ကၽြန္ေတာ့အမည္ ေဇာ္ထြန္းပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊေတာင္ေမွာ္ေက်းရြာကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာက ေက်ာင္းမွာ(၄)တန္းအထိ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘဲ အေဖနဲ႔အတူ စပါးရိတ္၊ စပါးေကာက္၊ ရြာထဲမွာ က်ပန္းအလုပ္၀င္လုပ္ပါတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ေရာ၊ ရြာထဲမွာ ဆက္မေနခ်င္တဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္း အဆက္အသြယ္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုရရာ က်ပန္းအလုပ္လုပ္ဘို႔အတြက္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ (၂)လပိုင္းမွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စေရာက္ေတာ့ အလုပ္ရွာမတတ္တာနဲ႔ ရန္ကုန္ဘူတာရုံမွာဘဲ (၃)ရက္ေလာက္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘူတာရုံမွာဘဲ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ (၂)လေလာက္ ၾကာတဲ့အခ်ိန္.. အရပ္၀တ္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္က အလုပ္ရွာေပးမယ္၊ တစ္လကို (၄၅၀၀၀)က်ပ္ ရမယ္ဆိုၿပီး မရမကစည္းရုံးတဲ့အတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုံမွန္၀င္ေငြရမယ္၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီး (၄၅၀၀၀)က်ပ္ဆိုေတာ့ မဆိုးဘူး၊ ေနဘို႔ ေနရာထိုင္ခင္းရမယ္ဆိုလို႔ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ပထမညေတာ့ သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေပးၾကတယ္။ ထမင္းကိုလည္း ၀ေအာင္ ေကၽြးၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္သူ (၅) ေယာက္နဲ႔ အတူကားတစ္စီးနဲ႔ ေခၚသြားၾကတယ္။ အစေတာ့ ဘယ္ကိုသြားတယ္ဆုိတာလည္း မသိရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို စစ္တပ္ထဲ ေခၚသြင္းတာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက မသကာၤျဖစ္လာတယ္။ အမွန္တကယ္… ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊဘိုစစ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္ရင္း (၄) ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ (၅) လပိုင္းေလာက္က ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစုေဆာင္းေရးတပ္စခန္းမွာ (၂)လ ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ပင္ေလာင္းေလ့က်င့္ေရး (၄)၊ အပတ္စဥ္ (၁၂၁/၂၀၁၁) မွာ (၄)လခဲြ သင္တန္္းတက္ခဲ့ရတယ္။ သင္တန္းဆင္းၿပီး အဲဒီသင္တန္းေက်ာင္းထဲမွာ (၂၀)ရက္ေလာက္ဆက္ေနရတယ္။ ေန႔တိုင္း သင္တန္းေက်ာင္း၀င္းမွာ ပက္တိပ္လုပ္ရတယ္။ သင္တန္း ဆရာေတြရဲ့ မိသားစုလုပ္ငန္းကအစ အားလုံးလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ (၁) လပိုင္း (၁၅)ရက္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မိုးေကာင္းတပ္ ခမရ (၃၈၁)ကို ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရထားလမ္းလုံၿခဳံေရးသြားရတယ္။ (၂)လပိုင္း (၂၀)ရက္ေန႔မွာ ရထားလမ္း လုံၿခဳံေရးကေန ျပန္ေခၚၿပီး ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ခလရ (၂၁) ကို ပို႔တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါ စစ္သား (၁၀၃)ေယာက္ကို ရဟတ္ယဥ္အႀကီးနဲ႔ တစ္ခါတည္းေခၚသြားတယ္။ ရဟတ္ယဥ္ေပၚမွာ လူနဲ႔လက္နက္ဘဲပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ အျခားရဟတ္ယဥ္ငယ္ တစ္စဥ္းမွာတင္ရတယ္။ ရဟတ္ယဥ္ႀကီးဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ(၁၀၃)ေယာက္ဆိုေတာ့ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပြတ္သိပ္ၿပီး ထိုင္ရတယ္။ အဲဒီေလယဥ္နဲ႔ နမ္ေငွါေလယဥ္ကြင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကိုေရာက္တာနဲ႕ ကင္းေစာင့္ရတယ္၊ ေရခပ္၊ ထမင္းခ်က္၊ အကုန္လုပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ဗိုလ္ႀကီးxxxxx အတြက္ ထမင္းဟင္းကို ခ်က္ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးဟာ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ ရိုက္တယ္၊ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ လုပ္သက္ႀကီးတဲ့ ဆရာေတြအတြက္လည္း ခုိင္းတာအကုန္လုပ္ေပးရတယ္။ အဲဒီမွာ (၂)လေက်ာ္ ေအာင့္အီးခံၿပီး ေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေရခပ္သြားရင္းနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာ္ မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့လမ္းရွိတယ္ ဆိုတာၾကားဘူးတာနဲ႔ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္၊ အဲဒီမွာ ႀကဳံရာ က်ပန္းအလုပ္လုပ္ၿပီး အိမ္ျပန္မယ္ ဆိုၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ (၅)လပိုင္း (၁၀)ရက္ေန႔မွာပါ။ ညမွာေတာ့ ရွမ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းမွာအိပ္တယ္။ ေနာက္တေန႔ ဆက္ထြက္လာတဲ့အခါ KIA ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔လိုက္လာၿပီး လာဖမ္းေခၚသြားတယ္။ KIA ေရွ႕တန္းစခန္းမွာ(၃)ရက္ေနၿပီးမွ ေနာက္တန္းကို ျပန္ပို႔ခံရတယ္။ KIA ကို အဲဒီအခ်ိန္မွာစျမင္ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားသိထားတာကေတာ့ “KIA နဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွာေတာ့ ေသၿပီသာမွတ္” ဆိုတဲ့ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းစကားကိုဘဲ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို သတိနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ဘဲ တပ္ကထြက္ေျပးလာတယ္ ဆိုတာ သိသြားၾကတဲ့အခါ သူတို႔စားသလို ကၽြန္ေတာ့ကို ေကၽြးတယ္၊ KIA ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က သူရဲ့အေပၚအကၤ် ီကိုေပး၀တ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့စစ္သားလုပ္သက္က (၄)လ ေက်ာ္ပါ၊ လခ တစ္ခါမွ မရဘူး၊ တျခားရဲေဘာ္ေတြေျပာေတာ့ ေလးေသာင္းေက်ာ္ရတယ္လို႔သိရတယ္။ တိုက္ပဲြ တစ္ခါမွ မသြားရဘူး။ အထက္လူႀကီးေတြရဲ့ ႏွိပ္စက္မႈကို မခံႏိုင္ဘူး၊ တိုက္ပြဲမ၀င္ခ်င္ဘူး ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဆႏၵမပါဘဲ တပ္ထဲ အတင္းဆြဲသြင္းခံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးတာပါ။ အခုလိုအသက္ရွင္မယ္ ဆိုတာကအမွန္တကယ္ပဲ မေမွ်ာ္မွန္းရဲခဲ့ဘူး။ ေသရင္ေသ၊ မေသရင္ ေျချပတ္၊ လက္ျပတ္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မွတ္္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ရြာကိုဘဲ ျပန္ခ်င္တယ္၊ အေမကိုသတိရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မတရား တပ္ထဲအသြင္းခံရတာပါ။ ကၽြန္္ေတာ့အသက္ (၁၉)ႏွစ္ပါ။ (ခမရ (၃၈၁)တပ္ရင္းမွာ တပ္သားေဟာင္းေဇာ္ထြန္း၏ ေျပာဆိုခ်က္ျဖစ္သည္။ ၄င္း၏အမည္ရင္းကို ေျပာင္းသုံးထားပါသည္။ ယခု KIA ေနာက္တန္းစခန္းတြင္ က်န္းမာလ်က္ရွိသည္။ ရြာျပန္စရိတ္ရရန္ ထရံရက္အလုပ္တြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲအေရာက္ျပန္မည္ဟု ေျပာဆိုေသာ တပ္သားေဟာင္း ေဇာ္ထြန္း၏ ဘ၀တေစ့တေစာင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ထြန္းကဲ့သို႔ စစ္တပ္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းခံရၿပီး တပ္မေတာ္တြင္ ေက်းကၽြန္သဖြယ္ အႏိုင္က်င့္ခံေနရေသာ ရဲေဘာ္မ်ား မည္မွ်ရွိေနဦးမည္ မသိပါ။)
**Willy Tang**
ကၽြန္ေတာ့အမည္ ေဇာ္ထြန္းပါ။ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ မအူပင္ၿမိဳ႕နယ္၊ ေရႊေတာင္ေမွာ္ေက်းရြာကပါ။ ကၽြန္ေတာ္ရြာက ေက်ာင္းမွာ(၄)တန္းအထိ တက္ခဲ့ဘူးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေက်ာင္းမတက္ေတာ့ဘဲ အေဖနဲ႔အတူ စပါးရိတ္၊ စပါးေကာက္၊ ရြာထဲမွာ က်ပန္းအလုပ္၀င္လုပ္ပါတယ္။ မိသားစု စား၀တ္ေနေရး အဆင္မေျပတဲ့အတြက္ေရာ၊ ရြာထဲမွာ ဆက္မေနခ်င္တဲ့အတြက္ သူငယ္ခ်င္း အဆက္အသြယ္နဲ႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကိုရရာ က်ပန္းအလုပ္လုပ္ဘို႔အတြက္ ၂၀၁၁ခုႏွစ္ (၂)လပိုင္းမွာ ေရာက္ခဲ့တယ္။ စေရာက္ေတာ့ အလုပ္ရွာမတတ္တာနဲ႔ ရန္ကုန္ဘူတာရုံမွာဘဲ (၃)ရက္ေလာက္အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဘူတာရုံမွာဘဲ ကုန္တင္ကုန္ခ် အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။ အဲဒီမွာ (၂)လေလာက္ ၾကာတဲ့အခ်ိန္.. အရပ္၀တ္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္က အလုပ္ရွာေပးမယ္၊ တစ္လကို (၄၅၀၀၀)က်ပ္ ရမယ္ဆိုၿပီး မရမကစည္းရုံးတဲ့အတြက္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပုံမွန္၀င္ေငြရမယ္၊ စားၿပီးေသာက္ၿပီး (၄၅၀၀၀)က်ပ္ဆိုေတာ့ မဆိုးဘူး၊ ေနဘို႔ ေနရာထိုင္ခင္းရမယ္ဆိုလို႔ လိုက္သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကို ပထမညေတာ့ သူတို႔ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ဆက္ဆံေပးၾကတယ္။ ထမင္းကိုလည္း ၀ေအာင္ ေကၽြးၾကတယ္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္သူ (၅) ေယာက္နဲ႔ အတူကားတစ္စီးနဲ႔ ေခၚသြားၾကတယ္။ အစေတာ့ ဘယ္ကိုသြားတယ္ဆုိတာလည္း မသိရဘူး။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို စစ္တပ္ထဲ ေခၚသြင္းတာျဖစ္တယ္ဆိုၿပီး စိတ္ထဲက မသကာၤျဖစ္လာတယ္။ အမွန္တကယ္… ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရႊဘိုစစ္သားစုေဆာင္းေရးတပ္ရင္း (၄) ကို ေရာက္သြားတယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္ (၅) လပိုင္းေလာက္က ျဖစ္တယ္။ အဲဒီစုေဆာင္းေရးတပ္စခန္းမွာ (၂)လ ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ပင္ေလာင္းေလ့က်င့္ေရး (၄)၊ အပတ္စဥ္ (၁၂၁/၂၀၁၁) မွာ (၄)လခဲြ သင္တန္္းတက္ခဲ့ရတယ္။ သင္တန္းဆင္းၿပီး အဲဒီသင္တန္းေက်ာင္းထဲမွာ (၂၀)ရက္ေလာက္ဆက္ေနရတယ္။ ေန႔တိုင္း သင္တန္းေက်ာင္း၀င္းမွာ ပက္တိပ္လုပ္ရတယ္။ သင္တန္း ဆရာေတြရဲ့ မိသားစုလုပ္ငန္းကအစ အားလုံးလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ (၁) လပိုင္း (၁၅)ရက္မွာ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ မိုးေကာင္းတပ္ ခမရ (၃၈၁)ကို ေရာက္တယ္။ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ရထားလမ္းလုံၿခဳံေရးသြားရတယ္။ (၂)လပိုင္း (၂၀)ရက္ေန႔မွာ ရထားလမ္း လုံၿခဳံေရးကေန ျပန္ေခၚၿပီး ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕မွာရွိတဲ့ ခလရ (၂၁) ကို ပို႔တယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အပါ စစ္သား (၁၀၃)ေယာက္ကို ရဟတ္ယဥ္အႀကီးနဲ႔ တစ္ခါတည္းေခၚသြားတယ္။ ရဟတ္ယဥ္ေပၚမွာ လူနဲ႔လက္နက္ဘဲပါတယ္။ ေက်ာပိုးအိတ္ကိုေတာ့ အျခားရဟတ္ယဥ္ငယ္ တစ္စဥ္းမွာတင္ရတယ္။ ရဟတ္ယဥ္ႀကီးဆိုေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လူ(၁၀၃)ေယာက္ဆိုေတာ့ မလႈပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပြတ္သိပ္ၿပီး ထိုင္ရတယ္။ အဲဒီေလယဥ္နဲ႔ နမ္ေငွါေလယဥ္ကြင္းကို ေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကိုေရာက္တာနဲ႕ ကင္းေစာင့္ရတယ္၊ ေရခပ္၊ ထမင္းခ်က္၊ အကုန္လုပ္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ့ ဗိုလ္ႀကီးxxxxx အတြက္ ထမင္းဟင္းကို ခ်က္ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့အဲဒီ ဗိုလ္ႀကီးဟာ အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာႀကိမ္းေမာင္းတယ္။ ရိုက္တယ္၊ အႏိုင္က်င့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထက္ လုပ္သက္ႀကီးတဲ့ ဆရာေတြအတြက္လည္း ခုိင္းတာအကုန္လုပ္ေပးရတယ္။ အဲဒီမွာ (၂)လေက်ာ္ ေအာင့္အီးခံၿပီး ေနခဲ့ရတယ္။ ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မခံႏိုင္ေတာ့ဘဲ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီးေတာ့ ေရခပ္သြားရင္းနဲ႔ ထြက္ေျပးခဲ့တယ္။ ဘယ္ကိုသြားရမယ္ဆိုတာ္ မသိဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကိုသြားတဲ့လမ္းရွိတယ္ ဆိုတာၾကားဘူးတာနဲ႔ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ေအာင္သြားမယ္၊ အဲဒီမွာ ႀကဳံရာ က်ပန္းအလုပ္လုပ္ၿပီး အိမ္ျပန္မယ္ ဆိုၿပီးထြက္လာခဲ့တယ္။ (၅)လပိုင္း (၁၀)ရက္ေန႔မွာပါ။ ညမွာေတာ့ ရွမ္းဘုန္းႀကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းမွာအိပ္တယ္။ ေနာက္တေန႔ ဆက္ထြက္လာတဲ့အခါ KIA ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔လိုက္လာၿပီး လာဖမ္းေခၚသြားတယ္။ KIA ေရွ႕တန္းစခန္းမွာ(၃)ရက္ေနၿပီးမွ ေနာက္တန္းကို ျပန္ပို႔ခံရတယ္။ KIA ကို အဲဒီအခ်ိန္မွာစျမင္ဘူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားသိထားတာကေတာ့ “KIA နဲ႔ေတြ႕ၿပီးမွာေတာ့ ေသၿပီသာမွတ္” ဆိုတဲ့ရဲေဘာ္အခ်င္းခ်င္းစကားကိုဘဲ သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အစမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ကို သတိနဲ႔ေစာင့္ၾကည့္ၾကတယ္။ တကယ္ဘဲ တပ္ကထြက္ေျပးလာတယ္ ဆိုတာ သိသြားၾကတဲ့အခါ သူတို႔စားသလို ကၽြန္ေတာ့ကို ေကၽြးတယ္၊ KIA ရဲေဘာ္တစ္ေယာက္က သူရဲ့အေပၚအကၤ် ီကိုေပး၀တ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့စစ္သားလုပ္သက္က (၄)လ ေက်ာ္ပါ၊ လခ တစ္ခါမွ မရဘူး၊ တျခားရဲေဘာ္ေတြေျပာေတာ့ ေလးေသာင္းေက်ာ္ရတယ္လို႔သိရတယ္။ တိုက္ပဲြ တစ္ခါမွ မသြားရဘူး။ အထက္လူႀကီးေတြရဲ့ ႏွိပ္စက္မႈကို မခံႏိုင္ဘူး၊ တိုက္ပြဲမ၀င္ခ်င္ဘူး ေၾကာက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့ဆႏၵမပါဘဲ တပ္ထဲ အတင္းဆြဲသြင္းခံရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာျဖစ္ျဖစ္ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးတာပါ။ အခုလိုအသက္ရွင္မယ္ ဆိုတာကအမွန္တကယ္ပဲ မေမွ်ာ္မွန္းရဲခဲ့ဘူး။ ေသရင္ေသ၊ မေသရင္ ေျချပတ္၊ လက္ျပတ္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္မွတ္္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ရြာကိုဘဲ ျပန္ခ်င္တယ္၊ အေမကိုသတိရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္မတရား တပ္ထဲအသြင္းခံရတာပါ။ ကၽြန္္ေတာ့အသက္ (၁၉)ႏွစ္ပါ။ (ခမရ (၃၈၁)တပ္ရင္းမွာ တပ္သားေဟာင္းေဇာ္ထြန္း၏ ေျပာဆိုခ်က္ျဖစ္သည္။ ၄င္း၏အမည္ရင္းကို ေျပာင္းသုံးထားပါသည္။ ယခု KIA ေနာက္တန္းစခန္းတြင္ က်န္းမာလ်က္ရွိသည္။ ရြာျပန္စရိတ္ရရန္ ထရံရက္အလုပ္တြင္ လုပ္ကိုင္ေနသည္။ အခ်ိန္တန္လွ်င္ အေမ့ရင္ခြင္ထဲအေရာက္ျပန္မည္ဟု ေျပာဆိုေသာ တပ္သားေဟာင္း ေဇာ္ထြန္း၏ ဘ၀တေစ့တေစာင္း ျဖစ္ရပ္မွန္ျဖစ္သည္။ ေဇာ္ထြန္းကဲ့သို႔ စစ္တပ္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းခံရၿပီး တပ္မေတာ္တြင္ ေက်းကၽြန္သဖြယ္ အႏိုင္က်င့္ခံေနရေသာ ရဲေဘာ္မ်ား မည္မွ်ရွိေနဦးမည္ မသိပါ။)
**Willy Tang**
No comments:
Post a Comment