>

-ျငိမ္းခ်မ္းရာဆီ-

မေန႔က အမွတ္မထင္ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာကေတာ့ Flash Song ေလး အျဖစ္ေပါ့။ သံစဥ္နဲ႔စာသားေတြမွာ စီး၀င္သြားခဲ့မိတဲ့အတြက္ သီခ်င္းပိုင္ရွင္ထံဆက္သြယ္ျပီး MP3 ဖိုင္ကိ္ုေတာင္းယူခဲ့တယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ရွိေနတဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး အဲဒီ့သီခ်င္းကို နားေထာင္ေနမိခဲ့သလို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ထပ္ကာတလဲလဲနားေထာင္လို႔။ ဒီသီခ်င္းက ကၽြန္မကို ဟိုးးအဇၥ်တၱေတြအထိဆြဲေခၚသြားခဲ့ တယ္။ အတိတ္ရဲ႕စာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႕က ပံုရိပ္ေတြကိုလည္းျပန္ေျပာင္းသတိရေစတယ္။ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ စိတ္လက္ညီစြာလႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ တြဲလက္ေတြကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အတြက္ ေရရွည္မေအာင္ျမင္ဘဲ ေနရာေဒသအသီးသီးကို ကြဲထြက္သြားျပီး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ တြဲလက္ေလးေတြကို ဆြတ္ပ်ံ႕စိတ္နဲ႔လြမ္းေမာနာက်င္လာမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လက္ေတြ ဘာလို႔မ်ား ေသခ်ာမဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါလိမ့္။ သီခ်င္းရဲ႕စာသားေတြကို အေသအခ်ာနားစိုက္နားေထာင္ရင္း ရပ္တည္မႈေတြကို စူးစူးစိုက္စိုက္ေတြးေနမိ တယ္။ ႏွစ္သစ္ရဲ႕အစမွာ “ရွင္သန္ျခင္းအႏုပညာ” ဆိုတဲ့အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္မေရးခဲ့တယ္။ ျပီးဆံုး သြားတဲ့ သကၠရာဇ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ျခင္းမည္သလို (သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ရယ္ဟဟေျပာမိသလို) ၃ ဂဏန္းဆို တဲ့ ထိပ္စည္းေျပာင္းလာတဲ့ သက္တမ္းအပိုင္းအျခားကို ဆင္ျခင္ေတြးေတာျခင္းလည္းမည္တယ္။

 ရွင္သန္ တယ္ဆိုတာကို ေလးေလးနက္နက္ေတြးခဲ့ျပီးျပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကမၻာေျမေပၚ မေလးလံရဘူးဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုနဲ႔။ Teen မဂၢဇင္းထဲမွာလား မသိဘူး။ စံပယ္ျဖဴႏုေရးတဲံ လက္ဖ၀ါးျပင္က အသက္လမ္းေၾကာင္း အတို၊ အရွည္နဲ႔ဆက္ႏြယ္ျပီး မိခင္ရဲ႕ေမတၱာကို သရုပ္ေဖာ္သြားတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ လက္ဖ၀ါးျပင္ က အသက္လမ္းေၾကာင္းက လူ႔သက္တမ္းအေပၚဘယ္ေလာက္လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားသလဲ ကၽြန္မမသိဘူး။ ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးျပင္မွာ အသက္လမ္းေၾကာင္းက ႏွစ္ပိုင္းျပတ္လို႔။ ထိစပ္လို႔မရေအာင္ အေ၀းၾကီးရယ္။ ဒါကို ဟိုးးအရင္ကတည္းက သတိျပဳမိခဲ့ပါတ.္။ ပိုင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာမရွိလွတဲ့၊ ခ်စ္သူခင္သူရယ္ လို႔ ေသခ်ာခ်ျပစရာမရွိလွတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ သက္တမ္းက တစ္ပိုင္းျပတ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း သိပ္ေနာက္ ဆံငင္စရာေတာ့ မရွိလွဘူး။ ဒါပေမယ့္ ဟိုးးးခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲသလိုေနာက္ဆံငင္စရာမရွိတာကိုပဲ ၾကံဖန္၀မ္းနည္းေနတတ္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘာမွမရွိပါဘူးဆိုတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ဘ၀ထဲမွာေတာင္ နာက်င္ျပိဳလဲမႈေတြ၊ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ထပ္ကာထပ္ကာၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အခါ အဲဒီ့ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေနတဲ့ အသက္လမ္းေၾကာင္းေလးကို ကၽြန္မ ၀မ္းမနည္းမိေတာ့ဘူး။ ကမၻာေျမေပၚ မတ္တမတ္ရပ္တည္ရတာ ေမာပန္းလာရတာလဲပါမယ္။ တေရးႏိုးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ညေတြမွာ ဆတ္ကနဲအေၾကာဆြဲသလို တစ္ကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္ျဖစ္တာမ်ိဳး၊ ဘယ္ဘက္ မ်က္လံုးၾကီးမားေယာင္ယမ္းတဲ့ေန႔ေတြ အဆက္မျပတ္တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ ေခါင္းေတြကိုက္ခဲကာ မ်က္ရည္ သြင္သြင္က်တာမ်ိဳး၊ အလကားေနရင္း အသက္ရႈလို႔မရေတာ့တာမ်ိဳး အၾကိမ္အေရအတြက္ေတြ စိပ္လာ တာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မ ခံႏိုင္ရည္ေတြပါးလ်လာတယ္။ Medical Checkup ဆိုတာ အနားေတာင္မသီႏိုင္တဲ့ ဘ၀ပိုင္ရွင္က ေသဆံုးရင္ဘာေတြလွဴလို႔ရမလဲ ကိုယ့္လိုခပ္မြဲမြဲသူငယ္ခ်င္းမနဲ႔ တိုင္ပင္မိျပန္တယ္။




 ရယ္စရာေကာင္းလွစြာ သူငယ္ခ်င္းမရဲ႕ “နင့္ေသြးေတြ၊ ဆဲလ္ေတြက သန္႔လို႔လား” ဆိုတဲ့အေမးမွာ ကိုယ္တိုင္ပါခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လွဴလို႔ရပါ့မလားစိုးရိမ္မိျပန္ပါေသးရဲ႕။ ေနာက္မွ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိျပီး “ေနပါဦး၊ ငါ က ဘာကိုမသန္႔ရမွာတုန္း” လို႔ ျပန္ဘုေတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔သိပ္မသက္ဆိုင္တဲ့ ေရာဂါေတြအေၾကာင္း ထည့္မစဥ္းစားဘဲ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ ဘီပိုး၊စီပိုးဆိုတာေတြ ကို ေတြးမိေနတယ္. ဒါကေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးလူတန္းစားေတြမွာ သိပ္အာမခံႏိုင္ပါ့ မလား။ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္မသိႏိုင္တဲ့ ဆဲလ္ေတြ၊ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ဘယ္လိုေရာဂါေတြ ရွိေနႏိုင္သည္လဲ။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ ကၽြန္မက ခပ္ပါးပါးရယ္။ “နင့္ဟာ လွဴလို႔ရမရ သိရမယ့္အေရး Checkupလုပ္ရ မလိုျဖစ္ေနျပီ” ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမစကားကို အဲဒါသိမွေတာ့ ငါျဖစ္ေနတာေတြလည္း သိျပီး အဲသလို အေျခအေနရွိမွေတာ့ ငါလည္း ကုႏိုင္ျပီေပါ့ လို႔ စိတ္ထဲကပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္။ လူ႔သက္တမ္းက ၆၀ ပ်မ္းမွ်ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အသက္လမ္းေၾကာင္းေလးက ခါးလည္ကႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေန တာ အခုသက္တမ္းတစ္၀က္က်ိဳးဟာ သြားရမယ့္လမ္းနီးျပီလို႔လား ေဖာ္ျပေနတာလား။ အဲသလို အရူးစိတ္ နဲ႔ႏွစ္သစ္ရဲ႕အစမွာ ရွားရွားပါးပါးခ်စ္ခင္မိတဲ့ သူေတြဆီကိုလည္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆက္သြယ္မိျပန္ပါေသး ရဲ႕။


ကၽြန္မရဲ႕ ထံုးစံယႏၱရားအရ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္မႈတံု႔ျပန္ျခင္းေတြ ရရွိခဲ့တဲ့အခါ ညဥ့္နက္နက္ေတြမွာ တိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲသလိုညေတြမွာ စိတ္ရဲ႕မေရရာေယာက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အေၾကာဆြဲ တာေတြအၾကိမ္မ်ားလာတဲ့အခါ ခုတင္က်ဥ္းက်ဥ္းထက္ အထုပ္ေတြနဲ႔ဖိလို႔ငိုေၾကြးလို႔ေကာင္းခဲ့ျပန္တယ္။ အနည္းငယ္သက္သာသြားတဲ့ မိုးလင္းစျပဳတဲ့အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ “ရွင္သန္ျခင္းအႏုပညာ” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ဒီသီခ်င္းေလးကို တစိမ့္စိမ့္နားေထာင္ရင္းက ကၽြန္မ စိတ္ေတြျငိမ္သက္သိမ္ေမြ႕ေနတယ္။ ဘ၀ကိုမခင္တြယ္သူက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္တဲ့လား။ ဘယ္သူကမွငိုေၾကြးျခင္းမရွိရင္၊ ဘယ္သူကမွ ႏွေျမာတသျခင္းမရွိရင္ ဘ၀တစ္ခုအဆံုးသတ္ဟာ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေနမွာပဲ မဟုတ္လား။ သီခ်င္းေလးကေျပာတယ္ “ ကမာၻေၿမၾကီးထဲတခရီးထဲလူ႔ရြာေရာက္ခိုက္ခဏမွာ ” တဲ့။ ရွင္သန္ရာအဓိကဘ၀မွာလူပီသဖို႔ပဲလိုတယ္တဲ့။ မုသားျဖဴျဖဴေတြကလြဲလို႔ ရြတ္ဆိုေနရတဲ့သီလေတြေတာ့လံုခဲ့သားပဲ။ တျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ ယုတ္မာရက္စက္ျခင္းမ်ိဳး ကၽြန္မအဘိဓာန္မွာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္မ အေပၚျပဳခဲ့ၾကတဲ့၀န္ထုပ္ေတြကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ခဲ့တာမ်ားပါတ.္။ သံသရာကို ကၽြန္မ ဘာမွသယ္မသြားခ်င္ဘူး။ ဒီကို ထြက္မလာခင္အထိ မိဘေတြ ကို ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ အလုပ္အေၾကြးျပဳခဲ့ျပီးျပီ။ အဲေလာက္ဆို လူပီသျပီလား။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ ကမၻာေျမကို ေယာင္ယမ္းငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မကို သယ္ပိုးေနရတဲ့ ကမၻာေျမဟာေလးလံ ေတာ့ မေနေလာက္ဘူး။ လိုအင္ဆႏၵမဲ့ေနတဲ့ ကၽြန္မရင္မွာတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတယ္။ အၾကားအာရံုထဲ သီခ်င္းသံခပ္တိုးတိုးက ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ ျပန္လည္မစုစည္းျဖစ္ၾကတဲ့ တြဲလက္ေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ လာ တယ္။ မ်က္လွည့္ျပသလို အ့့ံၾသစရာေကာင္းလွတဲ့ လူ႔မေနာေတြကို တစစျမင္လာမိတယ္။ ခပ္လြန္႔လြန္႔ အေ၀းကို ပ်ံသန္းစျပဳေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို တစြန္းတစျမင္လိုက္ရတယ္။ အရာအားလံုးကို မျမင္ေတြ႔ေစရဖို႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြခပ္ဖြဖြမွိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အၾကားအာရံုမွာ သီခ်င္းသံသာျပန္လည္လႊမ္းမိုးသြားတယ္။ “ကမာၻေၿမၾကီးထဲတခရီးထဲလူ႔ရြာေရာက္ခိုက္ခဏမွာ ကမာၻေၿမၾကီးအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေက်းဇူးတုန္႔ၿပန္ေနာ္ V2. မတူညီမွုအတြက္ဆႏၵလွိုင္းတံပိုးတြန္းကန္အတၱမိုးသည္းထန္ လာရာလမ္းကေလးခဏကိုေခၚေဆာင္သြားၾကတယ္ CHO:ကမာၻေၿမၿပင္ေပၚအမွန္တရားရွားပါးလြန္းတဲ့မွ်ေမတၱာ ရွင္သန္ခြင့္အတြက္တေန႔ေတာ့ေရာက္ရပါေစသား အလို႔အပ္ဆံုးကကိုယ္က်င့္တရားဘ၀အတြက္အေရးအၾကီးဆံုးပဲေနာ္ ရွင္သန္ရာအဓိကဘ၀မွာလူပီသဖို႔ပါ ....... V3. ပိုင္ဆိုင္ၿခင္းအတြက္ၿပိုင္ဆိုင္ရင္းကအမွန္တရားတို႔ေပ်ာက္ရတယ္ လိုအပ္ၿခင္းရမၼက္လူေတြအတိုင္းအဆထက္လြန္တယ္ ..” ေပါက္ကနဲက်လာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စကို မသုတ္မိလိုက္ဘူး။ သူ႔အတိုင္း ေျခာက္ေသြ႕သြားပါေစေလ.................။ ။ 

**ေရႊအိမ္စည္**

-ျငိမ္းခ်မ္းရာဆီ-

မေန႔က အမွတ္မထင္ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္နားေထာင္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၾကည့္ခြင့္ရခဲ့တာကေတာ့ Flash Song ေလး အျဖစ္ေပါ့။ သံစဥ္နဲ႔စာသားေတြမွာ စီး၀င္သြားခဲ့မိတဲ့အတြက္ သီခ်င္းပိုင္ရွင္ထံဆက္သြယ္ျပီး MP3 ဖိုင္ကိ္ုေတာင္းယူခဲ့တယ္။ အင္တာနက္ဆိုင္မွာ ရွိေနတဲ့တစ္ခ်ိန္လံုး အဲဒီ့သီခ်င္းကို နားေထာင္ေနမိခဲ့သလို အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ဖုန္းေလးနဲ႔ ထပ္ကာတလဲလဲနားေထာင္လို႔။ ဒီသီခ်င္းက ကၽြန္မကို ဟိုးးအဇၥ်တၱေတြအထိဆြဲေခၚသြားခဲ့ တယ္။ အတိတ္ရဲ႕စာမ်က္ႏွာတစ္ခ်ိဳ႕က ပံုရိပ္ေတြကိုလည္းျပန္ေျပာင္းသတိရေစတယ္။ စုစုစည္းစည္းနဲ႔ စိတ္လက္ညီစြာလႈပ္ရွားခဲ့ၾကတဲ့ တြဲလက္ေတြကိုလည္း ျပန္ျမင္ေယာင္လာတယ္။ ဘ၀ရပ္တည္ခ်က္ေတြ အတြက္ ေရရွည္မေအာင္ျမင္ဘဲ ေနရာေဒသအသီးသီးကို ကြဲထြက္သြားျပီး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကရတဲ့ တြဲလက္ေလးေတြကို ဆြတ္ပ်ံ႕စိတ္နဲ႔လြမ္းေမာနာက်င္လာမိတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ လက္ေတြ ဘာလို႔မ်ား ေသခ်ာမဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ခဲ့ပါလိမ့္။ သီခ်င္းရဲ႕စာသားေတြကို အေသအခ်ာနားစိုက္နားေထာင္ရင္း ရပ္တည္မႈေတြကို စူးစူးစိုက္စိုက္ေတြးေနမိ တယ္။ ႏွစ္သစ္ရဲ႕အစမွာ “ရွင္သန္ျခင္းအႏုပညာ” ဆိုတဲ့အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ကၽြန္မေရးခဲ့တယ္။ ျပီးဆံုး သြားတဲ့ သကၠရာဇ္ေတြကို ျပန္ၾကည့္ျခင္းမည္သလို (သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ရယ္ဟဟေျပာမိသလို) ၃ ဂဏန္းဆို တဲ့ ထိပ္စည္းေျပာင္းလာတဲ့ သက္တမ္းအပိုင္းအျခားကို ဆင္ျခင္ေတြးေတာျခင္းလည္းမည္တယ္။

 ရွင္သန္ တယ္ဆိုတာကို ေလးေလးနက္နက္ေတြးခဲ့ျပီးျပီ။ အနည္းဆံုးေတာ့ ကမၻာေျမေပၚ မေလးလံရဘူးဆိုတဲ့ အသိတစ္ခုနဲ႔။ Teen မဂၢဇင္းထဲမွာလား မသိဘူး။ စံပယ္ျဖဴႏုေရးတဲံ လက္ဖ၀ါးျပင္က အသက္လမ္းေၾကာင္း အတို၊ အရွည္နဲ႔ဆက္ႏြယ္ျပီး မိခင္ရဲ႕ေမတၱာကို သရုပ္ေဖာ္သြားတဲ့ ၀တၱဳတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္ခြင့္ရခဲ့တယ္။ လက္ဖ၀ါးျပင္ က အသက္လမ္းေၾကာင္းက လူ႔သက္တမ္းအေပၚဘယ္ေလာက္လႊမ္းမိုးခ်ဳပ္ကိုင္ထားသလဲ ကၽြန္မမသိဘူး။ ကၽြန္မ လက္ဖ၀ါးျပင္မွာ အသက္လမ္းေၾကာင္းက ႏွစ္ပိုင္းျပတ္လို႔။ ထိစပ္လို႔မရေအာင္ အေ၀းၾကီးရယ္။ ဒါကို ဟိုးးအရင္ကတည္းက သတိျပဳမိခဲ့ပါတ.္။ ပိုင္ဆိုင္မႈရယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာမရွိလွတဲ့၊ ခ်စ္သူခင္သူရယ္ လို႔ ေသခ်ာခ်ျပစရာမရွိလွတဲ့ ကၽြန္မအတြက္ သက္တမ္းက တစ္ပိုင္းျပတ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း သိပ္ေနာက္ ဆံငင္စရာေတာ့ မရွိလွဘူး။ ဒါပေမယ့္ ဟိုးးးခပ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ အဲသလိုေနာက္ဆံငင္စရာမရွိတာကိုပဲ ၾကံဖန္၀မ္းနည္းေနတတ္ေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ဘာမွမရွိပါဘူးဆိုတဲ့ ေျခာက္ေသြ႕ေသြ႕ဘ၀ထဲမွာေတာင္ နာက်င္ျပိဳလဲမႈေတြ၊ ဆံုးရံႈးမႈေတြ ထပ္ကာထပ္ကာၾကံဳေတြ႔လာရတဲ့အခါ အဲဒီ့ႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေနတဲ့ အသက္လမ္းေၾကာင္းေလးကို ကၽြန္မ ၀မ္းမနည္းမိေတာ့ဘူး။ ကမၻာေျမေပၚ မတ္တမတ္ရပ္တည္ရတာ ေမာပန္းလာရတာလဲပါမယ္။ တေရးႏိုးတဲ့ တစ္ခ်ိဳ႔ညေတြမွာ ဆတ္ကနဲအေၾကာဆြဲသလို တစ္ကိုယ္လံုးတဆတ္ဆတ္ျဖစ္တာမ်ိဳး၊ ဘယ္ဘက္ မ်က္လံုးၾကီးမားေယာင္ယမ္းတဲ့ေန႔ေတြ အဆက္မျပတ္တစ္ပတ္ ဆယ္ရက္ ေခါင္းေတြကိုက္ခဲကာ မ်က္ရည္ သြင္သြင္က်တာမ်ိဳး၊ အလကားေနရင္း အသက္ရႈလို႔မရေတာ့တာမ်ိဳး အၾကိမ္အေရအတြက္ေတြ စိပ္လာ တာနဲ႔အမွ် ကၽြန္မ ခံႏိုင္ရည္ေတြပါးလ်လာတယ္။ Medical Checkup ဆိုတာ အနားေတာင္မသီႏိုင္တဲ့ ဘ၀ပိုင္ရွင္က ေသဆံုးရင္ဘာေတြလွဴလို႔ရမလဲ ကိုယ့္လိုခပ္မြဲမြဲသူငယ္ခ်င္းမနဲ႔ တိုင္ပင္မိျပန္တယ္။




 ရယ္စရာေကာင္းလွစြာ သူငယ္ခ်င္းမရဲ႕ “နင့္ေသြးေတြ၊ ဆဲလ္ေတြက သန္႔လို႔လား” ဆိုတဲ့အေမးမွာ ကိုယ္တိုင္ပါခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ လွဴလို႔ရပါ့မလားစိုးရိမ္မိျပန္ပါေသးရဲ႕။ ေနာက္မွ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္မိျပီး “ေနပါဦး၊ ငါ က ဘာကိုမသန္႔ရမွာတုန္း” လို႔ ျပန္ဘုေတာျဖစ္တယ္။ ကိုယ္နဲ႔သိပ္မသက္ဆိုင္တဲ့ ေရာဂါေတြအေၾကာင္း ထည့္မစဥ္းစားဘဲ လူေျပာမ်ားေနတဲ့ ဘီပိုး၊စီပိုးဆိုတာေတြ ကို ေတြးမိေနတယ္. ဒါကေတာ့ ဘတ္စ္ကားစီးလူတန္းစားေတြမွာ သိပ္အာမခံႏိုင္ပါ့ မလား။ ေနာက္ထပ္ ကိုယ္မသိႏိုင္တဲ့ ဆဲလ္ေတြ၊ အစိတ္အပိုင္းေတြမွာ ဘယ္လိုေရာဂါေတြ ရွိေနႏိုင္သည္လဲ။ က်န္းမာေရး ဗဟုသုတနဲ႔ပတ္သတ္ရင္ ကၽြန္မက ခပ္ပါးပါးရယ္။ “နင့္ဟာ လွဴလို႔ရမရ သိရမယ့္အေရး Checkupလုပ္ရ မလိုျဖစ္ေနျပီ” ဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမစကားကို အဲဒါသိမွေတာ့ ငါျဖစ္ေနတာေတြလည္း သိျပီး အဲသလို အေျခအေနရွိမွေတာ့ ငါလည္း ကုႏိုင္ျပီေပါ့ လို႔ စိတ္ထဲကပဲ ျပန္ေျပာမိတယ္။ လူ႔သက္တမ္းက ၆၀ ပ်မ္းမွ်ျဖစ္တယ္ဆိုရင္ ကၽြန္မ အသက္လမ္းေၾကာင္းေလးက ခါးလည္ကႏွစ္ပိုင္းျပတ္ေန တာ အခုသက္တမ္းတစ္၀က္က်ိဳးဟာ သြားရမယ့္လမ္းနီးျပီလို႔လား ေဖာ္ျပေနတာလား။ အဲသလို အရူးစိတ္ နဲ႔ႏွစ္သစ္ရဲ႕အစမွာ ရွားရွားပါးပါးခ်စ္ခင္မိတဲ့ သူေတြဆီကိုလည္း ေန႔စဥ္ရက္ဆက္ ဆက္သြယ္မိျပန္ပါေသး ရဲ႕။


ကၽြန္မရဲ႕ ထံုးစံယႏၱရားအရ တိတ္ဆိတ္ေအးစက္မႈတံု႔ျပန္ျခင္းေတြ ရရွိခဲ့တဲ့အခါ ညဥ့္နက္နက္ေတြမွာ တိတ္တဆိတ္မ်က္ရည္က်ခဲ့ျပန္တယ္။ အဲသလိုညေတြမွာ စိတ္ရဲ႕မေရရာေယာက္ခတ္မႈေၾကာင့္ အေၾကာဆြဲ တာေတြအၾကိမ္မ်ားလာတဲ့အခါ ခုတင္က်ဥ္းက်ဥ္းထက္ အထုပ္ေတြနဲ႔ဖိလို႔ငိုေၾကြးလို႔ေကာင္းခဲ့ျပန္တယ္။ အနည္းငယ္သက္သာသြားတဲ့ မိုးလင္းစျပဳတဲ့အလင္းေဖ်ာ့ေဖ်ာ့မွာ “ရွင္သန္ျခင္းအႏုပညာ” ဆိုတဲ့ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ေရးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အခု ဒီသီခ်င္းေလးကို တစိမ့္စိမ့္နားေထာင္ရင္းက ကၽြန္မ စိတ္ေတြျငိမ္သက္သိမ္ေမြ႕ေနတယ္။ ဘ၀ကိုမခင္တြယ္သူက ခ်စ္ျခင္းေမတၱာေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္တဲ့လား။ ဘယ္သူကမွငိုေၾကြးျခင္းမရွိရင္၊ ဘယ္သူကမွ ႏွေျမာတသျခင္းမရွိရင္ ဘ၀တစ္ခုအဆံုးသတ္ဟာ ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေနမွာပဲ မဟုတ္လား။ သီခ်င္းေလးကေျပာတယ္ “ ကမာၻေၿမၾကီးထဲတခရီးထဲလူ႔ရြာေရာက္ခိုက္ခဏမွာ ” တဲ့။ ရွင္သန္ရာအဓိကဘ၀မွာလူပီသဖို႔ပဲလိုတယ္တဲ့။ မုသားျဖဴျဖဴေတြကလြဲလို႔ ရြတ္ဆိုေနရတဲ့သီလေတြေတာ့လံုခဲ့သားပဲ။ တျခားတစ္ဦးတစ္ေယာက္အေပၚ ယုတ္မာရက္စက္ျခင္းမ်ိဳး ကၽြန္မအဘိဓာန္မွာ မရွိခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္မ အေပၚျပဳခဲ့ၾကတဲ့၀န္ထုပ္ေတြကိုလည္း ခြင့္လႊတ္ခဲ့တာမ်ားပါတ.္။ သံသရာကို ကၽြန္မ ဘာမွသယ္မသြားခ်င္ဘူး။ ဒီကို ထြက္မလာခင္အထိ မိဘေတြ ကို ဆယ္စုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ အလုပ္အေၾကြးျပဳခဲ့ျပီးျပီ။ အဲေလာက္ဆို လူပီသျပီလား။ ကိုယ္ရပ္ေနတဲ့ ကမၻာေျမကို ေယာင္ယမ္းငံု႔ၾကည့္မိတယ္။ ကၽြန္မကို သယ္ပိုးေနရတဲ့ ကမၻာေျမဟာေလးလံ ေတာ့ မေနေလာက္ဘူး။ လိုအင္ဆႏၵမဲ့ေနတဲ့ ကၽြန္မရင္မွာတိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနတယ္။ အၾကားအာရံုထဲ သီခ်င္းသံခပ္တိုးတိုးက ပ်ံ႕လြင့္လာတယ္။ ျပန္လည္မစုစည္းျဖစ္ၾကတဲ့ တြဲလက္ေလးေတြကို ျမင္ေယာင္ လာ တယ္။ မ်က္လွည့္ျပသလို အ့့ံၾသစရာေကာင္းလွတဲ့ လူ႔မေနာေတြကို တစစျမင္လာမိတယ္။ ခပ္လြန္႔လြန္႔ အေ၀းကို ပ်ံသန္းစျပဳေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္အိပ္မက္ရဲ႕ေနာက္ေက်ာကို တစြန္းတစျမင္လိုက္ရတယ္။ အရာအားလံုးကို မျမင္ေတြ႔ေစရဖို႔ ကၽြန္မ မ်က္လံုးေတြခပ္ဖြဖြမွိတ္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္မ အၾကားအာရံုမွာ သီခ်င္းသံသာျပန္လည္လႊမ္းမိုးသြားတယ္။ “ကမာၻေၿမၾကီးထဲတခရီးထဲလူ႔ရြာေရာက္ခိုက္ခဏမွာ ကမာၻေၿမၾကီးအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေက်းဇူးတုန္႔ၿပန္ေနာ္ V2. မတူညီမွုအတြက္ဆႏၵလွိုင္းတံပိုးတြန္းကန္အတၱမိုးသည္းထန္ လာရာလမ္းကေလးခဏကိုေခၚေဆာင္သြားၾကတယ္ CHO:ကမာၻေၿမၿပင္ေပၚအမွန္တရားရွားပါးလြန္းတဲ့မွ်ေမတၱာ ရွင္သန္ခြင့္အတြက္တေန႔ေတာ့ေရာက္ရပါေစသား အလို႔အပ္ဆံုးကကိုယ္က်င့္တရားဘ၀အတြက္အေရးအၾကီးဆံုးပဲေနာ္ ရွင္သန္ရာအဓိကဘ၀မွာလူပီသဖို႔ပါ ....... V3. ပိုင္ဆိုင္ၿခင္းအတြက္ၿပိုင္ဆိုင္ရင္းကအမွန္တရားတို႔ေပ်ာက္ရတယ္ လိုအပ္ၿခင္းရမၼက္လူေတြအတိုင္းအဆထက္လြန္တယ္ ..” ေပါက္ကနဲက်လာတဲ့မ်က္ရည္တစ္စကို မသုတ္မိလိုက္ဘူး။ သူ႔အတိုင္း ေျခာက္ေသြ႕သြားပါေစေလ.................။ ။ 

**ေရႊအိမ္စည္**