>

-တလြဲမာနရဲ့ ဒုကၡ-

မူလေခါင္းစဥ္က " ျမက္ထမ္းသမားနဲ႔သူေတာင္းစား" ပါတဲ့.....။ ျမက္္ထမ္းသမားဟာ ေတာင္ကုန္းေလးအတိုင္း တေရြ႔ေရြ႔တတ္လာတယ္။ စိမ္းလန္းျပီး ရွည္လ်ားတဲ့ ျမက္ေတြကိုေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့ ျမက္ရုိင္းေတာၾကီးထဲက ရိတ္လာတာ။ သူ႔မွာ ႏြားေျခာက္ေကာင္ရွိတယ္။ လယ္သံုးဧကရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးမထြန္းကားဘူး။ ကိုယ္ခြဲကိုယ္ပြားမရွိေတာ့ ဥစၥာရွင္လို ဥစၥာရင္ခဲ ကိုယ္တိုင္ပဲရွိသမွ်အလုပ္ေတြ ကုန္းၾကံဳး ျပီးေတာ့လုပ္ေနရေလ့ရွိတယ္။ သူ႔မယားေလးက သနပ္ခါးေဖြးေဖြး၊ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႔ ေနေလ့ရွိတယ္။ ရြာမွာ ေတာ့ အေခ်ာအလွထိပ္ေခါင္တင္ေပါ့။ ႏြားေက်ာင္းသားကအစ၊ စာရင္းငွားကအစ သူ႔မိန္း မအလွကို ေငးရီေနတတ္ေလ့ရွိတယ္။ သူက“ၾကာကူလီေတြ၊ဒုသ-န-ေသာေတြ”လို႔ ေအာ္ ဟစ္ေမာင္းမဲပစ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေတာ္တန္ရုံအလုပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ေလ့ရွိ တယ္။ လူငွားနဲ႔မ်ားလုပ္မိရင္ အဲဒီလူငွားက သူ႔မယားဆီမွာ ေရေတာင္းေသာက္ရတာနဲ႔၊ ေဆးလိပ္ေတာင္း မီးညိွရတာနဲ႔။ မိန္းမကလည္း ေစတနာေရစီးကမ္းျပိဳလိုက္ျပီး ေရ ေတာင္းရင္ ထန္းလ်က္ပါ ေကြ်းရတာနဲ႔၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ယူထားရတာ ျမက္ထံုးၾကီး ထမ္းထားရ တာထက္ ေလးတယ္လို႔သူထင္မိရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမမ်က္ႏွာေလးမ်ား ေခြ်းေတြသံေတြၾကားထဲက ျမင္လိုက္ရျပီဆိုရင္ ေရမ ေသာက္ရပဲနဲ႔ အေမာအပန္းေတြ ေျပေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ သူထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း အခုျမက္ရိတ္ျပီးရြာကို ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္လာတယ္။ ျမက္ထံုးၾကီးက ေလးလံေတာ့ သူ႔စိတ္ကျမန္ေနသေလာက္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း တေရြ႔ေရြ႔မွ်သာ။ ဒီေတာင္ကုန္းကေလး ေက်ာ္ျပီး ေတာ္ေတာ္သြားမိရင္ေတာ့ ရြာျပန္ေရာက္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူေတာ္ေတာ္ေမာေနျပီ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီျမက္ထံုးၾကီးကိုေတာင္ ပခံုးေပၚက ပစ္ခ်ခဲ့ခ်င္ျပီ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ အရိပ္ေကာင္းရာမွာ ျမက္ထံုးၾကီး ဘုန္းခနဲပစ္ခ်ျပီးေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္နားလိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးက စီးက်ေနတဲ့ ေခြ်းေတြကိုၾကည့္ျပီး သူေရ ဆာလာတယ္။ အင္း…ေရဘူးကပါမလာဘူး။ ေတာင္ေပၚေလကို ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴရွိဳက္ရင္း သာ သူအေမာေျဖေနတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ေမာသြားျပီလား ကိုယ့္ဆရာ။ ေရာ့…ေရာ့ ေရေသာက္လိုက္ပါဦး” ခပ္ၾသၾသ အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ သူလန္႔သြားတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ညိဳညိဳ၊ ခပ္ပုပု လူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ထားျပီး အေပၚပိုင္းကိုယ္ဗလာနဲ႔၊ လည္ ပင္းမွာ တဘက္ေဟာင္းတစ္ထည္ ရစ္သိုင္းထားတယ္။ “ေရာ့ဗ်ာ… အေမာေျပ ေသာက္ပါ” တုန္ယင္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သူေရဘူးကိုလွမ္းယူလိုက္တယ္။ သူစိမ္းကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ရင္း၊ ေရဘူးကိုႏွဳတ္ခမ္းမွာေတ့ရင္း ဂလြတ္ဂလြတ္နဲ႔ ျမည္ေအာင္ ေသာက္ခ်ပစ္ လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရဘူးကိုျပန္ကမ္းေပးရင္း “ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ လူဆိုးဓားျပ ျဖစ္ေနရင္မခက္ဘူးလား။ သူ႔မွာဘာမွအဖိုးတန္တာ မပါေပမယ့္ ဒီျမက္ထံုး ၾကီးကို လုယူသြားရင္ မခက္ဘူးလား။ သူစိမ္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ၾကီး ရယ္လိုက္တယ္။ ျပီးမွ…. “က်ဳပ္ကို မမွတ္မိဘူးလား ကိုခ်စ္ခင္။ မယားအလွေလးကို နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္္တဲ့ ကိုခ်စ္ခင္ေရ က်ဳပ္လူဆိုး မဟုတ္ပါဘူး။ အင္း….လူေကာင္းလို႔ လည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ေရာ ေလာကၾကီးအတြက္ေရာ အေရးၾကီး တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တစ္အိမ္မွာ လုိရမယ္ရ ဝယ္သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလး တစ္ခုလိုေပါ့ဗ်ာ။ လိုတဲ့အခါ ထုတ္သံုးရသလိုပါပဲ။ အခုလဲခင္ဗ်ား ေရဆာေနတယ္။ ေမာေနတယ္။ က်ဳပ္ဟာ လိုရမယ္ရ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခုခင္ဗ်ားကို ေရတိုက္ တယ္။ ဒါပါပဲ။ ခင္ဗ်ားဆီက က်ဳပ္ဘာမွ ျပန္မလိုခ်င္ပါဘူး။” လို႔ ဌာန္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ငါ့အေၾကာင္း ငါ့နာမည္သိေနပါလား။ ဒင္း…ဘယ္သူလဲ ေမးလို႔မေျဖလည္း ရွိပါေစေတာ့။ အင္း…ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ၾကားဖူးသလို ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္ၾကီးမ်ားလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမာေျပသြားျပီ။ မယားလွေလးလည္း ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္။ ဒင္းနဲ႔ေလရွည္ ေနလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ “ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာအလုပ္ေတြရွိေသးတယ္။ သြားဦးမွပဲ” ေျပာေျပာဆိုဆိုျမက္ထံုးၾကီးကို ေကာက္ထမ္းတယ္။ ဟန္ခ်က္မညီေတာ့ ျမက္ထံုးၾကီးက ေအာက္ကို ျပန္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ သူေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားျပီး ျမက္ထံုးၾကီးကို ထမ္းတင္လိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ယိုင္ထိုးသြားျပီး ျမက္ထံုးၾကီး ျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ ျမက္ထံုးၾကီးဟာ သံုးေလးပတ္လိမ့္သြားျပီး သူစိမ္းရဲ့ေျခရင္းမွာ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ “ျမက္ထံုးၾကီးဟာ ခင္ဗ်ားထမ္းႏိုင္တာထက္ ပိုေလးေနတယ္။ ဒီျမက္ေတြရိပ္ကတည္းက ခင္ဗ်ား ထမ္းႏိုင္တာထက္ ပိုရိပ္ခဲ့တာကိုး။ ေအးေလ…စိတ္ကလိုခ်င္ေနတာ။ ခႏၶာကိုယ္ က မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ တတ္လာခဲ့ရတာ။ ဟိုဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေဝးေသးတယ္။” သူစိမ္းကေျပာလက္စနဲ႔ပဲ သူ႔ကိုတစ္လွည့္၊ ျမက္ထံုးၾကီးကို တလွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ကဘာလဲ။ လိုရမယ္ရ လူတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဒီေကာင္ဟာခုနက သူေတာ္ ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ ေရတိုက္ခဲ့ျပီး အခုျမက္ထံုးၾကီးကို လုယူေတာ့မယ္။ သူဟာအားကုန္ညွစ္ျပီး ျမက္ထံုးၾကီးကို ေျပးယူထမ္းတင္လုိက္တယ္။ ေလးငါးလွမ္း ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လူေရာျမက္ထံုးၾကီးပါ လံုးေထြးလဲက်သြားတယ္။ သူစိမ္းဆီက သက္ ျပင္းခ်သံ အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရတယ္။ “က်ဳပ္မလိုက္ပို႔ႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ အင္း…လူကိုယ္တိုင္ ထမ္းပိုးျပီး လိုက္မပို႔ႏိုင္ ေပမယ့္ အၾကံဥာဏ္ အေနျဖင့္ေတာ့ လိုက္ပို႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုဗ်ာခင္ဗ်ားဟာ အစတည္း က မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မႏိုင္ရင္ ဥာဏ္နဲ႔ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဗ်။ ဥာဏ္ကူရမယ္။ အၾကံယူရမယ္” လို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ေျပာေနတယ္။ “ဒီျမက္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ဖို႔ မင္းအၾကံေပးမလို႔လား။ ငါတစ္မနက္လံုး ပင္ပင္ပန္းပန္းရိတ္ခဲ့ရ တာ။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေအာင္ ထမ္းလာျပီးမွ ျမက္တစ္ပင္မွ လႊင့္မပစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီျမက္ ေတြ အကုန္ယူသြားမယ္။” ပင္ပန္းေနေတာ့ စိတ္တိုလာျပီး သူေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျမက္ထံုးၾကီးကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ထမ္း။ အားလြန္ျပီး ျမက္ထံုးၾကီးျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ ဒီလူဟာ ေမွာ္အတတ္နဲ႔မ်ား ငါ့ကိုျပဳစားေနျပီလားလို႔ သူထင္လာတယ္။ သူစိမ္းကေတာ့ တဟဲဟဲ ရယ္ေနေလရဲ့။ “ကဲပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အခမဲ့အၾကံေပးပါေတာ့မယ္။ အားၾကီးတဲ့ဝန္ မႏိုင္ဝန္ကို ပခံုး ေပၚမွာ ဖိဖိစီးစီးနီးနီးကပ္ကပ္ ဖက္တြယ္ထမ္းပိုးထားလို႔ ဘယ္ႏိုင္မလဲဗ်။ ဒီေတာ့အားၾကီး တဲ့ဝန္ကို တစ္ဝက္စီခြဲပစ္လိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ပခံုးနဲ႔ နည္းနည္းေဝးတဲ့ ေနရာပို႔လိုက္စမ္းပါ။ ပခံုးၾကီးနဲ႔တိုက္ရုိက္ထမ္းစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ အကူလိုတယ္ဗ်။ ကူထမ္းေပးမယ့္ထမ္းပိုး လိုတယ္ေလဗ်ာ။ ကဲ….ၾကာပါတယ္ဗ်ာ” သူစိမ္းဟာ ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေက်ာဘက္ပုဆိုးၾကားမွာ ထိုးထားတဲ့ဓားကို ဆြဲထုတ္ လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ သူလန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစိမ္းက သူ႔ကိုရန္မလုပ္ပါဘူး။ အနီးက ဝါးေတာထဲက ဝါးတစ္လံုးကို ခုတ္ယူလိုက္ျပီး အကုိင္းအခက္အရြက္ေတြကို ဖ်င္လိုက္တယ္။ “ကဲ…ထမ္းပိုးရျပီ။ ခင္ဗ်ားျမက္ထံုးၾကီးကို တစ္ဝက္စီခြဲ တစ္ဝက္စီမွ်ထမ္းရင္ အဆင္ေျပျပီ လို႔ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ ကဲ…လုပ္ၾကည့္စမ္းပါေတာ့” သူဟာ အာေစးမိေနသူလို ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ သူစိမ္းေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ မႏိုင္ဝန္ကို ခြဲျပီးထမ္းလိုက္ေတာ့ ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာ။ ခုနက ျဖင့္ ျမက္ထံုးၾကီးကို တအင့္အင့္ျမည္ေအာင္ ထမ္းလာရတာ။ ခါးၾကီးကုန္းလို႔၊ ခါးၾကီး ေစာင္းလို႔ ေျခေထာက္ေတြသာ ေခြယိုင္လို႔။ ခုေတာ့ ေၾကာေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလးပါပဲ။ ေလးညိွဳ႕က လႊတ္လိုုက္တဲ့ျမွားလိုျမန္ျပီး ငွက္ကေလးထပ်ံသလို ေပါ့ပါးေနလိုက္တာ။ ျမက္ထမ္းသမားဟာ အေတာ္ေလး ခရီးေရာက္လာေတာ့မွ “ငါ့ႏွယ္ရုိင္းလိုက္တာ။ အၾကံ ေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေပးသူကို ေက်းဇူးစကားေလးမွ မဆိုခဲ့ရဘူး။”လို႔ သတိရလာျပီး ျမက္ထံုးကို ခ်လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနာက္ေၾကာင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္လွည့္လာခဲ့ တယ္။ “ဘာမ်ားေမ့က်န္ခဲ့လို႔လဲဗ်” သူစိမ္းက ဆီးၾကိဳျပီးေတာ့ေမးတယ္။ “ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာ အက်ၤီမပါကိုယ္ဗလာ က်င္းထားေပမယ့္ ပညာအလင္းေရာင္ ရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ့ အၾကံဥာဏ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ရဲ့မႏိုင္ဝန္ဟာ ေပါ့ပါးသြားခဲ့ပါျပီ။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္နာ မည္ကိုေတာင္ သိေနတယ္။ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားကို မသိတာခြင့္လႊတ္ပါ။ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ။” သူစိမ္းက အားရပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ျပီးမွ “က်ဳပ္ရဲ့ပံုပန္းကို မမွတ္မိေပမယ့္ က်ဳပ္အသံကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားမွတ္မိမွာပါ ကိုခ်စ္ခင္။ ခင္ဗ်ား ရဲ့ အိမ္ေပါက္ဝမွာ က်ဳပ္ဒီလိုေအာ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ အစ္ကိုၾကီးတို႔ အစ္မၾကီးတို႔ ခင္ဗ်ာ ပုေဗၺစ အေျခမလွသူ ကို…” “ေတာ္…ေတာ္…မင္းဟာ လက္စသတ္ေတာ့ သူေတာင္းစားဖိုးေထာင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ မင္းလို သူေတာင္းစားဆီကမွ ငါက အၾကံဥာဏ္ယူမိတယ္….ထြီ” ျမက္ထမ္းသမားဟာ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူေတာင္းစားရဲ့ ရယ္သံေတြကပဲ့ တင္ေနတယ္။ သူထားခဲ့တဲ့ ျမက္ထံုးႏွစ္ထံုးနဲ႔ ဝါးလံုးထမ္းပိုးအနား ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ေဒါသနဲ႔ တုန္ယင္ေနေတာ့တယ္။ သူဟာျမက္ထံုးၾကီးွႏွစ္ထံုးကို ျမက္ထံုးၾကီး တစ္ခုတည္း ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဝါးလံုးကိုလည္း ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မႏိုင္ဝန္ျမက္ထံုးကို ပခံုးေပၚေကာက္တင္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ သူဟာ လဲျပိဳ သြားမတတ္ အားကုန္ညွစ္ျပီး ေတာင့္ခံထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေတာင့္ခံထား ႏိုင္မလဲဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္မသိပါဘူး။ ျမက္ထမ္းသမားဟာ ေရွ့ကို တစ္ လွမ္းႏွစ္လွမ္း ေလးငါးလွမ္း ဆက္ျပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒီျမက္ထံုးၾကီး ရြာအ ေရာက္ သယ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သူမစဥ္းစားပါဘူး။ သူ႔ပခံုးေပၚက ျမက္ထံုးၾကီးထက္ သူ႔ရဲ့ေဒါသ၊ သူ႔ရဲ့မာန၊ သူ႔ရဲ့အတၱေတြဟာ ပိုျပီးေလးလံလွ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရတာကို ျမင္ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အၾကံဥာဏ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သူေတာင္းစား ဆီကလည္း ယူသင့္ရင္ယူရပါမယ္။ တလြဲမာန၊အတၱေၾကာင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲရပံု၊ မႏိုင္ဝန္ ကို တစ္ေယာက္တည္း လုပ္တဲ့အတြက္ ပင္ပန္းရပံု၊ သူတစ္ပါးကို အထင္အျမင္ေသးစြာ ဆက္ဆံတဲ့အတြက္ ကိုယ္သာ ပင္ပန္းရပံုတို႔ကို အထက္ပါ အေၾကာင္း အရာေလးက ေထာက္ျပေနပါတယ္။ အခုစာဖတ္သူလည္း အေတြးတစ္ခုခုရသြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ 

အမည္မဲ့ေနရာတစ္ခု ဘေလာဂ္စာမ်က္ႏွာ မွ .....
**စုိးမင္းဦး** -- 

Posted By Blogger လူဗိုလ္

-တလြဲမာနရဲ့ ဒုကၡ-

မူလေခါင္းစဥ္က " ျမက္ထမ္းသမားနဲ႔သူေတာင္းစား" ပါတဲ့.....။ ျမက္္ထမ္းသမားဟာ ေတာင္ကုန္းေလးအတိုင္း တေရြ႔ေရြ႔တတ္လာတယ္။ စိမ္းလန္းျပီး ရွည္လ်ားတဲ့ ျမက္ေတြကိုေတာင္ေျခမွာရွိတဲ့ ျမက္ရုိင္းေတာၾကီးထဲက ရိတ္လာတာ။ သူ႔မွာ ႏြားေျခာက္ေကာင္ရွိတယ္။ လယ္သံုးဧကရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးမထြန္းကားဘူး။ ကိုယ္ခြဲကိုယ္ပြားမရွိေတာ့ ဥစၥာရွင္လို ဥစၥာရင္ခဲ ကိုယ္တိုင္ပဲရွိသမွ်အလုပ္ေတြ ကုန္းၾကံဳး ျပီးေတာ့လုပ္ေနရေလ့ရွိတယ္။ သူ႔မယားေလးက သနပ္ခါးေဖြးေဖြး၊ သီခ်င္းေလးတေအးေအးနဲ႔ ေနေလ့ရွိတယ္။ ရြာမွာ ေတာ့ အေခ်ာအလွထိပ္ေခါင္တင္ေပါ့။ ႏြားေက်ာင္းသားကအစ၊ စာရင္းငွားကအစ သူ႔မိန္း မအလွကို ေငးရီေနတတ္ေလ့ရွိတယ္။ သူက“ၾကာကူလီေတြ၊ဒုသ-န-ေသာေတြ”လို႔ ေအာ္ ဟစ္ေမာင္းမဲပစ္ေလ့ရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေတာ္တန္ရုံအလုပ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္ပဲ လုပ္ေလ့ရွိ တယ္။ လူငွားနဲ႔မ်ားလုပ္မိရင္ အဲဒီလူငွားက သူ႔မယားဆီမွာ ေရေတာင္းေသာက္ရတာနဲ႔၊ ေဆးလိပ္ေတာင္း မီးညိွရတာနဲ႔။ မိန္းမကလည္း ေစတနာေရစီးကမ္းျပိဳလိုက္ျပီး ေရ ေတာင္းရင္ ထန္းလ်က္ပါ ေကြ်းရတာနဲ႔၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ယူထားရတာ ျမက္ထံုးၾကီး ထမ္းထားရ တာထက္ ေလးတယ္လို႔သူထင္မိရဲ့။ ဒါေပမယ့္ ဒီမိန္းမမ်က္ႏွာေလးမ်ား ေခြ်းေတြသံေတြၾကားထဲက ျမင္လိုက္ရျပီဆိုရင္ ေရမ ေသာက္ရပဲနဲ႔ အေမာအပန္းေတြ ေျပေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ သူထင္တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ လည္း အခုျမက္ရိတ္ျပီးရြာကို ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္လာတယ္။ ျမက္ထံုးၾကီးက ေလးလံေတာ့ သူ႔စိတ္ကျမန္ေနသေလာက္ သူ႔ေျခေထာက္ေတြက တျဖည္းျဖည္း တေရြ႔ေရြ႔မွ်သာ။ ဒီေတာင္ကုန္းကေလး ေက်ာ္ျပီး ေတာ္ေတာ္သြားမိရင္ေတာ့ ရြာျပန္ေရာက္ပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ သူေတာ္ေတာ္ေမာေနျပီ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ဒီျမက္ထံုးၾကီးကိုေတာင္ ပခံုးေပၚက ပစ္ခ်ခဲ့ခ်င္ျပီ။ ဒါနဲ႔ေတာင္ထိပ္ေရာက္ေတာ့ အရိပ္ေကာင္းရာမွာ ျမက္ထံုးၾကီး ဘုန္းခနဲပစ္ခ်ျပီးေတာ့ ေျခပစ္လက္ပစ္နားလိုက္တယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးက စီးက်ေနတဲ့ ေခြ်းေတြကိုၾကည့္ျပီး သူေရ ဆာလာတယ္။ အင္း…ေရဘူးကပါမလာဘူး။ ေတာင္ေပၚေလကို ခပ္ျပင္းျပင္း ရွဴရွိဳက္ရင္း သာ သူအေမာေျဖေနတယ္။ “ေတာ္ေတာ္ေမာသြားျပီလား ကိုယ့္ဆရာ။ ေရာ့…ေရာ့ ေရေသာက္လိုက္ပါဦး” ခပ္ၾသၾသ အသံၾကားလိုက္ရေတာ့ သူလန္႔သြားတယ္။ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ခပ္ညိဳညိဳ၊ ခပ္ပုပု လူ တစ္ေယာက္ကို ေတြ႔ရတယ္။ ပုဆိုးတိုတိုဝတ္ထားျပီး အေပၚပိုင္းကိုယ္ဗလာနဲ႔၊ လည္ ပင္းမွာ တဘက္ေဟာင္းတစ္ထည္ ရစ္သိုင္းထားတယ္။ “ေရာ့ဗ်ာ… အေမာေျပ ေသာက္ပါ” တုန္ယင္ေနတဲ့လက္တစ္ဖက္နဲ႔ သူေရဘူးကိုလွမ္းယူလိုက္တယ္။ သူစိမ္းကို တစ္ခ်က္ အကဲခတ္ရင္း၊ ေရဘူးကိုႏွဳတ္ခမ္းမွာေတ့ရင္း ဂလြတ္ဂလြတ္နဲ႔ ျမည္ေအာင္ ေသာက္ခ်ပစ္ လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ ေရဘူးကိုျပန္ကမ္းေပးရင္း “ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ”လို႔ ေမးလိုက္တယ္။ လူဆိုးဓားျပ ျဖစ္ေနရင္မခက္ဘူးလား။ သူ႔မွာဘာမွအဖိုးတန္တာ မပါေပမယ့္ ဒီျမက္ထံုး ၾကီးကို လုယူသြားရင္ မခက္ဘူးလား။ သူစိမ္းက ဟက္ဟက္ပက္ပက္ၾကီး ရယ္လိုက္တယ္။ ျပီးမွ…. “က်ဳပ္ကို မမွတ္မိဘူးလား ကိုခ်စ္ခင္။ မယားအလွေလးကို နာမည္နဲ႔လိုက္ေအာင္ ခ်စ္တတ္ ခင္တတ္္တဲ့ ကိုခ်စ္ခင္ေရ က်ဳပ္လူဆိုး မဟုတ္ပါဘူး။ အင္း….လူေကာင္းလို႔ လည္း မေျပာခ်င္ဘူး။ က်ဳပ္ဟာ ခင္ဗ်ားအတြက္ေရာ ေလာကၾကီးအတြက္ေရာ အေရးၾကီး တဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အိမ္တစ္အိမ္မွာ လုိရမယ္ရ ဝယ္သိမ္းထားတဲ့ ပစၥည္းေလး တစ္ခုလိုေပါ့ဗ်ာ။ လိုတဲ့အခါ ထုတ္သံုးရသလိုပါပဲ။ အခုလဲခင္ဗ်ား ေရဆာေနတယ္။ ေမာေနတယ္။ က်ဳပ္ဟာ လိုရမယ္ရ လူတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အခုခင္ဗ်ားကို ေရတိုက္ တယ္။ ဒါပါပဲ။ ခင္ဗ်ားဆီက က်ဳပ္ဘာမွ ျပန္မလိုခ်င္ပါဘူး။” လို႔ ဌာန္နဲ႔ မာန္နဲ႔ ေျပာလိုက္ တယ္။ ငါ့အေၾကာင္း ငါ့နာမည္သိေနပါလား။ ဒင္း…ဘယ္သူလဲ ေမးလို႔မေျဖလည္း ရွိပါေစေတာ့။ အင္း…ပံုျပင္ေတြထဲမွာ ၾကားဖူးသလို ေတာေစာင့္နတ္၊ ေတာင္ေစာင့္နတ္ၾကီးမ်ားလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမာေျပသြားျပီ။ မယားလွေလးလည္း ေမွ်ာ္ေနေရာ့မယ္။ ဒင္းနဲ႔ေလရွည္ ေနလို႔ မျဖစ္ေခ်ဘူး။ “ေက်းဇူးပဲဗ်ာ။ က်ဳပ္မွာအလုပ္ေတြရွိေသးတယ္။ သြားဦးမွပဲ” ေျပာေျပာဆိုဆိုျမက္ထံုးၾကီးကို ေကာက္ထမ္းတယ္။ ဟန္ခ်က္မညီေတာ့ ျမက္ထံုးၾကီးက ေအာက္ကို ျပန္ျပဳတ္က်သြားတယ္။ သူေနာက္တစ္ၾကိမ္ ၾကိဳးစားျပီး ျမက္ထံုးၾကီးကို ထမ္းတင္လိုက္တယ္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ယိုင္ထိုးသြားျပီး ျမက္ထံုးၾကီး ျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ ျမက္ထံုးၾကီးဟာ သံုးေလးပတ္လိမ့္သြားျပီး သူစိမ္းရဲ့ေျခရင္းမွာ ရပ္တန္႔သြားတယ္။ “ျမက္ထံုးၾကီးဟာ ခင္ဗ်ားထမ္းႏိုင္တာထက္ ပိုေလးေနတယ္။ ဒီျမက္ေတြရိပ္ကတည္းက ခင္ဗ်ား ထမ္းႏိုင္တာထက္ ပိုရိပ္ခဲ့တာကိုး။ ေအးေလ…စိတ္ကလိုခ်င္ေနတာ။ ခႏၶာကိုယ္ က မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာင္ကုန္းေပၚေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ တတ္လာခဲ့ရတာ။ ဟိုဘက္ကို ဆက္ေလွ်ာက္ဖို႔ကလည္း ေတာ္ေတာ္ေဝးေသးတယ္။” သူစိမ္းကေျပာလက္စနဲ႔ပဲ သူ႔ကိုတစ္လွည့္၊ ျမက္ထံုးၾကီးကို တလွည့္ၾကည့္ေနတယ္။ ဒီေကာင္ကဘာလဲ။ လိုရမယ္ရ လူတစ္ေယာက္ဆိုတဲ့ ဒီေကာင္ဟာခုနက သူေတာ္ ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ ေရတိုက္ခဲ့ျပီး အခုျမက္ထံုးၾကီးကို လုယူေတာ့မယ္။ သူဟာအားကုန္ညွစ္ျပီး ျမက္ထံုးၾကီးကို ေျပးယူထမ္းတင္လုိက္တယ္။ ေလးငါးလွမ္း ေလာက္ေရာက္ေတာ့ လူေရာျမက္ထံုးၾကီးပါ လံုးေထြးလဲက်သြားတယ္။ သူစိမ္းဆီက သက္ ျပင္းခ်သံ အတိုင္းသားၾကားလိုက္ရတယ္။ “က်ဳပ္မလိုက္ပို႔ႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းဘူးဗ်ာ။ အင္း…လူကိုယ္တိုင္ ထမ္းပိုးျပီး လိုက္မပို႔ႏိုင္ ေပမယ့္ အၾကံဥာဏ္ အေနျဖင့္ေတာ့ လိုက္ပို႔ႏိုင္ပါတယ္။ ဒီလိုဗ်ာခင္ဗ်ားဟာ အစတည္း က မႏိုင္ဝန္ကို ထမ္းလာတယ္။ အဲဒီေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မႏိုင္ရင္ ဥာဏ္နဲ႔ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ ဗ်။ ဥာဏ္ကူရမယ္။ အၾကံယူရမယ္” လို႔ ပိုင္စိုးပိုင္နင္း ေျပာေနတယ္။ “ဒီျမက္ေတြ ေလွ်ာ့ခ်ခဲ့ဖို႔ မင္းအၾကံေပးမလို႔လား။ ငါတစ္မနက္လံုး ပင္ပင္ပန္းပန္းရိတ္ခဲ့ရ တာ။ လမ္းတစ္ဝက္ေရာက္ေအာင္ ထမ္းလာျပီးမွ ျမက္တစ္ပင္မွ လႊင့္မပစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီျမက္ ေတြ အကုန္ယူသြားမယ္။” ပင္ပန္းေနေတာ့ စိတ္တိုလာျပီး သူေအာ္ေျပာလိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ျမက္ထံုးၾကီးကို ကမန္းကတန္း ေကာက္ထမ္း။ အားလြန္ျပီး ျမက္ထံုးၾကီးျပဳတ္က်သြားျပန္တယ္။ ဒီလူဟာ ေမွာ္အတတ္နဲ႔မ်ား ငါ့ကိုျပဳစားေနျပီလားလို႔ သူထင္လာတယ္။ သူစိမ္းကေတာ့ တဟဲဟဲ ရယ္ေနေလရဲ့။ “ကဲပါဗ်ာ။ က်ဳပ္ခပ္ျမန္ျမန္ပဲ အခမဲ့အၾကံေပးပါေတာ့မယ္။ အားၾကီးတဲ့ဝန္ မႏိုင္ဝန္ကို ပခံုး ေပၚမွာ ဖိဖိစီးစီးနီးနီးကပ္ကပ္ ဖက္တြယ္ထမ္းပိုးထားလို႔ ဘယ္ႏိုင္မလဲဗ်။ ဒီေတာ့အားၾကီး တဲ့ဝန္ကို တစ္ဝက္စီခြဲပစ္လိုက္ပါ။ ျပီးေတာ့ပခံုးနဲ႔ နည္းနည္းေဝးတဲ့ ေနရာပို႔လိုက္စမ္းပါ။ ပခံုးၾကီးနဲ႔တိုက္ရုိက္ထမ္းစရာ မလိုပါဘူးဗ်ာ။ အကူလိုတယ္ဗ်။ ကူထမ္းေပးမယ့္ထမ္းပိုး လိုတယ္ေလဗ်ာ။ ကဲ….ၾကာပါတယ္ဗ်ာ” သူစိမ္းဟာ ေျပာေျပာဆိုဆို ေနာက္ေက်ာဘက္ပုဆိုးၾကားမွာ ထိုးထားတဲ့ဓားကို ဆြဲထုတ္ လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ သူလန္႔သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူစိမ္းက သူ႔ကိုရန္မလုပ္ပါဘူး။ အနီးက ဝါးေတာထဲက ဝါးတစ္လံုးကို ခုတ္ယူလိုက္ျပီး အကုိင္းအခက္အရြက္ေတြကို ဖ်င္လိုက္တယ္။ “ကဲ…ထမ္းပိုးရျပီ။ ခင္ဗ်ားျမက္ထံုးၾကီးကို တစ္ဝက္စီခြဲ တစ္ဝက္စီမွ်ထမ္းရင္ အဆင္ေျပျပီ လို႔ က်ဳပ္ထင္ပါတယ္။ ကဲ…လုပ္ၾကည့္စမ္းပါေတာ့” သူဟာ အာေစးမိေနသူလို ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘဲ သူစိမ္းေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကည့္ လိုက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ မႏိုင္ဝန္ကို ခြဲျပီးထမ္းလိုက္ေတာ့ ေပါ့ပါးသြားလိုက္တာ။ ခုနက ျဖင့္ ျမက္ထံုးၾကီးကို တအင့္အင့္ျမည္ေအာင္ ထမ္းလာရတာ။ ခါးၾကီးကုန္းလို႔၊ ခါးၾကီး ေစာင္းလို႔ ေျခေထာက္ေတြသာ ေခြယိုင္လို႔။ ခုေတာ့ ေၾကာေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ေလးပါပဲ။ ေလးညိွဳ႕က လႊတ္လိုုက္တဲ့ျမွားလိုျမန္ျပီး ငွက္ကေလးထပ်ံသလို ေပါ့ပါးေနလိုက္တာ။ ျမက္ထမ္းသမားဟာ အေတာ္ေလး ခရီးေရာက္လာေတာ့မွ “ငါ့ႏွယ္ရုိင္းလိုက္တာ။ အၾကံ ေကာင္းဥာဏ္ေကာင္းေပးသူကို ေက်းဇူးစကားေလးမွ မဆိုခဲ့ရဘူး။”လို႔ သတိရလာျပီး ျမက္ထံုးကို ခ်လိုက္တယ္။ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေနာက္ေၾကာင္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ ျပန္လွည့္လာခဲ့ တယ္။ “ဘာမ်ားေမ့က်န္ခဲ့လို႔လဲဗ်” သူစိမ္းက ဆီးၾကိဳျပီးေတာ့ေမးတယ္။ “ခင္ဗ်ားကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားဟာ အက်ၤီမပါကိုယ္ဗလာ က်င္းထားေပမယ့္ ပညာအလင္းေရာင္ ရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ့ အၾကံဥာဏ္ေၾကာင့္ က်ဳပ္ရဲ့မႏိုင္ဝန္ဟာ ေပါ့ပါးသြားခဲ့ပါျပီ။ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ခင္ဗ်ားက က်ဳပ္နာ မည္ကိုေတာင္ သိေနတယ္။ က်ဳပ္ကခင္ဗ်ားကို မသိတာခြင့္လႊတ္ပါ။ ခင္ဗ်ားဘယ္သူလဲ။” သူစိမ္းက အားရပါးရ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး ရယ္ေမာလိုက္တယ္။ ျပီးမွ “က်ဳပ္ရဲ့ပံုပန္းကို မမွတ္မိေပမယ့္ က်ဳပ္အသံကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားမွတ္မိမွာပါ ကိုခ်စ္ခင္။ ခင္ဗ်ား ရဲ့ အိမ္ေပါက္ဝမွာ က်ဳပ္ဒီလိုေအာ္ခဲ့ဖူးတယ္ေလ။ အစ္ကိုၾကီးတို႔ အစ္မၾကီးတို႔ ခင္ဗ်ာ ပုေဗၺစ အေျခမလွသူ ကို…” “ေတာ္…ေတာ္…မင္းဟာ လက္စသတ္ေတာ့ သူေတာင္းစားဖိုးေထာင္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ မင္းလို သူေတာင္းစားဆီကမွ ငါက အၾကံဥာဏ္ယူမိတယ္….ထြီ” ျမက္ထမ္းသမားဟာ ခ်ာခနဲလွည့္ထြက္လာခဲ့တယ္။ သူေတာင္းစားရဲ့ ရယ္သံေတြကပဲ့ တင္ေနတယ္။ သူထားခဲ့တဲ့ ျမက္ထံုးႏွစ္ထံုးနဲ႔ ဝါးလံုးထမ္းပိုးအနား ျပန္ေရာက္တဲ့အထိ ေဒါသနဲ႔ တုန္ယင္ေနေတာ့တယ္။ သူဟာျမက္ထံုးၾကီးွႏွစ္ထံုးကို ျမက္ထံုးၾကီး တစ္ခုတည္း ျဖစ္ေအာင္ ခ်က္ခ်င္းပဲ လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ ဝါးလံုးကိုလည္း ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ မႏိုင္ဝန္ျမက္ထံုးကို ပခံုးေပၚေကာက္တင္လိုက္တယ္။ ရုတ္တရက္ သူဟာ လဲျပိဳ သြားမတတ္ အားကုန္ညွစ္ျပီး ေတာင့္ခံထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေတာင့္ခံထား ႏိုင္မလဲဆိုတာ သူကိုယ္တိုင္မသိပါဘူး။ ျမက္ထမ္းသမားဟာ ေရွ့ကို တစ္ လွမ္းႏွစ္လွမ္း ေလးငါးလွမ္း ဆက္ျပီးေတာ့ ေလွ်ာက္ၾကည့္ပါတယ္။ ဒီျမက္ထံုးၾကီး ရြာအ ေရာက္ သယ္ႏိုင္ပါ့မလားဆိုတာ သူမစဥ္းစားပါဘူး။ သူ႔ပခံုးေပၚက ျမက္ထံုးၾကီးထက္ သူ႔ရဲ့ေဒါသ၊ သူ႔ရဲ့မာန၊ သူ႔ရဲ့အတၱေတြဟာ ပိုျပီးေလးလံလွ ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေတြးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ကိုယ့္ေဒါသနဲ႔ကိုယ္ ပင္ပန္းဆင္းရဲ ရတာကို ျမင္ေတြ႔ရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေကာင္းတဲ့အၾကံဥာဏ္ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ သူေတာင္းစား ဆီကလည္း ယူသင့္ရင္ယူရပါမယ္။ တလြဲမာန၊အတၱေၾကာင့္ ပင္ပန္းဆင္းရဲရပံု၊ မႏိုင္ဝန္ ကို တစ္ေယာက္တည္း လုပ္တဲ့အတြက္ ပင္ပန္းရပံု၊ သူတစ္ပါးကို အထင္အျမင္ေသးစြာ ဆက္ဆံတဲ့အတြက္ ကိုယ္သာ ပင္ပန္းရပံုတို႔ကို အထက္ပါ အေၾကာင္း အရာေလးက ေထာက္ျပေနပါတယ္။ အခုစာဖတ္သူလည္း အေတြးတစ္ခုခုရသြားမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ 

အမည္မဲ့ေနရာတစ္ခု ဘေလာဂ္စာမ်က္ႏွာ မွ .....
**စုိးမင္းဦး** -- 

Posted By Blogger လူဗိုလ္