မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း

>

နာမည္ၾကီး စေကာတလန္ စာေရးဆရာတစ္ျဖစ္လဲ ဟာသမင္းသား Roterက ပရိသတ္ကို "ေဘးကလူနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ပုခံုးခ်င္းယွဥ္ျပီး ထိုင္ေနတာ ၂ နာရီေလာက္ ရွိေနျပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾကပါလား?" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ပရိသတ္ေတြ ရယ္ေမာခဲ့သလို လူတစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူေတြကို ထႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့တယ္။

ဒီေလာက္ပဲ လြယ္ကူရိုးရွင္း ခဲ့ပါတယ္... ေဘးမွာရွိေနတဲ့သူက ကိုယ့္ရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္း၊ အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္နဲ႔ ကိုယ့္ "သူငယ္ခ်င္း" ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြက တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးမႈ၊ လူတန္းစား၊ လူမ်ဳိးခဲြျခားမႈေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြကို လက္လြတ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ခါက ႏွင္းမုန္တိုင္းက်ျပီးေနာက္ ကားေတြသြားလာလို႔ မရေအာင္ ႏွင္းေတြ ပိတ္ဆို႔ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့တိုက္က ေလာင္စာကုန္သြားတဲ့အျပင္ ဆိုင္ကလူေတြ အစားအစာ လာမပို႔ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေရမရွိ၊ မီးမလာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခါမွ မေခၚမေျပာခဲ့ဖူးၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အခ်င္းခ်င္း အိမ္တံခါးေခါက္ျပီး စားစရာေတြ ေပးေဝလဲလွယ္ၾကတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္က လူစုျပီး ကပဲြလုပ္ခဲ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္အိမ္လံုးလည္း အဲဒီကပဲြမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ အသက္ ၁၁ႏွစ္ကေန အသက္ ၇၅ႏွစ္ထိ အဲဒီပဲြမွာ ပါခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ရဲ႕ လုံျခံဳေရးမွဴး စႏၵားယားတီးတတ္မွန္း အဲဒီအခ်ိန္က်မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိခဲ့ရတယ္။

တကယ္လို႔ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ မိတ္ေဆြစုေဝးပဲြေတြရွိရင္ အရမ္းေကာင္းမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ တိုက္ၾကီးက ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းျပည့္ေနလိမ့္မယ္။

လူေတြနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေအာင္ သင္ခရီးထြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြၾကားမွာ ေနရတဲ့အေပ်ာ္ကို သင္ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို သင္မျမင္ရင္ ေလာကၾကီးကိုလည္း သင္ရွာေတြ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္းဝန္ထမ္း၊ လမ္းေပၚမွာ တာဝန္က်သူ၊ ဘတ္စကားေမာင္းသူ၊ ဓာတ္ေလွကားေစာင့္၊ ဖိနပ္သုတ္တဲ့ ကေလးငယ္ ... စတဲ့ လူေတြက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္။ လူတုိင္းမွာ ျပည့္ဝတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူအမ်ားစုက တသတ္မွတ္တည္းျဖစ္တဲ့ ဘဝထဲမွာပဲ နစ္မြန္းခ်င္ၾကတယ္။ ေန႔တိုင္း ဒီအေပါင္းအသင္း၊ ဒီမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနတာေတြပဲ ေျပာခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူစိမ္းနဲ႔ အထူးသျဖင့္ လုပ္ငန္းမတူသူေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ဆီကေန ကိုယ္မသိတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳသစ္၊ ခံစားမႈအသစ္ကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ေတာရြာက လယ္သမား၊ ေဝးေခါင္တဲ့အရပ္က ဓာတ္ဆီျဖည့္သမား၊ ကေလးေပြ႔ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးဟာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔စိတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။


တစ္ျခားသူအတြက္ ဘာမ်ားေပးႏိုင္မလဲ? ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အျမဲ ေရရြတ္ၾကတယ္။ မေပးႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ခ်င္ ေနပါေစ.. အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ပါးသူရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ခံနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အျပင္ပန္းပဲ မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂရုတစိုက္ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔မ်က္လံုးထဲကေနေတာင္ သူ႔အတြင္းစိတ္ အခက္အခဲကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကားဂိတ္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၊ နာက်င္ရိပ္ဖံုးေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ ကေလးငယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သြားရမွန္း မသိဘဲ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ခရီးသည္တစ္ဦးကို ေတြ႔ခဲ့ျပီး ကူညီဖို႔ မေမးျမန္းခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုခြင့္မလႊတ္သင့္ပါဘူး။



ကြ်န္ေတာ္သိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ရထားစီးျပီး အေနာက္အရပ္ကို ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းခုလပ္ ရြာတစ္ရြာမွာ ရထားရပ္လို႔ အေညာင္းေျပ သူလမ္းဆင္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေရွ႕အရပ္က ရထားတစ္စီး ဘူတာထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ရထားႏွစ္စီး တစ္ျပိဳင္တည္း ရပ္နားမိခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္တဲ့ ခရီးသည္ေတြ ပိုမ်ားခဲ့တယ္။ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အျပံဳးနဲ႔ေလွ်ာက္လာတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူတို႔ မိတ္ဆက္ၾကတယ္၊ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရထားထြက္ဖို႔ ဥၾသဆဲြေတာ့ အမ်ဳိးသားက "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး" လို႔ ေျပာျပီး လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရထားတစ္စီးထဲေပၚ သူတို႔တက္ခဲ့ၾကတယ္။



ႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူတို႔အဆက္အသြယ္ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္ထိပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လိုအင္က ခ်စ္သူရည္းစား မဟုတ္ၾကဘဲ အဖိုးတန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။



သင့္ဘဝမွာ တစ္ျခားလူ မိတ္ဆက္ေပးျပီးမွ ခင္မင္လာရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ?



ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာမွာ Baldနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ သူေရထဲက တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ေရထဲဆင္းမယ့္အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ နယူးေယာက္က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ Albert နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့ စာေစာင္တစ္ေစာင္ကို သူဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ Grand Canyon မွာ ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ အံ့ၾသစရာ ရႈခင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အလွ်င္စလို သူေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။



သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကပါဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕က အထီးက်န္တယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္။ လူ႔ဘဝခရီးလမ္းမွာ ဒီလိုခံစားခ်က္ရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ အေပါင္းအေဖာ္ မိတ္ေဆြဆိုတာ လိုလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း လိုလာတယ္။



အစကေတာ့ သူစိမ္းေတြပါပဲ... တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္အရင္ဆန္႔ထုတ္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။





မူရင္းစာေရးဆရာ .... Blunt



**ႏိုင္းႏိုင္းစေန **

နာမည္ၾကီး စေကာတလန္ စာေရးဆရာတစ္ျဖစ္လဲ ဟာသမင္းသား Roterက ပရိသတ္ကို "ေဘးကလူနဲ႔ ခင္ဗ်ားတို႔ ပုခံုးခ်င္းယွဥ္ျပီး ထိုင္ေနတာ ၂ နာရီေလာက္ ရွိေနျပီ။ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ စကားတစ္ခြန္းမွ မေျပာၾကပါလား?" လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔စကားေၾကာင့္ ပရိသတ္ေတြ ရယ္ေမာခဲ့သလို လူတစ္ခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ေဘးမွာ ထိုင္ေနသူေတြကို ထႏႈတ္ဆက္ၾကေတာ့တယ္။

ဒီေလာက္ပဲ လြယ္ကူရိုးရွင္း ခဲ့ပါတယ္... ေဘးမွာရွိေနတဲ့သူက ကိုယ့္ရဲ႕စကားေလးတစ္ခြန္း၊ အျပံဳးေလးတစ္ပြင့္နဲ႔ ကိုယ့္ "သူငယ္ခ်င္း" ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္ေတြက တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကို အထင္ၾကီးမႈ၊ လူတန္းစား၊ လူမ်ဳိးခဲြျခားမႈေၾကာင့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းေတြကို လက္လြတ္ခဲ့ရတယ္။

တစ္ခါက ႏွင္းမုန္တိုင္းက်ျပီးေနာက္ ကားေတြသြားလာလို႔ မရေအာင္ ႏွင္းေတြ ပိတ္ဆို႔ေနခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့တိုက္က ေလာင္စာကုန္သြားတဲ့အျပင္ ဆိုင္ကလူေတြ အစားအစာ လာမပို႔ႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ေရမရွိ၊ မီးမလာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီမွာ တစ္ခါမွ မေခၚမေျပာခဲ့ဖူးၾကတဲ့ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အခ်င္းခ်င္း အိမ္တံခါးေခါက္ျပီး စားစရာေတြ ေပးေဝလဲလွယ္ၾကတယ္။ အိမ္တစ္အိမ္က လူစုျပီး ကပဲြလုပ္ခဲ့လို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔တစ္အိမ္လံုးလည္း အဲဒီကပဲြမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတယ္။ အသက္ ၁၁ႏွစ္ကေန အသက္ ၇၅ႏွစ္ထိ အဲဒီပဲြမွာ ပါခဲ့ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုက္ရဲ႕ လုံျခံဳေရးမွဴး စႏၵားယားတီးတတ္မွန္း အဲဒီအခ်ိန္က်မွာ ကြ်န္ေတာ္တို႔ သိခဲ့ရတယ္။

တကယ္လို႔ ခါတိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ မိတ္ေဆြစုေဝးပဲြေတြရွိရင္ အရမ္းေကာင္းမယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေတြးမိတယ္။ အဲဒီလိုဆိုရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေနတဲ့ တိုက္ၾကီးက ေပ်ာ္စရာေတြနဲ႔ ေန႔တိုင္းျပည့္ေနလိမ့္မယ္။

လူေတြနဲ႔ မိုင္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဝးကြာေအာင္ သင္ခရီးထြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ လူေတြၾကားမွာ ေနရတဲ့အေပ်ာ္ကို သင္ခံစားရမွာ မဟုတ္ဘူး။ လူေတြရဲ႕ အတြင္းစိတ္ကို သင္မျမင္ရင္ ေလာကၾကီးကိုလည္း သင္ရွာေတြ႔မွာ မဟုတ္ဘူး။ အေရာင္းဝန္ထမ္း၊ လမ္းေပၚမွာ တာဝန္က်သူ၊ ဘတ္စကားေမာင္းသူ၊ ဓာတ္ေလွကားေစာင့္၊ ဖိနပ္သုတ္တဲ့ ကေလးငယ္ ... စတဲ့ လူေတြက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူေတြျဖစ္တယ္။ လူတုိင္းမွာ ျပည့္ဝတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြရွိၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ လူအမ်ားစုက တသတ္မွတ္တည္းျဖစ္တဲ့ ဘဝထဲမွာပဲ နစ္မြန္းခ်င္ၾကတယ္။ ေန႔တိုင္း ဒီအေပါင္းအသင္း၊ ဒီမိတ္ေဆြေတြနဲ႔ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေနတာေတြပဲ ေျပာခ်င္ခဲ့ၾကတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူစိမ္းနဲ႔ အထူးသျဖင့္ လုပ္ငန္းမတူသူေတြနဲ႔ စကားေျပာၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူတို႔ဆီကေန ကိုယ္မသိတဲ့ အေတြ႔အၾကံဳသစ္၊ ခံစားမႈအသစ္ကို ရႏိုင္ပါတယ္။ ေတာရြာက လယ္သမား၊ ေဝးေခါင္တဲ့အရပ္က ဓာတ္ဆီျဖည့္သမား၊ ကေလးေပြ႔ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးဟာလည္း ကြ်န္ေတာ္တို႔စိတ္ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္စြမ္းရွိပါတယ္။


တစ္ျခားသူအတြက္ ဘာမ်ားေပးႏိုင္မလဲ? ဘာမ်ား လုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔အျမဲ ေရရြတ္ၾကတယ္။ မေပးႏိုင္ မလုပ္ႏိုင္ခ်င္ ေနပါေစ.. အနည္းဆံုးေတာ့ တစ္ပါးသူရဲ႕ ခံစားခ်က္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ လက္ခံနားလည္ေပးႏိုင္ပါတယ္။ အျပင္ပန္းပဲ မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ေယာက္ကို ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဂရုတစိုက္ ရွိခဲ့မယ္ဆိုရင္ သူ႔မ်က္လံုးထဲကေနေတာင္ သူ႔အတြင္းစိတ္ အခက္အခဲကို ေတြ႔ႏိုင္ပါတယ္။ တကယ္လို႔ ကားဂိတ္မွာ မ်က္ရည္ေတြနဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦး၊ နာက်င္ရိပ္ဖံုးေနတဲ့ မ်က္လံုးတစ္စံုနဲ႔ ကေလးငယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္သြားရမွန္း မသိဘဲ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ ခရီးသည္တစ္ဦးကို ေတြ႔ခဲ့ျပီး ကူညီဖို႔ မေမးျမန္းခဲ့ရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ကိုယ့္ကိုခြင့္မလႊတ္သင့္ပါဘူး။



ကြ်န္ေတာ္သိတဲ့ အမ်ဳိးသမီးတစ္ဦးက ရထားစီးျပီး အေနာက္အရပ္ကို ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ လမ္းခုလပ္ ရြာတစ္ရြာမွာ ရထားရပ္လို႔ အေညာင္းေျပ သူလမ္းဆင္းေလွ်ာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အေရွ႕အရပ္က ရထားတစ္စီး ဘူတာထဲဝင္လာခဲ့တယ္။ ရထားႏွစ္စီး တစ္ျပိဳင္တည္း ရပ္နားမိခ်ိန္ျဖစ္တာေၾကာင့္ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္တဲ့ ခရီးသည္ေတြ ပိုမ်ားခဲ့တယ္။ သူလမ္းေလွ်ာက္ေနတုန္း ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အျပံဳးနဲ႔ေလွ်ာက္လာတဲ့ အမ်ဳိးသားတစ္ဦးကို ေတြ႔လိုက္တယ္။ သူတို႔ မိတ္ဆက္ၾကတယ္၊ စကားေတြေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ရထားထြက္ဖို႔ ဥၾသဆဲြေတာ့ အမ်ဳိးသားက "ကြ်န္ေတာ္တို႔ ေနာက္ထပ္ေတြ႔ႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး" လို႔ ေျပာျပီး လက္ဆဲြႏႈတ္ဆက္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ရထားတစ္စီးထဲေပၚ သူတို႔တက္ခဲ့ၾကတယ္။



ႏွစ္အေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူတို႔အဆက္အသြယ္ ရွိခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္ ကြယ္လြန္သြားခ်ိန္ထိပါပဲ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လိုအင္က ခ်စ္သူရည္းစား မဟုတ္ၾကဘဲ အဖိုးတန္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေကာင္းပဲ ျဖစ္တယ္။



သင့္ဘဝမွာ တစ္ျခားလူ မိတ္ဆက္ေပးျပီးမွ ခင္မင္လာရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိသလဲ?



ကြ်န္ေတာ့္ဘဝမွာ ကြ်န္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္ ကမ္းစပ္တစ္ေနရာမွာ Baldနဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ သူေရထဲက တက္လာတဲ့အခ်ိန္ ကြ်န္ေတာ္ေရထဲဆင္းမယ့္အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ နယူးေယာက္က စားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ Albert နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ႏွစ္သက္တဲ့ စာေစာင္တစ္ေစာင္ကို သူဖတ္ေနခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။ Grand Canyon မွာ ေဂ်ာ္ဒန္နဲ႔ကြ်န္ေတာ္ ခင္မင္ခဲ့တယ္။ အံ့ၾသစရာ ရႈခင္းေတြကိုၾကည့္ရင္း တစ္ေယာက္ေယာက္ကို အလွ်င္စလို သူေျပာျပခ်င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ရင္းႏွီးခဲ့တာျဖစ္တယ္။



သန္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြရဲ႕ ခံစားခ်က္က တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူၾကပါဘူး။ တစ္ခ်ဳိ႕က အထီးက်န္တယ္၊ တစ္ခ်ဳိ႕က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ေပြ႔ဖက္ထားတယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕က စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္။ လူ႔ဘဝခရီးလမ္းမွာ ဒီလိုခံစားခ်က္ရွိတဲ့ လူေတြအတြက္ အေပါင္းအေဖာ္ မိတ္ေဆြဆိုတာ လိုလာတယ္။ သူငယ္ခ်င္း လိုလာတယ္။



အစကေတာ့ သူစိမ္းေတြပါပဲ... တစ္ေယာက္ေယာက္က လက္အရင္ဆန္႔ထုတ္တာနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။





မူရင္းစာေရးဆရာ .... Blunt



**ႏိုင္းႏိုင္းစေန **