=အုတ္ခံုေလး၏နံနက္ခင္း=

>

လမ္းကေလးမ်ား၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးေတြ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလးတိုင္း၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးမ်ား ရွိေနရန္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။ အုတ္ခံုေလးမ်ား မရွိေနတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ မနက္ခင္းတိုင္း ကၽြန္မ ျဖတ္သန္းေနရသည့္ လမ္းကေလး၏အဆံုးတြင္ေတာ့ အုတ္ခံုေလးတစ္ခု ေနရွိပါသည္။ ထိုလမ္းကေလးသည္ ကၽြန္မႏွင့္ မစိမ္းပါ။ ညေနေစ်းသို႔ သြားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ မုန္႔သြားစားလ ်ွင္ ျဖစ္ေစ၊ ၿမိဳ႔ထဲသို႔သြားလွ်င္ လိုင္းကားေစာင့္စီးရန္ျဖစ္ေစ၊ မၾကာခဏဆိုသလို ထိုအုတ္ခံုေလးရွိေသာ လမ္းကို ျဖတ္သန္းေနက ်ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာတို႔တြင္ အုတ္ခံုကေလးကို သတိမထားမိေၾကာင္း ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။ ထိုအုတ္ခံုေလးကို စတင္ သတိျပဳမိခ်ိန္သည္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွသည္ ရံုးခ်ဳပ္ရွိရာ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ခ်ိန္မွ စတင္ခဲ့ပါသည္။ မနက္ (၈)နာရီစြန္းစြန္းဆိုလ ်ွင္ ကၽြန္မသည္ ထမင္းခ်ဳိင့္၊ ဖုန္းဘက္ထရီခ်ာ့ဂ်ာ၊ တစ္ရွဴးထုတ္၊ ရံဖန္ရံခါ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္၊ ဘီစကစ္ထုတ္ အနည္းငယ္ ထည့္ထားသည့္ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလးက တစ္ဘက္၊ ရံုးအလုပ္မွန္သမွ်ႏွင့္ ကၽြန္မေရးထားသည့္စာမူမွန္သမွ် သိုသိမ္းထားတတ္သည့္ လက္စြဲေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ အစုတ္ေလးထည့္ထားတတ္သည့္ အိတ္ကတစ္ဘက္၊ ပုခံုးေပၚတြင္ မေတာ့ ဆလင္းဘက္အိတ္ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးျဖင့္၊ ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းတိုင္းသည္ ၀န္စည္စလည္မ်ားစြာျဖင့္ အိမ္မွ ခုႏွစ္မိနစ္သာသာ လမ္းေလ ်ွာက္ လ ်ွင္ရေသာ ရံုးဖယ္ရီကားေစာင့္ရမည့္ေနရာသို႔ လမ္းကေလးမွတစ္ဆင့္ ေခၚေဆာင္ သြားေလသည္။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနရသည့္ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္၏ မနက္ခင္းက ဗာဟီရမ်ားလြန္းလွသည္။ ရံုးထမင္း၊ ေက ်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္မ်ားအမီ ခ်က္ျပဳတ္ရသလို၊ အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ အသက္ရွစ္ဆယ္ ဖခင္ႀကီး အတြက္လည္း တစ္ေန႔စာေဆး၊ စားစရာ၊ ဖတ္စရာ အစစ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ရသည္။ မနက္ရွစ္နာရီထိုးရန္ ၁၅မိနစ္ခန္႔တြင္ လုပ္စရာမ်ား လက္စသတ္၍ ေရခ်ဳိးရသည္။ ရွစ္နာရီထိုးကာနီးလ ်ွင္ အိမ္ေပၚမွ ကမူးရွဴးထိုး ဆင္းကာ လမ္းကေလးအတိုင္း ေလ ်ွာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ တသုန္သုန္တိုက္ေနသည့္ နံနက္ခင္း ေလ ေအးျမျမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို တို႔ထိျခင္းအား ႏွစ္သက္စြာခံယူရင္း၊ ေျခလွမ္းခပ္မွန္မွန္ျဖင့္ လမ္းကေလးအတိုင္း ေလ ်ွာက္ခဲ့၏။ ရံုးကားက ကၽြန္မကို တဖန္ျပန္ေစာင့္ရသည္မ်ဳိး ကၽြန္မျဖစ္မွာ အင္မတန္ အားနာမိသည္။ ကၽြန္မကို ရံုးကားက တဖန္ ျပန္မေစာင့္ေစရ။ သို႔ျဖစ္၍ ကၽြန္မ၏ ရံုးတက္ရက္ မနက္ခင္းတိုင္းသည္ ကသုတ္ကယက္ျဖင့္္ ေဟာဟဲလိုက္ မနက္ခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မႏွင့္အတူပါၿမဲ ၀န္စည္စလည္မ်ားျဖင့္ လမ္းထိပ္ပလက္ေဖာင္းေရာက္လ ်ွင္ ေျခလွမ္းကိုအရွိန္သပ္ကာ၊ အျမန္ေလွ်ာက္လာ သည့္အရွိန္ျဖင့္ ခုန္လိႈက္ေနေသာအေမာကို ေျဖရင္း ရံုးဖယ္ရီအလာကို ေမွ်ာ္၏။ ဤသို႔ ေမွ်ာ္ရင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္က ဆြဲကိုင္ထားသည္မ်ားေၾကာင့္ မၾကာမီေလးလံလာလ ်ွင္၊ ကၽြန္မသည္ ဟိုသည္ကို ေမွ်ာ္၍ လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းျဖစ္ေစ ေခတၱတင္ထားႏိုင္ရန္ ေနရာကို ရွာမိေလသည္။ ထိုသို႔ရွာမိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ရပ္ေနရာ လမ္းထိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿငိမ္တိတ္စြာတည္ရွိေနေသာ အုတ္ခံုေလးကို စတင္ သတိျပဳ မိလိုက္ေလသည္။ ကၽြန္္မ ဟန္ပင္ မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အုတ္ခံုေလး ရွိရာသို႔ အေျပးသြား၍ လက္ထဲမွာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို အသာခ်ကာ၊ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ထိုင္ခ်မိရင္း၊ ရံုးကား အလာကို ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ ေရေျမာင္းကို အုပ္မိုး၍ခင္းထားေသာ လမ္းကေလး၏ထိပ္တြင္ ရွိေန၏။ အုတ္ခံုေလးသည္ အခ်ဳိ႕လမ္းသြယ္မ်ားကဲ့သို႔ ဘယ္တစ္ဘက္ ညာတစ္ဘက္ အစံုမရွိေခ်။ လမ္း၏ထိပ္ ညာဘက္တစ္ဘက္ထဲ၌သာ ရွိ၏။ အုတ္ခံုေလး၏ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ အဂၤေတမ်ား အခ်ပ္လိုက္ ကြာလွ်က္ ေအာက္မွ အုတ္ခဲအရာကိုပင္ ျမင္ေနရ၏။ အုတ္ခံုေလးက မသစ္လြင္ပါ။ မိႈင္းမိႈင္းညစ္ညစ္ ရွိသည္။ ထို႔ထက္ဆိုရလ ်ွင္ အုတ္ခံုေလးက အိုေဟာင္းေနေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုင္၍ ရသည့္ အေနအထား ရွိေနေသးသည္။ အုတ္ခံုေလး၏အက ်ယ္သည္ အလ ်ားသံုးေပ၊ အနံတစ္ေပ၊ အျမင့္ႏွစ္ေပခန္႔သာ ရွိသည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ လမ္းထိပ္ေရေျမာင္းေပၚ အုပ္မိုး၍ တည္ရွိ၏။ အုတ္ခံုေလး၏ေအာက္ တြင္ ေျမာင္းေရညစ္ညစ္သည္ စီးဆင္းလ ်က္ရွိသည္။ အုတ္ခံုေလးတည္ရွိရာ တိုက္နံေဘးတြင္ ဂရုစိုက္သူမဲ့ေနပံုရသည့္ ပု႑ရိပ္ပန္းၿခံဳေလး က ်ဳိးတိုးက ်ဲတဲ ရွိေနသည္။ အုတ္ခံုေလးႏွင့္ ကပ္လ ်က္အေဆာက္အဦသည္ တခ်ိန္တခါက နာမည္ေက ်ာ္ ဘဏ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေဒ၀ါလီခံၿပီးခ်ိန္တြင္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွ ျပန္ငွားထားေသာ သံုးထပ္တိုက္တစ္လံုးျဖစ္၍၊ ကၽြန္မရံုးဖယ္ရီ ေစာင့္ခ်ိန္တိုင္း ေအာက္ ထပ္ တံခါးကို ေသာ့ခေလာက္ ခတ္လ ်က္သားေတြ႔ရ၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အုတ္ခံုေလးသည္ နံနက္ခင္းတိုင္း ကၽြန္မ အတြက္ အေမာေျဖစရာ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ ကၽြန္မ၏အေမာတေကာ နံနက္ခင္းတြင္း အတူပါ၀င္ေပးသည့္ သက္မဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ အုတ္ခံုေလး က ေအးေအးလူလူ၊ က ်ယ္က ်ယ္၀န္း၀န္း ရွိလွသည္။ ရံုးကားဟြန္းသံမၾကားရမခ်င္း အုတ္ခံုေလးတြင္ အေမာေျဖထိုင္ျခင္း ျဖင့္၍ ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းတိုင္း သည္ ဇိမ္က ်လ ်က္ရွိသည္။ မနက္ လမ္းထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးေပၚမွာရွိေနႏိုင္သည့္ ဖုန္မႈန္မ်ားကို ေလျဖင့္ ဖူးကနဲ မႈတ္၍ ဖယ္ရွားသည္။ ၿပီးလ ်ွင္ လက္ထဲက ႀကိမ္ျခင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို အုတ္ခံုေလးေပၚတင္၍ ရံုးဖယ္ရီမလာမခ်င္း ၁၀မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္တြင္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကို ဤအုတ္ခံုေလးတြင္ ထိုင္ကာ ကၽြန္မ ေငး၏။ အေတြးကြန္႔ျမဴး၏။ ရံဖန္ရံခါ အိမ္နားကဆိုင္မွ ၀ယ္လာသည့္ သတင္းစာျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ေစာင္ျဖစ္ေစ အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ဖတ္ရင္း ရံုးကားေစာင့္သည္။ အုတ္ခံုေလးေရွ႔မွ ပံုမွန္ျဖတ္သြား ေနက ်အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက ်ာင္းသူ တစ္ဦးနဲ႔လည္း ကၽြန္မတို႔ခ်င္း အျပန္အလွန္ မွွတ္မိေနေခ်ၿပီ။ မနက္ခင္းတိုင္း အသက္၆၀ေက ်ာ္သားျဖင့္သူႏွင့္ လမ္းေလ ်ွာက္ရင္း အုတ္ခံုေလးမွာ အေမာေျဖ ၀င္ထိုင္တတ္သည့္ အသက္ ၈၆ႏွစ္ အဘြားနွင့္လည္း ကၽြန္မ ခင္ေနေလၿပီ။ ခ်စ္သူေကာင္မေလး၏ စလင္းဘက္အိတ္ကို လြယ္ေပးယံုမွ်မကပဲ ေကာင္မေလး ခိုမီွတြယ္ထားသည့္ လက္ေမာင္း ကိုပါ အားတင္းရင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ယွဥ္တြဲေလ ်ွာက္သြားသည့္ သမီးရည္းစားစံုတြဲႏွင့္လည္း မ်က္မွန္းတမ္းေနေလၿပီ။ “ဒီေန႔ လူေတြ ဒီလို အရိပ္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနႏိုင္တာဟာ၊ ဟိုးအရင္ကထဲက လူေတြ အပင္ေတြ စိုက္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္” ဟု ဆိုစကား ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဤအုတ္ခံုေလးမွာ ယခုလို ထိုင္ေနႏိုင္ေအာင္ မည္သူက စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသလဲဟု ကၽြန္မ အေတြးနက္မိသည္။ အုတ္ခံုေလးက ေျမာင္းတစ္ခု၏ အရံအတားတစ္ခုမွ် သာမကပဲ၊ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခ်ိန္ ေခတၱထိုင္ေစာင့္ႏိုင္သည္။ ေမာလာလ ်ွင္အေမာေျပ ထိုင္နားေနႏိုင္သည္။ ညဘက္အခ်ိန္တြင္ ဤအုတ္ခံုေလးမွာ သမီးရည္းစား စံုတြဲမ်ား လာတြတ္မထိုးဘူးဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါသနည္း။ ေခတ္လူငယ္မ်ား ဂစ္တာတစ္လက္ျဖင့္ ညေတးမ်ား လာေရာက္ ဟစ္ေၾကြးႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးက ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းမ်ားတြင္ မရွိမျဖစ္ ပါ၀င္ေနခဲ့သည့္ သက္မဲ့ အရာ၀တၱဳ တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ တစ္မနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းထိပ္တြင္ ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႔ ေလ ်ွာက္လာစဥ္ ကၽြန္မ၏ ျမင္ေနက ်လမ္းထိပ္ျမင္ကြင္းသည္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေန၏။ ထိုင္ေနက ်အုတ္ခံုေလး၏ မလွမ္းမကမ္း ပု႑ရိပ္ၿခံဳေနရာတြင္ ဆိုင္ခပ္ေသးေသးတစ္ခုႏွင့္၊ ဆိုင္နားတြင္ လူအခ်ဳိ႔လည္း ရွိေနသည္ကို ထူးျခားစြာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဆိုင္ေနရာ နားက ပု႑ရိပ္ၿခံဳေလးလဲ ခုတ္လိုက္သည္ လားမသိ၊ ေျပာင္ရွင္း ေနေပၿပီ။ အနားေရာက္လ ်ွင္ ေဆးလိပ္ကြမ္းရာဆိုင္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဆိုင္နာမည္ မတပ္ထားေသာ္လဲ ကြမ္းရြက္၊ ထံုးအိုးႏွင့္ ကြမ္းထဲ ထည့္စားသည့္ ေဆးဗူးမ်ား စီရရီ စီထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထို႔ျပင္ ဖုန္းကဒ္မ်ဳိးစံုရသည္ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးလဲ ခ်ိတ္ထားေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္အသစ္ေလး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အမ္ပီတီ၊ တယ္လီေနာ၊ ေအာ္ရီဒူး ေၾကာ္ျငာဗီႏိုင္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ မည္သို႔ေၾကာင့္မသိ၊ ကၽြန္မ၏ နံနက္ခင္းသည္ ၀န္စည္စလယ္မ်ားအား အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ ယခင္လိုခ်ထားၿပီး ၀င္ထိုင္လိုက္ရေသာ္ျငား၊ အေမာမေျပသလိုလိုႏွင့္ နံနက္ခင္း၏ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည့္ စိတ္မ်ားက ယခင္ႏွင့္မတူ၊ ကြယ္ေပ်ာက္၍ေန၏။ အုတ္ခံုေလး၏အနားတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ကြမ္းရာဆိုင္ေလး ရွိလာေသာ္ျငား ကၽြန္မ၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားခ်က္ ၀င္လာမိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ကၽြန္မသည္ ထံုးစံအတိုင္း ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ရန္ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ သည္။ အုတ္ခံုေလးနားအေရာက္တြင္ ကၽြန္မ စိုးရိမ္ထားသည္မ်ားက ဆီး၍ ႀကိဳေနေလသည္။ အုတ္ခံုေလးတြင္ ေယာက ်ာ္းနွစ္ဦးထိုင္ေန၏။ တစ္ဦးက ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးကို က ်ယ္က ်ယ္ေလာင္ေလာင္ စကားလွမ္း ေျပာေနသည္။ ေယာက ်ာ္းနွစ္ဦးလံုး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ကြမ္းမ်ား ပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္။ ကြမ္းတံေတြးကို ပ်စ္ကနဲ အနားတြင္ အလြယ္တကူ ေထြးခ်လိုက္သည္။ အုတ္ခံုေလး၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာသည္ ကြမ္းေသြးနီနီမ်ားျဖင့္ စြန္းထင္းေနေလၿပီ။ ကၽြန္မသည္ ေယာက ်ာ္းနွစ္ေယာက္ထိုင္ေနေသာ အုတ္ခံုေလးတြင္ ယခင္လို ထိုင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ အနားမွ ေက ်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရၿပီး၊ မလွမ္းမကမ္း ပလက္ေဖာင္းေနရာတြင္ သြားရပ္၍ ရံုးဖယ္ရီကားကို ေစာင့္ေန ရေတာ့၏။ ဖယ္ရီေစာင့္ရင္း ဤအုတ္ခံုေလးတြင္ အရင္လို ကၽြန္မထိုင္ရန္ မျဖစ္ေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိလာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္မ၏ မနက္ခင္းေလးတြင္ အုတ္ခံုေလးမပါ၀င္ေတာ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ ၾကာလာခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းေနသည့္ မနက္ခင္း လမ္းသြားသူမ်ား သည္လည္း စစေတြ႔ခ်င္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္သာ ကၽြန္မ ယခင္လို အုတ္ခံုတြင္ မထိုင္သည္ကို သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္ကာလတြင္ သူတို႔သည္ ကၽြန္မအား သတိျပဳမိခ်င္မွ သတိျပဳမိေပေတာ့မည္။ ကၽြန္မသည္ အုတ္ခံုေလးအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိေပေသာ္ျငား၊ ေယာက ်ာ္းသားေတြ တရုန္းရုန္းျဖင့့္ ရွိေနတတ္သည္ အႏွီအုတ္ခံုေလးကို ယခင္လို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲေတာ့ၿပီ။ အုတ္ခံုေလးကေတာ့ ကြမ္းေသြးမ်ားညစ္စြန္းခံလ ်က္က ကြမ္းေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေလၿပီ။ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးကို ထိကပါးရိကပါးေျပာေသာ အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္လဲ အုတ္ခံုေလး အကၽြမ္း၀င္ေနေလၿပီ။ အုတ္ခံုေလးသည္ ယခင္က အိုေဟာင္းေနေပေသာ္ျငား ထိုင္ရန္ သင့္ေတာ္ေသး၏။ ယခုမူ ကြမ္းရာဆိုင္လာ ေယာက ်ာ္းမ်ား၏ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ရာ၊ ကြမ္းထိုင္စားရာေနရာ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တစ္ေန႔မနက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ရံုးသြားရန္ လမ္းထိပ္သို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။ အုတ္ခံုေလးကို လွမ္းျမင္ ရခ်ိန္တြင္ ထိုအနား၌ လူသံုးေလးေယာက္ စုစုရုန္းရုန္းေတြ႔ရ၏။ အနားသို႔ေရာက္ေသာ္ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ တက္ထိုင္ေနသည္ ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုလူ၏လက္ထဲတြင္ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုတစ္လံုး ကိုင္ထားၿပီး ျပည္ပသတင္း႒ာနတစ္ခုမွ သတင္းေၾကညာေနသည္ကို လမ္းသြား လမ္းလာမ်ား ၾကားေလာက္သည့္ အသံႏႈန္းျဖင့္ ဖြင့္ထား၏။ ထို႔ေနာက္ စြာက ်ယ္က ်ယ္အသံျဖင့္ ကြမ္းရာဆိုင္ဘက္သို႔ ‘လာမဲ့ တနဂၤေႏြ အမိႈက္ေကာက္ ရမယ္ေနာ္၊ ေၾကညာထားတယ္၊ မင္းတို႔ အားလံုး မွတ္ထားၾကဦး၊ ေမ့မယ္၊ တို႔တိုင္းျပည္မွာ အမိႈက္ေတြခ်ည္းပဲ၊ တာ၀န္သိစိတ္နဲ႔ ေကာက္မွေဟ့ ’ ဟု လွမ္းေျပာ၏။ ‘ခင္ဗ်ားပဲ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ပိုေကာက္လိုက္’ ‘ခင္ဗ်ားလို လူမ်ဳိးက ပိုေကာက္သင့္တယ္၊ ေစာေစာစီးစီး ေ-ာက္ရွူးက တစ္မူးလာ ပိုရွဴေနတယ္’ ဟု တစ္ဘက္မွ ျပန္ေအာ္ေျပာ၏။ မနက္ခင္းေလးသည္ ေရဒီယိုမွ အသံမ်ား၊ ဆဲေရးသံမ်ားျဖင့္ ညစ္ေပသြား၏။ ထိုေရဒီယိုႏွင့္လူမွာ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ေနရာမွ လမ္းေပၚသို႔ ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး၊ သူကို မေထမဲ့ျမင္ေျပာဆိုဆဲေရးသည္ကို ဂရုပင္မျပဳပဲ ‘ အမိႈက္ေတြ ေကာက္ရမယ္ေနာ္၊ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေမ့ၾကနဲ႕’ ဟု ထပ္မံ၍ ပြစိပြစိေျပာကာ ေနရာမွထြက္သြား၏။ ကြမ္းရာဆိုင္ေရွ႔တြင္ ကြမ္းရာရပ္၀ယ္ေနသည့္ လူက ‘ ဒီလူက အစဥ္အဆက္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလ၊ ရပ္ကြက္ေမတၱာ အၿမဲခံယူေနသူေပါ့၊ အခုေတာ့ ေရဒီယို တစ္လံုးနဲ႔ လိုင္းေပါင္းစံုဖြင့္နားေထာင္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးပဲ စိတ္၀င္စားသေယာင္ေယာင္နဲ႔၊ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး သူပဲ ကယ္တင္ ထားရပံုနဲ႔၊ သတင္းထဲက ၾကားတာေတြ ဟိုလူ႔ ဟိုဟာလိုက္ေျပာ၊ ဒီလူ႕ ဒီဟာလိုက္ေျပာနဲ႔၊ ေၾကာင္သလိုလို ျဖစ္ေနတာေလ’ ဟု ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးအား လွမ္းေျပာ၏။ ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးက ထိုလူ၏ စကားကို ကြမ္းရာေနသည္ေလာက္မွ်ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားေပ။ အုတ္ခံုေလး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေပပြ ညစ္ထပ္ေနယံုုမွ်မက၊ ေဆးလိပ္ ခိုးေဆးလိပ္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ မႊန္ထူေနေလၿပီ။ ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ သူ႔ေဖာက္သည္မ်ား၏ ဟီးဟီးဟားဟား ရယ္သံမ်ားကလည္း အုတ္ခံုေလး၏ နံနက္ခင္း တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းေလ၏။ ဤအုတ္ခံုေနရာေလးသည္ ယခင္က အိုေဟာင္းယံုမွ်သာဆိုေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ ညစ္ေထးမႈပါ ထပ္ေဆာင္း လာေခ်ၿပီ။ တစ္ေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ေရဒီယိုႏွင့္ လူသည္ ေရပံုးကတစ္ဘက္၊ အုန္းတံျမက္စည္းကတစ္ဘက္ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးေရွ႔ရွိ ကြမ္းတံေတြးမ်ားကို တရွဲရွဲ လွည္းေန၏။ ထိုလူ၏ ပါးစပ္မွလည္း ‘ အသိစိတ္၊ တကိုယ္စာ တာ၀န္ယူစိတ္ေလးေတြ မရွိၾကဘူး၊ ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက ်င္ေတာင္ သန္႔ရွင္းဖို႔ တာ၀န္မယူႏိုင္ေသးရင္ က ်န္တာကေတာ့ ေ၀းပါေသးကြာ’ ဟု ေျပာေန ျပန္သည္။ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးက ထိုသူေျပာေနသည္ကို ၾကားသြားပံုရ၏။ ‘ ရွင္ေန႔တိုင္း ေရေဆးေတာင္ အလ ်ဥ္မီမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေထြးေနက ်လူက ပ်စ္ဆို ေထြးထည့္လိုက္မွာပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ရွင္ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့ ေက ်းဇူးတင္လို႔ ဒီမွာ ကြမ္းတစ္ရာ လာ၀ါးေခ် ’ ဟု ေျပာလည္းေျပာ ကြမ္းတစ္ရာပါ လွမ္းေပးလိုက္၏။ ထိုလူလည္း ကြမ္းကို ပါးေစာင္ထဲ ထည့္၀ါးလိုက္သည္ကို ရံုးဖယ္ရီေပၚမတက္မီ ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ရံုးတာ၀န္ျဖင့္ ကၽြန္မ ျပည္တြင္းခရီး တစ္ပါတ္ခန္႔ ထြက္ရသည္။ နံနက္ခင္း အုတ္ခံုေလးႏွင့္ ကၽြန္မ အခိုက္အတံံ့ ေ၀းေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ရံုးသြားရန္ ဖယ္ရီေစာင့္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မသည္ အ့ံၾသစဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေရဒီယိုႏွင့္လူသည္ ထိုင္ေနက ်အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္မေနေတာ့ေပ။ သူႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲေတြ႔ရတတ္သည့္ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုေလးကိုလဲ မျမင္ရပါ။ တံမ်က္စည္းလည္း လွည္းပံုမရေတာ့ပါ။ သူသည္ ကြမ္းရာဆိုင္နံေဘးတြင္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးျဖင့္ ထိုင္လ ်က္၊ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံု စကားလက္ဆံုက ်ေန၏။ ထိုသူ၏ ပါးစပ္သည္ တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ကြမ္းကိုၿမိန္ရည္ ယွက္ရည္ ၿမံဳ႕ေနရာမွ ကြမ္းတံေထြးကို အနား၌ ပ်စ္ခနဲ ေထြးခ်လိုက္၏။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို လႊဲလိုက္မိသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ လမ္းေလးတေလ ်ွာက္ စည္ပင္မွ၀န္ထမ္းမ်ားက အမ်ားျပည္သူ ျဖတ္သန္းသြား၍ မရေအာင္ ကာရံေနသည္ကို အိမ္ေပၚမွ ေတြ႔ေနရ၏။ ကၽြန္မ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ လ ်ွင္ လမ္းခ်ဲ႔ၿပီး ျပန္ခင္းရန္ လုပ္ေနျခင္းဟု သိရ၏။ ‘ဘယ္သူက ခင္းေပးတာလဲ အေဖ’ဟု ေမးမိရာ၊ ‘အခုတေလာ လမ္းေတြ တံတားေတြ အၿပီးသတ္ ခင္းေန ျပင္ေနၾကတာ သမီးမသိဘူးလား’ ဟု ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျခင္း ခံရ၏။ ကားမ်ား ျဖတ္၍မရ။ လူအမ်ားလည္း တစ္ဘက္လမ္းမွ ေကြ႔ပတ္သြားရ၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မလည္း အမ်ား နည္းတူ တစ္ဘက္လမ္းမွ ပတ္ကာ လမ္းထိပ္သို႔ သြားရ၏။ လမ္းထိပ္သို႔ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ေလ ်ွာက္ေနစဥ္ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရသြားလ ်က္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရ၏။ သို႔ႏွင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို သြက္သြက္ႏွင္လိုက္မိသည္။ တစ္ဘက္လမ္းမွ ပတ္၍ ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ေနက် လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္ ကၽြန္မ၏ မနက္ခင္းျမင္ကြင္းသည္ အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ေက ်ာက္ပံုမ်ား ပံုထားသည္။ လမ္းခင္းရန္ အလုပ္သမားမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေပၿပီ။ ကြမ္းရာ ဆိုင္ေလးလည္း ဘယ္ေရြ႕သြားသည္မသိ၊ လမ္းျပင္ရန္ ဖယ္ရွားခံလိုက္ရၿပီ။ ကြမ္းရာသည္အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ေရဒီယိုႏွင့္လူေရာ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားသည္မသိ။ ကြမ္းရာစားရင္း ဆဲေရးတတ္သူမ်ားလဲ ေနာက္ကြမ္းရာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ကူးေခ်ေရာ့မည္။ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္က ကၽြန္မ၏ အုတ္ခံုေလးအား တူအႀကီးႀကီး တစ္လက္ျဖင့္ လမ္းခင္း အလုပ္သမားတစ္ဦးက ထုႏွက္ ၿဖိဳဖ်က္ေနေလၿပီ။ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ လႊဲ၍ ထုဖ်က္ေနသျဖင့္ အုတ္ခံုေလးမွာ မြမြေၾကကာ ပံုသ႑ာန္ပ်က္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို လႊဲထားလိုက္မိျပန္၏။ လမ္းကေလးမ်ား၏အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးေတြ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလးတိုင္း၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးမ်ား ရွိေနရန္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
(၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ ရတီမဂၢဇင္းအထူးထုတ္) 

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က ်ပါေစ။ 


+ျမေသြးနီ+

လမ္းကေလးမ်ား၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးေတြ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလးတိုင္း၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးမ်ား ရွိေနရန္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။ အုတ္ခံုေလးမ်ား မရွိေနတတ္ပါ။ သို႔ေသာ္ မနက္ခင္းတိုင္း ကၽြန္မ ျဖတ္သန္းေနရသည့္ လမ္းကေလး၏အဆံုးတြင္ေတာ့ အုတ္ခံုေလးတစ္ခု ေနရွိပါသည္။ ထိုလမ္းကေလးသည္ ကၽြန္မႏွင့္ မစိမ္းပါ။ ညေနေစ်းသို႔ သြားလွ်င္ျဖစ္ေစ၊ မုန္႔သြားစားလ ်ွင္ ျဖစ္ေစ၊ ၿမိဳ႔ထဲသို႔သြားလွ်င္ လိုင္းကားေစာင့္စီးရန္ျဖစ္ေစ၊ မၾကာခဏဆိုသလို ထိုအုတ္ခံုေလးရွိေသာ လမ္းကို ျဖတ္သန္းေနက ်ျဖစ္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ ထိုျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလမ်ားစြာတို႔တြင္ အုတ္ခံုကေလးကို သတိမထားမိေၾကာင္း ၀န္ခံခ်င္ပါသည္။ ထိုအုတ္ခံုေလးကို စတင္ သတိျပဳမိခ်ိန္သည္ ကၽြန္မ၏ အလုပ္၊ ၿမိဳ႕ထဲမွသည္ ရံုးခ်ဳပ္ရွိရာ ကမာရြတ္ၿမိဳ႕နယ္သို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလိုက္ခ်ိန္မွ စတင္ခဲ့ပါသည္။ မနက္ (၈)နာရီစြန္းစြန္းဆိုလ ်ွင္ ကၽြန္မသည္ ထမင္းခ်ဳိင့္၊ ဖုန္းဘက္ထရီခ်ာ့ဂ်ာ၊ တစ္ရွဴးထုတ္၊ ရံဖန္ရံခါ ေကာ္ဖီမစ္ထုတ္၊ ဘီစကစ္ထုတ္ အနည္းငယ္ ထည့္ထားသည့္ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းေလးက တစ္ဘက္၊ ရံုးအလုပ္မွန္သမွ်ႏွင့္ ကၽြန္မေရးထားသည့္စာမူမွန္သမွ် သိုသိမ္းထားတတ္သည့္ လက္စြဲေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ အစုတ္ေလးထည့္ထားတတ္သည့္ အိတ္ကတစ္ဘက္၊ ပုခံုးေပၚတြင္ မေတာ့ ဆလင္းဘက္အိတ္ ခပ္ႀကီးႀကီး တစ္လံုးျဖင့္၊ ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းတိုင္းသည္ ၀န္စည္စလည္မ်ားစြာျဖင့္ အိမ္မွ ခုႏွစ္မိနစ္သာသာ လမ္းေလ ်ွာက္ လ ်ွင္ရေသာ ရံုးဖယ္ရီကားေစာင့္ရမည့္ေနရာသို႔ လမ္းကေလးမွတစ္ဆင့္ ေခၚေဆာင္ သြားေလသည္။ လုပ္ငန္းခြင္၀င္ေနရသည့္ အိမ္ရွင္မတစ္ေယာက္၏ မနက္ခင္းက ဗာဟီရမ်ားလြန္းလွသည္။ ရံုးထမင္း၊ ေက ်ာင္းထမင္းခ်ဳိင့္မ်ားအမီ ခ်က္ျပဳတ္ရသလို၊ အိမ္မွာ က်န္ရစ္ခဲ့သည့္ အသက္ရွစ္ဆယ္ ဖခင္ႀကီး အတြက္လည္း တစ္ေန႔စာေဆး၊ စားစရာ၊ ဖတ္စရာ အစစ ျပင္ဆင္ေပးခဲ့ရသည္။ မနက္ရွစ္နာရီထိုးရန္ ၁၅မိနစ္ခန္႔တြင္ လုပ္စရာမ်ား လက္စသတ္၍ ေရခ်ဳိးရသည္။ ရွစ္နာရီထိုးကာနီးလ ်ွင္ အိမ္ေပၚမွ ကမူးရွဴးထိုး ဆင္းကာ လမ္းကေလးအတိုင္း ေလ ်ွာက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ တသုန္သုန္တိုက္ေနသည့္ နံနက္ခင္း ေလ ေအးျမျမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ကို တို႔ထိျခင္းအား ႏွစ္သက္စြာခံယူရင္း၊ ေျခလွမ္းခပ္မွန္မွန္ျဖင့္ လမ္းကေလးအတိုင္း ေလ ်ွာက္ခဲ့၏။ ရံုးကားက ကၽြန္မကို တဖန္ျပန္ေစာင့္ရသည္မ်ဳိး ကၽြန္မျဖစ္မွာ အင္မတန္ အားနာမိသည္။ ကၽြန္မကို ရံုးကားက တဖန္ ျပန္မေစာင့္ေစရ။ သို႔ျဖစ္၍ ကၽြန္မ၏ ရံုးတက္ရက္ မနက္ခင္းတိုင္းသည္ ကသုတ္ကယက္ျဖင့္္ ေဟာဟဲလိုက္ မနက္ခင္းမ်ဳိး ျဖစ္ေနခ့ဲသည္။ ကၽြန္မသည္ ကၽြန္မႏွင့္အတူပါၿမဲ ၀န္စည္စလည္မ်ားျဖင့္ လမ္းထိပ္ပလက္ေဖာင္းေရာက္လ ်ွင္ ေျခလွမ္းကိုအရွိန္သပ္ကာ၊ အျမန္ေလွ်ာက္လာ သည့္အရွိန္ျဖင့္ ခုန္လိႈက္ေနေသာအေမာကို ေျဖရင္း ရံုးဖယ္ရီအလာကို ေမွ်ာ္၏။ ဤသို႔ ေမွ်ာ္ရင္း၊ လက္ႏွစ္ဘက္က ဆြဲကိုင္ထားသည္မ်ားေၾကာင့္ မၾကာမီေလးလံလာလ ်ွင္၊ ကၽြန္မသည္ ဟိုသည္ကို ေမွ်ာ္၍ လက္ထဲက ျခင္းေတာင္းျဖစ္ေစ ေခတၱတင္ထားႏိုင္ရန္ ေနရာကို ရွာမိေလသည္။ ထိုသို႔ရွာမိခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မ ရပ္ေနရာ လမ္းထိပ္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းတြင္ ၿငိမ္တိတ္စြာတည္ရွိေနေသာ အုတ္ခံုေလးကို စတင္ သတိျပဳ မိလိုက္ေလသည္။ ကၽြန္္မ ဟန္ပင္ မေဆာင္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ အုတ္ခံုေလး ရွိရာသို႔ အေျပးသြား၍ လက္ထဲမွာ ႀကိမ္ျခင္းေတာင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို အသာခ်ကာ၊ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ထိုင္ခ်မိရင္း၊ ရံုးကား အလာကို ေအးေအးလူလူ ထိုင္ေစာင့္ေနမိေတာ့သည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ ေရေျမာင္းကို အုပ္မိုး၍ခင္းထားေသာ လမ္းကေလး၏ထိပ္တြင္ ရွိေန၏။ အုတ္ခံုေလးသည္ အခ်ဳိ႕လမ္းသြယ္မ်ားကဲ့သို႔ ဘယ္တစ္ဘက္ ညာတစ္ဘက္ အစံုမရွိေခ်။ လမ္း၏ထိပ္ ညာဘက္တစ္ဘက္ထဲ၌သာ ရွိ၏။ အုတ္ခံုေလး၏ အခ်ဳိ႕ေနရာမ်ား၌ အဂၤေတမ်ား အခ်ပ္လိုက္ ကြာလွ်က္ ေအာက္မွ အုတ္ခဲအရာကိုပင္ ျမင္ေနရ၏။ အုတ္ခံုေလးက မသစ္လြင္ပါ။ မိႈင္းမိႈင္းညစ္ညစ္ ရွိသည္။ ထို႔ထက္ဆိုရလ ်ွင္ အုတ္ခံုေလးက အိုေဟာင္းေနေပၿပီ။ သို႔ေသာ္ ထိုင္၍ ရသည့္ အေနအထား ရွိေနေသးသည္။ အုတ္ခံုေလး၏အက ်ယ္သည္ အလ ်ားသံုးေပ၊ အနံတစ္ေပ၊ အျမင့္ႏွစ္ေပခန္႔သာ ရွိသည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ လမ္းထိပ္ေရေျမာင္းေပၚ အုပ္မိုး၍ တည္ရွိ၏။ အုတ္ခံုေလး၏ေအာက္ တြင္ ေျမာင္းေရညစ္ညစ္သည္ စီးဆင္းလ ်က္ရွိသည္။ အုတ္ခံုေလးတည္ရွိရာ တိုက္နံေဘးတြင္ ဂရုစိုက္သူမဲ့ေနပံုရသည့္ ပု႑ရိပ္ပန္းၿခံဳေလး က ်ဳိးတိုးက ်ဲတဲ ရွိေနသည္။ အုတ္ခံုေလးႏွင့္ ကပ္လ ်က္အေဆာက္အဦသည္ တခ်ိန္တခါက နာမည္ေက ်ာ္ ဘဏ္တစ္ခုျဖစ္ခဲ့ၿပီး၊ ေဒ၀ါလီခံၿပီးခ်ိန္တြင္ ကုမၸဏီတစ္ခုမွ ျပန္ငွားထားေသာ သံုးထပ္တိုက္တစ္လံုးျဖစ္၍၊ ကၽြန္မရံုးဖယ္ရီ ေစာင့္ခ်ိန္တိုင္း ေအာက္ ထပ္ တံခါးကို ေသာ့ခေလာက္ ခတ္လ ်က္သားေတြ႔ရ၏။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ အုတ္ခံုေလးသည္ နံနက္ခင္းတိုင္း ကၽြန္မ အတြက္ အေမာေျဖစရာ ေနရာေလး ျဖစ္သည္။ အုတ္ခံုေလးသည္ ကၽြန္မ၏အေမာတေကာ နံနက္ခင္းတြင္း အတူပါ၀င္ေပးသည့္ သက္မဲ့ ပစၥည္းတစ္ခုျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ထဲအတြက္ အုတ္ခံုေလး က ေအးေအးလူလူ၊ က ်ယ္က ်ယ္၀န္း၀န္း ရွိလွသည္။ ရံုးကားဟြန္းသံမၾကားရမခ်င္း အုတ္ခံုေလးတြင္ အေမာေျဖထိုင္ျခင္း ျဖင့္၍ ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းတိုင္း သည္ ဇိမ္က ်လ ်က္ရွိသည္။ မနက္ လမ္းထိပ္ေရာက္သည္ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးေပၚမွာရွိေနႏိုင္သည့္ ဖုန္မႈန္မ်ားကို ေလျဖင့္ ဖူးကနဲ မႈတ္၍ ဖယ္ရွားသည္။ ၿပီးလ ်ွင္ လက္ထဲက ႀကိမ္ျခင္းႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာအိတ္ကို အုတ္ခံုေလးေပၚတင္၍ ရံုးဖယ္ရီမလာမခ်င္း ၁၀မိနစ္ခန္႔ အခ်ိန္တြင္ လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားကို ဤအုတ္ခံုေလးတြင္ ထိုင္ကာ ကၽြန္မ ေငး၏။ အေတြးကြန္႔ျမဴး၏။ ရံဖန္ရံခါ အိမ္နားကဆိုင္မွ ၀ယ္လာသည့္ သတင္းစာျဖစ္ေစ၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ေစာင္ျဖစ္ေစ အုတ္ခံုေလးမွာ ထိုင္ဖတ္ရင္း ရံုးကားေစာင့္သည္။ အုတ္ခံုေလးေရွ႔မွ ပံုမွန္ျဖတ္သြား ေနက ်အျဖဴအစိမ္း၀တ္ ေက ်ာင္းသူ တစ္ဦးနဲ႔လည္း ကၽြန္မတို႔ခ်င္း အျပန္အလွန္ မွွတ္မိေနေခ်ၿပီ။ မနက္ခင္းတိုင္း အသက္၆၀ေက ်ာ္သားျဖင့္သူႏွင့္ လမ္းေလ ်ွာက္ရင္း အုတ္ခံုေလးမွာ အေမာေျဖ ၀င္ထိုင္တတ္သည့္ အသက္ ၈၆ႏွစ္ အဘြားနွင့္လည္း ကၽြန္မ ခင္ေနေလၿပီ။ ခ်စ္သူေကာင္မေလး၏ စလင္းဘက္အိတ္ကို လြယ္ေပးယံုမွ်မကပဲ ေကာင္မေလး ခိုမီွတြယ္ထားသည့္ လက္ေမာင္း ကိုပါ အားတင္းရင္း ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး ယွဥ္တြဲေလ ်ွာက္သြားသည့္ သမီးရည္းစားစံုတြဲႏွင့္လည္း မ်က္မွန္းတမ္းေနေလၿပီ။ “ဒီေန႔ လူေတြ ဒီလို အရိပ္ေအာက္မွာ ထိုင္ေနႏိုင္တာဟာ၊ ဟိုးအရင္ကထဲက လူေတြ အပင္ေတြ စိုက္ခဲ့လို႔ျဖစ္တယ္” ဟု ဆိုစကား ရွိခဲ့ဖူးသည္။ ဤအုတ္ခံုေလးမွာ ယခုလို ထိုင္ေနႏိုင္ေအာင္ မည္သူက စတင္ျပဳလုပ္ခဲ့ပါသလဲဟု ကၽြန္မ အေတြးနက္မိသည္။ အုတ္ခံုေလးက ေျမာင္းတစ္ခု၏ အရံအတားတစ္ခုမွ် သာမကပဲ၊ ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနခ်ိန္ ေခတၱထိုင္ေစာင့္ႏိုင္သည္။ ေမာလာလ ်ွင္အေမာေျပ ထိုင္နားေနႏိုင္သည္။ ညဘက္အခ်ိန္တြင္ ဤအုတ္ခံုေလးမွာ သမီးရည္းစား စံုတြဲမ်ား လာတြတ္မထိုးဘူးဟု မည္သူေျပာႏိုင္ပါသနည္း။ ေခတ္လူငယ္မ်ား ဂစ္တာတစ္လက္ျဖင့္ ညေတးမ်ား လာေရာက္ ဟစ္ေၾကြးႏိုင္ေသးသည္။ သို႔ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးက ကၽြန္မ၏မနက္ခင္းမ်ားတြင္ မရွိမျဖစ္ ပါ၀င္ေနခဲ့သည့္ သက္မဲ့ အရာ၀တၱဳ တစ္ခု ျဖစ္လာသည္။ တစ္မနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ ထံုးစံအတိုင္း လမ္းထိပ္တြင္ ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ရန္ ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းထိပ္သို႔ ေလ ်ွာက္လာစဥ္ ကၽြန္မ၏ ျမင္ေနက ်လမ္းထိပ္ျမင္ကြင္းသည္ အေျပာင္းအလဲမ်ား ျဖစ္ေန၏။ ထိုင္ေနက ်အုတ္ခံုေလး၏ မလွမ္းမကမ္း ပု႑ရိပ္ၿခံဳေနရာတြင္ ဆိုင္ခပ္ေသးေသးတစ္ခုႏွင့္၊ ဆိုင္နားတြင္ လူအခ်ဳိ႔လည္း ရွိေနသည္ကို ထူးျခားစြာ ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ဆိုင္ေနရာ နားက ပု႑ရိပ္ၿခံဳေလးလဲ ခုတ္လိုက္သည္ လားမသိ၊ ေျပာင္ရွင္း ေနေပၿပီ။ အနားေရာက္လ ်ွင္ ေဆးလိပ္ကြမ္းရာဆိုင္မွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဆိုင္နာမည္ မတပ္ထားေသာ္လဲ ကြမ္းရြက္၊ ထံုးအိုးႏွင့္ ကြမ္းထဲ ထည့္စားသည့္ ေဆးဗူးမ်ား စီရရီ စီထားသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ထို႔ျပင္ ဖုန္းကဒ္မ်ဳိးစံုရသည္ဆိုသည့္ ဆိုင္းဘုတ္ေလးလဲ ခ်ိတ္ထားေသးသည္။ ကြမ္းယာဆိုင္အသစ္ေလး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ အမ္ပီတီ၊ တယ္လီေနာ၊ ေအာ္ရီဒူး ေၾကာ္ျငာဗီႏိုင္းမ်ားျဖင့္ အလွဆင္ထားသည္။ မည္သို႔ေၾကာင့္မသိ၊ ကၽြန္မ၏ နံနက္ခင္းသည္ ၀န္စည္စလယ္မ်ားအား အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ ယခင္လိုခ်ထားၿပီး ၀င္ထိုင္လိုက္ရေသာ္ျငား၊ အေမာမေျပသလိုလိုႏွင့္ နံနက္ခင္း၏ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသည့္ စိတ္မ်ားက ယခင္ႏွင့္မတူ၊ ကြယ္ေပ်ာက္၍ေန၏။ အုတ္ခံုေလး၏အနားတြင္ အေဖာ္အျဖစ္ ကြမ္းရာဆိုင္ေလး ရွိလာေသာ္ျငား ကၽြန္မ၏ စိတ္ထဲတြင္ ႏွေမ်ာသလိုလို ခံစားခ်က္ ၀င္လာမိသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔နံနက္တြင္ ကၽြန္မသည္ ထံုးစံအတိုင္း ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ရန္ အိမ္မွ ထြက္လာခဲ့ သည္။ အုတ္ခံုေလးနားအေရာက္တြင္ ကၽြန္မ စိုးရိမ္ထားသည္မ်ားက ဆီး၍ ႀကိဳေနေလသည္။ အုတ္ခံုေလးတြင္ ေယာက ်ာ္းနွစ္ဦးထိုင္ေန၏။ တစ္ဦးက ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးကို က ်ယ္က ်ယ္ေလာင္ေလာင္ စကားလွမ္း ေျပာေနသည္။ ေယာက ်ာ္းနွစ္ဦးလံုး၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ ကြမ္းမ်ား ပလုပ္ပေလာင္းႏွင့္။ ကြမ္းတံေတြးကို ပ်စ္ကနဲ အနားတြင္ အလြယ္တကူ ေထြးခ်လိုက္သည္။ အုတ္ခံုေလး၏ ေရွ႔မ်က္ႏွာစာသည္ ကြမ္းေသြးနီနီမ်ားျဖင့္ စြန္းထင္းေနေလၿပီ။ ကၽြန္မသည္ ေယာက ်ာ္းနွစ္ေယာက္ထိုင္ေနေသာ အုတ္ခံုေလးတြင္ ယခင္လို ထိုင္ရန္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ေခ်။ အနားမွ ေက ်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရၿပီး၊ မလွမ္းမကမ္း ပလက္ေဖာင္းေနရာတြင္ သြားရပ္၍ ရံုးဖယ္ရီကားကို ေစာင့္ေန ရေတာ့၏။ ဖယ္ရီေစာင့္ရင္း ဤအုတ္ခံုေလးတြင္ အရင္လို ကၽြန္မထိုင္ရန္ မျဖစ္ေတာ့သည္ကို သတိျပဳမိလာသည္။ သည္လိုႏွင့္ ကၽြန္မ၏ မနက္ခင္းေလးတြင္ အုတ္ခံုေလးမပါ၀င္ေတာ့သည္မွာ အေတာ္ပင္ ၾကာလာခဲ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္ မ်က္မွန္းတမ္းေနသည့္ မနက္ခင္း လမ္းသြားသူမ်ား သည္လည္း စစေတြ႔ခ်င္း တစ္ရက္ႏွစ္ရက္သာ ကၽြန္မ ယခင္လို အုတ္ခံုတြင္ မထိုင္သည္ကို သတိျပဳမိေပလိမ့္မည္။ သိပ္မၾကာခင္ အခ်ိန္ကာလတြင္ သူတို႔သည္ ကၽြန္မအား သတိျပဳမိခ်င္မွ သတိျပဳမိေပေတာ့မည္။ ကၽြန္မသည္ အုတ္ခံုေလးအေပၚ သံေယာဇဥ္ရွိေပေသာ္ျငား၊ ေယာက ်ာ္းသားေတြ တရုန္းရုန္းျဖင့့္ ရွိေနတတ္သည္ အႏွီအုတ္ခံုေလးကို ယခင္လို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲေတာ့ၿပီ။ အုတ္ခံုေလးကေတာ့ ကြမ္းေသြးမ်ားညစ္စြန္းခံလ ်က္က ကြမ္းေဖာက္သည္မ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးေနေလၿပီ။ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးကို ထိကပါးရိကပါးေျပာေသာ အမ်ဳိးသားမ်ားႏွင့္လဲ အုတ္ခံုေလး အကၽြမ္း၀င္ေနေလၿပီ။ အုတ္ခံုေလးသည္ ယခင္က အိုေဟာင္းေနေပေသာ္ျငား ထိုင္ရန္ သင့္ေတာ္ေသး၏။ ယခုမူ ကြမ္းရာဆိုင္လာ ေယာက ်ာ္းမ်ား၏ ေဆးလိပ္ ထိုင္ေသာက္ရာ၊ ကြမ္းထိုင္စားရာေနရာ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ တစ္ေန႔မနက္တြင္ ျဖစ္သည္။ ရံုးသြားရန္ လမ္းထိပ္သို႔ ထံုးစံအတိုင္း ကၽြန္မထြက္လာခဲ့သည္။ အုတ္ခံုေလးကို လွမ္းျမင္ ရခ်ိန္တြင္ ထိုအနား၌ လူသံုးေလးေယာက္ စုစုရုန္းရုန္းေတြ႔ရ၏။ အနားသို႔ေရာက္ေသာ္ အုတ္ခံုေလးေပၚတြင္ လူတစ္ေယာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ တက္ထိုင္ေနသည္ ကို ေတြ႔ရ၏။ ထိုလူ၏လက္ထဲတြင္ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုတစ္လံုး ကိုင္ထားၿပီး ျပည္ပသတင္း႒ာနတစ္ခုမွ သတင္းေၾကညာေနသည္ကို လမ္းသြား လမ္းလာမ်ား ၾကားေလာက္သည့္ အသံႏႈန္းျဖင့္ ဖြင့္ထား၏။ ထို႔ေနာက္ စြာက ်ယ္က ်ယ္အသံျဖင့္ ကြမ္းရာဆိုင္ဘက္သို႔ ‘လာမဲ့ တနဂၤေႏြ အမိႈက္ေကာက္ ရမယ္ေနာ္၊ ေၾကညာထားတယ္၊ မင္းတို႔ အားလံုး မွတ္ထားၾကဦး၊ ေမ့မယ္၊ တို႔တိုင္းျပည္မွာ အမိႈက္ေတြခ်ည္းပဲ၊ တာ၀န္သိစိတ္နဲ႔ ေကာက္မွေဟ့ ’ ဟု လွမ္းေျပာ၏။ ‘ခင္ဗ်ားပဲ က်ဳပ္တို႔အတြက္ ပိုေကာက္လိုက္’ ‘ခင္ဗ်ားလို လူမ်ဳိးက ပိုေကာက္သင့္တယ္၊ ေစာေစာစီးစီး ေ-ာက္ရွူးက တစ္မူးလာ ပိုရွဴေနတယ္’ ဟု တစ္ဘက္မွ ျပန္ေအာ္ေျပာ၏။ မနက္ခင္းေလးသည္ ေရဒီယိုမွ အသံမ်ား၊ ဆဲေရးသံမ်ားျဖင့္ ညစ္ေပသြား၏။ ထိုေရဒီယိုႏွင့္လူမွာ အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထုိင္ေနရာမွ လမ္းေပၚသို႔ ခုန္ခ်လိုက္ၿပီး၊ သူကို မေထမဲ့ျမင္ေျပာဆိုဆဲေရးသည္ကို ဂရုပင္မျပဳပဲ ‘ အမိႈက္ေတြ ေကာက္ရမယ္ေနာ္၊ မေမ့ၾကနဲ႔၊ မေမ့ၾကနဲ႕’ ဟု ထပ္မံ၍ ပြစိပြစိေျပာကာ ေနရာမွထြက္သြား၏။ ကြမ္းရာဆိုင္ေရွ႔တြင္ ကြမ္းရာရပ္၀ယ္ေနသည့္ လူက ‘ ဒီလူက အစဥ္အဆက္ ဆယ္အိမ္ေခါင္းေလ၊ ရပ္ကြက္ေမတၱာ အၿမဲခံယူေနသူေပါ့၊ အခုေတာ့ ေရဒီယို တစ္လံုးနဲ႔ လိုင္းေပါင္းစံုဖြင့္နားေထာင္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံေရးပဲ စိတ္၀င္စားသေယာင္ေယာင္နဲ႔၊ ရပ္ကြက္တစ္ခုလံုး သူပဲ ကယ္တင္ ထားရပံုနဲ႔၊ သတင္းထဲက ၾကားတာေတြ ဟိုလူ႔ ဟိုဟာလိုက္ေျပာ၊ ဒီလူ႕ ဒီဟာလိုက္ေျပာနဲ႔၊ ေၾကာင္သလိုလို ျဖစ္ေနတာေလ’ ဟု ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးအား လွမ္းေျပာ၏။ ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးက ထိုလူ၏ စကားကို ကြမ္းရာေနသည္ေလာက္မွ်ေတာင္ စိတ္မ၀င္စားေပ။ အုတ္ခံုေလး၏ ပတ္ပတ္လည္တြင္ ကြမ္းတံေတြးမ်ားျဖင့္ ေပပြ ညစ္ထပ္ေနယံုုမွ်မက၊ ေဆးလိပ္ ခိုးေဆးလိပ္ေငြ႔မ်ားျဖင့္ မႊန္ထူေနေလၿပီ။ ကြမ္းရာဆိုင္မွ အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ သူ႔ေဖာက္သည္မ်ား၏ ဟီးဟီးဟားဟား ရယ္သံမ်ားကလည္း အုတ္ခံုေလး၏ နံနက္ခင္း တိတ္ဆိတ္မႈကို ၿဖိဳခြင္းေလ၏။ ဤအုတ္ခံုေနရာေလးသည္ ယခင္က အိုေဟာင္းယံုမွ်သာဆိုေသာ္လည္း၊ ယခုအခါ ညစ္ေထးမႈပါ ထပ္ေဆာင္း လာေခ်ၿပီ။ တစ္ေန႔ မနက္ခင္းတြင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ႀကိမ္ ကၽြန္မႀကံဳခဲ့ဖူးသည့္ ေရဒီယိုႏွင့္ လူသည္ ေရပံုးကတစ္ဘက္၊ အုန္းတံျမက္စည္းကတစ္ဘက္ႏွင့္ အုတ္ခံုေလးေရွ႔ရွိ ကြမ္းတံေတြးမ်ားကို တရွဲရွဲ လွည္းေန၏။ ထိုလူ၏ ပါးစပ္မွလည္း ‘ အသိစိတ္၊ တကိုယ္စာ တာ၀န္ယူစိတ္ေလးေတြ မရွိၾကဘူး၊ ကိုယ့္ ပတ္၀န္းက ်င္ေတာင္ သန္႔ရွင္းဖို႔ တာ၀န္မယူႏိုင္ေသးရင္ က ်န္တာကေတာ့ ေ၀းပါေသးကြာ’ ဟု ေျပာေန ျပန္သည္။ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးက ထိုသူေျပာေနသည္ကို ၾကားသြားပံုရ၏။ ‘ ရွင္ေန႔တိုင္း ေရေဆးေတာင္ အလ ်ဥ္မီမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ေထြးေနက ်လူက ပ်စ္ဆို ေထြးထည့္လိုက္မွာပဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အခုလို ရွင္ သန္႔ရွင္းေအာင္ လုပ္ေပးတာ ေကာင္းပါတယ္၊ ေရာ့ ေရာ့ ေက ်းဇူးတင္လို႔ ဒီမွာ ကြမ္းတစ္ရာ လာ၀ါးေခ် ’ ဟု ေျပာလည္းေျပာ ကြမ္းတစ္ရာပါ လွမ္းေပးလိုက္၏။ ထိုလူလည္း ကြမ္းကို ပါးေစာင္ထဲ ထည့္၀ါးလိုက္သည္ကို ရံုးဖယ္ရီေပၚမတက္မီ ကၽြန္မ ျမင္ျဖစ္ေအာင္ ျမင္လိုက္ရသည္။ ရံုးတာ၀န္ျဖင့္ ကၽြန္မ ျပည္တြင္းခရီး တစ္ပါတ္ခန္႔ ထြက္ရသည္။ နံနက္ခင္း အုတ္ခံုေလးႏွင့္ ကၽြန္မ အခိုက္အတံံ့ ေ၀းေနရခ်ိန္ ျဖစ္သည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္ခင္း ရံုးသြားရန္ ဖယ္ရီေစာင့္ခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မသည္ အ့ံၾသစဖြယ္ ျမင္ကြင္းကို ေတြ႔လိုက္ရ၏။ ေရဒီယိုႏွင့္လူသည္ ထိုင္ေနက ်အုတ္ခံုေပၚတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ ထိုင္မေနေတာ့ေပ။ သူႏွင့္အတူ ယွဥ္တြဲေတြ႔ရတတ္သည့္ အိတ္ေဆာင္ေရဒီယိုေလးကိုလဲ မျမင္ရပါ။ တံမ်က္စည္းလည္း လွည္းပံုမရေတာ့ပါ။ သူသည္ ကြမ္းရာဆိုင္နံေဘးတြင္ ထိုင္ခံုတစ္လံုးျဖင့္ ထိုင္လ ်က္၊ ကြမ္းရာဆိုင္က အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ အၾကည့္ခ်င္းဆံု စကားလက္ဆံုက ်ေန၏။ ထိုသူ၏ ပါးစပ္သည္ တလႈပ္လႈပ္ျဖင့္ ရွိ၏။ ထိုသူသည္ ကြမ္းကိုၿမိန္ရည္ ယွက္ရည္ ၿမံဳ႕ေနရာမွ ကြမ္းတံေထြးကို အနား၌ ပ်စ္ခနဲ ေထြးခ်လိုက္၏။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို လႊဲလိုက္မိသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရံုးပိတ္ရက္မ်ားတြင္ လမ္းေလးတေလ ်ွာက္ စည္ပင္မွ၀န္ထမ္းမ်ားက အမ်ားျပည္သူ ျဖတ္သန္းသြား၍ မရေအာင္ ကာရံေနသည္ကို အိမ္ေပၚမွ ေတြ႔ေနရ၏။ ကၽြန္မ အေဖ့ကို ေမးၾကည့္ လ ်ွင္ လမ္းခ်ဲ႔ၿပီး ျပန္ခင္းရန္ လုပ္ေနျခင္းဟု သိရ၏။ ‘ဘယ္သူက ခင္းေပးတာလဲ အေဖ’ဟု ေမးမိရာ၊ ‘အခုတေလာ လမ္းေတြ တံတားေတြ အၿပီးသတ္ ခင္းေန ျပင္ေနၾကတာ သမီးမသိဘူးလား’ ဟု ေမးခြန္းျပန္ထုတ္ျခင္း ခံရ၏။ ကားမ်ား ျဖတ္၍မရ။ လူအမ်ားလည္း တစ္ဘက္လမ္းမွ ေကြ႔ပတ္သြားရ၏။ သို႔ႏွင့္ ကၽြန္မလည္း အမ်ား နည္းတူ တစ္ဘက္လမ္းမွ ပတ္ကာ လမ္းထိပ္သို႔ သြားရ၏။ လမ္းထိပ္သို႔ ေျခလွမ္းမွန္မွန္ျဖင့္ ေလ ်ွာက္ေနစဥ္ ကၽြန္မ တစ္စံုတစ္ရာကို သတိရသြားလ ်က္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားရ၏။ သို႔ႏွင့္ ေျခလွမ္းမ်ားကို သြက္သြက္ႏွင္လိုက္မိသည္။ တစ္ဘက္လမ္းမွ ပတ္၍ ရံုးဖယ္ရီေစာင့္ေနက် လမ္းထိပ္သို႔ ေရာက္ခဲ့ခ်ိန္ ကၽြန္မ၏ မနက္ခင္းျမင္ကြင္းသည္ အသစ္ျဖစ္ေနသည္။ လမ္းထိပ္တြင္ ေက ်ာက္ပံုမ်ား ပံုထားသည္။ လမ္းခင္းရန္ အလုပ္သမားမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနေပၿပီ။ ကြမ္းရာ ဆိုင္ေလးလည္း ဘယ္ေရြ႕သြားသည္မသိ၊ လမ္းျပင္ရန္ ဖယ္ရွားခံလိုက္ရၿပီ။ ကြမ္းရာသည္အမ်ဳိးသမီးႏွင့္ ေရဒီယိုႏွင့္လူေရာ ဘယ္ေနရာေရာက္သြားသည္မသိ။ ကြမ္းရာစားရင္း ဆဲေရးတတ္သူမ်ားလဲ ေနာက္ကြမ္းရာ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ကူးေခ်ေရာ့မည္။ ထို႔ထက္ပိုဆိုးသည္က ကၽြန္မ၏ အုတ္ခံုေလးအား တူအႀကီးႀကီး တစ္လက္ျဖင့္ လမ္းခင္း အလုပ္သမားတစ္ဦးက ထုႏွက္ ၿဖိဳဖ်က္ေနေလၿပီ။ အားႏွင့္မာန္ႏွင့္ လႊဲ၍ ထုဖ်က္ေနသျဖင့္ အုတ္ခံုေလးမွာ မြမြေၾကကာ ပံုသ႑ာန္ပ်က္ေနေလၿပီ။ ကၽြန္မ မ်က္ႏွာကို လႊဲထားလိုက္မိျပန္၏။ လမ္းကေလးမ်ား၏အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးေတြ ရွိေနတတ္သည္။ သို႔ေသာ္ လမ္းေလးတိုင္း၏ အဆံုးတြင္ အုတ္ခံုေလးမ်ား ရွိေနရန္ဆိုသည္မွာ မေသခ်ာလွပါ။ ။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
(၂၀၁၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ၊ ရတီမဂၢဇင္းအထူးထုတ္) 

ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က ်ပါေစ။ 


+ျမေသြးနီ+