တစ္ခါတုန္းက ရြာႏွစ္ရြာၾကားမွာ က်တ္ကုန္းအမည္တြင္သည့္ ကုန္းႀကီးတစ္ကုန္း ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ ေျမၾသဇာမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျမက္ပင္ေကာင္းစြာ မေပါက္ေသာ ကြင္းျပင္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ ထိုက်တ္ကုန္းအလယ္တြင္ ထီးတည္း တည္ရွိေသာ အရာမွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ ျဖစ္ေခ်၏။ မန္က်ည္းပင္ႀကီးမွာ ခက္လက္၀န္းအံု အရိပ္အာ၀ါသျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ္လည္း ၀င္ေရာက္အရိပ္ခိုနားေန၀ံ့သူ မရွိေခ်။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ထိုအပင္တြင္ `သဘက္´ႀကီးတစ္ေကာင္ ေနထိုင္ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။
သဘက္ဆိုသည္မွာ အဆင္းသ႑ာန္ မလွမပႏွင့္ လူတို႔အား ဖမ္းစားတတ္ေသာ မေကာင္းဆိုးရြားသတၱ၀ါ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾက၏။ တစ္ေန႔ေသာ္ ေတာင္ရြာသား ေမာင္ထြားသည္ ႏြားေပ်ာက္ကို ရွာေဖြရင္း ထိုက်တ္ကုန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေနက ပူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ေမာင္ထြားမွာ ပို၍ ပင္ပန္းသည္။ သို႔အတြက္ မစဥ္းစား မေတြးေတာနိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ပင္တည္းသာရွိေသာ မန္က်ည္းပင္ရိပ္တြင္ ၀င္ေရာက္နားခိုေလ၏။
ေမာင္ထြား၀င္ေရာက္ခိုနား၍ ေခၽြးေသာ္မွ် မတိတ္ေသးမီ မန္က်ည္းပင္ေပၚမွ အေမြးစုတ္ဖြားနွင့္ မည္းမည္းအေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ ဆင္းလာေခ်ေတာ့သည္။
`စားမယ္ ငါ့အပင္ေအာက္ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ နင့္ကို စားမယ္´
မ်က္လံုးက အႀကီးႀကီး ပါးစပ္ၿပဲၿပဲတြင္ သြားေတြက ပါးစပ္အျပင္သို႔ ထိုးထြက္ေနေသး၏။ ေမာင္ထြားမွာ ရုတ္တ၇က္ေသာ္ ေၾကာက္စိ္တ္ေပၚလာ၏။ သို႔ရာတြင္ သတိၱစိတ္ေမြးကာ `ဘယ္ ဒီလိုအသားလြတ္ စားလို႔ရမွာတုန္း´ဟု ျပန္ေျပာ၏။
`အသားလြတ္ မစားရရင္ ဘာလုပ္ေပးရမတုန္း´
ေမာင္ထြားမွာ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေစကာမူ သတၱ၀ါႀကီး၏ စကားကို ၾကားရေတာ့မွ သတိရသည္။
`ငါ ခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေပးနုိင္မွ စားရမယ္၊ လုပ္မေပးနိုင္ရင္ နင့္ကို ငါက ျပန္စားမယ္´
`ေကာင္းၿပီ အခုခိုင္း ဘာခိုင္းမတုန္း´
`ငါးႏြား ေပ်ာက္ေနတယ္။ မေသမေပ်ာက္ မက်ဳိးမပဲ့ဘဲ လိုခ်င္တယ္။ သြား အခုရွာေခ်´
သတၱ၀ါႀကီး ေျပးထြက္သြားသည္။ ကြမ္းတစ္ယာညက္ မျပည့္မီ ႏြားႏွစ္ေကာင္မွာ တရူးရူးႏွာမႈတ္လ်က္ ေျပးလာ၏။ ေမာင္ထြားေဘးမွ ျဖတ္ကာ ရြာဘက္သို႔ ေျပးသြားသည္။ မၾကာမီ သတၱ၀ါႀကီး ေရာက္လာ၏။
`နင္ ခိုင္းတာ လုပ္ၿပီးၿပီ စားမယ္´
`ခိုင္းစရာက အခုမွစတာ ခိုင္းစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ လာ လိုက္ခဲ့။ ငါ့ကို ထမ္းၿပီး အိမ္ကို ပို႔´
ေမာင္ထြားမွာ သတၱ၀ါႀကီး၏ ပခံုးေပၚမွ လိုက္လာရေသာ္လည္း ႏွာေခါင္းတရံႈရံႈျဖစ္ေနသည္။ အေၾကာင္းမူ သတၱ၀ါႀကီး၏ ကိုယ္မွ အလြန္တရာ နံေစာ္ေသာေၾကာင့္ တည္း။
`ဘာခိုင္းမလဲ ခိုင္းစရာမရွိရင္ စားမယ္´
ရြာစြန္ရွိ တဲကေလးသို႔အေရာက္တြင္ သတၱ၀ါႀကီးက အလုပ္လုပ္ခိုင္းရန္ ေလာေဆာ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ထြားစဥ္းစား၏။ သူ႔အတြက္ မည္သည့္အရာသည္ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္သနည္း။ ေရ။
`ငါ့အိမ္မွာ ရွိသမွ် ေရအိုးေတြ ျပည့္ေအာင္ ေရခပ္ေပး။ ေရၾကည္ေရသန္႔ ေရေကာင္းျဖစ္ပေစ။ ေအး …ေတြ႔ကရာေတြ ခပ္လာရင္ အေသပဲ။´
သို႔ေသာ္ ေမာင္ထြား၏ အိမ္တြင္ သစ္သားကို ထြင္းထားေသာ စည္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေျမအိုးႏွစ္လံုးသာရွိရာ တစ္ခဏအတြင္း ျပည့္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ထြားက ႏြားစာအစဥ္ခုိင္းသည္။ သတၱ၀ါႀကီး အျပင္းအထန္ လုပ္ကိုင္သည္။ ေကာက္ရိုးတစ္ပံုႏွင့္ ေျပာင္းရိုးေျခာက္မ်ားမွာ မၾကာမီ `စဥ္းဖတ္´အျဖစ္ေျပာင္းလြဲကုန္သည္။ ထည့္စရာမရွိသျဖင့္ ေမာင္ထြားက ၀ါးအရွာခုိင္းသည္။ ပုတ္အရက္ခုိင္းကာ အထည္ခုိင္းသည္။ သတၱ၀ါႀကီးအတြက္ လြယ္လြယ္ကေလးပင္။
`ဘာက်န္ေသးတုန္း ခိုင္းစရာကုန္ရင္ စားမယ္´
`ထမင္းခ်က္စမ္း.. တစ္ဖက္ကလည္း စပါးေတြကို ဆန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္စမ္း´
သတၱ၀ါေကာင္ႀကီးသည္ ခုိင္းသည့္အတိုင္း လုပ္သည္။ စပါးကိုႀကိတ္ထိုးၿပီး လံုးတီးဆန္ကို ေမာင္းျဖင့္ေထာင္းဖြတ္သည္။ ပုတ္ေတာင္းမ်ားရက္လုပ္ကာ ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။
`ခုိင္းစမ္း… နင္ကပဲ ခိုင္းနိုင္မလား၊ ငါကပဲ လုပ္နိုင္မလား´
ေမာင္ထြားမွာ ခိုင္းစရာကုန္ေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္တုန္းကမွ် စည္းရိုးမရွိေသာ အိမ္ကို ၿခံအကာခိုင္းသည္။ ေမာင္ထြားမွာ ထမင္းစား၍ပင္ မၿပီးေသး ၊၊သတၱ၀ါႀကီးမွာ စည္းရိုးကာၿပီးသြားၿပီ။
`ခိုင္း၊ ခုိင္း …မခိုင္းနိုင္ရင္ စားမယ္´
ေမာင္ထြားႀကံသည္။ အႀကံထုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္မွ အေမႊးတစ္ပင္ကို ႏုတ္ေပးလိုက္သည္။
`ေရာ့ ဒါကို ေျဖာင့္ေအာင္လုပ္ေပး´
ပင္ပင္ပန္းပန္းေတြကို အခက္အခဲမရွိ ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့ေသာ သဘက္ႀကီး ေခၽြးျပန္ေလၿပီ။ တံေတြးျဖင့္ ဆြတ္ၿပီး ေျဖာင့္ပါေသာ္လည္း ေျဖာင့္စင္းမလာ။ ေမာင္ထြား ထမင္းစားၿပီး သည္အထိ သဘက္ႀကီး ေျဖာင့္၍ မရေသး။ ေမာင္ထြားသည္ ပုဆိုးတိုတို၀တ္ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
`ဒါေလးကို ေျဖာင့္ေနတာ ဒါေလာက္ ၾကာရသလားဟ´
သဘက္ႀကီး၏ ေက်ာကို ဖေနာင့္ျဖင့္ေပါက္သည္။ သဘက္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ေမာ့ၾကည့္ရာက `ေအာ္ကာ တခ်ဳိးတည္း ထြက္ေျပးေတာ့ရာ က်တ္ကုန္းရွိ မန္က်ည္းပင္ႀကီးတြင္ ဘာေကာင္မွ် မရွိဘဲ ေအးခ်မ္းသြားေလ၏။
သဘက္ႀကီး ေမာ့ၾကည့္မိေသာ အေမြးမ်ားမွာ ေမာင္ေထြး၏ ခ်ဳိင္းၾကားရွိ ခ်ဳိင္းေမြးမ်ားျဖစ္ေပသတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ စြမ္းအားႀကီးမားေသာ သတၱ၀ါပင္ျဖစ္ပါေစ။ လူ၏ လ်င္ေသာ ဥာဏ္၊ ထက္ေသာဥာဏ္ကို မေက်ာ္လႊားနိုင္ေပ။
***မဂၤလာစ်င္ေအာင္***
***(ဟာသပံုျပင္မ်ား)***
တစ္ခါတုန္းက ရြာႏွစ္ရြာၾကားမွာ က်တ္ကုန္းအမည္တြင္သည့္ ကုန္းႀကီးတစ္ကုန္း ရွိခဲ့ဖူးေလသည္။ ေျမၾသဇာမေကာင္းေသာေၾကာင့္ ျမက္ပင္ေကာင္းစြာ မေပါက္ေသာ ကြင္းျပင္ႀကီး ျဖစ္ေပသည္။ ထိုက်တ္ကုန္းအလယ္တြင္ ထီးတည္း တည္ရွိေသာ အရာမွာ မန္က်ည္းပင္ႀကီးတစ္ပင္ ျဖစ္ေခ်၏။ မန္က်ည္းပင္ႀကီးမွာ ခက္လက္၀န္းအံု အရိပ္အာ၀ါသျဖင့္ ျပည့္စံုေသာ္လည္း ၀င္ေရာက္အရိပ္ခိုနားေန၀ံ့သူ မရွိေခ်။ အေၾကာင္းေသာ္ကား ထိုအပင္တြင္ `သဘက္´ႀကီးတစ္ေကာင္ ေနထိုင္ေသာေၾကာင့္ ေပတည္း။
သဘက္ဆိုသည္မွာ အဆင္းသ႑ာန္ မလွမပႏွင့္ လူတို႔အား ဖမ္းစားတတ္ေသာ မေကာင္းဆိုးရြားသတၱ၀ါ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုၾက၏။ တစ္ေန႔ေသာ္ ေတာင္ရြာသား ေမာင္ထြားသည္ ႏြားေပ်ာက္ကို ရွာေဖြရင္း ထိုက်တ္ကုန္းသို႔ ေရာက္လာသည္။ ေနက ပူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
ေမာင္ထြားမွာ ပို၍ ပင္ပန္းသည္။ သို႔အတြက္ မစဥ္းစား မေတြးေတာနိုင္ေတာ့ဘဲ တစ္ပင္တည္းသာရွိေသာ မန္က်ည္းပင္ရိပ္တြင္ ၀င္ေရာက္နားခိုေလ၏။
ေမာင္ထြား၀င္ေရာက္ခိုနား၍ ေခၽြးေသာ္မွ် မတိတ္ေသးမီ မန္က်ည္းပင္ေပၚမွ အေမြးစုတ္ဖြားနွင့္ မည္းမည္းအေကာင္ႀကီး တစ္ေကာင္ ဆင္းလာေခ်ေတာ့သည္။
`စားမယ္ ငါ့အပင္ေအာက္ ေရာက္လာတဲ့အတြက္ နင့္ကို စားမယ္´
မ်က္လံုးက အႀကီးႀကီး ပါးစပ္ၿပဲၿပဲတြင္ သြားေတြက ပါးစပ္အျပင္သို႔ ထိုးထြက္ေနေသး၏။ ေမာင္ထြားမွာ ရုတ္တ၇က္ေသာ္ ေၾကာက္စိ္တ္ေပၚလာ၏။ သို႔ရာတြင္ သတိၱစိတ္ေမြးကာ `ဘယ္ ဒီလိုအသားလြတ္ စားလို႔ရမွာတုန္း´ဟု ျပန္ေျပာ၏။
`အသားလြတ္ မစားရရင္ ဘာလုပ္ေပးရမတုန္း´
ေမာင္ထြားမွာ ေျပာမိေျပာရာ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေစကာမူ သတၱ၀ါႀကီး၏ စကားကို ၾကားရေတာ့မွ သတိရသည္။
`ငါ ခိုင္းသမွ် အကုန္လုပ္ေပးနုိင္မွ စားရမယ္၊ လုပ္မေပးနိုင္ရင္ နင့္ကို ငါက ျပန္စားမယ္´
`ေကာင္းၿပီ အခုခိုင္း ဘာခိုင္းမတုန္း´
`ငါးႏြား ေပ်ာက္ေနတယ္။ မေသမေပ်ာက္ မက်ဳိးမပဲ့ဘဲ လိုခ်င္တယ္။ သြား အခုရွာေခ်´
သတၱ၀ါႀကီး ေျပးထြက္သြားသည္။ ကြမ္းတစ္ယာညက္ မျပည့္မီ ႏြားႏွစ္ေကာင္မွာ တရူးရူးႏွာမႈတ္လ်က္ ေျပးလာ၏။ ေမာင္ထြားေဘးမွ ျဖတ္ကာ ရြာဘက္သို႔ ေျပးသြားသည္။ မၾကာမီ သတၱ၀ါႀကီး ေရာက္လာ၏။
`နင္ ခိုင္းတာ လုပ္ၿပီးၿပီ စားမယ္´
`ခိုင္းစရာက အခုမွစတာ ခိုင္းစရာေတြ အမ်ားႀကီး က်န္ေသးတယ္။ လာ လိုက္ခဲ့။ ငါ့ကို ထမ္းၿပီး အိမ္ကို ပို႔´
ေမာင္ထြားမွာ သတၱ၀ါႀကီး၏ ပခံုးေပၚမွ လိုက္လာရေသာ္လည္း ႏွာေခါင္းတရံႈရံႈျဖစ္ေနသည္။ အေၾကာင္းမူ သတၱ၀ါႀကီး၏ ကိုယ္မွ အလြန္တရာ နံေစာ္ေသာေၾကာင့္ တည္း။
`ဘာခိုင္းမလဲ ခိုင္းစရာမရွိရင္ စားမယ္´
ရြာစြန္ရွိ တဲကေလးသို႔အေရာက္တြင္ သတၱ၀ါႀကီးက အလုပ္လုပ္ခိုင္းရန္ ေလာေဆာ္ေတာ့သည္။ ေမာင္ထြားစဥ္းစား၏။ သူ႔အတြက္ မည္သည့္အရာသည္ အေရးအႀကီးဆံုး ျဖစ္သနည္း။ ေရ။
`ငါ့အိမ္မွာ ရွိသမွ် ေရအိုးေတြ ျပည့္ေအာင္ ေရခပ္ေပး။ ေရၾကည္ေရသန္႔ ေရေကာင္းျဖစ္ပေစ။ ေအး …ေတြ႔ကရာေတြ ခပ္လာရင္ အေသပဲ။´
သို႔ေသာ္ ေမာင္ထြား၏ အိမ္တြင္ သစ္သားကို ထြင္းထားေသာ စည္အနည္းငယ္ႏွင့္ ေျမအိုးႏွစ္လံုးသာရွိရာ တစ္ခဏအတြင္း ျပည့္သြား၏။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာင္ထြားက ႏြားစာအစဥ္ခုိင္းသည္။ သတၱ၀ါႀကီး အျပင္းအထန္ လုပ္ကိုင္သည္။ ေကာက္ရိုးတစ္ပံုႏွင့္ ေျပာင္းရိုးေျခာက္မ်ားမွာ မၾကာမီ `စဥ္းဖတ္´အျဖစ္ေျပာင္းလြဲကုန္သည္။ ထည့္စရာမရွိသျဖင့္ ေမာင္ထြားက ၀ါးအရွာခုိင္းသည္။ ပုတ္အရက္ခုိင္းကာ အထည္ခုိင္းသည္။ သတၱ၀ါႀကီးအတြက္ လြယ္လြယ္ကေလးပင္။
`ဘာက်န္ေသးတုန္း ခိုင္းစရာကုန္ရင္ စားမယ္´
`ထမင္းခ်က္စမ္း.. တစ္ဖက္ကလည္း စပါးေတြကို ဆန္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္စမ္း´
သတၱ၀ါေကာင္ႀကီးသည္ ခုိင္းသည့္အတိုင္း လုပ္သည္။ စပါးကိုႀကိတ္ထိုးၿပီး လံုးတီးဆန္ကို ေမာင္းျဖင့္ေထာင္းဖြတ္သည္။ ပုတ္ေတာင္းမ်ားရက္လုပ္ကာ ထည့္ေပးလိုက္ေသးသည္။
`ခုိင္းစမ္း… နင္ကပဲ ခိုင္းနိုင္မလား၊ ငါကပဲ လုပ္နိုင္မလား´
ေမာင္ထြားမွာ ခိုင္းစရာကုန္ေနၿပီ။ သို႔ရာတြင္ ဘယ္တုန္းကမွ် စည္းရိုးမရွိေသာ အိမ္ကို ၿခံအကာခိုင္းသည္။ ေမာင္ထြားမွာ ထမင္းစား၍ပင္ မၿပီးေသး ၊၊သတၱ၀ါႀကီးမွာ စည္းရိုးကာၿပီးသြားၿပီ။
`ခိုင္း၊ ခုိင္း …မခိုင္းနိုင္ရင္ စားမယ္´
ေမာင္ထြားႀကံသည္။ အႀကံထုတ္သည္။ ထို႔ေနာက္ ကိုယ္မွ အေမႊးတစ္ပင္ကို ႏုတ္ေပးလိုက္သည္။
`ေရာ့ ဒါကို ေျဖာင့္ေအာင္လုပ္ေပး´
ပင္ပင္ပန္းပန္းေတြကို အခက္အခဲမရွိ ၿပီးစီးေအာင္ လုပ္နိုင္ခဲ့ေသာ သဘက္ႀကီး ေခၽြးျပန္ေလၿပီ။ တံေတြးျဖင့္ ဆြတ္ၿပီး ေျဖာင့္ပါေသာ္လည္း ေျဖာင့္စင္းမလာ။ ေမာင္ထြား ထမင္းစားၿပီး သည္အထိ သဘက္ႀကီး ေျဖာင့္၍ မရေသး။ ေမာင္ထြားသည္ ပုဆိုးတိုတို၀တ္ၿပီး ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။
`ဒါေလးကို ေျဖာင့္ေနတာ ဒါေလာက္ ၾကာရသလားဟ´
သဘက္ႀကီး၏ ေက်ာကို ဖေနာင့္ျဖင့္ေပါက္သည္။ သဘက္လည္း ေၾကာက္ရြံ႕စြာ ေမာ့ၾကည့္ရာက `ေအာ္ကာ တခ်ဳိးတည္း ထြက္ေျပးေတာ့ရာ က်တ္ကုန္းရွိ မန္က်ည္းပင္ႀကီးတြင္ ဘာေကာင္မွ် မရွိဘဲ ေအးခ်မ္းသြားေလ၏။
သဘက္ႀကီး ေမာ့ၾကည့္မိေသာ အေမြးမ်ားမွာ ေမာင္ေထြး၏ ခ်ဳိင္းၾကားရွိ ခ်ဳိင္းေမြးမ်ားျဖစ္ေပသတည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မည္မွ်ပင္ စြမ္းအားႀကီးမားေသာ သတၱ၀ါပင္ျဖစ္ပါေစ။ လူ၏ လ်င္ေသာ ဥာဏ္၊ ထက္ေသာဥာဏ္ကို မေက်ာ္လႊားနိုင္ေပ။
***မဂၤလာစ်င္ေအာင္***
6 comments:
ေနာက္ထပ္ သည္းထိပ္ရင္ဖိုဇာတ္လမ္းေလးေတြ ေရးပါဦးဗ်ာ။ အားေပးေနမယ္။
တကယ့္ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြေကာ ရွိလား? ရွိရင္တင္ေပးဗ်ာ။ တကယ္စိတ္ဝင္စားလို႔ပါ။
စကားမစပ္ ေျပာရဦးမယ္ဗ်ာ။ ကြ်န္ေတာ့္နာမည္အရင္းက "ေဇာ္မင္းေအာင္"ပါ။ ေနတာက "ေျခာက္ထပ္ႀကီး"မွာဗ်။ ကြ်န္ေတာ့္ေယာက္ဖက ပန္းပုဆရာ ရခိုင္လူမ်ဳိး။ သူ႔ဆိုင္ခန္းကလည္း ေျခာက္ထပ္ႀကီးဘုရားေစာင္းတန္းမွာပဲ။ ပန္းပုဆရာမွန္လွ်င္ အဖတ္မဝင္ရင္ေန အရည္ကစ္မွ လက္သြက္တယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ အဲဒါနဲ႔ တစ္ရက္ ေယာက္ဖခမ်ာ ေနၫိုလို႔ေလပ်ဳိၿပီးတာနဲ႔ ပန္းပုထုေကာင္းေကာင္းနဲ႔ထုလိုက္တာ သူ႔လက္ကိုသူျပန္ထုမိပါေလေရာ။ ေသးေတြ အဲေလ ေသြးေတြလည္းထြက္တာမွ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပါပဲ။ အဲဒါနဲ႔ ညလည္းမိုးခ်ဳပ္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဆိုင္ကိုသိမ္း လက္ကဒဏ္ရာနဲ႔ ေသြးေတြကိုလည္းမသုပ္ မူးၿပီးျပန္လာေတာ့တာဗ်ဳိ႕။ အဲဒီ ေျခာက္ထပ္ႀကီးမုဒ္ဦးထိပ္နားေလးမွာ ကားဂိတ္ရွိတယ္ဗ်။ ကားဂိတ္ကိုအုံ႕မိုးတားတာက ႏွစ္ရွည္ေညာင္ပင္အိုႀကီး။ သူအိမ္ျပန္လာေတာ့ အဲဒီကေနျဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္တို႔က (S.S.C) ေဆးခန္းႀကီးရဲ့အေနာက္ဘက္ ၾဆာဖိုးသာျခံ ဥယ်ာဥ္လမ္းမွာေနတာ။ အမတို႔လင္မယားေတြက ကြ်န္ေတာ္တို႔နဲ႔ အတူေနတာေပါ့။ အိမ္ကလည္း (၃)အိမ္ေတာင္မွပိုင္သကိုးဗ်။ ငွဲ ငွဲ ငွဲ :D ။ ဂလိုနဲ႔ သူငယ္ေခါင္းခ်ခ်ိန္ေရာက္လို႔ ေခြးေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ထအူပါေလေရာ။ အေနာ္ကလည္း ေယာက္ဖနည္းတူ ကြဲေနေတာ့ အဲဒါေတြသတိမထားမိဘူးဗ်။ :D ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ကိုက်ဳိးေနေတာ့ကာ ေနာက္ေန႔မနက္ ကြ်န္ေတာ့္အမကို ဝင္ပူးလို႔ေသာင္းက်န္းကာမွ အေနာ္လည္းလန္႔ႏိုးလာေတာ့တာဗ်ဳိ႕။ အေနာ္လည္း ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔
႔လန္႔ႏိုးလို႔ကုန္းရုန္းထလို႔ၾကည့္ေတာ့ လူေတြဗ်ာ ျမင္မေကာင္းေအာင္ပဲျပည့္လို႔။ အလွဴလုပ္ေနသလားမွတ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အမ သရဲဝင္ပူးတာကို စိတ္ဝင္စားလို႔လာၾကည့္တဲ့ ရပ္ကြက္ထဲကလူေတြေလ။ သူတို႔အလယ္မွာက အေနာ့္အမ။ သူကေျခလက္ေတြတအုန္းအုန္းေဆာင့္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္အမအသံနဲ႔မဟုတ္ပဲ "အဲ့ဒီ ရခိုင္ေကာင္ဘယ္မလဲ ေဟ။ ငါတို႔ကိုေသြးနံ႔ေပးၿပီးေခၚလာတာ။ အခုထိဘာမွလည္းမစားရေသးဘူး။ ေတာက္ ဟင္းဟင္းဟင္း..." နဲ႔ကိုက်ိန္းေနေတာ့တာ။ အေနာ္ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့ သူတို႔ဘယ္စားရမလဲဗ်။ ညက အေနာ္လည္းကြဲကြဲနဲ႔ႀကိတ္လိုက္တာ ဆန္ေလးလုံးခ်က္ ၿပိဳက္ကနဲကုန္သြားသကိုး။ အေနာ္လည္းအဲဒီကိစၥဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာရဲဘူး။ ေတာ္ၾကာ သားကိုပါ ဖုတ္ဝင္တယ္ဆိုၿပီး ပေရာဂဆရာပင့္ ေဆးႀကိမ္လုံးနဲ႔ရိုက္ေနမွျဖင့္ ဟင့္။ ေက်ာ္မေကာင္း ၾကားမေကာင္း :P ။ အဲဒါနဲ႔ အိုင့္ဒက္ဒီကလည္းေမးေတာ့တာေပါ့ေနာ္။ ဘယ္ပုဂိုလ္လဲ ဘယ္ကလဲ ဘာလုပ္ဖို႔လည္းေပါ့။ ေယာက္ဖကေတာ့ အမသရဲဝင္ပူးတယ္ဆိုတာ ၾကားကတည္းက ဆိုင္ကေနအိမ္ကို ဆင္းေတာင္မလာေတာ့ဘူး။ အာဂသတိၱခဲပဲ တကယ္တည္းမွ။ အဲဒါနဲ႔ဒက္ဒီေမးေတာ့ကာ အေနာ့္အမက အသံၾသၾသႀကီးနဲ႔ "ငါတို႔ညီအမသုံးေယာက္က ဘုရားႀကီးမုဒ္ေဘးနားက ေညာင္ပင္မွာေနတာဟဲ့ နင့္သမက္ေသြးအနံ႔ရၿပီး အစာစားရမယ္ထင္လို႔ လိုက္လာတာေဟ့။" အေနာ္လည္း အဲဒီမွာၾကက္သီးေမႊး တျဖန္းျဖန္းကိုထေတာ့တာ။ အေနာ္က သရဲမက တစ္ေကာင္တည္းထင္လို႔ပမာမခန္႔နဲ႔ ရႈိးေနတာ ညီအမသံုးေယာက္ဆိုေတာ့ သားလည္းနည္းနည္းၿဖဳံသြားတယ္ဂ်။ ၿပီးေတာ့ညက စားစရာေတြ အကုန္တီးပလိုက္တာကလည္းသားကိုး ဟီး။ (ဆက္ရန္)
အဲဒီအခ်ိန္ေလးမွာပဲ ညကအိမ္မွာအလည္လာအိပ္တဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဦးေလးမိန္းမက ကြ်န္ေတာ့္အနားနားကို အတင္းတိုးကပ္ၿပီး ေလသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ "ညကတည္းက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲက အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ ဆြဲဖြင့္သံေတြ ငါၾကားရတာ ေဇာ္မင္းေအာင္ေရ ေျခသံေတြကလည္း တစ္အိမ္လုံးကိုႏွံ႔လို႔" ဆိုပဲ။ ဟီး ဟီး ဟီး..
လက္သည္မေပၚလို႔ေတာ္ေသး။ ခစ္ ခစ္ ခစ္...။ (ဆက္ရန္)
သူတို႔ သရဲညီအမ တင္းလည္းတင္းခ်င္စရာ။
"ဟဲ့အေကာင္ အဂၤါသား" ရုတ္တရက္ အသံနက္ႀကီးနဲ႔ အေနာ္ေတြးသမွ်ေတြ သူသိသြားသလိုနဲ႔ သမင္လည္ျပန္ႀကီး အဲ႔ဒီမွာ သားကိုရႈိးေတာ့တာဗ်ဳိ႕။ အေနာ္လည္း အမွန္တိုင္းေျပာရရင္ ကြ်တ္က်ဲသြားၿပီး "ဂ်ာ"လို႔ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ျပန္ထူးလိုက္ရတယ္ေပါ့ေနာ္။ အဲ့ဒလိုျဖစ္ေနခ်ိန္မွာပဲ အိုင့္ဒက္ဒီက အခုလိုေနာက္ေနာင္ ဝင္မပူးေႏွာင့္မယွက္ဖို႔နဲ႔ သံသရာလည္လိမ့္မယ္ အမွ်ေဝေပးရမလားေမးေတာ့ သူတို႔က အမွ်မလိုခ်င္ဘူး အမဲသားဟင္းေကြ်းလို႔ပဲ ေတာင္းဆိုတယ္ဗ်။ အဲ့ဒါနဲ႔ ဖားသားႀကီးက ေနာက္ရက္က်ရင္ ဖုန္းႀကီးပင့္ အမွ်ေဝေပးမယ္။ အမဲသားဟင္းလည္းခ်က္ထားမယ္။ လာခဲ့ၾကလို႔ကိုဖိတ္ေတာ့တာ။ "ဒါဆိုရင္ သြားၿပီ" လို႔ဆိုရင္း ဒိုးသြားၾကတယ္ဗ်။ (ဆက္ရန္)
Post a Comment