>

-ဤခရီးနီးသလား- 

တစ္ေန႕က ရြာက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတစ္ဦး က်မ္းမာေရး မေကာင္းလုိ႕ လူမမာေမးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာမွာတုန္းကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ေဆြမ်ိဳးစပ္ရင္ ဟုိဘက္မ်ိဳး ဒီဘက္မ်ိဳး ေတာ္ၾကတာမို႕ စိမ္းသလုိ ေနခဲ့ေပမယ့္ ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကေတာ့ လည္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးျဖစ္ျပီး တကယ္ေဆြရင္း လုိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေရာဂါက အရိုးကင္ဆာ၊ ဘန္ေကာက္မွာ သုံးၾကိမ္ သြားကုျပီးျပီ၊ ေရာဂါကို ဆရာဝန္ၾကီးေတြ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကျပီ၊ ေနာက္ဆုံး အမ်ားဆုံးေနရရင္ ႏွစ္လပဲတဲ့။ သူစားခ်င္တာေၾကြးၾက။ သူ႕ဆႏၵ ကိုအလိုလုိက္ၾက။ သူ႕အတြက္ ဘဝမွာ ေနဘုိ႕ ရက္ကန္႕သတ္ထားျပီ။ တကယ္ေတာ့ လူမမာေမး သြားတာ မဟုတ္ဘဲ တမလြန္ကို သြားေတာ့မယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္တာပါ။ လူမမာကို စိတ္ဓါတ္မက်ေစဘုိ႕ ေ၇ာဂါရဲ႕အေျခအေနကို အားလုံးက လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားၾကတယ္။ အရုိးကင္ဆာလုိ႕ လူမမာက မသိရွာဘူး။ သာမာန္ အေၾကာညပ္တာလုိ႕ ေျပာထားသတဲ့။ သူေသရေတာ့မယ္ဆိုတာ သူလုံးဝမသိရွာဘူး။ လူမမာဆုိလို႕ ကုတင္ေပၚမွာ တုံးလုံး ေျမာ့ေျမာ့ေလးေန မယ္လုိ႕ သာမာန္ေတြးထားမိတာ တကယ္ေရာက္ေတာ့ လူမမာဟာ သာမာန္လူ တစ္ေယာက္လုိပဲ အိမ္ထဲမွာ သြားသြားလာလာ နဲ႕ အသားေတြလဲျဖဴလို႕ စိုစိုျပည္ျပည္ စကားေတြလည္း ေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ ``ဟယ္ နင္တို႕လင္မယား မေတြ႕တာၾကာေတာ့ ဝလာလုိက္တာ ၾကည့္စမ္း ပိုျပီးေတာ့လဲ လွလာတယ္``တဲ့ ။ ဝမ္းသာအားရနဲ႕ လူမႈေရးပဋိသႏၱာရ စကားဆိုရွာတယ္။ ``နင့္သားေရာ ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ျပီလဲ`` ``ဒီႏွစ္ ငါးတန္းတတ္မယ္ေလ---`` ``ဟယ္ ၾကီးလွျပီေပါ့ ေအးေလ --- ရန္ကုန္တစ္ျမိဳ႕တည္း ေနျပီး ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ၾကာျပီပဲ`` ``ဟုတ္ကဲ့ ခု ေနရထုိင္ရတာ သက္သာရဲ႕လား`` ``သက္သာပါတယ္ ခုၾကေတာ့လည္း လူေကာင္းလုိပဲ တစ္ခါတစ္ခါ တင္ပုဆုံက အေၾကာညပ္တာ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္တယ္-- ရြာကိုလည္း ဖုန္းဆက္ထားတယ္ ေနေကာင္းတယ္ သက္သာျပီ မလာခဲ့ၾကနဲ႕လို႕ေလ -- သူတို႕မွာလည္း အလုပ္မအားတဲ့ၾကားက အေဝးၾကီးကေန လာေနရတာ မလြယ္ဘူး---`` သူ႕အေျခအေနကို သူလုံးဝမသိပါဘူး။ ခံရခက္တဲ့ေရာဂါတစ္ခုကို ရထားတာထက္ ေသဘုိ႕ အထိေတာ့ သူလုံးဝမစဥ္းစားမိေသးဘူး။ အဲဒီလုိလဲ တကယ္မထင္ရေလာက္ေအာင္ အစားအေသာက္ ပုံမွန္စားႏိုင္၊ ပုံမွန္ သြားလာႏိုင္ေနတာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာသာ သိထားသူမ်ားမို႕ ဘယ္လုိစကားသုံးျပီး ႏွစ္သိမ့္ရမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပဲ။ သူ႕မိသားစုအားလုံးလည္း သူ႕ကို မ်က္ႏွာမညိဳရေအာင္ ဂရုတစိုက္ျပဳစုၾက အလိုလိုက္ၾကေပမယ့္ သူက မရိပ္မိပါဘူး။ လူမမာေမးကအျပန္ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆုံခရီးကို ၾကိဳတင္သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္ရာကအျပန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေမးခြန္းေတြဝင္လာခဲ့ပါတယ္--

ငါတုိ႕ေရာ သူ႕လုိပဲ ေသမယ့္ေန႕ကို မသိပဲ မေသေတာ့မယ့္ပုံစံ ရွင္သန္ေနၾကတာပါလား---- ငါတို႕ေရာ သူ႕အေပၚ ခုဆက္ဆံေနသလိုပဲ ကိုယ့္မိဘနဲ႕ မိသားစု၊ ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္ နဲ႕ အားလုံအေပၚ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မေသခင္၊ ေသသြားရင္ ေနာင္တ ဆုိတာမ်ိဳးမရေအာင္ အျမဲ ေသျခင္းတရားကို ႏွလုံးသြင္း မဆက္ဆံသင့္ဘူးလား---- တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားကုိ သူတစ္ေယာက္တည္း မသိတာမဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလုံး အားလုံး ေသျခင္းတရားကုိ ေမ့ထားျပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တုိ႕ရဲ႕ေမာင္းႏွင္ရာ ကို အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာနဲ႕ စီးေမ်ာလုိက္ပါေနၾကရျပီး ေသျခင္းဆိုတဲ့ ထာဝရအမွန္တရားနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့မွ--------------

 **ကိုစိုးႏွုိုင္**

-ဤခရီးနီးသလား- 

တစ္ေန႕က ရြာက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးတစ္ဦး က်မ္းမာေရး မေကာင္းလုိ႕ လူမမာေမးေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ ရြာမွာတုန္းကေတာ့ တစ္ဦးနဲ႕တစ္ဦး ေဆြမ်ိဳးစပ္ရင္ ဟုိဘက္မ်ိဳး ဒီဘက္မ်ိဳး ေတာ္ၾကတာမို႕ စိမ္းသလုိ ေနခဲ့ေပမယ့္ ရန္ကုန္လိုေနရာမ်ိဳးမွာ ေျပာင္းေရႊ႕ေနၾကေတာ့ လည္း ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးျဖစ္ျပီး တကယ္ေဆြရင္း လုိျဖစ္ေနၾကပါတယ္။ ေရာဂါက အရိုးကင္ဆာ၊ ဘန္ေကာက္မွာ သုံးၾကိမ္ သြားကုျပီးျပီ၊ ေရာဂါကို ဆရာဝန္ၾကီးေတြ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ၾကျပီ၊ ေနာက္ဆုံး အမ်ားဆုံးေနရရင္ ႏွစ္လပဲတဲ့။ သူစားခ်င္တာေၾကြးၾက။ သူ႕ဆႏၵ ကိုအလိုလုိက္ၾက။ သူ႕အတြက္ ဘဝမွာ ေနဘုိ႕ ရက္ကန္႕သတ္ထားျပီ။ တကယ္ေတာ့ လူမမာေမး သြားတာ မဟုတ္ဘဲ တမလြန္ကို သြားေတာ့မယ့္ မိတ္ေဆြတစ္ဦးကို သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္တာပါ။ လူမမာကို စိတ္ဓါတ္မက်ေစဘုိ႕ ေ၇ာဂါရဲ႕အေျခအေနကို အားလုံးက လွ်ိဳ႕ဝွက္ထားၾကတယ္။ အရုိးကင္ဆာလုိ႕ လူမမာက မသိရွာဘူး။ သာမာန္ အေၾကာညပ္တာလုိ႕ ေျပာထားသတဲ့။ သူေသရေတာ့မယ္ဆိုတာ သူလုံးဝမသိရွာဘူး။ လူမမာဆုိလို႕ ကုတင္ေပၚမွာ တုံးလုံး ေျမာ့ေျမာ့ေလးေန မယ္လုိ႕ သာမာန္ေတြးထားမိတာ တကယ္ေရာက္ေတာ့ လူမမာဟာ သာမာန္လူ တစ္ေယာက္လုိပဲ အိမ္ထဲမွာ သြားသြားလာလာ နဲ႕ အသားေတြလဲျဖဴလို႕ စိုစိုျပည္ျပည္ စကားေတြလည္း ေဖာင္ဖြဲ႕ေအာင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာႏိုင္ေသးတယ္။ ``ဟယ္ နင္တို႕လင္မယား မေတြ႕တာၾကာေတာ့ ဝလာလုိက္တာ ၾကည့္စမ္း ပိုျပီးေတာ့လဲ လွလာတယ္``တဲ့ ။ ဝမ္းသာအားရနဲ႕ လူမႈေရးပဋိသႏၱာရ စကားဆိုရွာတယ္။ ``နင့္သားေရာ ဘယ္ႏွစ္တန္းေရာက္ျပီလဲ`` ``ဒီႏွစ္ ငါးတန္းတတ္မယ္ေလ---`` ``ဟယ္ ၾကီးလွျပီေပါ့ ေအးေလ --- ရန္ကုန္တစ္ျမိဳ႕တည္း ေနျပီး ကိုယ့္အလုပ္နဲ႕ကိုယ္ မေတြ႕ျဖစ္ၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကီးကို ၾကာျပီပဲ`` ``ဟုတ္ကဲ့ ခု ေနရထုိင္ရတာ သက္သာရဲ႕လား`` ``သက္သာပါတယ္ ခုၾကေတာ့လည္း လူေကာင္းလုိပဲ တစ္ခါတစ္ခါ တင္ပုဆုံက အေၾကာညပ္တာ ေတာ္ေတာ္ခံရခက္တယ္-- ရြာကိုလည္း ဖုန္းဆက္ထားတယ္ ေနေကာင္းတယ္ သက္သာျပီ မလာခဲ့ၾကနဲ႕လို႕ေလ -- သူတို႕မွာလည္း အလုပ္မအားတဲ့ၾကားက အေဝးၾကီးကေန လာေနရတာ မလြယ္ဘူး---`` သူ႕အေျခအေနကို သူလုံးဝမသိပါဘူး။ ခံရခက္တဲ့ေရာဂါတစ္ခုကို ရထားတာထက္ ေသဘုိ႕ အထိေတာ့ သူလုံးဝမစဥ္းစားမိေသးဘူး။ အဲဒီလုိလဲ တကယ္မထင္ရေလာက္ေအာင္ အစားအေသာက္ ပုံမွန္စားႏိုင္၊ ပုံမွန္ သြားလာႏိုင္ေနတာပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕မွာသာ သိထားသူမ်ားမို႕ ဘယ္လုိစကားသုံးျပီး ႏွစ္သိမ့္ရမယ္ဆိုတာ မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ပဲ။ သူ႕မိသားစုအားလုံးလည္း သူ႕ကို မ်က္ႏွာမညိဳရေအာင္ ဂရုတစိုက္ျပဳစုၾက အလိုလိုက္ၾကေပမယ့္ သူက မရိပ္မိပါဘူး။ လူမမာေမးကအျပန္ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ဆုံခရီးကို ၾကိဳတင္သြားျပီး ႏႈတ္ဆက္ရာကအျပန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေမးခြန္းေတြဝင္လာခဲ့ပါတယ္--

ငါတုိ႕ေရာ သူ႕လုိပဲ ေသမယ့္ေန႕ကို မသိပဲ မေသေတာ့မယ့္ပုံစံ ရွင္သန္ေနၾကတာပါလား---- ငါတို႕ေရာ သူ႕အေပၚ ခုဆက္ဆံေနသလိုပဲ ကိုယ့္မိဘနဲ႕ မိသားစု၊ ကိုယ့္ပါတ္ဝန္းက်င္ နဲ႕ အားလုံအေပၚ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ မေသခင္၊ ေသသြားရင္ ေနာင္တ ဆုိတာမ်ိဳးမရေအာင္ အျမဲ ေသျခင္းတရားကို ႏွလုံးသြင္း မဆက္ဆံသင့္ဘူးလား---- တကယ္ေတာ့ ေသျခင္းတရားကုိ သူတစ္ေယာက္တည္း မသိတာမဟုတ္ပါဘူး ကၽြန္ေတာ္တို႕ အားလုံး အားလုံး ေသျခင္းတရားကုိ ေမ့ထားျပီး ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ တုိ႕ရဲ႕ေမာင္းႏွင္ရာ ကို အရွိန္အဟုန္ျပင္းစြာနဲ႕ စီးေမ်ာလုိက္ပါေနၾကရျပီး ေသျခင္းဆိုတဲ့ ထာဝရအမွန္တရားနဲ႕ ေတြ႕ေတာ့မွ--------------

 **ကိုစိုးႏွုိုင္**