>

-ရင္႔က်က္ျခင္းVs မရင္႔က်က္ျခင္း-

က်မကိုေတာ႔ အသက္နဲ႔စာရင္ပတ္ဝန္းက်င္က ရင္႔က်က္တယ္လို႔ထင္ၾကေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ က်မကမရင္႔က်က္ေသးတဲ႔သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဘဝမွာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခြင္႔မရွိတဲ႔ေလာကဒဏ္တရားေတြခံရျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ က်မအနည္းအက်ဥ္းဒုတ္ခေတြနဲ႔ေနသားတက်ေလးရွိလာတာကလြဲလို႔ေပါ႔ ။ ဆယ္တန္းဆိုတဲ႔အခ်ိန္ထိ က်မ ဘာဆိုဘာမွကိုမသိတဲ႔သူတစ္ေယာက္ တကယ္႔ပီဘိ ကေလးသာသာလူတစ္ေယာက္ပါ ။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ မိသားစုကိတ္စေတြနဲ႔ က်မမရင္႔က်က္ခ်င္လည္းရင္႔က်က္ခဲ႔ရတယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ဘံုလံုတစ္လွည္႔ ၊ ဖားပ်ံတစ္လွည္႔ ကံၾကမာေအာက္မွာ မိသားစုဝင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔က်မလည္းတတ္စြမ္းသေလာက္ျဖည္႔ဆည္းေပးခဲ႔ရတယ္။ ေက်ာင္းက ကိုးနာရီတိတိတက္ရမယ္ ၊ အဂၤါေန႔တိုင္း ကိုးနာရီတိတိမွာ ဘုရားမွာသေျပပန္း ၊ ဒန္းညြန္႔ ကိုနံ႔သာရည္နဲ႔ကပ္ရမယ္။ ဘုရားကလည္း အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ႔ေနရာမွာပါ ။ အဂၤါေန႔မနက္တိုင္းကို စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ဘုရားကိုေျပးျပီး တစ္ႏွစ္တိတိ ယၾတာလုပ္ေပးခဲ႔တယ္ ။အဂၤါေန႔မနက္တိုင္းအတန္းေနာက္က်တဲ႔က်မကိုအဂၤလိပ္စာဆရာမက သူ႔အခ်ိန္ကိုေနာက္က်ေအာင္လာတယ္ဆိုျပီး အျမင္ေတြေစာင္းေသးတယ္ ။ ဒါေပမယ္႔လည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ က်မလည္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ျဖည္႔ဆည္းေပးရမယ္႔တာဝန္ရွိေသးတာကိုး။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ႔လည္း အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရင္႔က်က္တယ္ဆိုရျပန္ေပမယ္႔ က်မလည္းမရင္႔မက်က္နဲ႔ဆိုးတာပါပဲ ။ ေျပာစကားကိုလံုးဝနားမေထာင္ ၊ စာလံုးဝမဖတ္ဘဲ လုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္တယ္ ။ အနီးကပ္ရွိတဲ႔အေမကေတာ႔ က်မဒဏ္ကိုအခံရဆံုးသူေပါ႔ ။ မိသားစုရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ႔စည္းကမ္းၾကားမွာ စည္းကမ္းေတြကိုမုန္းတဲ႔က်မနဲ႔တစ္စက္ကေလးမွအသားမက်။ ဒါေပမယ္႔လည္းပထမအရြယ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေဝဒနာကိုခံစားမိတဲ႔ေနာက္မွာ က်မအေတာ္ေလးကိုတည္ျငိမ္သြားခဲ႔ျပန္တယ္။ က်မမုန္းတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကို သူ႕ထက္သာလြန္ရမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ က်မၿကိဳးစားခဲ႔တယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သူက်မကိုတြန္းအားေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္ ။ သူကေတာ႔ က်မ သူ႕ကိုဘယ္ေလာက္မုန္းလဲသိမွပါ ။ က်မသူ႕ဆီက ဓာတ္ပံုတစ္ပံု သူမေပးတာေတာင္ အတင္းယူျပီး က်မစိတ္ဓာတ္ေတြက်တိုင္း အဲဒီမိန္းမရဲ႕ဓာတ္ပံုကိုၾကည္႔ျပီး ကိုယ္႔စိတ္ကိုကိုယ္ျမွင္႔တင္ခဲ႔တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္မရင္႔က်က္တဲ႔သူလဲ ကိုယ္မုန္းတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကိုဓာတ္ပံုကိုသိမ္းထားတဲ႔က်မရယ္ေလ ။ ႏွစ္အတန္ၾကာတဲ႔အထိ က်မကေတာ႔အမုန္းသံသရာထဲမွာလံုးခ်ာလည္ေနေသးတယ္ ။ အမုန္းကိုတြန္းအားတစ္ခုအေနနဲ႔သံုးခဲ႔တဲ႔အတြက္ က်မအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေအာင္ျမင္ခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း က်မရင္႔က်က္ဖို႔အခ်ိန္ထပ္မံေရာက္လာခဲ႔ျပန္တယ္။ ဘဝရဲ႕အဆိုးရြားဆံုးအခ်ိန္လို႔က်မသတ္မွတ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူျဖစ္တဲ႔က်မလည္းဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး ။ က်မလုပ္ႏိုင္တာက မိသားစုတာဝန္နဲ႔ပညာေရးကိုႀကိဳးပမ္းဖို႔ ။ စာေမးပြဲစစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ က်မထမင္းခ်က္ ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္မပ်က္ခဲ႔ဘူး ။ က်မဘယ္လိုမွမေပ်ာ္တဲ႔အရပ္မွာ က်မအတြက္ထြက္ေပါက္တစ္ခုက စာဖတ္ျခင္းနဲ႔စိတ္ကိုအနားမေပးျခင္းဘဲ ။ ဘယ္သူယံုမလဲ ပညာေရးပိုင္းမွာေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားၾကီးရခဲ႔ေပမယ္႔ အဲဒီ ၂၀ဝ၈ ဆိုတဲ႔ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုးမွာ က်မ တစ္စက္ကေလးမွမေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး ။ အဲဒီေနရာက က်မတို႔ေတြစြန္႔ခြာခဲ႔တယ္ ။ က်မလုပ္ခ်င္တာေလးေတြလုပ္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္ ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔အခ်ိန္ေတြကို က်မျပန္ရခဲ႔တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးေက်းဇူးေပါ႔ ။ အပ်င္းေျပရည္းစားထားတယ္ ၊ သင္တန္းတက္တယ္ ၊ အိမ္ျပန္လာတယ္ ။ အင္တာနက္သံုးတယ္ ။ လကုန္ရင္ဘဏ္ကပိုက္ဆံသြားထုတ္တယ္ ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ၾကာရွည္မတည္ျမဲပါဘူး ။ စိတ္ညစ္စရာေတြက်မဆီျပန္လာခဲ႔ျပန္တယ္။ ဘဝရဲ႕အဆိုးရြားဆံုးအခ်ိန္ေတြကိုထပ္ရလာျပန္တယ္။ က်မအမုန္းဆံုးနဲ႔မလုပ္ခ်င္ဆံုးအရာေတြကို လုပ္ရျပန္တယ္ ။ အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုေထာက္ျပီး အေဖ႔ကိုကူေပးပါတဲ႔ ။ အေဖ႔ကိုခ်စ္ေပမယ္႔အေဖ႔အလုပ္ကိုက်မမခ်စ္ဘူး ။ က်မအဲလိုစာရင္းဇယားေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္ရတာေလာက္မုန္းတာမရွိဘူး ။ ေန႕တိုင္းျပသနာတက္တယ္။ က်မလုပ္ခ်င္တာက်မလုပ္တယ္ ။ ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ႔အရာေတြကို လုပ္ေပးရတဲ႔အတြက္ က်မေန႕တိုင္းအေဖ႕ကိုျပသနာရွာတယ္ ။ ေန႔တိုင္းအေမ႔ကိုအျပစ္တင္တယ္။ အေဖနဲ႔အေမလည္းက်မအတြက္တစ္စက္ကေလးမွစိတ္မခ်မ္းသာရဘူး ။ အေဖ႔အလုပ္ထဲကလူေတြကို က်မျပသနာလုပ္တယ္ ။ က်မ အသက္ ၂၁ ပဲရွိေသးတယ္ေနာ္ ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာေတြကို အိမ္ကလုပ္ခိုင္းလို႔ က်မျပသနာရွာခဲ႔တာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ။ က်မအဲဒီလိုဆိုးပါတယ္။ လုပ္သင္႔တယ္ဆိုတာကိုလက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်မ မရင္႔က်က္ခဲ႔ဘူး ။စီးပြားေရး က်မတစ္စက္ကေလးမွစိတ္မဝင္စားဘူး ။ က်မမလုပ္ခ်င္တာပဲသိခဲ႔တယ္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အေဖ႔ရဲ႕အလုပ္ထဲကလူေတြက က်မကိုေျပာၾကတယ္ တအားေမာက္မာတယ္တဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔ က်မဟာ တအားေမာက္မာပါတယ္။ ေအာက္သက္မေၾကဘူး ။ လူတိုင္းနဲ႔သဟဇာတမက်ေအာင္ က်မဆိုးရြားခဲ႔ဖူးတယ္ ။ အိမ္က က်မကိုလက္ေျမွာက္ျပီး က်မရန္ကုန္ကိုေရာက္လာခဲ႔တယ္။ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြျပန္ရျပန္တယ္။ သင္တန္းတက္တယ္ ပိုက္ဆံအိမ္ကေတာင္းတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔က်မစင္ကာပူဆိုတဲ႔အရပ္ကိုေရာက္လာျပန္တယ္။ ဘဝမွာ ေဆြမရွိမ်ိဴးမရွိ သူငယ္ခ်င္းမရွိတဲ႔အရပ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ႔ဆင္းရဲဒုတ္ခကို လွလွႀကီးခံစားရတဲ႔အခ်ိန္ ၊ မိသားစုကိုစတင္တြယ္တာမိတဲ႔အခ်ိန္ မွာ က်မအနည္းငယ္ရင္႔က်က္သြားခဲ႔တယ္။ ဒီမွာ မိဘအရွိန္အဝါမရွိဘူး ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ရွိမွထြန္းလင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ က်မနားလည္ခဲ႔တယ္။ ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ က်မတေျဖးေျဖးက်မသိလာတယ္...အေဖတို႔စီစဥ္ခဲ႔သလို အိမ္မွာပဲေနျပီးမိဘေတြကို ကူခဲ႔ရင္ က်မအေတာ္ေလးရုန္းကန္ရတဲ႔ဘဝကေနလြတ္မယ္ဆိုျပီး ေနာင္တေတြလည္းရမိတယ္ ။ဒါေပမယ္႔လက္ရွိဘဝကို က်မေက်နပ္မိျပန္တယ္။ မိဘေတြကိုေပးႏိုင္တယ္ ..မဆိုစေလာက္ေလးပဲထားပါ ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကိုလုပ္ႏိုင္တယ္ ။ လူဆိုးလူေကာင္းခြဲျခားသိလာတယ္ ။ မိတ္ေဆြရန္သူသိလာတယ္ ။ ေနာက္ျပီး က်မရဲ႕ ေမာက္မာတဲ႔စိတ္လည္းေပ်ာက္သြားခဲ႔တယ္ ။ က်မ လူေတြကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲအတိုင္းအတာတစ္ခုထိသိလာသလို သည္းခံစိတ္လည္းေမြးတတ္လာတယ္ ။ဆတ္ဆတ္ထိမခံတတ္တဲ႔စိတ္ထက္ ျပသနာရွိလာရင္ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲဆိုတဲ႔စိတ္ေမြးတတ္လာခဲ႔တယ္ ။ဒါဟာရင္႔က်က္ျခင္းလားဆိုရင္...၂၄ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ နားလည္ျခင္းလို႔ပဲဆိုရမွာေပါ႔ ။ ဒါေပမယ္႔လည္း က်မ မုန္းတဲ႔သူအျမင္ကတ္တဲ႔သူေတြကို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္မေပါင္းႏိုင္ေသးဘူး ။ က်မမုန္းတဲ႔သူတခ်ိဳ႕ကို ေဖ႔ဘုတ္မွာ က်မပရိုဖိုင္ကိုဘာမွမျမင္ရေအာင္လုပ္ထားတယ္ ။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားတယ္ ။က်မမေနခ်င္တဲ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ က်မကိုဘယ္လိုေျပာေျပာ ဘယ္လိုေခၚေခၚ ေခါင္းမာမာနဲ႔ျငင္းတုန္း ၊ မသြားဘဲေပေတေနတုန္း လမ္းမွာေတြ႔ရင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တုန္း ၊ အိမ္ကလုပ္ခိုင္းတဲ႔ဟာကို က်မမလုပ္ခ်င္ရင္ အားနာစိတ္ကေလးတစ္စက္မွမရွိဘဲ ေပေတ မလုပ္ဘဲေနတုန္း ..။ က်မရဲ႕မရင္႔က်က္ျခင္းေတြေပါ႔ ။ ျဖတ္ခနဲ႔လိုခ်င္စိတ္ေပၚလာရင္ ဆတ္ခနဲဝယ္လိုက္ေပမယ္႔ မတို႔အထိရေသးတဲ႔အဝတ္အစားေတြ ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြပံုေနတုန္း ။ ဗိုက္ေအာင္႔တတ္တာကိုသိသိႀကီးနဲ႔ မစားမေသာက္ေပေတေနတုန္း ၊ ပိုက္ဆံကိုဘယ္ေတာ႔မွ ခ်င္႔ခ်ိန္မသံုးတတ္ဘူး ။ လူေတြနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္ေနေပမယ္႔ စိတ္ထဲက မုန္းခ်င္မုန္းေနတုန္း ။ စိတ္အလိုမက်လ်င္ ခ်စ္သူကိုနားလည္မႈမေပးဘဲ ျပသနာရွာတတ္တုန္း ။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္အရမ္းမ်ားလာရင္ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီးဂ်ီက်တုန္း ဘယ္သူကမွ ႏိုင္ငံျခားသြားပါလို႔လႊတ္ခဲ႔တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ္႔ က်မစိတ္အလိုမက်တိုင္းဆိုးတုန္းပါပဲ...။ ။ 

Posted by ဆုျမတ္မိုး

-ရင္႔က်က္ျခင္းVs မရင္႔က်က္ျခင္း-

က်မကိုေတာ႔ အသက္နဲ႔စာရင္ပတ္ဝန္းက်င္က ရင္႔က်က္တယ္လို႔ထင္ၾကေပမယ္႔ တကယ္ေတာ႔ က်မကမရင္႔က်က္ေသးတဲ႔သူတစ္ေယာက္ပါ။ ဘဝမွာျပဳျပင္ေျပာင္းလဲခြင္႔မရွိတဲ႔ေလာကဒဏ္တရားေတြခံရျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ က်မအနည္းအက်ဥ္းဒုတ္ခေတြနဲ႔ေနသားတက်ေလးရွိလာတာကလြဲလို႔ေပါ႔ ။ ဆယ္တန္းဆိုတဲ႔အခ်ိန္ထိ က်မ ဘာဆိုဘာမွကိုမသိတဲ႔သူတစ္ေယာက္ တကယ္႔ပီဘိ ကေလးသာသာလူတစ္ေယာက္ပါ ။ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးတဲ႔ေနာက္မွာ မိသားစုကိတ္စေတြနဲ႔ က်မမရင္႔က်က္ခ်င္လည္းရင္႔က်က္ခဲ႔ရတယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြရဲ႕ ဘံုလံုတစ္လွည္႔ ၊ ဖားပ်ံတစ္လွည္႔ ကံၾကမာေအာက္မွာ မိသားစုဝင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ႔က်မလည္းတတ္စြမ္းသေလာက္ျဖည္႔ဆည္းေပးခဲ႔ရတယ္။ ေက်ာင္းက ကိုးနာရီတိတိတက္ရမယ္ ၊ အဂၤါေန႔တိုင္း ကိုးနာရီတိတိမွာ ဘုရားမွာသေျပပန္း ၊ ဒန္းညြန္႔ ကိုနံ႔သာရည္နဲ႔ကပ္ရမယ္။ ဘုရားကလည္း အိမ္နဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွမ္းတဲ႔ေနရာမွာပါ ။ အဂၤါေန႔မနက္တိုင္းကို စက္ဘီးတစ္စီးနဲ႔ဘုရားကိုေျပးျပီး တစ္ႏွစ္တိတိ ယၾတာလုပ္ေပးခဲ႔တယ္ ။အဂၤါေန႔မနက္တိုင္းအတန္းေနာက္က်တဲ႔က်မကိုအဂၤလိပ္စာဆရာမက သူ႔အခ်ိန္ကိုေနာက္က်ေအာင္လာတယ္ဆိုျပီး အျမင္ေတြေစာင္းေသးတယ္ ။ ဒါေပမယ္႔လည္းမတတ္ႏိုင္ဘူးေလ က်မလည္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ျဖည္႔ဆည္းေပးရမယ္႔တာဝန္ရွိေသးတာကိုး။ ဒီလိုဆိုျပန္ေတာ႔လည္း အသက္ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ရင္႔က်က္တယ္ဆိုရျပန္ေပမယ္႔ က်မလည္းမရင္႔မက်က္နဲ႔ဆိုးတာပါပဲ ။ ေျပာစကားကိုလံုးဝနားမေထာင္ ၊ စာလံုးဝမဖတ္ဘဲ လုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္တယ္ ။ အနီးကပ္ရွိတဲ႔အေမကေတာ႔ က်မဒဏ္ကိုအခံရဆံုးသူေပါ႔ ။ မိသားစုရဲ႕ တင္းက်ပ္တဲ႔စည္းကမ္းၾကားမွာ စည္းကမ္းေတြကိုမုန္းတဲ႔က်မနဲ႔တစ္စက္ကေလးမွအသားမက်။ ဒါေပမယ္႔လည္းပထမအရြယ္ရဲ႕ ပထမဆံုးေဝဒနာကိုခံစားမိတဲ႔ေနာက္မွာ က်မအေတာ္ေလးကိုတည္ျငိမ္သြားခဲ႔ျပန္တယ္။ က်မမုန္းတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကို သူ႕ထက္သာလြန္ရမယ္ဆိုတဲ႔စိတ္နဲ႔ က်မၿကိဳးစားခဲ႔တယ္။ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ သူက်မကိုတြန္းအားေပးႏိုင္ခဲ႔တယ္ ။ သူကေတာ႔ က်မ သူ႕ကိုဘယ္ေလာက္မုန္းလဲသိမွပါ ။ က်မသူ႕ဆီက ဓာတ္ပံုတစ္ပံု သူမေပးတာေတာင္ အတင္းယူျပီး က်မစိတ္ဓာတ္ေတြက်တိုင္း အဲဒီမိန္းမရဲ႕ဓာတ္ပံုကိုၾကည္႔ျပီး ကိုယ္႔စိတ္ကိုကိုယ္ျမွင္႔တင္ခဲ႔တယ္။ ကဲ ဘယ္ေလာက္မရင္႔က်က္တဲ႔သူလဲ ကိုယ္မုန္းတဲ႔သူတစ္ေယာက္ကိုဓာတ္ပံုကိုသိမ္းထားတဲ႔က်မရယ္ေလ ။ ႏွစ္အတန္ၾကာတဲ႔အထိ က်မကေတာ႔အမုန္းသံသရာထဲမွာလံုးခ်ာလည္ေနေသးတယ္ ။ အမုန္းကိုတြန္းအားတစ္ခုအေနနဲ႔သံုးခဲ႔တဲ႔အတြက္ က်မအတိုင္းအတာတစ္ခုထိေအာင္ျမင္ခဲ႔ျပန္တယ္။ ဒါေပမယ္႔လည္း က်မရင္႔က်က္ဖို႔အခ်ိန္ထပ္မံေရာက္လာခဲ႔ျပန္တယ္။ ဘဝရဲ႕အဆိုးရြားဆံုးအခ်ိန္လို႔က်မသတ္မွတ္ခဲ႔ပါတယ္။ ေက်ာင္းသူျဖစ္တဲ႔က်မလည္းဘာမွမတတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး ။ က်မလုပ္ႏိုင္တာက မိသားစုတာဝန္နဲ႔ပညာေရးကိုႀကိဳးပမ္းဖို႔ ။ စာေမးပြဲစစ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ေတြမွာေတာင္ က်မထမင္းခ်က္ ၊ အဝတ္ေလွ်ာ္မပ်က္ခဲ႔ဘူး ။ က်မဘယ္လိုမွမေပ်ာ္တဲ႔အရပ္မွာ က်မအတြက္ထြက္ေပါက္တစ္ခုက စာဖတ္ျခင္းနဲ႔စိတ္ကိုအနားမေပးျခင္းဘဲ ။ ဘယ္သူယံုမလဲ ပညာေရးပိုင္းမွာေအာင္ျမင္မႈေတြအမ်ားၾကီးရခဲ႔ေပမယ္႔ အဲဒီ ၂၀ဝ၈ ဆိုတဲ႔ႏွစ္ တစ္ႏွစ္လံုးမွာ က်မ တစ္စက္ကေလးမွမေပ်ာ္ခဲ႔ဘူး ။ အဲဒီေနရာက က်မတို႔ေတြစြန္႔ခြာခဲ႔တယ္ ။ က်မလုပ္ခ်င္တာေလးေတြလုပ္ခြင္႔ရခဲ႔တယ္ ။ ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ႔အခ်ိန္ေတြကို က်မျပန္ရခဲ႔တယ္။ မိဘႏွစ္ပါးေက်းဇူးေပါ႔ ။ အပ်င္းေျပရည္းစားထားတယ္ ၊ သင္တန္းတက္တယ္ ၊ အိမ္ျပန္လာတယ္ ။ အင္တာနက္သံုးတယ္ ။ လကုန္ရင္ဘဏ္ကပိုက္ဆံသြားထုတ္တယ္ ။ ဒါေပမယ္႔လည္း ေပ်ာ္ရႊင္မႈက ၾကာရွည္မတည္ျမဲပါဘူး ။ စိတ္ညစ္စရာေတြက်မဆီျပန္လာခဲ႔ျပန္တယ္။ ဘဝရဲ႕အဆိုးရြားဆံုးအခ်ိန္ေတြကိုထပ္ရလာျပန္တယ္။ က်မအမုန္းဆံုးနဲ႔မလုပ္ခ်င္ဆံုးအရာေတြကို လုပ္ရျပန္တယ္ ။ အေဖ႔မ်က္ႏွာကိုေထာက္ျပီး အေဖ႔ကိုကူေပးပါတဲ႔ ။ အေဖ႔ကိုခ်စ္ေပမယ္႔အေဖ႔အလုပ္ကိုက်မမခ်စ္ဘူး ။ က်မအဲလိုစာရင္းဇယားေတြနဲ႔အလုပ္လုပ္ရတာေလာက္မုန္းတာမရွိဘူး ။ ေန႕တိုင္းျပသနာတက္တယ္။ က်မလုပ္ခ်င္တာက်မလုပ္တယ္ ။ ကိုယ္မႏွစ္သက္တဲ႔အရာေတြကို လုပ္ေပးရတဲ႔အတြက္ က်မေန႕တိုင္းအေဖ႕ကိုျပသနာရွာတယ္ ။ ေန႔တိုင္းအေမ႔ကိုအျပစ္တင္တယ္။ အေဖနဲ႔အေမလည္းက်မအတြက္တစ္စက္ကေလးမွစိတ္မခ်မ္းသာရဘူး ။ အေဖ႔အလုပ္ထဲကလူေတြကို က်မျပသနာလုပ္တယ္ ။ က်မ အသက္ ၂၁ ပဲရွိေသးတယ္ေနာ္ ။ ကိုယ္မလုပ္ခ်င္တာေတြကို အိမ္ကလုပ္ခိုင္းလို႔ က်မျပသနာရွာခဲ႔တာ ေၾကာက္ခမန္းလိလိ ။ က်မအဲဒီလိုဆိုးပါတယ္။ လုပ္သင္႔တယ္ဆိုတာကိုလက္မခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ က်မ မရင္႔က်က္ခဲ႔ဘူး ။စီးပြားေရး က်မတစ္စက္ကေလးမွစိတ္မဝင္စားဘူး ။ က်မမလုပ္ခ်င္တာပဲသိခဲ႔တယ္ ။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ အေဖ႔ရဲ႕အလုပ္ထဲကလူေတြက က်မကိုေျပာၾကတယ္ တအားေမာက္မာတယ္တဲ႔ ဟုတ္ကဲ႔ က်မဟာ တအားေမာက္မာပါတယ္။ ေအာက္သက္မေၾကဘူး ။ လူတိုင္းနဲ႔သဟဇာတမက်ေအာင္ က်မဆိုးရြားခဲ႔ဖူးတယ္ ။ အိမ္က က်မကိုလက္ေျမွာက္ျပီး က်မရန္ကုန္ကိုေရာက္လာခဲ႔တယ္။ အေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ေတြျပန္ရျပန္တယ္။ သင္တန္းတက္တယ္ ပိုက္ဆံအိမ္ကေတာင္းတယ္ ။ ဒီလိုနဲ႔က်မစင္ကာပူဆိုတဲ႔အရပ္ကိုေရာက္လာျပန္တယ္။ ဘဝမွာ ေဆြမရွိမ်ိဴးမရွိ သူငယ္ခ်င္းမရွိတဲ႔အရပ္မွာတစ္ေယာက္တည္း ေနရတဲ႔ဆင္းရဲဒုတ္ခကို လွလွႀကီးခံစားရတဲ႔အခ်ိန္ ၊ မိသားစုကိုစတင္တြယ္တာမိတဲ႔အခ်ိန္ မွာ က်မအနည္းငယ္ရင္႔က်က္သြားခဲ႔တယ္။ ဒီမွာ မိဘအရွိန္အဝါမရွိဘူး ။ ကိုယ္ပိုင္အလင္းေရာင္ရွိမွထြန္းလင္းႏိုင္မယ္ဆိုတာ က်မနားလည္ခဲ႔တယ္။ ရုန္းရင္းကန္ရင္းနဲ႔ က်မတေျဖးေျဖးက်မသိလာတယ္...အေဖတို႔စီစဥ္ခဲ႔သလို အိမ္မွာပဲေနျပီးမိဘေတြကို ကူခဲ႔ရင္ က်မအေတာ္ေလးရုန္းကန္ရတဲ႔ဘဝကေနလြတ္မယ္ဆိုျပီး ေနာင္တေတြလည္းရမိတယ္ ။ဒါေပမယ္႔လက္ရွိဘဝကို က်မေက်နပ္မိျပန္တယ္။ မိဘေတြကိုေပးႏိုင္တယ္ ..မဆိုစေလာက္ေလးပဲထားပါ ။ ကိုယ္လိုခ်င္တာကိုလုပ္ႏိုင္တယ္ ။ လူဆိုးလူေကာင္းခြဲျခားသိလာတယ္ ။ မိတ္ေဆြရန္သူသိလာတယ္ ။ ေနာက္ျပီး က်မရဲ႕ ေမာက္မာတဲ႔စိတ္လည္းေပ်ာက္သြားခဲ႔တယ္ ။ က်မ လူေတြကို ဘယ္လိုဆက္ဆံရမလဲအတိုင္းအတာတစ္ခုထိသိလာသလို သည္းခံစိတ္လည္းေမြးတတ္လာတယ္ ။ဆတ္ဆတ္ထိမခံတတ္တဲ႔စိတ္ထက္ ျပသနာရွိလာရင္ဘယ္လိုေျဖရွင္းမလဲဆိုတဲ႔စိတ္ေမြးတတ္လာခဲ႔တယ္ ။ဒါဟာရင္႔က်က္ျခင္းလားဆိုရင္...၂၄ ႏွစ္အရြယ္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ အတိုင္းအတာတစ္ခုထိ နားလည္ျခင္းလို႔ပဲဆိုရမွာေပါ႔ ။ ဒါေပမယ္႔လည္း က်မ မုန္းတဲ႔သူအျမင္ကတ္တဲ႔သူေတြကို ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္မေပါင္းႏိုင္ေသးဘူး ။ က်မမုန္းတဲ႔သူတခ်ိဳ႕ကို ေဖ႔ဘုတ္မွာ က်မပရိုဖိုင္ကိုဘာမွမျမင္ရေအာင္လုပ္ထားတယ္ ။ လမ္းမွာေတြ႔ရင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္သြားတယ္ ။က်မမေနခ်င္တဲ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြမွာ က်မကိုဘယ္လိုေျပာေျပာ ဘယ္လိုေခၚေခၚ ေခါင္းမာမာနဲ႔ျငင္းတုန္း ၊ မသြားဘဲေပေတေနတုန္း လမ္းမွာေတြ႔ရင္မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္တုန္း ၊ အိမ္ကလုပ္ခိုင္းတဲ႔ဟာကို က်မမလုပ္ခ်င္ရင္ အားနာစိတ္ကေလးတစ္စက္မွမရွိဘဲ ေပေတ မလုပ္ဘဲေနတုန္း ..။ က်မရဲ႕မရင္႔က်က္ျခင္းေတြေပါ႔ ။ ျဖတ္ခနဲ႔လိုခ်င္စိတ္ေပၚလာရင္ ဆတ္ခနဲဝယ္လိုက္ေပမယ္႔ မတို႔အထိရေသးတဲ႔အဝတ္အစားေတြ ၊ အသံုးအေဆာင္ေတြပံုေနတုန္း ။ ဗိုက္ေအာင္႔တတ္တာကိုသိသိႀကီးနဲ႔ မစားမေသာက္ေပေတေနတုန္း ၊ ပိုက္ဆံကိုဘယ္ေတာ႔မွ ခ်င္႔ခ်ိန္မသံုးတတ္ဘူး ။ လူေတြနဲ႔အဆင္ေျပေအာင္ေနေပမယ္႔ စိတ္ထဲက မုန္းခ်င္မုန္းေနတုန္း ။ စိတ္အလိုမက်လ်င္ ခ်စ္သူကိုနားလည္မႈမေပးဘဲ ျပသနာရွာတတ္တုန္း ။ အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္အရမ္းမ်ားလာရင္ အိမ္ကိုဖုန္းဆက္ျပီးဂ်ီက်တုန္း ဘယ္သူကမွ ႏိုင္ငံျခားသြားပါလို႔လႊတ္ခဲ႔တာမ်ိဳးမဟုတ္ေပမယ္႔ က်မစိတ္အလိုမက်တိုင္းဆိုးတုန္းပါပဲ...။ ။ 

Posted by ဆုျမတ္မိုး