ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ တိုက္မိတတ္တဲ့ ခလုတ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာပါ။
———->>o<<———- ကၽြန္မတို႕ေတြ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ၊ ဘယ္လိုပံုစံေတြနဲ႕ ခလုတ္တိုက္မိတတ္ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ အလွ်င္စလိုႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ခလုတ္တိုက္မိတတ္တယ္။ ကၽြန္မဆို အၿမဲစိတ္ျမန္၊ လက္ျမန္ရွိသူလို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ဘယ္အလုပ္မဆို အၿမဲ သြက္သြက္လက္လက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္တတ္တယ္။ တုန္႔ေႏွးတုန္႔ေႏွး လုပ္ေနသူေတြဆို အားမလို အားမရစိတ္ အၿမဲျဖစ္မိတယ္။ အလုပ္သံုးမ်ဳိးေလာက္ကို တစ္ခ်ိန္ထဲ၊ တစ္ၿပိဳင္ထဲ အျမန္ၿပီးခ်င္ေနသူ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအၿမဲတမ္း အလွ်င္လိုေနတတ္တယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ အၿမဲအလွ်င္လိုေနတတ္တာေၾကာင့္ လမ္းသြားရင္ ခလုတ္ ခဏခဏတိုက္မိတယ္။ ခလုတ္တိုက္လို႕ ေျခသည္းခြံ ႏွစ္ခါကၽြတ္ဘူးတယ္။ ကၽြန္မစီးတဲ့ ဖိနပ္ထိပ္ေလးေတြဆို ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ ေဆးသားေလးေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ား ကြာေနတတ္တယ္။ ဒါလည္း ကၽြန္မ ခလုတ္တိုက္မိဆဲပါဘဲ။ အလွ်င္စလိုႏိုင္တဲ့ စိတ္ေတြက မၾကာခဏရွိေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ေလွ်ာ့ခ်မိဖို႕ မစဥ္းစားမိဘူး။ ဆႏၵေတြနဲ႕ အေစာတလွ်င္ ရွိေနတတ္တာက တခါတခါမွာ ဂရုမမူမိဘဲ ခလုတ္တိုက္မိေစတတ္ပါတယ္။ အာရံုတစ္ေနရာထဲမွာ စူးစိုက္၀င္စားေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို အာရံုက ရုတ္ခ်ည္း ျဗဳန္းဆို ကူးေျပာင္းလုပ္ေဆာင္မိတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိး ခလုတ္တိုက္မိတတ္တယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္မစိတ္ပါလက္ပါနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟင္းခ်က္ဖို႕အတြက္ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊နီ စံုစီနဖာတင္ထားတဲ့ စားပြဲပုေလးေပၚမွာ ၾကက္သြန္နီေတြ အခိုးမႊန္မႊန္နဲ႔၊ မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲနဲ႕ လွီးေနတုန္း ျဗဳန္းဆို မီးေစာင့္တက္လာၿပီး မီးအားျမွင့္စက္က စီစီေလာင္ေလာင္ ထေအာ္ပါေလေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ “ ၀ုန္းခနဲ “ ထၿပီး မီးစက္ဆီအေျပး စားပြဲပုေလးကို ရုတ္တရက္အထ ဒူးေခါင္းနဲ႕ခလုတ္တိုက္၊ စားပြဲေပၚက စံုစီနဖာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ အကုန္ေမွာက္ကုန္ေတာ့တာပါဘဲ။ လွီးထားသမွ်ေတြေရာ၊ ဆီသတ္ဖို႕ တင္ထားတဲ့ ဆီအိုးပါ ေမွာက္က်သြားတာမို႕ တကယ့္မ်က္ရည္ အစစ္ေတြေတာင္မွ ၀ဲသြားရခဲ့ဘူးတယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ အာရံု၀င္စား တြယ္ၿငိေနမိခ်ိန္ ရုတ္တရက္ အငိုက္ဖမ္း၀င္လာတတ္တဲ့ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္တဲ့ ခလုတ္ေတြ တိုက္မိတတ္တယ္္။ ေနာက္တစ္ခါ ပံုမွန္သြားေနက် လမ္းကို သြားေနလွ်က္ကပဲ ကိုယ္တိုင္ နေမာ္နမဲ့နဲ႕ သတိမမူလို႕ ခလုတ္တိုက္မိတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ခန္းက တတိယထပ္မွာ။ ေလွခါးႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိး တက္ရၿပီး ေလွခါးထစ္ စုစုေပါင္းမွ အထစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒီေလွခါးထစ္ေတြကို ဒီအိမ္မွာ ေနခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေၾကေၾကညက္ညက္ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာမွ ညဘက္ မီးပ်က္လို႕ အလင္းေရာင္ မရွိခ်ိန္ေတာင္မွ မ်က္စိမွိတ္ အဆင္းအတက္လုပ္ဦး လံုး၀မွကို မလြဲမေခ်ာ္ေစခဲ့ရေအာင္ တက္ႏို္င္၊ ဆင္းႏုိင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ညေနခင္းမွာ ငွါးဖတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလး ျပန္အပ္ဖို႔ ေလွကားအတိုင္း ဆင္းလာရင္းကေန စိတ္ထဲ ရႊင္ျမဴးသလိုုလိုျဖစ္လာတာမို႔ လူရွင္းေနတဲ့ေလွကားေပၚကေျပးတယ္လို႕လည္း မေျပာသာ၊ခုန္ေပါက္ဆင္းတယ္လို႕လည္းမဆိုသာတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႕ ေခါင္းေလးတေမာ့ေမာ့နဲ႔ သီခ်င္းေလးညည္းလို႔ ခပ္ၾကြၾကြေလး ဆင္းလာမိတယ္။ ေအာက္ေရာက္ဖို႔ ေလွကားငါးထစ္ေလာက္အလိုမွာ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မေျခေထာက္က ေပ်ာ့အိအိနဲ႕ တစ္စံုတစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္ နင္းမိၿပီး ေလွကားေအာက္အထစ္အထိ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်ပါေရာ။
ခလုတ္တိုက္မိတဲ့အရာကို ကမမ္းကတမ္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္၊ တက္နင္းမိတဲ့အရွိန္နဲ႔ ေညွာင္ခနဲေအာ္ၿပီး လန႔္ျဖတ္ကာ တစ္ခ်ဳိးထဲ ထြက္ေျပးပါေလေရာ။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လံုး ထိုင္ေနတာကို မျမင္ဘဲ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့အထိ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္မိတာေလ။ အမွဳမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ မတိုက္သင့္ပဲနဲ႔ တိုက္မိခဲ့တဲ့ခလုတ္ေတြေၾကာင့္ တစ္ပါးသူကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ နာက်င္ေစခဲ့မိၿပီလဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ခလုတ္တိုက္ခံရမယ့္ အရာက အလစ္ေခ်ာင္းေနတတ္ျပန္တယ္။ အတိုက္ခံေစခ်င္တဲ့ ခလုတ္လို႕မ်ားေတာင္ ေျပာရမလားမသိ။ ကၽြန္မအထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက မနက္ ေက်ာင္းသြားရင္ အိမ္နဲ႕ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေက်ာင္းကို ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားေ လ့ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုသြားတိုင္း အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ခလုတ္တိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခု ပလက္ေဖာင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒါက အရင္က ကားမွတ္တိုင္နံပတ္ျပား ဆိုက္ထူထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တိုင္တစ္ခုရဲ႕ ေနရာလို႕ ထင္မိပါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ေရာ၊ ဆိုင္းဘုတ္တိုင္ေရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္သူ႕ကို စိုက္ထားတုန္းက ဖို႕ထားတဲ့ တစ္လက္မအျမင့္သာသာ တစ္ေပ ပတ္လည္ အဂၤေတေနရာ မုိ႔မို႕ေလးနဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္သံတိုင္ေလးရဲ႕ အငုတ္ေလးေတာ့ က်န္ေနေသးတယ္။ အမွတ္တမဲ့ဆို ေျမညီျပင္ထက္သာသာေလး မို႕ေနတာေလးက သိေတာင္ မသိသာပါဘူး။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအသြားမ်ားတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ဒီခလုတ္ကို တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ တိုက္မိၿပီး ဟက္ထိုးဟပ္ထိုး ျဖစ္ရတာပါဘဲ။ ကၽြန္မေတာင္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သိသိႀကီးနဲ႕ ေလး၊ ငါးခါထက္မနည္း ၀င္တိုက္မိေသးတာ။ ဒီခလုတ္တိုက္မိတတ္တဲ့ ေနရာေလးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အပင္ေတြ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ေတြ၊ ခလုတ္တိုက္သူေတြသာ ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ဒီေနရာေလးက ကၽြန္မအခု အသက္အရြယ္ထိ ေရာက္လာတာေတာင္ ဟိုးတုန္းကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ ရွိေနဆဲပါဘဲ။ ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႕ ဒါခလုတ္ကန္သင္းပဲလို႕ သိလွ်က္နဲ႕လည္း ကၽြန္မတို႕ ဒီခလုတ္ကို မဖယ္ရွားမိခဲ့ၾကဘူး။ မတိုက္မိဖို႔၊ ေရွာင္ကြင္းသြားဖို႕ပဲ အာရံုရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္တိုင္က တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခလုတ္ကန္သင္းေတြကို ဖယ္ရွားျဖစ္ဖို႕ ေမ့ေလွ်ာ့ေနမိၿပီး ထပ္မံ ခလုတ္တိုက္မိျခင္းေတြနဲ႕ အသားတက် ရွိေနတတ္ျပန္္တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းခလုတ္တိုက္မိတဲ့ ေနရာတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေတြကို ကၽြန္မ၀င္ေမႊေနၾက။ အဲ့ဒီေန႕က ၀င္ေမႊဖို႕ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္က ကၽြန္မ မၾကာခဏေရာက္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ပါ။ အဲ့ဒီ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးရဲ႕ အထဲကို ေရာက္ဖို႕ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း အုတ္ေလွကားထစ္ အနည္းငယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေလး အထဲကို ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း တက္လာရင္း ေလွကားေျခာက္ထစ္ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ ခလုတ္တိုက္မိၿပီး ဟပ္ထိုးေမွာက္လ်က္ လဲက်ပါေလေရာ။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဒူးေလးပြတ္၊ လူးလဲအထမွာ ခလုပ္တိုက္မိတဲ့ ေလွကားထစ္ေနရာမွာ သတိေပး စာတမ္းေလးတစ္ခု ကပ္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆိုင္ကိုလာသမွ် လူေတြျမင္သာေအာင္ ကပ္ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သာမန္ကာ လွ်ံကာဘဲ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဆိုင္ထဲေရာက္သြားခ်ိန္ တစ္ခဏ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေတြ႕ေရာ ခလုတ္တိုက္မိသူတို႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ခလုတ္တိုက္မိခဲ့တာကို အမွတ္ေတာင္ မရမိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘ၀မွာ နာက်င္မွဳမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ရတိုင္း၊ နာက်င္ျခင္းရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို မရွာေဖြမိေတာ့ဘဲ အေသးအမႊားပဲဆိုၿပီး လ်စ္လ်ဴရွဳထားမိတတ္တယ္။ ဒဏ္ရာအေသးအမႊားေလးေတြက ၾကာလာေတာ့ စုေပါင္းၿပီး အေပြး တက္လာေတာ့မွ နာက်င္လာတာကို ဂရုျပဳမိၾကတယ္။ အဲ့ဒီ စာအုပ္ဆိုင္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေရာက္ေတာ့မွ ဒီသတိေပးစာတမ္းေလးကို ကၽြန္မ တခုတ္တရ သတိျပဳမိသြားရတယ္။ ဒီတစ္ခါက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ အေဖာ္အျဖစ္နဲ႕ ခဏလိုက္သြားစဥ္မွာပါ။ စာအုပ္ဆိုင္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး လာတာမဟုတ္ပဲ ဆိုင္ေရွ႕ကေန အျဖတ္ သူငယ္ခ်င္းက “ လမ္းႀကံဳလို႔ မွာထားတဲ့ စာအုပ္ရၿပီလား ၀င္ေမးခ်င္တယ္၊ နင္..ဒီကပဲ ေစာင့္ေန ” ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မက ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ပဲ ေအာက္က ပလက္ေဖာင္းမွာပဲ ေစာင့္ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕က ၀င္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အုတ္ေလွကားတိုေလးရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္္လည္း ေရာက္ေရာ ခလုတ္တိုက္ၿပီး ဟပ္ထိုးေမွာက္လွ်က္ လဲပါေလေရာ။ အဲ့သည္မွာမွ ေလွကားမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာတမ္းကို ကၽြန္မ စတင္သတိျပဳမိတာ။ စာတမ္းက “ သတိ ! ခလုတ္တိုက္တတ္သည္ ” တဲ့။ အဲ့ဒီေနရာက ပထမတစ္ခါ ကၽြန္မခလုပ္တိုက္ လဲက်ခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာ၊ သတိေပးစာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ေလွကားထစ္ေနရာတည့္တည့့္။ ဒါနဲ႕ ဒီေနရာက ခလုတ္မတိုက္မိေစဖို႕ သတိေပးစာတမ္းေတာင္ ကပ္ထားရတဲ့အထိ ဘာလို႔မ်ား ခလုတ္တိုက္မိေစရတာလည္းဆိုတာ ကၽြန္မသိခ်င္လာတယ္။ သိခ်င္ေနစိတ္က ဆိုင္အ၀မွာ အသင့္ရွိေနတဲ့ ၀န္ထမ္းမိန္းကေလးကို ဒီေနရာမွာ ဘာလို႕ ခလုတ္တိုက္မိရသလဲလို႕ ခ်က္ခ်င္း သြားေမးမိေစတယ္။ သူမေျဖတာက “ ခလုတ္တိုက္မိေစတဲ့ ဒီအုတ္ေလွကားထစ္က က်န္ေလွကားထစ္ေတြထက္ မဆိုသေလာက္ နည္းနည္းေလးျမင့္ေနတယ္လို႕ လူႀကီးေတြ ေျပာတာပဲ၊ ဒီအထစ္ေရာက္ရင္ မၾကာခဏ ခလုတ္တိုက္တတ္လို႕ စာတမ္းကပ္ထားရတာ ” လို႕ အေျဖေပးရွာပါတယ္။ အဲ့ဒီ ခလုတ္တိုက္မိေစတဲ့ ေလွကားထစ္က သာမန္မ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္ရင္ တျခားအထစ္ေတြလိုပဲ တကယ့္ကို အေကာင္းပကတိ ပံုမွန္ပါဘဲ။ ဘာမွကို အပို မထူးျခားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိေပးစာတမ္း ကပ္ယူရတဲ့အထိ လူေတြကို ခလုတ္တိုက္မိေစခဲ့တာ။ ခလုတ္ကန္သင္းေတြက မျမင္သာဘဲ သာမန္ပံုစံနဲ႕ လူေတြကို မ်က္စိလွည့္စားၿပီး အလစ္ေခ်ာင္းေနတတ္တယ္။ ခလုတ္မထိေအာင္ ေစတနာထား၊ ႀကိဳတင္ သတိေပးထားတာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ တစ္ခ်က္ကေလး သတိလြတ္သြားလိုက္တာနဲ႕ တိုက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ———->>o<<———- ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ခလုတ္တိုက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ခလုတ္ကန္သင္းနဲ႕ တူေသာ အရာေတြနဲ႕လည္း မလြဲမေသြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲ့ဒီခလုတ္ကန္သင္းေတြကပဲ ဒဏ္ရာအနာတရေတြသာမက အေတြ႔အႀကံဳေတြပါ ရခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအေတြ႕အႀကံဳေတြကေန တဆင့္ ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္ နည္းလမ္းေတြကို ကၽြန္မတို႕ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ရပ္တည္ေနထိုင္ခ်ိန္တိုင္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခလုတ္ေတြ တိုက္ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါဘဲ။ ကိုယ္တိုင္ခလုတ္မျဖစ္ေစဖို႕နဲ႕ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ခရီး လမ္းအသြယ္သြယ္မွာ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိတြယ္ေစဖို႕ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆင္ျခင္တံုတရားေလးနဲ႔ ေသခ်ာဂရုစိုက္မွ ျဖစ္မွာေနာ္။
Image Source: Google Image
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစရွင္။
**ျမေသြးနီ**
ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ အေၾကာင္းေျပာျပခ်င္တယ္။ ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ ေျခေထာက္ေတြက သြားရင္းလာရင္းနဲ႕ တိုက္မိတတ္တဲ့ ခလုတ္ေတြ အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္တာပါ။
———->>o<<———- ကၽြန္မတို႕ေတြ ဘယ္လိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ၊ ဘယ္လိုပံုစံေတြနဲ႕ ခလုတ္တိုက္မိတတ္ၾကသလဲဆိုတာ ကၽြန္မရဲ႕ ကိုယ္ေတြ႔နဲ႔ ႏွဳိင္းယွဥ္ၿပီး စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ အလွ်င္စလိုႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ ခလုတ္တိုက္မိတတ္တယ္။ ကၽြန္မဆို အၿမဲစိတ္ျမန္၊ လက္ျမန္ရွိသူလို႕ ေျပာလို႕ရတယ္။ ဘယ္အလုပ္မဆို အၿမဲ သြက္သြက္လက္လက္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ လုပ္တတ္တယ္။ တုန္႔ေႏွးတုန္႔ေႏွး လုပ္ေနသူေတြဆို အားမလို အားမရစိတ္ အၿမဲျဖစ္မိတယ္။ အလုပ္သံုးမ်ဳိးေလာက္ကို တစ္ခ်ိန္ထဲ၊ တစ္ၿပိဳင္ထဲ အျမန္ၿပီးခ်င္ေနသူ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအၿမဲတမ္း အလွ်င္လိုေနတတ္တယ္။ စိတ္ျမန္လက္ျမန္နဲ႔ အၿမဲအလွ်င္လိုေနတတ္တာေၾကာင့္ လမ္းသြားရင္ ခလုတ္ ခဏခဏတိုက္မိတယ္။ ခလုတ္တိုက္လို႕ ေျခသည္းခြံ ႏွစ္ခါကၽြတ္ဘူးတယ္။ ကၽြန္မစီးတဲ့ ဖိနပ္ထိပ္ေလးေတြဆို ခလုတ္တိုက္မိတဲ့ ဒဏ္နဲ႕ ေဆးသားေလးေတြ အနည္းနဲ႕အမ်ား ကြာေနတတ္တယ္။ ဒါလည္း ကၽြန္မ ခလုတ္တိုက္မိဆဲပါဘဲ။ အလွ်င္စလိုႏိုင္တဲ့ စိတ္ေတြက မၾကာခဏရွိေနတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါကို ေလွ်ာ့ခ်မိဖို႕ မစဥ္းစားမိဘူး။ ဆႏၵေတြနဲ႕ အေစာတလွ်င္ ရွိေနတတ္တာက တခါတခါမွာ ဂရုမမူမိဘဲ ခလုတ္တိုက္မိေစတတ္ပါတယ္။ အာရံုတစ္ေနရာထဲမွာ စူးစိုက္၀င္စားေနရာကေန ေနာက္တစ္ေနရာကို အာရံုက ရုတ္ခ်ည္း ျဗဳန္းဆို ကူးေျပာင္းလုပ္ေဆာင္မိတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိး ခလုတ္တိုက္မိတတ္တယ္။ တစ္ခါက ကၽြန္မစိတ္ပါလက္ပါနဲ႕ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲ ဟင္းခ်က္ဖို႕အတြက္ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊နီ စံုစီနဖာတင္ထားတဲ့ စားပြဲပုေလးေပၚမွာ ၾကက္သြန္နီေတြ အခိုးမႊန္မႊန္နဲ႔၊ မ်က္ရည္တရႊဲရႊဲနဲ႕ လွီးေနတုန္း ျဗဳန္းဆို မီးေစာင့္တက္လာၿပီး မီးအားျမွင့္စက္က စီစီေလာင္ေလာင္ ထေအာ္ပါေလေရာ။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ “ ၀ုန္းခနဲ “ ထၿပီး မီးစက္ဆီအေျပး စားပြဲပုေလးကို ရုတ္တရက္အထ ဒူးေခါင္းနဲ႕ခလုတ္တိုက္၊ စားပြဲေပၚက စံုစီနဖာေတြ ၾကမ္းျပင္ေပၚ အကုန္ေမွာက္ကုန္ေတာ့တာပါဘဲ။ လွီးထားသမွ်ေတြေရာ၊ ဆီသတ္ဖို႕ တင္ထားတဲ့ ဆီအိုးပါ ေမွာက္က်သြားတာမို႕ တကယ့္မ်က္ရည္ အစစ္ေတြေတာင္မွ ၀ဲသြားရခဲ့ဘူးတယ္။ တစ္ေနရာရာမွာ အာရံု၀င္စား တြယ္ၿငိေနမိခ်ိန္ ရုတ္တရက္ အငိုက္ဖမ္း၀င္လာတတ္တဲ့ မေမွ်ာ္မွန္းႏိုင္တဲ့ ခလုတ္ေတြ တိုက္မိတတ္တယ္္။ ေနာက္တစ္ခါ ပံုမွန္သြားေနက် လမ္းကို သြားေနလွ်က္ကပဲ ကိုယ္တိုင္ နေမာ္နမဲ့နဲ႕ သတိမမူလို႕ ခလုတ္တိုက္မိတတ္ၾကတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ အိမ္ခန္းက တတိယထပ္မွာ။ ေလွခါးႏွစ္ဆစ္ခ်ဳိး တက္ရၿပီး ေလွခါးထစ္ စုစုေပါင္းမွ အထစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဒီေလွခါးထစ္ေတြကို ဒီအိမ္မွာ ေနခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတေလွ်ာက္ ေၾကေၾကညက္ညက္ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာမွ ညဘက္ မီးပ်က္လို႕ အလင္းေရာင္ မရွိခ်ိန္ေတာင္မွ မ်က္စိမွိတ္ အဆင္းအတက္လုပ္ဦး လံုး၀မွကို မလြဲမေခ်ာ္ေစခဲ့ရေအာင္ တက္ႏို္င္၊ ဆင္းႏုိင္ခဲ့တာပါ။ ဒါေပမယ့္ တစ္ေန႔ညေနခင္းမွာ ငွါးဖတ္ထားတဲ့ စာအုပ္ေလး ျပန္အပ္ဖို႔ ေလွကားအတိုင္း ဆင္းလာရင္းကေန စိတ္ထဲ ရႊင္ျမဴးသလိုုလိုျဖစ္လာတာမို႔ လူရွင္းေနတဲ့ေလွကားေပၚကေျပးတယ္လို႕လည္း မေျပာသာ၊ခုန္ေပါက္ဆင္းတယ္လို႕လည္းမဆိုသာတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးနဲ႕ ေခါင္းေလးတေမာ့ေမာ့နဲ႔ သီခ်င္းေလးညည္းလို႔ ခပ္ၾကြၾကြေလး ဆင္းလာမိတယ္။ ေအာက္ေရာက္ဖို႔ ေလွကားငါးထစ္ေလာက္အလိုမွာ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မေျခေထာက္က ေပ်ာ့အိအိနဲ႕ တစ္စံုတစ္ခုကို ခလုတ္တိုက္ နင္းမိၿပီး ေလွကားေအာက္အထစ္အထိ ဒလိမ့္ေခါက္ေကြး ျပဳတ္က်ပါေရာ။
ခလုတ္တိုက္မိတဲ့အရာကို ကမမ္းကတမ္း လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေၾကာင္ေလးတစ္ေကာင္၊ တက္နင္းမိတဲ့အရွိန္နဲ႔ ေညွာင္ခနဲေအာ္ၿပီး လန႔္ျဖတ္ကာ တစ္ခ်ဳိးထဲ ထြက္ေျပးပါေလေရာ။ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လံုး ထိုင္ေနတာကို မျမင္ဘဲ ခလုတ္တိုက္မိတဲ့အထိ နေမာ္နမဲ့ႏိုင္မိတာေလ။ အမွဳမဲ့ အမွတ္မဲ့ ေနထိုင္ျဖတ္သန္းလာတဲ့ ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္မွာ မတိုက္သင့္ပဲနဲ႔ တိုက္မိခဲ့တဲ့ခလုတ္ေတြေၾကာင့္ တစ္ပါးသူကို ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ နာက်င္ေစခဲ့မိၿပီလဲ။ တစ္ခါတစ္ေလ ခလုတ္တိုက္ခံရမယ့္ အရာက အလစ္ေခ်ာင္းေနတတ္ျပန္တယ္။ အတိုက္ခံေစခ်င္တဲ့ ခလုတ္လို႕မ်ားေတာင္ ေျပာရမလားမသိ။ ကၽြန္မအထက္တန္းေက်ာင္းတက္ေနတုန္းက မနက္ ေက်ာင္းသြားရင္ အိမ္နဲ႕ သိပ္မေ၀းတဲ့ ေက်ာင္းကို ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန လမ္းေလွ်ာက္သြားေ လ့ ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုသြားတိုင္း အလစ္ေခ်ာင္းၿပီး ခလုတ္တိုက္ဖို႔ ေစာင့္ေနတတ္တဲ့ ေနရာတစ္ခု ပလက္ေဖာင္းမွာ ရွိေနပါတယ္။ အဲ့ဒါက အရင္က ကားမွတ္တိုင္နံပတ္ျပား ဆိုက္ထူထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္တိုင္တစ္ခုရဲ႕ ေနရာလို႕ ထင္မိပါရဲ႕။ အခုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ေရာ၊ ဆိုင္းဘုတ္တိုင္ေရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္သူ႕ကို စိုက္ထားတုန္းက ဖို႕ထားတဲ့ တစ္လက္မအျမင့္သာသာ တစ္ေပ ပတ္လည္ အဂၤေတေနရာ မုိ႔မို႕ေလးနဲ႕ ဆိုင္းဘုတ္သံတိုင္ေလးရဲ႕ အငုတ္ေလးေတာ့ က်န္ေနေသးတယ္။ အမွတ္တမဲ့ဆို ေျမညီျပင္ထက္သာသာေလး မို႕ေနတာေလးက သိေတာင္ မသိသာပါဘူး။ ေက်ာင္းသား၊ ေက်ာင္းသူအသြားမ်ားတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ဒီခလုတ္ကို တစ္ေယာက္မဟုတ္ တစ္ေယာက္ တိုက္မိၿပီး ဟက္ထိုးဟပ္ထိုး ျဖစ္ရတာပါဘဲ။ ကၽြန္မေတာင္ ေက်ာင္းတက္ေနတဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ သိသိႀကီးနဲ႕ ေလး၊ ငါးခါထက္မနည္း ၀င္တိုက္မိေသးတာ။ ဒီခလုတ္တိုက္မိတတ္တဲ့ ေနရာေလးရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္မွာ အပင္ေတြ၊ ပါတ္၀န္းက်င္ေတြ၊ ခလုတ္တိုက္သူေတြသာ ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ဒီေနရာေလးက ကၽြန္မအခု အသက္အရြယ္ထိ ေရာက္လာတာေတာင္ ဟိုးတုန္းကအတိုင္း မေျပာင္းမလဲ ရွိေနဆဲပါဘဲ။ ထင္ထင္ရွားရွားနဲ႕ ဒါခလုတ္ကန္သင္းပဲလို႕ သိလွ်က္နဲ႕လည္း ကၽြန္မတို႕ ဒီခလုတ္ကို မဖယ္ရွားမိခဲ့ၾကဘူး။ မတိုက္မိဖို႔၊ ေရွာင္ကြင္းသြားဖို႕ပဲ အာရံုရွိၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကိုယ္တိုင္က တစ္ခါတစ္ရံမွာ ခလုတ္ကန္သင္းေတြကို ဖယ္ရွားျဖစ္ဖို႕ ေမ့ေလွ်ာ့ေနမိၿပီး ထပ္မံ ခလုတ္တိုက္မိျခင္းေတြနဲ႕ အသားတက် ရွိေနတတ္ျပန္္တယ္။ ထူးထူးဆန္းဆန္းခလုတ္တိုက္မိတဲ့ ေနရာတစ္ခုအေၾကာင္း ေျပာျပဦးမယ္။ အလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ စာအုပ္ဆိုင္ေတြကို ကၽြန္မ၀င္ေမႊေနၾက။ အဲ့ဒီေန႕က ၀င္ေမႊဖို႕ ေရြးခ်ယ္ျဖစ္တဲ့ စာအုပ္ဆိုင္က ကၽြန္မ မၾကာခဏေရာက္ေနက် ပန္းဆိုးတန္းက ဆိုင္ႀကီးတစ္ဆိုင္ပါ။ အဲ့ဒီ စာအုပ္ဆိုင္ႀကီးရဲ႕ အထဲကို ေရာက္ဖို႕ ခပ္က်ဥ္းက်ဥ္း အုတ္ေလွကားထစ္ အနည္းငယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ေလး အထဲကို ေလွကားထစ္ေတြအတိုင္း တက္လာရင္း ေလွကားေျခာက္ထစ္ေလာက္လည္း ေရာက္ေရာ ခလုတ္တိုက္မိၿပီး ဟပ္ထိုးေမွာက္လ်က္ လဲက်ပါေလေရာ။ ရွက္ရွက္နဲ႔ ဒူးေလးပြတ္၊ လူးလဲအထမွာ ခလုပ္တိုက္မိတဲ့ ေလွကားထစ္ေနရာမွာ သတိေပး စာတမ္းေလးတစ္ခု ကပ္ထားတာ ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ဆိုင္ကိုလာသမွ် လူေတြျမင္သာေအာင္ ကပ္ထားတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ သာမန္ကာ လွ်ံကာဘဲ ဖတ္လိုက္မိတယ္။ ဆိုင္ထဲေရာက္သြားခ်ိန္ တစ္ခဏ ကိုယ္စိတ္၀င္စားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း ေတြ႕ေရာ ခလုတ္တိုက္မိသူတို႕ရဲ႕ ထံုးစံအတိုင္း ခလုတ္တိုက္မိခဲ့တာကို အမွတ္ေတာင္ မရမိေတာ့ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘ၀မွာ နာက်င္မွဳမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ရတိုင္း၊ နာက်င္ျခင္းရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကို မရွာေဖြမိေတာ့ဘဲ အေသးအမႊားပဲဆိုၿပီး လ်စ္လ်ဴရွဳထားမိတတ္တယ္။ ဒဏ္ရာအေသးအမႊားေလးေတြက ၾကာလာေတာ့ စုေပါင္းၿပီး အေပြး တက္လာေတာ့မွ နာက်င္လာတာကို ဂရုျပဳမိၾကတယ္။ အဲ့ဒီ စာအုပ္ဆိုင္ကို ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေရာက္ေတာ့မွ ဒီသတိေပးစာတမ္းေလးကို ကၽြန္မ တခုတ္တရ သတိျပဳမိသြားရတယ္။ ဒီတစ္ခါက ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းနဲ႕အတူ အေဖာ္အျဖစ္နဲ႕ ခဏလိုက္သြားစဥ္မွာပါ။ စာအုပ္ဆိုင္ကို ရည္ရြယ္ၿပီး လာတာမဟုတ္ပဲ ဆိုင္ေရွ႕ကေန အျဖတ္ သူငယ္ခ်င္းက “ လမ္းႀကံဳလို႔ မွာထားတဲ့ စာအုပ္ရၿပီလား ၀င္ေမးခ်င္တယ္၊ နင္..ဒီကပဲ ေစာင့္ေန ” ဆိုတာနဲ႕ ကၽြန္မက ဆိုင္ထဲ ၀င္လိုက္မသြားျဖစ္ေတာ့ပဲ ေအာက္က ပလက္ေဖာင္းမွာပဲ ေစာင့္ေနျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕က ၀င္သြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ အုတ္ေလွကားတိုေလးရဲ႕ တစ္၀က္ေလာက္္လည္း ေရာက္ေရာ ခလုတ္တိုက္ၿပီး ဟပ္ထိုးေမွာက္လွ်က္ လဲပါေလေရာ။ အဲ့သည္မွာမွ ေလွကားမွာ ကပ္ထားတဲ့ စာတမ္းကို ကၽြန္မ စတင္သတိျပဳမိတာ။ စာတမ္းက “ သတိ ! ခလုတ္တိုက္တတ္သည္ ” တဲ့။ အဲ့ဒီေနရာက ပထမတစ္ခါ ကၽြန္မခလုပ္တိုက္ လဲက်ခဲ့ဘူးတဲ့ ေနရာ၊ သတိေပးစာတမ္းကပ္ထားတဲ့ ေလွကားထစ္ေနရာတည့္တည့့္။ ဒါနဲ႕ ဒီေနရာက ခလုတ္မတိုက္မိေစဖို႕ သတိေပးစာတမ္းေတာင္ ကပ္ထားရတဲ့အထိ ဘာလို႔မ်ား ခလုတ္တိုက္မိေစရတာလည္းဆိုတာ ကၽြန္မသိခ်င္လာတယ္။ သိခ်င္ေနစိတ္က ဆိုင္အ၀မွာ အသင့္ရွိေနတဲ့ ၀န္ထမ္းမိန္းကေလးကို ဒီေနရာမွာ ဘာလို႕ ခလုတ္တိုက္မိရသလဲလို႕ ခ်က္ခ်င္း သြားေမးမိေစတယ္။ သူမေျဖတာက “ ခလုတ္တိုက္မိေစတဲ့ ဒီအုတ္ေလွကားထစ္က က်န္ေလွကားထစ္ေတြထက္ မဆိုသေလာက္ နည္းနည္းေလးျမင့္ေနတယ္လို႕ လူႀကီးေတြ ေျပာတာပဲ၊ ဒီအထစ္ေရာက္ရင္ မၾကာခဏ ခလုတ္တိုက္တတ္လို႕ စာတမ္းကပ္ထားရတာ ” လို႕ အေျဖေပးရွာပါတယ္။ အဲ့ဒီ ခလုတ္တိုက္မိေစတဲ့ ေလွကားထစ္က သာမန္မ်က္စိနဲ႕ ၾကည့္ရင္ တျခားအထစ္ေတြလိုပဲ တကယ့္ကို အေကာင္းပကတိ ပံုမွန္ပါဘဲ။ ဘာမွကို အပို မထူးျခားပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိေပးစာတမ္း ကပ္ယူရတဲ့အထိ လူေတြကို ခလုတ္တိုက္မိေစခဲ့တာ။ ခလုတ္ကန္သင္းေတြက မျမင္သာဘဲ သာမန္ပံုစံနဲ႕ လူေတြကို မ်က္စိလွည့္စားၿပီး အလစ္ေခ်ာင္းေနတတ္တယ္။ ခလုတ္မထိေအာင္ ေစတနာထား၊ ႀကိဳတင္ သတိေပးထားတာမ်ဳိး ရွိေပမယ့္ တစ္ခ်က္ကေလး သတိလြတ္သြားလိုက္တာနဲ႕ တိုက္မိလ်က္သား ျဖစ္ေနတတ္တယ္။ ———->>o<<———- ဘ၀မွာ အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ခလုတ္တိုက္မိခဲ့ၾကတယ္။ ခလုတ္ကန္သင္းနဲ႕ တူေသာ အရာေတြနဲ႕လည္း မလြဲမေသြ ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ၾကရတယ္။ အဲ့ဒီခလုတ္ကန္သင္းေတြကပဲ ဒဏ္ရာအနာတရေတြသာမက အေတြ႔အႀကံဳေတြပါ ရခဲ့ၾကတယ္။ အဲ့ဒီအေတြ႕အႀကံဳေတြကေန တဆင့္ ေရွာင္ရန္ ေဆာင္ရန္ နည္းလမ္းေတြကို ကၽြန္မတို႕ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႕ ရပ္တည္ေနထိုင္ခ်ိန္တိုင္း တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ခလုတ္ေတြ တိုက္ျဖစ္ေနၾကဦးမွာပါဘဲ။ ကိုယ္တိုင္ခလုတ္မျဖစ္ေစဖို႕နဲ႕ ေလွ်ာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ခရီး လမ္းအသြယ္သြယ္မွာ ခလုတ္မထိ ဆူးမၿငိတြယ္ေစဖို႕ကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆင္ျခင္တံုတရားေလးနဲ႔ ေသခ်ာဂရုစိုက္မွ ျဖစ္မွာေနာ္။
Image Source: Google Image
ဆႏၵနဲ႕ဘ၀တစ္ထပ္ထဲက်ၾကပါေစရွင္။
**ျမေသြးနီ**
No comments:
Post a Comment