> -“လေရာင္ဆမ္းသည့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္´´ - 

  “ေအးမေရ….ေနာက္က်ေနၿပီလား´´ “ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚႀကီးစာ….အခုမွ မီးေမႊးရမွာ…´´ “ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ေအ…တေန႔တည္း အလုပ္မွမဟုတ္တာ…အျပန္က်ရင္ ၀င္ခဲ့လိုက္မယ္ေအးမေရ´´ “ဟုတ္ကဲ့´´ ဟု ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚႀကီးစာကိုျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး မီးဖိုထဲကေန ျပာအေဟာင္းမ်ားကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပာေတြ ကုန္သြားေတာ့ ထင္းမာမာ ၃ ေခ်ာင္းေလာက္ကို ေတ့ဆိုင္လိုက္ၿပီး လႊစာမုန္႔မ်ားကို အေပၚကေန တင္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ၀ါးျခမ္းျပားအေျခာက္ေလးမ်ားကိုထပ္တင္ၿပီး မီးညွိေပးလိုက္သည္။ လႊစာမုန္႔ေတြကို တဖ်စ္ဖ်စ္ႏွင့္ မီးစြဲေလာင္သြားေတာ့ ထင္းသားအမာေတြကို ထပ္ထည့္လိုက္သည္။ မီးအရွိန္ရလာေတာ့မွ အေၾကာ္ဆီထည့္ထားၿပီးသား ဒယ္ပိုင္းကို တင္လိုက္သည္။ ဆီဆူေအာင္ ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ ဇလံုထဲထည့္ထားသည့္ မုန္႔ႏွစ္မ်ားကို ေရႏွင့္ ျပန္ေဖာက္လိုက္သည္။ ယိုးဒယားမယ္ ေဆာ္ဒါမုန္႔ကိုလည္း ခပ္နည္းနည္းထည့္ၿပီး သမေအာင္ ေမႊလိုက္သည္။ ေဆာ္ဒါမုန္႔မ်ားသြားလွ်င္ အေၾကာ္က ၾကြပ္ရြေနေသာ္လည္း စားမေကာင္း ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေအးမက ခပ္နည္းနည္းသာ ထည့္တတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပဲေၾကာ္ ေၾကာ္ရန္ စိမ္ထားေသာ ပဲျခမ္းမ်ားကို ေရစစ္လိုက္ကာ မုန္႔ႏွစ္ႏွင့္ စပ္ၿပီး ေကာ္ဇလံုတစ္ခုထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ တျခားအေၾကာ္မ်ား ထက္ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ ပဲေၾကာ္က ပုိၿပီးေရာင္းရသည္။ ေစ်းထဲတြင္ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုပ္ ေရာင္းသူတခ်ိဳ႕က ေအးမ ဆိုင္ကေန အေၾကာ္ေဖာက္သည္ယူတတ္သည္။ ေအးမေနာက္က်လွ်င္ သူတို႔လည္း ကရိကထ မ်ားရသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ေစ်းထြက္ခ်ိန္ မီွိေအာင္ ခပ္ေစာေစာေလးေၾကာ္ေပးရသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ မနက္ ၄ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ေအးမႏိုးေနၿပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ ျပင္ဆင္ေလ့ရွိသည္။ မေန႔ညကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ဟိုဟိုသည္သည္ ေတြး၇င္းႏွင့္ ညဥ့္္နက္သြားသည္။ မီးကင္တဲက သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၂ ခ်က္ၾကားသည္အထိ အိပ္၍ မရေသး။ အင္းေလ.. အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ရွိလာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ မေန႔ညေနက ေဒၚႀကီးစာေျပာေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားရင္းႏွင့္ ျဖစ္ပါ့မလား..ျဖစ္ပါ့မလားဆိုေသာ စိုးရိမ္စိတ္၀င္လာမိသည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ မေၾကာက္ပါႏွင့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းထားသည္။ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္းႏွင့္ ဆီပူအိုးထဲသို႔ မုန္႔ႏွစ္ကို ဇြန္းခြက္နဲ႔ခပ္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းထည့္လိုက္သည္။ ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းတြင္ ေျမာက္ေလက ဟိုဟိုဒီဒီတိုက္ခတ္ေနေသာ္လည္း ေအးမအတြက္ေတာ့ ခ်မ္းရမည္မွန္းမသိ။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းတည္းက မီးဖိုနားကပ္ ေနရေသာေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားပင္စို႔ေနသည္။ “ေအးမေရ…ပဲေၾကာ္ ၂၀ ရၿပီလား ေဟ့´´ “ဘူးသီးေၾကာ္ ..ရၿပီလား..ေအးမ´´ “အစံုသုပ္နဲ႔ ဟင္းခါးပို႔လိုက္ရဦးမလား ေအးမ´´ “မပို႔နဲ႔ေတာ့ မသန္းတင္။ ေအးမ စားခ်င္စိတ္သိပ္မရွိလို႔။ စားခ်င္မွပဲ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့မယ္´´ ေအးမ ေနေသာ ေစ်းအေနာက္ဘက္ တဲသာသာ အိမ္ေလးကေန လွမ္းေအာ္လိုက္လွ်င္ မသန္းတင္တို႔ အသုပ္တန္းေနရာကေေန ေကာင္းေကာင္းၾကားရေသာေၾကာင့္ မနက္စာကို ထိုဆိုင္မ်ားကပင္ မွာၿပီးစားေသာက္တတ္သည္။ ယေန႔မနက္တြင္ေတာ့ အသုပ္ကို လံုး၀မစားခ်င္ေပ။ တျခားမုန္႔လည္း မစားခ်င္။ ထမင္းစားမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟင္း အနံ႕ရတည္းက အန္ခ်င္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ မနက္စာ အဆာေျပမစားေတာ့ဘဲ ငွက္ေပ်ာ္သီးေၾကာ္၊ ပဲကပ္ေၾကာ္တို႔ကို ဆက္ၿပီးေၾကာ္ေနလိုက္သည္။ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေနရင္း၊ ေရာင္းေနရင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစာ ျပန္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ မိဘမရွိ၊ သားခ်င္းမရွိသည့္ ေအးမသည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ အတန္းပညာ ဆံုးခန္းထိေရာက္ေအာင္ သင္ယူတတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိ၊ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရလည္း မလုပ္ႏိုင္ေသာ ေအးမသည္ ကိစၥတစ္ခုကို သိပ္ၿပီး အေလးအနက္ထား၍ မေတြးတတ္။ အိမ္ေထာင္တခုကို အလြယ္တကူတည္ေဆာက္ၿပီး အလြယ္တကူပင္ ၿဖိဳဖ်က္ခဲ့သည္။ တပိုင္တႏိုင္ အေၾကာ္ေလးေရာင္းရင္းႏွင့္ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳလာခဲ့သည္။ ယခုလို အေရးကိစၥရွိၿပီဆိုေတာ့ အားကိုးအားထားျပဳစရာလင္ေယာက်္ားမရွိေတာ့သည့္ ေအးမအတြက္ အိမ္နီးခ်င္း ေဒၚႀကီးစာသည္သာလွ်င္ မိဘ၊ မိတ္ေဆြျဖစ္လာေတာ့သည္။ “ေသခ်ာတာေတာ့ ေသခ်ာပါပဲေအးမရယ္ ငါ့တူမေတြတုန္းကလည္း ငါၾကည့္ေပးခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ညည္းမွာ ကိုယ္၀န္ရွိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ညည္းက နဂိုတည္းက က်န္းမာေရးေကာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့္ စိုးရိမ္ရမလားပဲဟယ္´´ ညက ေဒၚႀကီးစာ ႏွင့္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေအးမအန္ေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက ထိုသို႔ပင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားၾကားခ်ိန္တြင္ ေအးမ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူမအသက္သည္ ယခုမွ ၁၉ ႏွစ္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မည္သို႔ထိန္းေက်ာင္းရမည္ဆိုသည္ကို ေအးမ မသိေသး။ “ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ငါလြယ္ထားတာပါလား´´ ဟု ေတြးရင္း ဗိုက္ကို ခဏခဏ ငံု႕ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနျမင့္လို႔ ေဒၚႀကီးစာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းက ျပန္လာေတာ့ ေအးမတို႔အနားရွိ ရပ္ကြက္ေဆးခန္းေလးသို႔ သြားျပရန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေဆးခန္းေလးႏွင့္ နီးလာေလ ေအးမ ရင္ေတြတုန္လာေလျဖစ္သည္။ စမ္းသပ္ေပးေနေသာ ဆရာ၀န္မ၏ မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီးေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလာမည့္ စကားမ်ားကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္စားေနမိသည္။ “စမ္းၾကည့္ရတာေတာ့ ကိုယ္၀န္က ၃ လေလာက္ရွိေနၿပီသမီးရဲ့။ ခက္တာက သမီးရဲ့ ႏွလံုးခုန္သံက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး။ မိဘမ်ိဳးရိုးမွာ ႏွလံုးေရာဂါေတြ ရွိဖူးလား´´ “သမီးက ငယ္ငယ္တည္းက မိဘေတြ မရွိပါဘူး ဆရာမ။ အေဒၚေတြနဲ႔ပဲ ေနလာတာ။ ငယ္ငယ္တည္းကေတာ့ အၾကမ္းသိပ္မခံႏိုင္ဘူး။ တအားေမာၿပီး အသက္ရႈမ၀ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးေတာ့ ခဏခဏျဖစ္တတ္တယ္´´ “အင္း။ သမီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါ အခံရွိေနတယ္ကြယ္။ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ အီးစီဂ်ီဆြဲၾကည့္ရမွာပဲ။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ရတာ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားလိမ့္မယ္ကြယ္။ အေမေရာ၊ ကေလးအတြက္ စိတ္ခ်ရဖို႔က က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေတာ့္ကို လိုတယ္။ အမ်ိဳးသားကေရာ ခရီးေတြ၊ ဘာေတြမ်ား သြားေနလားကြယ္´´ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္သာ လာသည့္အတြက္ ဆရာမေမးလိုက္ေတာ့ ေအးမ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ “သူ႔အမ်ိဳးသားနဲ႔က ေရွ႕လကမွ ကြဲသြားတာ ဆရာမ။ ညႊန္႔ေမာင္က ဆန္စက္ထဲမွာ စပါးသယ္တယ္ဆရာမ။ အဲဒီမွာ သူတို႔အလုပ္သမားထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလိုလို သတင္းထြက္လာေတာ့ လင္မယားေတြ ရန္ျဖစ္ၿပီး ကြာလိုက္ၾကတာ။ အခု ဟိုအေကာင္ကလည္း ပင္လယ္ကို ငါးဖမ္းထြက္မယ့္ သေဘၤာနဲ႔ပါသြားတယ္။….´´

ေဒၚႀကီးစာက ေအးမကိုယ္စား ျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာမမ်က္ႏွာတြင္ စိတ္မေကာင္းသည့္ အရိပ္အေရာင္ေတြ မ်ားစြာ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ သက္ျပင္းခ်သံကိုလည္း ၾကားလိုက္သည္။ “အင္းေလ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သမီးရယ္။ အားတင္းထားေပါ့ကြယ္။ သမီး ေဆးရံုကို တစ္ပတ္ တစ္ခါ သြားရမယ္ေနာ္။ ေဆးရံုးက်ေတာ့ သမီးေလးအတြက္ ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရတယ္။ ဆရာမေတြလည္း ရွိေနမယ္။ ဒါဟာ သမီးအတြက္ရယ္၊ သမီးရင္ေသြးေလး အတြက္ရယ္၊ သမီးမျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္အရာပဲ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အတြက္ အားေဆးေတြကို ဆရာမေပးမယ္။ သမီးကေတာ့ ဆရာမေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရမယ္။ ဟုတ္လား´´ ေအးမ ေခါင္းကို သြက္သြက္ၿငိမ့္လိုက္ရင္း ဆရာမေပးသည့္ ေဆးမ်ားကို ယူကာ အိမ္ျပန္လာသည္။ လမ္းတြင္ေတာ့ ေအးမေရာ ေဒၚႀကီးစာေရာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္။ ေအးမသည္ မျမင္ရေသးေသာ၊ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးမွန္း မသိရေသးသည့္ ရင္ေသြးငယ္ကို စကားေပါင္းမ်ားစြာေျပာဆိုေနမိသည္။ “ကေလးရယ္… မင္းေရာက္ေနမွန္းသာသိရင္ မင္းရဲ့အေဖကို ေမေမမကြာခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကေလးကို အဖမဲ့တဲ့ကေလး ဘယ္အျဖစ္ခံပါ့မလဲကြယ္..အခုေတာ့..အားမငယ္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္။ မင္းမွာ အေဖမရွိေပမယ့္ ေမေမေတာ့ရွိပါတယ္ကြယ္။ ကေလးအတြက္ ေမေမဟာ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနရမယ္။ ကေလးဟာ ေမေမရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးပါကြယ္၊ ကေလးအတြက္ ေမေမ သတၱိရွိရမယ္။ အေၾကာ္သည္မရဲ့ကေလး၊ ေရာဂါသည္မရဲ့ကေလးေပမယ့္ မင္းကို ေမေမ အတတ္ႏိုင္ဆံုးဂရုစိုက္ပါ့မယ္ကြယ္။ မင္းအတြက္ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ၿပိဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ေမေမ လူ႔ေလာကထဲကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့မယ္ကြယ္။ ထိုေန႔မွစ၍ ေအးမသည္ လက္လြတ္စပါယ္ေနတတ္၊ စားတတ္ေသာ မိန္းမေလးမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ေပ။ စားေနက် လက္သုပ္စံုကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ႀကံဳရာဆိုင္တြင္ စားတတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပင္လိုက္သည္။ အပူအစပ္စားရင္ ကေလးဆံပင္မေပါက္ဘူးလို႔ ဆိုက်ေတာ့ ေအးမ အျဖဴထည္သက္သက္ခ်က္ေသာ ဟင္းတို႔ကိုသာ စားေတာ့သည္။ အရင္လို ေစ်းေရာင္းရင္းႏွင့္ အစပ္ထုပ္၊ အခ်ဥ္ထုပ္စားသည့္ အက်င့္ကို မနည္းေပ်ာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရသည္။ ကိုယ္၀န္လရင့္လာေတာ့ ေအးမ အေၾကာ္မေၾကာ္ေတာ့။ ဆရာမႀကီး ခ်ိန္းသည့္ေန႔တိုင္း ေဒၚႀကီးစာကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ေဆးရံုကို မွန္မွန္သြားတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက သူ႔အိမ္ေလးကို တူ၊ တူမေတြႏွင့္ ထားၿပီးေအးမႏွင့္ လာေနသည္။ ေအးမတြင္ အေမသာရွိလွ်င္..ဆိုေသာ အေတြးကို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ “ငါသာ က်န္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္လွ်င္ ငါ့ကေလးလည္း မိဘမဲ့ကေလးျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ကေလးရယ္..ေမေမတို႔ကို ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္´´။ ကေလး၏ အေဖသည္ ေအးမကို ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်ကို ေအးမကႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ေဖ်ာက္ထားလိုက္သည္။ အရင္လို က်ိန္ဆဲၿပီး ေဒါသထြက္ေနသည္ထက္ “ငါ့အတြက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ထားေပးခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´´လို႔ ေျဖေတြးတတ္လာသည္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ေအးမ၏စိတ္ကို သူမ၏၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေစသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏ ရင္ေသြးေလးသည္ သမီးမိန္းကေလးသာျဖစ္ေနရင္ ေအးမကဲ့သို႔ မႀကံဳေတြ႕ရေအာင္ေတာ့ သြန္သင္ဆံုးမျပရဦးမည္။ ေယာက်္ားေလးသာ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို အလြယ္တကူ မထူေထာင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဇနီးမယားအေပၚမွာ သစၥာရွိဖို႔ ဆံုးမရမည္ ဟု ေအးမက ႀကိဳေတြးထားမိသည္။ မိမိရင္ေသြးေလးသည္ ကိုယ္လက္အဂၤါ အျပည့္အစံုႏွင့္ လူ႔ေလာကထဲသို႔ ေရာက္လာပါ့မလား၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြမ်ား ကြဲေနမလား၊ ရုပ္ရွင္ကားေတြ၊ ေအးမၾကည့္ဖူးသည့္ မဂၢဇင္းထဲကလို ပံုပန္းပ်က္ေနသည့္ ကေလးေလးမ်ား ေမြးလာမလား ဆိုၿပီး အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ဘူးသည္။ မိမိ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ကံတရားရယ္ မ်က္ႏွာသာေပးပါ လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းဖူးသည္။ လမ္းထဲတြင္ ဆူညံေနေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူတို႔ေလးေတြလို သူမကေလးကို ရွင္သန္ေစလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္ ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းရသည္မွာလည္း အေမာ။ သည္လိုႏွင့္ ေအးမတစ္ေယာက္ ကေလးကို ခြဲေမြးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေအးမ သတိရလာေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက အႏွီးႏွင့္ ထုပ္ထားသည့္ ကေလးနီရဲေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားသည္။ “သမီးေလး ေမြးတာ ေအးမ´´ ဟု ေဒၚႀကီးစာကေျပာေတာ့ “ကိုယ္လက္ အဂၤါစံုရဲ့လား´´ ဟု ေအးမက အေလာတႀကီးေမးမိသည္။ ေဒၚႀကီးစာက ခ်က္ျခင္း ျပန္မေျဖဘဲ အႏွီးကို ဖြင့္ေနေတာ့ ေအးမ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနသည္။ ကေလးနီတာရဲေလးကို ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္း၊ ေျခကေလးေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ၊ အိုး…အားလံုးျပည့္ျပည့္စံုစံုပါပဲ။ ေအးမကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစာကလည္း ၿပံဳးလို႔။ “ကဲ…ကေလးအေမ….အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ေနာ္…ဘယ္လုိေနေသးလဲ…အသက္ရႈလို႔ရလား၊ ရင္ေတြဘာေတြ တုန္ေနလား.. အခု သမီးေလးကို ဆရာမႀကီးက ၾကည့္မလို႔တဲ့…ဆရာမႀကီးကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္။ ဒီသားအမိက ကုသိုလ္ကံေကာင္းတယ္။ အားလံုးက်န္းက်န္းမာမာပဲ။ သမီးေလးက မယ္လျပည့္ေလး၊ မယ္ကံေကာင္းေလးလို႔ေတာင္ ဆရာမႀကီးက စေနေသးတယ္… ခဏနားလိုက္ဦး …အဆင္ေျပတယ္ေနာ္´´ စစၥတာ၏အေမးကို ခပ္ဖြဖြေလးၿပံဳးရင္းနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေဆးရံုျပတင္းေပါက္ကေန က်လာေသာလေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးမသည္ သမီးေလးမ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္ေဖာ္ရခက္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ထိေတြ႕ေနရသည္။ “သမီးေလး´´ ဆိုေသာ အသိသည္ ေအးမ ပင္ပန္းေနသမွ်ကို လြင့္စင္သြားေစသည္။ “သမီးေလး´´ ဟုခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ရံုႏွင့္ ေအးမ ခံစားေနရေသာ နာက်င္စိတ္မ်ားက သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ ေအးမသည္ တစ္ေကာင္ၾကြက္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္ပြားသမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီ။ သမီးေလးသည္ ေအးမ၏ ဘ၀ျဖစ္သည္။ သမီးေလး၏ ရွင္သန္မႈသည္ ေအးမ၏ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ေအးမအနားတြင္ သမီးေလးရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေလာကဓံကိုလည္း ေၾကာက္ရြံမည္မဟုတ္။ သမီေလးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအးမ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရမည္။ သမီးေလးအတြက္ အ၀တ္အစားေတြခ်ဳပ္ေပးရဦးမည္။ သနပ္ခါးေတြ ဖံုေနေအာင္ လိမ္းထားမည့္ သမီးေလး၏ ပါးျပင္ေလးသည္ ေမႊးျမေနလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းစိမ္းလြယ္အိတ္ေလး လြယ္ထားသည့္ သမီးေလးက ေအးမကို “ေမေမ´´ ဟု လွမ္းေခၚေနသံကို ၾကားေယာင္လာသည္။ သမီးေလးကို နာမည္တခုခုေပးဖို႔စဥ္းစားရဦးမည္။ ဘ၀တိုက္ပြဲမွန္သမွ်ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္အတြက္ သမီးေလးသည္ ခြန္အားကိုျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ သမီးေလးကို ေညွာ္မမိေစရန္အတြက္ အေၾကာ္ေရာင္းသည့္ အလုပ္ကိုေတာ့ မလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေစ်းသြားသည့္လမ္းေဘးတေနရာရာတြင္ အသုပ္ဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းလွ်င္ အဆင္ေျပမည္။ ေနာက္မွ ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္းရႏုိင္မည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို ေျပာင္းလုပ္မည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေအးမ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မဟုတ္ေပ။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သမီးေလးဘ၀ကို ပံုေဖာ္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအးမနားတြင္းသို႔ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ေလးက တိုး၀င္လာေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးမခုတင္ႏွင့္ ၂ လံုးေက်ာ္အကြာတြင္ အရာရာ ျပည့္စံုပံုေပၚေသာအမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ကို အမ်ိဳးသားက ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ “၅ လမ္းထဲကေလ..သူေဌးဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့သမီး။ ကေလးတအား လိုခ်င္ေနတာ၊ ကေလးရူး ရူးေနတာ၊ သူတို႔အိမ္က ၿခံေစာင့္မာလီက ပဲျပဳတ္၀ယ္ရင္းနဲ႔ အၿမဲေျပာျပတယ္။ အခုေတာ့ ကို္ယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္တဲ့။ သနားပါတယ္´´ ေဒၚႀကီး စာက ေလသံခပ္တိုးတိုးႏွင့္ေျပာျပေတာ့ ေအးမ သူတို႔အတြဲကို ထပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မိန္းကေလးအနားတြင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အစားအစာမ်ိဳးစံု၊ အားေဆးပုလင္းမ်ိဳးစံုက စုပံုေနသည္။ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္ဟန္တူသူ ေကာင္မေလးက ထည့္ေပးေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို အမ်ိဳးသားက ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တိုက္ေနေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးထံမွ ရိႈက္သံကသာ မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေအးမ မ်က္ရည္က်သည္။ ထိုမ်က္ရည္သည္ ေအးမ ေယာက္်ားကို လြမ္းၿပီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မဟုတ္ေပ။ သမီးေလးကို လူ႕ေလာကထဲသို႔ ေခ်ာေမြ႔စြာေခၚေဆာင္လာႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ က်ေသာမ်က္ရည္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေၾကာင့္သာ က်လာေသာ မ်က္ရည္သာျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ေအးမေကာင္းေကာင္း သိေနပါသည္။

 **ႏွင္းႏုလြင္**

-“လေရာင္ဆမ္းသည့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္´´ - 

  “ေအးမေရ….ေနာက္က်ေနၿပီလား´´ “ဟုတ္ကဲ့…ေဒၚႀကီးစာ….အခုမွ မီးေမႊးရမွာ…´´ “ေအးေအးေဆးေဆးေပါ့ေအ…တေန႔တည္း အလုပ္မွမဟုတ္တာ…အျပန္က်ရင္ ၀င္ခဲ့လိုက္မယ္ေအးမေရ´´ “ဟုတ္ကဲ့´´ ဟု ပဲျပဳတ္သည္ ေဒၚႀကီးစာကိုျပန္ႏႈတ္ဆက္လိုက္ၿပီး မီးဖိုထဲကေန ျပာအေဟာင္းမ်ားကို ဖယ္ထုတ္လိုက္သည္။ ျပာေတြ ကုန္သြားေတာ့ ထင္းမာမာ ၃ ေခ်ာင္းေလာက္ကို ေတ့ဆိုင္လိုက္ၿပီး လႊစာမုန္႔မ်ားကို အေပၚကေန တင္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ၀ါးျခမ္းျပားအေျခာက္ေလးမ်ားကိုထပ္တင္ၿပီး မီးညွိေပးလိုက္သည္။ လႊစာမုန္႔ေတြကို တဖ်စ္ဖ်စ္ႏွင့္ မီးစြဲေလာင္သြားေတာ့ ထင္းသားအမာေတြကို ထပ္ထည့္လိုက္သည္။ မီးအရွိန္ရလာေတာ့မွ အေၾကာ္ဆီထည့္ထားၿပီးသား ဒယ္ပိုင္းကို တင္လိုက္သည္။ ဆီဆူေအာင္ ေစာင့္ေနခ်ိန္တြင္ ဇလံုထဲထည့္ထားသည့္ မုန္႔ႏွစ္မ်ားကို ေရႏွင့္ ျပန္ေဖာက္လိုက္သည္။ ယိုးဒယားမယ္ ေဆာ္ဒါမုန္႔ကိုလည္း ခပ္နည္းနည္းထည့္ၿပီး သမေအာင္ ေမႊလိုက္သည္။ ေဆာ္ဒါမုန္႔မ်ားသြားလွ်င္ အေၾကာ္က ၾကြပ္ရြေနေသာ္လည္း စားမေကာင္း ျဖစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ေအးမက ခပ္နည္းနည္းသာ ထည့္တတ္သည္။ ၿပီးလွ်င္ ပဲေၾကာ္ ေၾကာ္ရန္ စိမ္ထားေသာ ပဲျခမ္းမ်ားကို ေရစစ္လိုက္ကာ မုန္႔ႏွစ္ႏွင့္ စပ္ၿပီး ေကာ္ဇလံုတစ္ခုထဲသို႔ ထည့္လိုက္သည္။ မနက္ပိုင္းတြင္ တျခားအေၾကာ္မ်ား ထက္ ဘူးသီးေၾကာ္ႏွင့္ ပဲေၾကာ္က ပုိၿပီးေရာင္းရသည္။ ေစ်းထဲတြင္ မုန္႔ဟင္းခါး၊ အသုပ္ ေရာင္းသူတခ်ိဳ႕က ေအးမ ဆိုင္ကေန အေၾကာ္ေဖာက္သည္ယူတတ္သည္။ ေအးမေနာက္က်လွ်င္ သူတို႔လည္း ကရိကထ မ်ားရသည္။ ထို႔အတြက္ သူတို႔ေစ်းထြက္ခ်ိန္ မီွိေအာင္ ခပ္ေစာေစာေလးေၾကာ္ေပးရသည္။ ပံုမွန္ဆိုလွ်င္ မနက္ ၄ နာရီခြဲေလာက္တြင္ ေအးမႏိုးေနၿပီး အေၾကာ္ေၾကာ္ရန္ ျပင္ဆင္ေလ့ရွိသည္။ မေန႔ညကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္။ ဟိုဟိုသည္သည္ ေတြး၇င္းႏွင့္ ညဥ့္္နက္သြားသည္။ မီးကင္တဲက သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၂ ခ်က္ၾကားသည္အထိ အိပ္၍ မရေသး။ အင္းေလ.. အိပ္မေပ်ာ္ျဖစ္ရသည့္ အေၾကာင္းရင္းက ရွိလာခဲ့ၿပီမဟုတ္လား။ မေန႔ညေနက ေဒၚႀကီးစာေျပာေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို ျပန္စဥ္းစားရင္းႏွင့္ ျဖစ္ပါ့မလား..ျဖစ္ပါ့မလားဆိုေသာ စိုးရိမ္စိတ္၀င္လာမိသည္ကလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ မေၾကာက္ပါႏွင့္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားတင္းထားသည္။ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္းႏွင့္ ဆီပူအိုးထဲသို႔ မုန္႔ႏွစ္ကို ဇြန္းခြက္နဲ႔ခပ္ၿပီး ခပ္ျဖည္းျဖည္းထည့္လိုက္သည္။ ေဆာင္းဦးနံနက္ခင္းတြင္ ေျမာက္ေလက ဟိုဟိုဒီဒီတိုက္ခတ္ေနေသာ္လည္း ေအးမအတြက္ေတာ့ ခ်မ္းရမည္မွန္းမသိ။ မနက္ေ၀လီေ၀လင္းတည္းက မီးဖိုနားကပ္ ေနရေသာေၾကာင့္ ေခၽြးမ်ားပင္စို႔ေနသည္။ “ေအးမေရ…ပဲေၾကာ္ ၂၀ ရၿပီလား ေဟ့´´ “ဘူးသီးေၾကာ္ ..ရၿပီလား..ေအးမ´´ “အစံုသုပ္နဲ႔ ဟင္းခါးပို႔လိုက္ရဦးမလား ေအးမ´´ “မပို႔နဲ႔ေတာ့ မသန္းတင္။ ေအးမ စားခ်င္စိတ္သိပ္မရွိလို႔။ စားခ်င္မွပဲ လွမ္းေအာ္လိုက္ေတာ့မယ္´´ ေအးမ ေနေသာ ေစ်းအေနာက္ဘက္ တဲသာသာ အိမ္ေလးကေန လွမ္းေအာ္လိုက္လွ်င္ မသန္းတင္တို႔ အသုပ္တန္းေနရာကေေန ေကာင္းေကာင္းၾကားရေသာေၾကာင့္ မနက္စာကို ထိုဆိုင္မ်ားကပင္ မွာၿပီးစားေသာက္တတ္သည္။ ယေန႔မနက္တြင္ေတာ့ အသုပ္ကို လံုး၀မစားခ်င္ေပ။ တျခားမုန္႔လည္း မစားခ်င္။ ထမင္းစားမည္ဆိုလွ်င္လည္း ဟင္း အနံ႕ရတည္းက အန္ခ်င္ေနသည္။ ထို႔အတြက္ မနက္စာ အဆာေျပမစားေတာ့ဘဲ ငွက္ေပ်ာ္သီးေၾကာ္၊ ပဲကပ္ေၾကာ္တို႔ကို ဆက္ၿပီးေၾကာ္ေနလိုက္သည္။ အေၾကာ္ ေၾကာ္ေနရင္း၊ ေရာင္းေနရင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစာ ျပန္လာမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနမိသည္။ မိဘမရွိ၊ သားခ်င္းမရွိသည့္ ေအးမသည္ အသက္ငယ္ငယ္ႏွင့္ပင္ အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို ထူေထာင္ခဲ့သည္။ အတန္းပညာ ဆံုးခန္းထိေရာက္ေအာင္ သင္ယူတတ္ေျမာက္ျခင္းမရွိ၊ အလုပ္အကိုင္ မည္မည္ရရလည္း မလုပ္ႏိုင္ေသာ ေအးမသည္ ကိစၥတစ္ခုကို သိပ္ၿပီး အေလးအနက္ထား၍ မေတြးတတ္။ အိမ္ေထာင္တခုကို အလြယ္တကူတည္ေဆာက္ၿပီး အလြယ္တကူပင္ ၿဖိဳဖ်က္ခဲ့သည္။ တပိုင္တႏိုင္ အေၾကာ္ေလးေရာင္းရင္းႏွင့္ သက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းျပဳလာခဲ့သည္။ ယခုလို အေရးကိစၥရွိၿပီဆိုေတာ့ အားကိုးအားထားျပဳစရာလင္ေယာက်္ားမရွိေတာ့သည့္ ေအးမအတြက္ အိမ္နီးခ်င္း ေဒၚႀကီးစာသည္သာလွ်င္ မိဘ၊ မိတ္ေဆြျဖစ္လာေတာ့သည္။ “ေသခ်ာတာေတာ့ ေသခ်ာပါပဲေအးမရယ္ ငါ့တူမေတြတုန္းကလည္း ငါၾကည့္ေပးခဲ့ဖူးတာပဲ၊ ညည္းမွာ ကိုယ္၀န္ရွိတာပဲ ျဖစ္ရမယ္၊ ညည္းက နဂိုတည္းက က်န္းမာေရးေကာင္းတာ မဟုတ္ေတာ့ နည္းနည္းေတာ့္ စိုးရိမ္ရမလားပဲဟယ္´´ ညက ေဒၚႀကီးစာ ႏွင့္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေအးမအန္ေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက ထိုသို႔ပင္ေျပာလိုက္သည္။ ထိုစကားၾကားခ်ိန္တြင္ ေအးမ တုန္လႈပ္သြားသည္။ သူမအသက္သည္ ယခုမွ ၁၉ ႏွစ္။ ယခုအခ်ိန္ထိ ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ကေလးတစ္ေယာက္ကို မည္သို႔ထိန္းေက်ာင္းရမည္ဆိုသည္ကို ေအးမ မသိေသး။ “ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို ငါလြယ္ထားတာပါလား´´ ဟု ေတြးရင္း ဗိုက္ကို ခဏခဏ ငံု႕ၾကည့္ေနမိသည္။ ေနျမင့္လို႔ ေဒၚႀကီးစာ ပဲျပဳတ္ေရာင္းက ျပန္လာေတာ့ ေအးမတို႔အနားရွိ ရပ္ကြက္ေဆးခန္းေလးသို႔ သြားျပရန္ထြက္လာခဲ့သည္။ ရပ္ကြက္ေဆးခန္းေလးႏွင့္ နီးလာေလ ေအးမ ရင္ေတြတုန္လာေလျဖစ္သည္။ စမ္းသပ္ေပးေနေသာ ဆရာ၀န္မ၏ မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီးေမာ့ၾကည့္ရင္း ေျပာလာမည့္ စကားမ်ားကို ရင္ခုန္စြာ ေစာင့္စားေနမိသည္။ “စမ္းၾကည့္ရတာေတာ့ ကိုယ္၀န္က ၃ လေလာက္ရွိေနၿပီသမီးရဲ့။ ခက္တာက သမီးရဲ့ ႏွလံုးခုန္သံက ပံုမွန္မဟုတ္ဘူး။ မိဘမ်ိဳးရိုးမွာ ႏွလံုးေရာဂါေတြ ရွိဖူးလား´´ “သမီးက ငယ္ငယ္တည္းက မိဘေတြ မရွိပါဘူး ဆရာမ။ အေဒၚေတြနဲ႔ပဲ ေနလာတာ။ ငယ္ငယ္တည္းကေတာ့ အၾကမ္းသိပ္မခံႏိုင္ဘူး။ တအားေမာၿပီး အသက္ရႈမ၀ျဖစ္တတ္တာမ်ိဳးေတာ့ ခဏခဏျဖစ္တတ္တယ္´´ “အင္း။ သမီးမွာ ႏွလံုးေရာဂါ အခံရွိေနတယ္ကြယ္။ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ အီးစီဂ်ီဆြဲၾကည့္ရမွာပဲ။ ႏွလံုးေရာဂါသည္ တစ္ေယာက္ ကုိယ္၀န္ေဆာင္ရတာ အရမ္းအႏၱရာယ္မ်ားလိမ့္မယ္ကြယ္။ အေမေရာ၊ ကေလးအတြက္ စိတ္ခ်ရဖို႔က က်န္းမာေရး ေစာင့္ေရွာက္မႈ အေတာ့္ကို လိုတယ္။ အမ်ိဳးသားကေရာ ခရီးေတြ၊ ဘာေတြမ်ား သြားေနလားကြယ္´´ အမ်ိဳးသမီး ၂ ေယာက္သာ လာသည့္အတြက္ ဆရာမေမးလိုက္ေတာ့ ေအးမ ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။ “သူ႔အမ်ိဳးသားနဲ႔က ေရွ႕လကမွ ကြဲသြားတာ ဆရာမ။ ညႊန္႔ေမာင္က ဆန္စက္ထဲမွာ စပါးသယ္တယ္ဆရာမ။ အဲဒီမွာ သူတို႔အလုပ္သမားထဲက မိန္းမတစ္ေယာက္နဲ႔ ဘာလိုလို သတင္းထြက္လာေတာ့ လင္မယားေတြ ရန္ျဖစ္ၿပီး ကြာလိုက္ၾကတာ။ အခု ဟိုအေကာင္ကလည္း ပင္လယ္ကို ငါးဖမ္းထြက္မယ့္ သေဘၤာနဲ႔ပါသြားတယ္။….´´

ေဒၚႀကီးစာက ေအးမကိုယ္စား ျပန္ေျဖေတာ့ ဆရာမမ်က္ႏွာတြင္ စိတ္မေကာင္းသည့္ အရိပ္အေရာင္ေတြ မ်ားစြာ ျဖတ္ေျပးသြားသည္။ သက္ျပင္းခ်သံကိုလည္း ၾကားလိုက္သည္။ “အင္းေလ။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ သမီးရယ္။ အားတင္းထားေပါ့ကြယ္။ သမီး ေဆးရံုကို တစ္ပတ္ တစ္ခါ သြားရမယ္ေနာ္။ ေဆးရံုးက်ေတာ့ သမီးေလးအတြက္ ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရတယ္။ ဆရာမေတြလည္း ရွိေနမယ္။ ဒါဟာ သမီးအတြက္ရယ္၊ သမီးရင္ေသြးေလး အတြက္ရယ္၊ သမီးမျဖစ္မေနလုပ္ရမယ့္အရာပဲ။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္အတြက္ အားေဆးေတြကို ဆရာမေပးမယ္။ သမီးကေတာ့ ဆရာမေျပာသမွ်ကို နားေထာင္ရမယ္။ ဟုတ္လား´´ ေအးမ ေခါင္းကို သြက္သြက္ၿငိမ့္လိုက္ရင္း ဆရာမေပးသည့္ ေဆးမ်ားကို ယူကာ အိမ္ျပန္လာသည္။ လမ္းတြင္ေတာ့ ေအးမေရာ ေဒၚႀကီးစာေရာ အေတြးကိုယ္စီႏွင့္ ႏႈတ္ဆိတ္လ်က္။ ေအးမသည္ မျမင္ရေသးေသာ၊ ေယာက်္ားေလး၊ မိန္းကေလးမွန္း မသိရေသးသည့္ ရင္ေသြးငယ္ကို စကားေပါင္းမ်ားစြာေျပာဆိုေနမိသည္။ “ကေလးရယ္… မင္းေရာက္ေနမွန္းသာသိရင္ မင္းရဲ့အေဖကို ေမေမမကြာခဲ့ပါဘူး။ ေမေမ့ကေလးကို အဖမဲ့တဲ့ကေလး ဘယ္အျဖစ္ခံပါ့မလဲကြယ္..အခုေတာ့..အားမငယ္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္။ မင္းမွာ အေဖမရွိေပမယ့္ ေမေမေတာ့ရွိပါတယ္ကြယ္။ ကေလးအတြက္ ေမေမဟာ က်န္းက်န္းမာမာရွိေနရမယ္။ ကေလးဟာ ေမေမရဲ့ တစ္ဦးတည္းေသာ ေဆြမ်ိဳးပါကြယ္၊ ကေလးအတြက္ ေမေမ သတၱိရွိရမယ္။ အေၾကာ္သည္မရဲ့ကေလး၊ ေရာဂါသည္မရဲ့ကေလးေပမယ့္ မင္းကို ေမေမ အတတ္ႏိုင္ဆံုးဂရုစိုက္ပါ့မယ္ကြယ္။ မင္းအတြက္ အေဖမရွိေတာ့ေပမယ့္ ျမင္းမိုရ္ေတာင္ ၿပိဳတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကေလးကို ေမေမ လူ႔ေလာကထဲကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့မယ္ကြယ္။ ထိုေန႔မွစ၍ ေအးမသည္ လက္လြတ္စပါယ္ေနတတ္၊ စားတတ္ေသာ မိန္းမေလးမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ေပ။ စားေနက် လက္သုပ္စံုကို ျဖတ္လိုက္သည္။ ႀကံဳရာဆိုင္တြင္ စားတတ္ေသာ အက်င့္ကို ျပင္လိုက္သည္။ အပူအစပ္စားရင္ ကေလးဆံပင္မေပါက္ဘူးလို႔ ဆိုက်ေတာ့ ေအးမ အျဖဴထည္သက္သက္ခ်က္ေသာ ဟင္းတို႔ကိုသာ စားေတာ့သည္။ အရင္လို ေစ်းေရာင္းရင္းႏွင့္ အစပ္ထုပ္၊ အခ်ဥ္ထုပ္စားသည့္ အက်င့္ကို မနည္းေပ်ာက္ေအာင္ႀကိဳးစားရသည္။ ကိုယ္၀န္လရင့္လာေတာ့ ေအးမ အေၾကာ္မေၾကာ္ေတာ့။ ဆရာမႀကီး ခ်ိန္းသည့္ေန႔တိုင္း ေဒၚႀကီးစာကို အေဖာ္ေခၚၿပီး ေဆးရံုကို မွန္မွန္သြားတတ္သည္။ ေနာက္ေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက သူ႔အိမ္ေလးကို တူ၊ တူမေတြႏွင့္ ထားၿပီးေအးမႏွင့္ လာေနသည္။ ေအးမတြင္ အေမသာရွိလွ်င္..ဆိုေသာ အေတြးကို ေတြးမိေတာ့ မ်က္ရည္လည္လာသည္။ “ငါသာ က်န္းမာေရးကို ဂရုမစိုက္လွ်င္ ငါ့ကေလးလည္း မိဘမဲ့ကေလးျဖစ္ေတာ့မွာပဲ။ ကေလးရယ္..ေမေမတို႔ကို ကံတရားက မ်က္ႏွာသာေပးရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲကြယ္´´။ ကေလး၏ အေဖသည္ ေအးမကို ရက္ရက္စက္စက္ ျပဳလုပ္ခဲ့သမွ်ကို ေအးမကႀကိဳးစားၿပီး ေမ့ေဖ်ာက္ထားလိုက္သည္။ အရင္လို က်ိန္ဆဲၿပီး ေဒါသထြက္ေနသည္ထက္ “ငါ့အတြက္ အေဖာ္တစ္ေယာက္ထားေပးခဲ့တာကိုပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္´´လို႔ ေျဖေတြးတတ္လာသည္။ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ေအးမ၏စိတ္ကို သူမ၏၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးက ႏူးညံ့ေပ်ာ့ေပ်ာင္းသြားေစသည္။ သို႔ေသာ္ မိမိ၏ ရင္ေသြးေလးသည္ သမီးမိန္းကေလးသာျဖစ္ေနရင္ ေအးမကဲ့သို႔ မႀကံဳေတြ႕ရေအာင္ေတာ့ သြန္သင္ဆံုးမျပရဦးမည္။ ေယာက်္ားေလးသာ ျဖစ္ေနလွ်င္လည္း အိမ္ေထာင္တစ္ခုကို အလြယ္တကူ မထူေထာင္ဖို႔၊ ကိုယ့္ဇနီးမယားအေပၚမွာ သစၥာရွိဖို႔ ဆံုးမရမည္ ဟု ေအးမက ႀကိဳေတြးထားမိသည္။ မိမိရင္ေသြးေလးသည္ ကိုယ္လက္အဂၤါ အျပည့္အစံုႏွင့္ လူ႔ေလာကထဲသို႔ ေရာက္လာပါ့မလား၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြမ်ား ကြဲေနမလား၊ ရုပ္ရွင္ကားေတြ၊ ေအးမၾကည့္ဖူးသည့္ မဂၢဇင္းထဲကလို ပံုပန္းပ်က္ေနသည့္ ကေလးေလးမ်ား ေမြးလာမလား ဆိုၿပီး အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ့ရေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာရွိခဲ့ဘူးသည္။ မိမိ၀မ္းဗိုက္ထဲက ကေလးအတြက္ ကံတရားရယ္ မ်က္ႏွာသာေပးပါ လို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ဆုေတာင္းဖူးသည္။ လမ္းထဲတြင္ ဆူညံေနေအာင္ ေဆာ့ေနၾကေသာ ကေလးမ်ား၊ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ကေလးမ်ားကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ သူတို႔ေလးေတြလို သူမကေလးကို ရွင္သန္ေစလိုေသာ ဆႏၵျဖင့္ ဘုရားတြင္ ဆုေတာင္းရသည္မွာလည္း အေမာ။ သည္လိုႏွင့္ ေအးမတစ္ေယာက္ ကေလးကို ခြဲေမြးဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္ခဲ့သည္။ ေအးမ သတိရလာေတာ့ ေဒၚႀကီးစာက အႏွီးႏွင့္ ထုပ္ထားသည့္ ကေလးနီရဲေလးကို ေပြ႕ပိုက္ထားသည္။ “သမီးေလး ေမြးတာ ေအးမ´´ ဟု ေဒၚႀကီးစာကေျပာေတာ့ “ကိုယ္လက္ အဂၤါစံုရဲ့လား´´ ဟု ေအးမက အေလာတႀကီးေမးမိသည္။ ေဒၚႀကီးစာက ခ်က္ျခင္း ျပန္မေျဖဘဲ အႏွီးကို ဖြင့္ေနေတာ့ ေအးမ ရင္ထဲတြင္ ဗေလာင္ဆူေနသည္။ ကေလးနီတာရဲေလးကို ၾကည့္ရင္း ႏႈတ္ခမ္း၊ ေျခကေလးေတြ၊ လက္ေခ်ာင္းကေလးေတြ၊ အိုး…အားလံုးျပည့္ျပည့္စံုစံုပါပဲ။ ေအးမကို ၾကည့္ရင္းႏွင့္ ေဒၚႀကီးစာကလည္း ၿပံဳးလို႔။ “ကဲ…ကေလးအေမ….အားလံုးအဆင္ေျပတယ္ေနာ္…ဘယ္လုိေနေသးလဲ…အသက္ရႈလို႔ရလား၊ ရင္ေတြဘာေတြ တုန္ေနလား.. အခု သမီးေလးကို ဆရာမႀကီးက ၾကည့္မလို႔တဲ့…ဆရာမႀကီးကေတာင္ ေျပာေနေသးတယ္။ ဒီသားအမိက ကုသိုလ္ကံေကာင္းတယ္။ အားလံုးက်န္းက်န္းမာမာပဲ။ သမီးေလးက မယ္လျပည့္ေလး၊ မယ္ကံေကာင္းေလးလို႔ေတာင္ ဆရာမႀကီးက စေနေသးတယ္… ခဏနားလိုက္ဦး …အဆင္ေျပတယ္ေနာ္´´ စစၥတာ၏အေမးကို ခပ္ဖြဖြေလးၿပံဳးရင္းနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္မိသည္။ ေဆးရံုျပတင္းေပါက္ကေန က်လာေသာလေရာင္ေအာက္တြင္ ေအးမသည္ သမီးေလးမ်က္ႏွာ၀ိုင္း၀ိုင္းေလးကို ၾကည့္ရင္း အမ်ိဳးအမည္ေဖာ္ရခက္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးကို ထိေတြ႕ေနရသည္။ “သမီးေလး´´ ဆိုေသာ အသိသည္ ေအးမ ပင္ပန္းေနသမွ်ကို လြင့္စင္သြားေစသည္။ “သမီးေလး´´ ဟုခပ္တိုးတိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ရံုႏွင့္ ေအးမ ခံစားေနရေသာ နာက်င္စိတ္မ်ားက သက္သာေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ ေအးမသည္ တစ္ေကာင္ၾကြက္မဟုတ္ေတာ့။ ကိုယ္ပြားသမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိေနၿပီ။ သမီးေလးသည္ ေအးမ၏ ဘ၀ျဖစ္သည္။ သမီးေလး၏ ရွင္သန္မႈသည္ ေအးမ၏ အနာဂတ္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ျဖစ္သည္။ ေအးမအနားတြင္ သမီးေလးရွိေနသမွ် ကာလပတ္လံုး ေလာကဓံကိုလည္း ေၾကာက္ရြံမည္မဟုတ္။ သမီေလးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေအးမ ေက်ာင္းလိုက္ပို႔ရမည္။ သမီးေလးအတြက္ အ၀တ္အစားေတြခ်ဳပ္ေပးရဦးမည္။ သနပ္ခါးေတြ ဖံုေနေအာင္ လိမ္းထားမည့္ သမီးေလး၏ ပါးျပင္ေလးသည္ ေမႊးျမေနလိမ့္မည္။ ေက်ာင္းစိမ္းလြယ္အိတ္ေလး လြယ္ထားသည့္ သမီးေလးက ေအးမကို “ေမေမ´´ ဟု လွမ္းေခၚေနသံကို ၾကားေယာင္လာသည္။ သမီးေလးကို နာမည္တခုခုေပးဖို႔စဥ္းစားရဦးမည္။ ဘ၀တိုက္ပြဲမွန္သမွ်ကို ျဖတ္ေက်ာ္ရန္အတြက္ သမီးေလးသည္ ခြန္အားကိုျဖစ္ေစလိမ့္မည္။ သမီးေလးကို ေညွာ္မမိေစရန္အတြက္ အေၾကာ္ေရာင္းသည့္ အလုပ္ကိုေတာ့ မလုပ္ရန္ ဆံုးျဖတ္ထားၿပီးၿပီ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေစ်းသြားသည့္လမ္းေဘးတေနရာရာတြင္ အသုပ္ဆိုင္ဖြင့္ေရာင္းလွ်င္ အဆင္ေျပမည္။ ေနာက္မွ ၀င္ေငြေကာင္းေကာင္းရႏုိင္မည့္ အလုပ္မ်ိဳးကို ေျပာင္းလုပ္မည္။ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္ထားေသာ္လည္း ေအးမ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မဟုတ္ေပ။ အေတြးေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ သမီးေလးဘ၀ကို ပံုေဖာ္ေနမိသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ေအးမနားတြင္းသို႔ ရိႈက္သံသဲ့သဲ့ေလးက တိုး၀င္လာေသာေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားကို အသာဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ေအးမခုတင္ႏွင့္ ၂ လံုးေက်ာ္အကြာတြင္ အရာရာ ျပည့္စံုပံုေပၚေသာအမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ကို အမ်ိဳးသားက ႏွစ္သိမ့္ေပးေနသည္။ “၅ လမ္းထဲကေလ..သူေဌးဦးေမာင္ေမာင္ရဲ့သမီး။ ကေလးတအား လိုခ်င္ေနတာ၊ ကေလးရူး ရူးေနတာ၊ သူတို႔အိမ္က ၿခံေစာင့္မာလီက ပဲျပဳတ္၀ယ္ရင္းနဲ႔ အၿမဲေျပာျပတယ္။ အခုေတာ့ ကို္ယ္၀န္ပ်က္က်သြားတယ္တဲ့။ သနားပါတယ္´´ ေဒၚႀကီး စာက ေလသံခပ္တိုးတိုးႏွင့္ေျပာျပေတာ့ ေအးမ သူတို႔အတြဲကို ထပ္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိသည္။ မိန္းကေလးအနားတြင္ ႏိုင္ငံျခားျဖစ္ အစားအစာမ်ိဳးစံု၊ အားေဆးပုလင္းမ်ိဳးစံုက စုပံုေနသည္။ အိမ္ေဖာ္ျဖစ္ဟန္တူသူ ေကာင္မေလးက ထည့္ေပးေသာ ဆန္ျပဳတ္ကို အမ်ိဳးသားက ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး တိုက္ေနေသာ္လည္း အမ်ိဳးသမီးငယ္ေလးထံမွ ရိႈက္သံကသာ မွန္မွန္ထြက္ေနသည္။ သူတို႔ကို ၾကည့္ရင္း ေအးမ မ်က္ရည္က်သည္။ ထိုမ်က္ရည္သည္ ေအးမ ေယာက္်ားကို လြမ္းၿပီးက်လာေသာ မ်က္ရည္မဟုတ္ေပ။ သမီးေလးကို လူ႕ေလာကထဲသို႔ ေခ်ာေမြ႔စြာေခၚေဆာင္လာႏိုင္ျခင္းေၾကာင့္ က်ေသာမ်က္ရည္ တနည္းအားျဖင့္ေတာ့ ၾကည္ႏူး၀မ္းသာေၾကာင့္သာ က်လာေသာ မ်က္ရည္သာျဖစ္သည္ကိုေတာ့ ေအးမေကာင္းေကာင္း သိေနပါသည္။

 **ႏွင္းႏုလြင္**