ား မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး သြားစားရန္၊ ကြ်န္မႏွင့္ တိုးတိုးေဖၚ တိုင္ပင္ေဖၚ သမီးကေလး တေယာက္အျဖစ္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စိတ္ကူး ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မ၏ အေတြးကို အမ်ိဳးသားအား ေျပာျပမိေတာ့ “ခင္ဗ်ားလို သမီးဆိုးဆိုးေလးဆို ကြ်န္ေတာ္ သမီးႏွစ္ေယာက္ ထိန္းရေတာ့မွာေပါ့…” ဟု မခ်ိသြားျဖဲ ေျပာရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ သားေလးလား သမီးေလးလား သိရန္ အာထရာေဆာင္း ရိုက္ရမည့္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔မနက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အရင္ကလို သမီးေလးလိုခ်င္တာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ သားေလးသာ လိုခ်င္ ေတာင့္တေသာစိတ္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိန္လံုး သမီးေလးသာ လိုခ်င္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ စိတ္မ်ား ထိုေန႔ မနက္မွာပင္ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ အံ့ၾသစရာ… ထိုေန႔ မနက္က ေဆးခန္းမသြားခင္ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ဘုရားရွိခိုးရင္း သားေလးျဖစ္ပါေစ ဟု တတြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းေနခဲ့မိေတာ့သည္။ ကြ်န္မ ဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ပါသည္။ အာထရာေဆာင္း ရိုက္ေပးေသာ ဆရာဝန္မက ေယာက်ၤားေလး… ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ကြ်န္မ တသက္မွာ တခါမွ မေပ်ာ္ဖူးေသာ အေပ်ာ္မ်ိဳး၊ တခါမွ မခံစားဖူးေသာ ၾကည္ႏူး ပီတိမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ကေလး ေသးေသးေလးဟာ သားကေလး တဲ့ ဟူေသာ ၾကည္ႏူး ပီတိကို တစိမ့္စိမ့္ ခံစားရင္း ကြ်န္မ မ်က္ႏွာမွာ တခ်ိန္လံုး ျပံဳးရႊင္ေနခဲ့ပါသည္။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မည္ဟု ေျပာထားၿပီးသားမို႔ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို မျပပါ။ အရာရာကို ထိန္းသိမ္း မ်ိဳသိပ္တတ္ၿပီး ခံစားခ်က္ကို လူျမင္ေအာင္ မျပတတ္ေသာ သူ႔အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အေပ်ာ္လြန္ကာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္မကို ၾကည့္ကာ “ထ ေတာ့ မခုန္လိုက္ပါနဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္ေနပါ ၾကီးေတာ္ေလး…” ဟု ေျပာေသာ သူ႔စကားသံမွ အေပ်ာ္မ်ားကိုေတာ့ ကြ်န္မ ကူးစက္ခံစား၍ ရခဲ့ပါသည္။ ***** သားကေလး ေမြးလာေသာအခါ အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း အေဖႏွင့္ တူသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဒီေလာက္ ေမြးေပါက္စ နီတာရဲေလး… ဘာမွ ေရေရရာရာ ခြဲျခား မရခင္မွာ အေဖနဲ႔တူသည္ဟူေသာ အေျပာကို ကြ်န္မ နည္းနည္းမွ ခံစား၍ မရပါ…။ ကြ်န္မ၏ ဝမ္းဗိုက္အတြင္းမွာ ကိုးလ ဆယ္လ ရွင္သန္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ၊ ေန႔တဒူဝ ကြ်န္မ စားေသာက္ ေနထိုင္ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သမွ် အေကာင္း အဆိုး အားလံုးကို ကြ်န္မႏွင့္အတူတူ မွ်ေဝ ခံစားကာ ေသြးတူ သားတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ေသာ၊ ကြ်န္မ၏ ဗိုက္ကို ခြဲစိတ္၍ ေမြးဖြားခဲ့ရေသာ ဤသားကေလးသည္ တူခ်င္းတူ ကြ်န္မႏွင့္သာ တူသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သားကေလး ရက္သားမွာပင္ ကေလးက အေဖနဲ႔ တူတာေတာ့… ဟူသည့္ အေျပာေတြကို ကြ်န္မ တိတ္တဆိတ္ မုန္းတီး နာက်င္ေနခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ သားကေလးက ကြ်န္မအတြက္ ကမာၻေပၚတြင္ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုး လူသားေလးတေယာက္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သားေလးသာ ကြ်န္မ၏ ဘဝ ကြ်န္မ၏ ကမာၻ ျဖစ္လာခဲ့သည့္အျပင္ ကမာၻၾကီးေလာက္ကို ခ်စ္ရေသာေၾကာင့္ သားေလးကို ကမာၻလံုး ဟုပင္ ေခၚမိသည္…။ ေအးေဆးၿပီး အငိုအရယ္ နည္းလွေသာ သားေလးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနရင္း အသက္ရႈရန္ပင္ ေမ့ေနခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သတိထားမိလာေသာအခါ ဆရာမ ဂ်ဴး ေရးသားေသာ တဦးတည္းေသာ သား ဝတၳဳကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျပန္ဖတ္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးမ်ားကို မၾကာခဏ ခ်ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ကမာၻလံုးေလး တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၿပီ… အမ်ားသူငါေတြ ေျပာၾကသလို ကေလးက အေဖနဲ႔ တူတာေတာ့.. ဟူေသာ အသံတခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္သြားၿပီး ကေလးက အေဖနဲ႔ အေမ ေရာၿပီး တူတာပဲ… ဟု ေျပာတတ္လာၾကပါသည္။ ထိုစကားကို စ ေျပာသူ ကြ်န္မ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၏ လက္ကို ဆုတ္ကိုင္၍ သားေလးက ငါနဲ႔လဲ တူလာတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္… ဟု တဖြဖြ ေမးေနခဲ့မိပါသည္။ သားကို သူ႔အေဖနဲ႔ တူတာ မနာလို တိုရွည္ျဖစ္ၿပီး အေမနဲ႔ မတူမွာ စိုးရိမ္ေနေသာ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက မၾကာခဏ ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္ေနတတ္ပါသည္။ ***** သားေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ထက္ျမက္ ထူးခြ်န္ၿပီး အစစ အရာရာမွာ တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္ နားလည္ေနခဲ့သည္။ သားကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ အကဲပိုခဲ့ေသာ ကြ်န္မ… သားေလး ပထမဆံုး ေက်ာင္းစတက္သည့္ေန႔က မ်က္ရည္ ေတြေတြက်ကာ ရူးခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ တပတ္ေလာက္ကတည္းက သားကို ေက်ာင္းအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး တူညီဝတ္စံုေလးမ်ား ဝတ္ဆင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကေသာ ကေလးမ်ားကို လိုက္ျပခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္း မေၾကာက္ေအာင္ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ား အရုပ္ကေလးမ်ားပါေသာ စာအုပ္မ်ားမွတဆင့္ သားကို ေက်ာင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးထားၿပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲမေတာ့ တထင့္ထင့္ႏွင့္…။ ထိုေန႔က ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ သားကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ပါသည္။ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ကားရပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ လာၾကိဳေသာ ဆရာမကေလး၏ လက္ကိုဆြဲကာ အေမလုပ္သူကို တခ်က္ကေလးမွ် လွည့္မၾကည့္ပဲ ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ သားကို ကြ်န္မ အံ့ၾသတၾကီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ဘုရားေရ… သံေယာဇဥ္ကေတာ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ထဲကပါလား…။ တဆက္တည္းမွာပင္ ကြ်န္မ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္း၊ သား၏ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ၃ ႏွစ္သားထဲက သူ႔ မိဘမ်ားႏွင့္ ခြဲကာ ၾကီးေတာ္မ်ား ဘၾကီးမ်ားႏွင့္ တနယ္တေက်းမွာ ႏွစ္အတန္ၾကာ လိုက္ပါ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ့ ကြ်န္မ တေယာက္တည္း ျပံဳးရယ္မိပါေတာ့သည္။ တစ တစ ၾကီးျပင္းကာ လူလားေျမာက္လာေသာ သားကေလးသည္ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ အေဖႏွင့္သာ တူသည္ ဟု ေျပာ၍ မရေတာ့ေခ်။ အေဖေရာ အေမပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ တူသည္ဟု ေျပာၾကေတာ့ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနရသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သားကေလး၏ အမူအယာ အက်င့္စရိုက္ အျပဳအမူ အေျပာအဆို အေနအထိုင္မ်ား ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာအရာမ်ား အားလံုးမွာ သူ႔အေဖႏွင့္ ခြ်တ္စြပ္တူေနသည္ကို အျခားသူမ်ားက အလြယ္တကူ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း သားႏွင့္အတူ အခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနေသာ ကြ်န္မကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနခဲ့ပါသည္။ သားကေလး ေလးဖက္သြားတတ္ေသာအခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ တညေန ကြ်န္မ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး ဆံပင္မ်ားကို ေျခာက္လြယ္ေအာင္ မစည္းပဲ သူ႔အတိုင္း ခ်ထားခ်ိန္မွာ သားကေလးက ေလးဖက္တြားကာ ကြ်န္မအနားကို ေရာက္လာပါသည္။ သားေလး လက္ထဲတြင္မူ ဆံပင္စည္းေသာ သိုးေမြးကြင္း အနီေရာင္ေလးကို သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေဖါင္းေဖါင္းကေလးႏွင့္ ကိုင္လ်က္… ကြ်န္မမွာ သားကေလးကိုတလွည့္ ေခါင္းစည္းေသာ ကြင္းကေလးကို တလွည့္ ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသစိတ္ကို ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သားကေလး၏ ေဖေဖက ကြ်န္မ၏ ခါးေက်ာ္ေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ားကို ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးေသာ္လည္း ဆံပင္မ်ားကို မစည္းပဲ သည္အတိုင္း ခ်ထားလွ်င္ မၾကိဳက္ေခ်။ ဆံပင္ရွည္မ်ားကို မျဖတ္ႏိုင္ေသာ ကြ်န္မကလည္း သူ႔စကားကို နားေထာင္၊ သူ႔အၾကိဳက္ကို လိုက္ကာ အျမဲ စည္းေႏွာင္ထားသည္သာ။ ယခုလည္း ငါးလေက်ာ္ ေျခာက္လနီးနီး ရွိၿပီး စကားပင္ မေျပာတတ္ေသးေသာ သားကေလးက ကြ်န္မ ဆံပင္ ခ်ထားသည္ကို ႏွစ္သက္ပံုမရ…။ ဆံပင္မ်ားကို စည္းေႏွာင္ရန္ ေခါင္းစည္းကြင္းကေလးကို ေလးဖက္တြားကာ လာေပးသည္ေလ…။ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ တူညီပံုမ်ားကို ေရးျပေနရလွ်င္ျဖင့္ ကြ်န္မစာမွာ ဆံုးႏိုင္မည္ မထင္။ ***** သားကေလး အသက္ ၈ ႏွစ္ အထိ ကြ်န္မ အလုပ္မလုပ္ပဲ သားကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားအားလံုး သားကို ေပးခဲ့သည္။ သားကေလးႏွင့္ ကြ်န္မသည္ သားေလး ေက်ာင္းသြားေနေသာ အခ်ိန္မွလြဲ၍ တျခားအခ်ိန္မ်ားမွာ လံုးဝ မခြဲခြာဖူးပါ။ ကြ်န္မ ခ်စ္ရေသာ သားကေလးသည္ ေအးေဆးသည္။ စကားနည္းသည္။ ေျပာစရာရွိလွ်င္ေတာ့ ခ်က္က် လက္က် ေျပာတတ္သည္။ ဘာမွ မပူဆာတတ္၊ ကြန္ပလိန္း မတက္တတ္၊ မလိမ္ညာတတ္၊ ဟန္မေဆာင္တတ္၊ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာဖတ္ေနတတ္တာ မ်ားသည္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ အတန္းထဲမွာ စာေတာ္ေသာကေလး၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိေသာ၊ စည္းကမ္းရွိၿပီး မပ်င္းတတ္ေသာ စံျပ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မက စကားမ်ားသည္ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ပူညံပူညံ ပြစိပြစိ လုပ္တတ္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္လည္း ဝီရိယမရွိ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မႈ မရွိ၊ တခုခုဆို ပ်င္းရိကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္ဆြဲတတ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ေယဘုယ် အေၾကာင္းအရာေလးေတြမွာ သားကေလးသည္ ကြ်န္မႏွင့္ တူမေနသည့္အတြက္မူ ကြ်န္မ မ်ားစြာ ဝမ္းသာ ခဲ့ရသည္။ ကြ်န္မက ခရက္ဒစ္ကဒ္ ေအတီအမ္ကဒ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပါပါ၊ အိပ္ထဲ ပိုက္ဆံအရြက္မပါလွ်င္ မေနတတ္သူတေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျမဲလိုလို စိုးရိမ္တၾကီးျဖင့္ သားကို မုန္႔ဖိုး ပိုပိုလ်ံလ်ံ ေပးတတ္သည္။ သားကေတာ့ ထိုမုန္႔ဖိုးတို႔ကို လိုအပ္သေလာက္သာ သံုးၿပီး ပိုသမွ်ကို စုေဆာင္းတတ္သည္။ အေၾကြေစ့ေတြ မ်ားလာလွ်င္ ပိုက္ဆံ အရြက္မ်ားႏွင့္ လဲလွယ္ကာ စုသည္။ ထို႔ထက္ ပို မ်ားလာလွ်င္ ေဒၚလာ ဝယ္စုသည္။ ဘုရားေရ… ကြ်န္မဘဝမွာ ပိုက္ဆံစုသည့္အလုပ္ကို တခါမွ မလုပ္စဖူး…။ သားေလးတို႔ ေက်ာင္းေတြသည္ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာ္မွာ အေရာက္သြားရသည္။ ထိုအခါ သားေလး အိပ္ရာမွ ထသည့္ အခ်ိန္မွာ ၆ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ သားေလးကို ေက်ာင္းသြားဖို႔ တခါမွ ခက္ခက္ခဲခဲ မႏွိဳးခဲ့ရေခ်။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ေစာေစာအိပ္ၿပီး ေစာေစာထတတ္ေသာ အေဖတူ သားကေလးသည္ မနက္ ထရန္ Alarm ေပးထားၿပီး အိပ္ရာထ ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲ မနက္စာ စား စသည္ျဖင့္ အစီအစဥ္အတိုင္း စနစ္တက် လႈပ္ရွားသူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ၆ နာရီ ၄၅ ေလာက္ အိမ္က ထြက္ၾကခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက ႏိုးတဝက္ အိပ္တဝက္ျဖင့္သာ အိပ္ယာထဲမွာ က်န္ခဲ့စျမဲ…။ သားကေလး အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွာ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘ ဖိုးဖြား ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ စံုလင္စြာျဖင့္ ရွင္ျပဳေပးလိုက္သည္။ ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ လံုးလံုးေလးႏွင့္ ကိုရင္ ဝဝကေလးကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္စိတ္မ်ား တိုးပြားရသည္။ တခါမွ အိမ္နဲ႔ အေဝးမွာ ခြဲမအိပ္ဖူးေသာ သားကေလးအတြက္ တေၾကာင့္ၾကၾက ျဖစ္ေနရသည္။ သားေဖေဖကလည္း အလုပ္မအားေသာေၾကာင့္ သားႏွင့္အတူ ရဟန္း မဝတ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း သားကေလးသည္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ ကိုးရက္ တိုင္တိုင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့သည္။ သူ႔ကို စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ မနက္တေခါက္ ညတေခါက္ သြားၾကည့္ျခင္းကို သူက မႏွစ္သက္။ တတိယေျမာက္ေန႔တြင္မူ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ လာၾကည့္ရန္မလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ သူ အစစ အဆင္ေျပေၾကာင္း စိတ္ပူရန္ မလိုေၾကာင္းႏွင့္ သူ ကိုရင္ထြက္မည့္ေန႔ မွသာ လာေတာ့ရန္ အတိအလင္းပင္ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ အနီးကပ္ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ေသာ သားမို႔ အေမကို လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍ တြယ္တာေနေလမည္လား ဟူေသာ ကြ်န္မ၏ ပူပူပန္ပန္ အေတြးမ်ားသည္ သား၏ ျပတ္သားေသာ စကားေအာက္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သံေယာဇဥ္နည္းတာ ေကာင္းတာေပါ့ေလ မခံစားရဘူးေပါ့… ဟု ေျဖသိမ့္ကာ ေတြးေနမိသည္။ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မက စိတ္ႏွလံုး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး အရာရာကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာတတ္ သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္သူတေယာက္…။ ခ်စ္တတ္ေသာ သူမ်ားသည္ မခ်စ္တတ္ေသာ သူမ်ားထက္ ပို၍ ထိခိုက္နာက်င္ ခံစားရတတ္စျမဲ မဟုတ္လား… သားပိစိေလး ၾကီးလာရင္ အခ်စ္ေၾကာင့္ ထိထိခိုက္ခိုက္ မခံစားရဖို႔အေရး ၾကိဳတင္ ေတြးဆ ပူပန္ေနတတ္ေသာ အေမတေယာက္၏ အတၱမ်ားမွာ တဆိတ္ေတာ့ အံ့့ၾသစရာပင္… ဖိနပ္ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ ဘယ္အရာကိုမွ မပူဆာတတ္ေသာ၊ ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္မ်ားမွာ ဗိုက္ဆာတယ္ ဟု မေျပာတတ္ပဲ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး စားစရာ ရွာေနတတ္ေသာ၊ အဝတ္ဆိုလွ်င္ အေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားကိုသာ ႏွစ္သက္တတ္ေသာ၊ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ တီရွပ္မ်ား ေဘာင္းဘီမ်ားကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ မဆို ဘယ္လိုလမ္းမ်ိဳးကို မဆို ထပ္ခါတလဲလဲ ဝတ္တတ္ေသာ၊ ဆီမ်ားမ်ားႏွင့္ ေၾကာ္ထားေသာ အစားအစာမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔ ၾကက္ဥ ခ်ိစ္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ ဝက္အူေခ်ာင္း စေသာ အေနာက္တိုင္း အစားအစာမ်ားကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ၊ အရာရာမွာ စည္းစနစ္က်ေသာ၊ ပိုက္ဆံ စုတတ္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ အတြယ္အတာ နည္းပါးပံုရေသာ၊ လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နည္းပါးေသာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကို ခပ္မွန္မွန္သာ ဆက္ဆံ ခင္မင္တတ္ေသာ၊ မလိုအပ္ပဲ အလြန္အကြ်ံ အားမနာတတ္ေသာ၊ စိတ္ခံစားမႈမ်ားကို လြယ္လင့္တကူ ထုတ္မျပတတ္ေသာ… စသည့္ သားေလး၏ အက်င့္စရိုက္မ်ားမွာ တေန႔ထက္ တေန႔ အေဖႏွင့္သာ တူလာသည္ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုမွ် မျငင္းႏိုင္ပါေခ်။ ကြ်န္မႏွင့္ကေတာ့ ထိုအခ်က္ေတြအားလံုးမွာ ဆန္႔က်င္ဖက္… ေမြးထားရေသာ အေမႏွင့္ အနည္းငယ္ကေလးမွ်ပင္ မတူရေကာင္းလားဟု သားကို ျငဴစူလွ်င္လည္း သားအဖႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကြ်န္မကို ခ်စ္စႏိုး ေလွာင္ေျပာင္ကာ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနၾကသည္သာ။ ***** သို႔ေသာ္ သားကေလးသည္ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္ေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ မီမီ မီမီ ဟု လိုက္ေခၚတတ္သည္။ တခါတရံ ၾကိဳးကေလး တန္းလန္းျဖင့္ သခင္ေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတတ္ေသာ ေခြးပုေလးမ်ားကို လိုခ်င္သည္ဟု ေျပာတတ္သည္။ ပလတ္စတစ္ဗံုးေလးမ်ားထဲမွာ တလွဳပ္လွဳပ္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားေနတတ္ေသာ Hamster ေလးမ်ားကို ဝယ္ေပးမလားဟု ေမးတတ္သည္။ အင္း… သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့ သားကေလးသည္ ကြ်န္မထင္သေလာက္ ႏွလံုးသားေအးစက္ကာ သံေယာဇဥ္နည္းပါးေသာသူတေယာက္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္တန္ရာ… တခါ သားတို႔ ေက်ာင္းက Art Lesson အတြက္ ပန္းခ်ီဆြဲစရာ ေဆးေတြ စုတ္တံေတြ ဝယ္ေပးရျပန္သည္။ သူဆြဲေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္မသိပ္မသိေသာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ ပံုမ်ားျဖစ္သည္။ သားကေလး ဆြဲေသာ ပံုမ်ားမွာ အသက္ပါကာ တူလြန္းသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပိုက္ဆံေပးကာ ဝယ္ယူၾကသည္ ဟု သားကျပန္ေျပာေသာအခါ ကြ်န္မ ရင္ဘတ္ကို ဖိရသည္။ သားရယ္… သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းရတာ အားနာစရာၾကီး… အလကားေပးလိုက္ေရာေပါ့… ဟု ေျပာမိေသာအခါ သားက သူရင္းႏွီးထားရသည္မ်ား ႏွင့္ ေပးလိုက္ရေသာ အခ်ိန္တို႔ကို တြက္ျပကာ သူ႔ လက္ရာအတြက္ ဤမွ်ေသာ ေငြေၾကးကို ယူရန္ သင့္ေတာ္ေၾကာင္း စီးပြားေရးပညာရွင္ၾကီး တေယာက္ႏွယ္ စနစ္တက် ကြ်န္မကို ရွင္းလင္း ေျပာဆိုျပေလသည္။ သားကေလး အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ iPod ဝယ္ေပးပါ ဟု ေျပာလာေသာအခါ အူလွိဳက္ အသည္းလွိဳက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္ဝယ္ေပးသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ၏ သားကေလးသည္ သီခ်င္း ဂီတႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ျပီေကာ…။ သားေဖေဖသည္ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တီးလံုးသံ သက္သက္ကိုပင္ တခါတရံမွ နားေထာင္တတ္သူေလ…။ သိပ္မၾကာခင္မွာ သားကေလးက iPod ႏွင့္ တြဲနားေထာင္ရန္ သူစုထားေသာ မုန္႔ဖိုးျဖင့္ Beats Headphone တခု ဝယ္လာျပန္သည္။ သူ႔အတန္းေဖၚ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆင္တူ ဝယ္ၾကသည္ ဟု ဆိုသည္။ ထိုပစၥည္းမွာ ေစ်းမေသးလွေခ်။ ပိုက္ဆံႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ စည္းကမ္းတက် သံုးစြဲတတ္ေသာ္လည္း သူတို႔ လိုခ်င္ေသာအရာဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပင္ေစ်းၾကီးၾကီး နည္းနည္းမွ အႏွေမ်ာ အတြန္႔တိုမရွိပဲ ဝယ္တတ္ေသာ အက်င့္မွာ သူ႔ အေဖႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္။ ထိုက်သင့္ေငြကို ကြ်န္မ ျပန္ေပးခ်င္လိုက္သည္မွာ လက္ကို ယားေနသည္။ သို႔ေသာ္ သားေဖေဖက ထားလိုက္ သူ႔ဟာသူ ၾကိဳက္တာ သံုးပေစ… ေနရာတိုင္း လိုက္ျပန္မေပးေနနဲ႔… ဟု တိုးတိုးေျပာကာ တားျမစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မမွာ မအီမလည္ႏွင့္ ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ေသာၾကာည စေနည လို ညမ်ိဳးမွာ နားမွာ Headphone တပ္ရင္း အိပ္ယာထဲမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ကာ ဇိမ္လုပ္ေနတတ္ေသာ သားကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မ ဝမ္းသာရသည္။ အင္း.. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကြ်န္မသားကေလးသည္ သည္အေဖ သည္အေမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ မွ်မွ်တတ တူညီေနတာပါပဲလား ဟု ကြ်န္မ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လက္ခံမိပါသည္။ သားတေယာက္တည္း ပ်င္းစရာၾကီး ညီမေလး တေယာက္ေလာက္ မလိုခ်င္ဘူးလား ဟူေသာ အေမးကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ေသာ သားကေလးသည္ သူ၏ တဝမ္းကြဲ ညီေလး ညီမေလးမ်ားအၾကားမွာ လူၾကီးဆန္ဆန္ မွ်မွ်တတ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္သည္ကို ေတြ႔မွ ကြ်န္မ စိတ္ေအးရေတာ့သည္။ သားကေလးကို ကိုယ့္အတြက္သာသိၿပီး တကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ ေနတတ္ေသာ အတၱၾကီးသည့္ လူကေလးတေယာက္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ သားကေလး ၾကီးလာရင္ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲ ေမေမတို႔နဲ႔ပဲ ေနမလား ဟူေသာ အတၱၾကီးမားလွေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ကြ်န္မ ႏွစ္ၾကိမ္ သံုးၾကိမ္ ေမးခဲ့ဖူးပါသည္။ မလိမ္ညာတတ္ေသာ ဟန္မေဆာင္တတ္ေသာ သားကေလးက ကြ်န္မ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အေျဖမ်ိဳး မေပးခဲ့ပါ။ Generation ေပ်ာက္သြားမွာေပါ့ ဟူေသာ လူၾကီးဆန္ဆန္ သူ႔အေျပာမွာ ကြ်န္မ ငိုရအခက္ ရယ္ရ အခက္။ ေနာက္ကို ဤသို႔ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေမးမိရန္သာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမရသည္။ အလားတူပင္… ေနာက္ကို မေမးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ ေမးခြန္းတခုမွာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ စကားစေျပာတတ္ေသာ အခ်ိန္မွစကာ ယခုအခ်ိန္အထိ ထိုေမးခြန္း၏ အေျဖမွာ တသမတ္တည္း… ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အတူတူ ခ်စ္တယ္ ၅၀ - ၅၀ ပဲ ဟူ၍သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ လိုခ်င္ေသာ ေမေမ့ကို ပိုခ်စ္တယ္ ဟူေသာ အေျဖမ်ိဳး မရေသာ္လည္း သားကေလး၏ ရိုးသား ေျဖာင့္မွန္ေသာ အေျဖေလးကို ကြ်န္မ မက္ေမာပါသည္။ တခါတရံတြင္မူ ကြ်န္မက သားရယ္ သားေလးကို ေမေမက ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ အၾကာၾကီး ေခၚထားရတာေလ… ေမေမ့ကို နည္းနည္းေတာ့ ပိုခ်စ္သင့္တာေပါ့… ဟု အထြန္႔တက္ကာ က်ီစယ္မိပါသည္။ ထိုအခါ သားေလးက ေမေမကလည္း ေမေမတေယာက္တည္း သားကို ေမြးလို႔မွ မရတာ… ပါပါ မရွိရင္ သားသား မရွိ၊ ေမေမ မရွိရင္ သားသား မရွိေလ… ဒါေၾကာင့္ အတူတူပဲ ခ်စ္တာေပါ့… ဟူေသာ စကားကို ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုမွ်သာမက သူတို႔ ေက်ာင္းမွာ သင္ရေသာ Human Fertilization ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုပါ ရွင္းလင္းေျပာျပရန္ စကားစတတ္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဘုရားေရ ဟု အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရရြတ္ရင္း စားစရာ တခုခု ရွာေပးၿပီး သူတို႔ သားအဖကို ပါးစပ္ျမန္ျမန္ပိတ္ခိုင္းရသူမွာ ကြ်န္မသာ…။ သားကေလးသည္ ကြ်န္မလိုပင္ ေၾကာင္ကေလး ေခြးကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္သည္၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တတ္သည္ စာဖတ္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္လိုသာမက တရုတ္လိုပါ အက္ေဆး လွလွေတြ ေရးတတ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ျပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ရသည္။ ဆုေတြ ရသည္။ English Literature ကို အတန္းထဲမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုး ရတတ္သည္။ တခါတရံမွာ ကြ်န္မ မတတ္ေသာ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္း အမွဳကို ျပဳတတ္သည္။ က်န္တာေတြမွာ ကြ်န္မႏွင့္ မတူေသာ္လည္း ထိုအခ်က္မ်ားမွာ ကြ်န္မႏွင့္တူေနသည္ကို ကြ်န္မ အလြန္ ေက်နပ္ရသည္။ တေန႔ တေန႔ ထိုကမာၻလံုးေလး ဘယ္ေနရာမွာမ်ား ကြ်န္မႏွင့္ တူလာေလမည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အေမာ…။ တရက္ကေတာ့ သားေလး၏ ေရခ်ိဳးခန္းအဝင္ဝရွိ စင္ကေလးေပၚတြင္ စာအုပ္ တအုပ္ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ တရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးေလးရက္ ကြ်န္မ ဆက္တိုက္ သတိထားၾကည့္မိေသာအခါ သားေလးသည္ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္လွ်င္ စာအုပ္ဖတ္ေနတတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားသည္။ ထိုအခါ သားေဖေဖကို သားဆီမွာ ကြ်န္မႏွင့္တူေသာ အခ်က္ တခ်က္ ထပ္တိုးလာၿပီဟု အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ဝမ္းပမ္းတသာ သတင္းေပးမိေသာအခါ သားေဖေဖက ကြ်န္မကို အရူးမ ဟု နာမည္ေပးေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သားကေလးသည္ သခ်ၤာတြက္လွ်င္ အလြန္ ရွမ္းတတ္သည္ကို တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကြ်န္မ သိလာခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား… တခ်ိန္လံုး အေဖနဲ႔ တူေနခဲ့သမွ် ဒီေနရာမွာေတာ့ အလြဲၾကီး လြဲပါေပါ့လားဟု ေတြးရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရသည္။ ဟုတ္သည္… ကြ်န္မ ငယ္ငယ္က သခ်ာၤမွာ ရွမ္းတတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ဆရာမမ်ားက ရွမ္းမ ဟု ေခၚၾကသည္။ အခုေတာ့ သားကေလးက သည္လို မေကာင္းတဲ့ အခ်က္မွာ ကြ်န္မႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္ တူေနေလၿပီေကာ…။ သားကေလးသည္ သခ်ာၤပုစာၦမ်ားတြင္ အေပၚတေၾကာင္းမွာ 7 ဟု ေရးထားေသာ္လည္း ေနာက္တေၾကာင္းတြင္ 9 ျဖစ္သြားတတ္သည္။ အေပၚတဆင့္မွာ ေရးထားေသာ အႏွဳတ္လကၡဏာက ေအာက္တဆင့္ ေရာက္ေသာအခါ အေပါင္း ျဖစ္သြားသည္။ ေမးခြန္းထဲက ဂဏန္းမ်ားကို အေျဖလႊာထဲ ကူးေရးရာမွာ တလြဲကူးေရးတတ္သည္။ အေျဖမွန္ ရၿပီးသည့္တိုင္ ေအာက္ဆံုးမွာ Answer = ဟု အေျဖထိုးေသာအခါ တလြဲကူးေရးတတ္ျပန္သည္။ သခ်ာၤဆို ဘယ္ေတာ့မွ ၁၀၀ ျပည့္သည္မရွိ၊ အမွတ္မ်ားမွာ ဟိုက ဒီက ဆီလို အေပါက္ရွာၿပီး ေရာ့ေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ တအိမ္လံုးက Like Mother, Like Son ဟု ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေထာပနာ ျပဳၾကေလသည္။ တူမယ့္ တူေတာ့လည္း တလြဲ… သားရယ္… ***** အခုဆိုလွ်င္ ခ်စ္ရေသာ ကြ်န္မ၏ သား ကမာၻလံုးေလး အသက္ ၁၄ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသြားၿပီ။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ထက္လည္း အရပ္ ပိုရွည္သြားၿပီ။ လူၾကီးေလးတေယာက္ႏွင့္လည္း အေတာ္ကို တူလာၿပီ။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္မႏွင့္ မတူေသာေၾကာင့္ အလိုမက်ခဲ့ရသမွ် အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားေနေတာ့ျပီ။ သားေလး သူ႔ေဖေဖဆီက ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရတာကိုလည္း ၾကည္ျဖဴေပးလိုက္မည္။ ကြ်န္မႏွင့္ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လာတူေနတာကိုလည္း ဒီတိုင္း ရယ္ကာ ေမာကာ ၾကည့္ေနလိုက္မည္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ရဲ႕သားဟာ ေဖေဖ ေမေမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ မွ်မွ်တတ တူရေပမေပါ့…။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သားကေလးကို သူ ဝါသနာပါေသာ လမ္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေလွ်ာက္ႏိုင္ရန္၊ သူ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား မတိမ္းမေစာင္းပဲ ျဖစ္ေျမာက္ေစရန္ ကြ်န္မ လိုအပ္သလို ကူညီ ပ့့ံပိုးေပးမည္။ ကိုယ္က မိဘပဲ ဟုဆိုကာ ကေလးကို အႏိုင္ယူၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္သလို ပံုစံခြက္ထဲ အတင္း ထိုးသြင္းထည့္တတ္ေသာ မိဘမ်ိဳး ကြ်န္မ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ စုန္ေရသာ ရွိၿပီး ဆန္ေရ မရွိေသာ မိဘေမတၱာအေၾကာင္း ပါးစပ္မွ ထုတ္ေဖၚ ေျပာျပစရာမလိုပဲ သားကေလး သိေနေအာင္ ကြ်န္မ အစဥ္အျမဲ ၾကိဳးစားေနမည္သာ…။ 

**သက္ေဝ**

-ကြ်န္မ၏ ကမာၻ-

ကြ်န္မမွာ ကိုယ္ဝန္ရွိေနၿပီဟု သိလွ်င္ သိခ်င္း စိတ္ကူးအေတြးထဲမွာ ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္က အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ရွည္ရွည္ မ်က္လံုး နက္နက္ ဆံပင္ နက္နက္ႏွင့္ အေခ်ာစားၾကီး မဟုတ္ေသာ္လည္း ဥာဏ္ရည္ ထက္ျမက္ကာ သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္းေသာ သမီးကေလး တေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မႏွင့္ အတူတူ ေစ်းတကာ ေစ်း လွည့္ပတ္ၿပီး shopping ထြက္ရန္၊ ကြ်န္မႏွင့္ အဝတ္ ဆင္တူေတြ ဝယ္ယူ ဝတ္ဆင္ရန္၊ မိန္းကေလးတို႔ ၾကိဳက္တတ္ေသာ လမ္းေဘးစာ ခ်ဥ္ခ်ဥ္စပ္စပ္မ်ားကို အိမ္က လူၾကီးမ်ား မသိေအာင္ တိတ္တိတ္ကေလး သြားစားရန္၊ ကြ်န္မႏွင့္ တိုးတိုးေဖၚ တိုင္ပင္ေဖၚ သမီးကေလး တေယာက္အျဖစ္ ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း စိတ္ကူး ျမင္ေယာင္ကာ ၾကည္ႏူး ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့မိသည္။ ကြ်န္မ၏ အေတြးကို အမ်ိဳးသားအား ေျပာျပမိေတာ့ “ခင္ဗ်ားလို သမီးဆိုးဆိုးေလးဆို ကြ်န္ေတာ္ သမီးႏွစ္ေယာက္ ထိန္းရေတာ့မွာေပါ့…” ဟု မခ်ိသြားျဖဲ ေျပာရွာသည္။ သည္လိုႏွင့္ သားေလးလား သမီးေလးလား သိရန္ အာထရာေဆာင္း ရိုက္ရမည့္ေန႔ကို ေရာက္လာခဲ့သည္။ ထိုေန႔မနက္ အိပ္ရာမွ ႏိုးႏိုးခ်င္း စိတ္ထဲမွာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ ဆန္းစစ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အရင္ကလို သမီးေလးလိုခ်င္တာ မဟုတ္ေတာ့ပဲ သားေလးသာ လိုခ်င္ ေတာင့္တေသာစိတ္ ျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ တခ်ိန္လံုး သမီးေလးသာ လိုခ်င္ေနခဲ့ေသာ ကြ်န္မ၏ စိတ္မ်ား ထိုေန႔ မနက္မွာပင္ ရုတ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲသြားခဲ့တာ အံ့ၾသစရာ… ထိုေန႔ မနက္က ေဆးခန္းမသြားခင္ မရွိမဲ့ ရွိမဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ ဘုရားရွိခိုးရင္း သားေလးျဖစ္ပါေစ ဟု တတြတ္တြတ္ ဆုေတာင္းေနခဲ့မိေတာ့သည္။ ကြ်န္မ ဆုေတာင္း ျပည့္ခဲ့ပါသည္။ အာထရာေဆာင္း ရိုက္ေပးေသာ ဆရာဝန္မက ေယာက်ၤားေလး… ဟု ေျပာလိုက္ေသာအခါ ကြ်န္မ တသက္မွာ တခါမွ မေပ်ာ္ဖူးေသာ အေပ်ာ္မ်ိဳး၊ တခါမွ မခံစားဖူးေသာ ၾကည္ႏူး ပီတိမ်ိဳးျဖင့္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ရပါသည္။ ကြ်န္မဗိုက္ထဲမွာ ရွိေနေသာ ကေလး ေသးေသးေလးဟာ သားကေလး တဲ့ ဟူေသာ ၾကည္ႏူး ပီတိကို တစိမ့္စိမ့္ ခံစားရင္း ကြ်န္မ မ်က္ႏွာမွာ တခ်ိန္လံုး ျပံဳးရႊင္ေနခဲ့ပါသည္။ အမ်ိဳးသားကေတာ့ ဘာေလးျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္မည္ဟု ေျပာထားၿပီးသားမို႔ ထူးထူးျခားျခား ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ိဳးကို မျပပါ။ အရာရာကို ထိန္းသိမ္း မ်ိဳသိပ္တတ္ၿပီး ခံစားခ်က္ကို လူျမင္ေအာင္ မျပတတ္ေသာ သူ႔အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ အေပ်ာ္လြန္ကာ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြ ျဖစ္ေနေသာ ကြ်န္မကို ၾကည့္ကာ “ထ ေတာ့ မခုန္လိုက္ပါနဲ႔ ျငိမ္ျငိမ္ေနပါ ၾကီးေတာ္ေလး…” ဟု ေျပာေသာ သူ႔စကားသံမွ အေပ်ာ္မ်ားကိုေတာ့ ကြ်န္မ ကူးစက္ခံစား၍ ရခဲ့ပါသည္။ ***** သားကေလး ေမြးလာေသာအခါ အားလံုးက တညီတညြတ္တည္း အေဖႏွင့္ တူသည္ဟု ေျပာၾကသည္။ ဒီေလာက္ ေမြးေပါက္စ နီတာရဲေလး… ဘာမွ ေရေရရာရာ ခြဲျခား မရခင္မွာ အေဖနဲ႔တူသည္ဟူေသာ အေျပာကို ကြ်န္မ နည္းနည္းမွ ခံစား၍ မရပါ…။ ကြ်န္မ၏ ဝမ္းဗိုက္အတြင္းမွာ ကိုးလ ဆယ္လ ရွင္သန္ ေနထိုင္ခဲ့ေသာ၊ ေန႔တဒူဝ ကြ်န္မ စားေသာက္ ေနထိုင္ လွဳပ္ရွား ေဆာင္ရြက္သမွ် အေကာင္း အဆိုး အားလံုးကို ကြ်န္မႏွင့္အတူတူ မွ်ေဝ ခံစားကာ ေသြးတူ သားတူ ၾကီးျပင္းလာခဲ့ေသာ၊ ကြ်န္မ၏ ဗိုက္ကို ခြဲစိတ္၍ ေမြးဖြားခဲ့ရေသာ ဤသားကေလးသည္ တူခ်င္းတူ ကြ်န္မႏွင့္သာ တူသင့္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။ သားကေလး ရက္သားမွာပင္ ကေလးက အေဖနဲ႔ တူတာေတာ့… ဟူသည့္ အေျပာေတြကို ကြ်န္မ တိတ္တဆိတ္ မုန္းတီး နာက်င္ေနခဲ့မိပါသည္။ သို႔ေသာ္လည္း သူမ်ားေတြ ဘယ္လိုေျပာေျပာ အျပစ္ကင္းစင္လွေသာ သားကေလးက ကြ်န္မအတြက္ ကမာၻေပၚတြင္ ခ်စ္စရာအေကာင္းဆံုး လူသားေလးတေယာက္သာ ျဖစ္ေတာ့သည္။ သားေလးသာ ကြ်န္မ၏ ဘဝ ကြ်န္မ၏ ကမာၻ ျဖစ္လာခဲ့သည့္အျပင္ ကမာၻၾကီးေလာက္ကို ခ်စ္ရေသာေၾကာင့္ သားေလးကို ကမာၻလံုး ဟုပင္ ေခၚမိသည္…။ ေအးေဆးၿပီး အငိုအရယ္ နည္းလွေသာ သားေလးကို မ်က္ေတာင္မခတ္ ၾကည့္ေနရင္း အသက္ရႈရန္ပင္ ေမ့ေနခဲ့ေၾကာင္း ကြ်န္မကိုယ္ ကြ်န္မ ၾကိမ္ဖန္မ်ားစြာ သတိထားမိလာေသာအခါ ဆရာမ ဂ်ဴး ေရးသားေသာ တဦးတည္းေသာ သား ဝတၳဳကို အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ျပန္ဖတ္ရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီးမ်ားကို မၾကာခဏ ခ်ျဖစ္ခဲ့ပါသည္။ ကြ်န္မ၏ ကမာၻလံုးေလး တျဖည္းျဖည္း ၾကီးလာၿပီ… အမ်ားသူငါေတြ ေျပာၾကသလို ကေလးက အေဖနဲ႔ တူတာေတာ့.. ဟူေသာ အသံတခ်ိဳ႕ ေပ်ာက္သြားၿပီး ကေလးက အေဖနဲ႔ အေမ ေရာၿပီး တူတာပဲ… ဟု ေျပာတတ္လာၾကပါသည္။ ထိုစကားကို စ ေျပာသူ ကြ်န္မ အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္း၏ လက္ကို ဆုတ္ကိုင္၍ သားေလးက ငါနဲ႔လဲ တူလာတာ ေသခ်ာပါတယ္ေနာ္… ဟု တဖြဖြ ေမးေနခဲ့မိပါသည္။ သားကို သူ႔အေဖနဲ႔ တူတာ မနာလို တိုရွည္ျဖစ္ၿပီး အေမနဲ႔ မတူမွာ စိုးရိမ္ေနေသာ ကြ်န္မကို အမ်ိဳးသားက မၾကာခဏ ရယ္ေမာ ေနာက္ေျပာင္ေနတတ္ပါသည္။ ***** သားေလးသည္ အရြယ္ႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ထက္ျမက္ ထူးခြ်န္ၿပီး အစစ အရာရာမွာ တည္ျငိမ္ ရင့္က်က္ နားလည္ေနခဲ့သည္။ သားကို မ်က္စိေအာက္က အေပ်ာက္မခံႏိုင္ေအာင္ အကဲပိုခဲ့ေသာ ကြ်န္မ… သားေလး ပထမဆံုး ေက်ာင္းစတက္သည့္ေန႔က မ်က္ရည္ ေတြေတြက်ကာ ရူးခ်င္သလိုလို ျဖစ္သြားခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္းမသြားခင္ တပတ္ေလာက္ကတည္းက သားကို ေက်ာင္းအေၾကာင္း ေျပာျပျပီး တူညီဝတ္စံုေလးမ်ား ဝတ္ဆင္ကာ ေက်ာင္းတက္ၾကေသာ ကေလးမ်ားကို လိုက္ျပခဲ့ပါသည္။ ေက်ာင္း မေၾကာက္ေအာင္ ပံုျပင္စာအုပ္မ်ား အရုပ္ကေလးမ်ားပါေသာ စာအုပ္မ်ားမွတဆင့္ သားကို ေက်ာင္းႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးထားၿပီးသား ျဖစ္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲမေတာ့ တထင့္ထင့္ႏွင့္…။ ထိုေန႔က ကြ်န္မကိုယ္တိုင္ သားကို ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ပါသည္။ ေက်ာင္းေရွ႔မွာ ကားရပ္ေပးလိုက္ေသာအခါ လာၾကိဳေသာ ဆရာမကေလး၏ လက္ကိုဆြဲကာ အေမလုပ္သူကို တခ်က္ကေလးမွ် လွည့္မၾကည့္ပဲ ေက်ာင္းထဲသို႔ ဝင္သြားေသာ သားကို ကြ်န္မ အံ့ၾသတၾကီး ၾကည့္ေနမိပါသည္။ ဘုရားေရ… သံေယာဇဥ္ကေတာ့ ခပ္ျပတ္ျပတ္ထဲကပါလား…။ တဆက္တည္းမွာပင္ ကြ်န္မ၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ခင္ပြန္း၊ သား၏ ဖခင္ျဖစ္သူကလည္း ၃ ႏွစ္သားထဲက သူ႔ မိဘမ်ားႏွင့္ ခြဲကာ ၾကီးေတာ္မ်ား ဘၾကီးမ်ားႏွင့္ တနယ္တေက်းမွာ ႏွစ္အတန္ၾကာ လိုက္ပါ ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသည္ကို ျပန္အမွတ္ရမိေတာ့ ကြ်န္မ တေယာက္တည္း ျပံဳးရယ္မိပါေတာ့သည္။ တစ တစ ၾကီးျပင္းကာ လူလားေျမာက္လာေသာ သားကေလးသည္ ရုပ္ရည္အားျဖင့္ အေဖႏွင့္သာ တူသည္ ဟု ေျပာ၍ မရေတာ့ေခ်။ အေဖေရာ အေမပါ ႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ တူသည္ဟု ေျပာၾကေတာ့ အေက်နပ္ၾကီး ေက်နပ္ေနရသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ သားကေလး၏ အမူအယာ အက်င့္စရိုက္ အျပဳအမူ အေျပာအဆို အေနအထိုင္မ်ား ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာအရာမ်ား အားလံုးမွာ သူ႔အေဖႏွင့္ ခြ်တ္စြပ္တူေနသည္ကို အျခားသူမ်ားက အလြယ္တကူ မသိႏိုင္ေသာ္လည္း သားႏွင့္အတူ အခ်ိန္ျပည့္ ရွိေနေသာ ကြ်န္မကေတာ့ ေကာင္းေကာင္းၾကီး သိေနခဲ့ပါသည္။ သားကေလး ေလးဖက္သြားတတ္ေသာအခ်ိန္က ျဖစ္ပါသည္။ တညေန ကြ်န္မ ေခါင္းေလွ်ာ္ၿပီး ဆံပင္မ်ားကို ေျခာက္လြယ္ေအာင္ မစည္းပဲ သူ႔အတိုင္း ခ်ထားခ်ိန္မွာ သားကေလးက ေလးဖက္တြားကာ ကြ်န္မအနားကို ေရာက္လာပါသည္။ သားေလး လက္ထဲတြင္မူ ဆံပင္စည္းေသာ သိုးေမြးကြင္း အနီေရာင္ေလးကို သူ႔လက္ေခ်ာင္း ေဖါင္းေဖါင္းကေလးႏွင့္ ကိုင္လ်က္… ကြ်န္မမွာ သားကေလးကိုတလွည့္ ေခါင္းစည္းေသာ ကြင္းကေလးကို တလွည့္ ၾကည့္ရင္း အံ့ၾသစိတ္ကို ထိန္းမရေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ သားကေလး၏ ေဖေဖက ကြ်န္မ၏ ခါးေက်ာ္ေသာ ဆံပင္ရွည္မ်ားကို ႏွစ္သက္ ျမတ္ႏိုးေသာ္လည္း ဆံပင္မ်ားကို မစည္းပဲ သည္အတိုင္း ခ်ထားလွ်င္ မၾကိဳက္ေခ်။ ဆံပင္ရွည္မ်ားကို မျဖတ္ႏိုင္ေသာ ကြ်န္မကလည္း သူ႔စကားကို နားေထာင္၊ သူ႔အၾကိဳက္ကို လိုက္ကာ အျမဲ စည္းေႏွာင္ထားသည္သာ။ ယခုလည္း ငါးလေက်ာ္ ေျခာက္လနီးနီး ရွိၿပီး စကားပင္ မေျပာတတ္ေသးေသာ သားကေလးက ကြ်န္မ ဆံပင္ ခ်ထားသည္ကို ႏွစ္သက္ပံုမရ…။ ဆံပင္မ်ားကို စည္းေႏွာင္ရန္ ေခါင္းစည္းကြင္းကေလးကို ေလးဖက္တြားကာ လာေပးသည္ေလ…။ သူတို႔ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ တူညီပံုမ်ားကို ေရးျပေနရလွ်င္ျဖင့္ ကြ်န္မစာမွာ ဆံုးႏိုင္မည္ မထင္။ ***** သားကေလး အသက္ ၈ ႏွစ္ အထိ ကြ်န္မ အလုပ္မလုပ္ပဲ သားကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ႏွင့္ အခ်ိန္မ်ားအားလံုး သားကို ေပးခဲ့သည္။ သားကေလးႏွင့္ ကြ်န္မသည္ သားေလး ေက်ာင္းသြားေနေသာ အခ်ိန္မွလြဲ၍ တျခားအခ်ိန္မ်ားမွာ လံုးဝ မခြဲခြာဖူးပါ။ ကြ်န္မ ခ်စ္ရေသာ သားကေလးသည္ ေအးေဆးသည္။ စကားနည္းသည္။ ေျပာစရာရွိလွ်င္ေတာ့ ခ်က္က် လက္က် ေျပာတတ္သည္။ ဘာမွ မပူဆာတတ္၊ ကြန္ပလိန္း မတက္တတ္၊ မလိမ္ညာတတ္၊ ဟန္မေဆာင္တတ္၊ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ စာဖတ္ေနတတ္တာ မ်ားသည္။ မွတ္ဥာဏ္ေကာင္းသည္။ အတန္းထဲမွာ စာေတာ္ေသာကေလး၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ယံုၾကည္မႈ အျပည့္ရွိေသာ၊ စည္းကမ္းရွိၿပီး မပ်င္းတတ္ေသာ စံျပ ေက်ာင္းသားေလး တေယာက္ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မက စကားမ်ားသည္ အေပါင္းအသင္းမ်ားသည္ ပူညံပူညံ ပြစိပြစိ လုပ္တတ္သည္ ဥာဏ္ေကာင္းေသာ္လည္း ဝီရိယမရွိ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္လည္း ယံုၾကည္မႈ မရွိ၊ တခုခုဆို ပ်င္းရိကာ အတတ္ႏိုင္ဆံုး အခ်ိန္ဆြဲတတ္သည္။ ထိုသို႔ေသာ ေယဘုယ် အေၾကာင္းအရာေလးေတြမွာ သားကေလးသည္ ကြ်န္မႏွင့္ တူမေနသည့္အတြက္မူ ကြ်န္မ မ်ားစြာ ဝမ္းသာ ခဲ့ရသည္။ ကြ်န္မက ခရက္ဒစ္ကဒ္ ေအတီအမ္ကဒ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပင္ ပါပါ၊ အိပ္ထဲ ပိုက္ဆံအရြက္မပါလွ်င္ မေနတတ္သူတေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ အျမဲလိုလို စိုးရိမ္တၾကီးျဖင့္ သားကို မုန္႔ဖိုး ပိုပိုလ်ံလ်ံ ေပးတတ္သည္။ သားကေတာ့ ထိုမုန္႔ဖိုးတို႔ကို လိုအပ္သေလာက္သာ သံုးၿပီး ပိုသမွ်ကို စုေဆာင္းတတ္သည္။ အေၾကြေစ့ေတြ မ်ားလာလွ်င္ ပိုက္ဆံ အရြက္မ်ားႏွင့္ လဲလွယ္ကာ စုသည္။ ထို႔ထက္ ပို မ်ားလာလွ်င္ ေဒၚလာ ဝယ္စုသည္။ ဘုရားေရ… ကြ်န္မဘဝမွာ ပိုက္ဆံစုသည့္အလုပ္ကို တခါမွ မလုပ္စဖူး…။ သားေလးတို႔ ေက်ာင္းေတြသည္ မနက္ ၇ နာရီ ေက်ာ္မွာ အေရာက္သြားရသည္။ ထိုအခါ သားေလး အိပ္ရာမွ ထသည့္ အခ်ိန္မွာ ၆ နာရီ ၁၅ မိနစ္ ျဖစ္သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ သားေလးကို ေက်ာင္းသြားဖို႔ တခါမွ ခက္ခက္ခဲခဲ မႏွိဳးခဲ့ရေခ်။ သည္ေနရာမွာေတာ့ ေစာေစာအိပ္ၿပီး ေစာေစာထတတ္ေသာ အေဖတူ သားကေလးသည္ မနက္ ထရန္ Alarm ေပးထားၿပီး အိပ္ရာထ ေရခ်ိဳး အဝတ္လဲ မနက္စာ စား စသည္ျဖင့္ အစီအစဥ္အတိုင္း စနစ္တက် လႈပ္ရွားသူ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ၆ နာရီ ၄၅ ေလာက္ အိမ္က ထြက္ၾကခ်ိန္မွာ ကြ်န္မက ႏိုးတဝက္ အိပ္တဝက္ျဖင့္သာ အိပ္ယာထဲမွာ က်န္ခဲ့စျမဲ…။ သားကေလး အသက္ ၁၂ ႏွစ္မွာ ႏွစ္ဖက္ေသာ မိဘ ဖိုးဖြား ညီအကို ေမာင္ႏွမေတြ စံုလင္စြာျဖင့္ ရွင္ျပဳေပးလိုက္သည္။ ေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ လံုးလံုးေလးႏွင့္ ကိုရင္ ဝဝကေလးကို ၾကည့္ရင္း ၾကည္ႏူးစြာျဖင့္ ခ်စ္ခင္စိတ္မ်ား တိုးပြားရသည္။ တခါမွ အိမ္နဲ႔ အေဝးမွာ ခြဲမအိပ္ဖူးေသာ သားကေလးအတြက္ တေၾကာင့္ၾကၾက ျဖစ္ေနရသည္။ သားေဖေဖကလည္း အလုပ္မအားေသာေၾကာင့္ သားႏွင့္အတူ ရဟန္း မဝတ္ႏိုင္။ သို႔ေသာ္လည္း သားကေလးသည္ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ ကိုးရက္ တိုင္တိုင္ ေပ်ာ္ေမြ႔ခဲ့သည္။ သူ႔ကို စိတ္မခ်ေသာေၾကာင့္ မနက္တေခါက္ ညတေခါက္ သြားၾကည့္ျခင္းကို သူက မႏွစ္သက္။ တတိယေျမာက္ေန႔တြင္မူ ေနာက္ေန႔ေတြမွာ လာၾကည့္ရန္မလိုေတာ့ေၾကာင္း၊ သူ အစစ အဆင္ေျပေၾကာင္း စိတ္ပူရန္ မလိုေၾကာင္းႏွင့္ သူ ကိုရင္ထြက္မည့္ေန႔ မွသာ လာေတာ့ရန္ အတိအလင္းပင္ ဖြင့္ေျပာခဲ့သည္။ အေမႏွင့္ အနီးကပ္ လက္ပြန္းတတီးေနခဲ့ေသာ သားမို႔ အေမကို လိုအပ္သည္ထက္ ပို၍ တြယ္တာေနေလမည္လား ဟူေသာ ကြ်န္မ၏ ပူပူပန္ပန္ အေတြးမ်ားသည္ သား၏ ျပတ္သားေသာ စကားေအာက္တြင္ ကြယ္ေပ်ာက္သြားခဲ့သည္။ သံေယာဇဥ္နည္းတာ ေကာင္းတာေပါ့ေလ မခံစားရဘူးေပါ့… ဟု ေျဖသိမ့္ကာ ေတြးေနမိသည္။ ေျပာရလွ်င္ ကြ်န္မက စိတ္ႏွလံုး ေပ်ာ့ေပ်ာင္းၿပီး အရာရာကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာတတ္ သံေယာဇဥ္ၾကီးတတ္သူတေယာက္…။ ခ်စ္တတ္ေသာ သူမ်ားသည္ မခ်စ္တတ္ေသာ သူမ်ားထက္ ပို၍ ထိခိုက္နာက်င္ ခံစားရတတ္စျမဲ မဟုတ္လား… သားပိစိေလး ၾကီးလာရင္ အခ်စ္ေၾကာင့္ ထိထိခိုက္ခိုက္ မခံစားရဖို႔အေရး ၾကိဳတင္ ေတြးဆ ပူပန္ေနတတ္ေသာ အေမတေယာက္၏ အတၱမ်ားမွာ တဆိတ္ေတာ့ အံ့့ၾသစရာပင္… ဖိနပ္ အဝတ္အစား အသံုးအေဆာင္ ဘယ္အရာကိုမွ မပူဆာတတ္ေသာ၊ ဗိုက္ဆာေနခ်ိန္မ်ားမွာ ဗိုက္ဆာတယ္ ဟု မေျပာတတ္ပဲ ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ျပီး စားစရာ ရွာေနတတ္ေသာ၊ အဝတ္ဆိုလွ်င္ အေရာင္မွိန္မွိန္မ်ားကိုသာ ႏွစ္သက္တတ္ေသာ၊ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ တီရွပ္မ်ား ေဘာင္းဘီမ်ားကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ မဆို ဘယ္လိုလမ္းမ်ိဳးကို မဆို ထပ္ခါတလဲလဲ ဝတ္တတ္ေသာ၊ ဆီမ်ားမ်ားႏွင့္ ေၾကာ္ထားေသာ အစားအစာမ်ား၊ ေပါင္မုန္႔ ၾကက္ဥ ခ်ိစ္ ဝက္ေပါင္ေျခာက္ ဝက္အူေခ်ာင္း စေသာ အေနာက္တိုင္း အစားအစာမ်ားကို ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာ၊ အရာရာမွာ စည္းစနစ္က်ေသာ၊ ပိုက္ဆံ စုတတ္ေသာ၊ သံေယာဇဥ္ အတြယ္အတာ နည္းပါးပံုရေသာ၊ လက္ခ်ိဳးေရတြက္၍ ရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ နည္းပါးေသာ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားကို ခပ္မွန္မွန္သာ ဆက္ဆံ ခင္မင္တတ္ေသာ၊ မလိုအပ္ပဲ အလြန္အကြ်ံ အားမနာတတ္ေသာ၊ စိတ္ခံစားမႈမ်ားကို လြယ္လင့္တကူ ထုတ္မျပတတ္ေသာ… စသည့္ သားေလး၏ အက်င့္စရိုက္မ်ားမွာ တေန႔ထက္ တေန႔ အေဖႏွင့္သာ တူလာသည္ကို ကြ်န္မ ဘယ္လိုမွ် မျငင္းႏိုင္ပါေခ်။ ကြ်န္မႏွင့္ကေတာ့ ထိုအခ်က္ေတြအားလံုးမွာ ဆန္႔က်င္ဖက္… ေမြးထားရေသာ အေမႏွင့္ အနည္းငယ္ကေလးမွ်ပင္ မတူရေကာင္းလားဟု သားကို ျငဴစူလွ်င္လည္း သားအဖႏွစ္ေယာက္စလံုးက ကြ်န္မကို ခ်စ္စႏိုး ေလွာင္ေျပာင္ကာ အသံထြက္ေအာင္ ရယ္ေမာေနၾကသည္သာ။ ***** သို႔ေသာ္ သားကေလးသည္ အိမ္ေအာက္ေတြမွာ ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးျဖင့္ ေတြ႔ရတတ္ေသာ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကို ခ်စ္ခင္ႏွစ္သက္စြာျဖင့္ မီမီ မီမီ ဟု လိုက္ေခၚတတ္သည္။ တခါတရံ ၾကိဳးကေလး တန္းလန္းျဖင့္ သခင္ေတြေနာက္ ေကာက္ေကာက္ ေကာက္ေကာက္ လိုက္ေနတတ္ေသာ ေခြးပုေလးမ်ားကို လိုခ်င္သည္ဟု ေျပာတတ္သည္။ ပလတ္စတစ္ဗံုးေလးမ်ားထဲမွာ တလွဳပ္လွဳပ္ျဖင့္ ေဆာ့ကစားေနတတ္ေသာ Hamster ေလးမ်ားကို ဝယ္ေပးမလားဟု ေမးတတ္သည္။ အင္း… သည္လိုဆိုျပန္ေတာ့ သားကေလးသည္ ကြ်န္မထင္သေလာက္ ႏွလံုးသားေအးစက္ကာ သံေယာဇဥ္နည္းပါးေသာသူတေယာက္ေတာ့ျဖင့္ မဟုတ္တန္ရာ… တခါ သားတို႔ ေက်ာင္းက Art Lesson အတြက္ ပန္းခ်ီဆြဲစရာ ေဆးေတြ စုတ္တံေတြ ဝယ္ေပးရျပန္သည္။ သူဆြဲေသာ ပန္းခ်ီကားမ်ားမွာ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ကြ်န္မသိပ္မသိေသာ ကာတြန္းဇာတ္ေကာင္ ပံုမ်ားျဖစ္သည္။ သားကေလး ဆြဲေသာ ပံုမ်ားမွာ အသက္ပါကာ တူလြန္းသျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ပိုက္ဆံေပးကာ ဝယ္ယူၾကသည္ ဟု သားကျပန္ေျပာေသာအခါ ကြ်န္မ ရင္ဘတ္ကို ဖိရသည္။ သားရယ္… သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပိုက္ဆံနဲ႔ ေရာင္းရတာ အားနာစရာၾကီး… အလကားေပးလိုက္ေရာေပါ့… ဟု ေျပာမိေသာအခါ သားက သူရင္းႏွီးထားရသည္မ်ား ႏွင့္ ေပးလိုက္ရေသာ အခ်ိန္တို႔ကို တြက္ျပကာ သူ႔ လက္ရာအတြက္ ဤမွ်ေသာ ေငြေၾကးကို ယူရန္ သင့္ေတာ္ေၾကာင္း စီးပြားေရးပညာရွင္ၾကီး တေယာက္ႏွယ္ စနစ္တက် ကြ်န္မကို ရွင္းလင္း ေျပာဆိုျပေလသည္။ သားကေလး အသက္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္တြင္ သီခ်င္းနားေထာင္ရန္ iPod ဝယ္ေပးပါ ဟု ေျပာလာေသာအခါ အူလွိဳက္ အသည္းလွိဳက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ လိုက္ဝယ္ေပးသူမွာ ကြ်န္မျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ၏ သားကေလးသည္ သီခ်င္း ဂီတႏွင့္ ေပ်ာ္ေမြ႔တတ္ျပီေကာ…။ သားေဖေဖသည္ ဂီတႏွင့္ ပတ္သက္လွ်င္ တီးလံုးသံ သက္သက္ကိုပင္ တခါတရံမွ နားေထာင္တတ္သူေလ…။ သိပ္မၾကာခင္မွာ သားကေလးက iPod ႏွင့္ တြဲနားေထာင္ရန္ သူစုထားေသာ မုန္႔ဖိုးျဖင့္ Beats Headphone တခု ဝယ္လာျပန္သည္။ သူ႔အတန္းေဖၚ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ဆင္တူ ဝယ္ၾကသည္ ဟု ဆိုသည္။ ထိုပစၥည္းမွာ ေစ်းမေသးလွေခ်။ ပိုက္ဆံႏွင့္ ပတ္သက္လာလွ်င္ စည္းကမ္းတက် သံုးစြဲတတ္ေသာ္လည္း သူတို႔ လိုခ်င္ေသာအရာဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ပင္ေစ်းၾကီးၾကီး နည္းနည္းမွ အႏွေမ်ာ အတြန္႔တိုမရွိပဲ ဝယ္တတ္ေသာ အက်င့္မွာ သူ႔ အေဖႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္။ ထိုက်သင့္ေငြကို ကြ်န္မ ျပန္ေပးခ်င္လိုက္သည္မွာ လက္ကို ယားေနသည္။ သို႔ေသာ္ သားေဖေဖက ထားလိုက္ သူ႔ဟာသူ ၾကိဳက္တာ သံုးပေစ… ေနရာတိုင္း လိုက္ျပန္မေပးေနနဲ႔… ဟု တိုးတိုးေျပာကာ တားျမစ္ေသာေၾကာင့္ ကြ်န္မမွာ မအီမလည္ႏွင့္ ျငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ ေသာၾကာည စေနည လို ညမ်ိဳးမွာ နားမွာ Headphone တပ္ရင္း အိပ္ယာထဲမွာ သီခ်င္းနားေထာင္ကာ ဇိမ္လုပ္ေနတတ္ေသာ သားကိုၾကည့္ၿပီး ကြ်န္မ ဝမ္းသာရသည္။ အင္း.. ဒီလိုဆိုေတာ့လည္း ကြ်န္မသားကေလးသည္ သည္အေဖ သည္အေမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးႏွင့္ မွ်မွ်တတ တူညီေနတာပါပဲလား ဟု ကြ်န္မ ေက်ေက်နပ္နပ္ၾကီး လက္ခံမိပါသည္။ သားတေယာက္တည္း ပ်င္းစရာၾကီး ညီမေလး တေယာက္ေလာက္ မလိုခ်င္ဘူးလား ဟူေသာ အေမးကို ခါးခါးသီးသီး ျငင္းဆန္ေသာ သားကေလးသည္ သူ၏ တဝမ္းကြဲ ညီေလး ညီမေလးမ်ားအၾကားမွာ လူၾကီးဆန္ဆန္ မွ်မွ်တတ အလိုက္သင့္ အလ်ားသင့္ ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတတ္သည္ကို ေတြ႔မွ ကြ်န္မ စိတ္ေအးရေတာ့သည္။ သားကေလးကို ကိုယ့္အတြက္သာသိၿပီး တကိုယ္ေကာင္းဆန္ဆန္ ေနတတ္ေသာ အတၱၾကီးသည့္ လူကေလးတေယာက္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ သားကေလး ၾကီးလာရင္ အိမ္ေထာင္မျပဳပဲ ေမေမတို႔နဲ႔ပဲ ေနမလား ဟူေသာ အတၱၾကီးမားလွေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ကြ်န္မ ႏွစ္ၾကိမ္ သံုးၾကိမ္ ေမးခဲ့ဖူးပါသည္။ မလိမ္ညာတတ္ေသာ ဟန္မေဆာင္တတ္ေသာ သားကေလးက ကြ်န္မ စိတ္ခ်မ္းသာစရာ အေျဖမ်ိဳး မေပးခဲ့ပါ။ Generation ေပ်ာက္သြားမွာေပါ့ ဟူေသာ လူၾကီးဆန္ဆန္ သူ႔အေျပာမွာ ကြ်န္မ ငိုရအခက္ ရယ္ရ အခက္။ ေနာက္ကို ဤသို႔ေသာ ေမးခြန္းမ်ိဳးကို ဘယ္ေတာ့မွ ထပ္မေမးမိရန္သာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ဆံုးမရသည္။ အလားတူပင္… ေနာက္ကို မေမးရန္ ဆံုးျဖတ္ထားေသာ ေမးခြန္းတခုမွာ ေဖေဖနဲ႔ ေမေမ ဘယ္သူ႔ကို ပိုခ်စ္သလဲ ဟူေသာ ေမးခြန္းျဖစ္သည္။ စကားစေျပာတတ္ေသာ အခ်ိန္မွစကာ ယခုအခ်ိန္အထိ ထိုေမးခြန္း၏ အေျဖမွာ တသမတ္တည္း… ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို အတူတူ ခ်စ္တယ္ ၅၀ - ၅၀ ပဲ ဟူ၍သာ ျဖစ္သည္။ ကြ်န္မ လိုခ်င္ေသာ ေမေမ့ကို ပိုခ်စ္တယ္ ဟူေသာ အေျဖမ်ိဳး မရေသာ္လည္း သားကေလး၏ ရိုးသား ေျဖာင့္မွန္ေသာ အေျဖေလးကို ကြ်န္မ မက္ေမာပါသည္။ တခါတရံတြင္မူ ကြ်န္မက သားရယ္ သားေလးကို ေမေမက ေမေမ့ဗိုက္ထဲမွာ အၾကာၾကီး ေခၚထားရတာေလ… ေမေမ့ကို နည္းနည္းေတာ့ ပိုခ်စ္သင့္တာေပါ့… ဟု အထြန္႔တက္ကာ က်ီစယ္မိပါသည္။ ထိုအခါ သားေလးက ေမေမကလည္း ေမေမတေယာက္တည္း သားကို ေမြးလို႔မွ မရတာ… ပါပါ မရွိရင္ သားသား မရွိ၊ ေမေမ မရွိရင္ သားသား မရွိေလ… ဒါေၾကာင့္ အတူတူပဲ ခ်စ္တာေပါ့… ဟူေသာ စကားကို ဒိုးဒိုးေဒါက္ေဒါက္ ျပန္ေျပာပါသည္။ ထိုမွ်သာမက သူတို႔ ေက်ာင္းမွာ သင္ရေသာ Human Fertilization ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုပါ ရွင္းလင္းေျပာျပရန္ စကားစတတ္ပါေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ ဘုရားေရ ဟု အၾကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေရရြတ္ရင္း စားစရာ တခုခု ရွာေပးၿပီး သူတို႔ သားအဖကို ပါးစပ္ျမန္ျမန္ပိတ္ခိုင္းရသူမွာ ကြ်န္မသာ…။ သားကေလးသည္ ကြ်န္မလိုပင္ ေၾကာင္ကေလး ေခြးကေလးေတြကို ခ်စ္တတ္သည္၊ သီခ်င္းေတြ နားေထာင္တတ္သည္ စာဖတ္တတ္သည္။ အဂၤလိပ္လိုသာမက တရုတ္လိုပါ အက္ေဆး လွလွေတြ ေရးတတ္ေသာေၾကာင့္ မၾကာခဏ ျပိဳင္ပြဲေတြ ဝင္ရသည္။ ဆုေတြ ရသည္။ English Literature ကို အတန္းထဲမွာ အမွတ္အမ်ားဆံုး ရတတ္သည္။ တခါတရံမွာ ကြ်န္မ မတတ္ေသာ ပန္းခ်ီဆြဲျခင္း အမွဳကို ျပဳတတ္သည္။ က်န္တာေတြမွာ ကြ်န္မႏွင့္ မတူေသာ္လည္း ထိုအခ်က္မ်ားမွာ ကြ်န္မႏွင့္တူေနသည္ကို ကြ်န္မ အလြန္ ေက်နပ္ရသည္။ တေန႔ တေန႔ ထိုကမာၻလံုးေလး ဘယ္ေနရာမွာမ်ား ကြ်န္မႏွင့္ တူလာေလမည္ကို ၾကည့္ရသည္မွာ အေမာ…။ တရက္ကေတာ့ သားေလး၏ ေရခ်ိဳးခန္းအဝင္ဝရွိ စင္ကေလးေပၚတြင္ စာအုပ္ တအုပ္ေတြ႔ရသည္။ ေနာက္ တရက္ ႏွစ္ရက္ သံုးေလးရက္ ကြ်န္မ ဆက္တိုက္ သတိထားၾကည့္မိေသာအခါ သားေလးသည္ ေရခ်ိဳးခန္းဝင္လွ်င္ စာအုပ္ဖတ္ေနတတ္ေၾကာင္း ေသခ်ာသြားသည္။ ထိုအခါ သားေဖေဖကို သားဆီမွာ ကြ်န္မႏွင့္တူေသာ အခ်က္ တခ်က္ ထပ္တိုးလာၿပီဟု အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပရင္း ဝမ္းပမ္းတသာ သတင္းေပးမိေသာအခါ သားေဖေဖက ကြ်န္မကို အရူးမ ဟု နာမည္ေပးေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သားကေလးသည္ သခ်ၤာတြက္လွ်င္ အလြန္ ရွမ္းတတ္သည္ကို တေျဖးေျဖးႏွင့္ ကြ်န္မ သိလာခဲ့သည္။ ျမတ္စြာဘုရား… တခ်ိန္လံုး အေဖနဲ႔ တူေနခဲ့သမွ် ဒီေနရာမွာေတာ့ အလြဲၾကီး လြဲပါေပါ့လားဟု ေတြးရင္း စိတ္မသက္မသာ ျဖစ္ရသည္။ ဟုတ္သည္… ကြ်န္မ ငယ္ငယ္က သခ်ာၤမွာ ရွမ္းတတ္လြန္းေသာေၾကာင့္ ဆရာမမ်ားက ရွမ္းမ ဟု ေခၚၾကသည္။ အခုေတာ့ သားကေလးက သည္လို မေကာင္းတဲ့ အခ်က္မွာ ကြ်န္မႏွင့္ ခြ်တ္စြတ္ တူေနေလၿပီေကာ…။ သားကေလးသည္ သခ်ာၤပုစာၦမ်ားတြင္ အေပၚတေၾကာင္းမွာ 7 ဟု ေရးထားေသာ္လည္း ေနာက္တေၾကာင္းတြင္ 9 ျဖစ္သြားတတ္သည္။ အေပၚတဆင့္မွာ ေရးထားေသာ အႏွဳတ္လကၡဏာက ေအာက္တဆင့္ ေရာက္ေသာအခါ အေပါင္း ျဖစ္သြားသည္။ ေမးခြန္းထဲက ဂဏန္းမ်ားကို အေျဖလႊာထဲ ကူးေရးရာမွာ တလြဲကူးေရးတတ္သည္။ အေျဖမွန္ ရၿပီးသည့္တိုင္ ေအာက္ဆံုးမွာ Answer = ဟု အေျဖထိုးေသာအခါ တလြဲကူးေရးတတ္ျပန္သည္။ သခ်ာၤဆို ဘယ္ေတာ့မွ ၁၀၀ ျပည့္သည္မရွိ၊ အမွတ္မ်ားမွာ ဟိုက ဒီက ဆီလို အေပါက္ရွာၿပီး ေရာ့ေနေလေတာ့သည္။ ထိုအခါ တအိမ္လံုးက Like Mother, Like Son ဟု ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ေထာပနာ ျပဳၾကေလသည္။ တူမယ့္ တူေတာ့လည္း တလြဲ… သားရယ္… ***** အခုဆိုလွ်င္ ခ်စ္ရေသာ ကြ်န္မ၏ သား ကမာၻလံုးေလး အသက္ ၁၄ ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးသြားၿပီ။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ထက္လည္း အရပ္ ပိုရွည္သြားၿပီ။ လူၾကီးေလးတေယာက္ႏွင့္လည္း အေတာ္ကို တူလာၿပီ။ ငယ္ငယ္က ကြ်န္မႏွင့္ မတူေသာေၾကာင့္ အလိုမက်ခဲ့ရသမွ် အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာမွ ထူးထူးျခားျခား မခံစားေနေတာ့ျပီ။ သားေလး သူ႔ေဖေဖဆီက ေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ ရတာကိုလည္း ၾကည္ျဖဴေပးလိုက္မည္။ ကြ်န္မႏွင့္ မေကာင္းတဲ့ အက်င့္ေလးေတြ လာတူေနတာကိုလည္း ဒီတိုင္း ရယ္ကာ ေမာကာ ၾကည့္ေနလိုက္မည္။ ေဖေဖ ေမေမတို႔ရဲ႕သားဟာ ေဖေဖ ေမေမ ႏွစ္ေယာက္စလံုးနဲ႔ မွ်မွ်တတ တူရေပမေပါ့…။ ေရွ႕ေလွ်ာက္ သားကေလးကို သူ ဝါသနာပါေသာ လမ္းကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ျဖဴးျဖဴး ေလွ်ာက္ႏိုင္ရန္၊ သူ ျဖစ္ခ်င္ေသာ ဆႏၵမ်ား မတိမ္းမေစာင္းပဲ ျဖစ္ေျမာက္ေစရန္ ကြ်န္မ လိုအပ္သလို ကူညီ ပ့့ံပိုးေပးမည္။ ကိုယ္က မိဘပဲ ဟုဆိုကာ ကေလးကို အႏိုင္ယူၿပီး ကိုယ္လိုခ်င္သလို ပံုစံခြက္ထဲ အတင္း ထိုးသြင္းထည့္တတ္ေသာ မိဘမ်ိဳး ကြ်န္မ မျဖစ္ခ်င္ပါ။ စုန္ေရသာ ရွိၿပီး ဆန္ေရ မရွိေသာ မိဘေမတၱာအေၾကာင္း ပါးစပ္မွ ထုတ္ေဖၚ ေျပာျပစရာမလိုပဲ သားကေလး သိေနေအာင္ ကြ်န္မ အစဥ္အျမဲ ၾကိဳးစားေနမည္သာ…။ 

**သက္ေဝ**