-အဆိပ္လူးနွလုံးသား-
“ျဖန္း”
**တန္ခူး**
-အဆိပ္လူးနွလုံးသား-
“ျဖန္း”
**တန္ခူး**
Tuesday, May 29, 2012
>
အလုပ္စားပြဲကေန ေဒၚလီ ရွိတဲ့ ေကာင္တာကို စိတ္မေျဖာင့္ႏိုင္စြာ ခဏခဏ လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဒီဆိုင္မွာ အလွဆံုး၊ အသြက္ဆံုး ေဒၚလီကို ကိုယ္က စီးပြားေရးအတၱၾကီးစြာ ေယာက်ၤားေလး အသံုးအေဆာင္ေကာင္တာမွာ ထားမိတာကပဲ ဒီျပႆနာကို လက္ယက္ေခၚလိုက္ သလိုျဖစ္သြားသလား။ ဆံပင္ရဲရဲေလးဆိုးထားျပီး နားဆြဲေလးတခါခါနွင့္ ၀ယ္သူက်သြားေအာင္ ေျပာတတ္သည့္ ေဒၚလီက ကိုယ့္အေဒၚလို ရင္းႏွီးရသည့္ ကိုယ့္အေမ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သမီးေထြးေလး။ သူ ့အေမက ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ကိုယ့္ကို ပုံအပ္ထားတာ။ ဒီေန ့ေဒၚလီ အလွေတြ ပိုျပင္ထားတာ သတိထားမိေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေန ့လည္စာေတာင္ ထြက္မစားျဖစ္။ တစံုတရာကို ၾကိုတင္ရိပ္မိေနသလို။
ဆိုင္ပိတ္္ခါနီးထိ ဘာမွသံသယျဖစ္ဖြယ္ရာမေတြ ့ေသး။ ကိုယ္ထင္သလို ဟုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို ့ ဟင္းခ်မလို ့လုပ္တုန္း ကိုယ္ရြံရွာသည့္ အရိပ္တခု ဆိုင္၀မွာ ေပၚလာသည္။ လူငယ္ဆန္သည့္ စပို ့ရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို စတိုင္က်က်၀တ္လို ့ ေနကာမ်က္မွန္ကို ေဒၚလီေရွ ့မွ ခြ်တ္ျပီး ေဒၚလီ့ကို ခပ္ေငးေငးစိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚလီ့အျပံုးေတြက ခ်ိဳျမသြားလိုက္တာ။ ျမတ္စြာဘုရား… ေဒၚလီကို ကယ္ဖို ့အခိ်န္မွီပါဦးမလား။
ေဒၚလီႏွင့္ သူ အလုပ္ျပီးခ်ိန္မွ ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ ေဒၚလီက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ နွ ုတ္ဆက္ ျပန္မလို ့ျပင္ေတာ့ ကသုတ္ကရက္နွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ဆြဲျပီး ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
မျဖစ္။ ေဒၚလီကို ဒီလူ ့နဲ ့နွစ္ေယာက္ထဲ ေပးေတြ ့လို ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္။ ေဒၚလီထက္ဦးေအာင္ ဆိုင္ျပင္ထြက္ျပီး ကမာၻေပၚမွာ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဆံုး၊ မုန္းတီးခါးသီးဆံုး လူတေယာက္ကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
“ဦးမင္းကိိုမိုလား… ဘာလာ၀ယ္တာဘာလိမ့္”
သူ ့မ်က္ႏွာက အံံ့ၾသရိပ္ကေန အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းသြားသည္။
“ဟာ… ႏြယ္… ေတြ ့ရမယ္လို ့မထင္ထားေတာ့ ေမာင္ အရမ္းအံံ့ၾသသြားတာ”
ေမာင္တဲ့လား။ ခါးသက္လိုက္တာ။ ရွင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အက်င့္ေျပာင္းမယ့္သူမဟုတ္။
“ဒါကြ်န္မဆိုင္ေလ”
ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားထဲက မ်က္ႏွာ အေတာ္ပ်က္သြားသည္။ ဆိုင္ထဲမွ ေဒၚလီထြက္လာေတာ့ သူနဲနဲျပာသြားသည္။ ကြ်မ္းက်င္စြာ ဟန္မပ်က္ ေဒၚလီကို ျပံုးျပလိုက္ေသးသည္။
“ေဒၚလီဆိီ၀ယ္ေနက်ထင္တယ္… ခုလို ကြ်န္မဆို္င္ကို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေဒၚလီလို ၀န္ထမ္းမ်ိဳးရထားတာ ကံေကာင္းတာေပါ့္”
“ေဒၚလီအိမ္ျပန္မွာမိုလား… မမကားနဲ ့လိုက္ခဲ့ေလ… မမလဲ အန္တီနဲ ့ေတြ ့စရာရွိလို ့… ခြင့္ျပုပါဦး ဦးမင္းကို”
ကိုယ့္ကို ေခါင္းျငိမ့္ရုံသာ နွ ုတ္ဆက္နိုင္သည့္ သူ ့အမူအယာၾကည့္ျပီး ဟားတိုက္ရယ္ခ်င္မိသည္။ သူ ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ပ်က္သြားေသာ ဂြင္တခုအတြက္ ယူက်ံဴးမရ ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚလီကို တြင္းနက္နက္ထဲ မက်ခင္ အခ်ိန္မီွ ကယ္တင္ရမည္ေလ။ ဇီးရြက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည့္ ေဒၚလီမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
“ေဒၚလီ သူ ့ကို ဒီေန ့အေျဖေပးေတာ့ မလို ့မိုလား”
“ရွင္… မမဘယ္လိုသိ…”
ကားကိုေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္တခုထဲ ရပ္လိုက္သည္။
“ေဒၚလီသိထားသင့္တယ္ထင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ တို ့ေျပာျပခ်င္တယ္… ျပီးရင္ေဒၚလီသေဘာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေပါ့”
*****************************
သူကို ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကတည္းက တြယ္ျငိသြားမိပါလိမ့္။ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိုဆိုပြဲမွာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သမိုင္းေမဂ်ာရဲ့့ကြင္းကို ကိုယ့္နာမည္ေၾကျငာလုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆံပင္ေခြေခြ လိွ ုင္းတြန္ ့ေလးေတြနဲ ့ကိုယ့္ကို ရီေ၀ေ၀ ေငးၾကည့္ေနသည့္ သူပဲ ကင္းျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ သူ ့နာမည္ေၾကျငာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ ဒါအခ်စ္ရဲ့ အစေပါ့။ အဲဒီေန ့ကတည္းက ေရွ ့သြားေနာက္လိုက္ ညီတဲ့ ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အားလံုးက တြန္းပ္ို ့ခဲ့သည္ေလ။ ကိုယ္တို ့ကလဲ မတြန္းခင္က ေရြ ့ခ်င္ခ်င္။
ခုေတာ့ ကိုယ္လက္ေလးကို သူလက္ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ ့ဆုပ္ကိုင္ျပီး သူ ့ဆီက ေ၀းေ၀းမသြားဖုိ ့ ကတိေတြေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူေပါ့။
“ေမာင့္ဘ၀ႏြမ္းႏြမ္းထဲ ႏြယ္လိုက္ရဲပါ့မလား… ေမာင္မွာ ကိုယ္ပုိင္ကားမရွိ… ေမာင္ကို ေမာင့္အမက ေက်ာင္းထားေပးရတာ”
“ဘာလို ့မလိုက္ႏို္င္ရမွာလဲ… ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမွေတာ့ အဆိုးအေကာင္းေ၀မွ် ခံစားနိုင္ရမွာေပါ့”
အခ်စ္ရွိရင္ အရာရာလွပေနမွာပဲလို ့ ကိုယ္က အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သူ။ အားငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို အားေပးျပံုးျပရင္းေလ။
“ေမာင္သိပါတယ္… ႏြယ္တေန ့က်ရင္ ေမာင့္ကို ထားခဲ့မွာပါ”
“ဟင့္အင္း… အဲလို မေျပာနဲ ့… ႏြယ့္အခ်စ္ကို အဲလို ေလ်ာ့မတြက္နဲ ့”
“ဒါဆို ေမာင္နဲ ့ခုလိုက္နိုင္မလားႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကို မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး”
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေမာင့္စကားေၾကာင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္သည့္ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိသည္။
“မေစာလြန္းဘူးလားေမာင္ရယ္…ႏြယ္တို ့က ခုမွ ပထမႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာေလ”
“ေမာင္္ကေတာ့ ႏြယ္နဲ ့မခြဲခ်င္တာပဲ သိတယ္… ေမာင္သိပါတယ္… တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏြယ္ဘယ္လိုက္နိုင္မလဲ ”
မ်က္ရည္ရစ္၀ဲလာသည့္ ခ်စ္သူမ်က္၀န္းေတြေတြ ့ေတာ့ ႏွလံုးသားတို ့ အေရေပ်ာ္က်သြားသည္။ ခ်စ္သူရဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေတြကို ကိုယ့္အခ်စ္နဲ ့ ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္သည္။
“ႏြယ္လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေမာင္”
“ေပ်ာ္လုိက္တာ ႏြယ္ရယ္… ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန ့ပဲ”
***********************************
တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေရြွဘံုေပၚမွာ စံရ ခ်စ္တာခ်စ္တာ ပဓာနတဲ့။ ေမာင္နဲ ့ကိုယ္္က ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ ခဏေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာ ပဓာနမို ့ေပ်ာ္ပါသည္။ ေမာင့္အၾကင္နာ၊ ေမာင့္အယုယ၊ ေမာင့္ေႏြးေထြးမွ ုေတြကပဲ ကိုယ့္ဘ၀ပင္။ ေမာင္က ကိုယ္ႏြဲ ့ဆိုး ဆိုးသမွ် အကိုၾကီးတေယာက္ကို အလိုလိုက္သည္။ ေဖေဖ စိတ္ပူမွာ စိုးေတာ့ ကိုယ့္ကို မနက္ျဖန္ လိုက္အပ္ေပးမည္တဲ့။ ခုလဲ ကိုယ္မုန္ ့ဟင္းခါး ပူဆာေတာ့ ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲျပီး သြားေျပး၀ယ္သည္။
အိမ္ေရွ ့က တံခါးေခါက္သံေၾကာင္ ့ ေမာင္ျပန္လာျပီ အထင္နဲ ့ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ ့ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္။
“ဒါ မင္းကို ေနတဲ့အိမ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေမာင့္အမလားဟင္”
အမ်ိဳးသမီးက ႏြမ္းနယ္တဲ့ အျပံုးနဲ ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ ေသာ့ဖြင့္ေပးေတာ့ ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ လွမ္း၀င္လာသည္။
“မင္းကိုက သူ ့မွာအမရွိတယ္လို ့ ေျပာထားတာလား”
အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ျပီး ေမးေတာ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပမိသည္။
“ခု သူမရွိဘူးထင္တယ္… အေတာ္ပဲေပါ့”
“ရွင္”
“ညီမအိမ္ကေတာ့ သိပ္စိတ္ပူေနမွာပဲ… လက္မွတ္ထိုးျပီးၾကျပီလား”
“မထိုးရေသးပါဘူး… မနက္ျဖန္လိုက္အပ္ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္”
အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ရယ္ေမာလိုက္ေတာ့ တခုခုကို သံသယ ျဖစ္သြားမိသည္။
“ေမေမ… ေဖေဖနဲ ့ေတြ ့ရမယ္ဆို… ေဖေဖလဲ မရွိဘူး”
ကေလးေလးရဲ့ စကားေၾကာင့္ ထူပူသြားမိသည္။ ဘုရား..ဘုရား။ ဘာေတြလဲ။
“သူ ့အေဖထြက္သြားတာ တပတ္ရွိလို ့ တေမးေမးျဖစ္ေနတာေလ”
“ဒါဆို အမက…”
“တို ့က မင္းကိုရဲ့ဇနီး….ဒါက မင္းကိုရဲ့သား… ၾကည့္ရတာ မင္းကို ညီမကို လိမ္ထားတယ္ထင္တယ္… တို ့ပဲ အလုပ္လုပ္ရင္း သူ ့ကို ေက်ာင္းထားေပးေနတာ”
မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀သြားသည္။ ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ေနရာက လဲက်မသြားေအာင္ မနဲထိန္းထားရသည္။ ဒါေတြ တကယ္ပဲလား။ လိမ္ညာ အယံုသြင္းျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို နင္းဖ်က္ေျခရက္သူ။ ခုေတာ့ အရာအားလံုးက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။
တံခါး၀မွာေပၚလာတဲ့ အရိပ္တခုေၾကာင့္ ကေလးေလးက ေဖေဖလို ့ ၀မ္းသာအားရ ေျပးသြားသည္။ တျမတ္တနိုး ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာတခုက ခုေတာ့ ရံြရွာ စက္ဆုတ္ဖြယ္။ ကဲ… ဘာညာဦးမလဲ။
“ႏြယ္အားလံုးသိျပီးျပီလား… ေမာင့္ကို ခြင့္လြွတ္ပါႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကိုခ်စ္လြန္းလို ့”
“ျဖန္း”
ကိုယ့္ကို ဒီေလာက္ မိုက္ရုိင္းရ ေတာ္ေရာေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ အဲဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ ေဖာက္ျပန္မွ ုမ်ိဳး လိမ္ညာ ေကာက္က်စ္မွ ုမ်ိဳးကို ေခၚတာမဟုတ္။ ကိုယ္ကိုယ္လဲ မုန္းလိုက္တာ။ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အပ်ိဳစင္ ဘ၀ေလးကို မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ မစံုစမ္းပဲ လူလိမ္တေယာက္ဆီမွာမွ ပံုအပ္ခဲ့မိတာ။ သတိထားမိတဲ့ အခိ်န္မွာ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းမမွာ အေဖရွိတဲ့ အရပ္ဆီ ေျပးေနမိသည္။
************************************
“ဒါကေတာ့ တို ့ဇာတ္လမ္းေပါ့ ေဒၚလီ… ဒါေပမယ့္ မင္းကိုဇာတ္လမ္းေတြက ခုထိမဆံုးေသးဘူး”
ေဒၚလီက ဘာစကားမွ မဆိုနို္င္ပဲ တရွံ ု ့ရွံ ့ုငိုေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာေတြမိုလား။ သူက ကို္ယ့္ထက္ အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းပါသည္။ လက္မတင္ေလးတင္။
“ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ မင္းကိုရဲ့ မိန္းမ တေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္… ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက တို ့ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလး… တို ့အေၾကာင္းကို မင္းကိုရဲ့ မိန္းမအၾကီးဆံုးဆီက သိတာတဲ့… အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ မိန္းမျဖစ္မယ္ထင္လဲ ေဒၚလီ”
ေဒၚလီ ဆီက အသံမဲ့။ အထင္ၾကီး ေလးစားလိုက္မိတဲ့… ေနာက္ခ်စ္လိုက္မိတဲ့ သူတေယာက္ရဲ့ အျပစ္အနာအဆာက ၾကီးလြန္းတယ္ မိုလား။
“အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္တဲဲ့”
ေဒၚလီက မေျပာမဆို ကိုယ့္ကို ထိုင္ရွိခိုးသည္။
“မမရယ္… ညီမ မမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ညီမဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို ့… ညီမဘယ္ေလာက္ မိုက္လဲဆို ညီမရဲ့ ရိုးသားတဲ့ ရီးစားကိုေတာင္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာ… သူ ့အေျပာ..သူ ့အခြွ်ဲေတြထဲမွာ စံုးစံုးျမုပ္ခဲ့တာ… သူဟာ အားကိုးစရာ လူၾကီးလူေကာင္း တေယာက္လို ့ အထင္ၾကီးခဲ့တာ… ညီမဘ၀ကို မမကယ္လိုက္တာပါ”
“ဒီိလိုပါပဲ ေဒၚလီရယ္… တို ့မိန္းခေလးေတြက ခ်စ္မိျပီဆို ဘာကိုမွ မျမင္တတ္ၾကတာကိုး… တကယ္ဆို လူတေယာက္ရဲ့ ရာဇ၀င္ကို သိျပီးမွ ဘ၀တခုလံုး ပံုအပ္သင့္တယ္မိုလား… အဲဒီလို မလိမၼာ မပါးနပ္ခဲ့လို ့ မင္းကိုလို လူေတြ လိမ္ေနနိုင္ေသးတာေပါ့… ခုကစလို ့လိမၼာပါးနပ္ျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ေလးကို ပံုအပ္ဖို ့ သင့္ေတာ္တဲ့သူကို ေရြးခ်ယ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းခေလးေတြပါ လက္တြဲေခၚၾကပါစို ့ေနာ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါမမ”
အျပန္လမ္းမွာ စိတ္လက္ေတြ ေပါ့ပါးၾကည္လင္သြားသည္။ ဘ၀တခုကိုရင္းခဲ့ရေသာ ကိုယ္ ဘ၀တခုကို ကယ္တင္လိုက္နိုင္ျခင္း အတြက္ ၾကည္နူးေနမိသည္။ မိန္းခေလးေတြအားလံုး အဆိပ္လူးထားေသာ ႏွလံုးသားအတုမ်ားကို ေရွာင္ရွားနိုင္ၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
အလုပ္စားပြဲကေန ေဒၚလီ ရွိတဲ့ ေကာင္တာကို စိတ္မေျဖာင့္ႏိုင္စြာ ခဏခဏ လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိသည္။ ဒီဆိုင္မွာ အလွဆံုး၊ အသြက္ဆံုး ေဒၚလီကို ကိုယ္က စီးပြားေရးအတၱၾကီးစြာ ေယာက်ၤားေလး အသံုးအေဆာင္ေကာင္တာမွာ ထားမိတာကပဲ ဒီျပႆနာကို လက္ယက္ေခၚလိုက္ သလိုျဖစ္သြားသလား။ ဆံပင္ရဲရဲေလးဆိုးထားျပီး နားဆြဲေလးတခါခါနွင့္ ၀ယ္သူက်သြားေအာင္ ေျပာတတ္သည့္ ေဒၚလီက ကိုယ့္အေဒၚလို ရင္းႏွီးရသည့္ ကိုယ့္အေမ သူငယ္ခ်င္းရဲ့ သမီးေထြးေလး။ သူ ့အေမက ယံုၾကည္စိတ္ခ်စြာ ကိုယ့္ကို ပုံအပ္ထားတာ။ ဒီေန ့ေဒၚလီ အလွေတြ ပိုျပင္ထားတာ သတိထားမိေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေန ့လည္စာေတာင္ ထြက္မစားျဖစ္။ တစံုတရာကို ၾကိုတင္ရိပ္မိေနသလို။
ဆိုင္ပိတ္္ခါနီးထိ ဘာမွသံသယျဖစ္ဖြယ္ရာမေတြ ့ေသး။ ကိုယ္ထင္သလို ဟုတ္မွာ မဟုတ္ပါဘူးလို ့ ဟင္းခ်မလို ့လုပ္တုန္း ကိုယ္ရြံရွာသည့္ အရိပ္တခု ဆိုင္၀မွာ ေပၚလာသည္။ လူငယ္ဆန္သည့္ စပို ့ရွပ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို စတိုင္က်က်၀တ္လို ့ ေနကာမ်က္မွန္ကို ေဒၚလီေရွ ့မွ ခြ်တ္ျပီး ေဒၚလီ့ကို ခပ္ေငးေငးစိုက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေဒၚလီ့အျပံုးေတြက ခ်ိဳျမသြားလိုက္တာ။ ျမတ္စြာဘုရား… ေဒၚလီကို ကယ္ဖို ့အခိ်န္မွီပါဦးမလား။
ေဒၚလီႏွင့္ သူ အလုပ္ျပီးခ်ိန္မွ ခ်ိန္းထားပံုရသည္။ ေဒၚလီက လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ေတြ နွ ုတ္ဆက္ ျပန္မလို ့ျပင္ေတာ့ ကသုတ္ကရက္နွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ဆြဲျပီး ထြက္လာခဲ့ရေတာ့သည္။
မျဖစ္။ ေဒၚလီကို ဒီလူ ့နဲ ့နွစ္ေယာက္ထဲ ေပးေတြ ့လို ့ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္။ ေဒၚလီထက္ဦးေအာင္ ဆိုင္ျပင္ထြက္ျပီး ကမာၻေပၚမွာ ရြံရွာစက္ဆုပ္ဆံုး၊ မုန္းတီးခါးသီးဆံုး လူတေယာက္ကို ရင္ဆိုင္ရေတာ့သည္။
“ဦးမင္းကိိုမိုလား… ဘာလာ၀ယ္တာဘာလိမ့္”
သူ ့မ်က္ႏွာက အံံ့ၾသရိပ္ကေန အနည္းငယ္ ပ်က္ယြင္းသြားသည္။
“ဟာ… ႏြယ္… ေတြ ့ရမယ္လို ့မထင္ထားေတာ့ ေမာင္ အရမ္းအံံ့ၾသသြားတာ”
ေမာင္တဲ့လား။ ခါးသက္လိုက္တာ။ ရွင္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အက်င့္ေျပာင္းမယ့္သူမဟုတ္။
“ဒါကြ်န္မဆိုင္ေလ”
ဟန္ေဆာင္ေနတဲ့ၾကားထဲက မ်က္ႏွာ အေတာ္ပ်က္သြားသည္။ ဆိုင္ထဲမွ ေဒၚလီထြက္လာေတာ့ သူနဲနဲျပာသြားသည္။ ကြ်မ္းက်င္စြာ ဟန္မပ်က္ ေဒၚလီကို ျပံုးျပလိုက္ေသးသည္။
“ေဒၚလီဆိီ၀ယ္ေနက်ထင္တယ္… ခုလို ကြ်န္မဆို္င္ကို အားေပးတာ ေက်းဇူးပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေဒၚလီလို ၀န္ထမ္းမ်ိဳးရထားတာ ကံေကာင္းတာေပါ့္”
“ေဒၚလီအိမ္ျပန္မွာမိုလား… မမကားနဲ ့လိုက္ခဲ့ေလ… မမလဲ အန္တီနဲ ့ေတြ ့စရာရွိလို ့… ခြင့္ျပုပါဦး ဦးမင္းကို”
ကိုယ့္ကို ေခါင္းျငိမ့္ရုံသာ နွ ုတ္ဆက္နိုင္သည့္ သူ ့အမူအယာၾကည့္ျပီး ဟားတိုက္ရယ္ခ်င္မိသည္။ သူ ့ရင္ထဲမွာေတာ့ ပ်က္သြားေသာ ဂြင္တခုအတြက္ ယူက်ံဴးမရ ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚလီကို တြင္းနက္နက္ထဲ မက်ခင္ အခ်ိန္မီွ ကယ္တင္ရမည္ေလ။ ဇီးရြက္ေလာက္သာ ရွိေတာ့သည့္ ေဒၚလီမ်က္ႏွာေလးကို လွမ္းၾကည့္ရင္း သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။
“ေဒၚလီ သူ ့ကို ဒီေန ့အေျဖေပးေတာ့ မလို ့မိုလား”
“ရွင္… မမဘယ္လိုသိ…”
ကားကိုေအးေဆးျငိမ္သက္တဲ့ ဆိုင္တခုထဲ ရပ္လိုက္သည္။
“ေဒၚလီသိထားသင့္တယ္ထင္တဲ့ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ တို ့ေျပာျပခ်င္တယ္… ျပီးရင္ေဒၚလီသေဘာအတိုင္း ဆံုးျဖတ္ေပါ့”
*****************************
သူကို ကိုယ္ ဘယ္တုန္းကတည္းက တြယ္ျငိသြားမိပါလိမ့္။ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ ၾကိုဆိုပြဲမွာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ သမိုင္းေမဂ်ာရဲ့့ကြင္းကို ကိုယ့္နာမည္ေၾကျငာလုိက္ေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဆံပင္ေခြေခြ လိွ ုင္းတြန္ ့ေလးေတြနဲ ့ကိုယ့္ကို ရီေ၀ေ၀ ေငးၾကည့္ေနသည့္ သူပဲ ကင္းျဖစ္ပါေစလို ့ ဆုေတာင္းခဲ့ရတာ။ သူ ့နာမည္ေၾကျငာလိုက္ေတာ့ ကိုယ့္ရင္ေတြခုန္လိုက္တာ။ ဒါအခ်စ္ရဲ့ အစေပါ့။ အဲဒီေန ့ကတည္းက ေရွ ့သြားေနာက္လိုက္ ညီတဲ့ ကိုယ္တို ့နွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သူ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ အားလံုးက တြန္းပ္ို ့ခဲ့သည္ေလ။ ကိုယ္တို ့ကလဲ မတြန္းခင္က ေရြ ့ခ်င္ခ်င္။
ခုေတာ့ ကိုယ္လက္ေလးကို သူလက္ေႏြးေႏြးေလးေတြနဲ ့ဆုပ္ကိုင္ျပီး သူ ့ဆီက ေ၀းေ၀းမသြားဖုိ ့ ကတိေတြေတာင္းေနတဲ့ ကိုယ့္ခ်စ္သူေပါ့။
“ေမာင့္ဘ၀ႏြမ္းႏြမ္းထဲ ႏြယ္လိုက္ရဲပါ့မလား… ေမာင္မွာ ကိုယ္ပုိင္ကားမရွိ… ေမာင္ကို ေမာင့္အမက ေက်ာင္းထားေပးရတာ”
“ဘာလို ့မလိုက္ႏို္င္ရမွာလဲ… ေမာင့္ကို ခ်စ္ေနမွေတာ့ အဆိုးအေကာင္းေ၀မွ် ခံစားနိုင္ရမွာေပါ့”
အခ်စ္ရွိရင္ အရာရာလွပေနမွာပဲလို ့ ကိုယ္က အၾကြင္းမဲ့ ယံုၾကည္သူ။ အားငယ္ေနတဲ့ ခ်စ္သူကို အားေပးျပံုးျပရင္းေလ။
“ေမာင္သိပါတယ္… ႏြယ္တေန ့က်ရင္ ေမာင့္ကို ထားခဲ့မွာပါ”
“ဟင့္အင္း… အဲလို မေျပာနဲ ့… ႏြယ့္အခ်စ္ကို အဲလို ေလ်ာ့မတြက္နဲ ့”
“ဒါဆို ေမာင္နဲ ့ခုလိုက္နိုင္မလားႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကို မခြဲနိုင္ေတာ့ဘူး”
မေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ေမာင့္စကားေၾကာင့္ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိ။ အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ ခ်စ္သည့္ ေဖေဖ့မ်က္ႏွာကို ေျပးျမင္မိသည္။
“မေစာလြန္းဘူးလားေမာင္ရယ္…ႏြယ္တို ့က ခုမွ ပထမႏွစ္ပဲ ရွိေသးတာေလ”
“ေမာင္္ကေတာ့ ႏြယ္နဲ ့မခြဲခ်င္တာပဲ သိတယ္… ေမာင္သိပါတယ္… တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ႏြယ္ဘယ္လိုက္နိုင္မလဲ ”
မ်က္ရည္ရစ္၀ဲလာသည့္ ခ်စ္သူမ်က္၀န္းေတြေတြ ့ေတာ့ ႏွလံုးသားတို ့ အေရေပ်ာ္က်သြားသည္။ ခ်စ္သူရဲ့ စိုးရိမ္ေသာကေတြကို ကိုယ့္အခ်စ္နဲ ့ ေျပေပ်ာက္ေစခ်င္သည္။
“ႏြယ္လိုက္ခဲ့ပါ့မယ္ေမာင္”
“ေပ်ာ္လုိက္တာ ႏြယ္ရယ္… ကိုယ့္ဘ၀မွာ အေပ်ာ္ဆံုးေန ့ပဲ”
***********************************
တူႏွစ္ကိုယ္ တဲအိုပ်က္မွာ ေနရ ေရြွဘံုေပၚမွာ စံရ ခ်စ္တာခ်စ္တာ ပဓာနတဲ့။ ေမာင္နဲ ့ကိုယ္္က ေမာင့္သူငယ္ခ်င္း တိုက္ခန္းေလးထဲမွာ ခဏေနၾကသည္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခ်စ္တာ ပဓာနမို ့ေပ်ာ္ပါသည္။ ေမာင့္အၾကင္နာ၊ ေမာင့္အယုယ၊ ေမာင့္ေႏြးေထြးမွ ုေတြကပဲ ကိုယ့္ဘ၀ပင္။ ေမာင္က ကိုယ္ႏြဲ ့ဆိုး ဆိုးသမွ် အကိုၾကီးတေယာက္ကို အလိုလိုက္သည္။ ေဖေဖ စိတ္ပူမွာ စိုးေတာ့ ကိုယ့္ကို မနက္ျဖန္ လိုက္အပ္ေပးမည္တဲ့။ ခုလဲ ကိုယ္မုန္ ့ဟင္းခါး ပူဆာေတာ့ ခ်ိဳင့္ေလးဆြဲျပီး သြားေျပး၀ယ္သည္။
အိမ္ေရွ ့က တံခါးေခါက္သံေၾကာင္ ့ ေမာင္ျပန္လာျပီ အထင္နဲ ့ ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ ့ေလးငါးႏွစ္အရြယ္ ကေလးတေယာက္။
“ဒါ မင္းကို ေနတဲ့အိမ္လား”
“ဟုတ္ပါတယ္… ေမာင့္အမလားဟင္”
အမ်ိဳးသမီးက ႏြမ္းနယ္တဲ့ အျပံုးနဲ ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ ေသာ့ဖြင့္ေပးေတာ့ ေလးလံတဲ့ ေျခလွမ္းေတြနဲ ့ လွမ္း၀င္လာသည္။
“မင္းကိုက သူ ့မွာအမရွိတယ္လို ့ ေျပာထားတာလား”
အမ်ိဳးသမီးက ကိုယ့္ကို ေျခဆံုးေခါင္းဆံုး ၾကည့္ျပီး ေမးေတာ့ ေခါင္းျငိမ့္ျပမိသည္။
“ခု သူမရွိဘူးထင္တယ္… အေတာ္ပဲေပါ့”
“ရွင္”
“ညီမအိမ္ကေတာ့ သိပ္စိတ္ပူေနမွာပဲ… လက္မွတ္ထိုးျပီးၾကျပီလား”
“မထိုးရေသးပါဘူး… မနက္ျဖန္လိုက္အပ္ေပးမယ္ ေျပာပါတယ္”
အမ်ိဳးသမီးက ခပ္ေျခာက္ေျခာက္ ရယ္ေမာလိုက္ေတာ့ တခုခုကို သံသယ ျဖစ္သြားမိသည္။
“ေမေမ… ေဖေဖနဲ ့ေတြ ့ရမယ္ဆို… ေဖေဖလဲ မရွိဘူး”
ကေလးေလးရဲ့ စကားေၾကာင့္ ထူပူသြားမိသည္။ ဘုရား..ဘုရား။ ဘာေတြလဲ။
“သူ ့အေဖထြက္သြားတာ တပတ္ရွိလို ့ တေမးေမးျဖစ္ေနတာေလ”
“ဒါဆို အမက…”
“တို ့က မင္းကိုရဲ့ဇနီး….ဒါက မင္းကိုရဲ့သား… ၾကည့္ရတာ မင္းကို ညီမကို လိမ္ထားတယ္ထင္တယ္… တို ့ပဲ အလုပ္လုပ္ရင္း သူ ့ကို ေက်ာင္းထားေပးေနတာ”
မ်က္လံုးေတြ ျပာေ၀သြားသည္။ ရင္ေတြ ဗေလာင္ဆူကာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိ။ ေနရာက လဲက်မသြားေအာင္ မနဲထိန္းထားရသည္။ ဒါေတြ တကယ္ပဲလား။ လိမ္ညာ အယံုသြင္းျပီး ကိုယ့္ဘ၀ကို နင္းဖ်က္ေျခရက္သူ။ ခုေတာ့ အရာအားလံုးက ေနာက္က်ခဲ့ျပီ။
တံခါး၀မွာေပၚလာတဲ့ အရိပ္တခုေၾကာင့္ ကေလးေလးက ေဖေဖလို ့ ၀မ္းသာအားရ ေျပးသြားသည္။ တျမတ္တနိုး ၾကည့္ခဲ့ဖူးေသာ မ်က္ႏွာတခုက ခုေတာ့ ရံြရွာ စက္ဆုတ္ဖြယ္။ ကဲ… ဘာညာဦးမလဲ။
“ႏြယ္အားလံုးသိျပီးျပီလား… ေမာင့္ကို ခြင့္လြွတ္ပါႏြယ္… ေမာင္ႏြယ့္ကိုခ်စ္လြန္းလို ့”
“ျဖန္း”
ကိုယ့္ကို ဒီေလာက္ မိုက္ရုိင္းရ ေတာ္ေရာေပါ့။ အခ်စ္ဆိုတာ အဲဒီလို ယုတ္ညံ့တဲ့ ေဖာက္ျပန္မွ ုမ်ိဳး လိမ္ညာ ေကာက္က်စ္မွ ုမ်ိဳးကို ေခၚတာမဟုတ္။ ကိုယ္ကိုယ္လဲ မုန္းလိုက္တာ။ တန္ဖိုးရွိလွတဲ့ အပ်ိဳစင္ ဘ၀ေလးကို မစူးစမ္း မဆင္ျခင္ မစံုစမ္းပဲ လူလိမ္တေယာက္ဆီမွာမွ ပံုအပ္ခဲ့မိတာ။ သတိထားမိတဲ့ အခိ်န္မွာ ဖိနပ္မပါပဲ လမ္းမမွာ အေဖရွိတဲ့ အရပ္ဆီ ေျပးေနမိသည္။
************************************
“ဒါကေတာ့ တို ့ဇာတ္လမ္းေပါ့ ေဒၚလီ… ဒါေပမယ့္ မင္းကိုဇာတ္လမ္းေတြက ခုထိမဆံုးေသးဘူး”
ေဒၚလီက ဘာစကားမွ မဆိုနို္င္ပဲ တရွံ ု ့ရွံ ့ုငိုေနသည္။ သူေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အရာေတြမိုလား။ သူက ကို္ယ့္ထက္ အမ်ားၾကီး ကံေကာင္းပါသည္။ လက္မတင္ေလးတင္။
“ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ကပဲ မင္းကိုရဲ့ မိန္းမ တေယာက္နဲ ့ေတြ ့တယ္… ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ သူက တို ့ရပ္ကြက္ထဲက ေကာင္မေလး… တို ့အေၾကာင္းကို မင္းကိုရဲ့ မိန္းမအၾကီးဆံုးဆီက သိတာတဲ့… အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ေျမာက္ မိန္းမျဖစ္မယ္ထင္လဲ ေဒၚလီ”
ေဒၚလီ ဆီက အသံမဲ့။ အထင္ၾကီး ေလးစားလိုက္မိတဲ့… ေနာက္ခ်စ္လိုက္မိတဲ့ သူတေယာက္ရဲ့ အျပစ္အနာအဆာက ၾကီးလြန္းတယ္ မိုလား။
“အဲဒီေကာင္မေလးက မင္းကိုရဲ့ ေျခာက္ေယာက္ေျမာက္တဲဲ့”
ေဒၚလီက မေျပာမဆို ကိုယ့္ကို ထိုင္ရွိခိုးသည္။
“မမရယ္… ညီမ မမကို အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္… ညီမဒုကၡေရာက္ေတာ့မလို ့… ညီမဘယ္ေလာက္ မိုက္လဲဆို ညီမရဲ့ ရိုးသားတဲ့ ရီးစားကိုေတာင္ ျဖတ္ပစ္ခဲ့တာ… သူ ့အေျပာ..သူ ့အခြွ်ဲေတြထဲမွာ စံုးစံုးျမုပ္ခဲ့တာ… သူဟာ အားကိုးစရာ လူၾကီးလူေကာင္း တေယာက္လို ့ အထင္ၾကီးခဲ့တာ… ညီမဘ၀ကို မမကယ္လိုက္တာပါ”
“ဒီိလိုပါပဲ ေဒၚလီရယ္… တို ့မိန္းခေလးေတြက ခ်စ္မိျပီဆို ဘာကိုမွ မျမင္တတ္ၾကတာကိုး… တကယ္ဆို လူတေယာက္ရဲ့ ရာဇ၀င္ကို သိျပီးမွ ဘ၀တခုလံုး ပံုအပ္သင့္တယ္မိုလား… အဲဒီလို မလိမၼာ မပါးနပ္ခဲ့လို ့ မင္းကိုလို လူေတြ လိမ္ေနနိုင္ေသးတာေပါ့… ခုကစလို ့လိမၼာပါးနပ္ျပီး တန္ဖိုးရွိတဲ့ဘ၀ေလးကို ပံုအပ္ဖို ့ သင့္ေတာ္တဲ့သူကို ေရြးခ်ယ္တတ္ေအာင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္က မိန္းခေလးေတြပါ လက္တြဲေခၚၾကပါစို ့ေနာ္ ”
“ဟုတ္ကဲ့ပါမမ”
အျပန္လမ္းမွာ စိတ္လက္ေတြ ေပါ့ပါးၾကည္လင္သြားသည္။ ဘ၀တခုကိုရင္းခဲ့ရေသာ ကိုယ္ ဘ၀တခုကို ကယ္တင္လိုက္နိုင္ျခင္း အတြက္ ၾကည္နူးေနမိသည္။ မိန္းခေလးေတြအားလံုး အဆိပ္လူးထားေသာ ႏွလံုးသားအတုမ်ားကို ေရွာင္ရွားနိုင္ၾကပါေစလို ့ ဆုေတာင္းေနမိသည္။
“ျဖန္း”
“ျဖန္း”
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment