-အဆင့္-
**ျမေသြးနီ**
-အဆင့္-
**ျမေသြးနီ**
Friday, May 18, 2012
>
အဆင့္ဆိုတာက သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခု။ အဆင့္ဆိုတာ ေနရာတစ္ေနရာ။ သက္ရွိေတြအတြက္ေရာ၊ သက္မဲ့ေတြအတြက္မွာပါ အဆင့္ေတြ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားတယ္။ အဆင့္ေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့ သူဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။
အလုပ္ေတြမွာ ရာထူးေတြ၊ ဌာနေတြနဲ႔ အဆင့္ေတြ ခြဲျခားထားတယ္။ မီးရထား၊ ေလယာဥ္ ၊ ဘတ္(စ္)ကား၊ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာ အဆင့္ေတြ ခြဲျခားထားတယ္။ ရိုးရိုးတန္း၊ အထက္တန္း၊ စပယ္ရွယ္၊ အထူးစပယ္ရွယ္၊ စီးပြားေရးသမားမ်ားသာ၊ ဗြီအိုင္ပီ၊ လက္ဖက္ရည္ေတာင္ ရိုးရိုးနဲ႔ ရွယ္ဆို အဆင့္ ခြဲထားလိုက္ေသး။ အို… ေနာက္ဆံုး လူ႔ေလာကကေန စြန္႔ခြာရတာေတာင္ ရွယ္သၿဂိဳလ္မလား၊ ရိုးရိုးသၿဂိဳလ္မလား..တဲ့။ ခြဲထားလိုက္တဲ့ အဆင့္ေတြ။
တေလာတုန္းက လမ္းသြားရင္း ရန္ျဖစ္တာ ႀကံဳရတယ္။ အဲ့ဒီ မိန္းမကေလ ၀တ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေရႊဆြဲႀကိဳး အႀကီးႀကီးကိုမွ၊ ျဖဴဥ သန္႔ပ်ံ႕ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရုပ္အသြင္အျပင္ကိုမွ အားမနာ၊ ထမိန္ကို္ လက္ႏွစ္ဖက္က ပင့္မလို႔ တစ္ဘက္လူကို ရန္ေထာင္ေနတာ ” အဆင့္မရွိတဲ့ေကာင္၊ ဥတစ္လံုး ခ်ဳိင့္ေတြ၊ နင္တို႔ကို အခုလို ေျပာေနရတာကို သနတယ္ ” ဆိုပဲ။
အဆင့္ဆိုတာကို လူေတြကပဲ ျပဌာန္း သတ္မွတ္ေနတာ။ ကိုယ္ ရထားတဲ့ အဆင့္ကေန ဒီထက္ သာလြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾက သူမ်ားရွိသလို၊ ကိုယ္ရထားတဲ့ အဆင့္ေလးမွာပဲ တင္းတိမ္ေပ်ာ္ေမြ႕ ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္ရေနတဲ့ အဆင့္ကေန ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၾကတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပယုဂ္နဲ႔ အဆင့္ေတြ ျမင့္မားလာေအာင္ အားထုတ္ေနသူမ်ားကို ေလးစားေနမိ ေပမယ္ တခ်ဳိ႕က ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားစီးႏိုင္မွ၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ ပစၥည္းေတြ သံုးႏိုင္မွ၊ ရာထူးေတြ မိုးထိထိုးေနပါမွွ၊ အထင္တႀကီး ေနရာေပး ေလးစားေနၾကေလေတာ့ အေပၚယံ အေဆာင္အေယာင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဆင့္ေတြ ျမင့္လွခ်ည္လားလို႔ ထင္ေနၾကေလ သူေတြကိုေတာ့ သနားတယ္လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္မိတယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ အျပင္ဗဟိဒၶကေတာ့ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေနရာ တစ္ေနရာေတာ့ ေရာက္ေနပါရဲ႕။ အတြင္း အဇၥ်တၱေတြကေရာ အဆင့္မွ ျမင့္ၾကရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိတယ္။ လူေတြကေတာ့ အဆင္တန္း ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေနေနၾကပါရဲ႕၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာၾကေတာ့ ေသးသိမ္ နိမ့့္က်ေန လိုက္တာ။ လူေနၿခံဳၾကား၊ စိတ္ေနဘံုဖ်ားနဲ႕ ေျမစာျမက္ေလာက္ အျမင့္ကိုေတာင္ ျမင့္လိုက္တာလို႔ ထင္ေနၾကေသးရင္ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။
အဆင့္ဆိုလို႔ တစ္ေန႔ကပဲ သိခဲ့ရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕အျဖစ္။ အခုေခာတ္ ကေလးေတြဟာ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ပညာေတြ သင္ယူေနရတယ္။ ကစားခ်ိန္ဆိုတာ မရွိပဲ ေက်ာင္းၿပီးက်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ၿပီး ဂိုဒ္နဲ႔ စာဆက္က်က္၊ လြယ္အိတ္ေတြထဲမွာ စာအုပ္ေတြက ၂ဒါဇင္ေလာက္ထည့္။ သနားစရာ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြက အတန္းထဲမွာ ဘာသာရပ္လိုက္ ရတဲ့ အမွတ္ေတြက ပ်ံလန္ေနေလေတာ့ ၀မ္းသာပီတိေပါ့။ တစ္ေန႔… အေမျဖစ္သူက လစဥ္ စာေမးပြဲအၿပီး ရီပို႔ကဒ္ရတယ္။ အၿမဲ အဆင့္(၁)ရခဲ့တဲ့ သမီးက အဆင့္ (၈)တဲ့။ သမီးျဖစ္သူက မ်က္ရည္ တစမ္းစမ္းနဲ႔။ ဒါနဲ႔ အေမျဖစ္သူလဲ မ်က္ကလဲဆန္ျပာနဲ႔ ကေလး လက္ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းက ဆရာမဆီကို သုတ္ေျခတင္ေတာ့တာေပါ့။ ဆရာမက ရွင္းျပတယ္။ ဒီလ အတန္းထဲမွာ အမွတ္တူ အဆင့္(၁)ႀကီးပဲ ၇ေယာက္ ရတယ္တဲ့။ အမွတ္ ၃မွတ္သာကြာတဲ့ ဒီသမီးငယ္က ဒါေၾကာင့္ အဆင့္ (၈) ျဖစ္ရတာပါတဲ့။ မေအျဖစ္သူလည္း သမီးျဖစ္သူ အမွတ္ေတြ ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း၊ အဆင့္(၁)ထက္ အမွတ္(၃)မွတ္သာ နည္းၿပီး အဆင့္(၈) ျဖစ္သြားရတဲ့အတြက္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ အေမေရာ၊ သမီးေရာ ေကာင္းမြန္သာလြန္ေနတဲ့ အမွတ္ေတြကို ဂရုမျပဳမိေတာ့ပဲ အဆင့္ဆိုတာကို ဂရုျပဳေလေတာ့ ခံစားရၿပီေပါ့။ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္းကို မျမင္ေတာ့ပဲ အခုလို အဆင့္ေတြေပၚမွာပဲ သာယာလြန္းသူေတြ ဘယ္္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ အဆင့္(၁)ဆိုတာမ်ဳိးက တစ္ေယာက္ထဲ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ အခုလို (၇)ေယာက္ ပူးတြဲတစ္သီႀကီး ေပးလို႔ရသလားလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီ အတြက္ကေတာ့ အဆင့္ဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္။ အမ်ားက ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ရပ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပဳအမူႇ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အားထုတ္မွဳ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အနစ္နာခံ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မွဳ ..အဲ့ဒီလို အမ်ဳိးမ်ဳိးအေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ကာ၊ မွတ္ေက်ာက္တင္ကာ သတ္မွတ္ေပးရ တာမ်ဳိး။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံဆိပ္ေတြ ကပ္ၿပီး အဆင့္ေတြျမွင့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေၾကာ္ျငာေတြ၀င္ၿပီး သတ္မွတ္ေနတာမ်ဳိးလည္းရွိရဲ႕။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ လုပ္ၾကံဖန္တီးေနၾကတာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳေနရရဲ႕။ ဒါမ်ဳိးေတြၾကေတာ့ ရယ္ေသြးသြမ္းစရာ အတုအေယာင္ အဆင့္ေတြေပါ့။
မဟတၱမဂႏၵီဟာ ခ်ည္ထည္ ဖ်ဥ္ၾကမ္း၀တ္ၿပီး ဘ၀ကို သမရိုးက် သာမာန္ လူတစ္ေယာက္လို ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔ကို တစ္ကမၻာလံုးက ေလးစားခဲ့ရတယ္။ မာသာထရီစာဟာ ဆင္းရဲမြဲေတ ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ေတြ ၾကားမွာ လံုးေထြးျပဳစုၿပီး ေနခဲ့ရေပမယ့္ သူမရဲ႕ေမတၱာ ရနံ႔ေတြဟာ တစ္ကမၻာလံုးကို ျဖာေ၀ခဲ့ရတယ္။ ဟိုခ်ီမင္းဟာ ရိုးရာ၀တ္စံုသာ ၀တ္ၿပီး သမၼတ အိမ္ေတာ္ကို သာမာန္လူ တစ္ေယာက္လို ေန႔စဥ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အလုပ္ဆင္းခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ပဲျပဳတ္ထမင္းေလးကိုပဲ အာသီသ ရွိခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ လူေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ အဆင့္ ျမင့္မားခဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ အတြက္သာမက သူတို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္၊ သူတို႔ရဲ႕ ကမၻာ၊ သူတို႔ရဲ႕သမိုင္းကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ လွပေအာင္ ခ်ယ္မွဳန္းခဲ့သူမ်ားပါ။
အဆင့္ဆိုတာေတြက မခြဲထားလို႕လည္း မရျပန္ပါဘူး။ အဆင့္ေတြ ခြဲထားမွ ကိုယ္ဟာ ဘယ္ေနရာနဲ႔ သင့္ေလွ်ာ္တယ္၊ ကိုယ္ဟာ ဘယ္အဆင့္ဆိုတာကို သတ္မွတ္ႏိုင္မွာပါ။ အဆင့္ေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႔ သက္ဆိုင္ရာ စံႏွဳန္းေတြလည္း ရွိထားၿပီးသားပါ။ အဆင့္ေတြမွီေအာင္ေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံအဆင့္ေလးေတြကိုပဲ အနည္းဆံုး ျပည့္မွီေစခ်င္တာ။ အေျခခံ အဆင့္ေလးေတြကိုပဲ ေအာက္သက္ ေၾကေၾကနဲ႔ ျပည့္မွီေအာင္လုပ္၊ အဲ့ဒီကမွ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းခ်င္း တက္သင့္တာေပါ့ေနာ္။ ကြၽန္မတို႔ လူမ်ဳိးဆိုတာမ်ဳိးက ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ အေျခခံ အဆင့္ေလးေတြမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိရင္ အလွမ္းက်ယ္ အလည္လပ္ေနမွာ စိုးမိပါရဲ႕။
အင္း… ထမင္းခ်ဳိင့္ေတာင္ အဆင့္ေတြလြဲေနရင္ ခ်ိတ္လို႔ မရဘူးမဟုတ္လား။ အဆင့္ေတြ လြဲေနမွာ ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသားရွင္။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး…။ ကြန္နက္ရွင္ေတြ မေကာင္းတုန္း ဟိုေတြး သည္ေတြးနဲ႔ ေတြးၿပီး ေကာက္ျခစ္လိုက္မိတာေလးပါ။
( အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အလုပ္ေတြ ပိေနလို႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာေတြ လို္က္မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာေနပါၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကြန္နက္ရွင္ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးမွာ ပို႔စ္အေဟာင္းေလးတင္ၿပီး စာေတြ လိုက္ဖတ္ပါဦးမယ္။)
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က်ၾကပါေစ။
**ျမေသြးနီ**
အဆင့္ဆိုတာက သတ္မွတ္ခ်က္တစ္ခု။ အဆင့္ဆိုတာ ေနရာတစ္ေနရာ။ သက္ရွိေတြအတြက္ေရာ၊ သက္မဲ့ေတြအတြက္မွာပါ အဆင့္ေတြ ခြဲျခား သတ္မွတ္ထားတယ္။ အဆင့္ေတြနဲ႔ ကင္းလြတ္တဲ့ သူဆိုတာ မရွိသေလာက္ပါဘဲ။
အလုပ္ေတြမွာ ရာထူးေတြ၊ ဌာနေတြနဲ႔ အဆင့္ေတြ ခြဲျခားထားတယ္။ မီးရထား၊ ေလယာဥ္ ၊ ဘတ္(စ္)ကား၊ ရုပ္ရွင္ရံုေတြမွာ အဆင့္ေတြ ခြဲျခားထားတယ္။ ရိုးရိုးတန္း၊ အထက္တန္း၊ စပယ္ရွယ္၊ အထူးစပယ္ရွယ္၊ စီးပြားေရးသမားမ်ားသာ၊ ဗြီအိုင္ပီ၊ လက္ဖက္ရည္ေတာင္ ရိုးရိုးနဲ႔ ရွယ္ဆို အဆင့္ ခြဲထားလိုက္ေသး။ အို… ေနာက္ဆံုး လူ႔ေလာကကေန စြန္႔ခြာရတာေတာင္ ရွယ္သၿဂိဳလ္မလား၊ ရိုးရိုးသၿဂိဳလ္မလား..တဲ့။ ခြဲထားလိုက္တဲ့ အဆင့္ေတြ။
တေလာတုန္းက လမ္းသြားရင္း ရန္ျဖစ္တာ ႀကံဳရတယ္။ အဲ့ဒီ မိန္းမကေလ ၀တ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ေရႊဆြဲႀကိဳး အႀကီးႀကီးကိုမွ၊ ျဖဴဥ သန္႔ပ်ံ႕ေနတဲ့ သူ႔ရဲ႕ ရုပ္အသြင္အျပင္ကိုမွ အားမနာ၊ ထမိန္ကို္ လက္ႏွစ္ဖက္က ပင့္မလို႔ တစ္ဘက္လူကို ရန္ေထာင္ေနတာ ” အဆင့္မရွိတဲ့ေကာင္၊ ဥတစ္လံုး ခ်ဳိင့္ေတြ၊ နင္တို႔ကို အခုလို ေျပာေနရတာကို သနတယ္ ” ဆိုပဲ။
အဆင့္ဆိုတာကို လူေတြကပဲ ျပဌာန္း သတ္မွတ္ေနတာ။ ကိုယ္ ရထားတဲ့ အဆင့္ကေန ဒီထက္ သာလြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾက သူမ်ားရွိသလို၊ ကိုယ္ရထားတဲ့ အဆင့္ေလးမွာပဲ တင္းတိမ္ေပ်ာ္ေမြ႕ ေနသူေတြလည္း ရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ကိုယ္ရေနတဲ့ အဆင့္ကေန ပိုမိုေကာင္းမြန္တဲ့ အဆင့္ေရာက္ေအာင္ အားထုတ္ၾကတယ္။ ေကာင္းမြန္တဲ့ ျပယုဂ္နဲ႔ အဆင့္ေတြ ျမင့္မားလာေအာင္ အားထုတ္ေနသူမ်ားကို ေလးစားေနမိ ေပမယ္ တခ်ဳိ႕က ေနာက္ဆံုးေပၚ ကားစီးႏိုင္မွ၊ ေနာက္ဆံုးေပၚ ပစၥည္းေတြ သံုးႏိုင္မွ၊ ရာထူးေတြ မိုးထိထိုးေနပါမွွ၊ အထင္တႀကီး ေနရာေပး ေလးစားေနၾကေလေတာ့ အေပၚယံ အေဆာင္အေယာင္ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အဆင့္ေတြ ျမင့္လွခ်ည္လားလို႔ ထင္ေနၾကေလ သူေတြကိုေတာ့ သနားတယ္လို႔သာ ေျပာလိုက္ခ်င္မိတယ္။
သတ္မွတ္ထားတဲ့ အျပင္ဗဟိဒၶကေတာ့ အဆင့္ျမင့္ျမင့္ေနရာ တစ္ေနရာေတာ့ ေရာက္ေနပါရဲ႕။ အတြင္း အဇၥ်တၱေတြကေရာ အဆင့္မွ ျမင့္ၾကရဲ႕လားလို႔ ေတြးမိတယ္။ လူေတြကေတာ့ အဆင္တန္း ျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေနေနၾကပါရဲ႕၊ စိတ္ဓာတ္ေရးရာၾကေတာ့ ေသးသိမ္ နိမ့့္က်ေန လိုက္တာ။ လူေနၿခံဳၾကား၊ စိတ္ေနဘံုဖ်ားနဲ႕ ေျမစာျမက္ေလာက္ အျမင့္ကိုေတာင္ ျမင့္လိုက္တာလို႔ ထင္ေနၾကေသးရင္ သိပ္မဟုတ္ေသးဘူး။
အဆင့္ဆိုလို႔ တစ္ေန႔ကပဲ သိခဲ့ရတယ္။ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔အေမရဲ႕အျဖစ္။ အခုေခာတ္ ကေလးေတြဟာ အရြယ္နဲ႔မမွ်ေအာင္ ပညာေတြ သင္ယူေနရတယ္။ ကစားခ်ိန္ဆိုတာ မရွိပဲ ေက်ာင္းၿပီးက်ဴရွင္၊ က်ဴရွင္ၿပီး ဂိုဒ္နဲ႔ စာဆက္က်က္၊ လြယ္အိတ္ေတြထဲမွာ စာအုပ္ေတြက ၂ဒါဇင္ေလာက္ထည့္။ သနားစရာ။ ဒါေပမယ့္ မိဘေတြက အတန္းထဲမွာ ဘာသာရပ္လိုက္ ရတဲ့ အမွတ္ေတြက ပ်ံလန္ေနေလေတာ့ ၀မ္းသာပီတိေပါ့။ တစ္ေန႔… အေမျဖစ္သူက လစဥ္ စာေမးပြဲအၿပီး ရီပို႔ကဒ္ရတယ္။ အၿမဲ အဆင့္(၁)ရခဲ့တဲ့ သမီးက အဆင့္ (၈)တဲ့။ သမီးျဖစ္သူက မ်က္ရည္ တစမ္းစမ္းနဲ႔။ ဒါနဲ႔ အေမျဖစ္သူလဲ မ်က္ကလဲဆန္ျပာနဲ႔ ကေလး လက္ဆြဲၿပီး ေက်ာင္းက ဆရာမဆီကို သုတ္ေျခတင္ေတာ့တာေပါ့။ ဆရာမက ရွင္းျပတယ္။ ဒီလ အတန္းထဲမွာ အမွတ္တူ အဆင့္(၁)ႀကီးပဲ ၇ေယာက္ ရတယ္တဲ့။ အမွတ္ ၃မွတ္သာကြာတဲ့ ဒီသမီးငယ္က ဒါေၾကာင့္ အဆင့္ (၈) ျဖစ္ရတာပါတဲ့။ မေအျဖစ္သူလည္း သမီးျဖစ္သူ အမွတ္ေတြ ဘယ္လိုေကာင္းေကာင္း၊ အဆင့္(၁)ထက္ အမွတ္(၃)မွတ္သာ နည္းၿပီး အဆင့္(၈) ျဖစ္သြားရတဲ့အတြက္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ အေမေရာ၊ သမီးေရာ ေကာင္းမြန္သာလြန္ေနတဲ့ အမွတ္ေတြကို ဂရုမျပဳမိေတာ့ပဲ အဆင့္ဆိုတာကို ဂရုျပဳေလေတာ့ ခံစားရၿပီေပါ့။ ဒီလို အျဖစ္မ်ဳိးေတြနဲ႔ ကိုယ့္မွာရွိေနတဲ့ ပင္ကိုယ္ အရည္အခ်င္းကို မျမင္ေတာ့ပဲ အခုလို အဆင့္ေတြေပၚမွာပဲ သာယာလြန္းသူေတြ ဘယ္္ေလာက္ေတာင္ ရွိေနၾကမလဲ မသိဘူးေနာ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ အဆင့္(၁)ဆိုတာမ်ဳိးက တစ္ေယာက္ထဲ မျဖစ္သင့္ဘူးလား။ အခုလို (၇)ေယာက္ ပူးတြဲတစ္သီႀကီး ေပးလို႔ရသလားလို႔ ေတြးမိျပန္တယ္။
လူတစ္ဦးခ်င္းစီ အတြက္ကေတာ့ အဆင့္ဆိုတာမ်ဳိးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ရတာမ်ဳိး မဟုတ္။ အမ်ားက ကိုယ့္ရဲ႕လုပ္ရပ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အျပဳအမူႇ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အားထုတ္မွဳ၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အနစ္နာခံ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔မွဳ ..အဲ့ဒီလို အမ်ဳိးမ်ဳိးအေပၚမွာ ဆံုးျဖတ္ကာ၊ မွတ္ေက်ာက္တင္ကာ သတ္မွတ္ေပးရ တာမ်ဳိး။ တခ်ဳိ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကို တံဆိပ္ေတြ ကပ္ၿပီး အဆင့္ေတြျမွင့္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေၾကာ္ျငာေတြ၀င္ၿပီး သတ္မွတ္ေနတာမ်ဳိးလည္းရွိရဲ႕။ ကိုယ့္သမိုင္းကိုယ္ လုပ္ၾကံဖန္တီးေနၾကတာမ်ဳိးလည္း ၾကံဳေနရရဲ႕။ ဒါမ်ဳိးေတြၾကေတာ့ ရယ္ေသြးသြမ္းစရာ အတုအေယာင္ အဆင့္ေတြေပါ့။
မဟတၱမဂႏၵီဟာ ခ်ည္ထည္ ဖ်ဥ္ၾကမ္း၀တ္ၿပီး ဘ၀ကို သမရိုးက် သာမာန္ လူတစ္ေယာက္လို ျဖတ္သန္းခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔ကို တစ္ကမၻာလံုးက ေလးစားခဲ့ရတယ္။ မာသာထရီစာဟာ ဆင္းရဲမြဲေတ ေရာဂါ ေ၀ဒနာသည္ေတြ ၾကားမွာ လံုးေထြးျပဳစုၿပီး ေနခဲ့ရေပမယ့္ သူမရဲ႕ေမတၱာ ရနံ႔ေတြဟာ တစ္ကမၻာလံုးကို ျဖာေ၀ခဲ့ရတယ္။ ဟိုခ်ီမင္းဟာ ရိုးရာ၀တ္စံုသာ ၀တ္ၿပီး သမၼတ အိမ္ေတာ္ကို သာမာန္လူ တစ္ေယာက္လို ေန႔စဥ္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး အလုပ္ဆင္းခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ တစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ပဲျပဳတ္ထမင္းေလးကိုပဲ အာသီသ ရွိခဲ့တယ္။ သူတို႔ဟာ လူေရာ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ အဆင့္ ျမင့္မားခဲ့သူေတြပါ။ သူတို႔ဟာ သူတို႔ အတြက္သာမက သူတို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္၊ သူတို႔ရဲ႕ ကမၻာ၊ သူတို႔ရဲ႕သမိုင္းကို အဆင့္ျမင့္ျမင့္နဲ႔ လွပေအာင္ ခ်ယ္မွဳန္းခဲ့သူမ်ားပါ။
အဆင့္ဆိုတာေတြက မခြဲထားလို႕လည္း မရျပန္ပါဘူး။ အဆင့္ေတြ ခြဲထားမွ ကိုယ္ဟာ ဘယ္ေနရာနဲ႔ သင့္ေလွ်ာ္တယ္၊ ကိုယ္ဟာ ဘယ္အဆင့္ဆိုတာကို သတ္မွတ္ႏိုင္မွာပါ။ အဆင့္ေတြကို ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာဖို႔ သက္ဆိုင္ရာ စံႏွဳန္းေတြလည္း ရွိထားၿပီးသားပါ။ အဆင့္ေတြမွီေအာင္ေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ လုပ္ေနၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အေျခခံအဆင့္ေလးေတြကိုပဲ အနည္းဆံုး ျပည့္မွီေစခ်င္တာ။ အေျခခံ အဆင့္ေလးေတြကိုပဲ ေအာက္သက္ ေၾကေၾကနဲ႔ ျပည့္မွီေအာင္လုပ္၊ အဲ့ဒီကမွ တစ္ဆင့္ၿပီး တစ္ဆင့္ေရွ႕ကို တစ္လွမ္းခ်င္း တက္သင့္တာေပါ့ေနာ္။ ကြၽန္မတို႔ လူမ်ဳိးဆိုတာမ်ဳိးက ေရာင့္ရဲ တင္းတိမ္တတ္ၾကတာမ်ားတယ္။ အေျခခံ အဆင့္ေလးေတြမွာ ခိုင္ခိုင္မာမာ မရွိရင္ အလွမ္းက်ယ္ အလည္လပ္ေနမွာ စိုးမိပါရဲ႕။
အင္း… ထမင္းခ်ဳိင့္ေတာင္ အဆင့္ေတြလြဲေနရင္ ခ်ိတ္လို႔ မရဘူးမဟုတ္လား။ အဆင့္ေတြ လြဲေနမွာ ကိုေတာ့ စိုးရိမ္မိသားရွင္။
ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး…။ ကြန္နက္ရွင္ေတြ မေကာင္းတုန္း ဟိုေတြး သည္ေတြးနဲ႔ ေတြးၿပီး ေကာက္ျခစ္လိုက္မိတာေလးပါ။
( အေၾကာင္းအမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ အလုပ္ေတြ ပိေနလို႔ ဘေလာ့ဂ္ေတြမွာ စာေတြ လို္က္မဖတ္ျဖစ္တာ ၾကာေနပါၿပီ။ ဒီေန႔ေတာ့ ကြန္နက္ရွင္ရသေလာက္ အခ်ိန္ေလးမွာ ပို႔စ္အေဟာင္းေလးတင္ၿပီး စာေတြ လိုက္ဖတ္ပါဦးမယ္။)
ဆႏၵနဲ႔ဘ၀ တစ္ထပ္ထဲ က်ၾကပါေစ။
**ျမေသြးနီ**
**ျမေသြးနီ**
**ျမေသြးနီ**
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment