ေပါင္မုန္႔ညိဳ ႏွစ္လုံးပါေသာ အိပ္ကၽြတ္မဲမဲကုိ လက္မွာဆြဲလွ်က္ လမ္းထိပ္ဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ က်ေန၏ အေရာင္ စူးၿပဲ့ၿပဲ့က မ်က္လုံးေတြကုိ က်ိန္းစပ္ေနေစႏုိင္ေသးသည္မုိ႔ လက္ထဲမွာ ပါလာေသာ ဂ်ာနယ္စကၠဴသန္႕သန္႔ ႏွစ္ရြက္ကုိ နဖူးေပၚတင္ကာ ေနေရာင္ကာျပဳရသည္။ က်င့္သားရ မ်က္လုံးမ်ားက အမွတ္မထင္ ရွာေဖြမိေတာ့ ထင္သည့္အတုိင္း ဟုိေကာင္ေလး ႀကိဳေရာက္ေနႏွင့္ကာ …လမ္းထိပ္မွာ အသင့္ေစာင့္ေနႏွင့္ၿပီ။
“ေနရီ။ ခဏေစာင့္ဦး”
ေနာက္ဖက္ခပ္ေ၀းေ၀းဆီမွ လြင့္ခနဲ လုိက္လာေသာ ႀကီးေမ၏ အသံေၾကာင့္ လွမ္းလက္စေျခလွမ္းေတြကုိ တုန္႔ကာ ရပ္ေစာင့္ေနရေသးသည္။
“ငါပါ လုိက္ခဲ့မယ္”
ႀကီးေမသည္ ေနရီအား စိတ္ခ်ဟန္မတူ။
ႀကီးေမ စိတ္ပူပန္မည္ဆုိလည္း ပူပန္သင့္ပါသည္။ ေနရီတစ္ေယာက္ ေန႔ဆက္နီးပါး ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းႏွစ္လုံးႏွင့္ လမ္းထိပ္ထြက္ခဲ့တာ တစ္လနီးပါးပင္ရွိေတာ့မည္။ ခုထိ အေျခအေနက မထူးျခားေသးဟု ႀကီးေမက ဆုိေလသည္။
“ေနရီ။ ညည္း ငါမွာသလုိ ေသခ်ာလုပ္ခဲ့ရဲ႕လား”
“ဟုတ္။ လုပ္တယ္ေလ ႀကီးေမကလည္း…။ ႀကီးေမ မွာလုိက္သလုိ စကၠဴေသခ်ာခင္းၿပီး ထားေပးခဲ့တာပဲ”
“ေခြးေတြေရာ ေရာက္လာၾကရဲ႕လား”
“အင္း… လာတယ္”
“ဘာ… ျပန္ေျပာစမ္း။ ဘာအင္း လဲ။ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ သင္ထားလွ်က္နဲ႔ …။ ကဲ … အဲဒါ အင္းဦး။ အင္းလုိ႔ ေျပာဦး”
အားခနဲ စူးစူးရွရွေအာ္ဟစ္ပစ္ရင္း ႀကီးေမ လိမ္ဆြဲလုိက္ေသာေပါင္တစ္ဖက္ကုိ ခပ္ၾကာၾကာ ပြတ္သတ္ကာ နာက်င္လြန္းလွသေယာင္ တရွဴးရွဴး အမူပုိျပလုိက္ရသည္။ ႀကီးေမတစ္ေယာက္ အဓိက ကိစၥကုိ တိတိပပ စစ္ေမးရန္ ေမ့သြားၿပီ။ ေနရီတစ္ေယာက္ အေျပာအဆုိ မယဥ္ေက်း၊ မဖြယ္ရာသည့္အေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္သင္သင္ မတတ္ေၾကာင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ျမည္တြန္လုိ႔ မဆုံးေတာ့ၿပီ။
တကယ္က ဟုတ္ကဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ေနရီ႕အဖုိ႔ အသားက်၊ ႏႈတ္စြဲေနခဲ့ပါၿပီ။ ေနရီ ႀကီးေမတုိ႔အိမ္ဆီ ေရာက္ခဲ့တာျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လုိ႔ သုံးႏွစ္အတြင္း ၀င္ခဲ့ၿပီဥစၥာ..။ ႀကီးေမကုိ လိမ္ေျပာရမွာ မ၀ံ့ေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ အင္း…ဆုိၿပီး ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ကထြက္သြားခဲ့တာ။
ေခြးေတြ ေရာက္လာ၊ စားေသာက္ၾကတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္လာခဲ့ဖုိ႔ ႀကီးေမက ေနရီ႕ကုိ ေသခ်ာ မွာထားခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္သည္။ ေနရီက ေပါင္မုန္႔ ႏွစ္လုံးကုိ စကၠဴခင္းေပၚ တင္ထားၿပီးသည္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ ေနာက္မလွည့္စတမ္း သုတ္ေျခတင္ လွည့္ျပန္ခဲ့သည္ခ်ည္း မဟုတ္လား။
လွည့္ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္လည္း ဘယ္ေခြးတစ္ေကာင္မွ ေရာက္လာဦးမွာ မဟုတ္တာ ေနရီ သိေနပါသည္။ ဟုိ အလွ်င္ကေတာ့ ေနရီတုိ႔ လမ္းထဲမွာေရာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးမွာပါ ေခြးေလ၊ ေခြးလြင့္ေတြ ေပါမ်ားလြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနသူေတြ မၾကာခဏ ေခြးဆြဲခံရသည္။ ေခြးလုိက္ခံရသူ၊ ေခြးဆြဲခံရသူ အမ်ားစုမွာ ကေလးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး မိဘေတြက က်ိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ၾကရေသာ္လည္း ေခြးေတြက ပုိင္ရွင္မဲ့ေတြျဖစ္ေနျပန္ရာ ဘယ္သူ႕ကုိ အေရးယူရမွန္းလည္း မသိ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေခြးကုိ ရက္စက္စြာ ရုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ လုိက္ၾကေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကဏန္းေထာင္ဖမ္းရာမွာ အစာအျဖစ္ ေခြးသားက အေကာင္းဆုံးဟု ဆုိၾကလွ်က္ ၀င္ေငြစီးပြားေကာင္းေနၾကျပန္ရင္း ေခြးေလ၊ေခြးလြင့္ေတြ တစစ ေလ်ာ့နည္းရွားပါးလာေတာ့ၿပီ။ ဒီလုိကာလ ေရာက္လာေလမွ ႀကီးေမ၏ အခါေပးဆရာက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကုိ ေပါင္မုန္႔ေကၽြးရန္ အႀကံေပးလုိက္သည္တဲ့။
စဦး တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္မွာေတာ့ ေနရီတစ္ေယာက္ စိတ္ရွည္သီးခံကာ လမ္းဆုံေရာက္ေအာင္ထြက္လွ်က္ ေခြးေလလြင့္တုိ႔ အရိပ္အေယာင္ကုိ ရွာျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။ တစ္ေကာင္စ၊ ႏွစ္ေကာင္စ အရိပ္ျမင္မွ စကၠဴစ ေသခ်ာျဖန္႔ခင္းကာ ေပါင္မုန္႔ကုိ ျမင္သာေအာင္ျပလွ်က္ တအုိ႔အုိ႔ ေခၚသည္။ မတတ္တတတ္ျဖင့္ လက္ဖ်စ္တီးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ရပ္ကြက္လုံးမွာ သူတုိ႔လုိ ေခြးေတြကုိ တယုတယ၊ က်နေသခ်ာစြာ တည္ခင္းေကၽြးေမြးတာမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မရွိစဖူး။ တစ္ခါဖူးမွ် မႀကံဳစဖူးမုိ႔ထင့္။ ဘယ္တစ္ေကာင္မွ ေနရီ႕အနားသုိ႔ ရစ္သီမလာရဲၾကေပ။ တခ်ိဳ႕က မယုံသကၤာဟန္ျဖင့္ ေစာင္ေပေပ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လည္ျပန္ တခ်က္မွ်ၾကည့္ကာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးသြားၾကေတာ့သည္။
ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးမွ က်ပ္ငါးရာသာ က်သင့္တာ ေနရီ သိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ စားစရိတ္ၿငိမ္း တစ္လ က်ပ္တစ္ေသာင္းခြဲသာရေသာ ေနရီကေတာ့ ႏွေမ်ာလုိ႔ မဆုံးေပ။ ေငြငါးရာ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ေငြကုိ ေခြးေလလြင့္ေတြကုိ ေပါင့္မုန္႔၀ယ္မေကၽြးပဲ ေနရီ႕အား မုန္႔ဖုိးေပးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသည္။ ရြာမွာ က်န္ေနရစ္ေသာ အေမတုိ႔ဆီ ေငြပုိ၍ ပုိ႔ႏုိင္မည္။ အဲလုိဆုိ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္စရာ မလုိေတာ့။ ေမာင္ေလးက ရြာႏွင့္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္ေ၀းေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေျခာက္တန္းတက္ေနရတာ ျဖစ္သည္။
ေနရီ႕တုန္းကေတာ့ ရွစ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ အေဖက သူမ်ားလယ္မွာ သူရင္းငွားဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းထားေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ အေဖက ရုတ္တရက္ဆုံးကာ အေမကလည္း မုိးမွာ ေကာက္စုိက္ အငွားလုိက္၊ ေႏြမွာ ေကာက္ရိတ္၊ ပဲႏုတ္ေလာက္သာ လုပ္တတ္သည္မုိ႔ ေနရီ႕အား ႀကီးေမတုိ႔ဆီ ပုိ႔ခဲ့ရေတာ့သည္။
စာေတာ္၍ ဇြဲရွိေသာေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ခ်င္မွာ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေအာက္မွာ ေလးတန္းေက်ာင္းသား အျမြာေမာင္ႏွမ ရွိေသးသည္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း ခ်စ္မက္ညွာတာရမည္ကုိ ေမာင္ေလး မသိပဲေနမည္ မဟုတ္။ မိသားစုအေၾကာင္းကုိ သူလည္း အထုိက္အေလွ်ာက္ေတာ့ နားလည္တတ္ေနၿပီမုိ႔ အလုပ္ထြက္လုပ္ရန္လည္း ၀န္းေလးေနမွာေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ေပါင္မုန္႔ေတြကုိ ေခြးမေကၽႊးေတာ့ပဲ ေရႊရင္ေအးေရာင္းသည့္ ေဒၚရင္ၾကည့္ကုိ ေလွ်ာ့ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းလုိက္ဖုိ႔ ေနရီ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ကူးမိေသးတာ ၀န္ခံပါသည္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတကာလွည့္ေနေသာ ေရႊရင္ေအးသည္မွတဆင့္ ႀကီးေမ၏နားသုိ႔ ျပန္မေရာက္ပဲ ေနမွာ မဟုတ္။ ေနရီ အလုပ္ျပဳတ္၊ အရွက္ရမည့္အျပင္ ထမင္းအုိးပါ ကြဲရမည့္ကိန္းမုိ႔ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရေတာ့သည္။ ခုခ်ိန္မွာ ေနရီ႕အေပၚ ႀကီးေမ အျမင္ၾကည္လင္ေနဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနျပမွ ျဖစ္မည္။ မုိးဦးမက်မီ ႀကီးေမထံမွ ႀကိဳတင္လုပ္အားခေငြ ေျခာက္လစာႀကိဳထုတ္ခ်င္သည္။ အေမက ႀကီးေမအား ႀကိဳတင္နားသြင္းထားရန္ လူႀကံဳႏွင့္ မွာလုိက္သည္ေလ။
ႀကီးေမကလည္း ခုရက္ေတြထဲမွာ အလုပ္ေတြ အဆင္မေျပဟု ခုိညည္းသလုိ ညည္းေနေတာ့တာပဲ။ ဘဘႀကီးႏွင့္ ကုိကုိႀကီးတုိ႔၏ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆုိင္က အေရာင္းအ၀ယ္ ေကာင္းေနေသာ္လည္း လက္လြန္ထားေသာ ကုန္ေၾကြးေတြက ျပန္မရဘူးလုိလုိ ဆုိျပန္သည္။ ဟုိေျပး၊ ဒီလႊား ေဗဒင္ေမး၊ ယၾတာေခ် စသည္ျဖင့္ ႀကီးေမတစ္ေယာက္ စိတ္ေလကာ ဗ်ာမ်ားေနသမွ် ေနရီလည္း ဗာဟီရ အလုပ္ေတြရွဳပ္ကာ ဂ်င္ေျခလည္ရေတာ့သည္သာ။ ေစ်းကုိပတ္ကာ သစ္သီးစုံ ရွာေဖြ၀ယ္ရဖူးသည္။ အရြက္၊ အခက္ေတြလည္း အရပ္ထဲလွည့္ကာ ေမးျမန္းရ၊ ခူးဆြတ္ရႏွင့္ အနားကုိ မေနရေတာ့။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္မွာလည္း ေမႊးရနံ႔မ်ိဳးစုံ ႀကိဳင္ေလွာက္ေနေတာ့ၿပီ။ ခု.. ေနာက္ဆုံး ကုစားရာကေတာ့ ႀကီးေမတုိ႔ မိသားစုမွာ ေငြေၾကးကံနိမ့္ေနေသာေၾကာင့္ တနလာၤနံျဖင့္ ယၾတာေခ်ကာ ကံျမွင့္ေနရတာ ျဖစ္ေလသည္။
ေခြးေလလြင့္ေတြကုိ (ႀကီးေမ အထင္) အစာေကၽြးလာခဲ့တာ တစ္လနီးပါး ရွိေတာ့မည္။ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲထူးျခားကာ တုိးတက္မလာေသးဟု ႀကီးေမခမ်ာ အားမရ၊ ညည္းျငဴျပေလတုိင္း ေနရီ လိပ္ျပာမလုံလွပါ။ လမ္းထိပ္မွာ ေနရီ ခ်ထားခဲ့ေသာ ေပါင္မုန္႔ေတြကုိ ေခြးေတြ လာမစားလုိ႔မ်ားလားဟု ေတြးေနမိခဲ့ၿပီ။ တကယ္တမ္းမွာ ေခြးေလလြင့္ေတြ ထုိေနရာသုိ႔ မ်က္ေစ့လည္ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ေတာင္ ေနရီခ်ထားခဲ့ေသာ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကုိ သူတုိ႔ ေတြ႔ရမည္မထင္။ ေနရီ႔အား ေခ်ာင္းေျမာင္းေစာင့္ၾကည့္ကာ ေနရီေက်ာခုိင္းေနာက္လွည့္ျပန္သည္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကုိ အလွ်င္စလုိ လာယူသြားတတ္ေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရွိေနတာ ေနရီသာမက ႀကံဳႀကိဳက္တုိက္ဆုိင္ေသာ လမ္းထဲက လူတခ်ိဳ႕ပါ သိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနရီကေတာ့ မသိေယာင္ ေဆာင္ေနမိဆဲပင္။
အဲဒီေကာင္ကေလးကုိ ေနရီ သိေနပါသည္။ မူလအေရာင္ မခန္႔မွန္းႏုိင္ေတာ့ေသာ လက္ႏွီးေရာင္ အကၤ် ီ ပြႀကီးက ၾကယ္သီးေတြ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းမုိ႔ ေထာင့္တန္းဆြဲေနသည္။ ဒူးက်ေဘာင္းဘီႀကီးကလည္း မေထာ္မနန္းေပ။ မဲညစ္ေပတူးေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚ ေခၽြးေတြစီးက်လာေနသည္ကုိ လက္ခုံတစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သုတ္ထားသည္မုိ႔ နဖူးေပၚမွာ ေၾကးေၾကာင္းရာႀကီး ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေပၚေနတတ္တာ ရယ္ခ်င္စရာ။ ၿပီး သနားစရာလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေနရီ႕ေမာင္ေလးအရြယ္မုိ႔လည္း ထူးထူးျခားျခား သတိထားျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္။
“အစ္မ၊ ေရသန္႔ဗူးခြံတုိ႔၊ အခ်ိဳရည္ဗူးခြံတုိ႔ရွိရင္ ေပးပါလား”
ေနရီတုိ႔ ၿခံနားမွာ ရစ္သီေယာင္လည္ေနဆဲ ႀကီးေမက မယုံသကၤာစိတ္ႏွင့္…
“အဲဒီကေလးေတြ ၿခံထဲထိ ၀င္မလာေစနဲ႔”
… ေနရီ႕ကုိ သူ႕အားႏွင္ရန္ ေစခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူေမးေသာ ေရသန္႔ဗူးခြံေတြကုိ ေနရီက အိမ္ထဲအႏွံ ရွာေဖြေနမိျပန္ေတာတာ့ပင္။ ၿခံေထာင့္ရွိ သစ္ကုိင္းတစ္ခုမွာ ျမင္သာေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေပးကာ ေကာင္ကေလး ေရာက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ရသည္။ တျခားကေလးေတြ ေတြ႔ျမင္ယူငင္သြားမွာလည္း ပူပန္ရေသးသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထမင္းဟင္း အက်န္ေလးေတြ လူးလိမ္းနယ္ဖတ္ကာ ေကာင္ေလးကုိ ေကၽြးခ်င္ပါေသးသည္။ ႀကီးေမတုိ႔က မိသားစုနည္းပါးလွသည့္ျပင္ စိတ္သေဘာလည္း မဆုိးလွသူေတြမုိ႔ ေနရီဆုိ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ခူးခပ္ၿပီးသမွ် ထမင္းဟင္းေတြကုိ အိမ္ရွင္ႏွင့္တန္းတူ စားခြင့္ရေနတာျဖစ္သည္။ ခါတေလ…ကုိယ္က ဆီဦးေထာပတ္ႏွင့္ အညြန္႔သား စားေသာက္ေနစဥ္ ရြာမွာက်န္ရစ္ေသာ မိသားစုေတြ ဘယ္လုိမ်ား စားေသာက္ေနၾကမွာပါလိမ့္ဟု သတိတရႏွင့္ မ်ိဳမက်ခ်င္။ ေနရီ႕ေမာင္ေလးဆုိ အလြန္ အေကာင္းႀကိဳက္ကေလး ျဖစ္သည္။
“နင့္မွာ မိဘေတြ မရွိဘူးလား”
“အေမေတာ့ ရွိတယ္”
“အေဖကေရာ….”
“မရွိဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားလည္း မသိဘူး”
“အေမကေရာ ဘာလုပ္လည္း…”
“အရင္တုန္းက ဗူးခြံေတြ လုိက္ေကာက္ေသးတယ္။ ေယာက်္ားရေတာ့ မေကာက္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ေယာက်္ားက ကႏၷားေတြမွာ ကုန္ထမ္းတယ္ ေျပာတာပဲ။ ခု ကြဲသြားၿပီ။ ညီမေလးက ငယ္ေသးေတာ့ အေမက အလုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူးတဲ့”
“ညီမေလးက ဘယ္အရြယ္လဲ”
“အခါ မလည္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမက ညီမေလးကုိ သူမ်ားေပးပစ္ဖုိ႔ လုပ္ေနတယ္။ ယူခ်င္တဲ့သူ ရွိတယ္တဲ့။ သားက ညီမေလးနဲ႔ မခြဲႏုိင္ဘူး။ မေပးခ်င္ဘူး။ အေမက မေပးခ်င္ရင္ အလုပ္ပုိလုပ္တဲ့…”
ႀကီးေမတုိ႔ မၾကည္ျဖဴပဲ ဒီအိမ္မွ ထမင္း၊ ဟင္းကုိ ယူငင္ေပးသည္အထိေတာ့ ေနရီ အတင့္မရဲသင့္ဘူး မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေနရီ ခ်ထားေသာ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကုိ ထုိေကာင္ကေလး ေစာင့္ကာ ေကာက္ယူသြားတတ္တာကုိေတာ့ သိသိႀကီးႏွင့္ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၀ိနည္းလြတ္ ေနျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ။
ခုေတာ့ ႀကီးေမက အားမလုိ၊ အားမရေတြ ျဖစ္လာကာ အခါေပးဆရာဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္သြားျဖစ္ခဲ့ရာ…
“ဟဲ့.. ေနရီ။ ေပါင္မုန္႔က ဒီအတုိင္း ေကၽြးရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေရကေလး နည္းနည္းေလာက္ စိမ္ေကၽြးရမွာတဲ့”
ေနရီ လန္႔ဖ်တ္သြားသည္။ ေပါင္မုန္႔ကုိ ေရစိမ္လုိက္ရင္ စားလုိ႔ ဘယ္ေကာင္းပါေတာ့ မလဲ။
“ေရစိမ္လုိက္ရင္ ႏူးေပ်ာ္ၿပီး ေပါင္မုန္႔အလုံးပ်က္သြားမွာေပါ့ ႀကီးေမရဲ႕”
“ဟဲ့… မပ်က္ေအာင္ စြတ္ရုံကေလး ခ်ိန္ဆလုပ္ရမွာေပါ့။ ဟုိတစ္ခါတည္းက ဆရာက ေသခ်ာမွာလုိက္တာ။ ငါက ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့မုိ႔…။ နင္လည္း ပါလွ်က္သားနဲ႔ ေသခ်ာ မွတ္မလာခဲ့ဘူး။ ဘာမွ အားမကုိးရဘူး”
ခုေတာ့ ေရစိမ္ေပးလုိက္သည္ကုိ အားမရ၊ စိတ္မခ်ႏုိင္ပဲ ကုိယ္တုိင္လုိက္ပါလာခဲ့ေတာ့ၿပီ။
“ဘယ္ေနရာမွာ ေကၽြးတာလဲ”
“ဟုိ ျမင့္ျမင့္ေနရာ…”
မ်က္၀န္းေထာင့္မွာ ညစ္ေထးေပစုတ္ေနေသာ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္း၊ ေၾကးအထပ္ထပ္ အရိပ္ကေလး ဖ်တ္ခနဲေပၚလာသည္။
“ညည္း သတၱ၀ါေတြ တစ္ေကာင္မွလည္း ေပၚမလာၾကေသးပါလား”
စုိစိစိ ေပါင္မုန္႔ေတြေပၚ ယင္ေကာင္မည္းမည္းေတြ ၀ဲစျပဳၿပီမုိ႔ လက္ဖ၀ါးကေလး တယမ္းယမ္းျပဳေနမိသည္။
“အနီးအနားမွာ ေရာက္ေနမယ္ ထင္တယ္ ႀကီးေမရဲ႕။ ဒီေန႔ ႀကီးေမပါလာေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေနလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း အနားမကပ္ရဲေသးတာ ျဖစ္မယ္”
ေအာက္ခင္းစကၠဴေတြ ေရထိလွ်က္ စုိႏူးကာ တရိရိ စုတ္ၿပဲေတာ့မည္။ ႀကီးေမကေတာ့ ဇြဲေကာင္းေနဆဲ။ ဟုိ ကေလးကလည္း ခုထိ မျပန္ေသး။ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါေတာ့လား ေမာင္ေလးရယ္။ ႀကီးေမကလည္း….
“ဆရာက ေသခ်ာ မွာလုိက္တာ ၾကားတယ္ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔စားေနတာကုိ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္။ ကုိယ့္ဒါနအတြက္ ပီတိေတြ တစိမ့္စိမ့္ပြားေနရမွာတဲ့။ ခုထိလည္း တစ္ေကာင္မွ ေပၚမလာၾကေသးပါလား”
ေနေရာင္ ည်ိဳးလုၿပီ။ စိတ္ရွည္ဇြဲႀကီးလြန္းလွေသာ ႀကီးေမကလည္း ေနာက္လွည့္ အိမ္ျပန္မည့္ပုံမေပၚ။ ဟုိ ေကာင္ကေလးကလည္း ခုထိ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေနရာ မေရႊ႕ေသး။ ယင္တေလာင္းေလာင္းႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ရိရြဲေပ်ာ့ၿပဲလုိ႔ လာသည္။ ေနရီသည္ ဘာကုိမွန္းမသိ။ အလုိမက်သလုိ၊ ၀မ္းနည္းသလုိႀကီးျဖစ္လာကာ ငုိခ်ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ကုိ အတန္တန္ ထိမ္းခ်ဳပ္ေနရေတာ့သည္။ ။
Posted by သတုိး
ေပါင္မုန္႔ညိဳ ႏွစ္လုံးပါေသာ အိပ္ကၽြတ္မဲမဲကုိ လက္မွာဆြဲလွ်က္ လမ္းထိပ္ဆီသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ က်ေန၏ အေရာင္ စူးၿပဲ့ၿပဲ့က မ်က္လုံးေတြကုိ က်ိန္းစပ္ေနေစႏုိင္ေသးသည္မုိ႔ လက္ထဲမွာ ပါလာေသာ ဂ်ာနယ္စကၠဴသန္႕သန္႔ ႏွစ္ရြက္ကုိ နဖူးေပၚတင္ကာ ေနေရာင္ကာျပဳရသည္။ က်င့္သားရ မ်က္လုံးမ်ားက အမွတ္မထင္ ရွာေဖြမိေတာ့ ထင္သည့္အတုိင္း ဟုိေကာင္ေလး ႀကိဳေရာက္ေနႏွင့္ကာ …လမ္းထိပ္မွာ အသင့္ေစာင့္ေနႏွင့္ၿပီ။
“ေနရီ။ ခဏေစာင့္ဦး”
ေနာက္ဖက္ခပ္ေ၀းေ၀းဆီမွ လြင့္ခနဲ လုိက္လာေသာ ႀကီးေမ၏ အသံေၾကာင့္ လွမ္းလက္စေျခလွမ္းေတြကုိ တုန္႔ကာ ရပ္ေစာင့္ေနရေသးသည္။
“ငါပါ လုိက္ခဲ့မယ္”
ႀကီးေမသည္ ေနရီအား စိတ္ခ်ဟန္မတူ။
ႀကီးေမ စိတ္ပူပန္မည္ဆုိလည္း ပူပန္သင့္ပါသည္။ ေနရီတစ္ေယာက္ ေန႔ဆက္နီးပါး ေပါင္မုန္႔ၾကမ္းႏွစ္လုံးႏွင့္ လမ္းထိပ္ထြက္ခဲ့တာ တစ္လနီးပါးပင္ရွိေတာ့မည္။ ခုထိ အေျခအေနက မထူးျခားေသးဟု ႀကီးေမက ဆုိေလသည္။
“ေနရီ။ ညည္း ငါမွာသလုိ ေသခ်ာလုပ္ခဲ့ရဲ႕လား”
“ဟုတ္။ လုပ္တယ္ေလ ႀကီးေမကလည္း…။ ႀကီးေမ မွာလုိက္သလုိ စကၠဴေသခ်ာခင္းၿပီး ထားေပးခဲ့တာပဲ”
“ေခြးေတြေရာ ေရာက္လာၾကရဲ႕လား”
“အင္း… လာတယ္”
“ဘာ… ျပန္ေျပာစမ္း။ ဘာအင္း လဲ။ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ ေျပာဖုိ႔ သင္ထားလွ်က္နဲ႔ …။ ကဲ … အဲဒါ အင္းဦး။ အင္းလုိ႔ ေျပာဦး”
အားခနဲ စူးစူးရွရွေအာ္ဟစ္ပစ္ရင္း ႀကီးေမ လိမ္ဆြဲလုိက္ေသာေပါင္တစ္ဖက္ကုိ ခပ္ၾကာၾကာ ပြတ္သတ္ကာ နာက်င္လြန္းလွသေယာင္ တရွဴးရွဴး အမူပုိျပလုိက္ရသည္။ ႀကီးေမတစ္ေယာက္ အဓိက ကိစၥကုိ တိတိပပ စစ္ေမးရန္ ေမ့သြားၿပီ။ ေနရီတစ္ေယာက္ အေျပာအဆုိ မယဥ္ေက်း၊ မဖြယ္ရာသည့္အေၾကာင္း၊ ဘယ္ေလာက္သင္သင္ မတတ္ေၾကာင္း တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ေရရြတ္ျမည္တြန္လုိ႔ မဆုံးေတာ့ၿပီ။
တကယ္က ဟုတ္ကဲ့ စကားတစ္ခြန္းက ေနရီ႕အဖုိ႔ အသားက်၊ ႏႈတ္စြဲေနခဲ့ပါၿပီ။ ေနရီ ႀကီးေမတုိ႔အိမ္ဆီ ေရာက္ခဲ့တာျဖင့္ ႏွစ္ႏွစ္ေက်ာ္လုိ႔ သုံးႏွစ္အတြင္း ၀င္ခဲ့ၿပီဥစၥာ..။ ႀကီးေမကုိ လိမ္ေျပာရမွာ မ၀ံ့ေသာစိတ္ေၾကာင့္သာ အင္း…ဆုိၿပီး ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ကထြက္သြားခဲ့တာ။
ေခြးေတြ ေရာက္လာ၊ စားေသာက္ၾကတဲ့အထိ ေစာင့္ၾကည့္လာခဲ့ဖုိ႔ ႀကီးေမက ေနရီ႕ကုိ ေသခ်ာ မွာထားခဲ့ဖူးတာ ျဖစ္သည္။ ေနရီက ေပါင္မုန္႔ ႏွစ္လုံးကုိ စကၠဴခင္းေပၚ တင္ထားၿပီးသည္ႏွင့္ ေစာင့္ၾကည့္မေနေတာ့ပဲ ေနာက္မလွည့္စတမ္း သုတ္ေျခတင္ လွည့္ျပန္ခဲ့သည္ခ်ည္း မဟုတ္လား။
လွည့္ၾကည့္ျဖစ္လွ်င္လည္း ဘယ္ေခြးတစ္ေကာင္မွ ေရာက္လာဦးမွာ မဟုတ္တာ ေနရီ သိေနပါသည္။ ဟုိ အလွ်င္ကေတာ့ ေနရီတုိ႔ လမ္းထဲမွာေရာ တစ္ရပ္ကြက္လုံးမွာပါ ေခြးေလ၊ ေခြးလြင့္ေတြ ေပါမ်ားလြန္းခဲ့ဖူးသည္။ ေနာက္ေတာ့ လမ္းေပၚမွာ သြားလာေနသူေတြ မၾကာခဏ ေခြးဆြဲခံရသည္။ ေခြးလုိက္ခံရသူ၊ ေခြးဆြဲခံရသူ အမ်ားစုမွာ ကေလးေတြ ျဖစ္ေနတတ္ၿပီး မိဘေတြက က်ိတ္မႏုိင္ ခဲမရ ေဒါသအမ်က္ ေခ်ာင္းေခ်ာင္းထြက္ၾကရေသာ္လည္း ေခြးေတြက ပုိင္ရွင္မဲ့ေတြျဖစ္ေနျပန္ရာ ဘယ္သူ႕ကုိ အေရးယူရမွန္းလည္း မသိ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ေခြးကုိ ရက္စက္စြာ ရုိက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ လုိက္ၾကေလသည္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ကဏန္းေထာင္ဖမ္းရာမွာ အစာအျဖစ္ ေခြးသားက အေကာင္းဆုံးဟု ဆုိၾကလွ်က္ ၀င္ေငြစီးပြားေကာင္းေနၾကျပန္ရင္း ေခြးေလ၊ေခြးလြင့္ေတြ တစစ ေလ်ာ့နည္းရွားပါးလာေတာ့ၿပီ။ ဒီလုိကာလ ေရာက္လာေလမွ ႀကီးေမ၏ အခါေပးဆရာက ေခြးေလေခြးလြင့္ေတြကုိ ေပါင္မုန္႔ေကၽြးရန္ အႀကံေပးလုိက္သည္တဲ့။
စဦး တစ္ရက္၊ ႏွစ္ရက္မွာေတာ့ ေနရီတစ္ေယာက္ စိတ္ရွည္သီးခံကာ လမ္းဆုံေရာက္ေအာင္ထြက္လွ်က္ ေခြးေလလြင့္တုိ႔ အရိပ္အေယာင္ကုိ ရွာျဖစ္ခဲ့ပါေသးသည္။ တစ္ေကာင္စ၊ ႏွစ္ေကာင္စ အရိပ္ျမင္မွ စကၠဴစ ေသခ်ာျဖန္႔ခင္းကာ ေပါင္မုန္႔ကုိ ျမင္သာေအာင္ျပလွ်က္ တအုိ႔အုိ႔ ေခၚသည္။ မတတ္တတတ္ျဖင့္ လက္ဖ်စ္တီးသည္။ သုိ႔ေပမယ့္ တစ္ရပ္ကြက္လုံးမွာ သူတုိ႔လုိ ေခြးေတြကုိ တယုတယ၊ က်နေသခ်ာစြာ တည္ခင္းေကၽြးေမြးတာမ်ိဳး ဘယ္သူမွ မရွိစဖူး။ တစ္ခါဖူးမွ် မႀကံဳစဖူးမုိ႔ထင့္။ ဘယ္တစ္ေကာင္မွ ေနရီ႕အနားသုိ႔ ရစ္သီမလာရဲၾကေပ။ တခ်ိဳ႕က မယုံသကၤာဟန္ျဖင့္ ေစာင္ေပေပ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ လည္ျပန္ တခ်က္မွ်ၾကည့္ကာ ေၾကာက္လန္႔တၾကား ထြက္ေျပးသြားၾကေတာ့သည္။
ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးမွ က်ပ္ငါးရာသာ က်သင့္တာ ေနရီ သိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ စားစရိတ္ၿငိမ္း တစ္လ က်ပ္တစ္ေသာင္းခြဲသာရေသာ ေနရီကေတာ့ ႏွေမ်ာလုိ႔ မဆုံးေပ။ ေငြငါးရာ အေဟာသိကံ ျဖစ္သြားရတာ မဟုတ္လား။ အဲဒီ ေငြကုိ ေခြးေလလြင့္ေတြကုိ ေပါင့္မုန္႔၀ယ္မေကၽြးပဲ ေနရီ႕အား မုန္႔ဖုိးေပးလွ်င္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲဟု ေတြးမိသည္။ ရြာမွာ က်န္ေနရစ္ေသာ အေမတုိ႔ဆီ ေငြပုိ၍ ပုိ႔ႏုိင္မည္။ အဲလုိဆုိ လာမယ့္ႏွစ္မွာ ေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အလုပ္ လုပ္စရာ မလုိေတာ့။ ေမာင္ေလးက ရြာႏွင့္ ႏွစ္မုိင္ေလာက္ေ၀းေသာ အလယ္တန္းေက်ာင္းမွာ ေျခာက္တန္းတက္ေနရတာ ျဖစ္သည္။
ေနရီ႕တုန္းကေတာ့ ရွစ္တန္းေအာင္တဲ့အထိ အေဖက သူမ်ားလယ္မွာ သူရင္းငွားဘ၀ႏွင့္ ေက်ာင္းထားေပးႏုိင္ခဲ့သည္။ ခုေတာ့ အေဖက ရုတ္တရက္ဆုံးကာ အေမကလည္း မုိးမွာ ေကာက္စုိက္ အငွားလုိက္၊ ေႏြမွာ ေကာက္ရိတ္၊ ပဲႏုတ္ေလာက္သာ လုပ္တတ္သည္မုိ႔ ေနရီ႕အား ႀကီးေမတုိ႔ဆီ ပုိ႔ခဲ့ရေတာ့သည္။
စာေတာ္၍ ဇြဲရွိေသာေမာင္ေလးတစ္ေယာက္ ေက်ာင္းထြက္ခ်င္မွာ မဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႕ေအာက္မွာ ေလးတန္းေက်ာင္းသား အျမြာေမာင္ႏွမ ရွိေသးသည္။ အငယ္ႏွစ္ေယာက္ကုိလည္း ခ်စ္မက္ညွာတာရမည္ကုိ ေမာင္ေလး မသိပဲေနမည္ မဟုတ္။ မိသားစုအေၾကာင္းကုိ သူလည္း အထုိက္အေလွ်ာက္ေတာ့ နားလည္တတ္ေနၿပီမုိ႔ အလုပ္ထြက္လုပ္ရန္လည္း ၀န္းေလးေနမွာေတာ့ မဟုတ္ပါ။
ေပါင္မုန္႔ေတြကုိ ေခြးမေကၽႊးေတာ့ပဲ ေရႊရင္ေအးေရာင္းသည့္ ေဒၚရင္ၾကည့္ကုိ ေလွ်ာ့ေစ်းႏွင့္ ေရာင္းလုိက္ဖုိ႔ ေနရီ အႀကိမ္ႀကိမ္ စိတ္ကူးမိေသးတာ ၀န္ခံပါသည္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းတကာလွည့္ေနေသာ ေရႊရင္ေအးသည္မွတဆင့္ ႀကီးေမ၏နားသုိ႔ ျပန္မေရာက္ပဲ ေနမွာ မဟုတ္။ ေနရီ အလုပ္ျပဳတ္၊ အရွက္ရမည့္အျပင္ ထမင္းအုိးပါ ကြဲရမည့္ကိန္းမုိ႔ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ရေတာ့သည္။ ခုခ်ိန္မွာ ေနရီ႕အေပၚ ႀကီးေမ အျမင္ၾကည္လင္ေနဖုိ႔ ႀကိဳးစားေနျပမွ ျဖစ္မည္။ မုိးဦးမက်မီ ႀကီးေမထံမွ ႀကိဳတင္လုပ္အားခေငြ ေျခာက္လစာႀကိဳထုတ္ခ်င္သည္။ အေမက ႀကီးေမအား ႀကိဳတင္နားသြင္းထားရန္ လူႀကံဳႏွင့္ မွာလုိက္သည္ေလ။
ႀကီးေမကလည္း ခုရက္ေတြထဲမွာ အလုပ္ေတြ အဆင္မေျပဟု ခုိညည္းသလုိ ညည္းေနေတာ့တာပဲ။ ဘဘႀကီးႏွင့္ ကုိကုိႀကီးတုိ႔၏ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆုိင္က အေရာင္းအ၀ယ္ ေကာင္းေနေသာ္လည္း လက္လြန္ထားေသာ ကုန္ေၾကြးေတြက ျပန္မရဘူးလုိလုိ ဆုိျပန္သည္။ ဟုိေျပး၊ ဒီလႊား ေဗဒင္ေမး၊ ယၾတာေခ် စသည္ျဖင့္ ႀကီးေမတစ္ေယာက္ စိတ္ေလကာ ဗ်ာမ်ားေနသမွ် ေနရီလည္း ဗာဟီရ အလုပ္ေတြရွဳပ္ကာ ဂ်င္ေျခလည္ရေတာ့သည္သာ။ ေစ်းကုိပတ္ကာ သစ္သီးစုံ ရွာေဖြ၀ယ္ရဖူးသည္။ အရြက္၊ အခက္ေတြလည္း အရပ္ထဲလွည့္ကာ ေမးျမန္းရ၊ ခူးဆြတ္ရႏွင့္ အနားကုိ မေနရေတာ့။ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္မွာလည္း ေမႊးရနံ႔မ်ိဳးစုံ ႀကိဳင္ေလွာက္ေနေတာ့ၿပီ။ ခု.. ေနာက္ဆုံး ကုစားရာကေတာ့ ႀကီးေမတုိ႔ မိသားစုမွာ ေငြေၾကးကံနိမ့္ေနေသာေၾကာင့္ တနလာၤနံျဖင့္ ယၾတာေခ်ကာ ကံျမွင့္ေနရတာ ျဖစ္ေလသည္။
ေခြးေလလြင့္ေတြကုိ (ႀကီးေမ အထင္) အစာေကၽြးလာခဲ့တာ တစ္လနီးပါး ရွိေတာ့မည္။ အေျခအေနက ေျပာင္းလဲထူးျခားကာ တုိးတက္မလာေသးဟု ႀကီးေမခမ်ာ အားမရ၊ ညည္းျငဴျပေလတုိင္း ေနရီ လိပ္ျပာမလုံလွပါ။ လမ္းထိပ္မွာ ေနရီ ခ်ထားခဲ့ေသာ ေပါင္မုန္႔ေတြကုိ ေခြးေတြ လာမစားလုိ႔မ်ားလားဟု ေတြးေနမိခဲ့ၿပီ။ တကယ္တမ္းမွာ ေခြးေလလြင့္ေတြ ထုိေနရာသုိ႔ မ်က္ေစ့လည္ေရာက္လာခဲ့လွ်င္ေတာင္ ေနရီခ်ထားခဲ့ေသာ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကုိ သူတုိ႔ ေတြ႔ရမည္မထင္။ ေနရီ႔အား ေခ်ာင္းေျမာင္းေစာင့္ၾကည့္ကာ ေနရီေက်ာခုိင္းေနာက္လွည့္ျပန္သည္ႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကုိ အလွ်င္စလုိ လာယူသြားတတ္ေသာ တစ္စုံတစ္ေယာက္ ရွိေနတာ ေနရီသာမက ႀကံဳႀကိဳက္တုိက္ဆုိင္ေသာ လမ္းထဲက လူတခ်ိဳ႕ပါ သိၾကပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနရီကေတာ့ မသိေယာင္ ေဆာင္ေနမိဆဲပင္။
အဲဒီေကာင္ကေလးကုိ ေနရီ သိေနပါသည္။ မူလအေရာင္ မခန္႔မွန္းႏုိင္ေတာ့ေသာ လက္ႏွီးေရာင္ အကၤ် ီ ပြႀကီးက ၾကယ္သီးေတြ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္းမုိ႔ ေထာင့္တန္းဆြဲေနသည္။ ဒူးက်ေဘာင္းဘီႀကီးကလည္း မေထာ္မနန္းေပ။ မဲညစ္ေပတူးေနေသာ မ်က္ႏွာေပၚ ေခၽြးေတြစီးက်လာေနသည္ကုိ လက္ခုံတစ္ဖက္ျဖင့္ ပြတ္သုတ္ထားသည္မုိ႔ နဖူးေပၚမွာ ေၾကးေၾကာင္းရာႀကီး ကန္႔လန္႔ျဖတ္ေပၚေနတတ္တာ ရယ္ခ်င္စရာ။ ၿပီး သနားစရာလည္း ျဖစ္ျပန္သည္။ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသား၊ ေနရီ႕ေမာင္ေလးအရြယ္မုိ႔လည္း ထူးထူးျခားျခား သတိထားျဖစ္ခဲ့တာ ျဖစ္မည္။
“အစ္မ၊ ေရသန္႔ဗူးခြံတုိ႔၊ အခ်ိဳရည္ဗူးခြံတုိ႔ရွိရင္ ေပးပါလား”
ေနရီတုိ႔ ၿခံနားမွာ ရစ္သီေယာင္လည္ေနဆဲ ႀကီးေမက မယုံသကၤာစိတ္ႏွင့္…
“အဲဒီကေလးေတြ ၿခံထဲထိ ၀င္မလာေစနဲ႔”
… ေနရီ႕ကုိ သူ႕အားႏွင္ရန္ ေစခဲ့တာျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူေမးေသာ ေရသန္႔ဗူးခြံေတြကုိ ေနရီက အိမ္ထဲအႏွံ ရွာေဖြေနမိျပန္ေတာတာ့ပင္။ ၿခံေထာင့္ရွိ သစ္ကုိင္းတစ္ခုမွာ ျမင္သာေအာင္ ခ်ိတ္ဆြဲထားေပးကာ ေကာင္ကေလး ေရာက္အလာကုိ ေမွ်ာ္ရသည္။ တျခားကေလးေတြ ေတြ႔ျမင္ယူငင္သြားမွာလည္း ပူပန္ရေသးသည္။ ျဖစ္ႏုိင္လွ်င္ ထမင္းဟင္း အက်န္ေလးေတြ လူးလိမ္းနယ္ဖတ္ကာ ေကာင္ေလးကုိ ေကၽြးခ်င္ပါေသးသည္။ ႀကီးေမတုိ႔က မိသားစုနည္းပါးလွသည့္ျပင္ စိတ္သေဘာလည္း မဆုိးလွသူေတြမုိ႔ ေနရီဆုိ ကုိယ္တုိင္ ခ်က္ျပဳတ္ခူးခပ္ၿပီးသမွ် ထမင္းဟင္းေတြကုိ အိမ္ရွင္ႏွင့္တန္းတူ စားခြင့္ရေနတာျဖစ္သည္။ ခါတေလ…ကုိယ္က ဆီဦးေထာပတ္ႏွင့္ အညြန္႔သား စားေသာက္ေနစဥ္ ရြာမွာက်န္ရစ္ေသာ မိသားစုေတြ ဘယ္လုိမ်ား စားေသာက္ေနၾကမွာပါလိမ့္ဟု သတိတရႏွင့္ မ်ိဳမက်ခ်င္။ ေနရီ႕ေမာင္ေလးဆုိ အလြန္ အေကာင္းႀကိဳက္ကေလး ျဖစ္သည္။
“နင့္မွာ မိဘေတြ မရွိဘူးလား”
“အေမေတာ့ ရွိတယ္”
“အေဖကေရာ….”
“မရွိဘူး။ ဘယ္ေရာက္သြားလည္း မသိဘူး”
“အေမကေရာ ဘာလုပ္လည္း…”
“အရင္တုန္းက ဗူးခြံေတြ လုိက္ေကာက္ေသးတယ္။ ေယာက်္ားရေတာ့ မေကာက္ေတာ့ဘူး။ သူ႕ေယာက်္ားက ကႏၷားေတြမွာ ကုန္ထမ္းတယ္ ေျပာတာပဲ။ ခု ကြဲသြားၿပီ။ ညီမေလးက ငယ္ေသးေတာ့ အေမက အလုပ္ မလုပ္ႏုိင္ေသးဘူးတဲ့”
“ညီမေလးက ဘယ္အရြယ္လဲ”
“အခါ မလည္ေသးဘူး။ ဒါေပမယ့္ အေမက ညီမေလးကုိ သူမ်ားေပးပစ္ဖုိ႔ လုပ္ေနတယ္။ ယူခ်င္တဲ့သူ ရွိတယ္တဲ့။ သားက ညီမေလးနဲ႔ မခြဲႏုိင္ဘူး။ မေပးခ်င္ဘူး။ အေမက မေပးခ်င္ရင္ အလုပ္ပုိလုပ္တဲ့…”
ႀကီးေမတုိ႔ မၾကည္ျဖဴပဲ ဒီအိမ္မွ ထမင္း၊ ဟင္းကုိ ယူငင္ေပးသည္အထိေတာ့ ေနရီ အတင့္မရဲသင့္ဘူး မဟုတ္လား။ ထုိ႔ေၾကာင့္လည္း ေနရီ ခ်ထားေသာ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကုိ ထုိေကာင္ကေလး ေစာင့္ကာ ေကာက္ယူသြားတတ္တာကုိေတာ့ သိသိႀကီးႏွင့္ မျမင္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၀ိနည္းလြတ္ ေနျဖစ္ခဲ့ေတာ့တာ။
ခုေတာ့ ႀကီးေမက အားမလုိ၊ အားမရေတြ ျဖစ္လာကာ အခါေပးဆရာဆီ ေနာက္တစ္ေခါက္ျပန္သြားျဖစ္ခဲ့ရာ…
“ဟဲ့.. ေနရီ။ ေပါင္မုန္႔က ဒီအတုိင္း ေကၽြးရမွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ေရကေလး နည္းနည္းေလာက္ စိမ္ေကၽြးရမွာတဲ့”
ေနရီ လန္႔ဖ်တ္သြားသည္။ ေပါင္မုန္႔ကုိ ေရစိမ္လုိက္ရင္ စားလုိ႔ ဘယ္ေကာင္းပါေတာ့ မလဲ။
“ေရစိမ္လုိက္ရင္ ႏူးေပ်ာ္ၿပီး ေပါင္မုန္႔အလုံးပ်က္သြားမွာေပါ့ ႀကီးေမရဲ႕”
“ဟဲ့… မပ်က္ေအာင္ စြတ္ရုံကေလး ခ်ိန္ဆလုပ္ရမွာေပါ့။ ဟုိတစ္ခါတည္းက ဆရာက ေသခ်ာမွာလုိက္တာ။ ငါက ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့မုိ႔…။ နင္လည္း ပါလွ်က္သားနဲ႔ ေသခ်ာ မွတ္မလာခဲ့ဘူး။ ဘာမွ အားမကုိးရဘူး”
ခုေတာ့ ေရစိမ္ေပးလုိက္သည္ကုိ အားမရ၊ စိတ္မခ်ႏုိင္ပဲ ကုိယ္တုိင္လုိက္ပါလာခဲ့ေတာ့ၿပီ။
“ဘယ္ေနရာမွာ ေကၽြးတာလဲ”
“ဟုိ ျမင့္ျမင့္ေနရာ…”
မ်က္၀န္းေထာင့္မွာ ညစ္ေထးေပစုတ္ေနေသာ ေခၽြးအလိမ္းလိမ္း၊ ေၾကးအထပ္ထပ္ အရိပ္ကေလး ဖ်တ္ခနဲေပၚလာသည္။
“ညည္း သတၱ၀ါေတြ တစ္ေကာင္မွလည္း ေပၚမလာၾကေသးပါလား”
စုိစိစိ ေပါင္မုန္႔ေတြေပၚ ယင္ေကာင္မည္းမည္းေတြ ၀ဲစျပဳၿပီမုိ႔ လက္ဖ၀ါးကေလး တယမ္းယမ္းျပဳေနမိသည္။
“အနီးအနားမွာ ေရာက္ေနမယ္ ထင္တယ္ ႀကီးေမရဲ႕။ ဒီေန႔ ႀကီးေမပါလာေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေနလုိ႔ ခ်က္ခ်င္း အနားမကပ္ရဲေသးတာ ျဖစ္မယ္”
ေအာက္ခင္းစကၠဴေတြ ေရထိလွ်က္ စုိႏူးကာ တရိရိ စုတ္ၿပဲေတာ့မည္။ ႀကီးေမကေတာ့ ဇြဲေကာင္းေနဆဲ။ ဟုိ ကေလးကလည္း ခုထိ မျပန္ေသး။ လက္ေလွ်ာ့လုိက္ပါေတာ့လား ေမာင္ေလးရယ္။ ႀကီးေမကလည္း….
“ဆရာက ေသခ်ာ မွာလုိက္တာ ၾကားတယ္ မဟုတ္လား။ သူတုိ႔စားေနတာကုိ ေသခ်ာေစာင့္ၾကည့္။ ကုိယ့္ဒါနအတြက္ ပီတိေတြ တစိမ့္စိမ့္ပြားေနရမွာတဲ့။ ခုထိလည္း တစ္ေကာင္မွ ေပၚမလာၾကေသးပါလား”
ေနေရာင္ ည်ိဳးလုၿပီ။ စိတ္ရွည္ဇြဲႀကီးလြန္းလွေသာ ႀကီးေမကလည္း ေနာက္လွည့္ အိမ္ျပန္မည့္ပုံမေပၚ။ ဟုိ ေကာင္ကေလးကလည္း ခုထိ မလွမ္းမကမ္းမွာ ေနရာ မေရႊ႕ေသး။ ယင္တေလာင္းေလာင္းႏွင့္ ေပါင္မုန္႔ႏွစ္လုံးကေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ရိရြဲေပ်ာ့ၿပဲလုိ႔ လာသည္။ ေနရီသည္ ဘာကုိမွန္းမသိ။ အလုိမက်သလုိ၊ ၀မ္းနည္းသလုိႀကီးျဖစ္လာကာ ငုိခ်ပစ္လုိက္ခ်င္စိတ္ကုိ အတန္တန္ ထိမ္းခ်ဳပ္ေနရေတာ့သည္။ ။
Posted by သတုိး
No comments:
Post a Comment