>

- ေၾကာ္ ျငာ လာေနတာ မဟုတ္ပါ -

ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတ္လိုက္ ကိုေလးျဖဴသည္ unplugged ႐ွိဳးပြဲတစ္ခု သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖရန္ ဟိုတယ္တစ္ခုရွိ ခန္းမအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ စားပြဲအသီးသီးတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၊ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဘာမသိညာမသိလူအမ်ားကမူ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾကေခ်။ ထူးေတာ့ ထူးေနေလၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ နာမည္အႀကီးဆံုး အဆိုေတာ္ႀကီး ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေနေသာ္လည္း တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾကသည္မွာ ထူဆန္းေလသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဘာမသိညာမသိလူအမ်ားက မလႈပ္သည္မွာ သိပ္မထူးဆန္းေသာ္လည္း ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူမ်ား မလႈပ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ထူးဆန္းေနေလသည္။ “ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကပါလား ” ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စစ္ရေလသည္။ ထိုအခါ … ေတြ႕ပါၿပီ။ ကိုေလးျဖဴသည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ျပန္စမ္းၾကည့္ေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးမ်ား မရိတ္တာၾကာ၍ ေတာ္ေတာ္ ရွည္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မမွတ္မိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားေသာ ကိုေလးျဖဴသည္ ထို အေမႊးမ်ားကို ရိတ္ရန္ အိမ္သို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္… ဤဟိုတယ္တြင္ သူ႔အတြက္ ျပႆနာ နည္းနည္းရွိသည္။ ဟိုတယ္တြင္ အားအားယားယား ဘယ္သူကမွန္းမသိ ေမြးထားေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္၏ ျပႆနာျဖစ္သည္။ သာမန္အားျဖင့္ ေခြးႏွစ္ေကာင္မွာ လိမၼာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ … ကိုေလးျဖဴကိုေတာ့ မွတ္မိသည္။ ႐ိုး႐ိုးမွတ္မိတာမဟုတ္။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္ အရပ္ ကလန္ကလားႏွင့္ ကိုေလးျဖဴ ဝင္လာတိုင္း အစဥ္အလာမပ်က္ ထြက္ဆြဲ တတ္ေလသည္။ ကိုေလးျဖဴ ဤဟိုတယ္ကိုလာတိုင္း ေျပးရတာ အေမာ။ အလာတုန္းကေတာ့ ကားေပၚမွမဆင္းခင္ကပင္ လံုၿခံဳေရးေလးကို ေခၚကာ သူ႔အကာအကြယ္ျဖင့္ လာခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ထို ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို အရိပ္ပင္ မျမင္ခဲ႔ရ။ ယခု ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ဘာလံုၿခံဳေရးမွ မရွိေတာ့။ ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ပင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္လိုက္သည္… ။ တစ္လွမ္း … ႏွစ္လွမ္း … သံုးလွမ္း ………။ ဝုတ္ …. ဝုတ္ ….။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ထြက္ဆြဲေလၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေလးျဖဴလည္း သူ႔ကားဆီ အေရာက္ ေျပးရၿပီ။ ဝုန္း …. ဂ်ိမ္း …။ ကားဆီအေရာက္ ကားေပၚေျပးတက္ကာ ကားတံခါး ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီးေသာအခါ ကိုေလးျဇဴ ေခြးႏွစ္ေကာင္၏ အႏၱရာယ္က လြတ္ေလၿပီ။ “ေဟာဟဲ.. ေဟာဟဲ … ဟဲ့ေခြး … ေတာက္ … မင္းတို႔ကေတာ့ ငါ့ကို မွတ္မိတယ္ေပါ့ေလ … ေကာင္းကြာ” စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ပင္ အိမ္သို႔ ေမာင္းလာခဲ႔ရာ လမ္းတြင္ ကားတစ္စီးက လမ္းပိတ္ကာ တားၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာကာ … “ကိုေလးျဖဴ …. ” ေခၚသံႏွင့္အတူ လြယ္အိတ္ေဘးတေစာင္း လြယ္ထားၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ေယာက္။ “က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါ … ေမးစရာေလး နည္းနည္း ရွိလို႔ပါ …” ဘယ္လို အေၾကာင္းကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေလးျဖဴမလိုက္ခ်င္ပါ။ ႐ွိဳးပြဲက အေရးႀကီးသည္။ ကတိေပးထားၿပီးၿပီ။ သြားကို သြားမွ ရမည္။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကလည္း မရမက ေခၚမည့္ပံု ေပါက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပံုမွား႐ိုက္ရန္ စဥ္းစား၍ ေျပာလိုက္သည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ လူမွားေနၿပီထင္တယ္ဗ် … က်ေနာ္ ေလးျဖဴမဟုတ္ပါဘူး …” ထိုလူႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္။ ကိုေလးျဖဴကို ေသခ်ာ ထပ္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ ေဒါသလည္း အနည္းငယ္ ထြက္လာပံု ရသည္။

“မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က တာဝန္အရပါ။ ခင္ဗ်ား ေလးျဖဴဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို မမွတ္မိစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးသာ လိုက္ခဲ႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ကို ဘာေကာင္ေတြ မွတ္ေနလဲ …” ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ … “မင္းတို႔ကလည္း ငါ့ကို မွတ္မိတယ္ေပါ့ေလ …။ ေအးပါ .. မင္းတို႔ ဘာေကာင္ေတြလည္းဆိုတာ ငါသိသြားပါၿပီ” ေၾကျငာလာေနတာမဟုတ္ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏၀တၱဳ ၿပီးပါၿပီ။ ။ ( ဤ၀တၱဳတြင္ ကိုေလးျဖဴ၏ အမည္ကို အသံုးျပဳထားေသာ္လည္း ကာယကံရွင္ ကိုေလးျဖဴထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဤ၀တၱဳေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴ၏ ဂုဏ္သိကၡာ တစံုတရာကို မထိခိုက္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္မိေသာေၾကာင့္ ေရးမိ တင္မိပါသည္။ ကိုေလးျဖဴကို ခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ဇာတ္လိုက္တင္ေရးမိျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာမွာ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါသည္။)

 **ေႏြဆူးလကၤာ**

- ေၾကာ္ ျငာ လာေနတာ မဟုတ္ပါ -

ကၽြန္ေတာ္၏ ဇာတ္လိုက္ ကိုေလးျဖဴသည္ unplugged ႐ွိဳးပြဲတစ္ခု သီဆိုေဖ်ာ္ေျဖရန္ ဟိုတယ္တစ္ခုရွိ ခန္းမအတြင္းသို႔ ဝင္ေရာက္လာေလသည္။ သို႔ေသာ္ စားပြဲအသီးသီးတြင္ ထုိင္ေနၾကေသာ ဂ်ာနယ္လစ္မ်ား၊ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဘာမသိညာမသိလူအမ်ားကမူ တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾကေခ်။ ထူးေတာ့ ထူးေနေလၿပီ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ နာမည္အႀကီးဆံုး အဆိုေတာ္ႀကီး ဝင္လာသည္ကို ျမင္ေနေသာ္လည္း တုပ္တုပ္မွ် မလႈပ္ၾကသည္မွာ ထူဆန္းေလသည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားႏွင့္ ဘာမသိညာမသိလူအမ်ားက မလႈပ္သည္မွာ သိပ္မထူးဆန္းေသာ္လည္း ဂ်ာနယ္လစ္ဆိုသူမ်ား မလႈပ္သည္မွာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ထူးဆန္းေနေလသည္။ “ ဘယ္သူမွ မမွတ္မိၾကပါလား ” ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴ သူ႔ကိုယ္သူ ျပန္စစ္ရေလသည္။ ထိုအခါ … ေတြ႕ပါၿပီ။ ကိုေလးျဖဴသည္ သူ၏မ်က္ႏွာကို ျပန္စမ္းၾကည့္ေသာအခါ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး၊ မုတ္ဆိတ္ေမႊး၊ ပါးသိုင္းေမႊးမ်ား မရိတ္တာၾကာ၍ ေတာ္ေတာ္ ရွည္ေနေၾကာင္း ေတြ႕ရေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မမွတ္မိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း သိသြားေသာ ကိုေလးျဖဴသည္ ထို အေမႊးမ်ားကို ရိတ္ရန္ အိမ္သို႔ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္… ဤဟိုတယ္တြင္ သူ႔အတြက္ ျပႆနာ နည္းနည္းရွိသည္။ ဟိုတယ္တြင္ အားအားယားယား ဘယ္သူကမွန္းမသိ ေမြးထားေသာ ေခြးႏွစ္ေကာင္၏ ျပႆနာျဖစ္သည္။ သာမန္အားျဖင့္ ေခြးႏွစ္ေကာင္မွာ လိမၼာသည္ဟု ဆိုႏိုင္ေသာ္လည္ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ … ကိုေလးျဖဴကိုေတာ့ မွတ္မိသည္။ ႐ိုး႐ိုးမွတ္မိတာမဟုတ္။ ဆံပင္ ရွည္ရွည္ အရပ္ ကလန္ကလားႏွင့္ ကိုေလးျဖဴ ဝင္လာတိုင္း အစဥ္အလာမပ်က္ ထြက္ဆြဲ တတ္ေလသည္။ ကိုေလးျဖဴ ဤဟိုတယ္ကိုလာတိုင္း ေျပးရတာ အေမာ။ အလာတုန္းကေတာ့ ကားေပၚမွမဆင္းခင္ကပင္ လံုၿခံဳေရးေလးကို ေခၚကာ သူ႔အကာအကြယ္ျဖင့္ လာခဲ႔ေသာေၾကာင့္ ထို ေခြးႏွစ္ေကာင္ကို အရိပ္ပင္ မျမင္ခဲ႔ရ။ ယခု ျပန္အထြက္မွာေတာ့ ဘာလံုၿခံဳေရးမွ မရွိေတာ့။ ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ရဲရဲဝင့္ဝင့္ပင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္ လွည့္လိုက္သည္… ။ တစ္လွမ္း … ႏွစ္လွမ္း … သံုးလွမ္း ………။ ဝုတ္ …. ဝုတ္ ….။ ေခြးႏွစ္ေကာင္ ထြက္ဆြဲေလၿပီ။ ထံုးစံအတိုင္း ကိုေလးျဖဴလည္း သူ႔ကားဆီ အေရာက္ ေျပးရၿပီ။ ဝုန္း …. ဂ်ိမ္း …။ ကားဆီအေရာက္ ကားေပၚေျပးတက္ကာ ကားတံခါး ဆြဲပိတ္လိုက္ၿပီးေသာအခါ ကိုေလးျဇဴ ေခြးႏွစ္ေကာင္၏ အႏၱရာယ္က လြတ္ေလၿပီ။ “ေဟာဟဲ.. ေဟာဟဲ … ဟဲ့ေခြး … ေတာက္ … မင္းတို႔ကေတာ့ ငါ့ကို မွတ္မိတယ္ေပါ့ေလ … ေကာင္းကြာ” စိတ္ညစ္ညစ္ႏွင့္ပင္ အိမ္သို႔ ေမာင္းလာခဲ႔ရာ လမ္းတြင္ ကားတစ္စီးက လမ္းပိတ္ကာ တားၿပီး လူႏွစ္ေယာက္ဆင္းလာကာ … “ကိုေလးျဖဴ …. ” ေခၚသံႏွင့္အတူ လြယ္အိတ္ေဘးတေစာင္း လြယ္ထားၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ေယာက္။ “က်ေနာ္တို႔နဲ႔ ခဏ လိုက္ခဲ့ပါ … ေမးစရာေလး နည္းနည္း ရွိလို႔ပါ …” ဘယ္လို အေၾကာင္းကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုေလးျဖဴမလိုက္ခ်င္ပါ။ ႐ွိဳးပြဲက အေရးႀကီးသည္။ ကတိေပးထားၿပီးၿပီ။ သြားကို သြားမွ ရမည္။ ဒီလူႏွစ္ေယာက္ကလည္း မရမက ေခၚမည့္ပံု ေပါက္ေနသည္။ ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူတို႔ကို ပံုမွား႐ိုက္ရန္ စဥ္းစား၍ ေျပာလိုက္သည္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ လူမွားေနၿပီထင္တယ္ဗ် … က်ေနာ္ ေလးျဖဴမဟုတ္ပါဘူး …” ထိုလူႏွစ္ေယာက္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားသည္။ ကိုေလးျဖဴကို ေသခ်ာ ထပ္ၾကည့္ရင္း ေျပာသည္။ ေဒါသလည္း အနည္းငယ္ ထြက္လာပံု ရသည္။

“မေနာက္ပါနဲ႔ဗ်။ က်ေနာ္တို႔က တာဝန္အရပါ။ ခင္ဗ်ား ေလးျဖဴဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ က်ဳပ္တို႔ ခင္ဗ်ားကို မမွတ္မိစရာ ဘာအေၾကာင္းမွ မရွိဘူး။ ေအးေအးေဆးေဆးသာ လိုက္ခဲ႔ပါ။ က်ဳပ္တို႔ကို ဘာေကာင္ေတြ မွတ္ေနလဲ …” ထိုစဥ္ … ကိုေလးျဖဴ တစံုတစ္ရာကို သတိရလိုက္ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴက ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ႏွင့္ … “မင္းတို႔ကလည္း ငါ့ကို မွတ္မိတယ္ေပါ့ေလ …။ ေအးပါ .. မင္းတို႔ ဘာေကာင္ေတြလည္းဆိုတာ ငါသိသြားပါၿပီ” ေၾကျငာလာေနတာမဟုတ္ပါ။ ဤတြင္ ကၽြန္ေတာ္၏၀တၱဳ ၿပီးပါၿပီ။ ။ ( ဤ၀တၱဳတြင္ ကိုေလးျဖဴ၏ အမည္ကို အသံုးျပဳထားေသာ္လည္း ကာယကံရွင္ ကိုေလးျဖဴထံမွ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေတာင္းခံႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဤ၀တၱဳေၾကာင့္ ကိုေလးျဖဴ၏ ဂုဏ္သိကၡာ တစံုတရာကို မထိခိုက္ႏိုင္ဟု ယံုၾကည္မိေသာေၾကာင့္ ေရးမိ တင္မိပါသည္။ ကိုေလးျဖဴကို ခ်စ္ေသာစိတ္ျဖင့္ ဇာတ္လိုက္တင္ေရးမိျခင္းသာ ျဖစ္ၿပီး အေၾကာင္းအရာမွာ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာ ျဖစ္ပါသည္။)

 **ေႏြဆူးလကၤာ**