>

-ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးမ်ားလည္း ကူးခတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ထိုပင္လယ္-

(၁)
 “ညည္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
 “ျမရည္ပါ မမႀကီး” “အေဖက ဘာလုပ္တုန္း” “အေဖက ထန္းေလွ်ာလို႔ ေသၿပီ” “ထန္းေလွ်ာတယ္ဆိုတာ တန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးေသတာကိုေျပာတာ ခင္ေလးခန္႔ရဲ႕” ထန္းေလွ်ာဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း စဥ္းစားေနဟန္ေၾကာင့္ ပြဲစားမမျမတ္က ၀င္ရွင္းျပတယ္။ “ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ အေမကေရာ” “အေမက အၿငိမ့္ကရင္း ေနာက္ေယာက်္ားယူသြားၿပီ” “ေၾသာ္…” ခင္ေလး ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾသာ္လိုက္မိျပန္တယ္။ ကေလးမေလး ရုပ္ကေလးသနားကမားနဲ႔ အေဖကလည္းေသ၊ အေမကလည္း ေနာက္ေယာက်ာ္းယူသြားနဲ႔ သနားစရာရယ္။ “ထမင္း ဟင္းေရာ ခ်က္တတ္ရဲ႕လား” “ခ်က္တတ္ပါ့ မမႀကီးရယ္။ ျမရည္က ေလးတန္းကတည္းက ထမင္းအိုးတည္၊ ဟင္းခ်က္ခဲ့ရတာ။ ေတာခ်က္ေတာ့ ေတာခ်က္ေပါ့ မမႀကီး။ မမႀကီးတို႔ စားခ်င္တဲ့ဟင္းစပ္ရွိရင္ သင္ေပးေလ၊ ျမရည္က တတ္လြယ္ပါတယ္” အင္း ဒီကေလးမ မဆိုးဘူး။ ခင္ေလးတို႔အရြယ္ သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ကို သူ႔တို႔လို ဆယ့္ရွစ္ဆယ့္ကိုးေတြက အန္တီတို႔၊ ႀကီးႀကီးတို႔ေခၚေနၾကခ်ိန္မွာ သူက မမႀကီးတဲ့။ ငယ္ရြယ္ေပမဲ့ လူ႔သေဘာလူ႔မေနာ သိတတ္ပါေပတယ္။ ခင္ေလးစိတ္ထဲက ႀကိတ္အမွတ္ေပးေနမိတယ္။ “ေအာ္…ေအး၊ ေကာင္းတာေပါ့ ျမရည္ရယ္” “ထားခဲ့ေလ မမျမတ္၊ ခင္ေလး ယူလိုက္ပါ့မယ္” မဆိုးပါဘူး။ ကေလးမေလးက သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာေလး။ တစ္လက္စထဲ မမျမတ္အတြက္ ပြဲစားခရယ္၊ ျမရည္အတြက္ တစ္လစာအႀကိဳေငြရယ္ကို မမျမတ္လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ “ဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္၊ ခင္ေလးခန္႔တို႔ ခင္ဦးသန္႔တို႔ညီအစ္မက သေဘာေကာင္းေတြ၊ ညည္းသာလိမၼာရင္ သမီးလို ထားမွာ၊ နားလည္လားျမရည္၊ ေအး ေအး ဒါပဲျမရည္ ငါျပန္ၿပီ” မမျမတ္က ျမရည္ကို မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ႀကိဳးကေလး ပခံုးေပၚေကာက္တင္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ခင္ေလးလည္း ျမရည္ကို သူေနရမဲ့အခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာေတြလိုက္ျပရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ခဏနားပါေစေလ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔အခန္းထဲထားခဲ့ၿပီး မမခင္ဦးရွိရာဆိုင္ကို သြားဖို႔ျပင္ရတယ္။ ခင္ေလးတို႔မွာ ေျပးၾကည့္မွ ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲ။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ေရႊဆိုင္ေလးက်န္ေနလို႔သာ အေျခမပ်က္ေနႏိူင္ခဲ့ၾကတာ။ မနက္ဆို မမခင္ဦးက ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးထဲမွာ ေရႊဆိုင္ေလးသြားဖြင့္၊ ေဈးႀကီးက မနက္ ၆နာရီခြဲေလာက္ဆို ေဈး၀ယ္ေတြနဲ႔ စည္ကားစျပဳၿပီ။ ခင္ေလးကေတာ့ မနက္ဆို အိမ္ကေကာင္မေလးနဲ႔ ေဈးသြား၊ ဟင္းစား၀ယ္၊ ျပန္လာ ခ်က္ျပဳတ္၊ ၿပီးမွ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲၿပီး မမခင္ဦးရွိရာ ဆိုင္ေနာက္လိုက္ရတာ။ တစ္ေန႔လံုးဆိုင္မွာေနၾကၿပီး ညေနေဈးပိတ္မွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သား ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး လာႀကိဳတဲ့ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြဆို မမခင္ဦးက ဆိုင္မွာေနရင္း လက္၀တ္လက္စား ဒီဇိုင္းအသစ္ေလးေတြ ဆြဲၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေက်ာက္ဘာေရာင္ေလးနဲ႔ စပ္သံုးရင္ေကာင္းမလဲ။ သတို႔သမီးေတြက အျဖဴ၀တ္ၾကတာမ်ားတာမို႔ ပတၱျမားလို အေရာင္ရဲရဲနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မဟူရာလို အေရာင္နက္နက္နဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ေခတ္မီဒီဇိုင္းေလးေတြ စိတ္တိုင္းက် ပံုေဖာ္တာပဲ။ ခုေတာ့ျဖင့္ အ၀ါေရာင္ပယင္းေက်ာက္ေတြနဲ႔ စပ္၀တ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ အ၀ါေရာင္ ေခတ္စားေနတာေပါ့။ အရင္က ေျပာင္ေခါင္းစိမ္းေတြ ေခတ္စားေသးတယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ရတနာလုပ္ငန္းက ဖက္ရွင္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ေခတ္နဲ႔ မ်က္ေျချပတ္လို႔မရဘူး။ မမခင္ဦးႀကိဳးစားလြန္းလို႔သာ ခင္ေလးတို႔ရတနာဆိုင္ေလး သက္ဆိုးရွည္ေနတာ။ ႏိူင္ငံျခားကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ကတ္တေလာက္ေတြ ပို႔ေပးေလ့ရွိေတာ့ ခင္ေလးတို႔ဆိုင္လက္ရာပစၥည္းေတြဟာ ခပ္ပါးပါး ဘိုဆန္ဆန္ဒီဇိုင္းလန္းလန္းေလးေတြ မ်ားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဒီဇိုင္းက အႏုစိတ္လြန္းၿပီး ေရႊေလမ်ားႏိူင္တာ၊ အေလ်ာ့တြက္မ်ားသြားႏိူင္တာမ်ိဳးဆို ဒီဇိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ မမခင္ဦးက ပန္းထိမ္ဖိုထဲကို တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီပန္းထိမ္ဖိုရဲ႕ေရွ႕အိမ္မွာ မမခင္ဦးရဲ႕ အခ်စ္ေဟာင္း ကိုျမတ္တို႔အိမ္ ရွိတယ္။ အခ်စ္ေဟာင္းလို႔ေျပာရတာက မမခင္ဦးနဲ႔လြဲၿပီး တစ္ျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္သြားလို႔ပဲ။ မမခင္ဦးခမ်ာ လိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရရွာတာေပါ့။ အဲ့တုန္းက ခင္ေလးက ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ မမခင္ဦးက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲရလို႔ တငိုငို တငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ မမခင္ဦးကိုၾကည့္ၿပီး နားမလည္ပါးမလည္ ၀င္ေျပာခဲ့လို႔ ခင္ေလးေခါင္းကို ပူကနဲေနေအာင္ေခါက္ခံလိုက္ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ခင္ေလး ေျပာလိုက္တာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ “မမခင္ဦးရာ ကိုကိုျမတ္ မိန္းမယူသြားလည္း သြားပါေစေပါ့၊ ငိုမေနပါနဲ႔၊ ေယာက်ာ္းမ်ား စားေကာင္းတဲ့ အသီးမွတ္လို႔” တဲ့။ ခုေန ျပန္ေတြးေတာ့ ရယ္ရေသးတယ္။ ခင္ေလးအရြယ္ေလးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိဘေတြဆံုးပါးသြားေတာ့ မမခင္ဦးအဆုံးအမနဲ႔ပဲ အပ်ိဳျဖစ္လာခဲ့ရတာ။ အဲဒါေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ ခင္ေလးအပ်ိဳႀကီးျဖစ္တာနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးေနာ္။ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ကံတူအက်ိဳးေပးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ခင္ေလးရည္းစားလည္း အိမ္ကေပးစားတဲ့သူနဲ႔ ယူသြားခဲ့တာပဲ။ ခင္ေလးက ဘြဲ႔မရလို႔ တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္အားျပဳၿပီးေနလာၾကရတယ္။ ဘဘႀကီးအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ အေဖ့အစ္ကို ဘဘႀကီးက်ျပန္ေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းလိုက္တာမ်ား ခုထိ သံတစ္ခ်က္ရိုက္၊ သစ္တစ္ေခ်ာင္းကာ။ အုန္းပင္ေတာင္ တက္မယ္တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ တားယူရတယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္ခ်ေတာ့မယ္ဆို လမ္းထဲက အုန္းသီးလိုက္ခ်ေပးတဲ့ ေမာင္ေ႒းေလး ေခၚခ်ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ မေတာ္လို႔ ဘဘႀကီးက်ိဳးပဲ့သြားရင္ မခက္ပါလား။ ခင္ေလးတို႔ညီအစ္မမွာ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဘဘႀကီးတစ္ေယာက္ မားမားမတ္မတ္ရွိေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာရတယ္။ ဘဘႀကီးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတာ။ ဖူးစာေရးရာမွာ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မနဲ႔မတူဘဲ စြံတယ္ဆိုရမယ္။ ပထမမိန္းမဆံုးသြားေတာ့ မိန္းမရဲ႕ ညီမကို လက္ထပ္ခဲ့တာ။ ကေလးေတြမ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီမိန္းမကလည္း မီးယပ္ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားရွာ၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်ၿပီး ေယာက်ာ္းအိမ္ေတြမွာ လိုက္ေနတာမုိ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘဘႀကီးက ခင္ေလးတို႔ညီအစ္မေတြနဲ႔ပဲ လာေနျဖစ္ေတာ့တာ။ ခင္ေလးတို႔ကလည္း ဘဘႀကီးလက္ေပၚႀကီးလာရတာမို႔ ဘဘႀကီးကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္။ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိတယ္ေလ။


 (၂)
“ဟုတ္ရဲ႕လားစိန္စိန္ရယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” “ဟုတ္ပါ့ ခင္ဦးရယ္၊ အဲဒီေကာင္မေလးမိေႏြဟာေလ အခု ျပန္ေရာက္လာပါေရာလား ကိုယ္၀န္ပါလာတယ္ တဲ့” “အဲဒီေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးမိဘဘက္က ဘာလုပ္ေပးမယ္တဲ့လဲ” “ဘာမွ လုပ္ေပးခ်င္ပံုမရလို႔ ခက္ေနတာေပါ့ ခင္ဦးရယ္ သူတို႔သားနဲ႔ သေဘာမတူပါဘူးဆိုေနတာ” “ခက္တယ္ေနာ္ စိန္စိန္ရယ္ မိန္းကေလးေတြမ်ား သိတ္ခက္တာပဲ” “ကဲပါေအ ငါလည္း ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ဒီေန႔ ေက်းဇူးရွင္က ငါးရံ႕ေလးနဲ႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးနဲ႔ စားခ်င္လွ ခ်ည္ရဲ႕ ေသြးေတာင္းေနေတာ္ မူလို႔ အဲဒါအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ခ်က္ရမွာ၊ သြားၿပီေဟ့” ခင္ေလးကေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ မမခင္ဦးနဲ႔ အန္တီစိန္စိန္ေျပာေနၾကတာကိုပဲ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုပဲ အန္တီစိန္စိန္ေဈးကျပန္လာတိုင္း ရပ္ကြက္ထဲကသတင္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ပါလာတတ္တာ။ ခုလည္း မိေႏြဆိုတဲ့ေကာင္မေလး ခိုးရာလိုက္တာ အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္ထြက္ေျပးတယ္။ အဲဒါမိဘေတြက စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လိုက္မရွာၾကဘဲပစ္ထားလိုက္ေတာ့ သူတို႔ဘာသာျပန္ေရာက္လာၾကတာ ခုကိုယ္၀န္ေတာင္ပါလာတယ္တဲ့။ သားရွင္ဘက္ကလည္း သေဘာမတူတာမို႔ ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ မိန္းကေလးဘက္က နစ္နာတာပဲေလ။ “ျမရည္ ၾကားလိုက္လား ဟိုမွာ ေျပာသြားတာ” “ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး” “အဲဒါပဲေနာ္ ေယာက်ာ္းေတြဆိုတာ၊ ခုသူ႔မိဘေတြက သေဘာမတူေတာ့ မိန္းကေလးကိုတာ၀န္မယူႏိူင္သလိုလိုနဲ႔ ေျပာေနတာတဲ၊့ ခိုးေျပးတုန္းက သူပဲ ခိုးေျပးၿပီး။ ညည္း မွတ္ထားေနာ္ ျမရည္၊ အဲလိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႔ လိုခ်င္ရင္ မမႀကီးတို႔ကိုေျပာ၊ မမႀကီးတို႔ေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္ ၾကားလား” “ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး” “မယူရဘူးလို႔ မေျပာဘူး၊ ကိုယ့္မွာ မ်က္ေစ့ရွိတယ္၊ နားရွိတယ္ ၾကည့္ စဥ္းစား ေရြးခ်ယ္။ မမႀကီးတို႔က မယူခ်င္လို႔ အပူမရွာခ်င္လို႔ကို ဒင္းတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀းေနတာ။ ၾကားတယ္ေနာ္ ျမရည္” “ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး” ခင္ေလးစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိေပမဲ့ မမခင္ဦးေရွ႕မွာ ၿပံဳးေစ့ေစ့ေတာင္ မလုပ္ရဲပါဘူး။ မမခင္ဦးအတည္ေျပာေနတာ သိေနတာကိုး။ အရင္ အိမ္မွာေခၚထားတဲ့ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕မွာ သင္ခန္းစာ တစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပးသြားၾကတာ။ ဒီေတာ့ မမခင္ဦး စိတ္ပူမယ္ဆိုလည္း ပူစရာ။ ပထမေကာင္မေလး ညိဳညိဳ႕တုန္းက အိမ္ေရွ႕ျခံလာျပင္ေနတဲ့ ပန္းရံသမားေလးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားတာ။ ၿပီးေတာ့ေယာက်ာ္းေလးရွင္ကပဲ တစ္ျပန္စီး အေပၚကေနေသးတာ။ မမခင္ဦးမွာ ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္း ထြက္။ ဒုတိယေကာင္မေလး ၀င္းမာတုန္းကက်ေတာ့ သူ႔ရြာက ေယာက်ာ္းေပးစားဖို႔ဆိုၿပီး လာျပန္ေခၚသြားျပန္ေရာ။ ၀င္းမာနဲ႔တုန္းကဆို မမခင္ဦးေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရေသးတယ္။ ၀င္းမာက လိမၼာသိတတ္မွႈရွိတယ္။ အိမ္မွာ ၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ မမခင္ဦးက နားကပ္ကေလးတစ္ရံေတာင္ ဆင္ရွာတာ။ ေျပာရရင္ သမီးလိုပါပဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ့ လူသံုးေယာက္ရဲ႕အႀကိဳက္ေတြကို ၀င္းမာက အကုန္သိတယ္။ သံပုရာရည္ကအစ ဘဘႀကီးအတြက္ အခ်ိဳေပါ့၊ ခင္ေလးအတြက္ ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ မမခင္ဦးအတြက္ အခ်ဥ္ကဲေအာင္ သံုးေယာက္ သံုးမ်ိဳးေဖ်ာ္ေပးရွာတာ။ ဟင္းေတြဘာေတြ ခိုး၀ွက္လည္း မစားတတ္ဘူး။ အသားကေလးညိဳေပမဲ့ ညိဳေျပာင္ေျပာင္ေလး၊ မ်က္လံုးၾကည္ၾကည္ကေလးေတြနဲ႔ ရုပ္ရည္သန္႔ကေလး။ အိမ္ေရာက္လို႔မွ ေလး ငါးလရွိေသး မမခင္ဦး ဘာႀကိဳက္တယ္၊ ခင္ေလးဘာႀကိဳက္တယ္၊ ဘဘႀကီးကဘယ္လိုဆိုတာ အကုန္ေၾကညက္ေနေအာင္ သိေတာ့တာ။ အိပ္ရာခင္းေတြဆို ေလွ်ာ္ဖြတ္မီးပူထိုးၿပီးတာနဲ႔ ပရုတ္လံုးေလးေတြထည့္ၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲ ထည့္သိမ္းတာ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို တစ္ပတ္တစ္ခါလဲတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဆို အျမဲသန္႔ရွင္းေနတာမ်ိဳး။ ဟင္းဆိုလည္း မမခင္ဦးအႀကိဳက္ ငါးႏုသန္းေရခ်ိဳကေလးကို ရွမ္းနံနံအုပ္ၿပီးခ်က္တာ တစ္မ်ိဳး၊ ခင္ေလးအႀကိဳက္ ၾကက္သားကို ခပ္စပ္စပ္ခ်က္ၿပီး ပဲသီးေတာင့္ေလးေတြကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ျဖတ္ထည့္ခ်က္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ဘဘႀကီးအႀကိဳက္ ငါးရံ႕ေပါင္းထုပ္က တစ္မ်ိဳး အဲသလို။ အံမာေလး အဲဒီလိုအခ်ိဳးတက်ျဖစ္လာဖို႔ ခင္ေလးေရာ မမခင္ဦးပါ ပါးစပ္ကအျမွဳတ္ထြက္မတတ္ သင္ရတာ။ တစ္ခုက ၀င္းမာဟင္းခ်က္ရင္ ဆႏြင္းမွႈန္႔ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဟင္းတိုင္း ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊျဖစ္ေတာ့တာရယ္၊ ဘယ္ဟင္းမဆို ခရမ္းခ်ဥ္သီးထည့္ခ်က္ပစ္လိုက္တတ္တာရယ္ အဲဒီႏွစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖ်ာက္ယူရတယ္။ ထမင္းေၾကာ္ရင္ေတာင္ ဆႏြင္းေတြနဲ႔၀ါထိန္ေနတာကို ပဲငံျပာရည္ေလးနဲ႔ ခရုဆီေလးထည့္ၿပီး ေၾကာ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ရတာ။ ေဟာ အားလံုးလည္း အခ်ိဳးတက်တတ္ေျမာက္ပါေလေရာ၊ သူ႔မိဘေတြက ရြာမွာ ေယာက်ာ္းေပးစားဖို႔ဆိုၿပီး ပြဲစားမမျမတ္ကတစ္ဆင့္ ျပန္ေခၚသြားပါေလေရာ။ မမခင္ဦးခမ်ာ ၀င္းမာအေပၚ သနားတာအျပင္ ခ်စ္တာပါပိုေလေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ရြာမွာ သူမ်ားမိန္းမေတြလို ခ်က္ျပဳတ္၊ လယ္ထဲဆင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းကို အိမ္ကေန ထမင္းေတာင္းေလးလယ္ထဲလိုက္ေပး၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြတစ္ၿပံဳႀကီးနဲ႔ ဖတ္သီ ဖတ္သီျဖစ္ရွာေတာ့မယ္ ရယ္လို႔ ေတြးပူေနေသးတာ။ ခင္ေလးကေတာ့ မပူပါဘူး၊ သူ႔ဘ၀နဲ႔ သူပဲေလ။ ခု ေနာက္တစ္ေယာက္ ျမရည္။ မမခင္ဦးက အရင္ႏွစ္ေယာက္တုန္းကလိုပဲ သူစံနစ္တက် သင္ၾကားျပဳစုလာၿပီးမွ လင္ရသြားမွာ စိုးေတာ့ လက္ခ်ာေတြ စြတ္ေပးေတာ့တာပဲ။ ခင္ေလးကေတာ့ေလ မမခင္ဦးရင္ထဲကအနာကိုလည္း သိ၊ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ လုပ္သြားတာေတြလည္း သိေနေတာ့ မမခင္ဦးအေပၚ အဆိုးမဆိုသာေပမဲ့ ဒါေတြဟာ တားမရဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ယူခ်င္လည္း ယူပါေစေပါ့။ ကိုယ့္သားသမီးလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္သားသမီးဆိုရင္ေတာင္ သီးခ်ိန္တန္ သီးရမဲ့ကိစၥမဟုတ္လား။

 (၃) 
 ျမရည္ကေလးဟာ အရိပ္ေအာက္မွာေနရလို႔မွ မၾကာခင္ အေသြးအေမြးေျပာင္းလာတယ္။ စိုစိုေျပေျပနဲ႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေလးဆို လာကာစနဲ႔ေတာင္မတူဘဲ တင္းတင္းရင္းရင္းေလးနဲ႔ လွလာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေလ မမခင္ဦးက စိတ္ပူေလ။ အိမ္အနီးအနားမွာမ်ား အိမ္ျပင္ေဆာက္ေနတာ ရွိသလား၊ ပန္းရံအလုပ္သမားေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိသလား၊ လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားဂိတ္မွာ ျမရည္နဲ႔ ရြယ္တူလူငယ္ေတြမ်ား ရွိေနသလား။ သူ႔မွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ရယ္။ ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး နဲ႔ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ သိတ္မလႊတ္ဘူး။ မျဖစ္လြန္းမွသာ။ ျမရည္က သူ႔အေမေသြးအျပည့္ပါတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံစုၿပီး ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္မတဲ့၊ ေက်ာင္းကဆင္းရင္ သူ႔အေမလို အၿငိမ့္မင္းသမီးလုပ္မတဲ့။ ေယာက်ာ္းမယူဘူးတဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္မသိႏိူင္ေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ မမခင္ဦးက သေဘာေခြ႔ေနတာ။ တီဗီမွာ အၿငိမ့္မ်ားလာလို႔ကေတာ့ အထဲကမင္းသမီးၾကည့္ရတာတစ္မ်ိဳး၊ ျမရည္ ထ ကေနတာကို ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳး။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘဘႀကီးကေတာင္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ေပ်ာ္လို႔ ၿပံဳးလို႔။ တစ္အိမ္လံုးလည္း ျမရည္ေရာက္မွ စိုျပည္လာတယ္ ထင္ရတယ္။ “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ခုမွေတြ႔တာ လူပါးမ၀ခင္ေသးေတာ့ ေျပာရေတာ့ ရယ္စရာပါ အာ..ဟာ…အာ…ငွာ ငွာ ငွာ” ျမရည္က ေမးရိုက္သံေတြဘာေတြထည့္ၿပီး အဟုတ္ဆိုေတာ့ ခင္ေလးတုိ႔မွာ တစ္၀ါး၀ါးပြဲက်ရတာ။ ျမရည္ ကံေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ခင္ေလးတို႔လည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ျမရည္က ငယ္ေပမဲ့ အိမ္လံုတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္တာေရာ၊ သိမ္းဆည္းတာေရာ ျပန္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့ေအာင္ စိတ္ခ်ေနရၿပီ။ ျမရည္အိမ္ေရာက္တာလည္း ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ၿပီေလ။ 

 (၄) 
 “မမခင္ဦး မနက္ကေလ ပြဲစားမမျမတ္ ဖုန္းဆက္တယ္ သိလား” မမခင္ဦးက ခင္ေလးေျပာတာကို ဆတ္ကနဲေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေသာက္ေနတဲ့လက္ထဲကခြက္ကို ေဆာင့္ခ်ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ “အင္း ညိဳညိဳတစ္ေယာက္ သူ႔ေယာက်ာ္းပန္းရံသမားနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး၊ ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔။ ေယာက်ာ္းကလည္း ေသာက္လာရင္ ေသြးဆိုးၿပီး ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္နဲ႔။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မမခင္ဦးတို႔အိမ္ျပန္လာ လုပ္ခ်င္လို႔တဲ့့ အဲဒါေျပာတာ ဟုတ္တယ္မွတ္လား။ ငါ သိသားပဲ ငါ့ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေျပာေသးတယ္” မမခင္ဦးအသံက လင္ရကံဆိုးတဲ့ သမီးအရင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းၾကားရသလို မသက္မသာရွိလွတယ္။ “ငါ့လည္း ေယာက်ာ္းလာစပ္ေနေသးတယ္၊ အဲဒီမမျမတ္တစ္ေယာက္ဟာ ပြဲစားလို႔ မေျပာရဘူး။ ငါ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူးခင္ေလးရယ္၊ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ငါရွာသမွ် လင္က ျဖဳန္းတီးေနတဲ့ဟာမ်ိဳး မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေအးေအးပဲ ထမင္းၾကမ္း ယပ္ခပ္စားေနလိုက္မယ္” “ဟုတ္တယ္မမခင္ဦး၊ ဘဘႀကီးလည္း ရွိတယ္၊ ခင္ေလးလည္း ရွိတာပဲဟာ” “ျမရည္ ၾကားလား၊ အဲဒါ မမႀကီးတို႔အိမ္မွာ အရင္ကလုပ္သြားတဲ့ ကေလးမ၊ လင္ကို ေရြး မယူလို႔၊ အခ်စ္မွာ မ်က္ေစ့မပါတဲ့ မိန္းကေလး ခု ဒုကၡေတြ႔ေနၿပီေလ” ျမရည္ကို မမႀကီးရဲ႕ ဓါတ္ျပားေဟာင္းဖြင့္ျပေနတာေတြ ကၽြန္မ ၾကားရျပန္ၿပီ။ ျမရည္မ်က္ႏွာကေလးက မ်က္ႏွာပိုးေသေသေလးနဲ႔ မမႀကီးေျပာသမွ် ဟုတ္ကဲ့ပါ မမႀကီးပဲလုပ္ေနေတာ့ မမႀကီးမ်က္ႏွာက သေဘာတက် ၿပံဳးလို႔။ 

 (၅) 
တစ္မနက္ အိပ္ယာက မႏွိႈးစဖူး မမခင္ဦးလာႏွိႈးတာမို႔ ခင္ေလးလည္း မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ လူးလဲၿပီး အိပ္ယာက ထလိုက္ရတယ္။ ခင္ေလးက မနက္အေစာႀကီး အိပ္ယာထေနက်မွ မဟုတ္တာပဲေလ။ “ခင္ေလးေရ ျမရည္ေလ ျမရည္ သူ႔အခန္းထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး” “ဟယ္ မမခင္ဦး ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ျခံထဲမွာမ်ား ဘုရားတင္ဖို႔ စပယ္ပန္းခူးေနတာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဘႀကီးဘုရားရွိခိုးဖို႔ ဆြမ္းေတာ္ ကူျပင္ေပးေနတာမ်ားလား၊ ျခံထဲမွာေရာ ဘုရားခန္းထဲမွာေရာ ရွာၿပီးၿပီလား မမခင္ဦး” “ရွာၿပီးၿပီ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ဘူး။ ဘဘႀကီးလည္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီးလို႔ ဒီအခ်ိန္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သြားေရာေပါ့” “ေနဦး၊ ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး ေမာင္စိုးမ်ားလား၊ ခဏေန ငါ ဆိုင္သြားဖို႔ ေမာင္စိုးကားသြားထုတ္လာတဲ့အခါ သိရမွာပ၊ဲ ဟင္း ငါေသခ်င္တယ္ ေသခ်င္တယ္ ခင္ေလးရဲ႕၊ ဒီေကာင္မေလးက လင္မယူပါဘူးမမႀကီးရယ္ ဘာရယ္နဲ႔ ခု ၾကည့္စမ္း၊ ေမာင္စိုးေရာ ဒင္းလည္း လာပါေစဦး” “ဟာ မမခင္ဦးရယ္ ဘာမွမေသခ်ာေသးတဲ့ဟာကို၊ ခဏေလးေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါဦးေလ” မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ မနက္စာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္က ေႏြးေႏြးေလး ရွိေနတုန္း။ ဘုရားစင္ေပၚမွာလည္း သစ္သီးဆြမ္းနဲ႔ ထမင္းျဖဴကို ခါတိုင္းလိုပဲ ကပ္ထားတယ္။ မမခင္ဦးနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မနက္စာစားရင္း ျဖစ္ႏိူင္ေျခေတြကို ခင္ေလးစိတ္ထဲက ေတြးေနမိတယ္။ ခုတစ္ေလာ ေမာင္စိုးနဲ႔ ျမရည္ အျပင္ေတြဘာေတြ သြားလာတတ္သလားေပါ့။ စဥ္းစားတယ္။ တစ္ေန႔က ဘဘႀကီး ျခံထဲက ျမက္ေတြခုတ္ေနလို႔ ခင္ေလးတို႔ကတားေတာ့ ေမာင္စိုးလည္းရွိေနခ်ိန္မုိ႔ သူပဲခုတ္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ျမက္ေတြ ရွင္းေပးသြားတာ။ ေမာင္စိုးအက်ၤီလက္ေမာင္း ပင့္တင္လိုက္ေတာ့ လက္ေမာင္းသားညိဳညိဳႀကီးေတြကို ျမရည္ေငးကနဲ စိုက္ၾကည့္ေန တာ ခင္ေလးသတိထားမိလိုက္သလိုပါပဲ။ အို မထင္ေကာင္းပါဘူးေလ။ ျမရည္က အျပင္လည္း ထြက္ေနတာ၊ ေဈးေတြ ဘာေတြလည္း သြားလာေနတဲ့ဟာ။ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိူင္တာပဲ။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္စိုးျခံထဲ၀င္လာတယ္။ ခါတိုင္းလို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ကားကို ျခံ၀မွာရပ္ခဲ့ၿပီး သရက္ပင္ေအာက္က ခံု၀ိုင္းေလးမွာ မမခင္ဦးကိုထိုင္ေစာင့္တယ္။ ခင္ေလးက ေမာင္စိုးမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ အရိပ္အကဲခတ္ရင္း စိတ္ထဲက တစ္ခုခုကို ေတြးလိုက္မိသလိုလို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မမခင္ဦးက လက္ထဲမွာစာတစ္ေစာင္ကိုင္လာရင္း ခင္ေလးကိုျပတယ္။ မမခင္ဦးမ်က္ႏွာက မွႈန္မွိႈင္းေနတဲ့ မိုးလိုပဲ။ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ အရွက္ေတြနဲ႔ ၿပိဳအံု႔က်လာေတာ့မယ့္အတိုင္း။ စာကတိုတိုေလးရယ္။ စာကိုဖတ္အၿပီးမွာ မမခင္ဦးနဲ႔ ခင္ေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူလိုလို ေျပာမိၾကတယ္။ “ဖြဲတစ္ဆုပ္ႏိူင္ေသးတယ္တဲ့ ေနာ္၊ ေယာက်ာ္းေတြ အံ့မ်ားလည္း ဩရပါရဲ႕” ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနဲ႔၊ ခင္ေလးမ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ဓါးႀကီးတစ္၀င့္၀င့္နဲ႔ ျမက္ခုတ္ေနတဲ့၊ အုန္းပင္တက္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ေတာင္ အင္အားေတြရွိပါေသးတယ္ဆိုတဲ့၊ လူပ်ိဳေလးလိုဟန္ေရးျပျပေနတဲ့ ဘဘႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ…။ ျမရည္ဟာ အရင္က ကေလးမေတြလို အခ်စ္မွာ မ်က္ေစ့မပါတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီးေတာ့ကို အေသအခ်ာ ေရြးသြားခဲ့တာ။ 

Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး 
စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - ေအာက္တိုဘာလ- ၂၀၁၂

-ပုဇြန္ထုပ္ႀကီးမ်ားလည္း ကူးခတ္ဆဲျဖစ္ေသာ ထိုပင္လယ္-

(၁)
 “ညည္းနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ”
 “ျမရည္ပါ မမႀကီး” “အေဖက ဘာလုပ္တုန္း” “အေဖက ထန္းေလွ်ာလို႔ ေသၿပီ” “ထန္းေလွ်ာတယ္ဆိုတာ တန္းပင္ေပၚက ျပဳတ္က်ၿပီးေသတာကိုေျပာတာ ခင္ေလးခန္႔ရဲ႕” ထန္းေလွ်ာဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ကို မ်က္ေမွာင္ကုတ္ရင္း စဥ္းစားေနဟန္ေၾကာင့္ ပြဲစားမမျမတ္က ၀င္ရွင္းျပတယ္။ “ေၾသာ္… ဒါနဲ႔ အေမကေရာ” “အေမက အၿငိမ့္ကရင္း ေနာက္ေယာက်္ားယူသြားၿပီ” “ေၾသာ္…” ခင္ေလး ဒုတိယအႀကိမ္ ေၾသာ္လိုက္မိျပန္တယ္။ ကေလးမေလး ရုပ္ကေလးသနားကမားနဲ႔ အေဖကလည္းေသ၊ အေမကလည္း ေနာက္ေယာက်ာ္းယူသြားနဲ႔ သနားစရာရယ္။ “ထမင္း ဟင္းေရာ ခ်က္တတ္ရဲ႕လား” “ခ်က္တတ္ပါ့ မမႀကီးရယ္။ ျမရည္က ေလးတန္းကတည္းက ထမင္းအိုးတည္၊ ဟင္းခ်က္ခဲ့ရတာ။ ေတာခ်က္ေတာ့ ေတာခ်က္ေပါ့ မမႀကီး။ မမႀကီးတို႔ စားခ်င္တဲ့ဟင္းစပ္ရွိရင္ သင္ေပးေလ၊ ျမရည္က တတ္လြယ္ပါတယ္” အင္း ဒီကေလးမ မဆိုးဘူး။ ခင္ေလးတို႔အရြယ္ သံုးဆယ့္သံုးႏွစ္ကို သူ႔တို႔လို ဆယ့္ရွစ္ဆယ့္ကိုးေတြက အန္တီတို႔၊ ႀကီးႀကီးတို႔ေခၚေနၾကခ်ိန္မွာ သူက မမႀကီးတဲ့။ ငယ္ရြယ္ေပမဲ့ လူ႔သေဘာလူ႔မေနာ သိတတ္ပါေပတယ္။ ခင္ေလးစိတ္ထဲက ႀကိတ္အမွတ္ေပးေနမိတယ္။ “ေအာ္…ေအး၊ ေကာင္းတာေပါ့ ျမရည္ရယ္” “ထားခဲ့ေလ မမျမတ္၊ ခင္ေလး ယူလိုက္ပါ့မယ္” မဆိုးပါဘူး။ ကေလးမေလးက သြက္သြက္လက္လက္ ခ်က္ခ်က္ခ်ာခ်ာေလး။ တစ္လက္စထဲ မမျမတ္အတြက္ ပြဲစားခရယ္၊ ျမရည္အတြက္ တစ္လစာအႀကိဳေငြရယ္ကို မမျမတ္လက္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ “ဒါဆို ငါျပန္ေတာ့မယ္၊ ခင္ေလးခန္႔တို႔ ခင္ဦးသန္႔တို႔ညီအစ္မက သေဘာေကာင္းေတြ၊ ညည္းသာလိမၼာရင္ သမီးလို ထားမွာ၊ နားလည္လားျမရည္၊ ေအး ေအး ဒါပဲျမရည္ ငါျပန္ၿပီ” မမျမတ္က ျမရည္ကို မွာစရာရွိတာမွာၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ႀကိဳးကေလး ပခံုးေပၚေကာက္တင္ၿပီး ထြက္သြားေတာ့တယ္။ ခင္ေလးလည္း ျမရည္ကို သူေနရမဲ့အခန္း၊ မီးဖိုေခ်ာင္၊ ေရခ်ိဳးခန္း၊ အိမ္သာေတြလိုက္ျပရင္း ဒီေန႔ေတာ့ ခဏနားပါေစေလ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ သူ႔အခန္းထဲထားခဲ့ၿပီး မမခင္ဦးရွိရာဆိုင္ကို သြားဖို႔ျပင္ရတယ္။ ခင္ေလးတို႔မွာ ေျပးၾကည့္မွ ဒီညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ထဲ။ မိဘလက္ငုတ္လက္ရင္း ေရႊဆိုင္ေလးက်န္ေနလို႔သာ အေျခမပ်က္ေနႏိူင္ခဲ့ၾကတာ။ မနက္ဆို မမခင္ဦးက ၿမိဳ႕မေဈးႀကီးထဲမွာ ေရႊဆိုင္ေလးသြားဖြင့္၊ ေဈးႀကီးက မနက္ ၆နာရီခြဲေလာက္ဆို ေဈး၀ယ္ေတြနဲ႔ စည္ကားစျပဳၿပီ။ ခင္ေလးကေတာ့ မနက္ဆို အိမ္ကေကာင္မေလးနဲ႔ ေဈးသြား၊ ဟင္းစား၀ယ္၊ ျပန္လာ ခ်က္ျပဳတ္၊ ၿပီးမွ ထမင္းခ်ိဳင့္ေလးဆြဲၿပီး မမခင္ဦးရွိရာ ဆိုင္ေနာက္လိုက္ရတာ။ တစ္ေန႔လံုးဆိုင္မွာေနၾကၿပီး ညေနေဈးပိတ္မွ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သား ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး လာႀကိဳတဲ့ကားနဲ႔ အိမ္ျပန္ၾကရတယ္။ ေန႔လည္ေန႔ခင္းေတြဆို မမခင္ဦးက ဆိုင္မွာေနရင္း လက္၀တ္လက္စား ဒီဇိုင္းအသစ္ေလးေတြ ဆြဲၾကည့္ေနတတ္တယ္။ ဘယ္ေနရာမွာ ေက်ာက္ဘာေရာင္ေလးနဲ႔ စပ္သံုးရင္ေကာင္းမလဲ။ သတို႔သမီးေတြက အျဖဴ၀တ္ၾကတာမ်ားတာမို႔ ပတၱျမားလို အေရာင္ရဲရဲနဲ႔၊ ဒါမွမဟုတ္ မဟူရာလို အေရာင္နက္နက္နဲ႔ တြဲဖက္ၿပီး ေခတ္မီဒီဇိုင္းေလးေတြ စိတ္တိုင္းက် ပံုေဖာ္တာပဲ။ ခုေတာ့ျဖင့္ အ၀ါေရာင္ပယင္းေက်ာက္ေတြနဲ႔ စပ္၀တ္ေနၾကျပန္ၿပီ။ အ၀ါေရာင္ ေခတ္စားေနတာေပါ့။ အရင္က ေျပာင္ေခါင္းစိမ္းေတြ ေခတ္စားေသးတယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ရတနာလုပ္ငန္းက ဖက္ရွင္ေရစီးေၾကာင္းနဲ႔ ဆက္စပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ေခတ္နဲ႔ မ်က္ေျချပတ္လို႔မရဘူး။ မမခင္ဦးႀကိဳးစားလြန္းလို႔သာ ခင္ေလးတို႔ရတနာဆိုင္ေလး သက္ဆိုးရွည္ေနတာ။ ႏိူင္ငံျခားကသူငယ္ခ်င္းေတြဆီက ကတ္တေလာက္ေတြ ပို႔ေပးေလ့ရွိေတာ့ ခင္ေလးတို႔ဆိုင္လက္ရာပစၥည္းေတြဟာ ခပ္ပါးပါး ဘိုဆန္ဆန္ဒီဇိုင္းလန္းလန္းေလးေတြ မ်ားတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ဒီဇိုင္းက အႏုစိတ္လြန္းၿပီး ေရႊေလမ်ားႏိူင္တာ၊ အေလ်ာ့တြက္မ်ားသြားႏိူင္တာမ်ိဳးဆို ဒီဇိုင္းကို ျပန္စဥ္းစားရတယ္။ မမခင္ဦးက ပန္းထိမ္ဖိုထဲကို တစ္ပတ္တစ္ခါေလာက္ေတာ့ သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီပန္းထိမ္ဖိုရဲ႕ေရွ႕အိမ္မွာ မမခင္ဦးရဲ႕ အခ်စ္ေဟာင္း ကိုျမတ္တို႔အိမ္ ရွိတယ္။ အခ်စ္ေဟာင္းလို႔ေျပာရတာက မမခင္ဦးနဲ႔လြဲၿပီး တစ္ျခားမိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ လက္ထပ္သြားလို႔ပဲ။ မမခင္ဦးခမ်ာ လိမ့္ေနေအာင္ ခံခဲ့ရရွာတာေပါ့။ အဲ့တုန္းက ခင္ေလးက ဆယ့္သံုးႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ။ မမခင္ဦးက ႏွစ္ဆယ့္တစ္ႏွစ္။ ခ်စ္သူနဲ႔ကြဲရလို႔ တငိုငို တငိုင္ငိုင္ျဖစ္ေနတဲ့ မမခင္ဦးကိုၾကည့္ၿပီး နားမလည္ပါးမလည္ ၀င္ေျပာခဲ့လို႔ ခင္ေလးေခါင္းကို ပူကနဲေနေအာင္ေခါက္ခံလိုက္ရတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ခင္ေလး ေျပာလိုက္တာကိုလည္း ၾကည့္ဦးေလ။ “မမခင္ဦးရာ ကိုကိုျမတ္ မိန္းမယူသြားလည္း သြားပါေစေပါ့၊ ငိုမေနပါနဲ႔၊ ေယာက်ာ္းမ်ား စားေကာင္းတဲ့ အသီးမွတ္လို႔” တဲ့။ ခုေန ျပန္ေတြးေတာ့ ရယ္ရေသးတယ္။ ခင္ေလးအရြယ္ေလးေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိဘေတြဆံုးပါးသြားေတာ့ မမခင္ဦးအဆုံးအမနဲ႔ပဲ အပ်ိဳျဖစ္လာခဲ့ရတာ။ အဲဒါေၾကာင့္နဲ႔ေတာ့ ခင္ေလးအပ်ိဳႀကီးျဖစ္တာနဲ႔ မဆိုင္ပါဘူးေနာ္။ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္က ကံတူအက်ိဳးေပးေတြ ထင္ပါရဲ႕။ ခင္ေလးရည္းစားလည္း အိမ္ကေပးစားတဲ့သူနဲ႔ ယူသြားခဲ့တာပဲ။ ခင္ေလးက ဘြဲ႔မရလို႔ တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္အားျပဳၿပီးေနလာၾကရတယ္။ ဘဘႀကီးအေၾကာင္းေျပာရဦးမယ္။ အေဖ့အစ္ကို ဘဘႀကီးက်ျပန္ေတာ့ က်န္းမာေရးေကာင္းလိုက္တာမ်ား ခုထိ သံတစ္ခ်က္ရိုက္၊ သစ္တစ္ေခ်ာင္းကာ။ အုန္းပင္ေတာင္ တက္မယ္တကဲကဲလုပ္ေနလို႔ တားယူရတယ္။ ျခံထဲက အုန္းပင္ခ်ေတာ့မယ္ဆို လမ္းထဲက အုန္းသီးလိုက္ခ်ေပးတဲ့ ေမာင္ေ႒းေလး ေခၚခ်ခိုင္းလိုက္တာပဲ။ မေတာ္လို႔ ဘဘႀကီးက်ိဳးပဲ့သြားရင္ မခက္ပါလား။ ခင္ေလးတို႔ညီအစ္မမွာ လူရိုေသရွင္ရိုေသ ဘဘႀကီးတစ္ေယာက္ မားမားမတ္မတ္ရွိေနတာကိုပဲ ၀မ္းသာရတယ္။ ဘဘႀကီးက မိန္းမႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရွိခဲ့ဖူးတာ။ ဖူးစာေရးရာမွာ ခင္ေလးတို႔ ညီအစ္မနဲ႔မတူဘဲ စြံတယ္ဆိုရမယ္။ ပထမမိန္းမဆံုးသြားေတာ့ မိန္းမရဲ႕ ညီမကို လက္ထပ္ခဲ့တာ။ ကေလးေတြမ်က္ႏွာနဲ႔ေပါ့။ ခုေတာ့ အဲဒီမိန္းမကလည္း မီးယပ္ေရာဂါနဲ႔ ဆံုးသြားရွာ၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း အိမ္ေထာင္ေတြက်ၿပီး ေယာက်ာ္းအိမ္ေတြမွာ လိုက္ေနတာမုိ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘဘႀကီးက ခင္ေလးတို႔ညီအစ္မေတြနဲ႔ပဲ လာေနျဖစ္ေတာ့တာ။ ခင္ေလးတို႔ကလည္း ဘဘႀကီးလက္ေပၚႀကီးလာရတာမို႔ ဘဘႀကီးကိုေတာ့ ခ်စ္တယ္။ သံေယာဇဥ္လည္း ရွိတယ္ေလ။


 (၂)
“ဟုတ္ရဲ႕လားစိန္စိန္ရယ္ ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” “ဟုတ္ပါ့ ခင္ဦးရယ္၊ အဲဒီေကာင္မေလးမိေႏြဟာေလ အခု ျပန္ေရာက္လာပါေရာလား ကိုယ္၀န္ပါလာတယ္ တဲ့” “အဲဒီေတာ့ ေယာက်ာ္းေလးမိဘဘက္က ဘာလုပ္ေပးမယ္တဲ့လဲ” “ဘာမွ လုပ္ေပးခ်င္ပံုမရလို႔ ခက္ေနတာေပါ့ ခင္ဦးရယ္ သူတို႔သားနဲ႔ သေဘာမတူပါဘူးဆိုေနတာ” “ခက္တယ္ေနာ္ စိန္စိန္ရယ္ မိန္းကေလးေတြမ်ား သိတ္ခက္တာပဲ” “ကဲပါေအ ငါလည္း ျပန္လိုက္ပါဦးမယ္ ဒီေန႔ ေက်းဇူးရွင္က ငါးရံ႕ေလးနဲ႔ ဒန္႔ဒလြန္သီးနဲ႔ စားခ်င္လွ ခ်ည္ရဲ႕ ေသြးေတာင္းေနေတာ္ မူလို႔ အဲဒါအိမ္ျပန္ေရာက္မွ ခ်က္ရမွာ၊ သြားၿပီေဟ့” ခင္ေလးကေတာ့ ဘာမွ၀င္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ မမခင္ဦးနဲ႔ အန္တီစိန္စိန္ေျပာေနၾကတာကိုပဲ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။ ဒီလိုပဲ အန္တီစိန္စိန္ေဈးကျပန္လာတိုင္း ရပ္ကြက္ထဲကသတင္း တစ္ခုမဟုတ္ တစ္ခု ပါလာတတ္တာ။ ခုလည္း မိေႏြဆိုတဲ့ေကာင္မေလး ခိုးရာလိုက္တာ အထက္ျမန္မာျပည္ဘက္ထြက္ေျပးတယ္။ အဲဒါမိဘေတြက စိတ္ဆိုးဆိုးနဲ႔ လိုက္မရွာၾကဘဲပစ္ထားလိုက္ေတာ့ သူတို႔ဘာသာျပန္ေရာက္လာၾကတာ ခုကိုယ္၀န္ေတာင္ပါလာတယ္တဲ့။ သားရွင္ဘက္ကလည္း သေဘာမတူတာမို႔ ကေလးေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတာေပါ့။ အဓိကကေတာ့ မိန္းကေလးဘက္က နစ္နာတာပဲေလ။ “ျမရည္ ၾကားလိုက္လား ဟိုမွာ ေျပာသြားတာ” “ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး” “အဲဒါပဲေနာ္ ေယာက်ာ္းေတြဆိုတာ၊ ခုသူ႔မိဘေတြက သေဘာမတူေတာ့ မိန္းကေလးကိုတာ၀န္မယူႏိူင္သလိုလိုနဲ႔ ေျပာေနတာတဲ၊့ ခိုးေျပးတုန္းက သူပဲ ခိုးေျပးၿပီး။ ညည္း မွတ္ထားေနာ္ ျမရည္၊ အဲလိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္နဲ႔ လိုခ်င္ရင္ မမႀကီးတို႔ကိုေျပာ၊ မမႀကီးတို႔ေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပးမယ္ ၾကားလား” “ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး” “မယူရဘူးလို႔ မေျပာဘူး၊ ကိုယ့္မွာ မ်က္ေစ့ရွိတယ္၊ နားရွိတယ္ ၾကည့္ စဥ္းစား ေရြးခ်ယ္။ မမႀကီးတို႔က မယူခ်င္လို႔ အပူမရွာခ်င္လို႔ကို ဒင္းတို႔နဲ႔ ေ၀းေ၀းေနတာ။ ၾကားတယ္ေနာ္ ျမရည္” “ဟုတ္ ၾကားပါတယ္ မမႀကီး” ခင္ေလးစိတ္ထဲ ရယ္ခ်င္ပက္က်ိေပမဲ့ မမခင္ဦးေရွ႕မွာ ၿပံဳးေစ့ေစ့ေတာင္ မလုပ္ရဲပါဘူး။ မမခင္ဦးအတည္ေျပာေနတာ သိေနတာကိုး။ အရင္ အိမ္မွာေခၚထားတဲ့ေကာင္မေလးႏွစ္ေယာက္က ေရွ႕မွာ သင္ခန္းစာ တစ္နဲ႔ ႏွစ္ေပးသြားၾကတာ။ ဒီေတာ့ မမခင္ဦး စိတ္ပူမယ္ဆိုလည္း ပူစရာ။ ပထမေကာင္မေလး ညိဳညိဳ႕တုန္းက အိမ္ေရွ႕ျခံလာျပင္ေနတဲ့ ပန္းရံသမားေလးနဲ႔ လိုက္ေျပးသြားတာ။ ၿပီးေတာ့ေယာက်ာ္းေလးရွင္ကပဲ တစ္ျပန္စီး အေပၚကေနေသးတာ။ မမခင္ဦးမွာ ရွက္လည္းရွက္၊ ေဒါသလည္း ထြက္။ ဒုတိယေကာင္မေလး ၀င္းမာတုန္းကက်ေတာ့ သူ႔ရြာက ေယာက်ာ္းေပးစားဖို႔ဆိုၿပီး လာျပန္ေခၚသြားျပန္ေရာ။ ၀င္းမာနဲ႔တုန္းကဆို မမခင္ဦးေတာ္ေတာ္ေလး ခံစားလိုက္ရေသးတယ္။ ၀င္းမာက လိမၼာသိတတ္မွႈရွိတယ္။ အိမ္မွာ ၂ႏွစ္ျပည့္ေတာ့ မမခင္ဦးက နားကပ္ကေလးတစ္ရံေတာင္ ဆင္ရွာတာ။ ေျပာရရင္ သမီးလိုပါပဲ။ အိမ္မွာရွိတဲ့ လူသံုးေယာက္ရဲ႕အႀကိဳက္ေတြကို ၀င္းမာက အကုန္သိတယ္။ သံပုရာရည္ကအစ ဘဘႀကီးအတြက္ အခ်ိဳေပါ့၊ ခင္ေလးအတြက္ ခ်ိဳခ်ိဳနဲ႔ မမခင္ဦးအတြက္ အခ်ဥ္ကဲေအာင္ သံုးေယာက္ သံုးမ်ိဳးေဖ်ာ္ေပးရွာတာ။ ဟင္းေတြဘာေတြ ခိုး၀ွက္လည္း မစားတတ္ဘူး။ အသားကေလးညိဳေပမဲ့ ညိဳေျပာင္ေျပာင္ေလး၊ မ်က္လံုးၾကည္ၾကည္ကေလးေတြနဲ႔ ရုပ္ရည္သန္႔ကေလး။ အိမ္ေရာက္လို႔မွ ေလး ငါးလရွိေသး မမခင္ဦး ဘာႀကိဳက္တယ္၊ ခင္ေလးဘာႀကိဳက္တယ္၊ ဘဘႀကီးကဘယ္လိုဆိုတာ အကုန္ေၾကညက္ေနေအာင္ သိေတာ့တာ။ အိပ္ရာခင္းေတြဆို ေလွ်ာ္ဖြတ္မီးပူထိုးၿပီးတာနဲ႔ ပရုတ္လံုးေလးေတြထည့္ၿပီး ပလပ္စတစ္အိတ္ထဲ ထည့္သိမ္းတာ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပု၀ါကို တစ္ပတ္တစ္ခါလဲတယ္။ မီးဖိုေခ်ာင္ဆို အျမဲသန္႔ရွင္းေနတာမ်ိဳး။ ဟင္းဆိုလည္း မမခင္ဦးအႀကိဳက္ ငါးႏုသန္းေရခ်ိဳကေလးကို ရွမ္းနံနံအုပ္ၿပီးခ်က္တာ တစ္မ်ိဳး၊ ခင္ေလးအႀကိဳက္ ၾကက္သားကို ခပ္စပ္စပ္ခ်က္ၿပီး ပဲသီးေတာင့္ေလးေတြကို လက္တစ္ဆစ္ေလာက္ျဖတ္ထည့္ခ်က္တာက တစ္မ်ိဳး၊ ဘဘႀကီးအႀကိဳက္ ငါးရံ႕ေပါင္းထုပ္က တစ္မ်ိဳး အဲသလို။ အံမာေလး အဲဒီလိုအခ်ိဳးတက်ျဖစ္လာဖို႔ ခင္ေလးေရာ မမခင္ဦးပါ ပါးစပ္ကအျမွဳတ္ထြက္မတတ္ သင္ရတာ။ တစ္ခုက ၀င္းမာဟင္းခ်က္ရင္ ဆႏြင္းမွႈန္႔ေတြမ်ားလြန္းလို႔ ဟင္းတိုင္း ၀ါ၀ါ၀င္းေရႊျဖစ္ေတာ့တာရယ္၊ ဘယ္ဟင္းမဆို ခရမ္းခ်ဥ္သီးထည့္ခ်က္ပစ္လိုက္တတ္တာရယ္ အဲဒီႏွစ္ခုကို ေတာ္ေတာ္ေလး ေဖ်ာက္ယူရတယ္။ ထမင္းေၾကာ္ရင္ေတာင္ ဆႏြင္းေတြနဲ႔၀ါထိန္ေနတာကို ပဲငံျပာရည္ေလးနဲ႔ ခရုဆီေလးထည့္ၿပီး ေၾကာ္တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့ရတာ။ ေဟာ အားလံုးလည္း အခ်ိဳးတက်တတ္ေျမာက္ပါေလေရာ၊ သူ႔မိဘေတြက ရြာမွာ ေယာက်ာ္းေပးစားဖို႔ဆိုၿပီး ပြဲစားမမျမတ္ကတစ္ဆင့္ ျပန္ေခၚသြားပါေလေရာ။ မမခင္ဦးခမ်ာ ၀င္းမာအေပၚ သနားတာအျပင္ ခ်စ္တာပါပိုေလေတာ့ အေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့တာေပါ့။ ရြာမွာ သူမ်ားမိန္းမေတြလို ခ်က္ျပဳတ္၊ လယ္ထဲဆင္းတဲ့ ေယာက်ာ္းကို အိမ္ကေန ထမင္းေတာင္းေလးလယ္ထဲလိုက္ေပး၊ ေနာက္ေတာ့ ကေလးေတြတစ္ၿပံဳႀကီးနဲ႔ ဖတ္သီ ဖတ္သီျဖစ္ရွာေတာ့မယ္ ရယ္လို႔ ေတြးပူေနေသးတာ။ ခင္ေလးကေတာ့ မပူပါဘူး၊ သူ႔ဘ၀နဲ႔ သူပဲေလ။ ခု ေနာက္တစ္ေယာက္ ျမရည္။ မမခင္ဦးက အရင္ႏွစ္ေယာက္တုန္းကလိုပဲ သူစံနစ္တက် သင္ၾကားျပဳစုလာၿပီးမွ လင္ရသြားမွာ စိုးေတာ့ လက္ခ်ာေတြ စြတ္ေပးေတာ့တာပဲ။ ခင္ေလးကေတာ့ေလ မမခင္ဦးရင္ထဲကအနာကိုလည္း သိ၊ ေရွ႕ကႏွစ္ေယာက္ လုပ္သြားတာေတြလည္း သိေနေတာ့ မမခင္ဦးအေပၚ အဆိုးမဆိုသာေပမဲ့ ဒါေတြဟာ တားမရဘူးလို႔ ထင္တာပါပဲ။ အခ်ိန္တန္လို႔ ယူခ်င္လည္း ယူပါေစေပါ့။ ကိုယ့္သားသမီးလည္း မဟုတ္၊ ကိုယ့္သားသမီးဆိုရင္ေတာင္ သီးခ်ိန္တန္ သီးရမဲ့ကိစၥမဟုတ္လား။

 (၃) 
 ျမရည္ကေလးဟာ အရိပ္ေအာက္မွာေနရလို႔မွ မၾကာခင္ အေသြးအေမြးေျပာင္းလာတယ္။ စိုစိုေျပေျပနဲ႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ေလးဆို လာကာစနဲ႔ေတာင္မတူဘဲ တင္းတင္းရင္းရင္းေလးနဲ႔ လွလာတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေလ မမခင္ဦးက စိတ္ပူေလ။ အိမ္အနီးအနားမွာမ်ား အိမ္ျပင္ေဆာက္ေနတာ ရွိသလား၊ ပန္းရံအလုပ္သမားေတြ ဘာေတြမ်ား ရွိသလား၊ လမ္းထိပ္က ဆိုက္ကားဂိတ္မွာ ျမရည္နဲ႔ ရြယ္တူလူငယ္ေတြမ်ား ရွိေနသလား။ သူ႔မွာ က်ီးၾကည့္ေၾကာင္ၾကည့္ရယ္။ ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး နဲ႔ေတာင္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ သိတ္မလႊတ္ဘူး။ မျဖစ္လြန္းမွသာ။ ျမရည္က သူ႔အေမေသြးအျပည့္ပါတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ပိုက္ဆံစုၿပီး ပန္တ်ာေက်ာင္းတက္မတဲ့၊ ေက်ာင္းကဆင္းရင္ သူ႔အေမလို အၿငိမ့္မင္းသမီးလုပ္မတဲ့။ ေယာက်ာ္းမယူဘူးတဲ့။ ဟုတ္ မဟုတ္မသိႏိူင္ေပမဲ့ အဲဒါကိုပဲ မမခင္ဦးက သေဘာေခြ႔ေနတာ။ တီဗီမွာ အၿငိမ့္မ်ားလာလို႔ကေတာ့ အထဲကမင္းသမီးၾကည့္ရတာတစ္မ်ိဳး၊ ျမရည္ ထ ကေနတာကို ၾကည့္ရတာ တစ္မ်ိဳး။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ဘဘႀကီးကေတာင္ လက္ခုပ္လက္၀ါးတီးၿပီး ေပ်ာ္လို႔ ၿပံဳးလို႔။ တစ္အိမ္လံုးလည္း ျမရည္ေရာက္မွ စိုျပည္လာတယ္ ထင္ရတယ္။ “ျမနဲ႔ေမာင္နဲ႔ ခုမွေတြ႔တာ လူပါးမ၀ခင္ေသးေတာ့ ေျပာရေတာ့ ရယ္စရာပါ အာ..ဟာ…အာ…ငွာ ငွာ ငွာ” ျမရည္က ေမးရိုက္သံေတြဘာေတြထည့္ၿပီး အဟုတ္ဆိုေတာ့ ခင္ေလးတုိ႔မွာ တစ္၀ါး၀ါးပြဲက်ရတာ။ ျမရည္ ကံေကာင္းပါတယ္ေလ။ ဒီလိုပဲ ခင္ေလးတို႔လည္း ကံေကာင္းတာပါပဲ။ ျမရည္က ငယ္ေပမဲ့ အိမ္လံုတယ္။ ထမင္းဟင္းခ်က္ျပဳတ္တာေရာ၊ သိမ္းဆည္းတာေရာ ျပန္ၾကည့္စရာမလိုေတာ့ေအာင္ စိတ္ခ်ေနရၿပီ။ ျမရည္အိမ္ေရာက္တာလည္း ဘာလိုလိုနဲ႔ ၂ႏွစ္နီးပါးရွိခဲ့ၿပီေလ။ 

 (၄) 
 “မမခင္ဦး မနက္ကေလ ပြဲစားမမျမတ္ ဖုန္းဆက္တယ္ သိလား” မမခင္ဦးက ခင္ေလးေျပာတာကို ဆတ္ကနဲေခါင္းညိတ္ျပရင္း ေသာက္ေနတဲ့လက္ထဲကခြက္ကို ေဆာင့္ခ်ရင္း ေျပာလိုက္တယ္။ “အင္း ညိဳညိဳတစ္ေယာက္ သူ႔ေယာက်ာ္းပန္းရံသမားနဲ႔ အဆင္မေျပဘူး၊ ကေလးႏွစ္ေကာင္နဲ႔။ ေယာက်ာ္းကလည္း ေသာက္လာရင္ ေသြးဆိုးၿပီး ရိုက္ဟယ္ႏွက္ဟယ္နဲ႔။ ျဖစ္ႏိူင္ရင္ မမခင္ဦးတို႔အိမ္ျပန္လာ လုပ္ခ်င္လို႔တဲ့့ အဲဒါေျပာတာ ဟုတ္တယ္မွတ္လား။ ငါ သိသားပဲ ငါ့ကိုလည္း ဖုန္းဆက္ေျပာေသးတယ္” မမခင္ဦးအသံက လင္ရကံဆိုးတဲ့ သမီးအရင္းတစ္ေယာက္အေၾကာင္းၾကားရသလို မသက္မသာရွိလွတယ္။ “ငါ့လည္း ေယာက်ာ္းလာစပ္ေနေသးတယ္၊ အဲဒီမမျမတ္တစ္ေယာက္ဟာ ပြဲစားလို႔ မေျပာရဘူး။ ငါ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ပါဘူးခင္ေလးရယ္၊ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ ငါရွာသမွ် လင္က ျဖဳန္းတီးေနတဲ့ဟာမ်ိဳး မလိုခ်င္ပါဘူး၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေအးေအးပဲ ထမင္းၾကမ္း ယပ္ခပ္စားေနလိုက္မယ္” “ဟုတ္တယ္မမခင္ဦး၊ ဘဘႀကီးလည္း ရွိတယ္၊ ခင္ေလးလည္း ရွိတာပဲဟာ” “ျမရည္ ၾကားလား၊ အဲဒါ မမႀကီးတို႔အိမ္မွာ အရင္ကလုပ္သြားတဲ့ ကေလးမ၊ လင္ကို ေရြး မယူလို႔၊ အခ်စ္မွာ မ်က္ေစ့မပါတဲ့ မိန္းကေလး ခု ဒုကၡေတြ႔ေနၿပီေလ” ျမရည္ကို မမႀကီးရဲ႕ ဓါတ္ျပားေဟာင္းဖြင့္ျပေနတာေတြ ကၽြန္မ ၾကားရျပန္ၿပီ။ ျမရည္မ်က္ႏွာကေလးက မ်က္ႏွာပိုးေသေသေလးနဲ႔ မမႀကီးေျပာသမွ် ဟုတ္ကဲ့ပါ မမႀကီးပဲလုပ္ေနေတာ့ မမႀကီးမ်က္ႏွာက သေဘာတက် ၿပံဳးလို႔။ 

 (၅) 
တစ္မနက္ အိပ္ယာက မႏွိႈးစဖူး မမခင္ဦးလာႏွိႈးတာမို႔ ခင္ေလးလည္း မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ လူးလဲၿပီး အိပ္ယာက ထလိုက္ရတယ္။ ခင္ေလးက မနက္အေစာႀကီး အိပ္ယာထေနက်မွ မဟုတ္တာပဲေလ။ “ခင္ေလးေရ ျမရည္ေလ ျမရည္ သူ႔အခန္းထဲမွာ မရွိေတာ့ဘူး” “ဟယ္ မမခင္ဦး ေသခ်ာရဲ႕လား၊ ျခံထဲမွာမ်ား ဘုရားတင္ဖို႔ စပယ္ပန္းခူးေနတာမ်ားလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘဘႀကီးဘုရားရွိခိုးဖို႔ ဆြမ္းေတာ္ ကူျပင္ေပးေနတာမ်ားလား၊ ျခံထဲမွာေရာ ဘုရားခန္းထဲမွာေရာ ရွာၿပီးၿပီလား မမခင္ဦး” “ရွာၿပီးၿပီ ဘယ္မွာမွ မေတြ႔ဘူး။ ဘဘႀကီးလည္း ဘုရားဆြမ္းေတာ္ကပ္ၿပီးလို႔ ဒီအခ်ိန္ဆို လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္သြားေရာေပါ့” “ေနဦး၊ ဒရိုင္ဘာေမာင္စိုး ေမာင္စိုးမ်ားလား၊ ခဏေန ငါ ဆိုင္သြားဖို႔ ေမာင္စိုးကားသြားထုတ္လာတဲ့အခါ သိရမွာပ၊ဲ ဟင္း ငါေသခ်င္တယ္ ေသခ်င္တယ္ ခင္ေလးရဲ႕၊ ဒီေကာင္မေလးက လင္မယူပါဘူးမမႀကီးရယ္ ဘာရယ္နဲ႔ ခု ၾကည့္စမ္း၊ ေမာင္စိုးေရာ ဒင္းလည္း လာပါေစဦး” “ဟာ မမခင္ဦးရယ္ ဘာမွမေသခ်ာေသးတဲ့ဟာကို၊ ခဏေလးေတာ့ ေစာင့္လိုက္ပါဦးေလ” မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ၀င္ၾကည့္ေတာ့ မနက္စာ ပဲျပဳတ္ထမင္းေၾကာ္က ေႏြးေႏြးေလး ရွိေနတုန္း။ ဘုရားစင္ေပၚမွာလည္း သစ္သီးဆြမ္းနဲ႔ ထမင္းျဖဴကို ခါတိုင္းလိုပဲ ကပ္ထားတယ္။ မမခင္ဦးနဲ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္သား တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ မနက္စာစားရင္း ျဖစ္ႏိူင္ေျခေတြကို ခင္ေလးစိတ္ထဲက ေတြးေနမိတယ္။ ခုတစ္ေလာ ေမာင္စိုးနဲ႔ ျမရည္ အျပင္ေတြဘာေတြ သြားလာတတ္သလားေပါ့။ စဥ္းစားတယ္။ တစ္ေန႔က ဘဘႀကီး ျခံထဲက ျမက္ေတြခုတ္ေနလို႔ ခင္ေလးတို႔ကတားေတာ့ ေမာင္စိုးလည္းရွိေနခ်ိန္မုိ႔ သူပဲခုတ္ေပးပါ့မယ္ဆိုၿပီး ျမက္ေတြ ရွင္းေပးသြားတာ။ ေမာင္စိုးအက်ၤီလက္ေမာင္း ပင့္တင္လိုက္ေတာ့ လက္ေမာင္းသားညိဳညိဳႀကီးေတြကို ျမရည္ေငးကနဲ စိုက္ၾကည့္ေန တာ ခင္ေလးသတိထားမိလိုက္သလိုပါပဲ။ အို မထင္ေကာင္းပါဘူးေလ။ ျမရည္က အျပင္လည္း ထြက္ေနတာ၊ ေဈးေတြ ဘာေတြလည္း သြားလာေနတဲ့ဟာ။ အျပင္က တစ္ေယာက္ေယာက္လည္း ျဖစ္ႏိူင္တာပဲ။ ခဏေနေတာ့ ေမာင္စိုးျခံထဲ၀င္လာတယ္။ ခါတိုင္းလို ေအးေအးေဆးေဆးပဲ၊ ကားကို ျခံ၀မွာရပ္ခဲ့ၿပီး သရက္ပင္ေအာက္က ခံု၀ိုင္းေလးမွာ မမခင္ဦးကိုထိုင္ေစာင့္တယ္။ ခင္ေလးက ေမာင္စိုးမ်က္ႏွာကို ေသခ်ာ အရိပ္အကဲခတ္ရင္း စိတ္ထဲက တစ္ခုခုကို ေတြးလိုက္မိသလိုလို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ မမခင္ဦးက လက္ထဲမွာစာတစ္ေစာင္ကိုင္လာရင္း ခင္ေလးကိုျပတယ္။ မမခင္ဦးမ်က္ႏွာက မွႈန္မွိႈင္းေနတဲ့ မိုးလိုပဲ။ ခုခ်က္ခ်င္းပဲ အရွက္ေတြနဲ႔ ၿပိဳအံု႔က်လာေတာ့မယ့္အတိုင္း။ စာကတိုတိုေလးရယ္။ စာကိုဖတ္အၿပီးမွာ မမခင္ဦးနဲ႔ ခင္ေလးတစ္ေယာက္မ်က္ႏွာတစ္ေယာက္ၾကည့္ရင္း ၿပိဳင္တူလိုလို ေျပာမိၾကတယ္။ “ဖြဲတစ္ဆုပ္ႏိူင္ေသးတယ္တဲ့ ေနာ္၊ ေယာက်ာ္းေတြ အံ့မ်ားလည္း ဩရပါရဲ႕” ငိုရမလို ရယ္ရမလိုနဲ႔၊ ခင္ေလးမ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ ဓါးႀကီးတစ္၀င့္၀င့္နဲ႔ ျမက္ခုတ္ေနတဲ့၊ အုန္းပင္တက္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္ေတာင္ အင္အားေတြရွိပါေသးတယ္ဆိုတဲ့၊ လူပ်ိဳေလးလိုဟန္ေရးျပျပေနတဲ့ ဘဘႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာ…။ ျမရည္ဟာ အရင္က ကေလးမေတြလို အခ်စ္မွာ မ်က္ေစ့မပါတာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး၊ ေသခ်ာတယ္။ မ်က္မွန္ႀကီးတပ္ၿပီးေတာ့ကို အေသအခ်ာ ေရြးသြားခဲ့တာ။ 

Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး 
စတိုင္သစ္ မဂၢဇင္း - ေအာက္တိုဘာလ- ၂၀၁၂