Posted By Blogger လူဗိုလ္
- မစပ္ေသာငရုတ္-(မစႏၵာ)
Posted By Blogger လူဗိုလ္
Thursday, May 24, 2012
>
- မစပ္ေသာငရုတ္-(မစႏၵာ)
“ျဖစ္ခ်င္တာလဲ မျဖစ္ရပါ၊ မျဖစ္ခ်င္တာေတြလဲ ျဖစ္ရတာ၊ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု ၀ဋ္အတြင္းမွာလ၊ ကရြတ္ကင္း ေလွ်ာက္တဲ့ ေတးပံုပမာ၊ အဲဒါ... အဲဒါ...အဲဒါ ဘ၀သံသရာ”
အထမ္းသမား ကိုၾကာ႐ိုးက ငါးစည္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ရင္း ဟစ္ဆိုလိုက္သည္။
“ေၾသာ္...ဘ၀သံသရာတဲ့ ရွည္လ်ားေထြျပား မေနမနား တစ္သြား တည္း သြားၾကတာ၊ ခရီးပန္းတိုင္ မေရာက္မခ်င္း တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာ၊ ေၾသာ္...ေလာဘရယ္... ေဒါ...ေဟာ..ေဟာ..ထြီ ...ဒီ ျခင္..ငါမ်ဳိခ်လိုက္ျပန္ေရာ့မယ္”
ပါးစပ္ေပါက္ထဲ တည့္တည့္တန္း၀င္လာေသာ ျခင္ေၾကာင့္ ကိုၾကာ႐ိုး စည္းစိမ္ပ်က္သြားသည္။ ငါးညႇီေရမ်ားႏွင့္ စိုေနေသာ သမံတလင္းၾကမ္း ေပၚသို႔ ထြီးခနဲ ေထြးခ်လိုက္သည္။ သူ႕တံေတြးက ခံုဖိနပ္ႀကီး တေဂါက္ ေဂါက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာေသာ မေအးျမင့္ကို မထိတထိ သြားစင္ေလသည္။
မေအးျမင့္က မ်က္ေစာင္းႏွင့္ၾကည့္ရင္း “မေအေပးေနာ္” ဟု ေျပာသြား ေသာ္လည္း ကိုၾကာ႐ိုးက ပန္းပြင့္ႏွင့္ ေပါက္သေလာက္ပင္ ထင္ပံုရသည္။ တဟဲဟဲရယ္ရင္း မေအးျမင့္၏ နိမ့္တံုျမင့္တံု တင္ပဆံုႏွစ္ဖက္ကို မ်က္စိ တစ္ဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
“ဒီၾကာ႐ိုးေၾကာင့္ေတာ့ ခက္တယ္၊ မိန္းမမ်ားျမင္ရင္ ႏြားျပာႀကီး ေအာက္သြားမရွိေတာ့တဲ့အတိုင္း တဟဲဟဲနဲ႕”
မႏြဲ႕ရည္က မသိမသာလွမ္းၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္။
“ငါ့အလုပ္သမားေတြကလည္း အကုန္လံုးက ဇ ကေလးေတြနဲ႔၊ ေသာင္းျမင့္က်ေတာ့ အားအားရွိ ဖဲ၀ိုင္းပဲ သြားခ်င္ေနတာ၊ ကိုယ့္ေမာင္ ၀မ္းကြဲေတြက်ေတာ့ အားကိုးရမလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ သူေဌးသားေတြ ထင္ေနၾကတယ္၊ အလုပ္လုပ္လိုက္ရင္ စိတ္မ၀င္စား သလိုလို ၀င္စားသလိုလို မလႈပ္တုတ္ေခ်ာက္နဲ႔ ငါးနံ႔ညႇီရင္ပဲ ႏွာေခါင္းက ႐ႈံ႕ခ်င္ေသး၊ ဒီငါးေတြက သူတို႔ကို ထမင္းေကၽြးေနတာဆိုတာ ေမ့မ်ားေန ၾကသလား မသိပါဘူး”
မႏြဲ႕ရည္က ခံုဖိနပ္ကိုခၽြတ္ကာ ဒိုင္ေပၚ တက္ထိုင္သည္။ လြယ္လာခဲ့ ေသာ သားေရအိတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ၿပီး ေပါင္ႏွင့္ မသိမသာ ဖိထားလိုက္ သည္။ ဒီအိတ္ထဲမွာ ေငြက ထာ၀စဥ္ပင္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီကာ ပါေနေလေတာ့ လက္လြတ္စပယ္ မထားရဲေပ။
“ငါးနံ႔ ညႇီတာမ်ားေတာ့ ႐ိုးေနပါၿပီ၊ ညႇီတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ပါဘူး၊ ငါက ဟိုဘက္ သစ္သီးတန္းဘက္က ဒူးရင္းသီးနံ႔ ရရင္သာ စိတ္ညစ္တာ၊ ေျပာရင္းဆိုရင္း အနံ႔က သင္းလာၿပီ၊ ၾကည့္၊ အဲဒီအနံ႔ႀကီးကသာ ခံရခက္တာ”
မႏြဲ႕ရည္သည္ ခၽြတ္ထားေသာ ခံုဖိနပ္ကို ျပန္၍ ကုန္းေကာက္ၿပီး ေျခရင္းဘက္တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္သြားဦးမည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက မနည္း။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္ေသနာ့ေျခေထာက္ တြင္ ပါသြားသည္မသိဘဲ ေပ်ာက္ရဦးမည္။ ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
“အစ္မႏြဲ႕ရည္ ဒီေန႔ ေစာသားပဲ”
“ဓႏုျဖဴငါး ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ”
“ဘာငါးေတြ လာမွာလဲ ကန္ငါးလား”
“မဟုတ္ဘူး ပိုက္သမားေတြလာမွာ၊ ေသာင္းေျပာင္းပဲေပါ့ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာလာခဲ့တာ၊ စာရင္းေတြလည္း ျပန္တြက္ရဦးမယ္၊ မေန႔တုန္းက ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို စာရင္းမွတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ငါးအခ်ိန္ကိုပဲ ေရးထားတယ္၊ ငါးႀကီးလား ငါးေသးလား အမ်ဳိးအစားလည္း ေရးမထားဘူးေလ၊ အဲဒါ မွတ္မိသေရြ႕ စဥ္းစားၿပီး ျပန္ေရးရဦးမယ္”
ေရခဲပြဲစား မလွတင့္က မႏြဲ႕ရည္အား မင္းကြတ္သီး သံုးလံုး လွမ္းေပး သည္။ မႏြဲ႕ရည္က တစ္လံုးလွမ္းယူကာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ညႇစ္၍ ခြဲလိုက္ သည္။ အတြင္းသားမ်ားက ေဖြးခနဲ ေပၚလာေလသည္။
“ဒါဆို ဒီည အစ္မ အိပ္ရပါ့မလား”
“မအိပ္ရေတာ့ဘူး ထင္တာပဲ၊ အဲဒီစာရင္းေတြၿပီးရင္ ဥက္ၠံကို ေႂကြး ေတာင္းစာ ေရးရဦးမယ္၊ ေနဦး အခု ရွစ္နာရီဆိုေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ ေလာက္မွာ စာရင္းၿပီးရင္ေတာ့ ခဏ ေမွးႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕”
မီးလံုးေရာင္က မွိန္မွိန္သာလင္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရး၊ စာဖတ္၊ စာရင္းတြက္၍ကားရသည္။ မ်က္စိအားစိုက္ရေလေတာ့ ကာလရွည္ၾကာ လာလွ်င္ မ်က္စိေတာ့ နည္းနည္း ပ်က္ခ်င္ပ်က္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ မႏြဲ႕ရည္ ခုအထိေတာ့ မ်က္မွန္ မတပ္ရေသး။ ဒီ ကီလီေစ်း၊ ဒီ ငါးစိမ္းတန္းတြင္ မႏြဲ႕ရည္ က်င္လည္ခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္ခန္႔ပင္ ရွိေပၿပီ။
ငါးႏွစ္ဟူသည္မွာ ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ဘာမွ မၾကာသလိုလို၊ အၾကာႀကီးလိုလိုႏွင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္။ ဒီငါးႏွစ္ မတိုင္ခင္ ငါးႏွစ္ကေတာ့ ငံျပာရည္ ေရာင္းရင္း၊ ငါးပိေရာင္းရင္း အခ်ိန္ကုန္ ခဲ့သည္။ ဆယ္ႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကို ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ၾကာသလို လို၊ မၾကာသလိုလိုပင္။
မႏြဲ႕ရည္ဟူေသာ မိန္းကေလး။ လူ႕ဘ၀ လူ႕ေလာကထဲသို႕ ေရာက္လာသည္မွာ ဘာလိုလိုႏွင့္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ပင္ ရွိခဲ့ေပၿပီ။ အေတြအႀကံဳေပါင္းလည္း စံုလွၿပီ။
“ေတြ႕ႀကံဳ ဆံုကြဲ တစ္ခရီးတည္း ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ အေၾကာင္းကံပါ ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မျဖစ္ရပါ မျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း ျဖစ္ရတာ”
ကိုၾကာ႐ိုးက သီခ်င္းဆက္ဆိုျပန္သည္။ ငါးခူေတြ ေလွာင္ထားေသာ သစ္သားစည္ပိုင္းကို စည္းခ်က္ႏွင့္ ေခါက္ေနသည္။ သူ႕ေဘးက ေရစည္ ေပၚတြင္ကား ပုစြန္ဒိုင္မွ အထမ္းသမားတစ္ဦးက ေခြေခြေခါက္ေခါက္ အိပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ျခင္ေတြ အံုခဲေနေသာ္လည္း သိပံုမရ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒါကေတာ့မဆန္း။ မႏြဲ႕ရည္တို႔လို ငါးသမားေတြက ညတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသူမ်ားမို႔ အိပ္ခ်ိန္ အေတာ္နည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသမွ် အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ျဖစ္သလို အိပ္တတ္ၾက ေလသည္။ ငါးသေလာက္ ေသတ္ၱာေဘးတြင္ အိပ္စင္ခင္းၿပီး အိပ္ေနေသာ ကိုစိုးဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ ဆိုးေသးသည္။ ရာသီဥတု အံု႔အံု႔အိုက္အိုက္ႀကီးမို႔ အက်ႌမ၀တ္ဘဲ ေက်ာအေျပာင္သားႏွင့္ ေမွာက္လ်က္ႀကီး အိပ္ေနသည္။ သူ႕ေက်ာတစ္ျပင္လံုး ျခင္ေတြ ခဲေနလိုက္သည္မွာ မည္းသည္း၍ ေနေသာ္ လည္း သူကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။
“ျခင္ေတြ ကိုက္လိုက္တာဟယ္၊ ငါေတာ့ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ေတာ့ မယ္”
“ကၽြန္မလည္း ေႂကြးေတာင္းထြက္လိုက္ဦးမယ္၊ ဦးပိုက္ႀကီးတို႔ဒိုင္က ေရခဲဖိုး မရွင္းတာ ၾကာေနၿပီ”
“ခုနတုန္းကေတာ့ ဦးပိုက္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္သားပဲ၊ သြားေတာင္းခ်ည္”
“ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ လုပ္ဦးမွာပဲ အစ္မရဲ႕”
“ရေအာင္ေတာင္းေအ၊ သူကျဖင့္ ဆီဒင္ကား ၀ယ္စီးေနၿပီး ကိုယ္ ေပးစရာရွိတဲ့ ေငြက်ရင္ အင္မတန္ လက္ေပါက္ကပ္တယ္၊ မရရင္ ဆဲပစ္”
“မဆဲရဲဘူး အစ္မရဲ႕၊ သူက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ မိုးမႊန္ေအာင္ ျပန္ဆဲ မွာ၊ သူ႕အေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔”
မလွတင့္က ခံုဖိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းမွ သူ႕ညာလက္ေမာင္းမွ ျခင္ကို ဘယ္လက္ႏွင့္ရမ္း၍ ႐ိုက္လိုက္သည္။ လက္ဖ၀ါးတြင္ ရဲကနဲ ေပသြားေသာ ေသြးကို ထမီႏွင့္ ပြတ္သုတ္လိုက္ေလသည္။
ခုနတုန္းက ခဏၿငိမ္သြားေသာ ေရခဲခြဲစက္က တဂ်ီးဂ်ီး တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ႏွင့္ ျပန္၍ ဆူညံလာျပန္သည္။ ေရခဲတံုးႀကီးမ်ားကို ၾကမ္းေပၚ တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ တြန္း၍ ေရႊ႕သြားသံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ မႏြဲ႕ရည္သည္ လွည့္မၾကည့္ ဘဲ ေက်ာခိုင္းထားေသာ္လည္း ေလးေထာင့္ ေရခဲတံုးႀကီးကို ၾကမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာတိုက္၍ တြန္းသြားသူမ်ား၊ ခြဲၿပီး ေရခဲအေၾကမ်ားကို ေတာင္းႏွင့္ ျပန္ထမ္းလာသူမ်ား အားလံုးကို စိတ္ႏွင့္သိၿပီး စိတ္ႏွင့္ျမင္ေနသည္။ သည္၀န္းက်င္တြင္ သူ က်င္လည္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ၾကာလွေပၿပီ။
“ေလာဘရယ္..ေဒါသရယ္..ေမာဟရယ္..အ၀ိဇ္ၨာ ပစ္ၥယာ... သခၤါရတဲ့၊ ေပ်ာ္လိုက္ ရႊင္လိုက္ ငိုကာ ရယ္ကာ၊ ဘယ္ခါ မတည္ၿမဲ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ အေၾကာင္းခံ ကမ္ၼသကာ...”
“ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ ဒီနားက ေသးေစာ္နံလြန္းလို႔ ႏွာေခါင္း မခ်မ္းသာရတဲ့ အထဲက ခင္ဗ်ားအသံကြဲႀကီးက နားပါမခ်မ္းသာရေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနတယ္”
သက္ေထြးက ေရစည္ထဲမွ ေရတစ္ပံုးခပ္ကာ သမံတလင္း အခင္း ေပၚ ေ၀ါခနဲ ေလာင္းခ်သည္။ ပံုးထဲမွ ေရအက်န္ႏွင့္ ကိုၾကာ႐ိုးအား မထိတထိ လွမ္းပက္လိုက္ေလသည္။
မႏြဲ႕ရည္က ေနရာမွထကာ ေျခရင္းဘက္တြင္ ဆင့္တင္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတ္ၱာထဲမွ ျခင္ေထာင္ကိုထုတ္သည္။ ျခင္ေထာင္တြင္ ႀကိဳးေတြ က အဆင္သင့္တပ္ထားေလသည္။ ေလးဘက္ေလးတန္ေတာ့ တင္းတင္း ရင္းရင္း မခ်ိတ္ႏိုင္။ ဟို ရာဇူးလွမ္းခ်ိတ္၊ ဒီရာဇူးလွမ္းခ်ိတ္ႏွင့္ သံုးဘက္ ေလာက္ကိုေတာ့ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။
“သူမ်ားခ်စ္သလို ခ်စ္ပါေနာ့တဲ့ အဟား ဟား... ေမာင္ဆား မင္း ေရးထားတာလား”
ေက်ာ္ေက်ာ္က ေရစည္ေပၚတြင္ ထံုးႏွင့္ေရးထားေသာ စာကို ဖတ္ ကာ ရယ္ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္...ေမာင္ဆား၊ မင္းဆင္းကြ ေဟာဒီမွာ ေရးထားတာ ေတြ႕လား၊ မိတ္ေဆြ ေရစည္ေပၚ ဆားမတင္ႏွင့္တဲ့ကြ”
ရယ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ မႏြဲ႕ရည္သည္ ေဗဒင္ဆရာခံုကေလး ကို ျခင္ေထာင္ထဲ အရင္သြင္းသည္။ ထို႕ေနာက္ စာရင္းစာအုပ္ႏွင့္ သားေရ အိတ္ကို ကိုင္ကာ ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္သည္။ ေလးဖက္ေလးတန္ ဆြဲၿပီး တင္းတင္းရင္းရင္းသာ ေထာင္ရလွ်င္ လူသံုးေလးေယာက္ေလာက္ ေအးေအး သက္သာ ထိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲမို႔ တစ္ေယာက္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္။ ေလ်ာ့က်ေနေသာ ျခင္ေထာင္ပိတ္ အမိုးက ေခါင္းေပၚတြင္ တစ္မိုက္ေလာက္ပင္ မလြတ္။ ေခါင္းကို လာ၍ လာ၍ ထိေနသည္။
“ျဖစ္ခ်င္တယ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ဆိုတာေတြထက္ ျဖစ္လာသမွ်ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီးတာပါ၊ ကိုယ္ေနခ်င္သလို မျဖစ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္လာတာကိုသာ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာပဲ၊ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္တည္ေဆာက္ သလို ကိုယ္ေမွ်ာ္မွန္းသလို ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ”
ခံုေပၚတြင္ စာရင္းစာအုပ္ကို တင္သည္။ အိတ္ထဲမွ ဂဏန္းတြက္စက္ ကေလးကိုပါ ထုတ္ထားလိုက္သည္။
“အစ္မ...”
ျခင္ေထာင္ေဘးသို႔ ေက်ာ္စိုး ကပ္လာသည္။ မ်က္ႏွာက ခပ္ညႇိဳးညႇိဳး။
“အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ တစ္ရာေလာက္ ႀကိဳေပးပါဦး”
“နင္ယူတာ မ်ားၿပီေနာ္”
ေက်ာ္စိုးက ေသးေသးႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ႐ုပ္လည္းေခ်ာသည္။ အမူအရာသာ လုပ္တတ္လွ်င္ မင္းသားျဖစ္ေလာက္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ သူလည္း တစ္ခ်ိန္က မင္းသား႐ူး အေတာ္ေလး ႐ူးခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ မိဘက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ား မဟုတ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အဆက္ အသြယ္ မရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းကံမပါသည္က တစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာ ႐ုပ္ရွင္ထဲတြင္ အစ္ကိုက ဖိတ္စာ ေပးခိုင္းလိုက္ပါတယ္ဟု မင္းသမီးကို သြား၍ ေျပာရေသာ မင္းသား၏ ကားေမာင္းသူပင္ မလုပ္ဖူးေသးေပ။ မႏြဲ႕ရည္၏ ဒိုင္တြင္သာ တစ္ည ႏွစ္ဆယ္ ပုတ္ျပတ္ႏွင့္ အလုပ္သမား ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
“မွတ္ထားပါ အစ္မ၊ ခုဟာက ကေလးေတြ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ အႀကီး ႏွစ္ ေကာင္က ေက်ာင္းႀကီးအပ္ရေတာ့မယ္၊ အငယ္မကိုလည္း မူႀကိဳပို႔ရမယ္တဲ့”
“ေအး ငါကေတာ့ သေဘာေကာင္းၿပီး ေတာင္းတိုင္း ထုတ္ေပးေန တာ၊ ေတာ္ၾကာ ေငြမ်ားလာေတာ့ ဒီမွာလာမဆင္းေတာ့ပဲ တျခားဒိုင္ေတြ မွာလည္း သြားလုပ္မေနနဲ႔ဦး”
“စိတ္ခ်ပါ အစ္မရာ”
“ေအး ေအး မနက္က်ေတာ့ ေပးလိုက္မယ္၊ နင္ကလည္း ကေလးက ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိေနၿပီလဲ”
“ေလးေယာက္”
“ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား၊ တစ္ေလာက နင့္မိန္းမ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္”
ေက်ာ္စိုးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ရယ္သည္။
“နင္တို႕ကလည္း ေကၽြးႏိုင္မွ ေမြးေပါ့၊ အကာအကြယ္ေလး ဘာေလး လုပ္ဦးမွေပါ့ဟဲ့၊ ခုမွ အသက္က အစိတ္ရွိေသး၊ ကေလးက ေလးေယာက္၊ နင့္မိန္းမကလည္း သားေပါက္ေကာင္းလိုက္တာ၊ တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးေနတာ၊ ဒီပံုအတိုင္း ဆက္ေမြးေနရင္ နယ္သစ္ရွာၿပီး ရြာတည္လို႔ရမယ္”
“ဘုရားေပးတာ မတားေကာင္းဘူးတဲ့ အစ္မရ”
ေက်ာ္စိုးက ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားသည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ပခံုး ကေလး ကိုင္းၫႊတ္ေအာင္ တာ၀န္ေတြ ပိေနေသာ ေက်ာ္စိုးကို လွမ္းၾကည့္ ရင္း မႏြဲ႕ရည္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ အေမ့ကို သတိရသည္။ အေမကလည္း သားသမီးဆိုတာ ဘုရားေပးတာ မတားေကာင္းဘူးဟု ေျပာတတ္ေလသည္။
စာရင္းစာအုပ္ကို ဖြင့္သည္။
ေဒၚၾကည္ ငါးျမစ္ခ်င္း (ေသး) ၁၅ ပိႆာ၊
ေဒၚလံုးမ ငါးေခါင္းပြ ၈ ပိႆာ၊
ဆြာမိ ငါးၾကင္းေပါက္ ၁၀ ပိႆာ၊
စာရင္းေတြကို ဖတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားက မ်က္စိထဲ တြင္ ေ၀၀ါးၿပီး ျပားသြားေလသည္။
အေမ့ကို သတိရသည္။
အေဖ့ကို သတိရသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ကို သတိရသည္။
Posted By Blogger လူဗိုလ္
“ျဖစ္ခ်င္တာလဲ မျဖစ္ရပါ၊ မျဖစ္ခ်င္တာေတြလဲ ျဖစ္ရတာ၊ သံုးဆယ့္တစ္ဘံု ၀ဋ္အတြင္းမွာလ၊ ကရြတ္ကင္း ေလွ်ာက္တဲ့ ေတးပံုပမာ၊ အဲဒါ... အဲဒါ...အဲဒါ ဘ၀သံသရာ”
အထမ္းသမား ကိုၾကာ႐ိုးက ငါးစည္ေပၚတြင္ တင္ပ်ဥ္ေခြထိုင္ရင္း ဟစ္ဆိုလိုက္သည္။
“ေၾသာ္...ဘ၀သံသရာတဲ့ ရွည္လ်ားေထြျပား မေနမနား တစ္သြား တည္း သြားၾကတာ၊ ခရီးပန္းတိုင္ မေရာက္မခ်င္း တစ္ေယာက္ဆင္း တစ္ေယာက္တက္ ဆက္လက္ထြက္ခြာလာ၊ ေၾသာ္...ေလာဘရယ္... ေဒါ...ေဟာ..ေဟာ..ထြီ ...ဒီ ျခင္..ငါမ်ဳိခ်လိုက္ျပန္ေရာ့မယ္”
ပါးစပ္ေပါက္ထဲ တည့္တည့္တန္း၀င္လာေသာ ျခင္ေၾကာင့္ ကိုၾကာ႐ိုး စည္းစိမ္ပ်က္သြားသည္။ ငါးညႇီေရမ်ားႏွင့္ စိုေနေသာ သမံတလင္းၾကမ္း ေပၚသို႔ ထြီးခနဲ ေထြးခ်လိုက္သည္။ သူ႕တံေတြးက ခံုဖိနပ္ႀကီး တေဂါက္ ေဂါက္ႏွင့္ ေလွ်ာက္လာေသာ မေအးျမင့္ကို မထိတထိ သြားစင္ေလသည္။
မေအးျမင့္က မ်က္ေစာင္းႏွင့္ၾကည့္ရင္း “မေအေပးေနာ္” ဟု ေျပာသြား ေသာ္လည္း ကိုၾကာ႐ိုးက ပန္းပြင့္ႏွင့္ ေပါက္သေလာက္ပင္ ထင္ပံုရသည္။ တဟဲဟဲရယ္ရင္း မေအးျမင့္၏ နိမ့္တံုျမင့္တံု တင္ပဆံုႏွစ္ဖက္ကို မ်က္စိ တစ္ဆံုး လိုက္ၾကည့္ေနေလသည္။
“ဒီၾကာ႐ိုးေၾကာင့္ေတာ့ ခက္တယ္၊ မိန္းမမ်ားျမင္ရင္ ႏြားျပာႀကီး ေအာက္သြားမရွိေတာ့တဲ့အတိုင္း တဟဲဟဲနဲ႕”
မႏြဲ႕ရည္က မသိမသာလွမ္းၾကည့္ရင္း ေတြးမိသည္။
“ငါ့အလုပ္သမားေတြကလည္း အကုန္လံုးက ဇ ကေလးေတြနဲ႔၊ ေသာင္းျမင့္က်ေတာ့ အားအားရွိ ဖဲ၀ိုင္းပဲ သြားခ်င္ေနတာ၊ ကိုယ့္ေမာင္ ၀မ္းကြဲေတြက်ေတာ့ အားကိုးရမလား ေအာက္ေမ့ပါတယ္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ သူေဌးသားေတြ ထင္ေနၾကတယ္၊ အလုပ္လုပ္လိုက္ရင္ စိတ္မ၀င္စား သလိုလို ၀င္စားသလိုလို မလႈပ္တုတ္ေခ်ာက္နဲ႔ ငါးနံ႔ညႇီရင္ပဲ ႏွာေခါင္းက ႐ႈံ႕ခ်င္ေသး၊ ဒီငါးေတြက သူတို႔ကို ထမင္းေကၽြးေနတာဆိုတာ ေမ့မ်ားေန ၾကသလား မသိပါဘူး”
မႏြဲ႕ရည္က ခံုဖိနပ္ကိုခၽြတ္ကာ ဒိုင္ေပၚ တက္ထိုင္သည္။ လြယ္လာခဲ့ ေသာ သားေရအိတ္ကို ေဘးတြင္ခ်ၿပီး ေပါင္ႏွင့္ မသိမသာ ဖိထားလိုက္ သည္။ ဒီအိတ္ထဲမွာ ေငြက ထာ၀စဥ္ပင္ ေသာင္းႏွင့္ခ်ီကာ ပါေနေလေတာ့ လက္လြတ္စပယ္ မထားရဲေပ။
“ငါးနံ႔ ညႇီတာမ်ားေတာ့ ႐ိုးေနပါၿပီ၊ ညႇီတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ပါဘူး၊ ငါက ဟိုဘက္ သစ္သီးတန္းဘက္က ဒူးရင္းသီးနံ႔ ရရင္သာ စိတ္ညစ္တာ၊ ေျပာရင္းဆိုရင္း အနံ႔က သင္းလာၿပီ၊ ၾကည့္၊ အဲဒီအနံ႔ႀကီးကသာ ခံရခက္တာ”
မႏြဲ႕ရည္သည္ ခၽြတ္ထားေသာ ခံုဖိနပ္ကို ျပန္၍ ကုန္းေကာက္ၿပီး ေျခရင္းဘက္တြင္ ခ်ထားလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေပ်ာက္သြားဦးမည္။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက မနည္း။ ေတာ္ၾကာ ဘယ္ေသနာ့ေျခေထာက္ တြင္ ပါသြားသည္မသိဘဲ ေပ်ာက္ရဦးမည္။ ခံရေပါင္းလည္း မ်ားလွၿပီ။
“အစ္မႏြဲ႕ရည္ ဒီေန႔ ေစာသားပဲ”
“ဓႏုျဖဴငါး ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ”
“ဘာငါးေတြ လာမွာလဲ ကန္ငါးလား”
“မဟုတ္ဘူး ပိုက္သမားေတြလာမွာ၊ ေသာင္းေျပာင္းပဲေပါ့ ၊ ဒါေၾကာင့္ ေစာေစာလာခဲ့တာ၊ စာရင္းေတြလည္း ျပန္တြက္ရဦးမယ္၊ မေန႔တုန္းက ေက်ာ္ေက်ာ့္ကို စာရင္းမွတ္ခိုင္းလိုက္ပါတယ္ ငါးအခ်ိန္ကိုပဲ ေရးထားတယ္၊ ငါးႀကီးလား ငါးေသးလား အမ်ဳိးအစားလည္း ေရးမထားဘူးေလ၊ အဲဒါ မွတ္မိသေရြ႕ စဥ္းစားၿပီး ျပန္ေရးရဦးမယ္”
ေရခဲပြဲစား မလွတင့္က မႏြဲ႕ရည္အား မင္းကြတ္သီး သံုးလံုး လွမ္းေပး သည္။ မႏြဲ႕ရည္က တစ္လံုးလွမ္းယူကာ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ညႇစ္၍ ခြဲလိုက္ သည္။ အတြင္းသားမ်ားက ေဖြးခနဲ ေပၚလာေလသည္။
“ဒါဆို ဒီည အစ္မ အိပ္ရပါ့မလား”
“မအိပ္ရေတာ့ဘူး ထင္တာပဲ၊ အဲဒီစာရင္းေတြၿပီးရင္ ဥက္ၠံကို ေႂကြး ေတာင္းစာ ေရးရဦးမယ္၊ ေနဦး အခု ရွစ္နာရီဆိုေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီ ေလာက္မွာ စာရင္းၿပီးရင္ေတာ့ ခဏ ေမွးႏိုင္မယ္ ထင္ပါရဲ႕”
မီးလံုးေရာင္က မွိန္မွိန္သာလင္းေနသည္။ သို႔ေသာ္ စာေရး၊ စာဖတ္၊ စာရင္းတြက္၍ကားရသည္။ မ်က္စိအားစိုက္ရေလေတာ့ ကာလရွည္ၾကာ လာလွ်င္ မ်က္စိေတာ့ နည္းနည္း ပ်က္ခ်င္ပ်က္ေပမည္။ သို႔ေသာ္ မႏြဲ႕ရည္ ခုအထိေတာ့ မ်က္မွန္ မတပ္ရေသး။ ဒီ ကီလီေစ်း၊ ဒီ ငါးစိမ္းတန္းတြင္ မႏြဲ႕ရည္ က်င္လည္ခဲ့သည္မွာ ငါးႏွစ္ခန္႔ပင္ ရွိေပၿပီ။
ငါးႏွစ္ဟူသည္မွာ ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ဘာမွ မၾကာသလိုလို၊ အၾကာႀကီးလိုလိုႏွင့္ စိတ္ထဲတြင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး ျဖစ္ေနသည္။ ဒီငါးႏွစ္ မတိုင္ခင္ ငါးႏွစ္ကေတာ့ ငံျပာရည္ ေရာင္းရင္း၊ ငါးပိေရာင္းရင္း အခ်ိန္ကုန္ ခဲ့သည္။ ဆယ္ႏွစ္ဟူေသာ အခ်ိန္ကို ျပန္ေတြးလိုက္ေတာ့လည္း ၾကာသလို လို၊ မၾကာသလိုလိုပင္။
မႏြဲ႕ရည္ဟူေသာ မိန္းကေလး။ လူ႕ဘ၀ လူ႕ေလာကထဲသို႕ ေရာက္လာသည္မွာ ဘာလိုလိုႏွင့္ သံုးဆယ့္ငါးႏွစ္ပင္ ရွိခဲ့ေပၿပီ။ အေတြအႀကံဳေပါင္းလည္း စံုလွၿပီ။
“ေတြ႕ႀကံဳ ဆံုကြဲ တစ္ခရီးတည္း ၀မ္းနည္း၀မ္းသာ အေၾကာင္းကံပါ ျဖစ္ခ်င္တာလည္း မျဖစ္ရပါ မျဖစ္ခ်င္တာေတြလည္း ျဖစ္ရတာ”
ကိုၾကာ႐ိုးက သီခ်င္းဆက္ဆိုျပန္သည္။ ငါးခူေတြ ေလွာင္ထားေသာ သစ္သားစည္ပိုင္းကို စည္းခ်က္ႏွင့္ ေခါက္ေနသည္။ သူ႕ေဘးက ေရစည္ ေပၚတြင္ကား ပုစြန္ဒိုင္မွ အထမ္းသမားတစ္ဦးက ေခြေခြေခါက္ေခါက္ အိပ္ေနသည္။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ ျခင္ေတြ အံုခဲေနေသာ္လည္း သိပံုမရ။ ႏွစ္ႏွစ္ၿခိဳက္ၿခိဳက္ပင္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။ ဒါကေတာ့မဆန္း။ မႏြဲ႕ရည္တို႔လို ငါးသမားေတြက ညတြင္ အလုပ္လုပ္ၾကရသူမ်ားမို႔ အိပ္ခ်ိန္ အေတာ္နည္းသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရသမွ် အခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ျဖစ္သလို အိပ္တတ္ၾက ေလသည္။ ငါးသေလာက္ ေသတ္ၱာေဘးတြင္ အိပ္စင္ခင္းၿပီး အိပ္ေနေသာ ကိုစိုးဆိုလွ်င္ ပို၍ပင္ ဆိုးေသးသည္။ ရာသီဥတု အံု႔အံု႔အိုက္အိုက္ႀကီးမို႔ အက်ႌမ၀တ္ဘဲ ေက်ာအေျပာင္သားႏွင့္ ေမွာက္လ်က္ႀကီး အိပ္ေနသည္။ သူ႕ေက်ာတစ္ျပင္လံုး ျခင္ေတြ ခဲေနလိုက္သည္မွာ မည္းသည္း၍ ေနေသာ္ လည္း သူကေတာ့ တုတ္တုတ္မွ်မလႈပ္။
“ျခင္ေတြ ကိုက္လိုက္တာဟယ္၊ ငါေတာ့ ျခင္ေထာင္ ေထာင္ေတာ့ မယ္”
“ကၽြန္မလည္း ေႂကြးေတာင္းထြက္လိုက္ဦးမယ္၊ ဦးပိုက္ႀကီးတို႔ဒိုင္က ေရခဲဖိုး မရွင္းတာ ၾကာေနၿပီ”
“ခုနတုန္းကေတာ့ ဦးပိုက္ႀကီးကို ေတြ႕လိုက္သားပဲ၊ သြားေတာင္းခ်ည္”
“ေန႔ေရႊ႕ ညေရႊ႕ လုပ္ဦးမွာပဲ အစ္မရဲ႕”
“ရေအာင္ေတာင္းေအ၊ သူကျဖင့္ ဆီဒင္ကား ၀ယ္စီးေနၿပီး ကိုယ္ ေပးစရာရွိတဲ့ ေငြက်ရင္ အင္မတန္ လက္ေပါက္ကပ္တယ္၊ မရရင္ ဆဲပစ္”
“မဆဲရဲဘူး အစ္မရဲ႕၊ သူက ကိုယ့္ထက္ေတာင္ မိုးမႊန္ေအာင္ ျပန္ဆဲ မွာ၊ သူ႕အေၾကာင္းလည္း သိသားနဲ႔”
မလွတင့္က ခံုဖိနပ္သံ တေဂါက္ေဂါက္ႏွင့္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းမွ သူ႕ညာလက္ေမာင္းမွ ျခင္ကို ဘယ္လက္ႏွင့္ရမ္း၍ ႐ိုက္လိုက္သည္။ လက္ဖ၀ါးတြင္ ရဲကနဲ ေပသြားေသာ ေသြးကို ထမီႏွင့္ ပြတ္သုတ္လိုက္ေလသည္။
ခုနတုန္းက ခဏၿငိမ္သြားေသာ ေရခဲခြဲစက္က တဂ်ီးဂ်ီး တဂ်ိမ္းဂ်ိမ္း ႏွင့္ ျပန္၍ ဆူညံလာျပန္သည္။ ေရခဲတံုးႀကီးမ်ားကို ၾကမ္းေပၚ တဂ်ီးဂ်ီးႏွင့္ တြန္း၍ ေရႊ႕သြားသံကိုလည္း ၾကားေနရသည္။ မႏြဲ႕ရည္သည္ လွည့္မၾကည့္ ဘဲ ေက်ာခိုင္းထားေသာ္လည္း ေလးေထာင့္ ေရခဲတံုးႀကီးကို ၾကမ္းေပၚတြင္ ေလွ်ာတိုက္၍ တြန္းသြားသူမ်ား၊ ခြဲၿပီး ေရခဲအေၾကမ်ားကို ေတာင္းႏွင့္ ျပန္ထမ္းလာသူမ်ား အားလံုးကို စိတ္ႏွင့္သိၿပီး စိတ္ႏွင့္ျမင္ေနသည္။ သည္၀န္းက်င္တြင္ သူ က်င္လည္ခဲ့ရသည္မွာလည္း ၾကာလွေပၿပီ။
“ေလာဘရယ္..ေဒါသရယ္..ေမာဟရယ္..အ၀ိဇ္ၨာ ပစ္ၥယာ... သခၤါရတဲ့၊ ေပ်ာ္လိုက္ ရႊင္လိုက္ ငိုကာ ရယ္ကာ၊ ဘယ္ခါ မတည္ၿမဲ ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ အေၾကာင္းခံ ကမ္ၼသကာ...”
“ေတာ္စမ္းပါဗ်ာ ဒီနားက ေသးေစာ္နံလြန္းလို႔ ႏွာေခါင္း မခ်မ္းသာရတဲ့ အထဲက ခင္ဗ်ားအသံကြဲႀကီးက နားပါမခ်မ္းသာရေအာင္ ႏွိပ္စက္ေနတယ္”
သက္ေထြးက ေရစည္ထဲမွ ေရတစ္ပံုးခပ္ကာ သမံတလင္း အခင္း ေပၚ ေ၀ါခနဲ ေလာင္းခ်သည္။ ပံုးထဲမွ ေရအက်န္ႏွင့္ ကိုၾကာ႐ိုးအား မထိတထိ လွမ္းပက္လိုက္ေလသည္။
မႏြဲ႕ရည္က ေနရာမွထကာ ေျခရင္းဘက္တြင္ ဆင့္တင္ထားေသာ ထင္း႐ွဴးေသတ္ၱာထဲမွ ျခင္ေထာင္ကိုထုတ္သည္။ ျခင္ေထာင္တြင္ ႀကိဳးေတြ က အဆင္သင့္တပ္ထားေလသည္။ ေလးဘက္ေလးတန္ေတာ့ တင္းတင္း ရင္းရင္း မခ်ိတ္ႏိုင္။ ဟို ရာဇူးလွမ္းခ်ိတ္၊ ဒီရာဇူးလွမ္းခ်ိတ္ႏွင့္ သံုးဘက္ ေလာက္ကိုေတာ့ ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲႏွင့္ ျဖစ္သြားသည္။
“သူမ်ားခ်စ္သလို ခ်စ္ပါေနာ့တဲ့ အဟား ဟား... ေမာင္ဆား မင္း ေရးထားတာလား”
ေက်ာ္ေက်ာ္က ေရစည္ေပၚတြင္ ထံုးႏွင့္ေရးထားေသာ စာကို ဖတ္ ကာ ရယ္ေနသည္။
“ေဟ့ေကာင္...ေမာင္ဆား၊ မင္းဆင္းကြ ေဟာဒီမွာ ေရးထားတာ ေတြ႕လား၊ မိတ္ေဆြ ေရစည္ေပၚ ဆားမတင္ႏွင့္တဲ့ကြ”
ရယ္သံမ်ားကို ၾကားရသည္။ မႏြဲ႕ရည္သည္ ေဗဒင္ဆရာခံုကေလး ကို ျခင္ေထာင္ထဲ အရင္သြင္းသည္။ ထို႕ေနာက္ စာရင္းစာအုပ္ႏွင့္ သားေရ အိတ္ကို ကိုင္ကာ ျခင္ေထာင္ထဲ ၀င္သည္။ ေလးဖက္ေလးတန္ ဆြဲၿပီး တင္းတင္းရင္းရင္းသာ ေထာင္ရလွ်င္ လူသံုးေလးေယာက္ေလာက္ ေအးေအး သက္သာ ထိုင္ႏိုင္မည္ျဖစ္ေသာ္လည္း ယခုေတာ့ ေလ်ာ့ေလ်ာ့ရဲရဲမို႔ တစ္ေယာက္ပင္ အႏိုင္ႏိုင္။ ေလ်ာ့က်ေနေသာ ျခင္ေထာင္ပိတ္ အမိုးက ေခါင္းေပၚတြင္ တစ္မိုက္ေလာက္ပင္ မလြတ္။ ေခါင္းကို လာ၍ လာ၍ ထိေနသည္။
“ျဖစ္ခ်င္တယ္ မျဖစ္ခ်င္ဘူး ဆိုတာေတြထက္ ျဖစ္လာသမွ်ကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့ ရင္ဆိုင္ဖို႔သာ အေရးႀကီးတာပါ၊ ကိုယ္ေနခ်င္သလို မျဖစ္တဲ့ ေလာကႀကီးမွာ ျဖစ္လာတာကိုသာ ရင္ဆိုင္ရေတာ့မွာပဲ၊ ဘ၀ဆိုတာ ကိုယ္တည္ေဆာက္ သလို ကိုယ္ေမွ်ာ္မွန္းသလို ျဖစ္တတ္တာမ်ဳိးမွ မဟုတ္တာ”
ခံုေပၚတြင္ စာရင္းစာအုပ္ကို တင္သည္။ အိတ္ထဲမွ ဂဏန္းတြက္စက္ ကေလးကိုပါ ထုတ္ထားလိုက္သည္။
“အစ္မ...”
ျခင္ေထာင္ေဘးသို႔ ေက်ာ္စိုး ကပ္လာသည္။ မ်က္ႏွာက ခပ္ညႇိဳးညႇိဳး။
“အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္ထပ္ တစ္ရာေလာက္ ႀကိဳေပးပါဦး”
“နင္ယူတာ မ်ားၿပီေနာ္”
ေက်ာ္စိုးက ေသးေသးႏြဲ႕ႏြဲ႕ႏွင့္ ႐ုပ္လည္းေခ်ာသည္။ အမူအရာသာ လုပ္တတ္လွ်င္ မင္းသားျဖစ္ေလာက္ေသာ ႐ုပ္ရည္မ်ဳိးျဖစ္သည္။ သူလည္း တစ္ခ်ိန္က မင္းသား႐ူး အေတာ္ေလး ႐ူးခဲ့ဖူးသည္ဟု ဆိုသည္။ သို႔ေသာ္ မိဘက ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္သူမ်ား မဟုတ္သည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အဆက္ အသြယ္ မရွိသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းကံမပါသည္က တစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းေၾကာင္းတို႔ေၾကာင့္ သူ႕ခမ်ာ ႐ုပ္ရွင္ထဲတြင္ အစ္ကိုက ဖိတ္စာ ေပးခိုင္းလိုက္ပါတယ္ဟု မင္းသမီးကို သြား၍ ေျပာရေသာ မင္းသား၏ ကားေမာင္းသူပင္ မလုပ္ဖူးေသးေပ။ မႏြဲ႕ရည္၏ ဒိုင္တြင္သာ တစ္ည ႏွစ္ဆယ္ ပုတ္ျပတ္ႏွင့္ အလုပ္သမား ျဖစ္လာခဲ့ေလသည္။
“မွတ္ထားပါ အစ္မ၊ ခုဟာက ကေလးေတြ ေက်ာင္းဖြင့္လို႔ အႀကီး ႏွစ္ ေကာင္က ေက်ာင္းႀကီးအပ္ရေတာ့မယ္၊ အငယ္မကိုလည္း မူႀကိဳပို႔ရမယ္တဲ့”
“ေအး ငါကေတာ့ သေဘာေကာင္းၿပီး ေတာင္းတိုင္း ထုတ္ေပးေန တာ၊ ေတာ္ၾကာ ေငြမ်ားလာေတာ့ ဒီမွာလာမဆင္းေတာ့ပဲ တျခားဒိုင္ေတြ မွာလည္း သြားလုပ္မေနနဲ႔ဦး”
“စိတ္ခ်ပါ အစ္မရာ”
“ေအး ေအး မနက္က်ေတာ့ ေပးလိုက္မယ္၊ နင္ကလည္း ကေလးက ဘယ္ႏွေယာက္ ရွိေနၿပီလဲ”
“ေလးေယာက္”
“ဗိုက္ထဲမွာ တစ္ေယာက္ မဟုတ္လား၊ တစ္ေလာက နင့္မိန္းမ ေတြ႕လိုက္ပါတယ္”
ေက်ာ္စိုးက ရွက္ကိုးရွက္ကန္းႏွင့္ ရယ္သည္။
“နင္တို႕ကလည္း ေကၽြးႏိုင္မွ ေမြးေပါ့၊ အကာအကြယ္ေလး ဘာေလး လုပ္ဦးမွေပါ့ဟဲ့၊ ခုမွ အသက္က အစိတ္ရွိေသး၊ ကေလးက ေလးေယာက္၊ နင့္မိန္းမကလည္း သားေပါက္ေကာင္းလိုက္တာ၊ တစ္ႏွစ္တစ္ေယာက္ေလာက္ ေမြးေနတာ၊ ဒီပံုအတိုင္း ဆက္ေမြးေနရင္ နယ္သစ္ရွာၿပီး ရြာတည္လို႔ရမယ္”
“ဘုရားေပးတာ မတားေကာင္းဘူးတဲ့ အစ္မရ”
ေက်ာ္စိုးက ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားသည္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ႏွင့္ ပခံုး ကေလး ကိုင္းၫႊတ္ေအာင္ တာ၀န္ေတြ ပိေနေသာ ေက်ာ္စိုးကို လွမ္းၾကည့္ ရင္း မႏြဲ႕ရည္ သက္ျပင္းခ်မိသည္။ အေမ့ကို သတိရသည္။ အေမကလည္း သားသမီးဆိုတာ ဘုရားေပးတာ မတားေကာင္းဘူးဟု ေျပာတတ္ေလသည္။
စာရင္းစာအုပ္ကို ဖြင့္သည္။
ေဒၚၾကည္ ငါးျမစ္ခ်င္း (ေသး) ၁၅ ပိႆာ၊
ေဒၚလံုးမ ငါးေခါင္းပြ ၈ ပိႆာ၊
ဆြာမိ ငါးၾကင္းေပါက္ ၁၀ ပိႆာ၊
စာရင္းေတြကို ဖတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကိန္းဂဏန္းမ်ားက မ်က္စိထဲ တြင္ ေ၀၀ါးၿပီး ျပားသြားေလသည္။
အေမ့ကို သတိရသည္။
အေဖ့ကို သတိရသည္။
ငယ္ငယ္တုန္းက ဘ၀ကို သတိရသည္။
Posted By Blogger လူဗိုလ္
Posted By Blogger လူဗိုလ္
Posted By Blogger လူဗိုလ္
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment