-ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ျမန္မာမေလးမ်ား-
**ရာသက္ပန္(ေတာင္ငူေဆာင္)**
-ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ျမန္မာမေလးမ်ား-
**ရာသက္ပန္(ေတာင္ငူေဆာင္)**
Sunday, September 23, 2012
>
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ျမန္မာမေလးမ်ားအရင္တုန္း ကဆုိရင္ ဒီအေၾကာင္းဟာ ေရးလုိ႔မရတဲ့ အတြက္ မ်ိဳခ် ပစ္လုိက္ရမွာပါ။ ခုေတာ့ေရးလုိ႔ ရၿပီထင္ပါတယ္။ ေရးပါရေစ ေနာ္။ ကြၽန္မဟာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မတ္ တတ္ရပ္ၿပီး ေဖာက္သည္ ေစာင့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ ျမင္ဖူးတာ မၾကာလွေသးပါဘူး။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလုိ မိန္းကေလးေတြ ရွိ တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ မ်က္ဝါးထင္ထင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ မသဲကြဲတဲ့ အတြက္ မထင္ရက္ တာလည္း ပါပါတယ္။ မထင္ခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ ကြၽန္မေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္ေစာရင္ ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ မေတြ႕ရတတ္ပါဘူး။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ အဲဒီနားကုိ ျဖတ္ရင္ ေတြ႕ ရတတ္ ပါတယ္။ ျပည္လမ္းေျခာက္မုိင္ခြဲ မွတ္တုိင္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မတ္တတ္ ရပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဟုိဘက္ ပလက္ေဖာင္းမွာေရာ ဒီ ဘက္ ပလက္ေဖာင္းမွာပါ သူတုိ႔ရဲ႕ ပုံစံက သိပ္ကုိ သိသာလြန္းပါတယ္။
အသက္ငယ္ငယ္ ေလးေတြပါ။ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ ျမင္တုိင္း ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလွဘူး။ နင့္နင့္နာ နာခံစားရတယ္။ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္မစားဘဲ ဒါမ်ိဳး လုပ္စားရမလား ဆုိၿပီး အဲဒီ မိန္ကေလးေတြကုိ အျပစ္တင္ရမလား။ အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္းေတြ နည္းပါးလွ တဲ့ ေခတ္အေျခအေနကုိ အျပစ္ေျပာရမွာ လား။ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ လုိ႔ လက္ညႇိဳးထုိး ရမွာလား ဆုိတာကုိ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ၈ မုိင္မွတ္တုိင္ကေန ၿပီး ၅၁ ဘတ္စ္ကားႀကီး စီးလာမိတယ္။ ကား က အေတာ္ေခ်ာင္တယ္။ ထုိင္စရာေနရာ ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကေတာ့ မထုိင္ဘဲ ဆင္းတက္ လုပ္တဲ့အေပါက္နားမွာ သံတုိင္းေလးကုိင္ၿပီး မတ္တတ္ ရပ္ေနတယ္။ ကြၽန္မက သူရပ္ေနတဲ့ ဘက္ျခမ္း မဟုတ္တဲ့ဘက္မွာ ဆုိေတာ့ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းျမင္သာေနတယ္။ သူ႕ပုံစံက ထူးျခားေနတယ္။ စပယ္ယာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကလည္း သူ႕ကုိ ဘာသိဘာသာ လုပ္ေနတယ္။ ေက်ာနဲ႔ရင္နဲ႔ ကပ္ေနေလာက္ ေအာင္ ပိန္တယ္။ ဆံပင္ကုိ ေရႊအုိေရာင္ဆုိး ထားေပမယ့္ ေဆးအေပါစားနဲ႔ ဆုိးထားမွန္း သိသာတယ္။ ဆံပင္က ခပ္ပြပြပဲ။ သူ႕မ်က္လုံး ကုိ ဆုံေအာင္ ကြၽန္မလုိက္ၾကည့္မိတယ္။ သူကသူ႕မ်က္လုံးေတြကုိ ကြယ္ထားသလုိပဲ။
ရွပ္အက်ႌပုံစံ ခပ္က်ပ္က်ပ္ အက်ႌကုိ ေဘာင္းဘီ အရွည္က်ပ္က်ပ္နဲ႔ တြဲဝတ္ထားတယ္။ လက္ ေျမႇာက္ထားတဲ့အခါ တင္ပါးနဲ႔ ခါးအသားေတြ က ေပၚသြား တယ္။ ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး ဖုံးလုိက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ကတၱီပါဖိနပ္ အေပါစားေလးစီး ထားၿပီး ေျခသည္းကုိ စပ်စ္သီးေရာင္ ဆုိးထား တာက လည္း ပ်က္လု ပ်က္ခင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္းရဲမယ့္ ပုံေပါက္တယ္။ ထမင္းသုံးေလးရက္ မစားရေသးတဲ့ ပုံစံလုိ မ်ိဳးပဲ။ အသားအေရေျခာက္ေတာက္ေတာက္ နဲ႔ လက္ဖ်ံေလးေတြကလည္း အ႐ုိးပဲ ရွိတယ္။ ေရာဂါတစ္ခုခု ရေနၿပီလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ သူဟာ ကားေပၚမွာ ေနရာေတြရွိရက္နဲ႔ ဘာ ေၾကာင့္ မထုိင္တာလဲ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွမၾကည့္ဘဲ သူ႕မ်က္လုံး အၾကည့္ကုိ ကားရဲ႕ဆင္း တက္ ေျခ နင္းခုံဆီပုိ႔ထားရတာလဲ။ ကြၽန္မသူ႕ကုိ ၾကည့္ ရင္း စဥ္းစားမိတာက သူဟာ ပလက္ေဖာင္း မယ္ေလးမ်ားလားလုိ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ကားကမွတ္တုိင္တစ္ခုမွာထုိးရပ္လုိက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက လွစ္ခနဲဆင္းသြားပါတယ္။ သူ႕မွာ လက္ဗလာနဲ႔ေနာ္။ ပုိက္ဆံအိတ္ေတြ ဘာေတြလည္း မပါဘူး။ မွတ္တုိင္ဆီ လွမ္း ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႕ထက္ဝီရိယေကာင္းတဲ့ သူ႔လုိေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကုိ ေတြ႕ လုိက္ရတယ္။ ကြၽန္မလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးကုိ အၾကည့္လႊဲလုိက္တယ္။ ဒါဟာ သူ႕အလုပ္ကုိ သူသိမ္ငယ္ေန တဲ့ သေဘာပဲလုိ႔ ကြၽန္မထင္တယ္။ မွတ္တုိင္က ေျခာက္မုိင္ခြဲ။ ဟုိေကာင္မေလးဟာ ကြၽန္မထင္တဲ့အတုိင္း ပလက္ေဖာင္းမယ္ ကေလးေပါ့။ အသက္က အလြန္ဆုံးရွိပါမွ ၁၆ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္ ေပါ့။ သူ႕ကုိ ၾကည့္ရတာ အဲဒီအလုပ္မွာ အေတာ္ကြၽမ္းဝင္ ေနတဲ့ပုံပဲ။
ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလုိက္ တာ။ သူေပ်ာ္ေမြ႕လုိ႔ လုပ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ လည္း အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ ကြၽန္မမ်က္လုံး ေတြက သူ႕ကုိရွာမိျပန္ေရာ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ သူက မေန႔ကထက္ပုိၿပီးေစာေရာက္ေနေလ ရဲ႕။ အက်ႌအျဖဴ ကုိယ္က်ပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီ ပန္း ေရာင္ တြဲဝတ္ထားတာကုိလည္း သတိထား မိတယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ ကားျဖတ္ေက်ာ္သြားေပမယ့္ သူတုိ႔ ကုိေတာ့ ေငးႏုိင္သမွ်ေငးၾကည့္ေန မိတယ္။ ပါဂ်ဲ႐ုိးကားတစ္စီး ထုိးရပ္လုိက္တာ ေတြ႕တယ္။ သူတုိ႔ကုိ နည္းနည္းေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ရပ္လုိက္တာျဖစ္မယ္။ ပန္းေရာင္ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျပးလာတာကုိ အေဝးကေန ကြၽန္မျမင္ေနေသးတယ္။ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ တည္း သက္ျပင္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိေန တယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းက ဒီလုိမ်ိဳးေပၚေပၚ ထင္ထင္ မျမင္ဖူးဘူး။ အဲဒီနားမွာေနတဲ့ ကာတြန္း ဦးေဖသိန္းသမီး မပြင့္ကုိေျပာျပ မိေတာ့ သူဆီက ျပန္ၾကား ရတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မပုိအံ့ၾသ ရတယ္။ တုန္လႈပ္ရတယ္။ "သူတုိ႔ေစ်းဆစ္ေနတာကုိ နားေထာင္ ရင္း ငါ့ေယာက္မေလး ကားတစ္စီး လြတ္သြား တယ္။ ေခၚေစ်းက သုံးေထာင္တဲ့။ အဲဒါ ဟုိဘက္ က မ်ားလုိက္တာ ေလွ်ာ့ပါဦးလုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့" ဘုရားေရလုိ႔ တလုိက္မိသူက ကြၽန္မပါ။ မုန္႔ဟင္းခါးတုိ႔၊ အာပူလွ်ာပူ တုိ႔ေရာင္းစားရင္ ေတာင္ တစ္ေန႔ကုိ သုံးေထာင္ေလာက္က ေတာ့ အသာေလး ျမတ္မွာပါလုိ႔ ေတြးမိျပန္ တယ္။ ကြမ္းယာေရာင္းရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ ျမတ္တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါဆုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ကုိက ဒီအလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာမ်ား လား။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္၊ စာမဖတ္၊ ေပမ ဖတ္၊ မိဘ အုပ္ထိန္းသူမဲ့ မိန္ကေလးေတြမုိ႔လုိ႔ လား။ "လား" ေပါင္းမ်ားစြာက ကြၽန္မေခါင္း ကုိ လာေရာက္ ထုႏွက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိခဏထားၿပီး အျခားတစ္ဖက္ဆီေတြး ၾကည့္မိျပန္ တယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ေနၾကတာလဲ သူတုိ႔ကုိ ဝယ္မယ့္သူ ရွိလို႕ ေစ်းဗန္းခင္းေနၾက တာ ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဝယ္သူေတြက ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးေတြလဲ။ ကားအေကာင္းစား ႀကီးစီးတဲ့ သူေတြလား။ တကၠစီ ဒါ႐ုိက္ဘာေတြ လား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ကုိယ္ေတာ္ ေတြပဲလား။ ဒါကုိေတာ့ ပလက္ေဖာင္းမယ္ ကေလးေတြပဲ သိလိမ့္မယ္။ ထားပါေတာ့ ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူတုိ႔ဟာ အေမ တစ္ေယာက္စီက ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့သားေတြ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။
သူတုိ႔မွာ မိန္းမလည္း ရွိႏုိင္တယ္။ သမီးေတြ လည္းရွိႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္သမီးအရြယ္၊ ေျမး အရြယ္သာ ရွိတဲ့ ျမန္မာမေလးေတြကုိ သမၼာ အာဇီ ဝနည္းနဲ႔ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း ဝယ္ လုပ္မစားခ်င္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပး ရတာလဲ။ ေရာဂါရၿပီး တစ္ဘဝလုံးေသေအာင္ လုပ္ရတာလဲ။ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့သူေတြ ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကုိ သစၥာ မဲ့ရာက်တယ္ေလ။ ပလက္ေဖာင္းမယ္က ေလးေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔လူမ်ိဳး တူတဲ့ ျမန္မာမ ေလးေတြျဖစ္လုိ႔ မိမိႏုိင္ငံအေပၚမွာလည္း သစၥာမဲ့ရာ က်ပါ တယ္။ ေတြးၾကည့္ပါ။ လူပ်ိဳ ႀကီးလုိ႔ နာမည္ခံထားတဲ့သူေတြ ဆုိရင္ေတာ့ ပုိဆုိးပါတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ တင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ ယူၿပီး ေယာက်္ားပီပီသသ လုပ္ေကြၽးဖုိ႔ မစဥ္းစားဘဲ တာဝန္မဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တာ မေကာင္းလွပါ ဘူး။ ႏွမခ်င္း စာနာဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ့္ ႏွမေလးေတြကုိ ကုိယ္ခ်စ္သလုိ ပလက္ေဖာင္း မယ္ကေလးေတြကုိလည္း ႏွမေလးလုိ သေဘာထားလုိက္ပါ။ ဝယ္စားမယ့္သူမရွိရင္ ေရာင္းမယ့္သူလည္း ေစ်းဗန္းခင္းႏုိင္ေတာ့ မွာမဟုတ္ဘူး။
"အူမမေတာင့္ရင္ သီလမေစာင့္ ႏုိင္ဘူး" ဆုိတဲ့စကားဟာလည္း လူပ်င္းေတြ၊ အေခ်ာင္သမားေတြရဲ႕ လက္သုံးစကား သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ တာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာသာေျပာရတာ။ ကြၽန္မေရးတဲ့စာကုိ ဘယ္သူေတြကဖတ္ၿပီး ဆင္ျခင္ၾက မွာလဲ လုိ႔ ေတြးၿပီး အားငယ္စိတ္ လည္းျဖစ္ရပါတယ္။ ကြၽန္မေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္တဲ့အခါတုိင္း ျမင္ျမင္ေနရတာမုိ႔ ဒီလုိေရးမိျခင္း လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ေစာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးေတြကုိ မေတြ႕ရပါဘူး။ လမ္းမေပၚမွာလူေတြ၊ ဘတ္စ္ ကားေတြေပၚမွာ လူေတြ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ သြားေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အိပ္လုိ႔ေကာင္း တုန္းထင္ပါရဲ႕။တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကြၽန္မေက်ာင္း ျပန္တဲ့ ညေန ၃နာရီ အခ်ိန္ေလာက္မွာ သူတုိ႔ ေတြကုိေတြ႕ရေသးတယ္။ ဝယ္သူမေတြ႕ေသး လုိ႔ လားမသိဘူး။ ခုလုိ ေနပူပူ၊ ေႏြပူပူမွာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး သူတုိ႔ဟာ ဘာလဲဆုိတာ သိသာေအာင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းမွိန္မွိန္နဲ႕ မိန္းကေလးေတြဟာ ျမန္မာမေလးေတြပါဆုိတာ မဟာပုရိသမ်ား ႏွလုံးသြင္း ထားေစခ်င္ပါတယ္။ မဟာပုရိသ မ်ား လည္း ျမန္မာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။
ပလက္ေဖာင္းေပၚမွ ျမန္မာမေလးမ်ားအရင္တုန္း ကဆုိရင္ ဒီအေၾကာင္းဟာ ေရးလုိ႔မရတဲ့ အတြက္ မ်ိဳခ် ပစ္လုိက္ရမွာပါ။ ခုေတာ့ေရးလုိ႔ ရၿပီထင္ပါတယ္။ ေရးပါရေစ ေနာ္။ ကြၽန္မဟာ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ မတ္ တတ္ရပ္ၿပီး ေဖာက္သည္ ေစာင့္ေနတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကုိ ျမင္ဖူးတာ မၾကာလွေသးပါဘူး။ အရင္တုန္းကလည္း ဒီလုိ မိန္းကေလးေတြ ရွိ တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးပါတယ္။ မ်က္ဝါးထင္ထင္ မျမင္ဖူးပါဘူး။ မသဲကြဲတဲ့ အတြက္ မထင္ရက္ တာလည္း ပါပါတယ္။ မထင္ခ်င္တာလည္း ပါပါတယ္။ ကြၽန္မေက်ာင္းသြားတဲ့ အခ်ိန္ေစာရင္ ေတာ့ သူတုိ႔ကုိ မေတြ႕ရတတ္ပါဘူး။ မနက္ ၁၁ နာရီေလာက္ အဲဒီနားကုိ ျဖတ္ရင္ ေတြ႕ ရတတ္ ပါတယ္။ ျပည္လမ္းေျခာက္မုိင္ခြဲ မွတ္တုိင္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ မတ္တတ္ ရပ္ေနတတ္ပါတယ္။ ဟုိဘက္ ပလက္ေဖာင္းမွာေရာ ဒီ ဘက္ ပလက္ေဖာင္းမွာပါ သူတုိ႔ရဲ႕ ပုံစံက သိပ္ကုိ သိသာလြန္းပါတယ္။
အသက္ငယ္ငယ္ ေလးေတြပါ။ အဲဒီျမင္ကြင္းကုိ ျမင္တုိင္း ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလွဘူး။ နင့္နင့္နာ နာခံစားရတယ္။ ေကာင္းေရာင္းေကာင္းဝယ္ လုပ္မစားဘဲ ဒါမ်ိဳး လုပ္စားရမလား ဆုိၿပီး အဲဒီ မိန္ကေလးေတြကုိ အျပစ္တင္ရမလား။ အလုပ္အကုိင္ အခြင့္အလမ္းေတြ နည္းပါးလွ တဲ့ ေခတ္အေျခအေနကုိ အျပစ္ေျပာရမွာ လား။ စားဝတ္ေနေရး က်ပ္တည္းမႈေၾကာင့္ လုိ႔ လက္ညႇိဳးထုိး ရမွာလား ဆုိတာကုိ ေလွ်ာက္စဥ္းစားေနမိတယ္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ ၈ မုိင္မွတ္တုိင္ကေန ၿပီး ၅၁ ဘတ္စ္ကားႀကီး စီးလာမိတယ္။ ကား က အေတာ္ေခ်ာင္တယ္။ ထုိင္စရာေနရာ ေတြ အမ်ားႀကီးပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကေတာ့ မထုိင္ဘဲ ဆင္းတက္ လုပ္တဲ့အေပါက္နားမွာ သံတုိင္းေလးကုိင္ၿပီး မတ္တတ္ ရပ္ေနတယ္။ ကြၽန္မက သူရပ္ေနတဲ့ ဘက္ျခမ္း မဟုတ္တဲ့ဘက္မွာ ဆုိေတာ့ သူ႔ကုိ ေကာင္းေကာင္းျမင္သာေနတယ္။ သူ႕ပုံစံက ထူးျခားေနတယ္။ စပယ္ယာလုပ္တဲ့ ေကာင္ေလးေတြကလည္း သူ႕ကုိ ဘာသိဘာသာ လုပ္ေနတယ္။ ေက်ာနဲ႔ရင္နဲ႔ ကပ္ေနေလာက္ ေအာင္ ပိန္တယ္။ ဆံပင္ကုိ ေရႊအုိေရာင္ဆုိး ထားေပမယ့္ ေဆးအေပါစားနဲ႔ ဆုိးထားမွန္း သိသာတယ္။ ဆံပင္က ခပ္ပြပြပဲ။ သူ႕မ်က္လုံး ကုိ ဆုံေအာင္ ကြၽန္မလုိက္ၾကည့္မိတယ္။ သူကသူ႕မ်က္လုံးေတြကုိ ကြယ္ထားသလုိပဲ။
ရွပ္အက်ႌပုံစံ ခပ္က်ပ္က်ပ္ အက်ႌကုိ ေဘာင္းဘီ အရွည္က်ပ္က်ပ္နဲ႔ တြဲဝတ္ထားတယ္။ လက္ ေျမႇာက္ထားတဲ့အခါ တင္ပါးနဲ႔ ခါးအသားေတြ က ေပၚသြား တယ္။ ျပန္ဆြဲခ်ၿပီး ဖုံးလုိက္တာ ေတြ႕ရတယ္။ ကတၱီပါဖိနပ္ အေပါစားေလးစီး ထားၿပီး ေျခသည္းကုိ စပ်စ္သီးေရာင္ ဆုိးထား တာက လည္း ပ်က္လု ပ်က္ခင္ျဖစ္ေနၿပီ။ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆင္းရဲမယ့္ ပုံေပါက္တယ္။ ထမင္းသုံးေလးရက္ မစားရေသးတဲ့ ပုံစံလုိ မ်ိဳးပဲ။ အသားအေရေျခာက္ေတာက္ေတာက္ နဲ႔ လက္ဖ်ံေလးေတြကလည္း အ႐ုိးပဲ ရွိတယ္။ ေရာဂါတစ္ခုခု ရေနၿပီလုိ႔ေတာင္ ထင္မိတယ္။ သူဟာ ကားေပၚမွာ ေနရာေတြရွိရက္နဲ႔ ဘာ ေၾကာင့္ မထုိင္တာလဲ။ ဘယ္သူ႕ကုိမွမၾကည့္ဘဲ သူ႕မ်က္လုံး အၾကည့္ကုိ ကားရဲ႕ဆင္း တက္ ေျခ နင္းခုံဆီပုိ႔ထားရတာလဲ။ ကြၽန္မသူ႕ကုိ ၾကည့္ ရင္း စဥ္းစားမိတာက သူဟာ ပလက္ေဖာင္း မယ္ေလးမ်ားလားလုိ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာပဲ ကားကမွတ္တုိင္တစ္ခုမွာထုိးရပ္လုိက္ပါတယ္။ ေကာင္မေလးက လွစ္ခနဲဆင္းသြားပါတယ္။ သူ႕မွာ လက္ဗလာနဲ႔ေနာ္။ ပုိက္ဆံအိတ္ေတြ ဘာေတြလည္း မပါဘူး။ မွတ္တုိင္ဆီ လွမ္း ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သူ႕ထက္ဝီရိယေကာင္းတဲ့ သူ႔လုိေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ ကုိ ေတြ႕ လုိက္ရတယ္။ ကြၽန္မလွမ္းၾကည့္ေတာ့ မ်က္လုံးကုိ အၾကည့္လႊဲလုိက္တယ္။ ဒါဟာ သူ႕အလုပ္ကုိ သူသိမ္ငယ္ေန တဲ့ သေဘာပဲလုိ႔ ကြၽန္မထင္တယ္။ မွတ္တုိင္က ေျခာက္မုိင္ခြဲ။ ဟုိေကာင္မေလးဟာ ကြၽန္မထင္တဲ့အတုိင္း ပလက္ေဖာင္းမယ္ ကေလးေပါ့။ အသက္က အလြန္ဆုံးရွိပါမွ ၁၆ႏွစ္၊ ၁၇ ႏွစ္ ေပါ့။ သူ႕ကုိ ၾကည့္ရတာ အဲဒီအလုပ္မွာ အေတာ္ကြၽမ္းဝင္ ေနတဲ့ပုံပဲ။
ကြၽန္မ ရင္ထဲမွာ မေကာင္းလုိက္ တာ။ သူေပ်ာ္ေမြ႕လုိ႔ လုပ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။ ေနာက္တစ္ေန႔မွာ လည္း အဲဒီေနရာေရာက္ရင္ ကြၽန္မမ်က္လုံး ေတြက သူ႕ကုိရွာမိျပန္ေရာ။ အဲဒီေန႔ကေတာ့ သူက မေန႔ကထက္ပုိၿပီးေစာေရာက္ေနေလ ရဲ႕။ အက်ႌအျဖဴ ကုိယ္က်ပ္နဲ႔ ေဘာင္းဘီ ပန္း ေရာင္ တြဲဝတ္ထားတာကုိလည္း သတိထား မိတယ္။ ကြၽန္မတုိ႔ ကားျဖတ္ေက်ာ္သြားေပမယ့္ သူတုိ႔ ကုိေတာ့ ေငးႏုိင္သမွ်ေငးၾကည့္ေန မိတယ္။ ပါဂ်ဲ႐ုိးကားတစ္စီး ထုိးရပ္လုိက္တာ ေတြ႕တယ္။ သူတုိ႔ကုိ နည္းနည္းေက်ာ္ၿပီးေတာ့ ရပ္လုိက္တာျဖစ္မယ္။ ပန္းေရာင္ေျခေထာက္ ႏွစ္ေခ်ာင္း ေျပးလာတာကုိ အေဝးကေန ကြၽန္မျမင္ေနေသးတယ္။ ကြၽန္မတစ္ေယာက္ တည္း သက္ျပင္းေတြအႀကိမ္ႀကိမ္ခ်မိေန တယ္။ ဟုိးအရင္တုန္းက ဒီလုိမ်ိဳးေပၚေပၚ ထင္ထင္ မျမင္ဖူးဘူး။ အဲဒီနားမွာေနတဲ့ ကာတြန္း ဦးေဖသိန္းသမီး မပြင့္ကုိေျပာျပ မိေတာ့ သူဆီက ျပန္ၾကား ရတဲ့စကားေၾကာင့္ ကြၽန္မပုိအံ့ၾသ ရတယ္။ တုန္လႈပ္ရတယ္။ "သူတုိ႔ေစ်းဆစ္ေနတာကုိ နားေထာင္ ရင္း ငါ့ေယာက္မေလး ကားတစ္စီး လြတ္သြား တယ္။ ေခၚေစ်းက သုံးေထာင္တဲ့။ အဲဒါ ဟုိဘက္ က မ်ားလုိက္တာ ေလွ်ာ့ပါဦးလုိ႔ ေျပာတယ္တဲ့" ဘုရားေရလုိ႔ တလုိက္မိသူက ကြၽန္မပါ။ မုန္႔ဟင္းခါးတုိ႔၊ အာပူလွ်ာပူ တုိ႔ေရာင္းစားရင္ ေတာင္ တစ္ေန႔ကုိ သုံးေထာင္ေလာက္က ေတာ့ အသာေလး ျမတ္မွာပါလုိ႔ ေတြးမိျပန္ တယ္။ ကြမ္းယာေရာင္းရင္လည္း ေတာ္ေတာ္ ျမတ္တယ္လုိ႔ ၾကားဖူးတယ္။ ဒါဆုိ သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ ကုိက ဒီအလုပ္မွာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနတာမ်ား လား။ စာမတတ္၊ ေပမတတ္၊ စာမဖတ္၊ ေပမ ဖတ္၊ မိဘ အုပ္ထိန္းသူမဲ့ မိန္ကေလးေတြမုိ႔လုိ႔ လား။ "လား" ေပါင္းမ်ားစြာက ကြၽန္မေခါင္း ကုိ လာေရာက္ ထုႏွက္ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါကုိခဏထားၿပီး အျခားတစ္ဖက္ဆီေတြး ၾကည့္မိျပန္ တယ္။ အဲဒီ မိန္းကေလးေတြဟာ ဘာေၾကာင့္ ဒီအလုပ္ကုိ လုပ္ေနၾကတာလဲ သူတုိ႔ကုိ ဝယ္မယ့္သူ ရွိလို႕ ေစ်းဗန္းခင္းေနၾက တာ ကေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ဝယ္သူေတြက ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးေတြလဲ။ ကားအေကာင္းစား ႀကီးစီးတဲ့ သူေတြလား။ တကၠစီ ဒါ႐ုိက္ဘာေတြ လား။ ဒါမွမဟုတ္ လမ္းေလွ်ာက္ ကုိယ္ေတာ္ ေတြပဲလား။ ဒါကုိေတာ့ ပလက္ေဖာင္းမယ္ ကေလးေတြပဲ သိလိမ့္မယ္။ ထားပါေတာ့ ဘယ္လုိ လူမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ သူတုိ႔ဟာ အေမ တစ္ေယာက္စီက ေမြးထုတ္လုိက္တဲ့သားေတြ ျဖစ္တယ္ ဆုိတာကေတာ့ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။
သူတုိ႔မွာ မိန္းမလည္း ရွိႏုိင္တယ္။ သမီးေတြ လည္းရွိႏုိင္ပါတယ္။ ကုိယ့္သမီးအရြယ္၊ ေျမး အရြယ္သာ ရွိတဲ့ ျမန္မာမေလးေတြကုိ သမၼာ အာဇီ ဝနည္းနဲ႔ ေကာင္းေရာင္းေကာင္း ဝယ္ လုပ္မစားခ်င္ေအာင္ ေျမေတာင္ေျမႇာက္ေပး ရတာလဲ။ ေရာဂါရၿပီး တစ္ဘဝလုံးေသေအာင္ လုပ္ရတာလဲ။ အိမ္ေထာင္ရွိတဲ့သူေတြ ဆုိရင္လည္း ကုိယ့္အိမ္ေထာင္ဖက္ကုိ သစၥာ မဲ့ရာက်တယ္ေလ။ ပလက္ေဖာင္းမယ္က ေလးေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔လူမ်ိဳး တူတဲ့ ျမန္မာမ ေလးေတြျဖစ္လုိ႔ မိမိႏုိင္ငံအေပၚမွာလည္း သစၥာမဲ့ရာ က်ပါ တယ္။ ေတြးၾကည့္ပါ။ လူပ်ိဳ ႀကီးလုိ႔ နာမည္ခံထားတဲ့သူေတြ ဆုိရင္ေတာ့ ပုိဆုိးပါတယ္။ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ တင့္ေတာင့္ တင့္တယ္ ယူၿပီး ေယာက်္ားပီပီသသ လုပ္ေကြၽးဖုိ႔ မစဥ္းစားဘဲ တာဝန္မဲ့စိတ္နဲ႔ တစ္ကုိယ္ေကာင္းဆန္တာ မေကာင္းလွပါ ဘူး။ ႏွမခ်င္း စာနာဖုိ႔ေကာင္းပါတယ္။ ကုိယ့္ ႏွမေလးေတြကုိ ကုိယ္ခ်စ္သလုိ ပလက္ေဖာင္း မယ္ကေလးေတြကုိလည္း ႏွမေလးလုိ သေဘာထားလုိက္ပါ။ ဝယ္စားမယ့္သူမရွိရင္ ေရာင္းမယ့္သူလည္း ေစ်းဗန္းခင္းႏုိင္ေတာ့ မွာမဟုတ္ဘူး။
"အူမမေတာင့္ရင္ သီလမေစာင့္ ႏုိင္ဘူး" ဆုိတဲ့စကားဟာလည္း လူပ်င္းေတြ၊ အေခ်ာင္သမားေတြရဲ႕ လက္သုံးစကား သာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိေက်ာင္းမင္း ေရခင္းျပ တာ ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာသာေျပာရတာ။ ကြၽန္မေရးတဲ့စာကုိ ဘယ္သူေတြကဖတ္ၿပီး ဆင္ျခင္ၾက မွာလဲ လုိ႔ ေတြးၿပီး အားငယ္စိတ္ လည္းျဖစ္ရပါတယ္။ ကြၽန္မေက်ာင္းသြား ေက်ာင္းျပန္တဲ့အခါတုိင္း ျမင္ျမင္ေနရတာမုိ႔ ဒီလုိေရးမိျခင္း လည္းျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ေစာတဲ့ အခါမွာေတာ့ အဲဒီေကာင္မေလးေတြကုိ မေတြ႕ရပါဘူး။ လမ္းမေပၚမွာလူေတြ၊ ဘတ္စ္ ကားေတြေပၚမွာ လူေတြ ကုိယ့္အလုပ္ကုိယ္ သြားေနၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတုိ႔အိပ္လုိ႔ေကာင္း တုန္းထင္ပါရဲ႕။တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကြၽန္မေက်ာင္း ျပန္တဲ့ ညေန ၃နာရီ အခ်ိန္ေလာက္မွာ သူတုိ႔ ေတြကုိေတြ႕ရေသးတယ္။ ဝယ္သူမေတြ႕ေသး လုိ႔ လားမသိဘူး။ ခုလုိ ေနပူပူ၊ ေႏြပူပူမွာ ပလက္ေဖာင္းေပၚ မတ္တတ္ရပ္ၿပီး သူတုိ႔ဟာ ဘာလဲဆုိတာ သိသာေအာင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ မ်က္ဝန္းမွိန္မွိန္နဲ႕ မိန္းကေလးေတြဟာ ျမန္မာမေလးေတြပါဆုိတာ မဟာပုရိသမ်ား ႏွလုံးသြင္း ထားေစခ်င္ပါတယ္။ မဟာပုရိသ မ်ား လည္း ျမန္မာေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment