>

-မိုးမလင္းမီ ေရႊသုႏၵရီ- 

မိုးမလင္းမီ ေရႊသုႏၵရီေရ ကႀကိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးမိသည္။
 (xxx) အခုလို ခရီးေလွ်ာက္သြားေတာ့လည္း စိတ္၀င္စားစရာ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ကို ဟိုေကာင္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ ဂိတ္မွာ အထုတ္ခ်ထားၿပီး တစ္ခုခုစားဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ မၾကာခင္ျပန္ေတြ႕မယ္ ဘာညာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမဆံုးရပ္တဲ့ ေအာင္ခ်မ္းသာ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းမစားနဲ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွာေနတယ္။ ဘာလို႔လဲ အဲဒီဆိုင္က အဆိပ္ခပ္ထားလို႔လားလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ သြားခါနီးလာခါနီး စိတ္မခုခ်င္တာနဲ႔ပဲ တျခားဘက္ စကားလႊဲရတယ္။ ဒါေတာင္၊ က်ဳပ္ ဘြားေတာ္ ျပန္တုန္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္အထိ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီး လက္လိုက္ျပတာလို႔ သူက ေျပာေနေသးတယ္။ ႐ူးပါ့ကြာလို႔ပဲ အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းမွာစားဖို႔ ကြမ္း၀ယ္တယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္က ေကာင္မေလးက ဦးေလးက တကယ္ျပန္တာကိုးလို႔ ေျပာတယ္။ ငါက တကယ္မျပန္ဘဲ နင့္ကို ျပန္မယ္ေျပာမလားလို႔ပဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီးက်ေတာ့ ဟိုေကာင္နဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ဟာက ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ မတူဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တအား ျဖစ္ညွစ္ထားသလိုပဲ။ ကားေပၚမွာ မူးတတ္လို႔ ျပတင္းေပါက္ဘက္ ထိုင္ခ်င္တယ္ေတြဘာေတြ ေျပာရင္ ဖယ္မေပးနဲ႔ေနာ္တဲ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်ျဖစ္ေနသလိုပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင္ရတယ္။ က်ဳပ္သိပါတယ္လို႔ပဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ ဟိုေကာင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ၀ူးခနဲ ေမာင္းထြက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေပၚတက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခံုနံပါတ္က ေရွ႕နားက်က်မွာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္တြဲခံု အျပင္ဘက္မွာ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ပံုစံက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ဳိပဲ။ ေဘးနားမွာလည္း သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္ပံုရတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္။ သားက ဒီခံုကလားလို႔ အျပံဳးနဲ႔ ဆီးေမးလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အႏၱရာယ္အေငြ႕အသက္ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟိုေကာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ မင္းအန္တီက ကားမူးၿပီး, အန္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဦးက ခံုနံပါတ္ ၂၇ မွာ၊ လဲထိုင္ေပးမလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခံုေနရာကို တစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳမွာထားတာ လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ အန္ကယ္ႀကီးကေတာ့ ရပါတယ္လို႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ကားမွန္ကေန အျပင္ကို ေငးေနတုန္းပဲ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ဖ်ပ္ခနဲလႈပ္သြားလို႔ ေခါင္းကအလိုလိုလည္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္က ေကာင္မေလးက လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လက္လွမ္းျပေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဦးေလးဆိုတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ ကားမွန္ကိုေဖာက္ၿပီး ၀င္လာသလို ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးၿပီး လက္ျပန္ျပလိုက္တယ္။ ဦးေလးလို႔ အေခၚခံရတာ နားထဲ စိမ္းသလိုလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲေတြ႕ၾကရတဲ့ လူေတြ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။ ေဘးနားမွာေတာ့ အန္တီႀကီးေဘးမွာ အန္ကယ္ႀကီးက မတ္တပ္ပဲ၊ သူ႔ထိုင္ရမယ့္ခံုမွာ သြားမထိုင္ေသးဘူး။ ကားေပၚမွာ ဘယ္လိုေနဘယ္လိုထိုင္ ဆိုတာေတြ သူ႔မိန္းမကို တတြတ္တြတ္ မွာေနတယ္။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ရွာသား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာလို႔ ႏွစ္ခြ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ခဏေနေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးလည္း ျပန္သြားတယ္။ ကားသမားက ေခါင္းမူးေပ်ာက္ေဆးျပားေလးေတြ ခရီးသည္ေတြကို လိုက္ေ၀တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ျဖန္႔လိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေပးဘူး။ အန္တီ့လက္ထဲမွာပဲ ႏွစ္လံုးတြဲ ေဆးကတ္ကေလး ေရာက္ေနတယ္။ သား ေသာက္မလို႔လားဆိုၿပီး အန္တီက ေဆးကတ္ေလးကို ထိုးေပးတယ္။ သား ကားမမူးပါဘူး အန္တီလို႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သားလို႔အေခၚခံရတာ နည္းနည္းစိမ္းေနတာလည္း အမွန္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ မူးမွာစိုးလို႔ ေဆးေသာက္စရာမွမလိုတာ၊ မူးခ်င္လို႔ပဲ ေဆးေသာက္ေနရတာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားပိုင္ရွင္ပါ ပါတာကိုးလို႔ အသံတစ္ခုထြက္လာတာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ကို ႏႈတ္ခမ္းနီ ရဲတြတ္ေနေအာင္ဆိုးထားတဲ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ မားမားႀကီးတက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကားဘြတ္ကင္လုပ္တုန္းက အဦးဆံုး လုပ္တာေတာင္ ခံုနံပါတ္ ၅ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥ အခုမွ ရွင္းသြားတယ္။ ကားပိုင္ရွင္ေတြလိုက္မွာမို႔ ေနရာခ်န္ထားရေသးတာကိုး။ ခဏေနေတာ့ ကားထြက္တယ္။ ကိုယ္ထိုင္တဲ့ဘက္မွ ေနထိုးတတ္တာလည္း အဆန္းမွ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ အေထြအထူး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး။ ညေနက်ရင္ေတာ့ ေရႊတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ကားပိုင္ရွင္မႀကီး က်,ေနအထိုးခံရေတာ့မွာေပါ့လို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ့ ျပံဳးျဖစ္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ေရာက္တယ္။ ခရီးသည္ေတြလည္း ေအာက္ဆင္းၿပီး ကတ္ျပားကေလးေတြ ထုတ္ျပၾကရတယ္။ ခရီးသည္ တစ္၀က္ေလာက္ဆင္းအၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကတ္ျပားက အေဟာင္း၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ တရားမ၀င္တဲ့ ကတ္ျပားပဲ။ အေရွ႕မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ကတ္ျပားမပါတဲ့ လူ သံုးေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိေနတယ္။ စစ္ေဆးတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ့္ ကတ္ျပားကို အသာပဲ လွမ္းယူထားတယ္၊ ျပန္မေပးဘူး။ ညီေလး ခဏေနရင္ နာမည္စာရင္းလိုက္ေပးရမယ္ေနာ္ လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူေတြကိုေတာ့ ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ေမးေနတယ္။ မင္းတို႔မွာ ကတ္ျပားဘာျဖစ္လို႔ မရွိရတာလဲတဲ့။ မရေသးတာလို႔ မႈတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကုလားကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ မင္းတို႔ မသြားလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့။ သြားတာမွ ခဏခဏပဲ၊ အဲဒါကို မေပးတာလို႔ ကုလားကေလးက ျပန္ေအာ္တယ္၊ သူ႔အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားတယ္။ ေဟ့ေကာင္ ညီေလး၊ မင္းစကားေျပာရင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာ၊ ခါးေထာက္ၿပီးမေျပာနဲ႔၊ ငါတို႔က တာ၀န္အရလုပ္ေနတာဆိုတဲ့ အသံၾကားရတယ္။ ကုလားကေလး နည္းနည္းလန္႔သြားပံုရတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါလို႔ပဲ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖတယ္။ ေနာက္နားမွာ သူတို႔ကိုရပ္ၾကည့္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စစ္ေဆးတဲ့လူ ျမင္ပံုမရဘူး။ မျမင္တာကလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ။ ခါးမွမေထာက္ရင္ လက္ေတြကို ဘယ္နားသြားထားမလဲဆိုတဲ့ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ကဗ်ာစာသားေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နာမည္စာရင္းသြားေပးၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကားလမ္းျဖတ္ကူးၾကရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခါးေထာက္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ဟန္မက်တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေတြကို အလိုက္သင့္ လႊဲၿပီး ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို အတင္းအၾကပ္ တည္ထားပံုရတဲ့ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ လူႏွစ္ေယာက္ စားပြဲခံုမွာ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကုလားကေလးအဖြဲ႕က လူ ငါးေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ ငါးေယာက္ေလာက္လို႔ `ေလာက္´ ထည့္ၿပီး ေရရာမႈကို ေဖ်ာ့ထားရတာက ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပါ ပါလို႔၊ ငါးေယာက္လို႔ အျပည့္အ၀ေျပာရမွာလည္း ခက္လို႔ပဲ။ သူတို႔အထဲက တစ္ေယာက္ပဲ၊ ျပရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကတ္ျပားကေလး ပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြမွာ ကတ္ျပားမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ကို ေလးေထာင္၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမယ္လို႔ ေကာင္တာက မ်က္ႏွာတင္းတင္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ကုလားအဖြဲ႕လည္း သူတို႔ေျပာသေလာက္ပိုက္ဆံ မပါေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ အဆင္ေျပတာတစ္ခုက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို သူတို႔စားပြဲေပၚ ေထာက္ထားလို႔ရေတာ့ ခါးေထာက္စရာ မလိုေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ ကတ္ျပားကို ၾကည့္တယ္။ ဒါက ညီေလးဟာေနာ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ညီေလးကေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ပဲေဆာင္ပါလို႔ သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတယ္။ ေဆာင္ပါဆိုတဲ့ သူ႔စကားရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒဏ္ေငြဆိုတဲ့ နာမ္ျပဳတ္က်န္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာလို႔ ေျပာၿပီး ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္း ျပန္ေပးမလားလို႔ ေမးမလို႔လုပ္ၿပီးမွ အရွိန္ျပန္သတ္လိုက္တယ္။ ၾကတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကတ္ခ်င္စရာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေခ်ာင္ေနတဲ့မူလီေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးအထဲက တစ္ခုတစ္ေလကို လိုက္ၾကတ္႐ံုေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ထူးမယ္မထင္ဘူး။ မေတာ္ ကိုယ္ပါ ၾကားညွပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ ထိုင္ေနလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒူးကို စနစ္တက်ခ်ိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနမိတယ္။ အခုလို ခပ္ၾကာၾကာ ထိုင္ရက္သားေနရမယ့္ အေျခအေနမွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၾကာပန္းပံု ကိုယ္ဟန္ေနထားနဲ႔ ထိုင္ခ်င္တာ။ Lotus Asana ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ အန္တီႀကီးက ျပန္တက္လာဦးမွာဆိုေတာ့ အဲဒီေလာက္ အေျခအေနမေပးဘူး။ ကားေပၚမွာက ခရီးသည္ေတြ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးသူ တစ္ေယာက္က ထိုင္ခံုေတြေအာက္ ေခါင္းထိုးၿပီး လိုက္ရွာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ ကားပိုင္ရွင္ေယာက်္ားနဲ႔ စကားအေခ်တင္ ေျပာေနသံၾကားရတယ္။ မင္းတို႔က ရြတ္ရင္ ငါကလည္းရြတ္ခ်င္တာလို႔ စစ္ေဆးတဲ့လူက ေဟာက္တယ္။ ဆရာစေမးကတည္းက ဆရာကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မသကၤာမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မရြတ္ရဲပါဘူးလို႔ ကားပိုင္ရွင္က ေလေျပကေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း စစ္ေဆးတဲ့လူရဲ႕ အရပ္က အေတာ္ပုေနေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ခမ်ာ ခါးကို အေတာ္ကေလး ကိုင္းထားရရွာတယ္။ အထက္စီးကလူနဲ႔ ေအာက္က်ဳိ႕တဲ့လူရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းအေျခအေနက ေျပာင္းျပန္အေနအထားနဲ႔ အေတာ္ေလးကြာဟေနေတာ့ ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ စေကာစက ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေန႐ံုပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ကားျပန္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က လြတ္ေနတဲ့ ခံုမွာ ဦးဇင္းႏွစ္ပါး ၀င္ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကားပိုင္ရွင္မႀကီး လင္မယားကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး လိုက္လာတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ လူမ်ဳိးျခားေတြ ျဖစ္ပံုရတယ္၊ အသားအေတာ္ျဖဴတယ္။ ေယာက္်ားလုပ္သူက အိပ္ရင္း ပါးစပ္က ဟေနတယ္။ သြားၾကားထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ လွ်ာ ထိပ္ဖ်ားကေလး မသိမသာထြက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ ေစာေစာတုန္းက ေတာင္းပန္တဲ့စကားသံေတြ ျဖစ္လာေအာင္လုပ္တာလည္း ဒီလွ်ာဖ်ားကေလးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ဆံရခက္တဲ့လူေတြကို ကိုင္တြယ္နည္းစာအုပ္ထဲက သူတို႔ကို ကိုယ္ကမေၾကာက္ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးခင္ ႐ုပ္ပံုကို စိတ္နဲ႔ ထင္ျမင္ၾကည့္ပါဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိရေနမိတယ္။ တီရွပ္အေကာင္းစားနဲ႔ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီ စမတ္က်က်၀တ္ထားေပမယ့္ လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ၿပီး အိပ္ေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးကေတာ့ အန္တီႀကီးကို ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္ တတြတ္တြတ္လာမွာရင္း သူ႔ခံုကို ျပန္သြားတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာေတာ့ သူ႔မိန္းမ အန္တီႀကီးကို အေတာ္ စိတ္မခ်ပံုပဲ။ အန္တီႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားစျမည္ ေျပာတယ္။ သားက ဒီၿမိဳ႕ကလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို ညႊန္းၿပီး ေမးတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကားဆိုက္မယ့္ၿမိဳ႕က လာတာပါ၊ အခု အျပန္လမ္းပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ထူးျခားတာ တစ္ခုက အန္တီႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သားလို႔ေခၚသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္အစား သားဆိုတဲ့ ဆင့္ပြားနာမ္စား သံုးေနမိတာပဲ။ အန္တီႀကီးကေတာ့ သူ႔သားက အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အေၾကာင္းပဲ သူေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိပ္မစပ္စုတာကိုပဲ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ဘာလုပ္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးလာရင္ ေျဖရတာ နည္းနည္း ကသိကေအာက္ႏိုင္သလိုပဲ။ ကဗ်ာေရးတယ္ ဘာညာ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ျပန္ေျဖဖို႔ကလည္း မသင့္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ နာရီအတန္အသင့္ စီးၿပီးသြားေတာ့ ကားက တစ္ေနရာမွာ ရပ္တယ္။ ဟိုေကာင္ ေျပာလိုက္တဲ့ ေအာင္ခ်မ္းသာ ထမင္းဆိုင္ပဲ။ အဆိပ္ခပ္ထားတယ္လို႔ တကယ္ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳရွိၿပီးသားလူရဲ႕စကားကို ေလးစားသမႈ ရွိတဲ့အေနနဲ႔ ထမင္းမစားဘဲ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေဆးလိပ္ကိုပဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထိုင္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာလိုက္ရွာတယ္။ ဒီဘက္ပိုင္းက အမ်ားသံုးအိမ္သာေတြ အေတာ္ကေလး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ရွိတာကေတာ့ ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြတ္ေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အိမ္သာထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ထိုးစရာ တံခါးခ်က္ကို ရွာမေတြ႕ျပန္ဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး၊ ကိုယ္လည္း အေသးစားျပႆနာပဲ ေျဖရွင္းရမွာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ကားေရွ႕နားဆီမွာ မတ္တပ္ရပ္ ေငးရင္း တျခားခရီးသည္ေတြကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အိုက္လာသလိုပဲ၊ အေႏြးအက်ႌကို အသာခၽြတ္ၿပီး ခါးမွာ ပတ္ထားလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာက္မွာ စပို႔ရွပ္အသစ္၀တ္လာတာကို သတိရသြားတာလည္း ပါတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ အန္တီႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ ရွမ္းဆီးသီးဆိုတဲ့ ၀ါ၀ါေသးေသး အလံုးကေလးေတြကို အန္တီႀကီးက ေစ်းေမးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးက လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူစိတ္မခ်တဲ့ သူ႔မိန္းမ ေဘးနားက ခရီးေဖာ္ဆိုေတာ့လည္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာပဲ။ လာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေတာ့ ကားဆိုက္မယ့္ၿမိဳ႕ကပါလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ေျဖရတယ္။ လာခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေဘးကပ္ရပ္က ၿမိဳ႕ထဲ သူ သြားခဲ့ေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ကြာ အဲဒီၿမိဳ႕ကလည္း ငါသိသေလာက္ အရင္ကငါတို႔ ပိုင္တာပါ၊ အခုမွ ဘာလို႔ တျခားလူေတြပိုင္သြားရတာလဲ မသိဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔စကားထဲက `ငါတို႔´ ဆိုတဲ့ နာမ္စားထဲမွာ အက်ဳံး၀င္မယ့္လူေတြ ဘယ္သူေတြမ်ားျဖစ္မလဲ အေျပးအလႊား စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒီ `ငါတို႔´ အထဲက လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ရွိတဲ့ လူအခ်ဳိ႕က တျခားလူေတြကို ေပးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျမပံုဆြဲရင္ ေကာ္ျပားကေလးအတိုင္း ခဲတံနဲ႔ ပတ္ၿပီး ၀ိုက္လိုက္တာဆိုေတာ့ အေသးအမႊားအေျပာင္းအလဲ ကေလးေတြကို သတိမထားမိဘူး အန္ကယ္၊ အန္ကယ္ေျပာတဲ့ `ငါတို႔´ ဟာ အလွဴအတမ္းရက္ေရာတယ္ဆိုတာ ေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ဟာ ကပ္ရပ္ေပမယ့္ သိပ္ကြာတယ္ကြာတဲ့။ ဟိုဘက္က ၿမိဳ႕ဟာ အရင္တုန္းက ေတာင္ေတြပါ၊ အခုေတာ့ ေျမျပန္႔ျဖစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေအာင္ လုပ္ထားတာတဲ့။ စက္ကိရိယာအားကိုးနဲ႔ ေတာင္ေတြကို ခါးလယ္က ျဖတ္ခ်လိုက္တာ ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အန္ကယ့္မိန္းမက ကားသိပ္မူးတတ္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ေနရတယ္ကြာလို႔ ေျပာေနတုန္းပဲ ကားေပၚကို ခရီးသည္ေတြ တက္လို႔ရၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကားအကူကေလးက ေအာ္ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ ၂၇ မွာ သြားထိုင္လိုက္မယ္ အန္ကယ္လို႔ အေကာင္းျမင္၀ါဒ အေျခခံကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီး တကယ္၀မ္းသာသြားပံုပဲ။ ေက်းဇူးပဲကြာ၊ ၂၇ က မင္းလမ္းခံု၊ အတြင္းဘက္ခံုမွာ ဦးဇင္းတစ္ပါးရွိတယ္လို႔ အန္ကယ္ႀကီးက ေျပာေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလေလး ထားမိတဲ့ အေကာင္းျမင္၀ါဒကိုပဲ က်ိတ္ၿပီး က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ဦးဇင္းေဘးနားက ခံုမွာ က်ဳံ႕က်ံဳ႕ကေလး၀င္ထိုင္ရင္း စပို႔ရွပ္အသစ္အေပၚကို အေႏြးအက်ႌအေဟာင္းႀကီး ျပန္စြပ္လိုက္မိတယ္။ ကားထဲေရာက္ေတာ့ ေအစီေအာက္မွာေနရတာ ခ်မ္းလာတယ္လို႔ ခံစားမိတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ သိပ္ၾကာၾကာမစီးရေသးခင္ပဲ ကားျပန္ရပ္သြားတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ကားေလထိုးလိမ့္မယ္လို႔ ပထမ ထင္လိုက္မိေပမယ့္ ေဘးနားမွာေတာ့ ထမင္းဆိုင္ေသးေသး တစ္ဆိုင္ပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားက ျခံ၀င္းက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုပဲ ဖင္ထိုးၿပီး ခပ္ေျဖးေျဖး၀င္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္တစ္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ထိုင္ခံုေပၚမွာပဲ ကိုယ္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္တာရထားတဲ့ ေရဘူးက ကုန္သြားၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေသးစားျပႆနာကို ေျဖရွင္းထားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေအာက္ဆင္းလာလိုက္တယ္။ တျခားခရီးသည္ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စပဲ ေအာက္ဆင္းၾကတယ္။ ျပႆနာေျဖရွင္းၿပီးလို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး အေတာ္ၾကာတာေတာင္ ကားက မထြက္ေသးဘူး။ ကိုယ္ရင္းႏွီးတဲ့ နယ္ေျမမဟုတ္ေတာ့လည္း သူတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာ စိတ္ထဲကေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါပဲ။ ေအာက္မွာ အေတာ္ကေလးပူလာတာနဲ႔ ကားေပၚျပန္ တက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ကားေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကားက မထြက္ေသးဘူး။ ကားက အသစ္ႀကီးဆိုေတာ့ ကားပ်က္တာလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္စိတ္ရွည္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အခု ကားကို ဘာျဖစ္လို႔ရပ္ထားတာလဲဟင္လို႔ ေမးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ တျခားခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္ေတာ့ သိပ္ထူးျခားပံုမရတာနဲ႔ အသာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့လူႀကီးဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။ ေယာက္်ားကေလးေတြ ေရွ႕နားက Toll Gate အထိ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါခင္ဗ်ာတဲ့။ သိပ္မေ၀းပါဘူး၊ ကားက တန္ခ်ိန္ပိုေနလို႔ပါတဲ့။ သတိထားမိတာတစ္ခုက၊ ဟင္းနံ႔ေတြရေနတယ္၊ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚမွာထမင္းစားၾကနဲ႔လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေအာ္ေျပာတုန္းကထက္ `ခင္ဗ်ာ´ ဆိုတဲ့ အာလုပ္စကားတစ္ခု ဆိုတဲ့တစ္လံုး ပိုလာတာပဲ။ ကားေပၚက ေယာက္်ားေလးေတြလည္း မတ္တပ္ထရပ္ၾကတယ္။ ေဂးေတြေရာ ဆင္းေလွ်ာက္ရမွာလားအစ္ကိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးလိုက္ေတာ့ ကားဆရာက အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေဂးလည္းေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ စာရင္းအင္းနည္းအရ ေျပာရင္ေတာ့ ခရီးသည္ ၃၀ ေက်ာ္အထဲက မိန္းကေလး ၁၅ ေယာက္ေလာက္ကို ႏုတ္လိုက္ရင္ က်န္တဲ့ ေယာက္်ားေလး ၂၀ ၀န္းက်င္မွာ ေဂးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ပါသင့္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားကို ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္လို႔ေတာ့ မထင္မိဘူး။ ေအာက္ကို စုစုေပါင္း ေယာက္်ားေလး ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ ဆင္းလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ပါဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားၾကားမွားသလား မသိဘူး၊ ဒီကားေလး ေပၚတက္ၾကပါလို႔ ထပ္ေျပာလုိက္သံ ၾကားရတယ္။ ကားက အမိုးမပါတဲ့ ကားကေလး၊ ပစၥည္းအျပည့္တင္ထားတယ္။ ပစၥည္းေတြေပၚ တက္ထိုင္လို႔ရပါတယ္ခင္ဗ်ာလို႔ ကားအကူကေလးက ေအာ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုလည္း ကားေပၚ ကုပ္တက္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကားကေလး ေမာင္းထြက္လာတယ္။ ေဘးနားက အသက္ႀကီးႀကီးလူက ညီေလးက တကယ္ေဂးလားလို႔ တျခားခရီးေဖာ္ေတြ မၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးလွမ္းေမးတယ္။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရွက္အသက္သာဆံုး ကိုယ္ဟန္ေနထားပဲလို႔ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူ မ်က္ႏွာညိဳသြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားဆက္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ေခါင္းစဥ္လည္း မဟုတ္လို႔ပဲ။ စိတ္ထဲကေတာ့ ‘Queer Theory တဲ့၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြာ´ လို႔ပဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေခါင္းေပၚမွာ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္မိသလိုပဲ။ အေ၀းဆီမွာ ေတာင္တန္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ေလပူေတြက မ်က္ႏွာကို တဟူးဟူး ၀င္တိုက္ေနတယ္။ ထူးျခားတာက ဒီနားမွာ သစ္ရိပ္ေတာရိပ္ သိပ္မရွိဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္တို႔ လြင္တီးေခါင္တို႔ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ကပ်က္ကေခ်ာ္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္သြားတာသတိထားမိလို႔ ဖ်ပ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ဆီက `--- ္ဌာနခ်ဳပ္´ဆိုတဲ့ စာသား အၿမီးဖ်ားကေလးကိုပဲ မိေအာင္ဖတ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚမွာက်ေတာ့ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ စာဖတ္နည္းစနစ္ေတြလည္း သိပ္အသံုးမ၀င္ဘူး။ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေရွ႕နားဆီက အရိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ကားႀကီးကို ျပန္ေစာင့္ရတယ္။ ကားႀကီးက သိပ္မၾကာခင္ေရာက္လာေပမယ့္ ပစၥည္းေတြကားတစ္စီးစာ ျပန္တင္တာနဲ႔ဆိုေတာ့ ကားျပန္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ကေလး လင့္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္မွာ လူနည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ ကားေပၚျပန္တက္လိုက္တယ္။ ေလွကားေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္တက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းဆီက ဒံုခနဲ အသံထြက္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း မဖြယ္မရာအသံတစ္ခု ထြက္သြားတယ္။ ခုရက္ပိုင္း လူပံုအလယ္မွာ ေယာင္မိလို႔ အရွက္ကြဲသလိုျဖစ္တာ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားထိပ္နားဆီက LCD ႀကီးက အလယ္နားေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အေရွ႕ဘက္ဆီကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္နာသြားမလား ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကားပိုင္ရွင္မႀကီးက သူ႔ LCD ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီးကို စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ငါ့ေခါင္းက နာတတ္ပံုမရဘူးလို႔ ယူဆတယ္ထင္တယ္လို႔ အဲဒီ နာေနတဲ့ေခါင္းနဲ႔ပဲ ေတြးလိုက္ရတယ္။ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ ကားက ျပန္ရပ္တယ္။ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ရပ္ေပးတာလား သူတို႔ကိစၥသူတို႔ ရပ္တာလား မေသခ်ာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အကဲခတ္ေနရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ခရီးသည္မ်ား တစ္ခုခုစားလို႔ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာက္ကို ကေသာကေျမာ ဆင္းသြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးက ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနၿပီ။ လာေလကြာလို႔ ဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ အန္တီေရာ အန္ကယ္လို႔ ေမးေတာ့ အိမ္သာသြားတယ္ကြလို႔ ေျဖတယ္။ ဆိုင္က ေကာင္မေလးကလည္း လွတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ မွာလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကားေပၚမွာ တစ္ခုခုပါမယ္ ထင္တယ္ကြလို႔ အန္ကယ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသမိဘူး။ အန္ကယ္ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ေရွ႕ေနာက္အစီအစဥ္တက် လာရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အန္ကယ္ ဘာလို႔ အဲလိုထင္တာလဲလို႔ပဲ အဆင့္ေက်ာ္ၿပီး ျပန္ေမးမိတယ္။ ဒီကားႀကီးက ဒီကို၀င္လာတာ မၾကာေသးတဲ့ ကားအသစ္ႀကီး၊ ကားနံပတ္ကို မင္း သတိထားမိတယ္မဟုတ္လား၊ လိုင္းက်တာ မၾကာေသးဘူးတဲ့။ သူေျပာတာကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါက္ဆြဲကို ဂ႐ုတစိုက္ စားေနမိတယ္။ အ႐ိုးကေတာ့ အေတာ္မ်ားတယ္။ ခပ္လွလွေကာင္မေလး လုပ္တဲ့ေခါက္ဆြဲကလည္း သိပ္မစြံဘူးလို႔ ကလန္ကဆန္ ေတြးခ်င္ေပမယ့္၊ လွတဲ့ေကာင္မေလးေတြ ေခါက္ဆြဲအလုပ္ေကာင္းတယ္လို႔ မင္းကိုဘယ္သူေျပာသလဲဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ေခါင္းထဲမွာ အလိုလို ျမည္လာတာနဲ႔ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။ အရသာေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ ဗိုက္ထဲေရာက္သြားေတာ့လည္း အဆာေျပတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးက သူ႔စကားကိုဆက္တယ္။ ခရီးသည္ေတြ အတြက္ေတာ့ မစဥ္းစားဘူးကြာ၊ သူတို႔အတြက္ပဲ သူတို႔ၾကည့္တယ္။ ခရီးစဥ္မွာ ၂ နာရီေလာက္ အခ်ိန္လင့္သြားတယ္။ ၂ နာရီဆိုတာ နည္းတဲ့အခ်ိန္လား။ ထမင္းစားရမယ့္ အခ်ိန္က်ေတာ့ မရပ္ဘဲ ဆက္တိုက္ေမာင္းေနတယ္။ အခုရပ္တာေတာင္ ငါေျပာလိုက္လို႔ ရပ္တာတဲ့။ ကားပိုင္ရွင္မႀကီး လင္မယားက ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲဆီက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို လွမ္းၾကည့္ေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ တန္ခ်ိန္ပိုေနလို႔ဆို အန္ကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္း ေတာက္ၾကည့္မိတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးကြ၊ သူတို႔မွာ တစ္ခုခုပါကိုပါတယ္။ တန္ခ်ိန္ပိုေနတာေတာင္ ခရီးသည္ေတြကို ေနပူထဲလွန္းၿပီး ကားစုတ္ကေလးနဲ႔ တင္ေမာင္းသြားစရာလားကြာ။ သူတို႔ တစ္ခုခုပါလာတာ သူတို႔အလုပ္ေပမယ့္၊ ဒါကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့တဲ့။ အဲဒါ အန္ကယ့္ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ေအး၊ အတိအက်ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူးေပါ့လို႔ အန္ကယ္ႀကီးက အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာတယ္။ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ကို ပံ့ပိုးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အန္တီႀကီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာေနတာေတြကို နားစြန္နားဖ်ား ၾကားသြားပံုရတယ္။ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေနပါလို႔ပဲ သူ႔ေယာက္်ားကို လွမ္းဟန္႔တယ္။ အန္တီကားမူးေသးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ မမူးပါဘူးကြယ္လို႔ အန္တီႀကီးက ျပံဳးၿပီး ျပန္ေျဖတယ္။ ခုက်ေတာ့မွပဲ အန္ကယ္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ဟိုဘက္၀ိုင္းကခံုမွာထိုင္ေနတာ အန္ကယ့္သားေလတဲ့၊ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားထိုင္တဲ့ ခံုနံပါတ္ ၂၇ နဲ႔ ကပ္ရပ္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက စံုတြဲပဲ။ ကားျပန္ထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုင္ခံုကို ေနာက္နားနည္းနည္း လွန္ခ်ၿပီး မွိန္းေနမိတယ္။ ေဘးနားမွာ ဦးဇင္းတစ္ပါး ရွိေနလို႔ စနစ္တက် ဒူးခ်ိတ္ထိုင္လို႔ မရေတာ့တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မသင့္ေတာ့တာ တစ္ခုကေတာ့ ဆိုးတယ္။ ကပ္လ်က္ခံုက အန္ကယ္ႀကီးသားက မင္းလမ္းကိုျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သၾကားလံုးတစ္လံုးကမ္းေပးၿပီး ရယ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ရယ္ျပရတယ္။ သူ႔ေဘးနားက သူ႔အမ်ဳိးသမီး၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပံုရတဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႔လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ကဆို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္လာၾကတာပဲ။ အန္ကယ္ႀကီးသာ ငါအခုထိုင္ေနတဲ့ ခံုနံပါတ္ ၂၇ မွာ ထိုင္ေနရင္ သူတို႔ ဒီလိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ ရေကာင္းမွ ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါသာ ခံုနံပါတ္ ၅ မွာ အဆိုးျမင္၀ါဒအေျခခံနဲ႔ ဆက္ထိုင္ေနရင္ အန္ကယ္ႀကီးလည္း အန္တီႀကီးနဲ႔ ခုလို ရင္အုပ္မကြာေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စနစ္တက် ဒူးခ်ိတ္ထိုင္လို႔မရတဲ့ ကိစၥကို ထိုက္တန္တဲ့ က်ဥ္းၾကပ္မႈတစ္ခုလို ျမင္လာမိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဦးဇင္းဘက္ကို အသာငဲ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ျပဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ ဦးဇင္းက LCD က လာေနတဲ့ သက္မြန္ျမင့္ကို ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိမထားမိဘူး။ ဦးဇင္းရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိတဲ့ အျပံဳးကို ျမင္ေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ေတြလည္း တကယ္ပီျပင္တဲ့ အျပံဳးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားက အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ေမာင္းတယ္။ အခုလို ဆက္တိုက္စီးရေတာ့လည္း ေညာင္းလာတယ္။ ေရွ႕နားဆီက ကုလားကေလးအုပ္စုမွာ ပါလာတဲ့ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရဘူးက ေရကုန္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ သူမ်ားေရဘူးေတြဆီ မသိမသာလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အေသာက္ဆံုးလူမွ တစ္၀က္အထိပဲ ကုန္ေသးတာ ေတြ႕ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔ ပ်မ္းမွ်ေရေသာက္႐ွဴးေပါက္ႏႈန္းကို အေတာ္ေက်ာ္ေနတာပဲလို႔ အခုမွပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိေတာ့တယ္။ အန္ကယ္ႀကီးအေၾကာင္းပဲ ထပ္ေတြးေနမိတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးရဲ႕ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ဟာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကားအသစ္နဲ႔မွ လုပ္စားလို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့စကားမ်ဳိး ခုရက္ပိုင္း ၾကားၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးဟာ အန္တီႀကီးကိုေတာ့ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ရွာသား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာလို႔ပဲ ႏွစ္ခြထပ္ ေတြးလိုက္မိျပန္တယ္။ ဘယ္တစ္ခုက ပိုသင့္ေတာ္တဲ့အသံုးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ေ၀ခြဲမရေသးဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အန္ကယ္ႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း `စိုးရိမ္လြန္´ ရွိေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပညာမွာ စိုးရိမ္လြန္ဆိုတာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ေျပာရင္ သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိတဲ့ စိတ္အေျခအေနပါ။ ၿပီးေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးကို အကဲခတ္မိသေလာက္ သူ႔ စိုးရိမ္လြန္ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ေတြမွာ ဆင္ေျခတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုမက အျမဲပါတာပဲ။ ဦးဇင္းေတြမတက္လာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကထၿပီး အေရွ႕ဆံုးခံုမွာ အန္တီႀကီးသြားထိုင္ေတာ့ သူထိုင္ခံုက ကမန္းကတန္းထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာပဲ ျပန္ထိုင္ဖို႔ အန္တီႀကီးကို လာေျပာတာ သတိရလိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆင္ေျခက ေရွ႕ဆံုးခံုဆိုတာက ေရွ႕မွာကိုင္စရာနဲ႔ အကြယ္မရွိေတာ့ ရုတ္တရက္ ကားဘရိတ္အုပ္လိုက္ရင္ ထိုင္ေနတဲ့လူမွာ ေရွ႕ကို ဟပ္ထိုးလဲႏိုင္တယ္တဲ့။ အန္တီႀကီးလည္း စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ျပန္ထိုင္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ရမယ္ၾကံကာရွိေသး မထိုင္ရေတာ့လို႔ အန္ကယ္ႀကီးကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ေမတၱာပို႔မိခဲ့ေသးတယ္။ ကား႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြလည္း အလိုလိုရပ္သြားတယ္။ ကားေပၚက ေျပးဆင္းၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ အေသးစားျပႆနာကို အလ်င္စလို ေျဖရွင္းရတယ္။ ကားအကူကေလးကို ေရဘူးအသစ္ထပ္ရမလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ဗ်ာလို႔ ျပံဳးၿပီးေျပာတယ္။ ဆိုင္ထဲေရာက္လာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္တည္း ခံုတစ္ခံုမွာ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ အန္တီေရာ အန္ကယ္လို႔ေမးေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ သူ႔သားနဲ႔ ၀ယ္စရာျခမ္းစရာ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ အန္တီႀကီးဆီကို လက္ညွိဳးညႊန္ျပတယ္။ တစ္ခုခုစားေလကြာလို႔ သူက ဖိတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္အန္ကယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေရွ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အန္ကယ္ႀကီးက သူ႔ရဲ႕ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ကိစၥကို ဆက္ျပန္တယ္။ ျမင့္သန္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဆက္လက္ႏွီးေႏွာစရာရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒါ သူ႔အတြက္ ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ေတြးရင္း ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားတယ္။ သူေျပာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနမိတယ္။ စိတ္၀င္တစားလို႔ ဆိုရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္၀င္စားမႈက သူ႔ျပႆနာအေပၚမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေရႊေခ်ာင္းေတြပါတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္၀င္စားလွမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားေနတာက အန္ကယ္ႀကီးကိုယ္တိုင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆက္လက္ႏွီးေႏွာစရာ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥပဲ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ LCD ေပၚမွာ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ လူႀကီးေတြ၊ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး ဆက္တိုက္လိုလို ေပၚလာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္တူလိုလို အဲဒီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကလည္း ဘယ္လိုလဲမသိပါဘူး အန္ကယ္ရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းမဟုတ္တဲ့ ၀ါက်တစ္ခုနဲ႔ အန္ကယ္ႀကီးကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးရဲ႕ စနစ္တက် စိုးရိမ္လြန္မႈဟာ ဆင္ေျခေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အရွည္ႀကီး ေပၚလာေကာင္းတယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေမးလိုက္တာပဲ။ တကယ္လို႔ သူ ဒီအေၾကာင္း တစ္လံုးမွ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တာ အေမး၀ါက် မဟုတ္တဲ့အတြက္ ျပန္မေျဖလို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာ မလိုဘူး။ အန္ကယ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ၾကာၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက `မိုးမလင္းမီ ေရႊသုႏၵရီ´ ဆိုတဲ့ စကားသံ ထြက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဒါဟာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာဆီက သီခ်င္းစာသားတစ္ခုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အန္ကယ္ႀကီးရြတ္လိုက္တဲ့ စာသားမွာ သံစဥ္မပါဘူး။ `ကႀကိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးမိသည္´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သံစဥ္မပါဘဲ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ `အက္ပွစ္ဖွနီ´ (epiphany) ရၿပီ အန္ကယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ရုတ္တရက္ အန္ကယ္ႀကီးဆီ အလိုလို ထိုးေပးလိုက္မိတယ္။ စေတြ႕ကတည္းက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ဟာက ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ မတူဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တအား ျဖစ္ညွစ္ထားသလိုပဲ။ ညက်ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေရႊသုႏၵရီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ အစအဆံုး အေခါက္ေခါက္ စိတ္ထဲက ရြတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းစာသား တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီကို မတူတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုင္ရာ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုကေန ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္မိတယ္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္က်ရင္ အေရွ႕က ခံုနံပါတ္ ၅ ဆီကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို အန္ကယ္ႀကီး အန္တီႀကီးကို ဖက္ထားခ်င္ဖက္ထားမွာ။ အင္းေလ အန္တီႀကီး ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာေပါ့လို႔ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ တိတိက်က်ေတြးလိုက္တယ္။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ အေ၀းေျပးကား အသစ္ႀကီးကေတာ့ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေမာင္းေနဆဲပဲ။ ဒီဘက္ေရာက္ေတာ့မွ လမ္းေျဖာင့္သြားလို႔ ကားကို ပိုၿပီးျမန္ျမန္ ေမာင္းႏိုင္လာတယ္ ထင္ရတယ္။ မိုးလင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ဒီကား ဆိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ဟိုေကာင္ေျပာခဲ့တာ သတိရတယ္။ မိုးလင္းရင္ ဟိုကို ေရာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ကားကို ဘာေၾကာင့္ ခုလို ျမန္ျမန္ေမာင္းေနဦးမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတတ္သေလာက္ကေတာ့ ကားကိုျမန္ျမန္ေမာင္းေန႐ံုနဲ႔ ျမန္ျမန္မိုးလင္းလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ေရွ႕နားဆီက တေခါေခါေဟာက္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ခရီးဆက္ေနတဲ့ လူကို ကၽြန္ေတာ္ အေမွာင္ထဲကေန မလိုတမာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

**ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**

-မိုးမလင္းမီ ေရႊသုႏၵရီ- 

မိုးမလင္းမီ ေရႊသုႏၵရီေရ ကႀကိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးမိသည္။
 (xxx) အခုလို ခရီးေလွ်ာက္သြားေတာ့လည္း စိတ္၀င္စားစရာ လူေတြနဲ႔ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ အေ၀းေျပးကားဂိတ္ကို ဟိုေကာင္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔ လိုက္ပို႔တယ္။ ဂိတ္မွာ အထုတ္ခ်ထားၿပီး တစ္ခုခုစားဖို႔ စားေသာက္ဆိုင္ဘက္ ထြက္လာခဲ့ၾကတယ္။ မနက္ ေ၀လီေ၀လင္းပဲ ရွိေသးတယ္။ မၾကာခင္ျပန္ေတြ႕မယ္ ဘာညာ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ပထမဆံုးရပ္တဲ့ ေအာင္ခ်မ္းသာ ထမင္းဆိုင္မွာ ထမင္းမစားနဲ႔လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွာေနတယ္။ ဘာလို႔လဲ အဲဒီဆိုင္က အဆိပ္ခပ္ထားလို႔လားလို႔ ျပန္ေမးလိုက္ေတာ့ ဘာမွျပန္မေျပာေတာ့ဘူး။ သြားခါနီးလာခါနီး စိတ္မခုခ်င္တာနဲ႔ပဲ တျခားဘက္ စကားလႊဲရတယ္။ ဒါေတာင္၊ က်ဳပ္ ဘြားေတာ္ ျပန္တုန္းကေတာ့ ၿမိဳ႕ျပင္အထိ ဆိုင္ကယ္ေမာင္းၿပီး လက္လိုက္ျပတာလို႔ သူက ေျပာေနေသးတယ္။ ႐ူးပါ့ကြာလို႔ပဲ အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လမ္းမွာစားဖို႔ ကြမ္း၀ယ္တယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္က ေကာင္မေလးက ဦးေလးက တကယ္ျပန္တာကိုးလို႔ ေျပာတယ္။ ငါက တကယ္မျပန္ဘဲ နင့္ကို ျပန္မယ္ေျပာမလားလို႔ပဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ ကားေပၚတက္ခါနီးက်ေတာ့ ဟိုေကာင္နဲ႔ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ဟာက ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ မတူဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တအား ျဖစ္ညွစ္ထားသလိုပဲ။ ကားေပၚမွာ မူးတတ္လို႔ ျပတင္းေပါက္ဘက္ ထိုင္ခ်င္တယ္ေတြဘာေတြ ေျပာရင္ ဖယ္မေပးနဲ႔ေနာ္တဲ့။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို စိတ္မခ်ျဖစ္ေနသလိုပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ထင္ရတယ္။ က်ဳပ္သိပါတယ္လို႔ပဲ ျပန္ေျပာရတယ္။ ဟိုေကာင္ ဆိုင္ကယ္ေပၚတက္ၿပီး ၀ူးခနဲ ေမာင္းထြက္သြားတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကားေပၚတက္လာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ခံုနံပါတ္က ေရွ႕နားက်က်မွာပဲ။ ႏွစ္ေယာက္တြဲခံု အျပင္ဘက္မွာ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ ထိုင္ေနတယ္။ သူ႔ပံုစံက ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး၊ ပိန္ပိန္ပါးပါးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်ဳိခ်ဳိပဲ။ ေဘးနားမွာလည္း သူ႔ေယာက္်ားျဖစ္ပံုရတဲ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္။ သားက ဒီခံုကလားလို႔ အျပံဳးနဲ႔ ဆီးေမးလိုက္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အႏၱရာယ္အေငြ႕အသက္ကို ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟိုေကာင္ေျပာတဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ မင္းအန္တီက ကားမူးၿပီး, အန္တတ္တယ္လို႔ ေျပာတာ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဦးက ခံုနံပါတ္ ၂၇ မွာ၊ လဲထိုင္ေပးမလားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ခံုေနရာကို တစ္ပတ္ေလာက္ႀကိဳမွာထားတာ လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အထဲ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ အန္ကယ္ႀကီးကေတာ့ ရပါတယ္လို႔ပဲ ျပန္ေျပာတယ္။ ကားမွန္ကေန အျပင္ကို ေငးေနတုန္းပဲ မ်က္လံုးေထာင့္စြန္းမွာ ဖ်ပ္ခနဲလႈပ္သြားလို႔ ေခါင္းကအလိုလိုလည္ၿပီး လွမ္းၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကြမ္းယာဆိုင္က ေကာင္မေလးက လမ္းေလွ်ာက္လာရင္း လက္လွမ္းျပေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဦးေလးဆိုတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ ကားမွန္ကိုေဖာက္ၿပီး ၀င္လာသလို ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျပံဳးၿပီး လက္ျပန္ျပလိုက္တယ္။ ဦးေလးလို႔ အေခၚခံရတာ နားထဲ စိမ္းသလိုလိုျဖစ္ေနေပမယ့္ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ဘ၀မွာ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါပဲေတြ႕ၾကရတဲ့ လူေတြ ရွိတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း ေတြးေနမိတယ္။ ေဘးနားမွာေတာ့ အန္တီႀကီးေဘးမွာ အန္ကယ္ႀကီးက မတ္တပ္ပဲ၊ သူ႔ထိုင္ရမယ့္ခံုမွာ သြားမထိုင္ေသးဘူး။ ကားေပၚမွာ ဘယ္လိုေနဘယ္လိုထိုင္ ဆိုတာေတြ သူ႔မိန္းမကို တတြတ္တြတ္ မွာေနတယ္။ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ရွာသား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာလို႔ ႏွစ္ခြ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ခဏေနေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးလည္း ျပန္သြားတယ္။ ကားသမားက ေခါင္းမူးေပ်ာက္ေဆးျပားေလးေတြ ခရီးသည္ေတြကို လိုက္ေ၀တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ျဖန္႔လိုက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေပးဘူး။ အန္တီ့လက္ထဲမွာပဲ ႏွစ္လံုးတြဲ ေဆးကတ္ကေလး ေရာက္ေနတယ္။ သား ေသာက္မလို႔လားဆိုၿပီး အန္တီက ေဆးကတ္ေလးကို ထိုးေပးတယ္။ သား ကားမမူးပါဘူး အန္တီလို႔ပဲ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ သားလို႔အေခၚခံရတာ နည္းနည္းစိမ္းေနတာလည္း အမွန္ပဲ။ တကယ္ေတာ့ မူးမွာစိုးလို႔ ေဆးေသာက္စရာမွမလိုတာ၊ မူးခ်င္လို႔ပဲ ေဆးေသာက္ေနရတာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနမိတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကားပိုင္ရွင္ပါ ပါတာကိုးလို႔ အသံတစ္ခုထြက္လာတာနဲ႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းေထာ္ေထာ္ကို ႏႈတ္ခမ္းနီ ရဲတြတ္ေနေအာင္ဆိုးထားတဲ့ အန္တီႀကီးတစ္ေယာက္ မားမားႀကီးတက္လာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ကားဘြတ္ကင္လုပ္တုန္းက အဦးဆံုး လုပ္တာေတာင္ ခံုနံပါတ္ ၅ ျဖစ္သြားတဲ့ကိစၥ အခုမွ ရွင္းသြားတယ္။ ကားပိုင္ရွင္ေတြလိုက္မွာမို႔ ေနရာခ်န္ထားရေသးတာကိုး။ ခဏေနေတာ့ ကားထြက္တယ္။ ကိုယ္ထိုင္တဲ့ဘက္မွ ေနထိုးတတ္တာလည္း အဆန္းမွ မဟုတ္ေတာ့တာ၊ အေထြအထူး စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ ျဖစ္မေနေတာ့ဘူး။ ညေနက်ရင္ေတာ့ ေရႊတ၀င္း၀င္းနဲ႔ ကားပိုင္ရွင္မႀကီး က်,ေနအထိုးခံရေတာ့မွာေပါ့လို႔ ေတြးလိုက္မိေတာ့ ျပံဳးျဖစ္သြားတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး၊ စစ္ေဆးေရးဂိတ္ ေရာက္တယ္။ ခရီးသည္ေတြလည္း ေအာက္ဆင္းၿပီး ကတ္ျပားကေလးေတြ ထုတ္ျပၾကရတယ္။ ခရီးသည္ တစ္၀က္ေလာက္ဆင္းအၿပီးမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကတ္ျပားက အေဟာင္း၊ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ တရားမ၀င္တဲ့ ကတ္ျပားပဲ။ အေရွ႕မွာလည္း ကၽြန္ေတာ့္လို ကတ္ျပားမပါတဲ့ လူ သံုးေလးငါးေယာက္ေလာက္ ရွိေနတယ္။ စစ္ေဆးတဲ့လူက ကၽြန္ေတာ့္ ကတ္ျပားကို အသာပဲ လွမ္းယူထားတယ္၊ ျပန္မေပးဘူး။ ညီေလး ခဏေနရင္ နာမည္စာရင္းလိုက္ေပးရမယ္ေနာ္ လို႔ပဲ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕က လူေတြကိုေတာ့ ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ေမးေနတယ္။ မင္းတို႔မွာ ကတ္ျပားဘာျဖစ္လို႔ မရွိရတာလဲတဲ့။ မရေသးတာလို႔ မႈတ္ဆိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ကုလားကေလးက ျပန္ေျဖတယ္။ မင္းတို႔ မသြားလို႔ ျဖစ္မွာေပါ့တဲ့။ သြားတာမွ ခဏခဏပဲ၊ အဲဒါကို မေပးတာလို႔ ကုလားကေလးက ျပန္ေအာ္တယ္၊ သူ႔အသံက နည္းနည္းက်ယ္သြားတယ္။ ေဟ့ေကာင္ ညီေလး၊ မင္းစကားေျပာရင္ ေကာင္းေကာင္းေျပာ၊ ခါးေထာက္ၿပီးမေျပာနဲ႔၊ ငါတို႔က တာ၀န္အရလုပ္ေနတာဆိုတဲ့ အသံၾကားရတယ္။ ကုလားကေလး နည္းနည္းလန္႔သြားပံုရတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ပါလို႔ပဲ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျဖတယ္။ ေနာက္နားမွာ သူတို႔ကိုရပ္ၾကည့္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ စစ္ေဆးတဲ့လူ ျမင္ပံုမရဘူး။ မျမင္တာကလည္း ခပ္ေကာင္းေကာင္းပဲ။ ခါးမွမေထာက္ရင္ လက္ေတြကို ဘယ္နားသြားထားမလဲဆိုတဲ့ ေအာင္ခ်ိမ့္ရဲ႕ ကဗ်ာစာသားေတြ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ျဖတ္ေျပးေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ နာမည္စာရင္းသြားေပးၾကမယ္ဆိုတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ကားလမ္းျဖတ္ကူးၾကရတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း ခါးေထာက္မယ္ဆိုရင္ သိပ္ဟန္မက်တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ေတြကို အလိုက္သင့္ လႊဲၿပီး ေလွ်ာက္လာလိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို အတင္းအၾကပ္ တည္ထားပံုရတဲ့ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္ လူႏွစ္ေယာက္ စားပြဲခံုမွာ ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကုလားကေလးအဖြဲ႕က လူ ငါးေယာက္ေလာက္ပါတယ္။ ငါးေယာက္ေလာက္လို႔ `ေလာက္´ ထည့္ၿပီး ေရရာမႈကို ေဖ်ာ့ထားရတာက ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးတစ္ေယာက္ပါ ပါလို႔၊ ငါးေယာက္လို႔ အျပည့္အ၀ေျပာရမွာလည္း ခက္လို႔ပဲ။ သူတို႔အထဲက တစ္ေယာက္ပဲ၊ ျပရမယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ ကတ္ျပားကေလး ပါတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြမွာ ကတ္ျပားမရွိဘူး။ တစ္ေယာက္ကို ေလးေထာင္၊ ဒဏ္ေငြေဆာင္ရမယ္လို႔ ေကာင္တာက မ်က္ႏွာတင္းတင္းတစ္ေယာက္က ေျပာတယ္။ ကုလားအဖြဲ႕လည္း သူတို႔ေျပာသေလာက္ပိုက္ဆံ မပါေၾကာင္း ေတာင္းပန္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူတို႔ ေျပာတာေတြကို နားေထာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။ မ်က္ႏွာကေတာ့ မျပံဳးဘဲ မေနႏိုင္ဘူး။ အဆင္ေျပတာတစ္ခုက အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္လက္ေတြကို သူတို႔စားပြဲေပၚ ေထာက္ထားလို႔ရေတာ့ ခါးေထာက္စရာ မလိုေတာ့တာပဲ။ ၿပီးေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္ ကတ္ျပားကို ၾကည့္တယ္။ ဒါက ညီေလးဟာေနာ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ညီေလးကေတာ့ ႏွစ္ေထာင္ပဲေဆာင္ပါလို႔ သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာတယ္။ ေဆာင္ပါဆိုတဲ့ သူ႔စကားရဲ႕ေရွ႕မွာ ဒဏ္ေငြဆိုတဲ့ နာမ္ျပဳတ္က်န္ခဲ့တာ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတယ္။ ေကာင္းပါၿပီဗ်ာလို႔ ေျပာၿပီး ျခေသၤ့ႏွစ္ေကာင္ကို ကၽြန္ေတာ္ စားပြဲေပၚတင္လိုက္တယ္။ ေငြလက္ခံျဖတ္ပိုင္း ျပန္ေပးမလားလို႔ ေမးမလို႔လုပ္ၿပီးမွ အရွိန္ျပန္သတ္လိုက္တယ္။ ၾကတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၾကတ္ခ်င္စရာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေခ်ာင္ေနတဲ့မူလီေတြ အမ်ားႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ စနစ္ႀကီးတစ္ခုလံုးအထဲက တစ္ခုတစ္ေလကို လိုက္ၾကတ္႐ံုေနနဲ႔ေတာ့ ဘာမွ ထူးမယ္မထင္ဘူး။ မေတာ္ ကိုယ္ပါ ၾကားညွပ္ႏိုင္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ လမ္းျဖတ္ကူးၿပီး ကားေပၚျပန္တက္ ထိုင္ေနလိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ဒူးကို စနစ္တက်ခ်ိတ္ၿပီး ၿငိမ္ေနမိတယ္။ အခုလို ခပ္ၾကာၾကာ ထိုင္ရက္သားေနရမယ့္ အေျခအေနမွာ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ၾကာပန္းပံု ကိုယ္ဟန္ေနထားနဲ႔ ထိုင္ခ်င္တာ။ Lotus Asana ဆိုတာမ်ဳိးေပါ့။ အန္တီႀကီးက ျပန္တက္လာဦးမွာဆိုေတာ့ အဲဒီေလာက္ အေျခအေနမေပးဘူး။ ကားေပၚမွာက ခရီးသည္ေတြ ျပန္မေရာက္ေသးဘူး။ ေနာက္ထပ္စစ္ေဆးသူ တစ္ေယာက္က ထိုင္ခံုေတြေအာက္ ေခါင္းထိုးၿပီး လိုက္ရွာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚမွာပါလာတဲ့ ကားပိုင္ရွင္ေယာက်္ားနဲ႔ စကားအေခ်တင္ ေျပာေနသံၾကားရတယ္။ မင္းတို႔က ရြတ္ရင္ ငါကလည္းရြတ္ခ်င္တာလို႔ စစ္ေဆးတဲ့လူက ေဟာက္တယ္။ ဆရာစေမးကတည္းက ဆရာကၽြန္ေတာ္တို႔ကို မသကၤာမွန္း ကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္၊ အဲဒါေၾကာင့္ မရြတ္ရဲပါဘူးလို႔ ကားပိုင္ရွင္က ေလေျပကေလးနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း စစ္ေဆးတဲ့လူရဲ႕ အရပ္က အေတာ္ပုေနေတာ့ ကားပိုင္ရွင္ခမ်ာ ခါးကို အေတာ္ကေလး ကိုင္းထားရရွာတယ္။ အထက္စီးကလူနဲ႔ ေအာက္က်ဳိ႕တဲ့လူရဲ႕ ႐ုပ္ပိုင္းအေျခအေနက ေျပာင္းျပန္အေနအထားနဲ႔ အေတာ္ေလးကြာဟေနေတာ့ ၾကည့္ရတာ နည္းနည္းေတာ့ စေကာစက ႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔ကို ျပံဳးၿပီးၾကည့္ေန႐ံုပဲ တတ္ႏိုင္တယ္။ ကားျပန္ထြက္လာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေရွ႕က လြတ္ေနတဲ့ ခံုမွာ ဦးဇင္းႏွစ္ပါး ၀င္ထိုင္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကားပိုင္ရွင္မႀကီး လင္မယားကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ၿပီး လိုက္လာတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ရတာ လူမ်ဳိးျခားေတြ ျဖစ္ပံုရတယ္၊ အသားအေတာ္ျဖဴတယ္။ ေယာက္်ားလုပ္သူက အိပ္ရင္း ပါးစပ္က ဟေနတယ္။ သြားၾကားထဲမွာ သူ႔ရဲ႕ လွ်ာ ထိပ္ဖ်ားကေလး မသိမသာထြက္ေနတာ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတယ္။ ေစာေစာတုန္းက ေတာင္းပန္တဲ့စကားသံေတြ ျဖစ္လာေအာင္လုပ္တာလည္း ဒီလွ်ာဖ်ားကေလးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆက္ဆံရခက္တဲ့လူေတြကို ကိုင္တြယ္နည္းစာအုပ္ထဲက သူတို႔ကို ကိုယ္ကမေၾကာက္ေအာင္ သူတို႔ရဲ႕ မ်က္ႏွာမသစ္ရေသးခင္ ႐ုပ္ပံုကို စိတ္နဲ႔ ထင္ျမင္ၾကည့္ပါဆိုတဲ့ အခ်က္ကို သတိရေနမိတယ္။ တီရွပ္အေကာင္းစားနဲ႔ စတိုင္လ္ေဘာင္းဘီ စမတ္က်က်၀တ္ထားေပမယ့္ လွ်ာတစ္လစ္ထုတ္ၿပီး အိပ္ေတာ့လည္း သူ႔ခမ်ာ ေၾကာင္ကေလးတစ္ေကာင္လို ျဖစ္ေနတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးကေတာ့ အန္တီႀကီးကို ဘယ္လိုေန ဘယ္လိုထိုင္ တတြတ္တြတ္လာမွာရင္း သူ႔ခံုကို ျပန္သြားတယ္။ သူ႔ၾကည့္ရတာေတာ့ သူ႔မိန္းမ အန္တီႀကီးကို အေတာ္ စိတ္မခ်ပံုပဲ။ အန္တီႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားစျမည္ ေျပာတယ္။ သားက ဒီၿမိဳ႕ကလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထြက္လာခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ကေလးကို ညႊန္းၿပီး ေမးတယ္။ မဟုတ္ပါဘူး အန္တီ ကၽြန္ေတာ္ ဒီကားဆိုက္မယ့္ၿမိဳ႕က လာတာပါ၊ အခု အျပန္လမ္းပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။ ထူးျခားတာ တစ္ခုက အန္တီႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို သားလို႔ေခၚသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္အစား သားဆိုတဲ့ ဆင့္ပြားနာမ္စား သံုးေနမိတာပဲ။ အန္တီႀကီးကေတာ့ သူ႔သားက အရပ္ဖက္အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူ႔အေၾကာင္းပဲ သူေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း သိပ္မစပ္စုတာကိုပဲ စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ေက်းဇူးတင္ေနမိတယ္။ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ ဘာလုပ္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးလာရင္ ေျဖရတာ နည္းနည္း ကသိကေအာက္ႏိုင္သလိုပဲ။ ကဗ်ာေရးတယ္ ဘာညာ ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္ ျပန္ေျဖဖို႔ကလည္း မသင့္သလို ျဖစ္ေနတယ္။ နာရီအတန္အသင့္ စီးၿပီးသြားေတာ့ ကားက တစ္ေနရာမွာ ရပ္တယ္။ ဟိုေကာင္ ေျပာလိုက္တဲ့ ေအာင္ခ်မ္းသာ ထမင္းဆိုင္ပဲ။ အဆိပ္ခပ္ထားတယ္လို႔ တကယ္ယံုၾကည္တာ မဟုတ္ေပမယ့္ အေတြ႕အၾကံဳရွိၿပီးသားလူရဲ႕စကားကို ေလးစားသမႈ ရွိတဲ့အေနနဲ႔ ထမင္းမစားဘဲ လက္ဖက္ရည္နဲ႔ ေဆးလိပ္ကိုပဲ စိတ္ခ်လက္ခ် ထိုင္ေသာက္ေနလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္သာလိုက္ရွာတယ္။ ဒီဘက္ပိုင္းက အမ်ားသံုးအိမ္သာေတြ အေတာ္ကေလး သန္႔သန္႔ရွင္းရွင္း ရွိတာကေတာ့ ေက်နပ္စရာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လြတ္ေနတဲ့ တစ္ခုတည္းေသာ အိမ္သာထဲ၀င္လိုက္ေတာ့ ထိုးစရာ တံခါးခ်က္ကို ရွာမေတြ႕ျပန္ဘူး။ ကိစၥမရွိဘူး၊ ကိုယ္လည္း အေသးစားျပႆနာပဲ ေျဖရွင္းရမွာ။ ၿပီးတာနဲ႔ ကားေရွ႕နားဆီမွာ မတ္တပ္ရပ္ ေငးရင္း တျခားခရီးသည္ေတြကို ေစာင့္ေနမိတယ္။ စိတ္ထဲမွာ အိုက္လာသလိုပဲ၊ အေႏြးအက်ႌကို အသာခၽြတ္ၿပီး ခါးမွာ ပတ္ထားလိုက္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ေအာက္မွာ စပို႔ရွပ္အသစ္၀တ္လာတာကို သတိရသြားတာလည္း ပါတယ္။ သိပ္မၾကာဘူး အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ အန္တီႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ေရွ႕ေရာက္လာတယ္။ ရွမ္းဆီးသီးဆိုတဲ့ ၀ါ၀ါေသးေသး အလံုးကေလးေတြကို အန္တီႀကီးက ေစ်းေမးၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျမင္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးက လွမ္းႏႈတ္ဆက္တယ္။ သူစိတ္မခ်တဲ့ သူ႔မိန္းမ ေဘးနားက ခရီးေဖာ္ဆိုေတာ့လည္း သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတာပဲ။ လာခဲ့တဲ့ ၿမိဳ႕ကလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေတာ့ ကားဆိုက္မယ့္ၿမိဳ႕ကပါလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ေျဖရတယ္။ လာခဲ့တဲ့ၿမိဳ႕ေဘးကပ္ရပ္က ၿမိဳ႕ထဲ သူ သြားခဲ့ေသးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတယ္။ တကယ္ေတာ့ကြာ အဲဒီၿမိဳ႕ကလည္း ငါသိသေလာက္ အရင္ကငါတို႔ ပိုင္တာပါ၊ အခုမွ ဘာလို႔ တျခားလူေတြပိုင္သြားရတာလဲ မသိဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူ႔စကားထဲက `ငါတို႔´ ဆိုတဲ့ နာမ္စားထဲမွာ အက်ဳံး၀င္မယ့္လူေတြ ဘယ္သူေတြမ်ားျဖစ္မလဲ အေျပးအလႊား စဥ္းစားေနမိတယ္။ အဲဒီ `ငါတို႔´ အထဲက လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ရွိတဲ့ လူအခ်ဳိ႕က တျခားလူေတြကို ေပးလိုက္တာ ျဖစ္မွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေျမပံုဆြဲရင္ ေကာ္ျပားကေလးအတိုင္း ခဲတံနဲ႔ ပတ္ၿပီး ၀ိုက္လိုက္တာဆိုေတာ့ အေသးအမႊားအေျပာင္းအလဲ ကေလးေတြကို သတိမထားမိဘူး အန္ကယ္၊ အန္ကယ္ေျပာတဲ့ `ငါတို႔´ ဟာ အလွဴအတမ္းရက္ေရာတယ္ဆိုတာ ေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္ၾကားဖူးပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိတယ္။ ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ဟာ ကပ္ရပ္ေပမယ့္ သိပ္ကြာတယ္ကြာတဲ့။ ဟိုဘက္က ၿမိဳ႕ဟာ အရင္တုန္းက ေတာင္ေတြပါ၊ အခုေတာ့ ေျမျပန္႔ျဖစ္ၿပီး သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ေနေအာင္ လုပ္ထားတာတဲ့။ စက္ကိရိယာအားကိုးနဲ႔ ေတာင္ေတြကို ခါးလယ္က ျဖတ္ခ်လိုက္တာ ျဖစ္မွာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အလိုက္သင့္ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အန္ကယ့္မိန္းမက ကားသိပ္မူးတတ္လို႔ ဂ႐ုစိုက္ေနရတယ္ကြာလို႔ ေျပာေနတုန္းပဲ ကားေပၚကို ခရီးသည္ေတြ တက္လို႔ရၿပီဆိုတဲ့အေၾကာင္း ကားအကူကေလးက ေအာ္ေျပာသံ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ႐ုတ္တရက္ပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ခံုနံပါတ္ ၂၇ မွာ သြားထိုင္လိုက္မယ္ အန္ကယ္လို႔ အေကာင္းျမင္၀ါဒ အေျခခံကေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီး တကယ္၀မ္းသာသြားပံုပဲ။ ေက်းဇူးပဲကြာ၊ ၂၇ က မင္းလမ္းခံု၊ အတြင္းဘက္ခံုမွာ ဦးဇင္းတစ္ပါးရွိတယ္လို႔ အန္ကယ္ႀကီးက ေျပာေတာ့ တစ္ခါတစ္ေလေလး ထားမိတဲ့ အေကာင္းျမင္၀ါဒကိုပဲ က်ိတ္ၿပီး က်ိန္ဆဲလိုက္မိတယ္။ ဦးဇင္းေဘးနားက ခံုမွာ က်ဳံ႕က်ံဳ႕ကေလး၀င္ထိုင္ရင္း စပို႔ရွပ္အသစ္အေပၚကို အေႏြးအက်ႌအေဟာင္းႀကီး ျပန္စြပ္လိုက္မိတယ္။ ကားထဲေရာက္ေတာ့ ေအစီေအာက္မွာေနရတာ ခ်မ္းလာတယ္လို႔ ခံစားမိတာေၾကာင့္လည္း ပါတာေပါ့။ သိပ္ၾကာၾကာမစီးရေသးခင္ပဲ ကားျပန္ရပ္သြားတာ သတိထားလိုက္မိတယ္။ ကားေလထိုးလိမ့္မယ္လို႔ ပထမ ထင္လိုက္မိေပမယ့္ ေဘးနားမွာေတာ့ ထမင္းဆိုင္ေသးေသး တစ္ဆိုင္ပဲ ေတြ႕ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားက ျခံ၀င္းက်ဥ္းက်ဥ္းတစ္ခုပဲ ဖင္ထိုးၿပီး ခပ္ေျဖးေျဖး၀င္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခရီးသည္တစ္ေတြကေတာ့ ကိုယ့္ထိုင္ခံုေပၚမွာပဲ ကိုယ္ ထိုင္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္တာရထားတဲ့ ေရဘူးက ကုန္သြားၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ အေသးစားျပႆနာကို ေျဖရွင္းထားမယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ကူးနဲ႔ ေအာက္ဆင္းလာလိုက္တယ္။ တျခားခရီးသည္ေတြကေတာ့ တစ္ေယာက္စႏွစ္ေယာက္စပဲ ေအာက္ဆင္းၾကတယ္။ ျပႆနာေျဖရွင္းၿပီးလို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီး အေတာ္ၾကာတာေတာင္ ကားက မထြက္ေသးဘူး။ ကိုယ္ရင္းႏွီးတဲ့ နယ္ေျမမဟုတ္ေတာ့လည္း သူတို႔ ဘာလုပ္ေနၾကသလဲဆိုတာ စိတ္ထဲကေတာ့ ဇေ၀ဇ၀ါပဲ။ ေအာက္မွာ အေတာ္ကေလးပူလာတာနဲ႔ ကားေပၚျပန္ တက္ထိုင္ေနလိုက္တယ္။ ကားေပၚျပန္ေရာက္ေတာ့လည္း ကားက မထြက္ေသးဘူး။ ကားက အသစ္ႀကီးဆိုေတာ့ ကားပ်က္တာလည္း မဟုတ္ေလာက္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အေတာ္စိတ္ရွည္တယ္လို႔ ထင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အခု ကားကို ဘာျဖစ္လို႔ရပ္ထားတာလဲဟင္လို႔ ေမးခ်င္စိတ္ေတြ တဖြားဖြားေပၚလာတယ္။ တျခားခရီးသည္ေတြကို ၾကည့္ေတာ့ သိပ္ထူးျခားပံုမရတာနဲ႔ အသာပဲ ၿငိမ္ေနလိုက္ရတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေမာင္းတဲ့လူႀကီးဆီက စကားသံ ထြက္လာတယ္။ ေယာက္်ားကေလးေတြ ေရွ႕နားက Toll Gate အထိ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ေပးပါခင္ဗ်ာတဲ့။ သိပ္မေ၀းပါဘူး၊ ကားက တန္ခ်ိန္ပိုေနလို႔ပါတဲ့။ သတိထားမိတာတစ္ခုက၊ ဟင္းနံ႔ေတြရေနတယ္၊ ခရီးသည္ေတြ ကားေပၚမွာထမင္းစားၾကနဲ႔လို႔ သူကိုယ္တိုင္ ေအာ္ေျပာတုန္းကထက္ `ခင္ဗ်ာ´ ဆိုတဲ့ အာလုပ္စကားတစ္ခု ဆိုတဲ့တစ္လံုး ပိုလာတာပဲ။ ကားေပၚက ေယာက္်ားေလးေတြလည္း မတ္တပ္ထရပ္ၾကတယ္။ ေဂးေတြေရာ ဆင္းေလွ်ာက္ရမွာလားအစ္ကိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးလိုက္ေတာ့ ကားဆရာက အူေၾကာင္ေၾကာင္မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေဂးလည္းေလွ်ာက္လို႔ရပါတယ္လို႔ ျပန္ေျပာတယ္။ စာရင္းအင္းနည္းအရ ေျပာရင္ေတာ့ ခရီးသည္ ၃၀ ေက်ာ္အထဲက မိန္းကေလး ၁၅ ေယာက္ေလာက္ကို ႏုတ္လိုက္ရင္ က်န္တဲ့ ေယာက္်ားေလး ၂၀ ၀န္းက်င္မွာ ေဂးႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ပါသင့္တယ္။ ဒီေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့စကားကို ေနာက္ေနာက္ေျပာင္ေျပာင္လို႔ေတာ့ မထင္မိဘူး။ ေအာက္ကို စုစုေပါင္း ေယာက္်ားေလး ဆယ္ေယာက္ေက်ာ္ေလာက္ ဆင္းလာတယ္။ တကယ္ေတာ့ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ပါဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ နားၾကားမွားသလား မသိဘူး၊ ဒီကားေလး ေပၚတက္ၾကပါလို႔ ထပ္ေျပာလုိက္သံ ၾကားရတယ္။ ကားက အမိုးမပါတဲ့ ကားကေလး၊ ပစၥည္းအျပည့္တင္ထားတယ္။ ပစၥည္းေတြေပၚ တက္ထိုင္လို႔ရပါတယ္ခင္ဗ်ာလို႔ ကားအကူကေလးက ေအာ္ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အုပ္စုလည္း ကားေပၚ ကုပ္တက္ၾကရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တက္ၿပီးတာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းပဲ ကားကေလး ေမာင္းထြက္လာတယ္။ ေဘးနားက အသက္ႀကီးႀကီးလူက ညီေလးက တကယ္ေဂးလားလို႔ တျခားခရီးေဖာ္ေတြ မၾကားေအာင္ ခပ္တိုးတိုးလွမ္းေမးတယ္။ တကယ္လို႔ ခင္ဗ်ားေရွ႕မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၀တ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ ခင္ဗ်ားနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ရပ္ေနတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အရွက္အသက္သာဆံုး ကိုယ္ဟန္ေနထားပဲလို႔ ခပ္တိုးတိုးျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ အဲဒီလူ မ်က္ႏွာညိဳသြားၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကားဆက္မေျပာျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္၀င္စားတဲ့ ေခါင္းစဥ္လည္း မဟုတ္လို႔ပဲ။ စိတ္ထဲကေတာ့ ‘Queer Theory တဲ့၊ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ကြာ´ လို႔ပဲ ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေခါင္းေပၚမွာ ေနက ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပ်ာ္ေတာင္ ေပ်ာ္မိသလိုပဲ။ အေ၀းဆီမွာ ေတာင္တန္းေတြကို ျမင္ေနရတယ္။ မျမင္ရတဲ့ ေလပူေတြက မ်က္ႏွာကို တဟူးဟူး ၀င္တိုက္ေနတယ္။ ထူးျခားတာက ဒီနားမွာ သစ္ရိပ္ေတာရိပ္ သိပ္မရွိဘူး။ ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းကြင္းျပင္တို႔ လြင္တီးေခါင္တို႔ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္လို႔ပဲ ကပ်က္ကေခ်ာ္ ေတြးလိုက္မိတယ္။ မ်က္စိထဲမွာ အရိပ္တစ္ခု ျဖတ္သြားတာသတိထားမိလို႔ ဖ်ပ္ခနဲလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့၊ အဲဒီဆိုင္းဘုတ္ဆီက `--- ္ဌာနခ်ဳပ္´ဆိုတဲ့ စာသား အၿမီးဖ်ားကေလးကိုပဲ မိေအာင္ဖတ္လိုက္ႏိုင္တယ္။ ခပ္ျမန္ျမန္ေမာင္းေနတဲ့ ကားေပၚမွာက်ေတာ့ ျမန္ႏႈန္းျမင့္ စာဖတ္နည္းစနစ္ေတြလည္း သိပ္အသံုးမ၀င္ဘူး။ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေရွ႕နားဆီက အရိပ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အဖြဲ႕ ကားႀကီးကို ျပန္ေစာင့္ရတယ္။ ကားႀကီးက သိပ္မၾကာခင္ေရာက္လာေပမယ့္ ပစၥည္းေတြကားတစ္စီးစာ ျပန္တင္တာနဲ႔ဆိုေတာ့ ကားျပန္ထြက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အခ်ိန္အေတာ္ကေလး လင့္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေနာက္မွာ လူနည္းနည္းပဲ က်န္ေတာ့တဲ့အခ်ိန္က်မွ ကားေပၚျပန္တက္လိုက္တယ္။ ေလွကားေပၚ ခပ္ျမန္ျမန္တက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းဆီက ဒံုခနဲ အသံထြက္လာတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း မဖြယ္မရာအသံတစ္ခု ထြက္သြားတယ္။ ခုရက္ပိုင္း လူပံုအလယ္မွာ ေယာင္မိလို႔ အရွက္ကြဲသလိုျဖစ္တာ ဒါပထမဆံုးအႀကိမ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အေပၚေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကားထိပ္နားဆီက LCD ႀကီးက အလယ္နားေရာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အေရွ႕ဘက္ဆီကို ရွက္ကိုးရွက္ကန္း ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတာ္နာသြားမလား ဆိုတဲ့အၾကည့္နဲ႔ ကားပိုင္ရွင္မႀကီးက သူ႔ LCD ကန္႔လန္႔ျဖတ္ႀကီးကို စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းၾကည့္ေနတာ ျမင္ရတယ္။ သူ႔အေနနဲ႔ကေတာ့ ငါ့ေခါင္းက နာတတ္ပံုမရဘူးလို႔ ယူဆတယ္ထင္တယ္လို႔ အဲဒီ နာေနတဲ့ေခါင္းနဲ႔ပဲ ေတြးလိုက္ရတယ္။ နာရီအနည္းငယ္ေလာက္ ဆက္ေမာင္းၿပီးေတာ့ ကားက ျပန္ရပ္တယ္။ ခရီးသည္ေတြအတြက္ ရပ္ေပးတာလား သူတို႔ကိစၥသူတို႔ ရပ္တာလား မေသခ်ာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း အကဲခတ္ေနရတယ္။ ခဏၾကာေတာ့မွ ခရီးသည္မ်ား တစ္ခုခုစားလို႔ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အသံထြက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေအာက္ကို ကေသာကေျမာ ဆင္းသြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆိုင္ထဲကို ေရာက္ေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးက ထိုင္ခံုမွာ ထိုင္ေနၿပီ။ လာေလကြာလို႔ ဖိတ္ေခၚတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူနဲဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ ၀င္ထိုင္လိုက္တယ္။ အန္တီေရာ အန္ကယ္လို႔ ေမးေတာ့ အိမ္သာသြားတယ္ကြလို႔ ေျဖတယ္။ ဆိုင္က ေကာင္မေလးကလည္း လွတယ္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါက္ဆြဲတစ္ပြဲ မွာလိုက္မိတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ေတာ့ မဆိုင္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ကားေပၚမွာ တစ္ခုခုပါမယ္ ထင္တယ္ကြလို႔ အန္ကယ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္တိုးတိုးေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မအံ့ၾသမိဘူး။ အန္ကယ္ဘာကိုဆိုလိုတာလဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းက ေရွ႕ေနာက္အစီအစဥ္တက် လာရမွာျဖစ္ေပမယ့္ အန္ကယ္ ဘာလို႔ အဲလိုထင္တာလဲလို႔ပဲ အဆင့္ေက်ာ္ၿပီး ျပန္ေမးမိတယ္။ ဒီကားႀကီးက ဒီကို၀င္လာတာ မၾကာေသးတဲ့ ကားအသစ္ႀကီး၊ ကားနံပတ္ကို မင္း သတိထားမိတယ္မဟုတ္လား၊ လိုင္းက်တာ မၾကာေသးဘူးတဲ့။ သူေျပာတာကို ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ နားေထာင္ရင္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေခါက္ဆြဲကို ဂ႐ုတစိုက္ စားေနမိတယ္။ အ႐ိုးကေတာ့ အေတာ္မ်ားတယ္။ ခပ္လွလွေကာင္မေလး လုပ္တဲ့ေခါက္ဆြဲကလည္း သိပ္မစြံဘူးလို႔ ကလန္ကဆန္ ေတြးခ်င္ေပမယ့္၊ လွတဲ့ေကာင္မေလးေတြ ေခါက္ဆြဲအလုပ္ေကာင္းတယ္လို႔ မင္းကိုဘယ္သူေျပာသလဲဆိုတဲ့ အသံတစ္သံ ေခါင္းထဲမွာ အလိုလို ျမည္လာတာနဲ႔ မေတြးရဲေတာ့ဘူး။ အရသာေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေကာင္း၊ ဗိုက္ထဲေရာက္သြားေတာ့လည္း အဆာေျပတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးက သူ႔စကားကိုဆက္တယ္။ ခရီးသည္ေတြ အတြက္ေတာ့ မစဥ္းစားဘူးကြာ၊ သူတို႔အတြက္ပဲ သူတို႔ၾကည့္တယ္။ ခရီးစဥ္မွာ ၂ နာရီေလာက္ အခ်ိန္လင့္သြားတယ္။ ၂ နာရီဆိုတာ နည္းတဲ့အခ်ိန္လား။ ထမင္းစားရမယ့္ အခ်ိန္က်ေတာ့ မရပ္ဘဲ ဆက္တိုက္ေမာင္းေနတယ္။ အခုရပ္တာေတာင္ ငါေျပာလိုက္လို႔ ရပ္တာတဲ့။ ကားပိုင္ရွင္မႀကီး လင္မယားက ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲဆီက ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီကို လွမ္းၾကည့္ေနတာကို ျမင္ေနရတယ္။ ဒါနဲ႔ တန္ခ်ိန္ပိုေနလို႔ဆို အန္ကယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္း ေတာက္ၾကည့္မိတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးကြ၊ သူတို႔မွာ တစ္ခုခုပါကိုပါတယ္။ တန္ခ်ိန္ပိုေနတာေတာင္ ခရီးသည္ေတြကို ေနပူထဲလွန္းၿပီး ကားစုတ္ကေလးနဲ႔ တင္ေမာင္းသြားစရာလားကြာ။ သူတို႔ တစ္ခုခုပါလာတာ သူတို႔အလုပ္ေပမယ့္၊ ဒါကေတာ့ မေကာင္းဘူးေပါ့တဲ့။ အဲဒါ အန္ကယ့္ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တယ္။ ေအး၊ အတိအက်ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူးေပါ့လို႔ အန္ကယ္ႀကီးက အလိုက္သင့္ျပန္ေျပာတယ္။ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ကို ပံ့ပိုးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ အန္တီႀကီး ျပန္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာေနတာေတြကို နားစြန္နားဖ်ား ၾကားသြားပံုရတယ္။ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့ ကိုယ့္ဘာကိုယ္ေနပါလို႔ပဲ သူ႔ေယာက္်ားကို လွမ္းဟန္႔တယ္။ အန္တီကားမူးေသးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေမးေတာ့ မမူးပါဘူးကြယ္လို႔ အန္တီႀကီးက ျပံဳးၿပီး ျပန္ေျဖတယ္။ ခုက်ေတာ့မွပဲ အန္ကယ္ႀကီးက ေျပာတယ္။ ဟိုဘက္၀ိုင္းကခံုမွာထိုင္ေနတာ အန္ကယ့္သားေလတဲ့၊ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သြားထိုင္တဲ့ ခံုနံပါတ္ ၂၇ နဲ႔ ကပ္ရပ္ ဘယ္ဘက္ျခမ္းက စံုတြဲပဲ။ ကားျပန္ထြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုင္ခံုကို ေနာက္နားနည္းနည္း လွန္ခ်ၿပီး မွိန္းေနမိတယ္။ ေဘးနားမွာ ဦးဇင္းတစ္ပါး ရွိေနလို႔ စနစ္တက် ဒူးခ်ိတ္ထိုင္လို႔ မရေတာ့တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ မသင့္ေတာ့တာ တစ္ခုကေတာ့ ဆိုးတယ္။ ကပ္လ်က္ခံုက အန္ကယ္ႀကီးသားက မင္းလမ္းကိုျဖတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သၾကားလံုးတစ္လံုးကမ္းေပးၿပီး ရယ္ျပတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ျပန္ရယ္ျပရတယ္။ သူ႔ေဘးနားက သူ႔အမ်ဳိးသမီး၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔မိန္းကေလးသူငယ္ခ်င္းျဖစ္ပံုရတဲ့ ေကာင္မေလးက သူ႔လက္ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ဆုတ္ထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ ကားေပၚက မဆင္းခင္ကဆို သူတို႔ႏွစ္ေယာက္သား ေပါင္ေပၚေခါင္းအံုးၿပီး အိပ္လာၾကတာပဲ။ အန္ကယ္ႀကီးသာ ငါအခုထိုင္ေနတဲ့ ခံုနံပါတ္ ၂၇ မွာ ထိုင္ေနရင္ သူတို႔ ဒီလိုလြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ ရေကာင္းမွ ရလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ငါသာ ခံုနံပါတ္ ၅ မွာ အဆိုးျမင္၀ါဒအေျခခံနဲ႔ ဆက္ထိုင္ေနရင္ အန္ကယ္ႀကီးလည္း အန္တီႀကီးနဲ႔ ခုလို ရင္အုပ္မကြာေနႏိုင္မွာမဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စနစ္တက် ဒူးခ်ိတ္ထိုင္လို႔မရတဲ့ ကိစၥကို ထိုက္တန္တဲ့ က်ဥ္းၾကပ္မႈတစ္ခုလို ျမင္လာမိတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဦးဇင္းဘက္ကို အသာငဲ့ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ျပဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေပမယ့္ ဦးဇင္းက LCD က လာေနတဲ့ သက္မြန္ျမင့္ကို ၾကည့္ၿပီး ျပံဳးေနတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိမထားမိဘူး။ ဦးဇင္းရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္ကို သတိမထားမိတဲ့ အျပံဳးကို ျမင္ေတာ့မွပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ႏႈတ္ခမ္းတြန္႔ေတြလည္း တကယ္ပီျပင္တဲ့ အျပံဳးျဖစ္သြားေတာ့တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကားက အေတာ္ကေလးၾကာေအာင္ ေမာင္းတယ္။ အခုလို ဆက္တိုက္စီးရေတာ့လည္း ေညာင္းလာတယ္။ ေရွ႕နားဆီက ကုလားကေလးအုပ္စုမွာ ပါလာတဲ့ ရင္ခြင္ပိုက္ကေလးေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ထငိုတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေရဘူးက ေရကုန္ေနတာ ၾကာလွၿပီ။ သူမ်ားေရဘူးေတြဆီ မသိမသာလိုက္ၾကည့္မိေတာ့ အေသာက္ဆံုးလူမွ တစ္၀က္အထိပဲ ကုန္ေသးတာ ေတြ႕ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ေန႔ ပ်မ္းမွ်ေရေသာက္႐ွဴးေပါက္ႏႈန္းကို အေတာ္ေက်ာ္ေနတာပဲလို႔ အခုမွပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိထားမိေတာ့တယ္။ အန္ကယ္ႀကီးအေၾကာင္းပဲ ထပ္ေတြးေနမိတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးရဲ႕ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ဟာ အမ်ားႀကီးျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ကားအသစ္နဲ႔မွ လုပ္စားလို႔ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့စကားမ်ဳိး ခုရက္ပိုင္း ၾကားၾကားေနခဲ့ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးဟာ အန္တီႀကီးကိုေတာ့ ဒီအရြယ္ေရာက္ေတာ့မွ အေတာ္ ဂ႐ုစိုက္ရွာသား၊ ဒါမွမဟုတ္ ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာလို႔ပဲ ႏွစ္ခြထပ္ ေတြးလိုက္မိျပန္တယ္။ ဘယ္တစ္ခုက ပိုသင့္ေတာ္တဲ့အသံုးမွန္း ကၽြန္ေတာ္ အခုထိ ေ၀ခြဲမရေသးဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ အန္ကယ္ႀကီးကိုယ္တိုင္လည္း `စိုးရိမ္လြန္´ ရွိေနတာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ပညာမွာ စိုးရိမ္လြန္ဆိုတာ ႏႈိင္းယွဥ္ခ်က္အားျဖင့္ေျပာရင္ သိပ္စိုးရိမ္စရာ မရွိတဲ့ စိတ္အေျခအေနပါ။ ၿပီးေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးကို အကဲခတ္မိသေလာက္ သူ႔ စိုးရိမ္လြန္ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ေတြမွာ ဆင္ေျခတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ခုမက အျမဲပါတာပဲ။ ဦးဇင္းေတြမတက္လာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးကထၿပီး အေရွ႕ဆံုးခံုမွာ အန္တီႀကီးသြားထိုင္ေတာ့ သူထိုင္ခံုက ကမန္းကတန္းထလာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာပဲ ျပန္ထိုင္ဖို႔ အန္တီႀကီးကို လာေျပာတာ သတိရလိုက္မိတယ္။ သူ႔ဆင္ေျခက ေရွ႕ဆံုးခံုဆိုတာက ေရွ႕မွာကိုင္စရာနဲ႔ အကြယ္မရွိေတာ့ ရုတ္တရက္ ကားဘရိတ္အုပ္လိုက္ရင္ ထိုင္ေနတဲ့လူမွာ ေရွ႕ကို ဟပ္ထိုးလဲႏိုင္တယ္တဲ့။ အန္တီႀကီးလည္း စိတ္မပါ့တပါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ျပန္ထိုင္ခဲ့ရတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က တစ္ေယာက္တည္း ထိုင္ရမယ္ၾကံကာရွိေသး မထိုင္ရေတာ့လို႔ အန္ကယ္ႀကီးကို စိတ္ထဲက က်ိတ္ၿပီး ေမတၱာပို႔မိခဲ့ေသးတယ္။ ကား႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားတယ္ဆိုရင္ပဲ ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြလည္း အလိုလိုရပ္သြားတယ္။ ကားေပၚက ေျပးဆင္းၿပီး ကိုယ့္ရဲ႕ အေသးစားျပႆနာကို အလ်င္စလို ေျဖရွင္းရတယ္။ ကားအကူကေလးကို ေရဘူးအသစ္ထပ္ရမလားလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ ေပးရမွာေပါ့ဗ်ာလို႔ ျပံဳးၿပီးေျပာတယ္။ ဆိုင္ထဲေရာက္လာေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးတစ္ေယာက္တည္း ခံုတစ္ခံုမွာ ထိုင္ေနတာကို ေတြ႕ရျပန္တယ္။ အန္တီေရာ အန္ကယ္လို႔ေမးေတာ့ အျပင္ဘက္မွာ သူ႔သားနဲ႔ ၀ယ္စရာျခမ္းစရာ လိုက္ၾကည့္ေနတဲ့ အန္တီႀကီးဆီကို လက္ညွိဳးညႊန္ျပတယ္။ တစ္ခုခုစားေလကြာလို႔ သူက ဖိတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဖက္ရည္ပဲ ေသာက္ေတာ့မယ္အန္ကယ္လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ေရွ႕ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲ အန္ကယ္ႀကီးက သူ႔ရဲ႕ မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ ႀကိဳတင္ယူဆခ်က္ကိစၥကို ဆက္ျပန္တယ္။ ျမင့္သန္းစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ဆက္လက္ႏွီးေႏွာစရာရွိေနတယ္ဆိုေတာ့ ဒါ သူ႔အတြက္ ျပႆနာတစ္ရပ္ျဖစ္ေနတာပဲလို႔ ေတြးရင္း ျပံဳးစိစိျဖစ္သြားတယ္။ သူေျပာေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္၀င္တစား နားေထာင္ေနမိတယ္။ စိတ္၀င္တစားလို႔ ဆိုရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္၀င္စားမႈက သူ႔ျပႆနာအေပၚမွာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ အမွန္ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေရႊေခ်ာင္းေတြပါတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ သိပ္စိတ္၀င္စားလွမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္၀င္စားေနတာက အန္ကယ္ႀကီးကိုယ္တိုင္နဲ႔ ပတ္သက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆက္လက္ႏွီးေႏွာစရာ ျဖစ္ေနတဲ့ကိစၥပဲ။ အဲဒီတုန္းမွာပဲ စားေသာက္ဆိုင္ရဲ႕ LCD ေပၚမွာ ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ လူႀကီးေတြ၊ အဲဒါနဲ႔ တစ္ဆက္တည္း ျပံဳးရႊင္ေနတဲ့ ပိန္ပိန္ပါးပါး အမ်ဳိးသမီးႀကီးတစ္ဦး ဆက္တိုက္လိုလို ေပၚလာတာ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ၿပိဳင္တူလိုလို အဲဒီကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနကလည္း ဘယ္လိုလဲမသိပါဘူး အန္ကယ္ရယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေမးခြန္းမဟုတ္တဲ့ ၀ါက်တစ္ခုနဲ႔ အန္ကယ္ႀကီးကို လွမ္းေမးလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အန္ကယ္ႀကီးရဲ႕ စနစ္တက် စိုးရိမ္လြန္မႈဟာ ဆင္ေျခေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အရွည္ႀကီး ေပၚလာေကာင္းတယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ေမးလိုက္တာပဲ။ တကယ္လို႔ သူ ဒီအေၾကာင္း တစ္လံုးမွ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ေျပာလိုက္တာ အေမး၀ါက် မဟုတ္တဲ့အတြက္ ျပန္မေျဖလို႔ သူ႔အေနနဲ႔ ကသိကေအာက္ ျဖစ္စရာ မလိုဘူး။ အန္ကယ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ခပ္ၾကာၾကာ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သူ႔ကို ျပန္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အေတာ္ကေလး ၾကာေတာ့မွ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းက `မိုးမလင္းမီ ေရႊသုႏၵရီ´ ဆိုတဲ့ စကားသံ ထြက္လာတာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မ်က္ေမွာင္ကုပ္လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိသေလာက္ ဒါဟာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာဆီက သီခ်င္းစာသားတစ္ခုပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အန္ကယ္ႀကီးရြတ္လိုက္တဲ့ စာသားမွာ သံစဥ္မပါဘူး။ `ကႀကိဳးေပ်ာက္မွာ စိုးမိသည္´ လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း သံစဥ္မပါဘဲ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္ လိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ `အက္ပွစ္ဖွနီ´ (epiphany) ရၿပီ အန္ကယ္၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ေျပာရင္း ကၽြန္ေတာ့္ လက္ကို ရုတ္တရက္ အန္ကယ္ႀကီးဆီ အလိုလို ထိုးေပးလိုက္မိတယ္။ စေတြ႕ကတည္းက ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ အန္ကယ္ႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ျဖစ္ၾကတယ္။ သူ႔ဟာက ႏႈတ္ဆက္တာနဲ႔ မတူဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို တအား ျဖစ္ညွစ္ထားသလိုပဲ။ ညက်ေတာ့ ကားေပၚမွာ ေရႊသုႏၵရီသီခ်င္းကို ကၽြန္ေတာ္ အစအဆံုး အေခါက္ေခါက္ စိတ္ထဲက ရြတ္ၾကည့္ေနမိတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္းစာသား တစ္ေၾကာင္းခ်င္းစီကို မတူတဲ့ ခံစားခ်က္ဆိုင္ရာ ႐ႈေထာင့္တစ္ခုကေန ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္မိတယ္။ အံ့ၾသစရာေတာ့ ေကာင္းတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္က်ရင္ အေရွ႕က ခံုနံပါတ္ ၅ ဆီကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္မိတယ္။ ခုခ်ိန္ေလာက္ဆို အန္ကယ္ႀကီး အန္တီႀကီးကို ဖက္ထားခ်င္ဖက္ထားမွာ။ အင္းေလ အန္တီႀကီး ဒီအရြယ္ေရာက္မွေတာ့ အေတာ္ဂ႐ုစိုက္ရေတာ့မွာေပါ့လို႔ ဒီတစ္ႀကိမ္မွာ တိတိက်က်ေတြးလိုက္တယ္။ အေမွာင္ထုထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔စီးလာတဲ့ အေ၀းေျပးကား အသစ္ႀကီးကေတာ့ အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ေမာင္းေနဆဲပဲ။ ဒီဘက္ေရာက္ေတာ့မွ လမ္းေျဖာင့္သြားလို႔ ကားကို ပိုၿပီးျမန္ျမန္ ေမာင္းႏိုင္လာတယ္ ထင္ရတယ္။ မိုးလင္းရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားေနတဲ့ ၿမိဳ႕ကို ဒီကား ဆိုက္လိမ့္မယ္လို႔ ဟိုေကာင္ေျပာခဲ့တာ သတိရတယ္။ မိုးလင္းရင္ ဟိုကို ေရာက္မယ္ဆိုရင္လည္း ကားကို ဘာေၾကာင့္ ခုလို ျမန္ျမန္ေမာင္းေနဦးမလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတတ္သေလာက္ကေတာ့ ကားကိုျမန္ျမန္ေမာင္းေန႐ံုနဲ႔ ျမန္ျမန္မိုးလင္းလိမ့္မယ္ မထင္ဘူး။ ေရွ႕နားဆီက တေခါေခါေဟာက္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ခရီးဆက္ေနတဲ့ လူကို ကၽြန္ေတာ္ အေမွာင္ထဲကေန မလိုတမာ ေငးၾကည့္ေနမိတယ္။

**ေတဇာ (လေရာင္လမ္း)**