* * *
“ တစ္ေယာက္ေယာက္ ပန္းကန္းဝင္ေဆးေပးပါဦး ေဟ႔။ ၿပီးရင္ တိုုက္ေရွ႕ကိုုလည္း တစ္ေယာက္လွည္းေပးဦး။ ညတုုန္းက ေလတိုုက္တယ္ ထင္တယ္။ တိုုက္ေရွ႕မွာ သစ္ရြက္ေတြခ်ည္းပဲ ” ေမ ွ်ာ္ေနတုုန္းမွာပဲ မမႀကီးက စာရင္းစာအုုပ္ေတြပိုုက္လိုု႔ စက္ရံုုထဲကိုု ဝင္လာတယ္။ ေရမိုုးခ်ိဳးၿပီးလိုု႔ သနပ္ခါး အေဖြးသား လူးထားတဲ႔ မမႀကီးက ရိပ္ပန္းစ မိုုးျပာေရာင္ အက်ီပြပြကိုု အျပာရင္႔ေရာင္ ဒါးႀကီးပါတိတ္နဲ႔ တြဲဝတ္ထားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္႕ၾကည္႕ ပါတိတ္ေရာင္စံုုကိုု သူ႔ခါးကခ်တယ္လိုု႔ မရွိဘူး။ ေပါမ်ားလိုုက္တာမ်ား အဆင္စံုု၊ အေသြးစံုုပဲ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ေတာင္ မမႀကီးဆင္ထားတဲ႔ အက်ထည္ေတြနဲ႔ လူေမႊးလူေတာင္ ေျပာင္ရေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ မမႀကီး အသံဆံုုးဆံုုးခ်င္း ဝင္းခိုုင္က တိုုက္ထဲကိုု လွစ္ခနဲ ေျပးဝင္သြားၿပီး ေအးခိုုင္က ေဘးနားက တံျမက္စည္းကိုု ေကာက္ဆြဲတယ္။ ဒီလိုုေတာ႔လည္း ေအးခိုုင္က အပါးပဲ။ ညတုုန္းက မမွာမိလိုုက္လိုု႔ အလိုုက္မွ သိပါ႔မလားဆိုုၿပီး ရင္ပူေနရတာ။ အေစာနတုုန္းက ခပ္တိုုးတိုုး က်ိတ္မွာခ်င္တာေတာင္ မပိုု က ေဘးနားကမခြာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေျပာခြင္႔မသာလိုုက္ဘူးေလ။ အခုုေတာ္ေသးတာေပါ႔။ မပိုု ကေတာ႔ စက္တပ္ထားသလိုု သြက္ေနတဲ႔ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ ညီအစ္မကိုု ၾကည္႔ၿပီး စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ေနေတာ႔မွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္းခိုုင္တိုု႔က မပိုု ထက္ အလုုပ္ပိုုႀကိဳးစားတယ္ဆိုုတာ မမႀကီး သိၿပီးသားပါ။ “ညည္းတိုု႔ေတြ အလုုပ္ႀကိဳးစားတာလည္း ႀကိဳးစား၊ မပိုု လိုုလည္း သြက္သြက္လက္လက္ေလးေန။ မပိုုဆိုု ညည္းတိုု႔ညီအစ္မေလာက္ အလုုပ္မႀကိဳးစားေပမယ္႔ သြက္လိုုက္တာ၊ လည္လိုုက္တာမွ တအား။” ဝင္းခိုုင္နဲ႔ေအးခိုုင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိခ်ိန္မွာ မမႀကီး ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြေလ။
* * *
ပန္းကန္ေဆးကန္ထဲမွာ ပံုုေအာေနတဲ႔ ေဆးရမယ္႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကိုု ျမင္ေတာ႔ ဝင္းခိုုင္ ပခံုုးေလး က်ံဳ႕သြားမိတယ္။ ေဆးရမယ္႔ ပန္းကန္ေတြက မ်ားတာကိုုး။ ဟင္းအိုုးကခ်ည္း သံုုးလံုုး။ ဒါအျပင္႔ ခ်ိဳးအမည္းေတြ ကပ္ေနတဲ႔ ဆီေၾကာ္အိုုးတစ္လံုုးလည္း ပါေသးတယ္။ ပင္ပန္းရခ်ည္ရဲ႕လိုု႔ ညည္းညဴစိတ္ပ်က္မေနဘဲ ဆပ္ျပာအဆီဗူးကိုု ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းကိုုင္လိုုက္တယ္။ ဆီေၾကာ္အိုုးထဲကိုု ဆပ္ျပာအဆီနည္းနည္းထည္႔၊ ေရနည္းနည္းထည္႔ၿပီး ေဘးခဏဖယ္ထားလိုုက္တယ္။ ခ်ိဳးကပ္ေနတာေတြကိုု ေရႏူးထားလိုုက္မွ ခဏေနလိုု႔ ေဆးရင္ လြယ္ကူမွာကိုုး။ ဟင္းအိုုးထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ဟင္းအက်န္ေတြကိုုေတာ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဝက္စာအိုုးထဲ သြားထည္႔ထားလိုုက္တယ္။ ဒီဝက္စာေတြကိုု ခဏေနရင္ အေဖက လာယူေတာ႔မွာ။
* * *
အေဖ႔မွာ ဝက္ႏွစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေငြပိုုေငြလ ွ်ံေလးေတြ စုုမိေအာင္ဆိုုၿပီး အဲဒီဝက္ႏွစ္ေကာင္ကိုု ဝယ္ေမြးထားခဲ႔တာ။ အေဖစိတ္ကူးပံုုက “ဝက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ေမြးမယ္။ အထီးတစ္ေကာင္ အမတစ္ေကာင္။ အမက ဇီးရွိရင္ ဝက္ကေလးေတြ ထပ္ပြားဦးမယ္။ အထီးကိုုေတာ႔ ေပၚခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုုရင္ ေရာင္းပစ္လိုုက္မယ္။ အဲကရတဲ႔ ေငြနဲ႔ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေကာင္ထပ္ေမြး။ အဲသည္လိုုမ်ိဳး ေရာင္းလိုုက္၊ ျပန္ဝယ္လိုုက္နဲ႔ ဝက္ေမြးျမဴေရးေလးတစ္ခုုမ်ား ျဖစ္လာေလမလား ” တဲ႔။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အမကလည္း ဇီးမက်၊ အထီးကိုုလည္း ေပၚခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္ေနၿပီး မေရာင္းရက္။ အဲသည္လိုုနဲ႔ အေဖ႔ဝက္ႏွစ္ေကာင္က အိမ္မွာေသာင္တင္သြားပါေလေရာ။ လူေတြေတာင္ တစ္နပ္ၿပီးတစ္နပ္ အူစိုုေအာင္ အလ ွ်င္မွီ စားႏိုုင္ေသာက္ႏိုုင္ဖိုု႔ အငယ္ဆံုုးေလးႏွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔ မိသားစုုဝင္ေတြ အကုုန္လံုုး အလုုပ္ထြက္လုုပ္ၾကရတာ မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ဝက္ေတြကိုု ဝက္စာသီးသန္႔ ဘယ္ဝယ္ေကၽြးႏိုုင္ပါ႔မလဲ။ မမႀကီးတိုု႔အိမ္က စားၾကြင္းစားက်န္ေလးေတြကိုုပဲ ယူၿပီး ေကၽြးရတာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္္မွာ တစ္ေယာက္က ငါးတန္း၊ တစ္ေယာက္က သံုုးတန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ေမာင္ေလးကလည္း အလုုပ္နားထားတယ္။ ဆယ္တန္းကိုု ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ဖိုု႔ စာကိုု ဖိၿပီးႀကိဳးစားရမယ္ဆိုုၿပီး အေဖက အလုုပ္ေပးမလုုပ္ေတာ႔တာ။ အေဖက သားသမီးတိုုင္းကိုု သူတိုု႔အစြမ္းရွိသေလာက္ အတန္းပညာ ဆံုုးေအာင္ သင္ေစခ်င္တဲ႔သူမ်ိဳးေလ။ “ဘြဲ႕ရလိုု႔ ပညာနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္စားလိုု႔ ရတာ မရတာက တစ္က႑ ၊ မင္းတိုု႔အစြမ္းရွိသေလာက္ ပညာသင္ၾကားေပးရမွာက ငါတိုု႔ မိဘတာဝန္။ ငါတိုု႔တုုန္းကဆိုု ငါတိုု႔ကလည္း ပညာေရး မလိုုက္ႏိုုင္ဘူး။ ငါတိုု႔မိဘေတြကလည္း မထားႏိုုင္ပါဘူး။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ထားေပးရမယ္ဆုုိတဲ႔အသိမ်ိဳးလည္း သူတိုု႔ေတြမွာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ငါဆိုု ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္၊ မင္းတိုု႔အေမဆိုု ေသစာရွင္စာပဲ တတ္တာ။ မင္းတိုု႔ေမာင္ႏွမေတြကိုုေတာ႔ ငါတိုု႔လိုု မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ စာလည္း ႀကိဳးစားသင္ယူ၊ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေနလည္း မိဘကိုု ဝိုုင္းဝန္း ကူညီၿပီး သိတတ္ၾက ” သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ညတုုန္းက အေဖေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြကိုု အတိအက် မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီညတုုန္းက စက္ရံုုေတြ ပိတ္လိုု႔ တစ္အိမ္လံုုး ဘယ္သူမွ အလုုပ္ဆင္းစရာ မလိုုခဲ႔ဘူး။ အိမ္ေရွ႕က ဝါးကြပ္ပ်စ္မွာ မိသားစုုတေတြ ဝိုုင္းဖြဲ႕ထိုုင္ၿပီး အေမသုုပ္ေပးတဲ႔ လက္ဖက္သုုပ္ဖြယ္ဖြယ္ေလးကိုု တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔ လက္ကမ္း စားေနၾကတုုန္းက အေဖ ေျပာခဲ႔တာ။ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္လိုုက္ လက္ဖက္ေလး ၿမံဳ႕လိုုက္ လုုပ္ေနတဲ႔ အေမကလည္း အေဖေျပာတာကိုု ေထာက္ခံေနလိုုက္တာမ်ား ေခါင္းေလးတစ္ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ဝင္းခိုုင္က သခ်ၤာနဲ႔ ဘြဲ႔ရကာစ။ ေအးခိုုင္က စာရင္းကိုုင္ ေနာက္ဆံုုးႏွစ္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ႔ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး လခစားအလုုပ္ တစ္ခုုခုုရွာမလား ေတြးမိေပမယ္႔ အဆင္ေျပ မေျပဆိုုတာက မေသခ်ာ။ တကယ္လိုု႔ အလုုပ္ရခဲ႔ရင္ေတာင္္ ျမိဳ႕မွာ ကုုန္ဦးမယ္႔ ေနစားရိတ္၊ စား စားရိတ္ အကုုန္ႏႈတ္လိုုက္ရင္ လက္ထဲမွာ ပိုုက္ဆံအပိုုလည္း က်န္မွာမဟုုတ္ေတာ႔။ ေငြပိုုေငြလ ွ်ံ မစုုေဆာင္းမိႏိုုင္မယ္႔ အတူတူ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုုပ္လုုပ္ဖိုု႔ အေဖက အားမေပးခဲ႔ဘူး။ အေဖနဲ႔အေမက ရသင္႔ရထိုုက္သေလာက္ေလးကိုု သမာအာဇီဝက်က် ရွာေဖြစားေသာက္ၿပီး ရိုုးဂုုဏ္ေလးနဲ႔ တင္႔တယ္ခ်င္တဲ႔သူေတြ။ “ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုုပ္လုုပ္ရင္း ဘဝပ်က္သြားသူေတြ မိန္းကေလးေတြ တစ္ပံုႀကီး။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဘဲ ေသခ်င္တဲ႔က်ား ေတာေျပာင္းသလိုု ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ညည္းအသက္ေလး ၂၀သာသာရယ္ ရွိေသးတယ္။ ေရာက္ခ်င္တဲ႔ေနရာေရာက္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပါေစဆိုုၿပီး မလႊတ္လိုုက္ႏိုုင္ဘူး။ ငါတိုု႔က ေငြသာ မရွိရင္ေနမယ္။ အရွက္တရားႏွင္႔ ဂုုဏ္သိကၡာေတာ႔ ရွိခ်င္တယ္။ သည္မွာပဲ ခဏေနၿပီး ယက္ကန္းရံုုမွာပဲ အလုုပ္လုုုုပ္ပါဦးေအ။ ညည္းတိုု႔ေမာင္ႏွမတေတြ ေကာင္းစားဖိုု႔အတြက္ ငါတိုု႔လင္မယားက အၿမဲေတြးေနတာပါ ” လိုု႔ အဲဒီညမွာပဲ အေဖက ေျပာခဲ႔ေသးတယ္။
တစ္ည ကိုုယ္အထည္ဘယ္ႏွကြင္း ရက္ႏိုုင္လဲ ဆိုုတာေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ကြင္းခ်င္းေစ်းနဲ႔တြက္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါးရက္တစ္ခါ ပိုုက္ဆံ ရွင္းေပးတယ္။ ကိုုယ္လုုပ္ႏိုုင္သေလာက္ ကိုုယ္ရတဲ႔ လက္လုုပ္လက္စား အစစ္ေပါ႔။ ဝင္းခိုုင္က တကၠသိုုလ္ဘြဲ႕ရ ယက္ကန္းသည္ေတြလိုု႔ စိတ္္နာနာနဲ႔ ေျပာတိုုင္း အေဖက မ်က္ေစာင္းႀကီး တထိုုးထိုုး။ ဟိုုတစ္ရက္တုုန္းကလည္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေမာင္ေလးက “ စာေတြက်က္ေနလည္း ဘာထူးလဲအေဖရာ။ ၿပီးရင္လည္း ယက္ကန္းရံုုမွာပဲ လုုပ္ရမွာကိုု။ ဆယ္တန္းေအာင္သြားရင္ တကၠသိုုလ္တက္ဖိုု႔ အေဖတိုု႔ ပိုုရွာရဦးမယ္။ ပိုုပင္ပန္းမယ္။ ဒီေတာ႔ သား ေက်ာင္းထြက္လိုုက္ေတာ႔မယ္ ” တဲ႔။ ေမာင္ေလး စကားလည္း ဆံုုးေရာ အေဖက ေဒါသေတြ တရႈးရႈး ထြက္ၿပီး ေအာ္ေအာ္ေျပာေနတာမ်ား တစ္ရပ္ကြက္လံုုး ၾကားေလာက္ပါရဲ႕။ “ ငါတိုု႔ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း ပင္ပန္း မင္းတိုု႔ အေရးမဟုုတ္ဘူး။ မင္းတိုု႔ အေရးက စာႀကိဳးစားဖိုု႔။ အတန္းပညာေတြ ဆံုုးေအာင္ သင္ယူဖိုု႔။ မိဘကိုု သိတတ္ခ်င္တယ္၊ လိမၼာခ်င္တယ္ ဆိုုရင္ စာႀကိဳးစား။ အပိုုမသံုုးနဲ႔။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ႔အခ်ိန္ စက္ရံုုမွာ အလုုပ္လုုပ္ကူ ” ေမာင္ေလးက အေဖ႔ကိုု ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ဝုုိင္းေနခဲ႔တယ္။ “ငါတိုု႔တုုန္းက ငါတိုု႔မိဘေတြက သူရင္းဌားေတြ။ လယ္ကိုု အဌားထြန္ရတာ။ ေသစာရွင္စာေတာင္ မတတ္ဘူး။ ငါတိုု႔ကေတာ႔ ေသစာရွင္စာတတ္တယ္။ လယ္သူရင္းဌားေတြလည္း မဟုုတ္ဘူး။ ငါဆိုု စက္ျပင္ဆရာ။ မင္းတိုု႔အေမဆိုုလည္း အပ္ေပါက္သည္။ ငါတိုု႔မိဘေတြတုုန္းက အေျခအေနထက္ေတာ႔ သာေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ငါတိုု႔လည္း အတန္းပညာ မတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မင္းတိုု႔ကိုု အတန္းပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာ” အေဖက သူ႔မိဘေတြတုုန္းက အေျခအေနနဲ႔ လက္ရွိ ဝင္းခိုုင္တိုု႔မိသားစုု အေျခအေနကိုု ခိုုင္းႏိႈင္းျပခဲ႔တယ္။ “ မိသားစုုတစ္စုုရဲ႕ အဆင္႔အတန္းျမင္႔တက္လာဖိုု႔ မိသားစုုဝင္တိုုင္းက ႀကိဳးစားရမွာ။ နိမ္႔က်ေနတဲ႔ ဘဝေတြကိုု အျမင္႔ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ေပးႏိုုင္တာ ပညာပဲ။ ပညာဆိုုတာ အျမင္႔ေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းဖိုု႔အတြက္ အေတာင္ပံ ” “ အေျခအေနအရ ဘြဲ႕ရလည္း ဒီယက္ကန္းရံုုတစ္ခုုပဲ အလုုပ္လုုပ္စရာ ရွိတယ္ဆိုုေပမယ္႔ တစ္သက္လံုုး ဒီအတိုုင္းခ်ည္းျဖစ္ေနမယ္လိုု႔ မင္းတိုု႔ကိုု ဘယ္သူေျပာလဲ။ အခြင္႔အလမ္းဆိုုတာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါနဲ႔ လာမွာပဲ။ ဒီမိသားစုုေလးရဲ႕ အဆင္႔အတန္းကိုု ဒီလိုုနည္းနဲ႕မွ မျမွင္႔တင္ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ ျမင္႔မားလာေတာ႔မွာလဲ။ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ထက္ တစ္ဆက္ သာေအာင္၊ထူးခၽြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမယ္ဆိုုရင္ တျဖည္းျဖည္း အျမင္႔ကိုု ေရာက္လာမွာ က်ိန္းေသပဲ ” လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အားကုုန္ ေအာ္ေျပာေနတဲ႔ အေဖ႔ကိုုၾကည္႔ရင္း ေမာင္ေလးခမ်ာ မ်က္ရည္ေတြ ပိုုးပိုုးေပါက္ေပါက္က်ေနခဲ႔တယ္။ အေမကလည္း မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႔။ ညဖက္ အလုုပ္ဆင္းထားလိုု႔ အိမ္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတဲ႔ ဝင္းခိုုင္က ေအးခိုုင္နဲ႔အတူ တိတ္တိတ္ေလး ထေခ်ာင္းၾကည္႕ေနခဲ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ သက္ျပင္းလည္း ခ်ခဲ႔မိပါရဲ႕။ အေဖ႔အျမင္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ကိုုေရာ၊ ေမာင္ေလးအေတြးကိုုေရာ နားလည္ေနၾကသူေတြ မဟုုတ္လား။ တစ္ခ်ိန္တုုန္းက ေက်ာင္းထြက္လိုုက္ဖိုု႔ ဝင္းခိုုင္လည္း စိတ္ကူးဖူးတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးကိုု အေဖ႔ေျပာျပလိုုက္ေတာ႔ အေဖက ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ နားဝင္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ႔ဖူးတယ္။ “ သမီးရယ္.. သမီးက မိန္းကေလး။ အေဖတိုု႔က ဆင္းရဲတယ္။ သမီးကိုု ဘာအေမြမွ မေပးႏိုုင္ဘူး။ ဒီပညာအေမြေလးပဲ ေပးႏိုုင္တာ ရေအာင္ယူသြားပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပိုုက္ဆံမခ်မ္းသာလည္း ပညာမဆင္းရဲေတာ႔ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူးေပါ႔ ” အေဖ႔ရဲ႕ အဲဒီစကားေတြေၾကာင္႔ပဲ မျပည္႔မစံုုနဲ႔ တကၠသိုုလ္တက္ခဲ႔ရတဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကိုု သတိၱရွိရွိ ေက်ာ္ျဖတ္ရဲခဲ႕တယ္။ “ ဒီမိသားစုုေလးရဲ႕ လူေနမႈ အဆင္႔အတန္းကိုု ျမွင္႔တင္ဖိုု႔ ” ဆိုုၿပီး ဆင္းရဲတဲ႔ ဘဝမွာ သားသမီးတိုင္းကိုု အတန္းပညာ ဆံုုးေအာင္ တတ္ေရာက္သင္ၾကားႏိုုင္ဖိုု႔ တစ္မိသားစုုလံုုး တက္ညီလက္ညီ အလုုပ္ ႀကိဳးစားၾကရတာေပါ႔။
* * *
အေတြးစံုုေအာင္ ေတြးေနမိတာမိုု႔ ပန္ကန္းေတြ ေဆးလိုု႔ေဆးေနမိမွန္း မသိေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဇြန္းေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ၊ ဇလံုုေတြကိုု အရင္ဆံုုးေဆးၿပီး ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ သူ႕ေနရာနဲ႔သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သြားတင္ထားလိုုက္တယ္။ အိုုးႏွစ္လံုုးကုုိ ေဆးဖိုု႔ျပင္ေတာ႔ အေဖက ဝက္စာ လာယူၿပီ။ အေဖ႔ကိုု လွမ္းၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ “ ဘာမွ မစိုုးရိမ္နဲ႔” ဆိုုတဲ႔ ပံုုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ္႔ျပၿပီး အားေပးရွာတယ္။ ဟုုိကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး မမႀကီးကိုု ေျပာေပးဖိုု႔ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ညီအစ္မက အေဖ႔ကိုု အပူကပ္ထားတာ။ အခုုလည္း အေဖက ဝက္စာလာယူရင္း မမႀကီးကိုု ေျပာေပးမွာ။ ဝက္စာလွယ္ဖိုု႔ ယူလာတဲ႔ အိုုးေလးကိုု အေဖက စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ ထည္႔ထားတဲ႔အိုုး ေဘးမွာ ခ်ၿပီး မမႀကီးကိုု ရွာဖိုု႔ ထြက္သြားတယ္။ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေတြလွမ္းရင္း ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတဲ႔ အေဖ႔ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုု ၾကည္႔ရင္း ရင္ေတြ ေမာေနမိတယ္။ “ အမဲရိုုးႏွယ္၊ ဟင္းအိုုးမွ အားမနာ ” လိုု႔ေတာ႔ မမႀကီး မထင္ေကာင္းပါဘူးေလ။ အိုုးထဲကိုု ဆပ္ျပာအဆီေတြ ညွစ္ခ်ရင္း ကိုုယ္႔စိတ္ကိုုယ္ ေျဖရတယ္။
* * *
တေအာင္႔ေလာက္ၾကာေတာ႔ အိမ္ေရွ႕စားပြဲမွာ လာထိုုင္တဲ႔ အေဖနဲ႔ မမႀကီး အသံကိုု ၾကားလိုုက္တယ္။ မီးဖိုုေခ်ာင္နဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကိုု လမ္းၾကားေလးတစ္ခုုနဲ႔ ဆက္ထားတယ္။ အဲဒီလမ္းၾကားေလးထိပ္မွာ သံတံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ရွိေပမယ္႔ ညဖက္္ေတြမွ ပိတ္ထားတတ္ၿပီး ေန႔ခင္းဖက္ဆိုု ဒီအတိုုင္းေလး ဖြင္႔ထားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း မမႀကီးနဲ႔ အေဖတိုု႔ ေျပာေနတဲ႔ စကားေတြကုုိ အတိုုင္းသား ၾကားေနရတာေပါ႔။ “ လာ ကိုုသစ္ခိုုင္ ထိုုင္။ ဝင္းခိုုင္ေရ.. ေရေႏြးဗန္း ယူခဲ႔ပါဦး ေဟ႔ ” ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ႀကိဳၿပီးထည္႔ထားတဲ႔ ေရေႏြးေတြကိုု ဓါတ္ဗူးအႀကီးႀကီးထဲကေန ေရေႏြးအိုုးေလးထဲ ေျပာင္းထည္႔လိုုက္တယ္။ ေစာေစာေလးကတင္ ေဆးေၾကာၿပီး
ေရစစ္ထားတဲ႔ ေရေႏြးပန္းကန္ေလးေတြကိုု လင္ဗန္းေလးထဲမွာ စီစီညီညီေလး ေမွာက္လ်က္တင္လိုုက္ၿပီး သယ္သြားလိုုက္တယ္။ အေဖနဲ႔ မမႀကီးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ထိုုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတာေပါ႔။ ေရေႏြးဗန္းကေလးကိုု စားပဲြေပၚ အသံမျမည္ေအာင္ တင္ေပးလိုုက္ၿပီးေတာ႔ အသာေလး လွည္႔ထြက္ခဲ႔လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဆးဖိုု႔က်န္ေနတဲ႔ အိုုးေတြကိုု ေဆးေနရင္း အေဖတိုု႔ ေျပာေနတာေတြကိုု နားေထာင္ေနမိတယ္။ “ ေရေႏြးေသာက္ ကိုုသစ္ခိုုင္။ ကေလးေတြ အလုုပ္ႀကိဳးစားရဲ႕လားလိုု႔ လာေမးတာလား ” အေဖက မၾကာမၾကာ အခုုလိုု လာၿပီး ကၽြန္မတိုု႔ အလုုပ္ႀကိဳးစားရဲ႕လား၊ ခိုုင္းစရာရွိတာ အကုုန္ခိုုင္းပါ။ တတ္သင္႔တာေတြ အကုုန္သင္ေပးပါ၊ မမႀကီးလက္ အပ္ပါတယ္ လိုု႔ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ “ ထံုုးစံအတိုုင္း ဆိုုပါေတာ႔ မမႀကီးေရ။ အိမ္က ကေလးေတြ အေျခအေနေလးေမးရင္း၊ တျခား ေျပာစရာေလးလည္း ရွိလိုု႔ပါ ” “ သူတိုု႔ ညီမက အလုုပ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကေလးကတည္းက လုုပ္လာသူေတြဆိုုေတာ႔ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာလည္း မရွိပါဘူး။ ဟိုုရက္ကေတာင္ ညည္းတိုု႔ေတြ အလုုပ္ႀကိဳးစားတာလည္း ႀကိဳးစား၊ မပိုု လိုုလည္း သြက္သြက္လက္လက္ေလးလည္း ေနလိုု႔ ေျပာလိုုက္ေသးတယ္။ အဲလိုု မပိုု နဲ႔ ႏိႈင္းေျပာမွ မခံခ်င္ျဖစ္မွာ မဟုုတ္လား ” မမႀကီးက ေျပာၿပီးရယ္ေနေတာ႔ အေဖလည္း သံေယာင္လိုုက္ၿပီး ရယ္ေမာေနတယ္။ ဝင္းခိုုင္ကေတာ႔ မပိုုဆိုုတဲ႔ နာမည္ၾကားတာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။ “ အငယ္ေကာင္ေလးေရာ.. စာေတြ ေတာ္ေတာ္ရေနၿပီလား။ ဟိုုရက္က သူ အိမ္လာလိုု႔ လိုုအပ္တဲ႔ဘာသာေတြ က်ဴရွင္ယူ။ မမႀကီး ထားေပးမယ္။ တစ္ႏွစ္တည္းနဲ႔ ေအာင္ ေအာင္လုုပ္လိုု႔ ေျပာလုုိက္ေသးတယ္ ” ေမာင္ေလးအေၾကာင္းကို မမႀကီးက ေမးေနတယ္။ ဝင္းခိုုင္တုုန္းကလည္း လိုုရင္ က်ဴရွင္ယူေနာ္လိုု႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ ေအးခိုုင္တုုန္းကေတာ႔ မမႀကီးက ဇြတ္ကိုု က်ဴရွင္တက္ေစခဲ႔တာ။ အဲဒီတုုန္းက ေအးခိုုင္ စာေကာင္းေကာင္း မလိုုက္ႏိုုင္ဘူးဆိုုတာ မမႀကီးက ရိပ္မိေနလိုု႔ ထင္ပါတယ္။
* * *
မွတ္မွတ္ရရ မမႀကီးတိုု႔ဆီမွာ ဝင္းခိုုင္ အလုုပ္ဝင္ေတာ႔ ခုုႏွစ္တန္းေျဖၿပီးစ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္။ “ မမႀကီးတိုု႔က ပညာေရးကိုု အေလးအနက္ထားတတ္သူေတြ မိုု႔ အဲဒီမွာ အလုုပ္လုုပ္ ” လိုု႔ အေဖက ေျပာခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ေတြရက္မွာ အလုုပ္လုုပ္ခြင္႔ေပးဖိုု႔ အေဖကုုိယ္တိုုင္ အလုုပ္လိုုက္အပ္ေပးေတာ႔ မမႀကီးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ခံခဲ႔တယ္။ လိမ္မာသိတတ္တဲ႔ကေလး ဆိုုၿပီးေတာ႔လည္း ခ်ီဴးက်ဴးခဲ႔ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဝင္းခိုုင္က ကေလးဆိုုေတာ႔ ေန႔ခင္းေတြခ်ည္းပဲ အလုုပ္လုုပ္လုုပ္၊ ညဖက္အိပ္တဲ႔။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက တျခားစက္ရံုုေတြနည္းတူ မမႀကီးတိုု႔စက္ရံုုကလည္း ၂၄နာရီလံုုး ေန႔ဆိုုင္း၊ညဆိုုင္း အလုုပ္သမားခြဲၿပီး လည္ပတ္ေပမယ္႔ ဝင္းခိုုင္ကိုုေတာ႔ ညဆိုုင္းမွာ မခိုုင္းခဲ႔ဘူး။ အဲသည္လိုုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုုင္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေတြမွာ အလုုပ္ လုုပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဆယ္တန္းတက္မယ္႔ႏွစ္မွာေတာ႔ စာကိုု အာရံုုစိုုက္က်က္ဖိုု႔ အလုုပ္ ခဏနားရတာေပါ႔။ ဝင္းခိုုင္ အားငယ္ေနမွာစိုုးလိုု႔ ဆိုုၿပီး မမႀကီးက မုုန္႔ဖိုုးေတြ ခဏခဏ ေခၚ ေပးခဲ႔တယ္။ ဝင္းခိုုင္အလုုပ္နားတဲ႔ႏွစ္မွာ ေအးခိုုင္က အလုုပ္စဝင္ခဲ႔တာ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ ညီအစ္မေတြကိုု အားက်တဲ႔ မပိုု လည္း ကိုုးတန္းကတည္းက မမႀကီးတိုု႔ဆီမွာ အလုုပ္ဝင္တယ္။ မပိုုက ဝင္းခိုုင္တိုု႔ညီအစ္မနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း။ သူက ဝင္းခုုိင္ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္ၿပီး ေအးခိုုင္းထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူလည္း သခ်ၤာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတယ္။
* * *
“ေကာင္ေလးက စာက်က္ရွာပါတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ႔ အားေလ်ာ႔သလိုုလိုု ေျပာတတ္တယ္ ဗ်ာ ။ သူ႕ကိုု ပညာေရးလိုုက္စားဖိုု႔ နားဝင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေျပာရတယ္ ” အေဖက ေမာင္ေလးအေၾကာင္းကိုု ေျပာျပေနတယ္။ “ မမႀကီး သမီးႀကီးေရာ။ ဟိုုမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပလား ” မမႀကီးမွာ မပိုုနဲ႔ရြယ္တူ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက စာေတာ္တယ္၊ စာလည္း သိပ္ဖတ္တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တုုန္းက ေဆးမွတ္မွီရဲ႕သားနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းမတက္ခဲ႔ဘူး။ ဝင္းခိုုင္သာ သူ႔ေနရာမွာဆိုုရင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆရာဝန္မႀကီး ျဖစ္ဖိုု႔ စိတ္ကူးယဥ္မိမွာပဲ။ သူကေတာ႔ ႏိုုင္ငံျခားမွာပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တယ္တဲ႔။ သူ႕ဆႏၵကိုု မမႀကီးတိုု႔ကလည္း လိုုက္ေလ်ာ ခြင္႔ျပဳတယ္။ ဝင္းခိုုင္သာ ၾကားထဲကေန ေဆးေက်ာင္းဝင္ခြင္႔ဆိုုတာေလးကိုု ႏွေျမာေနမိတာ။ “ သမီးႀကီးက အဆင္ေျပပါတယ္။ အမွတ္ေတြလည္း ေကာင္းတယ္ ေျပာတာပါပဲ။ အျမဲတမ္း ျမင္ေတြ႕ေနရတာလည္း မဟုုတ္ေတာ႔လည္း ကိုုယ္ေတြက သူေျပာသမ ွ် ယံုုရတာ မဟုုတ္လား။ ” အဲသည္လိုုသာ ေျပာတာပါ။ မမႀကီးအသံမွာ သူ႕သမီးအေပၚ ယံုုၾကည္စိတ္ခ်မႈေတြ အျပည္႔ပါေနတာ ဝင္းခိုုင္သိတာေပါ႔။ ေဆးၿပီးသြားတဲ႔ အိုုးေတြကိုု စင္ေပၚမွာ ေရစစ္ ထားလိုုက္ရင္း ေစာေစာတုုန္းက ေရႏွဴးထားတဲ႔ ဒယ္အိုုးကိုု ေကာက္ကိုုင္လိုုက္တယ္။ မမႀကီးတိုု႔ ေျပာသမ ွ် နားစြင္႔ေနရတာနဲ႔ ဒီေန႔ ပန္းကန္းေဆးတာ လိုုတာထက္ ပိုုၾကာေနၿပီ။ အေဖကလည္း အခုုထက္ထိ လာရင္း ကိစၥကိုု မေျပာေသးဘူး။ သံဘရပ္ရွ္ အေပ်ာ႔စားေလးနဲ႔ ဒယ္အိုုးမ်က္ႏွာျပင္ကိုု တိုုက္ခၽြတ္လိုုက္တယ္။ ေရႏူးထားတာမိုု႔ ခ်ိဳးေတြက လြယ္လြယ္ကူကူ ကြာက်လာတယ္။ “ ဒါနဲဲ႔ မေန႔တုုန္းက ကေလးေတြေရွ႕ ကၽြန္မေျပာလိုုက္တဲ႔ စာရင္းကိုုင္ႏွစ္ေယာက္ ငွားမယ္ ဆိုုတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကိုုသစ္ခိုုင္ လာေျပာတာ မဟုုတ္လား ” စကားအဆက္မစပ္မရွိဘဲ မမႀကီးက ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ အေဖ႔ကိုု ေမးလိုုက္ေတာ႔ ဝင္းခိုုင္နားထင္မွာ ေသြးေတြေဆာင္႔တက္သြားရတယ္။ “ ဟုုတ္ပါတယ္ မမႀကီး။ မေန႔တုုန္းက သမီးေတြ အိမ္ျပန္လာေတာ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ မမႀကီးက စာရင္းကိုုင္ႏွစ္ေယာက္ ငွားမယ္တဲ႔။ အဲတာ သူတိုု႔ေတြ လုုပ္ခ်င္လိုုက္တာတဲ႔။ အေဖရယ္ မမႀကီးကိုု ေျပာေပးပါ ဆိုုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ေရာက္လာရတာပါ မမႀကီးေရ ” ဒယ္အိုုးကိုု ေျပာင္စင္ေနေအာင္ တိုုက္ခၽြတ္ေနလိုုက္ရင္း နားကိုု ကားေနေအာင္ စြင္႔ထားလုုိက္မိတယ္။ “ ကိုုသစ္ခိုုင္ရယ္.. သူတိုု႔ေရွ႕မွာ ထုုတ္ေျပာတယ္ ဆိုုကတည္းက သူတိုု႔ကိုု လုုပ္ေစခ်င္လိုု႔ေပါ႔။ ကေလးကတည္းက အလုုပ္လုုပ္လာခဲ႔ၿပီး ကိုုယ္႔မ်က္ေစ႔ေရွ႕တင္ ေက်ာင္းၿပီးသြားသူေတြ ရွိေနလ်က္နဲ႔ အျပင္ကလူကိုု ေခၚပါ႔မလား ” မမႀကီး အသံက ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးနဲ႔ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ရွိလိုုက္တာ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ေတာ႔ ကံစမ္းမဲ ေပါက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေဆးၿပီးသြားတဲ႔ ဒယ္အိုုးကိုု ပန္းကန္စင္ ေအာက္ဆံုုးအဆင္႔မွာ ေမွာက္တင္လိုုက္ၿပီးေတာ႔ ပန္းကန္ေဆးကန္ကိုုပါ တိုုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာလိုုက္တယ္။ “ မေန႔က သူတိုု႔ညီအစ္မ လာေျပာမလားလိုု႔ ေစာင္႔ေနေသးတယ္။ တကယ္ဆိုု သမီးတိုု႔ လုုပ္ခ်င္တယ္လိုု႔ လာေျပာရင္ ၿပီးေရာေပါ႔။ အခုုေတာ႔ အေဖကုုိ လာေျပာခုုိင္းေနတယ္။ တကယ္႔ကေလးေတြအတိုုင္းပဲ ” “ ဟုုတ္ပါတယ္ မမႀကီးရယ္။ အခုုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ညည္းတိုု႔လုုပ္ခ်င္တာ ညည္းတိုု႔ဘာသာ မမႀကီးဆီမွာ ခြင္႔ေတာင္းေပါ႔။ အေဖေတာ႔ မမႀကီးကိုု အားနာတယ္။ ကေလးပီပီ ကိုုယ္တိုုင္သြားေျပာဆိုုတာကိုု ငိုုုေနၾကတယ္ေလ။ အဲတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမႀကီးကိုု ေျပာတာေတာ႔ ေျပာေပးမယ္။ အလုုပ္ရတာ မရတာေတာ႔ အေဖနဲ႔ မဆိုုင္ဘူးေနာ္လိုု႔ ေျပာခဲ႔ရတယ္။ မမႀကီးမွာလည္း စီစဥ္ထားတာေလးေတြ၊ စဥ္းစားထားတာေလးေတြ ရွိမယ္ဆုုိတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဇြတ္အတင္းႀကီး ေတာင္းဆိုုတာ မဟုုတ္ပါဘူး .. ” အေဖ႔စကားေတြကိုု နားေထာင္ရင္း ဝင္းခိုုင္ျပံဳးေနမိတယ္။ အိမ္မွာတုုန္းကေတာ႔ ဒီလိုုမဟုုတ္ပါဘူး။ “ညည္းတိုု႕အလုုပ္ရေအာင္ ငါေျပာေပးမယ္။ ဒါက တကယ္႔အခြင္႔အေရးပဲ။ ဒီအလုုပ္ရသြားရင္ ညည္းတိုု႔ရဲ႕ ဘဝ တစ္ဆင္႔ျမင္႔ၿပီ။ ညည္းတိုု႔ တတ္ထားတဲ႔ ပညာနဲ႔ လုုပ္စားလိုု႔ရၿပီေပါ႔။ ညည္းတိုု႔မွာ ရွိတဲ႔ အေတာင္ေတြနဲ႔ ပ်ံသန္းျခင္းရဲ႕အစပဲမဟုုတ္လား။ ဒီမိသားစုုေလးရဲ႕ အဆင္႔အတန္းကိုု ျမွင္႔တင္ဖိုု႔ ပထမေျခလွမ္းေပါ႔” လို႔ အားတက္သေရာနဲ႔ အေဖ ေျပာေနခဲ႔တယ္။ “ ကိုုသစ္ခုုိင္သိလား။ မေန႔က ကၽြန္မ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ႔ ေနာက္ကေန မပို လိုုက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ မမႀကီး.. သမီး စာရင္းကိုုင္ လုုပ္ခ်င္တယ္။ သမီးလည္း သခ်ၤာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာမိုု႔ မမႀကီး သင္ေပးမယ္ဆိုုရင္ လုုပ္တတ္မွာပါတဲ႔။ ခ်က္ခ်င္းကိုု လာေျပာတာ။ လူငယ္ဆိုုတာ အဲသည္လိုု ျဖစ္ေနရမွာေပါ႔။ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ အခြင္႔အလမ္း မွန္သမ ွ်ကိုု ဆုုပ္ကိုုင္ႏိုုင္ရမွာ။ ဘယ္အခြင္႔အေရးမဆိုု လက္မလြတ္ေအာင္၊ အရယူႏိုုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ။ မပိုု က ဝင္းခိုုင္တိုု႔ေလာက္ လက္ေၾကာသိပ္မတင္းေပမယ္႔ အဲသည္လိုုမ်ိဳး သြက္သြက္လက္လက္ေလး ရွိလိုု႔ ကၽြန္မက သေဘာက်ေနတာေလ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႕ကိုုလည္း အဲသည္လိုု ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ႔ .. ” မပိုုက မမႀကီးကိုု ေျပာေတာင္ ေျပာၿပီးၿပီ ဆိုုပါလား။ မမႀကီးကလည္း မပိုု ကိုု သေဘာက်ၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနတယ္။ ဝင္းခိုုင္ မ်က္လံုုးမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေဝ႔တက္လာတယ္။ ဒီလိုုသာဆိုုရင္ စာရင္းကိုုင္ တစ္ေနရာကိုု မပို ရေတာ႔မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာပဲ က်န္ေတာ႔မယ္ဆိုုရင္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုုး ဘယ္လုုပ္ရေတာ႔မွာလဲ။ မမႀကီးက ဝင္းခိုုင္ကိုု ေခၚမလား၊ ေအးခိုုင္ကိုု ေခၚမလားလည္းမသိ။ ဝင္းခိုုင္ရသြားရင္ ေအးခိုုင္အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမယ္။ တကယ္လိုု႔ ေအးခိုုင္ရသြားရင္လည္း ဝင္းခိုုင္ ဝမ္းသာေနမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကိုုယ္႔အတြက္ကိုုယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိမွာေပါ႔။ စီးက်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကိုု လက္ခံုုနဲ႔ သုုတ္လိုုက္ၿပီး မမႀကီးတိုု႔ ဘာေတြဆက္ေျပာမလဲဆိုုတာ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုုက္တယ္။ “ ဟုုတ္ပါတယ္ မမႀကီးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတိုု႔ကိုု အဲတာေလး ေျပာေနတာပါပဲ။ ရိုုး တာက ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မ အ နဲ႔လိုု႔။ အူတူတူ အတတႀကီး မေနၾကနဲ႔လိုု႔။ မပိုု ေလးလိုု လူငယ္ပီပီ သြက္သြက္လက္လက္ ေနဖိုု႔ အျမဲ ေျပာပါတယ္ ” “ ကၽြန္မ စားရင္ကိုုင္ေနရာ လိုုတာက ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ထဲကမွ တစ္ေယာက္ပဲ ခိုုင္းမယ္ဆိုုရင္လည္း တစ္ေယာက္မဟုုတ္တစ္ေယာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမယ္ ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ကိုုပဲ ခိုုင္းၿပီး မပိုုကိုု ပစ္ထားလိုုက္မယ္ဆိုုရင္လည္း မပိုုခမ်ာ ဝမ္းနည္းေနရရွာမွာ။ ကိုုယ္႔မ်က္ေစ႔ေရွ႕တင္ ႀကီးလာၾကသူေတြ ဆိုုေတာ႔ အားလံုုးကိုု တန္းတူညီတူ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ႔ ” “ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ညီမေလးဆီကိုု ဖုုန္းဆက္လိုုက္တယ္။ သူလည္း စာရင္းကိုုင္ ေခၚမယ္ ေျပာေနတာဆိုုေတာ႔ လူရွာၿပီးၿပီလားေပါ႔။ အဲတာ လူမရေသးဘူးဆိုုတာနဲ႔ သူ႔ဖက္ကိုု တစ္ေယာက္ပိုု႔ေပးမယ္ ေျပာလိုုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွပဲ ကၽြန္မလည္း သံုုးေယာက္လံုုးအတြက္ စိတ္ေအးသြားေတာ႔တယ္။ ” ဝင္းခိုုင္ တအားဝမ္းသာသြားမိတယ္။ ဒီလိုုဆိုု ဝင္းခိုုင္တိုု႔ ညီအစ္မေကာ၊ မပိုုပါ အလုုပ္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကိုု လက္ခံုုနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုုတ္လိုုက္တယ္။ ေသခ်ာေပါက္ စာရင္းကိုုင္ျဖစ္ေတာ႔မယ္ ဆိုုတဲ႔အေၾကာင္း ေအးခိုုင္ဆီ ေျပးၿပီးေတာ႔ေတာင္ ေျပာလိုုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုုဖက္စက္ရံုုကိုု ဘယ္သူသြားရမလဲမွ မသိေသးတာေလေနာ္။ မမႀကီး ညီမေလးအိမ္က ဟိုုဖက္ရပ္ကြက္မွာ ရွိတယ္။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ အိမ္ကေန လမ္းေလ ွ်ာက္မယ္ဆိုုရင္ မမႀကီးတိုု႔အိမ္ထက္ နည္းနည္းေလးေတာ႔ ပိုုေဝးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုု အဲဒီဖက္ ပိုု႔မလဲ မသိဘူးေနာ္။ ဘုုရားသိၾကားမလိုု႔ ေအးခိုုင္နဲ႔အတူတူ အလုုပ္ လုုပ္ရပါေစ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေခ်ာင္းနားေထာင္ရတာ အားမရေတာ႔လိုု႔ တံခါးနားေလး တိုုးကပ္သြားလိုုက္တယ္။ “ ကိုု သစ္ခိုုင္ ေျပာၾကည္႔ပါဦး။ ဟိုုဖက္ စက္ရံုုကိုု ဘယ္သူ႕ ကိုု ပိုု႔သင္႔လဲ ” ဘယ္လိုုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ ေမးခြန္း ေမးလိုုက္တာပါလား။ အေဖ ဘယ္လိုု ျပန္ေျဖမွာပါလိမ္႔။ အေဖ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေနရာတည္းပဲ အလုုပ္လုုပ္ေစခ်င္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ မပိုု ကိုု ပိုု႔လိုုက္ပါ လိုု႔ ေျပာဖိုု႔ကလည္း သင္႔ေတာ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ အေဖ႔ အသံကိုု ခ်က္ခ်င္း မၾကားရဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုုလံုုး ရုုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသလိုုပါပဲ။ အေဖ႔စကားသံကိုု ေစာင္႔နားေထာင္ေနရင္း ရင္ခုုန္တာ ျမန္သထက္ ျမန္လာတာမိုု႔ ရင္ဘတ္ကိုု လက္နဲ႔ ဖိထားလိုုက္ရတယ္။ ရင္ခုုန္သံေတြက က်ယ္ေလာင္ေနလိုုက္တာမ်ား တဒိန္းဒိန္းနဲ႔မိုု႔ အတိုင္းသား ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ရင္ဘတ္ႀကီး ေပါက္ကြဲထြက္သြားရင္ ဒုုကၡပါပဲ။ ေက်ာင္းတုုန္းက ရည္းစားစကားေလး ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါ အေျပာခံခဲ႔ရတုုန္းကေတာင္ ဒီေလာက္ ရင္မခုုန္ခဲ႔မိပါဘူး။ “ကေလး သံုုးေယာက္ စလံုုးက ဒီမွာတင္ ႀကီးတဲဲ႔ငယ္ေပါက္ေတြဆိုုေတာ႔ ဘယ္သူ႔မဆိုု ဒီမွာပဲ ဆက္ၿပီး အလုုပ္ လုုပ္ခ်င္ၾကမွာခ်ည္းပဲေပါ႔ေနာ္ ” အေဖက စကားတစ္လံုုးခ်င္းဆီ၊ တစ္ခြန္းခ်င္းဆီကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းၿပီး ေျပာေနတယ္။ “ အခုု မမႀကီးက ေန႔ဖက္တစ္ေယာက္၊ ညဖက္ တစ္ေယာက္ထားမွာဆိုုေတာ႔ လူညီမွ စာရင္းဇယားေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က် ျဖစ္ႏိုုင္မယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ တစ္ခုုခုုလြဲမွားတာေတြရွိလာရင္ တစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္ အျပစ္ပံုုခ်တာေတြ၊ လက္ညွိဳးထိုုးတာေတြ ျဖစ္လာႏိုုင္တယ္ မဟုုတ္လား။ အဲဒီလိုုဆိုုရင္ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မေကာင္းဘူးေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ မမႀကီးဖက္မွာပဲ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကိုု စည္းစည္းလံုုးလံုုးနဲ႔ အလုုပ္ဆက္လုုပ္ေစမယ္ဆိုုရင္ ပိုုအဆင္ေျပမလားလိုု႔ပါ ” အေဖ႔အေျဖအတြက္ ဝင္းခိုုင္ ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘယ္တုုန္းကမ်ား အေဖက စကားေတြကိုု ရည္ရည္မြန္မြန္နဲ႔ လွလွပပ ေျပာတတ္သြားတာပါလိမ္႔။ အေဖ႔အေျဖကိုု မမႀကီး ေက်နပ္သေဘာက်မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ “ ဟုုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုုပဲ စဥ္းစားထားတာပါ။ ကိုုသစ္ခိုုင္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔သေဘာထားကိုု သိခ်င္မိလိုု႔ ေမးတာပါ ” “ ဟုုတ္ကဲ႔ပါ မမႀကီး။ ကေလးေတြကိုု အခြင္႔အေရး ေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမႀကီးရယ္။ သူတိုု႔ေတြကိုု အျမဲတမ္း သင္ၾကားေပးပါ။ ဆံုုးမေမးပါေနာ္ “ အေဖ႔ ေလသံက ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတယ္။ ေစာေစာကလိုု စိုုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ႔ အသံ၊ ထိန္းၿပီးေျပာေနတဲ႔ အသံမ်ိဳး မဟုုတ္ေတာ႔ဘူး။ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးရိပ္ေတြ ပါေနတာ အသိသာႀကီး။ “ ရပါတယ္ ကိုုသစ္ခိုုင္ရယ္.. ေျပာရမယ္႔ လူေတြမွ မဟုုတ္တာ။ ကိုုသစ္ခိုုင္လည္း ဝက္စာ ယူစရာ ရွိတာယူေတာ႔။ ကေလးေတြအတြက္လည္း စိတ္ခ်။ ဟုုတ္ၿပီလား။ ကၽြန္မလည္း မပိုုကိုု ေျပာျပလိုုက္ဦးမယ္ ” မမႀကီး စကားဆံုုးေတာ႔ ဝင္းခိုုင္ ပန္းကန္ေဆးကန္နားေလး ျပန္ေျပးသြားလိုုက္တယ္။ ဝက္စာေတြ လွယ္ယူဖိုု႔ ျပန္ဝင္လာတဲ႔ အေဖက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုု တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ၿပံဳးရႊင္ေနၿပီး မ်က္လံုုးတစ္ဖက္ မွိတ္ျပတယ္။ အေဖ႔ကိုု ျပန္ရယ္ျပလိုုက္ရင္း မမႀကီးထက္ အရင္ေရာက္ေအာင္ စက္ရံုုဖက္ ေျပးသြားလိုုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မမႀကီး ကိုုယ္တိုုင္ေရာက္မလာဘဲ အသံပဲ အရင္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ “ မပိုုေရ.. အိမ္ေရွ႕ ခဏလာဦးေဟ႔ ” မမႀကီး ေခၚသံအဆံုုးမွာ မပိုု က ထိုုင္ေနရာကေန ဝုုန္းခနဲ ထၿပီး အေျပးတပိုုင္းနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ ေအးခိုုင္ကေတာ႔ ဝမ္းသာအားရေျပးထြက္လာၿပီး လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပေနတဲ႔ ဝင္းခိုုင္ကိုု ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသား၊ မ်က္လံုုးေလး အျပဴးသားနဲ႔ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည္႔ေနေလရဲ႕။
ေလးစားစြာျဖင္႔
**ျမတ္ပန္းႏြယ္**
- မိုးျမင္႔ထက္တြင္ ပ်ံသန္းျခင္း-
* * *
“ တစ္ေယာက္ေယာက္ ပန္းကန္းဝင္ေဆးေပးပါဦး ေဟ႔။ ၿပီးရင္ တိုုက္ေရွ႕ကိုုလည္း တစ္ေယာက္လွည္းေပးဦး။ ညတုုန္းက ေလတိုုက္တယ္ ထင္တယ္။ တိုုက္ေရွ႕မွာ သစ္ရြက္ေတြခ်ည္းပဲ ” ေမ ွ်ာ္ေနတုုန္းမွာပဲ မမႀကီးက စာရင္းစာအုုပ္ေတြပိုုက္လိုု႔ စက္ရံုုထဲကိုု ဝင္လာတယ္။ ေရမိုုးခ်ိဳးၿပီးလိုု႔ သနပ္ခါး အေဖြးသား လူးထားတဲ႔ မမႀကီးက ရိပ္ပန္းစ မိုုးျပာေရာင္ အက်ီပြပြကိုု အျပာရင္႔ေရာင္ ဒါးႀကီးပါတိတ္နဲ႔ တြဲဝတ္ထားတယ္။ ဘယ္အခ်ိန္ၾကည္႕ၾကည္႕ ပါတိတ္ေရာင္စံုုကိုု သူ႔ခါးကခ်တယ္လိုု႔ မရွိဘူး။ ေပါမ်ားလိုုက္တာမ်ား အဆင္စံုု၊ အေသြးစံုုပဲ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ေတာင္ မမႀကီးဆင္ထားတဲ႔ အက်ထည္ေတြနဲ႔ လူေမႊးလူေတာင္ ေျပာင္ရေသးတယ္ မဟုုတ္လား။ မမႀကီး အသံဆံုုးဆံုုးခ်င္း ဝင္းခိုုင္က တိုုက္ထဲကိုု လွစ္ခနဲ ေျပးဝင္သြားၿပီး ေအးခိုုင္က ေဘးနားက တံျမက္စည္းကိုု ေကာက္ဆြဲတယ္။ ဒီလိုုေတာ႔လည္း ေအးခိုုင္က အပါးပဲ။ ညတုုန္းက မမွာမိလိုုက္လိုု႔ အလိုုက္မွ သိပါ႔မလားဆိုုၿပီး ရင္ပူေနရတာ။ အေစာနတုုန္းက ခပ္တိုုးတိုုး က်ိတ္မွာခ်င္တာေတာင္ မပိုု က ေဘးနားကမခြာ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေျပာခြင္႔မသာလိုုက္ဘူးေလ။ အခုုေတာ္ေသးတာေပါ႔။ မပိုု ကေတာ႔ စက္တပ္ထားသလိုု သြက္ေနတဲ႔ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ ညီအစ္မကိုု ၾကည္႔ၿပီး စိတ္အပ်က္ႀကီး ပ်က္ေနေတာ႔မွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဝင္းခိုုင္တိုု႔က မပိုု ထက္ အလုုပ္ပိုုႀကိဳးစားတယ္ဆိုုတာ မမႀကီး သိၿပီးသားပါ။ “ညည္းတိုု႔ေတြ အလုုပ္ႀကိဳးစားတာလည္း ႀကိဳးစား၊ မပိုု လိုုလည္း သြက္သြက္လက္လက္ေလးေန။ မပိုုဆိုု ညည္းတိုု႔ညီအစ္မေလာက္ အလုုပ္မႀကိဳးစားေပမယ္႔ သြက္လိုုက္တာ၊ လည္လိုုက္တာမွ တအား။” ဝင္းခိုုင္နဲ႔ေအးခိုုင္ ႏွစ္ေယာက္တည္း ရွိခ်ိန္မွာ မမႀကီး ေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြေလ။
* * *
ပန္းကန္ေဆးကန္ထဲမွာ ပံုုေအာေနတဲ႔ ေဆးရမယ္႔ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကိုု ျမင္ေတာ႔ ဝင္းခိုုင္ ပခံုုးေလး က်ံဳ႕သြားမိတယ္။ ေဆးရမယ္႔ ပန္းကန္ေတြက မ်ားတာကိုုး။ ဟင္းအိုုးကခ်ည္း သံုုးလံုုး။ ဒါအျပင္႔ ခ်ိဳးအမည္းေတြ ကပ္ေနတဲ႔ ဆီေၾကာ္အိုုးတစ္လံုုးလည္း ပါေသးတယ္။ ပင္ပန္းရခ်ည္ရဲ႕လိုု႔ ညည္းညဴစိတ္ပ်က္မေနဘဲ ဆပ္ျပာအဆီဗူးကိုု ခပ္သြက္သြက္ လွမ္းကိုုင္လိုုက္တယ္။ ဆီေၾကာ္အိုုးထဲကိုု ဆပ္ျပာအဆီနည္းနည္းထည္႔၊ ေရနည္းနည္းထည္႔ၿပီး ေဘးခဏဖယ္ထားလိုုက္တယ္။ ခ်ိဳးကပ္ေနတာေတြကိုု ေရႏူးထားလိုုက္မွ ခဏေနလိုု႔ ေဆးရင္ လြယ္ကူမွာကိုုး။ ဟင္းအိုုးထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ ဟင္းအက်န္ေတြကိုုေတာ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ဝက္စာအိုုးထဲ သြားထည္႔ထားလိုုက္တယ္။ ဒီဝက္စာေတြကိုု ခဏေနရင္ အေဖက လာယူေတာ႔မွာ။
* * *
အေဖ႔မွာ ဝက္ႏွစ္ေကာင္ ရွိတယ္။ တကယ္ေတာ႔ ေငြပိုုေငြလ ွ်ံေလးေတြ စုုမိေအာင္ဆိုုၿပီး အဲဒီဝက္ႏွစ္ေကာင္ကိုု ဝယ္ေမြးထားခဲ႔တာ။ အေဖစိတ္ကူးပံုုက “ဝက္ကေလး ႏွစ္ေကာင္ေမြးမယ္။ အထီးတစ္ေကာင္ အမတစ္ေကာင္။ အမက ဇီးရွိရင္ ဝက္ကေလးေတြ ထပ္ပြားဦးမယ္။ အထီးကိုုေတာ႔ ေပၚခ်ိန္ေရာက္ၿပီဆိုုရင္ ေရာင္းပစ္လိုုက္မယ္။ အဲကရတဲ႔ ေငြနဲ႔ ေနာက္ထပ္ႏွစ္ေကာင္ထပ္ေမြး။ အဲသည္လိုုမ်ိဳး ေရာင္းလိုုက္၊ ျပန္ဝယ္လိုုက္နဲ႔ ဝက္ေမြးျမဴေရးေလးတစ္ခုုမ်ား ျဖစ္လာေလမလား ” တဲ႔။ တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ အမကလည္း ဇီးမက်၊ အထီးကိုုလည္း ေပၚခ်ိန္ေရာက္ေတာ႔ သံေယာဇဥ္က ျဖစ္ေနၿပီး မေရာင္းရက္။ အဲသည္လိုုနဲ႔ အေဖ႔ဝက္ႏွစ္ေကာင္က အိမ္မွာေသာင္တင္သြားပါေလေရာ။ လူေတြေတာင္ တစ္နပ္ၿပီးတစ္နပ္ အူစိုုေအာင္ အလ ွ်င္မွီ စားႏိုုင္ေသာက္ႏိုုင္ဖိုု႔ အငယ္ဆံုုးေလးႏွစ္ေယာက္ကလြဲၿပီး က်န္တဲ႔ မိသားစုုဝင္ေတြ အကုုန္လံုုး အလုုပ္ထြက္လုုပ္ၾကရတာ မဟုုတ္လား။ ဒီေတာ႔ ဝက္ေတြကိုု ဝက္စာသီးသန္႔ ဘယ္ဝယ္ေကၽြးႏိုုင္ပါ႔မလဲ။ မမႀကီးတိုု႔အိမ္က စားၾကြင္းစားက်န္ေလးေတြကိုုပဲ ယူၿပီး ေကၽြးရတာေပါ႔။ ၿပီးေတာ႔ ကေလးႏွစ္ေယာက္္မွာ တစ္ေယာက္က ငါးတန္း၊ တစ္ေယာက္က သံုုးတန္းပဲ ရွိေသးတယ္။ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ေမာင္ေလးကလည္း အလုုပ္နားထားတယ္။ ဆယ္တန္းကိုု ႏွစ္ခ်င္းေပါက္ေအာင္ဖိုု႔ စာကိုု ဖိၿပီးႀကိဳးစားရမယ္ဆိုုၿပီး အေဖက အလုုပ္ေပးမလုုပ္ေတာ႔တာ။ အေဖက သားသမီးတိုုင္းကိုု သူတိုု႔အစြမ္းရွိသေလာက္ အတန္းပညာ ဆံုုးေအာင္ သင္ေစခ်င္တဲ႔သူမ်ိဳးေလ။ “ဘြဲ႕ရလိုု႔ ပညာနဲ႔ အလုုပ္လုုပ္စားလိုု႔ ရတာ မရတာက တစ္က႑ ၊ မင္းတိုု႔အစြမ္းရွိသေလာက္ ပညာသင္ၾကားေပးရမွာက ငါတိုု႔ မိဘတာဝန္။ ငါတိုု႔တုုန္းကဆိုု ငါတိုု႔ကလည္း ပညာေရး မလိုုက္ႏိုုင္ဘူး။ ငါတိုု႔မိဘေတြကလည္း မထားႏိုုင္ပါဘူး။ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ထားေပးရမယ္ဆုုိတဲ႔အသိမ်ိဳးလည္း သူတိုု႔ေတြမွာ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ ငါဆိုု ဘုုန္းႀကီးေက်ာင္းထြက္၊ မင္းတိုု႔အေမဆိုု ေသစာရွင္စာပဲ တတ္တာ။ မင္းတိုု႔ေမာင္ႏွမေတြကိုုေတာ႔ ငါတိုု႔လိုု မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။ စာလည္း ႀကိဳးစားသင္ယူ၊ တစ္ဖက္တစ္လမ္းကေနလည္း မိဘကိုု ဝိုုင္းဝန္း ကူညီၿပီး သိတတ္ၾက ” သီတင္းကၽြတ္လျပည္႔ညတုုန္းက အေဖေျပာခဲ႔တဲ႔ စကားေတြကိုု အတိအက် မွတ္မိေနေသးတယ္။ အဲဒီညတုုန္းက စက္ရံုုေတြ ပိတ္လိုု႔ တစ္အိမ္လံုုး ဘယ္သူမွ အလုုပ္ဆင္းစရာ မလိုုခဲ႔ဘူး။ အိမ္ေရွ႕က ဝါးကြပ္ပ်စ္မွာ မိသားစုုတေတြ ဝိုုင္းဖြဲ႕ထိုုင္ၿပီး အေမသုုပ္ေပးတဲ႔ လက္ဖက္သုုပ္ဖြယ္ဖြယ္ေလးကိုု တစ္ေယာက္တစ္လွည္႔ လက္ကမ္း စားေနၾကတုုန္းက အေဖ ေျပာခဲ႔တာ။ ေရေႏြးၾကမ္းေလးေသာက္လိုုက္ လက္ဖက္ေလး ၿမံဳ႕လိုုက္ လုုပ္ေနတဲ႔ အေမကလည္း အေဖေျပာတာကိုု ေထာက္ခံေနလိုုက္တာမ်ား ေခါင္းေလးတစ္ၿငိမ္႔ၿငိမ္႔။ အဲဒီအခ်ိန္တုုန္းက ဝင္းခိုုင္က သခ်ၤာနဲ႔ ဘြဲ႔ရကာစ။ ေအးခိုုင္က စာရင္းကိုုင္ ေနာက္ဆံုုးႏွစ္။ ေက်ာင္းၿပီးသြားေတာ႔ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး လခစားအလုုပ္ တစ္ခုုခုုရွာမလား ေတြးမိေပမယ္႔ အဆင္ေျပ မေျပဆိုုတာက မေသခ်ာ။ တကယ္လိုု႔ အလုုပ္ရခဲ႔ရင္ေတာင္္ ျမိဳ႕မွာ ကုုန္ဦးမယ္႔ ေနစားရိတ္၊ စား စားရိတ္ အကုုန္ႏႈတ္လိုုက္ရင္ လက္ထဲမွာ ပိုုက္ဆံအပိုုလည္း က်န္မွာမဟုုတ္ေတာ႔။ ေငြပိုုေငြလ ွ်ံ မစုုေဆာင္းမိႏိုုင္မယ္႔ အတူတူ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုုပ္လုုပ္ဖိုု႔ အေဖက အားမေပးခဲ႔ဘူး။ အေဖနဲ႔အေမက ရသင္႔ရထိုုက္သေလာက္ေလးကိုု သမာအာဇီဝက်က် ရွာေဖြစားေသာက္ၿပီး ရိုုးဂုုဏ္ေလးနဲ႔ တင္႔တယ္ခ်င္တဲ႔သူေတြ။ “ ၿမိဳ႕တက္ၿပီး အလုုပ္လုုပ္ရင္း ဘဝပ်က္သြားသူေတြ မိန္းကေလးေတြ တစ္ပံုႀကီး။ တစ္ရြာမေျပာင္း သူေကာင္းမျဖစ္ဘဲ ေသခ်င္တဲ႔က်ား ေတာေျပာင္းသလိုု ျဖစ္ေနဦးမယ္။ ညည္းအသက္ေလး ၂၀သာသာရယ္ ရွိေသးတယ္။ ေရာက္ခ်င္တဲ႔ေနရာေရာက္ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ပါေစဆိုုၿပီး မလႊတ္လိုုက္ႏိုုင္ဘူး။ ငါတိုု႔က ေငြသာ မရွိရင္ေနမယ္။ အရွက္တရားႏွင္႔ ဂုုဏ္သိကၡာေတာ႔ ရွိခ်င္တယ္။ သည္မွာပဲ ခဏေနၿပီး ယက္ကန္းရံုုမွာပဲ အလုုပ္လုုုုပ္ပါဦးေအ။ ညည္းတိုု႔ေမာင္ႏွမတေတြ ေကာင္းစားဖိုု႔အတြက္ ငါတိုု႔လင္မယားက အၿမဲေတြးေနတာပါ ” လိုု႔ အဲဒီညမွာပဲ အေဖက ေျပာခဲ႔ေသးတယ္။
တစ္ည ကိုုယ္အထည္ဘယ္ႏွကြင္း ရက္ႏိုုင္လဲ ဆိုုတာေပၚ မူတည္ၿပီး တစ္ကြင္းခ်င္းေစ်းနဲ႔တြက္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ငါးရက္တစ္ခါ ပိုုက္ဆံ ရွင္းေပးတယ္။ ကိုုယ္လုုပ္ႏိုုင္သေလာက္ ကိုုယ္ရတဲ႔ လက္လုုပ္လက္စား အစစ္ေပါ႔။ ဝင္းခိုုင္က တကၠသိုုလ္ဘြဲ႕ရ ယက္ကန္းသည္ေတြလိုု႔ စိတ္္နာနာနဲ႔ ေျပာတိုုင္း အေဖက မ်က္ေစာင္းႀကီး တထိုုးထိုုး။ ဟိုုတစ္ရက္တုုန္းကလည္း ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားေမာင္ေလးက “ စာေတြက်က္ေနလည္း ဘာထူးလဲအေဖရာ။ ၿပီးရင္လည္း ယက္ကန္းရံုုမွာပဲ လုုပ္ရမွာကိုု။ ဆယ္တန္းေအာင္သြားရင္ တကၠသိုုလ္တက္ဖိုု႔ အေဖတိုု႔ ပိုုရွာရဦးမယ္။ ပိုုပင္ပန္းမယ္။ ဒီေတာ႔ သား ေက်ာင္းထြက္လိုုက္ေတာ႔မယ္ ” တဲ႔။ ေမာင္ေလး စကားလည္း ဆံုုးေရာ အေဖက ေဒါသေတြ တရႈးရႈး ထြက္ၿပီး ေအာ္ေအာ္ေျပာေနတာမ်ား တစ္ရပ္ကြက္လံုုး ၾကားေလာက္ပါရဲ႕။ “ ငါတိုု႔ဘာသာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္း ပင္ပန္း မင္းတိုု႔ အေရးမဟုုတ္ဘူး။ မင္းတိုု႔ အေရးက စာႀကိဳးစားဖိုု႔။ အတန္းပညာေတြ ဆံုုးေအာင္ သင္ယူဖိုု႔။ မိဘကိုု သိတတ္ခ်င္တယ္၊ လိမၼာခ်င္တယ္ ဆိုုရင္ စာႀကိဳးစား။ အပိုုမသံုုးနဲ႔။ ေက်ာင္းပိတ္တဲ႔အခ်ိန္ စက္ရံုုမွာ အလုုပ္လုုပ္ကူ ” ေမာင္ေလးက အေဖ႔ကိုု ေမာ႔ၾကည္႔ရင္း မ်က္ရည္ေတြ ဝုုိင္းေနခဲ႔တယ္။ “ငါတိုု႔တုုန္းက ငါတိုု႔မိဘေတြက သူရင္းဌားေတြ။ လယ္ကိုု အဌားထြန္ရတာ။ ေသစာရွင္စာေတာင္ မတတ္ဘူး။ ငါတိုု႔ကေတာ႔ ေသစာရွင္စာတတ္တယ္။ လယ္သူရင္းဌားေတြလည္း မဟုုတ္ဘူး။ ငါဆိုု စက္ျပင္ဆရာ။ မင္းတိုု႔အေမဆိုုလည္း အပ္ေပါက္သည္။ ငါတိုု႔မိဘေတြတုုန္းက အေျခအေနထက္ေတာ႔ သာေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ငါတိုု႔လည္း အတန္းပညာ မတတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မင္းတိုု႔ကိုု အတန္းပညာတတ္ေအာင္ သင္ေပးေနတာ” အေဖက သူ႔မိဘေတြတုုန္းက အေျခအေနနဲ႔ လက္ရွိ ဝင္းခိုုင္တိုု႔မိသားစုု အေျခအေနကိုု ခိုုင္းႏိႈင္းျပခဲ႔တယ္။ “ မိသားစုုတစ္စုုရဲ႕ အဆင္႔အတန္းျမင္႔တက္လာဖိုု႔ မိသားစုုဝင္တိုုင္းက ႀကိဳးစားရမွာ။ နိမ္႔က်ေနတဲ႔ ဘဝေတြကိုု အျမင္႔ေရာက္ေအာင္ ဆြဲတင္ေပးႏိုုင္တာ ပညာပဲ။ ပညာဆိုုတာ အျမင္႔ေရာက္ေအာင္ ပ်ံသန္းဖိုု႔အတြက္ အေတာင္ပံ ” “ အေျခအေနအရ ဘြဲ႕ရလည္း ဒီယက္ကန္းရံုုတစ္ခုုပဲ အလုုပ္လုုပ္စရာ ရွိတယ္ဆိုုေပမယ္႔ တစ္သက္လံုုး ဒီအတိုုင္းခ်ည္းျဖစ္ေနမယ္လိုု႔ မင္းတိုု႔ကိုု ဘယ္သူေျပာလဲ။ အခြင္႔အလမ္းဆိုုတာ အေျခအေန အခ်ိန္အခါနဲ႔ လာမွာပဲ။ ဒီမိသားစုုေလးရဲ႕ အဆင္႔အတန္းကိုု ဒီလိုုနည္းနဲ႕မွ မျမွင္႔တင္ရင္ ဘယ္လိုုလုုပ္ ျမင္႔မားလာေတာ႔မွာလဲ။ မ်ိဳးဆက္တစ္ဆက္ထက္ တစ္ဆက္ သာေအာင္၊ထူးခၽြန္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကမယ္ဆိုုရင္ တျဖည္းျဖည္း အျမင္႔ကိုု ေရာက္လာမွာ က်ိန္းေသပဲ ” လက္သီးလက္ေမာင္းတန္းၿပီး အားကုုန္ ေအာ္ေျပာေနတဲ႔ အေဖ႔ကိုုၾကည္႔ရင္း ေမာင္ေလးခမ်ာ မ်က္ရည္ေတြ ပိုုးပိုုးေပါက္ေပါက္က်ေနခဲ႔တယ္။ အေမကလည္း မ်က္ရည္ေလးစမ္းစမ္းနဲ႔။ ညဖက္ အလုုပ္ဆင္းထားလိုု႔ အိမ္ခန္းထဲမွာ အိပ္ေနတဲ႔ ဝင္းခိုုင္က ေအးခိုုင္နဲ႔အတူ တိတ္တိတ္ေလး ထေခ်ာင္းၾကည္႕ေနခဲ႔တာ။ ၿပီးေတာ႔ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္ ၿပိဳင္တူ သက္ျပင္းလည္း ခ်ခဲ႔မိပါရဲ႕။ အေဖ႔အျမင္နဲ႔ ရည္မွန္းခ်က္ကိုုေရာ၊ ေမာင္ေလးအေတြးကိုုေရာ နားလည္ေနၾကသူေတြ မဟုုတ္လား။ တစ္ခ်ိန္တုုန္းက ေက်ာင္းထြက္လိုုက္ဖိုု႔ ဝင္းခိုုင္လည္း စိတ္ကူးဖူးတယ္။ အဲဒီစိတ္ကူးကိုု အေဖ႔ေျပာျပလိုုက္ေတာ႔ အေဖက ေလသံေအးေအးေလးနဲ႔ နားဝင္ေအာင္ ရွင္းျပခဲ႔ဖူးတယ္။ “ သမီးရယ္.. သမီးက မိန္းကေလး။ အေဖတိုု႔က ဆင္းရဲတယ္။ သမီးကိုု ဘာအေမြမွ မေပးႏိုုင္ဘူး။ ဒီပညာအေမြေလးပဲ ေပးႏိုုင္တာ ရေအာင္ယူသြားပါ။ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ပိုုက္ဆံမခ်မ္းသာလည္း ပညာမဆင္းရဲေတာ႔ မ်က္ႏွာမငယ္ရဘူးေပါ႔ ” အေဖ႔ရဲ႕ အဲဒီစကားေတြေၾကာင္႔ပဲ မျပည္႔မစံုုနဲ႔ တကၠသိုုလ္တက္ခဲ႔ရတဲ႕ ေန႔ရက္ေတြကိုု သတိၱရွိရွိ ေက်ာ္ျဖတ္ရဲခဲ႕တယ္။ “ ဒီမိသားစုုေလးရဲ႕ လူေနမႈ အဆင္႔အတန္းကိုု ျမွင္႔တင္ဖိုု႔ ” ဆိုုၿပီး ဆင္းရဲတဲ႔ ဘဝမွာ သားသမီးတိုင္းကိုု အတန္းပညာ ဆံုုးေအာင္ တတ္ေရာက္သင္ၾကားႏိုုင္ဖိုု႔ တစ္မိသားစုုလံုုး တက္ညီလက္ညီ အလုုပ္ ႀကိဳးစားၾကရတာေပါ႔။
* * *
အေတြးစံုုေအာင္ ေတြးေနမိတာမိုု႔ ပန္ကန္းေတြ ေဆးလိုု႔ေဆးေနမိမွန္း မသိေတာ႔ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္သြားရတယ္။ ဇြန္းေတြ၊ ပန္းကန္ေတြ၊ ဇလံုုေတြကိုု အရင္ဆံုုးေဆးၿပီး ပန္းကန္စင္ေပၚမွာ သူ႕ေနရာနဲ႔သူ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ သြားတင္ထားလိုုက္တယ္။ အိုုးႏွစ္လံုုးကုုိ ေဆးဖိုု႔ျပင္ေတာ႔ အေဖက ဝက္စာ လာယူၿပီ။ အေဖ႔ကိုု လွမ္းၾကည္႔လိုုက္ေတာ႔ “ ဘာမွ မစိုုးရိမ္နဲ႔” ဆိုုတဲ႔ ပံုုစံမ်ိဳးနဲ႔ ေခါင္းၿငိမ္႔ျပၿပီး အားေပးရွာတယ္။ ဟုုိကိစၥနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး မမႀကီးကိုု ေျပာေပးဖိုု႔ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ညီအစ္မက အေဖ႔ကိုု အပူကပ္ထားတာ။ အခုုလည္း အေဖက ဝက္စာလာယူရင္း မမႀကီးကိုု ေျပာေပးမွာ။ ဝက္စာလွယ္ဖိုု႔ ယူလာတဲ႔ အိုုးေလးကိုု အေဖက စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ ထည္႔ထားတဲ႔အိုုး ေဘးမွာ ခ်ၿပီး မမႀကီးကိုု ရွာဖိုု႔ ထြက္သြားတယ္။ ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲေတြလွမ္းရင္း ခပ္သြက္သြက္ ထြက္သြားတဲ႔ အေဖ႔ေနာက္ေက်ာျပင္ကိုု ၾကည္႔ရင္း ရင္ေတြ ေမာေနမိတယ္။ “ အမဲရိုုးႏွယ္၊ ဟင္းအိုုးမွ အားမနာ ” လိုု႔ေတာ႔ မမႀကီး မထင္ေကာင္းပါဘူးေလ။ အိုုးထဲကိုု ဆပ္ျပာအဆီေတြ ညွစ္ခ်ရင္း ကိုုယ္႔စိတ္ကိုုယ္ ေျဖရတယ္။
* * *
တေအာင္႔ေလာက္ၾကာေတာ႔ အိမ္ေရွ႕စားပြဲမွာ လာထိုုင္တဲ႔ အေဖနဲ႔ မမႀကီး အသံကိုု ၾကားလိုုက္တယ္။ မီးဖိုုေခ်ာင္နဲ႕ အိမ္ေရွ႕ကိုု လမ္းၾကားေလးတစ္ခုုနဲ႔ ဆက္ထားတယ္။ အဲဒီလမ္းၾကားေလးထိပ္မွာ သံတံခါးေလးတစ္ခ်ပ္ရွိေပမယ္႔ ညဖက္္ေတြမွ ပိတ္ထားတတ္ၿပီး ေန႔ခင္းဖက္ဆိုု ဒီအတိုုင္းေလး ဖြင္႔ထားတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင္႔လည္း မမႀကီးနဲ႔ အေဖတိုု႔ ေျပာေနတဲ႔ စကားေတြကုုိ အတိုုင္းသား ၾကားေနရတာေပါ႔။ “ လာ ကိုုသစ္ခိုုင္ ထိုုင္။ ဝင္းခိုုင္ေရ.. ေရေႏြးဗန္း ယူခဲ႔ပါဦး ေဟ႔ ” ပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ႀကိဳၿပီးထည္႔ထားတဲ႔ ေရေႏြးေတြကိုု ဓါတ္ဗူးအႀကီးႀကီးထဲကေန ေရေႏြးအိုုးေလးထဲ ေျပာင္းထည္႔လိုုက္တယ္။ ေစာေစာေလးကတင္ ေဆးေၾကာၿပီး
ေရစစ္ထားတဲ႔ ေရေႏြးပန္းကန္ေလးေတြကိုု လင္ဗန္းေလးထဲမွာ စီစီညီညီေလး ေမွာက္လ်က္တင္လိုုက္ၿပီး သယ္သြားလိုုက္တယ္။ အေဖနဲ႔ မမႀကီးက မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုုင္ထိုုင္ၿပီး စကားေျပာေနၾကတာေပါ႔။ ေရေႏြးဗန္းကေလးကိုု စားပဲြေပၚ အသံမျမည္ေအာင္ တင္ေပးလိုုက္ၿပီးေတာ႔ အသာေလး လွည္႔ထြက္ခဲ႔လိုုက္တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ေဆးဖိုု႔က်န္ေနတဲ႔ အိုုးေတြကိုု ေဆးေနရင္း အေဖတိုု႔ ေျပာေနတာေတြကိုု နားေထာင္ေနမိတယ္။ “ ေရေႏြးေသာက္ ကိုုသစ္ခိုုင္။ ကေလးေတြ အလုုပ္ႀကိဳးစားရဲ႕လားလိုု႔ လာေမးတာလား ” အေဖက မၾကာမၾကာ အခုုလိုု လာၿပီး ကၽြန္မတိုု႔ အလုုပ္ႀကိဳးစားရဲ႕လား၊ ခိုုင္းစရာရွိတာ အကုုန္ခိုုင္းပါ။ တတ္သင္႔တာေတြ အကုုန္သင္ေပးပါ၊ မမႀကီးလက္ အပ္ပါတယ္ လိုု႔ ေျပာေလ႔ရွိတယ္။ “ ထံုုးစံအတိုုင္း ဆိုုပါေတာ႔ မမႀကီးေရ။ အိမ္က ကေလးေတြ အေျခအေနေလးေမးရင္း၊ တျခား ေျပာစရာေလးလည္း ရွိလိုု႔ပါ ” “ သူတိုု႔ ညီမက အလုုပ္ႀကိဳးစားပါတယ္။ ကေလးကတည္းက လုုပ္လာသူေတြဆိုုေတာ႔ ေထြေထြထူးထူး ေျပာစရာလည္း မရွိပါဘူး။ ဟိုုရက္ကေတာင္ ညည္းတိုု႔ေတြ အလုုပ္ႀကိဳးစားတာလည္း ႀကိဳးစား၊ မပိုု လိုုလည္း သြက္သြက္လက္လက္ေလးလည္း ေနလိုု႔ ေျပာလိုုက္ေသးတယ္။ အဲလိုု မပိုု နဲ႔ ႏိႈင္းေျပာမွ မခံခ်င္ျဖစ္မွာ မဟုုတ္လား ” မမႀကီးက ေျပာၿပီးရယ္ေနေတာ႔ အေဖလည္း သံေယာင္လိုုက္ၿပီး ရယ္ေမာေနတယ္။ ဝင္းခိုုင္ကေတာ႔ မပိုုဆိုုတဲ႔ နာမည္ၾကားတာနဲ႔ ရင္ထဲမွာ ထိတ္ခနဲ ျဖစ္သြားရတယ္။ “ အငယ္ေကာင္ေလးေရာ.. စာေတြ ေတာ္ေတာ္ရေနၿပီလား။ ဟိုုရက္က သူ အိမ္လာလိုု႔ လိုုအပ္တဲ႔ဘာသာေတြ က်ဴရွင္ယူ။ မမႀကီး ထားေပးမယ္။ တစ္ႏွစ္တည္းနဲ႔ ေအာင္ ေအာင္လုုပ္လိုု႔ ေျပာလုုိက္ေသးတယ္ ” ေမာင္ေလးအေၾကာင္းကို မမႀကီးက ေမးေနတယ္။ ဝင္းခိုုင္တုုန္းကလည္း လိုုရင္ က်ဴရွင္ယူေနာ္လိုု႔ ေျပာခဲ႔ဖူးတယ္။ ေအးခိုုင္တုုန္းကေတာ႔ မမႀကီးက ဇြတ္ကိုု က်ဴရွင္တက္ေစခဲ႔တာ။ အဲဒီတုုန္းက ေအးခိုုင္ စာေကာင္းေကာင္း မလိုုက္ႏိုုင္ဘူးဆိုုတာ မမႀကီးက ရိပ္မိေနလိုု႔ ထင္ပါတယ္။
* * *
မွတ္မွတ္ရရ မမႀကီးတိုု႔ဆီမွာ ဝင္းခိုုင္ အလုုပ္ဝင္ေတာ႔ ခုုႏွစ္တန္းေျဖၿပီးစ ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္။ “ မမႀကီးတိုု႔က ပညာေရးကိုု အေလးအနက္ထားတတ္သူေတြ မိုု႔ အဲဒီမွာ အလုုပ္လုုပ္ ” လိုု႔ အေဖက ေျပာခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ေတြရက္မွာ အလုုပ္လုုပ္ခြင္႔ေပးဖိုု႔ အေဖကုုိယ္တိုုင္ အလုုပ္လိုုက္အပ္ေပးေတာ႔ မမႀကီးက ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ လက္ခံခဲ႔တယ္။ လိမ္မာသိတတ္တဲ႔ကေလး ဆိုုၿပီးေတာ႔လည္း ခ်ီဴးက်ဴးခဲ႔ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဝင္းခိုုင္က ကေလးဆိုုေတာ႔ ေန႔ခင္းေတြခ်ည္းပဲ အလုုပ္လုုပ္လုုပ္၊ ညဖက္အိပ္တဲ႔။ ဒီၿမိဳ႕ေလးက တျခားစက္ရံုုေတြနည္းတူ မမႀကီးတိုု႔စက္ရံုုကလည္း ၂၄နာရီလံုုး ေန႔ဆိုုင္း၊ညဆိုုင္း အလုုပ္သမားခြဲၿပီး လည္ပတ္ေပမယ္႔ ဝင္းခိုုင္ကိုုေတာ႔ ညဆိုုင္းမွာ မခိုုင္းခဲ႔ဘူး။ အဲသည္လိုုနဲ႔ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုုင္း ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႔ သီတင္းကၽြတ္ေက်ာင္း ပိတ္ရက္ေတြမွာ အလုုပ္ လုုပ္ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ဆယ္တန္းတက္မယ္႔ႏွစ္မွာေတာ႔ စာကိုု အာရံုုစိုုက္က်က္ဖိုု႔ အလုုပ္ ခဏနားရတာေပါ႔။ ဝင္းခိုုင္ အားငယ္ေနမွာစိုုးလိုု႔ ဆိုုၿပီး မမႀကီးက မုုန္႔ဖိုုးေတြ ခဏခဏ ေခၚ ေပးခဲ႔တယ္။ ဝင္းခိုုင္အလုုပ္နားတဲ႔ႏွစ္မွာ ေအးခိုုင္က အလုုပ္စဝင္ခဲ႔တာ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ ညီအစ္မေတြကိုု အားက်တဲ႔ မပိုု လည္း ကိုုးတန္းကတည္းက မမႀကီးတိုု႔ဆီမွာ အလုုပ္ဝင္တယ္။ မပိုုက ဝင္းခိုုင္တိုု႔ညီအစ္မနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္း။ သူက ဝင္းခုုိင္ထက္ တစ္ႏွစ္ငယ္ၿပီး ေအးခိုုင္းထက္ ႏွစ္ႏွစ္ႀကီးတယ္။ ၿပီးေတာ႔ သူလည္း သခ်ၤာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးထားတယ္။
* * *
“ေကာင္ေလးက စာက်က္ရွာပါတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ေတာ႔ အားေလ်ာ႔သလိုုလိုု ေျပာတတ္တယ္ ဗ်ာ ။ သူ႕ကိုု ပညာေရးလိုုက္စားဖိုု႔ နားဝင္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္ေျပာရတယ္ ” အေဖက ေမာင္ေလးအေၾကာင္းကိုု ေျပာျပေနတယ္။ “ မမႀကီး သမီးႀကီးေရာ။ ဟိုုမွာ အစစအရာရာ အဆင္ေျပလား ” မမႀကီးမွာ မပိုုနဲ႔ရြယ္တူ သမီးတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ သူက စာေတာ္တယ္၊ စာလည္း သိပ္ဖတ္တယ္။ ဆယ္တန္းေအာင္တုုန္းက ေဆးမွတ္မွီရဲ႕သားနဲ႔ ေဆးေက်ာင္းမတက္ခဲ႔ဘူး။ ဝင္းခိုုင္သာ သူ႔ေနရာမွာဆိုုရင္ ေဆးေက်ာင္းတက္ၿပီး ဆရာဝန္မႀကီး ျဖစ္ဖိုု႔ စိတ္ကူးယဥ္မိမွာပဲ။ သူကေတာ႔ ႏိုုင္ငံျခားမွာပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ခ်င္တယ္တဲ႔။ သူ႕ဆႏၵကိုု မမႀကီးတိုု႔ကလည္း လိုုက္ေလ်ာ ခြင္႔ျပဳတယ္။ ဝင္းခိုုင္သာ ၾကားထဲကေန ေဆးေက်ာင္းဝင္ခြင္႔ဆိုုတာေလးကိုု ႏွေျမာေနမိတာ။ “ သမီးႀကီးက အဆင္ေျပပါတယ္။ အမွတ္ေတြလည္း ေကာင္းတယ္ ေျပာတာပါပဲ။ အျမဲတမ္း ျမင္ေတြ႕ေနရတာလည္း မဟုုတ္ေတာ႔လည္း ကိုုယ္ေတြက သူေျပာသမ ွ် ယံုုရတာ မဟုုတ္လား။ ” အဲသည္လိုုသာ ေျပာတာပါ။ မမႀကီးအသံမွာ သူ႕သမီးအေပၚ ယံုုၾကည္စိတ္ခ်မႈေတြ အျပည္႔ပါေနတာ ဝင္းခိုုင္သိတာေပါ႔။ ေဆးၿပီးသြားတဲ႔ အိုုးေတြကိုု စင္ေပၚမွာ ေရစစ္ ထားလိုုက္ရင္း ေစာေစာတုုန္းက ေရႏွဴးထားတဲ႔ ဒယ္အိုုးကိုု ေကာက္ကိုုင္လိုုက္တယ္။ မမႀကီးတိုု႔ ေျပာသမ ွ် နားစြင္႔ေနရတာနဲ႔ ဒီေန႔ ပန္းကန္းေဆးတာ လိုုတာထက္ ပိုုၾကာေနၿပီ။ အေဖကလည္း အခုုထက္ထိ လာရင္း ကိစၥကိုု မေျပာေသးဘူး။ သံဘရပ္ရွ္ အေပ်ာ႔စားေလးနဲ႔ ဒယ္အိုုးမ်က္ႏွာျပင္ကိုု တိုုက္ခၽြတ္လိုုက္တယ္။ ေရႏူးထားတာမိုု႔ ခ်ိဳးေတြက လြယ္လြယ္ကူကူ ကြာက်လာတယ္။ “ ဒါနဲဲ႔ မေန႔တုုန္းက ကေလးေတြေရွ႕ ကၽြန္မေျပာလိုုက္တဲ႔ စာရင္းကိုုင္ႏွစ္ေယာက္ ငွားမယ္ ဆိုုတာနဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ကိုုသစ္ခိုုင္ လာေျပာတာ မဟုုတ္လား ” စကားအဆက္မစပ္မရွိဘဲ မမႀကီးက ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ အေဖ႔ကိုု ေမးလိုုက္ေတာ႔ ဝင္းခိုုင္နားထင္မွာ ေသြးေတြေဆာင္႔တက္သြားရတယ္။ “ ဟုုတ္ပါတယ္ မမႀကီး။ မေန႔တုုန္းက သမီးေတြ အိမ္ျပန္လာေတာ႔ အဲဒီအေၾကာင္း ေျပာျပတယ္။ မမႀကီးက စာရင္းကိုုင္ႏွစ္ေယာက္ ငွားမယ္တဲ႔။ အဲတာ သူတိုု႔ေတြ လုုပ္ခ်င္လိုုက္တာတဲ႔။ အေဖရယ္ မမႀကီးကိုု ေျပာေပးပါ ဆိုုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေရွ႕မ်က္ႏွာေနာက္ထားၿပီး ေရာက္လာရတာပါ မမႀကီးေရ ” ဒယ္အိုုးကိုု ေျပာင္စင္ေနေအာင္ တိုုက္ခၽြတ္ေနလိုုက္ရင္း နားကိုု ကားေနေအာင္ စြင္႔ထားလုုိက္မိတယ္။ “ ကိုုသစ္ခိုုင္ရယ္.. သူတိုု႔ေရွ႕မွာ ထုုတ္ေျပာတယ္ ဆိုုကတည္းက သူတိုု႔ကိုု လုုပ္ေစခ်င္လိုု႔ေပါ႔။ ကေလးကတည္းက အလုုပ္လုုပ္လာခဲ႔ၿပီး ကိုုယ္႔မ်က္ေစ႔ေရွ႕တင္ ေက်ာင္းၿပီးသြားသူေတြ ရွိေနလ်က္နဲ႔ အျပင္ကလူကိုု ေခၚပါ႔မလား ” မမႀကီး အသံက ေပါ႔ေပါ႔ပါးပါးနဲ႔ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း ရွိလိုုက္တာ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ေတာ႔ ကံစမ္းမဲ ေပါက္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ ေဆးၿပီးသြားတဲ႔ ဒယ္အိုုးကိုု ပန္းကန္စင္ ေအာက္ဆံုုးအဆင္႔မွာ ေမွာက္တင္လိုုက္ၿပီးေတာ႔ ပန္းကန္ေဆးကန္ကိုုပါ တိုုက္ခၽြတ္ေဆးေၾကာလိုုက္တယ္။ “ မေန႔က သူတိုု႔ညီအစ္မ လာေျပာမလားလိုု႔ ေစာင္႔ေနေသးတယ္။ တကယ္ဆိုု သမီးတိုု႔ လုုပ္ခ်င္တယ္လိုု႔ လာေျပာရင္ ၿပီးေရာေပါ႔။ အခုုေတာ႔ အေဖကုုိ လာေျပာခုုိင္းေနတယ္။ တကယ္႔ကေလးေတြအတိုုင္းပဲ ” “ ဟုုတ္ပါတယ္ မမႀကီးရယ္။ အခုုလည္း ကၽြန္ေတာ္က ညည္းတိုု႔လုုပ္ခ်င္တာ ညည္းတိုု႔ဘာသာ မမႀကီးဆီမွာ ခြင္႔ေတာင္းေပါ႔။ အေဖေတာ႔ မမႀကီးကိုု အားနာတယ္။ ကေလးပီပီ ကိုုယ္တိုုင္သြားေျပာဆိုုတာကိုု ငိုုုေနၾကတယ္ေလ။ အဲတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း မမႀကီးကိုု ေျပာတာေတာ႔ ေျပာေပးမယ္။ အလုုပ္ရတာ မရတာေတာ႔ အေဖနဲ႔ မဆိုုင္ဘူးေနာ္လိုု႔ ေျပာခဲ႔ရတယ္။ မမႀကီးမွာလည္း စီစဥ္ထားတာေလးေတြ၊ စဥ္းစားထားတာေလးေတြ ရွိမယ္ဆုုိတာ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ပါတယ္။ ဇြတ္အတင္းႀကီး ေတာင္းဆိုုတာ မဟုုတ္ပါဘူး .. ” အေဖ႔စကားေတြကိုု နားေထာင္ရင္း ဝင္းခိုုင္ျပံဳးေနမိတယ္။ အိမ္မွာတုုန္းကေတာ႔ ဒီလိုုမဟုုတ္ပါဘူး။ “ညည္းတိုု႕အလုုပ္ရေအာင္ ငါေျပာေပးမယ္။ ဒါက တကယ္႔အခြင္႔အေရးပဲ။ ဒီအလုုပ္ရသြားရင္ ညည္းတိုု႔ရဲ႕ ဘဝ တစ္ဆင္႔ျမင္႔ၿပီ။ ညည္းတိုု႔ တတ္ထားတဲ႔ ပညာနဲ႔ လုုပ္စားလိုု႔ရၿပီေပါ႔။ ညည္းတိုု႔မွာ ရွိတဲ႔ အေတာင္ေတြနဲ႔ ပ်ံသန္းျခင္းရဲ႕အစပဲမဟုုတ္လား။ ဒီမိသားစုုေလးရဲ႕ အဆင္႔အတန္းကိုု ျမွင္႔တင္ဖိုု႔ ပထမေျခလွမ္းေပါ႔” လို႔ အားတက္သေရာနဲ႔ အေဖ ေျပာေနခဲ႔တယ္။ “ ကိုုသစ္ခုုိင္သိလား။ မေန႔က ကၽြန္မ ေျပာၿပီး ထြက္သြားေတာ႔ ေနာက္ကေန မပို လိုုက္လာတယ္။ ၿပီးေတာ႔ မမႀကီး.. သမီး စာရင္းကိုုင္ လုုပ္ခ်င္တယ္။ သမီးလည္း သခ်ၤာနဲ႔ ေက်ာင္းၿပီးတာမိုု႔ မမႀကီး သင္ေပးမယ္ဆိုုရင္ လုုပ္တတ္မွာပါတဲ႔။ ခ်က္ခ်င္းကိုု လာေျပာတာ။ လူငယ္ဆိုုတာ အဲသည္လိုု ျဖစ္ေနရမွာေပါ႔။ သြက္သြက္လက္လက္နဲ႔ အခြင္႔အလမ္း မွန္သမ ွ်ကိုု ဆုုပ္ကိုုင္ႏိုုင္ရမွာ။ ဘယ္အခြင္႔အေရးမဆိုု လက္မလြတ္ေအာင္၊ အရယူႏိုုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမွာ။ မပိုု က ဝင္းခိုုင္တိုု႔ေလာက္ လက္ေၾကာသိပ္မတင္းေပမယ္႔ အဲသည္လိုုမ်ိဳး သြက္သြက္လက္လက္ေလး ရွိလိုု႔ ကၽြန္မက သေဘာက်ေနတာေလ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႕ကိုုလည္း အဲသည္လိုု ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ႔ .. ” မပိုုက မမႀကီးကိုု ေျပာေတာင္ ေျပာၿပီးၿပီ ဆိုုပါလား။ မမႀကီးကလည္း မပိုု ကိုု သေဘာက်ၿပီး ခ်ီးက်ဴးေနတယ္။ ဝင္းခိုုင္ မ်က္လံုုးမွာ မ်က္ရည္ၾကည္ေတြ ေဝ႔တက္လာတယ္။ ဒီလိုုသာဆိုုရင္ စာရင္းကိုုင္ တစ္ေနရာကိုု မပို ရေတာ႔မွာ ေသခ်ာသေလာက္ ရွိေနၿပီ။ ေနာက္ထပ္ တစ္ေနရာပဲ က်န္ေတာ႔မယ္ဆိုုရင္ ညီအစ္မႏွစ္ေယာက္လံုုး ဘယ္လုုပ္ရေတာ႔မွာလဲ။ မမႀကီးက ဝင္းခိုုင္ကိုု ေခၚမလား၊ ေအးခိုုင္ကိုု ေခၚမလားလည္းမသိ။ ဝင္းခိုုင္ရသြားရင္ ေအးခိုုင္အတြက္လည္း စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမယ္။ တကယ္လိုု႔ ေအးခိုုင္ရသြားရင္လည္း ဝင္းခိုုင္ ဝမ္းသာေနမွာပါ။ ဒါေပမယ္႔ ကိုုယ္႔အတြက္ကိုုယ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိမွာေပါ႔။ စီးက်လာတဲ႔ မ်က္ရည္ေတြကိုု လက္ခံုုနဲ႔ သုုတ္လိုုက္ၿပီး မမႀကီးတိုု႔ ဘာေတြဆက္ေျပာမလဲဆိုုတာ ဆက္ၿပီး နားေထာင္ေနလိုုက္တယ္။ “ ဟုုတ္ပါတယ္ မမႀကီးရယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတိုု႔ကိုု အဲတာေလး ေျပာေနတာပါပဲ။ ရိုုး တာက ေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မ အ နဲ႔လိုု႔။ အူတူတူ အတတႀကီး မေနၾကနဲ႔လိုု႔။ မပိုု ေလးလိုု လူငယ္ပီပီ သြက္သြက္လက္လက္ ေနဖိုု႔ အျမဲ ေျပာပါတယ္ ” “ ကၽြန္မ စားရင္ကိုုင္ေနရာ လိုုတာက ႏွစ္ေယာက္တည္း။ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ထဲကမွ တစ္ေယာက္ပဲ ခိုုင္းမယ္ဆိုုရင္လည္း တစ္ေယာက္မဟုုတ္တစ္ေယာက္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရမယ္ ။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ကိုုပဲ ခိုုင္းၿပီး မပိုုကိုု ပစ္ထားလိုုက္မယ္ဆိုုရင္လည္း မပိုုခမ်ာ ဝမ္းနည္းေနရရွာမွာ။ ကိုုယ္႔မ်က္ေစ႔ေရွ႕တင္ ႀကီးလာၾကသူေတြ ဆိုုေတာ႔ အားလံုုးကိုု တန္းတူညီတူ ျဖစ္ေစခ်င္တာေပါ႔ ” “ ဒီေတာ႔ ကၽြန္မ ညီမေလးဆီကိုု ဖုုန္းဆက္လိုုက္တယ္။ သူလည္း စာရင္းကိုုင္ ေခၚမယ္ ေျပာေနတာဆိုုေတာ႔ လူရွာၿပီးၿပီလားေပါ႔။ အဲတာ လူမရေသးဘူးဆိုုတာနဲ႔ သူ႔ဖက္ကိုု တစ္ေယာက္ပိုု႔ေပးမယ္ ေျပာလိုုက္တယ္။ အဲဒီေတာ႔မွပဲ ကၽြန္မလည္း သံုုးေယာက္လံုုးအတြက္ စိတ္ေအးသြားေတာ႔တယ္။ ” ဝင္းခိုုင္ တအားဝမ္းသာသြားမိတယ္။ ဒီလိုုဆိုု ဝင္းခိုုင္တိုု႔ ညီအစ္မေကာ၊ မပိုုပါ အလုုပ္ရေတာ႔မွာေပါ႔။ ပါးေပၚက မ်က္ရည္ေတြကိုု လက္ခံုုနဲ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပြတ္သုုတ္လိုုက္တယ္။ ေသခ်ာေပါက္ စာရင္းကိုုင္ျဖစ္ေတာ႔မယ္ ဆိုုတဲ႔အေၾကာင္း ေအးခိုုင္ဆီ ေျပးၿပီးေတာ႔ေတာင္ ေျပာလိုုက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဟိုုဖက္စက္ရံုုကိုု ဘယ္သူသြားရမလဲမွ မသိေသးတာေလေနာ္။ မမႀကီး ညီမေလးအိမ္က ဟိုုဖက္ရပ္ကြက္မွာ ရွိတယ္။ ဝင္းခိုုင္တိုု႔ အိမ္ကေန လမ္းေလ ွ်ာက္မယ္ဆိုုရင္ မမႀကီးတိုု႔အိမ္ထက္ နည္းနည္းေလးေတာ႔ ပိုုေဝးတယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုု အဲဒီဖက္ ပိုု႔မလဲ မသိဘူးေနာ္။ ဘုုရားသိၾကားမလိုု႔ ေအးခိုုင္နဲ႔အတူတူ အလုုပ္ လုုပ္ရပါေစ။ ခပ္လွမ္းလွမ္းက ေခ်ာင္းနားေထာင္ရတာ အားမရေတာ႔လိုု႔ တံခါးနားေလး တိုုးကပ္သြားလိုုက္တယ္။ “ ကိုု သစ္ခိုုင္ ေျပာၾကည္႔ပါဦး။ ဟိုုဖက္ စက္ရံုုကိုု ဘယ္သူ႕ ကိုု ပိုု႔သင္႔လဲ ” ဘယ္လိုုမွ မထင္မွတ္ထားတဲ႔ ေမးခြန္း ေမးလိုုက္တာပါလား။ အေဖ ဘယ္လိုု ျပန္ေျဖမွာပါလိမ္႔။ အေဖ႔စိတ္ထဲမွာေတာ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ကိုု တစ္ေနရာတည္းပဲ အလုုပ္လုုပ္ေစခ်င္မွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ မပိုု ကိုု ပိုု႔လိုုက္ပါ လိုု႔ ေျပာဖိုု႔ကလည္း သင္႔ေတာ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ အေဖ႔ အသံကိုု ခ်က္ခ်င္း မၾကားရဘူး။ ပတ္ဝန္းက်င္တစ္ခုုလံုုး ရုုတ္တရက္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသလိုုပါပဲ။ အေဖ႔စကားသံကိုု ေစာင္႔နားေထာင္ေနရင္း ရင္ခုုန္တာ ျမန္သထက္ ျမန္လာတာမိုု႔ ရင္ဘတ္ကိုု လက္နဲ႔ ဖိထားလိုုက္ရတယ္။ ရင္ခုုန္သံေတြက က်ယ္ေလာင္ေနလိုုက္တာမ်ား တဒိန္းဒိန္းနဲ႔မိုု႔ အတိုင္းသား ျပန္ၾကားေနရတယ္။ ရင္ဘတ္ႀကီး ေပါက္ကြဲထြက္သြားရင္ ဒုုကၡပါပဲ။ ေက်ာင္းတုုန္းက ရည္းစားစကားေလး ရွားရွားပါးပါး တစ္ခါ အေျပာခံခဲ႔ရတုုန္းကေတာင္ ဒီေလာက္ ရင္မခုုန္ခဲ႔မိပါဘူး။ “ကေလး သံုုးေယာက္ စလံုုးက ဒီမွာတင္ ႀကီးတဲဲ႔ငယ္ေပါက္ေတြဆိုုေတာ႔ ဘယ္သူ႔မဆိုု ဒီမွာပဲ ဆက္ၿပီး အလုုပ္ လုုပ္ခ်င္ၾကမွာခ်ည္းပဲေပါ႔ေနာ္ ” အေဖက စကားတစ္လံုုးခ်င္းဆီ၊ တစ္ခြန္းခ်င္းဆီကိုု ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းၿပီး ေျပာေနတယ္။ “ အခုု မမႀကီးက ေန႔ဖက္တစ္ေယာက္၊ ညဖက္ တစ္ေယာက္ထားမွာဆိုုေတာ႔ လူညီမွ စာရင္းဇယားေတြ မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က် ျဖစ္ႏိုုင္မယ္ေလ။ ေတာ္ၾကာ တစ္ခုုခုုလြဲမွားတာေတြရွိလာရင္ တစ္ေယာက္ကိုုတစ္ေယာက္ အျပစ္ပံုုခ်တာေတြ၊ လက္ညွိဳးထိုုးတာေတြ ျဖစ္လာႏိုုင္တယ္ မဟုုတ္လား။ အဲဒီလိုုဆိုုရင္ ဘယ္သူ႕အတြက္မွ မေကာင္းဘူးေပါ႔။ ဒါေၾကာင္႔ မမႀကီးဖက္မွာပဲ ညီအစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကိုု စည္းစည္းလံုုးလံုုးနဲ႔ အလုုပ္ဆက္လုုပ္ေစမယ္ဆိုုရင္ ပိုုအဆင္ေျပမလားလိုု႔ပါ ” အေဖ႔အေျဖအတြက္ ဝင္းခိုုင္ ေက်နပ္သြားတယ္။ ဘယ္တုုန္းကမ်ား အေဖက စကားေတြကိုု ရည္ရည္မြန္မြန္နဲ႔ လွလွပပ ေျပာတတ္သြားတာပါလိမ္႔။ အေဖ႔အေျဖကိုု မမႀကီး ေက်နပ္သေဘာက်မွာ ေသခ်ာပါတယ္။ “ ဟုုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလည္း ဒီလိုုပဲ စဥ္းစားထားတာပါ။ ကိုုသစ္ခိုုင္ရဲ႕ အျမင္နဲ႔သေဘာထားကိုု သိခ်င္မိလိုု႔ ေမးတာပါ ” “ ဟုုတ္ကဲ႔ပါ မမႀကီး။ ကေလးေတြကိုု အခြင္႔အေရး ေပးတဲ႔အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မမႀကီးရယ္။ သူတိုု႔ေတြကိုု အျမဲတမ္း သင္ၾကားေပးပါ။ ဆံုုးမေမးပါေနာ္ “ အေဖ႔ ေလသံက ခ်က္ခ်င္းေျပာင္းသြားတယ္။ ေစာေစာကလိုု စိုုးရိမ္ပူပန္ေနတဲ႔ အသံ၊ ထိန္းၿပီးေျပာေနတဲ႔ အသံမ်ိဳး မဟုုတ္ေတာ႔ဘူး။ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္းနဲ႔ ေပ်ာ္ျမဴးရိပ္ေတြ ပါေနတာ အသိသာႀကီး။ “ ရပါတယ္ ကိုုသစ္ခိုုင္ရယ္.. ေျပာရမယ္႔ လူေတြမွ မဟုုတ္တာ။ ကိုုသစ္ခိုုင္လည္း ဝက္စာ ယူစရာ ရွိတာယူေတာ႔။ ကေလးေတြအတြက္လည္း စိတ္ခ်။ ဟုုတ္ၿပီလား။ ကၽြန္မလည္း မပိုုကိုု ေျပာျပလိုုက္ဦးမယ္ ” မမႀကီး စကားဆံုုးေတာ႔ ဝင္းခိုုင္ ပန္းကန္ေဆးကန္နားေလး ျပန္ေျပးသြားလိုုက္တယ္။ ဝက္စာေတြ လွယ္ယူဖိုု႔ ျပန္ဝင္လာတဲ႔ အေဖက လူငယ္ေလးတစ္ေယာက္ကိုု တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႔ ၿပံဳးရႊင္ေနၿပီး မ်က္လံုုးတစ္ဖက္ မွိတ္ျပတယ္။ အေဖ႔ကိုု ျပန္ရယ္ျပလိုုက္ရင္း မမႀကီးထက္ အရင္ေရာက္ေအာင္ စက္ရံုုဖက္ ေျပးသြားလိုုက္ရတယ္။ ဒါေပမယ္႔ မမႀကီး ကိုုယ္တိုုင္ေရာက္မလာဘဲ အသံပဲ အရင္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ “ မပိုုေရ.. အိမ္ေရွ႕ ခဏလာဦးေဟ႔ ” မမႀကီး ေခၚသံအဆံုုးမွာ မပိုု က ထိုုင္ေနရာကေန ဝုုန္းခနဲ ထၿပီး အေျပးတပိုုင္းနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။ ေအးခိုုင္ကေတာ႔ ဝမ္းသာအားရေျပးထြက္လာၿပီး လက္မႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပေနတဲ႔ ဝင္းခိုုင္ကိုု ပါးစပ္ေလးအေဟာင္းသား၊ မ်က္လံုုးေလး အျပဴးသားနဲ႔ ေၾကာင္ၿပီး ၾကည္႔ေနေလရဲ႕။
ေလးစားစြာျဖင္႔
**ျမတ္ပန္းႏြယ္**
No comments:
Post a Comment