ေဂၚကီေျပာသလို (ေဂၚကီ ေရးတဲ့ အေမဝတၳဳထဲမွာလို႔ ထင္တာပဲ) ေထာင္ဆိုတာ အစိုးရက ေစတနာ ဗလပြနဲ႔ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ နားခိုရာ ဇရပ္ႀကီးလို.... လူေပါင္းစံု၊ အလႊာေပါင္းစံုက လာေရာက္ တည္းခို ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔တုန္းကေတာ့ ဒီဇရပ္ႀကီးမွာ နားခိုလာသူ အမ်ားစုက ေက်ာင္းသားေတြ။ ေနာက္ေတာ့ အထူးေဆာင္ကို ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းေတာ့ ဝန္းက်င္ကို လူေပါင္းစံု ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ အရပ္သား (လူေကာင္း လူဆိုး)။ စစ္တပ္ထဲက လူေတြလဲ ပါတယ္။ ဗိုလ္ေတြ ရာထူးႀကီးသူေတြေတာ့ မပါဘူး။ ဗိုလ္ေတြက ေထာင္ဝင္ဒါမီယာမွာ ေနရတယ္။ အျပင္မွာ အခြင့္ထူးခံ၊ ေထာင္က်ေတာ့လည္း အခြင့္ထူးခံ....။ သူ႔အိမ္ယာ သူ႔ဝင္း သူ႔ျခံနဲ႔...။
က်ေနာ္တို႔ ဇရပ္ႀကီးမွာ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္ဆီက တေယာက္ သင္ၾကတယ္။ ကိုယ္မတတ္တာ သူ႔ဆီက ကိုယ္သင္၊ သူမတတ္တာ သူ႔ကို ကိုယ္က သင္ေပး... အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းၾကတယ္။ သင္ၾကားျခင္းနဲ႔ သင္ယူျခင္း...။ ေနာက္ပီး ရွိအတူ မရွိအတူ။ တလုပ္ရွိရင္ တဝက္ခဲြေပးဖို႔ ဘယ္သူမွ ဝန္မေလးၾကဘူး..။
ၾကည့္ေလ.. တိုက္မွာ ၾကံဳရတာ၊ ပဲႀကီးေလွာ္ တထုတ္ရတဲ့ အခန္းက မရတဲ့ တျခားအခန္းေတြကို လက္တဆုပ္စာစီ ခြဲေပးတယ္။ လက္တဆုတ္စာ ရတဲ့အခန္းကလည္း ကိုယ့္အခန္းထဲ လူရွိသေလာက္ အညီအမွ် ခြဲၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔လို ေလးေယာက္ရွိတဲ့ အခန္းမွာ ပဲႀကီးေလွာ္ တေယာက္ ၈ ေစ့ေလာက္ ေဝပံုက် ရတယ္။ ကိုယ္က ၈ ေစ့ကို ျခမ္းေတာ့ ၁၆ ျခမ္း ရတယ္။ ထမင္းေလးနဲ႔ ဟင္းအျဖစ္ တနပ္စာ ခ်ိဳးခ်ိဳးျခံျခံ။ ထညက္ခဲေလး တလံုးရေတာ့လဲ တခါတည္း ကိုက္မစားလိုက္ပဲ သြားနဲ႔ နဲနဲ နဲနဲ ျခစ္စားရင္ ထမင္းတခါစာ ရေအာင္စားရတယ္။
ဝါဒါေတြဆီက ေဆးေပါ့လိပ္ေတာင္းရမ္းလို႔ ရရင္ တိုတို ရွည္ရွည္၊ တေယာက္နွစ္ဖြာဆို နွစ္ဖြာ။ အစီခံစကၠဴ မီးေလာင္တဲ့အထိ မွ်မွ်တတ။
ဘဝတကၠသိုလ္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ ဘယ္မွာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ ရႏိုင္မွာလဲ။
ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ေထာင္ကထြက္လို႔ မိဘရင္ခြင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဝမ္းအတြက္ ကိုယ္ေက်ာင္းတယ္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ ၾကတယ္။
မိဘက ေတာင့္ေတာင့့္တင္းတင္း ဟန္က်ပန္က် ရွိရင္ေတာင္ "ပန္းပန္လ်က္ပါ" ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ေျပာသလို... "မိဘက အသင့္ခင္းထားတဲ့ ပန္းေမႊ႔ယာ ေရႊေကာ္ေဇာေပၚ အသင့္...." ခင္းထိုင္မခ် လိုက္ၾကဘူး။
ခုေခတ္ ခုခါမွာ လူတလံုး သူတလံုး ေနႏိုင္ၾကတဲ့၊ ေနေနၾကတဲ့ ဟိုတုန္းက ေထာင္ထြက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ၊ မိမိဘဝ ရပ္တည္ခိုင္မာဖို႔ ကာလတခုကို တစံုတရာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ေထာင္က်လို႔ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွ ဆုလာမခ်ဘူး။ ေထာင္က်လက္မွတ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ ဆီကမွ လက္ျဖန္႔ မေတာင္းၾကဘူး။ လက္ေဝမခံဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွာေဖြရလို႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရန္သူနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ရွာေဖြ စားေသာက္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တခုခုကိုေတာ့ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။
ေက်ာင္းသားေတြ (ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး) မည္သူမွ် ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ ေက်ာင္းပီး ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။
ေက်ာ္ျမင့္... တဲ့။ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးတေယာက္။ ေရႊတိ၈ံုအေရးအခင္းမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚကေန အဖမ္းခံသြားရတာ။ ေထာင္ထဲမွာ အစ္ကိုႀကီးေတြနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ အတူ တိုက္ပိတ္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာေရးဝင္ခံေနရတုန္းမွာ ၅ တိုက္ကို ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း၊ ကိုဦးလွေစာ (ယခု The Wave) တို႔နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ တိုက္ကာလကို ျဖတ္သန္းၿပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ဒီကေလးက မီးေမာင္းေတြနဲ႔ တခန္းတည္း က်ျပန္တယ္။ အစ္ကိုႀကီးေတြက သူ႔ကို စာသင္ေပးတယ္။ ကႀကီး ခေခြး သင္ပုန္းႀကီးကို သင္ေပးတယ္။ သူ႔ စာအံသံ က်ေနာ္တို႔ အခန္းဆီကို ပ်႔ံလြင့္လာတတ္တယ္။ သူ႔ဦးေဏွာက္က သာမန္လို ဖြ႔ံဖြ႔ံၿဖိဳးၿဖိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဒီကေလးကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔တယ္။ တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္မွာ ေျမပဲေလွာ္ လိုက္ေရာင္းတယ္။ က်ေနာ့ကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ ေျမပဲေလွာ္ပံုးထဲက ေျမပဲေလွာ္တထုပ္ ထုတ္ေကၽြး ရွာတယ္။
ေက်ာ္ျမင့္လိုပဲ.. ေရႊတိဂံုေပၚက မိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီမွာ ခင္ေမာင္လြင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး.....။ ငယ္ငယ္က ပိုလီယို ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေလးတဖက္က မသန္ရွာဘူး။ သူေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတုန္း သူ အျပင္မွာ ေျဖခဲ့တဲ့ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲက ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တယ္။ ေထာင္က ျပန္ထြက္ေတာ့ (၁၉၈၀ ဝန္းက်င္) သူ႔ကို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ေတြ႔တယ္။ ရထားဘူတာ စႀကၤန္ေတြမွာ သတင္းစာေတြ၊ စာေစာင္ေတြ လက္ေပြ႔ လိုက္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္း (၁) မွာ စာအုပ္ေတြ မဂဇင္းေတြကို ျဖန္႔ခင္းေရာင္းေနတာ ေတြ႔တယ္။ သူဘဝ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္လာတာ ခု သူ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းတခုနဲ႔ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြါးေနတယ္လို႔ ၾကားမိတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေဖာ္ျမဴလာရွိတယ္။ ေထာင္ထြက္ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရၾကေတာ့ အျပင္ေရာက္လာေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ နယ္ဘက္ေတြ ဆင္းၿပီး တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ (ဆြဲခန္႔ေက်ာင္းဆရာ) လုပ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အထက္တန္းေရွ႔ေန စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေရွ႔ေနလုပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က ေထာင္က်မဲ့ ဆဲဆဲမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးတခု အစပ်ိဳးထားခဲ့ေတာ့ ႏွစ္နွစ္ၾကာ ေထာင္ကအထြက္မွာ ဒီဆိုင္ကေလးက အရွိန္ေတာ္ေတာ္ ရေနၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္စာအုပ္ဆိုင္ကေလးကို စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ အားက်ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္ရင္ သူတို႔လဲ ဖြင့္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ဆိုင္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ စာဖတ္ခ်င္လို႔၊ တခ်ိဳ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္ဖို႔ လာတိုင္ပင္ၾကတာ။ ၂၉ လမ္းမွာ ဖြင့္တဲ့ ရွင္ေနမင္းစာေပ ကိုစံမင္း(ပန္းခ်ီစံမင္း)၊ လမ္း ၅၀ ထိပ္က အေမ့အိမ္စာအုပ္အငွားဆိုင္ ကိုစႏၵာထူးမင္းဝင္း၊ သဃၤန္းကၽြန္း လမ္းမႀကီးေပၚဖြင့္တဲ့ ကိုျမတ္ခိုင္ (ယခု မီဒီယာဂုရုႀကီး ကိုျမတ္ခိုင္)။
စီးပြါးေရးေလာကမွာ မာစတာဘရိန္း ေအာင္မိုးသူ (ေခၚ) ေအးၾကည္။ စီးပြါးေရးဥာဏ္သြက္လို႔ က်ေနာ္တို႔က တိန္ေရွာက္ပိန္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ သူ႔ တက္လက္စ ေဆးတကၠသိုလ္လဲ တက္ခြင္မရေတာ့ သူ႔ဇာတိ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ 'စိတ္တိုင္းက်' လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာဝန္ေပါက္စေတြက၊ ေမာ္လၿမိဳင္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ ဆင္းေနၾကၿပီ။ သူ႔ဆိုင္ကို အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အကူ လုပ္အားလာေပးၾကတယ္။ စပြဲထိုးေပးတယ္၊ ေကာင္တာ ထိုင္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္ေလးေတြ စပြဲထိုးလုပ္ေနတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဆိုၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္မွာ နာမည္ ႀကီးသြားတာေပါ့။ သခင္သင္းလိႈင္ တို႔လို ေရွးတုန္းက သခင္လက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ေမာင္စူးစမ္းလို႔ ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအးတို႔ လာၿပီး သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကလဲ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္။ ခုေတာ့ စိတ္တိုင္းက် ဆိုင္က ဗမာျပည္မွာတြင္းမွာသာမက ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္မွာေတာင္ ဖြင့္ထားတယ္။
ရဲေဘာ္ေတြ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကတယ္။ ေရတြက္ၾကည့္ရင္ ကီလီေဘာတံတားမွာ ကုန္ထမ္းတယ္၊ ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္ေရာင္း လုပ္တယ္၊ ဆိုက္ကားနင္းတယ္၊ ဘဲဥေရာင္းတယ္၊ အသုဘ ပြဲစားလုပ္တယ္ ( က်ေနာ့္ကို လာေျပာတယ္ အသုဘအတြက္ အကူညီ လိုရင္ေျပာတဲ့)၊ ဘုရားပြဲေတြ လိုက္ၿပီး ျပကၡဒိန္ေတြ ေဗဒင္စာအုပ္ေတြ ေရာင္းတယ္၊ ပလာတာ ရိုက္တယ္၊ ေလးေကာင္ဂ်င္ဒိုင္အတြက္ ေအာ္ဂႏိုက္ဇာ လုပ္ေပးတယ္... ။ ေဆးတကၠသို္လ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသားက နယ္ဘက္ရြာေတြ သြားၿပီး ေဆးကုစားတယ္၊ မဂၤလာေစ်းမွာ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေဆးေရာင္းတယ္။ ေရးဘက္ကို သြားၿပီး ေမွာင္ခို ကယ္ရီလုပ္တယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေျပာသလို ထမင္းတလုပ္အတြက္ ထင္းခုတ္ၾကတဲ့ လူေတြ...။
အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကရင္းပဲ အေရးၾကံဳလာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပြဲထဲ ဝင္ႏႊဲၾကျပန္တယ္။ ေထာင္ထဲကို ဒုတိယ၊ တတိယ၊ စတုတၳ အထိ ဝင္ၾကရတယ္။ လြတ္ေျမာက္တဲ့ နယ္ေျမကို ေရာက္သြားၿပီး လက္နက္ကိုင္စြဲ တိုက္ပြဲ ဝင္ၾကတယ္။
ဒီ ေထာက္ထြက္ေတြဆီက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာၾကျပန္တယ္။ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရင္း......
**ေမာင္ေအးဝင္း**
ႏိုဝင္ဘာ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၁။
**From-htar htar**
ေဂၚကီေျပာသလို (ေဂၚကီ ေရးတဲ့ အေမဝတၳဳထဲမွာလို႔ ထင္တာပဲ) ေထာင္ဆိုတာ အစိုးရက ေစတနာ ဗလပြနဲ႔ ေဆာက္ေပးထားတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ နားခိုရာ ဇရပ္ႀကီးလို.... လူေပါင္းစံု၊ အလႊာေပါင္းစံုက လာေရာက္ တည္းခို ၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႔တုန္းကေတာ့ ဒီဇရပ္ႀကီးမွာ နားခိုလာသူ အမ်ားစုက ေက်ာင္းသားေတြ။ ေနာက္ေတာ့ အထူးေဆာင္ကို ပံုစံေဆာင္ ေျပာင္းေတာ့ ဝန္းက်င္ကို လူေပါင္းစံု ေရာက္လာတယ္။ ေက်ာင္းသား၊ အလုပ္သမား၊ အရပ္သား (လူေကာင္း လူဆိုး)။ စစ္တပ္ထဲက လူေတြလဲ ပါတယ္။ ဗိုလ္ေတြ ရာထူးႀကီးသူေတြေတာ့ မပါဘူး။ ဗိုလ္ေတြက ေထာင္ဝင္ဒါမီယာမွာ ေနရတယ္။ အျပင္မွာ အခြင့္ထူးခံ၊ ေထာင္က်ေတာ့လည္း အခြင့္ထူးခံ....။ သူ႔အိမ္ယာ သူ႔ဝင္း သူ႔ျခံနဲ႔...။
က်ေနာ္တို႔ ဇရပ္ႀကီးမွာ အခ်င္းခ်င္း တေယာက္ဆီက တေယာက္ သင္ၾကတယ္။ ကိုယ္မတတ္တာ သူ႔ဆီက ကိုယ္သင္၊ သူမတတ္တာ သူ႔ကို ကိုယ္က သင္ေပး... အခ်င္းခ်င္း ယိုင္းပင္းၾကတယ္။ သင္ၾကားျခင္းနဲ႔ သင္ယူျခင္း...။ ေနာက္ပီး ရွိအတူ မရွိအတူ။ တလုပ္ရွိရင္ တဝက္ခဲြေပးဖို႔ ဘယ္သူမွ ဝန္မေလးၾကဘူး..။
ၾကည့္ေလ.. တိုက္မွာ ၾကံဳရတာ၊ ပဲႀကီးေလွာ္ တထုတ္ရတဲ့ အခန္းက မရတဲ့ တျခားအခန္းေတြကို လက္တဆုပ္စာစီ ခြဲေပးတယ္။ လက္တဆုတ္စာ ရတဲ့အခန္းကလည္း ကိုယ့္အခန္းထဲ လူရွိသေလာက္ အညီအမွ် ခြဲၾကတာခ်ည္းပဲ။ က်ေနာ္တို႔လို ေလးေယာက္ရွိတဲ့ အခန္းမွာ ပဲႀကီးေလွာ္ တေယာက္ ၈ ေစ့ေလာက္ ေဝပံုက် ရတယ္။ ကိုယ္က ၈ ေစ့ကို ျခမ္းေတာ့ ၁၆ ျခမ္း ရတယ္။ ထမင္းေလးနဲ႔ ဟင္းအျဖစ္ တနပ္စာ ခ်ိဳးခ်ိဳးျခံျခံ။ ထညက္ခဲေလး တလံုးရေတာ့လဲ တခါတည္း ကိုက္မစားလိုက္ပဲ သြားနဲ႔ နဲနဲ နဲနဲ ျခစ္စားရင္ ထမင္းတခါစာ ရေအာင္စားရတယ္။
ဝါဒါေတြဆီက ေဆးေပါ့လိပ္ေတာင္းရမ္းလို႔ ရရင္ တိုတို ရွည္ရွည္၊ တေယာက္နွစ္ဖြာဆို နွစ္ဖြာ။ အစီခံစကၠဴ မီးေလာင္တဲ့အထိ မွ်မွ်တတ။
ဘဝတကၠသိုလ္က သင္ေပးလိုက္တဲ့ သင္ခန္းစာေတြ ဘယ္မွာ တန္ဖိုးျဖတ္လို႔ ရႏိုင္မွာလဲ။
ဒီေက်ာင္းသားေတြဟာ ေထာင္ကထြက္လို႔ မိဘရင္ခြင္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္ဝမ္းအတြက္ ကိုယ္ေက်ာင္းတယ္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလွ်ာက္ ၾကတယ္။
မိဘက ေတာင့္ေတာင့့္တင္းတင္း ဟန္က်ပန္က် ရွိရင္ေတာင္ "ပန္းပန္လ်က္ပါ" ရုပ္ရွင္ထဲမွာ ေကာလိပ္ဂ်င္ေနဝင္း ေျပာသလို... "မိဘက အသင့္ခင္းထားတဲ့ ပန္းေမႊ႔ယာ ေရႊေကာ္ေဇာေပၚ အသင့္...." ခင္းထိုင္မခ် လိုက္ၾကဘူး။
ခုေခတ္ ခုခါမွာ လူတလံုး သူတလံုး ေနႏိုင္ၾကတဲ့၊ ေနေနၾကတဲ့ ဟိုတုန္းက ေထာင္ထြက္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ၊ မိမိဘဝ ရပ္တည္ခိုင္မာဖို႔ ကာလတခုကို တစံုတရာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ ခ်ည္းပါပဲ။ ေထာင္က်လို႔ ကိုယ့္ကို ဘယ္သူမွ ဆုလာမခ်ဘူး။ ေထာင္က်လက္မွတ္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ ဆီကမွ လက္ျဖန္႔ မေတာင္းၾကဘူး။ လက္ေဝမခံဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ရွာေဖြရလို႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ရန္သူနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး ရွာေဖြ စားေသာက္လို႔ပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ တခုခုကိုေတာ့ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကတာခ်ည္းပဲ။
ေက်ာင္းသားေတြ (ငယ္၊ လတ္၊ ႀကီး) မည္သူမွ် ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ကိုယ့္ဝမ္းကိုယ္ ေက်ာင္းပီး ရွာေဖြလုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၾကရတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ျပန္ေရးၾကည့္ခ်င္တယ္။
ေက်ာ္ျမင့္... တဲ့။ ေက်ာင္းသားငယ္ေလးတေယာက္။ ေရႊတိ၈ံုအေရးအခင္းမွာ ေရႊတိဂံုဘုရားေပၚကေန အဖမ္းခံသြားရတာ။ ေထာင္ထဲမွာ အစ္ကိုႀကီးေတြနဲ႔အတူ တိုက္ပြဲဝင္တယ္။ အတူ တိုက္ပိတ္ခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႔ စစ္ေၾကာေရးဝင္ခံေနရတုန္းမွာ ၅ တိုက္ကို ဘိုးေတာ္ခင္ဝင္း၊ ကိုဦးလွေစာ (ယခု The Wave) တို႔နဲ႔ ေရာက္လာတယ္။ တိုက္ကာလကို ျဖတ္သန္းၿပီး အေဆာင္ေရာက္ေတာ့ ဒီကေလးက မီးေမာင္းေတြနဲ႔ တခန္းတည္း က်ျပန္တယ္။ အစ္ကိုႀကီးေတြက သူ႔ကို စာသင္ေပးတယ္။ ကႀကီး ခေခြး သင္ပုန္းႀကီးကို သင္ေပးတယ္။ သူ႔ စာအံသံ က်ေနာ္တို႔ အခန္းဆီကို ပ်႔ံလြင့္လာတတ္တယ္။ သူ႔ဦးေဏွာက္က သာမန္လို ဖြ႔ံဖြ႔ံၿဖိဳးၿဖိဳးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ ဒီကေလးကို က်ေနာ္ျပန္ေတြ႔တယ္။ တကၠသိုလ္ ဝန္းက်င္မွာ ေျမပဲေလွာ္ လိုက္ေရာင္းတယ္။ က်ေနာ့ကို ျမင္ေတာ့ သူ႔ ေျမပဲေလွာ္ပံုးထဲက ေျမပဲေလွာ္တထုပ္ ထုတ္ေကၽြး ရွာတယ္။
ေက်ာ္ျမင့္လိုပဲ.. ေရႊတိဂံုေပၚက မိလာတဲ့ ေက်ာင္းသားေလးေတြ အမ်ားႀကီး။ အဲဒီမွာ ခင္ေမာင္လြင္ ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး.....။ ငယ္ငယ္က ပိုလီယို ေရာဂါေၾကာင့္ ေျခေထာက္ေလးတဖက္က မသန္ရွာဘူး။ သူေထာင္ထဲ ေရာက္ေနတုန္း သူ အျပင္မွာ ေျဖခဲ့တဲ့ ၁၀ တန္းစာေမးပြဲက ေအာင္စာရင္းထြက္တယ္။ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္တယ္။ ေထာင္က ျပန္ထြက္ေတာ့ (၁၉၈၀ ဝန္းက်င္) သူ႔ကို ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးမွာ ေတြ႔တယ္။ ရထားဘူတာ စႀကၤန္ေတြမွာ သတင္းစာေတြ၊ စာေစာင္ေတြ လက္ေပြ႔ လိုက္ေရာင္းတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ပလက္ေဖာင္း (၁) မွာ စာအုပ္ေတြ မဂဇင္းေတြကို ျဖန္႔ခင္းေရာင္းေနတာ ေတြ႔တယ္။ သူဘဝ အဆင့္ဆင့္ တိုးတက္လာတာ ခု သူ စီးပြါးေရးလုပ္ငန္းတခုနဲ႔ ေအာင္ျမင္ႀကီးပြါးေနတယ္လို႔ ၾကားမိတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေဖာ္ျမဴလာရွိတယ္။ ေထာင္ထြက္ အထူးသျဖင့္ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ေက်ာင္းျပန္တက္ခြင့္ မရၾကေတာ့ အျပင္ေရာက္လာေတာ့ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ နယ္ဘက္ေတြ ဆင္းၿပီး တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ (ဆြဲခန္႔ေက်ာင္းဆရာ) လုပ္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အထက္တန္းေရွ႔ေန စာေမးပြဲေျဖၿပီး ေရွ႔ေနလုပ္ၾကတယ္။
က်ေနာ္က ေထာင္က်မဲ့ ဆဲဆဲမွာ စာအုပ္အငွားဆိုင္ကေလးတခု အစပ်ိဳးထားခဲ့ေတာ့ ႏွစ္နွစ္ၾကာ ေထာင္ကအထြက္မွာ ဒီဆိုင္ကေလးက အရွိန္ေတာ္ေတာ္ ရေနၿပီ။ ေထာင္ထဲမွာ ရဲေဘာ္အေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္စာအုပ္ဆိုင္ကေလးကို စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ အားက်ၾကတယ္။ အျပင္ေရာက္ရင္ သူတို႔လဲ ဖြင့္မယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးေတြ ထုတ္ခဲ့ၾကတယ္။ ထြက္လာေတာ့ က်ေနာ့္ဆိုင္ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ စာဖတ္ခ်င္လို႔၊ တခ်ိဳ႔ စာအုပ္အငွားဆိုင္ ဖြင့္ဖို႔ လာတိုင္ပင္ၾကတာ။ ၂၉ လမ္းမွာ ဖြင့္တဲ့ ရွင္ေနမင္းစာေပ ကိုစံမင္း(ပန္းခ်ီစံမင္း)၊ လမ္း ၅၀ ထိပ္က အေမ့အိမ္စာအုပ္အငွားဆိုင္ ကိုစႏၵာထူးမင္းဝင္း၊ သဃၤန္းကၽြန္း လမ္းမႀကီးေပၚဖြင့္တဲ့ ကိုျမတ္ခိုင္ (ယခု မီဒီယာဂုရုႀကီး ကိုျမတ္ခိုင္)။
စီးပြါးေရးေလာကမွာ မာစတာဘရိန္း ေအာင္မိုးသူ (ေခၚ) ေအးၾကည္။ စီးပြါးေရးဥာဏ္သြက္လို႔ က်ေနာ္တို႔က တိန္ေရွာက္ပိန္ လို႔ နာမည္ေပးထားတယ္။ ေထာင္ကထြက္ေတာ့ သူ႔ တက္လက္စ ေဆးတကၠသိုလ္လဲ တက္ခြင္မရေတာ့ သူ႔ဇာတိ ေမာ္လၿမိဳင္ကို ျပန္တယ္။ အိမ္ေရွ႔မွာ 'စိတ္တိုင္းက်' လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ဖြင့္တယ္။ ေက်ာင္းေနဘက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆရာဝန္ေပါက္စေတြက၊ ေမာ္လၿမိဳင္က ေဆးရံုေတြမွာ ေဟာက္စ္ဆာဂ်င္ ဆင္းေနၾကၿပီ။ သူ႔ဆိုင္ကို အဲဒီ သူငယ္ခ်င္းေတြက အလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္မွာ အကူ လုပ္အားလာေပးၾကတယ္။ စပြဲထိုးေပးတယ္၊ ေကာင္တာ ထိုင္ေပးတယ္။ ဆရာဝန္ေလးေတြ စပြဲထိုးလုပ္ေနတဲ့ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ ဆိုၿပီး ေမာ္လၿမိဳင္မွာ နာမည္ ႀကီးသြားတာေပါ့။ သခင္သင္းလိႈင္ တို႔လို ေရွးတုန္းက သခင္လက္ေဟာင္းႀကီးေတြ၊ ေမာင္စူးစမ္းလို႔ ေခၚတဲ့ ရဲေဘာ္ခ်မ္းေအးတို႔ လာၿပီး သူ႔လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စတည္းခ်ၾကတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးကလဲ ကြက္ၾကည့္ ကြက္ၾကည့္။ ခုေတာ့ စိတ္တိုင္းက် ဆိုင္က ဗမာျပည္မွာတြင္းမွာသာမက ထိုင္းႏိုင္ငံ ဘန္ေကာက္မွာေတာင္ ဖြင့္ထားတယ္။
ရဲေဘာ္ေတြ အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကတယ္။ ေရတြက္ၾကည့္ရင္ ကီလီေဘာတံတားမွာ ကုန္ထမ္းတယ္၊ ဘတ္စ္ကားလက္မွတ္ေရာင္း လုပ္တယ္၊ ဆိုက္ကားနင္းတယ္၊ ဘဲဥေရာင္းတယ္၊ အသုဘ ပြဲစားလုပ္တယ္ ( က်ေနာ့္ကို လာေျပာတယ္ အသုဘအတြက္ အကူညီ လိုရင္ေျပာတဲ့)၊ ဘုရားပြဲေတြ လိုက္ၿပီး ျပကၡဒိန္ေတြ ေဗဒင္စာအုပ္ေတြ ေရာင္းတယ္၊ ပလာတာ ရိုက္တယ္၊ ေလးေကာင္ဂ်င္ဒိုင္အတြက္ ေအာ္ဂႏိုက္ဇာ လုပ္ေပးတယ္... ။ ေဆးတကၠသို္လ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ အပိုင္း (ခ) ေက်ာင္းသားက နယ္ဘက္ရြာေတြ သြားၿပီး ေဆးကုစားတယ္၊ မဂၤလာေစ်းမွာ ေဆးဆိုင္ဖြင့္ၿပီး ေဆးေရာင္းတယ္။ ေရးဘက္ကို သြားၿပီး ေမွာင္ခို ကယ္ရီလုပ္တယ္။
ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း ေျပာသလို ထမင္းတလုပ္အတြက္ ထင္းခုတ္ၾကတဲ့ လူေတြ...။
အလုပ္မ်ိဳးစံု လုပ္ၾကရင္းပဲ အေရးၾကံဳလာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးပြဲထဲ ဝင္ႏႊဲၾကျပန္တယ္။ ေထာင္ထဲကို ဒုတိယ၊ တတိယ၊ စတုတၳ အထိ ဝင္ၾကရတယ္။ လြတ္ေျမာက္တဲ့ နယ္ေျမကို ေရာက္သြားၿပီး လက္နက္ကိုင္စြဲ တိုက္ပြဲ ဝင္ၾကတယ္။
ဒီ ေထာက္ထြက္ေတြဆီက မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာၾကျပန္တယ္။ မဆံုးႏိုင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး သံသရာမွာ က်င္လည္ၾကရင္း......
**ေမာင္ေအးဝင္း**
ႏိုဝင္ဘာ ၆ ရက္၊ ၂၀၁၁။
**From-htar htar**
No comments:
Post a Comment