-ကုိယ္ေပ်ာက္သူ-
Posted by သတုိး
-ကုိယ္ေပ်ာက္သူ-
Posted by သတုိး
Tuesday, May 8, 2012
>
သူမအား ေခ်ာင္းေျမာင္းေစာင့္ဆုိင္းကာ အလစ္အငုိက္ဖမ္းခ်င္သူေတြ မ်ားလြန္းလွခ်ည့္ ဟု အံ့ၾသတႀကီး ရွိရသည္။ အခ်ိန္နည္းနည္း ပုိၾကာလာေလ သူမအား အလုိရွိေနသူေတြ ပုိလုိ႔ မ်ားလာေလေလမုိ႔ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ပ်က္စျပဳၿပီ။
ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္မွာ သူမ.. ဒီေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိလာမည္ဆုိတာ သူတုိ႔ ဘယ္လုိ သိေနၾကပါလိမ့္။ သူမကုိယ္တုိင္က အားလုံးကုိ အသိေပး၊ ခ်ိန္းဆုိထားတာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါသည္။ အေတာ္တတ္ႏုိင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးပဲ ဟု ၿငိဳျငင္ခ်င္ေတာ့၏။ သူမႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့မိတာအတြက္ ေနာင္တရခ်င္ေသာ္လည္း ထုိေနာင္တက အလြန္ေႏွာင္းလြန္ ေနာက္က်ေနၿပီကုိ ခါးသီးစြာ သိလုိက္ၿပီ။
လက္ရွိကုိ လက္မဲ့ လုပ္ပစ္ရေကာင္းလားဟု ေမေမကလည္း ကၽြန္မကုိသာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေနေတာ့ၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ စပ္ေဆာ့ခဲ့မိတာအတြက္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မတင္သာေသာ ကၽြန္မ၏ အေျခအေနမွာ တကယ့္ကုိ ေထြးမရ၊ အံမရ။
ေမေမ့စကားအရေတာ့ ကၽြန္မဟာ လက္ထဲမွာ ေငြရွိလွ်င္ အထိန္းအသိမ္းမတတ္၊ အၿငိမ္မေနတတ္ေသာ မိန္းခေလးတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ လက္ထဲသုိ႔ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ေရာက္လာခဲ့သည္႔ ေငြယားကေလးကုိ လက္ထဲမွာ ေႏြးေအာင္ပင္ ၿမဲၿမဲဆုတ္မထားခ်င္ခဲ့။ ေရႊႀကိဳးမွ်င္မွ်င္ကေလး လည္မွာဆြဲကာ ေမာ့ေမာ့ကေလး ဂုိက္ေပးၾကမ္းရမလား စိတ္ကူးယဥ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေငြပမာဏက နည္းေနေသးေတာ့ ေမေမ့ဆီ အရင္ အပ္ထားရမည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေမေမ့ကုိ သုံးခုိင္းထားကာ အခ်ိန္တန္ေတာ့မွ ျပန္ထုတ္ယူၿပီး လုိေသာေငြကုိ ေမေမ့အား စုိက္ခုိင္းရမည္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ကုိင္ဖုန္းကေလး တစ္လုံးေလာက္ ကုိင္လုိက္ရမလားဟုလည္း ေတြးသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မထံ သူမ .. အခ်ိန္ကုိက္ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေလာဘသားပဲ။ ရုံးမွ ရလာေသာ စုေငြကေလးကုိ တစ္သက္မွာ တစ္ခါတစ္ေလ လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္၊ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ကုိင္ရဖူးေပမဲ့ နည္းလုိက္တာဟု အားမလုိ၊ အားမရ စိတ္အဆာမေျပႏုိင္ပဲ ရွိဆဲ။ ထုိေငြကေလးကုိ အရင္းျပဳလုိ႔ တစ္လအတြင္း ပြားမ်ားလာမည့္ အတုိးေငြ ပမာဏကုိ သူမက မက္ေမာဖြယ္ တြက္ခ်က္ျပခဲ့သည္။ တစစ အရင္းအႏီွးေတြ တုိးပြားမ်ားျပားလာၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ အဆမ်ားစြာ ပြားမ်ားကာ ေဖြးခနဲ အလုံးအရင္း ရႏုိင္မွာ ဟုလည္း ပုိင္ႏုိင္ေသခ်ာစြာ ဆုိေလသည္။ သူမ၏ ဆြယ္တရားမွာ ကၽြန္မ အငုိက္မိသြားခဲ့သည္ကုိ ၀န္ခံပါ၏။ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေငြသားေတြ ေဖြးခနဲ၊ လက္ခနဲ။
သူမ၏ ကုိယ္ေပၚမွ ၀ါ၀င္းၿပိဳးျပက္ေနေသာ အဆင္တန္ဆာေတြကုိလည္း ခုိးေငးဖုိ႔ ကၽြန္မ မေမ့ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔လုိ ေလွႀကီးထုိးသမားေတြအတြက္သာ ေငြတြင္းက နက္လြန္းလွတာ။ သူတုိ႔တေတြက်ေတာ့လည္း သူတကာေခၽြးနဲ႔ရင္းႏွီးထားသမွ်အေပၚ အသာလင့္ အညြန္႔ခူးယူေနရုံႏွင့္ ေငြက ေန႔စဥ္ သဲ့ယူသလုိကုိ ၀င္လာမစဲ၊ တသဲသဲပါပဲလား။ သနပ္ခါး ေျခဆုံး၊ေခါင္းဆုံးလိမ္းလုိ႔၊ မ်က္ခုံးေမြးေသးေသးတင္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေထြး တြတ္တြတ္ရဲေအာင္ဆုိးလွ်က္ တရုတ္ဆုိင္ကယ္ကေလးႏွင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ လမ္းတကာလည္ကာ စာရင္းစာအုပ္ကေလးကုိ ဟန္တစ္ခြဲသား ဖြင့္လုိ႔ ခပ္မိန္႔မိန္႔ ေၾကြးလည္ေတာင္းတတ္ေသာ သူမ၏ ဘ၀ကုိ ခဏ အငွားယူၾကည့္ခ်င္မိသည္။
သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မက အလုိေလာဘသာ သူမထက္ မေလ်ာ့ခ်င္ပဲရွိမည္။ သူမလုိ သတၱိမ်ိဳးေတာ့ ဒီတစ္သက္ေမြးယူလုိ႔ေတာင္ ရပါမည္လားမသိ။
“နင္ေပးသုံးခ်င္ရင္ အဲဒီမိန္းမေတြကုိ နင့္ဆီ လႊတ္ေပးမယ္။ ေငြေခ်းခ်င္တယ္ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ေငြယူသုံးခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြကုိ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ျပည့္လုိ႔ပဲ”
အရပ္ထဲက ကၽြမ္း၀င္ရင္းႏွီးၿပီးသား နာမည္ေတြ တန္းစီရြတ္ျပလာေတာ့ ကၽြန္မ ေသြးေၾကာင္ခ်င္ၿပီ။ အေၾကြးယူရာမွာ တကယ့္ နယ္မေရွာင္၊ လက္မရြံ႕ေတြ အျဖစ္ ေက်ာ္ေဇာသတင္း ထင္ရွားလွသူေတြေလ။ ေၾကြးထူမပူ၊ သန္းထူမယား ဆုိတာ သူတုိ႔၏ လက္သုံးစကားေပါ့။ ေခါက္ျပန္ေပး၊ လတုိး၊ ေန႔ျပန္တုိး… ဘာအေၾကြးမွ သူတုိ႔ မေၾကာက္။ ေရွ႕အေၾကြး မေက်ခင္ ေနာက္အေၾကြးထပ္ပုိးကာ ဖြတ္သည္ထက္ညစ္၊ နစ္သည္ထက္နစ္လာေနေသာ ဘ၀ေတြကုိ ကၽြန္မ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆုိင္မရဲပါ။ မ်က္ရည္ျမင္လွ်င္ သနားမိမည္မွာ အေသအခ်ာ။ ခပ္စြာစြာ ျပန္လွန္ ရန္ေတြ႕လႊတ္လွ်င္ ရွက္လုိ႔ေသမည္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ ကုိယ္က ရစရာ ရွိေနတာ မွန္ဦးေတာ့။ သူတပါးလက္ထဲကေငြကုိ သူတုိ႔ မၾကည္ျဖဴ၊ အလုိမတူပဲ ကိုယ့္ထံေရာက္ေအာင္ ကၽြန္မ အသနားခံၿပီး ေတာင္းမယူတတ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ေတာင္းယူဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းေရာ..။ ကတုံးေပၚ ထိပ္ကြက္ေနက် သူမက ကၽြန္မအား ကရုဏာမ်က္၀န္းႏွင့္ ေလွာင္သလုိ ၿပံဳးေလေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္တုိခ်င္မိခဲ့ေသးသည္။
“အဲဒီလုိ သူေတာ္စင္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိ အလုပ္လုပ္စားမလဲ”
အံ့ၾသတႀကီး လက္ဖ်ားခါျပေနျပန္တာ။
“’ဒါဆုိ ဒီလုိလုပ္။ ငါ့ကုိပဲ ေပးလုိက္ေတာ့။ ငါကပဲ တဆင့္ျပန္ေပး ေပးမယ္”
သိပ္ေတာ့ မဆုိးလွဟု ထင္သည္။ အက်ိဳးအျမတ္က သူမႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီသာ ရေတာ့မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီႏွင့္ ဆက္ဆံရသလုိ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕လုိက္ဖုိ႔ မလုိေတာ့။ ေပးရန္၊ ရရန္ ကိစၥအားလုံး သူမ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ ရွင္းရုံ။ ၿပီး .. ကၽြန္မ၏ ေငြကုိ ယူသုံးမည့္ သူမက ကၽြန္မထက္ အပုံႀကီး ထည္၀ါေတာက္ေျပာင္သူ။ ယုံၾကည္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသူ မဟုတ္လား။
စဦး တစ္လ၊ ႏွစ္လမွာပင္ ကၽြန္မ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္စ ျပဳၿပီ။ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စီးပြားဖက္ေတြပမာ ေသြးစည္းသြားေတာ့ၿပီ။
တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မအေပၚမွာ သူမ၏ ၾသဇာအာဏာ ပုိမုိ သက္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာ။ ကၽြန္မက ကုိယ့္ေလာဘႏွင့္ကုိယ္ နစ္ေပ်ာ္ကာ ေမာဟတိမ္သလႅာ ဖုံးေနခဲ့တာမုိ႔ မသိတတ္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့… ဒီလေတာ့ ငါ့ကုိ ဆုိင္းထားေပးဦး။ ဟုိ တစ္ဘက္မွာ လက္လြန္ထားတာ မ်ားသြားလုိ႔”
ကၽြန္မ အၿပံဳး မပ်က္ခဲ့ပါ။ သူမသည္ ကၽြန္မကုိ နစ္နာေအာင္ ျပဳမည့္သူမဟုတ္တာ အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ေနခဲ့မိေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူမသည္ ယုံၾကည္၍ မရႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္လာေတာ့တာ တစစ နားလည္စျပဳလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အံ့ၾသလွ်က္ ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ခဲ့ရေတာ့တာ။ ၾကည့္… သူမက ကၽြန္မထံ အက်ိဳးအေၾကာင္းပင္ မျပန္ေတာ့။ မ်က္ႏွာျပေဖာ္ပင္ မရေတာ့။ ဒီလုိေတာ့ မျဖစ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္မ မသုံးရက္၊ မစားရက္ခဲ့ေသာ ေငြကေလး…။ သူမ ဒီလုိေတာ့ အလြဲသုံးစား မလုပ္သင့္ဘူး မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ၏ ေခၽြးနည္းစာေလးအတြက္ သူမကုိ ေတြ႕ရမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ဒါေပမယ့္ သူမႏွင့္ေတြ႕ရလွ်င္ေရာ… ကၽြန္မ ဘာစကားေတြ ဆုိရမွာလဲ။ ၿပီး သူမရင္ဆုိင္ေနရတာက ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကၽြန္မထက္ အပုံႀကီး စူးစြာထက္ျမေသာ သူေတြၾကားမွာ ကၽြန္မ၏ အလွည့္ေရာ ေရာက္လာႏုိင္ပါဦးမလား။ မေသခ်ာပါ။ သူမ၏ ၿမီရွင္ေတြအနက္ တခ်ိဳ႕မွာ ကၽြန္မ တစ္ခါဖူးမွ် မျမင္ေတြ႕ဖူးသူေတြ။ တခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါသည္။ အားလုံး၏ တူညီေသာ ေလယူေလသိမ္းကေတာ့ သူမ၏ လွည့္စားမႈကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ယုံမွတ္မွားမိခဲ့ျခင္းအတြက္ ေနာင္တႏွင့္ ေဒါသတုိ႔ ဆတူေရာေႏွာကာ ပူပန္ပင္ပမ္းေနၾကသည္ ဆုိတာပင္။
“အစပုိင္းကေတာ့ ပုံမွန္ ေငြသြင္းေပးေနတာ ဆုိေတာ့ ယုံခဲ့မိတာေပါ့”
“အတူတူပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္း ေဗြေဖာက္လာၿပီး တစ္လေစာင့္ေပးပါဦး၊ ႏွစ္လ ဆက္ေစာင့္ပါဦး ဆုိေတာ့ေတာင္ ယုံခဲ့မိေသးတာေလ”
ကၽြန္မ အပါအ၀င္ ငါးစာသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ာခ်ိတ္ကုိ သတိမမူမိသူေတြအားလုံးက သူမ၏ ကုိယ္ေပၚမွ ေရႊတုိမယ္စေတြ တတိတိ ေလွ်ာ့ပါးလာခဲ့တာကုိ မသိ။ ေနာက္ဆုံး ေရႊအစစ္ရယ္လုိ႔ မူးရင္ေတာင္ ရွဴစရာ မရွိၿပီမုိ႔ ေရႊရည္စိမ္ေတြကုိ လူရုိေသ၊ ရွင္ရုိေသ ဆြဲဆင္ထားခဲ့တာကုိလည္း မရိပ္မိ။
“နင္တုိ႔လည္း စားတုန္းက စားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အခု ငါ့မွာ ေပးစရာမွ မရွိေတာ့တာ...။ တုိင္ခ်င္ရာသာ တုိင္ၾကေပေတာ့”
သူ႔အလွည့္တုန္းကေတာ့ အႏုအၾကမ္း နည္းမ်ိဳးစုံသုံးကာ သူတကာဆီက လက္တြင္းတဆုံး ႏႈိက္ယူခဲ့ဖူးသည့္ သူမက ရြတ္ရြတ္ခၽြံခၽြံ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ေလရာ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရေတာ့တာပင္။
“တုိင္မွာ မပူနဲ႔။ ငါ့ ပုိက္ဆံျပန္မရလုိ႔ကေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္”
ပြက္ေလာရုိက္ဟိန္းညံေနေသာ ေသြးၾကြဆူပြက္သံေတြ ၾကားမွာ ေသြးေၾကာင္ဆဲ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ဆီ တုိင္တန္းေတာင္းယူရမည္လဲ တကယ္ကုိ မသိ။ ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔၏ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေငြေပးေငြယူကိစၥဟာ ရုံးျပင္ကႏၷား တုိင္တန္းေတာင္းယူလုိ႔ေရာ တရား၀င္ပါ့မလား။ ကၽြန္မကသာ လမ္းရုိးေဟာင္းအတုိင္း ရုိးရွင္းစြာေတြးေတာလွ်က္ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ကၽြမ္းက်င္၊ ကၽြမ္း၀င္မႈတုိ႔ျဖင့္ ေရအဆုံး၊ ကုန္းတစ္၀က္မက ျပန္လည္ အဖတ္ဆည္ႏုိင္ခဲ့ၿပီဟု သဲ့သဲ့ၾကားသည္။
“’ေနတဲ့အိမ္ကုိ ေရာင္းမယ္လုိ႔ အသံလႊင့္ေနတာပဲ။ ဒီေန႔ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၾကမယ္တဲ့။ ရစရာ ရွိတဲ့သူေတြ အားလုံးကုိ ခြဲေ၀စိတ္ပုိင္းေပးမယ္ ေျပာတယ္ ”
…တဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး စုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကသူေတြက မနည္းလွ။ သူမကုိေတာ့ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရေသး။
“ဒီအိမ္မွာ မေနေတာ့တာ ၾကာၿပီေလ။ တစ္မိသားစုလုံး ဘယ္မွာ သြားေနလဲေတာ့ မသိဘူး။ အားလုံးနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ေနမွာေပါ့”
အိမ္ကုိ ၀ယ္မည့္သူက စာခ်ဳပ္ကေလး တကုိင္ကုိင္ႏွင့္ ေမွ်ာ္သည္။ သူလည္း ရရန္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ခုႏွိမ္ကာ ေငြေခ်မည့္သူပဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံးလည္း သူမ လွမ္းလာမည္ထင္ရေသာ လမ္းမဘက္ဆီ လည္တဆန္႔ဆန္႔။
သုိ႔ေပမယ့္ ထုိေန႔က ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံး ေစာင့္ရက်ိဳး မနပ္ခဲ့ၾကပါ။ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ ျမင္ကြင္းေရွ႕သုိ႔ သူမ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရာက္ရွိလာမည္ဆုိတာလည္း မည္သူမွ မခန္႔မွန္းတတ္ၾကေပ။
သူမအား သတိရေလတုိင္း စိတ္မွန္းျဖင့္ လွမ္းကာ က်ိန္ဆဲရုံကလြဲ၍ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ။ ။
Posted by သတုိး
သူမအား ေခ်ာင္းေျမာင္းေစာင့္ဆုိင္းကာ အလစ္အငုိက္ဖမ္းခ်င္သူေတြ မ်ားလြန္းလွခ်ည့္ ဟု အံ့ၾသတႀကီး ရွိရသည္။ အခ်ိန္နည္းနည္း ပုိၾကာလာေလ သူမအား အလုိရွိေနသူေတြ ပုိလုိ႔ မ်ားလာေလေလမုိ႔ တျဖည္းျဖည္း စိတ္ပ်က္စျပဳၿပီ။
ဒီေန႔၊ ဒီအခ်ိန္မွာ သူမ.. ဒီေနရာသုိ႔ ေရာက္ရွိလာမည္ဆုိတာ သူတုိ႔ ဘယ္လုိ သိေနၾကပါလိမ့္။ သူမကုိယ္တုိင္က အားလုံးကုိ အသိေပး၊ ခ်ိန္းဆုိထားတာ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါသည္။ အေတာ္တတ္ႏုိင္ေသာ အမ်ိဳးသမီးပဲ ဟု ၿငိဳျငင္ခ်င္ေတာ့၏။ သူမႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့မိတာအတြက္ ေနာင္တရခ်င္ေသာ္လည္း ထုိေနာင္တက အလြန္ေႏွာင္းလြန္ ေနာက္က်ေနၿပီကုိ ခါးသီးစြာ သိလုိက္ၿပီ။
လက္ရွိကုိ လက္မဲ့ လုပ္ပစ္ရေကာင္းလားဟု ေမေမကလည္း ကၽြန္မကုိသာ တဖ်စ္ေတာက္ေတာက္ ျမည္တြန္ေနေတာ့ၿပီ။ ကုိယ္တုိင္ စပ္ေဆာ့ခဲ့မိတာအတြက္ ဘယ္သူ႔ကုိမွ အျပစ္မတင္သာေသာ ကၽြန္မ၏ အေျခအေနမွာ တကယ့္ကုိ ေထြးမရ၊ အံမရ။
ေမေမ့စကားအရေတာ့ ကၽြန္မဟာ လက္ထဲမွာ ေငြရွိလွ်င္ အထိန္းအသိမ္းမတတ္၊ အၿငိမ္မေနတတ္ေသာ မိန္းခေလးတဲ့။ ကၽြန္မကလည္း ကၽြန္မပဲ။ လက္ထဲသုိ႔ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ေရာက္လာခဲ့သည္႔ ေငြယားကေလးကုိ လက္ထဲမွာ ေႏြးေအာင္ပင္ ၿမဲၿမဲဆုတ္မထားခ်င္ခဲ့။ ေရႊႀကိဳးမွ်င္မွ်င္ကေလး လည္မွာဆြဲကာ ေမာ့ေမာ့ကေလး ဂုိက္ေပးၾကမ္းရမလား စိတ္ကူးယဥ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ေငြပမာဏက နည္းေနေသးေတာ့ ေမေမ့ဆီ အရင္ အပ္ထားရမည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ ေမေမ့ကုိ သုံးခုိင္းထားကာ အခ်ိန္တန္ေတာ့မွ ျပန္ထုတ္ယူၿပီး လုိေသာေငြကုိ ေမေမ့အား စုိက္ခုိင္းရမည္။ ဒါမွမဟုတ္ လက္ကုိင္ဖုန္းကေလး တစ္လုံးေလာက္ ကုိင္လုိက္ရမလားဟုလည္း ေတြးသည္။ ထုိအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မထံ သူမ .. အခ်ိန္ကုိက္ ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာ။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မလည္း ေလာဘသားပဲ။ ရုံးမွ ရလာေသာ စုေငြကေလးကုိ တစ္သက္မွာ တစ္ခါတစ္ေလ လက္၀ယ္ပုိင္ပုိင္၊ ဆုတ္ဆုတ္ခဲခဲ ကုိင္ရဖူးေပမဲ့ နည္းလုိက္တာဟု အားမလုိ၊ အားမရ စိတ္အဆာမေျပႏုိင္ပဲ ရွိဆဲ။ ထုိေငြကေလးကုိ အရင္းျပဳလုိ႔ တစ္လအတြင္း ပြားမ်ားလာမည့္ အတုိးေငြ ပမာဏကုိ သူမက မက္ေမာဖြယ္ တြက္ခ်က္ျပခဲ့သည္။ တစစ အရင္းအႏီွးေတြ တုိးပြားမ်ားျပားလာၿပီး တစ္ႏွစ္ျပည့္လွ်င္ အဆမ်ားစြာ ပြားမ်ားကာ ေဖြးခနဲ အလုံးအရင္း ရႏုိင္မွာ ဟုလည္း ပုိင္ႏုိင္ေသခ်ာစြာ ဆုိေလသည္။ သူမ၏ ဆြယ္တရားမွာ ကၽြန္မ အငုိက္မိသြားခဲ့သည္ကုိ ၀န္ခံပါ၏။ မ်က္၀န္းထဲမွာ ေငြသားေတြ ေဖြးခနဲ၊ လက္ခနဲ။
သူမ၏ ကုိယ္ေပၚမွ ၀ါ၀င္းၿပိဳးျပက္ေနေသာ အဆင္တန္ဆာေတြကုိလည္း ခုိးေငးဖုိ႔ ကၽြန္မ မေမ့ခဲ့ပါ။ ကၽြန္မတုိ႔လုိ ေလွႀကီးထုိးသမားေတြအတြက္သာ ေငြတြင္းက နက္လြန္းလွတာ။ သူတုိ႔တေတြက်ေတာ့လည္း သူတကာေခၽြးနဲ႔ရင္းႏွီးထားသမွ်အေပၚ အသာလင့္ အညြန္႔ခူးယူေနရုံႏွင့္ ေငြက ေန႔စဥ္ သဲ့ယူသလုိကုိ ၀င္လာမစဲ၊ တသဲသဲပါပဲလား။ သနပ္ခါး ေျခဆုံး၊ေခါင္းဆုံးလိမ္းလုိ႔၊ မ်က္ခုံးေမြးေသးေသးတင္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီေထြး တြတ္တြတ္ရဲေအာင္ဆုိးလွ်က္ တရုတ္ဆုိင္ကယ္ကေလးႏွင့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ေမာ့ေမာ့ လမ္းတကာလည္ကာ စာရင္းစာအုပ္ကေလးကုိ ဟန္တစ္ခြဲသား ဖြင့္လုိ႔ ခပ္မိန္႔မိန္႔ ေၾကြးလည္ေတာင္းတတ္ေသာ သူမ၏ ဘ၀ကုိ ခဏ အငွားယူၾကည့္ခ်င္မိသည္။
သုိ႔ေပမယ့္ ကၽြန္မက အလုိေလာဘသာ သူမထက္ မေလ်ာ့ခ်င္ပဲရွိမည္။ သူမလုိ သတၱိမ်ိဳးေတာ့ ဒီတစ္သက္ေမြးယူလုိ႔ေတာင္ ရပါမည္လားမသိ။
“နင္ေပးသုံးခ်င္ရင္ အဲဒီမိန္းမေတြကုိ နင့္ဆီ လႊတ္ေပးမယ္။ ေငြေခ်းခ်င္တယ္ ဆုိလုိ႔ကေတာ့ ေငြယူသုံးခ်င္တဲ့ မိန္းမေတြကုိ တစ္ရပ္ကြက္လုံး ျပည့္လုိ႔ပဲ”
အရပ္ထဲက ကၽြမ္း၀င္ရင္းႏွီးၿပီးသား နာမည္ေတြ တန္းစီရြတ္ျပလာေတာ့ ကၽြန္မ ေသြးေၾကာင္ခ်င္ၿပီ။ အေၾကြးယူရာမွာ တကယ့္ နယ္မေရွာင္၊ လက္မရြံ႕ေတြ အျဖစ္ ေက်ာ္ေဇာသတင္း ထင္ရွားလွသူေတြေလ။ ေၾကြးထူမပူ၊ သန္းထူမယား ဆုိတာ သူတုိ႔၏ လက္သုံးစကားေပါ့။ ေခါက္ျပန္ေပး၊ လတုိး၊ ေန႔ျပန္တုိး… ဘာအေၾကြးမွ သူတုိ႔ မေၾကာက္။ ေရွ႕အေၾကြး မေက်ခင္ ေနာက္အေၾကြးထပ္ပုိးကာ ဖြတ္သည္ထက္ညစ္၊ နစ္သည္ထက္နစ္လာေနေသာ ဘ၀ေတြကုိ ကၽြန္မ နဖူးေတြ႕၊ ဒူးေတြ႕ ရင္ဆုိင္မရဲပါ။ မ်က္ရည္ျမင္လွ်င္ သနားမိမည္မွာ အေသအခ်ာ။ ခပ္စြာစြာ ျပန္လွန္ ရန္ေတြ႕လႊတ္လွ်င္ ရွက္လုိ႔ေသမည္။ အဆုိးဆုံးကေတာ့ ကုိယ္က ရစရာ ရွိေနတာ မွန္ဦးေတာ့။ သူတပါးလက္ထဲကေငြကုိ သူတုိ႔ မၾကည္ျဖဴ၊ အလုိမတူပဲ ကိုယ့္ထံေရာက္ေအာင္ ကၽြန္မ အသနားခံၿပီး ေတာင္းမယူတတ္။ ၿခိမ္းေျခာက္ေတာင္းယူဖုိ႔ေတာ့ ေ၀းေရာ..။ ကတုံးေပၚ ထိပ္ကြက္ေနက် သူမက ကၽြန္မအား ကရုဏာမ်က္၀န္းႏွင့္ ေလွာင္သလုိ ၿပံဳးေလေတာ့ ကၽြန္မ စိတ္တုိခ်င္မိခဲ့ေသးသည္။
“အဲဒီလုိ သူေတာ္စင္စိတ္မ်ိဳးနဲ႔ ဘယ္လုိ အလုပ္လုပ္စားမလဲ”
အံ့ၾသတႀကီး လက္ဖ်ားခါျပေနျပန္တာ။
“’ဒါဆုိ ဒီလုိလုပ္။ ငါ့ကုိပဲ ေပးလုိက္ေတာ့။ ငါကပဲ တဆင့္ျပန္ေပး ေပးမယ္”
သိပ္ေတာ့ မဆုိးလွဟု ထင္သည္။ အက်ိဳးအျမတ္က သူမႏွင့္ တစ္ေယာက္တစ္၀က္စီသာ ရေတာ့မွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီႏွင့္ ဆက္ဆံရသလုိ ဆန္စင္ရာ က်ည္ေပြ႕လုိက္ဖုိ႔ မလုိေတာ့။ ေပးရန္၊ ရရန္ ကိစၥအားလုံး သူမ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ ရွင္းရုံ။ ၿပီး .. ကၽြန္မ၏ ေငြကုိ ယူသုံးမည့္ သူမက ကၽြန္မထက္ အပုံႀကီး ထည္၀ါေတာက္ေျပာင္သူ။ ယုံၾကည္ခ်င္စရာ ေကာင္းလွသူ မဟုတ္လား။
စဦး တစ္လ၊ ႏွစ္လမွာပင္ ကၽြန္မ ေက်နပ္၀မ္းေျမာက္စ ျပဳၿပီ။ ေျခာက္လ၊ တစ္ႏွစ္ ရွိလာလွ်င္ေတာ့ ကၽြန္မတုိ႔ ႏွစ္ေယာက္ စီးပြားဖက္ေတြပမာ ေသြးစည္းသြားေတာ့ၿပီ။
တျဖည္းျဖည္း ကၽြန္မအေပၚမွာ သူမ၏ ၾသဇာအာဏာ ပုိမုိ သက္ေရာက္လာခဲ့ေတာ့တာ။ ကၽြန္မက ကုိယ့္ေလာဘႏွင့္ကုိယ္ နစ္ေပ်ာ္ကာ ေမာဟတိမ္သလႅာ ဖုံးေနခဲ့တာမုိ႔ မသိတတ္ခဲ့တာ ျဖစ္သည္။
“ဟဲ့… ဒီလေတာ့ ငါ့ကုိ ဆုိင္းထားေပးဦး။ ဟုိ တစ္ဘက္မွာ လက္လြန္ထားတာ မ်ားသြားလုိ႔”
ကၽြန္မ အၿပံဳး မပ်က္ခဲ့ပါ။ သူမသည္ ကၽြန္မကုိ နစ္နာေအာင္ ျပဳမည့္သူမဟုတ္တာ အၾကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္ေနခဲ့မိေသးသည္။
သုိ႔ေသာ္ သူမသည္ ယုံၾကည္၍ မရႏုိင္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပင္ ျဖစ္လာေတာ့တာ တစစ နားလည္စျပဳလာခ်ိန္မွာေတာ့ ကၽြန္မ အံ့ၾသလွ်က္ ေဆာက္တည္ရာ မဲ့ခဲ့ရေတာ့တာ။ ၾကည့္… သူမက ကၽြန္မထံ အက်ိဳးအေၾကာင္းပင္ မျပန္ေတာ့။ မ်က္ႏွာျပေဖာ္ပင္ မရေတာ့။ ဒီလုိေတာ့ မျဖစ္ဘူးေနာ္။ ကၽြန္မ မသုံးရက္၊ မစားရက္ခဲ့ေသာ ေငြကေလး…။ သူမ ဒီလုိေတာ့ အလြဲသုံးစား မလုပ္သင့္ဘူး မဟုတ္လား။ ကၽြန္မ၏ ေခၽြးနည္းစာေလးအတြက္ သူမကုိ ေတြ႕ရမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။
ဒါေပမယ့္ သူမႏွင့္ေတြ႕ရလွ်င္ေရာ… ကၽြန္မ ဘာစကားေတြ ဆုိရမွာလဲ။ ၿပီး သူမရင္ဆုိင္ေနရတာက ကၽြန္မ တစ္ေယာက္တည္းနဲ႔သာ မဟုတ္ဘူးေလ။ ကၽြန္မထက္ အပုံႀကီး စူးစြာထက္ျမေသာ သူေတြၾကားမွာ ကၽြန္မ၏ အလွည့္ေရာ ေရာက္လာႏုိင္ပါဦးမလား။ မေသခ်ာပါ။ သူမ၏ ၿမီရွင္ေတြအနက္ တခ်ိဳ႕မွာ ကၽြန္မ တစ္ခါဖူးမွ် မျမင္ေတြ႕ဖူးသူေတြ။ တခ်ိဳ႕ကုိေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိေနပါသည္။ အားလုံး၏ တူညီေသာ ေလယူေလသိမ္းကေတာ့ သူမ၏ လွည့္စားမႈကုိ အႀကိမ္ႀကိမ္ ယုံမွတ္မွားမိခဲ့ျခင္းအတြက္ ေနာင္တႏွင့္ ေဒါသတုိ႔ ဆတူေရာေႏွာကာ ပူပန္ပင္ပမ္းေနၾကသည္ ဆုိတာပင္။
“အစပုိင္းကေတာ့ ပုံမွန္ ေငြသြင္းေပးေနတာ ဆုိေတာ့ ယုံခဲ့မိတာေပါ့”
“အတူတူပါပဲ။ ေနာက္ပုိင္း ေဗြေဖာက္လာၿပီး တစ္လေစာင့္ေပးပါဦး၊ ႏွစ္လ ဆက္ေစာင့္ပါဦး ဆုိေတာ့ေတာင္ ယုံခဲ့မိေသးတာေလ”
ကၽြန္မ အပါအ၀င္ ငါးစာသာျမင္ၿပီး ငါးမွ်ာခ်ိတ္ကုိ သတိမမူမိသူေတြအားလုံးက သူမ၏ ကုိယ္ေပၚမွ ေရႊတုိမယ္စေတြ တတိတိ ေလွ်ာ့ပါးလာခဲ့တာကုိ မသိ။ ေနာက္ဆုံး ေရႊအစစ္ရယ္လုိ႔ မူးရင္ေတာင္ ရွဴစရာ မရွိၿပီမုိ႔ ေရႊရည္စိမ္ေတြကုိ လူရုိေသ၊ ရွင္ရုိေသ ဆြဲဆင္ထားခဲ့တာကုိလည္း မရိပ္မိ။
“နင္တုိ႔လည္း စားတုန္းက စားခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။ အခု ငါ့မွာ ေပးစရာမွ မရွိေတာ့တာ...။ တုိင္ခ်င္ရာသာ တုိင္ၾကေပေတာ့”
သူ႔အလွည့္တုန္းကေတာ့ အႏုအၾကမ္း နည္းမ်ိဳးစုံသုံးကာ သူတကာဆီက လက္တြင္းတဆုံး ႏႈိက္ယူခဲ့ဖူးသည့္ သူမက ရြတ္ရြတ္ခၽြံခၽြံ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ေလရာ အလန္႔တၾကား ျဖစ္ၾကရေတာ့တာပင္။
“တုိင္မွာ မပူနဲ႔။ ငါ့ ပုိက္ဆံျပန္မရလုိ႔ကေတာ့ ဘာျဖစ္သြားမလဲဆုိတာ ေစာင့္ၾကည့္လုိက္”
ပြက္ေလာရုိက္ဟိန္းညံေနေသာ ေသြးၾကြဆူပြက္သံေတြ ၾကားမွာ ေသြးေၾကာင္ဆဲ ကၽြန္မကေတာ့ ဘယ္ဆီ တုိင္တန္းေတာင္းယူရမည္လဲ တကယ္ကုိ မသိ။ ၿပီး ကၽြန္မတုိ႔၏ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေငြေပးေငြယူကိစၥဟာ ရုံးျပင္ကႏၷား တုိင္တန္းေတာင္းယူလုိ႔ေရာ တရား၀င္ပါ့မလား။ ကၽြန္မကသာ လမ္းရုိးေဟာင္းအတုိင္း ရုိးရွင္းစြာေတြးေတာလွ်က္ မ၀ံ့မရဲ ျဖစ္ေနခဲ့တာ။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ အံ့ၾသဖြယ္ရာ ကၽြမ္းက်င္၊ ကၽြမ္း၀င္မႈတုိ႔ျဖင့္ ေရအဆုံး၊ ကုန္းတစ္၀က္မက ျပန္လည္ အဖတ္ဆည္ႏုိင္ခဲ့ၿပီဟု သဲ့သဲ့ၾကားသည္။
“’ေနတဲ့အိမ္ကုိ ေရာင္းမယ္လုိ႔ အသံလႊင့္ေနတာပဲ။ ဒီေန႔ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ၾကမယ္တဲ့။ ရစရာ ရွိတဲ့သူေတြ အားလုံးကုိ ခြဲေ၀စိတ္ပုိင္းေပးမယ္ ေျပာတယ္ ”
…တဲ့။ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး စုေ၀းေရာက္ရွိလာၾကသူေတြက မနည္းလွ။ သူမကုိေတာ့ အရိပ္အေယာင္ပင္ မျမင္ရေသး။
“ဒီအိမ္မွာ မေနေတာ့တာ ၾကာၿပီေလ။ တစ္မိသားစုလုံး ဘယ္မွာ သြားေနလဲေတာ့ မသိဘူး။ အားလုံးနဲ႔ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္ေနမွာေပါ့”
အိမ္ကုိ ၀ယ္မည့္သူက စာခ်ဳပ္ကေလး တကုိင္ကုိင္ႏွင့္ ေမွ်ာ္သည္။ သူလည္း ရရန္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ခုႏွိမ္ကာ ေငြေခ်မည့္သူပဲ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံးလည္း သူမ လွမ္းလာမည္ထင္ရေသာ လမ္းမဘက္ဆီ လည္တဆန္႔ဆန္႔။
သုိ႔ေပမယ့္ ထုိေန႔က ကၽြန္မတုိ႔ အားလုံး ေစာင့္ရက်ိဳး မနပ္ခဲ့ၾကပါ။ သူမ ေရာက္မလာခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။ ကၽြန္မတုိ႔၏ ျမင္ကြင္းေရွ႕သုိ႔ သူမ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ေရာက္ရွိလာမည္ဆုိတာလည္း မည္သူမွ မခန္႔မွန္းတတ္ၾကေပ။
သူမအား သတိရေလတုိင္း စိတ္မွန္းျဖင့္ လွမ္းကာ က်ိန္ဆဲရုံကလြဲ၍ ကၽြန္မတုိ႔အားလုံး ဘာမွ မတတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကပါ။ ။
Posted by သတုိး
Posted by သတုိး
Posted by သတုိး
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment