အခ်စ္ဆိုတာ စံနစ္တက် ေလ့က်င့္လမ္းေၾကာင္း သင္ၾကားအပ္ေသာ အတတ္လား ေမာင္... ဘာေၾကာင့္ သြင့္ဘဝကို ထဲထဲဝင္ဝင္ ပတ္သက္ေျပာင္းလဲခဲ့သလဲ... ဘာေၾကာင့္ သြင့္ေနမႈထိုင္မႈဘဝေတြကို ျပဳျပင္ပံုသြင္းေပးခဲ့သလဲ…. ေမာင္ တကယ္မခ်စ္ခဲ့ပါဘဲနဲ႔ေလ….. သြင္ ဒီၿမိဳ႕ကေလးကိုျပန္လာတာ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔မွ မဟုတ္တာဘဲကြယ္။ ေတြ႔ဖို႔ မဟုတ္ေပမယ့္ ျမင္ေနရတယ္၊ ေမာင့္ပန္းခ်ီျပပြဲအေၾကာင္း၊ နားမေထာင္ဘဲလည္း ၾကားေနရ တယ္၊ ေမာင့္ေအာင္ျမင္မႈ သတင္းေတြ….။ ဂုဏ္ယူပါတယ္ေမာင္ေရလို႔ ေျပာျပဖို႔ သြင္ ေမာင့္ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႔ လိုအပ္ပါသလား…..။ ႏိူး…ႏိူး…ႏိူး... ေၾကာင္လြန္းတယ္လို႔ သြင္ သိေနတယ္။ အဲဒီေလာက္စကားေလးေျပာခ်င္ရံုနဲ႔တင္ ေမာင့္ဆီဖုန္းေခၚဖို႔ဆိုတာက သိပ္ကိုသိသာလြန္းတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုသာ ျဖစ္ေတာ့မွာ။ မလိုအပ္ပါဘူးေလ၊ ေမာင္ သိေနမွာပါ။ ေမာင္ ေအာင္ျမင္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေမာင္ ရွံဳးနိမ့္သည္ျဖစ္ေစ၊ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခါ လက္ခုပ္တီးေပးဖို႔ အသင့္ရွိသလို၊ ေမာင္ ရွံဳးနိမ့္ေနစဥ္မွာ ေမာင္ မၾကားႏိူင္မယ့္ အားေပးစကားေတြ သြင္တစ္ေယာက္ထဲ ေျပာေနျဖစ္ဦးမွာ။ သြင္ဆိုတဲ့ မိန္းမဟာ ေမာင့္သတင္းၾကားမွ၊ ေမာင့္အသံၾကားမွ ေမာင့္ကို သတိရေနမယ့္မိန္းမမွ မဟုတ္တာဘဲ။ မေမးပါနဲ႔ေတာ့၊ ေမာင္နဲ႔သြင့္အၾကားမွာ ေမးဖို႔မလိုအပ္ခဲ့တာေတြမွ အမ်ားႀကီးရယ္…..။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မ်က္ဝန္းခ်င္းဆံုေနၾကရံုနဲ႔ ျပည့္စံုေနတတ္ခဲ့ၾကတာ။ (သြင္ ထင္ခဲ့တာေတြပါ) ေမာင္က မေမးပါနဲ႔ဆို သြင္ မေမးခဲ့ဘူး၊ ေမာင္ တိတ္ဆိတ္ေနတိုင္း သြင္ ႏႈတ္ဆြံ႕ေနေပးတတ္ခဲ့တယ္။ ေမာင္က အေနေအးတယ္၊ မာနႀကီးတယ္၊ မလိုအပ္ဘဲ မေျပာဘူး၊ သြင္က အဲသလို ထင္ခဲ့တယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင္ သြင့္အေပၚ ေသြးေအးခဲ့တာ….. နာနာက်င္က်င္ေျပာရရင္ ေမာင္နဲ႔ပါတ္သက္လာရင္ သြင့္ကို လႈပ္ရွားတတ္ေအာင္၊ ေသြးပူတတ္ေအာင္ စနစ္တက်ေလ့က်င့္ေပးခဲ့ၿပီးမွ ေမာင္က ေအးေအးသက္သာ လက္ပိုက္လို႔၊ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေျခစံုရပ္လို႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ အလႈပ္အရွား အတက္အက်ကို အရသာခံၾကည့္ေနတတ္ခဲ့တာ။ ေခါင္းေလာင္းကေလးတစ္ခုလို လက္ကကိုင္လႈပ္မွ အသံျမည္တတ္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘူး ေမာင္၊ ေမာင့္ေၾကာင့္လႈပ္ခတ္ခဲ့ဖူးၿပီးသား ႏွလံုးသားတစ္ခုဟာ သူ႔အလိုလို ျမည္တမ္းေနတတ္တာ၊ တိုက္ဆိုင္သည္ျဖစ္ေစ၊ တမင္ေတြးယူသည္ျဖစ္ေစ နာနာက်င္က်င္ႀကီး လႈပ္ခတ္ေနတတ္ေတာ့တာ…… အဲဒါ သြင့္ႏွလံုးသားပါ ေမာင္။ မိုက္မဲတယ္ပဲ ေျပာပါေတာ့….။
(၂)
ေသခ်ာတာကေလ သြင့္ဒဏ္ရာဟာ ျမံဳေနတုန္း၊ ေဇယ်ဆိုတဲ့ ေမာင့္အမည္ၾကားတိုင္း၊ ေဇယ်ဆိုတဲ့ ေမာင့္ဆီ သြင့္စိတ္ေတြ ကူးခတ္သြားတိုင္း…..ဒဏ္ရာေတြဟာ ပါးျပင္ေပၚ အရည္ေပ်ာ္က်လာတတ္ျမဲ…. “သြင္ နင္ ပန္းခ်ီျပပြဲ လိုက္မလား၊ နင္ ဒီမွာ ေရာက္ေနတုန္း ႀကံဳခဲတဲ့ပြဲမို႔ေလ” “တစ္ကိုယ္ေတာ္လား” “မဟုတ္ဘူးဟ၊ ပန္းခ်ီဆရာ သံုးေယာက္၊ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ပါတယ္။ အမ်ိဳးသားက ႏွစ္ေယာက္” “အမ်ိဳးသမီးက ညိဳမာေဝ၊ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ေဇယ် ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား” “ေအး နင္ သိၿပီးသားလား” “ေဇယ်နဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့သတင္းေတြ ငါ အကုန္ၾကားပါတယ္ဟာ၊ သူနဲ႔ အဲ့ဒီပန္းခ်ီဆရာမ ညိဳမာေဝနဲ႔ လက္ထပ္ေတာ့မယ္ဆိုတာကအစ ငါ ၾကားပါတယ္” “ေအးေလ ဘာျဖစ္လဲ၊ နင္ သြားမၾကည့္ရဲဘူးလား၊ လာစမ္းပါဟာ လိုက္ခဲ့” “ႏွင္း ငါ မလုိက္ပါရေစနဲ႔ဟာ၊ ၾကည့့္္ရဲတာ မၾကည့္ရဲတာထက္ ငါ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္လံုးကို တြဲရက္ မျမင္ႏိူင္ေသးတာပါ” “သြင္ရယ္ နင့္မလည္း၊ ၾကာပဲ ၾကာလွၿပီ၊ ဟိုက မိန္းမေတာင္ ယူေတာ့မယ္၊ ေမ့လို႔ မရေသးဘူးလား ဟင္” ႏွင္းအေမးကို သြင္ မေျဖႏိူင္ပါ။ သြင္ကိုယ္တိုင္လည္း မေသခ်ာလွ။ ေမာင္နဲ႔ ညိဳမာေဝ့ကို အေတြ႔မွာ သြင္ မ်က္ရည္မက်ဘူးလို႔ ဘယ္သူ ေျပာႏိူင္မွာလဲ။ အတန္တန္ နာက်င္လြန္းရလို႔ ထံုေနၿပီ ထင္ထားခဲ့တာ၊ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ေမာင့္နာမည္ၾကားရံုနဲ႔ လူက ေပ်ာ့ေခြခ်င္လွၿပီ၊ သြင္ပဲ သိပါတယ္ေလ။ “ဘယ္ေန႔ထိလဲ” “ေနာက္ ႏွစ္ရက္ထိ ျပမွာ၊ ဒီေန႔က ပထမဆံုးေန႔ေလ” “ေအးပါဟာ ေနာက္ဆံုးေန႔ထိ ခနေလး ေစာင့္ပါလား၊ ငါ့စိတ္ေတြကို ျပင္ဆင္ပါရေစဦး” “သြင္ရယ္ ေနပါဟာ၊ နင္ အဆင္မေျပလည္း ငါ ခ်ိဳခ်ိဳ႕ကို အေဖာ္ေခၚသြားလုိက္ပါမယ္၊ ငါက နင္မ်ား စိတ္ဝင္စားမလားလို႔” သြင္ စိတ္မဝင္စား၍ မဟုတ္၊ သြင္ တကယ္စိတ္ဝင္စားတာပါ။ ေမာင္ ဘာကားေတြမ်ား ဆြဲေနမလဲ၊ အေရာင္ေတြ အရိပ္ေတြ အထူအပါးေတြကို ဘယ္လိုစုတ္ခ်က္ေတြနဲ႔မ်ား ပံုေဖာ္ထားေလမလဲ၊ သြင္ သိခ်င္လွတယ္။ အရိုးသားဆံုး ေျပာရရင္ သြင္နဲ႔ပတ္သက္သမွ် တစ္ခုတစ္ေလမ်ား ေမာင့္ပန္းခ်ီထဲ အမွတ္တရ ေရးဆြဲထားေလမလား၊ သြင္ လက္ေဆာင္ေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ေကာ္ဖီခြက္ကေလးကိုမ်ား ေမာင္ ထည့္ဆြဲထားမလား၊ သြင့္ေခါင္းေပၚမွာ ပန္ခဲ့ဖူးတဲ့ ဇီဇဝါပန္းကေလးေတြမ်ား ေမာင္ ေရးဆဲြထားေလမလား၊ သြင္ ႏွစ္သက္တယ္ဆိုတဲ့ အျပာေရာင္ေတြမ်ား သံုးထားေလမလား၊ သြင္ တကယ္ပဲ သိခ်င္တာ။ အမွတ္မရွိဘူးပဲဆိုဆို….ကိုယ့္စိတ္ကိုကိုယ္ လွည့္စား ၾကည္ႏူးၾကည့္ခ်င္ေသးတာ။ ေမာင့္ပန္းခ်ီမွာ အျပာေရာင္ေလး ကဲေနရင္ပဲ ေမာင္မ်ား သြင့္ကိုလြမ္းေနတာလားလို႔ စိတ္က ယံုစားခ်င္ေနေသးတာကေတာ့ သြင္ ရူးေနလို႔သာ ျဖစ္မွာ။ ခက္လိုက္တဲ့ သြင္ပါပဲ….။ ေမာင္နဲ႔ခ်စ္စတုန္းကေတာ့ သြင့္ပံုတူကေလးမ်ား ေမာင္ တိတ္တိတ္ဆြဲထားမလားလို႔ ေမာင့္အလုပ္ခန္းထဲ ေမႊေႏွာက္ရွာခဲ့ဖူးတာ၊ ေဘာင္မေခြရေသးတဲ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚခ်ထားတာကို တစ္ကားခ်င္း လိုက္ၾကည့့္ရတာ အေမာရယ္။ မသိႏိူင္ပါဘူးေလ၊ ခုေရာ မိန္းကေလးပံုဆြဲတဲ့အခါ သြင္ႀကိဳက္တဲ့ အျပာေရာင္ အေသြးကေလး မျခယ္ထားဖူးလို႔ ဘယ္သူက ေျပာႏိူင္မွာလဲ ေနာ္။ ေတြးမိရင္းက ေမာင့္ပန္းခ်ီျပပြဲကို သြားၾကည့္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာရေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမာင္ရယ္…..။
(၃)
လက္ညိွဳးထိုးတတ္တဲ့ကိစၥေတြမွာ ႏွလံုးသားမပါတာကေတာ့ တမင္သက္သက္ အျပစ္ဖြဲ႔ လိုျခင္းပဲ၊ ႏွလံုးသားထဲမွာ တန္ဘိုးတစ္ခုသတ္မွတ္ၿပီး ေနရာတစ္ခု က်က်နနမေပးႏိူင္ခဲ့လို႔ပါပဲ…အဲဒီလိုပဲ သြင္ နားလည္ထားပါတယ္။ ေမာင့္ႏွလံုးသားကို ခုထိ နားမလည္ႏိူင္ေသးတာကေတာ့ သြင္ ညံ့လို႔ပဲ ထားပါေလ…. “သြင္ မင္းတို႔အသိုင္းအဝိုင္းက အႏုပညာအေပၚ အေတာ္ေလး အထင္ေသးတာပဲ ေနာ္” “ဟာ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရာ၊ ေဖေဖေမးတဲ့ ေမာင့္ပန္းခ်ီကားတစ္ကားကို ဘယ္ေလာက္ရလဲဆိုတာက သိခ်င္လို႔ကို ေမးတာ ေနမွာပါ” “မဟုတ္တာကြာ၊ သြင့္ေဖေဖေလသံက မင္းပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဲ႕တန္ဘိုးက ဘယ္ေလာက္လဲ၊ မင့္ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေရ ဘယ္ေလာက္ေရာင္းရမွ ငါ့သမီးစီးေနတဲ့ကားဘိုးကို မီမလဲဆိုတဲ့ အထာနဲ႔” “မဟုတ္ဘူး၊ မဟုတ္ပါဘူး ေမာင္ရဲ႕၊ ေမာင္ အထင္လြဲတာ ျဖစ္မွာပါ ေဖေဖက အဲ့လိုမဟုတ္ဘူး” တကယ္ေတာ့ ဒါဟာ ေမာင့္ဘက္က အေၾကာင္းျပခ်က္ေကာင္းတစ္ခုသာ ျဖစ္ခဲ့တာ။ အသိုင္းအဝိုင္းခ်င္း မတူလို႔၊ တန္ဘိုးထားရာခ်င္း ကြဲလို႔တဲ့ေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္နဲ႔သြင္ အခ်စ္ေတြ တူခဲ့ၾကတာပဲလို႔ သြင္က ထင္ခဲ့တာ။ ေမာင္နဲ႔သြင္ တစ္ေယာက္ေဘးနားတစ္ေယာက္ရွိရင္း အတူတူအိုမင္းခြင့္ကို သြင္က လိုခ်င္ခဲ့တာ….။ ဘယ္လိုအေျခအေနေတြေရာက္ပါေစ။ သြင့္နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားလာခဲ့ရတဲ့ ေမာင့္စကားတစ္ခြန္း မၾကားရေသးခင္အထိေပါ့။ သြင္ ေမာင့္ကို လံုးဝ ယံုခဲ့မိတာ။
(၄)
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ ေမာင္နဲ႔မွ သြင္ နားလည္လာခဲ့တာ၊ သူ႔အတိုင္း လြတ္လပ္စီးေမ်ာေနတဲ့ သြင့္ေရစီးေၾကာင္းေတြက ေမာင္နဲ႔က်မွ လမ္းေၾကာင္းေျပာင္းစီးဆင္းခဲ့သေလ…. ေမာင္ မသိေအာင္ သြင္ တိတ္တိတ္ေလး ပန္းခ်ီခိုးသင္ေနတာ၊ ခုဆို ေျခာက္လျပည့္ေတာ့မယ္။ သြင္ သင္တာက ခဲပန္းခ်ီ ေပါ့ထရိတ္ပါ။ ေမာင္ သိလား၊ ေမာင္ အံ့ၾသသြားေအာင္ေလ၊ သြင္ ေသခ်ာဆြဲတတ္ေတာ့မွ ေမာင့္ပံုတူပန္းခ်ီကားေလးကို က်က်နနေလး ဆြဲၿပီး ေမာင့္ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေပးမလို႔။ ေမာင္ခ်စ္တဲ့ ပန္းခ်ီပညာမို႔ သြင္ ခ်စ္ခဲ့ရတာ။ တကယ္က သြင္ဟာ သီခ်င္းေတြအေပၚမွာ ပိုၿပီးဝင္စားတာ။ သီခ်င္းေတြ စီဒီေတြ ဝယ္စုထားတာမွ အမ်ားႀကီးရယ္။ ေမာင္ကက်ေတာ့ ဟိုးတုန္းက သီခ်င္းေတြေလာက္သာ နားေထာင္တာ။ တကယ့္ကို ကလပ္စစ္သီခ်င္းေတြ မိုးတို႔၊ မိုးသက္ေလႏွင္တို႔၊ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၊ ခ်စ္ျပံဳးႏွင္းဆီတို႔၊ ဆယ့္ႏွစ္လရာသီတို႔လို။ သြင္ကေတာ့ ေပါ့သီခ်င္းခ်ိဳခ်ိဳေလးေတြ ပိုႀကိဳက္တာ။ ရုတ္တရက္ ဆရာမအိမ္ဖုန္းက ျမည္လာတာမို႔ ေပါ့ထရိတ္ပံုေလးခဲျခစ္ေနရင္းက သြင္ ဆတ္ကနဲ ေခါင္းေထာင္ၾကည့္မိတယ္။ ဆရာမ လမ္းထိပ္ခနသြားပါတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ခ်င္ေပမယ့္….၊ ဖုန္းက ေလးငါးခ်က္ျမည္အၿပီးမွာ “ကၽြန္မ ညိဳမာေဝပါရွင္၊ ကိစၥရွိရင္မက္ေဆ့ခ်္ထားခဲ့ပါ၊ ကၽြန္မ အျမန္ဆံုးျပန္ေခၚပါ့မယ္”ဆိုတဲ့ အသံေလးၾကားတာနဲ႔ ၿငိမ္ပဲေနလိုက္မိတာ့တယ္။ တီ….ဆိုတဲ့ဘိျမည္သံေလးအဆံုးမွာေတာ့ ေယာက်ာ္းအသံ တစ္သံ…. သိပ္ကိုၾကားဖူးေနက် အသံ။ “ညိဳ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္ဆိုးေနတုန္းလား၊ ဖုန္းေျဖပါဗ်ာ၊ ညိဳကလြဲလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္တကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ ယံုပါ၊ ညိဳသိခ်င္တာေတြအားလံုး ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာရွင္းျပႏိူင္ပါတယ္။ ဒါပဲေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေခၚလိုက္မယ္ တိတ္ကဲပါဗ်ာ” သြင့္နားထဲဘယ္လိုဝင္ဝင္ မွတ္မိေနတဲ့ ေမာင့္အသံ…..။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ….. ဘယ္သူ႔ကိုမွ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္မခ်စ္ဘူးဆိုတာ….. တကယ္ မခ်စ္ဘူး ဆိုတာ……။ သြင့္ နားၾကားမ်ား လြဲသလား….ဟင့္အင္း မျဖစ္ႏိူင္ဘူး။ ေသခ်ာတယ္၊ ေမာင္မွ ေမာင္ပါ။ ေမာင္ ပန္းခ်ီဆရာမမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးသြားသြားလာလာရွိတာ သြင္သိထားေပမယ့္ ခုလိုပတ္သက္မႈမ်ိဳးလို႔ ဘယ္တုန္းကမွ ေတြးမထားမိခဲ့။ ဒါဟာ တကယ့္ကို တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆုိင္ သြင္ႏွလံုးသားကြဲဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥ။ နားနဲ႔ တပ္အပ္ၾကားခဲ့ရတဲ့ ေမာင့္ဝန္ခံမႈ၊ သြင္မဟုတ္တဲ့ တစ္ျခားမိန္းမတစ္ေယာက္အေပၚ ဝန္ခံေျဖရွင္းမႈမွာ သြင့္အခ်စ္ေတြ အေစာ္ကားခံလိုက္ရတာ၊ သြင့္သိကၡာေတြ ခ်နင္းခံလိုက္ရတာ၊ သြင့္ကမာၻတစ္ခုလံုး ပ်က္ခဲ့ရတာ။ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ…..၊ တကယ္ မခ်စ္ခဲ့ဘူး….တဲ့၊ ေမာင္ေျပာခဲ့တဲ့ အရမ္းခ်စ္တယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြ၊ သြင့္ကို လြမ္းလိုက္တာကြာဆိုတဲ့ စကားေတြမွာ အခ်စ္မဲ့ခဲ့သတဲ့လား၊ ေမာင့္စိတ္အဆာေျပရံုသက္သက္ အေပ်ာ္ကစားခဲ့တာမ်ိဳးလား၊ တကယ္မခ်စ္ဘဲ ေျပာခဲ့တာေတြတဲ့လား၊ ဒါေတြကို သြင္က ရူးမိုက္လို႔သာ အဆင္အျခင္မဲ့ ယံုခဲ့မိတာပဲ ထားပါေတာ့….။ ဘာေၾကာင့္ပါလိမ့္လို႔ နားမလည္ႏိူင္မႈေတြနဲ႔ ခုထိ စိတ္ေတြက ထံုေနတုန္း။ ေမာင့္မ်က္ဝန္းအၾကည့္ေတြကို ျမင္ေယာင္မိတိုင္းလည္း တကယ္ခ်စ္ခဲ့တာလို႔ မိုက္မဲခ်င္ေန တုန္း။ သြင့္အျဖစ္က က်ားကိုက္ခံရသူကိုယ္တိုင္ျဖစ္ရက္နဲ႔ အေပါက္ကေလးနဲ႔လားလို႔ ေမးေနတဲ့သူလို….။ ဆရာမျပန္လာေတာ့ သြင္က “ဆရာမအိမ္ဖုန္း ခုနကပဲ ျမည္တယ္။ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္ မက္ေဆ့ခ်္ထားခဲ့သံလိုလို သြင္ ၾကားလိုက္သလားလို႔” လို႔ မေရမရာ ဘာမွ မဟုတ္ေလဟန္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေျပာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဆရာမက သြင့္ကို ခပ္စိုက္စိုက္တစ္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး “ေက်းဇူးပဲ” တဲ့။ “ဆရာမကို သြင္ ေျပာရဦးမယ္၊ ဒီလကုန္က စၿပီး သင္တန္းတက္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မထင္ဘူး။ သြင္ ေမေမ့ဆိုင္ ကူထြက္ေပးရမွာမို႔ အားေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး” မုသားစြက္စကားတစ္ခြန္း သြင့္ႏႈတ္ဖ်ားက အားထုတ္စရာမလိုေအာင္ ေလွ်ာကနဲ ထြက္သြားတယ္။ ဆရာမမ်က္လံုးေတြက သြင့္ရင္ထဲကို ျမင္လိုက္သလိုလို ရွိလွတယ္။ မ်က္လံုးေတြက သြင့္အနားခ်က္ခ်င္းပဲ နီးကပ္လာသလိုလို….။ ဆရာမရယ္ ဆရာမ မသိလိုက္တာကေလ ေမာင္နဲ႔ သြင္ ေဝးသြားတာကိုပါပဲ….။
(၅)
အခ်စ္ဆိုတာ မ်က္မျမင္ပုဏၰား ေျခာက္ေယာက္ ဆင္စမ္းၾကသလို တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အေတြ႔ေပၚမူတည္လို႔ အျမင္ေတြ ကြဲေနၾကဦးမွာ၊ အခ်စ္နဲ႔ပါတ္သက္တဲ့ ေမာင့္အျမင္ကို သြင္ ဘယ္ေတာ့မွ မသိလို၊ မျငင္းလိုေတာ့ပါဘူး၊ ဒါဟာ သြင္ သိခဲ့တဲ့ ေမာင့္အခ်စ္လို႔ပဲ…. မလိုအပ္ေတာ့ပါဘူးေလ၊ ဘယ္လိုေျဖရွင္းစကားကိုမွ ေမာင့္ဆီက မလိုအပ္ေတာ့သလို တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ဘယ္လိုေျဖရွင္း ႏွစ္သိမ့္စကားတစ္ခြန္းတစ္ေလမွ ေမာင့္ဆီက ၾကားရမယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သြင္ သိၿပီးသားပါ။ သြင္ဟာ ေမာင္ တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ…..။ ၾကာခဲ့ၿပီပဲေလ၊ တကယ္ဆို သြင္ ေမ့သင့္ခဲ့ၿပီ။ “ႏွင္း ငါတို႔ ပန္းခ်ီျပပြဲသြားရေအာင္၊ ဒီေန႔ ေနာက္ဆံုးေန႔မဟုတ္လားဆိုတဲ့ သြင့္စကားကို ႏွင္းက မ်က္ခံုးမ်ားေတာင္ ပင့္လို႔။ “ေအး သြားၾကမယ္ သြင္ နင္ ပန္းဆိုးတန္းက ေစာင့္”လို႔ မဆိုင္းမတြ ျပန္ေျဖေလတယ္။ ပန္းခ်ီျပပြဲက လူ သိပ္မမ်ားလွေပမယ့္ နာမည္ႀကီးပန္းခ်ီဆရာသံုးေယာက္ရဲ႕ပြဲမို႔ သံုးေယာက္စာပရိသတ္နဲ႔ စည္ကားတယ္လို႔ ေျပာရမယ္။ သြင္ တိတ္တိတ္ေလးေမွ်ာ္လင့္ထားသလို (သိပ္ ေမွ်ာ္လင့္မထားေပမယ့္လည္း) ေမာင့္ပန္းခ်ီကားေတြဟာ အျပာေရာင္ကဲမေနၾကဘူး။ အနီ အနက္ လိေမၼာ္ အဝါေတြ ေရာယွက္လို႔ အပူေရာင္ေတြ အမ်ားဆံုးသံုးၿပီး ဆြဲထားတယ္။ စုတ္တံအျပားႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲထားတဲ့ ပံုေတြဟာ ၾကည့္ရသူေတြေတာင္ ရင္ပူေမာလာတဲ့အထိ ေမာင့္အႏုပညာက စြမ္းလွတယ္။ မြန္းၾကပ္ၾကပ္ခံစားမႈတစ္မ်ိဳးကို ေပးတယ္။ သြင္ျဖင့္ အသက္ရွဴေတာင္ မဝေတာ့သလိုပဲ။ အိုး…..ဒီပံုကေလး….၊ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ေနာက္ေက်ာေပးလို႔ ဟိုးအေဝးႀကီးကို ေငးေနပံု၊ လြင့္ပ်ံ႕ေနတဲ့သူမဆံႏြယ္ေတြမွာ ဇီဇဝါပန္းကေလးတစ္ပြင့္၊ သြင္သိပ္ခ်စ္တဲ့၊ သြင္ခ်စ္တယ္ဆိုတာကို ေမာင္လည္းသိတဲ့ ဇီဇဝါပန္းကေလးတစ္ပြင့္ကို တြဲခိုလို႔ ျပဳတ္က်ေတာ့မယ့္ပံုဟန္ ပန္ထားေပးတယ္။ အဲဒီပန္းကေလးလို သူမစိတ္ဟာ၊ သူမႏွလံုးသားေတြဟာ ျပဳတ္က်လုလု လို႔မ်ား ေမာင္က ေျပာခ်င္တာလားဟင္….၊ အို.....သူမဟာ သနားစရာေကာင္းလိုက္တာ....။ သြင့္စိတ္အေျပာင္းအလဲကို သြင္ကိုယ္တိုင္ မသိလိုက္ခင္ ပါးေပၚကို မ်က္ရည္ေတြ ေပါက္ကနဲ လိမ့္ဆင္း က်လာေတာ့တယ္။ သြင္ ဇီဇဝါပန္းေတြကို သိပ္ခ်စ္တာ ေမာင္ မေမ့ေသးဘူးဘဲ…..။ ရုတ္တရက္ ေမာင့္ကို သိပ္ေတြ႔ခ်င္လာတယ္။ ေမာင္ ဘယ္မွာမ်ားပါလိမ့္၊ ျပခန္းရဲ႕တေနရာရာမွာေတာ့ ေမာင္ ရွိေနမွာပါ။ ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ…သြင္ ေမာင့္ကို ေတြ႔ခ်င္လိုက္တာ ေမာင္ရာ….။ ေမာင့္ကို သြင့္မ်က္လံုးေတြက လိုလိုခ်င္ခ်င္ လိုက္ရွာၾကည့္ေနမိေတာ့တယ္။ သြင့္လက္ထဲက ပလတ္စတစ္ဖိုလ္ဒါအၾကည္ေလးထဲမွာ သြင္ဆြဲထားတဲ့ ေမာင့္ေပါ့ထရိတ္ ပံု။ ေပးလိုက္ရင္ ေကာင္းမလား၊ ေနာက္လဆို ေမာင့္ေမြးေန႔ေလ။ သြင္ကေတာ့ ရွိေနႏိူင္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေမာင့္အတြက္ အမွတ္တရျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ မိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႔ ေပးတာမ်ိဳးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သိပ္မ်ား သိသာသြားမလား ဟင္….။ အို ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ ေပးလိုက္ခ်င္တယ္။ ေဝးကြာေနခ်ိန္ေတြမွာ ေမာင့္ကို မေမ့ႏိူင္ မျပတ္ႏိူင္ေသးတဲ့ သြင့္သံေယာဇဥ္ေတြရဲ႕ ျပယုဂ္….။ အို သြင့္ကို တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ေမာင္ဟာ ဒီေပါ့ထရိတ္ပံုေလးအတြက္ သြင္မသိေအာင္ ေလွာင္မ်ား ရယ္ေနဦးမွာလား၊ ဆရာမနဲ႔အတူတူ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားျဖစ္တဲ့ မနက္ခင္းစာေတြမွာ အရံတစ္ခြက္အျဖစ္နဲ႔ေလ….။ သြင့္စိတ္ေတြ ဂနာမၿငိမ္ ယိမ္းထိုးေျပးလႊားရင္း ေမာင္ ဘယ္မွာလဲ….ဆိုတာပဲ သိခ်င္ေနမိေတာ့တယ္။ "Sorry Sir, this painting has already been sold out. You may choose to buy another one, how about that one ?" ညိဳမာေဝ….၊ ဆရာမ ညိဳမာေဝ့အသံ။ သြင့္ေနာက္ေက်ာဘက္က ၾကားလိုက္ရတယ္။ မရည္ရြယ္ဘဲ သြင္ ဆရာမကို လွည့္ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ဆရာမကေတာ့ ႏိူင္ငံျခားသားစံုတြဲကို စကားေျပာရင္း သြင္တို႔ဘက္ကို ေက်ာေပးထားတာမို႔ ျမင္ဟန္မတူ။ ဘုရားေရ…..သူမဆံႏြယ္ေက်ာ့မွာ ဇီဇဝါတစ္ပြင့္ ပိုင္ပိုင္ႏိူင္ႏိူင္ပန္လို႔…..။ သြင္ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို ဖိကိုက္ထားလိုက္မိတယ္။ မငိုနဲ႔၊ မငိုမိေစနဲ႔ သြင္၊ နည္းနည္းကေလးမွ ငိုခ်င္ပံု မျပမိေစနဲ႔၊ ဖိုလ္ဒါေလးထဲက ေမာင့္ေပါ့ထရိတ္ပံုကို သြင့္လက္က အလိုလို ေျခမြမိရက္သား။ ရက္စက္တယ္ ေမာင္ ရက္စက္တယ္။ မ်က္ႏွာမ်ားတဲ့ ဇီဇဝါ….သြင့္တစ္ေယာက္ထဲအတြက္ ပြင့္တာမွ မဟုတ္ခဲ့ဘဲ….။ ျပခန္းေထာင့္က အမိႈက္ပံုးထဲ လက္ထဲက ခဲပန္းခ်ီပံုေလးကို လႊင့္ပစ္ခဲ့မိေတာ့တယ္။ လံုးေခ်ေၾကမြလို႔၊ တကယ္တမ္းေၾကမြခဲ့တာက သြင့္စိတ္ေတြပါပဲ။ သြင့္စိတ္ေတြပါပဲ…..ေၾကမြလို႔သြားခဲ့တာ။ ခဏကေလး ႏုညံ့သြားခဲ့ရတဲ့ သြင့္စိတ္အေျပာင္းအလဲဟာ ခုေတာ့ မြမြေၾက....။ ႏွင္းက သြင္လုပ္ပံုေတြကို နားမလည္ႏိူင္တဲ့ဟန္နဲ႔။ ႏွင္းလက္ကို ဆြဲလို႔ “ျပန္ၾကစို႔ႏွင္း”ဆိုေတာ့ ႏွင္းက သြင့္လက္ထဲမွာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး ပါလာတယ္။ အမိႈက္ပံုးဆီ ေမးေငါ့လို႔ “ဟဲ့ ဘာလို႔လႊင့္ပစ္ခဲ့ရတာလဲ နင္ပဲ ေသခ်ာအခ်ိန္ယူဆြဲထားတာဆို” တဲ့။ “ေတာ္ပါေတာ့ဟာ ႏွင္းရယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့ သြင့္အခ်ိန္ေတြ သြင့္ေန႔ရက္ေတြထဲမွာ ေဇယ် ဆိုတာ ေနာက္ထပ္ ဘယ္ေတာ့မွ ေနရာယူႏူိင္မယ္ မထင္ေတာ့ပါဘူးေလ။ နင္ သိလား ႏွင္း” “ေအးပါဟာ သိပါတယ္၊ ငါ သိပါတယ္” သြင္ သိသားပဲ၊ ႏွင္း တကယ္မသိပါဘူး။ သိပ္ျမန္တဲ့ သြင့္စိတ္အက်ိဳးအပဲ့ေလးတစ္ခု၊ အျဖစ္အပ်က္ကေလးတစ္ခုကို ႏွင္း မသိလိုက္ပါဘူးေလ။ သြင္ကိုက မိုက္မိုက္မဲမဲလာမိတာ….။ ေမာင္ဟာ သူ တကယ္မခ်စ္ခဲ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို တမ္းတလြမ္းဆြတ္ေနရေလာက္ေအာင္ မိုက္မဲတဲ့ ေယာက်ာ္းတစ္ေယာက္မွ မဟုတ္တာဘဲ။ ဟုတ္မွာပါ၊ ေမာင္ဟာ ဇီဇဝါေတြကို ခ်စ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ သြင့္ဇီဇဝါေတြကို မဟုတ္ဘူး…….။ ျပခန္းက အထြက္မွာ ေမာင္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ရယ္လို႔ေတာင္ မေတြ႔လိုက္ရတဲ့ ကံၾကမၼာကို သြင္က ေက်းဇူးေတြတင္လို႔……။ တကယ္ပါပဲ။ ဘဝမွာ မလိုအပ္ေတာ့ဘူးလို႔ သိေနတဲ့အရာေတြဟာ တကယ္ကို မလိုအပ္ေတာ့တာ။ သိပ္ကို ေသခ်ာတာပဲ…..။ ေနာက္တစ္ခု သိပ္ေသခ်ာတာက သြင္ ဘယ္ေတာ့မွ ခဲပန္းခ်ီဆြဲေတာ့မွာ မဟုတ္တာပါပဲ…။
Author: ခ်စ္ၾကည္ေအး
