>

-ဝံပုေလြရဲ႕သမီးပ်ဳိ -

၂ဝရာစု(၁၉၇ဝ)ႏွစ္စ အေမရိကန္ အလက္ဇကားျပည္နယ္က ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ ေမြးေမြးၿပီးခ်င္း ေတာနက္ထဲ စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေတာနက္ထဲက သားသမီးေသဆံုးသြားလို႔ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတဲ့ ဝံပုေလြမတစ္ေကာင္ဟာ ကေလးငယ္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးအမွတ္နဲ႔ ကိုက္ခ်ီသြားခဲ့ပါတယ္။ ခၽြန္ျမတဲ့လက္သည္း၊ သြားေတြနဲ႔ ရက္စက္တဲ့သတၱဝါ အသားစားဝံပုေလြမွာလည္း မိခင္စိတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဝံပုေလြဟာ ကေလးငယ္ကို ကိုယ့္သားသမီးလို မိခင္ႏို႔ေန႔တိုင္း တိုက္ေကၽြးခဲ့တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြႏို႔စို႔ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ဟာ တေျဖးေျဖး ဝံပုေလြစိတ္ဝင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က လူပံုစံနဲ႔တူကကလဲြလို႔ အမူအရာအားလံုး၊ အျပဳအမူအားလံုး ဝံပုေလြနီးနီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္လို ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး သူေျပးလႊားတယ္၊ ခုန္တယ္၊ တိရစာၦန္ငယ္ေတြကို လိုက္လံဖမ္းဆီးတယ္၊ ကိုက္ျဖတ္တယ္၊ ေသြးသံရဲရဲ စားေသာက္တယ္။ ဝံပုေလြမိခင္က သူ႔ကို ဝံပုေလြေအာ္သံသင္ေပးရံုမက ဝံပုေလြဘာသာစကားနဲ႔ တျခားဝံပုေလြအေဖာ္ေတြကို သတင္းအခ်က္အလက္ပို႔တတ္ဖုိ႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ လူခႏၶာသာရွိေပမယ့္ လူ႔စကား၊ လူရဲ႕အေတြးအေခၚဆိုတာမ်ဳိး လံုးလံုးမရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္း ထူထည္းတဲ့ အေမြးအမွ်င္ေတြ ေပါက္ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္(၈)ႏွစ္ခန္႔ လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကို လိုက္လံဖမ္းဆီးတဲ့ ဝံပုေလြပ်ဳိေလးကို သစ္ေတာထိန္းသိမ္းေရးဝန္ထမ္းတစ္ဦး ေတြ႔ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ ဝံပုေလြကို ဝိုင္းဝန္းဖမ္းၾကၿပီး သစ္ေတာထဲကေန ေခၚထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဝံပုေလြပ်ဳိကို ေဒါက္တာKirkဦးစီးတဲ့ "အေမရိကန္ စိတ္ဓာတ္ေျပာင္းလဲေရးစခန္း"ကို ေခၚယူသြားခဲ့ၾကၿပီး သူ႔ကို "ေလာ္ရာ"လို႔ အမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြဟာ ၅လၾကာအခ်ိန္ယူၿပီး ေလာ္ရာကို အစာစိမ္းကေန အစာက်က္စားတတ္ဖို႔ သင္ယူေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဆဲြစုတ္ပစ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေလာ္ရာမွာလူဗီဇေပၚလာခဲ့တယ္။ လူ႔စကားကို သူေျပာတတ္လာတယ္။ လူ႔အျပဳအမူ၊ အက်င့္စရုိက္၊ ေနထိုင္စားေသာက္ပံုနဲ႔ ေတြးေတာမႈ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ တေျဖးေျဖးေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္သလို သူ႔ကိုယ္ေပၚက အေမြးအမွ်င္ေတြလည္း တေျဖးေျဖး နည္းပါးလာခဲ့တယ္။ မႏုႆေဗဒပညာရွင္က ဒါဟာ သမိုင္းတေလ်ာက္မွာ အေအာင္ျမင္ဆံုး ေျပာင္းလဲႏိုင္မႈလို႔ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ေလာ္ရာဟာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Edward ဆိုတဲ့ လူငယ္နဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခဲ့တယ္။

"လူ"အျဖစ္ကို ေလာ္ရာေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ဝံပုေလြေမေမကို ေလာ္ရာမေမ့ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ Edwardကို အေဖာ္ျပဳၿပီး ၈ႏွစ္ၾကာ သူေနထိုင္က်က္စားရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ေတာအုပ္ဆီ ေလာ္ရာေရာက္လာခဲ့တယ္။ သစ္ေတာနားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလာ္ရာဟာ "ဝူး..........." လို႔ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြသံတစ္ခ်က္ ဆဲြငင္လိုက္တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ သစ္ပင္ေတြလႈပ္လာတယ္၊ သစ္ရြက္နင္းသံေတြ ဆူညံလာတယ္။ ဝံပုေလြအေကာင္ ၂ဝေက်ာ္ေလာက္ ေလာ္ရာနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြအုပ္ထဲမွာ အိုမင္းၿပီး အေမြးအမွ်င္ေတြ ပါးလႊာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ ေရွ႕ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာဟာ ဝံပုေလြအိုကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေျပးၿပီး တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ခင္ပြန္းEdwardကိုလည္း ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမပါလို႔ေျပာတယ္။ Edwardရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ေလာ္ရာဟာ ဝံပုေလြေမေမကို ဝံပုေလြဘာသာစကားနဲ႔ "ေမေမ... ေမေမ အသက္ႀကီးၿပီ။ သဘာဝေတာအုပ္ထဲမွာ ေမေမပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ သမီးနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ ေမေမ။ ေမေမကို သမီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ပါ" လို႔ဆိုေတာ့ ဝံပုေလြမက အံ့ၾသဝမ္းသာဟန္ျပၿပီး လွ်ာနဲ႔ေလာ္ရာပါးျပင္ကို အဆက္မျပတ္ ယက္ရွာတယ္။ ၾကည့္ရတာ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေလာ္ရာကိုႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြးခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာလို႔ပဲျဖစ္မယ္။ ဝံပုေလြေမေမကိုေခၚၿပီး ကားဆီကို ေလာ္ရာေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝံပုေလြေမေမရဲ႕ ေျခလွမ္းက ကားနားေရာက္ေလ ေႏွးေလျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကားနားမေရာင္ခင္ ေျခအစံုရပ္ၿပီး "ဝူး... ဝူး...." လို႔ သြားစြယ္ေတြေပၚေအာ္ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။ "ေမေမက ေလာ္ရာတို႔နဲ႔ မလိုက္ဘူး... ေတာအုပ္ထဲမွာပဲ ေနခဲ့မယ္။ မင္းတို႔သြားပါ.. ငါ့ကို စိတ္တိုေအာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔လို႔ေျပာတယ္" လို႔ ေလာ္ရာက Edwardကိုရွင္းျပတယ္။ ဝံပုေလြေမေမကို ဖက္ၿပီး ေလာ္ရာငိုေၾကြးခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြေမေမကလည္း "ဝူး..ဝူး"နဲ႔ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကဲြသံနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။

ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ အေမရိကန္အသံလႊင့္ဌာနတစ္ခုက "ဝံပုေလြေမေမကို ဝံပုေလြပ်ဳိရွာပံုေတာ္"ဆိုတဲ့ မွတ္တမ္းကားတစ္ကား ရိုက္ကူးခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းသည္အကူနဲ႔ ေတာအုပ္ဆီကို ေလာ္ရာေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေလာ္ရာဘယ္လို ေအာ္ေအာ္ ဝံပုေလြေတြ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေတာစပ္နားမွာပဲ တဲေလးထိုးၿပီး ေနဝင္မုိးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သူတို႔ေစာင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနလံုးလံုးဝင္သြားတဲ့အထိ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္မွထြက္လာတာမေတြ႔ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲ ေလာ္ရာဝင္သြားလိုက္တယ္။ ေတာအုပ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အခ်က္ေပးသံကို သူေအာ္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူ႔ေဘးမွာ အေရာင္လက္လက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဝံပုေလြေတြေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြေမေမ ဖ်ားနာေနေၾကာင္း ေလာ္ရာကို သူတို႔ေျပာတယ္။ ဝံပုေလြေတြနဲ႔အတူ ေလာ္ရာေတာနက္ထဲ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အသက္ယဲ့ယဲ့ေလး လုရႈေနတဲ့ ဝံပုေလြေမေမဆီ ေလာ္ရာေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဝံပုေလြေမေမဟာ မ်က္လံုးကိုအားယူဖြင့္ၿပီး ေလာ္ရာလက္ကို လွ်ာနဲ႔ယက္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၿငိမ္က်သြားခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာေအာ္ငိုမိပါတယ္။ ၿခံဳးၿခံဳးခ်အာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းEdwardက "သူ႔ကို အိမ္သယ္ျပန္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကပန္းၿခံမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံေပးရေအာင္"လို႔ဆိုေတာ့ ေလာ္ရာေခါင္းခါတယ္။ "ေမေမက ဒီေတာအုပ္ရဲ႕ တစ္ပိုင္းတစ္စပါ။ ေသရင္ေတာင္ ေတာအုပ္နဲ႔အတူေနမယ္တဲ့....." ေလာ္ရာရဲ႕နာမည္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အယ္လီဇဘက္လို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ 

အိႏိၵယႏိုင္ငံက ဝံပုေလြရဲ႕သမီးပ်ဳိ Amala နဲ႔ Kamala http://en.wikipedia.org/wiki/Amala_and_Kamala 
 ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။ 

 Moe Moe.

-ဝံပုေလြရဲ႕သမီးပ်ဳိ -

၂ဝရာစု(၁၉၇ဝ)ႏွစ္စ အေမရိကန္ အလက္ဇကားျပည္နယ္က ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ အဲဒီကေလးငယ္ဟာ ေမြးေမြးၿပီးခ်င္း ေတာနက္ထဲ စြန္႔ပစ္ခံခဲ့ရတယ္။ ေတာနက္ထဲက သားသမီးေသဆံုးသြားလို႔ ပူေဆြးေသာကေရာက္ေနတဲ့ ဝံပုေလြမတစ္ေကာင္ဟာ ကေလးငယ္ကိုေတြ႔တာနဲ႔ ကိုယ့္သားသမီးအမွတ္နဲ႔ ကိုက္ခ်ီသြားခဲ့ပါတယ္။ ခၽြန္ျမတဲ့လက္သည္း၊ သြားေတြနဲ႔ ရက္စက္တဲ့သတၱဝါ အသားစားဝံပုေလြမွာလည္း မိခင္စိတ္ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဝံပုေလြဟာ ကေလးငယ္ကို ကိုယ့္သားသမီးလို မိခင္ႏို႔ေန႔တိုင္း တိုက္ေကၽြးခဲ့တယ္။ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြႏို႔စို႔ၿပီး ႀကီးျပင္းလာခဲ့တဲ့ ကေလးငယ္ဟာ တေျဖးေျဖး ဝံပုေလြစိတ္ဝင္ခဲ့တယ္။ သူ႔ရဲ႕ခႏၶာကိုယ္က လူပံုစံနဲ႔တူကကလဲြလို႔ အမူအရာအားလံုး၊ အျပဳအမူအားလံုး ဝံပုေလြနီးနီးျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္လို ေလးဖက္ေထာက္ၿပီး သူေျပးလႊားတယ္၊ ခုန္တယ္၊ တိရစာၦန္ငယ္ေတြကို လိုက္လံဖမ္းဆီးတယ္၊ ကိုက္ျဖတ္တယ္၊ ေသြးသံရဲရဲ စားေသာက္တယ္။ ဝံပုေလြမိခင္က သူ႔ကို ဝံပုေလြေအာ္သံသင္ေပးရံုမက ဝံပုေလြဘာသာစကားနဲ႔ တျခားဝံပုေလြအေဖာ္ေတြကို သတင္းအခ်က္အလက္ပို႔တတ္ဖုိ႔ သင္ေပးခဲ့တယ္။ သူ႔မွာ လူခႏၶာသာရွိေပမယ့္ လူ႔စကား၊ လူရဲ႕အေတြးအေခၚဆိုတာမ်ဳိး လံုးလံုးမရွိခဲ့ေတာ့ပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္ေပၚမွာလည္း ထူထည္းတဲ့ အေမြးအမွ်င္ေတြ ေပါက္ေရာက္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္(၈)ႏွစ္ခန္႔ လြန္ေျမာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တစ္ေန႔မွာ ဆိတ္တစ္ေကာင္ကို လိုက္လံဖမ္းဆီးတဲ့ ဝံပုေလြပ်ဳိေလးကို သစ္ေတာထိန္းသိမ္းေရးဝန္ထမ္းတစ္ဦး ေတြ႔ရွိသြားခဲ့ပါတယ္။ ဝံပုေလြကို ဝိုင္းဝန္းဖမ္းၾကၿပီး သစ္ေတာထဲကေန ေခၚထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဝံပုေလြပ်ဳိကို ေဒါက္တာKirkဦးစီးတဲ့ "အေမရိကန္ စိတ္ဓာတ္ေျပာင္းလဲေရးစခန္း"ကို ေခၚယူသြားခဲ့ၾကၿပီး သူ႔ကို "ေလာ္ရာ"လို႔ အမည္ေပးလိုက္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြဟာ ၅လၾကာအခ်ိန္ယူၿပီး ေလာ္ရာကို အစာစိမ္းကေန အစာက်က္စားတတ္ဖို႔ သင္ယူေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ သူဆဲြစုတ္ပစ္တဲ့ အဝတ္အစားေတြ ဝတ္ႏိုင္ေအာင္ေလ့က်င့္ေပးႏိုင္ခဲ့တယ္။ တေျဖးေျဖးနဲ႔ ေလာ္ရာမွာလူဗီဇေပၚလာခဲ့တယ္။ လူ႔စကားကို သူေျပာတတ္လာတယ္။ လူ႔အျပဳအမူ၊ အက်င့္စရုိက္၊ ေနထိုင္စားေသာက္ပံုနဲ႔ ေတြးေတာမႈ၊ သံေယာဇဥ္ေတြ တေျဖးေျဖးေျပာင္းလဲလာခဲ့တယ္။ သာမန္လူတစ္ေယာက္လို ေနထိုင္စားေသာက္ႏိုင္သလို သူ႔ကိုယ္ေပၚက အေမြးအမွ်င္ေတြလည္း တေျဖးေျဖး နည္းပါးလာခဲ့တယ္။ မႏုႆေဗဒပညာရွင္က ဒါဟာ သမိုင္းတေလ်ာက္မွာ အေအာင္ျမင္ဆံုး ေျပာင္းလဲႏိုင္မႈလို႔ဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ယဥ္ေက်းတဲ့လူ႔အဖဲြ႔အစည္းထဲ ေရာက္လာခဲ့တဲ့ ေလာ္ရာဟာ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာ Edward ဆိုတဲ့ လူငယ္နဲ႔ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခဲ့တယ္။

"လူ"အျဖစ္ကို ေလာ္ရာေရာက္ခဲ့ေပမယ့္ သူ႔ကိုျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တဲ့ ဝံပုေလြေမေမကို ေလာ္ရာမေမ့ခဲ့ဘူး။ ႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ Edwardကို အေဖာ္ျပဳၿပီး ၈ႏွစ္ၾကာ သူေနထိုင္က်က္စားရွင္သန္ခဲ့တဲ့ ေတာအုပ္ဆီ ေလာ္ရာေရာက္လာခဲ့တယ္။ သစ္ေတာနားေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ေလာ္ရာဟာ "ဝူး..........." လို႔ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြသံတစ္ခ်က္ ဆဲြငင္လိုက္တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အၾကာမွာ သစ္ပင္ေတြလႈပ္လာတယ္၊ သစ္ရြက္နင္းသံေတြ ဆူညံလာတယ္။ ဝံပုေလြအေကာင္ ၂ဝေက်ာ္ေလာက္ ေလာ္ရာနဲ႔ သူ႔ခင္ပြန္းေရွ႕ကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြအုပ္ထဲမွာ အိုမင္းၿပီး အေမြးအမွ်င္ေတြ ပါးလႊာေနၿပီျဖစ္တဲ့ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္ ေရွ႕ကိုထြက္လာခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာဟာ ဝံပုေလြအိုကိုေတြ႔တာနဲ႔ ေျပးၿပီး တင္းတင္းေပြ႔ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ခင္ပြန္းEdwardကိုလည္း ဒါ ကၽြန္မရဲ႕ေမေမပါလို႔ေျပာတယ္။ Edwardရဲ႕ သေဘာတူညီခ်က္နဲ႔ ေလာ္ရာဟာ ဝံပုေလြေမေမကို ဝံပုေလြဘာသာစကားနဲ႔ "ေမေမ... ေမေမ အသက္ႀကီးၿပီ။ သဘာဝေတာအုပ္ထဲမွာ ေမေမပင္ပန္းလြန္းပါတယ္။ သမီးနဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ ေမေမ။ ေမေမကို သမီး ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ခ်င္လို႔ပါ" လို႔ဆိုေတာ့ ဝံပုေလြမက အံ့ၾသဝမ္းသာဟန္ျပၿပီး လွ်ာနဲ႔ေလာ္ရာပါးျပင္ကို အဆက္မျပတ္ ယက္ရွာတယ္။ ၾကည့္ရတာ ငယ္ရြယ္စဥ္က ေလာ္ရာကိုႏို႔ခ်ဳိတိုက္ေကၽြးခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္လာလို႔ပဲျဖစ္မယ္။ ဝံပုေလြေမေမကိုေခၚၿပီး ကားဆီကို ေလာ္ရာေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဝံပုေလြေမေမရဲ႕ ေျခလွမ္းက ကားနားေရာက္ေလ ေႏွးေလျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ကားနားမေရာင္ခင္ ေျခအစံုရပ္ၿပီး "ဝူး... ဝူး...." လို႔ သြားစြယ္ေတြေပၚေအာ္ ေအာ္ဟစ္လိုက္တယ္။ "ေမေမက ေလာ္ရာတို႔နဲ႔ မလိုက္ဘူး... ေတာအုပ္ထဲမွာပဲ ေနခဲ့မယ္။ မင္းတို႔သြားပါ.. ငါ့ကို စိတ္တိုေအာင္ မလုပ္ၾကနဲ႔လို႔ေျပာတယ္" လို႔ ေလာ္ရာက Edwardကိုရွင္းျပတယ္။ ဝံပုေလြေမေမကို ဖက္ၿပီး ေလာ္ရာငိုေၾကြးခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြေမေမကလည္း "ဝူး..ဝူး"နဲ႔ စိတ္ထိခိုက္ေၾကကဲြသံနဲ႔ ေအာ္ဟစ္ခဲ့တယ္။

ေႏြရာသီတစ္ခုမွာ အေမရိကန္အသံလႊင့္ဌာနတစ္ခုက "ဝံပုေလြေမေမကို ဝံပုေလြပ်ဳိရွာပံုေတာ္"ဆိုတဲ့ မွတ္တမ္းကားတစ္ကား ရိုက္ကူးခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းသည္အကူနဲ႔ ေတာအုပ္ဆီကို ေလာ္ရာေရာက္လာခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ ေလာ္ရာဘယ္လို ေအာ္ေအာ္ ဝံပုေလြေတြ ထြက္မလာခဲ့ပါဘူး။ ေတာစပ္နားမွာပဲ တဲေလးထိုးၿပီး ေနဝင္မုိးခ်ဳပ္တဲ့အထိ သူတို႔ေစာင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနလံုးလံုးဝင္သြားတဲ့အထိ ဝံပုေလြတစ္ေကာင္မွထြက္လာတာမေတြ႔ေတာ့ ေတာအုပ္ထဲ ေလာ္ရာဝင္သြားလိုက္တယ္။ ေတာအုပ္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အခ်က္ေပးသံကို သူေအာ္လိုက္ျပန္တယ္။ ဒီတစ္ေခါက္မွာေတာ့ သူ႔ေဘးမွာ အေရာင္လက္လက္မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ဝံပုေလြေတြေရာက္လာခဲ့တယ္။ ဝံပုေလြေမေမ ဖ်ားနာေနေၾကာင္း ေလာ္ရာကို သူတို႔ေျပာတယ္။ ဝံပုေလြေတြနဲ႔အတူ ေလာ္ရာေတာနက္ထဲ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ အသက္ယဲ့ယဲ့ေလး လုရႈေနတဲ့ ဝံပုေလြေမေမဆီ ေလာ္ရာေရာက္လာခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာကိုေတြ႔တာနဲ႔ ဝံပုေလြေမေမဟာ မ်က္လံုးကိုအားယူဖြင့္ၿပီး ေလာ္ရာလက္ကို လွ်ာနဲ႔ယက္လိုက္တယ္။ အဲဒီေနာက္ ၿငိမ္က်သြားခဲ့တယ္။ ေလာ္ရာေအာ္ငိုမိပါတယ္။ ၿခံဳးၿခံဳးခ်အာ္ဟစ္ ငိုေၾကြးခဲ့တယ္။ ခင္ပြန္းEdwardက "သူ႔ကို အိမ္သယ္ျပန္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကပန္းၿခံမွာပဲ ျမႇဳပ္ႏွံေပးရေအာင္"လို႔ဆိုေတာ့ ေလာ္ရာေခါင္းခါတယ္။ "ေမေမက ဒီေတာအုပ္ရဲ႕ တစ္ပိုင္းတစ္စပါ။ ေသရင္ေတာင္ ေတာအုပ္နဲ႔အတူေနမယ္တဲ့....." ေလာ္ရာရဲ႕နာမည္ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ အယ္လီဇဘက္လို႔ ေျပာင္းလဲခဲ့ပါတယ္။ 

အိႏိၵယႏိုင္ငံက ဝံပုေလြရဲ႕သမီးပ်ဳိ Amala နဲ႔ Kamala http://en.wikipedia.org/wiki/Amala_and_Kamala 
 ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။ 

 Moe Moe.